DinoHajiyorgi Posted February 22, 2009 Share Posted February 22, 2009 «Βρώμικο Χρήμα» του Παναγιώτη Κούστα. Τεύχος #320, 6 Σεπτεμβρίου 2006. Ο κύριος Κούστας γράφει συνήθως για το μέλλον. Το πόσο μέλλον, να, ενός χεριού απλωσιά βαθύ. Τρως την σφαλιάρα και νιώθεις το μειδίαμα του συγγραφέα να σε πιάνει σαν ίωση. Εδώ έχουμε να κάνουμε με τις αγωνίες ενός διαφημιστή. Πώς να πουλήσεις στον καταναλωτή το πλαστικό χρήμα όταν, σε μια εποχή παράνοιας, τρομολαγνείας και εξουσίας του μεγάλου αδελφού θα κουβαλάς στο πορτοφόλι σου τον απόλυτο χαφιέ; Καμία σου κίνηση και αμαρτία κρυμμένη από το σύστημα. Και ο ήρωας της διαφήμισης βρίσκει την καμπάνια. Την πιάνει στο φοβισμένο μάτι του σύγχρονου πολιτισμένου ανθρώπου, στην αποφυγή και την απομόνωση του από τους «άλλους», τους «διαφορετικούς» από τον ίδιο. Ειλικρινά δεν μπορούσα να μαντέψω που πήγαινε το διήγημα. Η περιέργεια μου για την ίδια την καμπάνια, για το αν ο ίδιος ο συγγραφέας θα είχε το θάρρος (the balls) να μου τη φανερώσει στο τέλος, να πλασάρει την καμπάνια του σε μένα, στους αναγνώστες του ως άλλος marketing genious. Και το πράττει. Δεν ξέρω αν θα με έπειθε σαν καταναλωτή (δεν υπήρξα ποτέ κάτοχος πιστωτικής κάρτας) σαν αναγνώστη όμως με κέρδισε. Σφαλιάρα και χαμόγελο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
I robot Posted February 23, 2009 Share Posted February 23, 2009 Εστω και καθυστερημενα, να ευχαριστήσω όσους μπήκαν στον κόπο όχι μόνο να διαβάσουν την ιστορία μου αλλά και να την σχολιάσουν. Θεωρώ θετική για την δημιουργική μου εξέλιξη, κάθε είδους καλοπροαίρετη κριτική και ως τέτοια εκλαμβάνω την κριτική σε αυτό το φορουμ Τώρα, να καθησυχάσω όσους σκεφτονται "τι έχασα;" λεγοντας πως δεν χασατε τιποτα, ο,τι ήταν να πιάσει κανείς το πιάσατε. Απλά δεν υπαρχει τίποτα να πιάσει κανεις πέρα απο ότι διαβάσατε. Τα αναπάντητα ερωτήματα που στιβάζονται, οι "οτι νά 'ναι" συνομωσιολογικές μπούρδες του γέρου, ο πατέρας που τρέχει να σωθεί χωρίς να σκέφτει το παιδί του (αυτό σας ξέφυγε) και το παράξενο του παιδιου που για κάποιο λόγο έχει γλιτώσει την "πλαστικοποίηση, είναι όλα εκεί για κάποιον λόγο. Το ξέρω πως δεν έδωσα κανένα hint, αλλά όποιος νιώθει εκνευρισμένος, οτι πιαστηκε κορόιδο κτλ μπορεί να αφαιρέσει την τελευταία πρόταση της ιστορίας, να αλλάξει παράγραφο και να την αντικαταστήσει με: "Ο πελάτης έβγαλε την κάσκα και κοίταξε τον πωλητή με φρίκη στα μάτια. Ο πωλητής τα χρειάστηκε. -Εχετε κάτι; Συνέβη κάτι όσο... Ο πελάτης δεν μιλησε. Ο πωλητής αρχισε να πιστεύει πως κάτι είχε πάει πολύ στραβά και έριξε μια λοξή ματιά προς την κάμερα απο οπου, ήταν σίγουρος, τον κοιτουσε αυτη τη στιγμη ο προισταμενος πωλησεων. Αλλά τι; Ο πελάτης είχε μόλις βγεί απο το στανταρντ demo για το READER 4000, δεν είναι κάτι σπουδαίο, μια απλή σκηνή με έναν μπαμπά και τον γίο του να πηγαίνουν για ψώνια, το έχει δεί πολύς κόσμος στη βάρδια του. Είναι φτιαγμένο ίσα να δείξει τις δυνατότητες της συσκεύης στην μετατροπή του γραπτού λόγου σε ερεθίσματα για τις αισθήσεις του χρήστη. Μυρωδιές, χρώματα, λίγο αεράκι απλά πράματα. Τι σκατά είχε πάει στραβά με τούτον δω; -Κύριε μιλήστε σας παρακαλώ, συνέβη κάτι; Χρείαζεστε κάτι; Ο πελάτης με δυσκολία ξεκόλισε το βλέμα του απο το κενό. Το μονο που μπόρεσε να πει ηταν: "Μπορούσαν να με δουν." Τώρα νομίζω δεν θα έχετε παράπονο (γιατί πέρα απο την κριτική υπήρξαν και τέτοια :Ρ ). Αλλά δεν είναι αυτή η ιστορία που ήθελα να γράψω. Στην "επεξηγηματική" εκδοχή, το κεφάλι είναι ο πελάτης. Στην εκδοχη που παρουσιασα και διαβασατε στο 9, το κεφαλι που δεν καταλαβαίνει τι συμβαινει (απολυτα δικαιολογημενα, αυτος ήταν ο σκοπός) είστε εσεις οι αναγνώστες που βουτήξατε το κεφάλι σας στον κόσμο αυτής της ιστορίας. Αυτό ήταν όλο Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mistseeker Posted February 23, 2009 Share Posted February 23, 2009 Εστω και καθυστερημενα, να ευχαριστήσω όσους μπήκαν στον κόπο όχι μόνο να διαβάσουν την ιστορία μου αλλά και να την σχολιάσουν. Θεωρώ θετική για την δημιουργική μου εξέλιξη, κάθε είδους καλοπροαίρετη κριτική και ως τέτοια εκλαμβάνω την κριτική σε αυτό το φορουμ Μου άρεσε η αρρωστημένη ατμόσφαιρα της ιστορίας, δε με χάλασαν τα όποια "κενά" στην πλοκή, μάλλον μου άρεσαν, θα έλεγα. Εμένα, μεγαλύτερο πρόβλημά μου με την ιστορία αυτή ήταν ότι, κατά τη γνώμη μου, δεν "βασάνισες" όσο θα'πρεπε το ύφος σου, δε σουλούπωσες το κείμενο όσο χρειαζόταν. Μ'αυτό θέλω να πω ότι, νομίζω πως χρησιμοποίησες τις πρώτες λύσεις που σου ερχόταν στο μυαλό σχετικά με το κάθε δεδομένο "τεχνικό" θέμα που αντιμετώπιζες. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η όλη χροιά του κειμένου να είναι (άθελά σου) ένα αναμάσημα από εκφράσεις, εικόνες, ατάκες κλπ που έχουν ξαναειπωθεί πολλές φορές στο ίδιο genre και πλέον είναι "κάπως". Δεν έχω μπροστά μου τώρα το κείμενο για να στις υποδείξω, αλλά νομίζω ότι με ένα απλό ξαναπέρασμα θα το διαπιστώσεις κι ο ίδιος, τουλάχιστον για μένα ήταν προφανές. Σε κάθε περίπτωση συγχαρητήρια για μια άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία που με κράτησε προσηλωμένο ως το τέλος, πράγμα πολύ δύσκολο πλέον, πίστεψέ με. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted February 23, 2009 Share Posted February 23, 2009 Εστω και καθυστερημενα, να ευχαριστήσω όσους μπήκαν στον κόπο όχι μόνο να διαβάσουν την ιστορία μου αλλά και να την σχολιάσουν. Θεωρώ θετική για την δημιουργική μου εξέλιξη, κάθε είδους καλοπροαίρετη κριτική και ως τέτοια εκλαμβάνω την κριτική σε αυτό το φορουμ Τώρα νομίζω δεν θα έχετε παράπονο (γιατί πέρα απο την κριτική υπήρξαν και τέτοια :Ρ ). Αλλά δεν είναι αυτή η ιστορία που ήθελα να γράψω. Στην "επεξηγηματική" εκδοχή, το κεφάλι είναι ο πελάτης. Στην εκδοχη που παρουσιασα και διαβασατε στο 9, το κεφαλι που δεν καταλαβαίνει τι συμβαινει (απολυτα δικαιολογημενα, αυτος ήταν ο σκοπός) είστε εσεις οι αναγνώστες που βουτήξατε το κεφάλι σας στον κόσμο αυτής της ιστορίας. Αυτό ήταν όλο Επειδή το έπαθα πρόσφατα κι εγώ, νομίζω ότι είναι σημαντικό να λάβεις υπόψη σου αν τελικά σε ικανοποιεί αυτό που έφτασε μέχρι τον αναγνώστη. Η ιδέα να με το κεφάλι του αναγνώστη είναι αρκετά καλή. Το θέμα είναι ότι δεν υπήρχαν αρκετά στοιχεία και υποννοούμενα στο κείμενο ώστε να οδηγήσουν έναν ικανό αριθμό αναγνωστών σε αυτό που ήθελες. Μερικές φορές όλα είναι πολύ ταχτοποιημένα στα δικά μας μάτια, αλλά όταν μένουν αόρατα στους υπόλοιπους σημαίνει ότι κάτι χάθηκε στη μετάφραση Υ.Γ. Προφανώς η επεξηγηματική κατάληξη θα μας απογοήτευε εντελώς, γιατί έχει χρησιμοποιηθεί πολύ και με διάφορες παραλλαγές. Η ιδέα που προσπάθησες να μας μεταφέρεις είναι σαφώς ανώτερη, αλλά αν θέλεις να την απολάυσουμε κι εμείς πρέπει να προσπαθήσεις να βρεις έναν καλύτερο τρόπο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
I robot Posted February 24, 2009 Share Posted February 24, 2009 @ Misteeker: ναι, το ψαχνω αυτο με τη γραφη @ Khar: οπως ηδη ειπα, η ιστορια εγινε ακριβως οπως ηθελα, σε καμια περιπτωση δεν επρεπε κατα τη γνωμη μου να εχουν οι αναγνωστες την παραμικρη ιδεα πως ειναι το κεφαλι, εξου και δεν υπηρξε κανενα στοιχείο προς αυτη την κατεύθυνση. ο διήγημα το θεώρησα ετοιμο οταν ολοι οσοι το ειχαν διαβασει, ή ειχαν βγαλει ο καθένας μια θεωρία για το τι συνεβη ή ειχαν καταληξει πως δεν υπηρχε λυση. Η ολη απολαυση του αναγνώστη που αναφέρεις επρεπε οπως το είχα σκεφτει να προερχεται αποκλειστικα απο την οποια αγωνία και δραμα μπορει να στήθηκε για αυτον, η "εξηγηση" ήταν η δική μου ευχαρίστηση. Την μοιράστηκα μαζι σας μονο και μονο γιατι καποια posts εφευγαν απο το "δε μου αρεσει" στο "δε μου αρεσει γιατι..." και επειδη ξερω πως εδω μεσα παιζει κοσμος που και εχει διαβασει και εχει γραψει πολυ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted February 25, 2009 Share Posted February 25, 2009 «Ο Δρόμος των Νεκρών» του Cat Sparks, σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #445, 25 Φεβρουαρίου 2009. Εξαίσιο. Ένα υπόδειγμα γραφής. Υποβόσκουσα απειλή, απόλυτος τρόμος επιστημονικής φαντασίας. Το έχουμε κάνει συχνά θέμα στο παρόν τόπικ, αλλά και αλλού, στις κριτικές μας, για τις ιστορίες που δεν επικοινωνούν το νόημα τους, πως κάτι χάνεται από την πρόθεση του συγγραφέα, όταν ο αναγνώστης μένει στο σκοτάδι. Υπάρχει κανείς που θα ήθελε, που θα είχε ανάγκη περισσότερων πληροφοριών από το παρόν διήγημα; Δεν νομίζω πως λείπει κάτι που θα έκανε τον Δρόμο των Νεκρών καλύτερο. Οι τρίχες στον σβέρκο μου ήταν κάγκελο όσο το διάβαζα, χωρίς κανέναν εμφανή λόγο. Με άγγιξε τόσο που κάθε του δευτερόλεπτο, ακόμα και ένα απλό κουτάκι κόκα-κόλας πεταμένο καταγής με είχε σε ανατριχίλες. Ήμουν σε ένα συνεχές «Τώρα… Τώρα… Τώρα…» με τα ασημένια αντικείμενα να πεταρίζουν στην άκρη του ματιού μου. Και υπάρχει κανείς που στο φινάλε δεν ούρλιαζε στον Ερν να γυρίσει το τιμόνι και να φύγει από κει πέρα; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted February 26, 2009 Share Posted February 26, 2009 «Ο Δρόμος των Νεκρών» του Cat Sparks, σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα.Τεύχος #445, 25 Φεβρουαρίου 2009. ... Υποβόσκουσα απειλή, απόλυτος τρόμος επιστημονικής φαντασίας. Και υπάρχει κανείς που στο φινάλε δεν ούρλιαζε στον Ερν να γυρίσει το τιμόνι και να φύγει από κει πέρα; Συμφωνώ απόλυτα. Και να σκεφτείς ότι στις δυο πρώτες παραγράφους νόμιζα πως πάει για σατυρικό, με τα UFO στο κοτέτσι και μπλαζέ του τύπου 'Μην πας, δε βαριέσαι, ξέρουμε τι θα γίνει'! Κι όλη η ιστορία τελικά όχι μονάχα Ο δρόμος των νεκρών αλλά ένας μονόδρομος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted February 26, 2009 Share Posted February 26, 2009 «Ο Δρόμος των Νεκρών» του Cat Sparks, σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα.Τεύχος #445, 25 Φεβρουαρίου 2009. Κατέφθασε και ο γκρινιάρηηηης... Ναι, ισχύουν όλα αυτά που είπατε, αλλά το γεγονός ότι δεν εξηγεί τίποτα μου αφήνει το διήγημα μισό, για να μην πω σχεδόν παράλογο. Θα ήθελα ένα "γιατί", ή έστω μια υποψία κινήτρου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted February 26, 2009 Share Posted February 26, 2009 Κατέφθασε και ο γκρινιάρηηηης... Ναι, ισχύουν όλα αυτά που είπατε, αλλά το γεγονός ότι δεν εξηγεί τίποτα μου αφήνει το διήγημα μισό, για να μην πω σχεδόν παράλογο. Θα ήθελα ένα "γιατί", ή έστω μια υποψία κινήτρου. Και άντε ο συγγραφέας κάθεται και σκέπτεται κάτι αφού το ζήτησες (ένα καλό "γιατί", ένα καλό κίνητρο) και σου το δίνει. Θα μπορούσαν να του έρθουν 10 "γιατί" και να διαλέξει ένα να σου το δώσει. Όλα καλά τότε; Στο τέλος κάποιων κινηματογραφικών έργων, όταν μπαίνουν επίλογοι με γράμματα, του στυλ "Ο Μιχάλης σε δύο χρόνια κατάφερε να χτίσει το σπίτι των ονείρων του και εκεί ζει μέχρι σήμερα με την αγαπημένη του" η μητέρα μου γυρνάει και με ρωτάει "Ήταν αληθινή ιστορία;" (Όχι, είναι μέρος της φαντασίας του σεναριογράφου). Θέλω να πω, είναι εκπληκτικό που κατάφερε να με κερδίσει με απόκρυψη πληροφοριών. Αν είχε αυτές τις πληροφορίες χειρότερο δεν θα ήταν βέβαια, δεν θα ξέραμε όμως το τωρινό "εκπληκτικό" συναίσθημα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted February 26, 2009 Share Posted February 26, 2009 Κατέφθασε και ο γκρινιάρηηηης... Ναι, ισχύουν όλα αυτά που είπατε, αλλά το γεγονός ότι δεν εξηγεί τίποτα μου αφήνει το διήγημα μισό, για να μην πω σχεδόν παράλογο. Θα ήθελα ένα "γιατί", ή έστω μια υποψία κινήτρου. Εξωγήινοι είναι, τι να τα λέμε τώρα; Άντε τρέχα να βρεις κίνητρα εξωγήινων με ανθρώπινα κριτήρια. Τώρα, το γιατί η κυβέρνηση των γήινων συνεργάζεται έτσι άψογα, ούτε που το αναρωτήθηκα. Μπορεί να τους έταξαν ότι θα τους φάνε τελευταίους. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted February 26, 2009 Share Posted February 26, 2009 «Ο Δρόμος των Νεκρών» του Cat Sparks, σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα.Τεύχος #445, 25 Φεβρουαρίου 2009. Υπάρχει κανείς που θα ήθελε, που θα είχε ανάγκη περισσότερων πληροφοριών από το παρόν διήγημα; Εγώ. Συμφωνω με όλα τα υπόλοιπα αλλά θα ήθελα κάτι ακόμα για να δω μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα. Και ποτέ δεν μου αρέσει η αίσθηση ότι το ΕΦ στοιχείο είναι το περιτύλιγμα και όχι η ουσία της ιστορίας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted February 26, 2009 Share Posted February 26, 2009 Εγώ. Συμφωνω με όλα τα υπόλοιπα αλλά θα ήθελα κάτι ακόμα για να δω μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα. Και ποτέ δεν μου αρέσει η αίσθηση ότι το ΕΦ στοιχείο είναι το περιτύλιγμα και όχι η ουσία της ιστορίας. Δεν νομίζω πως είναι σκέτο περττύλιγμα. Όπως είπε και η Tiessa αποζητούμε μια ανθρώπινη εξήγηση. Το συγκεκριμένο διήγημα μου έδωσε την εντύπωση πως συνειδητά μένει στο πλευρό και στην οπτική του ανθρώπινου βλέμματος και κατανόησης. Ό,τι κατάλαβε ο άνθρωπος. Σαν άλλος βάρβαρος σπάει τους δίσκους και δεν κατανοεί το περιεχόμενο τους. Αν γράφαμε ένα διήγημα για κάποιον άνθρωπο της αρχαίας εποχής που κινείται στα ερείπια μιας μοντέρνας πόλης, και το γράφαμε σε πρώτο πρόσωπο, μαντεύοντας από τις περιγραφές του πιο γνωστό σε μας αντικείμενο περιεργάζεται, θα βρίσκαμε μάλλον αστεία πολλά από τα λανθασμένα του συμπεράσματα. Θα είχε γούστο δηλαδή να τον παρατηρούμε από την ανεπτυγμένη, μοντέρνα μας θέση. Βολικό έτσι; Έλα όμως που εδώ εμείς είμαστε στα μαύρα μεσάνυχτα. Το διήγημα μπορεί να γράφτηκε από εξωγήινο για εξωγήινους, και οι αναγνώστες εκείνοι μπορεί να φρίττουν ή να γελάνε με το ξεκοίλιασμα των ασημένιων δίσκων. Δεν ξέρουμε. Είναι μία από αυτές τις περιπτώσεις που εμείς δεν-ξέρουμε. Κι εμένα μου σηκώθηκε η τρίχα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
I robot Posted February 26, 2009 Share Posted February 26, 2009 (edited) Εξωγήινοι είναι, τι να τα λέμε τώρα; Άντε τρέχα να βρεις κίνητρα εξωγήινων με ανθρώπινα κριτήρια. +1 απο μενα. Ειναι καθαρα θέμα που θέλει να αρχίσει και να τελειώσει κάποιος την ιστορία καθώς και απο ποιά σκοπιά θα την περιγράψει. Ο συγκεκριμένος κύριος διάλεξε να πει την ιστορια μεχρι ενος σημειο στο οποιο οι συγκεκριμένοι ανθρωποι, οι ηρωες του, δεν γνωρίζουν τιποτα για το τι πραγματικα συμβαίνει και μαλλον δε θα μάθουν κιολας. Ισως αργότερα καποιοι αλλοιμ ισως επιστημονες σε ενα υπογειο καταφυγιο πχ, μαθουν το γιατι, αλλα δεν μας λεει την ιστορια αυτων των άλλων. Μαλλον είναι και πιο ρεαλιστικό ετσι. Απο την αλλη δίνει αρκετά στοιχεια για να φτιαξει μονος του ο αναγνώστης την λύση που του ταιριάζει, αλλά δε δίνει την σιγουριά του "να, ετσι έγινε". Το διασκεδασα γενικα. Edit: Μολις είδα ποστ Khar + DinoHajiyorgi: @Khar: γουστα ειναι αυτα, το ΕΦ στοιχειο πως προσδιορίζεται ομως; Δεν καταλαβαίνω το περί περιτυλίγματος στην συγκεκριμενη ιστορια. @DinoHajiyorgi: συμφωνω απολυτα για τη συγκεκριμενη ιστορια. Edited February 26, 2009 by I robot Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted February 27, 2009 Share Posted February 27, 2009 @Khar: γουστα ειναι αυτα, το ΕΦ στοιχειο πως προσδιορίζεται ομως; Δεν καταλαβαίνω το περί περιτυλίγματος στην συγκεκριμενη ιστορια. Είναι η αίσθηση που μου άφησε, ότι μπορείς να έχεις την ίδια ιστορία χωρίς τους ιπτάμενους δίσκους. Π.χ. Μια ωραία ημέρα, η κυβέρνηση σε ενημερώνει ότι μετακομίζεις για του ΧΥ λόγους και καταλήγεις στα έγκατα ενός βουνού. Οι ιπτάμενοι δίσκοι δείχνουν να είναι η εύκολη λύση(συγγραφική) για να εξηγήσουμε αυτή την εξέλιξη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
I robot Posted February 27, 2009 Share Posted February 27, 2009 Είναι η αίσθηση που μου άφησε, ότι μπορείς να έχεις την ίδια ιστορία χωρίς τους ιπτάμενους δίσκους. Π.χ. Μια ωραία ημέρα, η κυβέρνηση σε ενημερώνει ότι μετακομίζεις για του ΧΥ λόγους και καταλήγεις στα έγκατα ενός βουνού. Οι ιπτάμενοι δίσκοι δείχνουν να είναι η εύκολη λύση(συγγραφική) για να εξηγήσουμε αυτή την εξέλιξη. Η κυβέρνηση δε θα μπορουσε να κάνει ασημένια τα μάτια ενός στρατιώτη ;) Αλλα καταλαβαίνω τι εννοείς. Δεν με ενοχλεί. Η επιστημονική φαντασία νομίζω χωράει πολλά πραγματα μέσα, αναμεσά τους και ο τρόμος. Και για μένα δεν υπάρχει τιποτα πιο τρομακτικό απο τον απροσδιόριστο τρόμο. Ευκολη λύση ισως, αλλα αν μου δημιουργισε συναισθήματα (που το εκανε πολυ καλα) τοτε μια χαρα. Γενικά προτιμώ τα συναισθήματα απο τις απαντήσεις. Τωρα για το "μπορεί να εχεις την ιδια ιστορια με..." αρχικα σκεφτηκα την ταινια Alien και το ποσο απλα θα μπορουσε να μην ειναι επιστημονικης φαντασιας αν το τέρας δεν ηταν εξωγηινος και το setting δεν ηταν διαστημοπλοιο. Μετα σκεφτηκα το Solaris του Lem. Αν αλλάξει κανείς τον πλανήτη με ενα στοιχειωμενο σπιτι απο οπου μια οντότητα απο το Υπερπέραν προσπαθει να επικοινωνησει με τους ζωντανους, κανοντας αληθινές τις αναμνήσεις τους απο χαμένα πρόσωπα, και αν οι επιστήμονες, γινουν κυνηγοι φαντασματων που αντι ακτίνες γαμμα πετάνε αγιασμό και αντι να ζουν σε διαστημικο σταθμο, ζουν σε τροχοσπιτο... καταλαβαίνεις τι θελω να πω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted February 28, 2009 Share Posted February 28, 2009 «Αιμορραγώντας» του Γιάννη Στάγκου Τεύχος #325, 11 Οκτωβρίου 2006. Μια εξωγήινη αιμορραγεί δίπλα στον αφηγητή που συνέρχεται από ολονύκτια κραιπάλη, σε παγκάκι, με θέα το πρωινό πέλαγο. Το εξωγήινο στοιχείο εδώ είναι πάλι η καταπιεσμένη μάζα, παραλληλισμένη με τους μετανάστες, τις μειονότητες που εκμεταλλεύεται βάναυσα ο άνθρωπος. Εξωγήινοι που εργάζονται καταναγκαστικά σε ανθυγιεινές συνθήκες ενώ ταυτόχρονα βρίσκονται υπό καταστολή. Στα γνωστά μοτίβα του συγγραφέα. Είναι όμως δυνατό, και οφείλει την δύναμη του στην λιτότητα του. Και εδώ κλείνω αυτή την ανασκόπηση των ελληνικών συμμετοχών στο 9 της Ελευθεροτυπίας με το διήγημα της Βάσως Χρήστου. Για την αριθμητική συνέχεια δεν έχετε παρά να πάτε πίσω, στην έναρξη αυτού του τόπικ. «Συνοδός Επιπέδου 3» της Βάσως Χρήστου Τεύχος #328, 1 Νοεμβρίου 2006. Χιουμοριστικό διήγημα μελλοντικής φαντασίας, ανάλαφρο και εύπεπτο. Στην τελική του μορφή όλα του τα θετικά αναδεικνύουν τα αρνητικά του: Καλή ιδέα που θα γέμιζε εύκολα μια μικρή νουβέλα. Δεδομένου και της ανατροπής του φινάλε, το δημιουργικό έδαφος είναι εύφορο για παρεξηγήσεις και ανάλογες τριβές. Αναγκαστικά διαβάζουμε επιλεκτικά σημεία που περνούν κάπως βιαστικά και ανεκμετάλλευτα. Και το θέμα του, η επιλογή συνοδού διακοπών από οικονομικά βολεμένη κυρία σε εταιρία ρομποτικών συντρόφων, έχει έντονο το σεξουαλικό στοιχείο φάτσα κάρτα υπόσχεση. Και η υπόσχεση αρνείται να παραδώσει πέραν του πιο ισχνού και ευπρεπούς γαργαλητού. Σε πρώτη ανάγνωση, το διήγημα μου άρεσε. Ήταν όταν κάθισα να γράψω την κριτική μου που αντιλήφθηκα πως θα ήθελα περισσότερα. Χωράνε. Δέκα συγγραφείς θα μπορούσαν να γράψουν δέκα εκδοχές. Γιατί να μην τα καλύψει όλα η ορίτζιναλ εμπνεύστρια; (Ίσως αξίζει λίγο καιρό για να…αβγατίσει.) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted March 11, 2009 Share Posted March 11, 2009 «Το Δηλητήριο» του Κώστα Χαρίτου Τεύχος #447, 11 Μαρτίου 2009. Διήγημα, ήδη εκτιμημένο στις σελίδες του φόρουμ μας. Μπορείτε να το διαβάσετε κι εσείς, εδώ. Άρτια γραμμένο φλασάκι που πραγματεύεται μια σκληρή πραγματικότητα μέσα σε έναν πόλεμο ανθρώπων και μηχανών. Καλύτερα δηλητηριασμένος (ή σακατεμένος) παρά νεκρός. Τι παραπάνω να πει κανείς για ένα τόσο μινιόν έπος; Τα συγχαρητήρια στον συγγραφέα για την δημοσίευση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted March 11, 2009 Share Posted March 11, 2009 «Το Δηλητήριο» του Κώστα ΧαρίτουΤεύχος #447, 11 Μαρτίου 2009. Ναι, το διήγημα αυτό είναι προβληματικά καλό, ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη μας και τις διαγωνιστικές συνθήκες κάτω από τις οποίες γράφτηκε. Το χειρότερο είναι ότι ο Κώστας δεν φαίνεται να μπορεί να ξεπεράσει αυτό το πρόβλημα: βελτιώνεται προκλητικά με την πάροδο του χρόνου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted March 12, 2009 Share Posted March 12, 2009 «Το Δηλητήριο» του Κώστα ΧαρίτουΤεύχος #447, 11 Μαρτίου 2009. Διήγημα, ήδη εκτιμημένο στις σελίδες του φόρουμ μας. Μπορείτε να το διαβάσετε κι εσείς, εδώ. Άρτια γραμμένο φλασάκι που πραγματεύεται μια σκληρή πραγματικότητα μέσα σε έναν πόλεμο ανθρώπων και μηχανών. Καλύτερα δηλητηριασμένος (ή σακατεμένος) παρά νεκρός. Τι παραπάνω να πει κανείς για ένα τόσο μινιόν έπος; Τα συγχαρητήρια στον συγγραφέα για την δημοσίευση. Ντίνο, ευχαριστώ. Ευτυχώς δεν μου ευχήθηκες και του χρόνου . Πάντως εύχομαι και στα δικά σου. Μιχάλη, αν ήξερες τις διαγωνιστικές συνθήκες είμαι σίγουρος ότι θα γελούσες. Πάντως, περιλαμβάνουν τον γιό μου, έναν καναπέ και μια προσομοίωση ατμομηχανής Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted March 12, 2009 Share Posted March 12, 2009 Μιχάλη, αν ήξερες τις διαγωνιστικές συνθήκες είμαι σίγουρος ότι θα γελούσες. Πάντως, περιλαμβάνουν τον γιό μου, έναν καναπέ και μια προσομοίωση ατμομηχανής Εγώ πάντως, όσο πάω προβληματίζομαι και περισσότερο. Φαντάσου δηλαδή, τι θα έγραφες αν λειτουργούσες υπό άλλες συνθήκες! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
PiKei Posted March 16, 2009 Share Posted March 16, 2009 Εγώ πάντως, όσο πάω προβληματίζομαι και περισσότερο. Φαντάσου δηλαδή, τι θα έγραφες αν λειτουργούσες υπό άλλες συνθήκες! Εγώ αντιθέτως υποψιάζομαι πως ο Khar χρειάζεται τουλάχιστον έναν καναπέ, τον γιό του και μια προσομοίωση ατμομηχανής για να επιτυγχάνει το επιθυμητό αποτέλεσμα. The Harder, The Better! Ίσως πρέπει να μας δίνει σήμα "Κάθομαι να γράψω" για να τον πλακώνουμε και στα τηλέφωνα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted March 18, 2009 Share Posted March 18, 2009 «Ξενοδοχείο για Αυτόχειρες» της Sabina Theo σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #448, 18 Μαρτίου 2009. Κατ’αρχήν, μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα. Δεν θα την έλεγα καν τραβηγμένη. Αλλιώς πως κατάφερε να αρπάξει το νοσηρό μου ενδιαφέρον για τα ενδότερα του εν λόγω ξενοδοχείου; Δεν αφήσαμε όμως στιγμή τη ρεσεψιον. Είμαι εγώ τόσο φάουλ ή η κυρία Sabina… Αλήθεια, ποια είναι η ιστορία που πραγματικά ήθελε να πει η κυρία Sabina Theo; Σίγουρα δεν είχε κάποιο σχόλιο για την κοινωνία, τους ανθρώπους ή τους τρόμους της ζωής. Τίποτα που να το ένοιωσα δηλαδή. Ίσως κάτι να ξεκινούσε να πει και να τα παράτησε στα προκαταρτικά. Στο τέλος τα τσουβάλιασε και έβγαλε κάποιες συμπερασματικές δηλώσεις για την…καλλιτεχνική δημιουργία! Το περίμενε κανείς; Όχι εγώ. Όσο όμορφα και να τυλίξεις μια κατάσταση, έρχεται πάντα η στιγμή, η απτή χρονική στιγμή του θανάτου. Το rigor mortis. Ο Σταύρος Ντίλιος το συλλαμβάνει έξοχα με τα σκίτσα του που κοσμούν το διήγημα. Και η πένα της Theo ούτε καν θέλει να το αγγίξει. Κάπου στις προσδοκίες μου ακολουθούν κάποια κεφάλαια φαντάσματα που ίσως ολοκληρώνουν ένα πολύ καλύτερο μυθιστόρημα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted March 18, 2009 Share Posted March 18, 2009 «Ξενοδοχείο για Αυτόχειρες» της Sabina Theo σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα.Τεύχος #448, 18 Μαρτίου 2009. Ναι, καλή ιδέα, αλλά όχι αρκετά υποστηριγμένη από το στόρυ. Μας άφησε στη μέση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mistseeker Posted March 18, 2009 Share Posted March 18, 2009 Ναι, καλή ιδέα, αλλά όχι αρκετά υποστηριγμένη από το στόρυ. Μας άφησε στη μέση. Βασικά, ναι, τελείως αμήχανο το γράψιμο στο τέλος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
synodoiporos Posted March 19, 2009 Share Posted March 19, 2009 Μάλλον μας δημιούργησε σε όλους την ίδια εντύπωση αυτό... Η ιδέα είναι γοητευτική. Ο ήρωας που θέλει να αφήσει πίσω του την παλιά ζωή του, και πηγαίνει σε ένα ξενοδοχείο, όπου μυστηριώδη πράγματα συμβαίνουν, βάζοντας σε κίνηση τον μηχανισμό της περιπέτειας - είχα καταπιαστεί κι εγώ λιγάκι με κάτι τέτοιο, που ίσως στο μέλλον το παρουσιάσω πιο ολοκληρωμένα. Επιτρέψτε μου για λίγο το μικρό literature spam ( ) : Δεν ήταν όμως το μόνο παράξενο που συναντούσε σε αυτήν την πόλη, όπου κι ο ίδιος τόσο απροσδόκητα είχε βρεθεί. Το μόνο που κυρίως θυμόταν ήταν ότι τον διακατείχε ένα έντονο αίσθημα φυγής, πως θέλησε ξαφνικά να μαζέψει όλα τα απαραίτητα αντικείμενά του σε μία βαλίτσα, και να την πάρει στα χέρια και να φύγει, να στρίψει στην πρώτη στροφή που θα εμφανιζόταν μπροστά του, χωρίς να νοιάζεται για τον τελικό προορισμό. Άλλωστε δεν υπήρχε πρόβλημα χρημάτων, είχε μαζί του όσα χρήματα χρειαζόταν για μία άνετη διαμονή σε οποιοδήποτε πολυτελές ξενοδοχείο βρισκόταν στον δρόμο του. Κι αυτό ακριβώς έπραξε. Φυσούσε ένας νότιος άνεμος εκείνο το πρωινό, που τον υποδέχτηκε στην είσοδο της πόλης και που, σε ορισμένα σημεία, ανασήκωνε την σκόνη από την άκρη των δρόμων, σχηματίζοντας περίεργες, εφήμερες μορφές στον αέρα. Κι αυτό του προκάλεσε ένα αίσθημα ξηρότητας στο στόμα, αλλά μόνο για λίγο, μέχρι που άρχισε να βαδίζει αποφασιστικά κατά μήκος του δρόμου. Έπειτα θυμόταν τον εαυτό του να στέκεται για μερικές στιγμές σκεφτικός μπροστά στον υπάλληλο του ξενοδοχείου, που του ζήτησε το όνομά του. «Σε ποιό όνομα να καταχωρήσω το δωμάτιο κύριε ;». Πρόφερε καθαρά το Θωμάς Αποσκίτης, όχι επειδή ήταν απόλυτα σίγουρος γι’ αυτό αλλά επειδή, εκείνη την στιγμή, του φάνηκε το πιο κατάλληλο. Όσο περνούσε όμως ο καιρός και συνήθιζε την διαμονή του στην πόλη, έβρισκε πως πράγματι αυτό ήταν το σωστό όνομα, όλο και περισσότερο αυτό εδραιωνόταν μέσα του. Θυμόταν ακόμη πόσο υπνωτισμένα, με πόση άργητα, είχε ανεβεί την μεγάλη μαρμάρινη σκάλα, αφού προηγουμένως ο υπάλληλος τον είχε καθησυχάσει πως θα μετέφερε την βαλίτσα του επάνω. Ήταν αρχές καλοκαιριού και ένα δυνατό φως έμπαινε από τα παράθυρα, έμοιαζε να διαπερνά τους λευκούς τοίχους του πολυτελούς μεγάρου, και να διαθλάται ποικιλοτρόπως πάνω στα αντικείμενα σχηματίζοντας παιχνίδια και διαφορετικές όψεις του φωτός. Διασχίζοντας τον μακρύ διάδρομο μέχρι το δωμάτιό του, του δόθηκε φευγαλέα η δυνατότητα να ρίξει μια ματιά στις πόρτες των άλλων ενοίκων και να παρατηρήσει τις ταμπελίτσες με το όνομά τους επάνω τους. Θυμήθηκε πως ο υπάλληλος του ξενοδοχείου τον είχε πληροφορήσει σχετικά με αυτό, του είχε πει πως θα πρόσθεταν και το δικό του όνομα στην πόρτα του. Αυτό γινόταν, είχε πει, για να διευκολύνει την διαμονή των ενοίκων και για να τους κάνει να νιώσουν μεγαλύτερη οικειότητα. Κύριο μέλημα της διεύθυνσης, είχε προσθέσει, ήταν η ευχάριστη κι άνετη διαμονή των διακεκριμένων ενοίκων. Κι εκείνος είχε αμελήσει να ρωτήσει λεπτομέρειες, απολαμβάνοντας ιδιαίτερα τον απόηχο εκείνου του «διακεκριμένων» που είχε ξεστομίσει ο υπάλληλος. Τακτοποίησε γρήγορα τα πράγματά του και έριξε μια βιαστική ματιά στο δωμάτιο. Από την στιγμή που διέθετε κρεβάτι τίποτα άλλο δεν τον απασχολούσε σχετικά με αυτό. Αντιθέτως, ένιωθε μεγάλη ανυπομονησία να βγει στους δρόμους και να περπατήσει μέσα στην πόλη, να εξερευνήσει, να χαζέψει, να ξεχαστεί, τριγυρνώντας για ώρες σε έναν λαβύρινθο γεμάτο καινούριες εντυπώσεις… Δ.Α. http://argastarasnovels.blogspot.com/ Όπως λέει κι ο D.H. : "Κάπου στις προσδοκίες μου ακολουθούν κάποια κεφάλαια φαντάσματα που ίσως ολοκληρώνουν ένα πολύ καλύτερο μυθιστόρημα.'' Πολύ καλή όντως η δουλειά του Σταύρου Ντίλιου, που στηρίζει μάλλον καλύτερα το διήγημα απ' ότι το κάνει το ίδιο το περιεχόμενό του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.