nikosal Posted October 10, 2007 Author Share Posted October 10, 2007 Ναι, είναι όμορφο το διήγημα του Στάγκου. Λιτό, παρόλα αυτά καίριο στις εικόνες και τις εκφράσεις, προκαλεί συναισθήματα και επιπλέον δείχνει απεγκλωβισμό του συγγραφέα από τα γνωστά του μοτίβα (όχι όμως και από το απαισιόδοξο βλέμμα του, αλλά δεν πειράζει). Δείχνει με δυο λόγια εξέλιξη, και στη γραφή και στη θεματολογία, και αυτό είναι καλό γιατί λίγο με είχαν... ανησυχήσει οι εμμονές του. Αλλά όπως ο Ντίνος, έμεινα και εγώ με κενά. Άραγε θα μου λείπει η αίσθηση του τριχώματός της στις άκρες των δακτύλων μου; Θα υπάρχει η παραμικρή ανάμνηση των αισθήσεων; Καλωδιωμένος σήμερα, θα περάσει σε ηλεκτρονική μεταμόρφωση αύριο (παρόλο ότι του φαίνεται φρικτό), δεύτερη επιλογή η αυτοκτονία. Δεν είμαι σίγουρος για τα γιατί, τα πώς, τα πότε. (...) η θεσπέσια εικόνα που προσφέρουν οι καμπύλες της Μη καλωδιωμένη αυτή; Και δυο μικρές παρατηρήσεις: Κουταβάκι η μικρή γάτα; Ποιητική αδεία; Με ξενίζει πάντως. Οι άκρες ή η άκρη των δακτύλων; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted October 10, 2007 Share Posted October 10, 2007 Ο Γιάννης Στάγκος είναι από τους αγαπημένους μου συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας. Ο άνθρωπος δεν παίζεται. Όντως αυτό με το κουταβάκι δεν μ'άρεσε και μένα. Λοιπόν όσο για το τι κατάλαβα εγώ. Και γιατί η ηλεκτρονική μεταμόρφωση υπερισχύει στο θάνατο. Είναι κάτι ας πούμε σαν την εξέλιξη της μεταθανάτιας ζωής. Τι θέλω να πω. Ας πούμε ότι είχες να διαλέξεις από δυο πράγματα, το θάνατο ή την ηλεκτρονική μεταμόρφωση, αλλά θέλεις να έχεις και μια ζωή καλύτερη μετά. Είδικα σε έναν κόσμο που δεν υπάρχουν πια τα πιστεύω που υπήρχαν σήμερα. Τι διαλέγεις; Ένα θάνατο, που δεν ξέρεις καν αν υπάρχει κάτι μετά, κι αν υπάρχει μπορεί και να "καίγεσαι" αιωνίως για τις αμαρτίες σου ή ένα θάνατο που τουλάχιστον ξέρεις ότι θα έχεις ένα είδος ζωής, αν και δεν έχεις πολλές αποδείξεις για το αν θα θυμάσαι ποιος είσαι ή ότι θα σε περιμένει αυτός που σε άφησε. Σίγουρα για πολύ λιγότερα πράγματα μπορεί κάποιοι να θέλουν να αυτοκτονήσουν. Αυτό μάλλον θα ξεκίνησε απο κάποιον που την είδε κάπως, μετά το δοκίμασαν και άλλοι. Ο κόσμος στο μεταξύ άρχισε να φαίνεται πιο άσχημος με όλα τα αυτοματοποιημένα συστήματα, τα τσιμέντα κτλ. Ε μετά σε αυτόν τον μοναχικό άδειο κόσμο έγινε ένα είδος επιβεβλημένης "εξελικτικής" πορείας... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted October 11, 2007 Author Share Posted October 11, 2007 Καθυστερημένα να πω ότι δεν με ενθουσίασε το διήγημα του Χαρίτου, για τους ίδιους λόγους που άρεσε στον Ντίνο (διαβάστε αν θέλετε ξανά την επεξήγηση που κάνει). Δεν περιμένω από κανένα διήγημα να μου πει τι σημαίνει η μνήμη που χάνεται. Αυτό θα μου το πει ένας (χ) φίλος για παράδειγμα, που θα γκρινιάξει για τον κόσμο που ζούμε σήμερα, για τη νεολαία που ξεχνά τον πολιτισμό και την ιστορία, για τις εταιρίες που γιγαντώνονται. Και θα έχω και την ευκαιρία να του εξηγήσω γιατί στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι κατά μέσο όρο καλύτερα από 100 χρόνια πριν και γιατί η "ηλεκτρονική - άιποντ - νιντέντο κλπ." γενιά ξέρει περισσότερα από μας ή τους πατεράδες μας. Αν τέλος πάντων πρόκειται να το ακούσω από ένα συγγραφέα εφ, θέλω μια πιο βαθιά, πιο έμμεση και πιο ριζοσπαστική αφήγηση. Δεν χρειάζομαι το φίλο που σας έλεγα πριν, σε τρίτο πρόσωπο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted October 11, 2007 Author Share Posted October 11, 2007 Μέσα σε μιάμιση σελίδα; Ο ήρωας τα θεωρεί δεδομένα και απλώς "γράφει" τις τελευταίες σκέψεις του. Κι ο συγγραφέας μας αφήνει εμάς να φανταστούμε τους λόγους. Alex, για το Χαρίτο γράφω. Είμαι μια βδομάδα πίσω!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted October 11, 2007 Share Posted October 11, 2007 ουπς! δεν το είδα το όνομα. Οκ το έκανα delete :S Να πάρει! κι έχασα το προηγούμενο τεύχος... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mistseeker Posted October 12, 2007 Share Posted October 12, 2007 Διάβασα κι εγώ το διήγημα του Γ.Στάγκου "Τι θα αφήσω φεύγοντας" ("9" τ. 375). Στα θετικά του διηγήματος οι πολύ δυνατές εικόνες του, η σωστή γλώσσα (αν και δεν αποφεύγονται κάποιοι περιττοί, κατά τη γνώμη μου, μελοδραματισμοί, σε επίπεδο έκφρασης) και ο ρυθμός. Στα αρνητικά του κειμένου, κατά τη γνώμη μου: 1. Η Πρωτοτυπία. Κάθε συγγραφέας ε.φ. που σέβεται τον εαυτό του έχει γράψει πάνω σε δυστοπικό στήσιμο τέτοιου είδους. Η πρωτοτυπία του συγκεκριμένου κειμένου υποτίθεται πως είναι (έτσι όπως την είδα εγώ) το ότι οι ίδιοι οι άνθρωποι τελικά επιλέγουν να εγκαταλείψουν το σώμα τους και να "καλωδιωθούν", ό,τι κι αν σημαίνει αυτό στο σύμπαν της συγκεκριμένης ιστορίας (δεν είναι τόσο ξεκάθαρο). Είμαι σίγουρος ότι έχω δει το θέμα αυτό να το πραγματεύονται άλλα διηγήματα στο Εννέα, στο παρελθόν, με λιγότερο τετριμμένο, κατά τη γνώμη μου, τρόπο. Άλλες προσεγγίσεις στο ίδιο θέμα που μου έρχονται πιο άμεσα στο μυαλό -ασχέτως ποιότητας-: Μια δική μου ("Πέρα απ'την ανθρωπότητα", Συμπαντικές Διαδρομές τεύχος 3) και μια του Κ. Χριστοδούλου ("Κυρίαρχη Φυλή-2284", Συμπαντικές Διαδρομές τεύχος 9). Έχω διαβάσει και στο παρελθόν άλλες ιστορίες σε ξένα φόρουμ με παρόμοια θεματολογία, αρκετά πιο πρωτότυπα δοσμένη, κατά τη γνώμη μου. Και, κυρίως, 2. Η ιστορία. Βασικά, δεν υπάρχει ιστορία. Έχουμε μια αφήγηση πρώτου προσώπου στην οποία βλέπουμε κυρίως εικόνες και κάποια συναισθήματα. Πολλοί αναγνώστες ε.φ. επικεντρώνουν στο στήσιμο του κόσμου από το συγγραφέα και γι'αυτό δεν έχουν πρόβλημα με μια τέτοια έλλειψη πλοκής. Εγώ διαφωνώ με αυτή τη "ντοκυμαντερίστικη", όπως θεωρώ, λογική. Περί ορέξεως, φυσικά, κολοκυθόπιτα. Σε γενικές γραμμές, κατά την άποψή μου πρόκειται για μια μάλλον κοινότοπη παράθεση εικόνων από ένα σκοτεινό μέλλον που, μπορεί να μη μετάνιωσα που τη διάβασα, αλλά δε θεωρώ πως κέρδισα και κάτι απ'αυτή. Σίγουρα όχι η καλύτερη ιστορία, ενός καλού συγγραφέα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted October 17, 2007 Share Posted October 17, 2007 «Αλαφροΐσκιωτη» της Sara Genge. Μετάφραση Π. Κούστας & Χ. Καρακούδα. 9 #376 17 Οκτωβρίου 2007. Κανονικά, αυτό που ήθελα να γράψω ήταν πως αυτή την εβδομάδα θα προτιμούσα να μην δώσω κριτική. Γιατί δεν μου άρεσε. Έτσι απλά. Χρόνια τώρα που διαβάζω πότε-πότε ένα διήγημα σαν και αυτό, μόλις το τελειώσω νιώθω μια ενόχληση, το πετώ στην άκρη και διαλέγω να το ξεχάσω. Αλλά τώρα κόλλησε αυτή η κατάσταση με το ποστ εδώ. Πρέπει να «δικαιολογούμαι» τώρα, να καταθέτω «επιχειρήματα». Δεν ξέρω τι να πω. Ό,τι και να δηλώσω σαν αιτία, πολύ πιθανό να υπάρχουν δέκα άλλα διηγήματα που μου αρέσουν και που έχουν τα ίδια στοιχεία. Η βάση του διηγήματος γνωστή. Μελλοντική κοινωνία, ίσως μετά από κάποιον πόλεμο ή καταστροφή ή παρακμή, οι προνομιούχοι που ζουν μέσα σε προστατευμένες πόλεις και οι απόκληροι, που ζουν έξω, σε μια καταραμένη ερημιά. Δεν κατάλαβα τίποτα για τον τρόπο που γεννήθηκε η Ντενίζ, ή, ακόμα πιο σημαντικό, γιατί ήθελε η μητέρα της να γεννήσει. Ούτε κατάλαβα τον τρόπο ή την αιτία ή το γιατί της μεθόδου αυτής της σύλληψης. Ακόμα πιο ομιχλώδες αυτό το «στη δώσαμε, τώρα θα στη πάρουμε, μετά θα στη ξαναδώσουμε». Και για το τέλος τι πρέπει να πω; Πω-πω! Ή τσκ-τσκ-τσκ;! Ως προς τι; Την φρίκη του εγκλήματος; Την ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή που έχασε η Ντενίζ; Επειδή μπαίνω βαθιά στον μύθο όταν διαβάζω ένα διήγημα, παραμυθιάζομαι δηλαδή, βλέπω την συγγραφέα να θέλει να με αφήσει με το συναίσθημα του σοκ χωρίς να πρέπει να σκεφτώ για το τι, ας πούμε, θα επακολουθήσει. Δεν θα ξανάρθουν για την Ντενίζ; Και μάλιστα περισσότερο προετοιμασμένοι; Ε, το σκέφτομαι, και γι αυτό το τέλος μου βγαίνει χαζό. Και εφόσον δεν γνωρίζω τόσα άλλα, ποιοι θα έρθουν, γιατί θα έρθουν, γιατί να μου καίγεται καρφάκι; Γιατί έπρεπε να γράψω όλα αυτά όταν το «Δεν μ’άρεσε» αρκούσε; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mistseeker Posted October 17, 2007 Share Posted October 17, 2007 Γιατί έπρεπε να γράψω όλα αυτά όταν το «Δεν μ’άρεσε» αρκούσε; Γιατί αρκούσε; Και τα "καλά" και τα "κακά" πρέπει να παρατίθενται σε κριτικές και απόψεις για διηγήματα. Μια χαρά έκανες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted October 24, 2007 Share Posted October 24, 2007 «Το Μπλουζ των Κλώνων» του Frank Roger. 9 – Τεύχος 377 – 24 Οκτωβρίου 2007. Μετάφραση Π. Κούστας & Χ. Καρακούδα. Μου άρεσε αρκετά. Δεν μπορώ να πω πολλά χωρίς να δώσω spoiler. Διαβάζεται ευχάριστα και σε γαργαλάει με τις φανταστικές πιθανότητες του κλωνισμού. Κι ενώ λες πως απλώς είναι μια μελλοντολογική καταγραφή αυτής της τεχνολογίας, σε ξαφνιάζει στο φινάλε με μια ακόμα εφαρμογή της. Εκεί σου ανοίγει ένα κουτί Πανδώρας στην φαντασία για του τι μπορεί να ακολουθήσει. Αν το ζητούμενο είναι το χρήμα…τι θα εμποδίσει αύριο – με την λογική του διηγήματος – και με την σωστή τιμή, και τους κακούς να ξαναζήσουν κάποιες παλιές δόξες τους με «θύματα» κατά παραγγελία. Αν μάλιστα έχουν κλωνοποιήσει τον Ιησού, πόσοι ανώμαλοι δεν θα πλήρωναν να τον σταυρώνουν κάθε Σαββατοκύριακο. Κρίμα που αυτό δεν το σκέφτηκε ο συγγραφέας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted October 31, 2007 Author Share Posted October 31, 2007 Αν και μου άρεσε όσο το διάβαζα, με "άφησε" στο τέλος του το διήγημα του Νικ Μαματά, Η Αιφνίδια Εξαφάνιση των Μελισσών που δημοσιεύθηκε στο σημερινό (31.10.2007) "9". Έλεγα μέσα μου όσο προχωρούσα "καλή ιδέα, μπράβο", αλλά νομίζω ότι η ολοκλήρωση και το τέλος της (εκτός αν δεν έπιασα κάτι, πράγμα διόλου απίθανο) δεν ήταν στο ύψος της. Τελειώνοντας το διήγημα, σε κάνει να λες "ε και λοιπόν; Αυτό ήθελες να πεις τόση ώρα"; Παρεμπιπτόντως, ο Αμερικανός Νικ Μαματάς (ή Μάματας;) φαίνεται ενδιαφέρων τύπος. Έχει άραγε καμιά μακρινή σχέση με την Ικαρία; Εκεί υπάρχουν κάμποσοι Μαματάδες... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted November 7, 2007 Share Posted November 7, 2007 «Ο Φλάφι» του Aleksandar Ziljak, μετάφραση Π. Κούστας – Χ. Καρακούδα. “9” Νο 379, 7 Νοεμβρίου 2007. Okay. Ένα διήγημα κοντά στα γούστα μου, σε γραφή, σε μυθολογία, σε εξέλιξη. Κάπου όμως με άφησε μισό. Όχι με το τέλος, αλλά σαν ιστορία γενικά αισθάνθηκα σαν να διάβαζα ένα επεισόδιο, όχι το πρώτο, της σειράς ε.φ. «Πετ Σαλόν της Κυρίας Χουλμ.» Μέσα στο σύνολο της σειράς θα είχε κάποιο νόημα. Σαν διήγημα μόνο του όμως, του λείπει η αιτία της διήγησης. Γιατί μας την είπε την ιστορία ο ποιητής; Για να εμπλουτίσουμε τις γνώσεις μας στην εξωγήινη ζωολογία; Πότε ξεκινήσαμε να την μελετούμε και δεν το ξέραμε; Αυτή είναι η κρίση μου για το διήγημα που παραλίγο να μου αρέσει. Αν πάλι ο κύριος Ziljak ξεφουρνίσει κι άλλο με τους αυτούς χαρακτήρες, θα το ξανασκεφτώ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted November 7, 2007 Author Share Posted November 7, 2007 Μπα, όχι. Σε κάθε περίπτωση δεν νομίζω ότι έπρεπε να μας την πει αυτή την ιστορία. Μου θύμισε τις πιο μπανάλ εικόνες στα μάτια του μη εξοικειωμένου κοινού, για το τι είναι η εφ. Απορώ με την επιλογή του διηγήματος από το περιοδικό. Χάσιμο χρόνου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
PiKei Posted November 14, 2007 Share Posted November 14, 2007 "ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ;" του Κώστα Χαρίτου - τεύχος 380 - 14 Νοεμβρίου 2007 Χμμ... ναι, βλέπω την κλιμάκωση της πορείας του ήρωα, βλέπω την "υπόγεια" καταγγελία για το πως φυτεύτηκε η ψευδοσυνείδηση, μ' αρέσει η ερωτηματική κατάληξη, αλλά μέχρι την τελευταία στιγμή περίμενα μια ανατροπή, κάτι που να προχωράει το διήγημα πέρα από τα "ήδη καλλιεργημένα" χωράφια της εφ. Αν δεν πρόσεξα κάτι, ας μου το επισημάνει κάποιος. Η αλήθεια είναι πως τα "υπαρξιακά" διηγήματα δεν είναι αυτά που προτιμώ, αλλά αυτό είναι αποκλειστικά θέμα γούστου... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted November 14, 2007 Author Share Posted November 14, 2007 Για το Φλάφι δεν θα μας πεις γνώμη πικεϊκόπουλο; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
PiKei Posted November 15, 2007 Share Posted November 15, 2007 Το "Φλάφι" με άρεσε (που λένε κι οι Σαλονικιοί). Δεν αμφιβάλλω ότι έχετε δίκιο στην ουσία των απόψεων σας, αλλά είχε κάτι τελείως χαλαρό στην γραφή του και μια υποψία ειρωνείας για τον κόσμο της νεοπροσλαμβανόμενης πιτσιρίκας που ψάχνεται και να βγεί με τον απέναντι και της κάθεται κι ο Φλάφι... Το διήγημα είναι και δεν είναι χιουμοριστικό. Επιπλέον ο Ziljak έχει μία εμμονή με την εξωβιολογία και τις αναφορές στον κόσμο των ζώων (θυμηθείτε και το παλιότερο του με τον Τρωγλοβιωτή, ένα τυφλό πλάσμα που ζει μέσα σε μια υπόγεια σπηλιά με λίμνη και αντιλαμβάνεται μόνο δονήσεις) που εμένα μου πάει. Μ' ενδιαφέρει αυτή η οπτική του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted November 21, 2007 Share Posted November 21, 2007 "Οι Καβαλάρηδες των Λαστιχένιων Πεδιάδων" του Frank Roger σε μετάφραση Π. Κούστα και Χ. Καρακούδα. "9" #381, 21 Νοεμβρίου 2007. ????????????????????????????????????!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Το καταλάβατε το μάθημα όλοι παιδάκια; Ή να σας το διαβάσω πάλι; (Έξοχος τίτλος όμως.) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted November 21, 2007 Author Share Posted November 21, 2007 (edited) Τι σχόλιο να κάνω για ένα τέτοιο διήγημα; Αν ως συγγραφέας δεν έχεις σκεφτεί τίποτα απολύτως πέρα από ένα "γκαγκ", από ένα ευφυολόγημα, ένα ανέκδοτο, μια αστεία ή μια τραγική σκηνή, αν δεν έχεις να προσθέσεις τίποτα σε μια εικόνα, σε ένα σκίτσο που ήρθε ξαφνικά στο μυαλό σου, ε, τι θες και γράφεις; Τι έχεις να πεις στον αναγνώστη; "-Στο μέλλον θα ντυνόμαστε ολόκληροι με προφυλακτικό για να κάνουμε σεξ. -Βρε διάολε, πώς το σκέφτηκες αυτό;" Έτσι είναι οι συγγραφείς. Άλλος θα βασανιστεί πάνω σε μια ιδέα βδομάδες, μήνες για να πει κάτι ενδιαφέρον και ολοκληρωμένο, να φτάσει σε ένα καλό αποτέλεσμα. Άλλος πάλι θα ξεπετάξει χραπ-χραπ ό,τι του πέρασε από το μυαλό. Προφανώς, υπάρχει και αυτή η αγορά. Εμείς τι φταίμε... ΥΓ. Και τώρα όπου να 'ναι θα εμφανιστεί ο ΠιΚέι και θα γράψει: Δεν λέω, καταλαβαίνω την άποψή σας, όμως το διήγημα είχε ένα ανάλαφρο χαρακτήρα πάνω στο σεξ και τις φοβίες της εποχής μας που με έκανε να το διασκεδά-- εεε, κουβέντα κάνουμε, μη βαράτε, ε λέω, μα τι σας έπιασε, άου, σταματήστε, ρε Ντίνο, δεν μπορώ να πω την άποψ-- ωωωχ, αυτό πόνεσε, ρε μπας τρελαθή - ουτς! άου, Νίκ-- ωχ, ωχ, απαπα! Edited November 21, 2007 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted November 22, 2007 Share Posted November 22, 2007 Όντως, τετριμμένο, άτεχνο, χωρίς βάθος ή κάτι καινούργιο να πει. Πάντως ο Frank Roger έχει δώσει καλά δείγματα γραφής σε άλλα διηγήματά του στο "9". Προφανώς, κανείς δεν μπορεί να διατηρεί συνεχώς σταθερά ψηλά την απόδοσή του. Σημασία έχει να το καταλαβαίνει μόνος του αυτό και να "αυτολογοκρίνεται" (=να μην το δίνει για δημοσίευση). Όμως δεν ξέρω κανέναν τέτοιο. Υ.Γ. Καλώς σας βρήκα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted November 22, 2007 Author Share Posted November 22, 2007 Καλώς ήρθες στην παρέα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted November 22, 2007 Share Posted November 22, 2007 "-Στο μέλλον θα ντυνόμαστε ολόκληροι με προφυλακτικό για να κάνουμε σεξ.-Βρε διάολε, πώς το σκέφτηκες αυτό;" Βλέποντας την ταινία τρελες σφαίρες (Naked Gun) η κάποια από τις συνέχειες της (δε θυμάμαι σε ποια ακριβώς υπήρχε αυτό το gag) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted December 5, 2007 Share Posted December 5, 2007 ΑΙΤΙΕΣ ΜΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ του Gregory Bendford Ένας φυσικός παύλα συγγραφέας που μέσα από αυτό το διήγημα δείχνει και πως σκέφτεται για αυτόν τον κόσμο που ζει και ποια νομίζει ότι είναι η θέση του. Ένας σιωπηλός εξερευνητής που τελικά ανακαλύπτει ότι το νόημα της ζωής είναι να ζήσει τη ζωή. Όμως έχω ερώτημα. Σκέφτηκε ποτέ ότι μόνο ο ίδιος ήταν μια εξομοίωση και γι' αυτό του φαινόντουσαν τα άλλα ολογράμματα; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
PiKei Posted December 6, 2007 Share Posted December 6, 2007 @ nikosal: Εσύ κι ο Dino έχετε γίνει κανονικά το θεωρείο με τους γέρους του Muppet Show... Γουστάρω! Αν κρατήσει ο mman τον Κέρμιτ, εγώ θα αναλάβω να κάνω την Piggy (Που είναι το διήγημα; Α, σ' αυτές τις σελίδες που δεν έχουν μπαλονάκια; Νόμιζα πως είναι... πες το μωρέ, εκείνο...) Να 'στε καλά... :r2d2: Υ.Γ. Βρήκα το κόλπο με τα Emoticons προχθές με αφορμή το βιβλίο της Naroualis και τώρα θα περάσω μια φάση που θα τα βάζω παντού. Φυλαχτείτε... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted December 7, 2007 Author Share Posted December 7, 2007 ΑΙΤΙΕΣ ΜΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ του Gregory Bendford(...) Όμως έχω ερώτημα. Σκέφτηκε ποτέ ότι μόνο ο ίδιος ήταν μια εξομοίωση και γι' αυτό του φαινόντουσαν τα άλλα ολογράμματα; Δεν νομίζω ότι ήταν πολύ λογικό να το κάνει αυτό.Και ο τύπος ήταν πολύ "λογικός". Γιατί μια εξομοίωση να βλέπει γύρω της ολογράμματα που δεν υπάρχουν; Η γνώμη μου τώρα: Πολλές φορές διαβάζω ένα διήγημα με καλή ιδέα και είμαι έτοιμος να πανηγυρίσω, αλλά χάνω τον ενθουσιασμό μου κάπου στα δύο τρίτα: όταν βλέπω ότι ο συγγραφέας κλωτσάει τελικά την ευκαιρία να δώσει στην ιδέα του το δυναμικό που της αξίζει. Το ίδιο έγινε και εδώ. Καλή αρχή, ωραία ιδέα, ένα μικρό ρίγος μαζί με το ρίγος που νιώθει ο πρωταγωνιστής και μετά.. μετά η αίσθηση του ανεκπλήρωτου, του ανολοκλήρωτου. Κρίμα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted December 8, 2007 Share Posted December 8, 2007 Πολλές φορές διαβάζω ένα διήγημα με καλή ιδέα και είμαι έτοιμος να πανηγυρίσω, αλλά χάνω τον ενθουσιασμό μου κάπου στα δύο τρίτα: όταν βλέπω ότι ο συγγραφέας κλωτσάει τελικά την ευκαιρία να δώσει στην ιδέα του το δυναμικό που της αξίζει. Το ίδιο έγινε και εδώ. Καλή αρχή, ωραία ιδέα, ένα μικρό ρίγος μαζί με το ρίγος που νιώθει ο πρωταγωνιστής και μετά.. μετά η αίσθηση του ανεκπλήρωτου, του ανολοκλήρωτου. Συμφωνώ. Δεν ξέσπασε στο τέλος. Δεν μας έδειξε ότι είχε φυλάξει κάτι εκτός από την αρχική ιδέα του. Επιπλεόν, σ' αυτή την έκταση διηγήματος (short-short) ο συγγραφέας έχει πολύ περιορισμένο χώρος για να μαγέψει με την τέχνη του γραψίματός του, οπότε η ιδέα και η ανατροπή είναι όλα τα λεφτά. (Με την ευκαιρία, έχω κάνει αίτηση στο ληξιαρχείο για την αλλαγή του μικρού μου ονόματος σε Fredric και του επίθετού μου σε Brown, μπας και καταφέρω κάτι καλύτερο φέτος στη Σύρο...) Kermit Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted December 12, 2007 Share Posted December 12, 2007 «Η Τελευταία Ψηφοφορία» του Frank Roger. Μετάφραση Π. Κούστας και Χ. Καρακούδα. 9 #383, 12 Δεκεμβρίου 2007. Δεν μπήκα στον κόπο να γράψω την γνώμη μου για τα τελευταία διηγήματα. Δεν μού’τυχε κανένα που να λατρέψω ή να μισήσω. Άνοστα και αδιάφορα μου ήρθαν, επέλεξα να τα αγνοήσω. «Η Τελευταία Ψηφοφορία» είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα. Και τα πήγαινε πολύ καλά μέχρι…την τελευταία του πρόταση. Δεν ξέρω γιατί αλλά περίμενα κάτι δυνατότερο για το φινάλε. Δεν ξέρω τι, μη ρωτάτε εμένα. Δεν το έγραψα εγώ. Δεν στρίμωξα εγώ τον εαυτό μου στη γωνία. [Μπορώ να πω όμως πως περίμενα ακόμα και τον ίδιο τον…Κύριο, να κλείνει με μια δική του ατάκα.] Ο συγγραφέας δεν είχε να μας δώσει κάτι καλύτερο. Μας λέει δηλαδή πως δεν υπάρχει «τελική ατάκα», πως από την αρχή του διηγήματος μας δίνει το κεντρικό νόημα: η ανοησία του ανθρώπου. [Ίσως όχι τόσο πρωτότυπο, είχε πλάκα όμως ο…Πάπας!] Η ιδέα, για να ξαναγυρίσω σε αυτή, λίγο-πολύ γνωστή μας μεν, εμπεριείχε υλικό προς ανάπτυξη και στα χέρια ενός καλού χιουμορίστα θα μας έδινε ένα ακόμα καλύτερο κείμενο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.