Τι διαβάζετε;

[manstredin]

Δυστυχώς δεν το έχω διαβάσει, οπότε δε μπορώ να συγκρίνω.

Τώρα ξεκίνησα το Looking for Jake and other stories, του Mieville. Πολύ κατάθλιψη, αλλά έξοχη γραφή! Το διήγημα Looking for Jake πάντως τα σπάει!

[D'Ailleurs]

και εμένα μου άρεσε η "Πλυμμήρα". Αλλα περισσότερο το "Η αυτοκρατορία του ήλιου"

[Darkchilde]

Δυστυχώς δεν το έχω διαβάσει, οπότε δε μπορώ να συγκρίνω.

Τώρα ξεκίνησα το Looking for Jake and other stories, του Mieville. Πολύ κατάθλιψη, αλλά έξοχη γραφή! Το διήγημα Looking for Jake πάντως τα σπάει!

 

Yπέροχο είναι όλο το βιβλίο. Λάτρεψα αυτόν τον καταθλιπτικό "μέσα από τον καθρέφτη" κόσμο του. ΆΛλοι που προσπάθησαν να δώσουν κάτι τέτοιο δεν το κατάφεραν τόσο έξοχα, όσο ο Mieville.

[manstredin]

Χαίρομαι! Μέχρι στιγμής, ό,τι δικό του κι αν έχω διαβάσει δε με έχει απογοητεύσει, αντιθέτως.

[Naroualis]

Τελείωσα το The Ten Thousand του Paul Kearney. Military fantasy βασισμένο στην ιστορία των Μυρίων του Ξενοφώντα. Εξαιρετικά αληθοφανές και καταπληκτικό στις περιγραφές των μαχών και των συνήθειων των στρατιωτών, όπως επίσης και στη σύλληψη της θεάς των "Ελλήνων" που λέγονται Macht. Μια ελαφριά αγαρμποσύνη στις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών κι επίσης μια αναμενώμενη και τετριμμένα δραματική σκηνή για να κλείσει το βιβλίο. Πάντως με άριστα το εκατό έχει το ενενήντα πέντε στο τσεπάκι του. Και παρά που είμαι γνωστή αρνητίς της στρατιωτικής λογοτεχνίας, αυτό το άτιμο με κέρδισε.

[rama]

"Το Φυλαχτό Της Σαμαρκάνδης" (Jonathan Stroud)

[Darkchilde]

Fear of Physics του Lawrence M. Krauss.

 

Απλά το άρχισα και φαίνεται άκρως ενδιαφέρον. Η έκδοση είναι η ανανεωμένη του 2006.

[SpirosK]

Κι εγώ διαβάζω Asimov's (τώρα έφθασα σε αυτό με τον αστροναύτη). Απογοήτευση σε γενικές γραμμές, τα γράφω στο σχετικό thread.

Περιμένω να τελειώσουν (και μόνα τους αν είναι δυνατόν) να αρχίσω το "twilight"....

[βαρτιμαιος]

καλωςηρθες. Τι ειναι αυτο ακριβως? Για τι μιλαει?

 

Σε ευχαριστω πολυ, καλως σε βρηκα. ουσιαστικα μιλαει για το χαλι στο οποιο εχουμε περιελθει οι νεοελληνες.εχει πολυ καυστικο χιουμορ και λεει αληθειες με εναν χαβαλετζιδικο κατα μια εννοια τροπο. πραγματικα στο προτεινω ειναι κατι διαφορετικο, θα γελασεις σιγουρα!

[Nihilio]

Terry Pratchett - Lords and Ladies.

Καταλαβαίνω τον Highlander του φόρουμ DinoMcXanthi όταν λέει ότι είναι το αγαπημένο του από Πράτσετ. Είναι ίσως η προσπάθεια του συγγραφέα να γράψει όχι-εντελώς-κωμικό φάνταζυ. Δε λιώνεις μεν από τα γέλια, αλλά είναι τόσο καλοδουλεμένοι οι χαρακτήρες και καλοστημένη η πλοκή που μπορείς να το παραβλέψεις.

[heiron]

dagoncult,έχω διαβάσει την Πλημμύρα εδώ και καιρό.Απλά ρώτησα αν ο Κρυστάλινος κόσμος είναι παρομοιου επιπέδου.

 

Και παρά που είμαι γνωστή αρνητίς της στρατιωτικής λογοτεχνίας

Γυναίκες...

 

Εγώ τέλειωσα επιτέλους το 2ο μέρος του Ο άρχοντας των Γρίφων και πάω για το τρίο.¨οταν το τελειώσω με το καλό θα θάψω όλη την τριλογία με την ησυχία μου.

[Nihilio]

Εγώ τέλειωσα επιτέλους το 2ο μέρος του Ο άρχοντας των Γρίφων και πάω για το τρίο.¨οταν το τελειώσω με το καλό θα θάψω όλη την τριλογία με την ησυχία μου.

Τόσο χάλια; Με περιμένει όλη μαζεμένη σε έναν τόμο στη βιβλιοθήκη μου.

[D'Ailleurs]

είναι ολίγον βαρύ ανάγνωσμα...

[Naroualis]

Τελείωσα το Ιστορίες με το χρόνο και το θάνατο, Ωρόρα/72. Μέτριο έως αδιάφορο. Σίγουρα όχι κακό όμως.

 

 

[heiron]

Τόσο χάλια; Με περιμένει όλη μαζεμένη σε έναν τόμο στη βιβλιοθήκη μου.

 

Βασικά είναι κάτι που λέω "γυναικείο φάντασυ" και δεν μου αρέσει.Ας πούμε κάτι σαν το Οι τάφοι του Ατουάν και-κυρίως- το Τεχανού με τη διαφορά ότι η ΛεΓκεν είναι κλάσεις καλυτερη συγγραφέας από τη ΜακΚιλλιπ.Κάτι ανούσιες περιγραφές,ανούσιες πειρηγήσεις,μέτριοι διάλογοι,εναν διαρκές δήθεν μυστήριο δήθεν ατμόσφαιρα...Επίσης με χαλάει που ο ήρωας του πρώτου βιβλίου γίνεται κομπάρσος στο 2ο και τη θέση του πάιρνουν κάτι γκόμενες.Α,φυσικά υπάρχουν και οι κλασικές σούπερ γκόμενες που είναι πιο ικανές,πιο έξυπνες,και αγαπούν πιο πολύ από τους άντρες.

 

Τώρα διαβάζω πάντως το

Οι πράσινοι λόφοι της Αφρικής

και πολύ χαίρομαι που διαβάζω ενδιαφέρουσες απόψεις του Χέμινγουεη περι συγγραφής,τέχνης,ζωής γενικά και μοιάζουν με τις δικές μου.

[Naroualis]

Τελείωσα το Ιστορίες από το Αχανές Διάστημα, Ωρόρα/45. Μέτριότατο. Οι περισσότερες ήταν καλούτσικες, όμως η ιστορία με το ντουλάπι του Όλιβερ Νέιλορ, ήταν από μόνη της ένας λόγος να μην το προτίνω σε κανέναν.

[Naroualis]

Τελείωσα το Feet of Clay του Terry Pratchett. Ενδιαφέρον και αστείο όπως και όλα τα υπόλοιπα του Δισκόκοσμου και ειδικότερα εκείνα που ασχολούνται με τους μπάτσους... Αγάπησα τον Wee Mad Arthur, που μου θύμησε λίγο τους Nac McFigle του Χιλιάδες νάνοι κι ένα τηγάνι, καθώς και τον Ρόμπερτ και τον Κηθ, του δύο γηραλαίους ιπποπόταμους. Αγαπημένη σκηνή, στο τέλος, εκεί που το γκόλεμ τρώει έναν κεραυνό για βλασφημία και... /χε, δε σας λέω, θα είναι μέγα σπόιλερ!!!

[Mort13]

The Speed of Dark, της Elisabeth Moon.

 

Μια συγκινητική ιστορία που εξελίσσεται στο πολύ κοντινό μέλλον και αφορά τη ζωή ενός αυτιστικού ατόμου, του Lou, που οι εξελίξεις στην ιατρική του έχουν επιτρέψει να ζει και να εργάζεται σχεδόν σαν "φυσιολογικός" άνθρωπος. Μια νέα θεραπεία υπόσχεται να τον απαλλάξει ολοκληρωτικά από τον αυτισμό του, όμως η απόφαση για το αν πρέπει να "θεραπευτεί" ή όχι δεν είναι καθόλου απλή... Στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου βλέπουμε τα γεγονότα "μέσα" από την αφήγηση του Lou και είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον ο τρόπος με τον οποίο αναλύει την καθημερινότητα ένα αυτιστικό άτομο (η Moon έχει εμπειρία από αυτό το θέμα καθώς ο γιός της είναι αυτιστικός). Θα τολμούσα να πω ότι είναι πιο ολοκληρωμένο ως βιβλίο από το περίφημο "Flowers for Algernon", κυρίως γιατί αποφεύγει το εύκολο μελόδραμα στο οποίο συχνά καταφεύγουν βιβλία και ταινίες με αυτιστικούς ήρωες (βλέπε Rain Man, Forrest Gump κλπ). Να σημειώσω ότι κέρδισε το βραβείο Nebula για καλύτερο μυθιστόρημα ΕΦ το 2003 (αν και ομολογουμένως τα ΕΦ στοιχεία του είναι ισχνά και περιορίζονται στις ιατρικές εξελίξεις).

[Δημήτρης]

Τις τελευταίες μέρες διάβασα τις παρακάτω ανθολογίες της Ωρόρα:

 

- Ιστορίες Μαγείας και τρόμου, ένας εξ ολοκλήρου κθουλικός τόμος. Όλες οι ιστορίες ήταν μία και μία εκτός ίσως από την τελευταία που δεν μου άρεσε και τόσο. Μεταξύ άλλων είχε και την ''Φωτιά του Ασσουρμπανιπάλ'' του Ρόμπερτ Χάουαρντ. Τοποθετώ την συγκεκριμένη ιστορία ανάμεσα στις 5 καλύτερες ιστορίες τρόμου που έχω διαβάσει ποτέ μου, παίζει να είναι και η καλύτερη. Είναι πραγματικά ένα συγκλονιστικό δείγμα γραφής που αποτελεί την καλύτερη απόδειξη για το πόσο μεγάλος είναι αυτός ο συγγραφέας. Διαβάστε την και θα με θυμηθείτε

 

- Ιστορίες από Άλλες Πραγματικότητες, ένας αρκετά καλός τόμος με όλες τις ιστορίες σε υψηλό επίπεδο. Μου άρεσαν περισσότερο το ''Ιμάτζικον'' του Τζωρτζ Χένρυ Σμιθ που αναφέρεται στο πως θα μπορούσε να είναι ο προσωπικός τεχνητός παράδεισος ενός ανθρώπου, όπως επίσης και ''Οι Δαίμονες'' του Ρόμπερτ Σέκλυ το οποίο ήταν τίγκα στον κυνισμό. Τρομερή και η ''Νυχτερινή Συνάντηση'' του Ρέυ Μπράντμπερυ

 

- Ιστορίες από Ονειρικούς Κόσμους. Η Σελεφαίς του Λάβκραφτ δεν έχει αντίπαλο εδώ. Ωραία ήταν και ''Τα Όνειρα είναι Κάτι το Ιερό'' του Πήτερ Φίλλιπς καθώς και το ''Ίσως να Ονειρευτείς'' του Μπράντμπερυ. Οι υπόλοιπες ήταν έτσι και έτσι.

 

- Ιστορίες Φαντασίας με Γέλιο, σε καμία απολύτως περίπτωση το στυλ που μου αρέσει. Ως εκ τούτου δεν μπορώ να πω και πολλά πράγματα. Ξεχώρισα το Μ' αγαπά, δεν μ'αγαπά του Φρέντρικ Μπράουν, μία ιστορία μόλις δύο ( ! ) σελίδων. Ο Μπράουν ειδικεύεται σ΄αυτό το στυλ και γι' αυτό μου αρέσει και τόσο πολύ. Είναι πολύ δύσκολο να γράψεις μία ιστορία σε λιγότερες από 5 σελίδες και ο συγκεκριμένος συγγραφέας το καταφέρνει καλά

[Eric Draven]

Τις τελευταίες μέρες διάβασα τις παρακάτω ανθολογίες της Ωρόρα:

 

- Ιστορίες Μαγείας και τρόμου, ένας εξ ολοκλήρου κθουλικός τόμος. Όλες οι ιστορίες ήταν μία και μία εκτός ίσως από την τελευταία που δεν μου άρεσε και τόσο. Μεταξύ άλλων είχε και την ''Φωτιά του Ασσουρμπανιπάλ'' του Ρόμπερτ Χάουαρντ. Τοποθετώ την συγκεκριμένη ιστορία ανάμεσα στις 5 καλύτερες ιστορίες τρόμου που έχω διαβάσει ποτέ μου, παίζει να είναι και η καλύτερη. Είναι πραγματικά ένα συγκλονιστικό δείγμα γραφής που αποτελεί την καλύτερη απόδειξη για το πόσο μεγάλος είναι αυτός ο συγγραφέας. Διαβάστε την και θα με θυμηθείτε

 

- Ιστορίες από Άλλες Πραγματικότητες, ένας αρκετά καλός τόμος με όλες τις ιστορίες σε υψηλό επίπεδο. Μου άρεσαν περισσότερο το ''Ιμάτζικον'' του Τζωρτζ Χένρυ Σμιθ που αναφέρεται στο πως θα μπορούσε να είναι ο προσωπικός τεχνητός παράδεισος ενός ανθρώπου, όπως επίσης και ''Οι Δαίμονες'' του Ρόμπερτ Σέκλυ το οποίο ήταν τίγκα στον κυνισμό. Τρομερή και η ''Νυχτερινή Συνάντηση'' του Ρέυ Μπράντμπερυ

 

- Ιστορίες από Ονειρικούς Κόσμους. Η Σελεφαίς του Λάβκραφτ δεν έχει αντίπαλο εδώ. Ωραία ήταν και ''Τα Όνειρα είναι Κάτι το Ιερό'' του Πήτερ Φίλλιπς καθώς και το ''Ίσως να Ονειρευτείς'' του Μπράντμπερυ. Οι υπόλοιπες ήταν έτσι και έτσι.

 

- Ιστορίες Φαντασίας με Γέλιο, σε καμία απολύτως περίπτωση το στυλ που μου αρέσει. Ως εκ τούτου δεν μπορώ να πω και πολλά πράγματα. Ξεχώρισα το Μ' αγαπά, δεν μ'αγαπά του Φρέντρικ Μπράουν, μία ιστορία μόλις δύο ( ! ) σελίδων. Ο Μπράουν ειδικεύεται σ΄αυτό το στυλ και γι' αυτό μου αρέσει και τόσο πολύ. Είναι πολύ δύσκολο να γράψεις μία ιστορία σε λιγότερες από 5 σελίδες και ο συγκεκριμένος συγγραφέας το καταφέρνει καλά

 

 

Δημήτρη έχω διαβάσει και εγω αρκετά αυτής της σειράς και τη θεωρώ εξαιρετική συλλογή. Στα πρώτα επιμέλεια-μετάφραση έκανε ο Γιωργος Μπαλάνος(για όσους ξέρουν) και στη συνέχεια ο Θωμάς Μαστακούρης.

[Δημήτρης]

Δημήτρη έχω διαβάσει και εγω αρκετά αυτής της σειράς και τη θεωρώ εξαιρετική συλλογή. Στα πρώτα επιμέλεια-μετάφραση έκανε ο Γιωργος Μπαλάνος(για όσους ξέρουν) και στη συνέχεια ο Θωμάς Μαστακούρης.

 

Εγώ την έχω διαβάσει όλη αλλά πριν από χρόνια και τώρα απλώς την ξαναθυμάμαι. Άλλαξε χέρια στο 17 ν, και αν θυμάμαι σωστά μέχρι ενός σημείου ήταν εκδόδεις Πήγασος και όχι Ωρόρα. Είναι μία πραγματικά πολύ καλή σειρά με ορισμένα πολύ ωραία διηγήματα. Αν μπορεί κάποιος να κατηγορήσει την σειρά - και δικαίως - για κάτι αυτό είναι η χαμηλή ποιότητα έκδοσης. Έχει αρκετά τυπογραφικά λάθη και σε κάποια κομμάτια έχει και κενές σελίδες. Τις προάλλες που μου ξεκόλλησε ένας τόμος θέλησα να τον αντικαταστήσω. Πήγα λοιπόν και πήρα το βιβλίο μόνο και μόνο για να ανακαλύψω λίγο αργότερα ότι έλειπαν τριάντα σελίδες από μέσα! Έπεσα σε ελαττωματικό αντίτυπο και τώρα πρέπει να αγοράσω το ίδιο βιβλίο δεύτερη φορά. Με εκνευρίζει αφάνταστα αυτό..

 

Έπηξα στα διηγήματα τον τελευταίο καιρό. Θα πιάσω τώρα ένα μυθιστόρημα. Ήμουν ανάμεσα στον ''Τελευταίο Μονόκερο'' και στο ''Όνομα του Ρόδου''. Αλλά θα διαλεξω τελικά το δεύτερο γιατί θέλω να διαβάσω και ένα τούβλο πριν το κλείσιμο της χρονιάς.

[Naroualis]

Πήγαμε Έκθεση βιβλίου χτες με εκλεκτά αν και λίγα μέλη του φόρουμ και από τα έξι ή εφτά τεμάχια που τσίμπησα τα τρία διαβάστηκαν ήδη... Ασύμφορη είμαι τελικά στο διάβασμα.

 

-Τα βρωμόλογα των Αρχαίων Ελλήνων, αρχαίες χυδαιότητες, προστυχιές και βωμολοχίες, του Μάριου Βερέττα. Λίγο σκέτο, σε μορφή λεξικού. Περίμενα κανένα σκαμπρόζικο αστείο να πω την αλήθεια, αλλά είναι αρκετά εκτεταμένο και μπορείς ν' ανακαλύψεις μέσα και πράγματα που τα λέμε μέχρι και σήμερα. Η φυσική συνέχεια της γλώσσας, υποθέτω.

 

-Οι Νεφοκαλικάντζαροι, του Μάριου Βερέττα. Παραμύθι, που προέκυψε από θεατρική παράσταση. Τολμώ να πω εξαιρετικό, το καλύτερο από τα τρία του Βερέττα που έχω διαβάσει (τα άλλα δύο ήταν το Αυγό του Παλιατζή και η Εισβολή στη Μυρμηγκάνα). Χαίρομαι που ο Κίτσος δε με άκουσε και το αγόρασε για τα μικρά του. Είναι πραγματικά εξαιρετικό.

 

-Ίμερος και Αστραία, το μυστικό της σιωπηλής χώρας, σειρά Ουρανός βιβλίο πρώτο, του Δημήτρη Βαρβαρήγου. Ηρωικό φάνταζι για παιδιά το λέει ο συγγραφέας του και παρόλο που σε κάποιες στιγμές έχει φοβερό δυναμικό, ωστόσο κάνει το λάθος να ανακατέψει ετεροχρονισμούς, όπως η ραδιενέργεια και άλλα χαριτωμένα και να το κάνει βαρύτερο απ' ό,τι έπρεπε. Το αποτέλεσμα πιστεύω ότι θα μπέρδευε τα παιδιά, και φυσικά δεν θα ικανοποιούσε καθόλου τους μεγάλους.

[kitsos]

Έπηξα στα διηγήματα τον τελευταίο καιρό. Θα πιάσω τώρα ένα μυθιστόρημα. Ήμουν ανάμεσα στον ''Τελευταίο Μονόκερο'' και στο ''Όνομα του Ρόδου''. Αλλά θα διαλεξω τελικά το δεύτερο γιατί θέλω να διαβάσω και ένα τούβλο πριν το κλείσιμο της χρονιάς.

 

Πολύ καλή επιλογή. Μην το παρατήσεις όσο κι αν σε κουράσει με τα εκκλησιαστικά ζητήματα. Αξίζει τον κόπο!

 

 

 

 

-Οι Νεφοκαλικάντζαροι, του Μάριου Βερέττα. Παραμύθι, που προέκυψε από θεατρική παράσταση. Τολμώ να πω εξαιρετικό, το καλύτερο από τα τρία του Βερέττα που έχω διαβάσει (τα άλλα δύο ήταν το Αυγό του Παλιατζή και η Εισβολή στη Μυρμηγκάνα). Χαίρομαι που ο Κίτσος δε με άκουσε και το αγόρασε για τα μικρά του. Είναι πραγματικά εξαιρετικό.

 

 

κι εγώ χαίρομαι

[Nihilio]

Τελείωσα το Starship troopers του R. Heιnlein που τα έσπαγε (τα νεύρα των bleeding heart leftwing τύπων) και έχω ξεκινήσει το Let the right one in του John Ajvide Lindqvist

[DinMacXanthi]

Τέλειωσα το Mystic Symbol του Dan Brown.

Εκνευριστικό μέχρι αηδίας. Το κακό με τον Brown είναι πως ΝΟΜΙΖΕΙ οτι είναι έξυπνος. Το μεγάλο twist του είναι γελοιωδώς εμφανές (περίπου 2 παραγράφους αφότου ξεκινάει να περιγράφει τον κακό) οπότε 300 σελίδες μετά που το αποκαλύπτει, you are like "ΓΟΥΑΟΥ! Δεν το περίμενα με τίποτα! Thank you Captain Obvious!"

Επίσης, έχει την εξής κακιά συνήθεια, κι αυτό είναι που κρατάει τον κόσμο στο βιβλίο και διαβάζεται γρήγορα. Το βιβλίο έχει 135 κεφάλαια περίπου, κάπου 3,4 σελίδες το καθένα, και κάθε κεφάλαιο τελειώνει ΠΑΝΤΑ με κάποιον να ανακαλύπτει κάτι έκπληκτος -σιχάθηκα να τους βλέπω να γουρλώνουν τα μάτια και να μην αποδέχονται αυτό που βλέπανε. Το επόμενο κεφάλαιο πάει σε κάποιον άλλο χαρακτήρα και τελειώνει κλασσικά με τον ίδιο τρόπο, οπότε εμείς ξαναπάμε στον προηγούμενο έκπληκτο και βλέπουμε (ή και όχι) γιατί έμεινε έκπληκτος. Και αυτό συνεχίζει να γίνεται και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και συνεχίζει και δεν μπορώ να το γράψω αρκετές φορές γιατί αυτό γίνεται σε τουλάχιστον 120 από τα 134 κεφάλαια.

Πραγματικά διαβάζεται γρήγορα. Καλό αυτό για βιβλίο. Αλλά αντίθετα με τον Κώδικα και το Illuminati που είχαν και ενδιαφέροντα στοιχεία και γρίφους και πλοκή (άσχετα που έχουν την ΙΔΙΑ βασική πλοκή), αυτό δεν έχει ούτε αυτό, άσχετα αν τα διαφήμιζε. Μασόνοι, Γουάσινγκτον κλπ κλπ... Μπαρούφες.

Ετυμηγορία: Μεγάλη αποτυχία το βιβλίο. Καλό το research που έγινε αλλά δεν έχει το ενδιαφέρον ή το βάρος που έβγαζαν τα προηγούμενα δυο του Λάνγκτον.Το κατατάσσω στα βιβλία που έχω μια υπόνοια οτι δεν θα μου αρέσουν πριν τα διαβάσω και δυστυχώς δεν έπεσα έξω.