Τι διαβάζετε;

[phaethon]

Μετά την Πτώση του Καμύ συνέχισα με τον Πόλεμο των κόσμων.

Μου είναι λίγο δύσκολο να κρίνω κάποια κλασσικά βιβλία ξέροντας την γενική επιρροή τους.

Το συγκεκριμένο αν και με κούρασε λίγο με όλες αυτές τις τοποθεσίες στην Αγγλία (όχι τίποτα άλλο έχω

μείνει εκεί και δεν αναγνώριζα τα μέρη που αναφέρονται), τουλάχιστον δικαίωσε εν μέρει την φήμη του αλλά και

κατάλαβα γιατί δημιούργησε και αυτόν τον πανικό με τη ραδιοφωνική του μετάδοση.

[BladeRunner]

Μόλις σήμερα κυκλοφόρησε το Οι ρυθμιστές, του Στήβεν Κινγκ, γραμμένο με το ψευδώνυμο Ρίτσαρντ Μπάκμαν. Πήγα νωρίς-νωρίς στο ψιλικατζίδικο με τις εφημερίδες και τα περιοδικά, και το τσίμπησα. Και φυσικά άρχισα να το διαβάζω...

[Eroviana]

Τέλειωσα τους Δαιμονισμένους, επιτέλους, του Ντοστογέφκυ (δεν είναι τυπογραφικό, έτσι αναγράφεται στην αρχαία έκδοση που έχωλες να διάβασα αλλουνού βιβλίο;). Πολύ κούραση ρε παιδιά. Για να φτάσω στη δράση πέρασαν 398 σελίδες (από το σύνολο των 520-κάτι). Μέχρι εκείνη την ώρα απλά το συζητούσαν το θέμα. Άσε που το τέλος ήρθε τόσο γρήγορα, σαν να βαρέθηκε κι ο ίδιος ο συγγραφέας. Δε μετάνιωσα που το διάβασα πάντως... είχε το κατιτίς του! (κι αν έβλεπαν οι καθηγητές μου τι λέω για το "ιερό τέρας" θα μ' έσφαζαν στο γόνατο)

 

Διάβασα επίσης την μπροσούρα του Λαφάργκ Το Δικαίωμα στην Τεμπελιά, που ήταν εκπληκτικό. Πραγματικά, αξίζει να το διαβάσουν οι πάντες αυτό! Τόσο επίκαιρο και πόσο δίκιο έχει. Μικρούλι είναι, 60 σελιδούλες μόνο. Σου ξυπνάει το επαναστατικό σου.

 

Ξεκίνησα το Φάρενάιτ 451 του Μπράντμπερυ. Πολύ καλό μέχρι στιγμής, μου θυμίζει πολύ τον Θαυμαστό Καινούριο Κόσμο (και το Equilibrium).

Αυτά πριν πιάσω δουλειά και πάλι και ανακόψω την αναγνωσιμότητά μου...

[Nienor]

Τις 6 (και ολογράφως έξι) σελίδες φόρουμ που γράψατε όσο έλειπα...

 

Διάβασα επίσης αυτές τις μέρες το γλυκίτατο Μπύ όπως Μπύρα του Ρόμπινς, και είμαι λίγο παρακάτω από τα μισά του αρχαίου μυστήριου του Μπάρκερ (και δε μου αρέσει... με έχει διαολίσει, αλλά θέλω να το τελειώσω...)

 

 

Edit: αχεμ συγγραφικό λάθος

Edited August 23, 2010 by Nienor

[wordsmith]

Τις 6 (και ολογράφως έξι) σελίδες φόρουμ που γράψατε όσο έλειπα...

 

Διάβασα επίσης αυτές τις μέρες το γλυκίτατο Μπύ όπως Μπύρα του Γκάιμαν, και είμαι λίγο παρακάτω από τα μισά του αρχαίου μυστήριου του Μπάρκερ (και δε μου αρέσει... με έχει διαολίσει, αλλά θέλω να το τελειώσω...)

 

Το Μπυ όπως Μπύρα είναι του Τομ Ρόμπινς. Μη σε ακούσει η Λίζα (=Bonanza Jellybean), μεγάλη του θαυμάστρια, να τα μπερδεύεις.

[Nienor]

Αχαχαχα, ναι σαφέστατα και διορθώνεται αμέσως... άσε τώρα, από Ικαρία γύρισα

[phaethon]

Αν και εδώ γράφουμε ότι έχουμε διαβάσει, αξίζει να αναφέρω ένα βιβλίο που παράτησα στη μέση.

Μόλις το δεύτερο βιβλίο που παρατάω.

Πρόκειται για το Γυμνό γεύμα του Μπάροουζ. Είναι ότι πιο εμετικό έχω διαβάσει.

Τέτοια απροκάλυπτη παιδεραστεία με βιτρίνα την (και καλά) λογοτεχνία του Μπίτνικ

δεν έχω ξαναδει. Πραγματικά απογοητευτικό.

Ευτυχώς έχω ξεκινήσει τον Αιώνιο πόλεμο του Χάλντεμαν και έρχομαι στα ίσια μου.

[kleo]

Φαεθωνα, λογοτεχνία διαβαζεις. Αν θέλεις να διαβάσεις κάτι ηθικολάγνο διάβασε την Αγία γραφή ή την καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά.

[kleo]

Theodore Agrippa D'Aubinge Les Tragiques Livre II

 

Λενε πως πρεπει να βυθιστουν οι βδελυρες πραξεις

Μες στο πηγαδι της ληθης στον ταφο κλεισμενες

Κι οτι μεσ' απ' τα γραπτα το αναστημενο κακο

Θα μολυνει τα ηθη των επερχομενων γενεων

Αλλα η διαστροφη δεν εχει μανα την επιστημη

Μητε η αρετη ειναι κορη της αγνοιας.

 

(!)

[Tattoman]

Τον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι ξεκίνησα. Μισώ τον Ντοστογιέφσκι! Πως είναι δυνατόν ένας συγγραφέας να είναι τόσο πληθωρικός και φλύαρος δίχως κανένα ιδιαίτερο λεξιλόγιο, με ελάχιστες φανταχτερές παρομοιώσεις και να είναι τόσο καλός?

 

 

Αξίζει να τον ξεκεινήσω; μου είπαν οτι περιγράφει τα πάντα. Αλλά σε κρατάνε τα βιβλία του;

[BladeRunner]

Μου απομένουν 140 σελίδες για να τελειώσω το Σκοτεινές δυνάμεις, του Πάτρικ Άντερσον.

Ο καλός Αμερικάνος πρόεδρος που θέλει τον αφοπλισμό των ΗΠΑ και της Σοβιετικής Ένωσης από τα πυρηνικά, και κάποιοι κακοί που θέλουν να τον σκοτώσουν και να βάλουν δικό τους άνθρωπο στην προεδρία των ΗΠΑ. Πφφ! Τουλάχιστον διαβάζεται...

[kleo]

Τον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι ξεκίνησα. Μισώ τον Ντοστογιέφσκι! Πως είναι δυνατόν ένας συγγραφέας να είναι τόσο πληθωρικός και φλύαρος δίχως κανένα ιδιαίτερο λεξιλόγιο, με ελάχιστες φανταχτερές παρομοιώσεις και να είναι τόσο καλός?

 

 

Αξίζει να τον ξεκεινήσω; μου είπαν οτι περιγράφει τα πάντα. Αλλά σε κρατάνε τα βιβλία του;

 

Ασφαλώς! Θα μπεις σε νέες σφαίρες τρέλας που θα αποδειχθουν απίστευτα οικείες!Αγαπημένο και καλύτερο για μένα από Ντοστογιέφσκι είναι ο Παίχτης.

[Tattoman]

Τον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι ξεκίνησα. Μισώ τον Ντοστογιέφσκι! Πως είναι δυνατόν ένας συγγραφέας να είναι τόσο πληθωρικός και φλύαρος δίχως κανένα ιδιαίτερο λεξιλόγιο, με ελάχιστες φανταχτερές παρομοιώσεις και να είναι τόσο καλός?

 

 

Αξίζει να τον ξεκεινήσω; μου είπαν οτι περιγράφει τα πάντα. Αλλά σε κρατάνε τα βιβλία του;

 

Ασφαλώς! Θα μπεις σε νέες σφαίρες τρέλας που θα αποδειχθουν απίστευτα οικείες!Αγαπημένο και καλύτερο για μένα από Ντοστογιέφσκι είναι ο Παίχτης.

 

Thanx

[phaethon]

Φαεθωνα, λογοτεχνία διαβαζεις. Αν θέλεις να διαβάσεις κάτι ηθικολάγνο διάβασε την Αγία γραφή ή την καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά.

 

 

Φυσικά και διαβάζω και λογοτεχνία, αλλά ο καθένας μας έχει (τα προσωπικά του) όρια αλλά και τη δική του αντίληψη περί λογοτεχνίας.

Εμένα με ενόχλησε το συγκεκριμένο βιβλίο. Ο καθένας μπορεί να κρίνει μόνος του.

[BladeRunner]

Και μετά από ολόκληρες μέρες χωρίς να έχω διαβάσει κάποιο βιβλίο(!), άρχισα το Σχέδιο Κασσάνδρα, του Ρόμπερτ Λάντλαμ.

[D'Ailleurs]

το "Hollywood" του Μπουκόφσκι.

[Stanley]

Τον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι ξεκίνησα. Μισώ τον Ντοστογιέφσκι! Πως είναι δυνατόν ένας συγγραφέας να είναι τόσο πληθωρικός και φλύαρος δίχως κανένα ιδιαίτερο λεξιλόγιο, με ελάχιστες φανταχτερές παρομοιώσεις και να είναι τόσο καλός?

 

 

Αξίζει να τον ξεκεινήσω; μου είπαν οτι περιγράφει τα πάντα. Αλλά σε κρατάνε τα βιβλία του;

 

Ο ΗΛΊΘΙΟΣ είναι βαρύ καιπολύ φλύαρο,αλλά στο τέλος αποζημιώνει.Προχώρα!!

 

Διαβάζω την Δούκισσα της Πάδουας,του Γουάιλντ.

[constantinos]

Συγνώμη προκαταβολικά για το σεντόνι αλλά ιδού και η δική μου άποψη για μερικά βιβλία που διάβασα.

Α! Κι αν αυτό δεν είναι το σωστό topic, ας μεταφερθεί ή ας σβηστεί από κάποιον Mod!

 

Ο Ξένος Φαέθων

 

Μάκης Πανώριος

 

Εκδόσεις Πύλη

 

 

 

Πρόκειται για την ομώνυμη νουβέλα και μερικά διηγήματα που κινούνται στο πλαίσιο της επιστημονικής φαντασίας. Είναι κείμενα που αν μου ζητούσαν να τα χαρακτηρίσω θα τα έλεγα αρκετά «δύσκολα» με την έννοια ότι ο συγγραφέας τους κινείτε περισσότερο στα πλαίσια μιας φιλοσοφικής και υπαρξιακής αγωνίας για το μέλλον του ανθρώπου κι ενδιαφέρεται πολύ λιγότερο να στήσει ιστορίες με συμβατική πλοκή και φόρμα. Περισσότερο τον ενδιαφέρει ο στοχασμός των ηρώων του και η σύγκρουση του παρελθόντος της μνήμης τους με το απρόσιτο παρόν τους. Είναι κείμενα έντονα συναισθηματικά και πολύ λίγο συναρπαστικά με την κλασσική έννοια του cliffhanger. Ενδιαφέρον βιβλίο που όμως κατά τη γνώμη μου απευθύνεται σε περιορισμένο κοινό. Περισσότερο σ’ αυτούς που απολαμβάνουν το ρεμβασμό και το συναίσθημα στην ΕΦ. Αγαπημένο το διήγημα «Ο ηθοποιός».

 

 

 

Το αριστερό χέρι του θεού

 

Paul Hoffman

 

Εκδόσεις Διόπτρα

 

 

 

Μη μπερδεύεστε, πρόκειται για fantasy (εγώ δεν κατάφερα να το χαρακτηρίσω αλλιώς) αν και όχι τόσο συμβατικό (η μαγεία απουσιάζει παντελώς). Παρά τον τίτλο δεν έχει καμία σχέση με βιβλία τύπου Νταν Μπράουν. Είναι η αρχή μιας ακόμα ν-λογίας του χώρου με κάποια στοιχεία που του δίνουν μια ξεχωριστή γεύση και νομίζω ότι το κάνουν να διαφέρει από τα κλασσικά του είδους.

 

Με λίγα λόγια το πρώτο (και όχι τελευταίο ελπίζω) βιβλίο, μας εισάγει στη ζωή του Κάιλ ενός αγοριού στην εφηβεία που ζει έγκλειστο μέσα σε ένα άσυλο. Το άσυλο τώρα στο συγκεκριμένο κόσμο είναι κάτι μεταξύ ασύλου, οικοτροφείου, ορφανοτροφείου, boarding school και μοναστηριού το οποίο διοικείται από μοναχούς-μαχητές που ονομάζονται λυτρωτές. Αυτοί οι τύποι είναι φανατικοί οπαδοί της θρησκείας του Λυτρωτή (ευθεία παραπομπή στο Χριστιανισμό του Μεσαίωνα) και αντιμάχονται τους Ανταγωνιστές για τους οποίους δε μαθαίνουμε τίποτα ουσιαστικό στο βιβλίο εκτός του ότι είναι προαιώνιοι εχθροί των Λυτρωτών και βρίσκονται σε διαρκή πόλεμο μεταξύ τους.

 

Οι συνθήκες στο άσυλο είναι απίστευτα σκληρές ενώ τα αγόρια που φιλοξενεί εκπαιδεύονται με αγριότητα από τους Λυτρωτές προκειμένου να γίνουν μαχητές στον πόλεμο με τους Ανταγωνιστές.

 

Εξαιτίας ενός (gorish χε χε χε) γεγονότος στο άσυλο ο Κάιλ ένα ξεχωριστό (ως συνήθως) αγόρι μπλέκετε σε μια συναρπαστική περιπέτεια που (μάλλον) θα τον οδηγήσει πολύ μακριά.

 

Το βιβλίο διαβάζεται μονορούφι χωρίς καμία δυσκολία αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα σου αρέσει κιόλας (εμένα πάντως μου άρεσε). Σ’ αυτό την κύρια ευθύνη έχει η όλη ατμόσφαιρα που χτίζεται και που ξεφεύγει αρκετά από το fantasy. Εμένα περισσότερο μου θύμισε μια μεσαιωνική version του σκηνικού του Μαντ Μαξ.

 

Σ’ αυτό συμβάλουν έντονα οι επιλογές του συγγραφέα όσον αφορά τα ονόματα των ηρώων και τον τοποθεσιών. Η πόλη όπου διαδραματίζετε μεγάλο μέρος της πλοκής ονομάζετε Μέμφις, η φατρία που διοικεί την πόλη ονομάζεται Ματεράτσι, η κοινωνία της φέρνει στο νου τη μεσαιωνική Ευρώπη ενώ το ίδιο συμβαίνει και με το τεχνολογικό επίπεδο του κόσμου του Χόφμαν. Από την άλλη ο συγγραφέας επιλέγει να χρησιμοποιήσει για τους «κακούς», μέχρι και ονόματα υπαρκτών προσώπων όπως ενός αληθινού ναζιστή μπερδεύοντας τη φαντασία του αναγνώστη. Τέλος η καταπληκτική ατμόσφαιρα μέσα στο άσυλο παραπέμπει στην ατμόσφαιρα της ιεράς εξέτασης του μεσαίωνα και τις τριτοκοσμικές συνθήκες των ορφανοτροφείων του 19^ου αιώνα.

 

Μου άρεσε περισσότερο το πρώτο μέρος του βιβλίου που διαδραματίζεται στο άσυλο και πολύ λιγότερο το δεύτερο που μάλλον ακολουθεί την πεπατημένη με αρκετά κλισέ. Επίσης ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας είναι «αναιμικός» και δε με έκανε να ταυτιστώ ιδιαίτερα μαζί του σε αντίθεση με άλλους υποστηρικτικούς χαρακτήρες. Στα πλας η στρωτή γραφή και σποραδικές εμπνεύσεις όπως ο Γατούλης ο Λαγός (δεν πάει ο νους σας!) που ήταν ο αγαπημένος μου χαρακτήρας.

 

Στα μείων η περιγραφής της τελικής μάχης που ήταν πολύ μεγάλη σε έκταση και λεπτομέρεια για τα γούστα μου και η…. ν-λογία. Έχει αρχίσει να καταντά φοβερά εκνευριστικό οι συγγραφείς (συγνώμη από μερικούς φίλους) να μη μπορούν να ολοκληρώσουν μια ιστορία μέσα σε ένα βιβλίο και να πρέπει να κρεμόμαστε από το πότε θα φιλοτιμηθεί ο συγγραφέας να ολοκληρώσει την ιστορία (λέγε με Martin) ή από το αν ο εκδοτικός οίκος θα θεωρήσει ότι αξίζει να συνεχίσει την έκδοση τους.

 

Γενικά πάντως το βιβλίο αξίζει την προσοχή σας.

 

 

 

Σαμαρκάνδη

 

Αμίν Μααλούφ

 

Εκδόσεις Ωκεανίδα

 

 

 

Το βιβλίο αυτό είναι μια μίξη μυθοπλασίας και βιογραφίας από έναν πολύ καλό συγγραφέα τον Αμίν Μααλούφ που όμως εμένα δεν κατάφερε να με κάνει να βυθιστώ στα γεγονότα και την αφήγηση του.

 

Το βιβλίο χωρίζετε σε δυο μέρη. Το πρώτο είναι η βιογραφία του περίφημου πέρση ποιητή Ομάρ Καγιάμ ενώ το δεύτερο ακολουθεί τις περιπέτειες του ανθρώπου που (υποτίθεται γιατί δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό ισχύει) ανακάλυψε το χαμένο βιβλίο-ημερολόγιο όπου ο Ομάρ Καγιάμ έγραφε τα υπέροχα ρουμπαγιάτ του μαζί με σημειώσεις για τα γεγονότα της ζωής του.

 

Δυστυχώς ο Μααλούφ δεν κατάφερε να μου μεταφέρει κάτι από τη γοητεία της μουσουλμανικής περιόδου της Περσίας ούτε και να μας βυθίσει στη ράθυμη και αρκετά ηδονιστική (για όσους τα έχουν διαβάσει ξέρουν τι λέω) ατμόσφαιρα των ρουμπαγιάτ του Ομάρ Καγιάμ. Περισσότερο ενδιαφέρετε να καταγράψει την άγνωστη στους δυτικούς πορεία της Περσίας από τη μουσουλμανική μοναρχία με τις έντονες ανακατατάξεις στη περιοχή, τις ίντριγκες και θρησκευτικές αντιδικίες των διαφόρων φυλών και ηγεμόνων, μέχρι τη διαμόρφωση όλων των συνθηκών που οδήγησαν στη σημερινή φονταμενταλιστική Τεχεράνη.

 

Παρά του ότι ο συγγραφές χρησιμοποιεί όλα τα λογοτεχνικά και μυθιστορηματικά εργαλεία προκειμένου να φτιάξει μια συναρπαστική πορεία, νομίζω ότι δεν το καταφέρνει ολοκληρωτικά. Γι’ αυτό πιστεύω ότι φταίει η επιλογή του να διηγηθεί εκτός από τη ζωή του Ομάρ Καγιάμ και τα όσα (πολλά) ακολούθησαν μέχρι τις αρχές του 20^ου αιώνα. Έτσι αναγκάστηκε να αφηγηθεί με μαεστρία μεν, υπό τροχάδην δε πολλά πράγματα αφαιρώντας τον απαραίτητο χώρο για να φτιαχτεί η ατμόσφαιρα. Παρόλα αυτά όμως πρόκειται για ένα βιβλίο πολύ ενδιαφέρον καθώς αποκαλύπτει αρκετές πτυχές της νεότερης ιστορίας μιας μέσης ανατολής που στα μάτια των δυτικών φαίνεται ένας ακατανόητος αχταρμάς αντιμαχόμενων πλευρών.

 

 

 

 

 

Ο Χάρι Πότερ και ο αιχμάλωτος του Αζκαμπάν

 

Τζ. Κ. Ρόουλινγκ

 

Εκδόσεις Ψυχογιός

 

 

 

Καλά για το Χάρι Πότερ είμαι σίγουρος ότι στο φόρουμ υπάρχουν πολλοί που έχουν εντρυφήσει οπότε δεν ξέρω αν η δική μου γνώμη έχει καμία σημασία.

 

Εξομολογούμε ότι ο αιχμάλωτος του Αζκαμπάν είναι το μοναδικό βιβλίο της σειράς που έχω διαβάσει μέχρι στιγμής κι αυτό επειδή έτυχε να το έχει γνωστή μου διατεθειμένη να μου το δανείσει. Έχω δει όλες τις ταινίες του Πότερ (κυρίως σε DVD) και τις θεωρώ από τις πολύ προσεγμένες δουλειές πάνω σε ένα παιδικό-εφηβικό θέμα. Είναι γεμάτες ατμόσφαιρα κι αρκετά συναρπαστικές και κατά την άποψη μου πάνω από το μέσο όρο αντίστοιχων χολιγουντιανών προσπαθειών. Οπότε όταν διάβασα το βιβλίο ήμουν ήδη αρκετά εξοικειωμένος με τον κόσμο του Χάρι Πότερ. Ο λόγος πάντως που μέχρι τώρα δεν είχα διαβάσει κάποιο από τα βιβλία ήταν κυρίως γιατί δε μου αρέσουν οι υστερίες και δε μου αρέσει να συμμετέχω σ’ αυτές. Τώρα θα μου πείτε γιατί πήγες τότε και είδες τις ταινίες αλλά βλέπετε αντίθετα με τα βιβλία εκεί δεν έχω τόσες ενοχές. Δικό μου θέμα μη το ψάχνετε.

 

Δε θα μπω στον κόπο να πω κάτι για την πλοκή αφού οι περισσότεροι τη γνωρίζουν θα πω όμως ότι κάποια πράγματα που περίμενα για τη Ρόουλινγκ επιβεβαιώθηκαν και κάποια όχι. Η αλήθεια είναι πως περίμενα να διαβάσω μια αρκετά πρόχειρη ιστορία πράγμα που δεν ισχύει. Είναι φανερό ότι η συγγραφέας έχει γνώση των χαρακτήρων της και του κόσμου στον οποίο αυτοί κινούνται. Επίσης πρέπει να της αναγνωρίσω ότι έχει εξαιρετική αίσθηση του ρυθμού με αποτέλεσμα να μην αφήνει την ενήλικη και σίγουρα την παιδική φαντασία να ξεφύγει από τον ιστό της ιστορίας της. Επίσης γνωρίζει το κοινό στο οποίο απευθύνεται και δεν το υποτιμά αλλά και ούτε το υπερτιμά.

 

Τι θέλω να πω. Το βιβλίο από άποψη δομής και φόρμας είναι εντελώς απλό και ξεκάθαρο. Σ’ όλη την ιστορία παρακολουθούμε μονοκάμερο τι συμβαίνει στο βασικό πρωταγωνιστή χωρίς να μπαίνουμε στη διαδικασία να ακροβατούμε ανάμεσα σε διαφορετικές σκηνές ή να μπερδευόμαστε με το τι κάνουν διάφοροι χαρακτήρες. Αυτό νομίζω ότι είναι βασικό όταν απευθύνεσαι κυρίως σε παιδιά και εφήβους που μπορεί να μην έχουν καμία αναγνωστική εμπειρία.

 

Από την άλλη οι χαρακτήρες είναι αυθεντικοί στη συμπεριφορά τους. Είναι παιδιά. Δεν είναι ούτε καθυστερημένα, ούτε ενήλικοι που έχουν τη μορφή παιδιών. Συμπεριφέροντε ανάλογα με την ηλικία τους κι αυτό είναι το πιο μεγάλο πλεονέκτημα της Ρόουλινγκ και στο οποίο νομίζω ότι οφείλει ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας της σειράς.

 

Το βιβλίο όμως έχει και σημαντικά μείων (για τους ενηλίκους περισσότερο) πράγμα που με κάνει να αμφιβάλλω πολύ για το γενικότερο συγγραφικό μέλλον της Ρόουλινγκ. Κρατάω μια επιφύλαξη για το ζήτημα μετάφραση και λέω ότι με ενόχλησε φοβερά η ασπρόμαυρη θεώρηση που υιοθετεί και η Ρόουλινγκ στην ιστορία της. Για άλλη μια φορά διδάσκουμε τα παιδιά μας ότι ο κόσμος χωρίζεται στους καλούς και τους κακούς. Για άλλη μια φορά θρέφουμε μια συλλογική φαντασίωση που η ζωή καθημερινά μας αποδεικνύει ότι είναι λάθος.

 

Στο βιβλίο υπάρχουν τα εκ φύσεως καλά παιδιά και τα εκ φύσεως κακά παιδιά (Μάλφοϊ)! Υπάρχουν οι εκ φύσεως μοχθηροί καθηγητές και οι εκ φύσεως καλοί! Υπάρχει το κακό γενικά κι αόριστα σε αντιπαράθεση με το καθαγιασμένο καλό που όμως δε στηρίζεται πουθενά.

 

Βέβαια για να μην είμαι άδικος επισημαίνω ότι αυτό το αξίωμα που ακολουθεί η Ρόουλινγκ γενικά στην ιστορία της δεν ισχύει στους τρεις βασικούς χαρακτήρες του Χάρι, της Ερμιόνης και του Ρον. Εδώ η συγγραφέας τολμά να γκριζάρει (πολύ ελαφρά) τα πουλέν της για χάρη της αυθεντικότητας. Δυστυχώς όμως αυτό δεν ισχύει για τους υπόλοιπους.

 

Το δεύτερο μεγάλο μείων είναι η κατά τη γνώμη μου παντελής έλλειψη λογοτεχνικής προσέγγισης του βιβλίου. Η γλώσσα είναι παντού φλατ χωρίς καμία γοητεία και το χειρότερο η συγγραφέας δεν το έχει καθόλου στη δημιουργία ατμόσφαιρας. Το έχει στο να μιλάει για φαντασμαγορίες αλλά όχι να τις ανασυνθέτει με λέξεις. Έχει στα χέρια της ένα γόνιμο κόσμο αλλά αρκείτε για χάρη των γεγονότων να τον ονομάζει χωρίς να το δημιουργεί. Δεν ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω αυτό αλλά μοιάζει να είναι μια παντελής ανικανότητα της Ρόουλινγκ να επεκταθεί πέραν της πλοκής και των βασικών χαρακτήρων στις γενικότερες πλευρές του κόσμου της. Έτσι σε μένα η αντίστοιχη ταινία φάνηκε να έχει περισσότερη γοητεία από το βιβλίο. Το τεράστιο μπάτζετ σε συνδυασμό με μια φαντασία γεμάτη μεράκι έχτισε με εικόνα αυτό που δεν κατάφερε να κάνει η Ρόουλινγκ με λέξεις.

 

Γενικά το βιβλίο μου άφησε μάλλον χλιαρές εντυπώσεις ωστόσο κρατάω επιφύλαξη για τη μετάφραση και τα υπόλοιπα βιβλία.

 

 

[Solonor]

Θα συμφωνήσω με τον Κωσταντίνο στο θέμα των πολυλογιών. Όχι πως δεν υπάρχουν λόγοι, το είδος του fantasy σχεδόν απαιτεί την τριλογία. Ακόμη, οι εκδότες στο εξωτερικό νομίζω πως επιδιώκουν ακόμα μεγαλύτερο "ν" καθώς έτσι έχουν βραχυπρόθεσμη σταθεροποίηση των κερδών και ελαχιστοποίηση του επιχειρηματικού τους ρίσκου. Προσωπικά πάντως, θεωρώ ότι οι πολυλογίες απομακρύνουν αρκετό νέο κόσμο, περιορίζοντας μακροπρόθεσμα το κοινό.

Θα ήθελα επίσης να προσθέσω πως δεν νομίζω ότι τα παιδιά απειλούνται από το Harry Potter, λόγω των ασπρόμαυρων χαρακτήρων. Οι συνθήκες στις οποίες μεγαλώνουν τα παιδιά (βία, περισπασμοί, προπαγάνδα κλπ), αρκούν για να με πείσουν για το αντίθετο, ενώ εκπλήσσομαι όταν διαβάζω κάτι τόσο συντηρητικό από συγγραφέα και μάλιστα νέο.

[Eroviana]

Τέλειωσα τις Τρεις Παλιές Ιστορίες του Πάτρικ Ζίσκιντ, που ήταν υπέροχο. Για άλλη μια φορά με αποζημειώνει αυτός ο συγγραφέας.

 

Τώρα διαβάζω Pride and Prejudice της Jane Austen. Η γραφή της είναι καταπληκτική, πολύ ειρωνική και αστεία. Είμαι περίεργη να δω την ελληνική μετάφραση.

[constantinos]

Θα συμφωνήσω με τον Κωσταντίνο στο θέμα των πολυλογιών. Όχι πως δεν υπάρχουν λόγοι, το είδος του fantasy σχεδόν απαιτεί την τριλογία. Ακόμη, οι εκδότες στο εξωτερικό νομίζω πως επιδιώκουν ακόμα μεγαλύτερο "ν" καθώς έτσι έχουν βραχυπρόθεσμη σταθεροποίηση των κερδών και ελαχιστοποίηση του επιχειρηματικού τους ρίσκου. Προσωπικά πάντως, θεωρώ ότι οι πολυλογίες απομακρύνουν αρκετό νέο κόσμο, περιορίζοντας μακροπρόθεσμα το κοινό.

Θα ήθελα επίσης να προσθέσω πως δεν νομίζω ότι τα παιδιά απειλούνται από το Harry Potter, λόγω των ασπρόμαυρων χαρακτήρων. Οι συνθήκες στις οποίες μεγαλώνουν τα παιδιά (βία, περισπασμοί, προπαγάνδα κλπ), αρκούν για να με πείσουν για το αντίθετο, ενώ εκπλήσσομαι όταν διαβάζω κάτι τόσο συντηρητικό από συγγραφέα και μάλιστα νέο.

 

Είδες τι μου κάνεις τώρα ρε Σόλονορ; Με αναγκάζεις να απαντήσω στο προφανές. Τέσπα.

 

Για το θέμα των πολυλογιών χέστηκα για τους λόγους των συγγραφέων ή των εκδοτών. Μίλησα εντελώς προσωπικά και σαν αναγνώστης. Χίλιες φορές τα εφτά βιβλία του Χάρι Πότερ που το καθένα ολοκληρώνετε και δε χρειάζεται να περιμένω από έξη μήνες έως ποτέ για να μάθω τι θα κάνει ο χαρακτήρας που έμεινε με το ποτήρι στον αέρα. Θα πιεί ή θα το πετάξει σε κανέναν;

 

 

 

Όσο για το σχόλιο στο Χάρι Πότερ δε νομίζεις ότι το άκρον άωτον του συντηρητισμού εν έτη 2010 είναι οι ασπρόμαυροι και μονοδιάστατοι χαρακτήρες που απλά έχουν οι μεν το ρόλο του κακού και οι δε το ρόλο του καλού; Άσε που δεν υποστήριξα πουθενά ότι κινδυνεύει κάποιο πιτσιρίκι από την ανάγνωση του ΧΠ. Είπα απλά ότι εγώ ενοχλήθηκα από τη στήριξη (για άλλη μια φορά) του πανάρχαιου μύθου good VS evil που όλοι ξέρουμε ότι δεν ισχύει στις πραγματικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Αν θες είναι πολύ καλβινιστική/χριστιανική επιλογή για μένα.:bleh:

 

 

[Solonor]

Α, ειδικά έτσι όπως το λες, θα συμφωνήσω μαζί σου και στο δεύτερο. Το "διδάσκουμε" ήταν μάλλον που με οδήγησε να παρεξηγήσω την άποψή σου. Πάσο λεπόν.

[D'Ailleurs]

ξεκίνησα το τρίτο omnibus του Gotrek and Felix άπο την σειρά του Warhammer που έχει τα "Giantslayer", "Orcslayer" και "Manslayer". Γραμμένο απο τον William King και τον Nathan Long.

[Eroviana]

Ο Χάρι Πότερ και ο αιχμάλωτος του Αζκαμπάν

 

Τζ. Κ. Ρόουλινγκ

 

Εκδόσεις Ψυχογιός

 

 

 

Καλά για το Χάρι Πότερ είμαι σίγουρος ότι στο φόρουμ υπάρχουν πολλοί που έχουν εντρυφήσει οπότε δεν ξέρω αν η δική μου γνώμη έχει καμία σημασία.

 

Εξομολογούμε ότι ο αιχμάλωτος του Αζκαμπάν είναι το μοναδικό βιβλίο της σειράς που έχω διαβάσει μέχρι στιγμής κι αυτό επειδή έτυχε να το έχει γνωστή μου διατεθειμένη να μου το δανείσει. Έχω δει όλες τις ταινίες του Πότερ (κυρίως σε DVD) και τις θεωρώ από τις πολύ προσεγμένες δουλειές πάνω σε ένα παιδικό-εφηβικό θέμα. Είναι γεμάτες ατμόσφαιρα κι αρκετά συναρπαστικές και κατά την άποψη μου πάνω από το μέσο όρο αντίστοιχων χολιγουντιανών προσπαθειών. Οπότε όταν διάβασα το βιβλίο ήμουν ήδη αρκετά εξοικειωμένος με τον κόσμο του Χάρι Πότερ. Ο λόγος πάντως που μέχρι τώρα δεν είχα διαβάσει κάποιο από τα βιβλία ήταν κυρίως γιατί δε μου αρέσουν οι υστερίες και δε μου αρέσει να συμμετέχω σ’ αυτές. Τώρα θα μου πείτε γιατί πήγες τότε και είδες τις ταινίες αλλά βλέπετε αντίθετα με τα βιβλία εκεί δεν έχω τόσες ενοχές. Δικό μου θέμα μη το ψάχνετε.

 

Δε θα μπω στον κόπο να πω κάτι για την πλοκή αφού οι περισσότεροι τη γνωρίζουν θα πω όμως ότι κάποια πράγματα που περίμενα για τη Ρόουλινγκ επιβεβαιώθηκαν και κάποια όχι. Η αλήθεια είναι πως περίμενα να διαβάσω μια αρκετά πρόχειρη ιστορία πράγμα που δεν ισχύει. Είναι φανερό ότι η συγγραφέας έχει γνώση των χαρακτήρων της και του κόσμου στον οποίο αυτοί κινούνται. Επίσης πρέπει να της αναγνωρίσω ότι έχει εξαιρετική αίσθηση του ρυθμού με αποτέλεσμα να μην αφήνει την ενήλικη και σίγουρα την παιδική φαντασία να ξεφύγει από τον ιστό της ιστορίας της. Επίσης γνωρίζει το κοινό στο οποίο απευθύνεται και δεν το υποτιμά αλλά και ούτε το υπερτιμά.

 

Τι θέλω να πω. Το βιβλίο από άποψη δομής και φόρμας είναι εντελώς απλό και ξεκάθαρο. Σ’ όλη την ιστορία παρακολουθούμε μονοκάμερο τι συμβαίνει στο βασικό πρωταγωνιστή χωρίς να μπαίνουμε στη διαδικασία να ακροβατούμε ανάμεσα σε διαφορετικές σκηνές ή να μπερδευόμαστε με το τι κάνουν διάφοροι χαρακτήρες. Αυτό νομίζω ότι είναι βασικό όταν απευθύνεσαι κυρίως σε παιδιά και εφήβους που μπορεί να μην έχουν καμία αναγνωστική εμπειρία.

 

Από την άλλη οι χαρακτήρες είναι αυθεντικοί στη συμπεριφορά τους. Είναι παιδιά. Δεν είναι ούτε καθυστερημένα, ούτε ενήλικοι που έχουν τη μορφή παιδιών. Συμπεριφέροντε ανάλογα με την ηλικία τους κι αυτό είναι το πιο μεγάλο πλεονέκτημα της Ρόουλινγκ και στο οποίο νομίζω ότι οφείλει ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας της σειράς.

 

Το βιβλίο όμως έχει και σημαντικά μείων (για τους ενηλίκους περισσότερο) πράγμα που με κάνει να αμφιβάλλω πολύ για το γενικότερο συγγραφικό μέλλον της Ρόουλινγκ. Κρατάω μια επιφύλαξη για το ζήτημα μετάφραση και λέω ότι με ενόχλησε φοβερά η ασπρόμαυρη θεώρηση που υιοθετεί και η Ρόουλινγκ στην ιστορία της. Για άλλη μια φορά διδάσκουμε τα παιδιά μας ότι ο κόσμος χωρίζεται στους καλούς και τους κακούς. Για άλλη μια φορά θρέφουμε μια συλλογική φαντασίωση που η ζωή καθημερινά μας αποδεικνύει ότι είναι λάθος.

 

Στο βιβλίο υπάρχουν τα εκ φύσεως καλά παιδιά και τα εκ φύσεως κακά παιδιά (Μάλφοϊ)! Υπάρχουν οι εκ φύσεως μοχθηροί καθηγητές και οι εκ φύσεως καλοί! Υπάρχει το κακό γενικά κι αόριστα σε αντιπαράθεση με το καθαγιασμένο καλό που όμως δε στηρίζεται πουθενά.

 

Βέβαια για να μην είμαι άδικος επισημαίνω ότι αυτό το αξίωμα που ακολουθεί η Ρόουλινγκ γενικά στην ιστορία της δεν ισχύει στους τρεις βασικούς χαρακτήρες του Χάρι, της Ερμιόνης και του Ρον. Εδώ η συγγραφέας τολμά να γκριζάρει (πολύ ελαφρά) τα πουλέν της για χάρη της αυθεντικότητας. Δυστυχώς όμως αυτό δεν ισχύει για τους υπόλοιπους.

 

Το δεύτερο μεγάλο μείων είναι η κατά τη γνώμη μου παντελής έλλειψη λογοτεχνικής προσέγγισης του βιβλίου. Η γλώσσα είναι παντού φλατ χωρίς καμία γοητεία και το χειρότερο η συγγραφέας δεν το έχει καθόλου στη δημιουργία ατμόσφαιρας. Το έχει στο να μιλάει για φαντασμαγορίες αλλά όχι να τις ανασυνθέτει με λέξεις. Έχει στα χέρια της ένα γόνιμο κόσμο αλλά αρκείτε για χάρη των γεγονότων να τον ονομάζει χωρίς να το δημιουργεί. Δεν ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω αυτό αλλά μοιάζει να είναι μια παντελής ανικανότητα της Ρόουλινγκ να επεκταθεί πέραν της πλοκής και των βασικών χαρακτήρων στις γενικότερες πλευρές του κόσμου της. Έτσι σε μένα η αντίστοιχη ταινία φάνηκε να έχει περισσότερη γοητεία από το βιβλίο. Το τεράστιο μπάτζετ σε συνδυασμό με μια φαντασία γεμάτη μεράκι έχτισε με εικόνα αυτό που δεν κατάφερε να κάνει η Ρόουλινγκ με λέξεις.

 

Γενικά το βιβλίο μου άφησε μάλλον χλιαρές εντυπώσεις ωστόσο κρατάω επιφύλαξη για τη μετάφραση και τα υπόλοιπα βιβλία.

 

Λίγα πράγματα θα πω, απλά και μόνο γιατί είναι η αγαπημένη μου σειρά βιβλίων, που τα διαβάζω και τα ξαναδιαβάζω και πάντα με αφήνουν με μια πλήρη απόλαυση και μια γλυκειά μελαγχολία που τέλειωσαν και πάλι.

 

Πρώτα απ' όλα, είναι κρίμα που είδες πρώτα τις ταινίες και ακόμα πιο κρίμα που ξεκινάς με τον Αιχμάλωτο κι όχι με το πρώτο. Πραγματικά, πιστεύω ότι αν τα έπαιρνες με τη σειρά θα καταλάβαινες (θα έβλεπες μάλλον), τη γραφή να αλλάζει, την ατμοσφαιρα να βαθαίνει, τους χαρακτήρες να εξελίσσονται.

 

Το πιο σημαντικό απ' όλα είναι να θυμάσαι ότι τα βλέπεις μέσα απ' τα μάτια του Χάρυ. Αυτή η θεώρηση λοιπόν του άσπρου-μαύρου που λες, είναι του Χάρυ, είναι παιδική και αλλάζει όσο μεγαλώνει και προχωράς στα βιβλία. Καλώς ή κακώς, το γκρίζο δεν υπάρχει στα παιδιά. Όσο μεγαλώνει όμως αρχίζεις να το βλέπεις ξεκάθαρα ότι αλλάζει γνώμη για το καλό και το κακό. Πού βρίσκεται το απόλυτο κακό; Όχι στην ξεκάθαρα κακή πλευρά των Death Eaters αλλά κάπου αλλού. Θα το δεις αν συνεχίσεις.

 

Δεν ξέρω, πάντως έχει σημασία με τι προσδοκίες διαβάζουμε κάθε βιβλίο. Όπως κι όταν βλέπουμε μια ταινία. Έχω αποφασίσει να μη διαβάζω κριτικές πριν το δω με τα μάτια μου, γιατί όπως και να το κάνουμε επηρεαζόμαστε. Σαν κάποιον που είπε ότι το Hitchhiker's Guide to the Galaxy (νομίζω ήταν ο mman) είναι υπερεκτιμημένο. Σε ένα κωμικό βιβλίο, δεν ξέρω πώς μπορείς να υπερεκτιμήσεις κάτι, αλλά και πάλι πιστεύω έχει άμεση σχέση με τις προσδοκίες μας.

 

Αυτά, μακρυγόρησα πάλι...

 

Υ.Γ: το καλύτερο για μένα Harry Potter είναι το Order of the Phoenix. Τρελαίνομαι!

 

 

 

[constantinos]

 

Λίγα πράγματα θα πω, απλά και μόνο γιατί είναι η αγαπημένη μου σειρά βιβλίων, που τα διαβάζω και τα ξαναδιαβάζω και πάντα με αφήνουν με μια πλήρη απόλαυση και μια γλυκειά μελαγχολία που τέλειωσαν και πάλι.

 

Πρώτα απ' όλα, είναι κρίμα που είδες πρώτα τις ταινίες και ακόμα πιο κρίμα που ξεκινάς με τον Αιχμάλωτο κι όχι με το πρώτο. Πραγματικά, πιστεύω ότι αν τα έπαιρνες με τη σειρά θα καταλάβαινες (θα έβλεπες μάλλον), τη γραφή να αλλάζει, την ατμοσφαιρα να βαθαίνει, τους χαρακτήρες να εξελίσσονται.

 

Το πιο σημαντικό απ' όλα είναι να θυμάσαι ότι τα βλέπεις μέσα απ' τα μάτια του Χάρυ. Αυτή η θεώρηση λοιπόν του άσπρου-μαύρου που λες, είναι του Χάρυ, είναι παιδική και αλλάζει όσο μεγαλώνει και προχωράς στα βιβλία. Καλώς ή κακώς, το γκρίζο δεν υπάρχει στα παιδιά. Όσο μεγαλώνει όμως αρχίζεις να το βλέπεις ξεκάθαρα ότι αλλάζει γνώμη για το καλό και το κακό. Πού βρίσκεται το απόλυτο κακό; Όχι στην ξεκάθαρα κακή πλευρά των Death Eaters αλλά κάπου αλλού. Θα το δεις αν συνεχίσεις.

 

Δεν ξέρω, πάντως έχει σημασία με τι προσδοκίες διαβάζουμε κάθε βιβλίο. Όπως κι όταν βλέπουμε μια ταινία. Έχω αποφασίσει να μη διαβάζω κριτικές πριν το δω με τα μάτια μου, γιατί όπως και να το κάνουμε επηρεαζόμαστε. Σαν κάποιον που είπε ότι το Hitchhiker's Guide to the Galaxy (νομίζω ήταν ο mman) είναι υπερεκτιμημένο. Σε ένα κωμικό βιβλίο, δεν ξέρω πώς μπορείς να υπερεκτιμήσεις κάτι, αλλά και πάλι πιστεύω έχει άμεση σχέση με τις προσδοκίες μας.

 

Αυτά, μακρυγόρησα πάλι...

 

Υ.Γ: το καλύτερο για μένα Harry Potter είναι το Order of the Phoenix. Τρελαίνομαι!

 

 

 

 

Eroviana ίσως έχεις δίκιο σ’ αυτό που λες ότι είναι κρίμα που ξεκίνησα με τις ταινίες κι όχι με τα βιβλία αλλά δυστυχώς αυτό έγινε. Επίσης είναι αλήθεια ότι κρατάω μια επιφύλαξη στο θέμα της ποιότητας της γραφής γιατί διάβασα το βιβλίο μεταφρασμένο και ίσως γι’ αυτό μου φάνηκε μέτριο. Επιμένω όμως στο θέμα της ατμόσφαιρας.

 

Τέλος για το ζήτημα του ασπρόμαυρου διαφωνώ μαζί σου στο ότι τα παιδιά ενστικτωδώς διαχωρίζουν ανθρώπους και καταστάσεις σε καλούς και κακούς. Πιστεύω ότι τα παιδιά είναι εντελώς ανήθικα (ειδικά όταν είναι μικρά) και διαμορφώνουν ηθική αντιγράφοντας τους κανόνες και τις συμπεριφορές των μεγάλων. Σίγουρα αντιδρούν (χαρακτηρίζοντας) απέναντι σ’ αυτό που θεωρούν αδικία αλλά το τι πιστεύουν για τον άλλο έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με το τι τους μαθαίνουν.

 

Μάλλον βλέπουμε το ζήτημα από διαφορετική μεριά αλλά προς θεού δε θέλω να νομίσει κανείς ότι δε θεωρώ τον ΧΠ μια πολύ καλή παιδική σειρά που έχει λόγους για τους οποίους έγινε επιτυχία.

 

 

 

ΥΓ: Θα ακολουθήσω πάντως τη συμβουλή σου και θα τα πάρω τα βιβλία με τη σειρά