DinoHajiyorgi Posted September 20, 2009 Share Posted September 20, 2009 «Σαλπάρει την Αυγή» του Chris Willrich. Τριανταπέντε σελίδες διήγημα, κατάφερα να το τελειώσω σε τρεις δόσεις. Δεν ήταν και το πιο εύκολο ανάγνωσμα καθώς περιείχε πολύπλοκες, για τα γούστα μου, περιγραφές σκάφους και εξωγήινης μορφολογίας. Αδυνατώ να δω την «Οκτάμπαλη» (το σκάφος στην ιστορία) με τα μάτια της φαντασίας μου. Η περιγραφή της με μπέρδεψε, το ίδιο και η τεχνολογία της, και ας μην είχε τίποτα το σκληρά επιστημονικό. Σε τέτοιες περιπτώσεις δυσκολεύομαι να διαβάσω, και συχνά χάνω το ενδιαφέρον μου. Έκανα όμως υπομονή. Το διήγημα γίνεται ενδιαφέρον μετά τις μισές σελίδες, καθώς αρχίζει να ξεσκεπάζεται η υπόθεση του έργου και η δράση γίνεται πιο κατανοητή. Από εκεί και μέχρι το τέλος τα πάει πολύ καλά. Η κεντρική πλοκή έχει και την έκπληξη, να τολμήσω να πω, να περιέχει και λίγο από Κθούλου. Η μυθολογία των αιρέσεων κερδίζει τις εντυπώσεις και μακάρι να ξεδίπλωναν την συμμετοχή τους από την αρχή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted September 20, 2009 Share Posted September 20, 2009 «Σαλπάρει την Αυγή» του Chris Willrich. ... Δεν ήταν και το πιο εύκολο ανάγνωσμα καθώς περιείχε πολύπλοκες, για τα γούστα μου, περιγραφές σκάφους και εξωγήινης μορφολογίας. Αδυνατώ να δω την «Οκτάμπαλη» (το σκάφος στην ιστορία) με τα μάτια της φαντασίας μου. Η περιγραφή της με μπέρδεψε, το ίδιο και η τεχνολογία της, και ας μην είχε τίποτα το σκληρά επιστημονικό. Σε τέτοιες περιπτώσεις δυσκολεύομαι να διαβάσω, και συχνά χάνω το ενδιαφέρον μου. Έκανα όμως υπομονή. Το διήγημα γίνεται ενδιαφέρον μετά τις μισές σελίδες, καθώς αρχίζει να ξεσκεπάζεται η υπόθεση του έργου και η δράση γίνεται πιο κατανοητή. Από εκεί και μέχρι το τέλος τα πάει πολύ καλά. .. Θα συμφωνήσω κι εγώ. Βρήκα πολύ δυσνόητο το διήγημα στην αρχή, και όλες αυτές οι περιγραφές και οι ταυτόχρονες διπλωματικές περιπλοκές είχαν φέρει κάπου την υπομονή μου στα όριά της. Στο τέλος όμως το βρήκα έξυπνο και αυτό έσωσε την κατάσταση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 21, 2009 Share Posted September 21, 2009 «Προσευχές για ένα Αυγό» της Sara Genge. Η συγγραφέας είναι ισπανίδα και αυτό είναι το πρώτο της διήγημα για το Asimov’s. Θα μπορούσα να πω πως είναι γραμμένο στη παράδοση των fantasy αλλά ίσως και να γινόμουν άδικος. Η Genge μας πάει σε έναν άλλο πλανήτη, με ενδιαφέρουσα εξωφυσιολογία, (έχει τα πλοκάμια της η ιστορία) αρκετά γνώριμη όμως προς τα δικά μας για να καταλάβουμε αρκετά. Μικρό το διήγημα, μοιάζει με την καταγραφή και παρουσίαση ενός εξωγήινου γαμήλιου εθίμου, κρύβει όμως βαθύ δράμα και μέχρι το φινάλε καταντάει συγκλονιστικό. Έχω μείνει ολίγο κρεμάμενος ως προς το μυστικό της Λάσα, μια απορία που πιστεύω μόνο μια γυναίκα θα μπορούσε να μου λύσει. Τώρα με περιμένει ένα διήγημα τέρας 45 σελίδων, «Εξωγήινη Αρχαιολογία» του Neal Asher. Θα επανέλθω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted September 22, 2009 Share Posted September 22, 2009 «Προσευχές για ένα Αυγό» της Sara Genge. ... Έχω μείνει ολίγο κρεμάμενος ως προς το μυστικό της Λάσα, μια απορία που πιστεύω μόνο μια γυναίκα θα μπορούσε να μου λύσει. Τώρα, αν ομολογήσω ότι κι εγώ δεν είμαι εντελώς σίγουρη ότι κατάλαβα, θα γίνω πάρα πολύ ρεζίλι; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 24, 2009 Share Posted September 24, 2009 «Εξωγήινη Αρχαιολογία» του Neal Asher. Έχω να γράψω τα λιγότερα γι αυτή τη μεγαλούτσικη νουβέλα. Μου άρεσε πολύ, απολαυστική και ευφάνταστη ιστορία, από τις καλύτερα που έχω διαβάσει τώρα σε όλα τα ελληνικά Asimov’s. Λάτρεψα τις φλυαρόπαπιες Άθιτερ! Αν ο Asher έχει κι άλλες ιστορίες, με περισσότερες πληροφορίες για τον μύθο των Άθιτερ, θα ήθελα να τις διαβάσω. Περίεργη επιλογή η εναλλαγή αφήγησης σε πρώτο και τρίτο πρόσωπο, καθώς, πλην εκπλήξεως, το πρώτο πρόσωπο εξασφάλιζε τον ήρωα με μια κάποια ασυλία. Στο φινάλε, σε μια σημαντική στιγμή (σελ. 125 του τεύχους), η διήγηση με μπέρδεψε ως προς του ποιανής το κεφάλι κόπηκε. Στην αρχή νόμισα πως το έπαθε η Τζιν λόγω κολάρου αλλά εκείνη απλά έπεσε αναίσθητη. Στερήθηκα την ικανοποίηση του τέλους της κακιάς. Ίσως έφταιγε ο συγγραφέας, ίσως η μετάφραση. Μικρό πάντως το κακό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted October 3, 2009 Share Posted October 3, 2009 Λοιπόν, έχω την αίσθηση ότι από όλα τα τεύχη του Asimov's που έχω διαβάσει, αυτό του Σεπτεμβρίου με τους εξωγήινους πρέπει να με ταξίδεψε πιο μακριά απ' όλα. Με εξαίρεση το πρώτο διήγημα, που διαδραματιζόταν στη Γη, αλλά είχε πολύ 'εξωγήινη' φυσιολογία και αδιευκρίνιστο τρόπο σκέψης και κίνητρα ο εξωγήινός του, όλα τα άλλα με χόρτασαν ταξίδι. Αυτή τη φορά είχαμε απ' όλα: πλάσματα, ίντριγκες, ταξίδια μέσα στο σύμπαν, καταδιώξεις, πόλεμο, κάθαρση, με άλλα λόγια δεν έλειπε τίποτα. Ήταν ένα τεύχος που με ευχαρίστησε. Και με την ευκαιρία, να πω και δυο λόγια για τον Άγιο του Βραλ του Ντίνου, που ομολογώ ότι ήταν μια ιστορία που έδωσε στο τέλος περισσότερα απ' όσα είχε υποσχεθεί στην αρχή. Διευκρινίζω: Όταν ξεκίνησα να διαβάζω για κάποιον που ούρλιαζε σ' ένα μέρος που ο χρόνος δεν είχε έννοια, μου δημιουργήθηκε αμέσως μια κλειστοφοβική και εφιαλτική εικόνα. Στην πορεία ωστόσο, πραγματικά έγιναν τόσα μα τόσα πολλά, τόσες αλλαγές τοπίου και καταστάσεων, ώστε άλλαξε εντελώς η αίσθηση της ιστορίας -και η επίγευση που μένει όταν την ξαναφέρεις στο μυαλό σου μετά. Στα συν οπωσδήποτε το μεγάλο ταξίδι και το στοιχείο της κάθαρσης και της δικαιοσύνης. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
trillian Posted October 3, 2009 Share Posted October 3, 2009 Το τεύχος Οκτωβρίου περιλαμβάνει άλλη μια έκπληξη για τα μέλη του φόρουμ: Όσοι θέλουν να πάρουν μια πρώτη γεύση από την ανθολογία του Μιχάλη Μανωλιού "... και το τέρας", πριν την κυκλοφορία του βιβλίου στο Φεστιβάλ της Σύρου, δεν έχουν παρά να πάρουν το επόμενο τεύχος, το οποίο έχει τη χαρά να φιλοξενεί το ομότιτλο διήγημα στις σελίδες του! (Δυστυχώς δεν έχω διαθέσιμο αυτή τη στιγμή το εξώφυλλο, θα επανορθώσω όμως από Δευτέρα...). Το τεύχος κυκλοφορεί στις 6 του μηνός και... συγχαρητήρια στο Μιχάλη για τη νέα κυκλοφορία και τη δημοσίευση Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
trillian Posted October 3, 2009 Share Posted October 3, 2009 Και ως προς το τεύχος Σεπτεμβρίου: Καταρχάς, χαίρομαι πάρα πολύ που απολαύσατε το τεύχος! Ο Neal Asher έχει όντως γράψει αρκετά βιβλία στο ίδιο σύμπαν (αν θυμάμαι καλά, αναφερόταν και στο εισαγωγικό κείμενο) δεν ξέρω όμως αν και σε ποια παίζουν ρόλο οι Άθιτερ... Πάντως εδώέχει περισσότερες πληροφορίες. Τώρα, αν ομολογήσω ότι κι εγώ δεν είμαι εντελώς σίγουρη ότι κατάλαβα, θα γίνω πάρα πολύ ρεζίλι; Οκ, ας πω κι εγώ τη γνώμη μου :tongue: (όπως το κατάλαβα δηλαδή). Νωρίτερα στο διήγημα, η Ντία εξηγεί στη Λάσα ότι για να καταφέρεις να τα βγάλεις πέρα με την κοινωνική τους θέση και τη ζωή τους, πρέπει να έχεις κάτι που να σε ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους. Κάτι αποκλειστικά δικό σου, είτε αυτό είναι ένα μυστικό είτε... ένα κολιέ. Στο τέλος του διηγήματος η Λάσα έχει πλέον κάτι αποκλειστικά δικό της, αλλά με τρομερό τίμημα, κι εκεί μπαίνει η τραγικότητα της ιστορίας: έχει το μυστικό για το τι ακριβώς συνέβη με το μωρό και τις τύψεις για το θάνατο της γριάς υπηρέτριας... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted October 3, 2009 Share Posted October 3, 2009 Το τεύχος Οκτωβρίου περιλαμβάνει μια πρώτη γεύση από την ανθολογία του Μιχάλη Μανωλιού "... και το τέρας", φιλοξενεί το ομότιτλο διήγημα στις σελίδες του! Μπράβο Μιχάλη! Τα συγχαρητήρια μου και χαίρομαι αφάνταστα ότι κάπως, έστω και έτσι, μας ενώνει το Asimov's! Νιώθω πως σε ακολουθώ γενικώς, και τώρα θα λέω πως "ήμουν κι εγώ στο ελληνικό Asimov's, που είχε και Μανωλιό!" Και εις ακόμα ανώτερα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted October 3, 2009 Share Posted October 3, 2009 Μπράβο Μιχάλη! Τα συγχαρητήρια μου και χαίρομαι αφάνταστα ότι κάπως, έστω και έτσι, μας ενώνει το Asimov's! Νιώθω πως σε ακολουθώ γενικώς, και τώρα θα λέω πως "ήμουν κι εγώ στο ελληνικό Asimov's, που είχε και Μανωλιό!" Και εις ακόμα ανώτερα! Μα... εγώ σε ακολουθώ στο Asimov's! Ευχαριστώ. Νιώθω πολύ τυχερός γιατί, όπως και το 5ο ΦΕΦΕ, η δημοσίευση στο Asimov's έρχεται την κατάλληλότερη στιγμή και αποτελεί την καλύτερη διαφήμιση που θα μπορούσα να φανταστώ για το "Τέρας" που κυκλοφορεί λίγες μόλις μέρες μετά. Ονειρεμένο timing! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Spock Posted October 3, 2009 Share Posted October 3, 2009 (edited) Μπράβο σου, Μιχάλη! Χαίρομαι πάρα πολύ! Edited October 3, 2009 by Spock Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SpirosK Posted October 4, 2009 Share Posted October 4, 2009 Διαβάζοντας το «Πέρα Μακριά Στην Ανατολή» του Tim Sullivan, από το τεύχος Σεπτεμβρίου… <snipped> Πως μου φάνηκε το «Πέρα Μακριά Στην Ανατολή»; Αν το έγραφε έλληνας, θα έλεγα πως κάποιος είχε έτοιμο ένα διήγημα με δύο γερασμένα παλικάρια, ψαράδες αστακών και φίλοι από τα παιδικά τους χρόνια, που αγόρασαν με δάνειο μια τράτα και πάσχιζαν να τα βγάλουν πέρα. Θα μπορούσε να ήταν ο Καρκαβίτσας. Βλέπει ξαφνικά πως κάπου αγοράζουν διηγήματα επιστημονικής φαντασίας, βγάζει από το ράφι το παλιό διήγημα και βάζει έναν εξωγήινο να στέκεται στη γωνία. Αυτό. Μου άρεσε βέβαια το διήγημα. Θα ήταν απολαυστικό και χωρίς τον εξωγήινο. Και ο εξωγήινος κάθεται μια χαρά σαν καρύκευμα. Κάπου όμως η ιστορία δεν πήγε πουθενά. Ο ένας ήρωας, ο Ντον, είχε μια συναισθηματική ενδοσκόπηση στο ταξίδι σχετικά με τον γιο του, αλλά δεν εξηγείται αν έχει σχέση με την φύση του εξωγήινου. Είναι πολλά που δεν εξηγούνται ή δεν επεκτείνονται στην ιστορία σχετικά με τον εξωγήινο. Και άρα και ο ίδιος ο τίτλος του διηγήματος μένει στεγνός και άνευ σημασίας. Έτσι μας στερείται και η όποια συγκίνηση θα μπορούσε να βγάλει το φινάλε. Και τα αβγά των αστακών στο τέλος τι είναι; Το ξεκάρφωτο happy end; Εγώ πάντως θα ξαναέβγαινα για άλλη μια ψαριά με τους Ντον και Λοράν. Και αυτός ο εξωγήινος δεν θα μου έλειπε καθόλου. <snipped> Με τα snipped κομμάτια συμφωνώ 99%,. Για το "Πέρα στην Ανατολή" δεν κατάλαβα αν σου άρεσε ή όχι. Εγώ το βρήκα πολύ συμπαθητικό και ΠΟΛΥ καλύτερο από τα συνήθη ΕΦ, επειδή ακριβώς έδινε μεγάλη σημασία στους χαρακτήρες. Επίσης έδινε μέσα από τα λεγόμενά τους και μη μια εκτενή άποψη του πώς συμπεριφέρθηκε ο κόσμος στην επίσκεψη ενός εξωγήινου στη Γη και αυτό νομίζω είναι πολύ καλό εΦ. Όσον αφορά το "είχε ένα παλιό διήγημα και έβαλε μέσα έναν εξωγηινό" διαφωνώ (εκτός αν το έγραψες για να δείξεις ότι χειρίζονταν καλά το θέμα των ψαράδων). Το διήγημα ήταν επικεντρωμένο στον εξωγηινό, θα έπρεπε να είχε ξαναγράψει το 50% για να γίνει αυτό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted October 4, 2009 Share Posted October 4, 2009 Για το "Πέρα στην Ανατολή" δεν κατάλαβα αν σου άρεσε ή όχι. Δεν με ικανοποίησε, για τους λόγους που έγραψα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted October 13, 2009 Share Posted October 13, 2009 (edited) Το σφύριγμα του ανέμου... Τζιτζίκια και τριζόνια... Συννεφάκια σκόνης... Αραχνιασμένο τόπικ. Τι έγινε; Δεν διαβάζει κανείς Asimov's; [Που είναι το εξώφυλλο Οκτωβρίου;] Καμία υποστήριξη; Θα πείτε, έχουμε τόσα πολλά περιοδικά στην Ελλάδα που φιλοξενούν διηγήματα... ένα λιγότερο, ένα παραπάνω, ποιος τα προσέχει... Edited October 13, 2009 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SpirosK Posted October 13, 2009 Share Posted October 13, 2009 Το σφύριγμα του ανέμου... Τζιτζίκια και τριζόνια... Συννεφάκια σκόνης... Αραχνιασμένο τόπικ. Τι έγινε; Δεν διαβάζει κανείς Asimov's; [Που είναι το εξώφυλλο Οκτωβρίου;] Καμία υποστήριξη; Θα πείτε, έχουμε τόσα πολλά περιοδικά στην Ελλάδα που φιλοξενούν διηγήματα... ένα λιγότερο, ένα παραπάνω, ποιος τα προσέχει... Κάτσε να τελειώσουμε με το προηγούμενο πρώτα... Αυτή η Οκτάμπαλη με έχει κρατήσει στάσιμο... τη βαριέμαι να πω τη μαύρη αλήθεια.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted October 14, 2009 Share Posted October 14, 2009 Btw,ελπίζω να ξαναβρώ το περιοδικό στο περιπτερο της γειτονιάς μου στο Βολο.Μια φορα το πηρα από εκεί αλλά εκτοτε δεν το ειδα.Ισως περνάει ο Νοβας από το πατρικό του και μου το παίρνει(ειναι κοντα τα πατρικά μας). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mistseeker Posted October 14, 2009 Share Posted October 14, 2009 (edited) Παιδιά, πολλά συγχαρητήρια και στους δυο για τις δημοσιεύσεις, είμαι σίγουρος ότι οι ιστορίες σας θα είναι απίθανες προτού καν τις διαβάσω! Το προηγούμενο, με την ιστορία του Ντίνου, το πήρα βιαστικά τις προάλλες, δεν το'χω διαβάσει όμως ακόμα. Το πρόσφατο, αν κάποιος Αθηναίος μπορεί να μου το κρατάει (επί πληρωμή εννοείται) στη Σύρο, θα του είμαι υπόχρεος.EDIT: Κανονίστηκε, θα μου το κρατάει ο khar με την Tiessa! Ευχαριστώ παιδιά! Edited October 14, 2009 by mistseeker Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SpirosK Posted October 14, 2009 Share Posted October 14, 2009 (edited) BTW (από το προηγούμενο): "Σαλπάρει την αυγή": Πολύ χαζή-κλισέ ιστορία σε ένα πολύ έξυπνο σύμπαν "Προσευχές για ένα αυγό": Ωραία η προσπάθεια τς περιγραφής μιας εξωγήινης κοινότητας, με "ξενέρωσε' μόνο που δεν τους περιέγραφε εντελώς ποτέ, μόνο μερικά σημεία της φυσιολογίας τους εδώ κι εκεί "Εξωγήινη αρχαιολογία": είναι το ανάποδο του "Σαλπάρει...": έξυπνη ιστορία σε κλισέ σύμπαν. Η εναλλαγή πρώτου και τρίτου προσώπου είναι κουραστική όμως... πάντως είναι καλογραμμένο με καλό ρυθμό, και το τέλος ήταν ΟΚ "Ο άγιος του Βραλ": Το πρώτο μισό ήταν αριστούργημα!!! Εξαιρετικά γραμμένο, με απίστευτη ατμόσφαιρα και εξαιρετικές φιλοσοφικές διαθέσεις!! (Το δεύτερο μισό δε θα το σχολιάσω) Edited October 21, 2009 by SpirosK Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted October 20, 2009 Share Posted October 20, 2009 Τεύχος Οκτωβρίου: «Ο Παράγοντας της Βεβαιότητας» του Colin P. Davies. Πολύ καλή ιστορία επιστημονικής φαντασίας, με ενδιαφέρον κεντρικό χαρακτήρα και δυνατό θέμα στο κυρίως μυστήριο. Με χάλασε μόνο μια πολύ βολική πληροφορία που πέφτει στο φινάλε και σχεδόν απενοχοποιεί την πράξη του κηλιδωμένου ήρωα. Κατά κάποιον τρόπο τον ήθελα «λερωμένο» γιατί είχα ανάγκη αυτή τη ζύμωση που έβραζε μέσα μου καθώς πάσχιζα να τον συγχωρήσω. Και μάλλον δεν θέλω να τον συγχωρήσω. Επίσης, η πράξη που τον βαραίνει είναι σημαντική στο να μας βάλει να αναρωτιόμαστε τι θα κάναμε εμείς στη θέση του. Ή αν θα είχαμε καν τη «ρατσιστική» οπτική του. Κατόπιν δεν άντεξα, και πήγα κατευθείαν στην ανάγνωση του τελευταίου διηγήματος του τεύχους, το «…Και Το Τέρας» του Μιχάλη Μανωλιού. Τι να πω χωρίς να φέρω σε δύσκολη θέση τον Μιχάλη; Μου άρεσε απίστευτα. Όταν το τέλειωσα είχα βουρκώσει. (Το διάβασα στο πλοίο της επιστροφής και μόλις έκλεισα το τεύχος, φοβόμουν μην μου κάνει κάποια ερώτηση ο Γιώργος Σωτήρχος [καθόμασταν μαζί στο πάνω κατάστρωμα] γιατί δεν μπορούσα να μιλήσω. Θα άρχιζα να μιλώ σπαστά μέχρι να καταλήξω σε λυγμούς.) Είναι μια σκληρή και πανέμορφη ιστορία επιστημονικής φαντασίας, που σαν παραμύθι φέρνει κοντά δύο τέρατα, δύο ανόμοια τέρατα, που το καθένα έχει βιώσει ένα βασανισμένο παρελθόν. Με συγκλονιστική γραφή, αφήγηση τολμηρά απογυμνωμένη στους πιο ενδόμυχους πόθους, ο συγγραφέας φέρνει κοντά δύο τέρατα που ανακαλύπτουν την προσωπική τους ανθρωπιά, και την ανθρωπιά του άλλου, με έναν πιστευτό και ταυτόχρονα υπέροχα ρομαντικό τρόπο. Τολμώ να παραδεχτώ πως σε εκείνες τις σκηνές της προσέγγισης και της ανακάλυψης, κοκκίνισα αρκετές φορές. Ο Μιχάλης μας αποκαλύπτει όλα εκείνα τα κρυφά που σκεπτόμαστε, ελπίζουμε και ποθούμε, και οι επιδερμικά εφησυχασμένοι, αλλά και οι άλλοι, οι επιδερμικά τυραννισμένοι. (Αλήθεια, πως το κατορθώνει αυτό; Δεν μπορώ παρά να μαντέψω πως το μυστικό του οφείλεται στην προσωπική του ολοκλήρωση, χάρη κυρίως στην αξιαγάπητη οικογένεια του.) Δεν είναι λοιπόν ο Μιχάλης Μανωλιός ένας συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας. Είναι συγγραφέας. Τελεία. Γράφει και ε.φ. Το «…και το Τέρας» είναι μια ερωτική ιστορία δύο βασανισμένων όντων, πλαισιωμένη από τον μάστορα μέσα σε μια αμείλικτη και σκληρή απειλή, που δεν μασάει, όπως δεν μασάει και η πένα του, και μας έχει να ιδρώνουμε φοβούμενοι τα χειρότερα. Δεν θα πω τίποτα περισσότερα. Είτε στο Asimov’s, είτε στην ομώνυμη του συλλογή, αυτό το διήγημα μη το χάσετε. Εύχομαι να μην έφερα τον συγγραφέα σε πολύ δύσκολη θέση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted October 21, 2009 Share Posted October 21, 2009 Thx, Ντίνο! Όχι, αυτή τη φορά -νομίζω- ότι τα είπες με μέτρο. Χαίρομαι που σου άρεσε γιατί αυτό που θέλω κάθε φορά είναι να κάνω τον αναγνώστη να περάσει τόσο καλά διαβάζοντας την ιστορία μου όσο εγώ όταν την έγραφα. Περιμένω τη γενικότερη γνώμη σου για το βιβλίο -φαντάζομαι θα είσαι ο πρώτος. Επίσης, ευχαριστώ την trillian για το πολύ κολακευτικό της σχόλιο στην παρουσίαση του βιβλίου στη Σύρο σχετικά με την δημοσίευση του διηγήματος αυτού. Κανονικά θα έπρεπε να είχα κοκκινήσει, αλλά είμαι πολύ εγωιστής για κάτι τέτοιο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted October 21, 2009 Share Posted October 21, 2009 «Ο Πιο Ψυχρός Πόλεμος» του Matthew Johnson. Μονολεκτικά: Ε;! Υπήρχε μια εποχή που όταν τέλειωνα τέτοιο διήγημα αισθανόμουν βλάκας. Ήταν μια δυσάρεστη εμπειρία τέτοια αμφισβήτηση του εαυτού μου, να κρατάω στο χέρι ένα τυπωμένο βιβλίο με ωραίο εξώφυλλο, με το όνομα του καλλιτέχνη με χοντρά γράμματα, κι εγώ να μην ξέρω τι διάβασα. Και παρ’όλη την αυτοπεποίθηση που έχω κερδίσει τα τελευταία χρόνια, δεν θέλει πολύ για να επιστρέψει η παλιά αμφιβολία. Αυτό ήταν ένα διήγημα τυπωμένο στο Asimov’s. Εκπληκτικό σκηνικό και αφήγηση που σε βάζει μέσα σε αυτό, τόσο ώστε να νιώθεις το κρύο να σου περονιάζει τα κόκαλα. Ως εκεί όμως. Περίμενα περίεργος για την επιστημονική φαντασία και δεν την είδα. Τελικά μήπως ήταν η διαμάχη των δύο χωρών για το νησί; Ήταν ο εξοπλισμός, και οπλισμός, των Καναδών; Φάνταζαν όλα… τόσο σημερινά! Περίμενα και ένα φινάλε και δεν το είδα ούτε αυτό! Μήπως το είδε κανείς άλλος; Μήπως εννοεί πως ο Σταν χάνει τα λογικά του; Έπιασε κανείς κάτι; Δύο σχετικοάσχετες παρατηρήσεις: Το εισαγωγικό σημείωμα του διηγήματος μας πληροφορεί πως αυτή είναι η δεύτερη δουλειά του συγγραφέα που βλέπουμε στο Asimov’s. Κανονικά θα μάντευα πως με την πληθώρα των συγγραφέων επιστημονικής φαντασίας στο εξωτερικό, πληθώρα καλών συγγραφέων, ένα τέτοιο περιοδικό δεν θα προλάβαινε ούτε μέσα σε δύο χρόνια να βάλει έργα από όλους, πόσο μάλλον να βάζει συχνά τους ίδιους. Και ο Johnson τα κατάφερε ξανά, και μ’αυτό;! Επίσης, μια ερώτηση για την μετάφραση. Τι «ντόνατς» τηγάνιζε ο Σταν στο καταφύγιο του; Αμφιβάλλω αν ήταν donuts. Πως ήταν η ονομασία του λουκουμά στα αγγλικά, παρακαλώ; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
trillian Posted October 22, 2009 Share Posted October 22, 2009 (edited) Περίμενα περίεργος για την επιστημονική φαντασία και δεν την είδα. Τελικά μήπως ήταν η διαμάχη των δύο χωρών για το νησί; Ήταν ο εξοπλισμός, και οπλισμός, των Καναδών; Φάνταζαν όλα… τόσο σημερινά! Είναι... τώρα κοντά! Αυτό που μάλλον ήθελε όντως περισσότερη έμφαση στο διήγημα είναι ότι η κλιμάκωση της διαμάχης των δύο χωρών προκαλείται από το λιώσιμο των πάγων, που επιτρέπει πλέον εμπορικό πέρασμα. Το νησί υπάρχει όντως, όπως και η διαμάχη αυτή τη στιγμή, αλλά όχι σε τέτοια ένταση. Τι «ντόνατς» τηγάνιζε ο Σταν στο καταφύγιο του; Αμφιβάλλω αν ήταν donuts. Πως ήταν η ονομασία του λουκουμά στα αγγλικά, παρακαλώ; Μα... donuts! Και ο Johnson τα κατάφερε ξανά, και μ’αυτό;! Η εμπειρία μου πλέον λέει ότι η γραφή και η ατμόσφαιρα (που το συγκεκριμένο διήγημα ομολογουμένως διαθέτει) αντισταθμίζουν τελικά ένα κάπως αόριστο κλείσιμο (που ομολογουμένως είναι ένα πρόβλημα του διηγήματος). Όπως πάντα όμως, τα πάντα είναι θέμα προσωπικής άποψης... Προσωπικά, ναι, εγώ θεώρησα πως ο Σταν όντως έχασε τα λογικά του και ο καημένος ο σύντροφός του έμεινε να αιμορραγεί κάπου στον πάγο... (Να προσθέσω επίσης ότι απ' όσο θυμάμαι από την έρευνα, το συγκεκριμένο διήγημα έχει μεταφραστεί και στα ρωσικά). Edited October 22, 2009 by trillian Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted October 25, 2009 Share Posted October 25, 2009 Στα προηγούμενα τεύχη με πρόλαβαν, αλλά τώρα θα πάρω το αίμα μου πίσω. Πρώτα, μια μικρή αναφορά στον «Άγιο του Βραλ», του Ντίνου Χατζηγιώργη, που δημοσιεύτηκε στο προηγούμενο τεύχος. Το βρήκα κάπως άνισο, σαν διήγημα. Ενώ ξεκινάει με μία από τις πιο εντυπωσιακές εισαγωγές που έχω διαβάσει και στήνει ένα σκηνικό δέους και τρόμου, νομίζω ότι η συνέχεια δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες που δημιουργεί. Και για να γίνω πιο σαφής, όσο ο ήρωας βρίσκεται εντός του «τέρατος» το διήγημα πηγαίνει μια χαρά. Και περιμένεις την κορύφωση να έρθει στην έξοδό του η οποία συνοδεύεται πολύ όμορφα με το θάνατο του γιγάντιου όντος. Δυστυχώς, για μένα, εκεί είναι η μέση της ιστορίας, στη συνέχεια αλλάζει η πλοκή, η αληθοφάνεια χάνει σημαντικούς πόντους και έχεις την αίσθηση ότι έχουμε δύο ανεξάρτητα διηγήματα που συρράφτηκαν σε ένα. Και στο τωρινό τεύχος, το οποίο θεωρώ το καλύτερο από όλα όσα έχω διαβάσει μέχρι σήμερα. Πολύ ωραίος ο «Παράγοντας της Βεβαιότητας», του Colin Daview, όπως μου άρεσε πολύ και «Ο πιο ψυχρός πόλεμος» του Matthew Johnson. Το «Μια συνηθισμένη μέρα με τον Τζέισον», της Kate Wilhlem ήταν άλλο ένα ωραίο παραμύθι για ενήλικες, από τα πολλά που έχουμε διαβάσει μέχρι τώρα στο Asimov’s. Η «Άτακτη Φυγή», της Sra Gegne με έβαλε κατευθείαν στον κόσμο της και μετά την πρώτη σελίδα έβλεπα βαλτοελέφαντες να με πιτσιλάνε με λάσπη. Δυστυχώς, η αδύναμη πλοκή με τις συνεχόμενες απιθανότητες μου χάλασε την εικόνα, η οποία μέχρι εκεί ήταν σχεδόν τέλεια. Οι «Οβελίσκοι του Ντένον», της Krstine Kathryn Rusch, περιλαμβάνουν όλα όσα θα ήθελε να έχει ένα διήγημα ένας λάτρης της ΕΦ. Υψηλή τεχνολογία, έναν πολύ ενδιαφέροντα κόσμο, ένα μυστήριο που πρέπει να λυθεί. Επιπλέον έχει γκρίζους χαρακτήρες, χωρίς να είναι σαφές ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός και η γραφή είναι πολύ καλή. Το μόνο που μου έλειχε, για να μιλήσει και ο mman μέσα μου, είναι το κάτι παραπάνω, το καινούριο, αυτό που θα απογείωνε την ιστορία. Το «…και το τέρας» του Μιχάλη Μανωλιού, έχει μια αρκετά πρωτότυπη ιδέα (κάτι που σπάνια συναντάς πια σε διηγήματα, εξαιρετική σκιαγράφηση της ψυχολογίας των χαρακτήρων, την πάντα ελκυστική γραφή του Μιχάλη και μια-δυο σκηνές που μαγνητίζουν τον αναγνώστη. Το μόνο ψεγάδι, για να ξαναμιλήσει ο mman μέσα μου, είναι η υπερβολική αυταπάρνηση των χαρακτήρων και η τελευταία παράγραφος που ισορροπεί στα όρια του μελό. Κλείνει πολύ όμορφα ένα τεύχος που θα ξαναπώ ότι απόλαυσα περισσότερο απ’ όλα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted October 25, 2009 Share Posted October 25, 2009 "Μια συνηθισμένη Μέρα με τον Τζέισον" της Kate Wilhelm. Σύντομο παραμυθάκι με καλή κεντρική ιδέα που ρέει εύπεπτα και γλυκά. Θα ήθελα όμως κάτι πιο ευφάνταστο σχετικά με το που βγάζουν οι σκάλες. Χαμένη ευκαιρία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nestor Posted October 26, 2009 Share Posted October 26, 2009 Καλημέρα παίδες, Ίσως θα έπρεπε να εξηγήσει πως ακριβώς λειτουργούν οι σκάλες όταν τις ανεβαίνει κάποιος άλλος εκτός των 3 που τις δημιουργούν.. Σκεφτόμουν κάτι σαν το "from a Buick 8" του King.. ΓΙα να γκρινιάξω και λίγο, πρέπει να ομολογήσω πως αρκετές ιστορίες με αφήνουν κάπως απογοητευμένο..Σαν να τους λείπει το κάτι.. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.