Ιστορικά Μυθιστορήματα

[BladeRunner]

Τιμ Λιτς - Κροίσος: Ο τελευταίος βασιλιάς της Λυδίας (The Last King Of Lydia, 2013)

Το βιβλίο κυκλοφόρησε στην Ελλάδα μέσα στο 2014 και θυμάμαι ότι μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον τότε χάρη στο εξώφυλλο και την ιστορία, όμως τελικά δεν το είχα αγοράσει. Γιατί; Μάλλον λόγω των σχετικά λίγων αξιολογήσεων στο Goodreads. Μέχρι που φέτος τον Μάιο πέτυχα το βιβλίο με μόλις πέντε ευρώ στο βιβλιοπωλείο Ποθητός (μάλλον δεν τα πήγε και πολύ καλά στις πωλήσεις...) και το άρπαξα χωρίς να το πολυσκεφτώ. Λοιπόν, μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα. Ειλικρινά δεν θα το μετάνιωνα αν το αγόραζα στην κανονική του τιμή. 

Τι λέει η περίληψη στο οπισθόφυλλο της ελληνικής έκδοσης: Ένας ηττημένος βασιλιάς στην κορυφή της πυράς. Αυτός που τον νίκησε, ο Πέρσης ηγεμόνας Κύρος, μ’ ένα νεύμα δίνει εντολή στους φρουρούς• εκείνοι προχωρούν και βάζουν τις αναμμένες δάδες πάνω στο στεγνό ξύλο. Καθώς ο Κροίσος παρακολουθεί τη φωτιά να ανάβει, κάνει έναν απολογισμό της ζωής του. Θυμάται τότε που είχε ρωτήσει τον Αθηναίο φιλόσοφο και νομοθέτη Σόλωνα ποιος ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Ο Κροίσος πίστευε παλιά πως ήταν ο ίδιος. Όλα του τα πλούτη όμως δεν του έφεραν σοφία• δεν προφύλαξαν την οικογένειά του• δεν του χάρισαν ξανά την αγάπη της γυναίκας του• δεν εμπόδισαν τον αφανισμό του στρατού του, ούτε το χαμό του βασιλείου του. Ο ηλικιωμένος φιλόσοφος του είχε δώσει την εξής απάντηση: Mην καλοτυχίζεις κανέναν προτού δεις το τέλος του... Οι πρώτες τολύπες καπνού τυλίγονται σαν θηλιές γύρω από το λαιμό του Κροίσου. Ένα φιλοσοφημένο μυθιστόρημα για το πώς διαμορφώνεται η ανθρώπινη προσωπικότητα, για το πώς ένας άνθρωπος αποκτά την εξουσία και το πώς την ασκεί• για τις εμπειρίες της ανθρωπότητας στον πόλεμο και στην ειρήνη• για την αξία του χρήματος και για τις έννοιες της ελευθερίας, του θάρρους, της φιλίας και της ευτυχίας. Ένα βιβλίο που θέτει πάνω απ’ όλα το ερώτημα: Τι σημαίνει να διάγεις έναν καλό βίο. Μια εξαιρετική μυθιστορηματική απόδοση της αιματηρής ανόδου και πτώσης ενός θρυλικού ηγεμόνα της Ανατολής, που συνδυάζει την ενδελεχή ιστορική έρευνα με το αφηγηματικό ταλέντο.

Είχα πολύ καιρό να διαβάσω ένα ιστορικό μυθιστόρημα, η ιστορία του οποίου να διαδραματίζεται στα αρχαία χρόνια. Να σας πω την αλήθεια, τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί να είναι και το πρώτο! Έχω δει αρκετές ταινίες, αλλά από βιβλία ψόφια τα πράγματα. Και δεν είναι λίγα αυτά που κυκλοφορούν εκεί έξω (και αυτά που έχω στην βιβλιοθήκη μου, εδώ που τα λέμε). Ίσως γι'αυτό να ξετρελάθηκα τόσο με αυτό το βιβλίο. Ή ίσως να είναι όντως τόσο καλό. Μου άρεσε πολύ η όλη ιστορία -η άνοδος και η πτώση ενός μεγάλου και τρανού βασιλιά της Ανατολής-, τα διάφορα μηνύματα που κρύβονται πίσω από την πλοκή, η σκιαγράφηση των χαρακτήρων... Αλλά, πάνω απ'όλα, μου άρεσε η εξαιρετική γραφή, αυτό το απίθανο αφηγηματικό στιλ του συγγραφέα, που πραγματικά με μαγνήτισε από την πρώτη κιόλας σελίδα. Η γραφή του Λιτς είναι πολύ καλή, σίγουρη και εθιστική, με τις περιγραφές των τοπίων και των σκηνών δράσης να μεταφέρουν τον αναγνώστη χιλιάδες χρόνια πίσω στον χρόνο, σ'έναν εντελώς ξένο κόσμο. Όσον αφορά την ατμόσφαιρα, είναι φοβερή.

Γενικά πρόκειται για ένα εξαίσιο ιστορικό μυθιστόρημα, που προσφέρει αξιομνημόνευτους χαρακτήρες, ιστορικές γνώσεις, ωραίες περιγραφές μιας άλλης εποχής, φιλοσοφικά μηνύματα, καθώς φυσικά και αναγνωστική απόλαυση. Μην περιμένετε επικές περιγραφές επικών μαχών (υπάρχουν μάχες και σκηνές δράσης αλλά περιγράφονται σχετικά λιτά και σύντομα), μιας και σκοπός του συγγραφέα ήταν να σκιαγραφήσει το πορτρέτο ενός ανθρώπου που είχε τα πάντα (εξουσία, δύναμη, υγεία και χρυσάφι), αλλά του έλειπε η πραγματική ευτυχία. Το βιβλίο το προτείνω με κλειστά μάτια στους λάτρεις των ιστορικών μυθιστορημάτων, αλλά και στους λάτρεις της καλής λογοτεχνίας γενικότερα.  

9/10

Edited October 21, 2017 by BladeRunner

[Steel Guardian]

The Sisters Brothers/Οι Αδελφοί Αδελφές - Patrick deWitt (Εκδόσεις Ψυχογιός)
Περίεργα, αλλά ευχάριστα γραμμένο western. Το πρώτο μισό είναι αχρείαστα μεγάλο και δεν προχωράει σχεδόν καθόλου την πλοκή, αλλά διαβάζεται γρήγορα και εύκολα. Το δεύτερο μισό είναι σαφώς καλύτερο και με πολύ περισσότερο ζουμί.
Οι χαρακτήρες πλην του πρωταγωνιστή, μέσα απ' την πρωτοπρόσωπη αφήγηση του οποίου βλέπουμε τα γεγονότα να εξελίσσονται, δεν έχουν κανένα βάθος, αλλά κάνουν την δουλεία τους. Ο πρωταγωνιστής είναι πολύ καλά αναπτυγμένος και πιστευτός.
Το βιβλίο άλλοτε είναι αστείο και άλλοτε σοβαρό ή και τραγικό.
Πέρασα αρκετά καλά διαβάζοντάς το, χωρίς όμως να ενθουσιαστώ.
Σίγουρα προτείνεται στους φαν των western (που δεν ψάχνουν όμως πολλή δράση και πιστολίδι), οι υπόλοιποι μπορούν να προσπεράσουν άφοβα.
 

Βαθμολογία: 7.0/10

[BladeRunner]

Χάνα Τίντι - Ο καλός κλέφτης (The Good Thief, 2008)

Το βιβλίο κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πόλις τον Οκτώβριο του 2013 και εγώ το αγόρασα τις πρώτες κιόλας μέρες, αφού πείστηκα τόσο από την περίληψη της ιστορίας, όσο και από κάποιες συγκεκριμένες κριτικές ξένων αναγνωστών. Πριν μάθω ότι θα το βλέπαμε στα ελληνικά, δεν ήξερα τίποτα ούτε για την συγγραφέα, ούτε για το βιβλίο, όμως κάτι μου έλεγε ότι θα μου άρεσε. Και έτσι έγινε. Πραγματικά το ευχαριστήθηκα πάρα πολύ το βιβλίο και αναρωτιέμαι γιατί περίμενα σχεδόν τέσσερα χρόνια μέχρι να φιλοτιμηθώ να το διαβάσω.

Τι λέει η περίληψη: Σε ένα ορφανοτροφείο της Νέας Αγγλίας τον 19ο αιώνα ο δωδεκάχρονος Ρεν αγωνιά για το αν θα βρεθεί ποτέ οικογένεια για εκείνον κι αναρωτιέται τι να απέγινε άραγε το κομμένο αριστερό του χέρι. Ο μυστηριώδης κύριος Ναμπ, που μια κάποια μέρα έρχεται να τον πάρει, θα του διηγηθεί μυστηριώδεις ιστορίες και ταυτόχρονα θα τον κάνει μέλος μιας αλλόκοτης Αυλής των Θαυμάτων, μιας συντροφιάς περιθωριακών μικροαπατεώνων και κλεφτών. Μαζί τους θα ζήσει συναρπαστικές περιπέτειες που θα τον οδηγήσουν όλο και πιο βαθιά στις σκοτεινές γωνιές ενός τόπου άγριου, όπου θα γνωρίσει το έγκλημα, τη βαρβαρότητα, την απογοήτευση αλλά και τη φιλία και την αλληλεγγύη, ώσπου να φτάσει τελικά σε κάτι που θεωρούσε χαμένο για πάντα: την αλήθεια.

Το βιβλίο ακολουθεί πιστά τα χνάρια συγγραφέων όπως οι Τσαρλς Ντίκενς, Μαρκ Τουέιν, Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον και Χέρμαν Μέλβιλ. Θυμίζει έντονα όλες αυτές τις κλασικές και συναρπαστικές περιπέτειες που διαδραματίζονται κατά τον 19ο αιώνα κάπου στις Ηνωμένες Πολιτείες, με τον πρωταγωνιστή να είναι κατά κύριο λόγο μικρό παιδί ή νεαρός, που μπλέκει σε δύσκολες και επικίνδυνες καταστάσεις. Η Τίντι καταφέρνει να περάσει την ατμόσφαιρα μιας άλλης εποχής, προσφέρει δράση, ένταση και αγωνία, αλλά και ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Η γραφή μου άρεσε πάρα μα πάρα πολύ, έτσι σίγουρη και χωρίς περιττολογίες όπως ήταν, με ολοζώντανες περιγραφές των διαφόρων καταστάσεων, των τοπίων και των χαρακτήρων.

Γενικά έχουμε να κάνουμε με μια παλαιάς κοπής περιπέτεια, γραμμένη με ζωντάνια και αρκετή ένταση. Όσον αφορά εμένα, κατάφερε με εξαιρετική ευκολία να με μεταφέρει στην Νέα Αγγλία του 19ου αιώνα και μ'έκανε ένα με τις περιπέτειες του μικρού πρωταγωνιστή και όλων των ιδιαίτερων ατόμων που γνώρισε στην πορεία. Είναι ένα βιβλίο συναρπαστικό, με κινηματογραφικούς ρυθμούς, φρεσκάδα και κωμικοτραγικές καταστάσεις. Εντάξει, σε κάποια σημεία υπάρχουν υπερβολές και σε άλλα χρήσιμες ευκολίες, ενώ λείπουν τα... βαθύτερα νοήματα, όμως εντέλει δεν παύει να είναι ένα άκρως ψυχαγωγικό και απολαυστικό μυθιστόρημα. Μπορεί να μην είναι για όλα τα γούστα, αλλά αν λατρεύετε τις κωμικοτραγικές περιπέτειες που μυρίζουν "κλασικούρα", τότε ορμήξτε άφοβα.

8.5/10

Edited October 21, 2017 by BladeRunner

[BladeRunner]

Ντέιβιντ Μαλούφ - Λύτρα (Ransom, 2009)

 

Έχουν γραφτεί πολλά μυθιστορήματα που βασίζονται σε διάφορα κομμάτια της Ιλιάδας ή της Οδύσσειας του Ομήρου, τα περισσότερα με μια καινούργια και διαφορετική ματιά στα γεγονότα των δυο αυτών επικών έργων. Ένα από αυτά τα μυθιστορήματα είναι και το συγκεκριμένο του Ντέιβιντ Μαλούφ, το οποίο αφηγείται κυρίως τον αγώνα του βασιλιά της Τροίας, Πρίαμου, να πάρει πίσω το πτώμα του γιου του, του Έκτορα, το οποίο ο τρομερότερος πολεμιστής των Ελλήνων, Αχιλλέας, για αρκετές μέρες ατίμαζε με τον χειρότερο τρόπο, αψηφώντας ανθρώπους και Θεούς. Όλοι γνωρίζουμε τα γεγονότα γύρω από τον θάνατο του Πάτροκλου, τον θάνατο του Έκτορα από το σπαθί του Αχιλλέα, την βεβήλωση του νεκρού σώματος του πρίγκηπα της Τροίας από τον οργισμένο και γεμάτο πόνο Αχιλλέα, το μικρό ταξίδι του ίδιου του βασιλιά Πρίαμου στο ελληνικό στρατόπεδο για να πάρει πίσω τον νεκρό γιο του και να τον κηδεύσει με όλες τις τιμές. Ο Μαλούφ δίνει μια νέα οπτική στο συγκεκριμένο θέμα, μας δείχνει με τον πιο έντονο τρόπο τον πόνο ενός πατέρα, που από ένα σημείο και μετά αφήνει στην άκρη τα βασιλικά του καθήκοντα και εθιμοτυπικά, και γίνεται ένας απλός άνθρωπος, ένας απλός πατέρας γεμάτος πόνο. Μπορεί να πει κανείς ότι το βιβλίο αποτελεί σπουδή στην απώλεια, την θλίψη, την αγάπη και την λύτρωση. Η γραφή του Μαλούφ είναι εκπληκτική, άμεση, λυρική και γεμάτη συναίσθημα, με τις περιγραφές του να δημιουργεί κάποιες φοβερές εικόνες. 

 

8/10

[BladeRunner]

Πάτρικ Χάμιλτον - Οι σκλάβοι της μοναξιάς (The Slaves Of Solitude, 1947)

Όταν έμαθα ότι θα κυκλοφορούσε το βιβλίο αυτό στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Στερέωμα, χάρηκα, γιατί ήταν ένα βιβλίο που έβρισκα συνεχώς μπροστά μου σε διάφορες λίστες με τα καλύτερα μυθιστορήματα Βρετανών συγγραφέων, ενώ επίσης ο ίδιος ο συγγραφέας μου είχε κινήσει για κάποιον λόγο το ενδιαφέρον. Τώρα, έχοντας πλέον διαβάσει το βιβλίο, δικαιολογείται απόλυτα η χαρά που ένιωσα για την κυκλοφορία του στα ελληνικά, μιας και με άφησε απόλυτα ικανοποιημένο.

Βρισκόμαστε στην Αγγλία, στην μέση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ενός πολέμου που από την μια φαίνεται να μην έχει τελειωμό, ενώ από την άλλη μάλλον έχει γίνει τρόπος ζωής για τους πολίτες. Πιο συγκεκριμένα όμως, βρισκόμαστε στην κωμόπολη Τέιμς Λόκντον, όπου η δεσποινίς Ρόουτς, μια ανύπαντρη και κάπως μοναχική γυναίκα τριάντα εννιά ετών, έχοντας αφήσει πίσω της το Λονδίνο όπου τα πράγματα είναι σαφώς πιο δύσκολα, κατέφυγε σε μια πανσιόν για να ζήσει. Σ'αυτή την πανσιόν, η δεσποινίς Ρόουτς θα βυθιστεί στην μονοτονία και την πλήξη, ζώντας ανάμεσα σε πληκτικούς, καχύποπτους και πολλές φορές ακόμα και προσβλητικούς συγκατοίκους. Μια μέρα, όμως, θα εμφανιστεί στην ζωή της ένας ευχάριστος και "ζωντανός" Αμερικάνος υπολοχαγός, που θα αλλάξει τις ισορροπίες και την καθημερινότητα στην μικρή πανσιόν. Όμως, τελικά, αυτές οι αλλαγές θα είναι προς το καλύτερο για την κακομοίρα Ρόουτς;

Στην ιστορία αυτή βλέπουμε μερικές από τις επιπτώσεις του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στην ψυχοσύνθεση και την καθημερινότητα ορισμένων απλοϊκών ανθρώπων. Ο πόλεμος, βέβαια, είναι σχετικά μακριά από την κωμόπολη της ιστορίας, όμως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τους κατοίκους της. Στο βιβλίο εξετάζονται θέματα όπως είναι η μοναξιά, η πλήξη, η άχρωμη καθημερινότητα, η κατήφεια, τα καταπιεσμένα συναισθήματα, ίσως ακόμα και η ανθρώπινη κακία και μοχθηρία που βγαίνουν στην επιφάνεια σε δύσκολους καιρούς. Ο Πάτρικ Χάμιλτον καταφέρνει να παρουσιάσει με απίστευτο ρεαλισμό και τρομερή φυσικότητα χαρακτήρες και σκηνικά, από τις πρώτες κιόλας σελίδες μεταφέρει με ευκολία τον αναγνώστη στο Τέιμς Λόκντον, στην μέση του πολέμου, ανάμεσα σε ανθρώπους που περιγράφονται με τόση ζωντάνια, που θα νόμιζες ότι είναι έτοιμοι να βγουν από το χαρτί. Η γραφή είναι πάρα πολύ καλή, φυσική και ζωντανή, με ωραίες περιγραφές των διαφόρων σκηνικών και των χαρακτήρων, αλλά και με μια υποδόρια ειρωνεία.

Είναι, μάλλον, ένα βιβλίο χαμηλών τόνων, χωρίς εξάρσεις και ιδιαίτερη ένταση (αν και σε κάποια σημεία μου ανέβασε το αίμα στο κεφάλι με κάποιες πράξεις ορισμένων χαρακτήρων), όπου τίποτα το συνταρακτικό ή το συναρπαστικό δεν συμβαίνει - εκ πρώτης όψεως τουλάχιστον. Με λίγα λόγια, δεν πιστεύω ότι είναι για όλα τα γούστα. Όμως είναι ένα βιβλίο ανθρώπινο και φοβερά καλογραμμένο, που με τον τρόπο του φέρνει στην επιφάνεια διαφόρων ειδών επιπτώσεις του Β' Παγκόσμιου Πολέμου στην Αγγλική κοινωνία. Προσωπικά, δέθηκα ιδιαίτερα με την πρωταγωνίστρια, συμπάθησα και αντιπάθησα διάφορους χαρακτήρες, βυθίστηκα στον κάπως μουντό κόσμο του μεσοπολέμου, μπορώ να πω ότι με δυσκολία άφηνα το βιβλίο για να κάνω οτιδήποτε άλλο.

Υ.Γ. Εξαιρετική η ελληνική έκδοση, με πολύ καλή και φροντισμένη μετάφραση και ωραία παρουσίαση. Βέβαια η τιμή είναι κάπως τσιμπημένη για το μέγεθος του βιβλίου, αλλά προσωπικά αποζημιώθηκα και με το παραπάνω! Ελπίζω στο μέλλον να κυκλοφορήσουν και άλλα βιβλία του συγγραφέα (π.χ. το "Hangover Square" ή το "Twenty Thousand Streets Under the Sky").

9/10

[BladeRunner]

Τομ Χολτ - Εύπολις ο κωμωδιογράφος (The Walled Orchard, 1990)

Ο Βρετανός Τομ Χολτ, είναι ένας συγγραφέας γνωστός για τα χιουμοριστικά και σατιρικά μυθιστορήματα του, τα περισσότερα εκ των οποίων ανήκουν στο είδος του Φανταστικού. Το μυθιστόρημα που μόλις τελείωσα, είναι το μοναδικό βιβλίο του Χολτ που έχει μεταφραστεί στα ελληνικά. Μάλιστα, για αρκετό καιρό η ελληνική έκδοση ήταν εξαντλημένη, μέχρι που ευτυχώς επανεκδόθηκε πριν κάτι μέρες. Και λέω ευτυχώς, γιατί πρόκειται για ένα καταπληκτικό ιστορικό μυθιστόρημα, γεμάτο χιούμορ, σάτιρα και απολαυστικές στιγμές.

Ο Εύπολις ήταν ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς της αρχαίας κωμωδίας, μαζί με τον Κρατίνο και τον Αριστοφάνη, έχοντας μάλιστα κερδίσει εφτά φορές σε αγώνες των Αθηνών. Δυστυχώς, όμως, μόνο αποσπάσματα των έργων του έχουν διασωθεί. Επίσης ήταν γνωστή η κόντρα του με τον μεγάλο Αριστοφάνη. Στο βιβλίο αυτό, ο Εύπολις αφηγείται την ιστορία της ζωής του και ο Τομ Χολτ αναπαριστά με χιούμορ και σατιρική διάθεση την ιστορική πραγματικότητα του 5ου αιώνα π.Χ. Κανείς δεν την γλιτώνει από τα αιχμηρά βέλη της σάτιρας του Τομ Χολτ: Ούτε ο Αριστοφάνης, ούτε μεγάλοι πολιτικοί και στρατηγοί εκείνων των χρόνων, ούτε φυσικά η Αθήνα και η ξακουστή Δημοκρατία της.

Τα περισσότερα από αυτά που συμβαίνουν μέσα στο βιβλίο είναι μάλλον δημιουργήματα της φαντασίας του συγγραφέα, ενώ και η όλη προσέγγιση των ιστορικών γεγονότων ίσως να μην είναι η πλέον πιστή και ενδεδειγμένη. Όμως εδώ μιλάμε για ένα μυθιστόρημα, που σκοπό έχει να αναδείξει κάποια πράγματα σχετικά με την Αθήνα και την Δημοκρατία της, με τρόπο άκρως απολαυστικό και συναρπαστικό. Ο συγγραφέας έκανε πολλή έρευνα σχετικά με την εποχή κατά την οποία διαδραματίζεται η όλη ιστορία και κατάφερε να προσφέρει ένα έργο γεμάτο δράση, εικόνες και τρομερές σκηνές μιας εξαιρετικά ενδιαφέρουσας ιστορικής περιόδου. Η γραφή του είναι φοβερή και εθιστική, με γλαφυρές περιγραφές και ωραίους διαλόγους, το χιούμορ έξυπνο και εύστοχο, ενώ οι χαρακτήρες αξιοσημείωτοι και ενδιαφέροντες, αν και ίσως στα όρια της καρικατούρας.

Δεν ξέρω πως θα φανεί το μυθιστόρημα σε κάποιον που γνωρίζει εις βάθος την συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, όμως όσοι λατρεύουν την ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας και θέλουν να διαβάσουν κάτι το διαφορετικό και το απολαυστικό στο είδος, δεν υπάρχει περίπτωση να μην περάσουν καλά με αυτό το βιβλίο. Ο συγγραφέας κατάφερε να με ταξιδέψει εκατοντάδες χρόνια πίσω στον χρόνο και να παρουσιάσει με τρόπο ξεχωριστό και ψυχαγωγικό, μια ενδιαφέρουσα περίοδο της Αρχαίας Αθήνας, αλλά και έναν πραγματικά φοβερό χαρακτήρα. Οπότε, δίκαια τσιμπάει τα πέντε αστεράκια από μένα, και ας μην είναι ένα άριστο ιστορικό μυθιστόρημα.

9/10

[BladeRunner]

Χάμφρεϊ Κομπ - Σταυροί στο μέτωπο (Paths Of Glory, 1935)

Η αναγνωστική χρονιά ξεκινά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, διαβάζοντας ένα από τα καλύτερα αντιπολεμικά έργα εκεί έξω, βάση για μια από τις κορυφαίες ταινίες του είδους, αυτή του 1957, σε σκηνοθεσία Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Την ταινία την έχω δει μια φορά, νομίζω όταν ακόμα πήγαινα Λύκειο, ενώ το 2012 βρήκα την ελληνική έκδοση του βιβλίου, σ'ένα από τα γνωστά μου βιβλιοσαφάρι. Ναι, τότε που είδα την ταινία δεν ήξερα ότι βασιζόταν σε βιβλίο - δεν είμαι τύπος που συνηθίζει να βλέπει πρώτα την ταινία και μετά να διαβάζει το βιβλίο. Μην με παρεξηγήσετε, είναι κάτι που σπάνια κάνω!

Λοιπόν, τι έλεγα; Α, ναι! Το βιβλίο είναι εξαιρετικό. Κυνικό, ωμό, τραγικά ρεαλιστικό, κάργα αντιπολεμικό αν το καλοσκεφτεί κανείς, περιγράφει με τον πιο σκληρό τρόπο την αθλιότητα του πολέμου, τις διάφορες στρατιωτικές διαδικασίες, την συμπεριφορά των ανωτέρων προς τα φανταράκια, και πάει λέγοντας. Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, Δυτικό Μέτωπο, Γάλλοι εναντίον Γερμανών, χαρακώματα, αέρια, πτώματα παντού, ηλίθιοι αξιωματικοί και κακομοίρηδες φαντάροι, στρατηγικά λάθη, τιμωρίες, στρατιωτικές δίκες για γέλια και για κλάματα, δειλοί που παίρνουν το ένα μετάλλιο μετά το άλλο και γενναίοι που γίνονται τροφή για τα σκουλήκια, και άλλα κλασικά εικονογραφημένα.

Δεν είναι βιβλίο για τις γιορτές, γιατί μπορεί να σου μαυρίσει την ψυχή με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, όμως προσωπικά απόλαυσα την κάθε σελίδα. Ο τρόπος γραφής κυνικός και κατά βάθος ειρωνικός, οι περιγραφές εξαιρετικές, η όλη ατμόσφαιρα της ιστορίας κάπως μουντή. Είναι ένα βιβλίο που έχει επισκιαστεί από την ομότιτλη ταινία, και είναι κρίμα. Φυσικά η ταινία είναι φοβερή και τρομερή, αλλά εξίσου φοβερό και τρομερό είναι κατά τη γνώμη μου και το βιβλίο. Είναι ένα βιβλίο που είχα πάρει δυο-τρεις φορές στο παρελθόν σε καλοκαιρινές ή χειμερινές διακοπές, αλλά έτσι όπως το έπαιρνα, έτσι το έφερνα πίσω. Φέτος ήταν η χρονιά του όμως! Και, ω Θεοί, τι έχανα τόσο καιρό. 

Υ.Γ. Η μετάφραση δείχνει τα σχεδόν εξήντα χρόνια της, αλλά μου φάνηκε αρκούντως γλαφυρή και τελικά ικανοποιητική. Κάποιες επιλογές λέξεων και εκφράσεων μπορεί να ξενίσουν, αλλά μιλάμε για έκδοση του 1961! 

9/10

[Naroualis]

Εφιάλτης - η απολογία, Νίκος Φαρούπος

 

Δεν ξέρω αν θα πρέπει ν’ αρχίσουμε να τα λέμε αυτά (στο εξωτερικό συνηθίζεται για λόγους αξιοκρατίας), αλλά το βιβλίο μου το έκανε δώρο ο ίδιος ο συγγραφέας. Ωστόσο, λόγω του ότι αγαπούσα τη γραφή του από παλιά, θα ήθελα να διαβεβαιώσω όσους διαβάζουν πως τα παρακάτω είναι η ανεπηρέαστη γνώμη μου (όσο ανεπηρέαστη μπορεί να είναι η γνώμη κάποιου όταν διαβάζει έναν από τους αγαπημένους του συγγραφείς).

Το θέμα είναι υπέροχα ιντριγκαδόρικο: κανείς δεν θέλει να ασχολείται με τον Εφιάλτη, τον προδότη των Θερμοπυλών, παρά μόνο για να τον καταραστεί. Αλλά ο Εφιάλτης ήταν άνθρωπος με σάρκα και οστά. Και σαν τέτοιον θα πρέπει να τον ακούσουμε πριν βγάλουμε τα συμπεράσματά μας.

Ο Φαρούπος ξεκινάει με ένα κείμενο σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση και καταφέρνει να με μαγέψει: η γραφή του Εφιάλτη –διότι το κείμενο είναι μια μεγάλη επιστολή– θυμίζει τις μεταφράσεις των κειμένων των αρχαίων, χρησιμοποιώντας το συντακτικό ευφυώς ώστε να δώσει αυτήν την νοσταλγική σχεδόν αίσθηση. Αργότερα η τεχνική αυτή εξασθενεί, και καλά κάνει, διότι ένα βιβλίο τόσων σελίδων με αρχαΐζουσα και περίπλοκη σύνταξη θα ήταν μάλλον δύσκολο να το ακολουθήσει κανείς χωρίς να βαρυγκωμήσει.

Ο ίδιος ο Εφιάλτης φαίνεται να γράφει με τις σκέψεις του ανακατεμένες, όπως θα έγραφε ένας άνθρωπος που μπορεί να ξέρει τι θέλει να πει, αλλά η ταραχή του κι η αδικία που τον πνίγει τον κάνει να επιστρέφει ξανά και ξανά στην ίδια κουβέντα, να μπερδεύει γεγονότα, να θυμάται πράγματα από το παρελθόν χωρίς να τα έχει προσχεδιάσει. Ενώ περιμένεις ως αναγνώστης την κορύφωση με την περιγραφή των γεγονότων, τελικά σε ξεγελάει, υπάρχει δεύτερη, μεγαλύτερη κορύφωση, με την πιο σημαντική στιγμή της ζωής του, εκείνη που διατήρησε την αδικία εις βάρος του εις το διηνεκές.

Δεν έχει αδυναμίες το βιβλίο; Έχει. Είδα εκεί κάπου να γεύονται λεμόνια – ελπίζω να εννοεί κίτρα. Κι ύστερα υπάρχουν κι ένα σωρό λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής, μια τουρνέ για την ακρίβεια στον τότε κόσμο, όχι κούφια όπως θα περίμενες, η οποία ωστόσο τραβάει λίγο περισσότερο απ’ όσο θα μου άρεσε.

Και τελικά αυτή είναι και η μεγάλη δύναμη του βιβλίου, που σιγοβράζει πίσω από τις λέξεις του: το ότι  ο συγγραφέας του έχει μελετήσει πολύ, ξέρει τι βλέπει, ξέρει –κυρίως– τι λέει, προτείνει λύσεις στο πρόβλημα χωρίς να κάνει άλματα λογικής και υποθέσεις εκτός τόπου και χρόνου. Και λέω «σιγοβράζει», γιατί ξέρει ο Φαρούπος να μην κάνει τη γνώση του να ουρλιάζει την ύπαρξή της, ξέρει να την ομολογεί ήσυχα κι απλά, όπως ήσυχα κι απλά μιλούν οι άνθρωποι που δεν έχουν ανάγκη την φαμφάρα για να αναδειχτούν.

[BladeRunner]

Γιάκομπ Βάσερμαν - Το χρυσάφι της Καχαμάλκα (Das Gold von Caxamalca, 1923)

Μικρή και αρκετά ευκολοδιάβαστη νουβέλα που ασχολείται με την τραγική ιστορία της κατάκτησης των Ίνκας από τον στρατό του Φρανσίσκο Πισάρο. Δεν υπάρχουν και πολλές περιγραφές από μάχες, αιματοχυσίες και τα τοιαύτα, μιας και ο συγγραφέας ασχολήθηκε περισσότερο με το φιλοσοφικό κομμάτι της υπόθεσης, με τις διαφορές στον τρόπο σκέψης και αντιμετώπισης της ζωής ανάμεσα στους Ίνκας και τους "πολιτισμένους" Ισπανούς, τις διαφορετικές αξίες των δυο πλευρών, και πάει λέγοντας. Σίγουρα τίποτα το τρομερά ιδιαίτερο ή το πρωτότυπο από άποψη ιστορίας ή γραφής, όμως σαν νουβέλα περνάει κάποια μηνύματα.

7/10

[BladeRunner]

Ίβο Άντριτς - Η καταραμένη αυλή (Prokleta avlija, 1954)

Πρώτη επαφή με το έργο του Ίβο Άντριτς και δηλώνω μαγεμένος. Μπορεί σαν βιβλίο να είναι μικρό σε έκταση, όμως θα έλεγα ότι είναι μεγάλο σε μηνύματα και εικόνες. Χρονικά, η ιστορία τοποθετείται λίγο πριν την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στην ξακουστή φυλακή της Κωνσταντινούπολης, την αποκαλούμενη Καταραμένη Αυλή, όπου αθώοι και ένοχοι είναι φυλακισμένοι μέσα, για τον έναν ή τον άλλο λόγο. Ουσιαστικά έχουμε μια ιστορία μέσα σε άλλες ιστορίες, με τον συγγραφέα απλά και συνάμα ποιητικά και διεισδυτικά να περιγράφει τις διάφορες καταστάσεις, να παρουσιάζει κάποιους ενδιαφέροντες χαρακτήρες, αλλά και να σχολιάζει την εξουσία, με την φυλακή να αποτελεί σημαντικό σύμβολό της. Η γραφή είναι πραγματικά εξαιρετική, ζωντανή και ευκολοδιάβαστη, μεταφέρει με τον πλέον γλαφυρό τρόπο το κλίμα και την ατμόσφαιρα της εποχής. Ουσιαστικά για λεπτομέρειες δεν τσιμπάει το πέμπτο αστεράκι. Όπως και να'χει, πρόκειται για ένα σαφώς καταπληκτικό βιβλίο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα διαβάσω και άλλα βιβλία του συγγραφέα.

8.5/10

[Steel Guardian]

Shane/Σέιν, ο Άνθρωπος της Χαμένης Κοιλάδας - Jack Schaefer (Εκδόσεις Καστανιώτη)
Κλασσικό western που έχει γίνει και πολύ γνωστή ταινία. Συμπαθητικό και διαβάζεται πολύ εύκολα δεδομένου και του μικρού μεγέθους του, αλλά δεν νομίζω ότι έχει τίποτα το ιδιαίτερο.
Αν δεν είναι κανίς φαν των western ας προσπεράσει άφοβα, αν είναι φαν μπορεί να το διαβάσει επίσης άφοβα, αλλά δεν θα χάσει και κάτι αν δεν το κάνει.
Βαθμολογία: 6.0/10

[BladeRunner]

Τζίμμυ Κορίνης - Θύελλα στη Μακεδονία

Το βιβλίο το αγόρασα χθες από την Πρωτοπορία με γερή έκπτωση και ουσιαστικά δεν άργησα ούτε στιγμή να το ξεκινήσω. Είναι το δεύτερο βιβλίο του Τζίμμυ Κορίνη που διαβάζω, μετά το καλούτσικο αλλά μάλλον παλιομοδίτικο και όχι για όλα τα γούστα αστυνομικό θρίλερ "Ίντριγκα στο Ιόνιο" που διάβασα το Νοέμβριο του 2016, δηλώνω και πάλι ικανοποιημένος και σίγουρα ψυχαγωγημένος.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα παλαιού τύπου ιστορικό μυθιστόρημα (άλλωστε γράφτηκε μέσα με τέλη της δεκαετίας του '70), χωρίς περιττές λεπτομέρειες και βαρετές πολυλογίες, με απλή και συγκεκριμένη πλοκή, γοργή δράση και διακριτούς αλλά όχι ιδιαίτερα σκιαγραφημένους χαρακτήρες. Η όλη ιστορία διαδραματίζεται στη Μακεδονία των αρχών του 20ου αιώνα, όπου οι Βούλγαροι είχαν επεκτατικές βλέψεις για την όλη περιοχή, με τους Έλληνες κατοίκους να ζουν υπό τον τρόμο και τις συνεχείς επιθέσεις βάρβαρων Κομιτατζήδων. Εδώ, μια χούφτα Ελλήνων πατριωτών, θα φτάσουν μυστικά στη Μακεδονία και θα πολεμήσουν ως αντάρτες ενάντια στους Κομιτατζήδες, με σκοπό να διαλύσουν μια συγκεκριμένη ομάδα δολοφόνων και πλιατσικολόγων, αλλά και να ξυπνήσουν κατά κάποιο τρόπο τους Έλληνες, έτσι ώστε μια μέρα η Μακεδονία να είναι και πάλι ελεύθερη.

Το βιβλίο είναι μικρό σε μέγεθος και, έτσι όπως είναι γραμμένο και δομημένο, μπορεί να διαβαστεί άνετα και σε μια μέρα. Προσφέρει μπόλικες σκηνές δράσης με βια και αιματοχυσίες, καθώς και κάποια ωραία σκηνικά με όλα αυτά τα χωριά και τα βουνά της Μακεδονίας, ενώ ο συγγραφέας με τις γλαφυρές περιγραφές του κατάφερε να με μεταφέρει στη Μακεδονία των αρχών του 20ου αιώνα, σε μια συναρπαστική αλλά συνάμα πολύ δύσκολη ιστορική περίοδο. Γενικά πέρασα πολύ ωραία διαβάζοντάς το, αλλά πιθανότατα δεν είναι για όλα τα γούστα, μιας και φέρνει λιγάκι σε παλπ ιστορική περιπέτεια. 

Υ.Γ. Στα συν της έκδοσης του Οξύ το φοβερό εξώφυλλο και τα δέκα υπέροχα ολοσέλιδα σκίτσα που συνοδεύουν το κείμενο.

8/10

[Steel Guardian]

All Quiet on the Western Front/Ουδέν Νεώτερον Από το Δυτικό Μέτωπον - Erich Maria Remarque (Εκδόσεις Μίνωας)
Πολύ κλασσικό μυθιστόρημα, γεμάτο με πολύ δυνατές σκηνές, οι οποίες όμως δεν είναι πάντα καλά δεμένες μεταξύ τους. Γενικότερα δεν είναι καθόλου σφιχτοδεμένο και πιο πολύ φέρνει σε συλλογή από μικρά και ημιαυτόνομα διηγηματάκια παρά σε μυθιστόρημα. Οι χαρακτήρες εκτός από τον αφηγητή δεν έχουν κανένα βάθος, αλλά επειδή σχεδόν σε όλο το βιβλίο ο αναγνώστης είναι μέσα στο κεφάλι του αφηγητή αυτό δεν είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα όσο θα μπορούσε να είναι, υπό διαφορετικές συνθήκες.
Παρά τα όποια προβλήματα όμως, είναι ένα αρκετά καλό βιβλίο, με καλή χρήση της γλώσσας και πολλές δυνατές σκηνές, όπως προείπα. Σίγουρα αξίζει να διαβαστεί από όσους ενδιαφέρονται έστω και λίγο για την θεματολογία.
Βαθμολογία: 7.5/10

[Steel Guardian]

A Star Called Henry/Ένα Αστέρι που το έλεγαν Χένρι - Roddy Doyle (Εκδόσεις Νεφέλη)
Μυθιστόρημα που ασχολείται με τον πόλεμο για την ανεξαρτησία της Ιρλανδίας. Πολύ όμορφη χρήση της γλώσσας και ενδιαφέρουσα υπόθεση. Είναι αρκετά πυκνογραμμένο κάτι που το καθιστά κουραστικό σε μερικά σημεία, αλλά γενικά μου άρεσε πολύ.
Οι περισσότεροι χαρακτήρες θα ήθελαν λίγη δουλεία ακόμα, αλλά επειδή το βιβλίο είναι γραμμένο στο πρώτο πρόσωπο (με πολύ καλή ανάπτυξη ως προς τον πρωταγωνιστή) αυτό δεν είναι σημαντικό πρόβλημα.
Η γραφή όπως είπα και παραπάνω είναι πολύ καλή, αλλά είναι κάπως φλύαρο ειδικά στο δεύτερο μισό, που κατά τη γνώμη μου είναι κάπως βαρετό ανά φάσεις. Όμως το τέλος είναι αρκετά δυνατό και αποζημιώνει.
Δίνει αρκετές ενδιαφέρουσες πληροφορίες γύρω από τα γεγονότα με τα οποία ασχολείται σε γενικές γραμμές, αλλά κάπου κάπου φαίνεται να βιάζεται και να περνάει κάποια πράγματα λίγο βιαστικά.
Γενικά μου άρεσε πολύ, όμως με κούρασε. Σίγουρα το προτείνω σε όσους θέλουν να διαβάσουν κάποιο μυθιστόρημα για την εποχή αυτή, αλλά θέλει υπομονή. 
Βαθμολογία: 7.5/10

[BladeRunner]

Βιετ Θαν Νγκουιέν - Ο Συνοδοιπόρος (The Sympathizer, 2015)

Το "Ο Συνοδοιπόρος" ήταν ένα βιβλίο που μου τράβηξε την προσοχή από τη στιγμή που κυκλοφόρησε στο εξωτερικό και πολλοί αναγνώστες και κριτικοί άρχισαν να μιλάνε για αυτό, και περίμενα πως και πως να κυκλοφορήσει στα ελληνικά. Τον Μάρτιο που μας πέρασε, οι εκδόσεις Utopia μας έκαναν τη χάρη να το φέρουν στην Ελλάδα, το αγόρασα με το που έσκασε μύτη στα βιβλιοπωλεία, αλλά έπρεπε να περάσουν τόσοι μήνες από τότε, μέχρι να κάτσω και να το διαβάσω τελικά. Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί το άφηνα να περιμένει τόσο καιρό στο ράφι, ενώ ανυπομονούσα να το πιάσω στα χέρια μου. Πάντως τώρα το διάβασα, γιατί ήθελα ένα ωραίο και δυνατό τουβλάκι για να μπει καλά ο μήνας, και το συγκεκριμένο ήταν από τις πιο ταιριαστές επιλογές.

Λοιπόν, είναι χαλαρά ένα από τα πιο δυνατά και συγκλονιστικά βιβλία που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια, ο συγγραφέας κατάφερε με χαρακτηριστική άνεση και μαεστρία να με καθηλώσει όλες αυτές τις μέρες που κράτησε η ανάγνωση του βιβλίου (η αλήθεια είναι ότι θα το τελείωνα νωρίτερα, αλλά διάφορες δουλειές μου απέσπασαν σημαντικό αναγνωστικό χρόνο), από την πλοκή και τους χαρακτήρες μέχρι τη γραφή και τη γενικότερη ατμόσφαιρα, μιλάμε για ένα βιβλίο φοβερό και συναρπαστικό, γεμάτο ιδέες, νοήματα, εικόνες και συναισθήματα. Το όλο κείμενο ρέει σαν γάργαρο νερό, αρκεί φυσικά να συνηθίσει κανείς το ιδιαίτερο στιλ γραφής, καθώς και τον σχετικά περίπλοκο μα ενδιαφέροντα τρόπο σκέψης του συγγραφέα. Οι χαρακτήρες είναι ενδιαφέροντες και ευδιάκριτοι, με τον ανώνυμο αφηγητή της ιστορίας φυσικά να ξεχωρίζει με την οξυδέρκεια, το βάθος της προσωπικότητάς του και τον διεισδυτικό τρόπο σκέψης του, αλλά και χάρη στην όλη καθηλωτική του αφήγηση. Εννοείται ότι η ατμόσφαιρα είναι υποβλητική, με νουάρ αποχρώσεις.

Έχουμε να κάνουμε με ένα εξαιρετικό λογοτεχνικό έργο, κράμα πολιτικού/κατασκοπευτικού θρίλερ και ιστορικού μυθιστορήματος, που όμως πέρα από τη δράση, την αγωνία και την ένταση που προσφέρει (δηλαδή όλα αυτά τα καλούδια που οφείλει να έχει ένα καλό θρίλερ), έχει να δώσει στους αναγνώστες μπόλικη τροφή για σκέψη, μιλάει για πράγματα όπως είναι ο πόλεμος, η πολιτική και η πατρίδα, και πως όλα αυτά επηρεάζουν τις ζωές και τις επιλογές των ανθρώπων. Ο Νγκουιέν δίνει διαφορετικές οπτικές για τον πόλεμο του Βιετνάμ, με τη συναισθηματική φόρτιση να είναι αρκετά έντονη από την αρχή μέχρι το τέλος. Είναι ένα βιβλίο ωμό, έντονα ρεαλιστικό, σε σημεία ακόμα και λυρικό, με το μαύρο χιούμορ να εμφανίζεται συχνά-πυκνά, δώστε του χρόνο και θα σας ανταμείψει πλουσιοπάροχα. 

Υ.Γ. Πολύ ωραία και γλαφυρή η μετάφραση, αν και εντύπωση μου έκαναν τα πολλά "καίτοι" (βέβαια ταίριαζαν εκεί που ήταν βαλμένα). Κάποια λαθάκια επιμέλειας ξέφυγαν, αλλά κατά τ'άλλα έγινε πάρα πολύ καλή δουλειά με την έκδοση.

9.5/10

[BladeRunner]

Μπρους Τσάτουιν - Ο αντιβασιλέας της Ουίντα (The Viceroy of Ouidah, 1980)

Στη βιβλιοθήκη μου έχω όλα τα βιβλία του Μπρους Τσάτουιν που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά (και, μάλιστα, όλα αγορασμένα είτε από παλαιοβιβλιοπωλεία είτε από παζάρια βιβλίου), αλλά το "Ο αντιβασιλέας της Ουίντα" αποτελεί μόλις την πρώτη μου επαφή με το έργο του. Για οχτώ χρόνια έπιανε σκόνη σε κάποιο ξεχασμένο ράφι, μέχρι που τελικά αποφάσισα να το διαβάσω, αν και παραλίγο να πιάσω το "Στην Παταγωνία". Όμως ήθελα να διαβάσω μυθιστόρημα.

Λοιπόν, δεν μπορώ παρά να δηλώσω (σχεδόν) απόλυτα μαγεμένος από το βιβλίο, τόσο από την ίδια την ιστορία, όσο κυρίως από τη χειμαρρώδη αφήγηση, τις λυρικές περιγραφές και τον ωμό ρεαλισμό, καθώς επίσης και την όλη ατμόσφαιρα σκληρού παραμυθιού και ιστορικής αφήγησης. Φανταστείτε τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες να έγραφε το "Η καρδιά του σκότους" του Τζόζεφ Κόνραντ, και έχετε μια πρώτη εικόνα από την ποιότητα και το ύφος που χαρακτηρίζει το βιβλίο του Τσάτουιν. Περίμενα ότι θα διαβάσω κάτι καλό, κάτι ενδιαφέρον και ιδιαίτερο, αλλά ειλικρινά δεν περίμενα ένα τέτοιο διαμαντάκι, ένα βιβλίο που θα με συγκλονίσει και θα με ταξιδέψει σε άλλους τόπους και άλλους χρόνους. 

Μέσα σε τόσες λίγες σελίδες ο Τσάτουιν χώρεσε τόσες μα τόσες πολλές λεπτομέρειες, έφερε στην επιφάνεια το δουλεμπόριο και τα σκλαβοπάζαρα της Αφρικής και δημιούργησε κάποιους αξιοσημείωτους χαρακτήρες. Οι περιγραφές των τοπίων, των γεγονότων και των ανθρώπων είναι γλαφυρές, λυρικές και πραγματικά πανέμορφες, κατάφεραν με περισσή ευκολία να με μεταφέρουν σε μια άγνωστη χώρα και να με φέρει σε επαφή με μια εντελώς διαφορετική κουλτούρα. Πραγματικά, διαβάζοντας το βιβλίο αυτό νιώθω ότι ταξίδεψα στον χρόνο και τον χώρο, για λίγες ώρες αποκόπηκα τελείως από την πεζή πραγματικότητα. Και μπορώ να καταλάβω απόλυτα τον Βέρνερ Χέρτζογκ που δημιούργησε μια ταινία βασισμένη στο βιβλίο αυτό: Δεν μπορούσε παρά να μαγευτεί και αυτός από την ομορφιά του.

9/10

[BladeRunner]

Τζέιμς Τζόουνς - Η λεπτή κόκκινη γραμμή (The Thin Red Line, 1962)

Το βιβλίο το αγόρασα κάποια στιγμή όταν πήγαινα ακόμα στο Γυμνάσιο, λίγο καιρό αφότου είδα για πρώτη και μέχρι στιγμής μοναδική φορά την ομότιτλη ταινία του Τέρενς Μάλικ. Είναι μια ταινία που τότε με είχε συγκλονίσει σε κάθε επίπεδο και από τη στιγμή που έμαθα ότι το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε κυκλοφορούσε στα ελληνικά, ήθελα να το αγοράσω. Το πήρα μια-δυο φορές μαζί σε κάποιες διακοπές όταν ήμουν μαθητούδι ακόμα, για διάφορους λόγους όμως δεν προχώρησα μετά από τις πρώτες σαράντα-πενήντα σελίδες, και έτσι μέχρι τώρα παρέμενε αδιάβαστο. Όμως φέτος το πήρα απόφαση να το διαβάσω, ώστε μετά να δω ξανά την ταινία και να την απολαύσω για άλλη μια φορά, όντας πλέον σαφώς πιο ώριμος.

Λοιπόν, πρόκειται για ένα πραγματικά συγκλονιστικό μυθιστόρημα, το οποίο χαρακτηρίζεται από τον ωμό ρεαλισμό του και την ακριβέστατη αποτύπωση των συνθηκών που υπάρχουν σε μια οποιαδήποτε πολεμική σύγκρουση. Μπορεί να πει κανείς ότι αυτό είναι αναμενόμενο, μιας και ο Τζέιμς Τζόουνς πολέμησε στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, και μάλιστα στα σκληρά πεδία μάχης του Γκουανταλκανάλ, όπου διαδραματίζεται και η ιστορία του βιβλίου, όμως ενώ οι στρατιώτες που έχουν πολεμήσει ανά τους αιώνες είναι δεκάδες εκατομμύρια, λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να γράψουν μια συγκλονιστική και άκρως ρεαλιστική πολεμική ιστορία, όπως πιστεύω ότι είναι η συγκεκριμένη.

Εδώ ο τρόμος είναι απτός, νιώθεις στο πετσί σου τον φόβο, το άγχος, την ένταση, την αγωνία που αντιμετωπίζουν οι φαντάροι και οι αξιωματικοί, κατά τη διάρκεια των πολεμικών συγκρούσεων, αλλά φυσικά ακόμα και όταν ξεκουράζονται πριν και μετά από κάθε μάχη. Μιλάμε για νέα παιδιά, με κάθε είδους όνειρα και φιλοδοξίες, που καλούνται να πολεμήσουν και να μείνουν ζωντανοί και όσο γίνεται πιο αρτιμελείς, χωρίς παράλληλα να τρελαθούν από αυτά που βλέπουν γύρω τους, αλλά και από αυτά που κάνουν. Ο συγγραφέας καταφέρνει να πιάσει τον τρόμο του πολέμου, καταφέρνει να μεταδώσει στους αναγνώστες τα κάθε είδους συναισθήματα των δεκάδων πρωταγωνιστών της ιστορίας, που φυσικά σαν προσωπικότητες έχουν τις διαφορές τους: Άλλος είναι πιο γενναίος, άλλος πιο δειλός, άλλος κάθαρμα, άλλος ωραίος τύπος, όλοι όμως πρέπει να δείξουν το σκληρό τους πρόσωπο για να επιβιώσουν.

Φυσικά, μιας και μιλάμε για πολεμικό μυθιστόρημα, το βιβλίο δεν είναι για όλα τα γούστα, ούτε για όλες τις ώρες. Πρέπει να έχεις και την κατάλληλη διάθεση για να το απολαύσεις όπως του αξίζει. Η γραφή του Τζόουνς είναι απλή και άμεση, με ρεαλιστικές περιγραφές και πολλές φορές με μια κλινική και κρύα ματιά απέναντι στα όσα διαδραματίζονται, ενώ οι διάλογοι είναι απόλυτα φυσικοί. Εννοείται ότι δεν λείπουν οι συγκλονιστικές και αιματηρές εικόνες, οι σκηνές που αναδεικνύουν την παράνοια του πολέμου, καθώς επίσης και οι σκέψεις πολλών εκ των πρωταγωνιστών της ιστορίας γι'αυτά που ζουν. Είμαι σίγουρος ότι κάποιες σκηνές του βιβλίου βασίζονται σε πραγματικά περιστατικά που έζησε, είδε ή άκουσε ο Τζόουνς κατά τη διάρκεια της θητείας του, ενώ σίγουρα ορισμένοι χαρακτήρες βασίζονται σε ανθρώπους που γνώρισε στις μάχες του Γκουανταλκανάλ. 

9.5/10

[vaggelis]

Ιωάννης Άγγελος του Μίκα Βάλταρι.

Το βιβλίο διαδραματίζεται κατά την πολιορκία και την τελική άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους το 1453 και έχει ως πρωταγωνιστή τον Ιωάννη Άγγελο, έναν Έλληνα που έχει γεννηθεί στην Άβινιον της Γαλλίας, έναν άνθρωπο με αρκετά περιπετειώδες και σκοτεινό παρελθόν. Ο Βάλταρι με αφορμή την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης αναδεικνύει όλες τις αντιπαλότητες και τους σχεδιασμούς της πολιτικής όλων των εμπλεκόμενων δυνάμεων, Γενουατών και Βενετών, καθολικής και ορθόδοξης εκκλησίας, ενωτικών και ανθενωτικών, καθώς όλοι συμμαχουσαν και ταυτόχρονα εχθρεύονταν ο ένας με τον άλλον και πολλοί προτιμούσαν η πόλη να πέσει στα χέρια των Τούρκων, παρά να πάει στα χέρια κάποιου από τους άλλους συμμάχους.

Το βιβλίο είναι αρκετά καλό, με πολλές σκηνές μάχες, με έμφαση στο παρασκήνιο των σχέσεων ανάμεσα στις τότε μεγάλες δυνάμεις, διαθέτει το απαραίτητο ερωτικό στοιχείο ανάμεσα στον Ιωάννη Άγγελο και την όμορφη Άννα Νοταρά αλλά και το μυστήριο σχετικά με το αληθινό παρελθόν του πρωταγωνιστή που οδηγεί όλες αντιμαχόμενες πλευρές να ζητάνε την συνεργασία του

9/10  

[BladeRunner]

Νταβίντ Ντιοπ - Τη νύχτα, όλα τα αίματα είναι μαύρα (Frère d'âme, 2018)

Υπάρχουν μερικοί συγγραφείς που μέσα σε λίγες σελίδες καταφέρνουν να χωρέσουν κάθε είδους συναισθήματα και εικόνες, που θα μείνουν στο μυαλό του αναγνώστη μέρες ή ακόμα και εβδομάδες μετά το τέλος της ανάγνωσης ενός βιβλίου τους. Τέτοιος συγγραφέας δείχνει να είναι και ο Νταβίντ Ντιοπ, τουλάχιστον με βάση το συγκεκριμένο διαμάντι. Πρόκειται για ένα μικρό σε μέγεθος βιβλίο, αλλά μεγάλο σε νοήματα, συναισθήματα και εικόνες, το οποίο θα θυμάμαι για καιρό. Ξέρετε, δεν είναι εύκολο μέσα σε λίγες σελίδες να αγγίξεις τόσο έντονα τον αναγνώστη, γιατί όσο να'ναι χρειάζεται λίγος χρόνος μέχρι να συνηθίσεις τη γραφή και να μπεις στο κλίμα του οποιουδήποτε βιβλίου. Ο Ντιοπ κατάφερε να με κάνει ένα με τον Σενεγαλέζο αφηγητή, από την πρώτη κιόλας σελίδα. Η αφήγηση είναι συγκλονιστική και χειμαρρώδης, σε αρπάζει και δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα, έτσι όπως συνδυάζεται ο ωμός και σκληρός ρεαλισμός του πολέμου με τον λυρισμό και την ποιητική γλώσσα του συγγραφέα. Νιώθεις στο πετσί σου την απόγνωση, την τρέλα και τις ενοχές του νεαρού Σενεγαλέζου που πολέμησε για τη Γαλλία, στα αιματηρά χαρακώματα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ σε βάζει και σε σκέψεις για την ανθρώπινη φύση. Αν και διαφορετικό σε στιλ και ύφος, μου φάνηκε εξίσου δυνατό με το "14" του Ζαν Εσνόζ, κάτι που σημαίνει ότι και αυτό θα πάρει τέσσερα αστεράκια, χάνοντας την τελευταία στιγμή το πέμπτο, για δικούς μου λόγους. Αλλά δεν έχουν σημασία τα αστεράκια, σημασία έχει ότι πρόκειται για μια έντονη αναγνωστική εμπειρία που αξίζει να ζήσει κάποιος βιβλιόφιλος.

8.5/10

[vaggelis]

Ευμενίδες του Τζόναθαν Λίτελ.

Μυθιστόρημα με επίκεντρο το γερμανικό στρατιωτικό σώμα των SS το οποίο κατά τον Β΄.Π.Π. είχαν την ευθύνη για την εξόντωση εκατομμυρίων ανθρώπων εβραίων, τσιγγάνων, διανοητικά καθυστερημένων αλλά και χιλιάδων αιχμαλώτων πολέμου. Πρωταγωνιστής στο βιβλίο είναι ο Μαξιμίλιαν Άουε, αξιωματικός των SS και μέσα από την δράση του παρακολουθούμε σε όλη την κλίμακά τους, όλα τα εγκλήματα της Ναζιστικής Γερμανίας, από την εισβολή της στην Ε.Σ.Σ.Δ. το 1941 και μέχρι την πτώση του Βερολίνου το 1945. Το βιβλίο περιγράφει με ανατριχιαστική ακρίβεια όλους τους τρόπους θανάτωσης των εβραίων και των άλλων εχθρών του ναζιστικού καθεστώτος, αρχικά από τα επίλεκτα αποσπάσματα των SS, που σκότωναν τα θύματά τους με σφαίρες και τελικά από τα διαβόητα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου η εξόντωση τους γίνονταν με σχεδόν βιομηχανικό τρόπο. Ο συγγραφέας δεν παραλείπει να δείξει και την ιδεολογική βάση πάνω στην οποία οι ίδιοι οι ναζιστές δικαιολογούσαν τα εγκλήματά τους, προκειμένου οι ίδιοι να έχουν ήσυχη την συνείδησή τους και μια όσο το δυνατόν πιο φυσιολογική καθημερινή ζωή. Στο βιβλίο παρελαύνουν πολλά ιστορικά πρόσωπα του ναζιστικού καθεστώτος και μέσα από τις ενέργειες και τα λόγια τους ο συγγραφέας προσπαθεί να αποδώσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ιστορική ακρίβεια μπορεί. Πρέπει να πω ότι σε αυτό το κομμάτι ο Λίτελ κάνει πολύ καλή δουλεία και για όποιον ενδιαφέρεται για αυτή την περίοδο της ιστορίας το συγκεκριμένο βιβλίο προσφέρει αρκετές πληροφορίες.

Το κυριότερο πρόβλημα του βιβλίου ξεκινά με τον πρωταγωνιστή του, τον Μαξιμίλιαν Άουε και ποιο συγκεκριμένα με τα χαρακτηριστικά που του απέδωσε ο Λίτελ προκειμένου να αφηγηθεί την ιστορία του. Ο Άουε, εκτός από αμετανόητος ναζιστής, παρουσιάζεται να είναι και μητροκτόνος και αιμομίκτης με την δίδυμη αδελφή του, με την οποία θα αποκτήσει και δυο παιδιά και δολοφόνος του καλύτερού του φίλου, ενώ το αποκορύφωμα όλων βρίσκεται στο τέλος του βιβλίου όπου όταν ο Χίτλερ πάει να παρασημοφορήσει τον Άουε, ο τελευταίος τον δαγκώνει στη μύτη. Ο συγγραφέας προκειμένου να αφηγηθεί μια τόσο δύσκολη ιστορία, προσπάθησε να φτιάξει έναν όσο το δυνατόν πιο αξιομνημόνευτο χαρακτήρα, αλλά στο τέλος τον  προίκισε με τόσα πολλά χαρακτηριστικά που κατέληξε να φτιάξει μια καρικατούρα. Έχω την εντύπωση ότι σε μια ιστορία με ένα θέμα τόσο μεγάλο, όσο αυτό των ναζιστικών εγκλημάτων, καλύτερα θα λειτουργούσε ένας απλός και μάλλον αδιάφορος χαρακτήρας παρά αυτός που δημιούργησε στο τέλος ο συγγραφέας.   

Γενικά ο Λίτελ όσο περισσότερο ιστορικά ακριβής προσπαθεί να είναι στην παρουσίαση των εγκλημάτων των Ναζιστών, τόσο πιο υπερβολικός γίνεται όταν πρέπει να διηγηθεί την προσωπική ζωή του Άουε, πράγμα που σου δημιουργεί την εντύπωση ότι την ουσία έγραψε δυο βιβλία. Πρώτα έγραψε ένα καλά τεκμηριωμένο ιστορικό βιβλίο για τα εγκλήματα των Ναζιστών και αφού το τελείωσε άρχισε να γράφει τα κεφάλαια που μας παρουσιάζει τον ήρωά του για να δείξει την καθημερινότητα ενός αξιωματικού των SS. Πολύ απλά όμως αυτά τα δύο βιβλία δεν συναντώνται ποτέ μεταξύ τους.

5/10     

[BladeRunner]

Χανς Χέρμπερτ Γκριμ - Σλουμπ (Schlump, 1928)

Τρία χρόνια πέρασαν από τότε που το βιβλίο αυτό κυκλοφόρησε στα ελληνικά (καθώς επίσης και από τη μέρα που το αγόρασα), και επειδή είχα όρεξη να διαβάσω μια ιστορία που να διαδραματίζεται στον Α' Π.Π., διάλεξα το συγκεκριμένο που είναι από τα πιο κλασικά του είδους, αν και μάλλον κάπως παραγνωρισμένο. Λοιπόν, πρόκειται για ένα απολαυστικό μυθιστόρημα, ή τουλάχιστον όσο απολαυστικό μπορεί να είναι ένα μυθιστόρημα που έχει να κάνει με τον πόλεμο. Οι αναγνώστες γίνονται μάρτυρες διαφόρων τραγελαφικών καταστάσεων με πρωταγωνιστή έναν έφηβο Γερμανό στρατιώτη, τον Σλουμπ, που από τα μετόπισθεν πάει στα πεδία της μάχης, μετά στο νοσοκομείο και μετά ξανά στα μετόπισθεν, φτάνοντας πολλές φορές κοντά στον θάνατο, γνωρίζοντας ένα κάρο περίεργους τύπους (αλλά και κάμποσα όμορφα κορίτσια!) και κάνοντας διάφορες μικρές βρωμοδουλειές, μάλλον απαραίτητες για την αξιοπρεπή επιβίωσή του. Το βιβλίο γράφτηκε πριν από ενενήντα και πλέον χρόνια, όμως αποπνέει μια... φρεσκαδούρα, διαβάζεται ευχάριστα από την αρχή μέχρι το τέλος, και είναι γεμάτο χιούμορ και ζωντανές περιγραφές. Τολμώ να πω ότι η γραφή του δεν δείχνει καθόλου τα χρόνια της! Από κει και πέρα, κάποια πράγματα μπορεί να φανούν υπερβολικά (π.χ. η ευκολία με την οποία ο άβγαλτος Σλουμπ "έριξε" τόσες κοπέλες), ενώ όσοι θέλουν να διαβάσουν μια ωμή ιστορία που να αναδεικνύει τον τρόμο και το σοκ που προκάλεσε ο Α' Π.Π., δύσκολα θα βρουν κάτι τέτοιο σ'αυτό το βιβλίο. Όμως δεν το συζητάω, πρόκειται για ένα πραγματικά πολύ ωραίο και καλογραμμένο (αντί)πολεμικό μυθιστόρημα.

8.5/10

[Βασίλης]

Πολύ ωραίο Topic!

Αυτό που μου άρεσε περισσότερο, είναι η περιγραφή του περιεχoμενου του κάθε βιβλίου και οι εντυπώσεις του γράφοντος, ούτως ώστε τα μέλη να μπορούν να σχηματίσουν μιά εικόνα για το περιεχόμενο του βιβλίου.

Ας βάλω λοιπόν κι εγώ το λιθαράκι μου από βιβλία που βρίσκονται στην κατοχή μου:

Ο πόλεμος της Τροίας ( Πρώτο βιβλίο μιάς διλογίας )

Συγγραφέας: Lindsay Clarke

Εκδόσεις  Λιβάνη  ( 595 σελίδες )

Μετάφραση από τα αγγλικά: Μαρία Παππά

<< Εκείνα τα χρόνια το βασίλειο των θεών βρισκόταν πιο κοντά στον κόσμο των θνητών και οι θεοί εμφανίζονταν συχνά ανάμεσά μας, ορισμένες φορές με τη θε'ι'κή τους μορφή, άλλες με ανθρώπινη και άλλοτε πάλι με τη μορφή ζώων. Και οι άνθρωποι όμως που ζούσαν τότε βρίσκονταν πιο κοντά στους θεούς από ό,τι εμείς, και τα κατορθώματα και οι άθλοι ήταν πιο συνηθισμένα τότε, κι αυτό εξηγεί γιατί οι ιστορίες τους είναι ανώτερες και λαμπρότερες από τις δικές μας. Για να μην ξεχαστούν λοιπόν, οι ιστορίες αυτές, αποφάσισα κι εγώ να καταγράψω όσα μου διηγήθηκαν για τον Τρωικό Πόλεμο - πως ξεκίνησε, πως έγιναν οι μάχες και πως τερματίστηκε >>.

Με τα λόγια αυτά του Φήμιου, του αοιδού της Ιθάκης και φίλου του Οδυσσέα, ξεκινά ο Λίντσε'ι' Κλάρκ την αναδιήγηση των μύθων και των θρύλων γύρω από τον Τρωικό Πόλεμο που διαδραματίστηκε την Εποχή του Χαλκού και μαγνήτισε από τότε τη φαντασία των ανθρώπων στο διάβα της ιστορίας.

Δύο γενιές ισχυρών αντρών και γυναικών ζουν το πεπρωμένο τους μέσα σε μιά περίοδο πέρα από το χρόνο, όπου μύθος και ιστορία συγχέονται και οι συγκρούσεις και τα πάθη των ανθρώπων αντικατοπτρίζονται στις φιλονικίες των αθάνατων θεών. Ο Πηλέας και η Θέτιδα, ο Πάρης και η Ελένη, ο Αγαμέμνωνας και η Κλυταιμνήστρα, ο Αχιλλέας, ο Οδυσσέας και ο Έκτορας, όλοι αναβιώνουν σε μια εκδοχή των ιστοριών τους που, ενώ παραμένει πιστή στη μυθική μορφή με την οποία πρωτοεμφανίστηκαν, εισάγει τον αναγνώστη σε ένα εκπληκτικό σύγχρονο δράμα γεμάτο πάθη.

Η επιστροφή από την Τροία ( το δεύτερο βιβλίο της διλογίας, 630 σελίδες)

Εκπληρώνοντας μια υπόσχεση του στον Οδυσσέα, ο Φίμιος, ο αοιδός της Ιθάκης, αφηγείται την ιστορία της μοιραίας επιστροφής των νικητών Αχαιών από την Τροία. Ο Αγαμέμνωνας, μαζί με το θησαυρό της Τροίας και την Κασσάνδρα, σαλπάρει για τις Μυκήνες, τη στιγμή που ο Μενέλαος πρέπει να αποφασίσει για την τύχη της Ελένης, της οποίας η απαράμιλλη ομορφιά στάθηκε η αιτία του πολέμου.

Κυρίως όμως η αφήγηση παρακολουθεί τη μοίρα του Οδυσσέα - η σφαγή που προκάλεσε η εξυπνάδα του συντρίβει την ίδια του την ύπαρξη. Παρασυρμένος από τρικυμίες, ξεκινά μια περιπλάνηση έξω από τα πλαίσια του κόσμου και βαθιά μέσα στις σκιές της ψυχής του, ώσπου να απελευθερωθεί και να αποφασίσει το ελπιδοφόρο ταξίδι του νόστου.

 

Η ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΩΝ ΜΥΡΙΩΝ

Συγγραφέας: Michael Curtis Ford

Εκδόσεις Λιβάνη 524 σελίδες

Μετάφραση: Μαρία Παππά

Η ΕΠΙΚΗ ΔΙΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΟΥ ΞΕΝΟΦΩΝΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΒΑΒΥΛΩΝΑ ΩΣ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ.

Η διήγηση ξεκινά με τις διαμάχες για τη διαδοχή στο θρόνο της Περσίας. Όταν ο Δαρείος ο Β΄ πεθαίνει, στο θρόνο τον διαδέχεται ο γιός του ο Αρταξέρξης. Όμως ο αδερφός του Αρταξέρξη, ο Κύρος ο νεώτερος, εποφθαλμώντας την εξουσία, συγκεντρώνει στρατιωτική δύναμη από εκατό χιλιάδες Πέρσες και δεκατρείς χιλιάδες Έλληνες, κυρίως Σπαρτιάτες, και κατευθύνεται εναντίον του.

Το 401 π. Χ. οι δύο στρατοί συγκρούονται στα Κούναξα κοντά στον ποταμό Ευφράτη. Ο Κύρος σκοτώνεται στη μάχη και ο στρατός του κατατροπώνεται. Οι Έλληνες του Ξενοφώντα απομένουν μόνοι σε μια αφιλόξενη και εχθρική γη, χωρίς τρόφιμα, με κατεστραμμένο οπλισμό, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα...

Μέσα από αμέτρητους κινδύνους και ταλαιπωρίες, με μόνο εφόδιο το ανεξάντλητο ψυχικό του σθένος, ο Ξενοφώντας κατορθώνει να φέρει τους άντρες του από τη Βαβυλώνα στη θάλασσα, που θα τους οδηγήσει τελικά στην πατρίδα.

 

Υ.Γ. Και τα τρία βιβλία είναι ιστορικά μυθιστορήματα. Τώρα θα μου πείτε ( και με το δίκιο σας ) ξαναζεσταμένη σούπα τα θέματα...Εντάξει, δεν διαφωνώ...αλλά είναι σαν την ...φασολάδα, όσο την ξαναζεσταίνεις, τόσο  πιό καλή γίνεται! Εξ' άλλου ο κάθε συγγραφέας βάζει την δική του προσωπική πινελιά στο έργο του και αφού πρόκειται για μυθιστόρημα, μπορεί να το πλάσει κατα το δοκούν, αρκεί να μην διαστρεβλώσει τα ιστορικά δεδομένα.

Edited November 22, 2019 by Βασίλης

[Βασίλης]

Θα πολεμάς με τους Θεούς

Ένα μυθιστόρημα για τον Λεωνίδα .

Το ιστορικό αυτό μυθιστόρημα, είναι το έκτο του συγγραφέα Δημήτρη Γ. Στεφανάκη. Τυπώθηκε το 2010 σε πρώτη έκδοση 6000 βιβλίων από τις εκδόσεις Πατάκη. Αυτό το βιβλίο των 571 σελίδων, εγώ το αγόρασα το 2011 εντελώς τυχαία, γιατί ομολογουμένως το εξώφυλλο δεν λέει τίποτε ( σκέτη αποτυχία θάλεγα, αφού σου δίνει την εντύπωση αισθηματικού περιεχομένου).

Το περιεχόμενο όμως σε ανταμείβει. Γλώσσα καλή, κατανοητή, διάλογοι προσεγμένοι, και καθόλου πληκτικό, αφού το διάβασα μονορούφι ( τώρα μάλιστα λέω να το ξαναδιαβάσω).

Η δουλειά αυτή του Στεφενάκη δηλώνει απίστευτη έρευνα. Εκεί που νόμιζα πως γνωρίζω πάρα πολλά για την δομή της σπαρτιατικής πόλης, τον τρόπο ζωής τους κλπ, διαπίστωσα ξαφνικά πως δεν ήταν τίποτε μπροστά σ' αυτά που έμαθα μέσα απ' τις σελίδες αυτού του βιβλίου.

Ο συγγραφέας κατάφερε με περισσή μαεστρία να ενσωματώσει όλα αυτά τα στοιχεία με την πλοκή του μυθιστορήματος του

 

Το ¨Θα πολεμάς με τους θεούς¨είναι ένα μυθιστόρημα για τον άνθρωπο που έσωσε τον δυτικό πολιτισμό, τον ρομαντικό και αταίριαστο βασιλιά της Σπάρτης Λεωνίδα.

Στην ιστορία της ζωής του, οι Θερμοπύλες, ως ύψιστη έκφραση ελευθερίας, δεν αποτελεί μονάχα την αποθέωση της μοναχικής του πορείας. Συνοψίζουν με τον πιο εύγλωττο τρόπο το διαχρονικό ιδεώδες της πόλης του. Κι ίδια η Σπάρτη ξεδιπλώνεται ολοζώντανη και πολύχρωμη μπροστά στα μάτια μας, μαζί με το πανόραμα ενός ολόκληρου κόσμου που φαντάζει απροσδόκητα οικείος και σύγχρονος.

 

Από ατίθασο παιδί σε αριστούχο της αγωγής και από μέλος της στρατιωτικής ελίτ σε διστακτικό ενήλικα που έζησε στη σκιά του ετεροθαλούς αδελφού του, Κλεομένη, ο Λεωνίδας ακολούθησε το δικό του πεπρωμένο. Μάρτυρας της οικογενειακής διαμάχης για τον θρόνο του οίκου των Αγιάδων, αποποιήθηκε την προσωπική του φιλοδοξία αναπτύσσοντας στο έπακρο τη σωματική ρώμη και την ηθική ακεραιότητα του επίλεκτου Σπαρτιάτη. Αγέρωχος βασιλιάς, παρέμεινε σε πολλά απλός στρατιώτης. Δεν υποπτεύθηκε καν τον ρόλο που του επιφύλασσε η Ιστορία.

Όταν όμως χρειάστηκε, αποδείχτηκε σαν έτοιμος από καιρό...

 

ΥΓ. Όπως ανέφερα και παραπάνω, ένα υπέροχο μυθιστόρημα με ένα εκτός θέματος εξώφυλλο.

Ένας δρόμος πλαισιωμένος με δέντρα...σε τι τους άρεσε αυτό; Ο αναγνώστης του είδους, αν δεν διαβάσει τυχαία ότι αναφέρεται στο Λεωνίδα, θα το προσπεράσει δίχως να του ρίξει δεύτερη ματιά.

Κρίμα, γιατί θα μπορούσε να πουλήσει πολύ περισσότερο...

 

[Βασίλης]

Και για αναφέρουμε έναν ακόμη έλληνα συγγραφέα...

 

300 Η ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΜΙΑΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ

 

Συγγραφέας: ΑΓΓΕΛΟΣ ΦΩΚΑΣ

Εκδοσεις: Ψυχογιός ( 456 σελιδες )

Πρώτη έκδοση το 2014 με ωραίο εξώφυλλο. Αυτό που μου έκανε εντύπωση όμως , και δεν το έχω ξαναδεί σε βιβλίο είναι η εξής δήλωση του εκδότη. ¨ Τυπώθηκε σε χαρτί ελεύθερο χημικών ουσιών, προερχόμενο αποκλειστικά και μόνο από δάση που καλλιεργούνται για την παραγωγή χαρτιού ¨

 

Ουάου!!! Τι να πεις τώρα...

 

Στο ψητό όμως. Πρόκειται για ένα ιστορικό μυθιστόρημα που αναφέρεται ( σε τι άλλο: ) στούς Περσικούς πολέμους .

Ένα επικό βιβλίο για τον πρώτο μεγάλο πόλεμο της ιστορίας, που έκρινε τη μοίρα της ανθρωπότητας, της Ελλάδας και της δημοκρατίας.

Ένα σκληρό, αλλά βαθιά ανθρώπινο μυθιστόρημα για την τιμή, την αξιοπρέπεια και τον τραγικό έρωτα, που συντρίβεται ανάμεσα στην κόψη του σπαθιού και στο αίμα της μάχης.

 

480π.Χ. Ο αλάζονας Ξέρξης, αυτοκράτορας των Περσών και Βασιλεύς των Βασιλέων, εισβάλει στην Ελλάδα με εκατομμύρια στρατιώτες, χιλιάδες πλοία και την βοήθεια δεκάδων υποτελών συμμάχων του, ανάμεσά τους και της γοητευτικής βασίλισσας Αρτεμισίας.

Απέναντί του παρατάσσονται ελάχιστοι Έλληνες πολεμιστές και δύο αποφασισμένοι άνδρες. Ο Λεωνίδας και οι τριακόσιοι Σπαρτιάτες του στην ξηρά, η προσωποποίηση της ανδρείας και της φιλοπατρίας. Ο Θεμιστοκλής και ο αθηνα'ι'κός στόλος του στη θάλασσα, η ενσάρκωση της ευστροφίας και της στρατηγικής.

Ο πόλεμος. Ο ηρω'ι'σμός. Η αυτοθυσία. Η νίκη.

[BladeRunner]

Πάτρικ Χάμιλτον - Πλατεία Χανγκόβερ (Hangover Square, 1941)

Τον Οκτώβριο του 2017 διάβασα και πραγματικά απόλαυσα το εξαιρετικό "Οι σκλάβοι της μοναξιάς", ένα βιβλίο που μου δημιούργησε ποικίλα συναισθήματα και με βύθισε σ'έναν κόσμο μελαγχολικό και γκρίζο. Έτσι, ήλπιζα να δούμε κάποια στιγμή στα ελληνικά και άλλα βιβλία του Πάτρικ Χάμιλτον, και ιδιαίτερα το "Hangover Square", που είναι και το πιο πολυδιαβασμένο έργο του. Ε, ήταν μάλλον απίθανο οι εκδόσεις Στερέωμα να μην μου/μας κάνει τη χάρη και να μην το μετέφραζαν κάποια στιγμή. Πέρασαν δυο χρόνια, βέβαια, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Πεδίο δράσης της ιστορίας είναι κυρίως το Λονδίνο του '38-'39, ουσιαστικά λίγους μήνες πριν την επίσημη έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τότε που όλα ήταν ρευστά. Βασικός πρωταγωνιστής είναι ο αλκοολικός, μελαγχολικός και μοναχικός Τζορτζ Χάρβεϊ Μπόουν, ένας κοινωνικά αδέξιος τύπος που κάθε βράδυ τα πίνει σε ρυπαρές παμπ, όντας παράλληλα ερωτευμένος με τη Νέττα, μια ψυχρή και περιφρονητική γυναίκα, μια γνήσια σκύλα που του φέρεται άσχημα και ουσιαστικά τον εκμεταλλεύεται με κάθε τρόπο (και κυρίως οικονομικά). Όμως ο Τζορτζ δεν βάζει μυαλό, είναι κολλημένος στη Νέττα και τις παρέες της. Φυσικά, κάποιες "νεκρές" στιγμές -τότε δηλαδή που το κεφάλι του κάνει "κλικ" ή "κρακ" και κατά κάποιο τρόπο το μυαλό του ταξιδεύει αλλού-, δεν τον βοηθάνε ιδιαίτερα στο να κερδίσει τη γυναίκα των ονείρων του και να ζήσει μια φυσιολογική ζωή...

Το πιστεύετε ή όχι, το βιβλίο αυτό είναι ακόμα πιο γκρίζο, μελαγχολικό και πεσιμιστικό από το "Οι σκλάβοι της μοναξιάς", οπότε προετοιμαστείτε ανάλογα. Ο συγγραφέας αποτυπώνει με τον πλέον ρεαλιστικό τρόπο τον εξαθλιωμένο κόσμο των μπαρ, των φαγάδικων και των φτηνών ξενοδοχείων, όπου κύριοι πρωταγωνιστές είναι κάτι μέθυσοι, άντρες και γυναίκες που τα πίνουν και αμπελοφιλοσοφούν. Η σκιαγράφηση του βασικού χαρακτήρα είναι απίστευτη, προσωπικά ένιωσα οίκτο αλλά και εκνευρισμό για τον κακόμοιρο τον Τζορτζ, καθώς επίσης και αληθινό μίσος για την άθλια ύπαρξη της Νέττα. Με λίγα λόγια, ένιωσα ότι ήταν άνθρωποι με σάρκα και οστά, και όχι χαρακτήρες ενός βιβλίου. Όσον αφορά τη γραφή, είναι πραγματικά εξαιρετική, οξυδερκής και κοφτερή, με φοβερές περιγραφές και ρεαλιστικούς διαλόγους. 

Γενικά, έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ δυνατό, έντονο και καλογραμμένο κοινωνικό δράμα, που αναδεικνύει μια ολόκληρη εποχή, η οποία πλέον είναι χαμένη για πάντα στη λήθη. Χωρίς αμφιβολία, είναι ένα έξοχο μυθιστόρημα, χαρακτηριστικό δείγμα της Βρετανικής λογοτεχνικής σχολής της εποχή του. Και ο Πάτρικ Χάμιλτον μπορεί να μην είναι τόσο γνωστός και πολυδιαβασμένος όπως είναι, για παράδειγμα, οι Τζορτζ Όργουελ και Γκράχαμ Γκριν, όμως η πένα του θα έλεγα ότι είναι εξίσου δυνατή και κοφτερή με την πένα αυτών των δυο γιγάντων της Αγγλικής λογοτεχνίας.

Υ.Γ. Η ελληνική έκδοση είναι εξαιρετική, με γλαφυρή μετάφραση, προσεγμένη επιμέλεια και πολύ ωραία παρουσίαση. Η τιμή μπορεί να είναι κάπως τσιμπημένη, αλλά κατά τη γνώμη μου το βιβλίο αξίζει το κάθε ευρώ που θα δώσει κανείς για να το αγοράσει!

9.5/10