Τι διαβάζετε;

[Mort13]

Blue Moon, της Laurell K. Hamilton.

[D'Ailleurs]

Ξεκίνησα το "Αιχμηρά αντικείμενα" της πρωτοεμφανιζόμενης Τζίλιαν Φλιν. Απέσπασε διθυραμβικές κριτικές ανα τον κόσμο, ως ένα απο τα πιο δυνατά αστυνομικά μυθιστορήματα της χρονιάς. Φέρει, δε, στο εξώφυλλο την βαρύγδουπη δήλωση του Άρχοντα, Στιβεν Κινγκ, "έχω περίπου τριάντα χρόνια να διαβάσω τόσο ανατριχιαστικό ψυχολογικό θρίλερ".

Ψαρωτικό, ε?

 

 

εγώ το διάβασα και μου άρεσε αρκετά. Ισως όχι τόσο το μυστήριο που δεν είναι κάτι συνταρακτικό αλλα η ηρωίδα και πως παρουσιάζεται στο βιβλίο. Είναι μάλλον απο τις σπάνιες φορές που μου αρέσει τόσο πολύ γυναίκα πρωταγονίστρια βιβλίου.

[nikosal]

Οι ευτυχισμένες μέρες του μέλλοντος, από τις εκδόσεις Παραπέντε. Μου θύμισε να το διαβάσω ο Ναυτίλος, που άνοιξε στην εφ ένα τόπικ για το Σίλβερμπεργκ. Μετάφραση Χριστόδουλου Λιθαρή.

 

Πολύ ενδιαφέρον στις πρώτες 30 σελίδες.

 

Και μια ομολογία...: Το πρώτο (!) βιβλίο που διαβάζω εδώ και 2-3 μήνες, λόγω διαφόρων υποχρεώσεων... Δεν θυμάμαι να έχω περάσει ξανά τέτοιο διάστημα αδιαβασιάς! Παρακαλώ οι Τον-Τον, ΝτΟλιέρ, Σίλεον, Ναρουάλις κλπ. να κάνουν ότι δεν το άκουσαν.

Edited June 20, 2008 by nikosal

[Παρατηρητής]

Η Κατάρα του Σπουκ, το δεύτερο μέρος της σειράς Wardstone Chronicles. Ε, τόσον καιρό περίμενα να έρθει στην Ελλάδα! Κάτι μου λέει όμως ότ θα περιμένω πολύ περισσότερο για τις συνέχειες του.

[kitsos]

Όσοι διαβάζουν θα βρουν εδώ πολλές και καλές ιστορίες.

 

http://alterfactor.chimeres.gr/

[Sileon]

Τελείωσα το Αιχμηρά Αντικείμενα της Τζίλιαν Φλιν. Η δήλωσα Στιβεν Κινγκ για το τρομαχτικότερο ψυχολογικό βιβλίο που έχει διαβάσει τα τελευταία 30 χρόνια, είναι τραβηγμένη απο τα μαλλιά. Διαβάζεται πολύ χαλαρά και έχει μια απο τις πιο ιδιαίτερες πρωταγωνίστριες που έχω πετύχει στο είδος. Παρόλαυτα, ούτε ιδιαίτερα τρομαχτικό το βρήκα, ούτε είχε και κανένα αριστουργηματικό τέλος. Πάντως, σίγουρα δεν χάνει κανείς αν το διαβάσει. Είναι καλογραμμένο και διασκεδαστικό.

 

Ξεκίνησα την Ματωμένη εκστρατεία του Πρεσφιλντ (Πύλες της φωτιάς..καταπληκτικό, όντως), ύστερα απο παρότρυνση της Αραχνίδας, που το βρίσκει το καλύτερό του μετά το χιτ του με τους 300.

[D'Ailleurs]

Τελείωσα το Αιχμηρά Αντικείμενα της Τζίλιαν Φλιν. Η δήλωσα Στιβεν Κινγκ για το τρομαχτικότερο ψυχολογικό βιβλίο που έχει διαβάσει τα τελευταία 30 χρόνια, είναι τραβηγμένη απο τα μαλλιά. Διαβάζεται πολύ χαλαρά και έχει μια απο τις πιο ιδιαίτερες πρωταγωνίστριες που έχω πετύχει στο είδος. Παρόλαυτα, ούτε ιδιαίτερα τρομαχτικό το βρήκα, ούτε είχε και κανένα αριστουργηματικό τέλος. Πάντως, σίγουρα δεν χάνει κανείς αν το διαβάσει. Είναι καλογραμμένο και διασκεδαστικό.

 

τρομακτικό σίγουρα δεν είναι αλλα η πρωταγονίστρια είναι όλα τα λευτά. Σπάνια συναντά κάνεις τέτοιους χαρακτήρες!

[Mort13]

Και μια ομολογία...: Το πρώτο (!) βιβλίο που διαβάζω εδώ και 2-3 μήνες, λόγω διαφόρων υποχρεώσεων... Δεν θυμάμαι να έχω περάσει ξανά τέτοιο διάστημα αδιαβασιάς! Παρακαλώ οι Τον-Τον, ΝτΟλιέρ, Σίλεον, Ναρουάλις κλπ. να κάνουν ότι δεν το άκουσαν.

 

Άσε, λόγω δουλειάς διαβάζω με το ζόρι 1-2 βιβλία το μήνα (από εκεί που διάβαζα 4-5) κι έχω μελαγχολήσει... πάντως διαβάζω τώρα ένα ΕΦ που ελπίζω να το τελειώσω πριν βγει ο μήνας και από τα ως τώρα δεδομένα θα το προτείνω ανεπιφύλακτα σε εσένα και τον heiron... περισσότερες πληροφορίες μόλις το τελειώσω ;)

[trillian]

Διάβασα:

 

O μαθητευόμενος του Σπουκ, Joseph Delaney, εκδόσεις Φανταστικός Κόσμος.

 

Λέει πιο πάνω ο μεσιέ Παρατηρητής:

Η Κατάρα του Σπουκ, το δεύτερο μέρος της σειράς Wardstone Chronicles. Ε, τόσον καιρό περίμενα να έρθει στην Ελλάδα! Κάτι μου λέει όμως ότι θα περιμένω πολύ περισσότερο για τις συνέχειες του

 

Εγώ όμως δε με βλέπω να συνεχίζω τη σειρά... To βρήκα αρκετά... χμμμ μη πρωτότυπο ίσως; Πάρα πολλά πράγματα που θυμίσαν άλλα βιβλία και άλλους συγγραφείς, κυρίως όμως τα βιβλία του Alvin Maker του Card - όπου ο Card τα πήγε πολύ πολύ καλύτερα από τον Delaney. Ο κόσμος του Σπουκ μού φάνηκε κατά ένα μεγάλο ποσοστό αντιγραφή του κόσμου του Alvin Maker, και αυτό με χάλασε από την αρχή, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό, ήταν και ο τρόπος γραφής... Δε θέλω να το πω "παδικό", όχι μόνο γιατί δεν είναι αλλά και γιατί θα φανεί σαν να υποβιβάζω τα "παιδικά", κάτι που σίγουρα δεν ισχύει. Δεν ξέρω, ίσως να φταίει και η μετάφραση (η οποία btw ήθελε ακόμα δουλειά ως προς τη διόρθωση, και μάλλον λόγω... επαγγελματικής διαστροφής, πλέον όταν βλέπω να πετάγονται κόμματα ή να λείπουν εισαγωγικά κτλ με πιάνει κατιτις και δυστυχώς μου χαλάει κατά ένα ποσοστό την αναγνωση). Απλά... είχε πολύ επιφανειακή εξέλιξη. Το αγοράκι που θα γίνει ο μεγαλύτερος Σπουκ όλων των εποχών αντιμετωπίζει μια πανίσχυρη κακιά μάγισσα και τη γλιτώνει... πώς; Κατά τύχη, ουσιαστικά. Και όλα αυτά τα "αγωνιώδη" ερωτήματα για το ποιον μπορεί να έχει καταλάβει η μάγισσα κατέληξαν περισσότερο να με κουράσουν παρά να με κάνουν να ενδιαφερθώ για τον ήρωα. Ίσως όμως να φτιάχνει στο επόμενο;

 

Γκάτερ, Ντορίνα Παπιαλού, Εκδόσεις Κέδρος

 

Το βιβλίο αυτό ήταν πολλά υποσχόμενο. Νέα ελληνίδα συγγραφέας, σοβαρός οίκος, πρωτότυπος τίτλος και εξώφυλλο, ένας κεντρικός ήρωας που είναι σχεδιαστής κόμιξ και μπλέκεται σε μια σκοτεινή ιστορία... Δεν ήθελε και πολύ να το αγοράσω. Δυστυχώς όμως, ήθελε πολύ για να το τελειώσω...

 

Πραγματικά, απογοητεύτηκα. Το βιβλίο ήταν μια χειροπιαστή απόδειξη του πόσο λάθος μπορεί να είναι το "tell and not show." Το να μας λες ότι "ο ήρωας σχεδιάζει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, τελεία" δεν αρκεί για να δώσεις βάθος στον χαρακτήρα. Ο κεντρικός χαρακτήρας ήταν απολύτως δυσδιάστατος, τα δε κίνητρά του εξαντλούνταν στο "δεν ξέρω γιατί, αλλά δε μπορώ να σταματήσω να ασχολούμαι με αυτό το μυστήριο." Γιατί; Πόσες άλλες λύσεις θα μπορούσαν να βρεθούν! Δε μπορείς να βασίζεις την εξέλιξη της πλοκής στο "είμαι έφηβος, η γκόμενά μου με παράτησε από δικό μου λάθος, η μητέρα μου μας παράτησε για να γίνει σωτήρας της ανθρωπότητας και ο πατέρας μου δε με καταλαβαίνει που θέλω να γίνω κομίστας, άρα ας μου γίνει εμμονή να λύσω το μυστήριο που πετάχτηκε μπροστά μου." (και ακριβώς επειδή το μυστήριο πετάχτηκε μπροστά του, αυτό από την αρχή απαιτεί διαφορετική αντιμετώπιση της πλοκής.) Δυσκολεύτηκα να το τελειώσω και... κρίμα, αυτό μόνο.

 

Σαν τη βροχή πριν πέσει, Τζόναθαν Κόου, εκδόσεις Πόλις

Ήρθε το καλοκαίρι και, όπως κάθε χρόνο, με πιάνει να διαβάσω και "σοβαρά" βιβλία :tongue: Ο Κόου είναι από τους αγαπημένους μου, αλλά αυτό εδώ δεν ήταν από τα καλύτερά του. Δεν ξέρω, ίσως δεν του πήγαινε το θέμα, που ήταν καθαρά "γυναικείο", αλλά το βιβλίο δεν είχε καμία σχέση με άλλα δικά του. Τώρα θα πρέπει να βρω άλλο για το καλοκαίρι :tongue:

 

και, last but not least:

 

The Terror, Dan Simmons [Νίκο, μη χαίρεσαι, δυστυχώς δεν είναι ε.φ. :tongue:]

 

Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι 750 σελίδες στην πρωτότυπη hardcover έκδοση, και το διάβασα σε 12 ώρες (μετρημένες). Το βιβλίο βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα: Γύρω στα 1850 μια αγγλική εξερευνητική αποστολή ξεκινά να ανακαλύψει το λεγόμενο Βορειοδυτικό Πέρασμα και εγκλωβίζεται στους πάγους. Αλλά ο Simmons προσθέτει τα δικά του, κι έτσι, εκτός από τις αμυδρές πιθανότητες διαφυγής, το γεγονός ότι και να απεγκλωβιστούν δεν ξέρουν προς τα που να κατευθυνθούν για να σωθούν, το κρύο, τις προμήθειες που ολοένα μειώνονται, το σκορβούτο, τις ανταρσίες κτλ, οι καημένοι άντρες έχουν να αντιμετωπίσουν και ένα μυστηριώδες ον που έρχεται από τους πάγους και τρώει όποιον έχει την ατυχία να είναι αποστράτευτος στο κατάστρωμα.

Όπως πάντα, ο Simmons είναι απολαυστικότατος, οι περιγραφές του απίστευτες και αποδίδουν απόλυτα πειστικά τις συνήθειες και την αίσθηση της εποχής. Η εξέλιξη της πλοκής έιναι αρκετά αργή, καθώς ξεκινά με αρκετά φλας μπακ, για να σου δείξει πώς έφτασαν να εγκλωβιστούν στους πάγους, πώς έφτασε το τέρας να τους επιτίθεται και, φυσικά, για να σου γνωρίσει καλύτερα τους κεντρικούς χαρακτήρες. Αλλά η αίσθηση του εγκλωβισμού και του αναπόδραστου κάνει τις σελίδες να κυλούν σαν νεράκι. Θεωρώ δεδομένο ότι και χωρίς το τέρας που παραμονεύει, το βιβλίο θα έστεκε από μόνο του, χάρη στις απίστευτες σκιαγραφήσεις χαρακτήρων και συμπεριφορών. Εν ολίγοις, κάτι λίγο διαφορετικό απ' αυτά που μας έχει συνηθίσει ο Simmons (μάλλον περνάει την "ιστορική" του φάση) αλλά όπως πάντα απολαυστικό. Διαβάζεται καλύτερα στην παραλία με τον ήλιο να καίει, και σίγουρα όχι μια κρύα μέρα του χειμώνα όπου έξω χιονίζει. Μπρρρρ....

Edited June 21, 2008 by trillian

[Oberon]

Aυτές τις μέρες έχω πάλι Shirley-mania - έχω και τα 11 βιβλία της και είναι το "ίνδαλμά μου" - oπότε διάβασα ή ξαναδιάβασα τα παρακάτω:

 

Sage-ing while Age-ing - Shirley MacLaine: Το πιο καινούργιο βιβλίο της αμίμητης και υπέροχης Shirley MacLaine  που αγόρασα πριν μήνες όταν βγήκε στα Αγγλικά. Παρά τα 74 της χρόνια η Shirley παραμένει ένα "θηλυκό ηφαίστειο" ενεργητικότητας και ζωτικότητας. Το νέο της βιβλίο δεν είναι τόσο αυτοβιογραφικό όσο προηγούμενα, αλλά ασχολείται με τα αγαπημένα της θέματα: Εξωγήινοι, θρησκείες, πνευματικότητα, εκκλησίες που έχουν χάσει το νόημα της ύπαρξής τους, μετεμψύχωση/μετενσάρκωση, η κατάσταση του κόσμου (η Σίρλευ λέει πολλά για τον Bush και την πολιτική του, όντας πάντα δραστήρια και στην πολιτική), σκέψεις για την τρίτη ηλικία κλπ. Όλα αυτά γραμμένα με το γνωστό χιούμορ της και τις σοφές παρατηρήσεις της. Πάρα πολυ ευχάριστο ανάγνωσμα, αλλά όχι για όλους.

 

Μην Πέφτεις απ'τη Βουνοκορφή - Σίρλεϋ ΜακΛαίην: Ξαναδιάβασα για 6η ή 7η φορά το πρωτο βιβλίο της Shirley MacLaine που έγραψε το 1970. Πολυταξιδεμένη η Σίρλευ και ανήσυχη πάντα, δούλευε "για να αγοράζει αεροπορικά εισητήρια", όπως λέει η ίδια και να επισκέπτεται ένα σωρό χώρες. Στο πρώτο της βιβλίο "Don't Fall Off The Mountain" ξεκινά με μια σύντομη αναδρομή στην παιδική της ηλικία στη Βιρτζίνια, τις συντηρητικές αρχές με τις οποίες μεγάλωσε, τις σχέσεις με τους γονείς της και τον κατά 3 χρονια νεώτερο αδελφο της Warren Beatty, τη στενή σχετικά αντίληψη του περιβάλλοντός της "ζούσαμε όπως ήθελαν οι γείτονές μας, και υποθέτω κι αυτοί ζούσαν όπως θέλαμε εμείς", και τη "φυγή" και αυτοέκφρασή της μέσα από τη σκληρή εξάσκηση στο χορό.

Αργότερα μιλά για το πώς καθιερώθηκε σαν χορεύτρια και μετά σαν ηθοποιός, για την "κενή νοήματος" ζωή των ηθοποιών του Χόλυγουντ, και από κει αρχίζει και το πιο ωραίο τμήμα του βιβλίου.

Η Σίρλευ ξεκινά τα ταξίδια της.

Από τις Πολιτείες του Νότου όπου ο ρατσισμός ανθεί, σκληρός και αμείλικτος, από τις αντιδράσεις του ίδιου του πατέρα της όταν του είπε πως έμεινε σε σπίτια μαύρων "πήγαινε να κάνεις μπάνιο, γιατί μόλις καθαρίσαμε τα καλύματα των επίπλων", μέχρι και τον "φασισμό" που διαπίστωνε συνεχώς σε όλο το Νότο της δεκαετίας του 60.

Συνεχίζει με τη ζωή της στην Ιαπωνία, μια χώρα που λάτρεψε, για να μας πάει μετά απρόσμενα και χαρακτηριστικά στα "χαμηλής ποιότητας" πορνεία στο Παρίσι όπου έκανε έρευνα για το ρόλο της Irma LaDouce, μετά στους Μασάι στην Αφρική, και από κει στη φρίκη της φτώχιας στην Καλκούτα της Ινδίας.

Εκεί, απελπισμένη σχεδόν γιατί ο,τι και να έκανε (όπως και όλοι δηλαδή) δεν ήταν παρά μια σταγόνα σε έναν ωκεανό απανθρωπιάς και θανάτου, περιγράφει την "Πόλη των Παιδιών", ένα ορφανοτροφείο όπου ένας ιερέας Κευλανικής καταγωγής μάζευε τα παιδιά του δρόμου, ακόμα και μωράκια, τα οποία οι γονείς τους είχαν πετάξει. Μιλά και για το "παιδί-σκύλο" που μεγάλωσε ανάμεσα σε σκυλιά, και ανατράφηκε από αυτά,  και φερόταν ανάλογα...

Η Ινδία όμως παραμένει μια πανέμορφη χώρα, ειδικά εκτός των μεγαλουπόλεων, και εκεί είναι που η Σίρλευ αρχίζει να αναρωτιέται για την πνευματικότητα και ξεκινά μια πνευματική πορεία την οποία θα περιγράψει σε πολλά άλλα βιβλία της μέχρι σήμερα!

Έτσι όταν της προτείνουν να πάει στο Μπουτάν, μια χώρα πάμφτωχη αλλά γεμάτη "μυστικιστές" φτάνει σε αυτή την παράξενη αραιοκτατοικημένη "Σανγκρι-Λα" των Ιμαλαίων όπου δεν επιτρεπόταν ως τότε να μπουν Δυτικοί, ακόμα και γιατροί (παρ'όλο που ο πληθυσμός του Μπουτάν αποδεκατίστηκε το 19ο αιώνα από χολέρα κλπ). Ο βασιλιάς δεν ήθελε να "μολυνθεί" η χώρα του από το Δυτικό πολιτισμό, άσχετο αν ο ίδιος ταξίδευε για να δει το γιατρό του στην...Ελβετία!

Στο Μπουτάν λοιπόν, "όπου τα άστρα είναι τόσο κοντά σαν καρποί ενός δέντρου και ο άνεμος σου ψιθυρίζει αρχαία μυστικά καθώς γίνεσαι ένα μαζί του", η Σίρλευ περνάει και πνευματικές, αλλά και πολύ πιο "γήινες" περιπέτειες με σχεδόν δραματικό αποκορύφωμα.

Το βιβλίο εκδοθηκε από τον Κάκτο και η μετάφραση είναι ανεκτή. Αυτό που ΔΕΝ είναι ανεκτό είναι η παντελής έλλειψη επιμέλειας, και τα συνεχή και ατελείωτα τυπογραφικά λάθη, στην έκδοση που έχω τουλάχιστον, είναι ασυγχώρητα και εκνευριστικά για την ανάγνωση!

 

To Mεγάλο Ταξίδι - Σίρλεϋ ΜακΛαίην (Υοu Can Get There From Here) Στο βιβλίο αυτό του 1975, το δεύτερο που έγραψε η Σίρλευ ΜακΛαίην, και ξεκίνησα να ξαναδιαβάζω σήμερα, μας μιλά για την τηλεόραση, για τις αλλαγές της "μοντέρνας" Ιαπωνίας, την δραστηριοτητά της στην πολιτική σαν Αντιπρόσωπος της Καλιφόρνια στην εκλογική εκστρατεία του McGovern το 1972, για την πολιτική του Νίξον, για το ρατσιμό και το Βιετνάμ κλπ. Στο δεύτερο μέρος του όμως μας μιλά για το "μεγάλο ταξίδι" της στην Κίνα, επικεφαλής μιας αποστολής γυναικών προσκεκλημένων από την κυβέρνηση της Λαικής Δημοκρατίας της Κίνας.

Βλέπει την "Κόκκινη Κίνα" με αντικειμενικό μάτι και αναγνωρίζει τα καλά που η Επανάσταση έφερε στη χώρα. Αναγνωρίζει και τα κακά βέβαια. Πάντως η σχετικά "θετική" και απροκατάληπτη στάση της προς τους "κομμουνιστές" Κινέζους, τόσο στο βιβλίο αυτό όσο και στο ντοκυμαντέρ το οποίο γύρισε εκεί, σχολιάστηκε αρνητικά απο μια σημαντική μερίδα του δημοσιογραφικού και πολιτικού κατεστημένου της τότε Αμερικής. Σίγουρα αν ο Μακαρθισμός υφίστατο ακόμα, η Σίρλευ θα είχε πάει μέσα, εκτός αν την έσωζε η μεγάλη της φήμη!

Απολαυστικό και αυτό το βιβλίο μια που ο τρόπος που γράφει η Shirley MacLaine είναι πάντα γεμάτος με χιούμορ, πικάντικα αστεία, αμεσότητα στις περιγραφές και δείχνει μια ανεξάρτητη γυναίκα, ασυνήθιστη, ντόμπρα, πολύ έξυπνη και θαρραλέα. "Ballsy" όπως την αποκαλούν οι φίλοι της.

Edited June 22, 2008 by Dain

[Παρατηρητής]

Γράφει η μαντάμ Τρίλλιαν:

 

Διάβασα:

 

O μαθητευόμενος του Σπουκ, Joseph Delaney, εκδόσεις Φανταστικός Κόσμος.

 

Λέει πιο πάνω ο μεσιέ Παρατηρητής:

 

 

QUOTEΗ Κατάρα του Σπουκ, το δεύτερο μέρος της σειράς Wardstone Chronicles. Ε, τόσον καιρό περίμενα να έρθει στην Ελλάδα! Κάτι μου λέει όμως ότι θα περιμένω πολύ περισσότερο για τις συνέχειες του

 

Εγώ όμως δε με βλέπω να συνεχίζω τη σειρά... To βρήκα αρκετά... χμμμ μη πρωτότυπο ίσως; Πάρα πολλά πράγματα που θυμίσαν άλλα βιβλία και άλλους συγγραφείς, κυρίως όμως τα βιβλία του Alvin Maker του Card - όπου ο Card τα πήγε πολύ πολύ καλύτερα από τον Delaney. Ο κόσμος του Σπουκ μού φάνηκε κατά ένα μεγάλο ποσοστό αντιγραφή του κόσμου του Alvin Maker, και αυτό με χάλασε από την αρχή, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό, ήταν και ο τρόπος γραφής... Δε θέλω να το πω "παδικό", όχι μόνο γιατί δεν είναι αλλά και γιατί θα φανεί σαν να υποβιβάζω τα "παιδικά", κάτι που σίγουρα δεν ισχύει. Δεν ξέρω, ίσως να φταίει και η μετάφραση (η οποία btw ήθελε ακόμα δουλειά ως προς τη διόρθωση, και μάλλον λόγω... επαγγελματικής διαστροφής, πλέον όταν βλέπω να πετάγονται κόμματα ή να λείπουν εισαγωγικά κτλ με πιάνει κατιτις και δυστυχώς μου χαλάει κατά ένα ποσοστό την αναγνωση). Απλά... είχε πολύ επιφανειακή εξέλιξη. Το αγοράκι που θα γίνει ο μεγαλύτερος Σπουκ όλων των εποχών αντιμετωπίζει μια πανίσχυρη κακιά μάγισσα και τη γλιτώνει... πώς; Κατά τύχη, ουσιαστικά. Και όλα αυτά τα "αγωνιώδη" ερωτήματα για το ποιον μπορεί να έχει καταλάβει η μάγισσα κατέληξαν περισσότερο να με κουράσουν παρά να με κάνουν να ενδιαφερθώ για τον ήρωα. Ίσως όμως να φτιάχνει στο επόμενο;

 

Βρε συ, τι σποιλεριά ήταν αυτή;;;

Αν δεν σου άρεσε το πρώτο, μάλλον το δεύτερο δεν θα σου πολυαρέσει - για να μην πω καθόλου. Έχεις δίκιο για τον Card, είναι φανερή η επιρροή-αντιγραφή της ιστορίας του Αλβιν Μέικερ, έβδομου γιου του έβδομου γιου. Απλώς είναι πιο...scary...

[D'Ailleurs]

Αντρέα Καμιλλέρι - Χάρτινο φεγγάρι

"Κάποτε, όταν ήταν μικρός, ο πατέρας του, αστειευόμενος, του είπε ότι το φεγγάρι στον ουρανό ήταν χάρτινο. Τότε αυτός, που πίστευε ό,τι του έλεγε ο πατέρας, το πίστεψε. Τώρα πια, ώριμος άντρας, έξυπνος, με μυαλό και διαίσθηση, πίστεψε ξανά, όπως όταν ήταν μικρό παιδί, σε δύο γυναίκες, που του είπαν ότι το φεγγάρι είναι φτιαγμένο από χαρτί. Ανάμεσα σε δύο δυνατές και επικίνδυνες γυναίκες πρέπει να παλέψει ο αστυνόμος Μονταλμπάνο: η μια εξωστρεφής, με απίστευτο αισθησιασμό, η άλλη μυστικοπαθής, με νοσηρά πάθη, ικανή ν αναλάβει τα πάντα και να κρύψει τα πάντα.

Παράλληλα, βήματα τυφλά τον οδηγούν στο μυστήριο ενός "πεθαμένου" σπιτιού, όπου, γύρω από ένα πτώμα σε άσεμνη στάση, γίνονται λάσπη και λιμνάζουν βρόμικα και σάπια νερά σκηνογραφικών και ευερέθιστων παθών μαζί με τα κατακάθια μιας πολιτικής αισχρότητας, που αφήνει να αναδυθούν εξέχοντες νεκροί και ευτυχή βίτσια. Σε αυτό το μυθιστόρημα, στο οποίο το σκοτεινό έλος (πανομοιότυπο με κοινωνικό θάνατο) γίνεται αλληλέγγυο με την κυβερνητική πολιτική την εθισμένη στη συνήθη ανωμαλία, η πλοκή είναι αργή".

[Naroualis]

Τελείωσα αυτές τις μέρες:

 

Σέι Σόναγγον, το Βιβλίο του Μαξιλαριού: Γιαπωνέζες κυρίες της αυλής πριν από 1000 χρόνια κρατούσαν ημερολόγια. Το ωραιότερο και πιο λυρικό από αυτά είναι το Βιβλιο του Μαξιλαριού, της Σέι Σόναγγον. Ούτε 50 σελίδες (η ελληνική μετάφραση αποτελείται από ελάχιστα αποσπάσματα) και μου πήρε μια εβδομάδα να το διαβάσω. Από τα λίγα βιβλία που με έκαναν να διαβαζω και να ξαναδιαβάζω την ίδια πρόταση. Διαβάζεται αργά, για να το απολαύσεις όσο μπορείς περισσότερο.

 

Glen Cook, The Black Company: Μου το σύστησε ένας φίλος και ευτυχώς αγόρασα την omnibus έκδοση που έχει και τα επόμενα δύο βιβλία της σειράς, το Shadows Linger και το The White Rose. Αν ο Χέινλαιν είχε αποφασίσει να γράψει το Starship Troopers με φάνταζι σέττινγκ και από την πλευρά των κακών. Από τα βιβλία που μάλλον θα μου χαράξουν καινούργια πορεία.

[Oberon]

Τελείωσα αυτές τις μέρες:

 

Σέι Σόναγγον, το Βιβλίο του Μαξιλαριού: Γιαπωνέζες κυρίες της αυλής πριν από 1000 χρόνια κρατούσαν ημερολόγια. Το ωραιότερο και πιο λυρικό από αυτά είναι το Βιβλιο του Μαξιλαριού, της Σέι Σόναγγον. Ούτε 50 σελίδες (η ελληνική μετάφραση αποτελείται από ελάχιστα αποσπάσματα) και μου πήρε μια εβδομάδα να το διαβάσω. Από τα λίγα βιβλία που με έκαναν να διαβαζω και να ξαναδιαβάζω την ίδια πρόταση. Διαβάζεται αργά, για να το απολαύσεις όσο μπορείς περισσότερο.

 

Αυτό ήθελα να το διαβάσω και γω, μετά που διάβασα κάποια άλλα κλασσικά Γιαπωνέζικα έργα. Δεν ήξερα πως είχε βγει στα Ελληνικά, αλλά προφανώς δεν είναι ολόκληρο ...

[Naroualis]

Όχι απλά δεν είναι ολόκληρο, αλλά και αυτό που υπάρχει είναι τόσο λίγο που θες να τραβάς τα μαλλιά σου.

[Oberon]

Oπότε η λύση είναι....Amazon!

 

Θα σου πρότεινα να διάβαζες και το Tale of Genji της Shikibu Murasaki (δεν ξέρω αν έχει βγει στα Ελληνικά ή αν το έχεις ήδη διαβάσει) που έχει κοινά με το Pillow Book της Shonagon (γράφτηκαν στην ίδια περίπου περίοδο). Σίγουρα είναι μεγαλύτερο και απολαυστικότερο. Ενα μέρος του υπάρχει και online στα Αγγλικά εδώ: http://www.globusz.com/ebooks/Genji/00000010.htm

 

Πραγματικά μαγευτικό κείμενο και είναι όντως το πρώτο "μυθιστόρημα" του κόσμου!

Aν τύχει και σκεφτείς να το αγοράσεις από Αμαζον θα σου πρότεινα να έπαιρνες μια illustrated έκδοση που είναι μεν ακριβότερη αλλά γεμάτη απο κλασσικούς πίνακες διαφορων περιόδων της Ιαπωνίας που δείχνουν φάσεις και χαρακτήρες από το βιβλίο. Περισσότερα για το Genji Monogatari εδώ: http://en.wikipedia.org/wiki/Tale_of_genji

 

Mάλιστα σκέφτομαι να πάρω και το "Tale of Murasaki" της ανθρωπολόγου Liza Dalby που είναι μυθιστορηματική βιογραφία της Lady Murasaki και πολύ αυθεντική, από όσο ακούω, μια που η Dalby έχει ζήσει για χρόνια στην Ιαπωνία και ήταν η πρώτη δυτική γυναίκα που "μυήθηκε" (αν και ανεπίσημα) σαν geisha! http://www.amazon.co.uk/Tale-Murasaki-Liza...1195&sr=8-1

Μια που μ'αρεσε το Μemoirs of a Geisha θα μ'αρέσει φαντάζομαι και αυτό.

Edited June 22, 2008 by Dain

[Mort13]

Old Man's War, του John Scalzi. Πολύ καλή μιλιταριστική ΕΦ, στέκεται επάξια δίπλα σε ορόσημα του είδους όπως Starship Troopers και The Forever War. Η ανθρωπότητα εξαπλώνεται στα άστρα και έχει να αντιμετωπίσει αμείλικτο ανταγωνισμό για την αποίκηση των διαθέσιμων πλανητών. Ο αποικιακός στρατός απαρτίζεται από 75χρονους που δέχονται να καταταγούν με αντάλλαγμα την επαναφορά της νεότητάς τους. Σύντομα όμως μαθαίνουν ότι παρά τα πολλά χρόνια ζωής και εμπειρίας τους δεν είναι καθόλου έτοιμοι για αυτό που τους περιμένει σε ένα καθ'όλα εχθρικό σύμπαν... Γρήγοροι ρυθμοί, καυστικό χιούμορ αλλά και συγκίνηση, εξωγήινοι για όλα τα γούστα. Nikosal και heiron ορμήστε άφοβα.

[white_unicorn]

Τελευταία διάβασα από Ilona Andrews, Magic Bites και Magic Burns. Urban Fantasy σε μελοντικό χρόνο με την Μαγεία να παλεύει με την Τεχνολογία για τον 'έλεγχο' της γής. Η ηρωίδα ξεκινάει ως mercenary και μπλέκει με τον αρχηγό των λυκανθρώπων.... πολύ καλά και τα δύο, αναμένουμε το 3ο το 2009....

 

Επίσης χτες τελείωσα το Night Life, δεν θυμάμαι συγγραφέα τώρα πάντως είναι το Book 1 Nocturne City Series, δεν μπορώ να πω οτί με ενθουσίασε...

 

Πάντως προτείνω ανεπιφύλακτα την σειρά της Patricia Briggs: Moon Called, Blood Bound, Iron KIssed.

Για όποιον ενδιαφέρεται για urban fantasy με Ξωτικά, Βαμπίρ, Λυκανθρώπους και την ηρωίδα να μεταμορφώνεται σε Κογιότ, ιδιότητα που προέρχεται από τον Ινδιάνο πατέρα της...

 

Το μόνο κακό της υπόθεσης είναι οτί είναι όλα στα αγγλικά και δεν βλέπω να υπάρχουν μεταφράσεις για καιρό ακόμα....

[D'Ailleurs]

Ζάν Κλών Ιζζο - Το τσούρμο Στο τσούρμο του Ζαν-Κλωντ Ιζζό ξανασυναντάμε τον Φαμπιό Μοντάλ, τον ευαίσθητο

αστυνόμο που γνωρίσαμε στο Μαύρο Τραγούδι της Μασσαλίας, να αναζητά τα ίχνη εξαφανίσεων και δολοφονιών στα δύσκολα μονοπάτια που οδηγούν στις βόρειες συνοικίες της πόλης του, της Μασσαλίας. Έναν χώρο όπου διασταυρώνονται Γάλλοι ρατσιστές, διεφθαρμένοι αστυνομικοί, φανατικοί ισλαμιστές, ενώ η σκιά της Μαφίας απλώνεται παντού. Μόνο που αυτή τη φορά ο Μοντάλ έχει παραιτηθεί από το Σώμα και ενεργεί για δικό του λογαριασμό. Κουρασμένος αλλά πάντα αποφασισμένος να φτάσει ως το τέλος, συνεχίζει την περιπλάνησή του στους δρόμους της χαμένης αθωότητας. Παλεύοντας μεταξύ νοσταλγίας και ανταρσίας, δρα για χάρη της συντροφικότητας και της φιλίας με την ίδια πάντοτε ανθρωπιά.

[trillian]

Η τριλογία της Μασσαλίας είναι από τα πολύ αγαπημένα μου - ειδικά το τρίτο, Solea, που αφήνει μια πραγματικά πικρή γεύση, αντάξια του σκοτεινού ύφους της σειράς ;)

[D'Ailleurs]

Η τραγική αλήθεια είναι οτι εμένα δεν με ενυπωσίασε. Βασικά είναι πολύ κλαψο#@#@#@ για τα γούστα μου, χώρια που η εμμονη του για το φαγητό (πετάει 10-15) συνταγές σε κάθε βιβλίο ωρες-ωρες με εκνευρίζει. Προτημώ πιο hard-boiled τύπους, αφού ο Μοντάλ σε κάθε κεφάλαιο μου δίνει την αίσθηση οτι θα βάλει τα κλάμματα. Παρόλα αυτα ήθελα να το διαβάσω γιατι έχω διαβάσει και τα υπόλοιπα και σίγουρα θα τσεκάρω τα άλλα βιβλία του Ιζζο, (κάποια στιγμή στην ζωή μου)...

[araquel]

λόγω υποχρεώσεων, με αργούς ρυθμούς ολοκλήρωσα το fifty degrees below του kim stanley robinson και προχωράω στο τρίτο (και τελευταίο) βιβλίο, το sixty days and counting. περισσότερα, στο αντίστοιχο νήμα.

[Darkchilde]

Διάβασα και το Graphic Novel "The Last Temptation" Από Neil Gaiman & Michael Zulli, το παιδικό "The Dangerous Alphabet" του Neil Gaiman & Gris Grimly και τώρα άρχισα το "Cosmos" του Carl Sagan, που είναι βασισμένο στην τηλεοπτική σειρά. Μπορώ να πώ ότι ο Carl Sagan ήταν πάντα ένα από τα είδωλά μου.

[Sileon]

Τελείωσα εδώ και λίγες μέρες το "Η ματωμένη εκστρατεία" του Πρέσφιλντ. Καλό ήταν, αλλά σίγουρα ένα επίπεδο κάτω απο απο τις "Πύλες της φωτιάς".

 

Ξεκίνησα το "η Πανδώρα στο Κογκό" του Πινιόλ. Ο ίδιος έχει γράψει το καταπληκτικό "Ψυχρό δέρμα".

Για την ώρα το βιβλίο είναι απλά κορυφή. Εθιστικότατο, με πολύ δυνατή γραφή και ιστορία καθηλωτική με όλη την σημασία της λέξης. Περισσότερα, όταν το τελειώσω.

[Naroualis]

Χωρίς Ίντερνετ χτες βράδυ και το έριξα στο διάβασμα.

 

Robert Rankin, The Hollow Chocolate Bunnies of the Apocalypse. Πόσο γερά νεύρα έχετε; Θα σας χρειαστούν όλα. Για διάφορους λόγους. Αλλά ας τα παρουμε από την αρχή.

 

Νεαρός ετών 13, ονόματι Τζακ ξεκινάει από το χωριό του to seek his fortune στην πόλη. Φτάνοντας εκεί, ανακαλύπτει ότι δεν είναι μια πόλη ό,τι κι ό,τι, αλλά η Toy City, πρώην Τoy Town, στην οποία τα παιχνίδια είναι ζωντανά. Εκεί θα μπλεχτεί σε μια φοβερή αστυνομική περιπέτεια, όπου όλοι η ήρωες των Nursery Rimes, όπως ο Humpty Dumpty, η Mother Goose, η Mary Mary, o Little Boy Blue και άλλοι δολοφονούνται ειδεχθώς. Στην περιπέτειά του θα βρει σύμμαχο τον Eddie, που είναι teddie bear και θα ανακαλύψει όλες τις βρωμερές πλευρές της πόλης. Χαρακτηριστική είναι η σκήνη που ο Έντυ πηγαίνει τον Τζάκ σε ένα doll house, όπου τσατσά είναι η Mother Goose κι όπου ο Έντι κάποτε μεθυσμένος "humped a potted plant". Το όλο κόνσεπτ είναι έξυπνο, αλλά κάποιες φορές καταντά ενοχλητικό, γιατί δίνει στα παιχνίδια διαστάσεις πραγματικών διεστραμμένων ανθρώπων.

 

Η γραφή είναι κάπως κουραστική, γιατί μπλα-μπλα-δίζει χωρίς λόγο κι αιτία κάποιες φορές. Κι ο Τζακ παρόλο που είναι 13 χρονών και χωριατόπουλο, έχει ζουράριο λεξιλόγιο.