Τι διαβάζετε;

[heiron]

Το Τραγούδι των Νιμπενλούνγκεν

 

Εχω ακούσει και δει διαφορα οπότε καλό είναι που το διαβάζω να ξέρω και τι ακριβώς γίνεται πέρα από τις διασκευές.Παράλληλα ξαναδιαβάζω Χοκμουν.Διάβασα το making of a sorcerer πρόσφατα και είπα να ξαναπιάσω κάτι του Μουρκοκ.

[Mort13]

The Graveyard Book, του Neil Gaiman.

 

Άλλο ένα υπέροχο βιβλίο από τον "rock star" του χώρου μας. Η ιστορία του Nobody Owens που μεγαλώνει σε ένα νεκροταφείο υπό την επίβλεψη φαντασμάτων, λυκανθρώπων κι άλλων γνωστών πλασμάτων της νύχτας είναι ένα όμορφο και συγκινητικό παραμύθι για την ενηλικίωση αλλά και το τι σημαίνει να είσαι διαφορετικός από τους άλλους.

[Naroualis]

Τελείωσα μετά κόπων χιλίων και βασάνων άλλων τόσων, το Ταξιδεύοντας στα Αιθέρια Μονοπάτια του Έρωτα, της Σοφίας Παπαγεωργίου. Από το οπισθόφυλλο:

 

Το "Ταξιδεύοντας στα Αιθέρια μονοπάτια του Έρωτα" είναι ένα πολυεπίπεδο διήγημα φαντασίας, που δίνει μια ατμοσφαιρική και αέρινη διάσταση στον ανεκπλήρωτο έρωτα. Το περίτεχνο κείμενο αναδεικνύεται μέσα από περιγραφές διαφόρων παραστάσεων, εκπληρώνοντας έτσι για κάθε αναγνώστη ένα μακρύ ταξίδι στον κόσμο του φανταστικού.

 

Πολλά υποσχόμενο; Μάλλον. Μεγάλη απογοήτευση; Σίγουρα. Τα πολλά επίπεδα είναι μάλλον λίγα, το ένα διήγημα είναι στην ουσία δύο διηγήματα, το περλίτεχνο κειμενο είναι κατά τα 3/4 επίθετα και μόνο. Κι η απογοήτευση είναι κυρίως διότι η ιδέα θα μπορούσε κάλλιστα να παρουσιαστεί (από άλλη οπτική γωνία) σε ένα αξιοπρεπέστατο τρίτομο έργο, παλατζάροντας ευχάριστα ανάμεσα στο επικό και το ηρωικό φαντασικό. Έτσι όπως είναι γραμμένο είναι ανούσια κουραστικό, η όποια ποιητική και "αέρινη" διάθεση χάνεται κάτω από τόνους επιθέτων και ακόμη και τα καλά του διηγήματος (ή μάλλον των δύο διηγημάτων) είναι αδύνατον να τα δει κανείς, διότι δε μπορεί να διαβάσει πάνω από δυο σελίδες την ημέρα, πριν τον πιάσει πονοκέφαλος. Κι όλα αυτά για 108 σελίδες.

[D'Ailleurs]

Andrzej Sapkowski - The blood of elves

 

 

For more than a hundred years humans, dwarves, gnomes and elves lived together in relative peace. But times have changed, the uneasy peace is over and now the races once again fight each other - and themselves: dwarves are killing their kinsmen, and elves are murdering humans and elves, at least those elves who are friendly to humans . . . Into this tumultuous time is born a child for whom the witchers of the world have been waiting. Ciri, the granddaughter of Queen Calanthe, the Lioness of Cintra, has strange powers and a stranger destiny, for prophecy names her the Flame, one with the power to change the world - for good, or for evil . . . Geralt, the witcher of Rivia, has taken Ciri to the relative safety of the Witchers' Settlement, but it soon becomes clear that Ciri isn't like the other witchers. As the political situation grows ever dimmer and the threat of war hangs almost palpably over the land, Geralt searches for someone to train Ciri's unique powers. But someone else has an eye on the young girl, someone who understand exactly what the prophecy means - and exactly what Ciri's power can do. This time Geralt may have met his match.

 

 

επίσης προτείνω σε όλους να διαβάσουν το "Μυστικό χειρόγραφο". Ο Γκρούμπερ είναι απο τους καλύτερους σύγχρονους συγγραφείς, και το απέδειξε με τα προηγούμενα βιβλια του. Το καινούριο ξεφευγει απο το μεταφυσικό θρίλερ και πλησιάζει περισσότερο την περιπέτεια μυστηρίου, μόνο που αντίθετα με αρκετούς συγγραφείς του είδους, αυτός ξέρει πραγματικά να γράφει. Μπορεί τα γραπτά του να μήν έχουν το κινηματογραφικό απλοποιημέμο στήσιμο του Ντάν Μπράουν αλλά είναι άκρως εθιστικά και καθηλοτικά, ενώ είναι καταπληκτικό το πώς μπορεί να χρησιμοποιεί πολλά διαφορετικά στύλ.

 

[Eroviana]

Τελείωσα μετά κόπων χιλίων και βασάνων άλλων τόσων, το Ταξιδεύοντας στα Αιθέρια Μονοπάτια του Έρωτα, της Σοφίας Παπαγεωργίου. Από το οπισθόφυλλο:

 

 

 

Πολλά υποσχόμενο; Μάλλον. Μεγάλη απογοήτευση; Σίγουρα. Τα πολλά επίπεδα είναι μάλλον λίγα, το ένα διήγημα είναι στην ουσία δύο διηγήματα, το περλίτεχνο κειμενο είναι κατά τα 3/4 επίθετα και μόνο. Κι η απογοήτευση είναι κυρίως διότι η ιδέα θα μπορούσε κάλλιστα να παρουσιαστεί (από άλλη οπτική γωνία) σε ένα αξιοπρεπέστατο τρίτομο έργο, παλατζάροντας ευχάριστα ανάμεσα στο επικό και το ηρωικό φαντασικό. Έτσι όπως είναι γραμμένο είναι ανούσια κουραστικό, η όποια ποιητική και "αέρινη" διάθεση χάνεται κάτω από τόνους επιθέτων και ακόμη και τα καλά του διηγήματος (ή μάλλον των δύο διηγημάτων) είναι αδύνατον να τα δει κανείς, διότι δε μπορεί να διαβάσει πάνω από δυο σελίδες την ημέρα, πριν τον πιάσει πονοκέφαλος. Κι όλα αυτά για 108 σελίδες.

 

Αυτή η κριτική δείχνει ακριβώς τα λάθη των συγγραφέων. Ειδικά αυτό το "κάτω από τόνους επιθέτων" είναι όλα τα λεφτά! Είναι γνωστό άλλωστε ότι καλή γραφή είναι η πλημμύρα επιθέτων/επιρρημμέτων/σχημάτων λόγου και τα καλολογικά στοιχεία

[Nihilio]

Αυτή η κριτική δείχνει ακριβώς τα λάθη των συγγραφέων. Ειδικά αυτό το "κάτω από τόνους επιθέτων" είναι όλα τα λεφτά! Είναι γνωστό άλλωστε ότι καλή γραφή είναι η πλημμύρα επιθέτων/επιρρημμέτων/σχημάτων λόγου και τα καλολογικά στοιχεία

Πώς αλλιώς θα δείξεις το συναισθηματικό βάρος κάθε σκηνής; Δε μπορείς να βάλεις το θέμα από το ρέκβιεμ για ένα όνειρο να παίζει στο background.

 

Κατά τα άλλα έπιασα χθες το Exquisite Corpse της Poppy Z. Brite. Δολοφόνος αγοριών καταδικάζεται και φυλακίζεται στις Βρετανικές φυλακές, αλλά καταφέρνει να ξεφύγει (ως εδώ έχω φτάσει ως τώρα) και στην Αμερική ενώνει τις δυνάμεις του με έναν άλλο δολοφόνο, τον Jay. Προβλέπεται αρκετά άρρωστο και έχω ελπίδες ότι άξιζε τον κόπο.

[Guest Anime_Overlord]

Τελείωσα το Ο Αναρχικός των Δύο Κόσμων. Επιστημονικής φαντασίας του εξήντα που πήρε μπόλικα βραβεία σαν ένα από τα καλύτερες πολιτικά αναλυόμενες ιστορίες. Βασικά ήταν μια σχετικά απλή σε πλοκή ιστορία όπου ένας άντρας μελετάει και συγκρίνει δύο κοινωνίες, μια κομουνιστική και μια καπιταλιστική... στο διάστημα.

Είχε μπόλικες καλές ιδέες αλλά καταντούσε συχνά μονολογικό και ξερά διδαχτικό και με χάλασε.

[Nienor]

κομουνιστική

Μήπως διάβαζες άλλο βιβλίο????

[Guest Anime_Overlord]

Όχι εκτός κι αν οι αναρχικοί δεν πιάνουνε για κομουνιστές έτσι ωραία που τα είχανε κάνει όλα

[Nihilio]

Όχι εκτός κι αν οι αναρχικοί δεν πιάνουνε για κομουνιστές έτσι ωραία που τα είχανε κάνει όλα

Όταν λέμε κομουνιστής βασικά εννοούμε αριστερά καθεστώτα στα πρότυπα της ΕΣΣΔ και του γενικότερου Ανατολικού Μπλοκ. Οι Αναρχοκομουνιστές (που είναι υποκατηγορία των αναρχικών) και οι απόψεις τους δε συνάδουν με αυτά τα καθεστώτα. Και αν είχα διαβάσει το βιβλίο θα σου είχα πει και τις διαφορές που υπάρχουν.

[Guest Anime_Overlord]

Δε νομίζω ότι καν η συγγραφέας γνώριζε την διαφορά των δύο τόσο παλιά που είχε γραφτεί το βιβλίο αλλά η κοινωνία των αναρχικών ήταν βασικά μικρές κοινότητες που συνεργάζονταν μεταξύ τους δίχως κέρδος παρά για την κάλυψη αναγκών. Δεν υπήρχε σταθερή κατοικία, όλοι πηγαίνανε εκεί που τους λέγανε ανάλογα με τις ανάγκες. Και φυσικά, ούτε θρησκεία, ούτε γάμος, ούτε χρήματα, ούτε καν η έννοια του καλλωπισμού.

Εφόσον μιλάμε για μικρές κοινότητες που προσπαθούνε να έχουνε αυτάρκεια και συνεργάζονται μόνο για την κάλυψη αναγκών, μπορεί να πεις ότι είναι και αναρχοκομουνιστές.

Edited November 22, 2009 by Anime_Overlord

[Nihilio]

Δε νομίζω ότι καν η συγγραφέας γνώριζε την διαφορά των δύο τόσο παλιά που είχε γραφτεί το βιβλίο

Η διαφορά είναι πολύ γνωστή από παλιά. Ο Ισπανικός εμφύλιος και η περίπτωση της Βαρκελόνης το αποδεικνύει αυτό χωρίς αμφιβολία

 

Εφόσον μιλάμε για μικρές κοινότητες που προσπαθούνε να έχουνε αυτάρκεια και συνεργάζονται μόνο για την κάλυψη αναγκών, μπορεί να πεις ότι είναι και αναρχοκουμουνιστές.

Ναι, φυσικά και μπορείς, αλλά, αν δεν διαβάσω το βιβλίο δεν μπορώ να το πω με σιγουριά

[melkiades]

Κατά τα άλλα έπιασα χθες το Exquisite Corpse της Poppy Z. Brite. Δολοφόνος αγοριών καταδικάζεται και φυλακίζεται στις Βρετανικές φυλακές, αλλά καταφέρνει να ξεφύγει (ως εδώ έχω φτάσει ως τώρα) και στην Αμερική ενώνει τις δυνάμεις του με έναν άλλο δολοφόνο, τον Jay. Προβλέπεται αρκετά άρρωστο και έχω ελπίδες ότι άξιζε τον κόπο.

 

Μάλλον είναι αυτό που στα ελληνικα κυκλοφορησε απο τις εκδόσεις Οξυ με τίτλο "Θεσπέσιο Πτωμα" αν θυμάμαι καλά. Έχει πολλά χρόνια που το δάβασα αλλά ένα θυμάμαι, Α Η Δ Ι Α τίποτα παραπάνω, απόλυτο χάσιμο χρόνου για μένα. Για γράψε κάτι μόλις το τελειώσεις.

[Nihilio]

Μάλλον είναι αυτό που στα ελληνικα κυκλοφορησε απο τις εκδόσεις Οξυ με τίτλο "Θεσπέσιο Πτωμα" αν θυμάμαι καλά. Έχει πολλά χρόνια που το δάβασα αλλά ένα θυμάμαι, Α Η Δ Ι Α τίποτα παραπάνω, απόλυτο χάσιμο χρόνου για μένα. Για γράψε κάτι μόλις το τελειώσεις.

Αυτό ακριβώς είναι.. Δεν ξέρω, μέχρι στιγμής το bodycount είναι στο 3 και έχω διαβάσει το 1/4ο του βιβλίου. Και το πήρα ελπίζοντας ότι θα είναι Α Η Δ Ι Α.

[melkiades]

Αυτό ακριβώς είναι.. Δεν ξέρω, μέχρι στιγμής το bodycount είναι στο 3 και έχω διαβάσει το 1/4ο του βιβλίου. Και το πήρα ελπίζοντας ότι θα είναι Α Η Δ Ι Α.

 

 

Ε καλά, αφού για αηδία το πήρες, τότε πάω πάσο

 

Να τα λες αυτά βρε παιδι μου, να τα λες να μην μπερδεύομαι κι εγώ.

Edited November 23, 2009 by melkiades

[Guest Anime_Overlord]

Τελείωσα το «Ο Θείος Πέτρος και την Εικασία του Γκόλντμπαχ».

 

Σχετικά μικρό βιβλίο που διαβάζεται σε δύο μέρες μόνο αλλά σε 300 σελίδες λέει πράγματα που τα περισσότερα βιβλία δε λένε σε χίλιες. Και μπορώ να πω ότι μου άρεσε πολύ. Αν και έγινε αυτό που πάντα έλεγα, οι μαθηματικοί σπαταλάνε τις ζωές τους σε ανούσια θεωρητικά, δίχως πρακτική εφαρμογή πράγματα. Άσε που ποτέ δεν κατάλαβα πως γίνεται να υπάρχει ζυγός πρώτος αριθμός, πόσο μάλλον να υπάρχει μονό γινόμενο. Φυσικά υπάρχουν και πολλά εφαρμοσμένα μαθηματικά αλλά κάτι σαν τον τετραγωνισμό του κύκλου είναι άστα να πάνε. Πάντως μου άρεσε πολύ το βιβλίο και τα έλεγε σταράτα και απλά και είχε γρήγορη πλοκή και κατανοητή ακόμα και από μη μαθηματικούς.

Και παρακαλώ πολύ είναι γραμμένο από Έλληνα και βραβευμένο στο εξωτερικό!

 

 

Όποιος θέλει μπορεί να το βρει και (χεμ) σε αρχείο word στο δίκτυο αν θέλει να πάρει μια γεύση πριν το αγοράσει.

 

Edited November 24, 2009 by Anime_Overlord

[Arachnida]

Τελείωσα το «Ο Θείος Πέτρος και την Εικασία του Γκόλντμπαχ».

 

Σχετικά μικρό βιβλίο που διαβάζεται σε δύο μέρες μόνο αλλά σε 300 σελίδες λέει πράγματα που τα περισσότερα βιβλία δε λένε σε χίλιες. Και μπορώ να πω ότι μου άρεσε πολύ. Αν και έγινε αυτό που πάντα έλεγα, οι μαθηματικοί σπαταλάνε τις ζωές τους σε ανούσια θεωρητικά, δίχως πρακτική εφαρμογή πράγματα. Άσε που ποτέ δεν κατάλαβα πως γίνεται να υπάρχει ζυγός πρώτος αριθμός, πόσο μάλλον να υπάρχει μονό γινόμενο. Φυσικά υπάρχουν και πολλά εφαρμοσμένα μαθηματικά αλλά κάτι σαν τον τετραγωνισμό του κύκλου είναι άστα να πάνε. Πάντως μου άρεσε πολύ το βιβλίο και τα έλεγε σταράτα και απλά και είχε γρήγορη πλοκή και κατανοητή ακόμα και από μη μαθηματικούς.

Και παρακαλώ πολύ είναι γραμμένο από Έλληνα και βραβευμένο στο εξωτερικό!

 

 

Όποιος θέλει μπορεί να το βρει και (χεμ) σε αρχείο word στο δίκτυο αν θέλει να πάρει μια γεύση πριν το αγοράσει.

 

 

Το βιβλίο είναι εξαιρετικό. Πολύ αγαπημένο. Δεν έχει μεταφραστεί τυχαία σε 30 (!) γλώσσες.

[Naroualis]

Πρώτον μη βαράτε, το διάβασα όσο είχα τους επισκέπτες στο σπίτι. Δεν ήθελα να παρουν τα μυαλά τους αέρα, καταλαβαίνετε.

Δεύτερον είναι πλυ αραιογραμμένο αν και κουρστικό και πολλές φορές ανούσιο.. Χμ. Τίτλο ξέχασα ε;

 

Αρκετά αβανταδόρικος. Προληπτικός Πυρηνικός Πόλεμος, του Γιάννη Βατζιά. Έχει ένα (1) καλό εύρημα το οποίο δυστυχώς δε μπορεί να υποστηρίξει αληθοφανώς. Η περιγραφή του "τώρα" μέσω του ημερολογίου είναι μετριότατη και περιλεμβάνει κυρώς ταξίδια από προορισμό σε προορισμό, περιγραφές πόλεων με νοσταλγική διάθεση ("α, η Κύπρος, η Κύπρος, η αγαπημένη μου πόλη")*, πολύ περπάτημα, φαγητό και ανθρώπους οι οποίοι προφανώς δεν κάνουν τίποτε στη ζωή τους άλλο από το να τρώνε, να ταξιδεύουν και να κολυμπάνε γυμνοί.

 

Οι άντρες έχουν όλοι ερωτικά κουσούρια, όπως ο ένας είναι παστορας, ο άλλος κουτσός εκ γενετής, ο τρίτος είναι 78 ετών, αλλά μεγάλοι εραστές και με "μαγνητισμό". Οι γυναίκες περνουν όποιον να 'ναι, αρκεί να βρίσκονται κοντά σε ρυάκι ή ποταμό ή καβάλα στ' άλογο. Υποθέτω ότι είναι κατάλοιπα των 70's αυτά, αλλα δεν διαβάζονται άνετα σήμερα.

 

Κάπου ενδιάμεσα παίζει ένας προληπτικός πυρηνικός πόλεμος (γιατί οι μεγάλοι αποφάσισαν ότι είναι πολύ κακό για την οικονομία και την ψυχολογία των λαών να φοβούνται συνεχώς ότι θα γίνει πόλεμος, οπότε θα διασφαλίσουμε με κιβωτούς και άλλα τέτοια το μέλλον της φυλής και μετά θα κάνουμε σε ανύποπτο χρόνο ένα πυρηνικό πόλεμο να ψοφήσετε όλοι οι άλλοι και να την περνάμε εμείς μπέικα), μια ασαφής τράπεζα σπερματος και 40 υγειείς γυναίκες 20 έως 38 ετών (το μελλον της φυλής που λέγαμε), ένα μαύρο σύννεφο που ποτέ δεν εξηγείται τι είναι, πολλοί κυνοπίθηκοι του Γιβραλτάρ, ένα ταξίδι με ιστιοφόρο, το Μεταξοχώρι Αγυιάς του όρους Όσσα ή Κίσσαβος (έτσι το αναφέρει ακριβώς, σε όλο μήκος του κειμένου) και κάμποση αναληθοφανής εξήγηση του ευρήματος, που δε θα σποιλεριάσω γιατί είμαι καλό παιδί κατά βάθος.

 

*η ατάκα δεν αναφέρεται στο βιβλίο αλλά σε γνωστή τηλεοπτική σειρά. Μη τρελαθούμε κιόλας

 

 

[Darkchilde]

Εχθές το βράδυ έπιασα το Reaper Man του Terry Pratchett.

[Mort13]

The Spy Who Loved Me, του Ian Fleming

 

Μάλλον το πιο απογοητευτικό James Bond βιβλίο από όσα έχω διαβάσει μέχρι τώρα. Ο Fleming προσπάθησε να κάνει κάτι διαφορετικό με αυτό το βιβλίο και η πρόθεσή του ήταν καλή, αλλά το αποτέλεσμα όχι και τόσο. Για πρώτη φορά η αφήγηση γίνεται μέσω πρώτου προσώπου από μια νεαρή κοπέλα που μας διηγείται τις σεξουαλικές της περιπέτειες και απογοητεύσεις (σε στιλ Αρλεκιν) για το ένα τρίτο του βιβλίου, στο δεύτερο τρίτο πέφτει θύμα κακοποιών μέχρι να εμφανιστεί στο τελευταίο τρίτο του βιβλίου ο "Oh James!" και να την σώσει. Δεν είναι τυχαίο ότι πέρα από τον τίτλο δεν υπάρχει ούτε ένα σημείο του βιβλίου που να έχει εμφανιστεί σε κάποια από τις ταινίες.

Edited November 25, 2009 by Tauntaun13

[D'Ailleurs]

The Spy Who Loved Me, του Ian Fleming

 

Μάλλον το πιο απογοητευτικό James Bond βιβλίο από όσα έχω διαβάσει μέχρι τώρα. Ο Fleming προσπάθησε να κάνει κάτι διαφορετικό με αυτό το βιβλίο και η πρόθεσή του ήταν καλή, αλλά το αποτέλεσμα όχι και τόσο. Για πρώτη φορά η αφήγηση γίνεται μέσω πρώτου προσώπου από μια νεαρή κοπέλα που μας διηγείται τις σεξουαλικές της περιπέτειες και απογοητεύσεις (σε στιλ Αρλεκιν) για το ένα τρίτο του βιβλίου, στο δεύτερο τρίτο πέφτει θύμα κακοποιών μέχρι να εμφανιστεί στο τελευταίο τρίτο του βιβλίου ο "Oh James!" και να την σώσει. Δεν είναι τυχαίο ότι πέρα από τον τίτλο δεν υπάρχει ούτε ένα σημείο του βιβλίου που να έχει εμφανιστεί σε κάποια από τις ταινίες.

 

έχω την εντύπωση οτι θεωρείται "εκτός σειράς" αλλα δεν είμαι σίγουρος. Πάντως η πρόθεση του Flemming ήταν να γράψει κάτι άσχετο. Θα το διαβάσω εν καιρό...

[tetartos]

Ξαναδιάβασα τη φυσική του Σταρ Τρεκ, The physics of Star Trek του Lawrence Krauss.

 

Έχοντας πίσω μου καμιά δεκαριά χρόνια από τότε που το διάβασα για πρώτη φορά, έχω να πω τα εξής:

1/3 του βιβλίου λέει πόσο κοντά πέσανε οι δημιουργοί του Trek στην "πραγματικότητα" της σύγχρονης φυσικής.

1/3 του βιβλίου λέει πόσα λάθη κάνανε

1/3 του βιβλίου είναι εκλαϊκευμένη φυσική.

 

Τα κομμάτια του Trek συνέχισαν να είναι ενδιαφέροντα. Επειδή όμως στη φυσική έχω προχωρήσει από τότε, το εκλαϊκευμένο κομμάτι ήταν βαρετό...

 

Διαβάστε το αν, όπως λέει και ο τίτλος του, είστε Φαν του τρεκ και σας ενδιαφέρει (αλλά δεν ξέρετε) φυσική!

[Adicto]

1) Ξαναδιαβάζω τον Υφαντόκοσμο (με ξεσήκωσε ο Ντίνος).

2) Μένης Κουμανταρέας, Το σοου είναι των Ελλήνων. Το πρώτο διήγημα αναφέρεται σε μια συνάντηση του Καβάφη με το Μητρόπουλο, αρκετά καλό ως τώρα.

3) Τόμας Πύντσον, Το ουράνιο τόξο της βαρύτητας. Δεν ξέρω αν το έχει διαβάσει κανείς άλλος εδώ, εμένα πάντως με ζορίζει. Πολύ...

 

 

[Naroualis]

Τελείωσα στο λεωφορείο το Αίμα Κακό του Κώστα Χρηστάκη, που έχω την υποψία ότι καμιά φορά μάς επισκέπτεται κι εμάς εδώ στο φόρουμ. Οι 134 σελίδες του βιβλίου αποτελούνται από:

 

α) έναν αφηγηματικό ταξιδιωτικό οδηγό του ακρωτηρίου Κέιπ Κοντ (όπως το ονομάζει ο συγγραφέας) και των περιχώρων αυτού,

β) τις εγκυκλοπαιδικής μορφής βιογραφίες τεσσάρων διάσημων ζωγράφων,

γ) λίγες σελίδες φιλοσοφίας αναφορικά με το Σωκάτη και τους λοιπούς,

δ) έναν βρυκόλακα που πίνει το αίμα μόνο των κακών ανθρώπων,

ε) έναν εικοσάχρονο ζωγράφο, εν έτη 2008, που πήγε σε Σχολή Καλών Τεχνών, αλλά δεν ξέρει ποιος είναι ο ΝταΒίντσι, ο Πικάσσο, ο Ελ Γκρέκο κι ο Ρούμπενς

στ) ξύλινους ως ο Δούρειος Ίππος διάλογους και

ζ) τη φράση "Έχει έναν τρόπο να λέει 'ναι' κουνώντας το κεφάλι του..." τουλάχιστον δέκα φορές μέσα στο κείμενο -των 134 σελίδων, επαναλαμβάνω- την οποία τελικά ο συγγραφέας επιλέγει να μη δικαιολογήσει τη χρήση της.

 

Αυτά.

[DinoHajiyorgi]

Τελείωσα στο λεωφορείο το Αίμα Κακό του Κώστα Χρηστάκη, που έχω την υποψία ότι ...

 

Ouch!