DinoHajiyorgi Posted June 8, 2009 Share Posted June 8, 2009 Πιθανόν δεν προσέξατε μερικές λεπτομέρειες (όπως τις διατροφικές συνήθειες της Σάντρα)... Με τον μεγεθυντικό φακό του Σέρλοκ Χολμς θα τα διαβάζουμε; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted June 8, 2009 Share Posted June 8, 2009 Χαίρομαι που γίνατε τρεις οι γέροι του Μάππετ Σώου, αλλά και πάλι θα διαφωνήσω ψιλοκάθετα μαζί σας. Ο Watson δεν πραγματεύεται τα φτερόφωνα εδώ, ούτε είναι conpiracy theory το διήγημά του. Πραγματεύεται, και κατά την γνώμη μου εξαιρετικά, την αναδιανομή των αναμνήσεων και την αλλαγή που επιφέρει στην συνείδηση των ηρώων. Πιθανόν δεν προσέξατε μερικές λεπτομέρειες (όπως τις διατροφικές συνήθειες της Σάντρα) και το πόσο γρήγορα αποδέχονται τις ψευδείς αναμνήσεις και οι δύο ενώ γνωρίζουν πως δέχονται επίθεση από τα φτερόφωνα. Ο ήρωας στο τέλος απενεργοποιεί την εμφύτευση για να κρατήσει την πλαστή ανάμνηση της ερωτικής πράξης γιατί φοβάται ότι μπορεί να την χάσει. Δεν ξέρω σε ποιο διήγημα έχει ειπωθεί καλύτερα αυτό και παρακαλώ τον khar να μου το υποδείξει... Τις περισσότερες λεπτομέρειες τις πρόσεξα. Το βασικό μου πρόβλημα ήταν ότι δεν αισθάνθηκα κάτι για τους χαρακτήρες, ήμουν "μακριά" τους κατά την εξέλιξη του διηγήματος. Τα υπόλοιπα είναι προσωπικά γούστα, αλλά αφού με "παρακαλείς", μπορών να πω ότι η χρήση της μνήμης και ο τρόπος που μας επηρεάζει, μου άρεσαν περισσότερο στο "Να ξαναδείς τη βροχή", του Νίκου Χατζηιωάννου, όπως και στο "Θα είσαι εδώ", του γνωστού επικυρηγμένου Μιχάλη Μανωλιού (και τα δύο στη συλλογή διηγημάτων "9ΕΦ"). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted June 8, 2009 Share Posted June 8, 2009 Τις περισσότερες λεπτομέρειες τις πρόσεξα. Το βασικό μου πρόβλημα ήταν ότι δεν αισθάνθηκα κάτι για τους χαρακτήρες, ήμουν "μακριά" τους κατά την εξέλιξη του διηγήματος. Τα υπόλοιπα είναι προσωπικά γούστα, αλλά αφού με "παρακαλείς", μπορών να πω ότι η χρήση της μνήμης και ο τρόπος που μας επηρεάζει, μου άρεσαν περισσότερο στο "Να ξαναδείς τη βροχή", του Νίκου Χατζηιωάννου, όπως και στο "Θα είσαι εδώ", του γνωστού επικυρηγμένου Μιχάλη Μανωλιού (και τα δύο στη συλλογή διηγημάτων "9ΕΦ"). Ooohh, yeah! Το "Να ξαναδείς τη βροχή" μου άρεσε κι εμένα πολύ -και το έχω πει επανειλημμένως. Για το άλλο δεν έχω ιδέα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted June 9, 2009 Share Posted June 9, 2009 Για το άλλο δεν έχω ιδέα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted June 10, 2009 Share Posted June 10, 2009 Χαίρομαι που γίνατε τρεις οι γέροι του Μάππετ Σώου, αλλά και πάλι θα διαφωνήσω ψιλοκάθετα μαζί σας. Συμφωνώ κι εγώ ότι πολλές γκρίνιες ακούστηκαν. Εμένα το διήγημα μού άρεσε. Το μόνο παράπονο που είχα, έτσι για να υπάρχει και καμιά γριά στο Μάππετ Σώου, είναι η ευκολία με την οποία έβγαλε το εμφύτευμα. Αλλά πάλι, αν δεν είχαν προλάβει να δράσουν όσο μαζικά σκόπευαν τα φτερόφωνα και ήταν μόνο ένα πρελούδιο το όλο θέμα, μπορεί και να μην είχαν επιθυμία να επέμβουν ακόμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted June 10, 2009 Share Posted June 10, 2009 (edited) Χαίρομαι που γίνατε τρεις οι γέροι του Μάππετ Σώου, αλλά και πάλι θα διαφωνήσω ψιλοκάθετα μαζί σας. Ο αξιότιμος κύριος PiKei του sff, αλεφ και λειπών υψηλών εφ! Edited June 10, 2009 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
PiKei Posted June 10, 2009 Share Posted June 10, 2009 Αν το έκανα σωστά, η πρότασή σου μόλις έπιασε τόπο... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted June 10, 2009 Share Posted June 10, 2009 Αν το έκανα σωστά, η πρότασή σου μόλις έπιασε τόπο... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted June 13, 2009 Share Posted June 13, 2009 «Όσο Μπορείς Καλύτερα» του Νεκτάριου Χρυσού Τεύχος #459 13 Ιουνίου 2009. Φίλε Νεκτάριε, κατ’αρχήν συγχαρητήρια για την δημοσίευση σου. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος τι θα πρέπει να γράψω εδώ. Νομίζω όμως πως έγραψες μια ιστορία που σκοπό της είχε να με αγγίξει. Αν έχω δίκιο, τότε δυστυχώς απέτυχες να το εκπληρώσεις. Να εξηγηθώ: Ο συγκεκριμένος υποφαινόμενος αναγνώστης επιστημονικής φαντασίας βλέπει το ζουμί στον πρόλογο και τον επίλογο, και το ενδιάμεσο «επεξηγηματικό» κομμάτι πέφτει πολύ…large και απόμακρο για να με συνδέσει με τις δύο άκρες του. Έτσι τελειώνω το διήγημα σου το τελειώνω ασυγκίνητος. Αν πάλι, στις προθέσεις του συγγραφέα ο πρόλογος και ο επίλογος ήταν μόνο μια αφορμή, μια πρόφαση, για να αναπτύξει μια στεγνή επική ιστορία επιστημονικής φαντασίας χρονομαχιών, τότε ο υποφαινόμενος ξανά αναγνώστης αποτυγχάνει να δείξει ενδιαφέρον. Κάπου το δράμα εστιάστηκε σε λάθος στιγμές ή οι αναλογίες του δράματος ήταν δυσανάλογες. Εκείνο το κεντρικό κομμάτι ήταν λίγο μπερδεμένο, και σε τελική ανάλυση δεν μου λέει τίποτα, δεν έχει ιστορία. Για ποιόν και για τι θα πρέπει να ενδιαφερθώ ή να έχω αγωνία; Ο νους μου έχει κολλήσει στον πρόλογο και στην τύχη της Στέλλας. Μέχρι την στιγμή που αρχίζω στο τέλος να διαβάζω το σημείωμα που έγραψε ο Ιάσονας δεν έχω ιδέα τι σχέση έχουν οι δύο άκρες του διηγήματος με την κεντρική αφήγηση. Και εδώ, αυτό δεν είναι καλό. Το πολύ να βγάλεις ένα «Αα» από μένα, όχι όμως συναισθηματική συμμετοχή. Σίγουρα υπάρχουν καλύτεροι τρόποι. Με έκανες να σκεφτώ γιατί συγκινούμαι πάντα, γιατί μας έρχεται πάντα σαν γροθιά ο θάνατος της Edith Keeler στο City on the Edge of Forever (βραβείο Hugo 1967) του Star Trek. Το συναίσθημα και στις δύο ιστορίες πηγάζει από την απώλεια, στο δικό σου την απώλεια μιας ερωτικής σχέσης – θα μπορούσε όμως να είναι κάτι περισσότερο και δυνατότερο αν μπορούσες να μας δώσεις να καταλάβουμε καλύτερα την απώλεια που έφεραν οι πόλεμοι. Τι ακριβώς σημαίνει «δεν υπάρχει πλέον Χρόνος»; Δεν το κατάλαβα και άρα δεν το ένιωσα. Το δάσος σου είναι κάπως θολό, πόσο μάλλον να προσέξουμε τα δέντρα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted June 14, 2009 Share Posted June 14, 2009 «Όσο Μπορείς Καλύτερα» του Νεκτάριου ΧρυσούΤεύχος #459 13 Ιουνίου 2009. Νομίζω όμως πως έγραψες μια ιστορία που σκοπό της είχε να με αγγίξει. Αν έχω δίκιο, τότε δυστυχώς απέτυχες να το εκπληρώσεις. Πάντως, εγώ από τη μεριά μου θα έλεγα ότι δεν είναι αναγκαίο να αισθανθούμε κουρέλια για να μας έχει αγγίξει μια ιστορία. Νομίζω ότι η υπέρβαση του ήρωα δεν είναι πάντα τι ακριβώς κάνει και τι λέει αλλά τι κάνει σε σχέση με το τι/ποιος είναι και τι διακυβεύεται από τις πράξεις του. Ο ήρωας εδώ θυσιάζεται, αφήνοντας το χρονοσωσίβιό του για να σώσει τη Στέλλα. Αν σκεφτούμε ότι είναι ένα άτομο που έχει ζήσει φρικτές στιγμές, τόσα συνεχόμενα χρόνια μέσα σε πολέμους και μάλιστα μη συμβατικούς, δηλαδή μέσα στην παράνοια της Παραδοξοποίησης, που περιγράφεται πολύ εφιαλτικά, θα έπρεπε κανονικά να καλοπερνάει όσο μπορεί περισσότερο και να φροντίζει να κάνει το παν για να σώσει το τομάρι του. Εκείνος ωστόσο αφήνει το βραχιολάκι, χωρίς κατά πρόσωπο εξηγήσεις στην κοπέλα του, για να της επιτρέψει να σωθεί -όσο είναι δυνατόν- όταν το σύμπαν καταρρέει γύρω του. Το ότι δεν της εξηγεί ίσως έχει μια απώλεια ατμόσφαιρας στην ανάγνωση, αλλά σαφώς ανεβάζει πολλές σκάλες την αίσθηση της ποιότητας του πολεμιστή και της σχέσης του. Όλα είναι λιτά και καμιά φορά αυτό είναι πιο δραματικό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted June 14, 2009 Share Posted June 14, 2009 «Όσο Μπορείς Καλύτερα» του Νεκτάριου ΧρυσούΤεύχος #459 13 Ιουνίου 2009. Η ίδια η υπόθεση του διηγήμστος εξηγεί γιατί οι σκηνές με τη Στέλλα είναι τόσο αποσπασματικές. Ναι, το ενδιάμεσο κομμάτι φαίνεται κάπως ασύνδετο, αλλά εξηγείται επίσης γιατί. Η ιδέα της καταστροφής του χωροχρονικού συνεχούς δεν είναι πρωτότυπη αλλά μου άρεσε ο τρόπος που δόθηκε. Επίσης βρήκα πολύ δυνατή την πρώτη σκηνή στο μπαλκόνι με το δάκρυ που παγώνει στον χρόνο που καταστρέφεται, κι αυτό δούλεψε καλά ιδιαίτερα όταν διάβαζα την τελευταία σκηνή του διηγήματος. Πιστεύω ότι αν το ενδιάμεσο κομμάτι ήταν συντομότερο, δεν θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε αναγνωστικά τη θυσία του Ιάσονα. Γενικά, δεν ήταν ένα διήγημα για το οποίο τρελάθηκα, σίγουρα όμως σεβάστηκε τον αναγνωστικό μου... χρόνο(!). Κι επειδή αυτό δεν γίνεται πάντα, είναι ευχάριστο όταν τελικά συμβαίνει. Thx, Νεκτάριε! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mistseeker Posted June 14, 2009 Share Posted June 14, 2009 Σας ευχαριστώ όλους για το χρόνο σας με την ιστορία και φυσικά για τις κριτικές, καλές και κακές, που είναι πάντα ευπρόσδεκτες. Οι μεν Tiessa και mman (καθώς και αρκετοί άλλοι, που συμμετείχαν στο 12ο Εργαστήρι της ΑΛΕΦ) έχουν διαβάσει την ιστορία αυτή στην πρώτη μορφή της (αυτή που δημοσιεύτηκε στο Εννέα είναι η τρίτη) και έχουν ήδη ασκήσει χρησιμότατη κριτική που με βοήθησε (θέλω να πιστεύω) να βελτιώσω την ιστορία. Στην ιστορία, λοιπόν, υπήρχαν δύο θέματα, τεχνικής φύσης, που θεωρώ ότι τελικά έκριναν σε μεγάλο βαθμό το αν η ιστορία αυτή ήταν ενδιαφέρουσα ή χάσιμο χρόνου για τον εκάστοτε αναγνώστη της. Το πρώτο ήταν η πυκνότητα της γραφής, ειδικά στο ενδιάμεσο, και μεγαλύτερο, σκέλος. Γενικά δε μου αρέσει να φλυαρώ ούτε να λογοτεχνίζω όταν λέω μια ιστορία. Γι' αυτό, προσπαθώ να γράφω όσο πιο πυκνά γίνεται, ειδικά στα σημεία που αναπτύσσω το εκάστοτε "σύμπαν" μου. Δυστυχώς, αυτό έχει ένα μειονέκτημα. Είναι εύκολο να χάσω έναν "βιαστικό" ή "επιπόλαιο" (ούτως ειπείν) αναγνώστη (κι εγώ πιάνω τον εαυτό μου κάποιες φορές να είναι τέτοιος, ασφαλώς!) . Αυτό είναι κάτι το οποίο έχω αποδεχτεί, πλέον, ως αναπόφευκτο τίμημα του τρόπου που γράφω. Πάντως θεωρώ ότι το δάσος στη συγκεκριμένη ιστορία δεν ήταν καθόλου θολό για τον προσεκτικό αναγνώστη, παρά την πυκνότητα της γραφής, και με δεδομένο το συνολικό μέγεθος της ιστορίας. Το δεύτερο, που συνδέεται με το πρώτο, θέμα, είναι ο τρόπος αφήγησης που ακολουθώ. Προσπαθώ οι ιστορίες μου να έχουν αρχή, μέση και τέλος. Η αφήγησή μου όμως είναι σπανίως γραμμική. Συνήθως είναι δυο παράλληλες αφηγήσεις. Εδώ προτίμησα, τις δύο αυτές παράλληλες αφηγήσεις (το τελευταίο, δηλαδή βράδυ του Ιάσονα με τη Στέλλα στο παρόν της Στέλλας, και τα αποσπάσματα από τα όσα προηγήθηκαν στη ζωή του Ιάσονα πριν συναντηθεί με τη Στέλλα) να τις παρουσιάσω στον αναγνώστη ως εξής: Μεγάλο μέρος Αφήγησης 1 - Αφήγηση 2 - Υπόλοιπο Αφήγησης 1 αντί για το συνηθισμένο μου: 1-2-1-2-1-2-1-2-τέλος (που χρησιμοποίησα στην πρώτη μορφή της ιστορίας). Αυτό το έκανα για λόγους καλύτερης δραματοποίησης της ιστορίας, αλλά και σε μια προσπάθεια να δώσω καλύτερα στον αναγνώστη την ψυχοσύνθεση του ήρωα, τη διστακτικότητά του να εξηγήσει κάποια πράγματα στην κοπέλα του, καθώς και τη σημασία της επιλογής του, στο τέλος όλων. Ήταν ένα αφηγηματικό πάζλ το οποίο, ο αναγνώστης ο οποίος δε θα δενόταν απ'την αρχή με την ιστορία και τους ήρωες (είτε λόγω γούστου του, είτε λόγω δικών μου αφηγηματικών ολισθημάτων, ή για χίλιους δυο άλλους λόγους), πολύ απλά δε θα έμπαινε στη διαδικασία εκ των υστέρων να λύσει. Πιθανώς να παρατούσε την ιστορία στη μέση. Ήταν ένα ρίσκο το οποίο πήρα σε μεγάλο βαθμό εν γνώσει μου, και ένα πείραμα το οποίο θα συζητήσω με αρκετούς από εσάς (με κάποιους ήδη το έχω κάνει) για το αν πέτυχε ή όχι. Προφανώς τα πειράματα και τα ρίσκα έχουν αυτό το πρόβλημα: Μπορεί να μην πετύχουν. Προσωπικά το δέχομαι, στην προσπάθειά μου να γράφω καλύτερα. Φυσικά, όταν δεν πετυχαίνουν, έχουν το ανάλογο τίμημα, συνήθως δυσβάσταχτο για έναν συγγραφέα, δηλαδή την αρνητική κριτική απ'τον αναγνώστη που δεν ικανοποίησε. Δε θεωρώ ότι το κεντρικό κομμάτι της ιστορίας δεν είχε ιστορία, και το θεωρώ απόλυτα απαραίτητο. Χωρίς τα όσα περιγράφονται, δε θα μπορούσε να αντιληφθεί, νομίζω, ο αναγνώστης, ούτε το γιατί ο ήρωας σκέφτεται όπως σκέφτεται, ούτε το τι έχει παιχτεί γενικά στον κόσμο, πράγμα ουσιώδες για την εξέλιξη της ιστορίας και όχι info-dump. Πολύ περισσότερο, δεν ήταν (κατά τη γνώμη μου φυσικά) μια "στεγνή επική ιστορία χρονομαχιών". Ο πόλεμος αυτός ήταν βρώμικος, καθόλου επικός, με βαρύ κόστος για τους συμμετέχοντες σ'αυτόν, ένας εκ των οποίων είναι και ο πρωταγωνιστής, και το μήνυμα που (προσπάθησα να) στείλω είναι σαφώς αντιπολεμικό: Ήταν μια μεγάλη, μεγάλη μαλακία, που οι απόγονοί μας και εμείς πληρώσαμε, και μάλιστα, από τραγική ειρωνία, όταν τελικά προσπαθήσαμε να τη σταματήσουμε. Επίσης το μέρος της ιστορίας που διαδραματίζεται στο παρόν, νομίζω ότι θα ήταν ανούσια φλύαρο, αν ήταν, αναλογικά ή απόλυτα, μεγαλύτερο, και σκόπιμα το κράτησα λιτό (...με τα γνωστά αποτελέσματα, που λέει κι ένας φίλος!) Το κεντρικό συναίσθημα της ιστορίας (προσπάθησα να) είναι η μοναξιά του ήρωα, που πηγάζει σε μεγάλο βαθμό και από τη ματαιότητα, από ένα σημείο και μετά, των επιλογών του, και φυσικά το αναπόφευκτο αδιέξοδο στο οποίο περιέρχεται από τις καταστάσεις που περίγραψα. Ελπίζω να το μετάδωσα επιτυχώς στους περισσότερους απ'τους αναγνώστες μου και θέλω να πιστεύω ότι η ιστορία αυτή ήταν ενδιαφέρουσα για περισσότερους απ'αυτούς για τους οποίους ήταν χάσιμο χρόνου. Φυσικά ζητώ συγγνώμη προκαταβολικά ή εκ των υστέρων απ'τους τελευταίους! Και πάλι σας ευχαριστώ όλους για το χρόνο σας με την ιστορία και για τις κριτικές σας! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arcady Posted June 14, 2009 Share Posted June 14, 2009 «Όσο Μπορείς Καλύτερα» του Νεκτάριου Χρυσού Τεύχος #459 13 Ιουνίου 2009. Ίσως δεν ήταν τόσο έντονη η απελπισία αυτού που ζει εκτός χρόνου, από θύλακα σε θύλακα ξέροντας ακόμα και την στιγμή που θα τελειώσει... Δεν ήταν δηλαδή τόσο δραματικό το "χρόνος καταρρέει - 1 χρόνος με κοπέλα - σώζει κοπέλα - the end". Αν μετατρεπόνταν σε ένα νομάδα του χρόνου με όλο και λιγότερες επιλογές... Καταλαβαίνω το ότι το gadget του επιτρέπει να σωθεί μόνο μια φορά αλλά ίσως γι' αυτό φαίνεται λίγο πιο ψυχρό και αποστασιοποιημένο το διήγημα... Πάντως συμφωνώ με το mman, δεν τρελάθηκα αλλά δεν ήταν κακό Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted June 14, 2009 Share Posted June 14, 2009 Ο πόλεμος αυτός ήταν βρώμικος, καθόλου επικός, με βαρύ κόστος για τους συμμετέχοντες σ'αυτόν, ένας εκ των οποίων είναι και ο πρωταγωνιστής... Εδώ είναι που έμεινα απ'έξω. Κάθε πόλεμος φυσικά είναι βρώμικος. Έτσι το εννοείς; Ή η συγκεκριμένη φύση του πολέμου τον κάνει ιδιαίτερα σκληρό και ανυπόφορα βρώμικο; Πως ακριβώς; Τι συμβαίνει όταν μια παράταξη δέχεται "χρονοβομβαρδισμό"; Είναι σαν όλες τις βόμβες που σκάνε και κάνουν κομμάτια τα σώματα των αντρών; Ή συμβαίνει κάτι άλλο; Οι πληγές είναι ορατές ουλές ή συναισθηματικά παράδοξα; (Γιατί δεν νομίζω να έγινε κάποια νύξη για απώλεια προσωπικών μνημών ή έστω γνώσεων.) Ο Ιάσονας μας λες πως είναι εξαντλημένος από όλον αυτόν τον πόλεμο. Θα το δεχτώ επειδή το λες. Πάρε όμως εκείνη την ιστορία που είχε γράψει ο Αλέκος Παπαδόπουλος για τους 300 "Σπαρτιάτες" στο διάστημα (δεν θυμάμαι τίτλο) και σχεδόν μυρίζεις τις διαμελισμένες σάρκες. Η φρίκη της μάχης κολλάει πάνω σου. Μετά από κάτι τέτοιο, το ερωτικό αγκάλιασμα μιας γυναίκας είναι αμβρωσία και νέκταρ μαζί. Και η θυσία του Ιάσονα συγκλονιστική στο τέλος. Αλλά...συγνώμη αλλά ξαναρωτώ, γιατί δεν το κατάλαβα. Πως λειτουργεί αυτός ο πόλεμος; Αν δεν κάνω λάθος, ο διοικητής του Ιάσονα, "χτυπημένος", έγινε μωρό! Δεν μού'ρχεται τόσο τραγικό. Θα μπορούσε να είχε σκοτωθεί. Άρα; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted June 15, 2009 Share Posted June 15, 2009 «Όσο Μπορείς Καλύτερα» του Νεκτάριου ΧρυσούΤεύχος #459 13 Ιουνίου 2009. Εμένα μου άρεσε ιδιαίτερα το γεγονός ότι το διήγημα παίζει με το χρόνο, χωρίς στο τέλος να σου μένουν τεράστιες τρύπες πλοκής και χρονικά παράδοξα, κάτι που δεν είναι συνηθισμένο σε αυτές τις ιστορίες. Επίσης οι σκηνές με το πάγωμα του χρόνου, το πεδίο μάχης με τα μωρά και, φυσικά, η ορολογία (χρονοβόμβες, παραδοξοποίηση κτλ.) Η αλήθεια είναι ότι, επειδή εσωκλείεις ένα προσωπικό δράμα σε ένα πολεμικό έπος (ή το αντίθετο), δημιουργείται ένα πρόβλημα εστίασης (με ενδιαφέρει η προσωπική ιστορία ή η παγκόσμια καταστροφή;), το οποίο οφείλεται κυρίως στο μέγεθος της ιστορίας, όσο και στην πρωτοτυπία της. Πιστεύω ότι οι προδιαγραφές της είναι για κάτι πολύ μεγαλύτερο, όπου τόσο η μελαγχολία του πολεμιστή, όσο και κατάκερμάτιση του χρονικού συνεχούς θα είχαν χώρο να αναπτυχθούν και να μας αγγίξουν πολύ βαθύτερα. Σε κάθε περίπτωση, ήταν ένα καλό διήγημα. Περιμένουμε το επόμενο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mistseeker Posted June 15, 2009 Share Posted June 15, 2009 Εδώ είναι που έμεινα απ'έξω. Κάθε πόλεμος φυσικά είναι βρώμικος. Έτσι το εννοείς; Ή η συγκεκριμένη φύση του πολέμου τον κάνει ιδιαίτερα σκληρό και ανυπόφορα βρώμικο; Πως ακριβώς; Τι συμβαίνει όταν μια παράταξη δέχεται "χρονοβομβαρδισμό"; Είναι σαν όλες τις βόμβες που σκάνε και κάνουν κομμάτια τα σώματα των αντρών; Ή συμβαίνει κάτι άλλο; Οι πληγές είναι ορατές ουλές ή συναισθηματικά παράδοξα; (Γιατί δεν νομίζω να έγινε κάποια νύξη για απώλεια προσωπικών μνημών ή έστω γνώσεων.) Ο Ιάσονας μας λες πως είναι εξαντλημένος από όλον αυτόν τον πόλεμο. Θα το δεχτώ επειδή το λες. Πάρε όμως εκείνη την ιστορία που είχε γράψει ο Αλέκος Παπαδόπουλος για τους 300 "Σπαρτιάτες" στο διάστημα (δεν θυμάμαι τίτλο) και σχεδόν μυρίζεις τις διαμελισμένες σάρκες. Η φρίκη της μάχης κολλάει πάνω σου. Μετά από κάτι τέτοιο, το ερωτικό αγκάλιασμα μιας γυναίκας είναι αμβρωσία και νέκταρ μαζί. Και η θυσία του Ιάσονα συγκλονιστική στο τέλος. Αλλά...συγνώμη αλλά ξαναρωτώ, γιατί δεν το κατάλαβα. Πως λειτουργεί αυτός ο πόλεμος; Αν δεν κάνω λάθος, ο διοικητής του Ιάσονα, "χτυπημένος", έγινε μωρό! Δεν μού'ρχεται τόσο τραγικό. Θα μπορούσε να είχε σκοτωθεί. Άρα; "Δίπλα του, ένα μωρό έκλαιγε σπαρακτικά, τυλιγμένο με παμπάλαια, φαγωμένα ρούχα παραλλαγής. Λίγο πιο πέρα ήταν πεσμένο ένα τυφέκιο πλάσματος, που έμοιαζε να 'χε μείνει χρόνια μέσα στο νερό. Κοίταξε απ' την άλλη πλευρά, κι είδε τα μισολιωμένα πτώματα συμπολεμιστών του, στρατιωτών της Ευρωπαϊκής Συμμαχίας με τα όπλα τους δίπλα τους, πλέον φαγωμένα απ' τη φθορά του χρόνου. Σχεδόν ταυτόχρονα, τον χτύπησε κι η μυρωδιά της αποσύνθεσης. Τον ξύπνησε: Ενστικτωδώς κοίταξε τη ζώνη του. Η ένδειξη στο Χρονικό Σταθεροποιητή του ήταν κόκκινη κι αναβόσβηνε. Είχε σταθεί πιο τυχερός απ’ τους άλλους." Αυτό είναι το κομμάτι που αναφέρεται στις συνέπειες του Χρονοβομβαρδισμού, στο συγκεκριμένο χαράκωμα στο οποίο βρίσκεται ο ήρωας. Οι συνέπειες, όπως (θέλω να πιστεύω ότι) φαίνεται, είναι τυχαίες: Ο διοικητής έγινε μωρό. Άλλοι συμπολεμιστές του ήρωα, όμως, πέθαναν απότομα απ'το πέρασμα του χρόνου, όπως και τα όπλα του. Ο Χρονικός Σταθεροποιητής του ήρωα τον προστάτεψε από τις παραπάνω συνέπειες, αλλά είναι πλέον στο "κόκκινο". Η "μυρωδιά της αποσύνθεσης" άλλωστε, αναφέρεται σε αυτό το θέμα, του θανάτου των άλλων συμπολεμιστών του ήρωα. Χρησιμοποιώ τη λέξη "λιωμένα" για αυτό το λόγο ακριβώς. Δηλαδή ο θάνατος υφίσταται σαφώς ως κατάσταση στο Χρονοπόλεμο, και είναι το ίδιο ξαφνικός, αναπάντεχος και τρομερός (το τελευταίο, ίσως και περισσότερο) με ένα συνήθη πόλεμο (ή έτσι τουλάχιστο θέλησα να το δείξω). Νομίζω όμως ότι αν επέμενα περαιτέρω στη φρίκη αυτής της σκηνής, θα πλησίαζα επικίνδυνα το Σύνορο της Γραφικότητας (sic). Σχετικά με το θέμα της εξάντλησης, θέλησα να το δείξω σαφέστερα στο τελευταίο κομμάτι της μεσαίας αφήγησης, εκεί όπου ο ήρωας είναι πλέον μόνος στο Χρονόπλοιο και έχει "παρακμάσει", καθώς επίσης και στη συζήτησή του με τον Ιστορικό, πιο πριν, όπου, αν και στρατιωτικός, ήδη απαξιώνει αυτό τον πόλεμο σφόδρα. Φυσικά δέχομαι ως έχει το ότι μπερδεύτηκες. Ως προς εσένα ως αναγνώστη μου, απέτυχα, και το δέχομαι ανευ όρων ως προσωπική συγγραφική μου αποτυχία. Πιθανώς να έπρεπε να είχα αναλύσει λίγο περισσότερο κάποια πράγματα, αν και προσωπικά διαφωνώ ως προς αυτό (για τους λόγους που ανέλυσα στο άλλο ποστ). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Πυθαρίων Posted June 15, 2009 Share Posted June 15, 2009 Απομονωμένος σ' έναν κρυμμένο τοπικό παράδεισο το Σαββατοκύριακο, όπου δεν υπήρχε καθόλου χρόνος, έχασα την Σαββατιάτικη και το ''9''. Φυσικά, γλίτωσα απ' ότι κατάλαβα τον χρονοβομβαρδισμό. Κρίμα, θα προσπαθήσω να το βρω στο πρακτορείο τύπου και θα σου κάνω σχόλια, συντοπίτη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted June 20, 2009 Share Posted June 20, 2009 «Στον Ίδιο Ρυθμό» του Bruce Golden σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #460, 20 Ιουνίου 2009. Έκλαψα τρεις φορές στη διάρκεια της ανάγνωσης αυτού του μαγευτικού, συγκινητικού διηγήματος. Στην πρώτη συνάντηση των δύο πρωταγωνιστών, για την ομορφιά της αφήγησης και τον ρομαντισμό που απέπνεε η σκηνή, έστω και με ζαχαρωμένο κλισέ (τσιμπάω, τι να κάνω). Στην δεύτερη τους συνάντηση, που δεν την μάντεψα καθώς δεν ήμουν σίγουρος που με πήγαινε ο συγγραφέας, και τέλος, στο φινάλε της συναυλίας, που σε μια κινηματογραφική εκδοχή θα έγραφε τρομερά. Πολλοί ίσως βρουν την ιστορία γνώριμη, γεμάτη κλισέ, όχι τόσο πρωτότυπη. Επειδή λοιπόν τελευταία έχω χορτάσει από σκληρή επιστήμη, μπερδεμένη και ακαταλαβίστικη αφήγηση, μια τάση νεοτερισμών και άλλων σχετικών μπλα-μπλα-μπλα, πιάστηκα έκπληκτος σε μια ανάγνωση με ένα βλέμμα ίσως παλαιότερο και ρομαντικότερο που το φοβόμουν εξαφανισμένο. Μπράβο στον Bruce Golden. Εγώ υποκλίνομαι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted June 20, 2009 Share Posted June 20, 2009 «Στον Ίδιο Ρυθμό» του Bruce Golden σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα.Τεύχος #460, 20 Ιουνίου 2009. Συμφωνώ αλλά και... συμφωνώ. Ήταν ένα καλό διήγημα. Αρχή, μέση, τέλος, κορύφωση, σαφήνεια, συναίσθημα, μήνυμα. Αλλά ήταν και χιλιοειπωμένο, με αρκετά κλισέ, αρκετά προβλέψιμο. Αν και δεν κατάφερε να με συγκινήσει αρκετά ή τουλάχιστον όσο στόχευε ο συγγραφέας του, και αν και δεν βρήκα κάτι το ιδιαίτερο στο γράψιμό του, συνολικά ήταν από τα καλά διηγήματα που χαίρεσαι που τα διάβασες. Σαφώς πάνω απ' τον μέσο όρο του "9". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted June 20, 2009 Share Posted June 20, 2009 Μέχρι τη μέση δεν με είχε ενθουσιάσει και πολύ. Αλλά προς το τέλος, το βρήκα πραγματικά καλό. Συμφωνώ κι εγώ με τους δυο παραπάνω. Συνηθισμένο θέμα, ωραία γραφή, καλή ιστορία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mistseeker Posted June 20, 2009 Share Posted June 20, 2009 Η γραφή του μου φάνηκε βαρετή, προκάτ sci-fi, ειδικά στη μέση, και το σημείο όπου ο ήρωας κυκλοφορεί μεθυσμένος ήταν απλά κακογραμμένο. Αλλά η ιστορία ήταν ωραία, ο συγγραφέας είχε πράγματα να πει και γενικά ήταν ευχάριστο και αισιόδοξο ανάγνωσμα, σαφώς άξιζε το χρόνο που του αφιέρωσα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted June 27, 2009 Share Posted June 27, 2009 «Αει-Πόλη (i-city)» του Paul Di Filippo σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #461, 27 Ιουνίου 2009. Ξέρω απ’έξω-απ’έξω τα εικονικά παιχνίδια τύπου Sims και Second Life, και αυτό κάπως με βοήθησε να κατανοήσω τον κόσμο που έπλασε ο συγγραφέας με το διήγημα του. Ίσως φταίει η διάθεση μου όταν το διάβασα αλλά δεν μπόρεσα να ταυτιστώ με τα όνειρα (ποια δηλαδή; ) και την δημιουργική μανία του πρωταγωνιστή. Ούτε με ένοιαξε ο ανταγωνιστικός πυρετός που τον κατέλαβε προς το τέλος. Η αφήγηση περπατούσε αντί να τρέχει, δεν με συνεπήρε καμία στιγμή. Ίσως δεν ήταν αυτός ο σκοπός του συγγραφέα. Μέχρι τα μισά δεν περίμενα τίποτα και δεν με ένοιαζε τίποτα. Έχοντας σχηματίσει μια εικόνα του πως λειτουργεί αυτός ο κόσμος (εκεί που μας περιγράφει την ασφάλεια των κατοίκων την στιγμή της ανάπλασης) σκέφτηκα πως αυτό που θα έκανα εδώ εγώ θα ήταν φινάλε ταινίας καταστροφής. Και αυτό ακριβώς μου δίνει ο συγγραφέας. Με τον ίδιο ψόφιο τρόπο που με πήγε ως τώρα και με το πρόσθετο λάθος του «σύλληψη σχεδίου – εκτέλεση – καταστροφή» σε χρόνο ντε-τε (γιατί μάλλον ξέμεινε από χώρο.) Ίσως όμως να φταίει η διάθεση μου όταν το διάβαζα. Κάποιος θα έχει κάτι εξυπνότερο να πει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted June 28, 2009 Share Posted June 28, 2009 (edited) «Αει-Πόλη (i-city)» του Paul Di Filippo σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα.Τεύχος #461, 27 Ιουνίου 2009. Δεν ήταν κακογραμμένο αλλά δεν το βρήκα και ελκυστικό. Δυστυχώς, στο τέλος έμεινα με το ερώτημα "ε, και;" που σημαίνει ότι η ταύτισή μου με τους χαρακτήρες και τα προβλήματά τους ήταν πολύ χαμηλή. Μέτριο. Edited June 28, 2009 by mman Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted July 4, 2009 Share Posted July 4, 2009 «Πίεση» του Jeff Carlson σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #462, 4 Ιουλίου 2009. Ενδιαφέρον, πικρό διήγημα επιστημονικής φαντασίας. Αναμενόμενη η τελική αντίδραση της συζύγου, οι γυναίκες βγαίνουν προβλέψιμες σε αυτά τα ζητήματα. Δεν πρόσεξα καινοτομίες, εξάρσεις ή εκπλήξεις, το φινάλε όμως με το μοναχικό ξεκίνημα του ήρωα καταργεί κάπως το «ε, και;» του αναγνώστη. Θα έλεγα μάλλον πως διάβασα ένα origin-story και μακάρι το διήγημα να άρχιζε στο τέλος του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted July 4, 2009 Share Posted July 4, 2009 «Πίεση» του Jeff Carlson σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα.Τεύχος #462, 4 Ιουλίου 2009. Ενδιαφέρον, πικρό διήγημα επιστημονικής φαντασίας. Αναμενόμενη η τελική αντίδραση της συζύγου, οι γυναίκες βγαίνουν προβλέψιμες σε αυτά τα ζητήματα. Δεν πρόσεξα καινοτομίες, εξάρσεις ή εκπλήξεις, το φινάλε όμως με το μοναχικό ξεκίνημα του ήρωα καταργεί κάπως το «ε, και;» του αναγνώστη. Θα έλεγα μάλλον πως διάβασα ένα origin-story και μακάρι το διήγημα να άρχιζε στο τέλος του. Μου άρεσαν:. Η ρεαλιστική απόδοση της μεταμόρφωσης, η εναλλακτική λύση στο ενεργειακό, ο διαρκής πόλεμος των εταιρειών, το προσωπικό δράμα του ήρωα Δεν μου άρεσε: Ότι δεν δόθηκε αρκετός χρόνος στην προσωπικότητα του ήρωα και στις οικογενειακές του σχέσεις ώστε να είναι πιο ομαλή η φυγή του στο τέλος. Μία ωραία ιστορία που σου αφήνει μια πικρή αίσθηση, όπως επισήμανε και ο Ντίνος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.