Τι διαβάζετε;

[Nihilio]

Τελειώσα το Let the right one in και το προτείνω ανεπιφύλακτα (σε αντίθεση με την ταινία). Πολύ δυνατό βιβλίο, γράψιμο που θυμίζει Stephen King στα καλύτερά του, αναμειγνύοντας εξαιρετικά τον ψυχρό τρόμο και τη σκληρότητα της αποξένωσης με το ζεστό συναίσθημα της αγάπης μέσα από μια ιστορία βρικολάκων ανάμεσα σε ένα κουβάρι από δυσλειτουργικές σχέσεις. Ο Ελληνικός τίτλος της ταινίας "άσε το κακό να μπει" αδικεί εντελώς το θέμα του βιβλίου αυτού.

[Naroualis]

Τελείωσα δυο βιβλία χτες, εκδιαμέτρου αντίθετα.

 

Το ένα ήταν από τα χειρότερα των τελευταίων ετών. Λέγεται Πιτσαρία η Κόλαση και το έγραψε κάποιος Μικέλε Σέριο. 610 σελίδες αναίτιο σεξ και αίμα, με μια κάποια ελαχιστότατη βάση στους έναν ή δύο από τους πενήντα χαρακτήρες που εμφανίζονται. Αδυνατώ να περιγράψω την πλοκή διότι είναι αρκούντως εξωφρενική. Θα μπορούσε να είναι ένα καλό μυθιστόρημα τρόμου, αλλά καταλήγει μια χυδαία και πιθανότατα κακότεχνη σπλατεριά.

 

Το δεύτερο ήταν από τα καλύτερα των τελευταίων ετών. Λέγεται Τα Χειρότερα Παραμύθια των Αδελφών Γκριμ και το έχουν γράψει ο Λουίς Σεπουλβέδα κι ο Μάριο Δελγάδο Απαραΐν. Η βασική ιστορία αφορά τους Αδεφούς Γκριμ, αλλά όχι τους γνωστούς Ευρωπαίους παραμυθάδες. Πρόκειται για δυο παγιαδόρ, κάτι σαν τραβαδούρους της πάμπας της λατινικής Αμερικής, που η πορεία τους στο χωροχρόνο είανι επεισοδιακή και θεότρελη. Η δομή του βιβλίου είναι εξίσου θεότρελη,. Υποτίθεται ότι κάποιος Χοσέ Σεράγιεβο, από την ΠΓΔΜ, ανθολογεί, προλογίζει, επιλογίζει και επιμελείται την αλληλογραφία μεταξύ δύο ντοτόρων (του Όρσον Κ. Καστεγιάνος από την Ουρουγουάη και του Σεγισμούντο Ραμίρο φον Κλατς από την Παταγονία) που προσπαθούν να ξεδιαλύνουν τις σκοτεινές πτυχές της ιστορίας των Αδελφών Γκριμ. Με το πρόσχημα αυτό, οι Σεπουλβέδα και Απαραΐν πέφτουν με τα μούτρα στους υπαινιγμούς, την ανελέητη σάτιρα της λατινοαμερικάνικης πραγματικότητας και το μπέρδεμα παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος, όπως κάνει κι ο Μαρκές στα Εκατό Χρόνια Μοναξιά. Το βιβλίο είναι γεμάτο Easter Eggs λογοτεχνικά και κινηματογραφικά, (όπως ας πούμε οι δύο ακροβάτες Πάντσο Λάνκαστερ και Αντόνιο Κέρτις) αλλά και απίθανες ιστορίες σχετικά με την καημερινότητα των δύο καθηγητών, που δε διάγουν ακριβώς βίον ανθόσπαρτον... Το διάβαζα, γελούσα δυνατά (το χιούμορ είναι σχεδόν πρατσετικά ανατρεπτικό) και θύμωνα πολύ, ειδικά όταν αναφερόταν στις σκληρές αλήθειες των λατινοαμερικάνικων δικτατοριών.

 

 

[Sileon]

 

 

 

Το δεύτερο ήταν από τα καλύτερα των τελευταίων ετών. Λέγεται Τα Χειρότερα Παραμύθια των Αδελφών Γκριμ και το έχουν γράψει ο Λουίς Σεπουλβέδα κι ο Μάριο Δελγάδο Απαραΐν.

 

 

 

Πραγματικά, Ευθυμία, πολύ ιδιαίτερο βιβλίο! Αν και κάπου το παλαβιάρικό χιούμορ του με έφτανε στα όριά μου, έτσι όπως διαμορφωνόταν σταδιακά σε κύριο συστατικό του βιβλίου -ή ήταν εξ αρχής αλλά εγώ είχα ελπίσει σε κάτι άλλο-, θυμάμαι πως στο σύνολο ήταν διασκεδαστικό.

[Nihilio]

Τελείωσα δυο βιβλία χτες, εκδιαμέτρου αντίθετα.

 

Το ένα ήταν από τα χειρότερα των τελευταίων ετών. Λέγεται Πιτσαρία η Κόλαση και το έγραψε κάποιος Μικέλε Σέριο. 610 σελίδες αναίτιο σεξ και αίμα, με μια κάποια ελαχιστότατη βάση στους έναν ή δύο από τους πενήντα χαρακτήρες που εμφανίζονται. Αδυνατώ να περιγράψω την πλοκή διότι είναι αρκούντως εξωφρενική. Θα μπορούσε να είναι ένα καλό μυθιστόρημα τρόμου, αλλά καταλήγει μια χυδαία και πιθανότατα κακότεχνη σπλατεριά.

To έχω κι εγώ αυτό και, όπως το περιγράφεις, μου κάνει για παραδοσιακό Ιταλικό τρόμο. Μάλλον θα το διαβάσω μέσα στο επόμενο τρίμηνο.

[Naroualis]

@Sileon: Πέραν του ότι ο Σεπούλβεδα είναι ο πλέον αγαπημένος μου Λατινοαμερικανός συγγραφέας (ακολουθεί από μακριά ο Μαρκές), ετούτο το βιβλίο είναι η απόδειξη ότι εκτός από το να γράφει σοβαρές και σκληρά πραγματικές ιστορίες έχει και τη δυνατότητα να τις κάνει να ξεχυλίζουν από χιούμορ. Πιθανόν αυτό να οφείλεται στη συμβολή του Απαραΐν. Δεν ξέρω. Πάντως εγώ κατενθουσιάστηκα.

 

@Νιχίλιο: (στα ελληνικά, διότι με κόβει κρύος ιδρώτας στην ιδέα ότι πρέπει να γράψω μια ουαλική λέξη) έχω την εντύπωση ότι θα το βρεις λιγότερο τραγικό απ' ότι εγώ. Θέμα οπτικής γωνίας και σπουδής στον τρόμο. Εγώ έχω αρκετά μη-μου-άπτου σημεία ακόμη σε αυτό το θέμα. Από την άλλη... τι να πω. Μιας και το έχεις ήδη, υποθέτω αξίζει τον κόπο να διαβάσεις έστω τις 50 πρώτες του σελίδες. Θα σου δώσουν μια καλούτσικη ιδέα του όλου πονήματος.

 

@rest of the sff-bunch: Τελείωσα το Η Μηχανή Σταμάτησε, συλλογή διηγημάτων του Διονύση Καλαμβρέζου. Μπορώ να πω ότι το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Δομή, ιδέα, γλώσσα, είναι εξαιρετικά. Όχι ότι δεν έχει τα σκαμπανεβάσματά του, αλλωστε σε μια συλλογή πώς μπορείς να κρατήσεις σταθερό και όμοιο το επίπεδο όλων των ιστορίων; Κάποια θα είναι η καλύτερη και καποια η χειρότερη. Όμως το σύνολο είναι άνω του μετρίου και σε κάποιες στιγμές μάλιστα είναι πολύ-πολύ-πολύ άνω του μετρίου. Ξεχώρισα τα διηγήματα Περιπέτεια στην έρημο, το Τελευταίο Σπίρτο (ανατριχιαστική), ο Πρώτος Θαυμαστής (γλυκόπικρα ελπιδοφόραα), καθώς και το Μετρητής Μόλυνσης, που το είχα διαβάσει και παλιότερα κι είναι τελικά συγκλονηστικό.

[Nihilio]

@Νιχίλιο: (στα ελληνικά, διότι με κόβει κρύος ιδρώτας στην ιδέα ότι πρέπει να γράψω μια ουαλική λέξη) έχω την εντύπωση ότι θα το βρεις λιγότερο τραγικό απ' ότι εγώ. Θέμα οπτικής γωνίας και σπουδής στον τρόμο. Εγώ έχω αρκετά μη-μου-άπτου σημεία ακόμη σε αυτό το θέμα. Από την άλλη... τι να πω. Μιας και το έχεις ήδη, υποθέτω αξίζει τον κόπο να διαβάσεις έστω τις 50 πρώτες του σελίδες. Θα σου δώσουν μια καλούτσικη ιδέα του όλου πονήματος.

Έλεγα να πιάσω το guards guards, αλλά ίσως να το κάνω. Αυτό που περιέγραφες είναι εντελώς Fulci (ή λοιποί σκηνοθέτες gialli) σε βιβλίο οπότε παίζει και να γουστάρω.

[Nihilio]

Έπιασα τις πρώτες 30 σελίδες και νομίζω καταλαβαίνω τι εννοείς. Ναι, δεν είναι για όλους, δεν ξέρω καν αν είναι για εμένα, αλλά στην πορεία θα φανεί αν αντέχω το γκροτέσκο ύφος του.

[heiron]

http://www.flipkart.com/shivaji-col-palsokar-great-guerrilla/8181580036-7v23f90f57

 

Shivaji, the great guerilla

Ενα ιστορικο βιβλίο για τον Ινδο πολέμαρχο του 17ου αιώνα Σιβατζαι.Δώρο ήταν και είπα να το διαβάσω.Εχασα το μπυσουλα με τα αμετρητα οχυρα που καταλαμβανε,τους πολιορκούσαν,τα α΄φηνε,τους πάμπολλους στρατηγούς που πολέμησαν εναντίον του,τους γειτονικούς ηγέτες,τους βαθμούς που είχε ο κάθε ηγεμόνας κτλ...Ο συγγραφέας προφανώς υποκειμενικός και μεγάλος λάτρης του ηρωα.Επίσης δεν συγκρίνεται με διάσημους ιστορικούς στο θέμα γραφής.

[D'Ailleurs]

Πατρίσια Κόρνγουέλ - Επικίνδυνη ζώνη Ένα αποτρόπαιο έγκλημα με θύμα την υπέρμετρα φιλόδοξη κι εγωίστρια περιφερειακή εισαγγελέα της Μασαχουσέτης Μονίκ Λαμόντ αναστατώνει τις δικαστικές και αστυνομικές αρχές. Τι κρύβεται πίσω απ' αυτό το έγκλημα;

 

Η περιφερειακή εισαγγελέας της Μασαχουσέτης, Μονίκ Λαμόντ, μια ελκυστική και δυναμική γυναίκα, σκοπεύει να βάλει υποψηφιότητα για κυβερνήτης. Για να αυξήσει τη δημοτικότητά της, αποφασίζει να στηρίξει το πρόγραμμα "Απειλή", μια καινούργια πρωτοβουλία καταπολέμησης του εγκλήματος. Θεωρεί πως ο ντετέκτιβ Γουίν Γκαράνο είναι ο κατάλληλος άνθρωπος γι αυτή τη δουλειά και του αναθέτει την υπόθεση.

 

Εκείνος έχει τις αμφιβολίες του - τόσο για την αποτελεσματικότητα του προγράμματος όσο και για τα κίνητρα της αφεντικίνας του. Όμως πριν καλά καλά προλάβει να εκφράσει τις αντιρρήσεις του, ένα αποτρόπαιο έγκλημα με θύμα την υπέρμετρα φιλόδοξη κι εγωίστρια Μονίκ Λαμόντ αναστατώνει τις δικαστικές και αστυνομικές αρχές της Μασαχουσέτης.

 

Πρόκειται για τυχαίο γεγονός, ή μήπως πίσω απ' αυτό το έγκλημα κρύβεται κάτι πιο προσωπικό;

[Mort13]

The World According to Garp, του John Irving

Ενδιαφέρον βιβλίο, που θεωρείται κλασικό πλέον στην Αμερικάνικη λογοτεχνία αν και γράφτηκε μόλις πριν από 30 χρόνια. Είναι κυρίως metafiction καθώς μας παρουσιάζει τη ζωή και τις ανησυχίες ενός συγγραφέα μέσα από διάφορες στιγμές της ζωής του, άλλες χιουμοριστικά σουρεαλιστικές κι άλλες τραγικά ρεαλιστικές.

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''Ιούλιος Βερν: Τα Παράδοξα ενός Μύθου'' του Lucian Boia. Είναι μία μελέτη πάνω στη ζωή και στο έργο του μεγάλου συγγραφέα. Ο Boia καταπιάνεται με ορισμένες πτυχές της ζωής του Βερν όπως την σχέση του με τον Πιερ- Ζυλ Ετζέλ ο οποίος υπήρξε ο κυριότερος εκδότης του. Μία σχέση που ήταν άλλοτε πατρική και άλλοτε καταπιεστική. Εξετάζει επίσης και την σχέση με τον γιο του Μισέλ, που στα πρώτα της βήματα ήταν πολύ δύσκολη για να καταλήξει τελικά σε σχέση εμπιστοσύνης. Θίγεται και το καυτό θέμα για το αν ο συγγραφέας υπήρξε ρατσιστής ή όχι για να βγει τελικά το συμπέρασμα ότι σύμφωνα με τα σημερινά κριτήρια ο Βερν ναι, ήταν ρατσιστής, αλλά σύμφωνα μ' αυτά της εποχής του μονάχα έτσι δεν ήταν τα πράγματα. Άλλα ενδιαφέροντα σημεία ήταν το ότι ο θείος Ιούλιος αν και αποκαλέστηκε προφήτης του μέλλοντος και προπάτορας της επιστημονικής φαντασίας, ο ίδιος δεν αποδέχτηκε ποτέ αυτόν τον χαρακτηρισμό, δεν επιδίωξε ποτέ αυτή την ταμπέλα. Είναι γνωστή και η μεγάλη του αγάπη για την γεωγραφία, όσοι έχετε διαβάσει βιβλία του, θα ξέρετε ότι μεγάλα τμήματα τους αναλώνονται σε γεωγραφικές περιγραφές χωρών και τοπίων, αλλά και σε ήθη και έθιμα λαών και κοινωνιών. Π.χ. ο Boia ούτε λίγο ούτε πολύ ισχυρίζεται ότι ο Βερν έγραψε το ''20.000 Λεύγες κάτω από την Θάλασσα'' θέλοντας να γράψει ένα βιβλίο για τις θάλασσες. Και για να το κάνει αυτό χρειαζόταν μία πλοκή να στήσει. Εννοεί δηλαδή πως το βιβλίο αναφέρεται καθαρά στα της θάλασσας, και όχι στον Νέμο και τα ιδανικά του. Ουάου, δεν το ήξερα αυτό. (Αν ισχύει τελικά). Ο Βερν είναι ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς και το βιβλίο το διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον, εκτός ίσως από το κεφάλαιο που αναφερόταν στις πολιτικές πεποιθήσεις του, το οποίο και με κούρασε.

[Nihilio]

Μεταξύ άλλων είχε και την ''Φωτιά του Ασσουρμπανιπάλ'' του Ρόμπερτ Χάουαρντ. Τοποθετώ την συγκεκριμένη ιστορία ανάμεσα στις 5 καλύτερες ιστορίες τρόμου που έχω διαβάσει ποτέ μου, παίζει να είναι και η καλύτερη. Είναι πραγματικά ένα συγκλονιστικό δείγμα γραφής που αποτελεί την καλύτερη απόδειξη για το πόσο μεγάλος είναι αυτός ο συγγραφέας. Διαβάστε την και θα με θυμηθείτε

Μήπως ξέρει κανένας τον Αγγλικό τίτλο της;

 

Τελείωσα δυο βιβλία χτες, εκδιαμέτρου αντίθετα.

 

Το ένα ήταν από τα χειρότερα των τελευταίων ετών. Λέγεται Πιτσαρία η Κόλαση και το έγραψε κάποιος Μικέλε Σέριο. 610 σελίδες αναίτιο σεξ και αίμα, με μια κάποια ελαχιστότατη βάση στους έναν ή δύο από τους πενήντα χαρακτήρες που εμφανίζονται. Αδυνατώ να περιγράψω την πλοκή διότι είναι αρκούντως εξωφρενική. Θα μπορούσε να είναι ένα καλό μυθιστόρημα τρόμου, αλλά καταλήγει μια χυδαία και πιθανότατα κακότεχνη σπλατεριά.

Επειδή το τελειώσα χθες, να μου επιτρέψεις να διαφωνίσω: άπαξ και ο αναγνώστης ξεπεράσει το πρώτο σοκ και καταλάβει τι διαβάζει ανακαλύπτει τι διαμάντι έχει στα χέρια του. Το όλο μυστικό είναι ότι δεν είναι βιβλίο τρόμου, αλλά μια γκροτέσκα μαύρη κωμωδία με πολύ σεξ και σπλάττερ και μπόλικες δόσεις σουρεαλισμού, καθώς και την ψιλοκλασσική Ιταλική σεναριακή δομή που αφορά παράπλευρες ιστορίες γύρω από ένα κεντρικό γεγονός - όσοι έχουν δει την Έβδομη Πύλη της Κολάσεως του Lucio Fulci μάλλον καταλαβαίνουν τι εννοώ.

Το τέλος με ψιλοκούρασε, αλλά διάσπαρτα στο βιβλίο υπήρχαν πολύ ενδιαφέροντα κομμάτια και σκηνές πραγματικής φρίκης (πχ το δεύτερο κομμάτι της ιστορίας με το δύτη) ενώ η γραφή είναι εντυπωσιακά καλή και η μετάφραση φροντισμένη. Αλλά στο τέλος πρέπει να θες να διαβάσεις αυτό που είναι το βιβλίο.

[Δημήτρης]

Μήπως ξέρει κανένας τον Αγγλικό τίτλο της;

 

 

The Fire of Asshurbanipal. Την έχεις διαβάσει;

[Nihilio]

The Fire of Asshurbanipal. Την έχεις διαβάσει;

Όχι. Την έψαχνα στο wikisource και δεν υπήρχε και είπα μήπως είναι καμία μετάφραση του τύπου: Ο πύργος του Ερπετού (Red nails στο πρωτότυπο)

[Δημήτρης]

Όχι. Την έψαχνα στο wikisource και δεν υπήρχε και είπα μήπως είναι καμία μετάφραση του τύπου: Ο πύργος του Ερπετού (Red nails στο πρωτότυπο)

 

Μπορείς να την διαβάσεις εδώ http://gutenberg.net.au/ebooks06/0601741.txt αν δεν έχεις πρόβλημα να διαβάσεις στο κομπιούτερ. Αν τελικά το κάνεις μην ξεχάσεις να πεις αν σου άρεσε.

[Nihilio]

Μπορείς να την διαβάσεις εδώ http://gutenberg.net.au/ebooks06/0601741.txt αν δεν έχεις πρόβλημα να διαβάσεις στο κομπιούτερ. Αν τελικά το κάνεις μην ξεχάσεις να πεις αν σου άρεσε.

Αυτό κάνω τώρα. Ευχαριστώ για το λινκ

[Δημήτρης]

Αυτό κάνω τώρα. Ευχαριστώ για το λινκ

 

Τίποτα. Have fun.

[Naroualis]

Τελείωσα το The Last Continent, του Terry Ρratchett. Νομίζω ότι ήταν μακράν το χειρότερο βιβλίο του Δισκόκοσμου που έχω διαβάσει. Ούτε καν ο αγαπημένος μου Ανεμοβρόχης δεν κατάφερε να το σώσει, ούτε καν τα σεξουαλικά υπονοούμενα με την κυρία Γουίτλοου και τον Senior Wrangler. Αδύνατον να καταλάβω τι ήθελε να πει ο ποιητής στο τέλος. Εξ ου κι έκαν δύο ολόκληρες εβδομάδες να το τελειώσω. Το διαννοείστε;

[D'Ailleurs]

Εγώ τελείωσα το "Με μιά βολή" του Lee Child. Έχω διαβάσει άλλα τέσσερα βιβλία του εν λόγω κυρίου αλλα το συγκεκριμένο είναι μάλλον το δευτερο αγαπημένο μου και το προτείνω στους φίλους του αστυνομικού βιβλίου. Ο ήρωας του Child είναι ένας σκληροτράχηλος πρώην στρατονόμος ονόματι Τζάκ Ρίτσερ που κυκλοφορεί στην Αμερική χωρίς σαφή προορισμό και φροντίζοντας να καλύπτει τα ίχνη του. Στο συγκεκριμένο βιβλίο, ένας ακροβολιστής σκοτώνει πέντε ανθρώπους εν ψυχρό. Η αστυνομία συλλαμβάνει έναν ύποπτο ο οποίος έχει παρελθόν με τον Ρίτσερ, οπότε ο δέυτερος ταξιδευει στην πόλη για να λύσει την υπόθεση.

 

Σε γενικές γραμμές τα βιβλία του Child, είναι καλογραμμένα και παραπέμπουν στην pulp αμερικάνικη λογοτεχνία. Θυμίζουν Μίκυ Σπίλεην αλλα σε πιο μοντέρνα έκδοση. Διαβάζονται έυκολα αν και ορισμένες φορές κουράζουν λόγω της υπερβολικής ανάλυσης των πραγμάτων απο τον συγγραφέα. Δεν πρόκειται για λογοτεχνία που θα γράψει ιστορία αλλα για να περνάει η ώρα είναι οκ!

[I robot]

Επειδή το τελειώσα χθες, να μου επιτρέψεις να διαφωνίσω: άπαξ και ο αναγνώστης ξεπεράσει το πρώτο σοκ και καταλάβει τι διαβάζει ανακαλύπτει τι διαμάντι έχει στα χέρια του. Το όλο μυστικό είναι ότι δεν είναι βιβλίο τρόμου, αλλά μια γκροτέσκα μαύρη κωμωδία με πολύ σεξ και σπλάττερ και μπόλικες δόσεις σουρεαλισμού, καθώς και την ψιλοκλασσική Ιταλική σεναριακή δομή που αφορά παράπλευρες ιστορίες γύρω από ένα κεντρικό γεγονός - όσοι έχουν δει την Έβδομη Πύλη της Κολάσεως του Lucio Fulci μάλλον καταλαβαίνουν τι εννοώ.

Το τέλος με ψιλοκούρασε, αλλά διάσπαρτα στο βιβλίο υπήρχαν πολύ ενδιαφέροντα κομμάτια και σκηνές πραγματικής φρίκης (πχ το δεύτερο κομμάτι της ιστορίας με το δύτη) ενώ η γραφή είναι εντυπωσιακά καλή και η μετάφραση φροντισμένη. Αλλά στο τέλος πρέπει να θες να διαβάσεις αυτό που είναι το βιβλίο.

 

+1 από μένα. Συμφωνώ σε όλα (έτσι θυμάμαι το βιβίο δλδ, πάνε χρόνια).

[Naroualis]

Βασικά, σχετικά με την Πιτσαρία του Σέριο: Κάπου έγραψα ότι είναι θέμα σπουδής στον τρόμο. Ήταν μάλλον ένας κακός τρόπος να πω ότι εγώ με τον τρόμο δεν έχω και τόοοοοσες πολλές επαφές, οπότε η κριτική μου ήταν μια κριτική βιβλίου τρόμου μέσα από τα μάτια μιας φαντασούς. Πολλά πράγματα μου φάνηκαν τραγικά ενώ στα μάτια κάποιου όπως ο Νιχίλιο που έχει διαβάσει τον άπειρο τρόμο, θα φάνταζαν ενδιαφέροντα.

 

 

[Nihilio]

Βασικά, σχετικά με την Πιτσαρία του Σέριο: Κάπου έγραψα ότι είναι θέμα σπουδής στον τρόμο. Ήταν μάλλον ένας κακός τρόπος να πω ότι εγώ με τον τρόμο δεν έχω και τόοοοοσες πολλές επαφές, οπότε η κριτική μου ήταν μια κριτική βιβλίου τρόμου μέσα από τα μάτια μιας φαντασούς. Πολλά πράγματα μου φάνηκαν τραγικά ενώ στα μάτια κάποιου όπως ο Νιχίλιο που έχει διαβάσει τον άπειρο τρόμο, θα φάνταζαν ενδιαφέροντα.

Δεν είναι τρόμος ακριβώς, είναι μαύρη γκροτέσκα κωμωδία/σάτιρα με κάποια δάνεια από τα Ιταλικά σπλάττερ των 70's-80's (με βασικό το ότι δεν υπάρχει συμπαγές σενάριο, αλλά όλα περιστρέφονται γύρω από κάποια βασικά γεγονότα που οδηγούν σε βίαιους θανάτους).

 

Επίσης τελείωσα το guards! guards! του Pratchett και τώρα διαβάζω το Wasp Factory του Iain Banks (ναι, βρήκα επιτέλους 2 από τα βιβλία που αναζητώ χρόνια στο Ελλάδα - και κάποια στιγμή θα αναφέρω και το τι πέτυχα από Moorcock με 2,5 λίρες το βιβλίο)

[heiron]

Και γιατι δεν το αναδερεις ΤΩΡΑ?!?

Εγώ διαβάζω το The Worm Ouroboros,μια ευγενική χορηγία του Δημήτρη.Λιγο κουραστικό με τα αρχαικα αγγλικά στους διαλόγους και με τις περιγραφές εδώ και εκεί αλλά η ιστορία και οι χαρακτήρες είναι καλοί.Νιώθω σαν να διαβάζω κάποιον αρχαίο μύθο ή μαλλον κάποια ιστορία του Σεξπυρ...

[SpirosK]

Εγώ διαβάζω το "Μάτι του Χρόνου", το οποίο παραδόξως είναι πολύ καλό (μέχρι τα μισά που έχω φτάσει τουλάχιστον).

Αν και πάρα πολύ κουραστικό στα σημεία που έχει το SCI και εξηγεί με φυσική-γεωλογία κτλ γιατί γίνονται ορισμένα πράγματα,

ευτυχώς έχει και πολύ FI ώστε να μην κουράζει σαν σύνολο

[Naroualis]

Ποιανού είναι το Μάτι του Χρόνου; (Άκουσα εγώ γεωλογία κι αμέσως ενδιαφέρθηκα... )