mman Posted July 4, 2009 Share Posted July 4, 2009 Μου άρεσαν:. Η ρεαλιστική απόδοση της μεταμόρφωσης, η εναλλακτική λύση στο ενεργειακό, ο διαρκής πόλεμος των εταιρειών, το προσωπικό δράμα του ήρωα Δεν μου άρεσε: Ότι δεν δόθηκε αρκετός χρόνος στην προσωπικότητα του ήρωα και στις οικογενειακές του σχέσεις ώστε να είναι πιο ομαλή η φυγή του στο τέλος. Μία ωραία ιστορία που σου αφήνει μια πικρή αίσθηση, όπως επισήμανε και ο Ντίνος. Επιτέλους, Κώστα! Είχα αρχίσει να ανησυχώ ότι θα χρειαστεί να τα γράψω μόνος μου! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted July 7, 2009 Share Posted July 7, 2009 Επίσης μου φάνηκε ένα πολύ ρεαλιστικό μέλλον. Σε σχέση με Ν. Κορέα και τη δύναμη της Greenpeace και πως μπορούν να χαθούν ανθρώπινες ζωές από κάποιες ακραίες δράσεις της. Αλλά και με το ενεργειακό πρόβλημα. Πολλή τροφή για σκέψη σε σχέση με το άμεσο μέλλον της ανθρώπινης φυλής στη Γη Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted July 11, 2009 Share Posted July 11, 2009 «Η Φωτογραφία» του Μιχάλη Μανωλιού. Τεύχος #463, 11 Ιουλίου 2009. Τι μου άρεσε: Ότι το διήγημα διαβάζεται ξεκούραστα και η γραφή ρέει. Η φωτογραφία που διαπερνά όλη την ιστορία. Η σκηνή με το τηλέφωνο που χτυπάει (πολύ καλή). Ο τρόπος που δίνεται, μέσω της περιγραφής της ζωής τους, ο εργασιομανής σύζυγος και η προβληματισμένη γυναίκα του. Τι δεν μου άρεσε: Η ταυτόχρονη εμφάνιση δύο σουπερ-τεχνολογιών (φωτοτυπικός κλωνισμός και φόρμα μετάδοσης και βίωσης εμπειριών), από την ίδια εταιρεία και μάλιστα τόσο κοντά το μέλλον. Η ευκολία με την οποία κυκλοφορούν αυτές οι τεχνολογίες και αποκαλύπτονται, από ένα τυχαίο τράβηγμα στο μπουρνούζι. Η τελική επιλογή της γυναίκας η οποία προηγουμένως φαίνεται να έχει απορρίψει και καταδικάσει μια πανομοιότυπη επιλογή του άντρα της. Και δυο λόγια για το διήγημα. Κλασσικός Μανωλιός. Εμμονή στις πολλές προσωπικότητες και στα διλήμματα που ανακύπτουν. Νομίζω, όταν αποφασίσει να ανανεώσει τη θεματολογία του (εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις) θα κάνει ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός (καλού, κακού ας κοιτάξει πρώτα μήπως στέκεται στην άκρη του γκρεμού). Υ.Γ. Ρίξτε και μια ματιά προς το τέλος του περιοδικού, όπου ένας γνωστός μας υπόκειται σε μια σύντομη ανάκριση εννέα ερωτήσεων. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted July 11, 2009 Share Posted July 11, 2009 «Η Φωτογραφία» του Μιχάλη Μανωλιού.Τεύχος #463, 11 Ιουλίου 2009. Τι μου άρεσε: Ότι το διήγημα διαβάζεται ξεκούραστα και η γραφή ρέει... Πράγματι. Ήταν όντως ένα εύκολο στην ανάγνωση διηγήμα... πώς το έπαθε; Μάλλον είπε να μη μας ταλαιπωρήσει με πολύ δύσκολα, καλοκαιριάτικα . Τι δεν μου άρεσε: Η ταυτόχρονη εμφάνιση δύο σουπερ-τεχνολογιών (φωτοτυπικός κλωνισμός και φόρμα μετάδοσης και βίωσης εμπειριών), από την ίδια εταιρεία και μάλιστα τόσο κοντά το μέλλον. Η ευκολία με την οποία κυκλοφορούν αυτές οι τεχνολογίες και αποκαλύπτονται, από ένα τυχαίο τράβηγμα στο μπουρνούζι. Η τελική επιλογή της γυναίκας η οποία προηγουμένως φαίνεται να έχει απορρίψει και καταδικάσει μια πανομοιότυπη επιλογή του άντρα της. Και δυο λόγια για το διήγημα. Κλασσικός Μανωλιός. Εμμονή στις πολλές προσωπικότητες και στα διλήμματα που ανακύπτουν. Δε θα μπορούσα να είμαι περισσότερο σύμφωνη και στα αδύναμα σημεία και στο κλασικό του θέματος. Ενδιαφέρον επίσης, αλλά βέβαια είναι τυχαίο ότι έχουμε δυο απανωτά διηγήματα στο "9" (αναφέρομαι στην Πίεση του προηγούμενου τεύχους), όπου ο ήρωας αναλαμβάνει να κάνει κάτι πολύ αντισυμβατικό στον εαυτό του και αντιμετωπίζει τις συνέπειες, οι οποίες βέβαια είναι εντελώς διαφορετικές σε κάθε περίπτωση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted July 11, 2009 Share Posted July 11, 2009 «Η Φωτογραφία» του Μιχάλη Μανωλιού. Τεύχος #463, 11 Ιουλίου 2009. Μιχάλης Μανωλιός σούπερ σταρ. 14 δημοσιεύσεις στο 9! Και interview. Αν και ψιλοσυμφωνώ με τα αρνητικά που επισήμανε ο khar δεν με ενόχλησαν τόσο. Το διήγημα μου άρεσε. Κατάλαβε όμως σωστά ο khar; Ίσως η γυναίκα επισκέπτεται τον αληθινό Παύλο, στο τέλος όμως μου έδωσε την εντύπωση πως την κάνει από όλους, φεύγει μόνη της, γι αυτό και έκανε τα αντίγραφα της. (Ίσως περισσότερο για το παιδί της.) Έχω όμως μια ερώτηση. Στο φινάλε νόμισα πως κατεβάζει την φωτογραφία για να την πάρει μαζί της. Την αφήνει όμως εκεί για να την ανεβάσει πάλι ο κλώνος της; Γιατί; Εκτός αν εννοείς πως η κλώνος θα βάλει αντίγραφο πίσω στον τοίχο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted July 12, 2009 Share Posted July 12, 2009 «Η Φωτογραφία» του Μιχάλη Μανωλιού.Τεύχος #463, 11 Ιουλίου 2009. Κατάλαβε όμως σωστά ο khar; Ίσως η γυναίκα επισκέπτεται τον αληθινό Παύλο, στο τέλος όμως μου έδωσε την εντύπωση πως την κάνει από όλους, φεύγει μόνη της, γι αυτό και έκανε τα αντίγραφα της. (Ίσως περισσότερο για το παιδί της.) Ναι, αυτό λέω κι εγώ. Ότι διαλέγει να καλύψουν οι κλώνοι τη φυγή της από τη ζωή, όπως ακριβώς έκανε και ο άντρας της. Δεν σκέφτηκα που πηγαίνει, αλλά ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου ότι θα πάει στον άντρα της. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
PiKei Posted July 12, 2009 Share Posted July 12, 2009 Δεν παίζει να πάει στον άντρα της, τουλάχιστον στην δική μου ανάγνωση. Δεν θα ψάξω να βρω αν αυτό υποδηλώνει και ο mman κάπου, εγώ ήμουν σίγουρος γι αυτό, ούτε καν το σκέφτηκα... Το διήγημα περιγράφει μια χαρά την "αποβίβαση", την διάθεση χωρίς καθημερινό κόστος να κυνηγήσεις τα όνειρά σου, (όποια κι αν είναι αυτά και όσο ηλίθια κι αν φαίνονται στους άλλους...) Στην προκειμένη περίπτωση έχοντας από πάνω και το "κερασάκι" ότι βιώνεις και όσα θα έχανες αλλιώς. (Και καριέρα, και λεφτά, και ψυχοψάξιμο, και τέλειος γονιός δια των κλώνων). Αυτό που θα ήθελα να δω τον Μανωλίο να επεξεργάζεται είναι την ίδια φάση από την μεριά του παιδιού όταν ανακαλύπτει πως "το παρκάρανε" αλλά και δεν το παρκάρανε τελικά. Απλώς αυτό το point of view παραείναι πολύ χοντρό αγγούρι... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kitsos Posted July 14, 2009 Share Posted July 14, 2009 Μερικά πράγματα στη ζωή δεν τα βρίσκεις όταν τα ψάχνεις αλλά μια μέρα μετά, όταν πια το έχεις πάρει απόφαση ότι δε θα τα βρεις, σου τα ρίχνει η τύχη στα χέρια. Κάτι τέτοιο συνέβη χθες βράδυ στο συνηθισμένο στέκι καφέ της Πετρούπολης και το 9 έπεσε στα χέρια μου. Η ιστορία του Μιχάλη μου άρεσε πολύ. Είναι καλογραμμένη και έχει στα θετικά της το ότι κρατάει τον αναγνώστη στο χαρτί ως το τέλος. Δύο σημεία μόνο με προβλημάτισαν. Πρώτον ο αναγνώστης εύκολα υποψιάζεται ότι ο Παύλος από ένα σημείο και μετά είναι αντίγραφο και δεύτερον στο τέλος μια μάνα που αγαπάει τόσο πολύ το παιδί της δύσκολα το αποχωρίζεται έστω κι αν ξέρει πως εκείνο θα συνεχίζει να ζει με τα δυο πιστά αντίγραφα των γονιών του. Ο Μιχάλης είναι πολύ καλός και στη συνέντευξη και νομίζω πως έχει φτάσει πια στο όριο. Ένα ακόμη μικρό βηματάκι και περνά στον κόσμο των διασημοτήτων. Και μία παράξενη ερώτηση: Άραγε για εμάς, που δεν είμαστε φανατικοί αναγνώστες του 9 , υπάρχει τρόπος να μαθαίνουμε εκ των προτέρων πότε ένας από την παρέα μας πρόκειται να δημοσιεύσει κάτι στο περιοδικό; Ελπίζω η απάντηση «αγόραζε την εφημερίδα κάθε βδομάδα», να είναι λάθος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
PiKei Posted July 15, 2009 Share Posted July 15, 2009 Άραγε για εμάς, που δεν είμαστε φανατικοί αναγνώστες του 9 , υπάρχει τρόπος να μαθαίνουμε εκ των προτέρων πότε ένας από την παρέα μας πρόκειται να δημοσιεύσει κάτι στο περιοδικό; Κοίτα εγώ μία φορά στο παρελθόν "κάρφωσα" διήγημα που ήταν να κυκλοφορήσει και μετά όλοι γράφανε πως αυτό ανέβασε πολύ τον πήχη των προσδοκιών τους και έκανε κακό στο διήγημα... Από τότε είπα να το βουλώσω. Ένας άλλος ασφαλής τρόπος είναι να στήνεσαι εδώ το Σάββατο και να περιμένεις να "δώσει στίγμα" του διηγήματος ο Dino. Το κάνει πάντα τόσο έγκαιρα ώστε να προλαβαίνεις μετά και το περίπτερο... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted July 16, 2009 Share Posted July 16, 2009 Κοίτα εγώ μία φορά στο παρελθόν "κάρφωσα" διήγημα που ήταν να κυκλοφορήσει και μετά όλοι γράφανε πως αυτό ανέβασε πολύ τον πήχη των προσδοκιών τους και έκανε κακό στο διήγημα... Από τότε είπα να το βουλώσω. Δεν διαμαρτυρηθήκαμε γιατί το είπες, αλλά πώς το είπες . Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
PiKei Posted July 17, 2009 Share Posted July 17, 2009 Δεν διαμαρτυρηθήκαμε γιατί το είπες, αλλά πώς το είπες . Καλά, μην περιμένεις και άψογη διατύπωση των σκέψεων μου μέσα στο κατακαλόκαιρο... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted July 18, 2009 Share Posted July 18, 2009 «Λευκός Κόσμος» του Steve Stanton σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #464, 18 Ιουλίου 2009. Τώρα τι να μου πω; Εγώ ο κατά τα άλλα γκρινιάρης Mr. Happy-End χαλάστηκα με το φινάλε του παρόντος διηγήματος! Γιατί; Ίσως είναι προσωπική άποψη (τι άλλο θα ήταν;) αλλά η ιστορία μου έβγαλε μια τρανταχτή ασυνέπεια. Τελειώνει με διαφορετικό, και τελείως ξένο, ύφος από εκείνο με το οποίο ξεκινάει. Θαρρείς και ανέλαβαν τις δύο άκρες του δύο διαφορετικοί συγγραφείς. Καλογραμμένο, σε κερδίζει και σε σέρνει, κάπου-κάπου μασάς και τα νύχια σου, βαθιά μέσα σου τάσσεσαι με την ηρωίδα, δυσπιστείς με την έννοια του «Λευκού Κόσμου» και στην σκιαγράφηση του ο Ντάνι βγαίνει αντιπαθής. Δεν πιστεύεις πως σε αυτό το σκοτάδι θα υπάρξει στο τέλος φως, ελπίζεις όμως μια δικαίωση της ανθρωπιάς της ηρωίδας ενάντια στην…αποστειρωμένη ελίτ. Και ξαφνικά… φινάλε ταινίας της Φίνος Φιλμ. Έρχεται βρε το παλικάρι! Και ατάκες του τύπου: «Και να τον κρατήσετε γερά αυτόν τον τύπο, αξίζει», το κλασσικό αμερικάνικο “Hold on to this guy, he’s a keeper!” Μπορεί να είμαι γκρινιάρης, μπορεί όμως και να έχω δίκιο. Θα ήθελα να κάνω τιμητική μνεία και στο κόμικ «Τα Τείχη της Samaris» που ολοκληρώνεται σε αυτό το τεύχος. Γοητευτικό και σουρεάλ κόμικ, με υπέροχο σενάριο και καλό σκίτσο που θα μπορούσε να είναι μια απίθανη νουβέλα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted July 18, 2009 Share Posted July 18, 2009 «Η Φωτογραφία» του Μιχάλη Μανωλιού.Τεύχος #463, 11 Ιουλίου 2009. Παιδιά, σόρρυ για την καθυστέρηση. Δεν την ψώνισα ξαφνικά, απλώς αγόρασα το "9" κάπου στην Αρκαδία, αφού ταξίδευα όλο το προηγούμενο Σάββατο για Ελαφόνησο (όπου περάσαμε... bacardi). Λοιπόν, το διήγημα πολύ μέτριο και κυρίως προβλέψιμο. Συμφωνώ με όλα τα προβλήματα που παρατηρήσατε. Αν ήθελα να δικαιολογηθώ, θα έλεγα ότι γράφτηκε σε διακοπές και μάλιστα στην Ικαρία, οπότε φανταστείτε πόσο μυαλό είχα για δουλειά... Αλλά ο αναγνώστης φυσικά δεν χρωστάει τίποτα. Επίσης (μια και το διήγημα τιτλοφορείται "Η Φωτογραφία") η φωτογραφία της συνέντευξης είναι επιεικώς απαράδεκτη αλλά είναι ό,τι καλύτερο μπόρεσα να βρω μετά από δύο ώρες ψάξιμο. Ίσως το καλύτερο κομμάτι της είναι εκείνη η τούφα μαλλιών της Τέτης ακριβώς δεξιά μου -είμαστε στο Empire State Building. Και kitso, ξέρεις τι σου λένε οι "διασημότητες"; Το σημερινό διήγημα δεν ήταν τόσο άσχημο αλλά δεν προλαβάινω να αναλύσω από Κεφαλλονιά πλεόν και μετά από ταξίδι έντεκα ωρών. Τα λέμε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mistseeker Posted July 21, 2009 Share Posted July 21, 2009 Εμένα το διήγημα του Μανωλιού μου άρεσε πολύ. Οι χαρακτήρες φοβεροί και τα διλήμματά τους αληθοφανέστατα. Το τέλος για εμένα δεν ήταν προβλέψιμο (το διάβασα και δεύτερη φορά μάλιστα για να το πιάσω). Οι σχετικές με τη φωτογραφία σκηνές ήταν, νομίζω, το κερασάκι στην τούρτα της πολύ καλής ατμόσφαιράς του. Αν πρέπει να του προσάψω κάτι, είναι ότι η αφήγησή του, και ο ρυθμός, μου φάνηκαν επίπεδα απ'την αρχή μέχρι το τέλος, ίσως αν είχε κάποιες κορυφώσεις σε μερικά σημεία, έστω στο ύφος, να το είχα απολαύσει ακόμα περισσότερο. Σε κάθε περίπτωση υπεράξιζε την ανάγνωσή του. Για το Λευκό Κόσμο, ο Ντίνος τα λέει νομίζω πολύ καλά, συμφωνώ μαζί του. Διαφωνώ για τα "Τείχη της Samaris", που προσωπικά μου φάνηκαν κάπως διανοουμενίστικα και ελιτίστικα γραμμένα και δοσμένα. Πολύ promising ιδέα που θεωρώ ότι ξεφουσκώνει λόγω της αφήγησης και καταντάει, κατά τη γνώμη μου, βαρετή. Το σκίτσο και η "αρχιτεκτονική" των κτιρίων, πάντως, άκρως ενδιαφέροντα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted July 26, 2009 Share Posted July 26, 2009 «Κατανόηση και Φιλοδοξία» του Laird Long σε μετάφραση Π. Κούστας & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #465, 25 Ιουλίου 2009. Δυνατό, σκληρό, ανατριχιαστικό και παγωμένο. Αιχμαλώτισε τον υποφαινόμενο αναγνώστη, έπαιξε με τις ελπίδες και τις προσδοκίες του, τις σύντριψε όλες. Ίσως η διπλή ανατροπή του τέλους να με ενόχλησε λίγο και μακάρι να του έβρισκα περισσότερα ψεγάδια. Καλό αλλά έχω ανάγκη να το ξεχάσω για να συνέλθω. Καλός ο μεταφρασμένος τίτλος, καλύτερος από τον γνήσιο αγγλικό. Αλλά το “Habitation Without Representation” μάλλον δεν παλευόταν στα ελληνικά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted July 27, 2009 Share Posted July 27, 2009 «Κατανόηση και Φιλοδοξία» του Laird Long σε μετάφραση Π. Κούστας & Χ. Καρακούδα.Τεύχος #465, 25 Ιουλίου 2009. Εμένα μου άρεσε πολύ η σκηνή στο διαμέρισμα, αλλά άρχισα να ξενερώνω με τις δύο ανατροπές, καθώς τις βρήκα λίγο παλιομοδίτικες. Όχι, δεν ήταν άσχημο διήγημα, απλά για τα δικά μου γούστα δεν μπόρεσε να περάσει καλά το μήνυμά του μέσα από τις διοικητικές διαδικασίες του τέλους και κυρίως σε σχέση με τους (ανύπαρκτους τελικά) ενδιασμούς του πρωταγωνιστή. Δεν είδα καμιά εσωτερική μάχη που θα έκλεινε αντάξια μια τέτοια ιστορία, η οποία πάντως κινήθηκε σαφώς πάνω από τον μέσο όρο του περιοδικού. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted July 28, 2009 Author Share Posted July 28, 2009 Από τη μέση και μετά, έχασε τα πάντα. Το κλείσιμο ήταν πολύ μέτριο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted July 28, 2009 Share Posted July 28, 2009 Εμένα μου άρεσε πολύ η σκηνή στο διαμέρισμα, αλλά άρχισα να ξενερώνω με τις δύο ανατροπές, καθώς τις βρήκα λίγο παλιομοδίτικες. Όχι, δεν ήταν άσχημο διήγημα, απλά για τα δικά μου γούστα δεν μπόρεσε να περάσει καλά το μήνυμά του μέσα από τις διοικητικές διαδικασίες του τέλους και κυρίως σε σχέση με τους (ανύπαρκτους τελικά) ενδιασμούς του πρωταγωνιστή. Δεν είδα καμιά εσωτερική μάχη που θα έκλεινε αντάξια μια τέτοια ιστορία, η οποία πάντως κινήθηκε σαφώς πάνω από τον μέσο όρο του περιοδικού. Θα συμφωνήσω με όλα τα παραπάνω. Επίσης θα προσυπογράψω τα σχόλια του Ντίνου για τον "Λευκό Κόσμο". Το καλό(ή κακό) με τις διακοπές είναι ότι τα προλαβαίνουν όλα όσοι ξεροψήνονται στο σπίτι τους . Γενική παρατήρηση. Νομίζω ότι η ποιότητα των διηγημάτων έχει κάνει ένα μικρό άλμα από τότε που αυξήθηκε ο αριθμός των λέξεων. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted July 28, 2009 Share Posted July 28, 2009 [...] Γενική παρατήρηση. Νομίζω ότι η ποιότητα των διηγημάτων έχει κάνει ένα μικρό άλμα από τότε που αυξήθηκε ο αριθμός των λέξεων. Αν και το δείγμα που έχουμε είναι πολύ μικρό, θα πρέπει οπωσδήποτε να περιμένουμε κάτι τέτοιο. Το όριο των 2000 λέξεων απαιτούσε κρυμμένους άσσους σε λογοτεχνικά μανίκια όσον αφορά το γράψιμο και λαγούς με πετραχείλια όσον αφορά την ιδέα. Ήταν εξοντωτικό... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 1, 2009 Share Posted August 1, 2009 «Κώδικας Καμικάζι» του James Lovegrove σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #466, 1 Αυγούστου 2009. Μου άρεσε πολύ. Έξοχο στα 2/3, κάπως χλιαρό στο τελευταίο μέρος. Σε αρπάζει με την πρώτη. Και με τέτοιο θέμα πώς να μην μας αρπάξει, εμάς τουλάχιστο, τον οποιοδήποτε από μας που γράφει. Και διατηρώντας το μυστήριο μας σέρνει από τη μύτη σχεδόν μέχρι τα μισά. Μετά η Τζένιφερ ξεσπάει στο κλάμα και σωστά προβλέπεις πως έρχεται η επεξήγηση. Εύθραυστη στιγμή που ευτυχώς περνάει τις εξετάσεις. Εμένα πάντως το «φτιάχνουμε κάλυκες για βλήματα» μου άρεσε πολύ σαν ιδέα. Πρωτότυπη και ιντριγκαδόρικη. Μετά βέβαια έρχεται το φινάλε, η τελική λύση. Κατ’εμένα, κοντά έπεσε ο συγγραφέας, αλλά του βγήκε, μου βγήκε, κάπως νερόβραστο – και μη πειστικό ως προς την «ηλίθια» αυτοθυσία των πρωταγωνιστών. Κάνοντας λίγο πίσω, κάπου ο συγγραφέας εδραιώνει πως για τον Τζορτζ «πρώτη του προτεραιότητα: το γράψιμο. […] η Τζένιφερ ερχόταν δεύτερο.» Αυτό το κομμάτι ξεχνιέται γρήγορα και χάνουμε ένα πολύ δυνατότερο φινάλε. Θα μπορούσε να πέσει και μια προδοσία, αλλά σε πιο θετική επιλογή η πιο αποδεκτή λύση δεν θα ήταν να αποδείξουν στον κόσμο τι τρέχει, αλλά μέσω της συγγραφής να αγγίξουν και να αλλάξουν τον νοήμονα-παράφρονα ιό. Αφού ο Τζορτζ δίνει μεγάλο βάρος την συγγραφική του ικανότητα, θα ήταν πρόκληση να αγγίξει τον Καμικάζι και να του δώσει συνείδηση. Η ιστορία θα κατέληγε «πολύ» παραμύθι θα έλεγε κανείς, αλλά γιατί όχι; Νομίζω θα ήταν καλύτερο από αυτό που προσπαθεί να κάνει εδώ ο συγγραφέας, το «μόλις διαβάσατε αυτό το διήγημα», που είναι κι αυτό ένα κλισέ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted August 1, 2009 Share Posted August 1, 2009 Ένα στατιστικό που ενδιαφέρει άμεσα το παρόν τοπίκιο: Στο 12ο τεύχος των "Φανταστικών Χρονικών" διαβάζω (μόλις σήμερις) ότι την ημερομηνία που το "9" έκλεισε τα 9 του χρόνια είχε δημοσιεύσει 108 διηγήματα Ελληνίδων και Ελλήνων συγγραφέων σε 441 τεύχη, δηλαδή ένα ποσοστό ελληνικών διηγημάτων σχεδόν 25%! Νομίζω ότι όχι μόνο δεν είναι καθόλου άσχημο, αλλά είναι και πολύ καλύτερο από τη γενικότερη εντύπωση που είχαμε πολλοί από μας (εμού συμπεριλαμβανομένου). Επιστρέφω με σχόλια για το διήγημα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted August 2, 2009 Share Posted August 2, 2009 «Κώδικας Καμικάζι» του James Lovegrove σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα.Τεύχος #466, 1 Αυγούστου 2009. Ευτυχώς τα έγραψες αναλυτικά, Ντίνο. Καλή ιδέα, εξαιρετική αρχή, αλλά τέλικά δεν έδεσε καλά τα κίνητρά τους και την τελική λύση που επέλεξαν ακριβώς επειδή οι χαρακτήρες δεν κατάφεραν ποτέ να ζωντανέψουν πραγματικά. Γενικά όμως μια καθόλου άσχημη προσπάθεια. Και μια απορία τεχνικής φύσης προς τους μεταφραστές: το πρωτότυπο ήταν όντως 4.400 λέξεις; Και η μετάφρασή σας; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
PiKei Posted August 4, 2009 Share Posted August 4, 2009 @ mman: Το πρωτότυπο ήταν πραγματικά 4400 και κάτι. Η μετάφραση ήταν περίπου 10% μεγαλύτερη... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 8, 2009 Share Posted August 8, 2009 «Η Καρδιά Ενός Ανώτερου Παιδιού» του Daniel Pearlman σε μετάφραση Π. Κούστα και Χ. Καρακούδα. Τεύχος #467, 8 Αυγούστου 2009. Σας ορκίζομαι πως όποτε κάθομαι να διαβάσω κάτι θέλω πολύ να μου αρέσει. Αποζητώ να ενθουσιαστώ, ή έστω να έχω να πω κάτι καλό. Δεν είμαι ο γκρινιάρης που τρίβει τα χέρια του χαρωπά για να θάψει ένα έργο με την κριτική του. Λοιπόν, κακογραμμένο δεν είναι, μου κάθισε όμως ψυχοβγαλτικό μέχρι να μου δώσει να καταλάβω τι τρέχει. Το στυλ είναι εμφανές από την αρχή, ολοφάνερο μάλιστα στο πόσο επιτηδευμένα κατακρατούνται βασικές πληροφορίες μέχρι να φτάσουμε κοντά στο τέλος. Δεν λειτούργησε τόσο καλά γιατί α) το στατικό σκηνικό δεν ευνοούσε να μας «διασκεδάσει» ικανοποιητικά όσο περιμέναμε την αποκάλυψη, β) επαναλαμβάνεται χωρίς λόγο κρατώντας αδικαιολόγητα σε μάκρος, γ) στήνει καταστάσεις, ή την γενική κατάσταση – την σχετική με το φινάλε, όπου η αναληθοφάνεια, για το τόσο κοντινό μέλλον (εβδομήντα χρόνια από τον θάνατο της Νταϊάν Φόσεϊ) σπάει κόκαλα. Δυσκολοχώνευτη η παγκόσμια αυτή νομοθεσία, ακόμα πιο γελοία να φτάσει ο οποιοσδήποτε άνθρωπος να θεωρεί «τιμή» την εθελοντική θυσία του. Και σαν παραμύθι όμως, το διήγημα αποτυγχάνει στο mmanόμετρο του. Δύσκολο να ζεσταθείς την αγωνία της οικογένειας που δέρνει την μικρή τους κόρη. Για οποιοδήποτε λόγο. Μου έλειψε όμως και η κατανόηση της φύσης του overchild. Που ακριβώς βασίζεται η διαφοροποίηση του από τους γονείς του; Πως σκέφτεται και μετά από τι είδους διαδικασίες; Μνεία στη μετάφραση καθώς πρόσεξα ένα-δύο καλά σημεία (βιντεολόγι, κολαστέρεο, ΕΒΕΔΑΠ). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted August 10, 2009 Share Posted August 10, 2009 «Η Καρδιά Ενός Ανώτερου Παιδιού» του Daniel Pearlman σε μετάφραση Π. Κούστα και Χ. Καρακούδα.Τεύχος #467, 8 Αυγούστου 2009. 1. Λοιπόν, κακογραμμένο δεν είναι, μου κάθισε όμως ψυχοβγαλτικό μέχρι να μου δώσει να καταλάβω τι τρέχει. Το στυλ είναι εμφανές από την αρχή, ολοφάνερο μάλιστα στο πόσο επιτηδευμένα κατακρατούνται βασικές πληροφορίες μέχρι να φτάσουμε κοντά στο τέλος. 2. Δεν λειτούργησε τόσο καλά γιατί α) το στατικό σκηνικό δεν ευνοούσε να μας «διασκεδάσει» ικανοποιητικά όσο περιμέναμε την αποκάλυψη, β) επαναλαμβάνεται χωρίς λόγο κρατώντας αδικαιολόγητα σε μάκρος, γ) στήνει καταστάσεις, ή την γενική κατάσταση – την σχετική με το φινάλε, όπου η αναληθοφάνεια, για το τόσο κοντινό μέλλον (εβδομήντα χρόνια από τον θάνατο της Νταϊάν Φόσεϊ) σπάει κόκαλα. δ) Δυσκολοχώνευτη η παγκόσμια αυτή νομοθεσία, ακόμα πιο γελοία να φτάσει ο οποιοσδήποτε άνθρωπος να θεωρεί «τιμή» την εθελοντική θυσία του. 3. Και σαν παραμύθι όμως, το διήγημα αποτυγχάνει στο mmanόμετρο του. Δύσκολο να ζεσταθείς την αγωνία της οικογένειας που δέρνει την μικρή τους κόρη. Για οποιοδήποτε λόγο. 4.Μου έλειψε όμως και η κατανόηση της φύσης του overchild. Που ακριβώς βασίζεται η διαφοροποίηση του από τους γονείς του; Πως σκέφτεται και μετά από τι είδους διαδικασίες; 5.Μνεία στη μετάφραση καθώς πρόσεξα ένα-δύο καλά σημεία (βιντεολόγι, κολαστέρεο, ΕΒΕΔΑΠ). Εμένα, αντίθετα, μου άρεσε σαφώς περισσότερο. Απαντώντας στα αντίστοιχα σημεία του Ντίνου, έχουμε και λέμε: 1. Καθόλου ψυχοβγαλτικό. Τίποτα τρομερό στο γράψιμο, αλλά κατανοητό και όχι κουραστικό. Μάλιστα μου άρεσε η απόκρυψη των πληροφοριών. 2. α) Κανένα πρόβλημα για μένα β) Όντως υπήρχαν κάποιες επαναλήψεις γ) Ναι, ήταν τραβηγμένο, αλλά γι' αυτό ήταν και τόσο δυνατό στο τέλος! Με καλύτερη δικαιολόγηση θα μπορούσε να ήταν εξαιρετικό. δ) Ακριβώς αυτό ήταν το πιο αδύνατο σημείο. Ίσως χρειαζόταν μερικά νουμεράκια παραπάνω. Πόσο τραγικά ο υπερπληθυσμός πίεζε τη Γη; Πάντως έδειξε ότι η αξία της ανθρώπινης ζωής ήταν πολύ χαμηλή (φαίνεται αρκετά από τα περιστατικά που αναφέρονται) καθώς και ότι τα παιδιά μεγάλωναν με μια τέτοια οικολογική νοοτροπία αυτοθυσίας. 3. Συμφωνώ. (Και έι, Ντίνο, αυτή είναι η δεύτερη φορά που φτιάχνεις έναν όρο από το nick μου. Το εκλαμβάνω ως κοπλιμέντο. ) 4. Συμφωνώ. Το δεύτερο σημαντικό αδύνατο σημείο. 5. Ναι, καλοί οι μεταφραστές. Θα χαιρόμουν αν το "9" τους ξαναχρησιμοποιούσε... Γενικά, νομίζω ότι το διήγημα αυτό ήταν πολύ πάνω από τον μέσο όρο. Είχε καλή (πρωτότυπη απ' όσο γνωρίζω!) ιδέα, σαφή και πετυχημένη κορύφωση και σημαντικό διακύβευμα. Αν και σίγουρα επιδέχεται βελτιώσεων, πραγματικά το απόλαυσα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.