Τι διαβάζετε;

[RaspK]

Χμ εγώ με τη βοήθεια του κυριου Μαυροκούκουλου έκανα μια μικρή διατριβή πάνω στον Νίκο Τσιφόρο... Πολύυυυυυυυυυυυ καλός...

<{POST_SNAPBACK}>

ΝίΚΟΣ ΤΣΙΦόΡΟΣ!!

[Eroviana]

Αγκομαχώντας έφτασα στο 3ο κεφάλαιο του Great Hunt το 2ο βιβλίο της σειράς Wheel of Time του Robert Jordan. Το 1ο μου άρεσε περισσότερο, αν και δε μου έκανε και ιδιαίτερη εντύπωση γενικά. Ελπίζω στη συνέχεια να καλυτερεύει...

[Rikochet]

Το πέμπτο βιβλίο της σειράς Malazan Book Of The Fallen του Steven Erikson, Midnight Tides.

[zoyki]

Εγώ προς το παρόν διαβάζω τα Κέρματα του Οδυσσέα Ιωάννου. Εκπληκτικό βιβλίο. Επίσης τελείωσα το τελευταίο βιβλίο του Δημήτρη Γκιώνη με τ'ιτλο "Και μετά τι έγινε;", κάτι το οποίο αναρωτήθηκα και η ίδια αφού τελείωσα το βιβλίο. Μου φάνηκε πολύ κενό και ανούσιο και απογοητεύτηκα αφού τα προηγούμενά του με είχαν ενθουσιάσει. Κάτι μου λέει οτι πια θα τον διαβάζω μόνο μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας Ελευθεροτυπία. Επίσης συνεχίζω και τη διατριβή μου στον Μουρκοκ... Αυτός ο άνθρωπος με αφήνει με την αίσθηση ότι μπορεί να γράψει και καλύτερα...

[Eroviana]

Τελείωσα το Great Hunt προχθές και όντως καλύτέρεψε στη συνέχεια. Από κουραστικό κατέληξε ενδιαφέρον, αν και πολλά πράγματα με ενόχλησαν.

 

Σήμερα τέλειωσα το ¨Με το Γρασίδι για Προσκέφαλο", το 2ο μέρος της τριλογίας "Οι μύθοι των Οτόρι" της Λίαν Χερν. Το πρώτο, "Η παγίδα των Αηδονιών", ήταν καταπληκτικό και περίμενα το ίδιο κι απ'το δεύτερο αλλά δεν ήταν. Απλά το ενδιάμεσο για να γεμίσει το κενό μέχρι την κορύφωση, δηλαδή το τρίτο μέρος. Αναμένω τη συνέχεια...

 

Μόλις ξεκίνησα το Hitchiker's Guide, σε μετάφραση δυστυχώς.

[Βάρδος]

"The Lair of Bones", το τέταρτο (και τελευταίο) βιβλίο της σειράς Runelords, του David Farland.

 

 

Eroviana, τα καλύτερα βιβλία του WoT, κατά τη γνώμη μου, είναι το δεύτερο, το τρίτο, και το τέταρτο, με αποκορύφωμα το τρίτο. Το τέταρτο είναι έτσι κι έτσι, αλλά καλύτερο από τα άλλα του. Το πρώτο, δε, είναι τελείως γιάκ...

[Arwen]

Μόλις τελείωσα τους Εμπόρους των Θαλασσών (Robin Hobb).

Δεν μπορώ να αποφασίσω ακόμα αν μου άρεσε....

Μάλλον πρέπει να το ξανακοιτάξω. Και αυτό ήδη είναι ένα σύν για την τριλογία.

Να μου συστήσετε κάτι σε ελληνικά;

Να σας συστήσω ένα κλασσικό;

Songmaster (Αρχιτραγουδιστής) Orson Scott Card. Eκδόσεις ΜΕΔΟΥΣΑ 1990

Αν το βρείτε, διαβάστε το!

[Asgaroth]

Arwen αν θες διάβασε το Άρμπεναρκ:η επιστροφή των θεών και το Διαιρεμένο Βασίλειο του Βαρδου (Κώστα Βουλαζέρη).Εγώ μόλις τώρα τα τελείωσα και τα δυο και πρέπει να πω πως είναι απο τα καλύτερα που έχω διαβάσει(λίγο πιο κάτω από το Έλρικ δηλαδή).Τώρα έχω στην άκρη για διάβασμα την Ριλάβια (Κ.Β) και εν τω μεταξύ διαβάζω και το Βασιλιά του Χειμώνα του Μπερναρντ Κορνγουελ, που δίνει μια εντελώς διαφορετική προοπτική στο μύθο του Αρθούρου.Βέβαια εμένα μου αρέσει ο μύθος εξιδανικευμένος αλλά ο Κόρνγουελ έχει εξαίσιο και πολύ προτότυπο γράψιμο.

[Pooka]

Μόλις τελείωσα το υπέροχο (και άκρως μυστηριακό) "Η Αριάδνη στη Νάξο" του Χαβιέρ Ασπέιτια. Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα! Άς πούμε ότι είναι οι "Ομίχλες της Άβαλον" στην (προ)ελληνική αρχαιότητα, και συγκεκριμένα στη΄μινωική Κνωσό. Και μετά, σειρά έχει (αφού τελειώσω την έρμη "Ονειρική αναζήτηση της Άγνωστης Καντάθ" που έχω αφήσει στη μέση) ο δεύτερος τόμος της σειράς "Η τριλογία του κόσμου" από το φοβερό παραμυθά Φίλιπ Πούλμαν.

[drowvarius]

Ξεκίνησα το : Δράκοι στο φθινοπωρινό Δειλινό από τη σειρά Dragonlance. Ελπίζω να είναι τόσο καλό όσο λένε όλοι.

[Βάρδος]

Αποκλείεται να είναι τόσο καλό όσο λένε όλοι. Ποτέ δεν είναι κάτι τόσο καλό όσο λένε. ;)

 

Βασικά, η ομορφιά της DL φαίνεται μόνο αφότου διαβάσεις και τα Chronicles και τα Legends. Οπότε, stick with it, ακόμα κι αν δε σου αρέσει στην αρχή. Κι εγώ, για να πω την αλήθεια, αν έπιανα να διαβάσω τώρα το 1ο των Chronicles, θα είχα ξενερώσει απίστευτα. Όμως, μη έχοντας γενικά διαβάσει την DL, νομίζω ότι θα είχα χάσει κάτι πολύ σημαντικό. Γιατί, ουσιαστικά, είναι μια πολύ καλή ιστορία.

[Shai-Hulud]

Εγώ μόλις τελείωσα το Chapterhouse Dune... Απίστευτο! Το καλύτερο τέλος σειράς. Το βιβλίο περιέχει μεγάλη λύπη καθώς γράφτηκε στο χρόνο μετά το θάνατο της γυναίκας του Herbert, αλλά είναι πραγματικά υπέροχο.

[RaspK]

Εγώ θα ξεκινήσω το «Ο Θεός Ποταμός» αυτές τις μέρες του Wilbur Smith και θα συνεχίσω με το «Ο Έβδομος Πάπυρος» αν αντέξω (ο φίλος που μου το έδωσε μου είπε ότι δεν είναι τόσο καλό όσο το πρώτο).

[Βάρδος]

Αφού είναι μισοτελειωμένο, ρε Shai. Ο Herbert ήθελε να γράψει άλλο ένα, για να ολοκληρώσει τη σειρά, αλλά, δυστυχώς, τα τέντωσε ("πέθανε", στην Κοινή Γλώσσα).

 

Εγώ, όταν τελείωσα το ChapterHouse: Dune, χτυπιόμουνα δύο μέρες, γιατί δε θα μάθαινα ποτέ τι θα γινόταν μετά.

 

Τι μου θύμισες, τώρα, πρωτοχρονιάτικα...

 

[Shai-Hulud]

Εμένα μου άρεσε για αυτόν το λόγο. Επειδή αφήνει κάτι τόσο σημαντικό στον αναγνώστη και την φαντασία του. Σε ευχαριστούμε Φρανκ...

[Βάρδος]

The Shadow Roads, το τρίτο και τελευταίο βιβλίο του The Swans' War, του Sean Russel.

 

Και.

 

Αριάδνη: η Μέλισσα του Φεγγαριού, του Νίκου Ζερβονικολάκη.

[drowvarius]

Βάρδε καλά να πάθεις. Πριν πάρεις ένα βιβλίο να ρωτάς. Του Ζερβονικολάκη?

 

Το χρώμα από καρπούζι του ίδιου ήταν τελικά μάπα το καρπούζι.

 

Άσε που δούλευα και μαζί του στον ίδιο χώρο κάποτε...

[Βάρδος]

Τι λες, ρε συ; Είναι πολύ καλός. Γιατί δε σ'αρέσει;

 

Εγώ έχω φτάσει, μέχρι στιγμής, στις 100+ σελίδες στην Αριάδνη, και δεν έχω κανένα παράπονο.

 

Βέβαια, πρέπει να σου αρέσει το μεταμοντέρνο στυλ, για να τον απολαύσεις. Δεν είναι κλασικός συγγραφέας, όπου θα βρεις τις μεγάλες περιγραφές κτλ.

[Pooka]

o "Theos Potamos", einai fovero biblio. To exw diabasei gyrw stis 5-6 fores:P egw twra diabazw ena parakmiako bibliaraki sxetika me ta kswtika tis Irlandias kai tis Skwtias (alliws: zitw i Terra Nova) IKKY!

[Elsanor]

Πριν λίγες μέρες τελείωσα τον "Αδελφό του Ύπνου" του Ρόμπερτ Σνάιντερ. Αν και στην αρχή με ξένισε (σε σημείο απέχθειας) ήμουν αποφασισμένος να το φτάσω στο τέλος. Πάλι καλά που δεν το άφησα δηλαδή, γιατί αποδείχτηκε καταπληκτικό. Όλη η "απέχθεια" της αρχής ήταν αναγκαία για το τέλος. Επίσης, ήταν γραμμένο σε κάτι που έμοιαζε με θεατρικό στυλ. Δηλαδή ο συγγραφέας μιλούσε με στον αναγνώστη απευθείας, σαν να ήταν εκεί και διηγούταν την ιστορία ο ίδιος. Στην αρχή, ομολογώ, με ξένισε, αλλά στη συνέχεια τη συνήθισα και το βρήκα όμορφο. Διαφορετικό.

 

Τώρα, ένα από τα δύο που έχω ξεκινήσει είναι το "Κι στην καθημερινή ζωή" του δάσκαλου Κοϊτσι Τοχέι. Καλό βιβλίο, που εξηγεί τη φιλοσοφία του sensei που χρησιμοποιεί στη διδασκαλία ενός εναλλακτικού είδους aikido. Το ωραίο είναι ότι οι αρχές που αναφέρει μπορούν να χρησιμοποιηθούν και στη ζωή μας γενικότερα. Δε μπορείτε να φανταστείτε πόσο σοφοί μπορούν να είναι οι Ιάπωνες... Πέρα από το συγγραφέα, πιστεύω ότι εύσημα αξίζουν και στον Έλληνα μεταφραστή Γρηγόρη Μηλιαρέση ο οποίος φρόντισε να "γεφυρώσει" ομαλά τις εγγενείς διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στον Ιαπωνικό και Ελληνικό τρόπο σκέψης με τη βαθειά κατανόησή του και των δύο.

 

Ένα δεύτερο βιβλίο που έχω ξεκινήσει και που διαβάζω κάπως πιο αργά, είναι το "Οι Εχθροί της Ανοικτής κοινωνίας" του Κάρλ Πόπερ που μου έχει δανείσει ο Balckcloak. Πολύ καλό βιβλίο, που αναφέρεται σε πολλά θέματα που αγγίζουν τις περιοχές της επιστήμης της ιστορίας, της φιλοσοφίας καθώς και των πολιτικών και κοινωνικών συστημάτων. Όταν το διαβάσω θα πάρω και το δεύτερο τόμο (τα δύο βιβλία είναι αρκετά μεγάλα) από τον Blackκλόκη.

 

Κάποια στιγμή που θα έχω όρεξη για κάτι πιο "βαρύ" θέλω να κάτσω και να διαβάσω το "Q" του Luther Blissett ("Εκκλησιαστής" ελληνιστί). Αλλά θα πρέπει να έχω αρκετό ελεύθερο χρόνο στη διάθεσή μου γιατί δε νομίζω να μπορέσω να το διαβάσω αποσπασματικά -ίσως το Πάσχα.

 

Σειρά έχει το "Song of Ice and Fire" πάντως. Και μετά άλλα 500 που έχω μπανίσει αλλά που δεν έχω προλάβει ακόμη να διαβάσω.

[Eroviana]

The Da Vinci Code του Dan Brown. Δυσκολεύομαι να το αφήσω. Ασχολείται με παγανιστικά σύμβολα και ιδεολογίες, κάτι που με ενδιαφέρει πάρα πολύ.

[distaros]

"The Da Vinci Code"

Εμένα αυτό το βιβλίο μου την έσπασε...Υπερβολικά εφετζής και εμπορικός για να θεωρηθεί σοβαρή παραλογοτεχνεία.Αντιγράφει και λίγο από "Το εκκρεμές του Φουκώ",του Έκο...

Αν και εδώ που τα λέμε, πάει και ο Έκο,ξέπεσε και αυτός.Τα τελευταία του βιβλία ήταν κακέκτυπα των πρώτων.

Και για να μην γίνει καμία παρεξήγηση,σαν παραλογοτεχνεία αναφέρομαι σε ένα συγκεκριμένο είδος κειμένων που θυμίζουν συνδιασμό μυθιστορήματος,μελέτης.δοκιμίου κλπ κλπ+φορτωμένα με παραπομπές και αναφορές+δεν ακολουθούνε τους κανόνες της λογοτεχνείας+...

Πχ,παραλογοτεχνεία θα ονόμαζα τον Έκο,τον Ρόμπινς,τον Μπόρχες και τον παραπάνω τυπά...

Γενικά,είμαι πορωμένος με αυτό το είδος(πράγμα που αντικατοπτρίζεται και στα διηγήματα μου),και το θεωρώ μια ιδιαίτερα προκλητική και "επαναστατική" μορφή γραψίματος,και δεν αντέχω να βλέπω σαν τον Dan Brown,που,οκ,είχε καλές ιδέες,και συμπαθητικό γράψιμο,αλλά για εμένα κάνει μπαμ πως γράφει για να πουλήσει...

Η επιτυχία του βιβλίου σε κύκλους "top Best Seller στο Αμερικάνικο αναγνωστικό κοινό",νομίζω πως δείχνει φανερά το ποιόν του βιβλίου...

Οκ,είμαι εκνευριστικά απόλυτος,το ξέρω,αλλά το συγκεκριμένο ανάγνωσμα το δέχτηκα σαν προσωπική προσβολή...

[drowvarius]

Πάντως τόσο οι Ιλλουμινάτι όσο και ο κώδικας Ντα Βίντσι θα βγουν στον κινηματογράφο.

 

Εγώ τώρα διαβάζω το δεύτερο βιβλίο από τα Dragonlance Chronicles(έτσι γράφεται?)

 

Είναι καλό αλλά όχι τόσο όσο το περίμενα. Για παράδειγμα δεν μου αρέσουν κάποια πράγματα όπως :

 

Χρησιμοποιεί μοντέρνες εκφράσεις για να δώσει κάποια παραδείγματα. Τι εννοώ?Κάποια στιγμή λέει ότι το ραβδί του Ρέστλιν, ο οποίος είναι μάγος, ήταν μακρύ όσο μία...στέκα του Μπιλιάρδου!!!!!!!!! Σε έναν φανταστικό, μαγικό, Μεσαιωνικού τύπου κόσμο υπάρχει μπιλιάρδο? Έλεος.

 

Έχει ένα κλασσικό κλισέ που υπάρχει σε πολλά βιβλία. Το ξωτικό - στη συγκεκριμμένη περίπτωση μισοξωτικό - το οποίο πιάνει φιλίες με έναν νάνο, παρόλο που οι δύο φυλές είναι σχετικά εχθρικές μεταξύ τους. (Βλέπε Τόλκιν, Σαλβατόρ κ.α.)

 

Αυτά.

[Eroviana]

Φίλε Χάρε, νομίζω είσαι λίγο άδικος με το συγγραφέα(ή με το βιβλίο του αν θες). Το γεγονός ότι το βιβλίο του έγινε best seller δεν αποδεικνύει τίποτα. Δηλαδή κατηγορείς ένα συγγραφέα για την επιτυχία του; Σίγουρα πολλά γνωστά βιβλία είναι μπαρούφες, αλλά εσύ φτάνεις στο άλλο άκρο. Αν είναι έτσι ούτε το "Εκρεμμές του Φουκώ" θα έπρεπε να διαβάσεις ούτε και οποιοδήποτε άλλο "εμπορικό", εφόσον κατά την άποψή σου γνωστό=εμπορικό. Είναι ευχάριστο στην ανάγνωση και πολύ ενδιαφέρον, αυτά δε φτάνουν για να σου αρέσει ένα βιβλίο;

 

Χωρίς παρεξήγηση πάντα.

[Eroviana]

Μόλις τέλειωσα το Da Vinci Code, το οποίο με απογοήτευσε στο τέλος. Έγινε προβλεπόμενο και μου άφησε μία κενή αίσθηση. Παρ' όλα αυτά θα το συνιστούσα σε όσους αρέσκονται στο να λύνουν γρίφους.

 

Ξεκίνησα το Monstrous Regiment του Terry Prachett, το 28ο στον Discworld. Τα βιβλία δε τα έχω διαβάσει με τη σειρά, αλλά η γραφή του έχει αλλάξει πάρα πολύ από τα αρχικά. Είναι πιο...σοβαρή, αν μπορώ να το πω έτσι.