Τι διαβάζετε;

[rama]

Έχω αρχίσει το Δόλωμα, του J. Kent Messum.

[gregacm]

Μιας και το εχω φρασκοαγορασμενο, λεω να ξεκινησω το Εκεινος που Ψιθυριζει Πανω απο τα Βουνα, του Γιωργου Γιωτσα.

Edited September 28, 2015 by gregacm

[volyros]

Ξεκινησα το "Ηλιακη καταιγιδα" της Asa Larsson.

[Δημήτρης]

Συνεχίζω με Ούρσουλα Λε Γκεν και ''Ο Μάγος του Αρχιπελάγους''.

Edited September 29, 2015 by Δημήτρης

[AlienBill]

Διάβασα "Το παιδί από το Κολοράντο" του Στέφεν Κίνγκ. Ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι θα διαβάσω για μια εντελώς ανεξήγητη υπόθεση. Ο ίδιος ο Κινγκ φαίνεται να απολογείται στην αρχή βάζοντας τους πρωταγωνιστές-αφηγητές να λένε ότι "τέτοιες ιστορίες δεν αρέσουν στον κόσμο". Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, θα θεωρούσα λάθος το να απολογείται ο συγγραφέας γι' αυτό που γουστάρει να κάνει, όμως στη συγκεκριμένη, ο Κινγκ είχε κάθε λόγο. Διότι μιλάμε για το αμερικάνικο κοινό, ένα κοινό που θέλει διαρκώς όλες τις απαντήσεις και τις εξηγήσεις μονίμως στο πιάτο. Το βλέπουμε και στις ταινίες αυτό. Αν κάτι μένει ανεξιχνίαστο, όλοι γκρινιάζουν και μετά έρχονται τα sequel και δίνουν απαντήσεις στα πάντα! Εγώ όμως είμαι φαν του ανεξήγητου και δεν μου αρέσει καθόλου αυτή η γκρίνια. Και πάνω που είδα ότι ο Κινγκ τολμά να καταπιαστεί με ένα τέτοιο εγχείρημα, στο τέλος συνειδητοποίησα ότι έκανε μεγάλη ζαβολιά. Διότι στο "παιδί από το Κολοράντο" τίποτα δεν είναι ανεξήγητο. Για την ακρίβεια όλα είναι πολλαπλώς εξηγήσιμα. Και η διαφορά μεταξύ "ανεξήγητου" με το "πολλαπλώς εξηγήσιμο" είναι πελώρια. Εγώ ας πούμε έχω τουλάχιστον δύο πεζές και καθόλου ενδιαφέρουσες εξηγήσεις να δώσω με βάση τα στοιχεία που παρατίθονται, χωρίς να επιστρατεύσω συνομωσιολογία ή μεταφυσική. Δυστυχώς ο Κινγκ αυθυποβάλλει τον αναγνώστη βάζοντας τους δύο γέροντες να υπογραμμίζουν διαρκώς το πόσο "απίθανη" είναι αυτή η υπόθεση και ταυτόχρονα την νεαρή ακροάτριά τους να εντυπωσιάζεται υπερβολικά απ' όσα ακούει. Μετά λύπης μου δηλώνω ότι ο Κινγκ αυτή τη φορά πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες, επιστρατεύοντας την χαρακτηριστική του -απολαυστική κατά τ' άλλα- γραφή.

Edited September 29, 2015 by AlienBill

[yanni]

Η πόλη απο Dean Koontz, στις πρώτες 130 σελίδες βλέπουμε απο τα μάτια ενός δέκαχρόνου αγοριού την κοινωνία μιας Αμερικανικης πόλης την δεκαετία του 60, με ενα μικρό ίχνος μεταφυσικού στοιχείου. Ευκολοδιαβαστο και ενδιαφέρον, κάτι διαφορετικό απο τον Koontz. Άντε να δούμε πως θα εξελιχθεί η συνέχεια...

[BladeRunner]

Έχω αρχίσει το Καμένη Γη, του Τζέιμς Ντάσνερ.

[volyros]

Εχω ξεκινησει παραλληλα και το "Απο τη σκονη" της Τετης Θεοδωρου.

[heiron]

Από τα πρώτα βιβλία που είχα βάλει στο to read του goodreads, μετά από μια τετραετία(παραπάνω πρέπει να το έχω απλά μιλάμε για τη λίστα στο goodreads) δέησα επιτέλους να το πιάσω.

 

The Mote in God's Eye

των Niven-Pournelle

Edited October 3, 2015 by heiron

[gregor1]

Ξεκινησα το Οταν πεφτει το σκοταδι του Phillip Margolin.

[Δημήτρης]

Ούρσουλα Λε Γκεν και ''Οι Τάφοι του Ατουάν''.

[gregor1]

Διαλειμμα απο τα καθαροαιμα αστυνομικα,ξεκιναω το Οταν σκορπισε η ομιχλη της Kate Morton.

[BladeRunner]

Συνεχίζω με το Σερκλ, του Νίκου Μούρα.

[Δημήτρης]

Ούρσουλα Λε Γκεν και ''Η πιο Μακρινή Ακτή''.

[Oberon]

Διαβάζω δύο βιβλία αυτή τη στιγμή, το δεύτερο για δεύτερη φορά.

 

Mysteries of the Dream-Time: The Spiritual Life of Australian Aborigines του James Cowan

Είναι σχετικά μικρό βιβλίο για 150 περίπου σελίδες και αφορά την ανεπίσημη "μύηση" του συγγραφέα από Ιθαγενείς Αυστραλούς (Αβορίγινες) karadji, μία λέξη που μπορεί να μεταφραστεί σαν "έξυπνος άνθρωπος", "μάγος", "μάγος-γιατρός" και άλλα διάφορα.

Το Dreamtime ή Dreaming είναι μια δυτική έκφραση που χωρίς να είναι ακριβής, περιγράφει σχετικά καλά το νοητό και αιώνιο χώρο και χρόνο, εκτός και εντός τόπου και χρόνου, όπου ό,τι το νοούμενο για τα πιστεύω των Αβορίγινων, πρωταρχικές μορφές και ήρωες, ενυπάρχουν τόσο στον "ουρανό" όσο και στη "γη". Είναι από τα βασικότερα concepts των ιθαγενών αυστραλών και κάθε φυλή, κάθε "αβορίγινας" έχει το δικό του "dreaming" και τα ανάλογα τραγούδια, τελετουργίες, πορείες, οράματα, κ.ο.κ.

Στη Δύση το Dreaming/Dream-Time έγινε πρώτα γνωστό τη δεκαετία του '60 με αυτό τον όρο και από ό,τι φαίνεται άγγιξε ιδιαίτερα το φαντασιακό πολλών δυτικών, από χίπις και άλλους της counter-culture, μέχρι και καλλιτέχνες.

Μάλιστα ο Neil Gaiman όχι μόνο έχει συμπεριλάβει βασικά χαρακτηριστικά και ιδέες του Dreaming στο Sandman, αλλά χρησιμοποίησε αρχικά και τον όρο Dreamtime. Aκόμα και ο Don Rosa είχε κάνει μία ιστορία εμπνευσμένη από το Dreamtime, στον Βίο και την Πολιτεία του Σκρουτζ ΜακΝτακ.

 

***

 

Το άλλο βιβλίο που διαβάζω τώρα για δεύτερη φορά έχει σχέση με το παραπάνω αλλά από μια πολύ πιο ρεαλιστική, ακόμα και ωμή, πλευρά. Είναι το:
My Place της Sally Morgan

H συγγραφέας και ζωγράφος είναι ιθαγενής Αυστραλή, αλλά μεγαλωμένη κυρίως σε δυτικό περιβάλλον στην πόλη Περθ. Το βιβλίο είναι αυτοβιογραφικό και διηγείται τη ζωή τόσο της ίδιας της συγγραφέως αλλά και εκείνη της γιαγιάς της, της μητέρας της και του θείου της που είτε από ανάγκη, είτε γιατί έτσι τα έφερε η ζωή τους, μετακόμισαν στο Περθ. Η Sally αρχικά αγνοεί τα πάντα για την καταγωγή της, μια που ούτε η μητέρα της μιλά, ούτε η γιαγιά της, ούτε και ο θείος της για αυτό το παρελθόν τους από το οποίο βίαια αποκόπηκαν από τους λευκούς. Υπάρχει κάποια πικρία και θυμός στο βιβλίο, που είναι πιο πολύ χαρακτηριστικά των νεότερων γενιών των ιθαγενών Αυστραλών. Αυτοί είναι πιο συνειδητοποιημένοι, πιο πολιτικοποιημένοι, και πιο "δυτικοποιημένοι" κατά κάποιους τρόπους (όχι πάντα αρνητικούς) από τους προγόνους τους.

Οι πιο παλιοί αβορίγινες θυμούνται με νοσταλγία τις παλιές ζωές τους, και νιώθουν κάποια πικρία, αλλά αναμεμιγμένη πολύ με παραίτηση και αποδοχή. Αυτή ακριβώς η παραίτηση ήταν που έκανε κάποιους, δυτικούς κυρίως, να πιστέψουν σε προηγούμενες δεκαετίες πως οι φυλές των ιθαγενών αυστραλών ούτε ενδιαφέρονταν πια για την κουλτούρα και τις παραδόσεις τους, ούτε για το παρελθόν τους, ούτε καν για την ίδια την επιβίωσή τους.

Και είναι λογικό κάπου αυτό αν σκεφτεί κανείς το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει η Sally και τις προκαταλήψεις εναντίον τους. Έχοντας σχετικά σκούρο δέρμα, ξεχωρίζει βέβαια από τους λευκούς συμμαθητές στο σχολείο της, αλλά αρχικά 

δεν γνωρίζει καν πως είναι αβορίγινας και η ίδια. Η μητέρα της της είχε πει πως είναι μετανάστες από την Ινδία, μια που το "στίγμα" για τους Ινδούς ήταν πολύ αισθητά μικρότερο από εκείνο για τους ιθαγενείς αυστραλούς!

 

Σιγά-σιγά όμως έρχεται το ξύπνημα και η συνειδητοποίηση.

Το βιβλίο αυτό όταν εκδόθηκε το 1987 πούλησε πάνω από 500.000 αντίτυπα στην Αυστραλία, πράγμα εξαιρετικό τόσο για το είδος του βιβλίου όσο και αν σκεφτεί κανείς πως ο πληθυσμός της Αυστραλίας είναι μόλις διπλάσιος της Ελλάδας! Έλαβε μάλιστα το  Human Rights Literature and Other Writing Award. 

Είναι γραμμένο με μεγάλη αμεσότητα, όχι εύπεπτο αλλά ούτε και πολύ καταθλιπτικό. Υπάρχει και χαρά, και χιούμορ, και δικαίωση, και επιτυχία και μαγευτική σκιαγράφηση αυτών των λαών. Ωστόσο η συγγραφέας λόγω κάποιων ισχυρισμών της στο βιβλίο που αφορούσαν λευκούς με τους οποίους είχε έρθει σε επαφή η γιαγιά της, συγκρούστηκε με τους απογόνους τους σήμερα, οι οποίοι ισχυρίζονται πως ορισμένα πράγματα - δεν θα πω ποια εδώ - δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα και πως η συγγραφέας μαζί με τον εκδότη έκαναν, εκτός από λάθος ισχυρισμούς, πάρα πολύ "sensationalism".

Η αλήθεια, από όσο ξέρω, δεν έχει λάμψει ακόμα. Είναι για μένα ένα συγκλονιστικό βιβλίο, από πολλές απόψεις (και όχι λόγω κάποιων πιθανά sensationalistic στοιχείων) γιατί όλα όσα γράφονται αντιστοιχούν και σε συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα, αλλά παρόμοιες ιστορίες εκμετάλευσης, διαχωρισμού οικογενειών, σχεδόν σκλαβιάς, είναι αυτές που έχουν ακουστεί και από άλλους ιθαγενείς αυστραλούς και όχι μόνο.

Edited October 6, 2015 by Oberon

[BladeRunner]

Έχω αρχίσει το Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν, του Ζορζ Σιμενόν.

[BladeRunner]

Άρχισα το Τη νύχτα που γίναμε πλούσιοι, του Γουίλιαμ Νιούτον.

[gregor1]

Το απογευμα ξεκιναω(και τελειωνω μαλλον) τo Μιστερ Τορσο.

[Blacksword]

Έχω ξεκινήσει τα δύο τελευταία με τον Πέρσι Τζάκσον του Riordan.

[BladeRunner]

Άρχισα το Η Ατλαντίδα, του Πιερ Μπενουά.

[GeoVa]

Ξεκίνησα το Ηλεκτρικό Πρόβατο, του P. Dick.

[volyros]

Ξεκινησα το Κουτζο του Βασιλια!!!

[Βακχος]

Κ εγώ με βασιλιά και Νυχτερινή Βάρδια

[BladeRunner]

Έχω αρχίσει το Το πείραμα, του Σεμπάστιαν Φίτσεκ. 

[gregacm]

Συνεχιζω με κατι κλασσικο. Το Κοκκινο και το Μαυρο, του Στανταλ!