Τι διαβάζετε;

[Sileon]

Τέλος τα Στοιχειώδη Σωματίδια Sileon!

Το ρούφηξα κυριολεκτικά, 420 σελίδες σε 2,5 μέρες είχα χρόνια να διαβάσω. Χαλάλι το ξενύχτι, το βιβλίο τα έσπαγε άσχημα. Λογοτεχνία που τα σέρνει και ανοίγει αυλάκια στο πέρασμά της, ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τι με χτύπησε...

 

Μαζί με το Ξενοδοχείο Ίρις της Ογκάουα και το Κουρδιστό Πουλί του Μουρακάμι , οι καλύτερες αναγνώσεις φέτος (so far...)

 

Χαίρομαι που τον εκτίμησες! Πήγαινα άφοβα και για τα άλλα. Η επέκταση του πεδίου της πάλης (το πρώτο του) και η πλατφόρμα και το Λανθαρότε, που διαδέχονται τα στοιχειώδη, έχουν, κατά κάποιο τρόπο, παρεμφερές θέμα, αλλά αξίζει να διαβαστούν. Είναι αρκούντως εθιστικά, ενώ παράλληλα δίνουν όχι μόνο μια πιο καθολική εικόνα του έργου του, αλλά διαμορφώνουν ένα όραμα. Έχουν μια συνέχεια. Συνδέονται και με τα στοιχειώδη, έστ και νοερά. Τέλος, η δυνατότητα του νησιού τα σπάει. Σαν μια κατάληξη, μετά από όλα όσα έχεις διαβάσει. Απίθανος βιβλίο σε λογοτεχνική σύλληψη και εκτέλεση.

 

Μουρακάμι έχω διαβάσει μόνο το Kafka on the shore. Πάρα πολύ καλό. Ονειρικό και αινιγματικό. Το Norwegian Wood είναι, νομίζω, το χιτάκι του. Πρέπει να είναι από τα πιο βατά του. Γενικά, τον έχω στην λίστα μου. Να'ναι καλά η αδερφή μου που πρώτη πορώθηκε και τα έχει πάρει όλα!

[BladeRunner]

Διαβάζω το Αστρόπλοιο Τιτανικός γραμμένο απο τον Τέρρυ Τζόουνς και εμπνευσμένο απο τον Ντάγκλας Άνταμς.

[Adicto]

Οκ, μιλάμε για Μουρακάμι -Κουρδιστό Πουλί, άρα θα πέσει ποστ ποταμός

 

Με κίνδυνο να χαρακτηριστώ υπερβολικός και ...γραφικός (για κάποιους που δεν τους αρέσει) θα το χαρακτηρίσω ως αριστούργημα. Θεωρείται δικαίως το καλύτερο βιβλίο του, πολύ ανώτερο από το Νορβηγικό Δάσος και το Σπουτνικ Αγαπημένη (τα οποία λάτρεψα επίσης).

Η αρχή του είναι τελείως απλή: ένας 30αρης Ιάπωνας, ένας καθημερινός άνθρωπος παρατάει τη δουλειά του και ασχολείται με τα οικιακά μέχρι να αποφασίσει τι θα κάνει. Διαβάζει, μαγειρεύει, ακούει μουσική. Η γυναίκα του φαίνεται να τον ενθαρύνει και να μην τον πιέζει. Μέχρι τη μέρα που χάνεται ο γάτος τους και του ζητάει να το βρει. Και εκεί αρχίζει η Μουρακαμική καταιγίδα!

Με αφορμή αυτό το πολύ απλό γεγονός, ο ήρωας έρχεται σε επαφή με κάποιους πολύ παράξενους ανθρώπους οι οποίοι μοιράζονται μαζί του τις ιστορίες τους και αρχίζει να μπλέκεται σε ένα συγκλονιστικό ταξίδι. Τα όρια μεταξύ πραγματικού και ονειρικού αρχίζουν να μπλέκονται (τα όνειρα παίζουν μεγάλο ρόλο στο βιβλίο, όπως και η μουσική), ο ήρωας βυθίζεται σε ένα μυστικιστικό ταξίδι αυτογνωσίας, η αφήγηση ταξιδεύει απο το παρελθόν στο παρόν και πάλι πίσω και εμείς ταξιδεύουμε μαζί του για να καταλήξουμε σε μέρη που ούτε φανταζόμασταν στην αρχή του βιβλίου. Ορισμένοι χαρακτήρες (όπως οι αδερφές Κάνο) θα άξιζαν να είναι ηρωιδες μυθιστορημάτων από μόνες τους, κάποιες ιστορίες είναι απλά συγκλονιστικές (όπως το γδάρσιμο ενός ζωντανού αιχμαλώτου από Μογγόλους στο πόλεμο της Μαντσουρίας, αξέχαστη σκηνή). Η σύγχρονη Ιαπωνία, ο μοντέρνος άνθρωπος, ο έρωτας, η απώλεια, το αλλόκοτο, όλα ανατέμνονται με χειρουργική ακρίβεια, η δε ψυχολογική ανάλυση του ήρωα θυμίζει Ντοστογιέφσκι.

 

Ή γραφή είναι χαλαρή, σαν να γράφτηκε χωρίς προκαθορισμένο πλάνο. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ορισμένες από τις ιστορίες να μην οδηγούν πουθενά, κάποιοι χαρακτήρες να χάνονται μυστηριωδώς από το προσκήνιο.

Όλα δένουν όμως εντυπωσιακά σε ένα μεθυστικό χαρμάνι χαλαρά μπλεγμένων μεταξύ τους υποπλοκών (ψεγάδι που θα χτύπαγε άσχημα γραμμένο από κάποια άλλη πένα, ενώ στον Μουρακάμι θέλουμε και άλλο), μαγειρεμένες κάτω από την αριστοτεχνική γραφή του Μουρακάμι που με μεγάλη ικανότητα και εμπιστοσύνη στην πένα του βουτάει άλλοτε στα νερά του ρεαλισμού, άλλοτε του τρόμου, άλλοτε του σουρεάλ.

 

(Υπάρχει βέβαια και η ένσταση πως αυτό είναι αποτέλεσμα της "κολοβής" Αγγλικής μετάφρασης από την οποία έγινε και η Ελληνική στη συνέχεια).

 

Είναι δε, εντυπωσιακή η επιδεξιότητά του με μία τόσο απλωμένη πλοκή και η ευρηματικότητά του. Κρατάει τον αναγνώστη δεμένο χειροπόδαρα στον κόσμο του ως το τέλος(μιλάμε για βιβλίο-ορισμό του page turning), πλέκει το ονειρικό, το φανταστικό και το ρεαλιστικό -σε έναν τεράστιο καμβά- τόσο σφιχτά μεταξύ τους χωρίς να ξενίζει σε καμμία στιγμή, δίχως να καταφεύγει σε νοηματικούς ακροβατισμούς με έναν τρόπο που υπερβαίνει τα χαρακτηριστικά της Ιαπωνικής γραφής που έχουμε μάθει ως τώρα.

 

Δεν υπάρχουν φολκλορικά στοιχεία εδώ. Η γραφή είναι πολύ απλή, χωρίς σκέρτσα και τερτίπια και διατηρεί το ρυθμό της τέλεια αυξάνωντας τον σταδιακά, δίχως απότομες εξάρσεις στην ένταση του. Η αφήγηση πρωτοπρόσωπη, νωχελική με την καλή έννοια, μας παίρνει από το χέρι και μας βυθίζει αβίαστα στην παραισθησιακή ιστορία που διηγείται. Εντύπωση προκαλούν επίσης οι παράδοξες παρομοιώσεις που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας σε διάφορα σημεία, φαινομενικά φαντάζουν τραβηγμένες αλλά εξυπηρετούν απόλυτα το σκοπό του, μπάζοντας μας και αυτές στον ιδιαίτερο ψυχισμό του ήρωα.

Εδώ το κόβω, γιατί στην πραγματικότητα, αν θες να μιλήσεις γι αυτό το βιβλίο πρέπει να ...γράψεις άλλο ένα

 

 

 

Πάρτε το λοιπόν άφοβα και βουτήξτε στις 900 σελίδες του!

Δηλώνω δημοσίως δε, πως αν δεν σας αρέσει, θα σας στείλω εγώ τα λεφτά που θα δώσετε για την αγορά του!

[Arachnida]

Μουρακάμι. Πολύ καλός.

[BladeRunner]

Με αυτά που είπε ο Adicto, πείτε ότι το βιβλίο είναι ήδη στα χέρια μου. Την επόμενη φορά που θα πάω σε βιβλιοπωλείο(πολύ σύντομα, όπως κάθε φορά), θα το πάρω. Ας δοκιμάσω κάτι διαφορετικό!

[SpirosK]

Με αυτά που είπε ο Adicto, πείτε ότι το βιβλίο είναι ήδη στα χέρια μου. Την επόμενη φορά που θα πάω σε βιβλιοπωλείο(πολύ σύντομα, όπως κάθε φορά), θα το πάρω. Ας δοκιμάσω κάτι διαφορετικό!

 

Ας μου το δανείσει και μένα κάποιος

[Eroviana]

Τζάκ Κερουάκ - Στον δρόμο

 

ΕΠΟC!!!:thmbup:

 

Ω θεοί! Έφτυσα αίμα μέχρι να το τελειώσω! Αλήθεια σου αρέσει;;;;

 

 

είναι απόλυτα λογικό να έφτυσές αίμα καθότι είναι 101% αντρικό βιβλίο, γραμμένο με αντρική νοοτροπία. Οι περισσότερες απο εσάς, δεν μπορούν να καταλάβουν.

 

 

Οκ, τώρα αυτό γιατί χρειαζόταν άραγε; Εμένα απλά μου έκανε εντύπωση που σου άρεσε γιατί άλλοι δύο φίλοι μου (μια γυναίκα κι ένας άντρας) είχαν την ίδια άποψη.

 

Να καταλάβω τι ακριβώς; Όλα απλά ήταν στο βιβλίο. Μόνο που - προσωπικά - το βαρέθηκα πάρα πολύ.

 

Γιατί να μην μπορώ να πω την άποψή μου χωρίς να υπάρχει χωρίς να μετράει το φύλο μου; Και τ' ότι μ' αρέσει "Ο τελευταίος μονόκερος" σε αντίθεση με τον Δημήτρη, φαντάζομαι οφείλεται και πάλι στη γυναικεία φύση μου;

 

Υ.Γ: όχι, μη με παρεξηγήσετε. Δεν είμαι τσατισμένη. Έχω ειλικρινή απορία. Τίποτα παραπάνω.

[manstredin]

Τελείωσα τον Νευρομάντη του Gibson, και από χτες βράδυ ξεκίνησα το Kraken του Mieville:D.

Για να δούμε, για να δούμε...

[SpirosK]

Τελείωσα τον Νευρομάντη του Gibson, και από χτες βράδυ ξεκίνησα

 

Διάβασε και τα άλλα δύο (και σαφώς κατώτερα) της τριλογίας, πριν πας σε άλλα, καλύτερα

Edited June 10, 2010 by SpirosK

[manstredin]

Ναι, είπα και στο ανάλογο τόπικ για τον Gibson πως παίζει να πιάσω και το δεύτερο, αλλά τώρα στο καπάκι δεν νομίζω. Και που κρατήθηκα και δεν το άφησα για να πιάσω το Kraken ήταν κατόρθωμα χεχεχε

[Nihilio]

Ξαναδιαβάζω κι εγώ το Νευρομάντη μετά από 10-τόσα χρόνια.

[DinMacXanthi]

Μετά από King και Barker, είπα να διαβάσω λίγο Non-fiction οπότε ξεκίνησα το "Climbing Mount Improbable" του Richard Dawkins, υπογεγραμμένο από τον συγγραφέα (ήρθε μια βόλτα από Εδιμβούργο προ ημερών).

[BladeRunner]

Έπιασα στα χέρια μου το "Γουίλτ: Το μυστήριο της φουσκωτής κούκλας" του Τομ Σαρπ. Προβλέπω πολύ γέλιο!

[Δημήτρης]

Οκ, τώρα αυτό γιατί χρειαζόταν άραγε; Εμένα απλά μου έκανε εντύπωση που σου άρεσε γιατί άλλοι δύο φίλοι μου (μια γυναίκα κι ένας άντρας) είχαν την ίδια άποψη.

 

Να καταλάβω τι ακριβώς; Όλα απλά ήταν στο βιβλίο. Μόνο που - προσωπικά - το βαρέθηκα πάρα πολύ.

 

Γιατί να μην μπορώ να πω την άποψή μου χωρίς να υπάρχει χωρίς να μετράει το φύλο μου; Και τ' ότι μ' αρέσει "Ο τελευταίος μονόκερος" σε αντίθεση με τον Δημήτρη, φαντάζομαι οφείλεται και πάλι στη γυναικεία φύση μου;

 

Υ.Γ: όχι, μη με παρεξηγήσετε. Δεν είμαι τσατισμένη. Έχω ειλικρινή απορία. Τίποτα παραπάνω.

 

Eroviana κανένας δεν σε παρεξήγησε. Αντιθέτως η απορία σου είναι πολύ εύλογη, έχω καθήσει να το σκεφτώ και εγώ αυτό το πράγμα. Φαντάζομαι ότι ο D' Ailleurs εννοούσε ότι δεν κατάλαβες το βιβλίο, όχι επειδή το ότι είσαι γυναίκα αυτό είναι κάτι που σε κάνει αυτομάτως και κουτή, αλλά ίσως επειδή είναι ( ; ) ένα έργο που ενδείκνυται περισσότερο για άντρες. Ότι δηλαδή επειδή είσαι γυναίκα κάποια πράγματα που άπτονται στον ανδρικό τρόπο σκέψης δεν μπορείς να τα καταλάβεις. Εικάζω αυτή την στιγμή, δεν υποδεικνύω, μιας και το συγκεκριμένο βιβλίο δεν το έχω διαβάσει. Πάντως αν θέλεις την άποψη μου πάνω σ' αυτό το θέμα, πιστεύω ότι εν μέρει ναι, παίζει κάποιο ρόλο. Ίσως ο μεγάλος Robert Howard να μου αρέσει τόσο επειδή είμαι άντρας. Αυτό φυσικά δεν είναι και πανάκεια έτσι; Μου αρέσουν πολύ οι ιστορίες της C. L. Moore και της Tanith Lee. Ενώ π.χ. η Andre Norton, σ' ότι τουλάχιστον έχω διαβάσει μέχρι τώρα, αποδείχθηκε πολύ soft για τα γούστα μου. Και εννοείται πως έχω διαβάσει βιβλία ανδρών συγγραφέων που ήταν άθλια. Ένα βιβλίο το μόνο που χρειάζεται για να είναι καλό, είναι να ....είναι καλό. Όσο ηλίθιο και αν ακούγεται αυτό που λέω. Δεν έχει σημασία το φύλο του συγγραφέα του, αν και όπως προείπα, άποψη μου είναι ότι μετράει λίγο. Όσο για τον ''Τελευταίο Μονόκερω'' που ανέφερες - ένα βιβλίο γραμμένο από άνδρα - ποτέ μου δεν το σκέφτηκα έτσι. Ότι δηλαδή προσφέρεται περισσότερο για γυναίκες. Λες τελικά γι' αυτό να μην μου άρεσε και τόσο;

Edited June 12, 2010 by Δημήτρης

[D'Ailleurs]

Τζάκ Κερουάκ - Στον δρόμο

 

ΕΠΟC!!!:thmbup:

 

Ω θεοί! Έφτυσα αίμα μέχρι να το τελειώσω! Αλήθεια σου αρέσει;;;;

 

 

είναι απόλυτα λογικό να έφτυσές αίμα καθότι είναι 101% αντρικό βιβλίο, γραμμένο με αντρική νοοτροπία. Οι περισσότερες απο εσάς, δεν μπορούν να καταλάβουν.

 

 

Οκ, τώρα αυτό γιατί χρειαζόταν άραγε; Εμένα απλά μου έκανε εντύπωση που σου άρεσε γιατί άλλοι δύο φίλοι μου (μια γυναίκα κι ένας άντρας) είχαν την ίδια άποψη.

 

Να καταλάβω τι ακριβώς; Όλα απλά ήταν στο βιβλίο. Μόνο που - προσωπικά - το βαρέθηκα πάρα πολύ.

 

Γιατί να μην μπορώ να πω την άποψή μου χωρίς να υπάρχει χωρίς να μετράει το φύλο μου; Και τ' ότι μ' αρέσει "Ο τελευταίος μονόκερος" σε αντίθεση με τον Δημήτρη, φαντάζομαι οφείλεται και πάλι στη γυναικεία φύση μου;

 

Υ.Γ: όχι, μη με παρεξηγήσετε. Δεν είμαι τσατισμένη. Έχω ειλικρινή απορία. Τίποτα παραπάνω.

 

ο φίλτατος Τζιμ μίλησε όρθα. Φυσικά και δεν εννοώ οτι είσαι χαζή ή κάτι τέτοιο, πρός θεού έτσι; απλά η όλη αισθητική του βιβλίου είναι πιο κοντά στην αντρική ψυχή παρά στην γυναικεία. Αυτό δεν σημαίνει οτι δεν μπορούν να το απολάυσουν γυναίκες αλλα όχι τόσο όσο άντρες (και μάλιστα όσοι απο αυτούς έχουν κάνει κάποια απο αυτα τα πράγματα ή θέλουν να τα κάνουν).

[heiron]

Οσοι ειναι αντρες-αντρες ρε μαγκα,πως το λενε;

 

πλακα κανω

 

 

Εγω διαβασω λιγο απο Το κοριτσι της διπλανης πορτας του Κετσαμ σημερις.Εριξα κι εναν υπνακο στο μεταξυ για να αποδειξω ποσο κουλ ειμαι και δεν επηρεαζομαι απο κατι τετοια αναγνωσματα.

[Naroualis]

Τελείωσα το Μακάο, της Λίλας Κονομάρα. Πρόκειται για δύο διηγήματα, το ομώνυμο και το Πεσσών Διάταξις, στις οποίες οι προσωπικές ανησυχίες και ανασφάλειες του κάθε ήρωα, ο απολογισμός της ζωής τους, γίνεται εξ αιτίας ενός φανταστικού γεγονότος: στο Πεσσών Διάταξις, ο γηραιός στρατηγός διαβάζει ένα παλιό κινέζικο βιβλίο σχετικά με το σκάκι και σε κάθε του κεφάλαιο μεταφέρεται μυστηριωδώς σε ένα σημείο καμπής της ζωής του, ενώ στο Μακάο, δυο φίλοι που ναυαγούν περισυλλέγονται από ένα πλοίο που πηγαίνει στο Μακάο

 

αλλά το οποίο "βρίσκεται" στις 30 Ιουνίου του 1930 και κάθε βράδυ βυθίζεται.

 

Γενικά το θέμα του αγγίζει πολύ διακριτικά αλλά και φανερά το φανταστικό, δίνοντας μεγαλύτερο βάρος στην ψυχολογία των ηρώων. Αν τα καταφέρνει; Χμ. Μένω με την εντύπωση ότι κάτι λείπει από το βιβλίο. Και η μία ιστορία και η άλλη λένε αυτά που θέλει η συγγραφέας τους να πουν κι όχι αυτά που θα 'ταν φυσικά σε κάθε σημείο της ιστορίας. Ακούγεται οξύμωρο, αλλά στην ουσία δεν είναι. Γιατί για μένα, η μεγαλύτερη επιτυχία ενός συγγραφέα είναι να κάνει τους αναγνώστες του να ξεχάσουν την ύπαρξη του. Να μπουν μέσα στην ιστορία και να τη ζουν χωρίς να συνειδητοποιούν ότι την ακούν από τα χείλη του.

 

Κοντολογίς λείπει ένα σημαντικο μέρος της αληθοφάνειας, αυτού που θα έκανε τις ιστορίες πιο συμπαγείς και πιστευτές. Η γλώσσα είναι σταθερά άνω του μετρίου και υπηρετεί αρκετά σωστά το κέιμενο, οι διάλογοι τείνουν να είναι καπως πιο μακροσκελείς απ' ότι θα 'πρεπε αλλά αρκετά ζωντανοί και γλαφυροί και η πλοκή όχι γρήγορη, αλλά ούτε και να σέρνεται.

 

Θα ήταν καλό ως πρώτη προσπάθεια στο είδος ενός συγγραφέα που δεν το κατέχει. Θα ψάξω κι άλλα βιβλία της, για να δω αν έχω δίκιο.

[Nihilio]

Εγω διαβασω λιγο απο Το κοριτσι της διπλανης πορτας του Κετσαμ σημερις.Εριξα κι εναν υπνακο στο μεταξυ για να αποδειξω ποσο κουλ ειμαι και δεν επηρεαζομαι απο κατι τετοια αναγνωσματα.

αν κατάφερες και το άφησες κάτω είσαι ήρωας.

Και τα ξαναλέμε μόλις το τελειώσεις, η αρχή είναι πολύ λάιτ.

[BladeRunner]

Έπιασα στα χέρια μου το "Φονικό όπλο" του Τζόελ Νορστ. Ένα περιπετειώδες βιβλίο, που περιέργως είναι αρκετά καλό, απο την αρχή που έχω διαβάσει. Να δω πότε θα το τελειώσω με τους τρεις αγώνες μουντιάλ που έχει σήμερα. Μάλλον στα διαλείμματα μεταξύ των αγώνων.

[Δημήτρης]

Διάβασα την συλλογή διηγημάτων ''Ποντικοπαγίδα'' της Αγκάθα Κρίστι από εκδόσεις Λυχνάρι. Δεν μου πολυάρεσε. Εκτός από το ομότιτλο διήγημα που ήταν καλούτσικο, όλα τα υπόλοιπα ήταν μέτρια. Είμαι βέβαιος ότι έχει γράψει και καλύτερα. Ωστόσο άλλο είναι το σημείο στο οποίο θα ήθελα να σταθώ. Για όσους έχουν διαβάσει την ''Ποντικοπαγίδα'', ο τρόπος με τον οποίο αποκαλύπτεται ο δολοφόνος στο τέλος με ξενέρωσε πολύ. Ο δολοφόνος

παρουσιάζεται στην αρχή σαν αστυνομικός, μόνο και μόνο για να αποδειχθεί αργότερα ότι δεν ήταν και απλά προσποιούταν.

Δεν είναι ότι η συγγραφέας παρέθεσε κάποιο τέτοιο στοιχείο που εγώ απλά δεν πρόσεξα, οπότε και θα μου άρεζε έτσι. Δεν έκανε καμία νύξη καν, απλά το πέταξε απότομα στο τέλος. Ok, εγώ τώρα αυτό πως να το ξέρω; Και πως να μου αρέσει; Δεν έχω διαβάσει πολλά από Αγκάθα Κρίστι, αλλά θυμάμαι ότι παρόμοιο τρυκ είχα συναντήσει και στο ''Ένα Σχέδιο Δολοφονίας''. Αν όντως το εφαρμόζει αυτό σ' όλα τα βιβλία της, τότε είναι φθηνό. Για την τεραστια φήμη της πολύ φθηνό. Δεν βιάζομαι όμως. Θα διάβασω και άλλα δικά της -έχω καμιά δεκαπενταριά- για να βγάλω ασφαλέστερα συμπεράσματα.

[D'Ailleurs]

τελειώνω το "Kill me tender" ένα αστυνομικό βιβλίο με πρωταγονιστή τον Έλβις Πρίσλευ, που μου είχαν κάνει δώρο στα γενέθλια μου. Δυστηχώς το βιβλίο είναι τουλάχιστον εμετικό για τα δικά μου γούστα. Υποτίθεται οτι είναι μέρος μιας σειράς βιβλίων με τίτλο "ρόκ κουλτούρα" που ήθελε να βγάλει ο εκδοτικός οίκος Μεταίχμιο αλλα μάλλον δεν είχαν της αναμενόμενες πωλήσεις και γιαυτό

τον μπούλο με δύο βιβλία μόνο

. Άλλωστε λογικό αφού ο Έλβις είναι Αμερικάνικο είδωλο και όχι Ευρωπαικό. Τουλάχιστον εγώ δεν έχω ακούσει κανένα μεγαλύτερο να μου λέει οτι είναι μεγάλος θαυμαστής του Έλβις.

 

Απο την άλλη σαν βιβλίο είναι μια μετριότητα. Δεν ξέρω πως ήταν ο Έλβις στην πραγματική του ζωή αλλα εδώ έχει όλα τα στοιχεία του

αρχίμαλάκα

. Και όταν λέω

αρχίμαλάκας

δεν εννοώ κακός, αλλα καλός σε βαθμό αντιπάθειας. Ο Ελβις νομίζει οτι τα πάντα περιστρέφονται γύρω απο αυτόν, ότι όλοι τον συμπαθούν επειδή είναι ο Έλβις και όσοι τον αντιπαθούν δεν τον καταλαβαίνουν, όπου πάει τον αγαπάνε, έχει σωστές προοδευτικές ιδέες ενώ φυσικά οι αντιπαθητικοί χαρακτήρες είναι ρατσιστές (γιατι το βιβλίο είναι jew+black friendly μήν τυχών και πατώσει στις πωλήσεις), κλειστόμυαλοί και γενικά βλάκες και γενικά αμα μπορούσα θα έμπαινα μέσα στο βιβλίο και θα τον χτύπαγα με κάτι τέτοιο:

 

 

μόνο και μόνο γιατι μου την σπάει. Α επίσης η μετάφραση είναι μέτρια. Τέσπα, μπορώ να καταλάβω τι είχε στο μυαλό του αυτός που το έγραψε ($$$$$ και άλλα $$$$$) αλλα όχι αυτός που το έκδοσε στα Ελληνικά...

[trillian]

Διάβασα το τρίτο της τριλογίας του Μιλένιουμ του Λάρσον, και μπορώ να πω ότι ήταν το καλύτερο από τα τρία. Εξακολουθεί να έχει προβλήματα κατ' εμέ (πολλά παραδείγματα του tell και όχι show, χώρια όλος αυτός ο χαμένος συγγραφικός χώρος για το τι ώρα ξύπνησαν οι ήρωες, τι φάγανε για πρωινό και τι ρούχα φόρεσαν) αλλά φυσικά η πλοκή είναι τόσο ενδιαφέρουσα που αναπληρώνει σε μεγάλο βαθμό.

 

Διάβασα επίσης το Σιωπηλό Κορίτσι του Πέτερ Χόε. Ο Χόε είναι από τους αγαπημένους μου συγγραφείς, κυρίως χάρη στο καταπληκτικό Η δεσποινίς Σμίλλα διαβάζει το χιόνι (σε μία καταπληκτική μετάφραση του Κούρτοβικ). Όμως εδώ δε με ικανοποίησε... Μπορεί να μη φταίει όμως ο συγγραφέας, αλλά η λίγο πρόχειρη μετάφραση και επιμέλεια του βιβλίου, η οποία με στεναχώρησε ιδιαίτερα... Ίδια προβλήματα παρατήρησα και στη Φωλιά της Σφήγκας, κι εκεί μπορώ να το δικαιολογήσω γιατί υποθέτω ότι θα βιάζονταν να το βγάλουν με όλο τον πανικό που υπάρχει (αν κι εκεί είχε λιγότερα λάθη). Αλλά στου Χόε γιατί τέτοια προχειρότητα;

[KELAINO]

Δεν ξέρω πως ήταν ο Έλβις στην πραγματική του ζωή αλλα εδώ έχει όλα τα στοιχεία του

αρχίμαλάκα

.

 

Άσε, διάβασα την αυτοβιογραφία της Πρίσιλα και κάπως έτσι, ήθελα να βάλω τις πιο βαριές αρβύλες και να μπω μέσα στο βιβλίο να τον πλακώσω στις κλωτσές.

 

Είναι και το ότι δεν πάω τη μουσική του ούτε με σφαίρες;

[BladeRunner]

Πριν απο καμιά ώρα έπιασα στα χέρια μου το "Η πρηνής θέση του σκοπευτή" του Ζαν - Πατρίκ Μανσέτ και το τελειώνω σε καμιά ωρίτσα. Εθιστικό ολίγον τι...

Edited June 15, 2010 by BladeRunner

[D'Ailleurs]

Δεν ξέρω πως ήταν ο Έλβις στην πραγματική του ζωή αλλα εδώ έχει όλα τα στοιχεία του

αρχίμαλάκα

.

 

Άσε, διάβασα την αυτοβιογραφία της Πρίσιλα και κάπως έτσι, ήθελα να βάλω τις πιο βαριές αρβύλες και να μπω μέσα στο βιβλίο να τον πλακώσω στις κλωτσές.

 

Είναι και το ότι δεν πάω τη μουσική του ούτε με σφαίρες;

 

δεν ξέρω πόσοι είναι στην Ευρώπη που πάνε την μουσική του. Γενικά εδώ προτημάμε Rolling Stones και Beatles. Οχι Έλβις. Αλλα για βγάλε καμια βρώμα απο την βιογραφία του!! Είμαι περίεργος ολίγον!

 

Πριν απο καμιά ώρα έπιασα στα χέρια μου το "Η πρηνής θέση του σκοπευτή" του Ζαν - Πατρίκ Μανσέτ και το τελειώνω σε καμιά ωρίτσα. Εθιστικό ολίγον τι...

 

Τεράστιος συγγραφέας και μεγάλο βιβλίο. Απο τα αγαπημένα μου!!!:first: