Τι διαβάζετε;

[ntoing]

Making Money του Terry Pratchett

 

 

(καλώς σας βρήκα)

[Darkchilde]

Καλώς ήρθες ntoing!

[tetartos]

Διάβασα το "Τριγυρίζοντας σε μικρό τόπο" (Puttering about in a small land) του Philip K. Dick. Εντυπώσεις εδώ.

[Waylander]

Μολις τελειωσα το "Ουρανιος θρονος" αρκετα καλο(το δευτερο στην τριλογια Τεμεραιρ) και αρχισα το Γαλλος εκτελεστης που βρηκα τυχαια χτες και μου γιαλυσε.... :tongue:

[Sileon]

Διάβασα τον μισοαδερφό του Λαρς Σόμπι Κρίστενσεν. Ένα τεράστιο βιβλίο- πραγματικά, 650 σελίδες, σχεδόν Α4 μεγέθους και πυκνογραμμένο- το οποίο αφηγείται μέσα απο τα μάτια του μικροκαμωμένου ήρωα την ζωή της οικογένειάς του, δηλαδή των τριών γυναικών- προγιαγια, γιαγιά και μάνα με τις οποίες μεγάλωσε, καθώς και τον αντιδραστικό, τσαμπουκαλεμένο αδερφό. Μέσα απο την αφήγηση ξεδιπλώνεται ένα πανέμορφο Νορβηγικό φόντο , απο τον δεύτερο παγκόσμιο, τα τσίρκα και τους σουρρεαλιστικούς χαρακτήρες-χαρακτηριστικός ο "ψηλότερος άνθρωπος του κόσμου "- μέχρι τους φίλους του και όλους εν γένει τους χαρακτήρες που πλαισιώνουν τον κεντρικό άξονα του βιβλίου, δηλαδή, αυτό του παρελθόντος ως υλικό για τις πιο όμορφες ιστορίες. Το βιβλίο, απλά είναι πανέμορφο. Μπορεί να τρομάζει ο όγκος του, αλλά το περιεχόμενό του ανταμείβει. Ενδείκνυται σε λογοτέχνες και όλους όσους ασχολούνται με την τέχνη του γραψίματος. Ο συγγραφέας δίνει μαθήματα γραφής, λόγου και χειρισμού της δημιουργικότητας.

 

Εν συνεχεία, διάβασα το τελευταίο βιβλίο του Πρέσσφιλντ με τίτλο "σκοτώστε τον Ρομέλ". Ο συγγραφέας του επιτυχημένου, καταπληκτικού βιβλίου "οι πύλες της φωτιάς", επιστρέφει με άλλο ένα ιστορικό μυθιστορήμα και κάνει μια μικρή έκπληξη στους αναγνώστες του, αφήνοντας την αρχαία ελλάδα και μεταφέροντας την πένα του στην Βόρεια Αφρική του Β' Παγκοσμίου πολέμου, όπου Βρεττανική ομάδα καταδρομών- η ιστορική Long Range Desert Group- αναλαμβάνει να σκοτώσει, όπως λέει και ο τίτλος, τον ηγέτη των Αφρικα Κορπς, Ρομέλ.

Το βιβλίο αποτελεί ένα έργο με την χαρακτηριστική γραφή του Πρεσσφιλντ, ίσως ελαφρώς πιο απλή αφού την αφήγηση κάνει μέλος των επιχειρήσεων- μορφωμένος, βέβαια, αλλά το έργο αποτελεί μια εξιστόρηση που εν μέρει υιοθετεί τακτικές ημερολογίου, με τις περιγραφές των επιχειρήσεων, του εξοπλισμού και την εν γένει σύσταση και σύνθεση των ομάδων να γίνεται με τον πλέον αριστοτεχνικό τρόπο. Βέβαια, το όλο εγχείρημα δεν είναι απόλυτα αποτελεσματικό. Μέρη και τοποθεσίες αναφέρονται με ρυθμούς οπλοπολυβόλου, με αποτέλεσμα ο αναγνώστης να χρειάζεται να βγάζει τα μάτια του στους χάρτες, ενώ η όλη εξέλιξη υπήρξαν φορές που δεν μου ήταν απόλυτα σαφής. Η ομάδα βολόδερνε σε κακοτοπιές, έρμαιο τον εξελίξεων και της ίδιας της της φύσης -ως αυτόνομη, μικρή ομάδα δεν έπαιρνε μέρος στα πεδία μαχών- με αποτέλεσμα ο αναγνώστης, ναι μεν να μαγεύεται απο περιπετειώδεις περιγραφές, οι οποίες εν τέλει εξαντλούνταν ως αυτόνομα περισταστικά. Το "όλον" της ιστορίας και η συνοχής της, δεν μου ήταν πάντα απόλυτα σαφής.

Προς Θεού, μην δώσω τη εντύπωση πως επρόκειτο για συρραφή γεγονότων. Βασικά, όποιος έχει διαβάσει την Ματωμένη Εκστρατεία του ιδίου, μπορεί να καταλάβει περίπου για τι μιλάω.

Όπως και να έχει, το βιβλίο είναι κατά πολύ πάνω απο τον πύχη των κυκλοφοριών και κάθε κριτική και ξεψάχνισμα γίνεται επειδή πρόκειται για έναν ταλαντούχο συγγραφέα με τρομερά δείγματα γραφής.

 

Ξεκίνησα την τρυφερότητα των λύκων της Stef Penney.

[Arachnida]

"Μικρές Ατιμίες" του Καρνέζη, ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ.

Μια συλλογή διηγημάτων με τα παθήματα των αμαρτωλών κατοίκων ενός απομονωμένου χωριού.

[Naroualis]

Τελείωσα το Teckla του Steven Brust (για τον οποίο θα ανοίξω ένα ξεχωριστό τόπικ, μόλις μου το επιτρέψει ο χρονος). Είναι η τρίτη νουβέλα με ήρωα τον επαγγελματία δολοφόνο Vlad Taltos, σε φάνταζυ setting, και με πολιτικές προεκτάσεις αυτή τη φορά. Οι Easterners αποφασίζουν ότι δε θέλουν να είναι πια τα παραπαίδια των Draghaerans και προσπαθούν να κάνουν την επανάστασή τους. Η γυναίκα του Vlad που ακούει το κακόηχο (για μένα) όνομα Cawti, αποφασίζει να τους ακολουθήσει. Εκείνος δεν το κάνει και γενικά είναι ένα πολύ στενάχωρο βιβλίο, με διλήματα απόπειρες δολοφονίας και μπόλικες σκηνές πραγματικής ανατριχίλας ανάμεσα στο ζευγάρι. Ο άνθρωπος πρέπει αν είχε πρεάσει από μεγάλο μανίκι σε κάποιο του χωρισμό για να ξέρει και να τα περιγράφει τόσο καλά.

 

Συνεχίζω με Μάριο Κουτσούκο και Πύλη και για το λεωφορέιο Πάνο Φιλιππακόπουλο και Αλυσίδες από Πυρίτιο. Κανένα από τα δύο δε με ενθουσιάζει (για να μη παρεκτραπώ σε περιγραφές και με πείτε πάλι κακιά.)

[dreamwhisperer]

Συνεχίζω με Μάριο Κουτσούκο και Πύλη

 

Μα το θεό, που το βρήκες?;;;;;;;;;?

 

Σημείωση, ο Μάριος ήταν ακόμα στο σχολείο όταν το εξέδωσε. Λιβάνης παρακαλώ.

(Και μετά λέμε ότι είμαστε νέοι, μερικοί).

Τώρα το θυμήθηκα γιατί εκείνη την εποχή μου είχε κάνει εντύπωση. Έψαξα λίγο στο google, και βρήκα τη σελίδα του στο Myspace.

Δεν ξέρω αν πρέπει να το βάλω εδώ. Πάντως λέει ότι ετοιμάζει το καινούριο του μυθηστόρημα.

 

Θα περιμένω μία κριτική και μην φοβάσαι δεν θα σε πω κακιά...

[Naroualis]

Εύσημα στον Electroscribe, που όντας κάτοικος Πάτρας μου το παρέδωσε πριν από μερικους μήνες. Στην Αθήνα δεν υπάρχει ούτε ένα αντίτυπο για δείγμα, το έψαχνα τουλάχσιτον τρία χρόνια. Πάντως μην ακονίζεσαι () γιατί το βιβλίο απέχει πολύ από το να διεκδικήσει δάφνες πρωτοεμφανιζόμενου. Μακάρι να βγάλει κάποιο καινούργιο, γιατί είναι κριμα να μέινει ο κόσμος με την εντύπωση ότι η Πύλη είναι η προσφορά του στον κόσμο των γραμμάτων.

[dreamwhisperer]

Εύσημα στον Electroscribe, που όντας κάτοικος Πάτρας μου το παρέδωσε πριν από μερικους μήνες. Στην Αθήνα δεν υπάρχει ούτε ένα αντίτυπο για δείγμα, το έψαχνα τουλάχσιτον τρία χρόνια. Πάντως μην ακονίζεσαι () γιατί το βιβλίο απέχει πολύ από το να διεκδικήσει δάφνες πρωτοεμφανιζόμενου. Μακάρι να βγάλει κάποιο καινούργιο, γιατί είναι κριμα να μέινει ο κόσμος με την εντύπωση ότι η Πύλη είναι η προσφορά του στον κόσμο των γραμμάτων.

 

Κακιά!

(Είπα ψέματα) :tongue:

Edited December 4, 2008 by dreamwhisperer

[kitsos]

Έχω πέσει με τα μούτρα στον Κόμπες.

[Naroualis]

Έχω πέσει με τα μούτρα στον Κόμπες.

[D'Ailleurs]

David Morrell - The brotherhood of the roseMorrell's primary hero is Jewish CIA agent Saul, who assassinates the six members of the Paradigm Foundation - a private cover for US negotiations with the Arabs. But then, though Saul was following orders from his mentor/foster-father Eliot (the CIA's #4 man), he appears to be targeted for CIA assassination. Has Eliot turned against him? So it seems, as Saul turns fugitive, trying to link up with his foster-brother Chris, a Catholic ex-agent also trained by Eliot. But Chris, meanwhile, is vengefully killing a KGB agent in one of those sacred safe-houses - which means that all the world's spies will be out to kill him...(παρεπιπτώντος είναι ο συγγραφέας του First Blood)

Patricia Highsmith - Ripley under waterΓια πάνω από 40 χρόνια η συγγραφέας δεν έπαψε να αναπτύσσει τη μοναδική της τέχνη του σασπένς και ιδιαίτερα με τη σειρά της με πρωταγωνιστή Τομ Ρίπλευ. Αν και η κλίση του για το κακό δεν έχει αμβλυνθεί ο Τομ Ρίπλευ έχει μεγαλώσει και κατά κάποιο τρόπο μαλακώσει. Ζει μια ήσυχη ζωή στην γαλλική εξοχή, αυτάρκης με την κομψή σύζυγο του Ελοίζ και μια αφοσιωμένη σπιτονοικοκυρά,ανάμεσα στα λουλούδια και τους πίνακες του, και ενδιαφέρεται περισσότερο για τα κρασιά του παρά για τις κηλίδες αίματος στην κάβα του. Τότε ένα ζεύγος ενοχλητικών και νοσηρών Αμερικανών νοικιάζει μια έπαυλη στο ίδιο χωριό.Αρχικά το ζεύγος μοιάζει σαν κάτι το αξιοπερίεργο, το γούστο τους είναι απεχθές καθώς και οι

τρόποι τους, είναι ενοχλητικά ενημερωμένοι για γεγονότα του παρελθόντος του Ρίπλευ που ο ίδιος θα ήθελε να τα ξεχάσει, και ιδιαίτερα για την εξαφάνιση κάποιου Μέρτσισον, τη χρονιά που είχε έρθει να ερευνήσει για μια υπόθεση πλαστών πινάκων και σχεδόν κομπάζουν γι'αυτή τους τη γνώση. Προφανώς αυτό

διαταράσσει την ηρεμία του Ρίπλευ και αρχίζει ένα ασφυκτικό παιχνίδι γάτας και ποντικού που οδηγεί στην Ταγγέρη και στο Λονδίνο και πίσω στο Φονταινεμπλώ, όπου βρισκόμαστε μπλεγμένοι στους μαιάνδρους της αγοράς της τέχνης και στις ψυχολογικές αβύσσους που η συγγραφέας γνωρίζει ν'αποκαλύπτει κάτω από τα

μάτια μας.

 

Αντρέα Καμιλέρι - Υποχρεωτική πορείαΗ είδηση ότι οι μολότοφ που βρέθηκαν στο Λύκειο Ντιάζ στη διάρκεια της G8 είχαν τοποθετηθεί εκεί από την αστυνομία της Γένοβας, προκειμένου να δικαιολογήσει την εισβολή της στο κτίριο, είναι η σταγόνα που κάνει το ποτήρι να ξεχειλίσει και οδηγεί τον Μονταλμπάνο να πάρει την απόφαση να δηλώσει την παραίτησή του από το σώμα της αστυνομίας...

Η πρωινή βουτιά, που στην αρχή λειτουργεί σαν ευλογία και λύνει το μουδιασμένο από τις κακές σκέψεις κορμί, του επιφυλάσσει μία ακόμη δυσάρεστη έκπληξη μέσα στην ίδια βδομάδα... Το πόδι που ακούμπησε το δικό του μέσα στο νερό είναι πόδι νεκρού...

Τα πολιτικά γεγονότα, η τακτική που είχε εφαρμόσει η αστυνομία προκειμένου να καταστείλει τις διαδηλώσεις, η στάση του κράτους απέναντι στους μετανάστες: όλα αυτά σαν να είχαν συνωμοτήσει για να χειροτερέψουν ακόμη περισσότερο την έτσι κι αλλιώς κακή ψυχική του κατάσταση. Ίσως δεν μπορούσε να ακολουθήσει τις εξελίξεις, ίσως να τον είχαν κιόλας προσπεράσει, όμως η σκέψη ότι το πτώμα του άγνωστου ανθρώπου που επέπλεε στην επιφάνεια της θάλασσας θα έμενε πιθανότατα έτσι, χωρίς ποτέ να βρεθεί και να δικαστεί ο ένοχος, τον αρρώσταινε περισσότερο.

Για τον αστυνόμο αυτή η συνάντηση με τον άγνωστο νεκρό ήταν μια πρόκληση, η αιτία που τον έκανε ν' αναβάλει την παραίτησή του, αλλά συγχρόνως τον οδήγησε στο δύσκολο και επικίνδυνο δρόμο μιας διπλής έρευνας. Δύο υποθέσεις με "παράλληλη πορεία", δύο γραμμές που, παρότι είναι μοιραίο να συναντηθούν κάπου, αρνούνται πεισματικά να το κάνουν: κάτι αινιγματικό και ανησυχητικό εμποδίζει τα κομμάτια του παζλ να μπουν στη σωστή τους θέση...

[heiron]

Τώρα περίμενε για το χτες

Επιτέλους το βρήκα σε προσφορά και εκεί που έλεγα ότι αρκετό Ντικ διάβασα την τελευταία διετία...Τσουπ!

Λοιπόν,είμαι περίπου στα μισά και επιτέλους άρχισε να γίνεται λίγο ενδιαφέρον.Δεν είναι τόσο καλογραμμένο.Επίσης δεν είναι τόσο...χμμμ...λιτό(?) όσο άλλα βιβλία του.300 σελίδες και βάλε για μια απλή Ντίκεια περιπέτεια.Το καλό είναι ότι δεν θα αφήσει απογοητευμένο κανένα φαν του συγγραφέα καθώς έχει όλα τα συνηθισμένα στοιχεία.Προβληματικό ήρωα σε γάμο υπο διάλυση,νευρικές πρώην,ωραίες γκόμενες,ναρκωτικά,ομοιώματα,ψεύτικες πραγματικότητες,παντοδύναμες εταιρίες κτλ κτλ.

[Mort13]

Harry Potter and the Goblet of Fire, της J.K. Rowling.

 

Μπορώ να πω ότι είναι μια χαρά σειρά.

[Eric Draven]

Ξεκίνησα ένα παλιό (και μάλλον σπάνιο) βιβλίο, που βρήκα στη βιβλιοθήκη μιας φίλης μου. Λέγεται 'Υπνωτισμός & Αυτοϋπνωτισμος, υπό το φως της επιστήμης', του Δρ Σπύρου μακρή.

Φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον. Το ξέρατε ότι ενώ ο υπνωτισμός μπορεί να διαπεράσει στέρεα αντικείμενα όπως τοίχους, δεν μπορει να διαπεράσει μετάξι..?

[tetartos]

Τέλειωσα το Gold, μια ανθολογία του I. Asimov με λιγότερο γνωστά διηγήματα και διάφορα άρθρα/editorials του σχετικά με την ΕΦ και τη συγγραφή. Παρότι τα άρθρα είναι καταπληκτικά, τα διηγήματα με άφησαν αδιάφορο...

[kitsos]

Τον κόκκινο θερισμό «The red harvest» του Ντάσιελ Χάμετ.

[Dark desire]

Τις 120 μερες των Σοδομων του ντε Σαντ. Αυθεντικος τρομος! (κυριως αν το δεις ως αλληγορια για την αγριοτητα της εξουσιας οταν δεν ελεγχεται απο πουθενα)

Edited December 8, 2008 by Dark desire

[Nihilio]

Τον Παρια του Μάστερτον. Παραδόξως είναι η τρίτη φορά που διαβάζω το ίδιο ακριβώς στόρυ από αυτόν, αλλά εδώ το γράφει διαφορετικά ο άτιμος και με εντυπωσίασε ως τώρα

[D'Ailleurs]

Τον κόκκινο θερισμό «The red harvest» του Ντάσιελ Χάμετ.

 

δεν είναι υπέρ-απολαυστικό βιβλίο; Φυσικά όχι τόσο καλό όσο το "The thin man" αλλα τα σπάει κυριολεκτικά.

[kitsos]

δεν είναι υπέρ-απολαυστικό βιβλίο; Φυσικά όχι τόσο καλό όσο το "The thin man" αλλα τα σπάει κυριολεκτικά.

 

Μέχρι στιγμής ο Χάμετ δε με έχει απογοητεύσει ποτέ. Τον κόκκινο θερισμό δεν τον έχω ολοκληρώσει ακόμα αλλά φαίνεται πως αξίζει το χρόνο του.

[Naroualis]

Χτες τελείωσα δύο βιβλία που τα διάβαζα ταυτόχρονα (και να σας λείπουν οι ειρωνείες σχετικά με τα μάτια μου που κοιτάνε το ένα στο ένα βιβλίο και το άλλο στο άλλο, εννοούσα ότι το ένα βιβλίο το διάβαζα στο σπίτι και το άλλο στο λεωφορείο).

 

Αλυσίδες Από Πυρίτιο, Πάνος Φιλιππακόπουλος. Ένα μέτριο βιβλίο, που υποθέτω να ήμουν εφ-φαν θα μου άρεσε περισσότερο. Το θέμα δεν διαπρέπει μετά της πρωτοτυπίας του: η μάχη του ιδεαλιστή επιστήμονα και του ανθρώπου εν γένει, με τη μηχανή και το απολυταρχικό καθεστώς. Οι χαρακτήρες του είναι κάπως πολυλογάδες, επιμένοντας να εξηγούν στους άλλους πράγματα που οι άλλοι τα ξέρουν ήδη (ενώ εμείς όχι κι αυτός είναι ο κάπως αδέξιος τρόπος του να τα μάθουμε). Γενικά η αντιμετώπιση του θέματος από το συγγραφέα θυμίζει λίγο τη γενιά πριν από τον Χέρμπερτ, όπου οι «πραγματικοί» ήρωες ήταν οι επιστήμονες. Πάντως δεν είναι κακό βιβλίο. Μάλλον ελαφρά παρωχημένης αισθητικής θα έλεγα ότι είναι.

 

Πύλη, Μάριος Κουτσούκος. Για στεναχώρια του dreamwhisperer ( ), δε θα κάνω κριτική στο βιβλίο αυτό. Θα πιαστώ όμως από το γεγονός της ανάγνωσής του για να καταδικάσω εκδοτικές πρακτικές που παίρνουν το κείμενο ενός παιδιού 15-16 χρονών, του διορθώνουν λίγο τη γραμματική και τη σύνταξη και το εκδίδουν. Ποιος ο λόγος; Η κίνηση αυτή ήταν και είναι παντελώς αψυχολόγητη, για να μη μιλήσω για το εμπορικό σκέλος του θέματος. Κι επιπλέον πιστεύω ότι για τον ίδιο το συγγραφέα μόνο κακό θα μπορούσε να του κάνει ο συνδυασμός του ονόματός του με αυτό το βιβλίο. Γενικά, η ανάγνωσή του αφήνει αυτήν την επίγευση: σε κάνει να οργίζεσαι με τον έμπορο και να αδιαφορείς εντελώς για το ίδιο το κείμενο. Η λέξη παιδαριώδης ποτέ δε συνόδεψε τόσο καλά την πλοκή και την λογοτεχνική αξία ενός έργου.

Edited December 10, 2008 by Naroualis

[mman]

Τέλειωσα το Gold, μια ανθολογία του I. Asimov με λιγότερο γνωστά διηγήματα και διάφορα άρθρα/editorials του σχετικά με την ΕΦ και τη συγγραφή. Παρότι τα άρθρα είναι καταπληκτικά, τα διηγήματα με άφησαν αδιάφορο...

Ακριβώς.

[Mort13]

Κατά σύμπτωση διάβασα κι εγώ αυτό το διάστημα μια συλλογή του Asimov. Λέγεται The Best of Isaac Asimov και εκδόθηκε το 1973. Βέβαια όπως λέει ο ίδιος τον τίτλο τον διάλεξε ο εκδότης κι ο ίδιος θα έβαζε ως τίτλο 'The Pretty Good and Pretty Representative Stories of Isaac Asimov' αλλά τότε κανείς δεν θα το αγόραζε. Περιέχει πάντως κάποιες χαρακτηριστικές ιστορίες, όπως το Marooned Off Vesta που είναι το πρώτο διήγημά του που εκδόθηκε, το γνωστό και μη εξαιρετέο Nightfall, το The Last Question το οποίο είναι όπως λέει η αγαπημένη του ιστορία από όλες όσες έγραψε στην καριέρα του και το Mirror Image στο οποίο πρωταγωνιστούν οι Baley και Olivaw. Συνολικά περιέχει τις εξής ιστορίες:

 

Marooned Off Vesta, Nightfall, C-Chute, The Martian Way, The Deep, The Fun They Had, The Last Question, The Dead Past, The Dying Night, Anniversary, The Billiard Ball και Mirror Image.