Non-Fiction

[BladeRunner]

Κάτι έπαθα τον τελευταίο καιρό και άρχισαν να με τραβάνε πολύ και τα μη μυθοπλαστικά βιβλία, κυρίως αυτά που έχουν να κάνουν με ταξιδιωτικές εμπειρίες, πολεμικές επιχειρήσεις και αληθινές περιπέτειες. Στην βιβλιοθήκη μου έχω κάμποσα τέτοια βιβλία αγορασμένα, καθώς και ένα μικρό τετράδιο όπου γράφω τίτλους βιβλίων που με ενδιαφέρουν πολύ και που σκοπεύω να αγοράσω στο άμεσο μέλλον (μάλιστα σήμερα τσίμπησα τρία ενδιαφέροντα βιβλία).

 

Γι'αυτό και σκέφτηκα να φτιάξω ένα ξεχωριστό τόπικ γι'αυτού του είδους τα βιβλία.

 

Ενδεικτικές κατηγορίες:

 

*Βιογραφίες και αυτοβιογραφίες
*Βιβλία ιστορίας
*Στρατιωτική ιστορία (π.χ. πολεμικές επιχειρήσεις)
*Αληθινές περιπέτειες
*Ταξιδιωτικά ρεπορτάζ
*Δημοσιογραφικά ντοκουμέντα
*Λαογραφίες
*Αληθινά εγκλήματα
*Πολιτικά και φιλοσοφικά δοκίμια

 

κ.λ.π.

 

Μέσα στον Απρίλιο διάβασα δυο σχετικά βιβλία, το "Ταξίδια με τον Ηρόδοτο" του Ρίσαρντ Καπισίνκσι και το "Οι φωνές του Μαρακές" του Ελίας Κανέτι, ενώ τώρα διαβάζω το "Κακό φεγγαραντάμωμα" του Γουίλιαμ Στάνλεϊ Μος, ένα χρονικό της απαγωγής του Στρατηγού Κράιπε.

Edited May 9, 2016 by BladeRunner

[Δημήτρης]

Μου αρέσουν και εμένα πολύ τα non fiction βιβλία και ιδίως βιογραφίες ανθρώπων που με ενδιαφέρουν, στρατιωτική ιστορία και κυρίως Β' Π.Π, serial killers και τα του σύμπαντος. UFO, μαύρες τρύπες, Big Bang, supernova κλπ (γραμμένα για αρχάριους εννοείται). Είναι και άλλα, αλλά αυτά είναι τα κυριότερα. Έχω καταφέρει να μαζέψω λίγο υλικό οπότε και θα ενημερώνω σιγά- σιγά το τόπικ.  

Edited May 10, 2016 by Δημήτρης

[BladeRunner]

Γουίλιαμ Στάνλεϊ Μος - Κακό φεγγαραντάμωμα (Ill Met By Moonlight, 1950)

Έχουμε να κάνουμε με το ημερολόγιο του Γουίλιαμ Στάνλεϊ Μος, που έγραψε κατά την διάρκεια της επιχείρησης για την απαγωγή του Γερμανού στρατηγού Κράιπε στην Κρήτη, μέσα στην Άνοιξη του 1944. Ο Μος, ο Πάτρικ Λι Φέρμορ (που αναφέρεται ως Πάντι), δυο-τρεις άλλοι Βρετανοί αξιωματικοί, καθώς και πολλοί λεβέντες Κρητικοί αντάρτες, συμμετείχαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στην πασίγνωστη αυτή απαγωγή. Στα αρχικά σχέδια ήταν να απαχθεί ο μέγας αλήτης Φρίντριχ-Βίλχελμ Μιούλερ, γνωστός και ως "Χασάπης της Κρήτης", όμως εκείνη την εποχή έτυχε να αντικατασταθεί από τον Κράιπε. Το σχέδιο όμως προχώρησε έτσι και αλλιώς, μιας και ο Κράιπε ήταν και αυτός μεγάλος στρατηγός, αν και όχι τόσο μισητός στους Κρητικούς, μιας και ήταν καινούργιος ακόμα. Στο βιβλίο διαβάζουμε όλη την πορεία της αποστολής, από την στιγμή που η βασική ομάδα κατάφερε να πατήσει στην Κρήτη μετά από πολλές αποτυχίες, μέχρι την απαγωγή και τον αγώνα στα βουνά για να ξεφύγουν οι βασικότεροι συντελεστές της επιχείρησης από την Κρήτη με προορισμό το Κάιρο.

Το βιβλίο είναι γραμμένο με απλό (αλλά όχι απλοϊκό) τρόπο, διαβάζεται πολύ εύκολα και γρήγορα, και είναι γεμάτο με ωραίες και έντονα ρεαλιστικές περιγραφές των τοπίων, των ανθρώπων και των καταστάσεων. Πραγματικά, ήταν σαν να έβλεπα με τα ίδια μου τα μάτια τα βουνά, τα μονοπάτια, τους κατσικόδρομους και τα χωριά της Κρήτης, όπως και τους λεβέντες Κρητικούς με τα μουστάκια τους και την αστείρευτη ενέργειά τους. Φυσικά δεν λείπει και το κλασικό φλεγματικό χιούμορ για το οποίο φημίζονται οι Άγγλοι, που στην περίπτωση μας έδειχνε την αγάπη του Μος για την Κρήτη και τους γενναίους Κρητικούς, χωρίς καμία διάθεση για υποτίμηση ή κοροϊδία. Γενικά πρόκειται για ένα καλογραμμένο, ενδιαφέρον και αρκετά συναρπαστικό αληθινό χρονικό μιας άκρως επικίνδυνης αποστολής. Το βιβλίο στάθηκε αφορμή για να ψάξω περισσότερα πράγματα γύρω από την όλη ιστορία, έμαθα πολλές ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες, ενώ βρήκα και μια εκπομπή του 1972 στην ελληνική τηλεόραση, όπου συναντήθηκαν πολλοί από τους πρωταγωνιστές της απαγωγής, ανάμεσα στους οποίους ο Πάτρικ Λι Φέρμορ (ο οποίος μίλαγε ελληνικά με βρετανική προφορά) αλλά και ο ίδιος ο Γερμανός στρατηγός Κράιπε. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην συγκινηθείτε λιγάκι αν έχετε διαβάσει το βιβλίο και δείτε αυτούς τους ανθρώπους να βλέπει ο ένας τον άλλο μετά από χρόνια... 

Υ.Γ. 1. Αρκετά πριν την μέση του βιβλίου, υπάρχουν 16 σελίδες με φωτογραφίες των περισσότερων από τους άντρες που συμμετείχαν στην απαγωγή του Κράιπε. Ωραίες οι περιγραφές, είναι αλλιώς όμως να βλέπεις τα πρόσωπα αυτά.
Υ.Γ. 2. Λίαν συντόμως θα προμηθευτώ και το "Η απαγωγή του στρατηγού Κράιπε", του Πάτρικ Λι Φέρμορ...

8.5/10

Edited December 18, 2017 by BladeRunner

[Δημήτρης]

Καλός ο Κόναν, ο Κθούλου και τα διαστημόπλοια, αλλά που και που θέλω να διαβάζω και κάνα non fiction βιβλίο. Πέρα από το ότι (τις περισσότερες φορές) είναι πιο ξεκούραστα από τα μυθιστορήματα, είναι και αρκετά εκείνα που με ενδιαφέρουν. Προσπαθώ κάθε χρόνο να διαβάζω μερικά από τα θέματα που προανέφερα και όχι μόνο. Μερικές κριτικές που έχω κάνει κατά καιρούς:

 

- Blaine Harden: Escape from Camp 14

 

- Γιώργος Μπαλάνος: Άλλοι Ωκεανοί... Άλλοι Κόσμοι...

 

- Γιώργος Μπαλάνος: Ιπτάμενοι Δίσκοι: Εισβολείς;

 

- Γιώργος Μπαλάνος: Όντα από το Διάστημα

 

- Ίαν Κέρσοου: Ο Χίτλερ, οι Γερμανοί και η Τελική Λύση

 

- Καρλ Σαγκάν- Ι. Σ. Σκλόφσκιι: Τριλογία για το Σύμπαν

 

- Ντάνιελ Ντιλ- Μαρκ Ντονέλι: Φάε τον Γείτονα σου

 

- Πέρσυ Χάρρισον Φώσεττ: Αναζητώντας Χαμένους Κόσμους

 

- Πίτερ Λόνγκεριτς: Η Άγραφη Διαταγή: Ο Ρόλος του Χίτλερ στην Τελική Απόφαση

 

- Πρίμο Λέβι: Εάν αυτό είναι ο Άνθρωπος

 

- Τζορτζ Σμιθ Πάττον: Ο Πόλεμος όπως τον Γνώρισα: Αναμνήσεις από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο

Edited May 11, 2016 by Δημήτρης

[yanni]

Τσερνόμπιλ, ένα χρονικό του μέλλοντος - Svetlana Alexievich

 

Την 26η Απριλίου του 1986 μια σειρά εκρήξεων κατέστρεψε

τον αντιδραστήρα του τέταρτου ενεργειακού μπλοκ στον πυρηνικό σταθμό του Τσερνομπίλ. Το ατύχημα αυτό χαρακτηρίστηκε η μεγαλύτερη τεχνολογική καταστροφή του 20ού αιώνα. Η Λευκορωσίδα συγγραφέας Σβετλάνα Αλεξίεβιτς (βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 2015), δέκα χρόνια μετά το «ατύχημα», περιπλανήθηκε στην απαγορευμένη ζώνη -όχι χωρίς τίμημα και για τη δική της υγεία, μίλησε με δεκάδες ανθρώπους, εκατό από αυτές τις μαρτυρίες αποτέλεσαν το παρόν βιβλίο.

Ένα πολύ δυνατό και καταθλιπτικό βιβλίο από πλευράς συναισθημάτων. Δεν υπάρχει ούτε ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας που να στηρίζεται στα γεγονότα του Τσερνόμπιλ. Η πραγματικότητα έχει ξεπεράσει τη φαντασία!

[Βακχος]

Γιάννης Σκαρίμπας - Το 21 και η Αλήθεια

 

Ο Σκαρίμπας δεν τα μασάει. Δεν ωραιοποιεί.

Μέσα από αμέτρητες πηγές και παραπομπές, δεν διστάζει να κατηγορήσει ανθρώπους που (μέχρι πριν κάποια χρόνια τουλάχιστον) ήταν στο απυρόβλητο, όπως ο Κοραής, ο Παλαιών Πατρών, ο Ιγνάντιος, ο Υψηλάντης (ο Αλέξανδρος) και λοιπούς. Ξεβρακώνει Φαναριώτες,Ιερατείο,προεστούς και την Φιλική Εταιρεία (και το Βυζάντιο βεβαίως). Και όχι μόνο πρόσωπα της εποχής, αλλά δεν διστάζει να "τα χώσει" και σε σύγχρονους (του) ιστορικούς (Παπαρρηγόπουλο και άλλους). Δεν θα το χαλάσω με το να πω περισσότερα.

 

Όταν κυκλοφόρησε το συγκεκριμένο, είχε προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων, επειδή κάποιος επιτέλους τα έλεγε έξω από τα δόντια. Σήμερα, κάποια έχουν ακουστεί ξανά (δικαιώνοντας τον Σκαρίμπα).

Με τον ιδιαίτερο λόγο του, το χιούμορ του και κάποιες φορές την "χυδαία" του γλώσσα (γιατί να φοβόμαστε τις λέξεις, ακόμα και σε ιστορικές μελέτες; ) καταφέρνει αποδομήσει την επικρατούσα άποψη για την Επανάσταση. Όσοι αρέσκεστε στην ιστοριοδιφία,συμπεριλάβετε και το συγκεκριμένο στις μελέτες σας και δεν θα χάσετε. Η συγκεκριμένη έκδοση (του 70κάτι) είναι σε 3 τόμους, αλλά κάπου το πήρε το μάτι και δίτομο.

[vaggelis]

Ένα non-fiction που διάβασα πρόσφατα είναι το "Οι πηγές του Βόλγα" του Κούρτσιο Μαλαπάρτε.
Ο Μαλαπάρτε (πραγματικό όνομα Κουρτ Έριχ Σούκερτ) ήταν Ιταλός δημοσιογράφος όπου κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο εργάστηκε ως πολεμικός ανταποκριτής, αρχικά το καλοκαίρι του 1941 κατά την Γερμανική εισβολή στην Σοβιετική Ένωση στην περιοχή της Ουκρανίας και στην συνέχεια από την άνοιξη έως το φθινόπωρο του 1942 στην πολιορκία του Λένινγκραντ όπου συνόδευε τα στρατεύματα της Φινλανδίας, που τότε ήταν σύμμαχοι των Γερμανών.
Ο Μαλαπάρτε μετά από την δημοσίευση των ανταποκρίσεων του από το Ουκρανικό μέτωπο στον Ιταλικό Τύπο της εποχής, απομακρύνθηκε από το μέτωπο και φυλακίστηκε για τέσσερις μήνες στην Ιταλία κατ' απαίτηση των Γερμανών μιας και θεωρούσαν τα κείμενα του ενοχλητικά για την Γερμανία και ευνοϊκά για τους Σοβιετικούς. Μόλις απελευθερώθηκε προτίμησε να πάει στη Φινλανδία, όπου οι Γερμανοί δεν μπορούσαν να τον ελέγχουν, για να μπορέσει να παρατηρήσει την πολιορκία του Λένιγκραντ.
Στο βιβλίο του ο Μαλαπάρτε αναφέρεται σε αυτές τις δύο αποστολές του όπου δεν περιορίζεται στην απλή καταγραφή των στρατιωτικών γεγονότων άλλα προβαίνει σε πολιτικές και κοινωνικές αναλύσεις της κατάστασης και προτιμά να δώσει έμφαση στις κακουχίες των απλών ανθρώπων (στρατιωτικών και πολιτών), παρά να περιοριστεί στις στρατιωτικές κινήσεις των στρατευμάτων ή στον τρόπο που μάχονται οι στρατιώτες. Επίσης ο Μαλαπάρτε ακολουθούσε τα στρατεύματα από πολύ κοντά, σχεδόν στην πρώτη γραμμή και αυτό φαίνεται στο βιβλίο που έχει μερικές πολύ σκληρές εικόνες.
Το βιβλίο το βρήκα πολύ καλό, αρκετά αντικειμενικό και για τις δυο πλευρές ενώ ο Μαλαπάρτε γραφεί και πολύ καλά, τόσο που θα μπορούσε να διαβαστεί και ως μυθιστόρημα.

 

9/10

Edited May 17, 2016 by vaggelis

[BladeRunner]

Σαμπούρο Σακάι - Σαμουράι!

Τον τελευταίο καιρό έχω φάει ένα κόλλημα με τα non-fiction βιβλία, κυρίως με αυτά που έχουν να κάνουν με στρατιωτική ιστορία, μαρτυρίες ανθρώπων από τα πεδία των μαχών, παιχνίδια αληθινών κατασκόπων κλπ, γι'αυτό και προμηθεύτηκα κάμποσα και έχω σκοπό να προμηθευτώ περισσότερα στο άμεσο μέλλον. Το συγκεκριμένο βιβλίο το έβρισκα συνεχώς μπροστά μου στο Goodreads, σε λίστες με τα καλύτερα βιβλία του είδους του, ήξερα όμως ότι δεν είχε μεταφραστεί στα ελληνικά. Μέχρι που πριν λίγες μέρες πήρα χαμπάρι την ελληνική έκδοση, που κυκλοφόρησε τέλη Μαΐου. Ε, χάρηκα πολύ και αμέσως το αγόρασα! Και, φυσικά, δεν άργησα να το πιάσω στα χέρια μου με σκοπό να το διαβάσω.

Τα (πολλά) λόγια είναι φτώχεια: Στο βιβλίο αυτό διαβάζουμε σε πρώτο πρόσωπο τα κατορθώματα ενός από τους καλύτερους και ηρωικότερους πιλότους που πολέμησαν ποτέ στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, του θρυλικού Γιαπωνέζου πιλότου Σαμπούρο Σακάι. Από τις Φιλιππίνες μέχρι την Ίβο Τζίμα, ο Σακάι ήταν στο επίκεντρο των σκληρών αερομαχιών στο "Θέατρο του Ειρηνικού ωκεανού", πιλοτάροντας κυρίως ένα καταδιωκτικό Zero της Μιτσουμπίσι. Κατέρριψε κάμποσα καταδιωκτικά και βομβαρδιστικά, πολέμησε στο πλευρό πολλών ηρωικών και εξαιρετικών πιλότων και βρέθηκε αντιμέτωπος με επίσης ηρωικούς και ικανούς πιλότους, καθώς και με εξαιρετικά πολεμικά αεροπλάνα της εποχής. Πολλές φορές βρέθηκε κοντά στον θάνατο, ενώ δυο φορές τραυματίστηκε σοβαρά (η δεύτερη φορά τον κράτησε στο έδαφος για πολλούς μήνες). Τελικά, όμως, επέζησε του πολέμου, και έζησε μέχρι το 2000, όπου και πέθανε σε ηλικία 84 ετών, την στιγμή που οι περισσότεροι συμπολεμιστές του πέθαναν σε ηλικία αρκετά κάτω των 30 ετών...

Λοιπόν, το βιβλίο είναι γεμάτο με περιγραφές από αερομαχίες, οι οποίες κάποιες φορές είναι σχετικά σύντομες και περιεκτικές, κάποιες άλλες όμως με περισσότερες λεπτομέρειες και φανερά πιο έντονες. Όπως και να'χει, οι περιγραφές αυτές με ταξίδεψαν στους ουρανούς πάνω από τον Ειρηνικό, πίσω στα δύσκολα χρόνια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ανάμεσα στα αντιμαχόμενα πολεμικά αεροπλάνα. Όμως δεν υπάρχουν μόνο τέτοιες περιγραφές. Γινόμαστε μάρτυρες και πολλών στιγμών του Σακάι κάτω στο έδαφος, είτε στις διάφορες στρατιωτικές βάσεις πριν και μετά τις αερομαχίες του -σε στιγμές χαλάρωσης ή κάτω από βομβαρδισμούς εχθρικών πολεμικών αεροπλάνων-, είτε στα νοσοκομεία που νοσηλεύτηκε για λίγο καιρό, είτε στα σπίτια συγγενικών του προσώπων. Και, επίσης, διαβάζουμε πολλές σκέψεις του γύρω από το πιλοτάρισμα, το καθήκον του σαν πατριώτης, την οικογένειά του, τους συμπολεμιστές και τους αντιπάλους του, αλλά και για τον πόλεμο και τον κόσμο γύρω του. Με το πέρασμα των σελίδων, βλέπουμε και την εξέλιξη του πολέμου και πως αυτή επηρέασε τον Σακάι, αρχικά υπάρχει ενθουσιασμός και μεγάλη αισιοδοξία, οι νίκες είναι πολλές και μεγάλες, όμως όταν τα πράγματα αρχίζουν και αλλάζουν, οι εχθροί γίνονται πιο δυνατοί και οι ήττες είναι συντριπτικά περισσότερες από τις νίκες, τότε έρχεται η κατήφεια και η απαισιοδοξία...

Το βιβλίο δεν το έγραψε ο Σαμπούρο Σακάι, αλλά ένας Αμερικάνος δημοσιογράφος, ο Μάρτιν Καϊντίν, σε συνεργασία με έναν ανταποκριτή του Associated Press, τον Φρεντ Σάιτο. Το όλο κείμενο, όμως, βασίστηκε αποκλειστικά στις προσωπικές σημειώσεις του Σακάι, αλλά και στις εκατοντάδες απαντήσεις που έδωσε ο θρυλικός αυτός πιλότος στις ερωτήσεις του Σάιτο (σε συνδυασμό με κάποια επίσημα έγγραφα). Η γραφή είναι εξαιρετική, εθιστική και ευκολοδιάβαστη, με πολύ δυνατές περιγραφές των πολεμικών σκηνών, πραγματικά έγινα ένα με τον Σακάι και το Zero του. Σε πολλά σημεία η ένταση βαράει κόκκινο και ο ενθουσιασμός ενός λάτρη των πολεμικών/περιπετειωδών ιστοριών όπως εγώ έφτασε σε πολύ υψηλά επίπεδα. Βλέπω ότι το έγραψα πάλι το σεντονάκι μου, κάτι λογικό όμως γιατί το βιβλίο με ενθουσίασε. Σίγουρα είναι ένα βιβλίο που θα ξαναδιαβάσω στο μέλλον και που δυσκολεύομαι να βάλω στην άκρη, τώρα που το τελείωσα. 

Υ.Γ. Όσον αφορά την ελληνική έκδοση, μου φάνηκε πολύ ωραία, με προσεγμένη και γλαφυρή μετάφραση, με δυο χάρτες και λίγες φωτογραφίες να συνοδεύουν το κείμενο. Στο τέλος της ελληνικής έκδοσης υπάρχουν και δεκαπέντε σελίδες, που έγραψε ένας Αμερικάνος συνταγματάρχης εν αποστρατεία, του οποίου ο πατέρας σκοτώθηκε στις 9 Ιουνίου του 1942, από τα πυρά του Zero του Σαμπούρο Σακάι. Αυτός ο τύπος, λοιπόν, συναντήθηκε με τον Σακάι και τον φιλοξένησε στο σπίτι του. Τα λόγια είναι περιττά...

9.5/10

Edited December 18, 2017 by BladeRunner

[Βακχος]

Gerry Bradley/Brian Feeney - Στην Υπηρεσία του IRA, Eurobooks

 

O Gerry Bradley ήταν από  μικρός (έφηβος) ενεργό μέλος του IRA, μέλος του στρατιωτικού σκέλους του IRA (και όχι του Σιν φέιν), με εκατοντάδες επιχειρήσεις στο ενεργητικό του, όπως και φυλακίσεις.

Το βιβλίο ξεκινάει με μια μικρή αναδρομή στην δεκαετία 1920-1930, και συνεχίζει πιο λεπτομερώς από το 1969 έως και λίγο μετά το 2000. Δίνεται το πολιτικό υπόβαθρο της εποχής, και δια στόματος Bradley, ο σχολιασμός (τα έζησε ο ίδιος), ο τρόπος λειτουργίας του IRΑ σε διάφορες επιχειρήσεις, κάποια ονόματα με μεγάλο ρόλο στις εξελίξεις, και γενικά, όλη αυτή η πολυτάραχη περίοδος όπως την έζησε ο Bradley από μέσα. Ο Bradley δεν είχε σκοπό με το βιβλίο να χαρακτηριστεί προδότης, γι αυτό ίσως και οι αποκαλύψεις περιορίζονται κατά κάποιο τρόπο στο επιχειρησιακό επίπεδο. Βέβαια, με την κυκλοφορία του, χωρίς την σύμφωνη γνώμη του IRA (= λογοκρισία) ο BRadley χαρακτηρίστηκε προδότης ούτως ή άλλως, ώστε πια, περιθωριοποιημένος και κυνηγημένος από παλιούς φίλους και συντρόφους, έπεσε σε κατάθλιψη και τελικά οδηγήθηκε στην αυτοκτονία, λίγο χρόνο έπειτα από την κυκλοφορία του βιβλίου.

 

Είναι ένα πολύ καλό βιβλίο, για να κατανοήσει κάποιος καλύτερα τους Μπελάδες, τον πόλεμο καθολικών-προτεσταντών+Άγγλων (γιατί περί τέτοιου επρόκειτο στην ουσία). Αρχικά, νόμιζα ότι θα ήταν κάτι σαν το φοβερό Γόμμορα, του Ρομπέρτο Σαβιάνο,κάτι που δεν ισχύει, δεν παύει όμως να είναι ένα ξεχωριστό, αποκαλυπτικό, πολύ καλό βιβλίο.  

[Δημήτρης]

Διάβασα ''Το Μακρύ Ζεϊμπέκικο'' του Νίκου Κοεμτζή. 

 

Ο Νίκος Κοεμτζής γεννήθηκε στη Κατερίνη το 1938 και πέρασε μία παιδική ηλικία γεμάτη φτώχεια και στερήσεις. Γιος αντιστασιακού στον Β' Π.Π, έβλεπε τον πατέρα του στα χρόνια μετά τον εμφύλιο να ξυλοκοπείται συχνά- πυκνά από την αστυνομία ως κομμουνιστής. Αυτό σε συνδυασμό με τις κακουχίες είχε σαν αποτέλεσμα να καλλιεργήσει έναν ατίθασο χαρακτήρα με ροπή προς την παρανομία. Έχοντας ήδη κάνει φυλακή για κλοπή, τον Φεβρουάριο του 1973 στο νυχτερινό κέντρο Νεράιδα τράβηξε τον πρώτο λαχνό. Ο αδερφός του Δημοσθένης που χόρευε τραγούδι που παιζόταν μόνο γι' αυτόν, είδε δύο άλλα άτομα που αποδείχθηκε ότι ήταν αστυνομικοί να σηκώνονται να χορέψουν και αυτοί. Στη παράκληση του να κατέβουν από την πίστα τον αγνόησαν και άρχισαν να τον ειρωνεύονται. Για να αναλάβει δράση με τον σουγιά του ο Νίκος στέλνοντας στα θυμαράκια τρία άτομα και τραυματίζοντας άλλα οχτώ. Για να αρχίσει από εκεί και πέρα η οδύσσεια του σε διάφορες φυλακές της Ελλάδας για εικοσιτρία χρόνια, έχοντας αρκετά από αυτά πάνω από το κεφάλι του την απειλή της θανατικής καταδίκης. 

 

Δεν μπορώ να πω ότι με πολυενδιέφερε το βιβλίο. Το να κάτσω να διαβάσω πως ένας άνθρωπος μπορεί να καταστρέψει την ζωή του. Απλά έβαλε η ταινία την τηλεόραση (που αυτή θέλω να την δω, όντας μία από τις ελάχιστες φορές που η ταινία με ενδιαφέρει περισσότερο), και αφού είχε η μαμά μου το βιβλίο, είπα να το κάνω το καλό. Προτείνεται σε όποιον τρέφει ενδιαφέρον για το θέμα, οι υπόλοιποι ας προσπεράσουν. 

Edited July 17, 2016 by Δημήτρης

[BladeRunner]

Καρλ Τάρο Γκρίνφελντ - Οι φυλές της ταχύτητας (Speed Tribes, 1994)

Ψάχνοντας για παλιές εκδόσεις ξένης λογοτεχνίας που κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα μέσα στην δεκαετία του '90 -με την ελπίδα να βρω κανένα διαμάντι που τόσο καιρό μου είχε ξεφύγει-, πέτυχα το συγκεκριμένο βιβλίο από τις εκδόσεις Πατάκη. Αμερικάνικο όνομα συγγραφέα, ενδιαφέρων τίτλος - οι μόνες διαθέσιμες πληροφορίες. Είπα να το ψάξω. Κοίταξα στο Goodreads και είδα ότι πρόκειται για μια καταγραφή των υποκουλτούρων των νέων της Ιαπωνίας, τέλη δεκαετίας του '80, αρχές δεκαετίας του '90. Ε, ήθελα να το βρω και να το διαβάσω. Η Ιαπωνία πάντα με τράβαγε ως πολιτισμός, ιστορία, τοπία κλπ. Στάθηκα τυχερός, γιατί λίγες μέρες μετά την ανακάλυψη του τίτλου, πέτυχα και το ίδιο το βιβλίο σε παλαιοβιβλιοπωλείο. Πριν ένα μήνα αυτό. Και τώρα το διάβασα. Και έμεινα εξαιρετικά ικανοποιημένος.

Ο Γκρίνφελντ, γιος ενός Αμερικανοεβραίου και μιας Γιαπωνέζας, ο οποίος γεννήθηκε στο Κόμπε της Ιαπωνίας αλλά μεγάλωσε και σπούδασε στο Λος Άντζελες, από το 1988 μέχρι το 1993 έζησε στο Τόκιο, εργαζόμενος ως δημοσιογράφος. Ήταν παρών στην "οικονομία της σαπουνόφουσκας", όπως χαρακτηρίστηκε η απότομη οικονομική ανάπτυξη της Ιαπωνίας, με την αύξηση των τιμών των ακινήτων, της γης, των μετοχών, και πάει λέγοντας. Ε, ο Γκρίνφελντ σκέφτηκε να γράψει για τους νέους που ζούσαν στην σκιά αυτής της ανάπτυξης, για τους γιους και τις κόρες των βιομηχάνων, των στελεχών επιχειρήσεων, των εργατών, των απλών μεροκαματιάρηδων. Στο βιβλίο υπάρχουν δώδεκα αληθινές ιστορίες, μικρές και μεγάλες, που αφορούν αυτούς τους νέους. Έτσι, παίρνουμε μια ματιά από τον κόσμο των κλεφτών μοτοσικλετών, των πωλητών ναρκωτικών, των κατώτερων μελών της Γιακούζα, των συμμοριών με τις φτιαγμένες μηχανές και τα φτιαγμένα αυτοκίνητα, των συνοδών πολυτελείας, της μουσικής βιομηχανίας, των νυχτεριών κλαμπ, των πορνό ταινιών, των τρελαμένων τύπων με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και τους υπολογιστές, των φοιτητών, και πάει λέγοντας.

Οι ιστορίες αυτές βασίζονται σε αληθινά γεγονότα και συνεντεύξεις που πήρε ο Γκρίνφελντ από πολλούς νέους διαφόρων κοινωνικών και οικονομικών τάξεων. Πολλά από τα ονόματα που αναφέρονται είναι ονόματα πραγματικών ανθρώπων. Υπάρχουν αναφορές σε πολιτικούς, σε μέλη της Γιακούζα αλλά και ακροδεξιών οργανώσεων, σε επιχειρηματίες, σε πανεπιστημιακούς κ.α. Οι ιστορίες αυτές μας δίνουν μια άλλη εικόνα της Ιαπωνίας, που απέχει αρκετά από αυτήν που γνωρίζουμε ή νομίζουμε ότι γνωρίζουμε, της Ιαπωνίας της τάξης, της αφοσίωσης στους ηθικούς κανόνες και τους νόμους, της παράνοιας της πολύωρης και αδιάκοπης εργασίας. Ουσιαστικά οι ιστορίες αυτές μας δείχνουν τον υπόκοσμο, τα στενά και βρώμικα σοκάκια, τις παράνομες δοσοληψίες, την σκοτεινή πλευρά του πλούσιου Τόκιου.

Η γραφή είναι, κατά την γνώμη μου, εξαιρετική. Ο Γκρίνφελντ περιγράφει τα πάντα -τους ανθρώπους, τα σκηνικά, τα γεγονότα, τις σκέψεις- με ιδιαίτερο ρεαλισμό, χωρίς φτιασίδια και ωραιοποιήσεις. Καταφέρνει το κείμενο να είναι ζωντανό και γλαφυρό, ευκολοδιάβαστο και ευχάριστο. Υπάρχουν κουλές καταστάσεις, απίθανοι διάλογοι, αρκετό χιούμορ. Μπορεί να εστίασε σε νέους με δύσκολη ζωή, όμως δεν υπάρχει κατήφεια, η ατμόσφαιρα δεν γίνεται βαριά, η αισιοδοξία δεν είναι απούσα. Επίσης, προσωπικά, δέθηκα ακόμα και με κάποιους από τους νέους που "γνώρισα" στο βιβλίο αυτό. Η αλήθεια είναι ότι συμπάθησα τους περισσότερους, αν και οι περισσότεροι μάλλον δεν θα ήθελα να ήταν φίλοι μου, ούτε καν γνωστοί μου, με τα μπλεξίματα που είχαν. Αλλά ενδιαφέρθηκα γι'αυτούς, ήθελα να μάθω περισσότερα. Ειλικρινά, δεν θα είχα κανένα πρόβλημα το βιβλίο να ήταν διπλάσιο ή και τριπλάσιο σε μέγεθος, να μάθαινα περισσότερα γι'αυτούς ή και για άλλους νέους, να έβλεπα περισσότερα πράγματα γύρω από τις διάφορες υποκουλτούρες και τον υπόκοσμο του Τόκιο.

Το βιβλίο αποτελεί ένα κράμα πεζογραφίας, δημοσιογραφικού ρεπορτάζ και κοινωνιολογικής έρευνας, και είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και καλογραμμένο. Από τον πρόλογο κατάλαβα ότι θα διάβαζα κάτι πολύ καλό και η συνέχεια με επιβεβαίωσε πανηγυρικά. Μπορεί και να μην είναι τέλειο, αν το δει κανείς αντικειμενικά, το θέμα όμως είναι ότι με συνάρπασε ο τρόπος που ο συγγραφέας περιέγραφε τους νέους, τα σκηνικά, τις διάφορες καταστάσεις. Μου θύμισε κάπως τον τρομερό και μοναδικό Χάντερ Σ. Τόμσον. Και έτσι κατάλαβα ότι αυτού του είδους τα αληθινά χρονικά, που αποτελούν δημοσιογραφικά ρεπορτάζ αλλά μοιάζουν με μυθιστορήματα/συλλογές διηγημάτων, είναι απόλυτα του γούστου μου. Αλλά στα ελληνικά δεν κυκλοφορούν και πολλά τέτοια, ειδικά γύρω από την Ιαπωνία. Τι να κάνουμε! Τουλάχιστον το συγκεκριμένο βιβλίο μεταφράστηκε και έτσι είχα την ευκαιρία να το διαβάσω και, πραγματικά, να το απολαύσω.

9/10

Edited December 18, 2017 by BladeRunner

[KELAINO]

 

Διάβασα το No Angel, την ιστορία ενός ομοσπονδιακού αστυνομικού που παριστάνει τον κακό μηχανόβιο μπας και τον εμπιστευτούν οι Χελ'ς Έηντζελς και βγάλει καμιά απόδειξη για την παράνομη δραστηριότητά τους. Όλα καλά στην αρχή, μαζεύει μια συμμορία από πράκτορες, έχουν μηχανές, αρχηγείο, όλα κανονικά. Πείθουν τους τοπικούς ΧΕ, μια χαρά. Περνάν οι μήνες, ο τύπος αρχίζει να λαλάει, η οικογένειά του τον έχει χάσει, οι φίλοι και συνάδελφε ανησυχούν για πάρτη του, αρχίζει να γίνεται ο ρόλος του, άραγε; 

Τελικά δεν συμβαίνει τίποτα το εντυπωσιακό από άποψη αποτελεσμάτων, αναγκάζονται να διακόψουν άρον-άρον κιόλας. Έμεινα με την απορία αν άξιζε τον κόπο. Τόσα έξοδα, τόση ψυχική οδύνη, διαλυμένες σχέσεις, για πολύ πενιχρά αποτελέσματα. 

 

Ενδιαφέρουσα ματιά στον κόσμο των ΧΕ πάντως. Πριν από αυτό είχα διαβάσει ένα άλλο σουηδικό, την συνέντευξη/βιογραφία πρώην μέλους. Όπου κι εκεί, ο τύπος κόστισε ένα σωρό λεφτά σε εργατοώρες και προστασία με την υπόσχεση να αποκαλύψει πράγματα και τελικά, από ό,τι κατάλαβα, δεν είπε και τίποτα που η αστυνομία δεν ήξερε ήδη. Τέλος πάντων.

[BladeRunner]

Μάικλ Χερ - Κουρέλια (Dispatches, 1977)

Ο Μάικλ Χερ κάλυψε τον πόλεμο του Βιετνάμ σαν ανταποκριτής του περιοδικού Esquire, από κάποια στιγμή μέσα στο 1967, μέχρι το 1969. Έκατσε στο Βιετνάμ δεκαοχτώ ολόκληρους μήνες και είδε τα πάντα. Έδωσε παρών σε μικρές και μεγάλες μάχες, είδε πτώματα στρατιωτών, πεζοναυτών και αμάχων, είδε σοβαρά τραυματισμένους, είδε απίστευτα τοπία κατεστραμμένα από τόννους εμπρηστικών βομβών, είδε διαλυμένες πόλεις και εγκαταλελειμμένα χωριά, γνώρισε ένα κάρο τρελαμένους τύπους, που είτε ήταν τρελαμένοι πριν καν πατήσουν στο Βιετνάμ είτε ήταν μια χαρά παιδιά που τρελάθηκαν από την παράνοια και το χάος του πολέμου... τέλος πάντων, είδε όλα αυτά που μπορεί να δει κανείς σ'έναν πόλεμο τέτοιου μεγέθους.

Ο Χερ δεν ήταν ένας δημοσιογράφος σαν όλους τους άλλους, δεν έγραφε αυτά που του έλεγαν οι υπεύθυνοι τύπου του στρατού, δεν ωραιοποιούσε καταστάσεις και πρόσωπα. Και αυτό το βιβλίο είναι όσο ωμό, ρεαλιστικό και παρανοϊκό θα περίμενε κανείς από ένα βιβλίο που περιγράφει την τρέλα και το χάος του πολέμου του Βιετνάμ. Ο συγγραφέας μας περιγράφει πολλές κουλές καταστάσεις, μας παρουσιάζει μερικούς πραγματικά αξιομνημόνευτους τύπους - απλούς φαντάρους, πεζοναύτες, άλλους ανταποκριτές, τρελαμένους φωτογράφους-, μας ταξιδεύει στις ζούγκλες, τις πόλεις, τα χωριά και τα στρατόπεδα του Βιετνάμ, μας βάζει στην μέση των μαχών, ανάμεσα στις σφαίρες, τις βόμβες ναπάλμ, τους όλμους και τα σράπνελ. Δεν υπάρχει αρχή, μέση και τέλος, παρά το απόλυτο χάος. Μην περιμένετε, δηλαδή, μια ιστορία με απόλυτη συνοχή. Αυτό το βιβλίο είναι το Βιετνάμ του '60, το Βιετνάμ του πολέμου. Δεν υπάρχει συνοχή σ'αυτό.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτά που περιγράφει, οι καταστάσεις, τα τοπία και τα πρόσωπα που μας παρουσιάζει, οι ιστορίες που μας εξιστορεί, είναι και ο τρόπος του, το στιλ γραφής του, που είναι σαν ένα καλό τριπάρισμα. Αυτή η γραφή ταιριάζει απόλυτα με τον πόλεμο του Βιετνάμ, έτσι καταφέρνει και περνάει στον αναγνώστη το χάος, την παράνοια και την τρέλα του πολέμου. Και αυτό μου άρεσε πολύ. Σίγουρα η γραφή δεν είναι για όλα τα γούστα, σε σημεία είναι ίσως και περίεργη, αλλά προσωπικά θα έλεγα ότι έτσι έπρεπε να είναι. Ένα στεγνό, δημοσιογραφικό στιλ γραφής θα έκανε την ιστορία να μοιάζει μ'ένα δελτίο τύπου του στρατού ή με μια περιγραφή ενός ιατροδικαστή που εξετάζει ένα πτώμα. Βαρεμάρα εις την δευτέρα. Τώρα το κείμενο είναι ζωντανό, διαβάζεται γρήγορα και δίχως ανάσα, αγχώνει τον αναγνώστη με τις περιγραφές, τον κάνει να δένεται με τους τρελαμένους τύπους που γνώρισε ο συγγραφέας στο Βιετνάμ.

Θα βάλω πέντε αστεράκια στο βιβλίο. Όχι απαραίτητα γιατί σαν λογοτεχνικό κείμενο είναι καλύτερο από ορισμένα άλλα βιβλία που τους έβαλα τέσσερα αστεράκια ή είναι εξίσου καλό με άλλα βιβλία που τους έβαλα επίσης πέντε αστεράκια, αλλά γιατί πολύ απλά με άρπαξε από τον γιακά και δεν με άφησε σε ησυχία παρά μέχρι που έφτασα στο τέλος. Με έσυρε στα ορύγματα, τα χαντάκια, τους ορυζώνες, τα δασώδη βουνά, τα καταφύγια και τα στρατόπεδα του Βιετνάμ, και μου έδειξε το σκληρό και παρανοϊκό πρόσωπο του πολέμου, που καταστρέφει κτίρια και τοπία αλλά κυρίως καταστρέφει ανθρώπινες ψυχές. Επίσης, είναι από τα ελάχιστα βιβλία σχετικά με τον πόλεμο του Βιετνάμ που βρίσκει κανείς στα ελληνικά. Έχω μια σχετική λίστα non fiction βιβλίων που θα ήθελα να διαβάσω (The Things They Carried, If I Die In A Combat Zone: Box Me Up And Ship Me Home, A Rumor Of War, Chickenhawk κ.α.), και δυστυχώς όλα τους είναι αμετάφραστα. Έχω σκοπό να τα διαβάσω, ακόμα και στ'αγγλικά.

Υ.Γ. Η ελληνική έκδοση (εκδ. θεωρία, 1984) δείχνει λιγάκι τα 30+ χρόνια της, τουλάχιστον όσον αφορά την παρουσίαση του κειμένου και την επιμέλεια. Η μετάφραση μου φάνηκε ικανοποιητική για τα χρόνια της.

9/10

Edited December 18, 2017 by BladeRunner

[BladeRunner]

Τρούμαν Καπότε - Εν ψυχρώ (In Cold Blood, 1965)

Μετά από πολύ καιρό που έπιανε σκόνη στην βιβλιοθήκη, αποφάσισα επιτέλους να διαβάσω αυτό το κλασικό βιβλίο, ένα αληθινό χρονικό ενός τρομερού εγκλήματος, γραμμένο σαν μυθιστόρημα. Ανήκει σε λίστες με τα καλύτερα βιβλία με αληθινά εγκλήματα, σε λίστες με τα καλύτερα λογοτεχνικά βιβλία, σε λίστες με τα καλύτερα αμερικάνικα μυθιστορήματα, και ούτω καθεξής. Όχι άδικα, μιας και πρόκειται για ένα πραγματικά εξαιρετικό βιβλίο, τόσο από άποψη γραφής, όσο και από άποψη περιεχομένου.

Ο Καπότε αφηγείται με μυθιστορηματικό τρόπο την άγρια δολοφονία τεσσάρων μελών της οικογένειας Κλάτερ, στην αγροικία τους σε μια μικρή πόλη του Κάνσας, το Χόλκομπ, στις 15 Νοεμβρίου του 1959. Τα τέσσερα μέλη της οικογένειας Κλάτερ - μπαμπάς, μαμά, γιος, κόρη- δολοφονήθηκαν με καραμπίνα, από τους νεαρούς Ρίτσαρντ "Ντικ" Χίκοκ και Πέρι Σμιθ. Το κίνητρό τους ασαφές. Τα στοιχεία που άφησαν πίσω τους ελάχιστα. Οι αστυνομικές αρχές έπρεπε να διαλευκάνουν την υπόθεση αυτή -που συγκλόνισε ολόκληρο το Κάνσας-, όντας εντελώς στο σκοτάδι. 

Στο βιβλίο μαθαίνουμε τα πάντα για την υπόθεση και τους πρωταγωνιστές του δράματος. Γνωρίζουμε τα τέσσερα μέλη της οικογένειας Κλάτερ, τους συγχωριανούς τους, τους δυο δολοφόνους και κάποιους κοντινούς συγγενείς τους, καθώς και αυτούς που συμμετείχαν στις έρευνες. Ο Καπότε, με τις περιγραφές όλων αυτών των ανθρώπων -περιγραφές που βασίστηκαν σε αληθινά στοιχεία που κατάφερε να βρει μετά από έρευνες και συνεντεύξεις, αλλά και χάρη στην φαντασία του-, έφτιαξε ένα πορτρέτο της Αμερικάνικης υπαίθρου της δεκαετίας του '50. Ο συγγραφέας με ταξίδεψε πολλές δεκαετίες πίσω στο Κάνσας και σε κάποιες άλλες πολιτείες που οι δυο δολοφόνοι μετακινήθηκαν μετά το έγκλημα, μου παρουσίασε ένα σημαντικό κομμάτι της Αμερικάνικης κοινωνίας, και μου έδειξε ότι κάτι σάπιο υπάρχει σ'αυτή την κοινωνία.

Το συγκεκριμένο άγριο έγκλημα είναι ένα από τα πάρα μα πάρα πολλά που έχουν γίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ακόμα και εκείνα τα χρόνια δεν ήταν κάτι το εντελώς πρωτόγνωρο. Σίγουρα τώρα έχουμε γίνει πιο χοντρόπετσοι με τέτοια πράγματα, μιας και καθημερινά βλέπουμε σχετικές ειδήσεις. Ο Καπότε "επέλεξε" αυτή την υπόθεση για να γράψει ένα χρονικό του Αμερικάνικου εγκλήματος. Η γραφή του είναι εξαιρετική, στιβαρή, σίγουρη, χωρίς εξάρσεις, έντονα ρεαλιστική και ευκολοδιάβαστη, με εξαιρετικές περιγραφές τοπίων και χαρακτήρων. Η ιστορία δεν κρύβει εκπλήξεις, όλα είναι προδιαγεγραμμένα, ο τρόπος όμως που είναι γραμμένη την κάνουν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και αγωνιώδη. Θέλεις να δεις τι γίνεται παρακάτω, θέλεις να μάθεις περισσότερα για την υπόθεση και τους πρωταγωνιστές της.

Γενικά είμαι λάτρης τέτοιων ιστοριών, όσο και αν ακούγεται κάπως αυτό ("μα, σου αρέσουν ιστορίες με φόνους και εγκλήματα;"), και μου αρέσει ακόμα περισσότερο όταν τέτοιες ιστορίες διαδραματίζονται αρκετά πίσω στον χρόνο. Η συγκεκριμένη ιστορία τυγχάνει να είναι αληθινή, έστω και αν είναι μυθιστορηματικά γραμμένη. Μου άρεσε η κάθε ξεχωριστή σελίδα του βιβλίου. Σε κανένα σημείο δεν κουράστηκα, δεν βαρέθηκα. Πριν καν το αγοράσω ήμουν σίγουρος ότι θα με ξετρελάνει και, φυσικά, επιβεβαιώθηκα. Είναι ένα βιβλίο που προτείνω ανεπιφύλακτα. 

Υ.Γ. Η ταινία του 1967 με τον τίτλο "In Cold Blood", που βασίζεται στο βιβλίο, καθώς και η ταινία του 2005 με τον τίτλο "Truman Capote", που μας παρουσιάζει τον συγγραφέα και την σχέση του με την υπόθεση και τους δυο δολοφόνους, ανήκουν στην ταινιοθήκη μου και λίαν συντόμως θα τις δω και τις δυο.

9.5/10

Edited December 18, 2017 by BladeRunner

[vaggelis]

Ταξίδια με τον Ηρόδοτο του Ρίσαρντ Καπισίνσκι.

 

Ο Καπισίνσκι ήταν Πολωνός δημοσιογράφος και ανταποκριτής και μεγάλος θαυμαστής του Ηρόδοτου. Σε όλες τις αποστολές του ανά τον κόσμο έπαιρνε μαζί του ένα αντίτυπο της Ιστορίας του Ηρόδοτου και συνέκρινε τις ιστορίες του με τα ρεπορτάζ του.

Θεωρούσε ότι ο Ηρόδοτος με την συγγραφή του βιβλίου του προσπαθούσε να κατανοήσει τον κόσμο, τις αιτίες που γεγονότων και να καταγράψει όσο καλύτερα μπορούσε τα ίδια τα γεγονότα. Δηλαδή προσπάθησε πριν από 2.500 χρόνια να κάνει την ίδια δουλειά με τους σύγχρονους ρεπόρτερ και ανταποκριτές χωρίς να έχει όμως και τα ίδια υλικά μέσα.

 

Μέσα από το βιβλίο του βλέπουμε τον Καπισίνσκι να συγκρίνει τον τρόπο έρευνας του Ηρόδοτου με τον δικό του αλλά και να συγκρίνει τα πολιτικά γεγονότα που περιγράφει με αυτά που έζησε ο ίδιος ο Καπισίνσκι. Σε αρκετά μέρη που πήγε ως ανταποκριτής προσπαθούσε, ανατρέχοντας στον Ηρόδοτο, να καταλάβει τις σύγχρονες εξελίξεις βρίσκοντας αναλογίες με τις ιστορίες που έγραψε ο Ηρόδοτος.

 

Ο Καπισίνσκι δεν θαυμάζει μόνο τον τρόπο αφήγησης του Ηρόδοτου αλλά και την προσπάθειά του για αντικειμενικότητα και διασταύρωσης των πηγών του και των ιστοριών που του αφηγούνταν, είτε προσπαθώντας να βρει και άλλους αυτόπτες μάρτυρες των γεγονότων, είτε ταξιδεύοντας ο ίδιος στα διάφορα μέρη που αφορούσαν την ιστορία του για να συλλέξει μόνος του τα στοιχεία για να τεκμηριώσει τα όσα έγραφε, είτε απλώς κρίνοντας ο ίδιος με την κοινή λογική πόσο αυτά που του αφηγούνταν ήταν αλήθεια ή όχι.

 

Το βιβλίο του Καπισίνσκι είναι πολύ καλό και όταν περιγράφει τα δικά του ταξίδια ανά τον κόσμο στα πλαίσια της δουλειά του και όταν αναλύει το κείμενο του Ηρόδοτου, με αποτέλεσμα στο τέλος η αγάπη του Καπισίνσκι για τον Ηρόδοτο να περνάει και στον αναγνώστη.

 

10/10

Edited August 16, 2016 by vaggelis

[BladeRunner]

Σουν Τσου - Η τέχνη του πολέμου

Δεν χρειάζονται και πολλά λόγια, πρόκειται για ένα κλασικό έργο γύρω από την στρατηγική του πολέμου, που έχει επηρρεάσει όσο λίγα του είδους του, ανθρώπους που έχουν σχέση με την διοίκηση και την στρατηγική. Το βιβλίο αυτό οφείλουν να το διαβάσουν πολιτικοί ηγέτες, στρατηγοί, επιχειρηματίες και μάνατζερς, όλο και κάτι χρήσιμο θα αποκομίσουν από την προσεχτική ανάγνωσή του. Φυσικά δεν πρέπει να πάρει κανείς τοις μετρητοίς αυτά που λέει ο συγγραφέας, δηλαδή με την απόλυτη και κυριολεκτική τους έννοια, μιας και αφορούν στοιχεία και δυνατότητες της εποχής του. Όμως, οπωσδήποτε, με τις απαραίτητες αλλαγές, αυτά που αναφέρονται θα φανούν χρήσιμα σε όσους είναι υπεύθυνοι για την οργάνωση ενός οργανισμού και για τον σχεδιασμό μιας τακτικής. Όλοι οι υπόλοιποι, που δεν έχουμε τέτοιες επιδιώξεις (διοικητικές κ.α.), μπορούμε να πάρουμε ορισμένα μαθήματα για την καθημερινή αντιμετώπιση διαφόρων δυσκολιών. Είναι ένα κείμενο που διαβάζεται ξανά και ξανά, που μπορεί κάποιος να ανατρέχει καθημερινά στα κομμάτια που τον ενδιαφέρουν περισσότερο. Αυτά.

8/10

Edited December 18, 2017 by BladeRunner

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''Στο Μυαλό των Serial Killers: Η Ψυχολογία στην Υπηρεσία της Δίωξης Εγκλήματος'' των Τζον Ντάγκλας- Μαρκ Όλσεικερ.

 

Ο Μαρκ Όλσεικερ μυθιστοριογράφος και παραγωγός, βοήθησε τον Τζον Ντάγκλας, πράκτορα του FBI στη συγγραφή του βιβλίου. Η αφήγηση ξεκινά με αναδρομή στα φοιτητικά χρόνια του Τζον Ντάγκλας και στα πολλά προβλήματα που αντιμετώπισε όντας ταραχοποιό στοιχείο και απροσάρμοστος. Βλέποντας πολλές φορές την πόρτα της εξόδου ως απόρροια της συμπεριφοράς του, αποφάσισε να δοκιμάσει την λύση του FBI. Οπότε και βρέθηκε στο στοιχείο του. Ξεκινώντας σιγά- σιγά, βλέπουμε πως άρχισε να ανεβαίνει στην ιεραρχία και να περνάει από διάφορα πόστα. Μέχρι να βρει αυτό που θα του ταίριαζε περισσότερο. 

 

Ένα από τα πρώτα πράγματα που κατάλαβε ο Ντάγκλας ότι έπρεπε να κάνει και το πιο βασικό όταν βρισκόταν στο χώρο ενός εγκλήματος, ήταν να μπει στο μυαλό του δολοφόνου. Να καταλάβει πως σκέφτεται. Τι τον οδήγησε να σκοτώσει, βιάσει, βασανίσει, ακρωτηριάσει και για ποιο λόγο επέλεξε το συγκεκριμένο θύμα. Είχε προηγούμενα μαζί του ή όχι; Ήταν έγκλημα μη προμελετημένο, απόγνωσης ή θυμού; Παστρική δουλειά ή ερασιτεχνική; Ο τρόπος και ο τόπος που επέλεξε να δράσει και το χρονικό πλαίσιο. Για την υλοποίηση όλων αυτών πρωτοστάτησε στη δημιουργία του Investigative Support Unit, της Βοηθητικής Μονάδας Έρευνας. Όπου και γίνεται το λεγόμενο profiling, η σκιαγράφηση του εγκληματία. Μην αφήνοντας την παραμικρή ένδειξη αναξιοποίητη και συνδυάζοντας τες με εμπειρία και φονικό ένστικτο, έδινε στοιχεία που αφορούσαν τον δολοφόνο σε αστυνομικούς που ζητούσαν την βοήθεια του. Στοιχεία που είχαν να κάνουν με την ηλικία, το επάγγελμα του, τις σχέσεις με τους οικείους του και τις γυναίκες. Τι χρώμα και μοντέλο αυτοκινήτου οδηγούσε και αν είχε κάποιο σωματικό ελάττωμα! Και όλα αυτά πολλές φορές χωρίς καν να βγει από το γραφείο του αφήνοντας τους συνομιλητές του με το στόμα ανοιχτό  Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι τον έχουν αποκαλέσει ως έναν σύγχρονο Σέρλοκ Χολμς. Ενώ αποτέλεσε και το πρότυπο για τον επιθεωρητή Τζακ Κρόφορντ από το ''Η Σιωπή των Αμνών''.

 

Διδάσκοντας σε αστυνομικούς δέκα και δεκαπέντε χρόνια μεγαλύτερους του, ο Ντάγκλας έπιανε συχνά- πυκνά τον εαυτό του ανενημέρωτο σε αυτά που έλεγε. Για υποθέσεις που αυτός αγνοούσε και εκείνοι πολλές φορές είχαν ζήσει από πρώτο χέρι. Αποφασίζοντας λοιπόν να γνωρίσει το αντικείμενο της εργασίας του, ανέλαβε δράση. Άρχισε να επισκέπτεται φυλακές και να μιλάει με κατά συρροή δολοφόνους. Διάφορα φρούτα που πήρε συνέντευξη ακούνε στα ονόματα Τσαρλς Μάνσον, Ντέιβιντ Μπέρκοβιτς, Έντμουντ Κέμπερ, Ρίτσαρντ Σπεκ κ.α. Οπότε για ακόμη μία φορά έρχεται στην επιφάνεια το αιώνιο ερώτημα: Γίνεται ο δολοφόνος ή γεννιέται; Η απάντηση είναι και τα δύο. Υπάρχουν ορισμένοι που αν δεν είχαν τραυματική παιδική ηλικία με ξυδολαρμούς και βιασμούς (στοιχείο κοινό σε πάρα πολύ μεγάλο ποσοστό στους serial killers), ενδέχεται να είχαν ακολουθήσει διαφορετικό μονοπάτι. Κάποιοι άλλοι πάλι όχι. Απλά δεν μπορούσαν (και δεν ήθελαν) να σταματήσουν να σκοτώνουν και αυτό ήταν όλο. Παραδέχονταν μάλιστα ότι εύκολα ήταν σε θέση να ξεγελάσουν τους ψυχιάτρους της φυλακής. Και ότι δεν έπρεπε να βγουν έξω γιατί θα το ξαναέκαναν. 

 

Το βιβλίο αν και εστιάζει πολύ στο κομμάτι της ψυχολογίας, δεν παραλείπει ωστόσο να ανατρέχει και σε brutal καταστάσεις. Πιο πολύ με συγκλόνισε η υπόθεση της Σάρι Φέι Σμιθ που απήχθη κυριολεκτικά μπροστά από το σπίτι της στο Κολούμπια της Νότιας Καρολίνας ενώ τσέκαρε το γραμματοκιβώτιο. Βρέθηκε λίγο καιρό αργότερα με την αδερφή της να υποβάλλεται σε ψυχικά βασανιστήρια όντας αναγκασμένη να επικοινωνεί με τον απαγωγέα αν ήθελε η οικογένεια της να την ξαναδεί ζωντανή. Και πολλά άλλα που κάνουν κάποιον να αναρωτιέται τι είδους άνθρωπος μπορεί να προβεί σε τέτοιου είδους ενέργειες. 

 

Έχοντας πλέον επιδείξει ασυνήθιστες ικανότητες στη καταπολέμηση του εγκλήματος, όλοι σχεδόν οι φορείς στις περιοχές όπουν λάμβαναν χώρα τα εγκλήματα, στρέφονταν για βοήθεια σε αυτόν. Κάτι που είχε το τίμημα του να μην μπορεί να ζήσει μία φυσιολογική ζωή. Αναγκασμένος να ταξιδεύει απ' άκρη σε άκρη της χώρας για να εξετάσει από κοντά τα τι και τα πως, έλειπε συνεχώς από το σπίτι. Πατέρας τριών μικρών παιδιών και έχοντας στην άκρη του μυαλού τις κτηνωδίες που έβλεπε καθημερινά, δεν μπορούσε να σταθεί δίπλα τους όπως έπρεπε. Με φυσικό επακόλουθο την διάλυση του γάμου του. 

 

Καταπληκτική πραγματική δουλειά, χάρηκα πολύ όταν το βρήκα γιατί είναι εξαντλημένο. Προτείνεται για όποιον τρέφει ενδιαφέρον για το θέμα από τη στιγμή που είναι περιορισμένη και η σχετική Ελληνική βιβλιογραφία. 

Edited August 18, 2016 by Δημήτρης

[vaggelis]

Πέντε χρόνια πολέμου με τη Βέρμαχτ του Γκέοργκ Γκροσγιόχαν.

 

Ο Γκροσγιόχαν γεννήθηκε στην Ανατολική Πρωσία το 1911 και κατατάχτηκε στο Γερμανικό στρατό το 1928 σε ηλικία 17 ετών ως απλός στρατιώτης για βιοποριστικούς λόγους και απολύθηκε το 1945 με το τέλος του πολέμου με τον βαθμό του ταγματάρχη. Η θητεία τότε στον Γερμανικό στρατό για όσους κατατάσσονταν ήταν 12 χρόνια, έτσι πριν εκπνεύσει η θητεία του τον πρόλαβε η έναρξη του πολέμου όπου συμμετείχε σχεδόν σε όλα τα μέτωπα, αρχικά στην επίθεση εναντίον της Πολωνία το 1939, μετά εναντίον της Γαλλίας το 1940, στην επίθεση στη Ρωσία το 1941 που έμεινε έως το 1944 και τέλος στο Δυτικό μέτωπο εναντίον Αμερικανών και Γάλλων από το 1944 έως το 1945 που τελείωσε ο πόλεμος.

 

Στο βιβλίο του περιγράφει της αναμνήσεις του από αυτά τα πέντε χρόνια που τα πέρασε στα διάφορα μέτωπα, τις σχέσεις του με τους συναδέλφους του στρατιωτικούς, τις κακουχίες που πέρασε και τις διάφορες μάχες που έδωσε και το πώς προσπάθησε να κάνει την δουλειά του με τον καλύτερο τρόπο που μπορούσε, προσπαθώντας ταυτόχρονα να σώσει την ζωή του όπως και των στρατιωτών που διέταζε.

 

Ο Γκροσγιόχαν λέει ξεκάθαρα την γνώμη του για τις συνθήκες και τους εχθρούς που αντιμετώπισε και κυρίως για τους ανώτερούς του αξιωματικούς, είτε καλή είτε κακή, και πάνω απ’ όλα προσπαθεί να μεταδώσει το πνεύμα και τις συνθήκες που επικρατούσαν στους κόλπους του Γερμανικού στρατού σε όλη την διάρκεια του πολέμου.

 

Βρήκα την διήγησή του αρκετά ειλικρινή και τίμια χωρίς να προσπαθεί να ωραιοποιήσει καταστάσεις, ούτε να το παίξει θύμα κάποιων συγκυριών, σαν παρά την θέληση του να βρέθηκε σε έναν πόλεμο που δεν τον ενέκρινε. Επίσης μου άρεσε που στο βιβλίο ασχολείται περισσότερο με τη ζωή και τη δράση των απλών στρατιωτών σ’ τα διάφορα μέτωπα και το πώς προσπαθούσαν να επιβιώσουν από τις διάφορες μάχες και λιγότερο με το να προσπαθεί να αναλύσει την υψηλή στρατηγική των διαφόρων αντιπάλων και το να βρει τα αίτια της ήττας της Γερμανίας, κάτι που όποιος θέλει μπορεί να το αναζητήσει σε πολλά άλλα και καλά βιβλία.

 

Γενικά είναι ένα καλό βιβλίο, γραμμένο σε απλή γλώσσα, ευκολοδιάβαστο, χωρίς δύσκολους τεχνικούς όρους, που δείχνει πολύ καλά το πως ήταν ο πόλεμος για τους απλούς στρατιώτες που βρίσκονταν στο μέτωπο.

 

9/10

Edited August 19, 2016 by vaggelis

[vaggelis]

Το δέρμα του Κούρτσιο Μαλαπάρτε.

 

Ο Μαλαπάρτε ήταν Ιταλός δημοσιογράφος και συγγραφέας και εργάστηκε από το 1941 έως το 1943 ως πολεμικός ανταποκριτής στον Β.Π.Π., αρχικά στην Ουκρανία και στη συνέχεια στη Φινλανδία ως απεσταλμένος ιταλικών εντύπων. Από αυτή την περίοδο έγραψε δύο βιβλία, το «Πηγές του Βόλγα» και το «Καπούτ».

 

Το 1943 μετά την εισβολή των Συμμαχικών δυνάμεων στην Ιταλία εντάχθηκε στον Ιταλικό Στρατό που πολεμούσε στο πλευρό των συμμάχων. Το βιβλίο «Το δέρμα» είναι αποτέλεσμα των εμπειριών του Μαλαπάρτε από το 1943 και έως τη λήξη του πολέμου, το 1945, στο ιταλικό μέτωπο και κατά μια έννοια είναι συνέχεια του «Καπούτ».

 

Στο βιβλίο του ο Μαλαπάρτε μέσα από πολύ σκληρές εικόνες και με πρωταγωνιστή τον λαό της Νάπολης που προσπαθούσε να επιβιώσει με κάθε τρόπο, δείχνει όλη την ηθική εξαθλίωση που υπήρχε μετά τον  πόλεμο, όχι μόνο στην Ιταλία αλλά και σε όλη την Ευρώπη. Για τον Μαλαπάρτε κανείς δεν βγήκε αθώος από τον πόλεμο, ούτε οι νικητές ούτε οι ηττημένοι, και γι’ αυτό το λόγο δεν υπήρξαν ήρωες, μιας και απλοί άνθρωποι αλλά και ολόκληροι λαοί, το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν το πώς θα σώσουν το τομάρι τους, το δέρμα τους, και γι’ αυτό ήταν έτοιμοι να υποστούν κάθε ταπείνωση και εξευτελισμό με αποτέλεσμα να χάσουν την αθωότητά τους.

 

10/10

[Βακχος]

Βασίλης Τζανακάρης - Οι Λήσταρχοι: Τα Παλληκάρια τα Καλά Σύντροφοι τα σκοτώνουν, Μεταίχμιο

 

Ένα χρονικό για την ληστοκρατία στη  Ελλάδα, όπως λέει και στο οπισθόφυλλο. Ο συγγραφέας κάνει αναφορά και στους ληστές του 19ου αιώνα, αλλά κυρίως επικεντρώνεται στους ληστές του μεσοπολέμου, όπως Γιαγκούλας, Μπαμπάνης, Τζατζάς και λοιποί. Όπως φαίνεται και από τον τίτλο, με κύριο στοιχείο την προδοσία, ο Τζανακάρης προσπαθεί να ξεμπλέξει τον μύθο από την πραγματικότητα κάνοντας φοβερή δουλειά, λόγω της τεράστιας (όπως φαίνεται) έρευνάς του. Παραθέτει άρθρα εφημερίδων και περιοδικών της εποχής, επίσημα τηλεγραφήματα, πολλές φωτογραφίες, πρακτικά της Βουλής, καθώς και μια εντυπωσιακή βιβλιογραφία. Μέρος του βιβλίου το είχα ξαναδιαβάσει (πιο αναλυτικά όμως) σε άλλο του βιβλίο με θέμα τον Γιαγκούλα, λογικό ο ερευνητής να χρησιμοποιεί όσα στοιχεία έχει συλλέξει σε παραπάνω από ένα βιβλία (πρώτα εκδόθηκε το εν λόγω βιβλίο από τον Καστανιώτη και ύστερα ο Γιαγκούλας). 

 

Πραγματικά, πάρα πολύ καλή δουλειά. Άριστα δέκα που λένε.

 

Εύγε κύριε Βασίλη.

Edited September 14, 2016 by Βακχος

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''Η Ναζιστική Γερμανία και οι Εβραίοι'' του Σαούλ Φριντλέντερ. 

 

Το πρώτο μέρος αναφέρεται στα χρόνια των διώξεων, 1933- 1939. Πριν από οτιδήποτε άλλο, πρέπει να ειπωθεί ότι ο αντισημιτισμός δεν υπήρξε δημιούργημα των Ναζί. Προϋπήρχε στη Γερμανία και όχι μόνο και μάλιστα για πολλά χρόνια. Με τους Ναζί απλά να βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για να χύσουν το δηλητήριο τους. Και ποια καταλληλότερη συγκυρία από την άνοδο τους στην εξουσία; Με μία σειρά από διατάξεις που οδήγησαν στους περιβόητους Νόμους της Νυρεμβέργης, κατέστησαν την καθημερινότητα των Εβραίων πραγματική κόλαση. 

 

Εάν Γερμανός ήταν παντρεμένος με Εβραία ή το αντίστροφο, ο γάμος έπρεπε να διαλυθεί. Εργαζόμενος στο δημόσιο με Εβραίους προγόνους έχανε την δουλειά του. Τα παιδιά του αποβάλλονταν από το σχολείο και η οικογένεια στιγματιζόταν κοινωνικά. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα τεκταινόμενα στα πανεπιστήμια όταν απολυόταν Εβραίος καθηγητής με τις αντιδράσεις Αρίων συναδέλφων και φοιτητών, ως επί το πλείστον εχθρικές. Βήμα- βήμα, μέρα με τη μέρα, απαγορευόταν στους Εβραίους η είσοδος σε πάρκα, κολυμβητήρια, τρένα, εστιατόρια και παγκάκια, όπως επίσης και να οδηγούν με τις αφαιρέσεις αδειών οδήγησης. Με όλα αυτά να βρίσκουν το αποκορύφωμα τους στην εφιαλτική Νύχτα των Κρυστάλλων, ένα βίαιο πογκρόμ κατά των συναγωγών και επιχειρήσεων σε όλη τη Γερμανία με πολλούς ξυλοδαρμούς και δολοφονίες. Όχι ότι δεν υπήρχαν και τέτοιες πριν από αυτή, απλά δεν είχαν γίνει ακόμη ευρέως (άθελα μου έκανα ένα λογοπαίγνιο) γνωστές. Όσον αφορά τις αντιδράσεις του Γερμανικού λαού, συναντά κανείς αυτό ακριβώς που θα περίμενε. Ένα ευρύ φάσμα που περιλάμβανε αδιαφορία, συμπόνια, πρακτική βοήθεια και απροκάλυπτη εχθρότητα.

 

Το δεύτερο μέρος έχει να κάνει με τα χρόνια της εξόντωσης, 1939- 1945. Και όπως εύκολα γίνεται κατανοητό, βρίθει από σκληρές εικόνες. Χωρίς να έχουν σταματήσει τις διαδικασίες αφανισμού πίσω στο Ράιχ, οι Ναζί τις εφάρμοζαν και στα κράτη που κατακτούσαν. Αρχικά σε Πολωνία και Βαλτικές χώρες με την δημιουργία των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Οι Εβραίοι συγκεντρώνονταν σε διάφορα μέρη και με τρένα μετέβαιναν στα εκάστοτε κολαστήρια. Εκεί όπου ο γρήγορος θάνατος ήταν κάτι το ευπρόσδεκτο και σπλαχνικό. Γιατί π.χ.

 

 

όποιος είχε την ατυχία να έχει χρυσά δόντια, του τα ξερίζωναν χωρίς αναισθητικό. Όσοι απλά τραυματίζονταν στις δημόσιες εκτελέσεις, θάβονταν ζωντανοί. Ενώ μία άλλη μέθοδος τους ήθελε εγκλωβισμένους σε κλειστά φορτηγά όπου η εξάτμιση συνδεόταν με την καρότσα διοχετεύοντας μονοξείδιο του άνθρακα. Και όσα βρέφη τύχαινε να επιζήσουν, τσάκιζαν τα κεφάλια τους πάνω σε βράχια  

 

Και αρκετά άλλα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι τι είδους άνθρωποι μπορούν άραγε να προβούν σε τέτοιου είδους ενέργειες. 

 

Δεν δέχονταν όμως όλοι παθητικά την μοίρα τους. Υπήρξαν ένοπλες μορφές αντίστασης σε γκέτο και στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως φυσικά και έξω από αυτά. Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στον ποιητή Άμπα Κόβνερ που καλούσε τους Εβραίους της Λιθουανίας να ξεσηκωθούν, και στους αδελφούς Μπιέλσκι στη Λευκορωσία η ιστορία των οποίων αποτέλεσε έμπνευση για το ''Defiance'' με τον Ντάνιελ Γκρεγκ. Αμέτοχες φυσικά δεν έμειναν και οι κυβερνήσεις των κατακτημένων χωρών που συνεργάστηκαν με τους Ναζί για τον εκτοπισμό των Εβραϊκών πληθυσμών τους. Άλλοτε παρά την θέληση τους και άλλοτε απροκάλυπτα, με κυριότερη της Γαλλίας με επικεφαλής τον ήρωα του Α' Π.Π. στρατάρχη Φιλίπ Πεταίν. 

 

Γίνεται αναφορά και σε πολλά άλλα θέματα. Στις περισσότερες των περιπτώσεων μηδενικές αντιδράσεις συμπαράστασης των τοπικών εκκλησιαστικών κοινοτήτων και του Βατικανού, και στις αρνήσεις των Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να παρέχουν καταφύγιο σε απελαθέντες Εβραίους. Στις προσπάθειες των Ναζί να αποκρύψουν τα εγκλήματα τους για να μην υπάρξει ενδεχόμενο μποϊκοτάζ Γερμανικών προϊόντων ανά τον κόσμο από τον Εβραϊκό πληθυσμό, και στις εσωτερικές συγκρούσεις κορυφαίων μελών τους στη δίψα για εξουσία. Στη διχόνοια που επικρατούσε στα γκέτο μεταξύ των Εβραίων για περισσότερο χώρο και φαγητό και στο φρικτό δίλημμα των Sonderkommando. 

 

Πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά, η πιο λεπτομερής από τα λίγα που έχω διαβάσει μέχρι τώρα. Δεν μπορώ να πω αν συμφωνώ ή όχι γιατί δεν έχω τις απαιτούμενες γνώσεις, αλλά και γιατί πρέπει να είναι κανείς προσεκτικός με τέτοιου είδους κείμενα. Όπου ο κάθε συγγραφέας μπορεί να παρουσιάζει τα πράγματα από την δική του οπτική γωνία. Σε κάθε περίπτωση δεν μπορούσα να το αφήσω κάτω, προτείνεται με τα χίλια σε όποιον τρέφει ενδιαφέρον για το θέμα. 

Edited October 1, 2016 by Δημήτρης

[Βακχος]

E.C.W.Myers - Η Ελληνική Περιπλοκή, Εξάντας

 

O Myers ήταν ο επικεφαλής των Άγγλων σαμποτέρ (και γενικώς όσων Άγγλων) που βρίσκονταν στην Ελλάδα την κατοχή. Το πρώτο και γνωστότερο σαμποτάζ, λίγο μετά αφότου πάτησε Ελλάδα ο Myers ήταν ο Γοργοπόταμος. Αυτή είναι η μαρτυρία του για τον καιρό που βρισκόταν εδώ και λίγο μετά, μέχρι που ξέσπασε ο εμφύλιος.

 

Το έπιασα στα χέρια μου ελπίζοντας να διαβάσω μια αμερόληπτη εξιστόρηση των γεγονότων,αντικειμενική. Βέβαια, απατάτε όποιος νομίζει ότι βρίσκει Ιστορία αμερόληπτα δοσμένη θα μου πείτε, και ορθώς.

Ο Myers, περιγραφικότατος, παραθέτει τα γεγονότα που έζησε και τις σκέψεις σύμφωνα με τις οποίες ενέργησε. Προσπαθεί να είναι αντικειμενικός αλλά, από την μια ο φανερός αντικομμουνισμός και η περιφρόνηση για τον ΕΛΑΣ και τον Βελουχιώτη (πιο συγκεκριμένα) και από την άλλη το ότι συνεχώς εκθειάζει τους Άγγλους (ικανοί,γενναίοι,πανέμορφοι, πανέξυπνοι κλπ), το "αποτρέπουν".

 

Άλλη μια ματιά στα γεγονότα, που (ίσως) κάτι προσφέρει στην προσπάθεια να βγάλει κανείς συμπεράσματα για την μαύρη εκείνη περίοδο. Τουλάχιστον στα γεγονότα και την χρονική τους σειρά, άντε και στο πως βλέπανε οι Άγγλοι τους Έλληνες. Και στο ότι οι Άγγλοι είναι οι πιο ικανοί και γενναίοι. Και στο ότι στους Άγγλους οφείλεται η πτώση της Γερμανίας με τα τέλεια σχεδιασμένα σαμποτάζ τους. Και στο ότι Άγγλοι = Αντίσταση. Εντύπωση μου έκανε που οι Ρώσσοι δεν αναφέρονται παρά μόνο σε μισή πρόταση! Μην τον αδικώ όμως, σε σημεία αναγνωρίζει την συμβολή των Ελλήνων της υπαίθρου καθώς και την συμβολή του ΕΛΑΣ (κ ας τον θεωρεί ουσιαστικά υπεύθυνο για όλα τα στραβά του κόσμου). 

 

6/10 mister Myers (για το βιβλίο μόνο εννοείτε, όχι για την δράση του)

[BladeRunner]

Συλλογικό - Πέρα από τον κόσμο της ύλης

Ο Γιώργος Μπαλάνος σταχυολόγησε λίγες από τις χιλιάδες διηγήσεις και μαρτυρίες που υπάρχουν καταγεγραμμένες γύρω από διάφορα υπερφυσικά ή και παραφυσικά φαινόμενα που έζησαν απλοί άνθρωποι πριν από κάμποσα χρόνια. Οι διηγήσεις αυτές -που στην πλειοψηφία τους είναι γραμμένες από συγγραφείς που δεν έζησαν οι ίδιοι τις καταστάσεις που περιγράφουν-, έχουν να κάνουν με διάφορα πλάσματα και όντα από άλλο κόσμο, που εθεάθησαν-έδρασαν τόσο σε χώρες της Ευρώπης, όσο και σε χώρες της Αμερικής και της Ασίας.

Βρικόλακες, λυκάνθρωποι, φαντάσματα, τερατόμορφα ζώα, τα πάντα έχει ο μπαχτσές. Ορισμένα από τα "γεγονότα" που διάβασα στο βιβλίο τα γνώριζα από πριν (π.χ. το στοιχειωμένο Γερμανικό υποβρύχιο U-65, το θηρίο της Ζεβοντάν κλπ), τα περισσότερα όμως τα έμαθα διαβάζοντας το βιβλίο αυτό. Εντάξει, θα πρέπει κάποιος να είναι ανοιχτόμυαλος και όχι ιδιαίτερα σκεπτικιστής απέναντι σε όλα αυτά που είναι γραμμένα, ώστε να απολαύσει ως έναν βαθμό το βιβλίο. Προσωπικά ήξερα τι θα διαβάσω και δεν απογοητεύτηκα. Βέβαια κάποιες ιστορίες είναι παλιομοδίτικα γραμμένες και δεν με ενθουσίασαν. Κάποιες άλλες όμως είναι πολύ καλογραμμένες και ενδιαφέρουσες.

Γενικά υπάρχει μια ποικιλία με τα περιστατικά που έζησαν δεκάδες άνθρωποι στο παρελθόν (τόσο απλοί χωριάτες όσο και σπουδαγμένοι), αλλά θα προτιμούσα να υπήρχαν περισσότερες μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν κάτι το πραγματικά παράξενο και απερίγραπτο (σαν σε ιστορία του Λάβκραφτ π.χ.). Επίσης το βιβλίο μ'έκανε να μπω στην διαδικασία να ψάξω περισσότερες πληροφορίες για τα διάφορα περιστατικά που περιγράφονται, όπως και για άλλα περιστατικά που έχουν μείνει στην ιστορία... Φυσικά ο Γιώργος Μπαλάνος έκανε πολύ καλή δουλειά, τόσο με την μετάφραση των κειμένων, όσο και με τον πρόλογο και τα διάφορα σχόλια πριν από κάθε κείμενο.

Υ.Γ. Προτείνω να διαβάσετε το βιβλίο σε μικρές δόσεις και όχι μονοκοπανιά. 

8/10

Edited December 18, 2017 by BladeRunner

[Βακχος]

Aleksandr Solzhenitsyn - Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ

 

Είναι το δεύτερο του συγγραφέα που διαβάζω, μετά το Μια ημέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς (φοβερό btw). Το συγκεκριμένο αποτελεί την προσωπική του εμπειρία, καθώς και άλλων πολλών κρατουμένων σε φυλακές και στρατόπεδα στην ΕΣΣΔ από το 1918 έως το 1956, με έμφαση στην σταλινική περίοδο. 

Θα μπορούσα άνετα να χαρακτηρίσω το βιβλίο τρόμου. Είναι τρομακτικό το ότι ο άνθρωπος περνάει με ευκολία τα όρια που μας χαρακτηρίζουν ανθρώπους, όσον αφορά στην άσκηση βίας, σωματική ή ψυχολογικής.Περιγράφονται τα διαφορετικά βασανιστήρια και πραγματικά, εκπλήσεσαι  με την εφευρετικότητα των βασανιστών, όπως και με την παράνοια του κράτους στο θέμα συλλήψεων, αφού ουσιαστικά, σχεδόν όλοι θεωρούνταν ένοχοι για κάτι. 

 

"Ένα σύγχρονο έπος, όπου η αβάσταχτη σκληρότητα των περιγραφών μετριάζεται συχνά από το χιούμορ, τα αυτοβιογραφικά κεφάλαια εναλλάσσονται με μεγάλους ιστορικού πίνακες, και μέσα από αυτά προβάλλει η τραγική μοίρα εκατομμυρίων ανθρώπων σε μια σκοτεινή περίοδο της ιστορίας." (από το οπισθόφυλλο)

 

Άσχημο να διαβάζεις για μαύρες σελίδες, όχι μόνο της Ιστορίας, αλλά της ανθρωπότητας. Πρέπει όμως που και που να θυμόμαστε ως που είναι ικανοί οι άνθρωποι να φτάσουν αλλά και πως μέσα σε έναν κόσμο παράνοιας, βίας και ατομικισμού, υπάρχει κάπου και η Ανθρωπιά.

 

Βγήκε λίγο βαρύ το βιβλίο, αλλά τι να κάνομε;

9/10

[BladeRunner]

Μιγιαμότο Μουσάσι - Το βιβλίο των πέντε κύκλων

Ο Μιγιαμότο Μουσάσι ήταν ένας από τους καλύτερους Ιάπωνες ξιφομάχους της γενιάς του και ίσως ο θρυλικότερος σαμουράι στην ιστορία, πάντα νικητής στις τουλάχιστον εξήντα μονομαχίες που συμμετείχε, και δημιουργός μιας ιδιαίτερης σχολής ξιφομαχίας και πολεμικών τεχνών. Στο τέλος της ζωής του έκατσε και έγραψε το παρόν βιβλίο, έναν οδηγό για τις ξιφομαχίες και την τέχνη του σαμουράι, στο οποίο μπορεί να διαβάσει κανείς την στρατηγική σκέψη που πρέπει να έχει ένας ξιφομάχος ή σαμουράι ώστε να βγαίνει πάντα νικητής στις διάφορες μονομαχίες ή μάχες. Υπάρχουν διαφόρων ειδών συμβουλές, που έχουν να κάνουν τόσο με το τεχνικό κομμάτι της υπόθεσης, όσο φυσικά και με το πνευματικό. Η τέχνη του σαμουράι απαιτεί μυαλό, οξυδέρκεια, υπομονή, επιμονή, προσήλωση, αυτοσυγκέντρωση, κουράγιο και καθημερινή άσκηση. Δεν είναι για όλους. Θα μου πείτε, τώρα, τι νόημα έχει ένα τέτοιο βιβλίο στην εποχή μας. Πρώτα-πρώτα, τα κομμάτια που έχουν να κάνουν με το πνεύμα και το μυαλό, ταιριάζουν με όλων των ειδών τις πολεμικές τέχνες. Δεύτερον, κάποιες στρατηγικές και συμβουλές, με τις απαραίτητες αλλαγές, μπορούν να χρησιμεύσουν και σε άλλα πεδία. Επίσης, με αυτό το βιβλίο παίρνει κάποιος μια ιδέα για τον τρόπο ζωής και σκέψης ενός σαμουράι. Πάντως δεν μπορώ να πω ότι πρόκειται για φιλοσοφικό κείμενο ή ότι διαβάζοντάς το θα κατανοήσει κανείς τους λόγους για τους οποίους πολλοί Ιάπωνες έγιναν σαμουράι. Σίγουρα είναι ένα σημαντικό βιβλίο γι'αυτούς που γουστάρουν τους σαμουράι και την Ιαπωνική κουλτούρα. Κάποιες από τις συμβουλές/διδαχές θα τις ξαναδιαβάσω.

Υ.Γ. Όσον αφορά τον Μιγιαμότο Μουσάσι, υπάρχει ταινία για την ζωή και το έργο του, σε σκηνοθεσία Hiroshi Inagaki και με πρωταγωνιστή τον αξεπέραστο Toshirô Mifune, ενώ έχει γραφτεί και ένα ολόκληρο μυθιστόρημα 900+ σελίδων για πάρτη του, από τον Eiji Yoshikawa (δυστυχώς δεν υπάρχει στα ελληνικά)

8/10

Edited December 18, 2017 by BladeRunner