Τι διαβάζετε;

[Darkchilde]

Μιας και τα τελευταία posts ήταν εκτός θέματος αλλά πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις, πήγανε σε δικό τους τοπίκιον ονόματι "Επαγγελματικές vs. Ερασιτεχνικές Εκδόσεις"

[Sileon]

Τέλειωσα το Βασίλειο της Αράχνη, του Γιάννη Πλιώτα. Πολύ καλό! Όσο προχωράει η αφήγηση, η δράση πραγματικά κορυφώνεται, οδηγώντας το τέλος του βιβλίου σε μια σκηνή γεμάτη ένταση, ότι πρέπει για να σε κάνει να περιμένεις την συνέχεια. Μπράβο Γιάννη!

Περισσότερες λεπτομέρειες συζητήσαμε εχθές στην σφφ συνάντησή μας, οπότε δεν επεκτείνομαι, παρά μόνο θα πω πως ένα χαρακτηριστικό το βιβλίου ήταν οτι διαβαζόταν πραγματικά πολύ ευχάριστα. Δεν υπήρξε στιγμή που βαρέθηκα ή σκάλωσα στην ανάγνωση.

 

Παράλληλα διαβάζω το Μπενίτο Σερένο του Μέλβιλ, το οποίο αποδυκνείεται αρκετά κουραστικό και σίγουρα όχι αντάξιο του Μόμπι Ντικ, αν και βέβαια δεν τίθεται σύγκριση αφού αποτελεί μια πολύ μικρή ιστορία, εμπνευσμένη απο αληθινά γεγονότα.

 

Επίσης, ξεκίνησα το Με λένε Κόκκινο, του Ορχάν Παμούκ. Διάβασα 50 σελίδες και είναι πραγματικά απολαυστικό! Μέσα απο την μοναδική του γραφή, ξετυλίγεται μια περιπέτεια συνωμοσίας στην Ισταμπούλ του 15ου αιώνα, ειδωμένη μέσα απο τα μάτια διαφόρων ηρώων, εκ των οποίων ο ένας είναι νεκρός και ο άλλος σκύλος!! (απο όσους έχω δει μέχρι ώρας).

Φαίνεται να είναι το καλύτερο που έχω διαβάσει απο αυτόν ( Ιστανμπούλ, Το λευκό Κάστρο, Χιόνι).

[Mort13]

Διάβασα το The Lathe of Heaven, της Ursula Le Guin. Πολύ καλό βιβλίο ΕΦ, που βρίσκεται στην σκιά των 2 Χαινιανών (Left Hand και Dispossessed) αν και κατά τη γνώμη είναι ισάξιο με αυτά. Ο ήρωας του βιβλίου μπορεί να αλλάζει την πραγματικότητα όταν ονειρεύεται. Μόλις ο ψυχίατρός του αντιλαμβάνεται αυτό το γεγονός, προσπαθεί να το χρησιμοποιήσει για το καλό της ανθρωπότητας. Μπορεί όμως πάντα ο σκοπός να αγιάζει τα μέσα; Και ποιό είναι το τίμημα που μπορεί να πληρώσουμε για την δημιουργία μιας ουτοπίας; Μερικά μόνο από τα πολλά φιλοσοφικά ερωτήματα που θέτει η Le Guin, σε ένα βιβλίο που είμαι σίγουρος ότι ο Philip Dick θα λάτρεψε και θα ζήλεψε πολύ.

[D'Ailleurs]

James Church - Ένα πτώμα στο Κορυο

Κάτω από τη σκιά του ολοκληρωτικού καθεστώτος της Βόρειας Κορέας, ένας άντρας θα ψάξει για την αλήθεια πίσω από μια σειρά φόνων, παίζοντας τη ζωή του κορόνα γράμματα…

 

Καθισμένος στην πλαγιά ενός λόφου την αυγή, πάνω από τον έρημο Δρόμο της Επανένωσης, θα φωτογράφιζε ένα αυτοκίνητο που θα ερχόταν από το Νότο…

Οι διαταγές του επιθεωρητή Ο ήταν απλές, ώσπου συνειδητοποιεί ότι τον έχουν παρασύρει πολύ μακριά από τη ρουτίνα της υπηρεσίας του, σ’ έναν κυκεώνα προδοσίας και θανάτου. Οι ηγέτες της Βόρειας Κορέας θέλουν να κλείσουν το στόμα όσων γνωρίζουν πάρα πολλά για μια σειρά απαγωγών και φόνων που έγιναν πριν από χρόνια και ο επιθεωρητής Ο αντιλαμβάνεται πολύ αργά ότι τον έχουν ρίξει στο στόμα του λύκου.

 

Σ’ έναν κόσμο όπου τίποτα δεν λειτουργεί όπως πρέπει, τα εγκλήματα του παρελθόντος στοιχειώνουν το παρόν και ακόμα και οι σκιές είναι πραγματικές, το πτώμα που ανακαλύπτεται στο κεντρικό ξενοδοχείο της Πιονγκγιάνγκ, το Κόρυο, θα φέρει τον Ο αντιμέτωπο με επιλογές εξίσου επικίνδυνες και αδιέξοδες. Ένα γαλάζιο κουμπί στον πάτο μιας ντουλάπας, μια καταγάλανη φινλανδέζικη λίμνη και οι σπασμωδικές ενέργειες της ηγεσίας της χώρας, θα τον οδηγήσουν στα όρια μιας πραγματικότητας στην οποία σχεδόν αδυνατεί να επιβιώσει.

 

Το Ένα Πτώμα στο Κόρυο μας εισάγει σ’ ένα άγνωστο τοπίο, ένα πολύπλοκο σύμπαν φαινομενικά τόσο ξένο, ώστε οι κανόνες του αποτελούν αίνιγμα για τον αναγνώστη και μερικές φορές ακόμα και για τον ίδιο τον επιθεωρητή Ο. Ο Τζέιμς Τσερτς συνθέτει μια ιστορία με όμορφη, λιτή πρόζα και πολυεπίπεδες περιγραφές μιας χώρας κι ενός λαού που γνωρίζει καλά μετά από την πολύχρονη θητεία του στην περιοχή ως μυστικός πράκτορας. Και απεικονίζει ένα τρομακτικό πορτραίτο που, στο τέλος, μας αφήνει να αναρωτιόμαστε μήπως αυτό που στην αρχή μας φάνηκε ακατάληπτο μπορεί απλώς να είναι ανησυχητικά οικείο…

[trillian]

Διάβασα:

 

Η ιστορία της Λίσι, του Stephen King

Ναι, ναι, ξέρω, είχα πει ότι δε θα το αγόραζα το συγκεκριμένο... Τι να κάνουμε, όμως, όλοι πρέπει να έχουν ένα βίτσιο, και ο Κινγκ είναι το δικό μου!

 

Λοιπόν, η συγκεκριμένη ιστοριούλα είναι όντως πάρα πολύ όμορφη. Παρά τα κάποια σημεία που μου χτύπησαν, παρά το ότι η ίδια η ιστορία δεν είναι κάτι το απίστευτα τρομερό, είναι όμως πάρα πολύ όμορφη και την καταφχαρηστήθηκα. Και όταν ξαναπώ ότι δε θα ξαναπάρω Κινγκ... μη με πιστέψετε :tongue:

 

Η υπόθεση Τζέην Έυρ

 

Λοιπόν, αυτό το βιβλίο το είχα τσαμπάρει από τότε που μας το είχε παρουσιάσει η φίλτατη Pixie. Μπορώ να πω ότι συμφώνησα απόλυτα μαζί της: Ήθελε κάπως μεγαλύτερη ανάπτυξη για να δέσει. Διαβάζεται όμως πολύ άνετα και ευχάριστα, ενώ οι εκδόσεις (Πόλις) έχουν κάνει πραγματικά απίστευτη δουλειά στην επιμέλεια. Για την ιδέα, δεν το συζητάω: πραγματικά θελκτική

Edited May 30, 2008 by trillian

[D'Ailleurs]

Έλις Πίτερς - Ένα υπέροχο μυστήριο

Στα 1141, η Αγγλία σπαράσσεται ακόμη από τον εμφύλιο πόλεμο τον οποίο έχει προκαλέσει η διαμάχη για το θρόνο ανάμεσα στο βασιλιά Στέφανο και στην αυτοκράτειρα Μοντ. Μεταξύ των θυμάτων του μακελειού βρίσκεται και η μονή του Χάιντ Μιντ, η οποία έχει καταστραφεί ολοσχερώς. Οι αδελφοί της μονής διασκορπίζονται εδώ και εκεί. Δύο απ' αυτούς ζητούν άσυλο στο Σρούσμπερι: ο αδελφός Χιουμίλις, ο οποίος παραιτήθηκε από το γάμο που σκόπευε να κάνει για να περιβληθεί το σχήμα μετά τα σοβαρά τραύματα που έπαθε στη Σταυροφορία, κι ο μουγκός Φιντέλις, ο αφοσιωμένος υπηρέτης του. Όλα πάνε καλά, μέχρι που ο Νικόλας -ακόλουθος κάποτε του Χιουμίλις- αποφασίζει να κάνει κόρτε για λογαριασμό του στην πρώην μνηστή του κυρίου του κι έρχεται, να ζητήσει την ευλογία του για την απόφασή του να τη ζητήσει σε γάμο. Τότε μια κρυμμένη τραγωδία βγαίνει στην επιφάνεια και μόνον ο πάντα ακούραστος αδελφός Κάντφελ μπορεί να ξεχωρίσει τον ένοχο ανάμεσα στους αθώους - και τα θύματα είναι καταδικασμένα εκ των προτέρων από τις αξιώσεις της τιμής, της αγάπης και του Πεπρωμένου.

[Venea]

Άψογη η Peters και ὀλα τα βιβλία με τον μοναχό Κάντφελ.

Εγώ αυτή την περίοδο διαβἀζω τον Μαύρο Πύργο του King. Άργησα λίγο...αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ!

[Arachnida]

Αυτή την εβδομάδα σκέφτηκα να γυρίσω περίπου δύο αιώνες πίσω.

Από βιβλιοθήκη "Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ" του Τζόναθαν Σουίφτ (Καστανιώτης) και ένα λαογραφικό/ταξιδιωτικό με τίτλο "Πεζοπορία από Πατρών εις Σπάρτην" του Χ.Π. Κορύλλου (εκδόσεις Πανεπιστημίου Πατρών.

[cesar_cy]

Ego diabazo ton mago tou arxipelagous apo ursula le gken(kala trexa gyreye)

[trillian]

Γιατί τρέχα γύρευε; Είναι από τα καλύτερα βιβλία φαντασίας κατ' εμέ ;)

[heiron]

Πρόσφατα αγόρασα το "Σκοτάδι συγκεντρώσου" του Λαιμπέρ με 1,5 ευρώ!Αντε να δουμε αν αξίζει την περιουσία που έδωσα για να το αποκτήσω...

[Naroualis]

Χείρωνα, είναι ένα από τα πλεόν αγαπημένα μου βιβλία. Τώρα βέβαια δεν πρέπει να σου λέει και πολλά αυτό, αλλά...

[tetartos]

Χείρωνα, είναι ένα από τα πλεόν αγαπημένα μου βιβλία. Τώρα βέβαια δεν πρέπει να σου λέει και πολλά αυτό, αλλά...

 

Και από τα δικά μου...

[Nienor]

Τελείωσα το πρώτο βιβλίο του Βασίλειου της Αράχνης. Έχουμε τόπικ για αυτό επομένως δε θα σας πω από δω και πολλά πράγματα, το μόνο που έχω να πω εδώ είναι ότι αν κάποια στιγμή διαβάζοντας κάνετε στον εαυτό σας την εξής ερώτηση: "Μα καλά, θα θυμάμαι τώρα εγώ στην υπόλοιπη ιστορία πως ακριβώς δουλεύει το γενικότερο σύστημα του βασιλείου?" έχετε υπόψη σας πως η απάντηση είναι "ναι, χωρίς κανένα κόπο"

 

Τελείωσα επίσης "Το Καλοκαίρι μου έξω από το Θόλο" του Δ. Βανελη. Αυτό το βιβλίο καταρχάς δεν το ήξερα και κατά δεύτερον (προφανώς) αν έπεφτε στα χέρια μου σε φάση που ήμουν σπίτι και είχα άλλα πράγματα στα υπόψη δε θα το διάβαζα. Πολύ πολύ κακώς! Είναι πάρα πολύ όμορφο, εντυπωσιακά καλοκαιρινό (οκ το λέει κι ο τίτλος του ;)) για εφ βιβλίο και με κάποιον τρόπο, ενώ είναι εκ πρώτης όψεως απλό, σε ιντριγκάρει μέχρι το τέλος, μέχρι την τελευταία σελίδα του και μπορώ να πω ότι σε αφήνει ιντριγκαρισμένο επίσης. Άμα πέσει στα χέρια σας να το διαβάσετε.

 

Διαβάζω την "Ιστορία της Λίσι", το οποίο φυσικά είναι της Άλεξ

Τρία βιβλία πριν είχα κι εγώ κόλλημα με τον Κινγκ... Δε μου πολυαρέσει η Λισι, δε μου πολυάρεσε το Κινητό και (παίζει να με κάψετε στην πλατεία για αυτή τη δήλωση, δε θυμάμαι αν την έχω ξανακάνει) δε μου πολυάρεσε και ο Πύργος (τουλάχιστον μέχρι το δεύτερο βιβλίο που διάβασα). Δεν ξέρω αν έχει αλλάξει εκείνος η εγώ, πάντως δεν τα βρίσκουμε και τόσο πλέον

 

Ξεκίνησα επίσης τα "Ξωτικά", τον πρώτο τόμο, των P. Stewart και Cr. Ridell. Το οποίο μου το έφερε ο Dain δωράκι όταν ήρθε Ερμούπολη

Είναι για παιδιά 8-16 χρονών (επομένως είναι για την ηλικία μου ) και είναι τουλάχιστον υπέροχο Το άφησα να το διαβάσω μόνο του αργότερα, καλοκαίρι, να το ευχαριστηθώ.

[kitsos]

Τελείωσα και το δεύτερο βιβλίο της Αράχνης και λέω να συνεχίσω το Σμήνος του Φρανκ Σετσινγκ που είχα παρατήσει για λίγο. Θα βρω και κάτι άλλο να το συνοδεύσω ίσως κάτι σε Κινγκ. Το cell μάλλον.

 

Ίσως πάλι το σύνδρομο του χάους του Διαμαντή Φλωράκη, χρωστάω κάτι στον Παρατηρητή.

[D'Ailleurs]

Οχι το "Cell". Πάρε καλύτερα το "desperation" τώρα που επανεκδόθηκε.

[kitsos]

Οχι το "Cell". Πάρε καλύτερα το "desperation" τώρα που επανεκδόθηκε.

 

Ωχχχχχχχ γιατί οχι; Το έχω εδώ και ένα χρόνο στο ράφι και είπα να το αρχίσω.

 

Τόσο χάλια είναι;

[Nienor]

(Έχω μία υποψία ότι το έχω καναπεί αυτό, συγχωρήστε με please) όταν τελείωσα το κινητό ήθελα να στείλω απειλητικό e-mail στον Κινγκ...

[kitsos]

(Έχω μία υποψία ότι το έχω καναπεί αυτό, συγχωρήστε με please) όταν τελείωσα το κινητό ήθελα να στείλω απειλητικό e-mail στον Κινγκ...

 

Ωχ αμάν.

[trillian]

Eεεε ας μην υπερβάλουμε :tongue: Δεν είναι χάλια, αλλά, ναι, όπως και να το κάνουμε, δεν ανήκει στις καλές στιγμές του Κινγκ. Νομίζω το πήγαινε περισσότερο για φόρο τιμής στα ζόμπι παρά σαν ορίτζιναλ ιστορία, γι' αυτό και προέκυψε κι εκείνο το τέλος που, ναι, ένα απειλητικό mail στο βγάζει :tongue:

[D'Ailleurs]

Λοιπον για να τελειώνουμε με αυτο το θέμα. Το "The cell" ειναι καλό βιβλίο, χωρίς όμως να είναι το καλύτερο του Κίνγκ (ούτε στα 10 πρώτα). Χαριτωμένο με άιμα και σενάριο-αντιγραφή απο τις ζομποταινίες. Ομως αυτη την εποχή επανεκδίδεται και το "Ντεσπιρέισον" που το θεωρώ το τελευταίο πραγματικά καλό βιβλίο του Στέφεν Κίνγκ, το οποίο αξίζει να το τσιμπήσετε και να το διαβάσετε. ΤΕΛΟΣ.

[Παρατηρητής]

Επιτέλους, αν και αδικαιολόγητα καθυστερημένα, ξεκίνησα να διαβάζω το ΑΝΑΜΕΣΑ του Παν. Ζερβού, του δικού μας Adinol. Το βιβλίο δεν θέλει και πολύ να το διαβάσει κανείς μονορούφι (αρκεί βέβαια να βρει μια ήσυχη γωνιά κάποιο βραδάκι). Και μόνο η εισαγωγή "Με κοιτάζουν" αιχμαλωτίζει έναν λάτρη του τρόμου και του μυστηρίου. Και κάτι μου λέει πως μόλις το μυθιστόρημα τελειώσει, ο Πειραιάς που γνωρίζω δεν θα φαίνεται ο ίδιος στα μάτια μου (μα ήταν ανάγκη να επιλέξεις τον Πειραιά; Τόσες πόλεις υπάρχουν!).

[kitsos]

Είδα το ανάμεσα στη σελίδα της πρωτοπορίας. Από εξώφυλλο λέει πολύ. Η μικρή περίληψη το κάνει ιδιαίτερα ελκυστικό. Όταν θα περάσω από κει θα το χαζέψω από κοντά.

[Sileon]

Τελείωσα το καταπληκτικό "Με λένε Κόκκινο", του γείτονά μας Νομπελίστα, Ορχάν Παμούκ. Ένα μεγάλο, πυκνογραμμένο, πλούσιο βιβλίο, στα πρότυπα κλασσική λογοτεχνίας.

 

Ξεκίνησα το "Αιχμηρά αντικείμενα" της πρωτοεμφανιζόμενης Τζίλιαν Φλιν. Απέσπασε διθυραμβικές κριτικές ανα τον κόσμο, ως ένα απο τα πιο δυνατά αστυνομικά μυθιστορήματα της χρονιάς. Φέρει, δε, στο εξώφυλλο την βαρύγδουπη δήλωση του Άρχοντα, Στιβεν Κινγκ, "έχω περίπου τριάντα χρόνια να διαβάσω τόσο ανατριχιαστικό ψυχολογικό θρίλερ".

Ψαρωτικό, ε?

Edited June 13, 2008 by Sileon

[kitsos]

Τελείωσα το Σύνδρομο του Χάους λεπτομέρειες στο ομώνυμο τόπικ. Λέω τώρα να αρχίσω το cell. Αν στο τέλος νιώσω την ανάγκη να στείλω απειλητικό μέηλ στον King θα το στειλ…. Εεεε ελπίζω να κρατηθώ.