Τι διαβάζετε;

[Nihilio]

To Eric ήταν ψιλοαπογοητευτικό για Πράτσετ, αν και έβγαζε γέλιο.

 

Διάβασα όμως το Lovecraft's Book του Richard Lupoff:

Στο βιβλίο ο Lupoff βάζει το συγγραφέα να προσεγγίζεται από πράκτορες των Ναζί που, υποσχόμενοί του ότι θα εκδόσουν μια ανθολογία με τις ιστορίες του, προσπαθούν να τον πείσουν να γράψει την Αμερικάνικη εκδοχή του Ναζιστικού Μανιφέστου.

Tο πέτυχα τη Δευτέρα σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο και το αγόρασα δίχως δεύτερη σκέψη, μετά μάλιστα έκατσα και το διάβασα. Το αποτέλεσμα είναι ένα συμπαθητικό κατασκοπικό θρίλερ, που όμως η παρουσία της παρέας του Weird Tales το κάνει απίστευτα διασκεδαστικό. Ο συγγραφέας προφασίζεται ότι αποκαλύπτει μια συνομωσία και κάνει πολύ καλή δουλειά για να πείσει τον αναγνώστη (ο Lovecraft είχε το προφίλ του ανθρώπου που θα μπορούσε να είχε ασπαστεί τις ιδέες αυτές) αν και δεν προσπαθεί και ιδιαίτερα, ιδίως προς το τέλος. Καταφέρνει όμως να δώσει μια πετυχημένη αναπαράσταση της εποχής εκείνης.

[Nienor]

Αμπερ

αλλά δεν πολυέχω όρεξη για διάβασμα.

Μη σκας θα στη δημιουργήσει αυτό

[Nihilio]

Μη σκας θα στη δημιουργήσει αυτό

Πράγματι.

[D'Ailleurs]

 

 

Μέσα στην αυγουστιάτικη ζέστη που καίει τη Φιλαδέλφεια, μια ξεχασμένη υπόθεση ανθρωποκτονίας ανοίγει ξανά, φέρνοντας τους ντετέκτιβ Κέβιν Μπερν και Τζέσικα Μπαλζάνο της Μονάδας Ειδικών Ερευνών αντιμέτωπους μ’ ένα νοσηρό δολοφόνο...

 

Πριν λίγους μήνες, μια έφηβη είχε βρεθεί νεκρή στην κακόφημη περιοχή του Μπάντλαντς –τοποθετημένη σε μια γυάλινη προθήκη, σ’ ένα ερειπωμένο υπόγειο.

Η υπόθεση παρέμενε ανεξιχνίαστη. Αλλά τώρα κάποιος τηλεφωνεί στην αστυνομία και ομολογεί πως είναι ο δράστης. Ο Κέβιν και η Τζέσικα σπεύδουν να τον συλλάβουν, αλλά αντί για το δολοφόνο τους περιμένει ένα νέο αποτρόπαιο εύρημα…

 

Κι άλλη κοπέλα βρίσκεται νεκρή. Ύστερα, σ’ ένα πολυσύχναστο πάρκο, ανακαλύπτεται θαμμένο το πτώμα μιας ακόμα γυναίκας. Μιας γυναίκας βασανισμένης από ένα εφιαλτικό παρελθόν, που είχε κάνει σκοπό της ζωής της να ξεσκεπάσει ένα φαύλο δολοφόνο. Καθώς τα εγκλήματα πληθαίνουν, μια τρομακτική εικόνα αρχίζει να διαγράφεται όλο και πιο καθαρά.

 

Ένας ανελέητος ψυχοπαθής στήνει ένα «παζλ θανάτου» χρησιμοποιώντας σαν καμβά του την ίδια την πόλη. Και ο Κέβιν με την Τζέσικα πρέπει να εντοπίσουν το κρησφύγετό του, το ζοφερό σπίτι της φρίκης όπου σκηνοθετεί το μακάβριο έργο του, πριν η Φιλαδέλφεια θρηνήσει κι άλλα αθώα θύματα...

[adia]

Σχετικά με το βιβλίο «Έκτορας το 2065» που αναφέρθηκε πιο πριν, ο συγγραφέας με ενημέρωσε ότι το έχει ανεβάσει στο δίκτυο. Οι τρεις νουβέλες του βιβλίου («Έκτορας το 2065», «Ο Μανιακός Δον Κιχώτης» και «Εγώ εναντιον του κόσμου») μπορούν να βρεθούν στην παρακάτω διεύθυνση:

 

http://www.scribd.com/ZAM ΕΚΔΟΣΕΙΣ

[Mort13]

Citizen of the Galaxy, του Robert A. Heinlein

 

Ένα από τα juveniles του Heinlein που από πολλούς θεωρείται το καλύτερό του σε αυτή την κατηγορία. Είναι η ιστορία ενός νεαρού διαστημικού σκλάβου που με την βοήθεια διάφορων πατρικών φιγούρων (κλασικός Heinlein σε αυτό τον τομέα) ανάκτα την ελευθερία του και βρίσκει την θέση του στο σύμπαν. Διαβάζεται άνετα και γρήγορα ενώ περνάει και μηνύματα γύρω από την ελευθερία του ατόμου αλλά και τις ευθύνες που ακολουθούν την ελευθερία αυτή.

[Sileon]

Διάβασα το Παιδί 44 του Τομ Ρομπ Σμιθ. Ένα, κατά γενική ομολογία, δυναμικότατο ντεμπούτο, που έχει αποσπάσει απο θετικές έως αποθεωτικές κριτικές, ήταν υποψήφιο για Booker και θα γυριστεί ταινία απο τον Ριντελυ Σκοτ. Να συνεχίσω επί τα διαπιστευτηρίων; Μπα.

 

Τώρα, απο τη δική μου ταπεινή σκοπιά του αναγνώστη ανάμεσα στα μιλιούνια που το διάβασαν, ομολογώ πως αποτελεί, πρώτον, καταπληκτικό έργο για πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα - έχει συμπαγή δομή, σωστή γλώσαα, ώριμη, στακάτη αν και, μερικές φορές πλατιάζουσα κατά τον Αμερικάνικο τρόπο, όπου ο εσωτερικός κόσμος του συγγραφέα ανά στιγμή αναλύεται μέσω σκέψεων και συναισθημάτων. Κατά δεύτερον, στηρίζεται σε μια αρκετά πρωτότυπη πλοκή.

Το φόντο είναι ιστορικής σημασίας: Σοβιετική Ένωση κατά τα τέλη της κυριαρχίς του Στάλιν. Η ατμόσφαιρα, όλη η παράνοια της εποχής μεταδίδεται ζοφερότατα και διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην όλη εξέλιξη. Αν και αυτό είναι απο τα θετικά του βιβλίου και, εκεί είναι η μοναδική μου ένσταση, μερικές φορές εξελίσσεται ως αρνητικό στοιχείο. Κυρίως επειδή φορτώνεται σε τέτοιο βαθμό απο τα σκοτεινά χρώματα της περιόδου, που το βιβλίο καταντάει ψυχοπλακωτικό, ενώ μερικές φορές η όλη απόδοση εκείνης της αχανούς φυλακής που είχε γινει η ΕΣΣΔ, γίνεται υπερβολική. Έχω διαβάσει αρκετά μυθιστορήματα εκείνης της περιόδου και απο κόσμο ο οποίος ήθελε να καταγγείλει την εγκληματική εκτροπή του μηχανισμού σε ένα άτεγκτο ον αλόγιστης καταστολής. Εδω πέρα, όμως, στην προσπάθεια το φόντο να εξυπηρετήσει την κλιμάκωση του φόβου και της αγωνίας, νομίζω πως ξεφεύγει λίγο σε υπερβολές.

 

Όπως και να'χει, αποτελεί ένα βιβλίο απόλυτα ψυχαγωγικό, καλογραμμένο, περιπετειώδες το οποίο με ευχαρίστηση θα παρακολουθήσω στον κινηματογράφο.

 

Ορίστε, λοιπόν, πάσα στο τοπικ των μεγάλων Έλληνων συγγραφέων. Ένα τέτοιο βιβλιο, που είναι; Όχι κουλτούρα αλλά, τέλος πάντων, μια καλή περιπέτεια. Κάτι που να βγει προς τα έξω ως προϊόν, δημιουργώντας ντόρο.

[Naroualis]

Έχω λίγες μέρες που τα τελείωσα αλλά βαριόμουν να τα σχολιάσω.

 

-Σκοτεινά Μονοπάτια, Χρύσα Μπαχά: Συλλογή διηγημάτων λίγο βιαστικών, κάπως συνοπτικών και σε κάποια σημεία κλισέ. Αλλά δεν πέρασα κι άσχημα μαζί του. Διασκεδαστικό, αν και από την ομολογουμένως καλή ποιότητα της γραφής, περίμενα κάτι περισσότερο.

 

-Ιστορίες με Πλάσματα από Μέταλλο, Ωρόρα/5: Από τα καλά της σειράς. Ξεχώρισα το τραγικό Κι έχω Δρόμο Να Κάνω Πρωτού Κοιμηθώ, του Γουίλιαμ Νόλαν, τη σκληρά απαισιόδοξη Δεύτερη Παραλλαγή του Φίλιπ Κ. Ντικ και τη χαριτωμένη Μηχανή των Εγώ του Χένρυ Κάτνερ.

 

- Ιστορίες με Εξωγήινους Εισβολείς, Ωρόρα/59: Μέτριότατο. Μου άρεσε ο Χορός του Ήλιου του Ρόμπερτ Σίλβερμπεργκ (είχα ξεχάσει πόσο εύκολα αναγνωρίσιμη είναι η γραφή του, damn it) και την Πυραμίδα του Ρόμπερτ Αμπερνάθι, που μου σήκωσε την πέτσα από την ανατριχίλα.

 

Μια σατανική σύμπτωση: Είχα ακούσει, αλλά επειδή διάβαζω ανακατεμένα δεν είχα προσέξει, ότι κάποια διηγήματα εμφανίστηκαν δύο φορές στις συλλογές της Ωρόρα. Αλλά έβαλε ο διάολος το ποδάρι του και διάβασα στους δύο παραπάνω τόμους, back to back, την Αψιμαχία του Κλίφορντ Σάιμακ (που δεν είναι και πολύ σπουδαίο ανάγνωσμα να πω την αμαρτία μου!).

 

 

[Naroualis]

Update:

 

Τελείωσα μόλις το Στις Πηγές του Χρόνου, του Μ. Ν. Αντωνόπουλου, που έχει γράψει την τριλογία της Υπερβορέας και το Ούλτιμους Βορεάλις. Δυστυχώς δεν φτάνει στο ύψος της Υπερβορέας. Η γραφή είναι βαριά και οι διάλογοι πολύ επιτειδευμένοι. Οι χαρακτήρες είναι άνισα δοσμένοι, στην αρχή μιλάμε για τέσσερις, όμως τελικά οι δύο μένουν στην απέξω. 'Ισως να είναι το κλου του βιβλίου αυτό, που τελικά πρέπει να μείνουν αυτοί οι δύο χαρακτήρες απ' έξω αλλά και πάλι πιστεύω ότι αφαιρεί αρκετά από τη δραματικότητα του θέματος. Η πλοκή είναι μάλλον τυπική ενός διηγήματος με ταξίδια στο χρόνο, και οι πληροφορίες που δίνονται στο τέλος ενδιαφέρουσες, αλλά σου αποσπούν την προσοχή από το κείμενο. Οι γεωλογικές μου αντιρρήσεις είναι μάλλον ψιλά γράμματα, αλλά δυστυχώς δε μπόρεσα να τις καταπιέσω.

 

Και κάτι που με τρώει μέρες τώρα: Το χαρτί των νέων βιβλίων του Αιόλου, πώς να το πω τώρα και να μη πάρετε για τρελή, μου μυρίζει άσχημα. Και Οι Πηγές του Χρόνου και ο Δρακογέννητος της Εριέλλας Χρυσού έχουν μια βαριά μυρωδιά που μου θυμίζει τη μυρωδια του εμετού. Μαρτύρησα μέχρι να διαβάσω τις 170 σείδες των Πηγών και δεν ξερω τι να κάνω με το Δρακογέννητο. Αναρωτιέμαι γιατί συμβαίνει αυτό.

[Tiessa]

Update:

 

Τελείωσα μόλις το Στις Πηγές του Χρόνου, του Μ. Ν. Αντωνόπουλου, που έχει γράψει την τριλογία της Υπερβορέας και το Ούλτιμους Βορεάλις. Δυστυχώς δεν φτάνει στο ύψος της Υπερβορέας. Η γραφή είναι βαριά και οι διάλογοι πολύ επιτειδευμένοι. Οι χαρακτήρες είναι άνισα δοσμένοι, στην αρχή μιλάμε για τέσσερις, όμως τελικά οι δύο μένουν στην απέξω. 'Ισως να είναι το κλου του βιβλίου αυτό, που τελικά πρέπει να μείνουν αυτοί οι δύο χαρακτήρες απ' έξω αλλά και πάλι πιστεύω ότι αφαιρεί αρκετά από τη δραματικότητα του θέματος. Η πλοκή είναι μάλλον τυπική ενός διηγήματος με ταξίδια στο χρόνο, και οι πληροφορίες που δίνονται στο τέλος ενδιαφέρουσες, αλλά σου αποσπούν την προσοχή από το κείμενο. Οι γεωλογικές μου αντιρρήσεις είναι μάλλον ψιλά γράμματα, αλλά δυστυχώς δε μπόρεσα να τις καταπιέσω.

 

 

Μόλις το τελείωσα κι εγώ και θα συμφωνήσω μέχρι και της τελευταίας τελείας με τα προαναφερθέντα. Υπάρχει επίσης κάτι που με προβληματίζει σοβαρά με το άλμα στο χρόνο και με τις σχετικές του συνέπειες. Εννοώ

 

 

δεν καταλαβαίνω γιατί να μην καταρρεύσει όλο το σύστημα με την επίσκεψη του πρώτου ταξιδιώτη στο παρελθόν κι έπρεπε να περιμένει και τη δεύτερη. Με ποιο μηχανισμό μεταφέρθηκαν αυτοί στο δικό τους χρόνο αφού κανονικά θα έπρεπε να μην υπάρχει τίποτα εκεί;

 

 

[Naroualis]

Υπήρχαν πολλές τρύπες στην ιδέα δυστυχώς. Όχι μόνο στην πλοκή ή στους χαρακτήρες, αλλά στην ιδέα αυτή καθεαυτή.

[tetartos]

Ξεκίνησα δειλά-δειλά το ταξίδι μου στον κόσμο του Dune με... χρονολογική σειρά.

Dune: Οίκος των Ατρειδών (Dune: House Atreides) των Brian Herbert & Kevin J. Anderson

 

Μεγαλούλι, καλούλι. Το πρώτο μισό το βαρέθηκα λιγάκι αλλά προς το τέλος άρχισε να έχει και αγωνία.

Μια και δε σκοπεύω να τα διαβάζω το ένα μετά το άλλο, θα μου κρατήσει πολλά χρόνια αυτό το ταξίδι. Ελπίζω μόνο να μη βαρεθώ στο δρόμο!

[SpirosK]

Καλύτερα να ξεκινήσεις με χρονολογική σειρά που γράφτηκαν Εγώ μόλις τελείωσα το 4ο του πατέρα.... (Frank Herbert).

 

Όχι τόσο καλό όσο το 1ο και 3ο, όμως πιστό στη συνταγή και πολύ καλογραμμένο!

 

 

[D'Ailleurs]

Ξεκίνησα τα "Φαντάσματα του 20ού αιώνα" του Joe Hill.

 

όχι ακριβώς τρόμου, θυμίζει πιο ελαφρύ Κλάιβ Μπάρκερ και λίγο Στέφεν Κίνγκ στα τελευταία του.

[Guest Anime_Overlord]

Διάβασα το logicomix, κόμιξ συνεργασίας Ελλήνων και Γάλλων. Πρόκειται βασικά για μια εκδοχή της ιστορίας του Θείου Πέτρου, που είχα διαβάσει πριν μια βδομάδα. Αν και κόμιξ, είναι αρκετά καλό και φιλοσοφημένο. Σίγουρα πολύ πιο μορφωτικό και εγκεφαλικό από τα περισσότερα που έχω διαβάσει.

Edited December 17, 2009 by Anime_Overlord

[Nihilio]

Διάβασα το logicomix, κόμιξ συνεργασίας Ελλήνων και Γάλλων. Πρόκειται βασικά για μια εκδοχή της ιστορίας του Θείου Πέτρου, που είχα διαβάσει πριν μια βδομάδα. Αν και κόμιξ, είναι αρκετά καλό και φιλοσοφημένο. Σίγουρα πολύ πιο μορφωτικό και εγκεφαλικό από τα περισσότερα που έχω διαβάσει.

Χωρίς να το έχω διαβάσει και με μόνο όσα ξέρω από τις σπουδές μου, Γκολντμπαχ (Θεωρία Αριθμών) και Ράσελ (μαθηματική λογική) δεν έχουν ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ.

 

Εγώ διαβάζω ένα graphic novel με τίτλο: Salem, Queen of thorns, και, μόλις το τελειώσω, θα πιάσω τον 'Αμαρτοβόρο'.

Χθες τελείωσα το A cure for Cancer του M. Moorcock. To δεύτερο από τα βιβλία με ήρωα τον Jerry Cornelius, μια ψυχεδελική ιστορία ΕΦ σε μια Ευρώπη στα πρόθυρα της καταστροφής και τις ΗΠΑ έτοιμες να επέμβουν όπου ο πρωταγωνιστής, αφού έχει γίνει το αρνητικό του στην εμφάνιση (μαύρος με λευκά μαλλιά) προσπαθεί να αναστήσει την αδερφή του. Όχι για όλους. Ίσως όχι και για εμένα, αλλά, όπως συνήθως, ο Μουρκοκ είναι αντισυμβατικός και κερδίζει τις εντυπώσεις.

Edited December 17, 2009 by Nihilio

[tetartos]

Διάβασα το logicomix, κόμιξ συνεργασίας Ελλήνων και Γάλλων.

 

Νομίζω αδικείς τους Έλληνες με αυτή την περιγραφή. Συγγραφείς: Δοξιάδης και Παπαδημητρίου, Σχέδιο: Παπαδάτος, Χρώματα: Annie di Donna και είναι αυτοί "Έλληνες και Γάλλοι";

[Guest Anime_Overlord]

Χωρίς να το έχω διαβάσει και με μόνο όσα ξέρω από τις σπουδές μου, Γκολντμπαχ (Θεωρία Αριθμών) και Ράσελ (μαθηματική λογική) δεν έχουν ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ.

Μπορεί αλλά και στις δύο ιστορίες ήταν η αναζήτηση για την επίλυση μιας φόρμουλας μέσα από λογικά μαθηματικές πράξεις και οι σκέψεις γύρω από το πόσο η λογική και ο άνθρωπος πάνε μαζί. Χρονολογικά γίνονται και οι δύο στην ίδια χρονική περίοδο και είναι το ίδιο ιστορικό πρόσωπο που κάνει την ανατροπή και στις δύο με την ανακάλυψή του.

Νομίζω αδικείς τους Έλληνες με αυτή την περιγραφή. Συγγραφείς: Δοξιάδης και Παπαδημητρίου, Σχέδιο: Παπαδάτος, Χρώματα: Annie di Donna και είναι αυτοί "Έλληνες και Γάλλοι";

Το σχέδιο ήταν αρκετά γαλλικό σε τεχνοτροπία και η σχεδιάστρια από όσο κατάλαβα ήταν γαλλίδα.

Edited December 18, 2009 by Anime_Overlord

[tetartos]

Το σχέδιο ήταν αρκετά γαλλικό σε τεχνοτροπία και η σχεδιάστρια από όσο κατάλαβα ήταν γαλλίδα.

 

Όπως έγραψα πιο πάνω, το σχέδιο ήταν του (έλληνα) Παπαδάτου, ενώ η γαλλοσπουδαγμένη Annie Di Donna έκανε το χρωματισμό.

Το γράφει στο οπισθόφυλλο καθώς και στην 7η σελίδα (3ο φύλλο) του βιβλίου.

 

Από την άλλη, βέβαια, αν εννοείς ότι ο Παπαδάτος είναι γαλλίδα, I rest my case...

[Guest Anime_Overlord]

Οκ, γράψε λάθος. Ελληνικό κόμιξ με λιγουλάκι γαλλική βοήθεια στον χρωματισμό.

[βαρτιμαιος]

Ξαναδιαβαζω την συλλογη διηγηματων "αρνουμαι" του Αντωνη σαμαρακη. Πραγματικα κορυφαιος συγγραφεας!!!!!!!!!

[Adinol Doy]

Ἀπὸ τὰ βιβλία ποὺ διάβασα ἐφέτος (καὶ ἦσαν ἀρκετά, ἂν καὶ ὄχι σὰν μερικοὺς-μερικούς), ξεχώρισα τὰ ἑξῆς:

 

Μπορεῖς νὰ φᾶς λεμόνι καὶ νὰ μὴν ξινίσεις τὰ μοῦτρα σου;, τοῦ Σέργκι Πάμιες, ἐκδ. ΠΑΠΥΡΟΣ.

Πρόκειται γιὰ συλλογὴ εἴκοσι διηγημάτων ἑνὸς Καταλανοῦ συγγραφέα, ὁ ὁποῖος, ἔχοντας μιὰ γερὴ πένα καὶ κάνοντας χρήση μιᾶς πολὺ ἁπλῆς γλώσσας, διηγεῖται (ἢ ἀφηγεῖται) ἱστορίες ἐμπνευσμένες ἀπὸ τὴν καθημερινότητα. Γιὰ παράδειγμα, σὲ μιὰ ἱστορία ὁ ἀφηγητὴς ζεῖ μιὰ προγραμματισμένη ζωή. Τόσο ἡ οἰκογένειά του ὅσο καὶ οἱ συνεργάτες του τὸν ψέγουν γι' αὐτὸν τὸν προγραμματισμὸ στὴν ζωή του καὶ τὸν προτρέπουν νὰ γίνει αὐθόρμητος. Ἐκεῖνος, πάλι, εἶναι πεπεισμένος ἀπόλυτα γιὰ τὴν ὀρθότητα τῶν ἀπόψεών του· καί, γιὰ νὰ τὸ ἀποδείξει, ἀλλάζει συμπεριφορά. Τὸ τί συμβαίνει τελικὰ εἶναι κάτι ποὺ σὲ ἀφήνει ἄφωνο.

Οἱ καταλήξεις τῶν ἱστοριῶν τοῦ Πάμιες εἶναι αὐτὸ ποὺ ὑποδηλώνει ὁ τίτλος: δὲν ξέρεις ἂν πρέπει νὰ γελάσεις ἢ νὰ κλάψεις· καὶ τελικὰ μένεις μὲ τὴν ἐκφραση τῆς ξινίλας στὸ πρόσωπο. Ἡ μετάφραση εἶναι ἐξαιρετική, τὰ κείμενα σύντομα, ἀλλὰ ἔχεις τὴν αἴσθηση ὅτι κρύβουν πολλὰ περισσότερα ἀπ' αὐτὰ ποὺ δηλώνουν. Γιὰ μένα, μιὰ ἀπ' τὶς ἐκπλήξεις τῆς φετινῆς ἐκδοτικῆς χρονιᾶς.

 

 

 

Τὸ παιχνίδι τοῦ ἀγγέλου, τοῦ Κάρλος Ρουὶθ Θαφόν, ἐκδ. ΨΥΧΟΓΙΟΣ

 

 

Μιὰ μυστηριώδης Βαρκελώνη παρελαύνει μέσα ἀπὸ τὶς σελίδες τοῦ Ἱσπανοῦ συγγραφέα, γνωστοῦ ἀπὸ τὴν "Σκιὰ τοῦ ἀνέμου" (ἐκδ. ΛΙΒΑΝΗ). Τὸ μυθιστόρημα φλερτάρει μὲ τὸ γοτθικὸ στοιχεῖο καὶ παραπέμπει στὶς "Μεγάλες προσδοκίες" τοῦ Ντίκενς. Ὁ κόσμος τοῦ βιβλίου καὶ τῆς συγγραφῆς, τὰ κρυφὰ μυστικά, ἕνας ἀπαγορευμένος ἔρωτας κι ἕνας αἰνιγματικὸς ἐκδότης εἶναι τὰ στοιχεῖα τοῦ μυθιστορήματος, ποὺ παραπέμπει στὴν κλασικὴ λογοτεχνία. Σὲ σημεῖα τὸ βρῆκα φλύαρο, ἀλλὰ τὸ ὕφος εἶναι τόσο μαγευτικὸ ὥστε δὲν ἐνοχλεῖσαι ἀπὸ τὶς πολλὲς περιγραφὲς οὔτε ἀπὸ περιστασιακὰ σφάλματα (ὅπως τοὺς προβληματικοὺς διαλόγους, λόγου χάριν). Ὄχι ἀπὸ τὰ ἀλησμόνητα βιβλία, κατὰ τὴν γνώμη μου, ἀλλὰ σίγουρα ἕνα ἀξιανάγνωστο καὶ ἑλκυστικὸ μυθιστόρημα ποὺ διαβάζεται σχεδὸν ἀπνευστί.

 

Αὐτὰ ἀπὸ ἐμένα. (Πρὸς τὸ παρόν, φυσικά).

[Arachnida]

Διάβασα το logicomix, κόμιξ συνεργασίας Ελλήνων και Γάλλων. Πρόκειται βασικά για μια εκδοχή της ιστορίας του Θείου Πέτρου, που είχα διαβάσει πριν μια βδομάδα. Αν και κόμιξ, είναι αρκετά καλό και φιλοσοφημένο. Σίγουρα πολύ πιο μορφωτικό και εγκεφαλικό από τα περισσότερα που έχω διαβάσει.

 

Ελληνικό φυσικά το Logicomix και πολύ επιτυχημένο στην Αμερική.

Πρώτη θέση στη λίστα με τα best seller των New York Times και μάλιστα όχι μόνο για μία εβδομάδα.

 

Στα υπόλοιπα μερικά που διάβασα τον τελευταίο καιρό: "39 στοιχεία" - Rick Riordan (Άγκυρα), "Ο αγνοούμενος" - Άρτεμις Στασινοπούλου-Φρυζή (Ζαχαράκης), "Ματωμένη Πορφύρα" - Βούλα Ηλιάδου (Γκοβόστης), "Ο βιολονίστας" - Κώστας Καρακάσης (Ψυχογιός), "Αν ήταν όλα αλλιώς" - Αλκυόνη Παπαδάκη (Καλέντης).

[Blondbrained]

Διαβάζω Μανωλιό! "...Και το τέρας" μέχρι στιγμής δεν μ'έχει απογοητεύσει στο ελάχιστο και σίγουρα ήταν η καλύτερη αρχή για την επανείσοδό μου στον κόσμο των αναγνωστών. Νιώθω ήδη τα τσιμπήματα στο στομάχι. Πρέπει ν'αρχίσω να τρέφομαι ξανά (με βιβλία)...

Ευχαριστώ, κε Μανωλιό!

 

 

[Guest melissoula]

Η ανάσα των Θεών, της Βανας Βερούτη, εκδόσεις Λιβάνη. Ενα βιβλίο που πιστεύω ότι έχει τα συστατικά της επιτυχίας για την παγκόσμια - αγγλόφωνη αγορά. Μυθιστόρημα

Edited December 20, 2009 by melissoula