Τι διαβάζετε;

[Eroviana]

Celebrate, people! το sff καταλογογραφήθηκε και επισήμως!

 

Έχει μπει και στην πτυχιακή μου το φόρουμ μας! Μου είπαν ότι μπορεί να την εκδώσουμε, οπότε θα υπάρχει κι αλλού επισήμως (και διατηρώ τα πρωτία! μούχαχα!)

[Naroualis]

Επιστροφή στο Αύριο, Διαμαντής Φλωράκης. Το είχα διαβάσει και παλαιότερα, αλλά τότε ήμουν μάλλον πολύ μικρή για να καταλαβω έστω μια γιώτα ή μια κουλούρα από αυτά που πραγματεύεται το βιβλίο. Ομολογώ ότι τα βιβλία στα οποία εμπλέκεται συλλογιστική και φιλοσοφία δεν είναι το φόρτε μου, αλλά με αυτό παρασύρθηκα. Διάβαζα και ξαναδιάβαζα κάποιες φράσεις του, μέχρι που να υποψιαστώ ότι κάτι άρχισα να καταλαβαίνω από το βάθος (ή καλύτερα το ύψος, διότι περί γίγαντα πρόκειται) της σκέψης του άνθρωπου αυτού.

[Tiessa]

Τα παιδιά του Χούριν, του Τόλκιν πατέρα και ολίγον υιού.

Με τα σκονάκια του Σιλμαρίλιον δίπλα, φυσικά, και τους χάρτες ανοιχτούς, γιατί διαπίστωσα ότι τα τέσσερα πέμπτα των ονομάτων και τοποθεσιών που εμφανίζονται δεν τα θυμάμαι.

[Naroualis]

Ρέιβεν Σίτυ, η τελευταία Βαβέλ, του Χάρη Χριστοφορίδη. Σχόλια εδώ.

[Naroualis]

Τελείωσα το βιβλίο Η γραμμή του χρόνου, του Σταύρου Μουντουφάρη. Είναι εφ, διαδραματίζεται στο Ηράκλειο του σήμερα (ή του πάντοτε, όπως λέει κι ο ίδιος ο συγγραφέας) και μιλάει για "κάτι" που ενώνει ξαφνικά δύο timelines, εκείνη του σημερινού Ηράκλειου κι εκείνη του Χάνδακα, τις μέρες της λήξης της πολιορκίας του από τους Οθωμανούς, το 1669. Είναι γενικά καλογραμμένο, σαν βιβλίο, με ωραία σκηνικά, ενδιαφέροντες, τριτεύοντες χαρακτήρες και σχετική αληθοφάνεια, του είδους Λάβκραφτ (είναι δηλαδή καλά μπλεγμένη η πραγματικότητα κι η ιστορικότητα με το φανταστικό κομμάτι). Βοηθάει σ' αυτό και το ότι ο συγγραφέας είναι μόνιμος κάτοικος Ηρακλείου... Στα αρνητικά του μια μικρή αφέλεια στην πλοκή, πολλοί κεντρικοί ήρωες, όχι πολύ καλά σκιαγραφημένοι, και μια αίσθηση που θυμίζει λίγο παλπ λογοτεχνία. Αν και είναι σαφώς καλύτερο από το άλλο του βιβλίο που έχω διαβάσει, το Αιώνων Όνειρα, στο οποίο η παλπ αίσθηση ήταν πολύ πιο έντονη.

[trillian]

The Red Wold Conspiracy, Robert Redick.

 

Η υπόθεση: To Charthand, το τελευταίο από τα αρχαία Μεγάλα Πλοία, ξεκινάει για ένα πολύ σημαντικό ταξίδι: Θα μεταφέρει τον πρέσβη της Αυτοκρατορίας του Arqual και την κόρη του στην εχθρική αυτοκρατορία των Mzithrin, για να σφραγίσουν μια συμφωνία ειρήνης, παντρεύοντας την κόρη του με έναν πρίγκιπα των εχθρών. Αλλά ο πρέσβης δεν είναι ο μόνος που επιβαίνει στο πλοίο, και ο καθένας έχει τα δικά του σχέδια... Και, όπως μας πληροφορεί το βιβλίο ευθύς εξαρχής, το πλοίο κάποια στιγμή χάνεται στη θάλασσα χωρίς να αφήσει κανένα ίχνος... Ποια είναι η μοίρα του Charthand;

 

Ντεμπούτο του συγγραφέα, πρώτο βιβλίο μιας τριλογίας, και ως τέτοιο ομολογώ ότι ήταν αρκετά ενδιαφέρον. Ωραία κοσμοπλασία, ωραίοι χαρακτήρες, ενδιαφέρουσα πλοκή... Η οποία όμως σε σημεία κάπου έχανε εντελώς το ρυθμό της, και νομίζω αυτό ήταν και το σοβαρό μειονέκτημα. Ελπίζω το δεύτερο της σειράς να είναι πιο προσεγμένο, γιατί σίγουρα κέρδισε αρκετά το ενδιαφέρον μου ώστε να θέλω να τη συνεχίσω κάποια στιγμή.

[Naroualis]

Οδυσσέας Γκρέϋ, το 13ο Κρανίο. Ο συγγραφέας είναι Έλληνας, γράφει με ψευδώνυμο, στο αυτάκι του βιβλίου λέει ότι είναι ναυτικός. Αυτό φαίνεται και μέσα στο βιβλίο. Αλλά ας τα πάρω από την αρχή.

 

Πρόκειται για άλλο ένα βιβλίο της NPN Theory, μόνο που... είναι πετυχημένο! Ειλικρινά, ποτέ δεν περίμενα ότι θα έλεγα κάτι τέτοιο για ένα βιβλίο τέτοιας θεματολογίας. Κι όμως. Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από έναν σκίπερ (καπετάνιο) σε ιστιοφόρα, ο οποίος καλείται να αναλάβει ένα ναύλο στο Αιγαίο. Το ταξίδι ξεκινάει σαν αρχαιολογική, περίπου λάθρα, εκδρομή και καταλήγει με πολύ μυστήριο. Μπλέκοντυαι πολλά θέματα μέσα, οι Εσσαίοι, οι Ναϊτες (εξού το το ΝΡΝ), οι Καθαροί, οι Αζτέκοι, κλπκλπκλπ. Ο συγγραφέας φαίνεται να ξέρει πού πατάει, κι αν δεν έκανε πολύ μεγάλη έρευνα για να μπορέσει να το γράψει, τότε πρόκειται για κινητή εγκυκλοπέδια από μόνος του.

 

Από πλευράς γραφής είναι λίγο φλύαρος και καποιες στιγμές γίνεται και κουραστικός, περιγράφοντας όλη τη διαδικασία του απόπλου και του κατάπλου, αλλά εντάξει, τι να κάνουμε, του το συγχωρούμε. Επίσης κάποιες φορές ρέπει προς το μελόδραμα, αλλά τουλάχιστον δεν το κάνει στις σκηνές σεξ (πράγμα που προσωπικά με απογοητεύει).

 

Και κάτι που παραδόξως πρόσεξα. Στην αρχή το σκηνικό τοποθετείται το 1987, αλλά στο τέλος αναφέρει ότι είναι 1989. Υποθέτω ότι πρόκειται για λαθάκι που ξέφυγε στην επιμέλεια.

[Darkchilde]

Η Κληρονομιά του Έρεβους - Στυλιανός Μαυράκης

 

Μόλις το άρχισα και φαίνεται ενδιαφέρον. Για περισσότερα, όταν το τελειώσω.

[Mort13]

Hyperion του Dan Simmons. Με πόρωσε τόσο πολύ που αν και δεν το συνηθίζω (και θα ήθελα να διαβάσω κάτι μικρότερο τώρα για να ξεκινήσω καλά στο Read Off) μάλλον θα πιάσω αμέσως τη συνέχειά του.

[melkiades]

Αυτες τις μέρες τελειωσα τον Κοκκινολαιμη του Νορβηγού Jo Nesbo.

Υπόθεση

Τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά για τον ντετέκτιβ Χάρι Χολ. Μια γκάφα που κάνει εν ώρα υπηρεσίας προκαλεί δημόσιο διασυρμό και η υπηρεσία του τον μετακινεί και του αναθέτει μια ανιαρή παρακολούθηση νεοναζιστών στο Όσλο. Δεν θα περάσει πολύς καιρός και ο Χάρι θα βρεθεί αντιμέτωπος με έναν κόσμο παράνομου εμπορίου όπλων, απάνθρωπων κακοποιήσεων, σεξουαλικών εκβιασμών και δολοφονιών. Η έρευνά του τον οδηγεί πίσω στη ζοφερή περίοδο της νορβηγικής ιστορίας - τότε που τα μέλη της κυβέρνησης συνεργάστηκαν με τους ηγέτες της ναζιστικής Γερμανίας και τα νορβηγικά στρατεύματα πολέμησαν για τον Χίτλερ στο Ανατολικό Μέτωπο. Και καθώς η έρευνά του προχωρά και τα πτώματα πληθαίνουν, γίνεται φανερό πως ο δολοφόνος είναι αποφασισμένος να υπηρετήσει τη δική του δικαιοσύνη. Ποιος είναι όμως; Και πώς συνδέονται όλα αυτά τα γεγονότα που συνέβησαν πριν από πενήντα χρόνια; Ένα πράγμα πάντως είναι σίγουρο: κάποιος πρέπει να τον σταματήσει.

 

Οι εντυπώσεις μου ειναι πολυ καλες. Πολυ ωραια περιγραφη χαρακτηρων. Πολλά συντομα κεφαλαια με εναλλαγες στις χρονιες (απο το σήμερα στα χαρακώματα στο Ανατολικο μέτωπο το 1944) μαθαινεις και αρκετα πραγματα για εκεινη την εποχη. Πολυ ευχαριστο και καθόλου βαρετο.

 

Τώρα διαβαζω την Κλαρα στο μισοσκοταδο του Jose Carlos Somoza. Πολυ ενδιαφερον με αρκετα ζοφερη ατμοσφαιρα και πολυ πρωτοτυπο θέμα αλλα νομιζω υπερβολικα ογκώδες (600 σελιδες περιπου) που απο ενα σημειο και μετα παρα το οτι ειναι πολυ καλογραμμενο εχει αρχισει να με κουραζει. Το καλο ειναι οτι το ξεκινησα στις διακοπες οποτε μαλλον θα το καταφερω να το τελειωσω αυτες τις μερες.

[Sileon]

Hyperion του Dan Simmons. Με πόρωσε τόσο πολύ που αν και δεν το συνηθίζω (και θα ήθελα να διαβάσω κάτι μικρότερο τώρα για να ξεκινήσω καλά στο Read Off) μάλλον θα πιάσω αμέσως τη συνέχειά του.

 

 

Όλο έλεγα να το αρχίσω και συνεχώς το ανέβαλλα μέχρι που τώρα, που μου ήρθε η διάθεση, δεν το έχω εύκαιρο-το δάνεισα πριν το καλοκαίρι, και άντε να μου το επιστρέψουν τώρα.

 

Διάβασα, λοιπόν, το Starship troopers του Robert A. Heinlein. Ωραίο βιβλίο, δεν μπορώ να πω, αλλά, έχοντας δει την ταινία, παρόλο που περίμενα να είναι κάτι πιο ουσιαστικό, σίγουρα δεν είχα στο μυαλό μου μια ενδελεχή εξιστόρηση της εκπαίδευσης και λοιπών λεπτομερειών. Η δράση πολύ λίγη και άπειρο μπλα-μπλα γύρω απο θεωρίες για την δικαιολόγηση της εδραίωσης της μιλιταριστικής αυτής κοινωνίας.

Για να εξηγηθώ, ήταν καλογραμμένο και καθόλου κουραστικό, απλά ήμουν συνεχώς σε μια κατάσταση υπερδιέγερσης, περιμένοντας ένα μακελειό το οποίο τελικά εμφανίζεται αλλά κρατάει λίγο.

 

Ξεκίνησα το πρώτο βιβλίο απο το story of the new sun του Gene Wolf, ονόματι The Shadow of the Torturer.

Οι προσδοκίες μου είναι μεγάλες. Για να δούμε.

 

 

Υ.Γ. Απίστευτο!! Μόλις ολοκλήρωνα την δεύτερη παράγραφο, μπήκε μέσα συνάδελφος και μου επέστρεψε το Hyperion.

[Naroualis]

Τα Πονοτρόνια και οι Αναρχικοί του Απόλυτου, Διαμαντής Φλωράκης. Μου φαίνεται ότι στο τέλος θα ξαναγυρίσω στα βιβλία του κ. Φλωράκη. Όχι για κανέναν άλλον λόγο, αλλά γιατί σίγουρα κάτι απ' όσα θα ήθελε ο συγγραφέας του να μου πει, δεν τα έπιασα. Οι ιδέες του, αν και είναι περισσότερο φιλοσοφικές παρά θέλα πλοκής, είναι από μόνες του κάθε μία έν βιβλίο 1000 σελίδων. Χαίρομαι που δεν τα διάβασα παλαιότερα, παρόλο που είχα αγοράσει κάμποσα από αυτα, εδώ και τέσσερα ή πέντε χρόνια. Πριν από το σήμερα, δε θα μπορούσα να τα τοποθετήσω εκεί που τους αξίζει, στην εκτίμησή μου.

[Naroualis]

Οι εκλεκτοί, Θωμάς Λάσκαρης. Κάτι σαν το Μόρταλ Κόμπατ, γραμμένο από ένα Ελληνόπουλο του σχολείου. Δε μπορώ να μιλήσω περισσότερο για το βιβλίο αυτό, διότι θα γίνω και πάλι κακιά με τους ανθρώπους που αποφάσισαν να υποβάλουν το παιδί σε τέτοιον εξευτελισμό και τους αναγνώστες σε τέτοιο μαρτύριο.

[DinoHajiyorgi]

Δε μπορώ να μιλήσω περισσότερο για το βιβλίο αυτό, διότι θα γίνω και πάλι κακιά με τους ανθρώπους που αποφάσισαν να υποβάλουν το παιδί σε τέτοιον εξευτελισμό και τους αναγνώστες σε τέτοιο μαρτύριο.

 

Και το χρέος σου προς εμάς τους αναγνώστες σου, που ψοφάμε για κακίες;

[Nienna]

Αυτόν τον καιρό διαβάζω το Q του "Luther Blissett" [ναι, υπάρχει λόγος για τα εισαγωγικά, google it! ;) ], και ποίηση του Rainer Maria Rilke.

[Naroualis]

Και το χρέος σου προς εμάς τους αναγνώστες σου, που ψοφάμε για κακίες;

 

Α, να χαθείς, παλιοκουτσομπόλη, δεν ντρέπεσαι... Αφού το είπα: Κάτι σαν το Μόρταλ Κόμπατ, γραμμένο από ένα Ελληνόπουλο του σχολείου. Πόση περισσότερη λεπτομέρεια θες δηλαδή;

[DinoHajiyorgi]

Α, να χαθείς, παλιοκουτσομπόλη, δεν ντρέπεσαι... Αφού το είπα: Κάτι σαν το Μόρταλ Κόμπατ, γραμμένο από ένα Ελληνόπουλο του σχολείου. Πόση περισσότερη λεπτομέρεια θες δηλαδή;

 

Να σου πω πως τα εννοούσες κυριολεκτί, χωρίς το Μόρταλ Κόμπατ να αποτελεί ψόγο; Δηλαδή ο Θωμάς Λάσκαρης ποιος είναι τελικά;

[Δημήτρης]

Μόλις ξεκίνησα την Βίβλο του Διαστήματος του Damon Knight

[Oberon]

Μόλις ξεκίνησα την Βίβλο του Διαστήματος του Damon Knight

 

 

Ο τίτλος ακούγεται πολύ intriguing. Λίγες περισσότερες λεπτομέρειες, αν θέλεις? (OK, θα μπορούσα να ψάξω στο Αμαζον για το βιβλίο, αλλά αν ψάχναμε όλοι εκεί τι θα λέγαμε εδώ? )

[Δημήτρης]

Ο τίτλος ακούγεται πολύ intriguing. Λίγες περισσότερες λεπτομέρειες, αν θέλεις? (OK, θα μπορούσα να ψάξω στο Αμαζον για το βιβλίο, αλλά αν ψάχναμε όλοι εκεί τι θα λέγαμε εδώ? )

 

ΑΑ

Είναι Επιστημονική Φαντασία - Ο Knight έγραφε μόνο τέτοια - από τις εκδόσεις Alien. Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να το πω μικρό βιβλίο ή μεγάλο διήγημα καθώς είναι μόλις 100 σελίδες. Παραθέτω αυτούσια την υπόθεση του βιβλίου από το οπισθόφυλλο:

 

Ο δημοσιογράφος Ρόμπερτ Νταλ έρχεται σε σύγκρουση με την κυβέρνηση των ΗΠΑ εξαιτίας της επιμονής του να διερευνήσει το μυστήριο των παράξενων συμβάντων που φαίνεται να προέρχονται από ένα κρατικό ερευνητικό κέντρο στην έρημο. Οι απρόσμενες εξελίξεις τον οδηγούν σε ένα φρενήρες κυνηγητό, ενώ η τύχη της ανθρωπότητας βρίσκεται ουσιαστικά στα χέρια του. Στην περιπλάνηση του αυτή ο εξωγήινος συνταξιδιώτης του, θα του μιλήσει για τη Βίβλο του Διαστήματος, που οι δέκα εντολές της είναι ουσιαστικά μονάχα μία, ενώ παράλληλα αμφισβητούνται θεμελιακά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης.

 

Μέχρι το σημείο που είμαι τώρα (σελίδα 72) δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Ίσως όμως αυτό να συμβαίνει γιατί ο Ρόμπερτ μόλις τώρα ξεκινάει να μιλά με τον εξωγήινο. Παιδιά αυτό είναι(;) το πρώτο μου quote και δεν ξέρω αν πόσταρα σωστά. Οπότε αν αυτό το μήνυμα εμφανιστεί όπου να 'ναι please forgive me

[Oberon]

Μια χαρά είναι το quote σου (του δικού μου ποστ δηλαδή) και σ'ευχαριστώ για τις πληροφορίες. Είμαι ακόμα πιο intrigued!

Edited January 8, 2009 by Dain

[Mort13]

Dain "Rule Golden" είναι ο τίτλος του στα Αγγλικά αν θες να το ψάξεις έτσι και ασχολείται με το τι θα γινόταν αν το "μην κάνεις στους άλλους αυτό που δεν θες να κάνουν σε σένα" γινόταν πραγματικότητα. Είναι αρκετά ενδιαφέρον.

[Oberon]

Ah, σ'ευχαριστώ Tauntaun! Ναι, θα το ψάξω σίγουρα!

[Nestor]

Μετά απο το Σάκος με κόκαλα που με έκανε να κοιτάω πάνω απο τον ώμο μου, και να τεντώνω τα αυτιά μου στον παραμικρό θόρυβο, συνεχίζω με το The Blind Watchmaker του R. Dawkins. Βιβλίο Popular Science επάνω στην εξέλιξη και βλέπουμε..

[Naroualis]

Ο τελευταίος της Συντεχνίας, Τάσος Ρούσσος. Ένα παράξενο φανταστικό διήγημα, λίγο πιο ελαφρύ από το στυλ του Καφκα και του Λεμ, αλλά αρκετά θλιβερό και καταπιεστικό. Μιλάει για το γυρολόγο Γιακόμπ, που φτάνει στην Κοιλάδα, μόνο και μόνο για να ανακαλύψει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως την τελευταία φορά που την είχε επισκεφτεί.

 

Όσο για την ερώτησή σου Ντίνο, δεν ξέρω ποιος είναι ο Λάσκαρης. Στο αυτάκι του βιβλίου λέει ότι το εξέδωσε το 2003, ενώ ήταν 20 ετών. Το είχε γράψει, λέει, στα 17 του. Δε μπορώ να σου πω περισσότερα γιατί δεν ξέρω...

Edited January 8, 2009 by Naroualis