Τι διαβάζετε;

[BladeRunner]

Άρχισα τα Ερείπια, του Σκοτ Σμιθ. Θα πρέπει να πουν στον κύριο Σμιθ ότι όλοι οι νέοι Έλληνες, ακόμα και αυτοί που ζουν σε χωριό και βόσκουν πρόβατα, ξέρουν έστω και λίγα, σπαστά αγγλικά. Πόσο μάλλον αυτοί που ταξιδεύουν στο Μεξικό! Αν έβαζε νεαρούς της φυλής των Μασάι θα το καταλάβαινα (βέβαια αυτοί πως να πάνε στο Μεξικό για διακοπές?), αλλά Έλληνες;

Edited May 18, 2013 by BladeRunner

[BladeRunner]

Άρχισα την Ακολουθία της Οξφόρδης, του Γκιγιέρμο Μαρτίνες.  

[Akis]

ξεκίνησα την μεταμόρφωση του καφκα

[tsathoggua]

Άρχισα το ''Οι Βάρκες του Γκλεν Κάριγκ'' του Ουίλιαμ Χόουπ Χόντζσον.

 

Πολύ καλό!

[Δημήτρης]

 

Άρχισα το ''Οι Βάρκες του Γκλεν Κάριγκ'' του Ουίλιαμ Χόουπ Χόντζσον.

 

Πολύ καλό!

 

 

Έχω φτάσει μέχρι την μέση και είναι καλό. Αύριο ή το πολύ μεθαύριο θα το έχω τελειώσει και θα κάνω κριτική.

[AlienBill]

Διάβασα το εξής:

 

Ελιλού, η κούκλα του θανάτου, της Brigitte Aubert: Πρόκειται για ένα πολυσέλιδο αστυνομικό μυθιστόρημα. Ο πρωταγωνιστής είναι ένας ταριχευτής και η ιστορία ξεκινάει όταν μια πλούσια οικογένεια του ζητάει να ταριχεύσει την 8χρονη κόρη τους, η οποία πέθανε πέφτοντας από τις σκάλες. Ενώ το κάνει αυτό, ο ταριχευτής διαπιστώνει ότι το κορίτσι έπεσε θύμα σεξουαλικής κακοποίησης και ότι ο θάνατός του μόνο τυχαίος δεν είναι. Ετσι, αναλαμβάνει να ερευνήσει προκειμένου να βρει ποιος είναι ο δολοφόνος. Σαν σύνολο η ιστορία είναι πολύ καλή και βάζει τον αναγνώστη να υποψιάζεται τους πάντες. Ημουν επιφυλακτικός ως προς την τεχνική του να υποψιάζεται και ο πρωταγωνιστής τους πάντες (διότι με αυτόν τον τρόπο, μοιραία κατευθύνει τον αναγνώστη στο να υποψιάζεται όσους περισσεύουν) αλλά τελικά διαψευστηκα. Θα προτιμούσα να μην υπήρχε τόσο βασανιστικό character development, κυρίως σε χαρακτήρες που δεν έπαιζαν σπουδαίο ρόλο και που εμένα προσωπικά δεν με ενδιέφεραν. Πάραυτα άξιζε τον κόπο....

Edited May 22, 2013 by alien666

[Oberon]

Mόλις ξεκίνησα το Ντάσταρ της Μάρας Μειμαρίδη. Δεν έχω γνώμη ακόμα μια που δεν έχω διαβάσει παρά τρεις σελίδες, αλλά τις προηγούμενες μέρες ξαναδιάβασα μετά από δέκα χρόνια τις Μάγισσες της Σμύρνης της ίδιας.

Είχα γράψει σε άλλο ποστ πως η εντύπωση που μου είχε αφήσει ήταν "χλιαρή, αν όχι αρνητική". Η ανάγνωση για 2η φορά δεν μου άλλαξε τη γνώμη. Ίσως να την έκανε ελαφρά χειρότερη, ίσως και όχι.

 

Και εξηγούμαι:

 

Οι Μάγισσες της Σμύρνης είναι από τα βιβλία που μπορεί να τα αγαπήσει κάποιος ή να τα μισήσει με πάθος, με όλες τις ενδιάμεσες αποχρώσεις. Και ακριβώς αυτό έχει γίνει. Όταν ένα βιβλίο ακούγεται τόσο πολύ, όταν όσοι το έχουν διαβάσει (και μερικοί που ΔΕΝ) έχουν τόσο έντονες γνώμες, σημαίνει πως πρόκειται για κάτι "ιδιαίτερο". 

 

Το μυθιστόρημα έχει σίγουρα και τα καλά του. Έχει χιούμορ (μερικές φορές σκληρό και απάνθρωπο, άλλες όμως τόσο αστείο που λύνεσαι από τα γέλια), σε σημεία εύθυμη και αισιόδοξη διάθεση, έχει αρκετό "μαγικό ρεαλισμό" (ή και fantasy, αν το προτιμάτε), σκηνές μαγευτικές και παράξενες, και σίγουρα η συγγραφέας έχει κάνει την ερευνά της για την παλιά Σμύρνη, και τις Τουρκικές και άλλες λέξεις που διανθίζουν το βιβλίο. Αυτό του δίνει, για μένα, κάποια αυθεντικότητα, ώστε το "σκίτσο" της ζωής των Ελλήνων στη Σμύρνη να δείχνει ζωντανό, λεπτομερές, και ρεαλιστικό.

 

Από και μετά ωστόσο, ξεκινούν τα προβλήματα. Αν και χορταστικό και μεγάλο βιβλίο, με πλειάδα χαρακτήρων που όλοι εμπλέκονται στην πλοκή, τόσο το γράψιμο όσο και η εξέλιξη της πλοκής είναι άνισα. Συχνά, σταματά ένα κεφάλαιο, ένα subplot, για να ξεκινήσει ένα άλλο με άλλους χαρακτήρες, ξεχνώντας το προηγούμενο για 30 σελίδες, για να συνεχίσει αργότερα και να  "κλείσει" γρήγορα-γρήγορα και καθόλου ικανοποιητικά. Άλλες φορές καταπιάνεται τόσο πολύ με τριτεύοντες χαρακτήρες, που καμμια ουσιαστική σημασία δεν έχουν, εις βάρος άλλων οι οποίοι και είναι στο προσκήνιο και έχουν τεράστια σημασία για την πλοκή, και είναι και πολύ πιο ενδιαφέροντες.

Έτσι, τελικά χάνει ο αναγνώστης τον ειρμό του ποιος είναι ποιος και γιατί έκανε ό,τι έκανε, και πότε το έκανε και πόσος χρόνος έχει περάσει. Επίσης ενώ περιμένει να μάθει περισσότερα για τους πιο ενδιαφέροντες και μυστηριώδεις και σημαντικούς χαρακτήρες, όπως ας πούμε, η Τουρκάλα μάγισσα η Αττάρτη, ξαναμπλέκεται σε έναν ιστό με νέους χαρακτήρες για τους οποίους εγώ τουλάχιστον δεν αισθάνθηκα το παραμικρό ενδιαφέρον. Τελικό αποτέλεσμα είναι, εκτός των ατελείωτων και αδιάφορων subplots, να δυσφορώ κάθε φορά που η συγγραφέας εισάγει άλλο ένα βαρετό χαρακτήρα, χωρίς να μου δίνει περισσότερα για τους πιο μαγευτικούς χαρακτήρες του βιβλίου που τελικά καταντούν να παίζουν ρόλο "από μηχανής θεού".

 

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο, ακόμα πιο σημαντικό, και ενοχλητικό. Η ιστορία καταπιάνεται κυρίως με τη ζωή της Ευταλίας και της κόρης της Κατίνας που έφυγαν από την Καππαδοκία για τη Σμύρνη, "μυούνται" από μια Τουρκάλα "αρχιμάγισσα" και ξεκινούν να ανεβαίνουν κοινωνικά από τα χαμηλώτερα στρώματα στα υψηλότερα.

Η Κατίνα μου προκάλεσε συναισθήματα αντιπάθειας, και απέχθειας ακόμα, περισσότερο από πολλούς άλλους χαρακτήρες που έχω ποτέ διαβάσει σε μυθιστόρημα. Δείχνει συχνά απίστευτα σκληρή, απάνθρωπη, ρηχή, μακιαβελική, υποκρίτρια, άπληστη, μικροπρεπής και βάναυσα εκδικητική. Ακόμα και η μάνα της που η ίδια η ζωή της έδωσε πολλά χτυπήματα για να την κάνει σκληρή κ.λπ. είναι πιο συμπαθής, και κατά τι λιγότερο στρίγγλα από την κόρη της.

 

Όμως και οι άλλοι χαρακτήρες, εκτός από τις Τουρκάλες, δεν πάνε πίσω. Πρακτικά όλες οι γυναίκες παρουσιάζονται σαν κακές μέγαιρες που νιάζονται μόνο για την καλοπέρασή τους και τις μικρότητές τους, αδιαφορώντας εντελώς για οποιονδήποτε άλλο, θεωρώντας τους άντρες τους "ξένο κρέας", αντικείμενα προς εκμετάλλευση, σχεδόν ζώα, και πρώτη και καλύτερη η Κατίνα.

Ακόμα και όταν η Κατίνα φαίνεται να κάνει κάτι σχετικά αλτρουιστικό, που θα την έκανε συμπαθέστερη για τον αναγνώστη, πολύ συχνά η συγγραφέας το παίρνει πίσω αυτό το "saving grace" καθώς η Κατίνα κάνει μετά κάτι ακόμα χειρότερο από ό,τι προηγουμένως. Υπάρχουν όμως και σκηνές, όπου δείχνει πιο ελεύθερη και χαλαρή, πιο αυθεντικά δυνατή και ανεξάρτητη (αν και είναι λίγο προς το Mary Sue στερεότυπο).

 

Αυτά, φυσικά, είναι χαρακτηριστικά που θα έκαναν ένα χαρακτήρα πολύ επιτυχημένο και, με τον τρόπο τους, οι χαρακτήρες αυτοί είναι επιτυχημένοι. Το ότι μπορώ να "στολίσω" την Κατίνα με όλα αυτά τα... "κοσμητικά" επίθετα είναι ένδειξη ενός εξαιρετικού χαρακτήρα!

Θα μπορούσε κανείς να πει πως η Κατίνα και η Ευταλία είναι από τους χαρακτήρες που "αγαπάς να μισείς" γιατί υπάρχουν πραγματικά σκηνές και πράξεις που σοκάρουν! Σαν χαρακτήρες είναι δομημένοι θαυμάσια. (Θέλω να πω, και ποιος δεν αγαπά να μισεί τον Darth Vader;)  

Υπάρχει όμως μια σημαντική διαφορά, την οποία "έπιασαν" και  άλλοι αναγνώστες σε κριτικές τους που έχω δει online, και ειδικά από εκείνους που έχουν καταγωγή από τη Σμύρνη.

 

Αν επρόκειτο για ένα μυθιστόρημα μυθοπλασίας μόνο, δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Όμως είναι τοποθετημένο σε μια ιστορική εποχή σε ένα υπαρκτό τόπο, περιγράφοντας πραγματικούς ανθρώπους που είχαν ένα πραγματικό, και ρεαλιστικό, τρόπο ζωής. 

 

Η μητέρα μιας φίλης μου, μορφωμένη και μοντέρνα γυναίκα, και χωρίς καν να έχει καταγωγή από τη Σμύρνη, ένιωσε πολύ άβολα από το βιβλίο και από το πώς παρουσιάζονται οι ανθρώπινες σχέσεις, οι γυναίκες, και οι βασικοί χαρακτήρες. Μου είχε πει χαρακτηριστικά πως σε ολόκληρο το βιβλίο δεν υπάρχει πουθενά η λέξη "αγάπη". Υπάρχουν "σεβντάδες", και "νταλκάδες", και "σικίσια" (γα****ια) αλλά κανείς δεν αγαπά κανέναν. Όλα, τα πάντα, γίνονται για το συμφέρον, το άπληστο ατελείωτο, τυφλό, συμφέρον, και μόνο οι άντρες παρουσιάζονται να έχουν οποιοδήποτε πάθος για τις γυναίκες κι αυτό αφού αυτές έχουν κάνει όλα τα "μπουγιούμ" τους (μαγικά) για να τους ρίξουν.

 

Ωστόσο, κάποιοι αναγνώστες που είχαν γιαγιάδες και προγιαγιάδες από τη Σμύρνη αισθάνθηκαν σχεδόν... προσβεβλημένοι/ες από το γεγονός αυτό. Πώς δηλαδή παρουσιάζονται οι Σμυρνιές. Κάποια αναγνώστρια χρησιμοποίησε τις εκφράσεις "προσβλητική παρουσίαση", "χωρίς εκτίμηση", για όλες αυτές τις Σμυρνιές που πάλαιψαν, δούλεψαν, γέννησαν και έθαψαν παιδιά και συζύγους, τα μεγάλωσαν, με αυταπάρνηση, αυτοθυσία, και αγάπη, και στο τέλος ξεριζώθηκαν! Ναι, αυτές οι Σμυρνιές μπορεί το πρωί να μαλλιοτραβιόνταν μεταξύ τους για ψύλλου πήδημα, και το απόγευμα φιλιωμένες να έλεγαν η μια στην άλλη τον καφέ, ή να έκαναν και κανένα "μπουγιούμ" πού και πού, αλλά αυτό μακράν απέχει από τον τρόπο που παρουσιάζονται στο βιβλίο.

 

Στην πραγματικότητα, οι μόνες γυναίκες στο βιβλίο που είναι συμπαθείς, και αξίζουν εκτίμησης είναι οι Τουρκάλες μάγισσες! Αυτές είναι και οι σκηνές όπου λάμπει η πρωτοτυπία, και η "φανταστική" κοσμοπλασία του μυθιστορήματος. Η μάνα Αττάρτη είναι από τους πιο μαγευτικούς χαρακτήρες που έχω δει ποτέ σε μυθιστόρημα. Έχει απίστευτο βάθος, είναι μια μαγεία σκέτη, αληθινή, ντόμπρα, αλλά και μυστηριώδης σε βαθμό να τη λατρέψω πραγματικά.

 

Προσωπικά δεν έχω καμμια καταγωγή από τη Σμύρνη η τη Μικρά Ασία γενικότερα, αλλά μπορώ να κάνω μια σύγκριση ανάμεσα στις Μάγισσες της Σμύρνης και ένα άλλο, και πολυαγαπημένο, βιβλίο, που έχει κάποια κοινά με τις Μάγισσες: Τη Λωξάντρα της Μαρίας Ιορδανίδου!

Και αυτό κινείται στον ίδιο χώρο. Επίκεντρο μια γυναίκα, η Λωξάντρα, που ζει στην Κωνσταντινούπολη το 19ο αιώνα, κλπ κλπ. Ίδιο περιβάλλον, παρόμοια κοινωνική "τάξη", παρόμοιος τρόπος ζωής και σκέψης, και ούτω καθεξής. Μια σύγκριση είναι εύλογη. Εκεί όμως που η Λωξάντρα παρουσιάζεται σαν τροφός, σαν μια γυναίκα που είναι ο ακρογωνιαίος λίθος όλης της οικογένειάς της, που αν και αγράμματη, σκορπίζει τον πλούτο που έχει μέσα της σε όλους, κάνοντάς τους καλύτερους ανθρώπους, παρά τα βάσανα που έχει και κείνη να αντιμετωπίσει, αντίθετα η Κατίνα και η Ευταλία στις Μάγισσες της Σμύρνης δεν καταφέρνουν να κάνουν κανένα ευτυχισμένο ποτέ, ούτε καν τους ίδιους τους εαυτούς τους.

 

Μπορεί κανείς να εκλογικεύσει όσο θέλει, και μερικές αναγνώστριες το έκαναν, όλα αυτά τα πταίσματα, όλο αυτό το μίσος που νιώθει η Κατίνα για σχεδόν όλους γύρω της, με το να την δει σαν "empowered, independent woman" που δεν άφησε τους άντρες να την κάνουν υποχείριό της. Ωστόσο, αν η Λωξάντρα είναι "σκλάβα" μιας συγκεκριμένης εποχής που ήθελε τη γυναίκα "τροφό" και "μητέρα", η ίδια η Λωξάντρα έχει στα χέρια της απίστευτη δύναμη μέσα στο οικογενειακό της περιβάλλον, και το στενό και το ευρύτερο, και γι΄αυτό τη μοιράζει αυτή τη δύναμη απλόχερα, και η δύναμη της επιστρέφεται πίσω με χίλιους δυο τρόπους. Αντίθετα, η Κατίνα δείχνει σκλάβα ενός απύθμενου εγωισμού, και γι'αυτό φτάνει ως το έγκλημα, γι'αυτό είναι δυστυχισμένη, γι'αυτό γίνεται όλο και πιο controlling, όλο και πιο άπληστη, εκλογικεύοντας όλο και βαρβαρότερες συμπεριφορές επειδή δεν έχει τόσο όμορφο πρόσωπο (από σώμα όμως φαίνεται να τα πάει μια χαρά και το χρησιμοποιεί ως πόρνη πολυτελείας). Μέχρι και η μάνα της, που θα είχε λόγους σοβαρούς να γίνει τέτοιο τέρας, ποτέ δεν γίνεται τόσο άπληστη, και παρόλο που κι αυτή είναι μικροπρεπής και εκδικητική, δεν φτάνει ποτέ στο σημείο της κόρης της.

Αυτό, μαζί με το πώς παρουσιάζονται οι περισσότερες γυναίκες του βιβλίου αντανακλά αρκετά άσχημα στον αναγνώστη που ίσως δεν γνωρίζει πώς πραγματικά ζούσαν οι Σμυρνιές και πώς σκέφτονταν κ.λπ. 

Επαναλαμβάνω πως, αν ήταν απλά μυθοπλασία, σε ένα καθαρά φανταστικό κόσμο, δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα και οι χαρακτήρες αυτοί θα ήταν εξαιρετικά πιστευτοί και δυνατοί με όλα αυτά τα "στραβά" που έχουν. Όπως για παράδειγμα, οι χαρακτήρες στο Game of Thrones.

 

Δεν είναι τυχαίο που η συγγραφέας της Λωξάντρας, η Μαρία Ιορδανίδου, τιμήθηκε με το "οφφίκιο της αρχόντισσας του οικουμενικού θρόνου" (ό,τι και να σημαίνει αυτό) για το έργο της και ειδικά για τη Λωξάντρα, γιατί πραγματικά έδωσε ένα σκίτσο, με πολύ χιούμορ, ενός χαμένου τρόπου ζωής σε μια χαμένη, για αρκετό κόσμο, πατρίδα. Συγχρόνως, δημιούργησε έναν χαρακτήρα-πρότυπο που ενσάρκωσε πολύ όμορφα η Μπέτυ Βαλάση στην ομώνυμη σειρά της ΕΡΤ τότε. Οπωσδήποτε το "οφφίκιο" της άξιζε.

 

Για να καταλήξω κάπου, δεν θα έλεγα πως αν δεν είχα διαβάσει το βιβλίο αυτό, τις Μάγισσες,  θα αισθανόμουν κάποια αναγνωστική "έλλειψη". Ωστόσο, παρά τα προβλήματά του, μερικά από τα οποία περιέγραψα στο ποστ αυτό, το βιβλίο είναι page turner, έχει καλές και μαγευτικές σκηνές, έχει αγωνία σε κάποια σημεία, έχει πολύ χιούμορ που συχνά ΔΕΝ είναι σκληρό και χλευαστικό αλλά πραγματικά σε κάνει να γελάς. Και οι Τουρκάλες μάγισσες, όπως είπα,  είναι απλά απίστευτες!!!

 

Να σημειώσω εδώ πως προσωπικά δεν ενοχλήθηκα από την ξενόφοβη, κλειστόμυαλη αντιμετώπιση άλλων εθνικοτήτων ή θρησκειών κλπ, που σήμερα θα φάνταζαν σαν καθόλου politically correct, γιατί ειναι μέρος της αυθεντικότητας που σε σημεία διακρίνει τις Μάγισσες. Ήταν κομμάτι της εποχής δηλαδή, παντού, και όχι μόνο στη Σμύρνη. Θα μπορούσε βέβαια η συγγραφέας να μην παρουσιάζει κάποιους ξένους ή αλλόθρησκους χαρακτήρες σαν ηλίθιους ή villains, αλλά αφού η διήγηση είναι μέσα από τα μάτια και τη φωνή της Κατίνας, είναι πολύ λογικό να παρουσιάζονται έτσι.

 

Τελικά, αν και δεν είναι βιβλίο που θα σύστηνα σαν "must read" είχε τα καλά του, είχε και αρκετά κακά ώστε στο τέλος να μου αφήσει χλιαρή εντύπωση, χωρίς να μπορώ να πω πως μετάνιωσα που το διάβασα. Θα συνιστούσα όμως, οπωσδήποτε τη Λωξάντρα αν κάποιος δεν την έχει διαβάσει κι αν μην έχει magical realism με την έννοια που συνήθως το λέμε, αλλά είναι σίγουρα "magical".

 

Ελπίζω πως το Ντάσταρ που ξεκίνησα τώρα να είναι πολύ καλύτερο από τις Μάγισσες και είμαι βέβαιος πως η συγγραφέας στα 10-κάτι χρόνια από τότε που έγραψε τις Μάγισσες θα έχει εξελιχθεί συγγραφικά. Ίδωμεν...

 

***

 

Edit: Να σημειώσω κάτι εδώ για να μην παρεξηγηθώ. Σε καμμία περίπτωση δεν θεωρώ το βιβλίο ρατσιστικό ή οτιδήποτε άλλο. Είναι μια αξιέπαινη προσπάθεια, μιας ιδιαίτερα μορφωμένης συγγραφέως και, όπως είπα, είχε και τα καλά του. Και φυσικά, δεν υπάρχει περίπτωση η συγγραφέας να έχει οποιαδήποτε προσβλητική πρόθεση! Απλά όλα όσα ανέφερα ήταν πράγματα που με ενόχλησαν σε ένα βιβλίο που παρουσιάζεται,εν μέρει, σαν "ρεαλιστικό" και ενόχλησαν και άλλους αναγνώστες, κυρίως για το πώς παρουσιάζονται οι περισσότεροι γυναικείοι χαρακτήρες και, δη, οι Ελληνίδες της Σμύρνης. Δεν νομίζω φυσικά πως κανείς σκεπτόμενος αναγνώστης θα πίστευε πραγματικά πως οι Σμυρνιές ήταν στ'αλήθεια όπως παρουσιάζονται στις Μάγισσες. Αλλά και πάλι, λόγω μιας κάποιας ευαισθησίας για το θέμα που πολλοί νιώθουν, ειδικά ανάμεσα σε όσους έχουν ρίζες από τη Σμύρνη, δεν μπορώ να μην αντιληφθώ τι τους ενόχλησε... Μόνο αυτό.

Edited May 23, 2013 by Oberon

[Δημήτρης]

Ξεκίνησα την ανθολογία επιστημονικής φαντασίας ''Ψηφίδες από το Μέλλον''.

Edited May 22, 2013 by Δημήτρης

[Nienor]

Διονύση, για τις Σμυρνιές Μάγισσες: Εμένα το βιβλίο μου άρεσε (πριν από πολύ καιρό αλλά δεν σκοπεύω να το ξαναδιαβάσω, εντάξει). Είχα περάσει καλά μαζί του και το είχα ευχαριστηθεί πολύ. Είχα μόνο μια διάχυτη αίσθηση σε όλο το κείμενο πως οι χαρακτήρες έχουνε γραφτεί από έναν άνθρωπο που έχει ψάξει πραγματικά πολύ αυτό που λέμε "Σμυρνιά μάγισσα" κι απλά έχει αποφασίσει πως δεν τις πάει μία, πως δεν τις χωνεύει ρε παιδί μου. Εσύ μάλλον το εξηγείς αυτό πολύ καλύτερα.

 

Είχα όμως πραγματικά ξενερώσει πάρα πολύ όταν, και αφού είχα ήδη διαβάσει κι ευχαριστηθεί το βιβλίο, είδα τη συγγραφέα σε συνέντευξη για να μου πει ότι η ιστορία που διάβασα ήτανε αληθινή... Μου το κατέστρεψε το βιβλίο βασικά και η εικόνα που ήθελε να δείξει και τα όσα έλεγε. Περνώντας ο καιρός έλεγα ότι δε θα διαβάσω τίποτα άλλο δικό της γιατί θα σκεφτόμουνα ότι θα βγει πάλι να μου λέει ότι τα έζησε η γιαγιά της και θα μου το καταστρέψει. Παρόλα αυτά, ξαναδιάβασα:

 

Ελπίζω πως το Ντάσταρ που ξεκίνησα τώρα να είναι πολύ καλύτερο από τις Μάγισσες και είμαι βέβαιος πως η συγγραφέας στα 10-κάτι χρόνια από τότε που έγραψε τις Μάγισσες θα έχει εξελιχθεί συγγραφικά. Ίδωμεν...

Φοβάμαι πως οι Μάγισσες ήταν ένα και μοναδικό και πως η συγγραφέας στην πραγματικότητα δεν έχει να μας πει και πάρα πολλά πράγματα. Ντάξει, το τελείωσα το βιβλίο, αλλά το θεωρώ πολύ κατώτερο.

 

Δύο βιβλία και τόσα χρόνια μετά, το μόνο που μου έχει μείνει κι εμένα είναι αυτός ο υπέροχος χαρακτήρας της μάνας Αττάρτης.

[BladeRunner]

Άρχισα το Σπάνκυ: Ο φύλακας δαίμονας, του Κρίστοφερ Φόουλερ.

[Oberon]

Διονύση, για τις Σμυρνιές Μάγισσες: Εμένα το βιβλίο μου άρεσε (πριν από πολύ καιρό αλλά δεν σκοπεύω να το ξαναδιαβάσω, εντάξει). Είχα περάσει καλά μαζί του και το είχα ευχαριστηθεί πολύ. Είχα μόνο μια διάχυτη αίσθηση σε όλο το κείμενο πως οι χαρακτήρες έχουνε γραφτεί από έναν άνθρωπο που έχει ψάξει πραγματικά πολύ αυτό που λέμε "Σμυρνιά μάγισσα" κι απλά έχει αποφασίσει πως δεν τις πάει μία, πως δεν τις χωνεύει ρε παιδί μου. Εσύ μάλλον το εξηγείς αυτό πολύ καλύτερα.

 

Είχα όμως πραγματικά ξενερώσει πάρα πολύ όταν, και αφού είχα ήδη διαβάσει κι ευχαριστηθεί το βιβλίο, είδα τη συγγραφέα σε συνέντευξη για να μου πει ότι η ιστορία που διάβασα ήτανε αληθινή... Μου το κατέστρεψε το βιβλίο βασικά και η εικόνα που ήθελε να δείξει και τα όσα έλεγε. Περνώντας ο καιρός έλεγα ότι δε θα διαβάσω τίποτα άλλο δικό της γιατί θα σκεφτόμουνα ότι θα βγει πάλι να μου λέει ότι τα έζησε η γιαγιά της και θα μου το καταστρέψει. Παρόλα αυτά, ξαναδιάβασα:

 

Ελπίζω πως το Ντάσταρ που ξεκίνησα τώρα να είναι πολύ καλύτερο από τις Μάγισσες και είμαι βέβαιος πως η συγγραφέας στα 10-κάτι χρόνια από τότε που έγραψε τις Μάγισσες θα έχει εξελιχθεί συγγραφικά. Ίδωμεν...

Φοβάμαι πως οι Μάγισσες ήταν ένα και μοναδικό και πως η συγγραφέας στην πραγματικότητα δεν έχει να μας πει και πάρα πολλά πράγματα. Ντάξει, το τελείωσα το βιβλίο, αλλά το θεωρώ πολύ κατώτερο.

 

Δύο βιβλία και τόσα χρόνια μετά, το μόνο που μου έχει μείνει κι εμένα είναι αυτός ο υπέροχος χαρακτήρας της μάνας Αττάρτης.

 

Να σου πω την αλήθεια, Κιάρα μου, και γω πήρα το Ντάσταρ γιατί, εντάξει, έχω μια κάποια αδυναμία στις μάγισσες στη φαντασία γενικά, και διαβάζοντας την υπόθεση του Ντάσταρ είχα κάπως την "αίσθηση" πως ίσως μαθαίναμε, ίσως απολαμβάναμε τέλος πάντων, κάτι από τη μαγεία της μάνας Αττάρτης. Έστω και με άλλους χαρακτήρες.

 

Ίσως το "σεντόνι" που έγραψα πιο πάνω να ακούστηκε κάπως σκληρό σε μερικά σημεία, και μπορεί να βγήκε έτσι επειδή είμαι άντρας, ενώ κάποιες γυναίκες μπορεί να μην το δουν έτσι. Δεν ξέρω... (Βέβαια εξ ίσου θα με ενοχλούσε ένας άντρας σαν την Κατίνα σε άλλο βιβλίο, αλλά τέλος πάντων).

 

Ωστόσο και γω είχα άλλη εντύπωση για το τι θα διάβαζα όταν πρωτοδιάβασα τις Μάγισσες. Τελικά, κάτι που δεν ανέφερα γιατί δεν αφορούσε αυτό καθαυτό το βιβλίο είναι πως είχα και μια new age αίσθηση σε κάποια σημεία, και μου θύμισε τα βιβλία της Lynn V. Andrews μαζί με τη σχετικά αντι-αντρική οπτική. Και η Lynn Andrews κάποτε είπε πως τα βιβλία ήταν αυτοβιογραφικά και "αληθινά" κάτι που δεν μπορεί να είναι, εκ των πραγμάτων. Η επιμονή της αυτή μου είχε χαλάσει και μένα τη διάθεση γιατί τα βιβλία της ήταν πολύ πιο μαγευτικά όταν δεν επέμενε για το πόσο πραγματικά γεγονότα περιέγραφαν, παρόλο που φάνταζαν αληθινά που ήταν και το ζητούμενο, για μένα. 

 

Για το Ντάσταρ, ακόμα δεν ξέρω. Είμαι στην αρχή, που όντως θυμίζει new age trip. Αυτό δεν είναι αναγκαστικά κακό, κάθε άλλο, αλλά αν είναι κατώτερο, συγγραφικά κ.λπ. από τις Μάγισσες... χε χε. Δεν θα "φουσκώσει το σουφλέ".

 

Edit: Αυτό που λες πως είχες αποφασίσει πως η συγγραφέας δεν τις πάει αυτές τις μάγισσες με τίποτα, ομολογώ πως δεν το είχα σκεφτεί. Όχι έτσι τουλάχιστον, μια που μου είχε δωθεί η εντύπωση πως δικαιολογεί κάθε τι κακό που οι δυο γυναίκες κάνουν. Ουσιαστικά, το 90% των "μπουγιούμ" και των άλλων μαγικών που κάνουν έχει σκοπό είτε να έλξουν κάποιον άντρα (μερικές φορές καταστρέφοντας την προηγούμενη ζωή του), είτε να εκδικηθούν κάποια άλλη γυναίκα. Σπανιότερα να προφυλαχτούν από τα μάγια κάποιας άλλης γυναίκας. Ακόμα δε σπανιότερο, και σχεδόν σαν τυχαία αναφορά, είναι να κάνουν κάποιο "αγαθοξόρκι". Μου φάνηκε ωστόσο πως η συγγραφέας κάνει πολύ κόπο να εκλογικεύσει και να δικαιολογήσει όλα αυτά τραβώντας τα συχνά από τα μαλλιά. 

Υποθέτω όμως πως "συμπαθούσε" περισσότερο την Αττάρτη, που είναι και ο ηθικότερος χαρακτήρας από όλες αυτές τις Σμυρνιές μάγισσες. Γι'αυτό και αναρωτιέμαι γιατί δεν της αφιέρωσε έστω και ένα δικό της κεφάλαιο.

Edited May 23, 2013 by Oberon

[Nienor]

Edit: Αυτό που λες πως είχες αποφασίσει πως η συγγραφέας δεν τις πάει αυτές τις μάγισσες με τίποτα, ομολογώ πως δεν το είχα σκεφτεί. Όχι έτσι τουλάχιστον, μια που μου είχε δωθεί η εντύπωση πως δικαιολογεί κάθε τι κακό που οι δυο γυναίκες κάνουν. Ουσιαστικά, το 90% των "μπουγιούμ" και των άλλων μαγικών που κάνουν έχει σκοπό είτε να έλξουν κάποιον άντρα (μερικές φορές καταστρέφοντας την προηγούμενη ζωή του), είτε να εκδικηθούν κάποια άλλη γυναίκα. Σπανιότερα να προφυλαχτούν από τα μάγια κάποιας άλλης γυναίκας. Ακόμα δε σπανιότερο, και σχεδόν σαν τυχαία αναφορά, είναι να κάνουν κάποιο "αγαθοξόρκι". Μου φάνηκε ωστόσο πως η συγγραφέας κάνει πολύ κόπο να εκλογικεύσει και να δικαιολογήσει όλα αυτά τραβώντας τα συχνά από τα μαλλιά. 

Υποθέτω όμως πως "συμπαθούσε" περισσότερο την Αττάρτη, που είναι και ο ηθικότερος χαρακτήρας από όλες αυτές τις Σμυρνιές μάγισσες. Γι'αυτό και αναρωτιέμαι γιατί δεν της αφιέρωσε έστω και ένα δικό της κεφάλαιο.

Αυτό βεβαίως το ξεπέρασα, το ότι δεν τις συμπαθούσε, όταν την άκουσα να μιλάει, έτσι? Θέλω να πω, αυτή ήταν η αίσθησή μου μόνο από το βιβλίο, ότι δηλαδή το έχει γράψει πάρα πολύ καλή τεχνήτρα στο να φτιάχνει καταστάσεις και χαρακτήρες. Μετά απλά... ξερωγώ... νομίζω πως αυτή η γυναίκα περιγράφει απλά πράγματα που ξέρει όσο αφορά στις συμπεριφορές τουλάχιστον.

[Δημήτρης]

Διάβασα την ανθολογία επιστημονικής φαντασίας ''Ψηφίδες από το Μέλλον''. Είναι το ν. 1 από τις εκδόσεις Άπειρον που αν δεν κάνω λάθος έβγαλαν τέσσερις τόμους συνολικά. Καλούτσικη ήταν. Ονόματα δυναμίτες (Μπράιαν Άλντις, Ζελάζνυ, Σ.Τ. Τσέριχ, Ρ. Σέκλεϋ) σε καλές στιγμές. Μου άρεσε το ''Τρίτη Χιλιετία'' του Τζ. Γκ. Μπάλαρντ που καταπιάνεται με τρόπο καυστικό με το πρόβλημα του υπερπληθυσμού. Καλό ήταν ''Το Μαγαζί των Κόσμων'' του Ρόμπερτ Σέκλεϋ που έχει να κάνει με τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες των ανθρώπων, και ως που μπορεί να φτάσει κανείς για να τις εκπληρώσει. Φάση είχε το ''Μία Ξένη Αγωνία'' του Χάρι Χάρισον που περιγράφει τις δυσκολίες συμβίωσης γήινων και εξωγήινων, ενώ το ''Όλα τα Δάκρυα του Κόσμου'' του Μπράιαν Άλντις μου άφησε μία γλυκόπικρη αίσθηση. Οι άλλες δεν μου άρεσαν. Τελείωσα το βιβλίο σήμερα και ούτε καν θυμάμαι τι έλεγαν.

Edited May 24, 2013 by Δημήτρης

[wordsmith]

Διάβασα την ανθολογία επιστημονικής φαντασίας ''Ψηφίδες από το Μέλλον''. Είναι το ν. 1 από τις εκδόσεις Άπειρον που αν δεν κάνω λάθος έβγαλαν τέσσερις τόμους συνολικά. Καλούτσικη ήταν. Ονόματα δυναμίτες (Μπράιαν Άλντις, Ζελάζνυ, Σ.Τ. Τσέριχ, Ρ. Σέκλεϋ) σε καλές στιγμές. Μου άρεσε το ''Τρίτη Χιλιετία'' του Τζ. Γκ. Μπάλαρντ που καταπιάνεται με τρόπο καυστικό με το πρόβλημα του υπερπληθυσμού. Καλό ήταν ''Το Μαγαζί των Κόσμων'' του Ρόμπερτ Σέκλεϋ που έχει να κάνει με τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες των ανθρώπων, και ως που μπορεί να φτάσει κανείς για να τις εκπληρώσει. Φάση είχε το ''Μία Ξένη Αγωνία'' του Χάρι Χάρισον που περιγράφει τις δυσκολίες συμβίωσης γήινων και εξωγήινων, ενώ το ''Όλα τα Δάκρυα του Κόσμου'' του Μπράιαν Άλντις μου άφησε μία γλυκόπικρη αίσθηση. Οι άλλες δεν μου άρεσαν. Τελείωσα το βιβλίο σήμερα και ούτε καν θυμάμαι τι έλεγαν.

Σχεδόν όλα αυτά υπάρχουν και εδώ http://www.altfactor.ath.cx/library/fiction.html

[Δημήτρης]

 

Διάβασα την ανθολογία επιστημονικής φαντασίας ''Ψηφίδες από το Μέλλον''. Είναι το ν. 1 από τις εκδόσεις Άπειρον που αν δεν κάνω λάθος έβγαλαν τέσσερις τόμους συνολικά. Καλούτσικη ήταν. Ονόματα δυναμίτες (Μπράιαν Άλντις, Ζελάζνυ, Σ.Τ. Τσέριχ, Ρ. Σέκλεϋ) σε καλές στιγμές. Μου άρεσε το ''Τρίτη Χιλιετία'' του Τζ. Γκ. Μπάλαρντ που καταπιάνεται με τρόπο καυστικό με το πρόβλημα του υπερπληθυσμού. Καλό ήταν ''Το Μαγαζί των Κόσμων'' του Ρόμπερτ Σέκλεϋ που έχει να κάνει με τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες των ανθρώπων, και ως που μπορεί να φτάσει κανείς για να τις εκπληρώσει. Φάση είχε το ''Μία Ξένη Αγωνία'' του Χάρι Χάρισον που περιγράφει τις δυσκολίες συμβίωσης γήινων και εξωγήινων, ενώ το ''Όλα τα Δάκρυα του Κόσμου'' του Μπράιαν Άλντις μου άφησε μία γλυκόπικρη αίσθηση. Οι άλλες δεν μου άρεσαν. Τελείωσα το βιβλίο σήμερα και ούτε καν θυμάμαι τι έλεγαν.

Σχεδόν όλα αυτά υπάρχουν και εδώ http://www.altfactor.ath.cx/library/fiction.html

 

 

Το ξέρω το φοβερό και τρομερό site του altfactor. Είχα φάει μία ολόκληρη μέρα για να το αποθηκεύσω στον σκληρό, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται Επειδή όμως δεν μπορώ να θυμάμαι όλες τις ιστορίες που υπάρχουν εκεί, δεν το πολυσκέφτηκα όταν την βρήκα σε παλαιοβιβλιοπωλείο.

 

Συνεχίζω με τις ''Αστροπλανήσεις''. Πολύ ανθολογία έπεσε τώρα τελευταία.

Edited May 24, 2013 by Δημήτρης

[AlienBill]

Σερκλ, του Νίκου Μούρα: Πρόκειται για μία ιστορία στα πλαίσια του fantasy, αν και δεν είναι η τυπική ιστορία του είδους που διαβάζουμε συνήθως. Σε μία πόλη με εντελώς κυκλικό σχήμα που τίποτα το παράξενο δεν συμβαίνει ποτέ, γίνεται μια διακοπή ρεύματος και μεταμορφώνει τις προσωπικότητες (και όχι μόνο) κάποιων από τους κατοίκους της. Ολα αυτά σχετίζονται με έναν τοπικό θρύλο. Μου άρεσε πολύ το πως μπαινουμε μέσα στις σκέψεις των ηρώων πριν και μετά την μεταμόρφωσή τους χωρίς δε και καλά αυτό να γίνεται πάντα μέσω της χρήσης του διαλόγου. Τα τρία πρώτα μέρη της ιστορίας ήταν καταπληκτικά. Στο τέταρτο και τελευταίο περίμενα μια κορύφωση που δυστυχώς δεν ήρθε ποτέ και επομένως λειτουργησε πιο πολύ σαν επίλογος. Σε γενικές γραμμές μια πολύ καλή ιστορία, με ωραία πλοκή και character development αν και χωρίς κορύφωση...

[BladeRunner]

Άρχισα τον Δαιμονισμένο άγγελο, του Γουίλιαμ Γιόρτσμπεργκ (ή όπως αλλιώς προφέρεται το Hjortsberg).

[kostastzavi]

Γεια χαρά σε όλους...!! Αυτή τη στιγμή διαβάζω " Ο  Μαιτρ και η Μαργαρίτα " του Μ.Μπουλγκάκοφ... Είναι φοβερό έργο! Μου έφτιαξε την διάθεση!

[Δημήτρης]

Διάβασα την ανθολογία επιστημονικής φαντασίας ''Αστροπλανήσεις'':

 

 

- Λη Μπράκεττ: ''Ένας Άρης Χωρίς την Μπίσα'': Η Μπράκεττ έχει γράψει πολλά διηγήματα με φόντο τον Άρη, και ένα τέτοιο είναι και αυτό. Ένας Γήινος θα πάρει υπό την προστασία του ένα παιδί των Αρειανών, απόκληρο από την φυλή του. Στις προσπάθειες τους όμως για να επιβιώσουν θα συναντήσουν αρκετές δυσκολίες. Καλογραμμένο, όπως κάθε τι της Μπράκεττ. Τίποτα όμως δεν πρόκεται να ξεπεράσει ποτέ το πραγματικά συγκλονιστικό ''Τα Κτήνη του Άρη'' που θα είναι πάντα μία από τις καλύτερες ιστορίες που έχω διαβάσει στη ζωή μου.

 

- Π. Σκάυλερ Μίλλερ: ''Όσο Οτιδήποτε που δεν Υπήρξε Ποτέ'': Καταπιάνεται με το ταξίδι στον χρόνο, ένα θέμα πολύ συχνό στην επιστημονική φαντασία. Ένα θέμα που μου αρέσει πολύ. Όχι όμως και εδώ. Η εκτέλεση με άφησε αδιάφορο.

 

- Φρέντρικ Μπράουν: ''Ο Πλέησετ είναι ένας Τρελός Κόσμος'': Σατυρική ιστορία, στο γνωστό ύφος των ιστοριών του Μπράουν. Ο Πλέησετ είναι ένας πλανήτης που επιφυλάσσει πολλά περίεργα σ' όσους έχουν την ατυχία να τον κατοικούν. Ακόμη όμως και έτσι, μπορεί να βρει κανείς το κατάλληλο κίνητρο για να συνεχίσει να ζει εκεί. Καλή ήταν.

 

- Ουίλλιαμ Τεμπλ: ''Οι Τρεις Ήλιοι της Αμάρα'': Αυτήν θυμόμουν ότι την είχα διαβάσει παλαιότερα από την Ωρόρα. Θυμόμουν ότι ήταν και καλή, όχι όμως και την υπόθεση. Ο Σέρρετ είναι ένας Γήινος που βρίσκεται στην Αμάρα, έναν κόσμο που έχει το ''προνόμιο'' να φωτίζεται από τρεις ήλιους. Διαφορετικού μάλιστα χρώματος ο καθένας Σε μία από τις περιπλανήσεις του θα συνάψει σχέση με μία Αμαρανή, την Ροσάλα. Η συμβίωση τους είχε μπόλικα ευτράπελα τα οποία με έκαναν να γελάσω πολύ. Ενδιαφέρον είχαν όμως και οι κατοπινές του περιπέτειες. Διήγημα τίγκα στον κυνισμό, δεν είναι κάποιο αριστούργημα, σαφώς όμως και πρόκεται για ένα μικρό διαμάντι.

Edited May 26, 2013 by Δημήτρης

[AlienBill]

Νανούρισμα, του Chuck Palahniuk: Αυτή η ιστορία αφορά ένα νανούρισμα που όποιος το ακούει πεθαίνει. Οι πρωταγωνιστές ψάχνουν όλα τα αντίτυπα του βιβλίου στο οποίο περιλαμβάνεται αυτό το νανούρισμα για να τα καταστρέψουν. Η ιστορία ξεκινάει με πολύ ενδιαφέρον τρόπο, όμως από ένα σημείο κι έπειτα οι πρωταγωνιστές αναλώνονται σε ατέλειωτες συζητήσεις επί συζητήσεων μέσα σε ένα αυτοκίνητο καθώς αναζητούν τα βιβλία στις δημόσιες βιβλιοθήκες και αυτό καταντά βαρετό. Μιλάμε για συζητήσεις περί ανέμων και υδάτων που καμία σχέση δεν έχουν με την ιστορία, αλλά τουλάχιστον έχουν επιμορφωτική αξία. Από τον ίδιο συγγραφέα έχω διαβάσει και το fight club (το γνωστό) και το βρήκα πολύ καλύτερο. Επίσης αυτή η γραφή με τη χρήση πλαγίου λόγου όταν μιλάει ο πρωταγωνιστής σε κάποιον άλλον και άμεσου στις απαντήσεις που λαμβάνει, εμένα με κούρασε. Καλούτσικο σαν ιστορία, αν και θα το προτιμούσα κάπως αλλιώς....

Edited May 27, 2013 by alien666

[Snowghoul]

Σερκλ, του Νίκου Μούρα: Πρόκειται για μία ιστορία στα πλαίσια του fantasy, αν και δεν είναι η τυπική ιστορία του είδους που διαβάζουμε συνήθως. Σε μία πόλη με εντελώς κυκλικό σχήμα που τίποτα το παράξενο δεν συμβαίνει ποτέ, γίνεται μια διακοπή ρεύματος και μεταμορφώνει τις προσωπικότητες (και όχι μόνο) κάποιων από τους κατοίκους της. Ολα αυτά σχετίζονται με έναν τοπικό θρύλο. Μου άρεσε πολύ το πως μπαινουμε μέσα στις σκέψεις των ηρώων πριν και μετά την μεταμόρφωσή τους χωρίς δε και καλά αυτό να γίνεται πάντα μέσω της χρήσης του διαλόγου. Τα τρία πρώτα μέρη της ιστορίας ήταν καταπληκτικά. Στο τέταρτο και τελευταίο περίμενα μια κορύφωση που δυστυχώς δεν ήρθε ποτέ και επομένως λειτουργησε πιο πολύ σαν επίλογος. Σε γενικές γραμμές μια πολύ καλή ιστορία, με ωραία πλοκή και character development αν και χωρίς κορύφωση...

Σ' ευχαριστώ πολύ. Αυτό με τη κορύφωση μου το είπαν και άλλοι, απλά έτσι μου βγήκε!

[heiron]

Νανούρισμα, του Chuck Palahniuk: Αυτή η ιστορία αφορά ένα νανούρισμα που όποιος το ακούει πεθαίνει. Οι πρωταγωνιστές ψάχνουν όλα τα αντίτυπα του βιβλίου στο οποίο περιλαμβάνεται αυτό το νανούρισμα για να τα καταστρέψουν. Η ιστορία ξεκινάει με πολύ ενδιαφέρον τρόπο, όμως από ένα σημείο κι έπειτα οι πρωταγωνιστές αναλώνονται σε ατέλειωτες συζητήσεις επί συζητήσεων μέσα σε ένα αυτοκίνητο καθώς αναζητούν τα βιβλία στις δημόσιες βιβλιοθήκες και αυτό καταντά βαρετό. Μιλάμε για συζητήσεις περί ανέμων και υδάτων που καμία σχέση δεν έχουν με την ιστορία, αλλά τουλάχιστον έχουν επιμορφωτική αξία. Από τον ίδιο συγγραφέα έχω διαβάσει και το fight club (το γνωστό) και το βρήκα πολύ καλύτερο. Επίσης αυτή η γραφή με τη χρήση πλαγίου λόγου όταν μιλάει ο πρωταγωνιστής σε κάποιον άλλον και άμεσου στις απαντήσεις που λαμβάνει, εμένα με κούρασε. Καλούτσικο σαν ιστορία, αν και θα το προτιμούσα κάπως αλλιώς....

[tsathoggua]

Διαβάζω το Κάλεσμα της Άγριας Φύσης του Τζακ Λόντον. Πολύ καλό το πρώτο, ομώνυμο διήγημα με ήρωα το σκύλο Μπακ. Σε αρκετά σημεία είχα την εντύπωση πως διαβάζω Robert Howard (ο οποίος, αν θυμάμαι καλά, ήταν αναγνώστης του Λόντον).

[reigninblood]

Έχω ξεκινήσει "ο αργός θάνατος της Λουσιάνα Μπ." του Γκιγέρμο Μαρτίνες και μέχρι τις 70 πρώτες σελίδες δείχνει πολύ καλό.....

[BladeRunner]

Άρχισα το Δίψα ΙΙ: Μαύρο αίμα, του Κρίστοφερ Πάικ.