Τι διαβάζετε;

[Παρατηρητής]

Τελείωσα το "Ονειρική αναζήτηση για την άγνωστη Καντάθ".

Δεν είμαι σίγουρη τι να πω γι' αυτό το βιβλίο, όπως και κάθε φορά (ελάχιστες) που έχω διαβάσει Λάβκραφτ. Μια ιδέα είναι "γιατί δεν ζωγράφιζε αντί να γράφει;"

Είναι εξοντωτικός με τις εικόνες. Σαν πολυβόλο. Σίγουρα, αυτό το βιβλίο, ιδίως η ομώνυμη ιστορία, είναι τελείως ονειρικό. Και σίγουρα δεν μετανιώνω που το διάβασα. Αλλά μέχρι να το τελειώσω, μου έβγαλε την πίστη. Δεν είναι καθόλου, μα καθόλου το στυλ μου.

 

 

Κι εμένα μου είχε φανεί δύσκολο αυτό το διήγημα, αν και μου άρεσε πολύ και με "καλούσε" να το διαβάσω και να το φτάσω μέχρι το τέλος. Το ήθελα πιο ανάλαφρο, με λιγότερα σκαμπανεβάσματα και όχι τόσο φορτωμένο.

Και μετά λένε το Σιλμαρίλλιον δύσκολο!

[Cassandra Gotha]

Ναι, κι εγώ αμέσως τον Τόλκιν σκέφτηκα!

[Nihilio]

Τελείωσα το "Ονειρική αναζήτηση για την άγνωστη Καντάθ".

Δεν είμαι σίγουρη τι να πω γι' αυτό το βιβλίο, όπως και κάθε φορά (ελάχιστες) που έχω διαβάσει Λάβκραφτ. Μια ιδέα είναι "γιατί δεν ζωγράφιζε αντί να γράφει;"

Είναι εξοντωτικός με τις εικόνες. Σαν πολυβόλο. Σίγουρα, αυτό το βιβλίο, ιδίως η ομώνυμη ιστορία, είναι τελείως ονειρικό. Και σίγουρα δεν μετανιώνω που το διάβασα. Αλλά μέχρι να το τελειώσω, μου έβγαλε την πίστη. Δεν είναι καθόλου, μα καθόλου το στυλ μου.

 

Δεν είναι όλα του τα διηγήματα έτσι. Υπάρχουν και άλλα που διαβάζονται πιο εύκολα. Η άγνωστη Καντάθ όμως, είναι από τα κείμενα που έχω δυσκολευτεί περισσότερο να διαβάσω.

 

Επόμενο βιβλίο του κυρίου τον χειμώνα. Έξω να βρέχει του πνιγμού, να φυσάει του χαμού, να είναι σκοτεινά και τρισάραχνα, κι εγώ να βουλιάζω στα όνειρά του. Μόνο έτσι.

Αν και ο Λάβκραφτ είναι λατρεία, από τις νουβέλες του μόνο την Υπόθεση του Τσαρλς Ντέξτερ Γουόρντ αντέχω να ξαναδιαβάσω. Τα διηγήματά του όμως είναι εξαίρετα.

[Drake Ramore]

Ξεκίνησα τις ιστορίες του Λυκόφωτος του Κινγκ, την τελευταία του συλλογή διηγημάτων.

Αρκετά διαφορετικά απο τα προηγούμενα του.Πιο προσωπικά, πιο ενδοσκοπικά. Δεν ξέρω αν μου αρέσουν ως τώρα ή όχι, σίγουρα όμως είναι κάτι διαφορετικό. Εχει και κάποια σχετικά παλιά μέσα. 30 ετών παλιά. Απο αυτά που έστελνε στα περιοδικά της εποχής. Αλλος Κινγκ τότε, πιο κοφτός με πιο πολλά (ηθελημένα φαντάζομαι) αφηγηματικά κενά.

 

Ενδιαφέρον...

[Ubiquitus]

"Το Νησί της Προηγούμενης Μέρας" - Εκο

[Sileon]

Έχω καιρό να ενημερώσω τη λίστα μου.

 

Το λοιπόν, κάπου στα μέσα Ιουνίου διάβασα τον πρώτο τόμο της σειράς "επιλογή από το έργο του Τσέχωφ", από εκδόσεις Κέδρος. Βασικά, είχα ακούσει πολύ καλά σχόλια εδώ μέσα και λόγω του ότι ειχα να διαβάσω κάτι κλασσικό πολύ καιρό, το τσίμπησα κατευθείαν. Όμορφες ιστορίες, απαλές, όχι απότομες εξάρσεις, κυρίως εστιασμένες στην ψυχοσύνθεση των ηρώων αλλά και στην αποτύπωση λεπτών αποχρώσεων των χαρακτηριστικών των κοινωνικών τάξεων, των συνηθειών τους. Σίγουρα αξίζει να διαβαστεί από όσους γράφουν. Έχει να προσφέρει πράματα. Πως περιγράφεις, για παράδειγμα, χωρίς να χαρακτηρίζεις. Μεγάλη δεξιότητα που ο Τσέχωφ την κατέχει σε μεγάλο βαθμό.

 

Ακολούθως στράφηκα σ' ένα βιβλίο του Τομ Sharpe. Πάλι κάποιο μέλος εδώ τον είχε αναφέρει. Νομίζω ο βιβλιοφάγος Bladerunner. Δεν βρήκα, όμως, το μυστήριο της φουσκωτής κούκλας που ανέφερε. Βρήκε, όμως, οι αδερφή μου σε μεταχειρισμένα την Μεγάλη Αναζήτηση. Καλή παλαβομάρα, θα έλεγα, αλλά όχι κάτι παραπάνω. Σε στιγμές με εξόργιζε ο τρόπος να εφευρίσκει ευτράπελες καταστάσεις τις οποίες παρουσίαζε συγκρατημένα, θέλοντας να σου πει, "κοίτα, δεν το κάνω ζήτημα, αλλά δεν είμαι αστείος;". Μπα, θα έλεγα εγώ προσωπικά.

 

Εκπαιδευτικό διάλλειμα με την Τεχνη της Γραφής. Μαζεμένες 10 συνενυτευξεις του Paris review απο ισάριθμους συγγραφείς. Όλη αφρόκρεμα της λογοτεχνίας σ' ένα βιβλίο, όπως Χεμινγουει, Μάρκες, Μπόρχες και λοιποί, ακούνε, απαντάνε σε ερωτήματα που όλοι έχουμε, άλλοι συλλογίζονται και, εν τη ροή του διαλόγου, καταλήγουν σε αναπάντεχα συμπεράσματα και μικρές αποκαλύψεις, άλλοι καθοδηγούν την κουβέντα ενώ άλλοι παρασύρονται από τον συνομιλητή τους. Τερτίπια του συγγραφέα, συμβουλές, ψήγματα της καθημερινότητάς τους που λάμπουν έστω και ακούσια. Πολύ χρήσιμο ανάγνωσμα, πραγματικά. Όχι τόσο επειδή μαθαίνεις, όσο επειδή παίρνεις θάρρος ερχόμενος τόσο κοντά με τους μεγάλους, συνειδητοποιώντας πως τελικά κάπως "έτσι" γίνεται.

Στη συνέχεια, άλλη μια επιλογή από τις αναγνωστικές λίστες εδώ μέσα. Αν θυμάμαι καλά, πρέπει να είναι D'aillers και -ποιός άλλος!- Bladerunner. Tonino Benaquista, λοιπόν, και το πρώτο του, η κωμωδία των αποτυχημένων. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Όμορφο, καλογραμμένο ανάγνωσμα, ότι πρέπει για το καλοκαίρι. Ωραία γραφή, χιούμορ, γουστόζικες σκηνές, λιτές και ουσιώδεις περιγραφές δημιουργούν αυτή την μικρή περιπέτεια. Όχι ακριβώς αστυνομικό ή μυστηρίου, αλλά εκεί εντάσσεται.

Ο επόμενος συγγραφές είναι ένας μακαρίτης Λατίνος, ο Bolano. Επέλεξα από τούτον ένα τούβλο του, τους Άγριους ντετεκτιβ. Ο τίτλος, όμως! Χα! Την πατάς. Αν λαβεις υπόψη και το σπαγκέτι γουέστερν εξώφυλλο, βυθίζεσαι σε μια πλάνη. Ένα ατελείωτο χρονικό μιας σέχτας -τζιζ- ποιητών. Από τα τέλη '60 έως και σήμερα. Ναι, είναι κατά τι περιπετειώδες, ειδικά στο τέλος του. Αλλά θα το διαβάσεις για την αναπαράσταση όλων αυτών των περιόδων, των επαναστατικών κινημάτων -Περού, Χιλή, Αργεντινή-, τη Λατινική Αμερική που έβραζε, το καυτό Μεξικό. Καταπληκτική, άνετη γλώσσα δίχως πολλά-πολλά, ατελείωτα ονόματα, πάμπολλοι χαρακτήρες και τοποθεσίες, μυρωδιές και χρώματα ενός άλλου κόσμου. Να τι είναι αυτό το βιβλίο. Αν έχεις αντοχή και αφήνεις την ιστορία να σε παρασύρει και δεν ψάχνεις την ιστορία που ξεκινάει για να καταλήξει κάπου μπαμ.

Στα καπάκια άλλος ένας Benaquista. Τώρα επέλεξα τα Δόντια της Αυγής. Ακόμα καλύτερο από το προηγούμενο! Νεο-νουάρ αναζήτηση στο Παρίσι, κοφτοί διάλογοι, μουτσούνες της νύχτας, όλος, βασικά, ο κόσμος της νύχτας ως αναπόφευκτος τρόπος ζωής. Ένα παρδαλό κολαστήριο. Και, εν μέσω όλων, μια απίθανη ιστορία. Γλώσσα, δε, συντονισμένη απόλυτα με το όλον. Μελετημένη, πηγαία, στακάτη, καθόλου μα καθόλου επιδειξιομανής. Είναι αυτό που είναι και τέλος. Ωραίο! Σίγουρα θα διαβάσω και άλλα του τυπά.

 

Τώρα διαβάζω το τελευταίο της Π. Ντ. Τζέιμς, Θάνατος σε ιδιωτική κλινική. Πύργος, φόνος, Π, Ντ. Τζέιμς:περιμένω καλά πράματα.

 

 

[BladeRunner]

Sileon, δεν έχω διαβάσει τη Μεγάλη Αναζήτηση του Τομ Σαρπ, αλλά το Γουίλτ: Το Μυστήριο της Φουσκωτής Κούκλας, ήταν πολύ καλό- τουλάχιστον εμένα μου άρεσε. Και απο Τονίνο Μπενακουίστα, έχω διαβάσει μόνο το Τα δόντια της Αυγής, το οποίο είναι και στο top 20 της φετινής αναγνωστικής χρονιάς. Κάτι λέει αυτό, με τα τόσα βιβλία που έχω διαβάσει .

 

Λοιπόν, ξεκίνησα να διαβάζω το Η νύχτα του Έβδομου Σκότους, του Ντάνιελ Ίστερμαν, και μου φαίνεται πολύ καλό.

[Naroualis]

Την πρώτη παράγραφο του Wilt την είχα διδαχτεί σαν κείμενο λογοτεχνίας στο φροντιστήριο των Αγγλικών πριν από πολλά χρονιά (οπωσδήποτε όμως εντός της Πλειστοκαίνου...) Ήταν απαισίως ιντριγκαδόρικη και σε έκανε να θες να διαβάσεις και το παρακάτω, έστω και στα αγγλικά!

 

Οι πρώτες προτάσεις από την ελληνική μετάφραση (Μέδουσα, 1995, μετ. Λύο Καλοβυρνάς):

 

Κάθε φορά που ο Χένρυ Γουίλτ πήγαινε το σκύλο βόλτα, ή, για να κυριολεκτούμε, κάθε φορά που ο σκύλος τον πήγαινε βόλτα, ή, για να είμαστε εντελώς ακριβείς, κάθε φορά που η κυρία Γουίλτ έλεγε και στους δυο να ξεκουμπιστούν από το σπίτι για να μπορέσει να κάνει τη γιόγκα της, ο Γουίλτ έπαιρνε πάντα τον ίδιο δρόμο. Δηλαδή ο σκύλος έπαιρνε το δρόμο κι ο Γουίλτ ακολουθούσε στο σκύλο.

 

Στη συνέχεια γίνεται εντελώς παρανοϊκό, σε σημείο να μην ξέρεις ποιον θέλεις να ξυλοφορτώσεις με περισσότερο μίσος.

 

On topic, τελείωσα το The Cardinal's Blades του Pierre Pevel, που προσφάτως βραβεύτηκε με το βραβείο Gemmell για καλύτερο πρωτεμφανιζόμενο. Βασικά το είχα αγοράσει γιατί ήθελα να δω τι ψάρια πιάνουν οι Γάλλοι στο φάντασυ και σιγουρεύτηκα ότι είναι τόσο κολλημένο στον Αλέξανδρο Δουμά, που δε μπορούν να κάνουν τίποτε καλύτερο...

 

Γενικά το βιβλίο έχει καμιά εικοσιπενταριά Νταρτανιάν, άλλους τόσους Ροκφόρ, μια μυλάιδη που βγάζει μάτι και κάνει κι ο Άθως μια καμέο εμφάνιση. Μέχρι να μας συστήσει όλους τους ήρωες κάνει σαράντα χρόνια, ο τρόπος γραφής του είναι φτυστός του Αλεξάνδρου Δουμά κι επιπλέον τα πρώτα τρία τέταρτα του βιβλίου είναι τόσο βαρετά (παρά την σχεδόν άφθονη δράση και τους αβέρτους σκοτωμούς και τραυματισμούς και αναφορές σε πρακτικές μαγείας) που φτύνεις αίμα να φτάσεις στο καλό. Επιπλέον έχει ένα σωρό από διδακτικές αναφορές στη χαρτογραφία του Παρισιού της εποχής, μπλέκει πού και πού καμιά αληθοφανή αναφορά στη μάκα και τη δυσωδία που τους έδερνε τότε (μάλιστα κάπου αναφέρεται ένα δοχείο νυχτός, τοποθετημένο τακτικά στο περβάζι ενός παραθύρου, αφού προφανώς η τάξη κι η νοικοκυροσύνη ήταν να πετάς τα πρωινά ούρα από το παράθυρο στο δρόμο) άντε και κανένα χαριτωμένο ποιμενικό τοπίο κι αυτό είναι όλο.

 

Α, ξέχασα να σας πω ότι είναι εναλλακτική πραγματικότητα, που διαδραματίζεται στην εποχή του Ρισελιέ και οι κακοί δεν είναι μόνο οι Ισπανοί, αλλά και οι δράκοι. Ο τίλος αναφέρεται σε ένα ειδικό σώμα αντρών (και γυναικών) στην υπηρεσία του Ρισελιέ, όπου πέφτει η προδοσία σύννεφο κι η δολοφονία ατσάλι.

 

Δεν ξέρω αν τα είπα όλα, εκτός ίσως από το ότι ο Πεβέλ μας απειλεί με τριλογία... ούτως ή άλλως σχεδόν σε cliffhanger μας αφήνει...

[Naroualis]

Μόλις τελείωσα το Αγοράστε το Δία και άλλες 69 πολύ μικρές ιστορίες του φανταστικού. Περιττό να πω ότι λατρεύω τις πολύ μικρές ιστορίες κι ότι εφόσον το βιβλίο περιείχε Φρέντερικ Μπράουν θα το αγόραζα ούτως ή άλλως... Καταπληκτικό!

[BladeRunner]

Μόλις τελείωσα το Αγοράστε το Δία και άλλες 69 πολύ μικρές ιστορίες του φανταστικού. Περιττό να πω ότι λατρεύω τις πολύ μικρές ιστορίες κι ότι εφόσον το βιβλίο περιείχε Φρέντερικ Μπράουν θα το αγόραζα ούτως ή άλλως... Καταπληκτικό!

 

Δεν είναι πολύ μικρές οι ιστορίες; Το βιβλίο είναι 265 σελίδες και οι ιστορίες 70! Κάτι παραπάνω από... τρισήμιση σελίδες η ιστορία, δηλαδή. Και αν... Τουλάχιστον έχει χιούμορ ή μπα; Σκέφτομαι να το πάρω. Α, και κάτι άλλο. Από Φρέντερικ Μπράουν έχεις διαβάσει το Οι κυνηγοί; Αν όχι, καν'το. Ήταν πολύ καλό. Γράφει και επιστημονική φαντασία ο τύπος;

[Naroualis]

Μα το λέει κι ο τίτλος. 70 πολύ μικρές ιστορίες. Αληθινά κάποιες είναι περίπου 50 λέξεις. Βούτυρο στο ψωμί μου! Κι όχι όλες αλλά οι περισσότερες είναι καταπληκτικές.

 

Από Φρέντερικ Μπράουν προτιμώ τις βινιέτες του. Την Απάντηση ας πούμε που είναι το all-time favorite διήγημα εφ για μένα. Δε θυμάμαι κάποιο άλλο που να μου ΄χει κάνει τόσο μεγάλη εντύπωση. Τους έχω τους Κυνηγούς πάντως, απλά δεν το έχω διαβάσει ακόμη. Θενκς!

 

 

(Αυτήν την εποχή διαβάζω πολλά βιβλία ταυτόχρονα. Με το Cardinal's Blades και το Αγοράστε το Δία διαβάζω ταυτόχρονα και την πρώτη συλλογή με τον Ιμάρο του Charles Saunders, το Elantris του Brandon Sanderson και το Βιβλιοθήκες γεμάτες Φαντάσματα, ενός Γάλλου, δοκίμιο πάνω στην μονομανία της συλλογής βιβλίων.)

 

Α, ξέχασα, το 90% είναι χιουμοριστικές!

[BladeRunner]

Μα το λέει κι ο τίτλος. 70 πολύ μικρές ιστορίες. Αληθινά κάποιες είναι περίπου 50 λέξεις. Βούτυρο στο ψωμί μου! Κι όχι όλες αλλά οι περισσότερες είναι καταπληκτικές.

 

Από Φρέντερικ Μπράουν προτιμώ τις βινιέτες του. Την Απάντηση ας πούμε που είναι το all-time favorite διήγημα εφ για μένα. Δε θυμάμαι κάποιο άλλο που να μου ΄χει κάνει τόσο μεγάλη εντύπωση. Τους έχω τους Κυνηγούς πάντως, απλά δεν το έχω διαβάσει ακόμη. Θενκς!

 

 

(Αυτήν την εποχή διαβάζω πολλά βιβλία ταυτόχρονα. Με το Cardinal's Blades και το Αγοράστε το Δία διαβάζω ταυτόχρονα και την πρώτη συλλογή με τον Ιμάρο του Charles Saunders, το Elantris του Brandon Sanderson και το Βιβλιοθήκες γεμάτες Φαντάσματα, ενός Γάλλου, δοκίμιο πάνω στην μονομανία της συλλογής βιβλίων.)

 

Α, ξέχασα, το 90% είναι χιουμοριστικές!

 

Αχά! Θα το πάρω τότε.

[manstredin]

Ξεκίνησα ένα βιβλιαράκι που τσίμπησα από Σκωτία, καινούρια κυκλοφορία, το White Cat της Holly Black. Αρχικά, μοιάζει να έχει ενδιαφέρουσα κοσμοπλασία με μάγους που η συγγραφέας αποκαλεί workers σε έναν κόσμο που δεν απέχει τραγικά από τον δικό μας (βέβαια εκεί οι workers είναι γνωστό πως υπάρχουν και μέχρι πρότεινως ήταν σεβαστά μέλη της κοινωνίας). Θα έλεγα πως μου θύμισε ελαφρώς το concept του Χάρι Πότερ (βλ. μαθητής σε σχολείο που κατάγεται όμως από οικογένεια μάγων) αλλά αμέσως μπορεί κανείς να ανιληφθεί πόσο απέχει από αυτό. Είναι πιο ώριμο, σαρκαστικό, και απευθύνεται ξεκάθαρα σε ενήλικες. Η γραφή δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, αλλά είναι ξεκούραστη και η πλοκή μέχρι στιγμής τουλάχιστον δεν μ' αφήνει να την αφήσω. Για να δούμε...

[BladeRunner]

Χτες αργά το βράδυ, ξεκίνησα το κλασικό Έγκλημα στο Όριεντ Εξπρές, της Αγκάθα Κρίστι.

[BladeRunner]

Είπα αυτό το μήνα να διαβάσω αστυνομικά, κατασκοπικά και θρίλερ βιβλία, και έτσι συνεχίζω με το Ψυχώ, του Ρόμπερτ Μπλοχ.

[Tattoman]

Το πείραμα του Σεμπάστιαν Φίτσεκ. ΄Το τελειώνω.

 

 

[BladeRunner]

Διαβάζω το Τα 39 σκαλοπάτια, του Τζων Μπιούκαν.

Edited August 2, 2010 by BladeRunner

[Tattoman]

Διαβάζω το Τα 39 σκαλοπάτια, του Τζων Μπιούκαν.

 

 

τι είδους βιβλίο είναι; Bladerunner?

[BladeRunner]

Διαβάζω το Τα 39 σκαλοπάτια, του Τζων Μπιούκαν.

 

 

τι είδους βιβλίο είναι; Bladerunner?

 

Είναι ένα από τα πρώτα βιβλία κατασκοπίας. Έχει κυνηγητό μέσα, καταδιώξεις, φόνους, δολοπλοκίες, συνωμοσίες και τα τοιαύτα, και εκτυλίσσεται το 1914. Πολύ καλό μπορώ να πω, και κλασικό στο είδος του. Μόλις το τελείωσα.

Edited August 2, 2010 by BladeRunner

[Mort13]

Love in the Time of Cholera, του Gabriel Garcia Marquez

 

Καταπληκτικό βιβλίο που δεν χρειάζεται περαιτέρω συστάσεις. Δυστυχώς (ή ευτυχώς; ) το διάβασα σε μια περίοδο περίεργη κι αρκετά συναισθηματική για μένα με αποτέλεσμα να ταυτίζομαι με αρκετά σημεία του βιβλίου...

Edited August 2, 2010 by Tauntaun13

[Cassandra Gotha]

Αν ρωτήσω γιατί το διάβασες στα αγγλικά, θα φανώ αδιάκριτη;

[Tattoman]

Διαβάζω το Τα 39 σκαλοπάτια, του Τζων Μπιούκαν.

 

 

τι είδους βιβλίο είναι; Bladerunner?

 

Είναι ένα από τα πρώτα βιβλία κατασκοπίας. Έχει κυνηγητό μέσα, καταδιώξεις, φόνους, δολοπλοκίες, συνωμοσίες και τα τοιαύτα, και εκτυλίσσεται το 1914. Πολύ καλό μπορώ να πω, και κλασικό στο είδος του. Μόλις το τελείωσα.

 

 

OK, υπάρχει στα βιβλιοπολεία;

 

Και μια ερώτηση τωρα που αναφέρατε τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκεζ. Έχει διαβάσει κανείς σας το ¨Εκατό χρόνια μοναξιά¨;

[BladeRunner]

OK, υπάρχει στα βιβλιοπολεία;

 

Αν είσαι στην Αθήνα, πήγαινε στην Πρωτοπορία στην οδό Γραβιάς, και παρ' το. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γράμματα, και δεν κάνει πάνω από 4 ευρώ. Έχω δει 3-4 αντίτυπα εκεί, δεν θα τα έχει πάρει κανένας. Στα αστυνομικά είναι.

Edited August 3, 2010 by BladeRunner

[Mort13]

Αν ρωτήσω γιατί το διάβασες στα αγγλικά, θα φανώ αδιάκριτη;

 

Όχι, κανένα πρόβλημα... Ισπανικά δεν ξέρω για να το διαβάσω στο πρωτότυπο... και λόγω του ότι πλέον διαβάζω αποκλειστικά SF&F στις αγγλικές τους εκδόσεις, μου έχει γίνει συνήθεια πια το διάβασμα στα αγγλικά ακόμα και για κλασικά βιβλία σαν αυτό που σίγουρα είναι μεταφρασμένα στα ελληνικά... μπορεί να ακουστεί κάπως αλλά μου φαίνεται περίεργο πια να διαβάσω στα ελληνικά!

[DinMacXanthi]

Το The Stand του King, την έκδοση του 1991 με τις έξτρα 500 σελίδες. Όχι τόσο δυνατό όσο το τελευταίο του King που διάβασα (It) αλλά και πάλι το χτίσιμο που κάνει στους χαρακτήρες είναι μεγαλειώδες. Πολυλογεί; Ναι. Σε κάτι τέτοια βιβλία του βγήκε το όνομα ότι παρλάρει. Αλλά εδώ δουλεύει. Είμαι ακόμα στην αρχή σχετικά (20% του βιβλίου) και το διαβάζω σχετικά αργά. Στο τέλος κριτική στο κατάλληλο τόπικ.