Διάφοροι συγγραφείς θρίλερ

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''Η Λίστα των 7'' του Μαρκ Φροστ.

Βρισκόμαστε στο Λονδίνο της Βικτοριανής εποχής. Όπου ο πνευματισμός βρισκόταν στα φόρτε του. Με τους ελάχιστους γνώστες του είδους και τους αναρίθμητους τσαρλατάνους. Ενδιαφέρον τρέφει και ένας φέρελπις γιατρός που ακούει στο όνομα Άρθουρ Κόναν Ντόιλ. Όταν λοιπόν θα λάβει έκκληση για βοήθεια σε επικείμενη πνευματική συγκέντρωση δεν θα διστάσει στιγμή. Σπεύδει με σκοπό να ξεσκεπάσει τους απατεώνες, τα πράγματα όμως θα αποδειχθούν τελείως διαφορετικά. Σε σημείο που να απειλείται η ύπαρξη του και όλα όσα θεωρούσε ως δεδομένα. Μαύρο χιούμορ και αγωνία, με ωραία υπόθεση και διαλόγους. Επίσης παρελαύνουν Ελένα Μπλαβάτσκυ και Μπραμ Στόκερ και αυτό είναι κάτι που μπορώ να πω ότι μου αρέσει. Οι αναφορές σε πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις. Ως highlight θα βάλω το απόσπασμα για τον Βασιλιά Ήλιο και τον δαίμονα βασανιστή του. Κυνικό όσο δεν πάει, ξεπεταγμένο λες και από την πένα του μετρ του είδους Στίβεν Κινγκ. Και ως μείον τα μεταφυσικά. Αν και δεν με αφήνουν εντελώς αδιάφορο, δεν μπορώ ωστόσο να πω ότι τρελαίνομαι κιόλας. Ευτυχώς που δεν καταλάμβαναν εκτενές μέρος γιατί θα με κούραζαν. Και ότι οι πρωταγωνιστές ήταν υπερβολικά εύστροφοι και επιδέξιοι. Έπαιρναν πάντα γρήγορες και σωστές αποφάσεις, μου φάνηκε λίγο σαν ευκολία. Συνολικά όμως ωραίο, καλό. Έφυγε γρήγορα και ευχάριστα. 

Edited October 18, 2020 by Δημήτρης

[BladeRunner]

Πίτερ Μέι - Lockdown (Lockdown, 2020)

Από ψυχολογικής απόψεως, ίσως δεν είναι και ό,τι καλύτερο να διαβάζεις ένα τέτοιο θρίλερ εν μέσω πανδημίας και όλης αυτής της παράνοιας που επικρατεί τους τελευταίους μήνες, γιατί αν μη τι άλλο γίνονται κάποιες αναπόφευκτες συγκρίσεις. Όμως εγώ δεν κολλάω σε κάτι τέτοια, ήθελα να διαβάσω ένα εθιστικό και αγωνιώδες θρίλερ, και το "Lockdown" ήταν ακριβώς αυτό. Η πλάκα είναι ότι ο Πίτερ Μέι έγραψε αυτό το βιβλίο πριν από πολλά χρόνια, αλλά μόλις τώρα κατάφερε να το εκδώσει, αφού στο μεταξύ απέκτησε και μια κάποια φήμη σαν συγγραφέας στον χώρο της αστυνομικής λογοτεχνίας. Βλέπετε, οι εκδότες δεν είχαν πειστεί από την εικόνα ενός Λονδίνου που πολιορκείται από έναν θανατηφόρο ιό. Πού να ήξεραν... Λοιπόν, σαν θρίλερ είναι πολύ εθιστικό και ιντριγκαδόρικο, προσωπικά με δυσκολία το άφηνα στην άκρη για να κάνω κάτι άλλο. Από τη μια η πλοκή που κρύβει μυστήριο, ένταση και αγωνία, από την άλλη το σχεδόν μετά-αποκαλυπτικό σκηνικό ενός Λονδίνου χτυπημένου από έναν άκρως φονικό ιό (με όλα τα επακόλουθα στην οικονομική και κοινωνική ζωή των κατοίκων του), είναι στοιχεία που εύκολα μπορούν να συνθέσουν ένα δυνατό θρίλερ. Σίγουρα κάποια πράγματα δεν πείθουν απόλυτα, υπάρχουν ίσως κάποιες υπερβολές και ευκολίες για να προχωρήσει η πλοκή, όμως το συνολικό αποτέλεσμα είναι αρκούντως ικανοποιητικό: Ξεκινάει από την εύρεση κάποιών οστών σε ένα εργοτάξιο και καταλήγει σε κάτι το απόλυτα τρομακτικό. Και η γραφή είναι πολύ καλή, με γλαφυρές περιγραφές που αγχώνουν και που κρατάνε τον αναγνώστη στην τσίτα. Περιττό να πω ότι η ατμόσφαιρα είναι αρκετά σκοτεινή και σε σημεία μάλλον κλειστοφοβική. 

8.5/10

[BladeRunner]

Σ. Τζ. Τιούντορ - Οι άλλοι άνθρωποι (The Other People, 2020)

Μάλλον έχει γίνει κάτι σαν παράδοση από το 2018 να διαβάζω κάθε χρόνο βιβλίο της Σ. Τζ. Τιούντορ: Μια το πάρα πολύ καλό "Ο άνθρωπος κιμωλία" που διάβασα τον Μάρτιο του 2018 και μια το ικανοποιητικότατο "Η αρπαγή της Άνι Θορν", που διάβασα τον Μάιο του 2019, και τώρα ένα ακόμα θρίλερ της. Και κάτι μου λέει ότι η... παράδοση θα συνεχιστεί και το 2021, μιας και τον Φεβρουάριο θα κυκλοφορήσει στην Αγγλία το τέταρτο βιβλίο της, και λογικά την ίδια χρονιά θα το δούμε και στα ελληνικά.

Λοιπόν, το "Οι άλλοι άνθρωποι" είναι με τη σειρά του ένα πολύ εθιστικό και αρκετά αγωνιώδες θρίλερ, το οποίο με μεγάλη δυσκολία θα αφήνετε από τα χέρια σας για να κάνετε οτιδήποτε άλλο. Αν αντιμετωπίζετε reader's block, αυτό είναι το τέλειο... φάρμακο για να το ξεπεράσετε. Με το που διαβάσετε τις πρώτες σελίδες, αυτό ήταν, θα το πάτε σερί μέχρι το τέλος. Η πλοκή είναι πολύ ενδιαφέρουσα, με τις κατάλληλες δόσεις μυστηρίου, δράσης και έντασης, οι χαρακτήρες έχουν ένα κάποιο βάθος και αν μη τι άλλο ενδιαφέρεσαι γι' αυτούς, ενώ η ατμόσφαιρα είναι σαφώς αγωνιώδης και σε σημεία αγχωτική. Τέλος, η γραφή είναι πολύ καλή, ευκολοδιάβαστη και εξαιρετικά εθιστική.

Ναι, είναι ένα τιμιότατο θρίλερ που θα σας κρατήσει καλή παρέα. Φυσικά, δεν λείπουν κάποιες υπερβολές και κάποιες βολικές συμπτώσεις για να προχωρήσει η πλοκή, όμως έχω παρατηρήσει ότι αυτό συμβαίνει με τα περισσότερα μυθιστορήματα του είδους, ανεξαρτήτως ποιότητας. Επίσης δεν πείστηκα απόλυτα από ορισμένα πράγματα σε κάποιες ενέργειες των χαρακτήρων, αλλά αυτό είναι κάτι το υποκειμενικό. Αν σας άρεσαν τα δυο προηγούμενα μυθιστορήματα της Σ. Τζ. Τιούντορ, δεν υπάρχει περίπτωση να μην σας αρέσει και αυτό.

8/10

Edited December 18, 2020 by BladeRunner

[BladeRunner]

Μπελίντα Μπάουερ - Έξοδος (Exit, 2021)

Τρίτο βιβλίο της Μπελίντα Μπάουερ που διαβάζω, μετά το καλούτσικο αλλά όχι και τόσο του γούστου μου "Μαύρο χώμα" και το ιδιαίτερα ψυχαγωγικό και εθιστικό "Snap", και το μόνο σίγουρο είναι ότι έμεινα πολύ ευχαριστημένος. Οφείλω να πω ότι όσοι θέλουν να διαβάσουν ένα αγωνιώδες αστυνομικό θρίλερ με καταιγιστικούς ρυθμούς, ένταση και φοβερές ανατροπές και αποκαλύψεις στην πλοκή, καλύτερα να ψάξουν αλλού. Δεν είναι τέτοιου είδους θρίλερ μυστηρίου. Θα έλεγα ότι μοιάζει περισσότερο με μια κωμωδία παρεξηγήσεων, με έναν φόνο στη μέση (ή περίπου) και κάποιες εγκληματικές πράξεις σε μια κλασική μικρή πόλη της Αγγλίας, παρά με θρίλερ. Σαφώς και υπάρχει ένα κάποιο μυστήριο, λίγη αγωνία για την κατάληξη, κάποιες παράξενες καταστάσεις, όμως θρίλερ δεν το λες. Σίγουρα, πάντως, η ιστορία είναι πολύ ενδιαφέρουσα και καλοδουλεμένη, με τις κατάλληλες δόσεις παραξενιάς, χιούμορ και αγωνίας, με ωραίους χαρακτήρες και εξαιρετική ατμόσφαιρα. Προσωπικά δέθηκα αρκετά με τον βασικό πρωταγωνιστή, τον ιδιαίτερα συμπαθή ηλικιωμένο Φίλιξ Πινκ, που έμπλεξε σε μια περίεργη ιστορία, βγάζοντάς τον παντελώς έξω από την καθημερινή του ρουτίνα. Και η γραφή είναι πολύ ωραία, ευχάριστη και εξαιρετικά ευκολοδιάβαστη, βοηθάει στη γρήγορη και ξεκούραστη ανάγνωση του βιβλίου. Χωρίς αμφιβολία, είναι ένα μυθιστόρημα που μου έφτιαξε το κέφι, που με κράτησε από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα, που με έκανε να ξεχαστώ. Πέρασα τόσο καλά, που θα μπορούσα να του βάλω ακόμα και πέντε αστεράκια (τεσσεράμισι δηλαδή), αλλά δεν θα το κάνω γιατί έτσι θα αδικούσα άλλα βιβλία. Όπως και να'χει, δηλώνω φαν της Μπελίντα Μπάουερ.

8.5/10

[BladeRunner]

Στίβεν Σπότσγουντ - Η τύχη ευνοεί τους νεκρούς (Fortune Favours the Dead, 2020)

Χωρίς αμφιβολία, μιας από τις πιο ευχάριστες και απολαυστικές ιστορίες μυστηρίου που διάβασα τον τελευταίο καιρό. Εντάξει, όποιος έχει διαβάσει με το κιλό κλασικά μυθιστορήματα μυστηρίου αλλά και νουάρ με ιδιωτικούς ντετέκτιβ (όπως η αφεντιά μου), ίσως και να μην εκπλαγεί και τόσο πολύ από το μυστήριο και τις διάφορες αποκαλύψεις, πάντως νομίζω ότι ο συγγραφέας έκανε ικανοποιητικότατη δουλειά με την πλοκή, προσφέροντας και μια ενδιαφέρουσα έκπληξη στο τέλος. Ωστόσο, νομίζω ότι βασικό προτέρημα του βιβλίου είναι η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο, καθώς επίσης και η εξαιρετική ατμόσφαιρα της δεκαετίας του '40. Η νεαρή αφηγήτρια, ονόματι Γουίλοουτζιν Πάρκερ, είναι αρκούντως συμπαθητική και ενδιαφέρουσα, αλλά και παντελώς ξεχωριστή, με τις παραξενιές της και τα κάμποσα ταλέντα της, προσωπικά τη συμπάθησα όσο δεν πάει, ενώ και οι υπόλοιποι χαρακτήρες λίγο έως πολύ είναι ικανοποιητικά δουλεμένοι. Ο Στίβεν Σπότσγουντ γράφει μια σύγχρονη εκδοχή του κλασικού αστυνομικού νουάρ, χρησιμοποιώντας όλα τα καλούδια που συναντάει κανείς σε μυθιστορήματα του είδους παλαιότερων δεκαετιών (σίγουρα ο συγγραφέας έχει διαβάσει Ερλ Στάνλεϊ Γκάρντνερ, Ρεξ Στάουτ, Ρέιμοντ Τσάντλερ κλπ), όμως με ορισμένες χτυπητές διαφορές σε σχέση με εκείνα τα μυθιστορήματα, όπως είναι το πρωταγωνιστικό δίδυμο (δεν θα το έλεγες και τόσο συνηθισμένο) ή κάποια θέματα που αγγίζει με έμμεσο ή και άμεσο τρόπο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα παρακολουθώ την πορεία του συγγραφέα (και ελπίζω το ίδιο να κάνουν και οι εκδόσεις Bell), μιας και φαίνεται ότι αυτό το βιβλίο αποτελεί την αρχή για μια νέα σειρά, με πρωταγωνίστριες τις Λίλιαν Πέντεκοστ και Γουίλοουτζιν Πάρκερ.

8.5/10

[BladeRunner]

Ντον Γουίνσλοου - Η Μονάδα (The Force, 2017)

Εντάξει, έχω μείνει με το στόμα ανοικτό. Ήμουν σχετικά προετοιμασμένος με αυτά που με περίμεναν στο βιβλίο αυτό, αλλά ειλικρινά δεν περίμενα ότι θα με ταρακουνούσε τόσο άγρια και ότι θα με καθήλωνε στο κρεβάτι ή την καρέκλα μου, σαν ο συγγραφέας να μου είχε σπάσει τα πόδια με ρόπαλο του μπέιζμπολ. Γιατί ειλικρινά δεν μπορούσα να αφήσω με τίποτα το βιβλίο κάτω, αν και βέβαια έπρεπε να το κάνω, για διάφορες άλλες δουλειές. Όμως είχα σκοπό να το ολοκληρώσω την πρώτη μέρα του Μαρτίου, για να μπει καλά τόσο ο μήνας όσο και η Άνοιξη (τουλάχιστον αναγνωστικά), έλα όμως που ο Γουίνσλοου με ανάγκασε να το τελειώσω τόσο γρήγορα.

Που λέτε, μετά την ανάγνωση του βιβλίου ένιωσα την ανάγκη να κάνω ένα ντους με ζεματιστό νερό, για να βγάλω από πάνω μου όλη τη βρώμα και τη διαφθορά που συνάντησα στο βιβλίο. Διαφθορά, βία και αλητεία σε όλα τα επίπεδα, σε όλες τις πλευρές, ο συγγραφέας δεν χαρίζεται σε κανέναν, δεν ωραιοποιεί καταστάσεις, δεν χρυσώνει το χάπι, παρουσιάζει με ωμότητα και αφόρητο ρεαλισμό μια πραγματικότητα, άντε, ίσως και με κάποιες "κινηματογραφικές" υπερβολές εδώ και εκεί για να είναι πιο έντονη η όλη αναγνωστική εμπειρία και να ανάψουν λίγο παραπάνω τα αίματα. Ο κακός χαμός γίνεται στο βιβλίο, δεν ξέρεις ποιον χαρακτήρα να αντιπαθήσεις περισσότερο, αν και ίσως στο τέλος συμπαθήσεις λιγάκι τον Μαλόουν, ή τέλος πάντων μπορεί να κατανοήσεις σε κάποιον βαθμό αυτά που έκανε. 

Κανονικά, αυτό το βιβλίο θα έπρεπε να έχει ήδη ξεπουλήσει, γιατί είναι ένα έπος στο είδος του, και συν τοις άλλοις με ιδιαίτερο τρόπο γραφής: Η γραφή είναι σκληρή, μπρουτάλ, γεμάτη κυνισμό και μαύρο χιούμορ, με τις περιγραφές και τους διαλόγους ο συγγραφέας σε κάνει να νιώθεις στο πετσί σου όλη τη σαπίλα, τη διαφθορά και τη βία που επικρατεί σε κάθε επίπεδο, σε κάθε πλευρά. Έχω διαβάσει ένα σωρό βιβλία και έχω δει ένα σωρό ταινίες και σειρές με σκληρούς κακοποιούς, διεφθαρμένους μπάτσους και ακόμα πιο διεφθαρμένους πολιτικούς και υπερασπιστές της δικαιοσύνης, αλλά και πάλι ο συγγραφέας κατάφερε να με κάνει να νιώσω άβολα για την όλη κατάσταση. Ήταν ασυζητητί μια έντονη αναγνωστική εμπειρία, που θα θυμάμαι για καιρό. Και λέω μέσα στη χρονιά να διαβάσω και το "Το Καρτέλ", που υποπτεύομαι ότι θα είναι ακόμα πιο επικό. 

9/10

[Δημήτρης]

Διάβασα ''Το Καρτέλ'' του Ντον Γουίνσλοου. Ούτως ή άλλως θα το έπιανα κάποια στιγμή, με ιντρίγκαρε όμως για μία ώρα αρχύτερα η άνωθεν κριτική του BladeRunner. Δίπτυχο με το ''Η δύναμη του σκύλου'', το εκθείασε ο πολύς Στίβεν Κινγκ. Και πολύ καλά έκανε γιατί ήταν δυνατό. Πολύ δυνατό.

Μεξικό. Από τις κατεξοχήν χώρες για παρασκευή- διακίνηση ναρκωτικών. Σε λογοτεχνικό όσο και αληθινό επίπεδο. Ναι γιατί φθηνά τα εργατικά χέρια, και σε απόσταση αναπνοής η πλούσια χώρα στα βόρεια για σβέλτη αγορά και κατανάλωση. Ξεκίνημα στο πρόσωπο μιγάδα πρώην μπάτσου της δίωξης που έχει βεντέτα με μέγα ναρκέμπορα. Του οποίου κατέστρεψε την ''καριέρα''. Οι λογαριασμοί δεν πρέπει να μένουν ανοιχτοί. Θέλοντας και μη λοιπόν, επιστρέφει να τους κλείσει. Οπότε και καταδυόμαστε στο όλο παρανοϊκό κλίμα. Όχι χαλάρωση και εφησυχασμός. Είναι κακοί σύμβουλοι, σε στέλνουν σε χρόνο dt να βλέπεις τα κυπαρίσσια ανάποδα. Πίστευε μόνο τα μάτια σου, όχι τα αυτιά σου. Και ούτε καν αυτά. Δεν υπάρχουν ''φίλοι''. Μόνο συμμαχίες πρόσκαιρες, ανάλογα με το τι επιβάλλουν οι εκάστοτε τάσεις. Πισώπλατες μάχαιρες τίποτα το πρωτότυπο. Κάθε άλλο, μάλλον σε ημερησία διάταξη. Οι πάντες αναλώσιμοι. Από βαποράκια μέχρι και τα αφεντικά. Οι κεφαλές της επιχείρησης. Οι Νονοί ντε! Άλλοι δεν έχουν αναστολές στο να σφαγιάζουν αμάχους και γυναικόπαιδα. Ενώ ορισμένοι διακατέχονται από κώδικες τιμής που δεν τους επιτρέπουν να υπερβούν τα όρια. Χωρίς φυσικά αυτό να δικαιολογεί άλλα πεπραγμένα τους, απλά προσέδωσε αληθοφάνεια. Ενώ παράλληλα προβληματίζονται για το όλο νταβαντούρι, αν αξίζει τον κόπο. Το να έχουν τόσα δις και να μην μπορούν να τα χαρούν. Ή όντας κάτοχοι επαύλεων, να αναγκάζονται να ζουν κρυφά. Νομάδες, σαν κυνηγημένοι. Φονικές ατάκες, κοφτοί, μάγκικοι διάλογοι. Μαύρο χιούμορ και ''ζουμερές'' καταστάσεις που προσφέρουν μία ένοχη απόλαυση. Πολλές μικρές ιστορίες, μέσα στην κύρια. Και ακόμη περισσότεροι χαρακτήρες, πρωτεύοντες και μη. Αγαπημένος μου φυσικά ο Αρτ Κέλερ. Αναγκάζεται να πουλήσει την ψυχή του στο διάολο για να μπορέσει να τον αντιμετωπίσει. Ενώ σύναδε περισσότερο με την όλη παράνοια ο Οτσόα. Σαδιστικό κτήνος, ήξερε -και γούσταρε- να πονάει τα θύματα του. Στη σκηνή με τις μπλούζες και την βενζίνη σφίχτηκα. 

Κάργα κινηματογραφικό, απορώ πως δεν έχει γίνει ακόμη σειρά. Ενώ πρέπει να γίνει αναφορά στο ονομαστικό παράρτημα στην αρχή. Δημοσιογράφων που δολοφονήθηκαν ή εξαφανίστηκαν στο Μεξικό όσο ακόμη γραφόταν η ιστορία. Με την τραγική καταμέτρηση να συνεχίζεται. Πολύ καλή μετάφραση. Απειροελάχιστα λάθη επιμέλειας και αρκετές επεξηγηματικές σημειώσεις. Προτείνεται με κλειστά μάτια για όποιον θέλει μία επικών διαστάσεων ιστορία με ναρκωτικά. Διαβάζεται απνευστί παρά το μέγεθος της. 

Edited January 16, 2023 by Ghost
Η κριτική για το βιβλίο "Ο Πελάτης" του John Grisham μεταφέρθηκε στο τόπικ του συγγραφέα.

[BladeRunner]

Ουν-σου Κιμ - Οι μηχανορράφοι (The Plotters, 2010)

Μάλλον μια από τις ευχάριστες εκδοτικές εκπλήξεις της χρονιάς, όσον αφορά το είδος των θρίλερ. Και αυτό το γράφω γιατί η (πικρή) αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα δεν κυκλοφορούν και πολλά θρίλερ και αστυνομικά μυθιστορήματα Ιαπώνων ή Κορεατών συγγραφέων, και είναι πραγματικά κρίμα, γιατί μπορούν να προσφέρουν πολλές ωραίες ιστορίες, όπως καλή ώρα ο Ουν-σου Κιμ με το άκρως ψυχαγωγικό και απολαυστικό "Οι μηχανορράφοι", που αναδεικνύει μια άλλη Νότια Κορέα, μια άλλη Σεούλ, αυτή των εγκληματικών συνδικάτων, των γκάνγκστερ, των πληρωμένων δολοφόνων και των σκοτεινών τύπων που διατάζουν και οργανώνουν δολοφονίες για να εξυπηρετήσουν κάθε είδους συμφέροντα. Ουφ, επιτέλους έβαλα τελεία. Η αλήθεια είναι ότι το βιβλίο αυτό το διάβασα σαν να μην υπήρχαν τελείες, σχεδόν με μια ανάσα, μιας και εκτός από πολύ ενδιαφέρον και ψυχαγωγικό, ήταν επίσης ιδιαίτερα καλογραμμένο, ευκολοδιάβαστο και εθιστικό, με ρεαλιστικές περιγραφές, ολοζώντανους διαλόγους, μπόλικο κυνισμό και μια ωραιότατη και κατάμαυρη αίσθηση του χιούμορ. Σε διάφορες κριτικές αναφέρεται το όνομα του Κουέντιν Ταραντίνο, και ναι, μπορώ να πω ότι αν ο (πολυαγαπημένος) Ταραντίνο διάβαζε το βιβλίο, σίγουρα θα περνούσε καλά, αν μη τι άλλο θα απολάμβανε το σαρκαστικό χιούμορ, την όλη τρέλα της πλοκής και των χαρακτήρων, καθώς και την ανελέητη σάτιρα. Εντάξει, τέλειο μυθιστόρημα δεν είναι, ίσως έχει κάποιες αδυναμίες στη πλοκή και ορισμένους χαρακτήρες, όμως εγώ μια φορά πέρασα πολύ όμορφα την ώρα μου, είναι ένα βιβλίο που με κράτησε στην τσίτα από την αρχή μέχρι το τέλος, ενώ σίγουρα θα μου λείψει ο περιθωριακός κόσμος στον οποίο έζησε και κινήθηκε ο Ρέσενγκ, ένας βιβλιόφιλος και γατόφιλος πληρωμένος δολοφόνος, που είναι και ο πρωταγωνιστής της ιστορίας.

8/10

Edited June 1, 2021 by BladeRunner

[BladeRunner]

Λιζ Μουρ - Μακρύ, φωτεινό ποτάμι (Long Bright River, 2020)

Η αλήθεια είναι ότι είχα αρκετούς μήνες να διαβάσω ένα σκοτεινό θρίλερ (ψυχολογικό ή μη) που να το έγραψε γυναίκα συγγραφέας, έτσι αποφάσισα να διαβάσω αυτό που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες στα ελληνικά, το οποίο περίμενα για πολύ καιρό. Πρόκειται για έναν συνδυασμό κοινωνικού/οικογενειακού δράματος και ψυχολογικού θρίλερ, με στοιχεία μυστηρίου και εγκλήματος. Δεν ξέρω κατά πόσο αυτοί που αναζητούν ένα έντονο και συνταρακτικό θρίλερ θα περάσουν καλά διαβάζοντας το συγκεκριμένο βιβλίο, μιας και δεν θα έλεγα ότι είναι ένα τέτοιο θρίλερ. Προσωπικά το βρήκα πολύ καλό γι' αυτό που είναι, με κράτησε από την αρχή μέχρι το τέλος, έως έναν βαθμό δέθηκα με την πρωταγωνίστρια και αφηγήτρια της ιστορίας, αλλά η αλήθεια είναι ότι σαν θρίλερ δεν με εντυπωσίασε κιόλας. Σε ελάχιστα σημεία ένιωσα μια κάποια αγωνία, αν και το ενδιαφέρον μου ήταν σίγουρα αμείωτο. Όσον αφορά τη γραφή, τη βρήκα αρκετά καλή, οπωσδήποτε ευκολοδιάβαστη και εθιστική σαν ναρκωτικό (μεγάλη μάστιγα τα ναρκωτικά στο βιβλίο αυτό), με την ατμόσφαιρα να είναι λίγο μίζερη και καταθλιπτική με όλα αυτά που συμβαίνουν, με όλα αυτά που περιγράφει η αφηγήτρια για το αρκετά τοξικό περιβάλλον στο οποίο ζει. Γενικά, είναι ένα βιβλίο που προτείνω σ' αυτούς που επιζητούν ένα κοινωνικό δράμα με σασπένς και στοιχεία θρίλερ, αλλά να μην περιμένουν μια ευχάριστη ιστορία, έτσι; Στο μεταξύ, η ελληνική έκδοση αριθμεί πάνω από εξακόσιες σελίδες, τις οποίες ρούφηξα σε δυο και κάτι μέρες. Μιλάμε για εθισμό!

8/10

[BladeRunner]

Όλεν Στάινχαουερ - Ο Τουρίστας (The Tourist, 2009)

Το βιβλίο αυτό ήταν σε μια μεγάλη λίστα μαζί με πολλά άλλα κατασκοπευτικά και μη θρίλερ που δεν είχαν μεταφραστεί στα ελληνικά και που κάποια στιγμή θα ήθελα να διαβάσω, και να που οι εκδόσεις Πόλις μου/μας έκαναν τη χάρη και το έφεραν στην Ελλάδα, έστω και δώδεκα χρόνια μετά την έκδοσή του στο εξωτερικό. Ομολογουμένως πρόκειται για μια ευχάριστη έκπληξη, γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν μεταφράζονται και πολλά κατασκοπευτικά θρίλερ τα τελευταία χρόνια, κάτι πραγματικά κρίμα και άδικο.

Τέλος πάντων, το συγκεκριμένο είναι ένα από τα πιο καλογραμμένα, δυνατά και ενδιαφέροντα κατασκοπευτικά θρίλερ που έχω διαβάσει, το οποίο κατάφερε να με κρατήσει δέσμιό του από την αρχή μέχρι το (κυνικό) τέλος, προσφέροντας απλόχερα ένταση και αγωνία, καθώς φυσικά όλα αυτά τα καλούδια του είδους του, που τόσο πολύ απολαμβάνω σε βιβλία και ταινίες. Ο κόσμος του Τουρίστα δεν έχει καμία σχέση με τον λαμπερό κόσμο του Τζέιμς Μποντ, με τα γρήγορα αυτοκίνητα, τα τρελά γκάτζετ, τις μοιραίες γυναίκες και τους παρανοϊκούς εγκληματίες. Ο κόσμος του Τουρίστα είναι μάλλον γκρίζος και εξαιρετικά περίπλοκος, με ηθικές αμφισημίες και περίεργα παιχνίδια εξουσίας, δεν υπάρχει τίποτα λαμπερό σε αυτόν. Εξάλλου, ο Τζέιμς Μποντ δεν θα σκεφτόταν ποτέ να αυτοκτονήσει, κάτι που έκανε ο συμπαθής Μάιλο Γουίβερ σε μια περίοδο της καριέρας του. Η ιστορία είναι αρκετά περίπλοκη, διαθέτει μπόλικο μυστήριο και κρύβει αρκετές εκπλήξεις, σίγουρα απαιτείται μια κάποια προσοχή στην πλοκή για να μη χαθεί η μπάλα, ενώ και η δράση αυτή καθαυτή είναι περιορισμένη και σε ρεαλιστικά επίπεδα.

Όσον αφορά τη γραφή, είναι πραγματικά πολύ καλή, ευκολοδιάβαστη και οξυδερκής, με εξαιρετικές περιγραφές και φυσικούς διαλόγους, ενώ θεωρώ ότι καταφέρνει να προσδώσει ένα υπαρξιακό/φιλοσοφικό βάθος τόσο στην πλοκή και τον κόσμο της διεθνούς κατασκοπείας, όσο και στον χαρακτήρα του Γουίβερ. Η αλήθεια είναι ότι η γραφή του Στάινχαουερ σε τούτο το βιβλίο είναι ανωτέρας ποιότητας, γι' αυτό και η σύγκριση του με τον Τζον Λε Καρέ, ένα ιερό τέρας των κατασκοπευτικών θρίλερ. Μακάρι να δούμε στα ελληνικά και επόμενα βιβλία της σειράς, ή έστω οποιοδήποτε άλλο βιβλίο του συγγραφέα.

9/10

[BladeRunner]

Ντέρεκ Λάμπερτ - Το λυκόφως των κατασκόπων (The Man Who Was Saturday, 1985)

Ένα ωραιότατο ψυχροπολεμικό θρίλερ της δεκαετίας του '80, δια χειρός Εγγλέζου συγγραφέα, ίσως όχι τόσο ποιοτικό ή σύνθετο όσα αυτά του Τζον Λε Καρέ, αλλά οπωσδήποτε ψυχαγωγικό, ευκολοδιάβαστο και ενδιαφέρον. Η αλήθεια είναι ότι είχα καιρό να διαβάσω μια κατασκοπευτική ιστορία παλαιότερων δεκαετιών που να έχει να κάνει με τα διάφορα βρόμικα παιχνίδια ανάμεσα στους Δυτικούς (βλέπε Αμερικάνους και Άγγλους) και τους Σοβιετικούς, και τούτο δω μου φάνηκε αρκούντως καλογραμμένο και ενδιαφέρον, αν μη τι άλλο με κράτησε σε μια κάποια αγωνία από την αρχή μέχρι το αρκετά δυνατό τέλος. Εντάξει, δεν υπάρχει κάτι το τρομερά πρωτότυπο στην πλοκή ή τους χαρακτήρες ή τα όλα σκηνικά, πάντως υπάρχουν πολλές ωραίες και δυνατές σκηνές, λίγο μυστήριο, καθώς και αρκετή ένταση και αγωνία, με την ατμόσφαιρα να είναι η ενδεδειγμένη για ψυχροπολεμικό/κατασκοπευτικό θρίλερ. 

8/10

[BladeRunner]

Λεν Ντέιτον - Η πόλη του χρυσού (City of Gold, 1992)

Τρίτο βιβλίο του Λεν Ντέιτον που διαβάζω, μετά το "Επιχείρηση: Βερολίνο" και το "Ο εγκέφαλος", αλλά είναι σαν να τον διαβάζω για πρώτη φορά, τόσα που χρόνια που πέρασαν από τότε που διάβασα τα δυο προηγούμενα βιβλία (Οκτώβριος του 2011 και Σεπτέμβριος του 2012, αντίστοιχα). Λοιπόν, ήταν για μένα ένα άκρως ψυχαγωγικό και απολαυστικό ανάγνωσμα, κράμα κατασκοπευτικού θρίλερ και πολεμικής περιπέτειας, με το μεγάλο του προσόν να είναι η όλη αποτύπωση της πόλης του Καΐρου κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, και πιο συγκεκριμένα το 1942, τότε που η στρατιά του Ρόμελ δεν ήταν και τόσο μακριά από το να κατακτήσει την καταπληκτική αυτή πόλη. Ο συγγραφέας με τις περιγραφές του και την όλη πλοκή του κατάφερε να με μεταφέρει με περισσή άνεση στην υπέροχη αυτή πόλη -τη γεμάτη κατασκόπους, λιποτάκτες και μαυραγορίτες-, από το αρχηγείο της Βρετανικής Αντικατασκοπείας μέχρι τους σκοτεινούς και επικίνδυνους δρόμους της πόλης, αλλά και από τα διάφορα ξενοδοχεία και κέντρα διασκέδασης στα απομακρυσμένα χωριά και τα απομονωμένα φυλάκια στις ερημιές της Σαχάρας. Η πλοκή διαθέτει λίγη δράση και λίγο μυστήριο, αλλά δεν είναι δα και τόσο στιβαρή ή αγωνιώδης, πάντως προσωπικά τη βρήκα του γούστου μου, γιατί πάνω απ' όλα ο συγγραφέας με ταξίδεψε σε μια άλλη, συναρπαστική εποχή, και μου παρουσίασε κάποιους αρκετά ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Η γραφή είναι πολύ καλή, οξυδερκής και ευκολοδιάβαστη, μπορώ να πω επιπέδου Έρικ Άμπλερ ή Τζον Λε Καρέ, σίγουρα την απόλαυσα. Στα αδιάβαστα έχω τέσσερα ακόμα βιβλία του (τρία στα ελληνικά και ένα στα αγγλικά), οπότε έχω μέλλον μαζί του.

8.5/10

[BladeRunner]

Νόελ Μπεν - Εφτά σιωπηλοί άνθρωποι (Seven Silent Men, 1984)

Εδώ και σχεδόν μια δεκαετία έχω στη συλλογή μου τα δυο βιβλία του Νόελ Μπεν που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά (το άλλο είναι το πλέον γνωστό του "Γράμμα από το Κρεμλίνο", που έχει γίνει και ταινία σε σκηνοθεσία Τζον Χιούστον), έτσι αποφάσισα να πάρω το συγκεκριμένο μαζί μου στις διακοπές, γιατί ήθελα να διαβάσω ένα κάπως παλαιάς κοπής και παλπ μυθιστόρημα με ληστείες και συνωμοσίες. Και το συγκεκριμένο πέτυχε απόλυτα τον σκοπό του, μιας και με ψυχαγώγησε και με ικανοποίησε σε πολύ μεγάλο βαθμό, αν και οφείλω να πω ότι δεν είναι για όλα τα γούστα, ενώ και μένα στην αρχή δεν μπορώ να πω ότι με καθήλωσε κιόλας. Η αλήθεια είναι ότι χρειάστηκε να περάσει λίγος χρόνος μέχρι να μπω στο κλίμα της ιστορίας, αλλά μόλις μπήκα, ναι, πραγματικά πέρασα πολύ καλά και σίγουρα δεν ήθελα να τελειώσει. Δεν μπορώ να πω ότι είναι ένα συνηθισμένο heist μυθιστόρημα, ο τρόπος αφήγησης είναι αρκετά ιδιαίτερος και σε πολλά σημεία υπεραναλυτικός, με πολλές πληροφορίες και λεπτομέρειες για το ένα ή το άλλο γεγονός, για τον έναν ή τον άλλο χαρακτήρα, κάτι που ίσως μπερδέψει ή και κουράσει ορισμένους αναγνώστες, ενώ μέχρι να φτάσεις στο τέλος υπάρχουν πολλά ερωτήματα για τα "γιατί" και "πώς". Επίσης, υπάρχουν κάποιες κουλές και ίσως χοντροκομμένες σκηνές εδώ κι εκεί, ενώ θα έλεγα ότι είναι φανερή η απουσία πολιτικής ορθότητας -για μένα είναι πάντα ευπρόσδεκτο-, κάτι που βέβαια είναι κύριο γνώρισμα των μυθιστορημάτων του είδους που γράφτηκαν τη δεκαετία του '80. Όσον αφορά τη γραφή, προσωπικά τη βρήκα άκρως του γούστου μου, οι περιγραφές σκηνικών και καταστάσεων είναι γλαφυρές και λεπτομερείς, ενώ και οι διάλογοι είναι πολύ ζωντανοί και σε μερικά σημεία απολαυστικοί. Τέλος, η ατμόσφαιρα είναι φανταστική. Γενικά, είναι ένα συναρπαστικό, ενδιαφέρον και σε σημείο ιδιόρρυθμο μυθιστόρημα, που πραγματικά το απόλαυσα.

8.5/10

[BladeRunner]

Νόρμαν Λιούις - Ο εκτελεστής από τη Σικελία (The Sicilian Specialist, 1974)

Ο Νόρμαν Λιούις, που έζησε μια γεμάτη και συναρπαστική ζωή, ήταν κυρίως γνωστός για τα ταξιδιωτικά του βιβλία, αλλά και για τα ημερολόγια από τις εμπειρίες που έζησε στην Ιταλία κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και στην Ασία -όπως στη Βιρμανία, τη Γαλλική Ινδοκίνα κλπ-, μέσα στα επόμενα χρόνια. Μάλιστα, ο πολυαγαπημένος μου Γκράχαμ Γκριν τον θεωρούσε ως έναν από τους καλύτερους συγγραφείς του 20ου αιώνα. Το "Ο εκτελεστής από τη Σικελία" είναι από τα λίγα μυθιστορήματα που έγραψε και, δυστυχώς, το μοναδικό του βιβλίο που έχει μεταφραστεί στα ελληνικά. Λοιπόν, το βιβλίο πραγματικά το απόλαυσα, ήταν ακριβώς όπως το περίμενα. Ο Λιούις μας δείχνει εκ των έσω τον τρόπο λειτουργίας της Σικελικής Μαφίας, με την ιστορία να ξεκινάει ουσιαστικά λίγο μετά το τέλος του Β' Π.Π. στην Ιταλία και να ολοκληρώνεται μια φθινοπωρινή μέρα του 1963... Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι ο Μάρκο Ρικιόνε, ή αλλιώς Μαρκ Ρίτσαρντς (όταν έφυγε από τη Σικελία για την Αμερική), ένα σκληρό καρύδι και πιστός εργάτης της Μαφίας, που αναλαμβάνει με επιτυχία πολλές δύσκολες δουλειές. Είναι προφανές ότι ο Νόρμαν Λιούις έγραψε για πράγματα τα οποία γνώριζε, για τα οποία έψαξε, ενώ το σενάριό του για μια συγκεκριμένη δολοφονία που συντάραξε τον κόσμο (το οποίο αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι της πλοκής του βιβλίου) είναι αρκετά πειστικό και κάτι που έχει ακουστεί πολύ. Η πλοκή διαθέτει δράση, ένταση, αγωνία, πολλές δυνατές σκηνές και εικόνες, γενικά όλα αυτά τα καλούδια που (πρέπει να) έχουν οι παλπ περιπέτειες, με το τέλος να είναι εξαιρετικά κυνικό. Η γραφή είναι πολύ καλή και άκρως ευκολοδιάβαστη, με γλαφυρές περιγραφές σκηνικών και καταστάσεων και με φυσικούς διαλόγους. Τέλος, η ατμόσφαιρα είναι φανταστική. Πιστεύω ότι οι λάτρεις των παλπ περιπετειών/θρίλερ παλαιότερων δεκαετιών θα περάσουν τέλεια την ώρα τους, αν τύχει και το βρουν σε κάποιο παλαιοβιβλιοπωλείο...

8.5/10

[BladeRunner]

Βαλεντέν Μισό - Μια αληθινή οικογένεια (Une vraie famille, 2015)

Είχα κάμποσο καιρό να διαβάσω ένα θρίλερ διά χειρός Γάλλου συγγραφέα, και τούτο δω μπορώ να πω ότι το ευχαριστήθηκα πάρα πολύ. Πρόκειται για ένα βραδυφλεγές δράμα με στοιχεία θρίλερ και σασπένς (ειδικά από τη μέση και μετά), με μια δυο εκπλήξεις στην πλοκή που έχουν το ενδιαφέρον τους, έστω και αν δεν εντυπωσιάζουν ιδιαίτερα τους λάτρεις του είδους. Αυτό που μου άρεσε πολύ στο βιβλίο είναι η όλη ατμόσφαιρα -που είναι κάπως μουντή-, το σκηνικό της αγροικίας κάπου στη Γαλλική επαρχία, καθώς επίσης και η γραφή, η οποία είναι καλοδουλεμένη και για μένα εξαιρετικά εθιστική, με ρεαλιστικές περιγραφές και φυσικούς διαλόγους. Εντάξει, δεν είναι ένα εντυπωσιακό θρίλερ με γρήγορους ρυθμούς και αγωνία που βαράει κόκκινο, όμως προσωπικά πέρασα ιδιαίτερα ψυχαγωγικά την ώρα μου, αν μη τι άλλο απορροφήθηκα εντελώς από την ιστορία και τους χαρακτήρες και ξεχάστηκα για λίγο.

8.5/10

[BladeRunner]

Μαρκ Γκρέινι - Ο Γκρίζος Άνθρωπος (The Gray Man, 2009)

Το συγκεκριμένο βιβλίο (όπως και τα υπόλοιπα της σειράς) το είχα σε μια λίστα κατασκοπευτικών θρίλερ/περιπετειών που θα ήθελα κάποια στιγμή να διαβάσω στα ελληνικά, και να που οι εκδόσεις Anubis το έφεραν στη χώρα μας, έστω απλά με αφορμή την επικείμενη ομότιτλη ταινία του Netflix, σε σκηνοθεσία των αδερφών Ρούσο. Λοιπόν, ήταν ένα περιπετειώδες θρίλερ που το απόλαυσα από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα, μιας και κατάφερε να με καθηλώσει από την αρχή μέχρι το τέλος με την τρελή δράση, τα φοβερά σκηνικά και την αγωνιώδη ατμόσφαιρα. Η αλήθεια είναι ότι σε μερικά σημεία τείνει λίγο προς την υπερβολή με όλο τον χαμό που γίνεται, ενώ δεν μπορώ να πω ότι ο συγγραφέας έδωσε ιδιαίτερο βάθος στον πρωταγωνιστή του (αν και ίσως αυτό συμβεί σε κάποιο από τα επόμενα βιβλία), όπως και να 'χει όμως, το κατευχαριστήθηκα, ήταν ακριβώς όπως το περίμενα με βάση την περίληψη της ιστορίας και τις διάφορες κριτικές αναγνωστών που διάβασα πριν το πιάσω στα χέρια μου. Αν μη τι άλλο, οι λάτρεις του είδους θα περάσουν ιδιαίτερα ευχάριστα την ώρα τους, ενώ όσοι αντιμετωπίζουν reader's block, με αυτό το βιβλίο πιθανότατα θα το ξεπεράσουν σε λίγα λεπτά. Μακάρι να μεταφραστούν και κάποια από τα επόμενα βιβλία της σειράς.

8.5/10

[BladeRunner]

Έντουαρντ Κόνλον - Αίμα στο αίμα (Red on Red, 2011)

Το τούβλο αυτό κυκλοφόρησε στα ελληνικά το 2013, αλλά δεν το αγόρασα άμεσα επειδή τότε δεν με είχαν πείσει οι κριτικές, όμως το πέτυχα σε σχετικά γελοία τιμή το 2016 οπότε και το αγόρασα τελικά, και από τότε απλώς έπιανε σκόνη σε μια ντάνα με αστυνομικά. Όμως ήθελα να διαβάσω ένα μεγάλο σε έκταση αστυνομικό μυθιστόρημα, και είπα "γιατί όχι;", και έτσι αποφάσισα ότι ήρθε επιτέλους η ώρα του. Ε, λοιπόν, το απόλαυσα. Από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα. Και ειλικρινά δεν θα με πείραζε να ήταν και χίλιες σελίδες ακόμα, έστω και απλώς με την ίδια μεγαλούτσικη γραμματοσειρά. Ο συγγραφέας είναι (ή ήταν, δεν ξέρω τι κάνει τώρα) ντετέκτιβ της Αστυνομίας της Νέας Υόρκης, και αυτό φαίνεται από τον έντονο ρεαλισμό της ιστορίας (αν και σε σημεία ίσως υπάρχουν κάποιες υπερβολές, ίσως και κάποιες χρήσιμες συμπτώσεις), αλλά και τη ζωντάνια των βασικών πρωταγωνιστών. Πολύ απλά, ο Κόνλον ξέρει για τι πράγμα μιλάει. Εγώ το βιβλίο το είδα σαν ένα τρόπον τινά ντοκουμέντο από τη ζωή και την καθημερινότητα των ντετέκτιβ στη Νέα Υόρκη. Το βιβλίο είναι άλλοτε σκληρό και άλλοτε τρυφερό, είναι κυνικό και ωμό αλλά μερικές φορές ευχάριστο και χιουμοριστικό, νομίζω ότι αναδεικνύει με τον πιο έντονο τρόπο τον κόσμο του εγκλήματος, τον κόσμο των ντετέκτιβ και των αστυνομικών και των εγκληματιών. Διαθέτει νεύρο σε πολλά σημεία, αλλά ο συγγραφέας μπορεί και να πολυλογεί εδώ κι εκεί. Προσωπικά, όμως, μου άρεσε τόσο πολύ η γραφή του, με τις γλαφυρές περιγραφές και τους ζωντανούς διαλόγους, που δεν με ένοιαζε η όποια πολυλογία. Ναι, δεν είναι το σκληρό θρίλερ που θα σε καθηλώσει με την αγωνία της πλοκής και την ένταση στην ατμόσφαιρα, πιο πολύ θυμίζει ποιοτική τηλεοπτική σειρά παρά μπλοκμπάστερ ταινία, σίγουρα θέλει το χρόνο του, πάντως κατά τη γνώμη μου έχει να προσφέρει αρκετά καλούδια στους λάτρεις του είδους. Εγώ, πάντως, πέρασα καταπληκτικά την ώρα μου.

9/10

[BladeRunner]

Νίκολας Μπλέικ - Το κτήνος πρέπει να πεθάνει (The Beast Must Die, 1938)

Τούτο το βιβλίο το συναντούσα συνέχεια μπροστά μου σε διάφορες λίστες με τα καλύτερα μυθιστορήματα μυστηρίου της λεγόμενης Χρυσής Εποχής, και αναρωτιόμουν αν θα το βλέπαμε ποτέ στα ελληνικά. Τελικά, οι εκδόσεις Αλεξάνδρεια έκαναν φέτος την ευχάριστη έκπληξη. Λοιπόν, πρόκειται για ένα σαφώς πολύ καλογραμμένο, ενδιαφέρον και εντέλει ψυχαγωγικό μυθιστόρημα μυστηρίου, με όλα τα απαραίτητα καλούδια του είδους και της εποχής του (σκηνικά, ατμόσφαιρα, χαρακτήρες), το οποίο κατάφερε να με κρατήσει μέχρι το τέλος, έστω κι αν η λύση του μυστηρίου δεν με εντυπωσίασε στον απόλυτο βαθμό. Γενικά μου άρεσε έτσι όπως τελείωσε, μου άρεσε πολύ ο τρόπος παρουσίασης της ιστορίας, μου άρεσαν όλες αυτές οι μικρές λεπτομέρειες και ίσως όλα αυτά τα παραπλανητικά στοιχεία που παρουσίαζε ο συγγραφέας εδώ κι εκεί στην πλοκή, απλά δεν εντυπωσιάστηκα κιόλας. Πάντως το ευχαριστήθηκα το βιβλίο, πέρασα τέλεια την ώρα μου με δαύτο, και άλλωστε είχα αρκετό καιρό να διαβάσω μια κλασική ιστορία μυστηρίου. Υ.Γ. Το "Νίκολας Μπλέικ" είναι ψευδώνυμο του Σέσιλ Ντέι-Λιούις, του δαφνοστεφή ποιητή του Ηνωμένου Βασιλείου από το 1968 έως τον θάνατό του το 1972, ο οποίος ήταν και πατέρας του καταπληκτικού ηθοποιού Ντάνιελ Ντέι-Λιούις.

8/10

[BladeRunner]

Σκοτ Τάροου - Αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου (Presumed Innocent, 1987)

Επιτέλους πήρα την απόφαση να διαβάσω το πολυδιαβασμένο αυτό θρίλερ, από τη μια γιατί είναι από τα πιο καλά και πλέον κλασικά δικαστικά θρίλερ που κυκλοφορούν εκεί έξω και από την άλλη γιατί κάποια στιγμή θα ήθελα να δω και την ομότιτλη ταινία του Άλαν Τζ. Πάκουλα, που είναι ένας από τους σκηνοθέτες που εκτιμώ πολύ. Και, βέβαια, πολύ απλά γιατί ήθελα να διαβάσω ένα θρίλερ με μυστήριο, νομικά κόλπα και όλα αυτά τα ωραία. Λοιπόν, ναι, πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον, καλογραμμένο και εθιστικό δικαστικό θρίλερ, με όλα τα καλούδια του είδους αλλά και της σχολής και της εποχής του, κατάφερε να με κρατήσει από την αρχή μέχρι το τέλος. Γενικά, δεν συγκλονίστηκα κιόλας -κάποια πραγματάκια τα έβλεπα να έρχονται-, αλλά μου άρεσαν κάποιες εκπλήξεις εδώ κι εκεί στην πλοκή, λάτρεψα την όλη ατμόσφαιρα, ενώ σίγουρα μου άρεσε και το στιλ γραφής του Τάροου. Γενικά, είναι ένα αρκετά ποιοτικό, ψυχαγωγικό και εθιστικό θρίλερ που αν μη τι άλλο θα σας κρατήσει καλή συντροφιά για λίγες ώρες.

8.5/10

[BladeRunner]

Σ. Τζ. Τιούντορ - Φλεγόμενα κορίτσια (The Burning Girls, 2021)

Από το 2018 η Τιούντορ έχει δημιουργήσει μια παράδοση, να γράφει και να εκδίδει ένα βιβλίο κάθε χρόνο, το ίδιο και οι εκδόσεις Κλειδάριθμος που φέρνουν στην Ελλάδα τα βιβλία την ίδια χρονιά που εκδίδονται στο εξωτερικό, το ίδιο κι εγώ, που από το 2018 έχω διαβάσει πλέον όλα της τα βιβλία, ένα κάθε χρόνο, με τη σειρά που κυκλοφόρησαν σε εξωτερικό και Ελλάδα. Ελπίζω το ίδιο να συμβεί και του χρόνου, γιατί αν μη τι άλλο η Τιούντορ μου αρέσει σαν συγγραφέας, και τούτο το βιβλίο μπορεί να μην με εντυπωσίασε και τόσο πολύ, πάντως οπωσδήποτε με κράτησε στην τσίτα από την αρχή μέχρι το τέλος και μου χάρισε κάμποσες ψυχαγωγικές ώρες. Πιστεύω ότι όσοι λάτρεψαν ή έστω ικανοποιήθηκαν από τα προηγούμενα βιβλία της συγγραφέως, θα περάσουν πολύ καλά διαβάζοντας και αυτό, έστω και αν αντικειμενικά η πλοκή κινείται με σχετικά αργούς ρυθμούς στο μεγαλύτερο κομμάτι της ιστορίας, με ορισμένες εξάρσεις εδώ κι εκεί, χτίζοντας την ατμόσφαιρα μέχρι να έρθει το δυνατό φινάλε, που κρύβει κάποιες ενδιαφέρουσες εκπλήξεις (αν και μερικά πράγματα μάλλον τα ψυχανεμίστηκα). Η γραφή παραμένει στο ίδιο πολύ καλό επίπεδο ποιότητας για θρίλερ, σίγουρα ευκολοδιάβαστη και εθιστική, με γλαφυρές περιγραφές και ζωντανούς διαλόγους. Και είναι περιττό να πω ότι η Τιούντορ ξέρει να δημιουργεί σκοτεινά σκηνικά και, σε πολλά σημεία, ανατριχιαστική ατμόσφαιρα. Άντε, και του χρόνου!

8/10

[BladeRunner]

Πατρίσια ΜακΝτόναλντ - Χωρίς επιστροφή (No Way Home, 1989)

Τυχαία αγορά πριν ενάμιση χρόνο, τυχαία το είδα σε μια από τις ντάνες που έχω με διάφορα βιβλία τσέπης, αποφάσισα να το διαβάσω γιατί ήθελα ένα θρίλερ γραμμένο από γυναίκα συγγραφέα. Χμ, ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Μέτρια πράγματα, η αλήθεια είναι. Η γραφή δεν με κέρδισε, δεν με συνεπήρε, μου φάνηκε κάπως γλυκανάλατη για τα γούστα μου, κάπως άχρωμη και μάλλον αδιάφορη, με πολλούς διαλόγους που δεν έπειθαν. Επίσης βρήκα τους χαρακτήρες αδιάφορους, όχι ιδιαίτερα καλογραμμένους, και σίγουρα στην πλειοψηφία τους εκνευριστικούς. Όσο για την πλοκή, τρωγόταν, απλά κάποια πράγματα δεν με έπεισαν και τόσο, ενώ επίσης δεν μπορώ να πω ότι ένιωσα κάτι με τις όποιες ανατροπές και εκπλήξεις που συνάντησα, γιατί δεν με κέρδισε κανένας χαρακτήρας, οπότε τι με ένοιαζε η κατάληξή τους; Από την άλλη, μου άρεσε η ατμόσφαιρα και το σκηνικό της μικρής πόλης, ενώ επίσης είναι γεγονός ότι ήταν μια γρήγορη και ξεκούραστη ανάγνωση. Ας του βάλω χαριστικά πάνω από τη βάση.

6/10

[BladeRunner]

Κάριν Σλότερ - Όμορφα κορίτσια (Pretty Girls, 2015)

Πρώτη επαφή με το έργο της Κάριν Σλότερ και δηλώνω εξαιρετικά ικανοποιημένος. Πρόκειται για ένα πολύ καλογραμμένο και εθιστικό θρίλερ που με κράτησε στην τσίτα από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα, και σίγουρα αν με τυραννούσε το reader's block που καμιά φορά με βαράει αλύπητα, με αυτό το βιβλίο θα το ξεπερνούσα στο πιτς φιτίλι. Αν μη τι άλλο, είναι το καλύτερο γιατρικό για τη συγκεκριμένη αναγνωστική ασθένεια! Η πλοκή μου φάνηκε αρκετά σφιχτοδεμένη και προσεγμένη (άντε, ίσως με κάποιες υπερβολές εδώ κι εκεί), οι χαρακτήρες ως επί το πλείστον πολύ καλά σκιαγραφημένοι και ενδιαφέροντες, ενώ επίσης η συγγραφέας δεν δίσταζε να είναι σκληρή και ωμή όπου χρειαζόταν, σίγουρα υπάρχουν σκηνές και περιγραφές που δεν είναι για πολύ ευαίσθητα στομάχια. Η γραφή είναι πολύ καλή, γλαφυρή και εθιστική σαν ναρκωτικό, με ζωντανές περιγραφές και φυσικούς διαλόγους. Γενικά, νιώθω ότι διάβασα ένα αγωνιώδες και έντονο θρίλερ, που με κράτησε δέσμιό του σε όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης. Ίσως όχι για όλα τα γούστα και όλες τις ορέξεις, εγώ μια φορά πάντως πέρασα καλά μαζί του.

9/10

[BladeRunner]

Τ. Τζ. Νιούμαν - Η πτώση (Falling, 2021)

Τσίμπησα ο καημένος από τις χιλιάδες κριτικές και την καλή βαθμολογία στο Goodreads, αλλά φυσικά και από την ιντριγκαδόρικη κεντρική ιδέα και την περίληψη της ιστορίας, και τελικά έφαγα φόλα ανάλογη με εκείνη που είχα φάει τότε που διάβασα το "Η σιωπηλή ασθενής" του Μιχαηλίδη ή το "Πριν χαθούν τα πουλιά" της ΜακΚόναχι. Καλά να πάθω. Η αλήθεια είναι ότι η κεντρική ιδέα είναι πολύ καλή και η ιστορία αρχίζει σχετικά ικανοποιητικά, αλλά από ένα σημείο και μετά απλά δεν άντεχα τη μια χαζομάρα να διαδέχεται την άλλη, τις χρήσιμες συμπτώσεις, τις ευκολίες στην πλοκή, τα παιδαριώδη κίνητρα των κακών, όλα αυτά. Σαν να μην ήξερε η συγγραφέας πώς να χειριστεί σωστά το θέμα της. Εδώ που τα λέμε, συνήθως τα θρίλερ με καθηλώνουν, αλλά εδώ, προς το τέλος του μυθιστορήματος, έφτασα στο σημείο να διαβάσω διαγωνίως ορισμένες σελίδες, απλά για να το τελειώσω πιο γρήγορα! Και, βέβαια, οι χαρακτήρες είναι πιο αδιάφοροι και μονοδιάστατοι και από μια λευκή κόλλα χαρτί, οι "κακοί" της υπόθεσης καρτουνίστικοι και οι "καλοί" μάλλον εκνευριστικοί και γεμάτοι κλισέ. Επίσης η γραφή μου φάνηκε ολίγον τι αδιάφορη, σίγουρα ευκολοδιάβαστη και ίσως όχι τόσο κακή εντέλει, αλλά χωρίς κάτι το ιδιαίτερο και με αρκετούς χαζούς διαλόγους. Κρίμα, ήταν μια χαμένη ευκαιρία. Πάντως το βλέπω σύντομα να γίνεται ταινία.

5/10

[BladeRunner]

Κρις Γουίτακερ - Αρχίζουμε από το τέλος (We Begin at the End, 2020)

Με βάση τη θεματολογία του βιβλίου αλλά και τη βαθμολογία του και τις καλές κριτικές σε βιβλιοφιλικές σελίδες, η αλήθεια είναι ότι είχα αρκετά υψηλές προσδοκίες. Όμως τζίφος η δουλειά! Εντάξει, δεν είναι καθόλου κακό βιβλίο, έχει δράμα, έχει έγκλημα, έχει λίγη αγωνία εδώ κι εκεί, είναι μαύρο και άραχλο και μίζερο και τρόπον τινά κλειστοφοβικό, αλλά να πάρει η ευχή να πάρει πολύ βαρυφορτωμένο για τα γούστα μου, υπερβολικό στο δράμα και τα χτυπήματα της μοίρας και τις συμπτώσεις, ενώ επίσης δεν συμπάθησα ούτε δέθηκα με κανέναν χαρακτήρα, μάλιστα η πρωταγωνίστρια της ιστορίας, η δεκατριάχρονη Ντάτσες, πραγματικά με εκνεύρισε, σχεδόν όποτε άνοιγε το στόμα της και έκανε τα δικά της, μου έσπαγε τα νεύρα. Και δεν με έπεισε καθόλου σαν χαρακτήρας, θα έλεγα ότι ο τρόπος σκέψης της, αυτά που έλεγε μερικές φορές, δεν μου θύμιζαν δεκατριάχρονη (έστω και σαλεμένη και βαρεμένη από τη μοίρα, με τις γνωστές εφηβικές ορμόνες), αλλά ενήλικη γυναίκα. Και αν πάρω έναν βασικό χαρακτήρα τόσο μα τόσο στραβά, τότε άσχημα τα μαντάτα για το βιβλίο. Αλλά και πάλι, πολλά πράγματα στην πλοκή δεν με έπεισαν έτσι κι αλλιώς, μου φάνηκαν υπερβολικά, ειδικά όλα αυτά που αποκαλύπτονται προς το τέλος. Πάντως θεωρώ ότι έχει στοιχεία για να ικανοποιήσει τους λάτρεις των θρίλερ (για παράδειγμα η γραφή είναι αρκετά καλή και ιδιαίτερη), απλώς εμένα τελικά δεν με ικανοποίησε όπως ήλπιζα.

6.5/10

[BladeRunner]

Άλεξ Παβέζι - Οχτώ ντετέκτιβ (Eight Detectives, 2020)

Δεν ξέρω πώς θα φανεί στους περισσότερους αναγνώστες που θα διαβάσουν το "Οχτώ ντετέκτιβ" του Άλεξ Παβέζι (η βαθμολογία του βιβλίου στο Goodreads είναι κάπως μέτρια, με αντικρουόμενες κριτικές), εγώ πάντως το απόλαυσα. Το βρήκα πνευματώδες, αρκετά ευρηματικό και ολίγον τι πρωτότυπο ως προς τη δομή του και την όλη εξέλιξη των γεγονότων, σίγουρα ο συγγραφέας έχει επιρροές από την Άγκαθα Κρίστι και τους διάφορους συγγραφείς ιστοριών μυστηρίου της Χρυσής Εποχής, κι εδώ (νομίζω ότι) προσφέρει ορισμένες από τις καλές στιγμές του είδους. Έχουμε ιστορίες μέσα στην κεντρική ιστορία, το βιβλίο είναι μυθιστόρημα και παράλληλα συλλογή διηγημάτων, έχουμε πολλαπλά μυστήρια για επίλυση, ανατροπή στην ανατροπή, ωραία σκηνικά, τέλεια ατμόσφαιρα, με τη γραφή του Παβέζι να είναι κατά τη γνώμη μου πολύ καλή, ευχάριστη και εθιστική - αν μη τι άλλο ο τρόπος γραφής βοηθάει τα μέγιστα στη γρήγορη και ξεκούραστη ανάγνωση του βιβλίου. Νομίζω ότι είναι από τα ιδανικά αναγνώσματα για το καλοκαίρι, τουλάχιστον για όσους λατρεύουν τις κλασικές ιστορίες μυστηρίου, που παράλληλα θέλουν να διαβάσουν κάτι το διαφορετικό και το μοντέρνο στο είδος. Δεν είναι για όλα τα γούστα, εμένα πάντως με κέρδισε!

8.5/10