Τι διαβάζετε;

[Nihilio]

Δύναμη και Τιμή της Ανθίπης Φιαμού. Και χρωστάω κάτι κριτικές που θα έρθουν τις υπόλοιπες ημέρες.

[melkiades]

Ο Πέρσι Τζάκσον και οι Ολύμπιοι: Η κλοπή της αστραπής Rick Riordan

Σου το λέω για να μην υπάρχει παρεξήγηση: εγώ δεν ήθελα να είμαι, ημίθεος. Αν διαβάζεις αυτό το βιβλίο μόνο και μόνο επειδή πιστεύεις ότι μπορεί να είσαι κι εσύ, τότε σου δίνω την εξής συμβουλή: κλείσε το βιβλίο αμέσως! Μη μου πεις μετά ότι δεν σε προειδοποίησα. Το όνομα μου είναι Πέρσι Τζάχσον..." Πώς θα σου φαινόταν αν μια μέρα ανακάλυπτες ότι οι ολύμπιοι θεοί ζουν ακόμα στις αρχές του 21ου αιώνα; Ότι έχουν μετακομίσει από την Ελλάδα στον 600ό όροφο του Εμπάιρ Στέιτ Μπίλντινγκ της Νέας Υόρκης; Ότι στην πραγματικότητα δεν είσαι ένα παιδί σαν όλα τα άλλα αλλά γιος ενός θεού του Ολύμπου και μιας θνητής; Αυτά ακριβώς ανακαλύπτει ο Πέρσι Τζάκσον, και από τη μια στιγμή στην άλλη η ζωή του θα αλλάξει για πάντα... Ο Πέρσι είναι ένα δωδεκάχρονο αγόρι από τη Νέα Υόρκη, με δυσλεξία και σύνδρομο διάσπασης της προσοχής - έτσι τουλάχιστον λένε οι ειδικοί. Αφού αποβάλλεται για έκτη φορά από το σχολείο του, ανακαλύπτει μια μέρα την αλήθεια για όλα τα περίεργα που του συμβαίνουν. Στην πραγματικότητα είναι ημίθεος, γιος ενός θεού και μιας θνητής... Το χειρότερο όμως είναι πως οι θεοί είναι θυμωμένοι μαζί του και έχουν στείλει διάφορα τέρατα στο κατόπι του. Έχει κλαπεί ο κεραυνός του Δία -η ράβδος της αστραπής- και ο Πέρσι θεωρείται ο κύριος ύποπτος. Η κλοπή αυτή έχει σπείρει τη διχόνοια ανάμεσα στους θεούς και ένας Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος φαντάζει πιο απειλητικός από ποτέ. Ο Πέρσι έχει μπλέξει άσχημα. Έχει μόνο δέκα μέρες καιρό για να βρει τον πραγματικό κλέφτη και να αποτρέψει έναν πόλεμο που θα καταστρέψει τον δυτικό πολιτισμό. Η αποστολή του είναι εξαιρετικά δύσκολη και το Μαντείο δεν τον βοηθάει και πολύ με τους χρησμούς. Θα καταφέρει άραγε να βρει τον κλέφτη της αστραπής;

 

Edited January 5, 2010 by melkiades

[jokey]

Τελείωσα τον Κύριο του φωτός και μόλις άρχισα το ρεστωράντ στο τέλος του σύμπαντος. Μετά μάλλον θα συνεχίσω με Καζατζάκη.

[Nova]

Πέρα από τη Γη των θεών του Αντώνη Πάσχου.

 

Μωρέ κάποιον μου θυμίζει, κάποιον μου θυμίζει...

[Tiessa]

Πέρα από τη Γη των θεών του Αντώνη Πάσχου.

 

Μωρέ κάποιον μου θυμίζει, κάποιον μου θυμίζει...

 

Κι εγώ μόλις το τελείωσα. Και τι σύμπτωση! Κι εμένα κάποιον μου θυμίζει...

[DinMacXanthi]

Πέρα από τη Γη των θεών του Αντώνη Πάσχου.

 

Μωρέ κάποιον μου θυμίζει, κάποιον μου θυμίζει...

 

Ξέρω ποιον σου θυμίζει. Ο κατάπτυστος "συγγραφέας" έχει καρά-αντιγράψει τον δικό μας, τον Solonor! Μιλάμε για καθαρή λογοκλοπή, οι αρχές τι κάνουν?!?

 

Επί της ευκαιρίας θα ήθελα να γνωστοποιήσω στο κοινό πως επιτελώ πρόεδρος του Συνδέσμου Φανατικών αναγνωστών Α.Πάσχου, "οι Συμπάσχοντες". Για όσους επιθυμούν να εγγραφούν και να "συμπάσχουν", αι εγγραφαί εδώ.

[Nienor]

Τελείωσα τις ιστορίες της ετοιμοθάνατης γης του Τζακ Βανς το δεύτερο βιβλίο Τα μάτια ενός ανώτερου κόσμου. Πολύ ωραίο βιβλίο. Ένας κόσμος στον οποίο κανένας δεν είναι καλός ή κάκός, ή μάλλον είναι όλοι κακοί απλά όχι με την κλασική έννοια

 

Διάβασα ακόμη τη Νεραϊδοφωνή του Δημήτρη Φιλοκώστα Περισσότερα στο τόπικ της.

[BladeRunner]

Εγώ διαβάζω κάτι εκτός ΕΦ.

Το "Βρόμικη ιστορία" του Έρικ Άμπλερ.

Ένας απο τους αγαπημένους μου συγγραφείς,σίγουρα.

[heiron]

Εγώ πρόσφατα συνειδητοποίησα ότι πριν κανα δίμηνο δανείστηκα το

Ερευνα στο σκοτάδι

του Ντικ

οπότε το άρχισα λιγο πριν πέσω για ύπνο χτες.

[Nihilio]

My work is not yet done του Thomas Ligotti. Νουβέλα "εταιρικού τρόμου" όπως την αποκαλεί το σημείωμα στο εξώφυλλο, με την εκδίκιση ενός στελέχους που απολύθηκε από την εταιρεία που δούλευε. Ακόμα στην αρχή, θα επανέλθω όμως.

[Adicto]

"Νυχτερινά", Καζούο Ισιγκούρο. Μολις τελείωσα το πρώτο διήγημα της συλλογής.

[Cassandra Gotha]

Τελείωσα τις ιστορίες της ετοιμοθάνατης γης του Τζακ Βανς το δεύτερο βιβλίο Τα μάτια ενός ανώτερου κόσμου. Πολύ ωραίο βιβλίο. Ένας κόσμος στον οποίο κανένας δεν είναι καλός ή κάκός, ή μάλλον είναι όλοι κακοί απλά όχι με την κλασική έννοια

 

Σημειώθηκε στις επόμενες αγορές. Ευχαριστώ παιδιά, μαθαίνω πολλά από σας!

[Cassandra Gotha]

Διάβασα χτες το βράδυ το "Μέσα από το σκοτεινό καθρέφτη", του Jostein Gaarder, εκδόσεις Λιβάνη. Είναι από τα βιβλία που δεν έχω ιδέα πώς βρέθηκαν στη βιβλιοθήκη μου, αλλά άξιζε για ένα χαλαρωτικό βραδυνό διάβασμα. Είναι μία τρυφερή, λίγο γλυκερή (αλλά δικαιολογείται αυτό από το θέμα της), bed time story.

[Mort13]

The Lovely Bones, της Alice Shebold.

 

Είναι η ιστορία μιας δεκατετράχρονης κοπέλας που βιάζεται και δολοφονείται από έναν γείτονά της. Στη συνέχεια παρακολουθεί από ένα είδος παραδείσου την οικογένειά της, τους φίλους της και τον δολοφόνο και σχολιάζει τις επιπτώσεις που έχει στις ζωές όλων αυτών ο θάνατός της. Είναι αρκετά ενδιαφέρον και συγκινητικό αν και πάει με κάποια ευκολία προς το μελό τις περισσότερες φορές. Γενικά πιστεύω ότι μάλλον θα αρέσει περισσότερο στο γυναικείο φύλο. Σύντομα και σε ταινία από τον Peter Jackson.

[voodoo4]

Καλή χρονιά σε όλους και χρόνια πολλά!

Έχουν περάσει σχεδόν πέντε μήνες από την τελευταία φορά που διάβασα λογοτεχνία (και ακόμη περισσότεροι από την τελευταία φορά που επισκέφτηκα το sff). Είπα λοιπόν "ως εδώ" και πετάχτηκα στην Άγνωστη Καντάθ (Θεσσ/νίκη) έχοντας δυο-τρία βιβλία στο μυαλό μου, αλλά στη βιτρίνα είδα τη συλλογή Dangerous Visions (επιμέλεια Harlan Ellison) και δεν το σκέφτηκα πολύ (τελευταία κόπια μου είπε η κοπέλα).

Διαβάζοντας το πρώτο διήγημα όλα ήρθαν με μιας στο μυαλό μου: Ότι έχω αρκετά βιβλία με τους σελιδοδείκτες κολλημένους στη μέση και τη σκόνη να τους κάνει παρέα, ότι έχω μια to-read λίστα που ποτέ δε μικραίνει, ότι υπάρχει κι ένα ελληνικό forum με ανθρώπους που διαβάζουν (και γράφουν) καλή λογοτεχνία - πράγμα που μου θυμίζει να περάσω από τη Βιβλιοθήκη του forum ;).

 

Όσον αφορά το Dangerous Visions (έκδοση E-Reads, 2009), ίσως η πιο διάσημη συλλογή sf διηγημάτων. Μεγάλοι συγγραφείς, διάσημα διηγήματα. Μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι πριν από κάθε διήγημα υπάρχει εκτενές foreword από τον Ellison, και μετά από κάθε διήγημα ακολουθεί afterword του συγγραφέα. Έχω φτάσει στο τέταρτο διήγημα "Riders of the purple wage" του Philip Jose Farmer και κώλωσα. Νόμιζα ότι τα Αγγλικά μου είναι σε πολύ καλό επίπεδο.Αναθεωρώ...

[Eroviana]

Αυτό τον καιρό διαβάζω το "Κόκκινο και το Μαύρο" του Στεντάλ. Δεν είναι φάντασυ, είναι της ρομαντικής γενιάς κι ανυπομονώ να τελειώσει για να πιάσω στα χέρια μου το ολοκαίνουριο "Smoke and Mirrors" του Neil Gaiman.

 

Δεν είναι άσχημο, έχει ενδιαφέρον και είναι καλογραμμένο. Αλλά ξέρετε, έχω συνηθίσει τόσο πολύ τη γρήγορη ροή του κειμένου, τη δράση που οτιδήποτε άλλο με κουράζει. Αλλά μια απόφαση του 2009 ήταν να διευρύνω τους ορίζοντές μου και καταλήγω να εκτιμώ ακόμα πιο πολύ το αγαπημένο μου λογοτεχνικό είδος!

[Guest Anime_Overlord]

Διάβασα το "Οι συναρπαστικές περιπέτειες των Καβαλιέρ και Κλέι"

Μεγαλούτσικο βιβλίο 800 σελίδων με την ζωή ενός Εβραίου σχεδιαστή κόμιξ και του ξαδερφού του που έκανε ταχυδακτυλουργικά κόλπα στην Αμερική του 1930. Περιγράφει με αρκετά λεπτομερή στην αφήγηση τρόπο το πόσο η υποκρισία και η προπαγάνδα μέσα από τα κόμιξ διαμορφόνονταν ή διαμορφώνανε το αναγνωστικό κοινό.

Αρκετά ενδιαφέρον για τις ιδέες του αλλά συνολικά ήταν αρκετά κουραστικό, με μεγάλα μέρη του να μην προχωράνε ή να προσθέτουνε τίποτα το ιδιαίτερο στην πλοκή και με το δεύτερο μισό να γίνεται όλο και πιο καλαμποκίσιο (corny). Με έναν σχετικά ευχάριστο τρόπο περιγράφει τις ζωές των χαρακτήρων και την αντιμετώπισή τους από τον κόσμο (από τις κατηγορίες για την διαφθορά των νέων εξαιτίας των κόμιξ, μέχρι και επιβίωση στους πάγους και μια μάχη με Ναζί) αν και χάνει λόγω αρκετού νεκρού χρόνου.

[tetartos]

Διάβασα επιτέλους την ανθολογία του SFF.GR από τις Συμπαντικές Διαδρομές, με τίτλο Ονείρων Σκιές.

 

Δεν μπορώ να το κρίνω εύκολα σα βιβλίο - είναι για μένα ένα κομμάτι από την ψυχή του forum, μια και έχει κομμάτια από εσάς, τα μέλη του.

Ίσως η επόμενη ανθολογία να έχει ακόμη περισσότερα ονόματα - ιδανικά όλων! Και "πιο ιδανικά" και το δικό μου.

 

Μπράβο στους συντελεστές και στους συγγραφείς που δώσαν τον καλύτερο εαυτό. Και έφτιαξαν κάτι που θα μείνει στο χρόνο και στη μνήμη μας.

[BladeRunner]

Διαβάζω το "Τοστ ζαμπόν" του Τσαρλς Μπουκόφσκι.Χθες το αγόρασα,σήμερα το τελειώνω.Καλό βιβλίο.

 

 

[Naroualis]

Τελείωσα χτες βράδυ την εφταλογία του Χάρρυ Πόττερ (θα μου επιτρεψετε την καθαρευουσιάνικη ορθογραφία, που μου αρέσει περισσότερο...)

 

1. Ο Χάρρυ Πόττερ κι η φιλοσοφική λίθος: Παιδικό, αλλά δεν περίμενα κάτι περισσότερο.

 

2. Ο Χάρρυ Πόττερ κι η κάμαρα με τα μυστικά: Επίσης παιδικό, αλλά αρχίζουν οι σκοτεινιές

 

3. Ο Χάρρυ Πόττερ κι ο αιχμάλωτος του Άζκαμπαν: Η σύλληψη αρχίζει να γίνεται πιο ενδιαφέρουσα. Λεπτές πινελιές κωμωδίας και δράματος μπαίνουν εδώ κι εκεί και η σειρά παύει να μοιάζει της Πολυάννας και των Δίδυμων στο Κολέγιο του Σεν-Κλερ. Από εδώ περίπου είχα αρχίσει να ψιλλιάζομαι ότι

ο Σνέιπ ήταν ερωτευμένος με τη μητερά του Χάρι.

 

 

4. Ο Χάρρυ Πόττερ και το κύπελο της φωτιάς: Η οπτική γωνία επεκτείνεται κι εκτός των συνόρων για πρώτη φορά.

 

5. Ο Χάρρυ Πόττερ και το τάγμα του φοίνικα: Το βιβλίο που με ζόρισε περισσότερο απ' όλα. Έφταιγε η Ντολόρες Αμπριτζ. 'Nough said.

 

6. Ο Χάρρυ Πόττερ κι ο ημίαιμος πρίγκηψ: Όχι τόσο τραγικό όσο περίμενα, ίσως γιατί ο Ντάμπλντορ δεν είναι ο ήρωας της αρεσκείας μου.

 

7. Ο Χάρρυ Πόττερ κι οι κλήροι του θανάτου: Θεωρώ ότι είναι αρκετά αδύναμο, για τις προσδοκίες που είχε χτίσει ως τώρα. Γέλασα με την εξήγηση για την κατσίκα στην λερωμένη παμπ του Χογκσμιντ, εκεί που μαζεύεται για πρώτη φορά ο στρατός του Ντάμπλντορ (την είχα προσέξει στην ταινία και μου είχε κάνει εντύπωση). Αφήνει πολύ δυνατές σκηνές πρακτικά χωρίς να τις αναπτύξει και στο τέλος, τις τελευταίες τρεις σελίδες με το δια ταύτα, το κλείνει τσάτρα πάτρα.

 

Γενικά: Ευχάριστο ανάγνωσμα, λιγότερο σκοτεινό από τις ταινίες. Κυλάει νερό, έχει ενδιαφέρον ως προς τη σύλληψη και εμπλουτίζεται κατά τόπους με σπιρτόζικες, πιπεράτες λεπτομέριες που το νοστιμίζουν. Εκείνο που πραγματικά με άφησε έκλπηκτη είναι ότι δε θυμάμαι να έχει αφήσει ούτε ένα νήμα της ιστορίας να αιωρείται. Τα εξηγεί όλα και μάλιστα με τρόπο που σου αποτυπώνονται. Έχω λιγότερο κακή είκόνα για την κυρία Ρόουλινγκ ως συγγραφέα, τώρα που διάβασα και τα υπόλοιπα πέντε βιβλία της.

[Nihilio]

Τελείωσα χτες βράδυ την εφταλογία του Χάρρυ Πόττερ (θα μου επιτρεψετε την καθαρευουσιάνικη ορθογραφία, που μου αρέσει περισσότερο...)

 

1. Ο Χάρρυ Πόττερ κι η φιλοσοφική λίθος: Παιδικό, αλλά δεν περίμενα κάτι περισσότερο.

 

2. Ο Χάρρυ Πόττερ κι η κάμαρα με τα μυστικά: Επίσης παιδικό, αλλά αρχίζουν οι σκοτεινιές

 

3. Ο Χάρρυ Πόττερ κι ο αιχμάλωτος του Άζκαμπαν: Η σύλληψη αρχίζει να γίνεται πιο ενδιαφέρουσα. Λεπτές πινελιές κωμωδίας και δράματος μπαίνουν εδώ κι εκεί και η σειρά παύει να μοιάζει της Πολυάννας και των Δίδυμων στο Κολέγιο του Σεν-Κλερ. Από εδώ περίπου είχα αρχίσει να ψιλλιάζομαι ότι

ο Σνέιπ ήταν ερωτευμένος με τη μητερά του Χάρι.

 

 

4. Ο Χάρρυ Πόττερ και το κύπελο της φωτιάς: Η οπτική γωνία επεκτείνεται κι εκτός των συνόρων για πρώτη φορά.

 

5. Ο Χάρρυ Πόττερ και το τάγμα του φοίνικα: Το βιβλίο που με ζόρισε περισσότερο απ' όλα. Έφταιγε η Ντολόρες Αμπριτζ. 'Nough said.

 

6. Ο Χάρρυ Πόττερ κι ο ημίαιμος πρίγκηψ: Όχι τόσο τραγικό όσο περίμενα, ίσως γιατί ο Ντάμπλντορ δεν είναι ο ήρωας της αρεσκείας μου.

 

7. Ο Χάρρυ Πόττερ κι οι κλήροι του θανάτου: Θεωρώ ότι είναι αρκετά αδύναμο, για τις προσδοκίες που είχε χτίσει ως τώρα. Γέλασα με την εξήγηση για την κατσίκα στην λερωμένη παμπ του Χογκσμιντ, εκεί που μαζεύεται για πρώτη φορά ο στρατός του Ντάμπλντορ (την είχα προσέξει στην ταινία και μου είχε κάνει εντύπωση). Αφήνει πολύ δυνατές σκηνές πρακτικά χωρίς να τις αναπτύξει και στο τέλος, τις τελευταίες τρεις σελίδες με το δια ταύτα, το κλείνει τσάτρα πάτρα.

 

Γενικά: Ευχάριστο ανάγνωσμα, λιγότερο σκοτεινό από τις ταινίες. Κυλάει νερό, έχει ενδιαφέρον ως προς τη σύλληψη και εμπλουτίζεται κατά τόπους με σπιρτόζικες, πιπεράτες λεπτομέριες που το νοστιμίζουν. Εκείνο που πραγματικά με άφησε έκλπηκτη είναι ότι δε θυμάμαι να έχει αφήσει ούτε ένα νήμα της ιστορίας να αιωρείται. Τα εξηγεί όλα και μάλιστα με τρόπο που σου αποτυπώνονται. Έχω λιγότερο κακή είκόνα για την κυρία Ρόουλινγκ ως συγγραφέα, τώρα που διάβασα και τα υπόλοιπα πέντε βιβλία της.

Δεν έχω διαβάσει ούτε τα τρία πρώτα (είχα δοκιμάσει το πρώτο, αλλά είπα να δω την ταινία 10 σελίδες μετά) ούτε το τελευταίο, αλλά πάνω κάτω συμφωνώ. Αν δεν υπήρχε το κύπελο της φωτιάς θα είχα πιο κακή εικόνα για τη σειρά, ίσως και ο "Αιχμάλωτος" να είναι το ίδιο καλός. Αλλά το 5ο ήταν παιδικό στο πως αντιμετώπιζε την Umbridge, το 6ο ήταν απλά speedbump για να βγει ο χρόνος, το 7ο... έχω ξαναπεί την άποψή μου για ήρωες τύπου Φρόντο...

[Naroualis]

το 7ο... έχω ξαναπεί την άποψή μου για ήρωες τύπου Φρόντο...

 

Δεν πρόκειται γι' αυτό. Πες ότι το δέχεσαι κι ότι το διαβάζεις από την οπτική γωνία κάποιου που του αρέσουν οι ήρωες τύπου Φρόντο. Ακόμη κι έτσι είναι αλλού πολύ απλωμένο κι αλλού τρεχάτο. Το καλό των βιβλίων έχει να κάνει με τις πιο απλωτές εξηγήσεις των γεγονότων. Αλλιώς κι εγώ ταινίες θα ψήφιζα.

[Arachnida]

Αργκκκκκ.

Ευθυμία σταμάτα να διαβάζεις τόσα πολλά.

Με στραπατσάρεις.

[Adicto]

Χ.Λ Μπόρχες, Τα Δοκίμια

Ν.Καββαδίας, Μαραμπού

[Nienor]

Το Λυκόφως Και για να είμαι ειλικρινής είμαι πολυ χαρούμενη για αυτό