Τι διαβάζετε;

[Metal Heart]

Προχθές τελείωσα το "Hellraiser" του Clive Barker. Χθες ξεκίνησα το "Οι γυναίκες με τα μαύρα" του Edward Lee. Είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάζω από το συγκεκριμένο συγγραφέα.

[BladeRunner]

Άρχισα το "Σόλο πορεία" του Ρόαλντ Νταλ.

[Παρατηρητής]

Διαβάζω τον Λέκγουελ το τρελό αγόρι. Μα πολύ τρελό όμως...!

[Naroualis]

Τελείωσα στις μέρες που μένω σιωπηλή, τις METALικές Ιστορίες Φαντασίας και Τρόμου, μια συλλογή διηγημάτων ελληνικού φανταστικού από τις εκδόσεις Αίολος. Οι ιστορίες γράφτηκαν για το διαγωνισμό του περιοδικού Metal Invader, που έγινε το 1996. Είναι ένα αρκετά καλό δείγμα (με την έννοια του δείγματος της δειγματοληψίας) του ελληνικού φανταστικού της νέας εποχής, περίπου στο τέλος των πέτρινων χρόνων. Δεν ήταν πολύ κακό, ούτε και πολύ καλό, αλλά ήταν αρκετά ελπιδοφόρο κι άφηνε υποσχέσεις για κινήσεις στο χώρο.

 

Τελείωσα επίσης το The Stormcaller, το πρώτο βιβλίο της ν-λογίας (ακόμα γράφεται) The Twilight Reign του Tom Lloyd. Κι ομολογώ ότι δεν ξέρω τι να σας πω ακριβώς γι’ αυτό.

 

Ξεκινάει πολύ καλά. Ο κεντρικός ήρωας, ένας έφηβος που λέγεται Isak, είναι white-eye. Πρόκειται για ανθρώπους που γεννιούνται τυχαία μέσα στον πληθυσμό, κι έχουν τρομερές ικανότητες (ψηλότεροι, πιο δυνατοί, με δυνατότητες να γίνουν μάγοι, με πολύ μεγάλη διάρκεια ζωής) αλλά και το ελάττωμα να μην μπορούν να ελέγξουν εύκολα τα νεύρα τους. Επίσης είναι οι white-eyes που επιλέγονται από τους θεούς για να διοικούν τις φυλές, και πάντα ο κάθε Lord έχει κι έναν Krann, δηλαδή έναν διάδοχο. Γενικά η κατάσταση είναι αρκετά μπερδεμένη (τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό): Οι θεοί έχουν αποσυρθεί ( ; ) ή εξορισθεί ( ; ) από κάποιο αρχαίο μάγο-ξωτικό κι οι προφητείες -που σιγά μη δεν υπήρχαν προφητείες- λένε ότι θα γεννηθεί κάποτε ένας white-eye που θα τους επαναφέρει, ο Savior.

 

Και σιγάπου δε μαντεύετε τη συνέχεια: ο Isak, από παραπαίδι και του κλώτσου και του μπάτσου(διότι οι white-eyes είναι μισητοί στο γενικό πληθυσμό και τους φοβούνται κι επιπλέον οπατέρας του θέλει να τον φάει λάχανο που η μανά του πέθανε στη γέννα),επιλέγεται από το θεό του θανάτου, το Nartis να γίνει Krann της φυλής των Farlan, υπό τις διαταγές του Lord Bahl. Κι εκεί ανακαλύπτει ότι πιθανόννα είναι ο Savior που περιμένουν οι θεοί…

 

Από πλευράς μυθοπλασίας είναι εξαιρετικό. Είναι γεμάτο με όμορφα σημεία, με ιδέες που σε κάποιες στιγμές ζήλεψα. Από πλευράς αληθοφάνειας επίσης, είναι αρκετά καλό, κι ο κόσμος που περιγράφει είναι βαριά ψευδομεσαιωνικός, με counts, suzerains, dukes και chaperons για τις άγαμες δεσποσύνες. Η γλώσσα είναι αρκετά απλή, αλλά δεν τις λείπουν κάποιες μικρές φιοριτούρες, που όμως τη νοστιμίζουν αντί να τη βαραίνουν ή να φαίνονται παράταιρες.

 

Τότε λοιπόν, τι με χαλάει εμένα; Χμ. Οι διάλογοι σίγουρα. Είναι πιο ξύλινοι κι από το Δούρειο Ίππο (κάπου το είδα αυτό, δεν είναι δικό μου, αλλά δε θυμάμαι πού). Στη μέση της μάχης, οι πύλες της πόλης πάνε να κλείσουν κι ο Isak είναι απ’ έξω, πρέπει να τρέξει να προλάβει να μπει μεσα, πριν μείνει απ’ έξω και τον σφάξουν κι αυτός τι κάνει; Κουβεντούλα με μια μάγισσα, στην οποία κουβεντούλα κάθε φράση είναι 5-10 σειρές. Επίσης, όλοι μα όλοι, νέοι, γέροι και παιδιά, μιλάνε με τον ίδιο τρόπο, εκτός ίσως από την Tila, τη γυναίκα της παρέας, που πού και πού κάνει μικρά τσουχτερά σχόλια.Οι άλλοι, είτε είναι χωριάτες, είτε μάγοι, είτε δούκες και κόντηδες, είτε παλιοί στρατιώτες, μιλάνε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, ακόμη κι ο Isak που πολλές φορές ξεχνάς ότι είναι 17 στα 18 όταν τον γνωρίζεις.

 

Κι ακόμη ένα πράγμα, που ίδρωσα να καταλάβω ότι είναι το κύριο πρόβλημα του βιβλίου: ο ρυθμός του. Είναι υποτονικός, κι όταν πάει να γίνει κάτι ξεπετιέται μέσα σε ελάχιστες αράδες. Μετά ο Isak θα πέσει αναίσθητος («Everything turned black», μια πολύ αγαπημένη φράση-κατακλείδα-κεφαλαίου του συγγραφέα) κι όταν ξυπνήσει θα τον έχουν σώσει οι υπόλοιποι και θα πάμε σε νέο γύρο συνομιλιών. Επίσης οι σκηνές μάχης που έχει (μια μάχη πεδίου, μια πολιορκία και μια περιγραφή γκιόστρας) είναι τρομερά έντονες, σε σημείο να μην αντέχεις να τις διαβάσεις μονοκοπανιά, να πρέπει να τις σπάσεις σε μικρότερες αναγνώσεις, γιατί τόσο η πληροφορία, όσο και το ίδιο το συναίσθημα που σου βγάζει ο σκοτωμός είναι τρομερά έντονα.

 

Μου άρεσε; Δεν ξέρω, υποθέτω πως ναι. Δε μου άρεσε; Θα δυσκολευτώ να διαβάσω το δεύτερο, γιατί υπολογίζω και το μαρτύριο του υποτονικού ρυθμού. Θα το πρότεινα; Ίσως, για την αληθοφάνειά του και την εκρηκτική του φαντασία.

 

Έντιτ λόγω έλλειψης κενών.

Edited June 27, 2010 by Naroualis

[Naroualis]

Ομολογώ ότι με τον Πέτρο Μάρκαρη ήμουν κάπως ξινισμένη. Δεν ξέρω, ίσως να μου έφταιγε το όνομά του, χωρίς λόγο και πολύ ξινισμένη. Δεν ήθελα να διαβάσω τα βιβλία του, μόνο και μόνο από τον ήχο του ονόματός του. Αλλά ήρθε εκείνη η ρημαδοσειρά στην κρατική τηλεόραση, η Άμυνα Ζώνης και λάτρεψα το μπαγάσα το Χαρίτο, τον ήρωά του. Τι να λέμε, κι όλους του τους ήρωες, είναι όλοι τους ένας κι ένας.

Είχα λοιπόν κάνει πέρσι τέτοιον καιρό ντου και είχα πάρει όλα του τα βιβλία. Κι εχτές, μιας και διακοπεύω αυτή την εβδομάδα έκατσα και διάβασα την αγαπημένη μου Άμυνα Ζώνης. Κι επειδή η δόση ήταν μικρή και κομμένη, διάβασα και το Νυχτερινό Δελτίο στα καπάκια.

Η επιτυχία του Μάρκαρη πιστεύω πως είναι στις μικρές γνώσεις που έχει σχετικά με την ανθρώπινη καθημερινότητα. Όχι τόσο στο τραγικό έγκλημα που περιγράφει (γιατί ούτε μια στιγμή δεν ξεχνάς ότι είναι ένα καλό, διασκεδαστικό βιβλίο μυστηρίου που διαβάζεις) αλλά κυρίως στο πώς οι ήρωές του αντιμετωπίζουν την κίνηση, τη βροχή, το κρουασάν και τους δημοσιογράφους. Στις σχέσεις που έχει ο Χαρίτος με τον προιστάμενό του και με τη γυναίκα του και την κόρη του. Στις απεργίες, το σεισμό, τις διαμαρτυρίες, τις περιγραφές των γυναικών και των αντρών. Στους ζωντανούς τους νεκρούς και τους δράστες του.

Πάει, από ξινισμένη, έγινα Μαρκαρικιά. Και το κακό είναι ότι το χαίρομαι κιόλας.

[Adicto]

Διάβασα το "Αγαπημένος των Μελισσών" του Ανδρέα Μήτσου, εκδ. Καστανιώτη. Προς μεγάλη μου εκπληξη θα το κατατάξω στο ΣΦΦ

Πραγματεύεται το θέμα του Doppelganger (ελπίζω να το γράφω σωστά) και το φόβο του Χρόνου και της Φθοράς με μία ...οιδιπόδεια (και ψιλοακραία) εσάνς. Το βρήκα πάρα πολύ πρωτότυπο και καλογραμμένο, με συνεχείς αλλαγές οπτικής που δεν κουράζουν όμως αλλά κουμπώνουν η μία με την άλλη και πανέμορφη γραφή. Ορισμένα κομμάτια είναι απλώς απολαυστικά. Μου άρεσαν επίσης τα πολλά κομμάτια από τραγωδίες και φιλοσοφικά κείμενα που εισάγει στην ιστορία ο Μήτσου.

Το μόνο μείον είναι το γεγονός ότι συχνά ο Μήτσου βάζει από μηχανής θεούς (ή/και συμπτώσεις) για να προχωρήσει την υπόθεσή του και κάποιες από αυτές τις φορές το κάνει με πολύ τραβηγμένους τρόπους.

[Darkchilde]

"Οικογένεια Βλαμμένου" - Δημήτρης Ψαθάς: κάποια στιγμή ΤΑ ΝΕΑ δώσανε 2-3 βιβλία χιουμοριστικά και αυτό ήταν το πρώτο. Παρ'όλο που έχει γραφτεί χρόνια πριν, είναι ακόμα επίκαιρο, αφού σίγουρα θα αναγνωρίσετε κάτι από την σημερινή εποχή στο βιβλίο, ιδίως σε ότι αφορά τους χαρακτήρες του βιβλίου. Μπορεί ο Ψαθάς να χρησιμοποιεί την υπερβολή στο βιβλίο, αλλά σίγουρα σε κάποιο σημείο ή σημεία, σίγουρα θα δούμε είτε ένα χαρακτηριστικό του εαυτού μας είτε κάποιον γνωστό. Είναι ένα βιβλίο γεμάτο κέφι, με αλήθειες, και θα γελάσετε με τα κατορθώματα της Οικογένειας Βλαμμένου και με όσους τους περιτριγυρίζουν. Ήδη έχω διαβάσει το μξεγαλύτερο μέρος του, και μάλλον σήμερα θα τεελειώσει ή μάλλον όπως λέει η Άλεξ Βλαμμένου, chα τελειώchει...

[Tattoman]

Το κορίτσι στη φωλιά της Σφήγκας-του Στιγκ Λάρσον το τρίτο βιβλίο της τριλογίας Μιλλένιουμ απλά ΚΟΡΗΦΗ!!!!!!!!!! μην διανοηθήτε να την χάσετε!

[Solonor]

Μάρκαρης, όντως κορυφαίος. Η εισαγωγή στο "νυχτερινό δελτίο" μου έχει μείνει αξέχαστη.

"Είμαι μαλάκας" μου λέει κάθε μέρα με το βλέμμα του. (ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων). Πραγματικά ΠΟΛΥ καλό, σκοπεύω να διαβάσω κι άλλα δικά του.

[Nihilio]

Τελείωσα το Demon Seed του Dean Koontz (την αναθεωρημένη έκδοση του 1997)

 

Τρίτο και φαρμακερό για Koontz, καθώς, σε αντίθεση με τα δύο προηγούμενα βιβλία του που είχα διαβάσει (The Face, By the light of the moon) μου άρεσε. Μια υπεραναπτυγμένη τεχνητή νοημοσύνη ερωτεύεται μια γυναίκα και προσπαθεί να την αφήσει έγγυο. Η προσωπικότητα του Proteus (της τεχνητής νοημοσύνης) είναι εξαίρετα γραμμένη.

 

Τώρα διαβάζω το Hell Bent for Leather, το οποίο είναι η αυτοβιογραφία ενός έφηβου μεταλλά στα 80's

[heiron]

Startide rising

του Ντεηβιντ Μπριν

Καλα ενταξει,ο ανθρωπος ειναι μεγαλο κεφαλαιο της ΕΦ,η εστω της space opera.Πολλες ιδεες,περιεργοι χαρακτηρες(εφοσον ειναι διαφορες φυλες εξωγηινων αλλα και εξελιγμενα δελφινια και πιθηκια κτλ),σχετικα καλη γραφη.Ειχα διαβασει το πρωτο της τριλογιας πριν ενα χρονο και αρχιζοντας αυτο νομισα οτι επαθα αμνησια και δεν θυμομουν τιποτα.Αλλα ευτυχως ειναι απλα μπολικα χρονια στο μελλον με αλλους χαρακτηρες και για αυτο δεν ηξερα τιποτα.

[Darkchilde]

Θα αρχίσω το απόγευμα το δεύτερο βιβλίο της σειράς του Percy Jackson, The Sea of Monsters. Χρειάζομαι ελαφρύ και ξεκούραστο διάβασμα για λίγο καιρό, και ακριβώς αυτό είναι οι περιπέτειες του Percy Jackson.

[BladeRunner]

Εγώ αντιθέτως άρχισα να διαβάζω κάτι βαρύ, και συγκεκριμένα το "Λος Άντζελες εμπιστευτικό" του Τζέημς Ελρόι.

[heiron]

Τα αστυνομικα ειναι βαρια;

[BladeRunner]

Τα αστυνομικα ειναι βαρια;

 

Το συγκεκριμένο... Πολύ αίμα, πολλοί χαρακτήρες, διαφθορά και δεν συμμαζεύεται... Και είμαι ακόμα στο 1/5 απο τις 593 σελίδες...

[Eroviana]

Μετά τον απολαυστικότατο Μρόζεκ, ξεκίνησα το Άλικο Γράμμα του Nathaniel Hawthorn. Μου φαίνεται ότι θα αργήσω πολύ να το προσθέσω στη λίστα με τα διαβασμένα...

[Naroualis]

Markarismania. Τελείωσα μέσα σε δύο μέρες, τρία (3) βιβλία του Πέτρου Μάρκαρη, τα τρία του αστυνόμου Χαρίτου που μου απέμειναν. Τώρα θα κάνω ένα ευτυχισμένο (που χόρτασα κάπως) κι ένα δυστυχισμένο (που δεν έχει άλλο, γαμώτι) διάλειμμα από την αστυνομική λογοτεχνία και θα πιάσω πάλι κάτι φάντασι (ίσως. ίσως το Cardinal's Blades, που μου κίνησε την προσοχή με το Nebula που πήρε).

 

- Ο Τσε αυτοκτόνησε: Πικρό, πολύ πικρότερο από τα προηγούμενα. Βγαίνει μια κατάθλιψη, εκείνη των παλιών αγωνιστών που τους έφαγε η μεταπολίτευση και οι επειτίδιοι. Οι χαρακτήρες είναι και πάλι τρομερά σκιαγραφημένοι κι όσο πάει τόσο θυμώνεις μαζί τους ή τους οικτίρεις. Έχει το κακό του από μηχανής θεού εδώ κι ο ρόλος του Ζήση αρχίζει να γίνεται γραφικός, αλλά στο επόμενο το σώζει αρκετά.

 

- Βασικός μέτοχος. Έντονο, με τρομοκρατικές επιθέσεις και πειρατείες. Μια πολύ παράξενη ματιά μέσα στο ΜΜΕ. Και τα φαντάσματα του παρελθόντος.

 

- Παλιά, πολύ παλιά. Το πιο αδύναμο απ' όλα. Ουσιαστικά μια περιήγηση στην Πόλη και μια -τι; εξιλέωση; "διαφορετική ματιά";- στους Πολίτες της σύγχρονης ιστορίας. με ενόχλησε πάρα πολύ που οι "τουρίστες" είναι στην ουσία καρικατούρες, για να μας δείξει πόσο πολύ 'διαφορετικοί" ήταν οι Πολίτες από "εμάς" τους Ελλαδίτες. Θεωρώ ότι μπορούσε να το είχε χειριστεί πολύ καλύτερα και το θέμα και την περιγραφή του. Να χτυπήσει πιο βαθιά, όπως έκανε στον Τσε ή στο Βασικό Μέτοχο. Κρατήθηκε, ίσως και για λόγους διεθνών σχέσεων, και μου στέρησε την απόλαυση ενός ακόμη καυστικού σχολίου στη νεώτερη ιστορία της Ελλάδας.

[BladeRunner]

Λέω αυτό το μήνα να διαβάσω μόνο σφφ και τρόμου βιβλία, και έτσι άρχισα δειλά-δειλά να διαβάζω το Εργοστάσιο Σφηκών του Ίαιν Μπανκς.

[dagoncult]

Λέω αυτό το μήνα να διαβάσω μόνο σφφ και τρόμου βιβλία, και έτσι άρχισα δειλά-δειλά να διαβάζω το Εργοστάσιο Σφηκών του Ίαιν Μπανκς.

 

Άρρωστο βιβλίο.

 

 

 

[BladeRunner]

Σιγά-σιγά τελειώνω το Αδύνατος του Στήβεν Κινγκ.

[Nihilio]

Σιγά-σιγά τελειώνω το Αδύνατος του Στήβεν Κινγκ.

Τι εννοείς "σιγά-σιγά"; Ότι ίσως σου πάρει πάνω από μέρα;

 

Έπιασα το Gather, Darkness του Fritz Lieber.

 

Το Hell Bent for Leather ήταν απολαυστικό. Όχι κάτι τρομερό αλλά δείγμα του πώς ένας wannabe glam rocker των αρχών των 90's που κανένας ποτέ δεν έμαθε την ύπαρξή του μπορεί να γράψει μια βιογραφία που να ενδιαφέρει τον αναγνώστη της. Δεν είναι και λίγο πράγμα αυτό...

[BladeRunner]

Άρχισα το Κόκο του Πήτερ Στράουμπ. Είμαι ακόμη στο 1/6 του βιβλίου, οπότε έχω μέλλον μπροστά μου.

[Nienor]

Τον πύργο των σκιών, του Drew Bowling. Τον έχω συμπαθήσει πολύ τον πιτσιρικά

[Nihilio]

Άρχισα το Κόκο του Πήτερ Στράουμπ. Είμαι ακόμη στο 1/6 του βιβλίου, οπότε έχω μέλλον μπροστά μου.

εξαιρετική επιλογή θα έλεγα.

[Zaratoth]

Εγώ ξανάρχισα το Βασίλειο της Αράχνης.