Τα διηγήματα εφ του 9

[Nihilio]

Μια όμως από τις σπάνιες προσεγγίσεις σε ένα θέμα που δεν το συναντάς συχνά.

Υ.Γ. Σήμερα, στις σελίδες αλληλογραφίας του 9, κάποιος αναγνώστης αναρωτιέται γιατί το τεύχος επιμένει στην ΕΦ, δηλ. στα διηγήματα. «Εγώ δεν ξέρω κανέναν που να μου έχει πει ότι τις διάβασε δηλαδή» λέει ο Αντώνης Ρ. Και η πρώτη γραμμή απαντήσεως του περιοδικού είναι πως έχουν την Ε.Φ. γιατί την θέλει ο κύριος Μαστοράκης. Ε, με έπιασε μια κάποια ψιλοκατάθλιψη.

A) Ο απαντητής γράφει καφρίλες

Β) Κι εγώ, αν δεν ήμουν μέλος του φόρουμ, την ίδια απορία θα είχα...

[DinoHajiyorgi]

«Αφήστε Τη Δυστυχία Πίσω Σας» του Κωνσταντίνου Χαρίτου

Τεύχος #208, 30 Ιουνίου 2004.

 

Συμπυκνωμένη εκδοχή του διηγήματος «Ένας Ευτυχισμένος Άνθρωπος», όπως αυτό παρουσιάστηκε στο 4ο Εργαστήριο της ΑΛΕΦ τον Φεβρουάριο του 2003.

 

Έστω και συμπυκνωμένο, είναι ένα αξιόλογο, ευχάριστο ανάγνωσμα. Για άλλη μια φορά ο συγγραφέας καταπιάνεται με την μελλοντική Αθήνα («Πρόγραμμα Α.Θ.Η.Ν.Α.Ι.Ο.Σ.» τεύχος 114 και «Προσοχή Αδιέξοδο» τεύχος 152) δίνοντας μας πετυχημένες εικόνες που κυμαίνονται από το χιουμοριστικό στο τραγικό.

 

Ο ήρωας Κώστας Βασιλείου, υπάλληλος Α’ Κλάσης, συνειδητοποιεί ξαφνικά πως ορισμένα συμβάντα, όπως ένας ζητιάνος έξω από την δουλειά του, το λιντσάρισμα ασιάτη μετανάστη από ελληνοαλβανούς στο μετρό και εικόνες παιδιών που λιμοκτονούν στην Βραζιλία στην τηλεοπτική του οθόνη, του προκαλούν μια ανεξήγητη ταραχή. Περνάει από ιατρικές εξετάσεις και πληροφορείται για πρώτη φορά πως λίγους μήνες μετά την γέννηση του οι γονείς του συμφώνησαν ώστε να τοποθετηθούν τσιπάκια ΝΕΟΠΕΡ (Νευρωνικοί Ελεγκτές Οπτικών Ερεθισμάτων, δηλαδή τσιπάκια ευτυχίας) στο οπτικό του νεύρο.

 

Και είναι λόγω της αποπληρωμής εκείνης της επέμβασης που ο Βασιλείου υιοθετήθηκε ως υπάλληλος από την εταιρεία που την εφάρμοσε. Είναι ο τέλειος υπάλληλος, που αποδίδει απερίσπαστος από την δυστυχία που έχει να του δείξει η ζωή που τον περιβάλλει. Μια βλάβη τώρα στα τσιπάκια προκαλεί τις ταραχές που βιώνει. Δέχεται βέβαια να υποβληθεί σε διορθωτική εγχείρηση.

 

Καθώς όμως περνούν οι μέρες και η στιγμή της επέμβασης πλησιάζει, τον καταβάλλει μια μεταμόρφωση. Αρχίζει να προσέχει τους λυπητερούς στοίχους των λαϊκών ασμάτων στο ραδιόφωνο, εκεί που πριν άκουγε αδιάφορα, μονότονα τραγούδια. Και ανακαλύπτει πως του αρέσει η μελαγχολία που του προκαλούν. Και αυτό είναι μόνο η αρχή πολλών αποφάσεων που παίρνει για τον εαυτό του με αποτέλεσμα να γίνει άλλος, καλύτερος, πιο ανθρώπινος.

 

Παίρνει την απόφαση όχι μόνο να μην κάνει την εγχείρηση, αλλά να υποβληθεί σε μια άλλη, επικίνδυνη και παράνομη, στις παράγκες των Κρητικών προσφύγων (!), ώστε να αχρηστεύσει τα τσιπάκια τελείως.

 

Δεν κατάλαβα τελείως την αναγκαιότητα στο τέλος του να παιχτεί ένα παιχνίδι πίσω από την πλάτη του ήρωα, το ζουμί είναι πως ο Βασιλείου νιώθει ελεύθερος, έχει και μια Μαρία στο μέλλον του (δρόμος που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη δυστυχία κατά τον φίλο του) και φεύγει στον ορίζοντα σιγοσφυρίζοντας μάλλον ένα καψουροτράγουδο.

[DinoHajiyorgi]

«Ο ALI» του Malte S. Sembten. Μετάφραση Ιωάννα Παρασκελίδη.

Τεύχος #434, 10 Δεκεμβρίου 2008.

Μια πατάτα.

 

Είχε για λίγο το ενδιαφέρον μου στην αρχή. Στα μισά μάντεψα την ταυτότητα του τίτλου. Σκέφτηκα πως είναι μια χιλιοειπωμένη ιστορία που μέχρι σήμερα την είχαμε διαβάσει από την πλευρά της τεχνικής προσωπικότητας ή έστω με όλα τα δεδομένα στα φανερά. Ίσως η «μυστήρια» προσέγγιση του συγγραφέα δημιουργούσε μια ελάχιστη πρωτοτυπία.

 

Είχε μείνει όμως μόνο ένα στοιχείο. Αληθοφάνεια κινήτρου. Το σκεπτικό της εταιρείας δεν πείθει ούτε με τις σφαίρες, εκτός αν ολόκληρος οργανισμός απαρτίζεται από κρετίνους, και παρά την ισχνή παρουσίαση της προσωπικότητας της ηρωίδας, δεν αποδέχομαι πως θα καθόταν να υπογράψει κάτι τέτοιο. Ή αν ο συγγραφέας ήθελε η ηρωίδα του να υπογράψει στο τέλος, δεν μας την «έχτισε» σωστά. (Ναι είναι εκεί, το εξηγάει γιατί δεν μπορεί τις σχέσεις με άντρες, δεν με έκανε όμως να ταυτιστώ μαζί της, να θέλω να θέλει να υπογράψει.)

[mman]

«Ο ALI» του Malte S. Sembten. Μετάφραση Ιωάννα Παρασκελίδη.

Τεύχος #434, 10 Δεκεμβρίου 2008.

Πατάτα δεν θα το χαρακτήριζα σε καμμία περίπτωση. Αλλά συμφωνώ ότι πάσχει σε πολλά σημεία όσον αφορά την αλήθοφάνεια αλλά και το χτίσιμο του κύριου χαρακτήρα. ΄Το είχε ξεκινήσει αρκετά καλά, με το αρκετά συμπαθητικό εύρημα του να μην παρουσιάζει ποτέ το πρόσωπο της κοπέλας. Πιστεύω το έχασε όταν άρχισε να σπαταλάει αρκετές από τις ελάχιστες (2.000) λέξεις του για να μας συστήσει σε όχι έναν, ούτε δύο αλλά πέντε ενδιάμεσους παρατρεχάμενους πριν τον ALI. Αν είχε χρησιμοποιήσει αυτή την έκταση για να κάνει πιο πιστευτό τον κύριο χαρακτήρα του και να θεμελιώσει καλύτερα τα κίνητρα τόσο της κοπέλας όσο και της εταιρείας, τότε, παρά την χιλιοειπωμένη ιδέα του, θα μπορούσε να ήταν ένα πραγματικά καλό διήγημα.

Δυστυχώς, σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις θυμάμαι ένα τραγούδι των Pink Floyd. Ο τίτλος του είναι "If"...

[mistseeker]

Ό,τι είπε ο Ντίνος (και ο Μιχάλης, σε τεχνικότερο επίπεδο).

[synodoiporos]

Αυτό ήταν το πρώτο τεύχος του 9 που προμηθεύτηκα, και πραγματικά το απόλαυσα.

 

Το διήγημα θα έλεγα κι εγώ πως είναι αρκετά απλό και κινείται συμβατικά, πάντως είναι καλογραμμένο και, εντάξει, δεν θα το χαρακτήριζε ο οποιοσδήποτε ''πατάτα'' - εκτός κι αν έχει την εμπειρία του Ντίνου

 

Το ότι ''κάτι παίζει'' με τον ALI το κατάλαβα από τον πρώτο τους διάλογο με την ηρωίδα, όπου τελειώνει με την φράση του "τί είναι ένα όνομα ; Αυτό που ονομάζουμε τριαντάφυλλο θα μύριζε υπέροχα και χωρίς το όνομα...'', που είναι μια χαρακτηριστική ατάκα από το Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο του Προυστ. Λίγο παρακάτω αναφέρεται η εταιρεία Global Transplant, και πλέον η ιστορία δεν κρύβει καμία έκπληξη. Το τέλος, όπου η ηρωίδα υπογράφει για να χάσει την ζωή της και να μετατραπεί σε μία ''ψηφιακή νοημοσύνη'', είναι ένα κλασικό τέλος και δεν προκαλεί ανατριχίλα - είναι απλώς το σωστό κλείσιμο. Την βρήκα μια καλογραμμένη τυπική ιστορία τεχνητής νοημοσύνης, που κινείται σχετικά ψυχρά, χωρίς κορυφώσεις.

 

Παρόλο που θα ήθελα περισσότερη λογοτεχνία, απόλαυσα και τα comics, και σκέφτομαι να θεσπίσω το 9 ως ένα καθιερωμένο Τεταρτιάτικο ανάγνωσμα (οπότε θα ακούτε μάλλον κι από εμένα σχόλια κατά καιρούς).

[DinoHajiyorgi]

Το ότι ''κάτι παίζει'' με τον ALI το κατάλαβα από τον πρώτο τους διάλογο με την ηρωίδα, όπου τελειώνει με την φράση του "τί είναι ένα όνομα ; Αυτό που ονομάζουμε τριαντάφυλλο θα μύριζε υπέροχα και χωρίς το όνομα...'', που είναι μια χαρακτηριστική ατάκα από το Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο του Προυστ.

 

Είναι κλασσική ατάκα από έργο του Σέξπιρ. Δεν είμαι σίγουρος ποιο, ίσως το "Ρωμαίος και Ιουλιέτα."

[synodoiporos]

Ωχ, έχεις δίκιο, βιάστηκα και το μπέρδεψα με άλλο. Ναι, από το Ρωμαίος κι Ιουλιέτα είναι.

[tetartos]

"What's in a name? That which we call a rose

By any other name would smell as sweet."

 

 

Romeo and Juliet (II, ii, 1-2)

[DinoHajiyorgi]

«Δεν Έχουμε Χρόνο» του Γιάννη Στάγκου

Τεύχος #212, 4 Αυγούστου 2004.

Όμορφο διήγημα, ίσως με κάποιο νόημα, ίσως χωρίς. Εγώ δεν το βρήκα.

 

Με εντολή των μηχανών όλοι οι πολίτες μιας χώρας, ή μιας ηπείρου ή όλη η ανθρωπότητα, έχουν μπει σε θαλάμους αιώνιας συντήρησης, το μυαλό του κάθε ατόμου απασχολημένο εσαεί σε εικονική πραγματικότητα της επιλογής του. Όσοι έχουν αρνηθεί να υπακούσουν έχουν εξοντωθεί από τα ρομπότ. Για ποιο λόγο έπρεπε οι άνθρωποι να μπουν στους θαλάμους; Γιατί απλά οι μηχανές δεν εξόντωσαν όλους τους ανθρώπους; Το διήγημα δεν μας εξηγεί.

 

Ο ήρωας ανήκει στους αντιρρησίες και χρησιμοποιώντας μια ζώνη που του επιτρέπει να ταξιδεύει στον χρόνο διαφεύγει από εποχή σε εποχή, διαρκώς κυνηγημένος από τα ρομπότ που αποζητούν να τον εξοντώσουν. Και με αυτό το στήσιμο, ο συγγραφέας γεμίζει το διήγημα του με όσες λέξεις θέλει, καταγράφοντας την μια αγαπημένη του εποχή μετά την άλλη, που περιλαμβάνει και συναντήσεις με αγαπημένες ιστορικές φιγούρες. Μέσα βέβαια από τις σκέψεις του αφηγητή-ήρωα μαθαίνουμε τα καθέκαστα και το πώς ο ήρωας προτιμάει την παρακινδυνευμένη ελευθερία από τον εγκλεισμό σε μια ευτυχισμένη εικονική πραγματικότητα. Είναι τώρα αυτό το νόημα…ή περίτεχνη συγκάλυψη απουσίας ενός;

[DinoHajiyorgi]

«Καληνύχτα» του Μιχάλη Μανωλιού.

Τεύχος #223, 20 Οκτωβρίου 2004.

 

Η κλασσική εμμονή του συγγραφέα για τον χρόνο και τους ήρωες που εγκλωβίζονται σε αυτόν μας προσφέρει άλλο ένα συγκλονιστικό διήγημα με την μοναδικής ευαισθησίας γραφή του. Μοναδική επαναλαμβάνω ευαισθησία, ακόμα και για μια εγκληματία. Επίσης, παρατηρώ και την ακομπλεξάριστη προσέγγιση του Μιχάλη σε πρώτο πρόσωπο αφήγηση με κεντρικό χαρακτήρα γυναίκα. Κάτι που έχω προσέξει ασυνείδητα να αποφεύγω ο ίδιος, και πολλοί άλλοι. Πιθανόν ο καλλιτέχνης να βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με την θηλυκή του πλευρά.

 

Μια γυναίκα λοιπόν έχει καταδικαστεί για τον φόνο του συζύγου της όχι σε θάνατο αλλά κάτι πολύ χειρότερο. Η ποινή της είναι Κινητική και Αισθητηριακή Απομόνωση, δηλαδή θα είναι μια σκέτη συνείδηση χωρίς αισθήσεις και μόνο μνήμες, για όσο κρατεί το φυσικό της σώμα. Ο συγγραφέας δεν χρειάζεται πολλές λέξεις για να μας συγκλονίσει με την σκληρή τιμωρία, ή όποια τιμωρία του καιρού μας, το μήνυμα περνάει τρομερό και χωρίς να χρειάζεται να μάθουμε πως και γιατί σκότωσε τον άντρα της. Με ελάχιστες αριστοτεχνικές πινελιές, υποψιάζομαι πως το φονικό έγινε εν βρασμώ.

 

Η σκηνή της επίσκεψης της «Μήδειας» (της πιο σκληροτράχηλης φόνισσας των φυλακών) στο κελί της ηρωίδας είναι απίστευτα απρόσμενη και συγκινητική.

 

Τα δικά μου όμως λόγια είναι φτώχια. Θα έπρεπε να το έχουμε και στην βιβλιοθήκη του φόρουμ.

 

[by the way: “May you rot in hell” Μιχάλη; «Μακάρι να σαπίσεις στην κόλαση!» Εμένα δεν με ενοχλεί καθόλου. Βγάζω το άχτι μου λόγω των ψειρών που με τσακίζουν με τις παραξενιές τους στους δικούς μου αγγλισμούς.]

[mman]

«Καληνύχτα» του Μιχάλη Μανωλιού.

Τεύχος #223, 20 Οκτωβρίου 2004.

 

[...] Επίσης, παρατηρώ και την ακομπλεξάριστη προσέγγιση του Μιχάλη σε πρώτο πρόσωπο αφήγηση με κεντρικό χαρακτήρα γυναίκα. Κάτι που έχω προσέξει ασυνείδητα να αποφεύγω ο ίδιος, και πολλοί άλλοι. Πιθανόν ο καλλιτέχνης να βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με την θηλυκή του πλευρά. [...]

 

[...] [by the way: “May you rot in hell” Μιχάλη; «Μακάρι να σαπίσεις στην κόλαση!» Εμένα δεν με ενοχλεί καθόλου. Βγάζω το άχτι μου λόγω των ψειρών που με τσακίζουν με τις παραξενιές τους στους δικούς μου αγγλισμούς.]

Ντίνο, ευχαριστώ και πάλι για τη διαφήμιση.

Εεε, η αλήθεια είναι ότι η συντριπτική πλειονότητα των κεντρικών χαρακτήρων μου είναι γυναίκες. Αυτό οφείλεται σε δύο λόγους:

Πρώτον, λατρεύω τις γυναίκες και τρελαίνομαι να τις βλέπω να δρουν.

Δεύτερον, πραγματικά πρέπει να είμαι λίγο γυναίκα -στο μυαλό εννοώ . Πριν ένα - δύο χρόνια το επιβεβαίωσα αυτό, αν και όχι επιστημονικά. Έκανα ένα σχετικό τεστ για τον τύπο του εγκεφάλου του καθενός. Ήταν ένα πολύ ψαγμένο και "σοβαρό" τεστ -τίποτα πρόχειρο, επιφανειακό ή προφανές- αλλα δεν θυμάμαι πώς έπεσε στα χέρια μου. Περίμενα λοιπόν ότι θα με έβγαζε κοντά στο 50-50, αλλα τελικά πέρασα καθαρά την διαχωριστική γραμμή, σαφώς προς τη γυναικεία πλευρά.

Τέλος, ο αρχισυντάκτης του "9" Άγγελος Μαστοράκης, μου είπε μετά τη δημοσίευση του "Καληνύχτα!" ότι περιέχει ένα λογικό λάθος. Τον έκανα χρυσό να μου το πει (γιατί εγώ φυσικά δεν το "βλέπω") αλλά με έχει αφήσει τόσα χρόνια στην αγωνία...

[by the way: Ναι, είναι αγγλισμός, τώρα το βλέπω κι εγώ, αν και όχι πολύ βαρύς ελπίζω. Και καλά κάνεις και βγάζεις το άχτι σου. Κάθε τέτοιο ξεψείρισμα από μένα είναι ευπρόσδεκτο.]

[Tiessa]

Τέλος, ο αρχισυντάκτης του "9" Άγγελος Μαστοράκης, μου είπε μετά τη δημοσίευση του "Καληνύχτα!" ότι περιέχει ένα λογικό λάθος. Τον έκανα χρυσό να μου το πει (γιατί εγώ φυσικά δεν το "βλέπω") αλλά με έχει αφήσει τόσα χρόνια στην αγωνία...

 

Μια που έχω την ευχέρεια να ξαναδιαβάσω το διήγημα, θα κάνω ένα δεύτερο πέρασμα, έτσι σαν άσκηση, μήπως και εντοπίσω το λάθος.

Ήταν ένα πολύ δυνατό διήγημα όντως, νομίζω ότι επειδή ήταν τόσο σκληρό, είχαν αποτυπωθεί καλά οι λεπτομέρειες στο μυαλό μου, αλλά τώρα μου βρήκες δουλειά για το απόγευμα...

[khar]

Τέλος, ο αρχισυντάκτης του "9" Άγγελος Μαστοράκης, μου είπε μετά τη δημοσίευση του "Καληνύχτα!" ότι περιέχει ένα λογικό λάθος. Τον έκανα χρυσό να μου το πει (γιατί εγώ φυσικά δεν το "βλέπω") αλλά με έχει αφήσει τόσα χρόνια στην αγωνία...

 

mman, αυτό είναι το πιο ωραίο κόλπο που έχει επιστρατεύσει ένας συγγραφέας για να διαβάσεις και να ξαναδιαβάσεις το διήγημά του. Σου βγάζω το καπέλο.

 

Αφού, λοιπόν, μελέτησα επισταμένως το αφήγημα, το μόνο "λογικό" λάθος που μπόρεσα να εντοπίσω είναι το εξής: Πώς έχουμε πρόσβαση στις σκέψεις της ηρωίδας αφού είναι εντελώς αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο;

Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι κάτι άλλο εννοούσε ο Μαστοράκης, αλλά εγώ απέτυχα να το βρω. Ο επόμενος παρακαλώ.

 

Μόνο μην την πάθουμε όπως οι μαθηματικοί με την περίφημη ρήση του Fermat ("είχα βρει μια υπέροχη απόδειξη αλλά δεν χωραει στο περιθώριο της σελίδας" ή κάτι τέτοιο)

[mman]

mman, αυτό είναι το πιο ωραίο κόλπο που έχει επιστρατεύσει ένας συγγραφέας για να διαβάσεις και να ξαναδιαβάσεις το διήγημά του. Σου βγάζω το καπέλο. [...]

Χαχα! Έχεις δίκιο, μόνο που δεν είναι κόλπο! (Τι θα έλεγα άλλωστε στα πλαίσια της συνεχιζόμενης "διαφήμισης";) Ευτυχώς ο δικός μας "Fermat" ζει ακόμα (σύμφωνα μάλιστα με την παρωδία-σάτυρα του nikosal στη Σύρο θα φτάσει τα 110!), οπότε μπορούμε να τον ρωτήσουμε με την πρώτη ευκαιρία, αλλά φοβάμαι ότι μετά από όλα αυτά που έχει διαβάσει σε 4+ χρόνια, δεν θα μας διαφωτίσει ιδιαίτερα. Οπότε μπορείτε να συνεχίσετε το ψάξιμο.

[Tiessa]

Έχει δίκιο ο Κώστας, Μιχάλη. Είχες δεν είχες μας έβαλες να το ξαναδιαβάσουμε!

Έκανα τρεις αναγνώσεις ... ποτέ μη λες ποτέ. Όταν είχα διαβάσει το διήγημα με είχε ταράξει αρκετά ώστε να θέλω να το ξεχάσω και να μην μπορώ. Αλλά, πιστή στο καθήκον, αποφάσισα να επιμείνω στο κυνήγι του θησαυρού.

 

Δεν πιστεύω ότι το σφάλμα είναι αυτό που λέει ο Κώστας. Στο τέλος-τέλος, η ηρωίδα διηγείται σε πρώτο πρόσωπο. Δεν έχουμε εμείς πρόσβαση στη σκέψη της αλλά εκείνη έχει.

Αυτό που βρήκα εγώ (σκεπτόμενη στον δικό μου εσωτερικό κόσμο) ήταν πολύ πιο πεζό:

Υποθέτω ότι είναι κάπως ακραίο να εφαρμοστεί μια ποινή μεγαλύτερη της θανατικής για πρώτη φορά σε ένα άτομο που ως φαίνεται από τα συμφραζόμενα έχει διαπράξει απλώς έναν φόνο (και μάλιστα πιθανόν με κάποια ελαφρυντικά). Θα περίμενε κανείς τέτοια μεταχείριση -για πρώτη φορά- για έναν κατά συρροή εγκληματία ή για κάποιον που έχει διαπράξει κάτι περισσότερο ειδεχθές (π.χ. για μια αντίστοιχη "Μήδεια") για να υπάρχει και η οριακή αποδοχή από την κοινή γνώμη και όλες οι σχετικές δημοκρατικοφανείς διαδικασίες.

 

Από την άλλη, η ιδέα του Κώστα με έβαλε σε άλλες σκέψεις: Πώς ξέρει τοσο σίγουρα η σαδίστρια δεσμοφύλακας όταν της περιγράφει την ποινή της ότι δεν έχει επαφή με τίποτα το άτομο κι ότι δεν αισθάνεται τίποτα αφού δεν έχουμε επαφή μαζί του για να ξέρουμε τι ακριβώς του συμβαίνει;

 

Λοιπόν, δεν ξέρω αν ήταν τελικά καλό το κόλπο. Αν συνεχίσουμε έτσι, θα το ξετινάξουμε και θα βρεθείς στην απέναντι πλευρά να μας δίνεις εξηγήσεις

[mman]

Βάσω, αυτό που λες θα ήταν ένα "πολιτικό" λάθος, όχι λογικό. Όσο για τη δεσμοφύλακα, της περιγράφει έτσι την ποινή, επειδή έτσι έχει σχεδιαστεί αυτή. Δεν βλέπω κάτι παράλογο ή μη λογικό εδώ.

Και, τώρα που το ξαναείδα, το διήγημα είναι πράγματι πολύ ενοχλητικό... άσχημο. Απ' αυτά που δεν θέλει να τα ξαναδιαβάζει ούτε ο συγγραφέας τους. Φοβάμαι ότι πρέπει να σας "αποδεσμεύσω" από το κυνήγι του λάθους.

[Tiessa]

Φοβάμαι ότι πρέπει να σας "αποδεσμεύσω" από το κυνήγι του λάθους.

 

 

Ευχαριστούμε πολύ για την αποδέσμευση. Είσαι καλός φίλος!

Πάντως, όσο περισσότερο το σκέφτομαι (αποδέσμευση-ξεαποδέσμευση), τοσο πιο πιθανό μού φαίνεται ότι το μοναδικό λογικό λάθος είναι πως δεν μπορούμε να ξέρουμε τι αισθάνεται ο αποκομμένος, εφ' όσον η διαδικασία είναι μη αντιστρεπτή. Πώς θα ξέρουμε αν πέτυχε κάτι όταν κανείς δεν έχει γυρίσει πίσω να σου απαντήσει;

Από την άλλη, αφού ο Μαστοράκης δεν σου αποκάλυψε την άποψή του ποτέ, τι αποκλείει να έχει εκτιμήσει εκείνος κάτι λάθος και να μην υπάρχει τελικά σφάλμα;

[DinoHajiyorgi]

«Προμηθέας Αμνήμων» του Γιώργου Γούλα.

Τεύχος #225, 3 Νοεμβρίου 2004.

 

Είδος λογοτεχνίας για την λογο-τεχνία και μόνο; Της επιστημονικής φαντασίας φυσικά.

 

Η ανθρωπότητα έχει καλωδιωθεί και αρνείται πια να επιστρέψει στο θνητό της σαρκίο. Οι ελάχιστοι πείσμωνες «άνθρωποι» παρατούν την προσπάθεια τους να αφυπνίσουν τους άλλους και αποφασίζουν να ζήσουν οι ίδιοι.

 

Πανέμορφη γραφή για την περιπλάνηση μέσα στα δεδομένα του διαδίκτυου, ακολουθούμενη από την εκτενή περιγραφή της αποσύνδεσης της συνείδησης του ήρωα από την εικονική αυτή πραγματικότητα. Και αυτό μόνο. Κάτι σαν την απελευθέρωση του Νίο στο Matrix σε λογοτεχνική απόδοση. Δεν τρέχει και τίποτα άλλο.

 

Δηλαδή, όχι της αρεσκείας μου αλλά καλογραμμένο όπως θα λέγατε κάποιοι-κάποιοι.

[DinoHajiyorgi]

«5+5 Για Τη 17/11» του Παναγιώτη Κούστα.

Τεύχος #227, 17 Νοεμβρίου 2004.

 

Καλογραμμένο, δυνατό διήγημα με δράση και αγωνία.

 

Ταξιδιώτης από το μέλλον προσφέρει οδό διαφυγής σε εξεγερμένους φοιτητές που βρίσκονται αποκλεισμένοι μέσα στο Πολυτεχνείο στις 17 Νοεμβρίου του 1973. Δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς «ζήτω» και ο ίδιος ταξιδιώτης μετά από λίγο διαλέγει στόχους από απέναντι πολυκατοικία και πυροβολεί φοιτητές και αστυνομικούς μέσα στο προαύλιο αδιάκριτα. Στο χάος που επακολουθεί αποδεκατίζονται αμέτρητοι φοιτητές. Στο τέλος, ο ταξιδιώτης επιστρέφει στη βάση για να διαβάσει ενθουσιασμένος την αναφορά της εναλλακτικής ιστορίας που δημιούργησαν οι πράξεις του.

 

Το διήγημα κλείνει με διάλογο δύο δημιουργών ενός εικονικού role playing game. Ήταν όμως όλο αυτό μόνο εικονική πραγματικότητα ή απτή συμμετοχή στο παρελθόν με τα ανάλογα αποτελέσματα στην ιστορία; Ο διάλογος, αλλά και η δράση με τους φοιτητές στο Πολυτεχνείο, δείχνει προς το δεύτερο. Το παιχνίδι είναι να βγει στην αγορά και φυσικά θα ακολουθήσουν πολλές, πάμπολλες ακόμα εναλλαγές. Οι δύο άγνωστοι σε μας δημιουργοί μάλλον δεν ανησυχούν για τον εαυτό τους γιατί πρωτίστως θα βγάλουν χοντρά λεφτά.

 

Το πιο συναρπαστικό διήγημα του Παναγιώτη Κούστα, από τα δικά του που διάβασα, και αρκετά έως πολύ εξαγριωτικό.

[DinoHajiyorgi]

«Ένα Μικρό Αντάλλαγμα» του Αλέκου Παπαδόπουλου.

Τεύχος #228, 24 Νοεμβρίου 2004.

Ένα συναρπαστικό διήγημα για την πρώτη επαφή του ανθρώπου με τις εξωγήινες φυλές του γαλαξία και του τιμήματος που συνεπάγεται. Ίσως το ζητούμενο δεν είναι ο αναγνώστης να πειστεί για την αναγκαιότητα του τιμήματος όσο για την ανθρώπινη αντίδραση σε αυτό. Επίσης η όλη «ανθρώπινη αντίδραση» στην ιστορία, από την πρώτη επαφή μέχρι την αναπάντεχη κατάληξη, περισσότερο σε «ελληνική» μου κάνει, αλλά πώς να το κάνουμε. Αν ο συγγραφέας ήταν γερμανός ή ιάπωνας, σκανδιναβός ή αμερικάνος, είμαι σίγουρος πως θα είχαμε άπειρες διαφορετικές εξελίξεις στην αντίδραση της ανθρωπότητας στις απαιτήσεις των εξωγήινων.

 

Όσοι έχετε πρόσβαση στο διήγημα μπορείτε να το κοιτάξετε. Όσοι δεν το έχετε, πιθανό να μη σας ενδιαφέρει η εδώ κριτική. Γι αυτή τη φορά λοιπόν θα προτιμήσω να μη μπω σε λεπτομέρειες. Έχουμε εδώ έναν πολύ καλό Αλέκο Παπαδόπουλο και σχεδόν όλη η απόλαυση στην ανάγνωση του είναι στο σταδιακό ξεδίπλωμα του σκεπτικού του Και έτσι θα πρέπει να το ανακαλύψετε.

[mman]

«Ένα Μικρό Αντάλλαγμα» του Αλέκου Παπαδόπουλου.

Τεύχος #228, 24 Νοεμβρίου 2004.

Όσοι έχετε πρόσβαση στο διήγημα μπορείτε να το κοιτάξετε. Όσοι δεν το έχετε, [...]

Όσοι δεν το έχετε, μπορείτε να το βρείτε στη συλλογή διήγημάτων του "Λάθος Οδηγίες". Πράγματί, ένα πολύ δυνατό διήγημα, ειδικά η εντυπωσιακή σκηνή της πρώτης επαφής -αλλά και το τέλος φυσικά. Ο Αλέκος σε μεγάλα κέφια.

[Tiessa]

Όσοι δεν το έχετε, μπορείτε να το βρείτε στη συλλογή διήγημάτων του "Λάθος Οδηγίες". Πράγματί, ένα πολύ δυνατό διήγημα, ειδικά η εντυπωσιακή σκηνή της πρώτης επαφής -αλλά και το τέλος φυσικά. Ο Αλέκος σε μεγάλα κέφια.

 

Όντως ήταν ένα από τα πολύ καλά διηγήματα της συλλογής.

Και συμφωνώ ότι το οδήγησε με πολύ αριστοτεχνικό τρόπο στο τέλος του.

[DinoHajiyorgi]

«Στην Παγωμένη Νύχτα» του Γιάννη Στάγκου

Τεύχος #229, 1 Δεκεμβρίου 2004.

 

Ένας πιο αισιόδοξος Στάγκος από συνήθως, που όσοι ξέρετε από Στάγκο δε λέει και πολλά. Παράξενο όμως διήγημα που χάνει κάποιους πόντους στο φινάλε.

 

Βρισκόμαστε σε ένα μέλλον που ο ήλιος έχει σβήσει. Η Γη έχει βυθιστεί στο αιώνιο σκοτάδι και την παγωνιά. Έχουμε μια παράλληλη αφήγηση από ένα ζευγάρι πρωταγωνιστών. Εκείνος είναι αστροναύτης, σε αποστολή στο διάστημα, σε αναζήτηση άλλου πλανήτη που θα φιλοξενήσει την ανθρωπότητα. Εκείνη, γεωπόνος πίσω στη Γη, πειραματίζεται με λουλούδια ικανά να φυτρώσουν στις παρούσες αντίξοες συνθήκες. Το διαστημόπλοιο εκείνου πέφτει σε ατύχημα και ο Τζόνσον πασχίζει να φτάσει στις λέμβους διαφυγής. Εκείνη, και τα λουλούδια της, γίνονται στόχος παρανοϊκού θρησκόληπτου που πιστεύει κάθε αντίσταση στο θέλημα του Θεού, σε αυτή την περίπτωση το σκοτάδι και η παγωνιά, είναι βλασφημία. Ο συγγραφέας καταφέρνει να κάνει και τις δύο ιστορίες εξίσου ενδιαφέρουσες, τη δε γήινη ακόμα πιο δυνατή.

 

Τα πράγματα χαλάνε λίγο προς το τέλος. Η διάσωση εκείνου φανερώνεται νωρίς. Και τελικά η παράλληλη αφήγηση δεν σημαίνει και ταυτόχρονα γεγονότα. Εκείνος όχι μόνο βρίσκεται ήδη στη Γη, αλλά το σκάει από την ανάρρωση για να βρεθεί στην αγκαλιά της, την στιγμή ακριβώς που τελειώνει το δικό της κομμάτι στην ιστορία. Την βρίσκει περίλυπη ανάμεσα στα τσακισμένα της λουλούδια. Μόλις πριν λίγες στιγμές, κάποιος φίλος της έχει σώσει τη ζωή από τα χέρια του παρανοϊκού άντρα. Από την στιγμή που ο συγγραφέας επιλέγει αυτή να είναι η στιγμή της επανένωσης του ζευγαριού, πως του ξέφυγε η ευκαιρία να ήταν και ο άντρας της που θα της έσωζε τη ζωή;! Αν το θεώρησε πολύ τραβηγμένο, η χρονική άφιξη εκείνου ήδη έχει καλύψει το ξεχείλωμα.

 

Το δράμα των κατεστραμμένων λουλουδιών ξαφνικά αποκτάει τόση σημασία όσο δεν είχε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Επισκιάζει μάλιστα την λαχτάρα που μας μπολιάστηκε όσο το διαβάζαμε, για την ευτυχία της επανένωσης αυτών των δύο. «Όλα…καταστράφηκαν όλα;» την ρωτάει καταβεβλημένος. Του δείχνει μια μικρή γλάστρα με έναν μοβ κρίνο. «Ένα, επέζησε, μόνο ένα» του λέει. The End!

[DinoHajiyorgi]

«The Sex ‘n’ Horror show» του Παναγιώτη Κούστα.

Τεύχος #230, 8 Δεκεμβρίου 2004.

 

«Κάθε ειδησεογραφικό σόου που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να έχει κάθε μέρα μια τζούρα αίμα και δύο τζούρες κώλο, αυτή είναι η δόση. Και ο κώλος είναι πια εύκολος. Φροντίζουν γι’ αυτό πολλοί. […] Το αίμα όμως…το καλό αίμα πρέπει να ψάξεις να το βρεις.» Και η εκπομπή των ειδήσεων λέγεται The Sex and Horror Show. Ο Τομ δουλεύει για τηλεοπτικό κανάλι. Είναι αιματάς. Δηλαδή ψάχνει ειδήσεις με ζουμί. Όπου ζουμί φυσικά το αίμα. Ο Τομ όμως δεν είναι ο κεντρικός πρωταγωνιστής του διηγήματος.

 

Πρωταγωνιστής και αφηγητής είναι ο παραγωγός του. Δουλειά του να…παράγει το ζουμί όταν αυτό δεν υπάρχει. Και, για τώρα, καταφέρνει να μας παγώσει το αίμα. Για τώρα όμως. Γιατί είμαστε μόνο ένα βηματάκι μακριά από αυτή την πραγματικότητα. Αύριο έτσι θα τις βλέπουμε τις ειδήσεις στην τηλεόραση, όπως τις βλέπουμε με επιλογή μας στο ίντερνετ σήμερα.

 

Και ο συγγραφέας, με ελάχιστες λέξεις, μέσα από την προσωπικότητα του ήρωα του μας λέει όλα όσα χρειάζεται να πει. Βιαστείτε να το διαβάσετε, θα παλιώσει γρήγορα.