Τι διαβάζετε;

[Mort13]

έχω την εντύπωση οτι θεωρείται "εκτός σειράς" αλλα δεν είμαι σίγουρος. Πάντως η πρόθεση του Flemming ήταν να γράψει κάτι άσχετο. Θα το διαβάσω εν καιρό...

 

Έκτός σειράς δεν είναι, μάλιστα ο Bond αναφέρει την οργάνωση SPECTRE αλλά και την προηγούμενη αποστολή του (Thunderball), αλλά σίγουρα δεν παίζει κάποιον ρόλο στην όλη μυθολογία του Bond, είναι απλά μια παράπλευρη ιστορία. Τελικά από ότι διάβασα ο ίδιος ο Fleming ζήτησε να χρησιμοποιηθεί μόνο ο τίτλος και τίποτα άλλο σε ταινία γιατί δεν ήταν ικανοποιημένος από το βιβλίο.

Edited November 26, 2009 by Tauntaun13

[Naroualis]

Τελείωσα τον Πολλαπλό Κόσμο του Διονύση Καλαμβρέζου, συλλογή διηγημάτων φαντασίας. Αν και ο Καλαμβρέζος είναι αρκετά ενδιαφέρων σαν συγγραφέας, αυτή τη φορά δεν κατάφερε να με πείσει. Ενώ η γλώσσα είναι πολύ καλή και φανερά ξέρει να τη χειρίζεται, κι οι χαρακτήρες του είναι έντονα σκιαγραφημένοι, σ' αυτά τα διηγήματα πολλές φορές έλειπε η ξεκάθαρη πλοκή, σε σημείο που να μη μιλάμε για φαντασία αλλά για σουρεαλισμό. Συν -ή καλύτερα, πλην- το ότι δείχνει να έχει μια εμμονή με τις κοινωνίες που σε πιέζουν να είσαι χαρούμενος και παραγωγικός. Από τα 15 διηγηματα, τουλαχιστον τέσσερα κινούνταν πάνω σε αυτό το μοτίβο, με παρόμοιες ιστορίες (ο μερικώς ασυμβίβαστος, που τον πιέζει η γυναίκα και οι αρχές να συμβιβαστεί). Καταντούσε κουραστικό.

 

Ξεχώρισα δύο διηγήματα, τα οποία διάβασα με μεγάλη ευχαρίστηση και μου έδωσαν να πιστέυω ότι θα επιστρέψει στις καλές ιδέες του "Ισοτρίες Ερημιτών, Ναυαγών και Εξορίστων": το ένα ήταν ο Πόλεμος (και πάλι η ιδέα της καταπιεστικής κοινωνίας, αλλά με πολύ ενδιαφέρον στήσιμο και τελικό ξάφνιασμα) και το Ο Τρομοκράτης Και η Πόλη, (πολυεπίπεδο -κυριολεκτικά- και με πάρα πολλές δυνατότητες).

[Tiessa]

Διαβάζω την Κυβεριάδα του Στάνισλαβ Λεμ και πεθαίνω στα γέλια.

Ποιος να το έλεγε ότι αυτός ο ίδιος συγγραφέας έχει γράψει το βαρύ και εγκεφαλικό Σολάρις!

Από την άλλη βέβαια, μέσα από το γέλιο φαίνεται η λεπτή σαρκαστική χροιά των καταστάσεων που περνάει κι ένα σωρό ενδιαφέροντα μηνύματα.

[aScannerDarkly]

Διαβάζω την Κυβεριάδα του Στάνισλαβ Λεμ και πεθαίνω στα γέλια.

Ποιος να το έλεγε ότι αυτός ο ίδιος συγγραφέας έχει γράψει το βαρύ και εγκεφαλικό Σολάρις!

Από την άλλη βέβαια, μέσα από το γέλιο φαίνεται η λεπτή σαρκαστική χροιά των καταστάσεων που περνάει κι ένα σωρό ενδιαφέροντα μηνύματα.

 

Αυτό είναι το καταπληκτικό με τον Λεμ. Δεν είναι απλά ένα υπερβολικά αστείο βιβλίο - είναι αστείο, μα ταυτόχρονα βαθιά φιλοσοφικό. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλος που να το έχει καταφέρει αυτό τόσο καλά.

[D'Ailleurs]

ΕΛΛΡΟΫ ΤΖΑΙΗΜΣ - ΛΟΣ ΑΝΤΖΕΛΕΣ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΙΚΟ

 

 

Νύχτα Χριστουγέννων 1951, Λος Άντζελες : μια πόλη όπου η αστυνομία είναι το ίδιο διεφθαρμένη με τους εγκληματίες.

Έξι κρατούμενοι χτυπιούνται βάναυσα από αστυνομικούς τρελαμένους από το αλκοόλ. Για τους τρεις αστυνομικούς της Αστυνομίας τους Λος Άντζελες θα εκτεθούν τα ένοχα μυστικά πάνω στα οποία έχουν οικοδομήσει τις διεφθαρμένες και βίαιες καριέρες τους.

Ο Εντ Έξλυ αναζητά τη δόξα. Αγχωμένος από την επιτυχία του " αδιάφθορου " πατέρα του, είναι έτοιμος να πληρώσει οποιοδήποτε τίμημα, να παραβεί οποιοδήποτε νόμο για να την ξεπεράσει.

Ο Μπαντ Ουάιτ είδε τον πατέρα του να σκοτώνει τη μάνα του. Σήμερα είναι ένα οργισμένο θηρίο, μια ωρολογιακή βόμβα που φοράει ένα σήμα και κυνηγάει άντρες που κακοποιούν γυναίκες. Ο " Σκουπιδιάρης " Τζακ Βινσένς τρομοκρατεί σταρ του σινεμά για λογαριασμό ενός σκανδαλοθηρικού περιοδικού. Ένα μυστικό, καταχωνιασμένο στη μνήμη του, τον σιγοτρώει. Θα κάνει τα πάντα για να μη βγει στην επιφάνεια.

Τρεις μπάτσοι σε μια δίνη, ένας εφιάλτης που μετράει την εντιμότητα και το θάρρος τους, ένας εφιάλτης όπου κάθε οίκτος είναι αποκλεισμένος και που δεν επιτρέπει την επιβίωση σε κανέναν.

Στο φόντο διακίνηση και πειράματα ναρκωτικών, εκβιασμοί, πορνοπεριοδικά με διεστραμμένες νεκροφιλικές στάσεις, αντρική και γυναικεία πορνεία, βιασμοί, φόνοι κακοποιημένων γυναικών, ανερχόμενοι αδίστακτοι αστυνομικοί, εισαγγελείς και επιχειρηματίες.

[Naroualis]

Τελείωσα το Στρατόπεδο του Κώστα Βέρου, φιλολογικό ψευδώνυμο του Κώστα Βερρόπουλου. Ναι, καλά διαβάσατε, ο συγχωρεμένος ο Κώστας Βερρόπουλος, ο είς εκ των δύο Αφοί Βερρόπουλοι -είναι κεφάτη και τα λοιπά- είχε λογοτεχνικές ανησυχίες.

 

Το διήγημα, ούτε εκατό σελίδες περιγράφει τις σκέψεις ενός φαντάρου στη Μακρόνησο το 1948-1950. Αν και έχει καποιες αδυναμίες ως τεχνική, το ίδιο το κείμενο κι αυτά που περιγράφει, τα βασανηστήρια των κρατούντων έναντι των αντιφρονούντων κατά τον εμφύλιο και λίγο μετά, είναι τουλάχιστον συγκλονιστικά. Δεν το περίμενα, αλλά κατά πώς φαίνεται έχει βραβευτεί και με βραβείο Λουντέμη.

[D'Ailleurs]

αυτό ακούγεται ενδιαφέρον. Απο ποιές εκδόσεις είναι;

[Naroualis]

Πρακτικά ιδιοέκδοση. Παλιότερα τα πουλούσαν σε όλα τα καταστήματα Βερρόπουλου, αλλά τώρα τα έχουν αποσύρει και τα έχουν δώσειστην οικογένεια του αείμνηστου. Αν θέλεις, όμως, ίσως να μπορώ να σου βρω ένα αντίτυπο. Μια προειδοποίηση: πουθενά στο βιβλίο μεσα στο καθεαυτό κέιμενο δεν αναφέρονται λέξεις όπως Αριστερά ή χούντα. Απλά σου λέει για ένα φανταράκι που το πάνε από το Λαύριο "απέναντι, στο νησί" κι εκεί περνάι τα πάνδεινα. Είναι πραγματικά αριστερή λογοτεχνία, χωρίς να είναι στρατευμένη. Μοναδικό.

 

Εντωμεταξύ, τελείωσα τη Νεραϊδοφωνή, του Δημήτρη Φιλοκώστα, αλλά περισσότερα σχόλια στο δικό της τόπικ και το Στη Μυστικιστική Ησυχία της Νύχτας..., του Ορέστη, ένα παράξενο σουρεάλ κείμενο για κάποιον που βγαίνει να περπατήσει μεσα σε μια πόλη μια νύχτα με βροχή. Με δυσκόλεψε είναι η αλήθεια, αλλά δεν είναι εντελώς του γούστου μου τέτοια κείμενα, οπότε δε μπορώ να πω περισσότερα.

 

 

[Naroualis]

Ναι, ξέρω. Με μισείτε και θέλετε να με κράξετε στους αιώνες των αιώνων.

 

Αλλά τελείωσα τις Ιστορίες με Εξωγήινους Εισβολείς, Ωρόρα/39. Μέτριο προς καλούτσικο. Ξεχώρισα τις πολύ αγαπημένες από παλιά Αιρέσεις του Πελώριου Θεού, του Μπράιαν Άλντις. Τα υπόλοιπα, σχεδόν όλα, έχουν το ίδιο μέτριο προς καλούτσικο επίπεδο. Ίσως να φταίει το θέμα, δεν ξέρω.

 

Καιαιαιαιαι.. τελείωσα και το Αποκάλυψη, συλλογή διηγημάτων από το διαγωνισμό του Cube. Δε θυμάμαι πού το είχε γράψει ο Τέταρτος -μπορεί και σε αυτό το τόπικ- αλλά όντως τα διηγήματα είναι κάτω του μετρίου. Πώς να το πω, όταν κάποιο αλλάζει όπτική γωνία (από παφήγηση σε πρώτο ενικό το γυρίζει σε οπτική γωνία παντογνώστη αφηγητή) τότε δε μπορείς να λες ότι είναι ένα καλό διήγημα. Ακόμη κι αν η ιδέα του είναι καλή, η τεχνική του (που για πολλούς πιάνει το 1/3 της βαθμολογίας) είναι για πολλές αναθεωρήσεις, πριν τολμήσεις να το δώσεις παραέξω να το διαβάσουν κι άλλοι άνθρωποι. Ξεχωρισα τα Reboot (Επανεκίνηση) του Κώστα Πολύζου, τη Μαύρη Ηρωίνη του Γιώργου Κοτρώνη, τη Διαθήκη της Άννας Πήλιου (αν και ήθελε ένα τσικ ακόμη για να γίνει εξαιρετικό) και την Τελευταία Ελπίδα του Κυριάκου Χριστοδούλου. Τα υπόλοιπα λίγο έως πολύ είχαν τα προβλήματά τους.

[Nihilio]

Εγώ τελείωσα το Exquisite corpse της Poppy Z. Brite.

Για αρχή, υπέροχη γραφή, άψογα δομημένη και με ένα πολύ ιδιαίτερο σκοτεινό ρομαντισμό που ισορροπεί εξαιρετικά στο όριο του καλού γούστου. Αυτό που κάνει όμως το βιβλίο να ξεχωρίζει είναι το πως δεν αφήνει κανένα ταμπού ανέγκιχτο: Το ότι όλοι οι χαρακτήρες είναι ομοφυλλόφιλοι άντρες και οι μισοί από αυτούςφορείς του AIDS είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου, όταν ουσιαστικά το βιβλίο είναι μια ερωτική ιστορία νεκροφιλίας και καννιβαλισμού. Καλή καφρίλα, το λογοτεχνικό αντίστοιχο των ταινιών Nekromantik, αλλά η σεξουαλικότητα των κεντρικών χαρακτήρων (τόσο ως προς την επιλογή του φύλλου των συντρόφων τους όσο και οι πρακτικές τους) με κράτησαν αρκετά εκτός του.

Γενικά, ιδιαίτερη περίπτωση βιβλίου και για κοινό με αρκετά ειδικά γούστα.

 

Έχω πιάσει την "Ηγεμονία της Ευτυχίας" της Ε. Δημητρομανωλάκη που είναι ενδιαφέρον θρίλερ δυστοπικής ΕΦ στα πρότυπα του Orwel και του Kafka και που, ευτυχώς, εγκαταλείπει αρκετά νωρίς τις Ελληνικές καταβολές της γραφής του και κερδίζει τον αναγνώστη. Περισσότερα μόλις τελειώσω, είμαι ακόμα στα μισά του.

Edited December 2, 2009 by Nihilio

[Electroscribe]

Εγώ τελείωσα το Exquisite corpse της Poppy Z. Brite.

 

Μιχάλη, έχεις διαβάσει το Lost Souls; Αν ναι, πώς θα συνέκρινες το Exquisite corpse μ' εκείνο; Εγώ είχα κουραστεί (από το Lost Souls) με την '90-ίλα, την γκοθοαρλεκινίλα και τις τραβηγμένες από τα μαλλιά "σοκαριστικές" καταστάσεις (γενικά, η πλοκή είχε μόνο σκοπό να πηγαίνει από το ένα ταμπλό βιβάν στο επόμενο). Ρωτάω, γιατί η περιγραφή σου μου θύμισε ακριβώς το ίδιο πράγμα και αναρωτιέμαι αν βελτιώθηκε από το πρώτο της βιβλίο ή ακόμη πουλάει περιτύλιγμα (καλή γραφή και shock value) χωρίς περιεχόμενο. Αξίζει να ξαναπιάσω κάνα βιβλίο της;

 

Πληροφοριακά, η συγγραφεύς πιστεύει πως η ίδια είναι ομοφυλόφιλος άντρας εγκλωβισμένος σε γυναικείο σώμα, κι η εμμονή της με την αντρική ομοφυλοφιλία θεωρείται από πολλούς πως καπελώνει τη μυθοπλασία της σε ενοχλητικό βαθμό.

[Nihilio]

Μιχάλη, έχεις διαβάσει το Lost Souls; Αν ναι, πώς θα συνέκρινες το Exquisite corpse μ' εκείνο; Εγώ είχα κουραστεί (από το Lost Souls) με την '90-ίλα, την γκοθοαρλεκινίλα και τις τραβηγμένες από τα μαλλιά "σοκαριστικές" καταστάσεις (γενικά, η πλοκή είχε μόνο σκοπό να πηγαίνει από το ένα ταμπλό βιβάν στο επόμενο). Ρωτάω, γιατί η περιγραφή σου μου θύμισε ακριβώς το ίδιο πράγμα και αναρωτιέμαι αν βελτιώθηκε από το πρώτο της βιβλίο ή ακόμη πουλάει περιτύλιγμα (καλή γραφή και shock value) χωρίς περιεχόμενο. Αξίζει να ξαναπιάσω κάνα βιβλίο της;

 

Πληροφοριακά, η συγγραφεύς πιστεύει πως η ίδια είναι ομοφυλόφιλος άντρας εγκλωβισμένος σε γυναικείο σώμα, κι η εμμονή της με την αντρική ομοφυλοφιλία θεωρείται από πολλούς πως καπελώνει τη μυθοπλασία της σε ενοχλητικό βαθμό.

Όχι, δεν έχω διαβάσει το Lost Souls. Θα το σκεφτόμουν μόνο και μόνο επειδή μου άρεσε η γραφή.

Αλλά ναι, το γνωρίζω για την κατάστασή της και η εμμονή με τους gay είναι έκδηλη. Δεν ξέρω αν καπέλωνε σε αυτό την πλοκή, νομίζω ότι ήταν κάπως πιο οργανικά συνδεδεμένη αλλά δεν μπορώ να κάνω σύγκριση με ένα βιβλίο του οποίου έχω διαβάσει μόνο την καταχώρηση στη wikipedia.

Και εντάξει, αυτό που περιγράφεις είναι οι μισοί συγγραφείς τρόμου που βγήκαν μετά τον Clive Barker, 90-ίλα, γκοθοαρλεκινιά, "σοκαριστικές" καταστάσεις και κάτι γκέυ στο ξέμπαρκο. Σε σύγκριση πχ με το (βραβευμένο) "Τραγούδι της Αυγής" (που το διάβασα φέτος παράλληλα με την "Πύλη" - και μάντεψε ποιο από τα δύο μου φάνηκε καλύτερο βιβλίο) το Exquisite Corpse ήταν αριστούργημα.

[Electroscribe]

Όχι, δεν έχω διαβάσει το Lost Souls. Θα το σκεφτόμουν μόνο και μόνο επειδή μου άρεσε η γραφή.

Αλλά ναι, το γνωρίζω για την κατάστασή της και η εμμονή με τους gay είναι έκδηλη. Δεν ξέρω αν καπέλωνε σε αυτό την πλοκή, νομίζω ότι ήταν κάπως πιο οργανικά συνδεδεμένη αλλά δεν μπορώ να κάνω σύγκριση με ένα βιβλίο του οποίου έχω διαβάσει μόνο την καταχώρηση στη wikipedia.

Και εντάξει, αυτό που περιγράφεις είναι οι μισοί συγγραφείς τρόμου που βγήκαν μετά τον Clive Barker, 90-ίλα, γκοθοαρλεκινιά, "σοκαριστικές" καταστάσεις και κάτι γκέυ στο ξέμπαρκο. Σε σύγκριση πχ με το (βραβευμένο) "Τραγούδι της Αυγής" (που το διάβασα φέτος παράλληλα με την "Πύλη" - και μάντεψε ποιο από τα δύο μου φάνηκε καλύτερο βιβλίο) το Exquisite Corpse ήταν αριστούργημα.

 

Εδώ δε μιλάμε για Barker, μιλάμε για Lost Boys (τη θυμάσαι την ταινία?) και τις κακές στιγμές του Sandman: ποζεροεμφάνιση με περμανάντ και τζην-κολλάν, ψυχολογία emo, ο Ρόμπερτ Σμιθ των Cure είναι ο ομορφότερος άνθρωπος στον κόσμο (νομίζω τον ανέφερε ονομαστικά και έπρεπε να σου αρέσει είτε είσαι άντρας είτε γυναίκα), όλοι οι μη άεργοι ετεροφυλόφιλοι είναι ανώμαλοι και κακοί κτλ. Ο Μπάρκερ σε όσα βιβλία έχω διαβάσει δεν ανήγαγε τη νερντίλα σε έγκλημα, το τρέντυ σε αυτοσκοπό ή οποιαδήποτε αυτιστική κατασκευασμένη υποκουλτούρα σε πύλη του Παραδείσου

 

Επίσης στο Lost Souls: οι βρικόλακες είναι μόνο άντρες που περνάνε την αιωνιότητα σουρωμένοι, μαστουρωμένοι και κάνοντας σεξ κυρίως μεταξύ τους. Αναπαράγονται με ανθρώπινες γυναίκες που πεθαίνουν πάντα στη γέννα (αν το έγραφε αυτό άντρας, θα πήγαινε στην πυρά)

Edited December 3, 2009 by Electroscribe

[D'Ailleurs]

 

 

Επίσης στο Lost Souls: οι βρικόλακες είναι μόνο άντρες που περνάνε την αιωνιότητα σουρωμένοι, μαστουρωμένοι και κάνοντας σεξ κυρίως μεταξύ τους. Αναπαράγονται με ανθρώπινες γυναίκες που πεθαίνουν πάντα στη γέννα (αν το έγραφε αυτό άντρας, θα πήγαινε στην πυρά)

 

εκεί γενικά γίνεται της ανωμαλίας. Εχει και αιμομιξία...

[Electroscribe]

Διάβασα πρόσφατα και το "Σκοτεινά Μονοπάτια" της Χρύσας Μπαχά, συλλογή διηγημάτων τρομου, εκδόσεις Ars Nocturna.

 

Έχει βγει στο ίδιο μακρόστενο σχήμα με σκληρό εξώφυλλο όπως το πρώτο της βιβλίο ("Το μονοπάτι προς την κρύπτη" από το Οξύ), με τον ίδιο εικονογράφο (Γιάννης Βλαζάκης). Οι γκραβούρες είναι περίτεχνες, αλλά καθώς δεν έχουν σχέση με τα κείμενα που συνοδεύουν, δεν απεικονίζουν ας πούμε κάποια σκηνή τους, είναι γοτθικά τοπία γενικής φύσεως ενώ τα διηγήματα παίζουν κυρίως σε αστικό περιβάλλον. Δε λέω, ομορφαίνουν το βιβλίο, αλλά αυξάνουν και την τιμή του, δίχως να πλουτίζουν την ίδια εμπειρία της ανάγνωσης. Για μένα που είμαι άσχετος με τη ζωγραφική, αν κόπιαραν τις εικόνες από το πρώτο βιβλίο και τις έβαζαν αυτούσιες στο δεύτερο, δεν θα το καταλάβαινα.

 

Όσον αφορά τα ίδια τα διηγήματα, η κοπέλα έχει καλή πένα και το δείχνει όταν στρώνεται να γράψει. Δυστυχώς, πολλά από τα διηγήματα είναι τηλεγραφικά, σαν περιλήψεις. Πολύ tell χωρίς καθόλου show, χωρίς διαλόγους ή με έναν διάλογο να φαντάζει ξεκάρφωτος μέσα στο κείμενο, πού και πού κάποια σκηνή ολοκληρωμένη (και συνήθως αξιόλογη). Στήσιμο, χαρακτήρες και η ανάλυσή τους, απουσιάζουν ως επί το πλείστον. Δεν μπορώ να τα πω και φλασάκια τα περισσότερα, γιατί δεν είναι. Όπως είπα, περισσότερο με περιλήψεις μοιάζουν, με σημειώσεις για μια ιστορία που θα γραφτεί αργότερα. Πάντως υπάρχουν και δυο διηγήματα (τα μεγαλύτερα, φυσικά) που ξεχωρίζουν και αξίζουν τα λεφτά τους, υποσχόμενα πολλά για το μέλλον. Το ένα μάλιστα το θεωρώ υπόδειγμα τεχνικής, έστω κι αν η ιδέα δεν διαθέτει φοβερή πρωτοτυπία. Και υπάρχει σαφής βελτίωση από την πρώτη της συλλογή και υποθέτω θα συνεχίσει να κινείται προς το καλύτερο. Αν της γίνει κάποια σωστότερη κριτική, αντί για τις "διθυρραμβικές κριτικές" που αναφέρει ο πρόλογος του βιβλίου, ίσως και να επισπευστεί η διαδικασία.

[Nihilio]

Εδώ δε μιλάμε για Barker, μιλάμε για Lost Boys (τη θυμάσαι την ταινία?) και τις κακές στιγμές του Sandman: ποζεροεμφάνιση με περμανάντ και τζην-κολλάν, ψυχολογία emo, ο Ρόμπερτ Σμιθ των Cure είναι ο ομορφότερος άνθρωπος στον κόσμο (νομίζω τον ανέφερε ονομαστικά και έπρεπε να σου αρέσει είτε είσαι άντρας είτε γυναίκα), όλοι οι μη άεργοι ετεροφυλόφιλοι είναι ανώμαλοι και κακοί κτλ. Ο Μπάρκερ σε όσα βιβλία έχω διαβάσει δεν ανήγαγε τη νερντίλα σε έγκλημα, το τρέντυ σε αυτοσκοπό ή οποιαδήποτε αυτιστική κατασκευασμένη υποκουλτούρα σε πύλη του Παραδείσου

O Μπάρκερ είναι ο Μπάρκερ για κάποιον λόγο ;)

Βασικά αυτό που περιγράφεις είναι πάνω κάτω το μέσο splatterpunk βιβλίο, και το splatterpunk ήταν της μόδας στα 90's. Καταλαβαίνω το σχόλιό σου, για αυτό και αναφέρω και το Τραγούδι της Αυγής (που, όπως και το Lost Souls πήραν βραβείο Stoker πρώτου μυθιστορήματος) και γενικά τα tropes που έπαιζαν έκείνη την εποχή και τις διάφορες μόδες στον τότε τρόμο. Σήμερα όλα αυτά σαφώς και μας μοιάζουν γραφικά, αλλά τότε ήταν all the rage.

[heiron]

Οπως και να'χει όταν ακους οτι ο Ρομπερτ Σμιθ είναι το ομορφότερο πλάσμα στον κόσμο,ε..είναι λίγο αστείο.Πάντως παραδόξως ακομη δεν δεησα να διαβάσω Μπαρκερ.Απο την άλλη μόλις φέτος διαβασα Κινγκ.

[Adicto]

Διάβασα πρόσφατα και το "Σκοτεινά Μονοπάτια" της Χρύσας Μπαχά, συλλογή διηγημάτων τρομου, εκδόσεις Ars Nocturna.

 

Τις ίδιες εντυπώσεις άφησε και σε μένα. Κάποια μάλιστα απο τα διηγήματα τα παράτησα στη μέση και τα συνέχισα αργότερα με το ζόρι. Ξεχώρισα αυτό που εξελίσσεται στο Βιετναμ και αυτό με τη κοπέλλα που μπαίνει να αγοράσει δώρο απο το παλαιοπωλείο (σορρυ δεν θυμάμαι τίτλους τώρα).

[Electroscribe]

Τις ίδιες εντυπώσεις άφησε και σε μένα. Κάποια μάλιστα απο τα διηγήματα τα παράτησα στη μέση και τα συνέχισα αργότερα με το ζόρι. Ξεχώρισα αυτό που εξελίσσεται στο Βιετναμ και αυτό με τη κοπέλλα που μπαίνει να αγοράσει δώρο απο το παλαιοπωλείο (σορρυ δεν θυμάμαι τίτλους τώρα).

 

Στο πρώτο συμφωνούμε (η τοποθεσία/κατάσταση ήταν για κάποιο λόγο στη Νότια Αμερική, αλλά ακριβώς Βιετνάμ θυμίζει). Το δεύτερο που λες ήταν όντως άρτιο, αλλά θύμζε υπερβολικά διήγημα του 1920 από τον κύκλο του Λάβκραφτ και δεν διέθετε αρκετή έκταση για να προσφέρει κάτι καινούριο ή διαφορετικό από τα δεκάδες που είχαν γραφτεί τότε και τα χιλιάδες που ακολούθησαν στο μεταξύ.

 

Το άλλο που μου άρεσε εμένα ήταν η "Ηιπλανή Πόρτα" με τη γειτόνισσα.

[adia]

Έκτορας 2065

του Παναγιώτη Ξηρουχάκη.

 

Σπύρο, πού μπορούμε να το βρούμε αυτόν τον Έκτορα; Κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία ή ήταν μόνο για το φεστιβάλ; (μιλαέι μέσα μου η κίσσα, βλέπετε...)

 

Με μεγάλη καθυστέρηση και ελαφρώς εκτός θέματος, αλλά μετά από παράκληση του συγγραφέα να αναφέρω ότι το βιβλίο μπορεί να βρεθεί στην Αθήνα στο «Solaris» και ακριβώς απέναντι στις εκδόσεις «Εξάρχεια», στο Ηράκλειο Κρήτης στα βιβλιοπωλεία «Κίχλη» και «Φωτόδεντρο», και σε κάποιους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους.

 

Και για να μην είμαι εκτός θέματος, να συμπληρώσω ότι μόλις τελείωσα το «In the Flesh» του Koren Shadmi, μια συλλογή κόμικς με θέμα το βασανιστικό πόθο και αρκετά φανταστικά στοιχεία, ενώ την προηγούμενη εβδομάδα τελείωσα το «The Alchemy of Stone» της Ekaterina Sedia, μια πολιτική περιπέτεια steampunk/fantasy. Και τα δύο μου άρεσαν πολύ.

[Naroualis]

Ευχαριστώ για την πληροφορία, adia!

[Amandel]

Δεν ξέρω αν είναι λάθος να διαβάζω 2 βιβλία ταυτόχρονα αλλά μα το Δία δεν τη μπαλεύω να διαλέξω! Διαβάζω το Strata του Terry Pratchett και το Περι Ιππικής του Ξενοφώντα ( why dosen't that surprise me ). Κλασσικός θεικός Pratchett στο ένα και εξειδικευμένο μεν στην Ιππική αλλά πολύ καλό βέβαια το άλλο. Είναι τρομαχτικές οι ομοιότητες με τις σημερινές μεθόδους επί του συγκεκριμένου θέματος. Το ωραιότερο ήταν ότι και τα δύο τα τσίμπησα σε ένα παζάρι βιβλίου και τα δυο ΚΑΝΑΝΕ 1 ΕΥΡΩ!!!!!!!!

Edited December 6, 2009 by Amandel

[Nihilio]

To Eric από Terry Pratchett.

 

Την Ηγεμονία της Ευτυχίας που τελείωσα το προτείνω αβίαστα. Πολύ καλό Ελληνικό cyberpunk, δυνατή γραφή, σφιχτή πλοκή και, παρά τις λίγες αδυναμίες που είχε, αξίζει μια ανάγνωση.

[Electroscribe]

Τελείωσα στο λεωφορείο το Αίμα Κακό του Κώστα Χρηστάκη, που έχω την υποψία ότι καμιά φορά μάς επισκέπτεται κι εμάς εδώ στο φόρουμ. Οι 134 σελίδες του βιβλίου αποτελούνται από:

 

α) έναν αφηγηματικό ταξιδιωτικό οδηγό του ακρωτηρίου Κέιπ Κοντ (όπως το ονομάζει ο συγγραφέας) και των περιχώρων αυτού,

β) τις εγκυκλοπαιδικής μορφής βιογραφίες τεσσάρων διάσημων ζωγράφων,

γ) λίγες σελίδες φιλοσοφίας αναφορικά με το Σωκάτη και τους λοιπούς,

δ) έναν βρυκόλακα που πίνει το αίμα μόνο των κακών ανθρώπων,

ε) έναν εικοσάχρονο ζωγράφο, εν έτη 2008, που πήγε σε Σχολή Καλών Τεχνών, αλλά δεν ξέρει ποιος είναι ο ΝταΒίντσι, ο Πικάσσο, ο Ελ Γκρέκο κι ο Ρούμπενς

στ) ξύλινους ως ο Δούρειος Ίππος διάλογους και

ζ) τη φράση "Έχει έναν τρόπο να λέει 'ναι' κουνώντας το κεφάλι του..." τουλάχιστον δέκα φορές μέσα στο κείμενο -των 134 σελίδων, επαναλαμβάνω- την οποία τελικά ο συγγραφέας επιλέγει να μη δικαιολογήσει τη χρήση της.

 

Αυτά.

 

Και δυο πραγματάκια ακόμη που είναι καλό να γνωρίζει ο υποψήφιος αναγνώστης:

 

1. Σχεδόν ολόκληρο το βιβλίο είναι ένα σωκρατικός διάλογος μέσα στον οποίο είναι ενσωματωμένα όλα τα παραπάνω

2. Είναι ββιβλίο φαντασίας, αλλά όχι τρόμου. Ο βρικόλακας μοιάζει περισσότερο με σούπερ ήρωα της λεγόμενης "Χρυσής Εποχής", όπως ο Shadow ή ο Phantom- Ζει σε περίεργο κρυσφήγετο (πύργο στη Μασαχουσέτη), έχει δυνάμεις που ανήκουν στο "άγνωστο ανθρώπινο δυναμικό" κι όχι στο κατ'εξοχήν υπερφυσικό (τηλεπάθεια, αιώρηση, τηλεματεαφορά, όχι νυχτερίδες, όχι ομίχλες), τις απέκτησε εξαιτίας μοναδικών συνθηκών (είναι ο τελευταίος βρικόλακας), υπάρχει κάτι εξωτικό στο παρελθόν του (είναι μισός Έλληνας), έχει μια τεράστια βιβλιοθήκη και τανιοθήκη που τις ξέρει απέξω κι ανακατωτά έστω κι αν ποτέ δεν τον βλέπουμε να ξοδεύει χρόνο σε αυτές, έχει πρόσβαση σε υπερτεχνολογία, είναι τιμωρός των εγκληματιών (vigilante) για τους οποίους γνωρίζει υπερβολικά πολλές λεπτομέρειες μέσω άγνωστων πηγών.

[heiron]

υπάρχει κάτι εξωτικό στο παρελθόν του (είναι μισός Έλληνας), έχει μια τεράστια βιβλιοθήκη και τανιοθήκη που τις ξέρει απέξω κι ανακατωτά έστω κι αν ποτέ δεν τον βλέπουμε να ξοδεύει χρόνο σε αυτές, έχει πρόσβαση σε υπερτεχνολογία, είναι τιμωρός των εγκληματιών (vigilante) για τους οποίους γνωρίζει υπερβολικά πολλές λεπτομέρειες μέσω άγνωστων πηγών.

Ο Νova είναι;

 

Εγώ έπιασα την

Ιστορία της τεχνολογίας του Ντοναλντ Καλντγουελ

και το

Αμπερ

αλλά δεν πολυέχω όρεξη για διάβασμα.