Τι διαβάζετε;

[BladeRunner]

Πήγα για καμιά βδομάδα στη Σύρο για διακοπές και γύρισα μέχρι να ξαναφύγω σε δυο-τρείς μέρες. Μέσα στις διακοπές, τα μεσημέρια, τελείωσα τρια βιβλία. Δυο του Ντάγκλας Άνταμς και ένα του Γουίλιαμ Κότζουινκλ. Απο Άνταμς διάβασα το Ο Ντερκ Τζέντλυ ακολουθεί τη γάτα, το οποίο ήταν απολαυστικότατο. Πολύ καλό χιούμορ, ωραίοι έξυπνοι διάλογοι, ωραία πλοκή, απίθανοι χαρακτήρες. Στη συνέχεια, έκανα ένα μίνι διάλειμμα με το Ε.Τ. ο εξωγήινος του Γουίλιαμ Κότζουινκλ, το οποίο ήταν αρκετά καλό, αλλά τίποτα το συναρπαστικό. Νομίζω ότι η ταινία ήταν καλύτερη. Πάντως δεν ήταν άσχημο. Και, τέλος, διάβασα το δεύτερο βιβλίο με πρωταγωνιστή τον ολιστικό ιδιωτικό αστυνομικό Ντέρκ Τζέντλυ, ΑΡΡΓΚ! Αδιάφοροι ροκ ρυθμοί για γρήγορα κέρδη, πάλι του Ντάγκλας Άνταμς. Δεν ήταν σαν το πρώτο, αλλά ήταν και αυτό πολύ καλό. Το ίδιο επίπεδο γραφής, καλή πλοκή και άφθονο χιούμορ.

[Darkchilde]

Darth Bane: Path of Destruction - Drew Karpyshyn: ένα βιβλίο στον κόσμο του Star Wars, 1000 χρόνια πριν την έλευση του Palpatine.

 

Engineering Mathematics - K.A. Stroud: για εξάσκηση σε μερικά μαθηματικά που ήδη ξέρω από την μία και για να μάθω 2-3 πράγματα ακόμα από την άλλη.

[D'Ailleurs]

 

Evelyn Waugh: Decline and Fall

 

 

Decline and Fall (1928), Evelyn Waugh's first published novel, tells the story of Paul Pennyfeather. Unjustly sent down from Oxford for indecent behaviour, he embarks on a series of adventures which take him first to Llanabba Castle, a grotesque private school in Wales, and then into the fashionable world of Margot Beste-Chetwynde, the rich and glamorous mother of one of his pupils. On the point of getting married to Margot, he is arrested for involvement in the white slave traffic which is the source of her wealth. After a spell in jail, he is released through the agency of Margot's new husband, the Home Secretary Sir Humphrey Maltravers, whereupon he resumes his career as an Oxford undergraduate, studying to become a clergyma

 

 

 

[Mort13]

The Time Ships, του Stephen Baxter

Notes from the Underground, του Fyodor Dostoyevsky

 

Το επίσημο sequel της "Μηχανής του Χρόνου" του Wells. Πολύ καλογραμμένο και αφάνταστα πιστό στο στυλ του Wells, με αρκετές πρωτότυπες και μεγαλειώδεις ιδέες γύρω από το concept του ταξιδιού στο χρόνο. Θα προτιμούσα ίσως λίγο περισσότερη δράση αλλά αυτό μάλλον θα πρόδιδε το ύφος του πρωτότυπου.

 

Διάβασα και τον Ντοστογιέφσκι γιατί το διάβαζε ένα παιδί από την δουλειά κι ήθελε να συγκρίνουμε εντυπώσεις.

[DimitrisX]

The Time Ships, του Stephen Baxter

 

Το επίσημο sequel της "Μηχανής του Χρόνου" του Wells. Πολύ καλογραμμένο και αφάνταστα πιστό στο στυλ του Wells, με αρκετές πρωτότυπες και μεγαλειώδεις ιδέες γύρω από το concept του ταξιδιού στο χρόνο. Θα προτιμούσα ίσως λίγο περισσότερη δράση αλλά αυτό μάλλον θα πρόδιδε το ύφος του πρωτότυπου.

 

 

Μ' έφτιαξες, αγαπητέ. ;)

Να δω πότε θα τελειώσω τα Dune, όμως.

[Eroviana]

Είμαι στο τρίτο βιβλίο της τριλογίας Millenium (δε θα το αντέξω αν βγάλουν κι άλλα, αυτοί που έχουν τα "χειρόγραφα" για τα επόμενα στα χέρια τους) κι οι ρυθμοί μου έχουν πέσει κατακόρυφα. Δεν ξέρω αν φταίει που γύρισα από διακοπές και δεν προλαβαίνω ούτε να κ.... ή που η δράση ανακόπηκε απότομα και η ιστορία πάει με το πάσο της. Πληροφορίες άπειρες, ατέλειωτες συζητήσεις των χαρακτήρων, η ιστορία της Lisbeth να λέγεται ξανά και ξανά και ξανά... Για να την εμπεδώσουμε κι εμείς μάλλον, εκτός απ' τους χαρακτήρες. Ελπίζω να επανέλθει σύντομα η δράση γιατί δε με βλέπω καλά...

[SpirosK]

Εγώ τα τελείωσα Έχει δράση στο φινάλε, μην ανησυχείς ;) ;)

[BladeRunner]

Είμαι κάπου στη μέση του Εισβολή απο τον Γανυμήδη, του Φίλιπ Ντικ. Αρκετά καλό...

[Naroualis]

Τελείωσα το Δόκτωρ Τζέκυλ και Κύριος Χάυντ, του Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον. Μέσα στα προηγούμενα δύο χρόνια διάβασα τα άλλα δύο "ιερά βιβλία" του βικτωριανού τρόμου, το Ντράκουλα του Μπράμ Στόκερ και το Φρακενστάιν της Μέρυ Σέλλευ. Ε, λοιπόν, όσο βαρετά, ξεπερασμένα και κακογραμμένα μου φάνηκαν τα δύο αυτά (με τους ήρωες να είναι "τραγικά ρομαντικοί", που πάει να πει ανά δύο λεπτά είχαν το εξωτερικό του καρπού στο μέτωπο σε μια έκφραση "ο μον Ντιέ") τόσο συναρπαστικό, καλογραμμένο, με στέρεα γραμμένους, αληθοφανέστατους χαρακτήρες ήταν αυτό. Μόνο εκατό σελίδες -και ούτε- κι όμως βάζει τα γυαλιά σε στρατιές πολυγραφότατων. Για την ιστορία, η πλοκή του βιβλίου δε μοιάζει σε τίποτε με εκείνη που έχουμε κατά καιρούς δει στις διάφορες ταινίες. Μόνο η "Μέρυ Ράιλι" το πλησιάζει λίγο, ειδικά στα σκηνικά (απίστευτα πιστά στο πρωτότυπο τα σκηνικά), αλλά κι αυτή έχει τη μικρή διασκευή της. Όποιος δεν το έχει διαβάσει, σε όποιο υποείδος του φανταστικού κι αν έχει προτίμηση να σπεύσει να το διαβάσει τώρα αμέσως. Είναι υλικό προς παραδειγματισμό.

[BladeRunner]

Τελείωσα το Δόκτωρ Τζέκυλ και Κύριος Χάυντ, του Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον. Μέσα στα προηγούμενα δύο χρόνια διάβασα τα άλλα δύο "ιερά βιβλία" του βικτωριανού τρόμου, το Ντράκουλα του Μπράμ Στόκερ και το Φρακενστάιν της Μέρυ Σέλλευ. Ε, λοιπόν, όσο βαρετά, ξεπερασμένα και κακογραμμένα μου φάνηκαν τα δύο αυτά (με τους ήρωες να είναι "τραγικά ρομαντικοί", που πάει να πει ανά δύο λεπτά είχαν το εξωτερικό του καρπού στο μέτωπο σε μια έκφραση "ο μον Ντιέ") τόσο συναρπαστικό, καλογραμμένο, με στέρεα γραμμένους, αληθοφανέστατους χαρακτήρες ήταν αυτό. Μόνο εκατό σελίδες -και ούτε- κι όμως βάζει τα γυαλιά σε στρατιές πολυγραφότατων. Για την ιστορία, η πλοκή του βιβλίου δε μοιάζει σε τίποτε με εκείνη που έχουμε κατά καιρούς δει στις διάφορες ταινίες. Μόνο η "Μέρυ Ράιλι" το πλησιάζει λίγο, ειδικά στα σκηνικά (απίστευτα πιστά στο πρωτότυπο τα σκηνικά), αλλά κι αυτή έχει τη μικρή διασκευή της. Όποιος δεν το έχει διαβάσει, σε όποιο υποείδος του φανταστικού κι αν έχει προτίμηση να σπεύσει να το διαβάσει τώρα αμέσως. Είναι υλικό προς παραδειγματισμό.

 

Δεν το έχω το βιβλίο, αλλά θα το αγοράσω τις επόμενες μέρες μαζί με κάποια άλλα(κυκλοφόρησε και το Ο μεγάλος ύπνος του Ρέημοντ Τσάντλερ- άσχετο). Ποιές είναι οι εκδόσεις που έχεις το βιβλίο;

Edited July 25, 2010 by BladeRunner

[Naroualis]

Αίολος 1987. Μέτρια μετάφραση, και επίσης δεν άντεξα να διαβάσω το 40 (!) σελίδων λογύδριο ανάλυσης του τρομερού αυτού βιβλίου στο τέλος της έκδοσης. Δεν πρέπει να είναι πολύ ακριβό πάντως.

[Sileon]

Ο Τζέκιλ δε με συγκίνησε. Ίσως επειδή ήξερα ακριβώς τι παίζει στην πλοκή, η οποία είναι μπορεί να αποδοθεί μέσα σε μια γραμμή, ένιωθα πως απλά διάβαζα αυτά που είχα στο μυαλό μου, βαλμένα στη σειρά, διορθωμένα με τις επιμέρους λεπτομέρειες της ανάγνωσης και πασπαλισμένα με έναν ξεπερασμένο ζόφο. Ούτε, όμως, ο Φρανκενστάιν της Σέλλευ ήταν κάτι το οποίο θα πρότεινα σε κάποιον. Άντε, μόνο για την ιστορικότητα του βιβλίου. Πάλι καλά που ήταν μικρό.

 

Ο Δράκουλας, όμως, Ευθυμία;! Θα συμφωνήσω πως σε μερικά σημεία, ειδικά στις εξιστορήσεις των γυναικείων χαρακτήρων, μπορεί να γίνει υπερβολικά ρομαντικό σε γραφή. Αλλά, σε σημεία μόνο, νομίζω. Στο σύνολο, τι να πω, το θεωρώ αξεπέραστο.

 

 

[Darkchilde]

Τελείωσα το Δόκτωρ Τζέκυλ και Κύριος Χάυντ, του Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον. Μέσα στα προηγούμενα δύο χρόνια διάβασα τα άλλα δύο "ιερά βιβλία" του βικτωριανού τρόμου, το Ντράκουλα του Μπράμ Στόκερ και το Φρακενστάιν της Μέρυ Σέλλευ. Ε, λοιπόν, όσο βαρετά, ξεπερασμένα και κακογραμμένα μου φάνηκαν τα δύο αυτά (με τους ήρωες να είναι "τραγικά ρομαντικοί", που πάει να πει ανά δύο λεπτά είχαν το εξωτερικό του καρπού στο μέτωπο σε μια έκφραση "ο μον Ντιέ") τόσο συναρπαστικό, καλογραμμένο, με στέρεα γραμμένους, αληθοφανέστατους χαρακτήρες ήταν αυτό. Μόνο εκατό σελίδες -και ούτε- κι όμως βάζει τα γυαλιά σε στρατιές πολυγραφότατων. Για την ιστορία, η πλοκή του βιβλίου δε μοιάζει σε τίποτε με εκείνη που έχουμε κατά καιρούς δει στις διάφορες ταινίες. Μόνο η "Μέρυ Ράιλι" το πλησιάζει λίγο, ειδικά στα σκηνικά (απίστευτα πιστά στο πρωτότυπο τα σκηνικά), αλλά κι αυτή έχει τη μικρή διασκευή της. Όποιος δεν το έχει διαβάσει, σε όποιο υποείδος του φανταστικού κι αν έχει προτίμηση να σπεύσει να το διαβάσει τώρα αμέσως. Είναι υλικό προς παραδειγματισμό.

 

Ευθυμία, αν τα διάβασες σε μετάφραση μπορώ να καταλάβω γιατί δεν σου άρεσαν. Δεν μπορείς να δείς την βικτωριανή γραφή σε μετάφραση. ΧΑΝΕΙ. εντελώς. Δεν έχω διαβάσει το Jekyll του Stevenson, αλλά έχω διαβάσει τα άλλα δύο στο πρωτότυπο. Το ρομαντικό στοιχείο είναι μέρος της εποχής που γράφτηκαν και τα δύο.

 

Ένας από τους λόγους που δεν διαβάζω μεταφράσεις όταν γνωρίζω την γλώσσα, είναι ακριβώς το παραπάνω. Χάνονται πολλά πράγματα στην μετάφραση. Ιδίως στον τομέα της φαντασίας γενικά, όπου η ελληνική γλώσσα έχει χάσει μεγάλο μέρος του λεξιλογίου.

[heiron]

Εχω αφησει μερικες σελιδες(καθως και ολοκληρο το βιβλιο στο χωριο...) για να τελειωσω το

Η βουη και η μανια

του Φωκνερ

Ενταξει,ειναι οπως το περιμενα.Ουμπερ κλασικο και ουμπερ βαρετο.Καλα το πρωτο μερος με τον καθυεστερημενο το περασα σχεδον ξεφυλλιζοντας το.το τελυταιο μερος ειναι πιο νορμαλ αλλα πλεον εχω βαρεθει,εχω χασει καθε ενδιαφερον,χωρια οτι επειδη ακριβως δεν μου τραβουσε την προσοχη εχω ξεχασει ποιος ειναι ποιος στη φαμιλια.Οκ παραδεχομαι τον Φωκνερ οτι ξερει να αλλαζει τροπο γραφης,να γραφει διαλογους,να σκιαγραφει πραγματικους χαρακτηρες κι οχι καρικατουρες αλλα ενα βιβλιο ειναι κατι πολυ παραπανω απο ολα αυτα.

[D'Ailleurs]

Τελείωσα το Δόκτωρ Τζέκυλ και Κύριος Χάυντ, του Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον. Μέσα στα προηγούμενα δύο χρόνια διάβασα τα άλλα δύο "ιερά βιβλία" του βικτωριανού τρόμου, το Ντράκουλα του Μπράμ Στόκερ και το Φρακενστάιν της Μέρυ Σέλλευ. Ε, λοιπόν, όσο βαρετά, ξεπερασμένα και κακογραμμένα μου φάνηκαν τα δύο αυτά (με τους ήρωες να είναι "τραγικά ρομαντικοί", που πάει να πει ανά δύο λεπτά είχαν το εξωτερικό του καρπού στο μέτωπο σε μια έκφραση "ο μον Ντιέ") τόσο συναρπαστικό, καλογραμμένο, με στέρεα γραμμένους, αληθοφανέστατους χαρακτήρες ήταν αυτό. Μόνο εκατό σελίδες -και ούτε- κι όμως βάζει τα γυαλιά σε στρατιές πολυγραφότατων. Για την ιστορία, η πλοκή του βιβλίου δε μοιάζει σε τίποτε με εκείνη που έχουμε κατά καιρούς δει στις διάφορες ταινίες. Μόνο η "Μέρυ Ράιλι" το πλησιάζει λίγο, ειδικά στα σκηνικά (απίστευτα πιστά στο πρωτότυπο τα σκηνικά), αλλά κι αυτή έχει τη μικρή διασκευή της. Όποιος δεν το έχει διαβάσει, σε όποιο υποείδος του φανταστικού κι αν έχει προτίμηση να σπεύσει να το διαβάσει τώρα αμέσως. Είναι υλικό προς παραδειγματισμό.

 

απο τα κλασσικά μυθηστορήματα τρόμου είναι το αγαπημένο μου, αν και τελείως εκτός με αυτό που βλέπουμε στις οθόνες, στις διάφορες μεταφορές του στον κινηματογράφο.

[Naroualis]

Και τα τρία τα διάβασα σε μετάφραση. Γενικά όμως εκείνο που κυρίως δε μου άρεσε στο Ντράκουλα και το Φρανκενστάιν ήταν το νόημά τους, το "ηθικό τους δίδαγμα" αν προτιμάτε.

 

Στο ένα έχουμε μια ομάδα αντρών που ανά πάσα στιγμή της γνωριμίας τους (πχ, στα πρώτα πέντε λεπτά) ορκίζονται ο ένας στον άλλο παντοτινή φιλία, ενώ το σχέδιό τους για να σκοτώσουν το Δράκουλα είναι τουλάχιστον αστείο.

 

Στο δε δεύτερο -το οποίο θεωρώ και το χειρότερο όλων- έχουμε έναν μα#$%κα που κάνει ό,τι κάνει -δίνει ζωή σε κάποιον που δεν του το ζήτησε- κι ύστερα τον κυνηγάει και τον κατηγορεί για το πόσο φαύλος ήταν. Τι λες ρε φίλε; Σοβαρά; Εσύ είσαι ο άμεσα υπεύθυνος για το κακό που εξαπέλυσες στον κόσμο. Πέσε και ψόφα και ξεφορτώσου μας και μη μας ζητάς να σε λυπηθούμε κιόλας. Και καλά σου έκανε το τέρας.

 

Κοντολογίς, και παραβλέποντας μια κάποια ικανότητα του Στόκερ να δημιουργεί ατμόσφαιρα (μέχρις εκεί να το παραδεχτώ, Σιλεόν) δε ενοχλεί η ρομαντικότητα ή η βικτωριανότητα των δύο βιβλίων. Με ενοχλούν τα μηνύματα που προσπαθούν να περάσουν και η ξεδιαντροπιά που επιδεικνύουν στο διαχωρισμό του καλού και του κακού. Ο Στήβενσον ενώ διατηρεί ξεκάθαρα τη γραμμή ανάμεσα στα δύο, ωστόσο έχει το σθένος να μην κάνει τον Άτερσον τον καλύτερο άνθρωπο του κόσμου, ούτε και τον Λάνυον, ούτε φυσικά και τον καημένο το Τζέκυλ θύμα ενός ανεξέλεγκτου Χάυντ. Υπάρχει κάτι κακό, και κάτι καλό, αλλά τουλάχιστον συμπεριφέρονται και τα δύο εντός των ορίων του πραγματικού. Και γι' αυτό είναι για μένα, πιο πιστευτά και πιο τρομακτικά. Δε νομίζω ότι αυτό θα μπορούσε να ανατραπεί αν τα διάβαζα στο πρωτότυπο.

 

(Δεν είμαι και πολύ σίγουρη ότι έγραψα ακριβώς αυτό που ήθελα να πω. Σε κάθε περίπτωση το συζητάμε. )

 

 

[Darkchilde]

Ευθυμία, ίσως θα έπρεπε να ανοίξεις ένα θέμα με τα συγκεκριμένα βιβλία. Αλλά μην ξεχνάς ποιά εποχή γράφτηκαν. Μην ξεχνάς την επιρροή της εποχής. Και μην ξεχνάς ότι αυτά τα δύο βιβλία άνοιξαν την λογοτεχνία τρόμου και την κάνανε κλασσική σε μερικές περιπτώσεις.

[Nihilio]

Διάβασα το "Τέχνασμα πλεγμένο μεσα σε Τέχνασμα" του Αραχνίδα (α΄ποψη στο σχετικό τόπικ) και το Erebus του Shaun Hutson (συμπαθητικό survival horror θα έλεγα)

Τώρα διαβάζω το "Ξένος σε Ξένη Χώρα" του R. Heinlein.

[phaethon]

Καλησπέρα σε όλους

Πρώτη φορά γράφω αφού διάβασα όλα τα posts.

Μόλις διάβασα το Σφαγείο νούμερο 5 του Βόνεγκατ το οποίο επαλήθευσε όλες τις προσδοκίες μου,

αλλά και τα θετικά σχόλια που έχω λάβει για αυτό. Σάτιρα στο μέγιστο (πως αλλιώς άλλωστε να έχεις

κεντρικό θέμα την καταστροφή της Δρέσδης) και ένα από τα καλύτερα αντιπολεμικά έργα που έχω διαβάσει.

Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

[Darkchilde]

Σήμερα θα αρχίσω το Death Du Jour της Kathy Reichs, το δεύτερο βιβλίο με την forensic anthropologist Temperance Brennan.

[BladeRunner]

Άρχισα το Το νησί των καταραμένων, του Ντένις Λεχέιν.

[D'Ailleurs]

το τελείωσα πρόσφατα αυτο δεν θα καταλάβεις ποτέ οτι στο τέλος

ο Ντικάπριο είναι και καλά τρελλάρας και εχει δημιουργήσει την ολη φαση με τους ντετεκτιβ στο μυαλό του ενώ στην πραγματικότητα είναι αυτός που ψάχνει.

[BladeRunner]

το τελείωσα πρόσφατα αυτο δεν θα καταλάβεις ποτέ οτι στο τέλος

ο Ντικάπριο είναι και καλά τρελλάρας και εχει δημιουργήσει την ολη φαση με τους ντετεκτιβ στο μυαλό του ενώ στην πραγματικότητα είναι αυτός που ψάχνει.

 

 

Λοιπόν το έχασα λίγο. Εγώ κατάλαβα, ότι....

 

 

Ο Τέντι Νάλσι, τελικά είναι τρελός και όλη αυτή η ιστορία γίνεται μεν στ' αλήθεια, αλλά είναι κάτι σαν πείραμα των γιατρών για να αποφύγουν χειρουργικές επεμβάσεις σε ανάλογες περιπτώσεις...Υπήρξε, δηλαδή, αυτή η περιπέτεια κλπ, αλλά ο Τέντι είναι ασθενής και όχι Μάρσαλ... Αυτό κατάλαβα. Έπεσα μέσα, ή όχι; Αν και, υποθέτω, ότι ΟΝΤΩΣ κάτι έψαχνε ο Τέντι... Ή πάλι όχι; Διαφώτισε με...

 

 

 

Ό,τι και να έγινε, πάντως, το βιβλίο ήταν πολύ καλό, οφείλω να πω...

Edited July 28, 2010 by BladeRunner

[D'Ailleurs]

υποτίθεται οτι είναι τρελλός και έχει παραισθήσεις οτι είναι ο μαρσαλ και οτι ο γιατρός είναι ο βοηθός του. Στο νησί όντως έκαναν πειράματα και γενικά το μυαλό του είναι πουτάνα. Δεν μου πολυάρεσε αυτό. Θα προτημούσα στο τέλος να το άφηνε κάπως φλού το αν ήταν μαρσαλ ή τρελλός και να αφήσει τον αναγνώστη να βγάζει τα συμπεράσματα του. Πολύ μασημένη τροφή.

[Cassandra Gotha]

Τελείωσα το "Ονειρική αναζήτηση για την άγνωστη Καντάθ".

Δεν είμαι σίγουρη τι να πω γι' αυτό το βιβλίο, όπως και κάθε φορά (ελάχιστες) που έχω διαβάσει Λάβκραφτ. Μια ιδέα είναι "γιατί δεν ζωγράφιζε αντί να γράφει;"

Είναι εξοντωτικός με τις εικόνες. Σαν πολυβόλο. Σίγουρα, αυτό το βιβλίο, ιδίως η ομώνυμη ιστορία, είναι τελείως ονειρικό. Και σίγουρα δεν μετανιώνω που το διάβασα. Αλλά μέχρι να το τελειώσω, μου έβγαλε την πίστη. Δεν είναι καθόλου, μα καθόλου το στυλ μου.

 

Δεν είναι όλα του τα διηγήματα έτσι. Υπάρχουν και άλλα που διαβάζονται πιο εύκολα. Η άγνωστη Καντάθ όμως, είναι από τα κείμενα που έχω δυσκολευτεί περισσότερο να διαβάσω.

 

Επόμενο βιβλίο του κυρίου τον χειμώνα. Έξω να βρέχει του πνιγμού, να φυσάει του χαμού, να είναι σκοτεινά και τρισάραχνα, κι εγώ να βουλιάζω στα όνειρά του. Μόνο έτσι.