Τι διαβάζετε;

[D'Ailleurs]

Διαβάζω το Τα 39 σκαλοπάτια, του Τζων Μπιούκαν.

 

 

τι είδους βιβλίο είναι; Bladerunner?

 

Είναι ένα από τα πρώτα βιβλία κατασκοπίας. Έχει κυνηγητό μέσα, καταδιώξεις, φόνους, δολοπλοκίες, συνωμοσίες και τα τοιαύτα, και εκτυλίσσεται το 1914. Πολύ καλό μπορώ να πω, και κλασικό στο είδος του. Μόλις το τελείωσα.

 

 

OK, υπάρχει στα βιβλιοπολεία;

 

Και μια ερώτηση τωρα που αναφέρατε τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκεζ. Έχει διαβάσει κανείς σας το ¨Εκατό χρόνια μοναξιά¨;

 

ναι να το διαβάσεις. Κανει καλό σαν το τσαί.

[manstredin]

Τελείωσα το White Cat της Holly Black, το οποίο στάθηκε αντάξιο των προσδοκιών που μου δημιούργησε αρχικά. Ενδιαφέρουσα κοσμοπλασία, καταιγιστική πλοκή και το σημαντικότερο πολύ άρτιοι χαρακτήρες. Ειδικά ο κεντρικός της χαρακτήρας είναι εξαιρετικά δουλεμένος, πολύ αληθινός. Γενικώς, ιδανικό ανάγνωσμα για καλοκαιράκι, ανάλαφρο αλλά όχι και ανούσιο.

 

Τώρα ξεκίνησα το Galilee του Barker, και ήδη άρχισε πολύ φλύαρα, κι όσο βλέπω τις 800 σελίδες του αποκαρδιώνομαι λιγάκι. Αλλά έχε χάρη που έχω όρεξη να διαβάσω για δυναστείες και τις ίντριγκές τους.

Edited August 4, 2010 by manstredin

[Dark desire]

 

Στο δε δεύτερο -το οποίο θεωρώ και το χειρότερο όλων- έχουμε έναν μα#$%κα που κάνει ό,τι κάνει -δίνει ζωή σε κάποιον που δεν του το ζήτησε- κι ύστερα τον κυνηγάει και τον κατηγορεί για το πόσο φαύλος ήταν. Τι λες ρε φίλε; Σοβαρά; Εσύ είσαι ο άμεσα υπεύθυνος για το κακό που εξαπέλυσες στον κόσμο. Πέσε και ψόφα και ξεφορτώσου μας και μη μας ζητάς να σε λυπηθούμε κιόλας. Και καλά σου έκανε το τέρας.

 

 

Ευθυμια νομιζω ότι, εστω και σε δευτερο επίπεδο, στοχος της Σελλευ ηταν να κανει το τερας συμπαθητικο κι οχι τον Φρανκενσταιν. Τουλαχιστον σε εμένα ετσι λειτούργησε. Από τη μια εχουμε ννα κανουμε με ενα πλασμα που ειναι "κακο" γιατι μόνο ετσι του επιτρεπουν να ειναι (εχει μυαλο κι ευαισθησιες, αλλα ο πραγματικα κακος και ηλιθιος περιγυρος του το απορριπτει βλέποντας μόνο το εξωτερικο περιβλημα-εμφανιση, κι η κακια γεννα κακια...), κι από την αλλη εναν τραχανα (εσυ αλλιως το ειπες, αλλα πρωι πρωι το'χω σε κακο να ριξω μπινελικι) που καλυπτει ατσαλα το παραφουσκωμένο του εγω και τον ναρκισσισμό του με ηθικολογιες και μεγαλοστομιες (οσες φορες διαβαζα τα λογια αγάπης του προς την κοπέλα, ελεγα από μεσα μου "τι λες βρε παπαρα, ούτε τ' αντερα σου δεν αγαπας!"), εναν ανθρωπο εν ολιγοις που αμα τον ειχα μπροστα μου θα τον πλακωνα στις γρηγορες...

Καπως ετσι λειτουργει κι ο Πολιντορι στον Βρικολακα

[BladeRunner]

Άρχισα το Το σημάδι των τεσσάρων, του Άρθουρ Κόναν Ντόυλ.

[Eroviana]

Τέλειωσα το τρίτο βιβλίο του Larsson χθες και, τολμώ να πω, απογοητεύτηκα. Στις τελευταίες 200 σελίδες γκαζώνει και γίνεται απίστευτα ενδιαφέρον. Αλλά μέχρι να φτάσουμε εκεί μας τα έχει πρήξει για τα καλά. Και το τέλος; Έλεος! Μόνο αυτό θα πω προς το παρόν...

 

Ξεκίνησα τους Δαιμονισμένους του Dostoyevsky. Αρκετά περίεργο και ενδιαφέρον. Πολύ μαυρίλα αυτή οι Ρώσοι ρε παιδάκι μου. Εντυπώσεις αφού το τελειώσω.

[Naroualis]

Ευθυμια νομιζω ότι, εστω και σε δευτερο επίπεδο, στοχος της Σελλευ ηταν να κανει το τερας συμπαθητικο κι οχι τον Φρανκενσταιν. Τουλαχιστον σε εμένα ετσι λειτούργησε. Από τη μια εχουμε ννα κανουμε με ενα πλασμα που ειναι "κακο" γιατι μόνο ετσι του επιτρεπουν να ειναι (εχει μυαλο κι ευαισθησιες, αλλα ο πραγματικα κακος και ηλιθιος περιγυρος του το απορριπτει βλέποντας μόνο το εξωτερικο περιβλημα-εμφανιση, κι η κακια γεννα κακια...), κι από την αλλη εναν τραχανα (εσυ αλλιως το ειπες, αλλα πρωι πρωι το'χω σε κακο να ριξω μπινελικι) που καλυπτει ατσαλα το παραφουσκωμένο του εγω και τον ναρκισσισμό του με ηθικολογιες και μεγαλοστομιες (οσες φορες διαβαζα τα λογια αγάπης του προς την κοπέλα, ελεγα από μεσα μου "τι λες βρε παπαρα, ούτε τ' αντερα σου δεν αγαπας!"), εναν ανθρωπο εν ολιγοις που αμα τον ειχα μπροστα μου θα τον πλακωνα στις γρηγορες...

Καπως ετσι λειτουργει κι ο Πολιντορι στον Βρικολακα

 

Αυτό ξεκίνησα κι εγώ να σκέφτομαι όταν ξεκίνησα το διάβασμα. Ότι δηλαδή τελικά και η Σέλλευ το έβλεπε όπως το βλέπουμε σήμερα, η κακία του εγωισμού ενάντια στην κακία λόγω της άγνοιας του καλού. Όμως κάποια στιγμή, το μάτι μου γύρισε κι άρχισα να τα βλέπω αλλιώς τα πράγματα. Τα υπονοούμενα σχετικά με την καλοσύνη ή την κακία του Φρανκενστάιν, δε με έπεισαν ότι γίνονται εκ της δικής μου οπτικής γωνίας. Έπειτα σκέφτηκα και το άλλο, ότι όντως στην βικτωριανή εποχή, η μεταμέλεια ήταν αρκετή για να σε κάνει να γίνεις και πάλι ο καλός ήρωας του βιβλίου.

 

Σε κάθε περίπτωση ήταν ένα βιβλίο που και με έκανε να βαρεθώ τη ζωή μου και με εξόργισε σε απελπιστικό βαθμό. Αν η Σέλλευ ήθελε να πει αυτό ή το άλλο, μάλλον δε θα το μάθουμε. Πολλές φορές -για να πάω την κουβέντα ένα βήμα παραπέρα- πάντως, την έχω αυτήν την απορία. Αν όντως οι λογοτέχνες του παρελθόντος είχαν το ίδιο σκεπτικό με μας σε κάποια θέματα, ή οι καιροί έχουν αλλάξει -σαφώς- τον τρόπο σκέψης μας σε τέτοιο σημείο, που αδυνατούμε να κατανοήσουμε τα κίνητρα των χαρακτήρων τους και τα χρεώνουμε στις δικές μας αντιλήψεις.

[aScannerDarkly]

Ευθυμια νομιζω ότι, εστω και σε δευτερο επίπεδο, στοχος της Σελλευ ηταν να κανει το τερας συμπαθητικο κι οχι τον Φρανκενσταιν. Τουλαχιστον σε εμένα ετσι λειτούργησε. Από τη μια εχουμε ννα κανουμε με ενα πλασμα που ειναι "κακο" γιατι μόνο ετσι του επιτρεπουν να ειναι (εχει μυαλο κι ευαισθησιες, αλλα ο πραγματικα κακος και ηλιθιος περιγυρος του το απορριπτει βλέποντας μόνο το εξωτερικο περιβλημα-εμφανιση, κι η κακια γεννα κακια...), κι από την αλλη εναν τραχανα (εσυ αλλιως το ειπες, αλλα πρωι πρωι το'χω σε κακο να ριξω μπινελικι) που καλυπτει ατσαλα το παραφουσκωμένο του εγω και τον ναρκισσισμό του με ηθικολογιες και μεγαλοστομιες (οσες φορες διαβαζα τα λογια αγάπης του προς την κοπέλα, ελεγα από μεσα μου "τι λες βρε παπαρα, ούτε τ' αντερα σου δεν αγαπας!"), εναν ανθρωπο εν ολιγοις που αμα τον ειχα μπροστα μου θα τον πλακωνα στις γρηγορες...

Καπως ετσι λειτουργει κι ο Πολιντορι στον Βρικολακα

 

Αυτό ξεκίνησα κι εγώ να σκέφτομαι όταν ξεκίνησα το διάβασμα. Ότι δηλαδή τελικά και η Σέλλευ το έβλεπε όπως το βλέπουμε σήμερα, η κακία του εγωισμού ενάντια στην κακία λόγω της άγνοιας του καλού. Όμως κάποια στιγμή, το μάτι μου γύρισε κι άρχισα να τα βλέπω αλλιώς τα πράγματα. Τα υπονοούμενα σχετικά με την καλοσύνη ή την κακία του Φρανκενστάιν, δε με έπεισαν ότι γίνονται εκ της δικής μου οπτικής γωνίας. Έπειτα σκέφτηκα και το άλλο, ότι όντως στην βικτωριανή εποχή, η μεταμέλεια ήταν αρκετή για να σε κάνει να γίνεις και πάλι ο καλός ήρωας του βιβλίου.

 

Σε κάθε περίπτωση ήταν ένα βιβλίο που και με έκανε να βαρεθώ τη ζωή μου και με εξόργισε σε απελπιστικό βαθμό. Αν η Σέλλευ ήθελε να πει αυτό ή το άλλο, μάλλον δε θα το μάθουμε. Πολλές φορές -για να πάω την κουβέντα ένα βήμα παραπέρα- πάντως, την έχω αυτήν την απορία. Αν όντως οι λογοτέχνες του παρελθόντος είχαν το ίδιο σκεπτικό με μας σε κάποια θέματα, ή οι καιροί έχουν αλλάξει -σαφώς- τον τρόπο σκέψης μας σε τέτοιο σημείο, που αδυνατούμε να κατανοήσουμε τα κίνητρα των χαρακτήρων τους και τα χρεώνουμε στις δικές μας αντιλήψεις.

 

Εγώ πάντως συμφωνώ με την DarkDesire. Αυτό που νομίζω ότι συμβαίνει είναι ότι, εξ' αιτίας της εποχής κατά την οποία γράφτηκε και το έντονα θρησκόληπτο περιβάλλον, η συγγραφέας δεν μπορούσε να εκφράσει αυτό το πράγμα πιο ξεκάθαρα.

 

Το βιβλίο έχει σαφώς το ελάττωμα της φοβερής φλυαρίας, το οποίο μάλλον οφείλεται στην έλλειψη πείρας από τη Shelley, αλλά βασίζεται σε μια ιδέα απίστευτη, που το κάνει κλασσικό. Εγώ πάντως, καθώς και όσοι γνωστοί μου το διάβασαν, έμειναν με μια τεράστια συμπάθεια και οίκτο προς το πλάσμα και αντιπάθεια προς τον εγωπαθή φαφλατά Frankenstein. Ας πούμε, το συμβάν με τους φίλους που κάνει το Πλάσμα, παρακολουθώντας το σπίτι τους, και πώς το αντιμετωπίζουν τελικά, δείχνει ξεκάθαρα του λόγου το αληθές.

[BladeRunner]

Είμαι περίπου στο 1/5 του Οι συλλέκτες, του Ντέιβιντ Μπαλντάτσι. Είπα να αφήσω στην άκρη τα κλασικά αστυνομικά και να πιάσω κανένα με συνωμοσίες, κυνηγητά, σασπένς και τέτοια.

[phaethon]

Μόλις διάβασα το 'Ταχυδρομείο' του αγαπητού Μπουκόφσκι.Μου θυμίζει εν μέρει τους δύο τροπικούς του Χενρι Μίλερ,

αλλά δίχως να εμβαθύνει τόσο πολύ στο χαρακτήρα του πρωταγωνιστή όπως πετυχημένα έκανε ο Μίλερ.

Επίσης τελείωσα και τον ΄Άνθρωπο στο ψηλό κάστρο' το οποίο αν και δεν έχω ακούσει τα καλύτερα σχόλια,

πρέπει να πω ότι είναι το καλύτερο βιβλίο που έχω διαβάσει το τελευταίο διάστημα. Σίγουρα δεν έιναι ισάξιο του Ubik ούτε καν του Valis

αλλά δεν παύει να είναι ένα εξαιρετικό δείγμα γραφής επιστημονικής φαντασίας που συνάμα έχει πολλά περισσότερα να 'πει' από τα

προφανή.

[BladeRunner]

Είχα καιρό να διαβάσω Μαρκ Τουέιν και μου έλειψε, και έτσι άρχισα το Ο Τομ Σώγερ ντεντέκτιβ, που κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Το Ποντίκι. Είναι μικρούλι, μόλις 99 σελίδες, αλλά φαίνεται καλό.

[BladeRunner]

Συνεχίζω με το Ο ταχυδρόμος χτυπά πάντα δυο φορές, του Τζέημς Κέιν.

[BladeRunner]

Μάικλ Κόνελι - Το χαμένο φως

Edited August 9, 2010 by BladeRunner

[Hernán Cortés]

Να ρωτήσω κάτι άσχετο; Είμαι ο μόνος που διαβάζει από 2 και πάνω βιβλία την ίδια περίοδο;

 

Π.χ. τώρα (ξανά)διαβάζω τις σταυροφορίες του Τσιφόρου, το Plexus του Μίλλερ και το ''Η Ευρώπη του ψυχρού πολέμου'' του Τζόν Γιάνγκ.

 

Γιατρέ μου είναι σοβαρό;

[Cassandra Gotha]

Εγώ γενικά το έχω κόψει, γιατί ήταν πολύ χαοτικό. Μόνο τώρα διαβάζω δύο ταυτόχρονα, δικαιολογημένα όμως, γιατί το ένα δεν το ευχαριστιέμαι πια, μου έχει γίνει βραχνάς.

 

Γιατρέ μου είναι σοβαρό;

Drake, σε ρωτάει κάτι ο άνθρωπος. :tongue:

Edited August 9, 2010 by Cassandra Gotha

[Solonor]

Όχι. Εγώ διαβάζω 4.

[Naroualis]

Κι εγώ τέσσερα - κι ένα ανέκδοτο μυθιστόρημα πέντε.

[BladeRunner]

Πως τα καταφέρνετε;

Και μιας και το τόπικ είναι για τα βιβλία που διαβάζουμε τώρα, δεν λέτε και ποιά βιβλία διαβάζετε;

[Naroualis]

-Imaro 2: The Quest for Cush, Charles Saunders (έχω φτάσει στη σελ 12)

-Βιβλιοθήκες γεμάτες Φαντάσματα, Ζακ Μπονέ (>> σελ. 105)

-Elantris, Brandon Sanderson (>> σελ. 198)

-Nifft the Lean, Michael Shea (>> σελ. δε θυμάμαι, αλλά θέλω περίπου 50 για το τέλος)

 

Και το ανέκδοτο που λέγαμε.

[Naroualis]

Τελείωσα το Imaro, του Charles Saunders. Περισσότερα στο σχετικό τόπικ.

[Solonor]

1. Το φυλαχτό, Straub κ King

2. Το ασήμι που ουρλιάζει, Κάουα

3. Ο στρατιώτης της ομίχλης, Γουλφ

4. Το 3ο μέρος της Τροίας του Γκέμελ

 

Και 2 περί συγγραφής κ 1 αρχαιολογικοιστορικό, αλλά αυτά δεν πιάνονται, ε;

Βασικά τώρα το καλοκαίρι έχω ελεύθερο χρόνο. Οπότε...

[D'Ailleurs]

-Nifft the Lean, Michael Shea (>> σελ. δε θυμάμαι, αλλά θέλω περίπου 50 για το τέλος)

 

Και το ανέκδοτο που λέγαμε.

 

ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΕΛΩ ΑΠΟ ΠΟΥ ΤΟ ΠΗΡΕΣ ΜΙΛΑ ΤΩΡΑ ΛΕΜΕ!!!:first::first:

[BladeRunner]

1. Το φυλαχτό, Straub κ King

2. Το ασήμι που ουρλιάζει, Κάουα

3. Ο στρατιώτης της ομίχλης, Γουλφ

4. Το 3ο μέρος της Τροίας του Γκέμελ

 

Και 2 περί συγγραφής κ 1 αρχαιολογικοιστορικό, αλλά αυτά δεν πιάνονται, ε;

Βασικά τώρα το καλοκαίρι έχω ελεύθερο χρόνο. Οπότε...

 

Όλα τα βιβλία πιάνονται, αρκεί να μην είναι βιβλία που διαβάζεις για το σχολείο/Πανεπιστήμιο κλπ. Τα περί συγγραφής και τα ιστορικά και όλα αυτά μια χαρά πιάνονται...

[BladeRunner]

Άρχισα το Η μακριά πορεία, του Στήβεν Κινγκ.

[AftPeakTank]

Ρε παιδιά εμένα γιατί ο Στήβεν Κίνγκ ενώ μου αρέσει ο τρόπος που γράφει, δεν με γεμίζει με την υπόθεση των ιστοριών του;

 

Εντάξει μόνο την Λάμψη έχω διαβάσει αλλά ποτέ δεν μου άρεσε σαν υπόθεση...Άλλα έχω δει σε ταινίες και εκεί είναι χειρότερα γιατί δεν διαβάζω τις περιγραφές του και η υπόθεση ποτέ δεν μου άρεσε σε καμία ταινία...

 

Τι να πω...

[Naroualis]

Δεν είσαι ο μόνος. Κι εγώ έχω διαβάσει μόνο ένα διηγηματάκι του, Την Άνοιξη της Φράουλας, αλλά δε μου έκανε καμιά εντύπωση.

 

Αντίθετα αυτό που μόλις τελείωσα μου έκανε και κακή και καλή εντύπωση. Πρόκειται για το Βιβλιοθήκες Γεμάτες Φαντάσματα του Jacques Bonnet, μια Μικρή ερωτική εξομολόγηση στο βιβλίο και τη λογοτεχνία, ως λέει και το οπισθόφυλλο. Ένα δοκίμιο, σχετικά με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας βιβλιόφιλος από τη σκοπιά του βιβλιόφιλου. Ενώ είναι γεμάτο με χαριτωμένες πραγματικότητες, που τις αντιμετωπίζω προσωπικά καθημερινά με τη βιβλιοθήκη μου, εντούτοις σε κάποια σημεία γίνεται ακατανόητο, γεμάτο με τίτλους βιβλίων, εκδόσεις και μεταφραστές. Αν δεν ήταν τόσο βαρύ σε πληροφορία, ίσως και να γινόταν από τα αγαπημένα μου βιβλία.