Διάφοροι συγγραφείς θρίλερ

[BladeRunner]

Μπιλ Κλίντον/Τζέιμς Πάτερσον - Ο πρόεδρος αγνοείται (The President Is Missing, 2018)

Απ'όσο βλέπω στις λίστες μου στο Goodreads, έχω διαβάσει ένα βιβλίο του Τζέιμς Πάτερσον, το "Οι γέφυρες του Λονδίνου", το πολύ μακρινό 2010. Δυο αστεράκια του έβαλα, οπότε πιθανότατα δεν μου άρεσε και πολύ... Και από τότε δεν έχω ασχοληθεί σαν αναγνώστης με τον συγγραφέα (αν και πρέπει να έχω δυο-τρία βιβλία του στην βιβλιοθήκη μου). Δεν ξέρω, από τότε μου έχει κολλήσει ότι είναι μάλλον μέτριος συγγραφέας, αλλά εξαιρετικός στην διαφήμιση και την προώθηση των έργων του. Τέλος πάντων, η συνεργασία του με τον Μπιλ Κλίντον, αλλά και το σενάριο, ήταν δυο λόγοι που με έπεισαν τελικά να αγοράσω το βιβλίο και να το διαβάσω στο πιτς φιτίλι. 

Λοιπόν, αν μη τι άλλο πρόκειται για ένα απίστευτα ευκολοδιάβαστο και ολίγον τι εθιστικό πολιτικό θρίλερ, με αμείωτη δράση και ένταση. Το βιβλίο χωρίζεται σε σχεδόν εκατόν τριάντα κεφάλαια και αυτό είναι κάτι που βοηθάει στην υπερβολικά γρήγορη ανάγνωση του βιβλίου. Επίσης η γραφή είναι πολύ απλή και λειτουργική, με τις απολύτως απαραίτητες πλην όμως ρεαλιστικές περιγραφές σκηνικών και καταστάσεων, αλλά και με κλισεδιαρισμένους διαλόγους. Το θέμα είναι ότι το σενάριο μπάζει σε ορισμένα σημεία, κάποια πράγματα τείνουν προς την υπερβολή, ενώ δεν λείπουν και οι κλασικές αμερικανιές, καθώς φυσικά και η πολιτική ορθότητα. Πρωταγωνιστής και αφηγητής της ιστορίας είναι ο πρόεδρος των ΗΠΑ (ο τίτλος είναι λιγάκι παραπλανητικός, μιας και γνωρίζουμε που είναι και τι κάνει ο πρόεδρος), ο οποίος έχει πολεμήσει και αιχμαλωτιστεί στο Ιράκ, οπότε ξέρει και να μάχεται, μεταξύ άλλων. Και φυσικά πολεμάει τις δυνάμεις του Κακού, που θέλουν το... κακό των Ηνωμένων Πολιτειών. Και φυσικά μέσα στους κακούς δεν μπορεί να μην είναι και οι Ρώσοι, έστω και εμμέσως. Κλασικά εικονογραφημένα. Ακόμα και η απειλή που δέχθηκε η χώρα δεν μου φάνηκε πειστική, πόσο μάλλον αυτοί που κρύβονταν από πίσω, αλλά και οι λόγοι που έκαναν ό,τι έκαναν. Είπαμε, πολλά κλισέ και μπόλικη πολιτική ορθότητα. 

Πάντως, δεν μπορώ να πω ότι πέρασα άσχημα. Κάποια πράγματα μου άρεσαν, ενώ οφείλω να παραδεχτώ ότι το βιβλίο με κράτησε στην τσίτα σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ουσιαστικά, όλες κι όλες δυο μέρες κράτησε η ανάγνωσή του. Απλά τέτοιου είδους αμερικανιές αρχίζουν να με εκνευρίζουν λίγο, με βάση τις απόψεις και την οπτική που έχω για διάφορα θέματα. Θα μου πείτε τι περίμενα, από τη στιγμή που συμμετέχει και ο Μπιλ Κλίντον. Ε, εντάξει, δεν μπορούσα να αντισταθώ στον πειρασμό! Συνολικά, δεν είναι κακό βιβλίο, γι'αυτό θα του βάλω τρία αστεράκια. 

6.5/10

[BladeRunner]

Χέιλεν Μπεκ - Εφιάλτης στην Αριζόνα (Here and Gone, 2017)

Το "Χέιλεν Μπεκ" είναι το ψευδώνυμο του Βόρειο-Ιρλανδού συγγραφέα πολιτικών/αστυνομικών θρίλερ Στιούαρτ Νέβιλ, που είναι γνωστός στην Ελλάδα για βιβλία όπως τα "Τα φαντάσματα του Μπέλφαστ" και "Συνωμοσία της φωτιάς" (μεταξύ άλλων, φυσικά), που ανήκουν σε μια σειρά μυθιστορημάτων με ήρωα τον Τζακ Λένον. Αυτό είναι γενικά το πρώτο βιβλίο του συγγραφέα που διαβάζω, η ιστορία του οποίου διαδραματίζεται στις Ηνωμένες Πολιτείες, και όχι στο πολύπαθο Μπέλφαστ της Βόρειας Ιρλανδίας.

Η Όντρα βρήκε επιτέλους το κουράγιο να εγκαταλείψει το κάθαρμα τον σύζυγό της, παίρνοντας μαζί της τα δυο της παιδιά, έχοντας ως στόχο να φτάσει στην Καλιφόρνια, για να κάνει μια νέα αρχή. Διασχίζει τη χώρα προσεκτικά και επιλέγοντας επαρχιακούς δρόμους, γιατί ξέρει ότι οι Αρχές μπορεί να την αναζητήσουν. Κάπου στην Αριζόνα, κοντά σε μια κωμόπολη που αργοπεθαίνει στη μέση της ερήμου, ένας σερίφης τη σταματά με αφορμή μια γελοία τροχαία παράβαση. Πάνω στην όλη έρευνα, ο σερίφης "βρίσκει" ένα σακουλάκι με ναρκωτικά, στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου. Κάπως έτσι θα αρχίσει ο εφιάλτης της Όντρα. Γιατί ο σερίφης "φύτεψε" τα ναρκωτικά στο αυτοκίνητο της; Αλλά το βασικότερο: Που πήγε τα παιδιά της η βοηθός του σερίφη;

Από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα, ο συγγραφέας κατάφερε να με κρατήσει στην τσίτα και να με κάνει να γυρνάω της σελίδες σαν μανιακός, για να δω τι θα γίνει παρακάτω. Μιλάμε για τον ορισμό του page turner θρίλερ, το οποίο διαθέτει μπόλικη αγωνία, σασπένς και δράση σε χορταστικά επίπεδα, με την όλη ατμόσφαιρα να είναι γενικά αρκετά κλειστοφοβική και το σέτινγκ αν μη τι άλλο πολύ ενδιαφέρον και ρεαλιστικά δοσμένο. Η γραφή είναι πολύ καλή, απλή μεν αλλά λειτουργική και εθιστική, με ωραίες περιγραφές τοπίων και καταστάσεων. Μπορεί σαν θρίλερ να μην κρύβει και πολλές εκπλήξεις ή ανατροπές, όμως έχει γοργούς ρυθμούς και είναι ικανό να καθηλώσει τον αναγνώστη για όσες ώρες χρειαστεί μέχρι να τελειώσει η ιστορία. Ήδη φαντάζομαι να γίνεται ταινία...

Υ.Γ. Θα μπορούσα να του βάλω και πέντε αστεράκια υπό προϋποθέσεις, αλλά είπα να μην γίνω υπερβολικός. Έτσι μπορεί να αδικούσα και άλλα βιβλία!

8.5/10

[BladeRunner]

Άντονι Κουίν - Οι φίλοι μας στο Βερολίνο (Our Friends In Berlin, 2018)

Για το βιβλίο δεν γνώριζα απολύτως τίποτα, μέχρι που πριν περίπου ένα μήνα έμαθα ότι θα κυκλοφορούσε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος, έτσι το έψαξα και το έβαλα αμέσως στη λίστα με τα υπό έκδοση βιβλία που θα ήθελα να αγοράσω, μιας και η θεματολογία του με ιντρίγκαρε σε μεγάλο βαθμό και κάποιες κριτικές με έπεισαν για την ποιότητά του. Επίσης -δεν θα το κρύψω-, για κάποιο λόγο μου άρεσε πολύ το εξώφυλλο.

Πρόκειται για ένα πραγματικά πολύ καλογραμμένο και ιδιαίτερα καθηλωτικό μυθιστόρημα, κράμα ιστορικού και κατασκοπευτικού θρίλερ, με δραματικά και κοινωνικά στοιχεία. Η δράση του είναι σε λογικά πλαίσια, χωρίς υπερβολές, οπότε μην περιμένετε πολλά κυνηγητά, πίου-πίου και τα τοιαύτα, ούτε όμως και τίποτα φοβερές εκπλήξεις ή ανατροπές. Ουσιαστικά, βασικό προσόν του βιβλίου είναι η όλη αποτύπωση της εποχής (μεγάλο μέρος της πλοκής διαδραματίζεται το 1941, αλλά ο συγγραφέας μας πηγαίνει τόσο στο 1935, όσο και στο 1944, αλλά και το 1948) και της παράνοιας που επικρατούσε στο Λονδίνο τα χρόνια του πολέμου. Επίσης οι χαρακτήρες είναι αρκετά καλοδουλεμένοι και ενδιαφέροντες, προσωπικά ενδιαφέρθηκα πολύ για τους βασικούς πρωταγωνιστές. Και, φυσικά, η όλη ατμόσφαιρα είναι εξαιρετική (μου θύμισε το υπέροχο "Οι σκλάβοι της μοναξιάς", του Πάτρικ Χάμιλτον).

Άλλο ένα δυνατό σημείο του βιβλίου είναι η γραφή: Οξυδερκής και αρκετά διεισδυτική, συνάμα όμως ευκολοδιάβαστη και εθιστική, με φοβερά ρεαλιστικά περιγραφές σκηνικών και γεγονότων, οι οποίες με μετέφεραν από το σπίτι μου, στο Λονδίνο της δεκαετίας του '40, ανάμεσα σε κατασκόπους και πολίτες που έμπλεξαν στον βρώμικο κόσμο των Μυστικών Υπηρεσιών. Το βιβλίο μπορεί να έχει κάποια θεματάκια στη γενικότερη ιστορία (την πλοκή δεν την λες και σφιχτοδεμένη), όμως πραγματικά το κατευχαριστήθηκα. Οπότε δεν βλέπω το λόγο να μην του βάλω πέντε αστεράκια στο Goodreads. Και σίγουρα το προτείνω στους λάτρεις των μυθιστορημάτων γύρω από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

9/10

[BladeRunner]

Βόλφγκανγκ Σορλάου - Ξένα νερά (Fremde Wasser, 2006)

Πέρυσι τον Ιούνιο κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στα ελληνικά βιβλίο του Βόλφγκανγκ Σορλάου, το "Η συνωμοσία του Μονάχου" (πέμπτο βιβλίο της σειράς με ήρωα τον Γκέοργκ Ντένγκλερ), το οποίο μπορεί να αγόρασα άμεσα αλλά από τότε πιάνει σκόνη στη βιβλιοθήκη μου, όντας ακόμα αδιάβαστο. Το "Ξένα νερά" είναι το τρίτο βιβλίο της σειράς, το αγόρασα και αυτό με το που κυκλοφόρησε, αυτή τη φορά όμως είπα να το διαβάσω κιόλας. Λοιπόν, πρόκειται για ένα πολύ ωραίο μυθιστόρημα, το οποίο μέσω της αστυνομικής του πλοκής αναδεικνύει την προσπάθεια μεγάλων επιχειρήσεων να ιδιωτικοποιήσουν το νερό, καθώς επίσης την διαφθορά και την αισχρή κερδοσκοπία σε κάθε επίπεδο (οικονομικό και πολιτικό). Είναι ένα αστυνομικό θρίλερ δοσμένο με ρεαλισμό και ακρίβεια, με λίγες δόσεις από μυστήριο και δράση. Δεν είναι ένα θρίλερ που θα αρπάξει τον αναγνώστη από τον γιακά και θα τον κάνει να αγχωθεί ή κάτι τέτοιο, αλλά έχει κάποια ωραία και ενδιαφέροντα πραγματάκια να προσφέρει. Η γραφή είναι απλή αλλά οξυδερκής, οπωσδήποτε ευκολοδιάβαστη και εθιστική, με ρεαλιστικές περιγραφές και δίχως πολυλογίες ή άχρηστες λεπτομέρειες. Γενικά, ένα συμπαθητικό και καλογραμμένο μυθιστόρημα.

8/10

[BladeRunner]

Μπελίντα Μπάουερ - Snap (Snap, 2018)

Τον Απρίλιο του 2014 διάβασα για πρώτη φορά βιβλίο της Μπελίντα Μπάουερ, και συγκεκριμένα το "Μαύρο χώμα". Θυμάμαι ότι γενικά ήταν ως επί το πλείστον ικανοποιητικό, οπωσδήποτε καλογραμμένο και ατμοσφαιρικό, αλλά δίχως ιδιαίτερη αγωνία ή κάτι το φοβερό στην πλοκή - άλλωστε, ήταν και το συγγραφικό της ντεμπούτο, οπότε ίσως να μην είχε βρει ακόμα τα πατήματά της.

Τώρα τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα, μιας και εκτός από τη γραφή που είναι πραγματικά πολύ καλή, ιδιαίτερα εθιστική και σίγουρα πιο ώριμη, έχουμε και μια αρκετά ιντριγκαδόρικη ιστορία, με μυστήριο, αγωνία, ωραία ατμόσφαιρα και ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Δεν είναι ακριβώς από αυτά τα θρίλερ με την ένταση, τη μαυρίλα στην πλοκή και τις φοβερές ανατροπές/αποκαλύψεις που θα σε κρατήσουν στην τσίτα όση ώρα κρατήσει η ανάγνωσή του, όμως είναι ένα θρίλερ που προσωπικά το διάβασα με αμείωτο ενδιαφέρον από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα.

Η αλήθεια είναι ότι απόλαυσα τη γραφή και το κυνικό χιούμορ της Μπάουερ σε διάφορα σημεία, δέθηκα σε μεγάλο βαθμό με τους χαρακτήρες και ιδιαίτερα με τον έφηβο πρωταγωνιστή (αν όχι πρωταγωνιστής, σίγουρα με σημαντικό ρόλο στην ιστορία), ενώ μου άρεσε πολύ η όλη δομή της πλοκής. Συμπερασματικά είναι ένα καλογραμμένο δραματικό θρίλερ, φοβερά εθιστικό και ευκολοδιάβαστο, οπωσδήποτε ψυχαγωγικό. Λέω μέσα στη χρονιά να διαβάσω και το "Άκου τους νεκρούς" (απορώ γιατί δεν το διάβασα όταν το αγόρασα πρόπερσι).

8.5/10

[BladeRunner]

Νίκλας Νατ Οχ Νταγκ - 1793: Τότε που βασίλευε η βία

Πριν κάτι μήνες έμαθα ότι θα κυκλοφορούσε στα ελληνικά το βιβλίο αυτό, για το οποίο φυσικά και δεν ήξερα απολύτως τίποτα. Το έψαξα στο ίντερνετ, διάβασα την περίληψη, είδα και τις κριτικές, και πείστηκα για την αξία του. Με το που κυκλοφόρησε στα βιβλιοπωλεία, το αγόρασα άμεσα και δεν άργησα να το διαβάσω.

Μιλάμε για ένα πραγματικά πολύ δυνατό θρίλερ, το οποίο συνδυάζει εξαιρετικά το ιστορικό μυθιστόρημα με το μυστήριο και την αγωνία, ενώ σε ορισμένα σημεία μπορώ να πω ότι αγγίζει ακόμα και τον τρόμο, χάρη στην κατάμαυρη ατμόσφαιρα και κάποιες αρκετά σκληρές σκηνές και εικόνες. Ο συγγραφέας με τις αφόρητα ρεαλιστικές περιγραφές του μεταφέρει τον αναγνώστη στην Στοκχόλμη των τελών του 18ου αιώνα, σε μια πόλη που μαστίζεται από τη φτώχεια και το έγκλημα κάθε είδους. Η ιστορία είναι πολύ ενδιαφέρουσα και καλοδουλεμένη, με όλες τις απαραίτητες δόσεις μυστηρίου, δράσης, αγωνίας και έντασης, με τον συγγραφέα να παρουσιάζει και κάποιες δυνατές υπό-πλοκές που συνδέονται άμεσα με την κεντρική υπόθεση. Η γραφή είναι πολύ καλή και επικίνδυνα εθιστική, με γλαφυρές περιγραφές σκηνικών και γεγονότων, ενώ και οι βασικοί χαρακτήρες είναι αρκετά καλοσχηματισμένοι και ενδιαφέροντες.

Το βιβλίο λειτουργεί εξαιρετικά όχι μόνο σαν θρίλερ, αλλά και σαν ιστορικό μυθιστόρημα, ενώ είναι ικανό να μαυρίσει την ψυχή του αναγνώστη με όλα αυτά που γίνονται. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι λάτρεις των σκοτεινών ιστοριών θα περάσουν καλά. Ουσιαστικά για κάποιες λεπτομέρειες δεν του βάζω πέντε αστεράκια.

8.5/10

[BladeRunner]

Σεμπάστιαν Φίτσεκ - Η θέση 7Α (Flugangst 7A, 2017)

Το "Η θέση 7Α" είναι το τέταρτο βιβλίο του Σεμπάστιαν Φίτσεκ που διαβάζω και δεν μπορώ παρά να δηλώσω και πάλι ικανοποιημένος και ψυχαγωγημένος, τόσο από την ιστορία, όσο και από τη γραφή. Για άλλη μια φορά ο συγγραφέας παίζει με το μυαλό των χαρακτήρων του, αλλά ακόμα και με το μυαλό των αναγνωστών, προσφέροντας μια ιστορία γεμάτη ένταση, αγωνία και δράση.

Οπωσδήποτε υπάρχουν κάποιες υπερβολές και σε ορισμένα σημεία ίσως μια έλλειψη ρεαλισμού, αλλά αν σκεφτεί κανείς ότι στην πραγματική ζωή έχουν συμβεί πολλά παράξενα περιστατικά γεμάτα υπερβολές και ακρότητες, δεν μου φαίνεται παράλογο ένα θρίλερ να ξεφεύγει και λιγάκι από τα συνηθισμένα. Ο Φίτσεκ αναδεικνύει και πάλι τις σκοτεινές πλευρές των ανθρώπων, ζουμάρει πολύ στην ψυχολογική αστάθεια των πρωταγωνιστών του, με όλα τα δυσάρεστα επακόλουθα. Με την απλή αλλά συνάμα γλαφυρή και εθιστική γραφή του, καταφέρνει να κρατήσει τον αναγνώστη στην τσίτα, από τις πρώτες κιόλας σελίδες. Και, ειλικρινά, δύσκολα μπορεί να μαντέψει κανείς πού ακριβώς το πάει ο συγγραφέας. Μέχρι τις τελευταίες σελίδες, σε κάνει να αναρωτιέσαι και να ψάχνεσαι για τα κίνητρα και τους στόχους των "κακών" της ιστορίας.

Σίγουρα σαν συγγραφέας έχει τα κολλήματα και τις ατέλειές του, αλλά δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν ξέρει πώς να παρουσιάσει μια αγχωτική και αγωνιώδη ιστορία. Και ίσως η γραφή του γενικά να μην ξεχωρίζει ιδιαίτερα, όμως με τις περιγραφές του καταφέρνει δίχως αμφιβολία να δημιουργήσει μια κάποια ένταση. 

8.5/10

[BladeRunner]

Άλεξ Μιχαηλίδης - Η σιωπηλή ασθενής (The Silent Patient, 2019)

Το πρώτο μυθιστόρημα του Άλεξ Μιχαηλίδη είναι ίσως το πιο πολυσυζητημένο θρίλερ της χρονιάς, έχοντας ήδη δεκάδες χιλιάδες κριτικές στο Goodreads, αν και κυκλοφόρησε στο εξωτερικό τον Φεβρουάριο, δηλαδή μόλις πριν από δυο και κάτι μήνες. Πραγματική υστερία επικρατεί γύρω από αυτό το βιβλίο, ενώ δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε λίγο καιρό θα δούμε και την κινηματογραφική εκδοχή του. Οι εκδόσεις Διόπτρα το έφεραν γρήγορα-γρήγορα στην Ελλάδα και εγώ το έπιασα άμεσα στα χέρια μου, για να δω προς τι ο όλος πανικός.

Λοιπόν, δεν μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα. Όπως και με το επίσης πολυσυζητημένο και πολυδιαβασμένο "Η γυναίκα στο παράθυρο" του Έι Τζ. Φιν που διάβασα πέρυσι, κάποια πράγματα στην πλοκή δεν με έπεισαν απόλυτα, ενώ και οι χαρακτήρες μου φάνηκαν μάλλον μονοδιάστατοι και επιδερμικοί. Πρόκειται για ένα ψυχολογικό θρίλερ χωρίς ιδιαίτερη δράση και κατά τη γνώμη μου χωρίς αυτή την αγωνιώδη αίσθηση που είναι απαραίτητη για τέτοιου είδους βιβλία. Η πλοκή κινείται με σχετικά αργούς ρυθμούς από την αρχή και μονάχα προς το τέλος ανεβαίνουν λιγάκι οι σφυγμοί και γίνεται ένας μικρός χαμός. Προσωπικά περίμενα τη διαβόητη ανατροπή στην πλοκή -που τόσο έχει συζητηθεί-, αυτή ήρθε, με εξέπληξε λιγάκι, αλλά μέχρι εκεί. Έχω συναντήσει σαφώς πιο συνταρακτικές ανατροπές σε θρίλερ, δοσμένες με πολύ πειστικότερο τρόπο και χωρίς... κλεψιές. 

Όσον αφορά τη γραφή, θα τη χαρακτήριζα οπωσδήποτε ευκολοδιάβαστη και εθιστική, χωρίς αμφιβολία βοηθάει πάρα μα πάρα πολύ στη γρήγορη και ξεκούραστη ανάγνωση του βιβλίου. Όμως δεν έχει τίποτα το ιδιαίτερο, τίποτα το ξεχωριστό. Είναι κάπως άχρωμη και άοσμη, ούτε με άγγιξε ιδιαίτερα, ούτε με καθήλωσε. Γενικά, θα έλεγα ότι είναι ένα καλούτσικο ψυχολογικό θρίλερ, όμως δεν μπορώ να καταλάβω όλη αυτή τη φασαρία που έχει δημιουργηθεί γύρω από αυτό. Είναι ό,τι πρέπει για να περάσει ευχάριστα η ώρα, αλλά τίποτα παραπάνω. Αν θέλετε να συγκλονιστείτε πραγματικά, πιστέψτε με, υπάρχουν πολύ πιο δυνατά θρίλερ εκεί έξω...

6.5/10

[BladeRunner]

Σ. Τζ. Τιούντορ - Η αρπαγή της Άνι Θορν (The Taking of Annie Thorne, 2019)

Πέρυσι τον Μάρτιο διάβασα το "Ο άνθρωπος κιμωλία", ένα πραγματικά πολύ καλό και εθιστικό θρίλερ με σκοτεινή ατμόσφαιρα και μικρές πινελιές τρόμου, οπότε έβαλα την Σ. Τζ. Τιούντορ στη λίστα με τους/τις συγγραφείς που θα έχω πάντα στο νου μου για τυχόν επόμενα βιβλία. Γι'αυτό αγόρασα και το "Η αρπαγή της Άνι Θορν" με το που κυκλοφόρησε στα ελληνικά, και φυσικά δεν άργησα πολύ να το πιάσω στα χέρια μου και να το τελειώσω στο πιτς φιτίλι.

Λοιπόν, οφείλω να παραδεχτώ ότι έμεινα αρκετά ικανοποιημένος και από το δεύτερο βιβλίο της Τιούντορ, μόνο που μου φάνηκε ένα σκαλοπατάκι πιο κάτω από το προηγούμενο. Πιθανότατα έχει να κάνει με την ιστορία και ότι όλο και κάτι μου θύμισε η πλοκή από άλλα θρίλερ που έχω διαβάσει, αλλά ίσως και γιατί δεν δέθηκα ιδιαίτερα με κάποιον από τους χαρακτήρες. Όπως και να'χει, πρόκειται για μια καλογραμμένη και ενδιαφέρουσα ιστορία, με τις απαραίτητες δόσεις μυστηρίου, αγωνίας και έντασης, με την αρκετά εθιστική γραφή να βοηθάει πολύ στη γρήγορη και ξεκούραστη ανάγνωση του βιβλίου. Κάποια πράγματα στους χαρακτήρες με εκνεύρισαν λίγο (γενικά μου τη δίνουν πολύ οι κάθε είδους τραμπούκοι, αλλά και η υπερβολική ηττοπάθεια των θυμάτων τους), όμως υποθέτω ότι αυτός ήταν ο σκοπός της συγγραφέως. Σίγουρα, πάντως, τους δούλεψε σε μεγάλο βαθμό. Όσον αφορά την ατμόσφαιρα, είναι γκρίζα και σε σημεία ιδιαίτερα καθηλωτική.

Είναι φανερό και από το δεύτερο αυτό βιβλίο ότι η επιρροή του Στίβεν Κινγκ στη γραφή και το ύφος των ιστοριών της Σ. Τζ. Τιούντορ είναι αρκετά έντονη, αν και φυσικά η συγγραφέας έχει τα δικά της πράγματα να πει, με τον δικό της τρόπο. Γενικά πρόκειται για ένα αρκετά σκοτεινό και ψυχαγωγικό θρίλερ, το οποίο μπορεί να καθηλώσει για λίγες ώρες τους λάτρεις του είδους, αρκεί φυσικά αυτοί να μην περιμένουν το αριστούργημα της δεκαετίας. Είναι ένα τιμιότατο θρίλερ, αλλά μέχρι εκεί. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν μεταφραστεί στα ελληνικά το επόμενο βιβλίο της, θα το αγοράσω και θα το διαβάσω.

8/10

 

[Mictantecutli]

On 2/27/2019 at 3:19 PM, BladeRunner said:

Μπελίντα Μπάουερ - Snap (Snap, 2018)

Τον Απρίλιο του 2014 διάβασα για πρώτη φορά βιβλίο της Μπελίντα Μπάουερ, και συγκεκριμένα το "Μαύρο χώμα". Θυμάμαι ότι γενικά ήταν ως επί το πλείστον ικανοποιητικό, οπωσδήποτε καλογραμμένο και ατμοσφαιρικό, αλλά δίχως ιδιαίτερη αγωνία ή κάτι το φοβερό στην πλοκή - άλλωστε, ήταν και το συγγραφικό της ντεμπούτο, οπότε ίσως να μην είχε βρει ακόμα τα πατήματά της.

Τώρα τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα, μιας και εκτός από τη γραφή που είναι πραγματικά πολύ καλή, ιδιαίτερα εθιστική και σίγουρα πιο ώριμη, έχουμε και μια αρκετά ιντριγκαδόρικη ιστορία, με μυστήριο, αγωνία, ωραία ατμόσφαιρα και ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Δεν είναι ακριβώς από αυτά τα θρίλερ με την ένταση, τη μαυρίλα στην πλοκή και τις φοβερές ανατροπές/αποκαλύψεις που θα σε κρατήσουν στην τσίτα όση ώρα κρατήσει η ανάγνωσή του, όμως είναι ένα θρίλερ που προσωπικά το διάβασα με αμείωτο ενδιαφέρον από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα.

Η αλήθεια είναι ότι απόλαυσα τη γραφή και το κυνικό χιούμορ της Μπάουερ σε διάφορα σημεία, δέθηκα σε μεγάλο βαθμό με τους χαρακτήρες και ιδιαίτερα με τον έφηβο πρωταγωνιστή (αν όχι πρωταγωνιστής, σίγουρα με σημαντικό ρόλο στην ιστορία), ενώ μου άρεσε πολύ η όλη δομή της πλοκής. Συμπερασματικά είναι ένα καλογραμμένο δραματικό θρίλερ, φοβερά εθιστικό και ευκολοδιάβαστο, οπωσδήποτε ψυχαγωγικό. Λέω μέσα στη χρονιά να διαβάσω και το "Άκου τους νεκρούς" (απορώ γιατί δεν το διάβασα όταν το αγόρασα πρόπερσι).

8.5/10

διάβασε και το "Άκου τους νεκρούς". Πολύ καλύτερο από το "Μαύρο χώμα". Μου άρεσε πάρα πολύ! Το snap δεν το έχω πιάσει ακόμα.

[BladeRunner]

Λουκ Τζένινγκς - Killing Eve: Κωδικός Βιλανέλ (Codename Villanelle, 2017)

Το βιβλίο αυτό αποτελεί τη βάση για την τηλεοπτική σειρά Killing Eve, που έχει συζητηθεί αρκετά και έχει αγαπηθεί από πολλούς. Είναι μια σειρά που έχω βάλει στο Watchlist και θα ήθελα να την δω κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον. Τώρα, όσον αφορά το βιβλίο -το οποίο είναι το πρώτο μέρος μιας σειράς-, σαν λάτρης των κατασκοπευτικών θρίλερ που είμαι μπορώ να πω ότι το απόλαυσα όσο γινόταν περισσότερο. Η πλοκή δεν κρύβει φοβερές εκπλήξεις και ούτε έχει να πει κάτι το καινούργιο στο είδος, όμως ο ρυθμός είναι εξαιρετικά γρήγορος -το ένα γεγονός διαδέχεται το άλλο-, ενώ επικρατεί μια γενικότερη τρέλα. Οπωσδήποτε υπάρχουν θεματάκια αληθοφάνειας σε πλοκή και χαρακτήρες, από την άλλη όμως πέρασα πολύ ωραία όσο κράτησε η ανάγνωση, ευχαριστήθηκα δράση και ένταση, ενώ μου άρεσε πολύ και το όλο στιλ γραφής του συγγραφέα: Από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα ο Τζένινγκς κατάφερε να με κρατήσει στην τσίτα και να με κάνει ένα με την ιστορία, χάρη στις γλαφυρές και ζωντανές περιγραφές σκηνικών και γεγονότων. Επιγραμματικά, να περιμένετε ένα διασκεδαστικότατο μπλοκμπάστερ κατασκοπευτικό θρίλερ, με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, τεταμένη ατμόσφαιρα, κινηματογραφικούς χαρακτήρες και αρκετά εθιστική γραφή. Το τέλος αφήνει κάποιους ανοιχτούς λογαριασμούς, οπότε ελπίζω να δούμε στα ελληνικά και το δεύτερο βιβλίο της σειράς. 

8/10 

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''Φόβος ενστίκτου'' του Γουίλιαμ Ντιλ.

Βρισκόμαστε στο Σικάγο όπου ένας αρχιεπίσκοπος που θεωρείται ως τοπικός άγιος, δολοφονείται με φρικτό τρόπο. Συλλαμβάνεται ένας νέος του ποιμνίου του, με τα ρούχα του γεμάτα με αίμα και το όργανο του φόνου στο χέρι. Αρνείται κάθε ανάμιξη και την υπεράσπιση του αναλαμβάνει παρά την θέληση του ο δαιμόνιος Μάρτιν Βέιλ. Και αυτό που φαντάζει στην αρχή σαν μία βαρετή, χαμένη από χέρι υπόθεση, δεν θα εξελιχθεί καθόλου έτσι. 

Ωραίο ήταν. Εύπεπτο, αγωνιώδες δικαστικό θρίλερ. Από αυτά που έχει βγάλει κατά κόρον η Bell, διαβάζεται γρήγορα και ευχάριστα. Και ξεχνιέται το ίδιο γρήγορα όντας όχι κάτι το ξεχωριστό. Έχει γίνει και ταινία με τους Ρίτσαρντ Γκιρ, Έντουαρντ Νόρτον. Έκανα το λάθος να την δω αποσπασματικά με αποτέλεσμα να ξέρω πάνω κάτω τι παίζει. Αλλά και πάλι πέρασα καλά ιδίως στο σημείο που ο Μάρτιν Βέιλ επέστρεψε στη γενέτειρα του και αναπολούσε τις αναμνήσεις του. Προτείνεται για ένα ευχάριστο τριήμερο αλλά ως εκεί. 

Edited June 24, 2019 by Δημήτρης

[BladeRunner]

Έντγκαρ Γουάλας - Ο Κόκκινος Κύκλος (The Crimson Circle, 1922)

Δεύτερο βιβλίο του Έντγκαρ Γουάλας που διαβάζω, μετά το "Οι Τέσσερις Δίκαιοι" που διάβασα και απόλαυσα τον Ιούνιο του 2017, και δηλώνω και πάλι αρκετά ικανοποιημένος και ψυχαγωγημένος, γνωρίζοντας πριν το πιάσω στα χέρια μου ότι θα διάβαζα ένας παλαιάς κοπής αστυνομικό θρίλερ, με τα θετικά και τα αρνητικά που έχουν συνήθως τα βιβλία της εποχής αυτής (το συγκεκριμένο εκδόθηκε στην Αγγλία το 1922).

Η ιστορία έχει να κάνει με έναν δαιμόνιο εγκληματία με το ψευδώνυμο Κόκκινος Κύκλος, ο οποίος έχει συγκροτήσει μια συμμορία από ανθρώπους που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, και ο οποίος εκβιάζει επιχειρηματίες και γενικά ανθρώπους με μεγάλη οικονομική επιφάνεια, ώστε με αντάλλαγμα ένα συγκεκριμένο ποσό, να σώσουν τη ζωή τους. Ο ιδιωτικός ντετέκτιβ Ντέρικ Γέιλ, καθώς επίσης και ο επιθεωρητής Παρ, καλούνται να βγάλουν μια άκρη σχετικά με την ταυτότητα του Κόκκινου Κύκλου και να σταματήσουν την εγκληματική του δράση. Ο γιος ενός θύματος του Κόκκινου Κύκλου, καθώς και μια κοπέλα που είναι μπλεγμένη στον κόσμο του εγκλήματος, θα παίξουν τον ρόλο τους στην όλη υπόθεση...

Το βιβλίο γράφτηκε πριν από σχεδόν εκατό χρόνια, και αυτό φαίνεται τόσο στη γραφή, όσο κυρίως στην πλοκή και τον τρόπο εξέλιξης των γεγονότων. Υπάρχουν κάποιες εκπληξούλες εδώ και κει, αλλά γενικά τα πράγματα είναι μάλλον αναμενόμενα. Όμως το βιβλίο διαβάζεται κυριολεκτικά μονορούφι, μιας και το ένα γεγονός διαδέχεται το άλλο, χωρίς κανένα διάλειμμα για οτιδήποτε πέρα από το κεντρικό μυστήριο, ενώ υπάρχει και η σχετική αγωνία για την αποκάλυψη του εγκληματία. Η γραφή είναι απλή και ευκολοδιάβαστη, χωρίς κουραστικές και λεπτομερείς περιγραφές, ενώ οι χαρακτήρες κάνουν ικανοποιητικά τη δουλειά τους, έστω και αν δεν έχουν ιδιαίτερο βάθος. Γενικά είναι ένα βιβλίο που προτείνεται κυρίως στους λάτρεις της Χρυσής Εποχής της αστυνομικής λογοτεχνίας.

8/10

[BladeRunner]

Κρίστιαν Γουάιτ - Το χαμένο παιδί (The Nowhere Child, 2018)

Το βιβλίο αυτό αποτελεί το συγγραφικό ντεμπούτο του Κρίστιαν Γουάιτ, ενός νέου συγγραφέα και σεναριογράφου από την Αυστραλία. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά συναρπαστικό, καλογραμμένο και δυνατό ψυχολογικό θρίλερ, το οποίο καταφέρνει να κινήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη από τις πρώτες κιόλας σελίδες και να τον καθηλώσει μέχρι το φινάλε. Ο συγγραφέας τολμάει να πει μια πολύ δυνατή δραματική ιστορία με στοιχεία εγκλήματος, χρησιμοποιώντας ένα πολύ ενδιαφέρον τρικ στην αφήγηση, μιας και τα κεφάλαια εναλλάσσονται μεταξύ του παρελθόντος και του παρόντος, χωρίς να κόβεται σε κανένα σημείο ο ρυθμός της ιστορίας που διαδραματίζεται στο "τώρα". Tο βιβλίο χωρίζεται σχεδόν στα δυο (το "τότε" και το "τώρα") και είναι σαν να διαβάζουμε δυο διαφορετικές ιστορίες, που όμως αποτελούν μέρη μιας ενιαίας ιστορίας εγκλήματος, γεμάτη δράμα, μυστήριο και ανατροπές. Η γραφή είναι πολύ καλή, ευκολοδιάβαστη και απίστευτα εθιστική, με ρεαλιστικές περιγραφές και φυσικούς διαλόγους, ενώ οι χαρακτήρες είναι στην πλειοψηφία τους αρκετά καλοσχηματισμένοι και ενδιαφέροντες. Όσον αφορά την ατμόσφαιρα, είναι οπωσδήποτε καθηλωτική και σε σημεία αρκετά σκοτεινή. Δεν το συζητάω, πρόκειται για ένα πολύ καλό ντεμπούτο ενός νέου συγγραφέα, που ελπίζω να μας απασχολήσει και στο μέλλον με εξίσου δυνατά θρίλερ.

8.5/10 

[Δημήτρης]

Δεύτερος Τζέιμς Πάτερσον που διαβάζω ύστερα από πολλά χρόνια μετά από το μάλλον μέτριο ''Και ήρθε  μία αράχνη''. Το ''Φίλα τα κορίτσια'' και ήταν καλό. 

Τσακισμένος ψυχολογικά από την προηγούμενη του υπόθεση, ο ντετέκτιβ- ψυχολόγος Άλεξ Κρος άλλο δεν έχει στο μυαλό του από το να ξεκουραστεί. Η μοίρα όμως έχει άλλα σχέδια στο πρόσωπο ψυχοπαθούς δολοφόνου που θα κάνει το λάθος να απαγάγει την ανιψιά του. Και αυτός φυσικά δεν θα κάτσει με σταυρωμένα τα χέρια μόνο που τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο δείχνουν. Όχι, γιατί υπάρχει και δεύτερος κυνηγός σε κάτι που φαίνεται σαν να συμπληρώνει ο ένας τον άλλον. Στοχεύοντας σε νέες, όμορφες γυναίκες οι οποίες εξαφανίζονται από προσώπου γης. Ωραίο ήταν. Δυνατό και αγωνιώδες, κατά διαστήματα όμως. Συνολικά όχι κάτι το τρομερό, πλην όμως διαβάζεται άνετα και γρήγορα. Βοήθησαν τα μικρά αριθμημένα κεφάλαια. Και οι αρκετές παραπομπές σε συγγραφείς και πραγματικούς δολοφόνους. Πάντα μου αρέσει όταν το συναντώ αυτό. Αναφορές σε πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις. 

Η όποια πάντως γνωριμία μου με τον Πάτερσον σταματάει εδώ. Μόνο αν πέσει στα χέρια μου κάτι που έχει γυριστεί σε ταινία. Με μόλις δύο το δείγμα σαφώς και δεν μπορεί να είναι ασφαλές, έχω όμως την εντύπωση πως είναι υπερτιμημένος. 

Edited September 19, 2019 by Δημήτρης

[BladeRunner]

Τζέσικα Μπάρι - Ελεύθερη πτώση (Freefall, 2019)

Ακόμα ένα από αυτά τα ψυχολογικά θρίλερ γυναικών συγγραφέων που έχουν κατακλύσει τα τελευταία χρόνια την ελληνική αγορά βιβλίου, για καλό και για κακό. Όπως ισχύει με τα περισσότερα βιβλία, κάποια είναι πάρα πολύ καλά, κάποια άλλα απλώς ικανοποιητικά, και μερικά κάπως μέτρια, ή και κάκιστα. Το συγκεκριμένο θριλεράκι μου φάνηκε αρκούντως ικανοποιητικό και καλογραμμένο, οπωσδήποτε εθιστικό και ευκολοδιάβαστο, αν και σίγουρα δεν μπορώ να πω ότι με ξετρέλανε. Βασικό προσόν του βιβλίου νομίζω ότι είναι το "τρικ" που χρησιμοποιεί η συγγραφέας στον τρόπο αφήγησης της ιστορίας, όπου ουσιαστικά έχουμε δυο πρωτοπρόσωπες αφηγήσεις που εναλλάσσονται ανά κεφάλαιο. Στο ένα κεφάλαιο αφηγείται η κόρη, στο επόμενο η μητέρα της, και ούτω καθεξής. Η πλοκή αργεί να πάρει μπρος και θυμίζει περισσότερο κοινωνικό δράμα με αχνά στοιχεία μυστηρίου, αλλά στη συνέχεια οι ρυθμοί αυξάνονται σταδιακά, μέχρι το σχετικά δυνατό φινάλε. Οι όποιες εκπλήξεις που υπάρχουν έχουν το ενδιαφέρον τους, αλλά δεν νομίζω ότι θα... ρίξουν από τα σύννεφα όσους έχουν φάει με το κουτάλι τα αστυνομικά μυθιστορήματα ή/και τα ψυχολογικά θρίλερ. Πάντως η συγγραφέας κατάφερε να μου κρατήσει το ενδιαφέρον από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα, ενώ με έκανε να συμπάσχω και με τις δυο πρωταγωνίστριες/αφηγήτριες, που η αλήθεια είναι ότι δεν πέρασαν και λίγα. Η γραφή μου φάνηκε πολύ καλή και θεωρώ πως για πρώτο μυθιστόρημα της Τζέσικα Μπάρι στον χώρο του ψυχολογικού θρίλερ, ήταν αρκετά άνετη. Γενικά, πρόκειται για ένα ψυχολογικό θρίλερ που με ικανοποίησε και μου χάρισε λίγες ώρες ψυχαγωγίας, αν και εκεί έξω υπάρχουν σαφώς ανώτερα θρίλερ. Νομίζω ότι αξίζει μια ματιά από τους λάτρεις του συγκεκριμένου είδους θρίλερ.

8/10

[BladeRunner]

Τόμας Χάρις - Κάρι Μόρα (Cari Mora, 2019)

Δεκατρία χρόνια μετά το τελευταίο του μυθιστόρημα ("Χάνιμπαλ: Το ξύπνημα του κακού"), ο Τόμας Χάρις επιστρέφει με ένα σχετικά μέτριο και στα όρια του παλπ θρίλερ, το οποίο πάσχει σε πολύ μεγάλο βαθμό σε σχέση με το "Κόκκινος Δράκος" ή το "Η σιωπή των αμνών", δυο τρομερά μυθιστορήματα που διάβασα το 2008 και το 2014, αντίστοιχα. Πραγματικά, το βιβλίο αυτό παίρνει μέτριες έως κακές κριτικές σε Goodreads και Amazon, από αναγνώστες που λάτρεψαν τα προηγούμενα βιβλία του (και ειδικά τα δυο κορυφαία που ανέφερα πιο πάνω) και που αναπόφευκτα μπήκαν στη διαδικασία να κάνουν και τη σύγκριση. Θέλω να πω, ότι δεν είναι και τόσο κακό όσο φαίνεται, αν διαβάσεις το "Κάρι Μόρα" σαν ένα παλπ θρίλερ με γραφικούς χαρακτήρες και διάφορες στιγμές τρέλας, μάλλον θα περάσεις αρκετά καλά, αλλά αν το συγκρίνεις με τα άλλα βιβλία του συγγραφέα, θα φάει δικαίως ένα ξεγυρισμένο θάψιμο. Εγώ είμαι κάπου στη μέση, άφησα στην άκρη τα δυο αριστουργήματά του και το διάβασα σαν να το έγραψε κάποιος άλλος συγγραφέας, οπότε γενικά πέρασα καλά. Σίγουρα υπάρχουν πολλές μέτριες σελίδες (και ειδικά στην αρχή), όμως υπάρχουν περιγραφές και σκηνές που μου άρεσαν, προς το τέλος. Απλά το βιβλίο πάσχει σε πλοκή και χαρακτήρες, ενώ σίγουρα δεν είναι για όλα τα γούστα. Και η γραφή σε μερικά σημεία είναι αρκετά αδύναμη, αλλά σε κάποια άλλα κάπως πιο γλαφυρή και έντονη. Πάντως γενικά είναι ένα πολύ μέτριο βιβλίο, που όμως διαβάζεται εξαιρετικά γρήγορα και εύκολα, όντας πολύ εθιστικό. Σαν αναγνώστης δίνω μεγαλύτερη έμφαση στα θετικά ενός βιβλίου απ'ότι στα αρνητικά, οπότε από μένα τσιμπάει τρία αστεράκια.

6.5/10

[BladeRunner]

Φρανκ Γκόλνταμερ - Το Τέρας (Der Angstmann, 2016)

Πρόκειται για ένα πολύ δυνατό και αρκετά καλογραμμένο μυθιστόρημα, που συνδυάζει με ικανοποιητικό τρόπο το ιστορικό δράμα με το αστυνομικό θρίλερ, ακολουθώντας κατά κάποιο τρόπο την πετυχημένη συνταγή του Φίλιπ Κερ, συγγραφέα της σειράς βιβλίων με ήρωα τον Μπέρνι Γκούντερ. Εδώ, πρωταγωνιστής είναι ο Μαξ Χέλερ, ο οποίος βέβαια δεν είναι πρώην αστυνομικός και νυν ιδιωτικός ντετέκτιβ όπως ο Γκούντερ, αλλά κοτζάμ επιθεωρητής, που ζει και εργάζεται στη Δρέσδη, κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Η ιστορία αρχίζει στα τέλη του 1944 και τελειώνει τον Μάιο του 1945, δηλαδή λίγους μήνες μετά τον βομβαρδισμό της πόλης. Λοιπόν, ο πόλεμος για τους Ναζί δεν πάει πολύ καλά, ενώ οι πολίτες της Δρέσδης καλούνται καθημερινά να ζουν με πολλές στερήσεις σε τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης, αλλά και υπό των φόβο των συχνών αντιαεροπορικών συναγερμών. Σ'αυτές τις συνθήκες, ο Μαξ Χέλερ καλείται να εξιχνιάσει μια σειρά φρικιαστικών φόνων, υπεύθυνος για τις οποίες είναι κατά τα φαινόμενα ένας μανιακός, τον οποίο διάφοροι κάτοικοι της πόλης αποκαλούν "Το Τέρας". Ο Χέλερ θα βρει πολλά εμπόδια μπροστά του και θα έχει να κάνει και με τους στενόμυαλους προϊσταμένους του, όμως το μεγαλύτερο εμπόδιο θα είναι ο τραγικός βομβαρδισμός της πόλης, τον Φεβρουάριο του 1945...

Η πλοκή είναι γεμάτη με δράση, μυστήριο και εκπλήξεις, ενώ φυσικά δεν λείπουν και οι ζωντανές περιγραφές της πόλης κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η γραφή είναι απλή, ευκολοδιάβαστη και ιδιαίτερα εθιστική, βοηθάει πολύ στη γρήγορη ανάγνωση του βιβλίου. Γενικά έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ ενδιαφέρον και αρκετά συναρπαστικό μείγμα αστυνομικού θρίλερ και ιστορικού μυθιστορήματος, το οποίο προσφέρει αγωνία και έντονες συγκινήσεις.

8.5/10

[BladeRunner]

Λουκ Τζένινγκς - Κωδικός Βιλανέλ: Χωρίς αύριο (No Tomorrow, 2018)

Τον Ιούνιο διάβασα και απόλαυσα σε μεγάλο βαθμό το πρώτο βιβλίο της σειράς, με τον τίτλο "Κωδικός Βιλανέλ", το οποίο άφησε πολλούς ανοικτούς λογαριασμούς για τη συνέχεια. Έτσι, πραγματικά ανυπομονούσα να διαβάσω το βιβλίο αυτό, όχι μόνο γιατί ήθελα να δω τι θα γίνει παρακάτω, αλλά και γιατί μου άρεσε το όλο στιλ γραφής του συγγραφέα, η ατμόσφαιρα, τα διάφορα τρελά σκηνικά, καθώς επίσης και το δίδυμο Ιβ Πολάστρι και Βιλανέλ, με την ιδιότυπη σχέση μεταξύ τους. Λοιπόν, οφείλω να πω ότι το δεύτερο βιβλίο μου άρεσε λιγάκι παραπάνω από το πρώτο, μου φάνηκε κάπως πιο σύνθετο και πιο ιντριγκαδόρικο, αν και σαν κατασκοπευτικό θρίλερ εξακολουθεί να μην είναι της κατηγορίας του Τζον Λε Καρέ ή άλλων αντίστοιχης ποιότητας συγγραφέων. Μιλάμε για ένα απόλυτα ψυχαγωγικό μπλοκμπάστερ κατασκοπευτικό θρίλερ, με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και όλες τις απαραίτητες υπερβολές του είδους. Και, φυσικά, οι λογαριασμοί εξακολουθούν να μένουν ανοικτοί για τη συνέχεια, μιας και τον Μάρτιο του 2020 αναμένεται να κυκλοφορήσει στο εξωτερικό το τρίτο και τελευταίο βιβλίο της σειράς, στο οποίο υποθέτω ότι θα γίνει ένας μικρός χαμός. Ελπίζω μόνο να μην αργήσει πολύ να μεταφραστεί στα ελληνικά, γιατί σίγουρα θέλω να δω πώς θα τελειώσει η όλη ιστορία.

8.5/10

[Spyrex]

Red dragon - Thomas Harris

Το πρώτο βιβλίο του Thomas Harris με τον ψυχοπαθή κακοποιό Χάνιμπαλ είναι ένα ευχάριστο ψυχολογικό θρίλερ που έχει να προσφέρει ωραίες αναγνωστικές στιγμές και αρκετή αίσθηση αγωνίας. Ο συγγραφέας μάς χαρίζει στιγμές όχι μόνο από το αστυνομικό σώμα, το οποίο προσπαθεί απεγνωσμένα να λύσει την υπόθεση, αλλά και από τον ίδιο τον κακοποιό διεισδύοντας στην καθημερινότητά του, τις σκέψεις του και τους αποκρουστικούς του τρόπους διασκέδασης.

Από την άλλη, κάποια γεγονότα μου φάνηκαν λίγο «βεβιασμένα» αλλά αυτό ήταν το λιγότερο που με «χάλασε». Αυτό που με δυσκόλεψε πολύ διαβάζοντας το βιβλίο ήταν το γράψιμο. Δεν ήταν λίγες οι φορές που διάβασα δυο και τρεις φορές μερικές παραγράφους για να καταλάβω τι συμβαίνει. Μου φάνηκε ότι το γράψιμο σε κάποιες στιγμές δεν είχε συνοχή. Αυτό, λοιπόν, με δυσκόλεψε στην ανάγνωση και με κούρασε.

Γενικά, πρόκειται για ένα καλό βιβλίο, με δυνατές στιγμές και μπόλικο mindgame. 

[BladeRunner]

Γκάμπριελ Μπέργκμοζερ - Θηράματα (The Hunted, 2020)

Όταν οι εκδόσεις Bell ανακοίνωσαν ότι θα κυκλοφορούσαν τούτο το βιβλίο μέσα στο 2020, αμέσως το έβαλα στη σχετική λίστα με τις νέες κυκλοφορίες που έπρεπε πάση θυσία να αγοράσω. Κάτι τέτοια περιπετειώδη θρίλερ από νέους συγγραφείς -που δεν έχουμε ξαναδεί στα ελληνικά-, πάντα με εξίταραν. Και οι εκδόσεις Bell έχουν βγάλει διάφορα τέτοια διαμαντάκια (βλέπε βιβλία των Τζ. Κεντ Μέσαμ, Ρόμπερτ Πόμπι, Σολ Μπλακ κλπ), οπότε λογικό ήταν να θεωρήσω και αυτό το βιβλίο σαν ένα ακόμα διαμαντάκι και να περιμένω την έκδοσή του πώς και πώς.

Λοιπόν, πρόκειται για ένα σαφώς πολύ δυνατό και βίαιο περιπετειώδες θρίλερ, στα όρια του τρόμου. Από άποψη θεματολογίας και ατμόσφαιρας μου θύμισε λιγάκι το "Δόλωμα" του Τζ. Κεντ Μέσαμ, αν και φυσικά υπάρχουν πολλές διαφορές στην πλοκή, τα σκηνικά και τη γραφή. Σίγουρα ο συγγραφέας έχει δει και έχει λατρέψει ταινίες του στιλ "Όταν ξέσπασε η βία", "Ξύπνημα στον τρόμο", "Wolf Creek" κλπ (στην περίπτωση των δυο πρώτων μπορεί να έχει διαβάσει και τα βιβλία στα οποία βασίζονται), έβαλε και τη δική του, προσωπική τρέλα στο μίξερ, και το αποτέλεσμα είναι αυτό το αιματηρό θρίλερ. Είναι από τα βιβλία που τα ξεκινάς και δεν μπορείς να τα αφήσεις παρά μέχρι να φτάσεις στην τελευταία σελίδα. Δεν υπάρχει χρόνος ή χώρος για να πάρεις μια ανάσα σαν αναγνώστης, μιας και το ένα γεγονός διαδέχεται το άλλο, είναι σαν ένα τρενάκι του τρόμου όλο κατηφόρες και απότομες στροφές.

Σίγουρα, δεν είναι για όλα τα γούστα. Μιλάμε ουσιαστικά για ένα βίαιο και αρκετά ωμό θρίλερ επιβίωσης σε ερημικές τοποθεσίες. Ούτε αστυνομικό είναι, ούτε μυστηρίου. Φυσικά, δεν είναι ακριβώς από αυτά τα άμυαλα και χαζά θρίλερ που προσφέρουν μόνο αίμα και πόνο, υπάρχει πλοκή, υπάρχει μια κάποια ανάπτυξη χαρακτήρων, ενώ και η γραφή είναι αρκετά καλή, άκρως εθιστική και ευκολοδιάβαστη, με γλαφυρές και γραφικές περιγραφές σκηνικών και καταστάσεων. Έχει τα θεματάκια του στην πλοκή, τους χαρακτήρες ή ακόμα και στη γραφή, όμως κατά τη γνώμη μου πρόκειται για ένα άκρως ψυχαγωγικό μυθιστόρημα, ό,τι πρέπει για να ανάψουν λίγο τα αίματα. Στα χέρια ενός καλού σκηνοθέτη (και με αντίστοιχα καλό καστ) θα γινόταν μια πολύ δυνατή ταινία, ελπίζω να έχει μια τέτοια τύχη.

Υ.Γ. Προτείνω οπωσδήποτε για διάβασμα το "Στη νεκρή καρδιά της ηπείρου" του Κένεθ Κουκ (εκδόσεις Εξάρχεια), πάνω στο οποίο βασίζεται η καταπληκτική ταινία "Ξύπνημα στον τρόμο" (aka "Wake in Fright). Γραφή, ατμόσφαιρα, χαρακτήρες, σκηνικά της Αυστραλιανής ενδοχώρας... τι να λέμε τώρα, εξαίσιο βιβλίο.

8/10

[BladeRunner]

Τζορτζ Μαρκστάιν - Ο άνθρωπος από το παρελθόν (The Man from Yesterday, 1976)

Οχτώ και πλέον χρόνια μετά την τυχαία αγορά του από παλαιοβιβλιοπωλείο στο Μοναστηράκι, αποφάσισα να διαβάσω τούτο το βιβλίο, μιας και αυτές τις μέρες έχω όρεξη για κατασκοπευτικά θρίλερ. Τότε που αγόρασα το βιβλίο δεν υπήρχε καμία απολύτως αξιολόγηση στο Goodreads, έτσι ουσιαστικά αγόρασα γουρούνι στο σακί (με κόστος μονάχα ένα ευρώ, βέβαια). Πλέον υπάρχουν κάποιες αξιολογήσεις, χωρίς κριτικές όμως. Ξεκινώντας το, λοιπόν, δεν ήξερα τι να περιμένω από άποψη ποιότητας γραφής και πλοκής, τελικά όμως αποδείχτηκε ένα καλογραμμένο, ενδιαφέρον και αρκετά συναρπαστικό κατασκοπευτικό θρίλερ παλαιάς κοπής, από αυτά που κάθε τόσο απολαμβάνω. Η πλοκή με κράτησε από την αρχή μέχρι το τέλος, με το όλο μυστήριο και τη ρεαλιστικά δοσμένη δράση, ενώ ο τρόπος γραφής μου άρεσε πολύ, με τις λιτές πλην όμως ρεαλιστικές περιγραφές και τους ζωντανούς διαλόγους. Γενικά η γραφή είναι καθαρή, χωρίς φτιασίδια και περιττολογίες, ο συγγραφέας θέλει να πει μια κατασκοπευτική ιστορία με προδοσίες και διπλά παιχνίδια, και κατά τη γνώμη μου τη λέει πολύ καλά (αν και ένα-δυο πραγματάκια στο τέλος δεν με έπεισαν απόλυτα). Υποθέτω ότι το βιβλίο αυτό δεν είναι για όλα τα γούστα, όμως προσωπικά το βρήκα απόλυτα ψυχαγωγικό. Στη βιβλιοθήκη μου έχω επίσης το "Τελική Λύση" του ίδιου συγγραφέα, για το οποίο πλέον θα έχω κάπως υψηλότερες προσδοκίες.

8.5/10

[BladeRunner]

Στίβεν Κέιντ - Η εκδίκηση του Σλέηντ (Slade's Marauder, 1980)

Παντελώς τυχαία αγορά πριν πέντε χρόνια από κάποιο παλαιοβιβλιοπωλείο, αφού τότε που το αγόρασα δεν υπήρχε σχεδόν καμία αξιολόγηση στο Goodreads και, φυσικά, καμία απολύτως κριτική (τώρα κάτι υπάρχει). Μιας και αυτές τις μέρες έχω όρεξη για παλπ περιπέτειες, είπα να διαβάσω το συγκεκριμένο βιβλίο. Λοιπόν, αν μη τι άλλο πέρασα πολύ ωραία. Αναμφίβολα είναι ένα μυθιστόρημα που δεν διαθέτει πολλές λογοτεχνικές αρετές, ενώ θα έλεγα ότι έχει κάποια προβληματάκια στην πλοκή και ιδιαίτερα στους χαρακτήρες (που είναι στα όρια ή και πέρα από τα όρια της καρικατούρας και της γραφικότητας), όμως διαβάστηκε πραγματικά ευχάριστα, σίγουρα απόλαυσα σε μεγάλο βαθμό μια ωραία, θαλασσινή περιπέτεια που διαδραματίζεται το 1939 στην Καραϊβική, και στην οποία ο μεθύστακας και άγριος καπετάνιος ενός σαπιοκάραβου -μαζί με το ατίθασο πλήρωμά του-, τα βάζει με ένα καμουφλαρισμένο γερμανικό καταδρομικό που το έχει βάλει σκοπό να βουλιάξει όλα τα πλοία της περιοχής (και που κάνει το λάθος να βουλιάξει ένα κρουαζιερόπλοιο γεμάτο πολίτες). Η γραφή είναι ευκολοδιάβαστη, με γλαφυρές περιγραφές και κάπως χοντροκομμένο χιούμορ, σίγουρα θα έλεγα ότι κατάφερε να με ταξιδέψει και να με κάνει να ξεχαστώ. Εντάξει, πρόκειται για μια παλπ περιπέτεια της δεκαετίας του '80, οπότε ξέρει τι να περιμένει κανείς. Εγώ μια φορά πέρασα καλά, γι'αυτό και την τελευταία στιγμή τσιμπάει και τέταρτο αστεράκι, έστω και αν αντικειμενικά δεν το αξίζει.

7.5/10

Edited September 2, 2020 by BladeRunner

[BladeRunner]

Τεντ Άλμπουρι - Ο Θεριστής (The Reaper/The Stalking Angel, 1980)

Καλούτσικο και ιδιαίτερα ευκολοδιάβαστο θρίλερ, που όμως δεν με ξετρέλανε. Την κεντρική ιδέα δεν τη λες και πρωτότυπη: Η Γερμανίδα Άννα Βόλτμαν είναι πλέον μια ευτυχισμένη κοπέλα, μέχρι που ο αγαπημένος της σκοτώνεται από μια έκρηξη έξω από το σπίτι τους, με την ίδια να τραυματίζεται πολύ σοβαρά και να χάνει και το παιδί που κυοφορούσε. Ο Εβραίος σύζυγός της έψαχνε στοιχεία για πρώην Ναζί που κατάφεραν να διαφύγουν, κάτι που φυσικά αναστάτωσε μερικούς εξ αυτών. Η Άννα, αφού επουλωθούν οι πληγές της, θα αρχίσει έναν αγώνα εναντίον των συγκεκριμένων Ναζί, που πιθανότατα ευθύνονται για τη δολοφονία του άντρα της. Εντάξει, έστω και αν δεν είναι πρωτότυπη, σαν ιδέα έχει σίγουρα το ενδιαφέρον της, όμως δυστυχώς η εκτέλεση δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή. Νομίζω ότι χρειαζόταν περισσότερος χώρος και χρόνος για να αναπτυχθεί η όλη ιστορία, για να γίνει πιο πειστική η μεταμόρφωση της πρωταγωνίστριας από μια απλή κοπέλα σε εκτελέστρια. Πολλά πράγματα έγιναν γρήγορα και πολύ βολικά, χωρίς ιδιαίτερες περιπλοκές, με το φινάλε να είναι αρκετά προβλέψιμο. Βέβαια υπάρχουν διάφορες δυνατές σκηνές εδώ κι εκεί, ενώ και η ατμόσφαιρα είναι πολύ ωραία, όμως θα έλεγα ότι το βιβλίο πάσχει λιγάκι σε αληθοφάνεια και χαρακτήρες. Πάντως είναι αρκετά καλογραμμένο, ενώ διαβάζεται πολύ ευχάριστα και γρήγορα.

7/10

[BladeRunner]

Λόρενς Σάντερς - Περίεργο σενάριο (Caper, 1980)

Πριν κάτι μέρες είδα και πραγματικά απόλαυσα την ταινία "Η μεγάλη ληστεία της Νέας Υόρκης" (aka "The Anderson Tapes") του Σίντνεϊ Λιούμετ -με πρωταγωνιστές τους Σον Κόνερι, Κρίστοφερ Γουόκεν και Μάρτιν Μπάλσαμ-, που βασίζεται σε μυθιστόρημα του Λόρενς Σάντερς, και είπα στο καπάκι να διαβάσω ένα από τα τέσσερα βιβλία του συγγραφέα που έχω στη συλλογή μου (είναι τα μοναδικά δικά του που έχουν μεταφραστεί). Και διάλεξα αυτό, μιας και με τράβηξε πολύ η κεντρική ιδέα του. Λοιπόν, το βιβλίο το βρήκα ιδιαίτερα απολαυστικό. Από τις πρώτες κιόλας σελίδες κατάλαβα ότι θα διάβαζα ένα απόλυτα ψυχαγωγικό και εθιστικό μυθιστόρημα, και η συνέχεια δεν με διέψευσε.

Πρωταγωνίστρια είναι μια συγγραφέας, η Τζένι Σιν, που με διάφορα ανδρικά ψευδώνυμα έγραψε κάμποσα θρίλερ με αρκετά μεγάλη επιτυχία, μέχρι όμως να χάσει την έμπνευσή της και τα τελευταία της βιβλία να αποτύχουν εμπορικά. Γιατί; Ίσως επειδή έχασε την επαφή με την πραγματικότητα. Γι'αυτό, λοιπόν, αποφασίζει μαζί με έναν φίλο της, να οργανώσει μια πραγματική ληστεία, να έρθει σε επαφή με ανθρώπους του υποκόσμου και να γίνει και αυτή μια από αυτούς, έτσι ώστε να γράψει ένα πραγματικά ρεαλιστικό αστυνομικό μυθιστόρημα. Φυσικά, δεν θέλει να κάνει τη ληστεία, λίγο πριν την εκτέλεσή της αυτή απλώς θα αποχωρήσει. Όμως ο τζογαδόρος και μικροαπατεώνας Τζακ Ντόναχιου, τον οποίο γνώρισε και έπεισε να κάνουν μαζί τη ληστεία, θα έχει άλλη άποψη, μόλις μάθει ποια πραγματικά είναι. Και, θέλοντας και μη, η Τζένι Σιν και ο φίλος της θα μπλέξουν σε μια ιδιαίτερα μπερδεμένη και επικίνδυνη ιστορία...

Αν μη τι άλλο πρόκειται για μια διασκεδαστική περιπέτεια γεμάτη δράση και ένταση, με όλα αυτά τα καλούδια που βρίσκει κανείς στα μυθιστορήματα που έχουν σχέση με ληστείες και εγκληματικά κόλπα. Η ατμόσφαιρα γενικά είναι κάπως ανάλαφρη (με αρκετή ένταση σε πολλά σημεία όμως) και υπάρχουν αρκετά κωμικά στοιχεία εδώ κι εκεί, όμως δεν θα έλεγα ότι είναι ένα κωμικό μυθιστόρημα, μιας και υπάρχει βία, άνθρωποι σκοτώνονται, επικίνδυνοι τύποι κυνηγούν τους κακομοίρηδες πρωταγωνιστές με σκοπό να τους καθαρίσουν, και πάει λέγοντας. Η γραφή είναι πολύ καλή, με γλαφυρές περιγραφές και ζωντανούς διαλόγους, κυλάει σαν γάργαρο νερό και βοηθάει στο να διαβαστεί το βιβλίο με μια ανάσα. Αναμφίβολα, πρόκειται για ένα μυθιστόρημα ακριβώς μέσα στα αναγνωστικά μου γούστα, τόσο από άποψη σεναρίου όσο και από άποψη γραφής, οπότε ήταν αναμενόμενο να περάσω τέλεια την ώρα μου με δαύτο.

8.5/10