Τι διαβάζετε;

[Metal Heart]

Ξεκίνησα το "Σάκος με κόκαλα" του Stephen King.

[wordsmith]

Έχει διαβάσει κανείς αυτό; Καμιά γνώμη;

[Tattoman]

Έχει διαβάσει κανείς αυτό; Καμιά γνώμη;

 

 

να μια καλή ερώτηση που θα ήθελα να μάθω και εγώ. Το αντικρίζω συχνά στα βιβλιοπολεία αλλά δεν έτυχε ποτέ να το πάρω. Για πείτε γνώμες να δούμε...

[BladeRunner]

Μόλις σήμερα αγόρασα το Ζήτημα τιμής, του Τζώρτζ Πελεκάνος, και άρχισα να το διαβάζω. Σε μετάφραση Count Baltar(Νικός Ρούσσος), φυσικά.

[Solonor]

Χμ, είναι καλός τούτος ο Πελεκάνος;

[BladeRunner]

Χμ, είναι καλός τούτος ο Πελεκάνος;

 

Μόλις τώρα το τελείωσα.

Η γραφή του είναι πολύ καλή και καθόλου κουραστική. Περιγράφει την Ουάσινγκτον που δεν είναι και τόσο ήσυχη πόλη, όπως νομίζουμε. Τίγκα στα ναρκωτικά, στους άστεγους, στους φτωχούς, ένα κάρο δολοφονίες καθημερινά, πιτσιρίκια να περιφέρονται τα βράδια και να μοιράζουν ή να παίρνουν ναρκωτικά, αστυνομία μόνο γύρω από τον Λευκό οίκο, το καπιτώλιο και αυτό ήταν όλο, και πολύ βρωμιά στους γύρω γύρω δρόμους. Μια απλή ιστορία, με περιγραφές της Ουάσινγκτον, soul και rock μουσική, ναρκωτικά και ξεκαθάρισμα λογαριασμών, ληστείες, καθημερινά δράματα και μια εκδίκηση για τον θάνατο ενός παιδιού. Νομίζω ότι θα γινόταν ωραία ταινία, αν είχε λίγες σκηνές δράσης παραπάνω- ξέρεις, πυροβολισμούς, κυνηγητά και τα τοιαύτα. Είχε σκηνές δράσης, βέβαια.

Μου άρεσε, πάντως.

Edited August 13, 2010 by BladeRunner

[BladeRunner]

... Και συνεχίζω με το Σήμα κινδύνου, του Lee Child.

[D'Ailleurs]

δυνατός ο Lee Child αν και σε σημεία καταντά πολύ βαρετός με τις αναλύσεις των αναλύσεων. Ωρες ώρες ο ήρωας του ο Τζάκ Ρίτσερ σκευτεται σαν ρομπότ. Προτήμισε παντως τα βιβλία που είναι γραμμένα σε πρώτο πρόσωπο και όχι σε τρίτο.

 

Και ο Πελεκάνος είναι καλός εκπρόσωπος του συγχρωνου κοινωνικού αστυνομικού μυθηστορήματος. Προτείνεται σε όλους!!!

[BladeRunner]

δυνατός ο Lee Child αν και σε σημεία καταντά πολύ βαρετός με τις αναλύσεις των αναλύσεων. Ωρες ώρες ο ήρωας του ο Τζάκ Ρίτσερ σκευτεται σαν ρομπότ. Προτήμισε παντως τα βιβλία που είναι γραμμένα σε πρώτο πρόσωπο και όχι σε τρίτο.

 

Και ο Πελεκάνος είναι καλός εκπρόσωπος του συγχρωνου κοινωνικού αστυνομικού μυθηστορήματος. Προτείνεται σε όλους!!!

 

Από Λι Τσάιλντ, έχω τα εξής:

 

Σε πρώτο πρόσωπο:

 

- Ένας θάνατος δεν είναι αρκετός

- Ο εχθρός

 

Σε τρίτο πρόσωπο:

 

- Προαναγγελία εγκλήματος

- Ο δύσκολος δρόμος

- Με μια βολή

- Σήμα κινδύνου

 

Έχω διαβάσει μόνο το Ένας θάνατος δεν είναι αρκετός, το οποίο μου άρεσε πάρα πολύ.

Αυτό που διαβάζω τώρα, το Σήμα κινδύνου, είναι αρκετά καλό, μέχρι στιγμής.

Πολύ καλός συγγραφέας.

[Naroualis]

Τελείωσα πριν λίγες ώρες (δύο ή τρεις) το Elantris, του Brandon Sanderson. Ο νεαρός τούτος έχει αναλάβει τη συγγραφή (από τις σημειώσεις του μακαρίτη του Τζόρνταν) του τελευταίου βιβλίου του Τροχού του Χρόνου. Αυτό αρχικά δε με είχε πείσει ότι άξιζε τον κόπο να διαβάσει κανείς κάτι εντελώς δικό του. Ωστόσο, όταν είδα ότι το Ελάντρις ήταν εξαντλημένο κι όταν επίσης είδα το συφορουμίτη Σόλονορ να το διαβάζει με πάθος, ζήλεψα και του ζήτησα να μου το πάρει κι εμένα από 'κει που το είχε βρει.

 

Κι είμαι ευτυχής που του έχω τέτοια υποχρέωση.

 

Η ιστορία είναι κάπως περίπλοκη: Στη χώρα Άρελον υπάρχει μια πόλη η Ελάντρις στην οποία όλα είναι μαγικά. Κάποιοι από τους κατοίκους, μια μέρα χωρίς προειδοποίηση, ξυπνούν και μεταμορφώνονται σε υπερφυσικά, μαγικά πλάσματα, που μέσα στους τοίχους της Ελάντρις προσπαθούν να δημιουργήσουν μια ουτοπία.

 

Αυτά μέχρι δέκα χρόνια πριν το παρόν. Γιατί κάτι συνέβη στον κόσμο και ξαφνικά οι Ελαντρινοί αντί αν μεταμορφώνονται σε μαγικά, πανέμορφα και πανίσχυρα πλάσματα, σχεδόν θεϊκά, άρχισαν να μοιάζουν με θύματα κάποιας φοβερής ασθένειας. Από το χάος και τον εμφύλιο, προέκυψε μια νέα τάξη πραγμάτων, με το βασιλιά Iadon, πρώην έμπορο, να διοικεί με σιδερένια πλέον πυγμή.

 

Η ιστορία ακολουθεί τρεις χαρακτήρες. Ο ένας είναι ο γιος του βασιλιά, ο Raoden, που λίγες μέρες πριν το γάμο του με την πριγκίπισσα του φιλικού κράτους Teod, Sarene, ξυπνάει ως Ελαντρινός. Ο δεύτερος είναι η ίδια η Sarene, μια πολύ δυναμική (ακόμη και για τα πραγματικά δεδομένα) κοπέλα, που τρελαίνεται για την πολιτική και ανακατεύεται σε χίλια πράγματα με απρόσμενα αποτελέσματα. Ο τρίτος και σκοτεινότερος, είναι ο Hrathen, ένας από τους ανώτερους ιερείς του γειτονικού θεοκρατικού κράτους του Fjorden, ο οποίος έχει σταλεί από τον αρχιερέα να προσηλυτίσει με όποιον τρόπο μπορεί την Άρελον μέσα σε τρεις μήνες.

 

Μέσα σε αυτούς τους τρεις μήνες και τις 620 περίπου σελίδες του βιβλίου, το τι γίνεται είναι απερίγραπτο. Κυριολεκτικά. Το μόνο που θα μπορούσε να δώσει μια εικόνα είναι το ότι περίπου κάθε 10 σελίδες, από τη μέση και μετά, τρως κι από μια σφαλιάρα-παύλα-twist της πλοκής. Τόσο που προς το τέλος άρχισα να αναφωνώ μόνη μυ "Α, το μπαγάσα!" εννοώντας το συγγραφέα που πήγε και σκέφτηκε τέτοιο πράγμα.

 

Γενικά η πολιτική ίντριγκα δίνει και παίρνει. Οι σκηνές μάχης είναι μάλλον λίγες, αλλά οι χαρακτήρες είναι εκπληκτικοί, τόσο αληθινοί, που πάμπολλες φορές ταυτίστηκα με τη δολοπλόκα και γλωσσού Sarene. Τα πράγματα που δεν κατάλαβα ή δε μου άρεσαν είναι τρία (3) και μπορώ και να σας τα πω, αλλά δε θα το κάνω για λόγους σπόιλερ (ούτως ή άλλως είναι σε τέτοια σημεία της πλοκής που θα πρέπει να σας πω και όλα τα προηγούμενα για να καταλάβετε και δεν έχω το κουράγιο). Η γλώσσα είναι σχετικά απλή, έχει όμως κάποιες ταιριαστές κορώνες και για μία φορά όλοι οι χαρακτήρες μιλάνε με το δικό τους τρόπο. Σχεδόν ακούς τις φωνές τους στο κεφάλι σου!

 

Νομίζω ότι είναι must-read για όποιον προτιμά το σύγχρονο φάντασυ.

[D'Ailleurs]

δυνατός ο Lee Child αν και σε σημεία καταντά πολύ βαρετός με τις αναλύσεις των αναλύσεων. Ωρες ώρες ο ήρωας του ο Τζάκ Ρίτσερ σκευτεται σαν ρομπότ. Προτήμισε παντως τα βιβλία που είναι γραμμένα σε πρώτο πρόσωπο και όχι σε τρίτο.

 

Και ο Πελεκάνος είναι καλός εκπρόσωπος του συγχρωνου κοινωνικού αστυνομικού μυθηστορήματος. Προτείνεται σε όλους!!!

 

Από Λι Τσάιλντ, έχω τα εξής:

 

Σε πρώτο πρόσωπο:

 

- Ένας θάνατος δεν είναι αρκετός

- Ο εχθρός

 

Σε τρίτο πρόσωπο:

 

- Προαναγγελία εγκλήματος

- Ο δύσκολος δρόμος

- Με μια βολή

- Σήμα κινδύνου

 

Έχω διαβάσει μόνο το Ένας θάνατος δεν είναι αρκετός, το οποίο μου άρεσε πάρα πολύ.

Αυτό που διαβάζω τώρα, το Σήμα κινδύνου, είναι αρκετά καλό, μέχρι στιγμής.

Πολύ καλός συγγραφέας.

 

 

έχω διαβάσει τα: "Ενας θανατος δεν είναι αρκετός", "Ο εχθρός", "Με μια βολή", "Ο δύσκολος δρόμος", "Κλοιός θανάτου" και "Θανάσιμη παγίδα" τα οποιά μου άρεσαν αρκετά και ειδικά το "Ο δύσκολος δρόμος" και το "Με μια βολή". Παντως λίγο κουράζει σε σημεία.

 

Προς το παρών την παλευώ με ενα βιβλίο που εχει καταγραφές των ονείρων του Τζάκ Κερουάκ απο τον ίδιο τον συγγραφέα.

[Solonor]

Elantris... Θέλω να γίνω Sanderson στη θέση του Sanderson...

[kleo]

Τον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι ξεκίνησα. Μισώ τον Ντοστογιέφσκι! Πως είναι δυνατόν ένας συγγραφέας να είναι τόσο πληθωρικός και φλύαρος δίχως κανένα ιδιαίτερο λεξιλόγιο, με ελάχιστες φανταχτερές παρομοιώσεις και να είναι τόσο καλός?

[Dark desire]

Τον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι ξεκίνησα. Μισώ τον Ντοστογιέφσκι! Πως είναι δυνατόν ένας συγγραφέας να είναι τόσο πληθωρικός και φλύαρος δίχως κανένα ιδιαίτερο λεξιλόγιο, με ελάχιστες φανταχτερές παρομοιώσεις και να είναι τόσο καλός?

 

Επειδη ήταν ιδιοφυια ισως? Αμα το τελειωσεις ξεκινα και τις "Αναμνησεις από το σπίτι των πεθαμενων" του ιδιου (ισως η πιο αψογη λογοτεχνικα καταγγελια για το σωφρονιστικο συστημα, που κανει το στομαχι σου φιογκο οταν συνειδητοποιεις ότι μετα από τοσσα χρονια δεν αλλαξε και τιποτα)

[Darkchilde]

Storm Front: το πρώτο βιβλίο από τα Dresden Files, του Jim Butcher. Θα το ξεκινήσω σήμερα το απόγευμα.

[BladeRunner]

Άρχισα το Εγώ, οι ένορκοι, του Mickey Spillane. Ο Μάικ Χάμερ είναι ιδιωτικός ντεντέκτιβ και ο πρωταγωνιστής του βιβλίου, και πρόκειται για έναν πολύ κάφρο τύπο που πετάει κάτι ατάκες...

Edited August 16, 2010 by BladeRunner

[D'Ailleurs]

τεραστιο σκουπίδι της παραλογοτεχνίας το "Εγώ, οι ένορκοι". Το απόλαυσα και τις δύο φορές που το διάβασα.

[Naroualis]

Είπα να μην κάνω το μικρό διάλειμμα από το φανταστικό που σχεδίαζα, γι' αυτό και έπιασα (και τελείωσα) το Τα μυστικά της Ατλαντίδας, του Άντριου Τόμας. Πολύ γέλιο. Τόσο πολύ γέλιο, που από τις πόσες; χίλιες; παραγράφους που έχει το βιβλίο, οι 350 τελειώνουν με ερώτηση παγίδα. Ενδεικτικό, αλλά και τυχαίο δείγμα:

 

σελ. 51

Μήπως μιλούν αυτοί οι μύθοι αλληγορικά, για διαστημικές εξέδρες, κοσμικές πτήσεις και κοσμοδρόμια στη γη;

 

σελ. 86

Πώς έκαναν οι Βραχμάνοι αυτή την ανακάλυψη τη βιολογία (σημ. δική μου κάποιου είδους εμβολιασμό) κάπου 4000 χρόνια πριν από τον Ζέννερ;

(χμ, και ωραία μετάφραση. Ο Τζέννερ, Ζέννερ. Και πιο κάτω λέει για κάποιον Φλάβιο Ιωσήφ. Ο Ιώσηπος είναι μάλλον άγνωστος στον φίλτατο μεταφραστή.)

 

σελ. 145

Είναι ο θρύλος του Δαίδαλου και του Ίκαρου, που πέταξαν με φτερά από την Κρήτη, μια αντήχηση από το αμυδρό παρελθόν, όταν οι πτήσεις ήταν συνηθισμένες;

 

Σταματώ εδώ, γιατί είναι και νύχτα ώρα και θα σηκώσω τη γειτονιά στο πόδι. Πάντως αυτά τα βιβλία διαβάζονται ευχάριστα μόνο με έναν τρόπο, για να πάρεις ιδέες για το επόμενο φανταστικό σου διήγημα...

 

Επίσης τελείωσα εν ριπή οφθαλμού, διότι είναι και μικρότατα δύο βιβλιαράκια, το Αλχημιστές, σε αναζήτηση της αιώνιας νεότητας και το Ατλαντίδα, ο μύθος ενός χαμένου κόσμου, του Κωνσταντίνου Τσοπάνη. Είναι σαν ενημερωτικά φυλλαδιάκια, σχετικά με το θέμα και το προσεγγίζουν (καθένα το δικό του) με λεπτότητα και ιστορικό επαγγελματισμό. Καμία κορώνα φάλτσα εδώ, μόνο γεγονότα. Για όσους δεν έχουν ιδέα ή για όσους θέλουν να θυμηθούν αυτά που ξέρουν.

[BladeRunner]

Συνεχίζω ακάθεκτος τα αστυνομικά μου, με το Ο μικρός Καίσαρ, του Γουίλιαμ Ράιλυ Μπερνέτ.

[heiron]

Είπα να μην κάνω το μικρό διάλειμμα από το φανταστικό που σχεδίαζα, γι' αυτό και έπιασα (και τελείωσα) το Τα μυστικά της Ατλαντίδας, του Άντριου Τόμας. Πολύ γέλιο. Τόσο πολύ γέλιο, που από τις πόσες; χίλιες; παραγράφους που έχει το βιβλίο, οι 350 τελειώνουν με ερώτηση παγίδα. Ενδεικτικό, αλλά και τυχαίο δείγμα:

 

σελ. 51

Μήπως μιλούν αυτοί οι μύθοι αλληγορικά, για διαστημικές εξέδρες, κοσμικές πτήσεις και κοσμοδρόμια στη γη;

 

σελ. 86

Πώς έκαναν οι Βραχμάνοι αυτή την ανακάλυψη τη βιολογία (σημ. δική μου κάποιου είδους εμβολιασμό) κάπου 4000 χρόνια πριν από τον Ζέννερ;

(χμ, και ωραία μετάφραση. Ο Τζέννερ, Ζέννερ. Και πιο κάτω λέει για κάποιον Φλάβιο Ιωσήφ. Ο Ιώσηπος είναι μάλλον άγνωστος στον φίλτατο μεταφραστή.)

 

σελ. 145

Είναι ο θρύλος του Δαίδαλου και του Ίκαρου, που πέταξαν με φτερά από την Κρήτη, μια αντήχηση από το αμυδρό παρελθόν, όταν οι πτήσεις ήταν συνηθισμένες;

 

 

σελ. 118,σειρα ογδοηκοστη ογδοη

Αν αθροισουμε τα γραμματα του τιτλου του βιβλιου βγαινει ο αριθμος εντεκα οκτω ογδονταοκτω.Τυχαιο;

 

Εγω αρχισα το Μομπυ Ντικ αλλα το εχω αφησει στις πρωτες σελιδες αφου μου πηρε ωρα να διαβασω κατι εισαγωγικα και το αφησα και στο χωριο...

[melkiades]

quote

Εγω αρχισα το Μομπυ Ντικ αλλα το εχω αφησει στις πρωτες σελιδες αφου μου πηρε ωρα να διαβασω κατι εισαγωγικα και το αφησα και στο χωριο...

 

 

Τις προηγούμενες μέρες διάβασα το "Στην καρδιά της θάλασσας" του Nathaniel Philbrick που είναι η ιστορία του φαλαινοθηρικού Έσσεξ στο οποίο επιτέθηκε μια φάλαινα φυσητήρας στα 1800κάτι. Το καράβι αναποδογύρησε και βούλιαξε και κάποια μέλη του πληρώματος διασώθηκαν μετά απο τρείς περίπου μήνες που ταξίδευαν με βάρκες στη θάλασσα. Ο υποπλοίαρχος (καθώς και κανα δύο άλλοι στη συνέχεια) έγραψε (με τη βοήθεια κάποιου επαγγελματία συγγραφέα) ένα βιβλίο με την περιπέτειά του, το οποίο διάβασε ο Μέλβιλ όταν πρωτομπάρκαρε σε φαλαινοθηρικό και εμπνεύστηκε τον Μόμπυ Ντίκ. Σου το προτείνω αν σε ενδιαφέρει να μάθεις και κάποια περισσότερα πράγματα για την φαλαινοθηρία και την εποχή εκείνη (Εκδόσεις Ωκεανίδα).

Edited August 18, 2010 by melkiades

[heiron]

E ναι βασικα εχει διαφορα quotes κρλ και αναφορες σε αλλα σχετικα βιβλια και στην εκδοση του Μομπυ Ντικ που εχω.Γενικα ειναι προσεγμενη εκδοση,εχει και καποιες εξηγησεις στο τελος για τις αναφορες που κανει ο Μελβιλ στη μυθολογια κα.

Παντως θα το εχω υποψη,κυριε μου..ε...Χρυσα θελω να πω.:tongue:

[Stanley]

Αφορισμοί-Κάφκα...Συγκλονιστικό.

[Mort13]

The Moon is a Harsh Mistress, του Robert A. Heinlein

 

Κατάλαβα τώρα γιατί θεωρείται από τα κορυφαία, αν όχι το κορυφαίο βιβλίο του Heinlein... πολλές ιδέες πραγματικά μπροστά από την εποχή τους (η απεικόνιση του υπέρ-υπολογιστή που ξαφνικά αποκτά προσωπικότητα είναι καταπληκτική), ιδιότυπος τρόπος γραφής που θυμίζει Κουρδιστό Πορτοκάλι και εύστοχη ανάλυση της ανθρώπινης ηλιθιότητας όσον αφορά την διακυβέρνηση και εκμετάλλευση ενός κράτους και μιας επανάστασης. Για όλα αυτά συγχωρημένες οι συνήθεις αδυναμίες του Heinlein (σεξισμός, υπερβολικό κήρυγμα).

[Tiessa]

Μόλις τελείωσα το Celestial Matters του Richard Garfinkle.

 

Εναλλακτική ε.φ. (ή καλύτερα science fantasy, όπως το αναφέρει η Wikipedia).

Μια Γη όπου ισχύει η Φυσική του Αριστοτέλη και η Γη αποτελεί το κέντρο του Σύμπαντος. Πλανήτες με κυκλικές τροχιές και επικύκλια, με διαστημικά ταξίδια, βασισμένα στις ιδέες και το μέγεθος του σύμπαντος όπως το πίστευαν εκείνη την εποχή. Θεοί, μοίρες και πόλεμος, ενώ οι ήρωες ταξιδεύουν σ' ένα κομμάτι σεληνιακού βράχου, διαμορφωμένο σε διαστημόπλοιο και κατευθύνονται προς τον ήλιο για να αποσπάσουν ένα κομμάτι του να το χρησιμοποιήσουν ως υπερόπλο.