SpirosK Posted October 18, 2009 Share Posted October 18, 2009 (edited) Ήταν όντως πάρα πολύ ωραία!! Αν και αποδείχτηκε πιο δύκολο από ότι περίμενα να ισορροπήσω το φεστιβάλ με την προσωπική μου ζωή, σε γενικές γραμμές ήταν πολύ όμορφα και επιτέλους έχω πρόσωπα για τα avatars των οποίων διαβάζω τις απόψεις τόσο καιρό εδώ μέσα . Αν και το πρόγραμμα ήταν λίγο υπερ-φορτωμένο με υπερκαλύψεις κ.τ.λ. και ήταν αδύνατον για κάποιον να τα δει ΟΛΑ, in hindsight πολλά φεστιβάλ είναι έτσι για να προσφέρουν ποικιλία και παρόλο που εμείς που θέλουμε να τα δούμε ΟΛΑ σαν "fans" διαμαρτυρόμαστε (me included), σίγουρα η ποικιλιά κάνει καλό στο φεστιβάλ και την απήχησή του. Χωρίς συζήτηση, για μένα το καλύτερο κομμάτι του φεστιβάλ ήταν η τελευταία ημέρα με τη συζήτηση για το 2029, με πολύ καλές και ενδιαφέρουσες απόψεις και τις "Ραδιοφωνικές εκπομπές" (συν την ραδιοφωνική εκπομπή-έκπληξη του Α.Π. που ήταν pre-mixed και πολύ καλοφτιαγμένη) και την ανάγνωση των βραβευμένων διηγημάτων!! ΥΓ: Δυστυχώς η ταινία μου έπεσε θύμα τεχνικών προβλημάτων, χίλια ευχαριστώ στον Ν.Σ. (κι ας μη διαβάζει το forum) που μας έσωσε...!! Ελπίζω το γεγονός ότι απέσπασε σχετικά καλή βαθμολογία από ένα μη-στημένο κοινό να είναι καλός οιωνός για μια συμμετοχή στο SFF-rated (μεγάλο όνειρο ) Edited October 18, 2009 by SpirosK Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted October 18, 2009 Share Posted October 18, 2009 (edited) Thank you for the memories guys! Πολύ όμορφες στιγμές, και για μένα η καλύτερη στιγμή ήταν το διήγημα του νεότερου μέλους της λέσχης επιστημονικής φαντασίας. Το διήγημα ενός κοριτσιού μόνο 8 χρονών ήταν ότι καλύτερο και πρωτότυπο άκουσα τελευταία! Καλά μη μιλήσω και για τις ζωντανές ειδησεογραφικές ανταποκρίσεις από το 2029! Κι όσοι δεν ήρθαν να ακούσουν τη συναυλία της μητέρας φάλαινας τυφλής, χάσανε! (Αν και νομίζω κάτι έχω σε βίντεο) Edited October 19, 2009 by twocows Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted October 19, 2009 Share Posted October 19, 2009 Ήταν όντως πάρα πολύ όμορφα. Το τρέξιμο πραγματικά πολύ, φυσικά ήταν αδύνατο να δει κανείς τα πάντα και προσωπικά χαίρομαι πάρα πολύ που ο Adia (Αλέξανδρος φέτος είχε φέρει μαζί του την κάμερα του αδερφού του οπότε θα τα δω τουλάχιστον σε βίντεο όσα έχασα. Δεν είμαι καλή στις ανταποκρίσεις, θα σχολιάζω όμως των άλλων (χεχε) έχω όμως να πω πως χαίρομαι ιδιαίτερα για τους εξαιρετικά ενδιαφέροντες ανθρώπους που γνώρισα φέτος και για τις πέντε δέκα κουβέντες παραπάνω που πρόλαβα να πω με εκείνους που είχα γνωρίσει στον παρελθόν αλλά δεν είχαμε προλάβει να μιλήσουμε πέρσι ή σε άλλες εκδηλώσεις. Ένας από αυτούς ήταν και ο ΣπύροςΚ, για του οποίου το τεχνικό πρόβλημα στην ταινία ευθύνομαι εγώ που δε φρόντισα να τη δοκιμάσω πριν να την προβάλλω. Σπύρο σου ζητάω συγγνώμη και από δω κι ευχαριστώ κι εγώ θερμά το φίλο σου που μας έσωσε. Όμως, αυτό ήταν και το μοναδικό σημείο του ΦΕΦΕ που στεναχωρήθηκα. Δεν υπήρξε άλλο μέσα στο τριήμερο που να μην είχα τουλάχιστον κέφι και, παρόλη την κούραση, που να μη ήθελα να συζητήσω με κόσμο και να παρακολουθήσω τις εκδηλώσεις. Νίκο, σε ευχαριστούμε πάρα πολύ για όλο αυτό Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nova Posted October 19, 2009 Share Posted October 19, 2009 Σόρρυ για την καθυστέρηση, αλλά το φεστιβάλ είχε πάρα πολλές εκδηλώσεις και σε συνδιασμό με τα προβλήματα που είχε το φόρουμ τις τελευταίες ημέρες έκανε αδύνατη τη συνέχιση της ανταπόκρισης από το νησί. Το θέμα του διαγωνισμού είχα να κάνει με τους κλώνους και τα όνειρά τους (παραλίγο γλιτώσαν οι καημένοι οι διαγωνιζόμενοι να μπει στην φράση το 'υπό γωνία' - έπρεπε να καταλάβει πως ονειρύοταν υπό γωνία οι κλώνοι- να δουμε τι θα έγραφαν!). Κάποιοι το πήραν πατριωτικά και καθήσαν να γράψουν όλο το βράδυ, εγώ τους καληνύχτησα και πήγα και ξεράθηκα στον ύπνο. Σάββατο πρωί είχαμε συνάντηση για ανάγνωση δηγιημάτων στο καφέ 'Ελληνικό' που πρέπει να πω πως ήταν μια από λις λίγες άστοχες επιλογές όλου του φεστιβάλ. Ήταν μικρό και δε μας χωρούσε όλους, έπρεπε να γίνει κάπου αλλού. Εκεί κατάφερα να μιλήσω και να γνωρίσω λίγο καλύτερα την Τιεσσα, στα διαλλείματα ανάμεσα στα διηγήματα. Η άλλη άστοχη επιλογή του φεστιβάλ ήταν να μπούνε τόσες πολλές εκδηλώσεις σε τόσο λίγο χρόνο που αναγκαζόμασταν να τρέχουμε για να προλάβουμε και να χάνουμε και αρκετές από αυτές παρόλο το τρέξιμο. Μετά από την ανάγνωση φύγαμε σφεντόνα για να πάμε στη διάλεξη 'Ο Ερωτισμός στον Κινηματογράφο του Φανταστικού'. Για να πω την αλήθεια δεν θυμάμαι το όνομα αυτού που την έκανε, αλλά ήταν πολύ όμορφη και ενδιαφέρουσα. Μετά πάλι για φαγητό, σφεντόνα να πάμε να φάμε την πίτσα του φεστιβάλ. (Τα σπαράγγια δεν μου άρεσαν και τα αφαίρεσα, αλλά την κατευχαριστήθηκα γιατί ήταν Ιταλική πίτσα, που είχα χρόνια να φάω.) Ο hombre και ο Ντίνος δεν αρκεστήκαν στην πίτσα -που τη μοιραστήκαν- αλλά μοιραστήκαν και μια καρμπονάρα (σλουρπ, μου ήρθε πείνα και έχω φάει...). Κλείσαμε με ένα ωραίο παγωτό. Μετά από την πίτσα το διαλύσαμε για να πάμε να ξεκουραστούμε λίγο. Το βραδυνό πρόγραμμα συνέχιζε και αυτό να είναι μεγάλο. [Τέλος Τέταρτου Μέρους] Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mistseeker Posted October 19, 2009 Share Posted October 19, 2009 Κλαψ, λύγμ, οδύρμ, τέλειωσε. Ήταν φοβερά. Άντε, και του χρόνου (ή και νωρίτερα). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted October 19, 2009 Share Posted October 19, 2009 Το δικό μου χρονικό: Πέμπτη 15/10/2009 Πώς ξεχωρίζετε τους τρελαμένους με το Φεστιβάλ ήδη μέσα απ’ το πλοίο; Όχι, δεν χρειάζεται να τους ακούσετε να μιλάνε για sff θέματα. Απλώς, πηγαίνετε στα αεροπορικά αριθμημένα καθίσματα. Όποιος κάθεται μπροστά – μπροστά και αριστερά, σημαίνει ότι ακόμα και για την σχετικά πολύ άνετη ημέρα Πέμπτη έχει κλείσει εισιτήριο τουλάχιστον ένα μήνα πριν! Χρυσό μετάλλιο λοιπόν στην οικογένεια Tiessa (πρώτη σειρά, σχεδόν μέσα στην τηλεόραση) και αργυρό στη δική μου! (Το έχουμε ξαναπάθει αλλά μυαλό δεν βάζουμε. Πρόπερσυ είχαμε χάσει το χρυσό από τους Κατσαβούς.) Και φυσικά κάθε λογικός (και… «φυσιολογικός») υπάλληλος σε οποιοδήποτε ταξιδιωτικό πρακτορείο αν κλείσεις τόσο νωρίς, σου δίνει αυτές που θεωρεί τις καλύτερες θέσεις: ακριβώς μπροστά στην τεράστια οθόνη τοίχου! Μας έκαναν τις ειδήσεις και τα ελληνικά σήριαλ φουά-γκρα. Το αστείο φυσικά ήταν ότι ήμασταν ίσως οι μόνοι που δεν μας ενδιέφερε η TV, οπότε κάθε τρεις και λίγο εμποδίζαμε το πλήθος όταν σηκωνόμασταν όρθιοι ή αλλάζαμε συνεχώς θέσεις. Άφιξη στο Paradise. Οι κρατήσεις που είχαν κάνει φίλοι και γνωστοί σ’ αυτά τα ενοικιαζόμενα δωμάτια ήταν τόσες πολλές που όχι μόνο προβλεπόταν κανονική κατάληψη (όπως και πέρσυ) αλλά πραγματικά αμφέβαλα αν ο υπεύθυνος (που ακουγόταν ύποπτα άνετος στο τηλέφωνο) δεν είχε κάνει καμία διπλοκράτηση και καταλήγαμε σε περαιτέρω σύσφιξη των σχέσεων του χώρου του Φανταστικού. Μπουκάρουμε μέσα εννιά συνολικά κεφάλια και ο παίχτης παθαίνει μία μικρή πλάκα: «Πω πω, όλοι μαζί είστε;» «Ναι. Και πού ‘σαι ακόμα!» Ευτυχώς όλα μια χαρά. Μάλιστα ο ήσυχος αυτός κυριούλης δεν πήρε ούτε ένα ευρώ προκαταβολή και δεν κράτησε ούτε μία ταυτότητα. Απλώς μας έδωσε τα κλειδιά και εξαφανίστηκε, όπως ακριβώς είχε κάνει και πέρσυ. Σνιφ-σνιφ. Ικαρία μυρίζει. Δυστυχώς, το υπέροχο «Εικοσπενταράκι» που ήταν ακριβώς από κάτω και στο οποίο είχαμε φάει πέρσυ έχει κλείσει κι έτσι καταλήγουμε στη σίγουρη και δοκιμασμένη (από το 1ο ήδη ΦΕΦΕ) λύση του «Πέτρινου». Στη σύνθεσή μας (οικογένειες Tiessa και mman, Δημήτρης Αρβανίτης, Ντίνα Σώτηρα και Κωνσταντίνα από ΑΛΕΦ) προστίθενται σύντομα η «ντόπια» Nienor, ο gema, η trillian και ο Celestial, η οποίοι έχουν έρθει από την Τετάρτη(!). Ο καιρός πολύ καλός -κάνει και λίγο ζέστη για τα δικά μου μέτρα. Θα καθόμασταν έξω αν δεν ήταν βρεγμένα, αλλά και μέσα το συμπόσιο εξελίσσεται όπως ακριβώς προβλεπόταν: καλό φαγητό (αυτή η ρεμπέτικη τηγανιά με στοιχειώνει ευχάριστα από το 2005!) κρασί και μπύρες, σοβαρές και αστείες συζητήσεις, πειράγματα. Η Κιάρα σκλαβώνει και από κοντά την Tiessa όταν της μιλάει για τους Λαξευτές της και ο Celestial εκτοξεύει τις γνωστές του ρουκέτες («πλεμπάνθρωπος» είναι μία που συγκράτησα). Η Κωνσταντίνα νιώθει μια, σύντομη ευτυχώς, αδιαθεσία και αποχωρεί νωρίτερα. Μετά την αποχώρηση και του άμαχου πληθυσμού, οχτώ στους δεκατρείς πάμε για ποτό. Ναι, η Tiessa πίνει, αλλά διεκδικώ αρκετά credits γι’ αυτό τα τελευταία χρόνια… Δεν πάμε για ύπνο πριν τις τρεις με τρεισήμισι το πρωί, εκμεταλλευόμενοι την τελευταία ελεύθερη νύχτα πριν το Φεστιβάλ, αλλά από αύριο αυτά θα τα ξεχάσουμε. Αρχίζει το τρέξιμο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted October 20, 2009 Author Share Posted October 20, 2009 Μετά από την ανάγνωση φύγαμε σφεντόνα για να πάμε στη διάλεξη 'Ο Ερωτισμός στον Κινηματογράφο του Φανταστικού'. Για να πω την αλήθεια δεν θυμάμαι το όνομα αυτού που την έκανε, αλλά ήταν πολύ όμορφη και ενδιαφέρουσα. Γιώργος Κατσαβός. "πολλές εκδηλώσεις σε λίγες ώρες" κλπ. Όταν οι τρεις μέρες (42 ώρες) του φεστιβάλ είναι δεδομένες, υπάρχουν δύο επιλογές. Α. 10 εκδηλώσεις χωρίς επικάλυψη, που θα τις παρακολουθήσει (όποιος ενδιαφέρεται) όλες Β. 20 εκδηλώσεις με επικάλυψη, ανάμεσα στις οποίες θα επιλέξει να παρακολουθήσει (όποιος ενδιαφέρεται) τις 10 Και στις δυο περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, οπότε για μένα η επιλογή είναι προφανής. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted October 20, 2009 Share Posted October 20, 2009 Παρασκευή 16/10/2009 Πρωινό επίσης ελεύθερο και χαλαρό –κι αυτό το τελευταίο μας. Ξυπνάμε με την άφιξη της δεύτερης φουρνιάς φεστιβαλιστών στο Paradise. Πάμε στην πλατεία Μιαούλη (Δημαρχείου) για πρωινό, όπου καταλήγουμε σε μια τεράστια τραπεζάρα με τους χθεσινούς του Paradise και την οικογένεια Κατσαβού και τον mistseeker με τους Γιώργους του. Μοναδική απώλεια η μεταφράστρια Ντίνα Σώτηρα (El Eternauta πρόσφατα και άλλα) που κάτι απροσδιόριστο (φαγητό ή ποτό) την έβγαλε νοκ-άουτ χθες τη νύχτα. Στο καθιερωμένο τάισμα των περιστεριών της πλατείας από την Άρτεμη (τα πουλιά είναι τόσα πολλά που στο τέλος η μικρή μού έδωσε το σακουλάκι καθώς κόντευαν να φάνε και την ίδια –Βάσω συγνώμη για το θρίλερ… ) πέφτουμε πάνω στον άνθρωπο – ορχήστρα Νίκο nikosal Αλμπανόπουλο, την αυτού μεγαλειότητα ψυχή και των πέντε ΦΕΦΕ, ο οποίος έχει ήδη μισολειώσει από την κούραση –σκεφτείτε ότι το ένα από τα παιδιά του μόλις ξεπερνούσε την πνευμονία. Τον στέλνω στο τραπέζι όπου μας μοιράζει τον «Φύλακα» τη δισέλιδη εφημερίδα του Φεστιβάλ (καινούριο αυτό!) με το πρόγραμμα και διάφορα άρθρα και συνεντεύξεις. Εξαιρετική προσπάθεια, τυπωμένη κανονικά σε τυπογραφείο. Το πρωινό επεκτείνεται σε κανονικό γεύμα στην επίσης δοκιμασμένη ταβέρνα «Τα Γιάννενα» όπου το χθεσινό κλιμάκιο του sff.gr ενισχυμένο σημαντικά από τον DinoHajiyorgi, τον Δημήτρη hombre Σπυρίδωνος (μεγαλοεκδότη του ΕΦ-ΖΙΝ βεβαίως-βεβαίως), τον Nova που βλέπω για πρώτη φορά από κοντά και τον «δεν λείπω από πουθενά και τα μαγνητοσκοπώ όλα» Αλέξανδρο Adia Διαμαντίδη βολεύεται αναγκαστικά στο διπλανό τραπέζι, αφού στο δικό μας είμαστε τόσο στριμωγμένοι που τα πίσω πόδια της καρέκλας μου είναι πρόσωπο με την άκρη του πεζοδρομίου με αποτέλεσμα να φλερτάρω συνεχώς με μια άκρως επικίνδυνη σούπα. Τσουγκρίσματα, μπιφτέκια, μπύρες, μουσακάδες κρασιά –πάλι χάλια περάσαμε. Όλα τα ωραία όμως έχουν ένα τέλος. Πίσω στο δωμάτιο για λίγο νάνι, αφού το απόγευμα ξεκινούν τα… ωραιότερα. Στις 6:30 είμαστε στο Sport Café για τα 500άρια. Από το 2ο ΦΕΦΕ και μετά παραδοσιακά ανοίγουν το Φεστιβάλ και από το 3ο ΦΕΦΕ, όταν έγιναν υποχρεωτικά χιουμοριστικά αποτελούν μία από τις καλύτερες και πιο επιτυχημένες εκδηλώσεις του. Για κάποιο λόγο αυτή τη φορά είχαν μαζευτεί λίγα (εφτά ή οχτώ) αλλά τελικά την τελευταία στιγμή έχουμε έντεκα! Σ’ αυτό βοηθούν και μερικές από τις αφίξεις της τελευταίας στιγμής: Η εκδήλωση ποτέ δεν ξεκινάει πριν φτάσει το απογευματινό καράβι με τους ταλαίπωρους αλλά αποφασισμένους εργαζόμενους που δεν γνωρίζουν ξεκούραση και τρέχουν έτσι από την πρώτη στιγμή. Όπως πάντα, ο Άγγελος Μαστοράκης (υπεύθυνος σύνταξης του «9»), ο PiKei με την Χέντβιγκ Καρακούδα (μεταφραστές του «9» μεταξύ άλλων), ο Κώστας khar Χαρίτος (ταπεινός συγγραφέας) ο πολύς Αλέκος Παπαδόπουλος και άλλοι που σίγουρα ξεχνάω θα φτάσουν στο ξενοδοχείο τους μετά την εκδήλωση. Ανάμεσα στους καινούργιους είναι και ο Κώστας Πατσαρός ένας «είμαι τρελαμένος και βουτάω μέσα σε όλα» τύπος που είχα ψαρέψει τελείως τυχαία πριν μήνες στην Αθήνα και τον οποίο έχω την ευχαρίστηση να στείλω για τα καλά: «Τρομερή πρωτοβουλία η ελληνική έκδοση του Asimov’s!» «Γιατί δεν το λες και στην Αλεξάνδρα Λέτσα, την αρχισυντάκτριά του; Θα χαρεί πολύ να το ακούσει». (Του την συστήνω.) «Φεστιβάλ SFF-Rated με δεκάδες ταινίες Φανταστικού; Πού; Πότε; Έρχομαι!» «Ο Αλέκος Παπαδόπουλος, υπεύθυνος του SFF-Rated είναι αυτός με την μαύρη καπαρντίνα». (Του τον συστήνω.) «Και το “9”! Πολύ σημαντική δουλειά τόσα χρόνια!» «Να, εκείνος με το μούσι και την κοτσίδα είναι ο υπεύθυνος έκδοσής του, ο Άγγελος Μαστοράκης». «Αθηναϊκή Λέσχη Επιστημονικής Φαντασίας; Γράφομαι μέλος πάραυτα!» «Έκτακτα. Μέχρι πριν από μια βδομάδα ήμουν ο ταμίας. Τώρα θα σου τα πάρει η γυναίκα μου». Όταν βολεύονται και οι τελευταίοι, ο Νίκος μας καλωσορίζει και μας παγώνει συγχρόνως αναφέροντας ότι αυτό μπορεί και να είναι το τελευταίο ΦΕΦΕ! Είναι προφανές ότι στριμώχνεται απίστευτα κάθε χρόνο, αλλά εμείς, σαν μικρά παιδιά, κάνουμε πως δεν ακούσαμε. Σπρώχνουμε στην άκρη αυτή τη δυσάρεστη σκέψη και ξεκινάμε. Για πρώτη φορά θα υπάρχει διαγωνιστικό τμήμα και στα 500άρια με ξεχωριστές ψηφοφορίες για ακροατές και συγγραφείς. Τα φετινά 500άρια αποδεικνύονται στο σύνολό τους καλύτερα από κάθε άλλη χρονιά και αυτή είναι μια γενικότερη εκτίμηση που είσεπραξα από πολλούς φίλους που έχουν ξαναέρθει. Έχουμε και λέμε (δεν τα θυμάμαι όλα): Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted October 20, 2009 Share Posted October 20, 2009 Επί τροχάδην η δική μας Παρασκευή 16/10/2009 (όπου διαφοροποιείται από προηγούμενες αναφορές για να μην ξαναδιαβάζετε τα ίδια). Ήδη ξέρετε ότι από φαγητό και ποτό, όλα χάλια - όλη η οικογένεια γύρισε με ένα-δυο κιλά παραπάνω. Μετά από έναν αρκετά παρατεταμένο καφέ και πρωινό, πάμε και στο λιμάνι να παραλάβουμε τους πρωινούς της Παρασκευής, και να οδηγήσουμε στο Paradise αυτούς που έρχονται για πρώτη φορά. Εκεί λοιπόν γνωρίζω τον Nova -όπως έχει ήδη αναφέρει και ο ίδιος. Mistseeker, Hombre και Ντίνος είναι ήδη γνωστοί. Μέσα στο λεφούσι που κατεβάζει το πλοίο χάνω και λίγο το λογαριασμό πόσοι ήρθαν και πόσους περιμένουμε ακόμα, πάντως είναι γεγονός ότι οι αφίξεις συνεχίζονται μέχρι και το πρωί του Σαββάτου. Ο άτυχος της ομάδας -όπως έμαθα αργότερα- είναι ο Glowleaf, που είχε ξεκινήσει για Παρασκευή πρωί, αλλά λόγω μεγάλης αργοπορίας από την κακοκαιρία και ένα ατύχημα στην Εθνική χάνει το πρωινό πλοίο και φτάνει τελικά το βράδυ της Παρασκευής. Τα φετινά 500άρια αποδεικνύονται στο σύνολό τους καλύτερα από κάθε άλλη χρονιά και αυτή είναι μια γενικότερη εκτίμηση που είσεπραξα από πολλούς φίλους που έχουν ξαναέρθει. Θα συμφωνήσω σ' αυτό. Κι εκτός των άλλων, ο Nikosal μάς βάζει και στα δύσκολα, αφού μας ζητάει να ψηφίσουμε. Και ξέρω από την πρώτη στιγμή ότι θα γίνει μεγάλη διασπορά στην ψηφοφορία. Ανάμεσα στους τρεις μας στην οικογένεια, κανένας δεν ψηφίζει το ίδιο διήγημα. (Εκ των υστέρων αποδεικνύεται ότι κανένας μας δεν πετυχαίνει και το πρώτο... αλλά αυτά αφορούν την αναφορά της Κυριακής) Μετά από τα 555άρια πάμε για φαγητό, όπου και μάλλον χαζεύουμε υπέρ το δέον, γιατί όταν καταφθάνουμε στο Daidadi γύρω στις 11.40 το παγωτό του φεστιβάλ έχει τελειώσει προ πολλού, ενώ δυο άτομα πριν από μένα στην ουρά τελειώνει και το προπέρσινο παγωτό. Κάπου τη βγάζουμε με τα συνηθισμένα περιμένοντας για το θέμα. Και ιδού λοιπόν που πρέπει να κατανοήσουμε πώς ονειρεύονται οι κλώνοι. Δυστυχώς, είμαι αυστηρά ημερήσιος τύπος και δεν έχω αντοχές να γράφω όλη τη νύχτα. Αφήνω λοιπόν τον κλώνο μου να γράφει κι εγώ πάω να ονειρευτώ στο κρεβάτι μου. Επειδή η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, νομίζω ότι θα ξυπνήσω επαρκώς νωρίς και με επαρκώς κατάλληλη ιδέα για να συμμετάσχω... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
greenmist Posted October 20, 2009 Share Posted October 20, 2009 Αφού τελικά μας βρήκε και καθήσαμε όλοι μαζί συνεχίσαμε τη συζήτηση, με ορισμένα από τα θέματα να επαναλαμβάνονται, όταν βολίδα από δίπλα μας πέρασε ο greenmist μας χαιρέτησε και έφυγε να βρει άλλους. Χμμ, θυμάμαι καλά ότι εγώ δεν πήγα στο Φεστιβάλ, δεν ταξίδεψα, ζηλεύω βέβαια που διαβάζω πόσο ωραία περάσατε όλοι, όμως γεγονός είναι ότι εγώ παρέμεινα στην Αθήνα! Οπότε αν λες ότι με είδες, γεγονός επίσης παράξενο γιατί δεν έχουμε γνωριστεί ποτέ, και σας χαιρέτησα κιόλας, πρέπει να αρχίσω να ανησυχώ! Ποιες είναι άραγε οι κρυφές μεταφυσικές μου δυνάμεις που μου επιτρέπουν να βρίσκομαι ταυτόχρονα σε πολλά μέρη χωρίς να καταλαβαίνω τίποτα; Εσύ τι ξέρεις για όλα αυτά; Το μυστήριο του greenmist αρχίζει και αποκαλύπτεται, μουχαχαχαχαχαχα!!!!!!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted October 20, 2009 Share Posted October 20, 2009 Χμμ, θυμάμαι καλά ότι εγώ δεν πήγα στο Φεστιβάλ, δεν ταξίδεψα, Οπότε αν λες ότι με είδες, γεγονός επίσης παράξενο γιατί δεν έχουμε γνωριστεί ποτέ, και σας χαιρέτησα κιόλας, πρέπει να αρχίσω να ανησυχώ! Είναι σαρδάμ. Το παθαίνω κι εγώ. Ο Nova είδε τον mistseeker. Μπέρδεψε τις ομίχλες! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nova Posted October 20, 2009 Share Posted October 20, 2009 Χμμ, θυμάμαι καλά ότι εγώ δεν πήγα στο Φεστιβάλ, δεν ταξίδεψα, ζηλεύω βέβαια που διαβάζω πόσο ωραία περάσατε όλοι, όμως γεγονός είναι ότι εγώ παρέμεινα στην Αθήνα! Οπότε αν λες ότι με είδες, γεγονός επίσης παράξενο γιατί δεν έχουμε γνωριστεί ποτέ, και σας χαιρέτησα κιόλας, πρέπει να αρχίσω να ανησυχώ! Ποιες είναι άραγε οι κρυφές μεταφυσικές μου δυνάμεις που μου επιτρέπουν να βρίσκομαι ταυτόχρονα σε πολλά μέρη χωρίς να καταλαβαίνω τίποτα; Εσύ τι ξέρεις για όλα αυτά; Το μυστήριο του greenmist αρχίζει και αποκαλύπτεται, μουχαχαχαχαχαχα!!!!!!!! Εεε, και 'συ βρε παιδάκι μου, είσαι σίγουρος πως δεν έχεις κάποια αύρα, κάτι μεταφυσικό πάνω σου; Εεε, αν είσαι σίγουρος πως όχι, τότε.... (προσπαθώντας να αποφύγω να παραδεχθώ πως έκανα λάθος).... σσσ... κάποιος έκλεψε την ταυτότητά σου! Να πας στον Ευαγγελάτο να το καταγγείλεις! Να τι πρέπει να κάνεις, ακούς; Ακούς εκεί να σου κλέψουν την ταυτότητα... δεν ντρέπονται λέω εγώ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
greenmist Posted October 20, 2009 Share Posted October 20, 2009 Εεε, και 'συ βρε παιδάκι μου, είσαι σίγουρος πως δεν έχεις κάποια αύρα, κάτι μεταφυσικό πάνω σου; Εεε, αν είσαι σίγουρος πως όχι, τότε.... (προσπαθώντας να αποφύγω να παραδεχθώ πως έκανα λάθος).... σσσ... κάποιος έκλεψε την ταυτότητά σου! Να πας στον Ευαγγελάτο να το καταγγείλεις! Να τι πρέπει να κάνεις, ακούς; Ακούς εκεί να σου κλέψουν την ταυτότητα... δεν ντρέπονται λέω εγώ! Μακάρι να ήμουν φίλε nova γιατί διαβάζω πόσο καλά περάσατε και ζηλεύω! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted October 20, 2009 Share Posted October 20, 2009 Χαίρομαι που φέτος υπάρχουν πολλές και αξιόλογες ανταποκρίσεις από το φεστιβάλ, σε πολλά σημεία νιώθω καλυμμένος από άλλους και άρα, μπορώ να σας δώσω μόνο μια σύντομη προσωπική ματιά. Το sff έδωσε αξιόλογο και τιμημένο παρόν φέτος: Nienor, Celestial, trillian, gema, mistseeker, Nova, hombre, adia, mman, Deadend, twocows, khar, PiKei, Tiessa, I robot, SpirosK και Glowleaf. Και φυσικά το φεστιβάλ θα ήταν λειψό χωρίς την οικογένεια των Κατσαβών, τον Αλέκο Παπαδόπουλο, τον Άγγελο Μαστοράκη, τον Δημήτρη Αρβανίτη, τον Δημήτρη Βανέλλη και την Χέντβικ Καρακούδα. Ζητώ συγνώμη για όσους ξεχνώ να αναφέρω. Ήμουν για δεύτερη χρονιά φιλοξενούμενος της Nienor και του υπέροχου σπιτιού της. Νιώθεις σαν να ζεις μέσα στην κουφάλα ενός δέντρου. Και να μην ξεχάσω (ποτέ!) τις περιποιήσεις του οικοδεσπότη Νίκου Αλμπανόπουλου, περιποιήσεις που μοιραζόμαστε όλοι για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά. Γνώρισα από κοντά για πρώτη φορά τον I robot, εν συντομία πάνω από τις μακαρονάδες του ΑΜΒΥΞ και τον SpirosK, του οποίου οι απόψεις μπορεί να τσακίζουν κόκαλα στο φόρουμ, στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για απαράδεκτα συνεσταλμένο άτομο. Είπαμε με το ζόρι τρεις λέξεις, αυτό όμως εύχομαι να το διορθώσουμε σε μελλοντικό μύτιγκ. Έκπληξη ήταν, για μένα, και η παρουσία του Glowleaf. Έβλεπα κάποιον στο βάθος των εκδηλώσεων που κάτι μου θύμιζε αλλά δεν μου δόθηκε ανάσα να πλησιάσω και να μάθω. Με πλησίασε ο Glowleaf και είπε «γειά» στην παρουσίαση του βιβλίου του mman και έμεινα με ανοιχτό το στόμα. Δυστυχώς τον έχασα πάλι μετά από αυτό και δεν είχαμε καιρό να τα πούμε. Φάγαμε και ήπιαμε πολύ καλά. Ξεχώρισα την σαλάτα με χορταρικά, αβοκάντο και σολομό στο Άμβυξ και φυσικά την ρεμπέτικη τηγανιά στο Πέτρινο. Τα παγωτά έγιναν ανάρπαστα. Παρασκευή μεσάνυχτα στο Daidadi το επίσημο παγωτό ήταν εξαφανισμένο. Το γεύτηκα μόλις την επόμενη μέρα, ένα κυπελάκι Quark+ και ένα κυπελάκι Space Cookie (το επίσημο παγωτό του πρώτου φεστιβάλ). Το δε Space Balls του Django είχε εξαφανιστεί και αυτό προς μεγάλη μου λύπη, ειδικά όταν μας πληροφόρησαν πως στα συστατικά του είχε σουδάκια! Φάγαμε όμως, φάγαμε και ήπιαμε πολύ καλά. Γύρισα Πειραιά με το Ιθάκη, Δευτέρα στις 16:00, έχοντας καλή παρέα τον gema. Ευχαριστώ τον Νίκο Αλμπανόπουλο για άλλη μια πανέμορφη διοργάνωση. Τον παρακαλώ να μην μας τρομάζει πως ίσως δεν υπάρξει φεστιβάλ του χρόνου. Αν υπάρχει κάποια λύση ας την μοιραστεί με όσους νοιάζονται και ας μη σηκώνει όλο το βάρος μόνος του. Εμείς που αγαπάμε το ΦΕΦΕ, θα μας διώξει κανείς αν σηκωθούμε και έρθουμε Σύρο του χρόνου από μόνοι μας; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SpirosK Posted October 20, 2009 Share Posted October 20, 2009 και τον SpirosK, του οποίου οι απόψεις μπορεί να τσακίζουν κόκαλα στο φόρουμ, στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για απαράδεκτα συνεσταλμένο άτομο. Είπαμε με το ζόρι τρεις λέξεις, αυτό όμως εύχομαι να το διορθώσουμε σε μελλοντικό μύτιγκ. ...ο οποίος SpirosK προτιμά να πιστεύει ότι αντί για "απαράδεκτα συνεσταλμένο" άτομο, είναι "απαράδεκτα αντικοινωνικός και εσωστρεφής"... Όλα θα γίνουν πάντως, προς το παρόν θέλω να τελειώσω τη συμμετοχή για το διαγωνισμό του Cube. ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted October 21, 2009 Share Posted October 21, 2009 Παρασκευή 16/10/2009 (συνέχεια): Όσα 500άρια θυμάμαι: Ο PiKei και η Χέντβιγκ περιγράφουν τι υπεράνθρωπα πράγματα πρέπει να κάνει ο μέσος φαν για να προλάβει όλες τις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ. Τόσο σπαρταριστό που o nikosal έκρυβε το πρόσωπό του. Αλέκος Παπαδόπουλος: Η επιστροφή της πολυπόθητης Άμεσης Δημοκρατίας δεν είναι τόσο απλή υπόθεση όσο φαίνεται. Μάριος Celestial Σκουλάς: Μου διαφεύγουν οι λεπτομέρειες για την γρίπη των… ψαρικών, αλλά θυμάμαι την ουσία: Γελάσαμε μια χαρά! DinoHajiyorgi: Ο κυρ-Μήτσος με τη σύμβαση με το δημόσιο για τον διαστημικό ανελκυστήρα του έχει όλους γραμμένους: “OUT OF ORDER”! Βαγγέλης Ευαγγελίου: «2078». Μελλοντολογικό και ευαίσθητο. Δημήτρης Βανέλλης: Όσο πιο κοντινό μέλλον γίνεται: Το punchline τοποθετείται ακριβώς στο τέλος του Φεστιβάλ! Δημήτρης hombre Σπυρίδωνος: Κυρία, μόνη προσπαθεί να τη βρει με το ανδροειδές της. Έμμετρο με αναπάντεχες και ιδιαίτερα δύσκολες αλλά και πικάντικες ρίμες. Κώστας Χαρίτος: Αγοράκι προσπαθεί να εξηγήσει στον μπαμπά του για τον ερχομό του εξωγήινου φίλου του, αλλά πέφτει πάνω στο ντέρμπυ των αιωνίων. nikosal: Iός χτυπάει τους ανθρώπους σύμφωνα με την πολιτική τους τοποθέτηση, από δεξιά προς τα αριστερά. Τα σχόλια περιττεύουν. Λιώσαμε στο γέλιο. Πρέπει να αναρτηθεί στο forum! mman: άυλο ον παντογνώστης βρίσκει τον δάσκαλό του με μια ερώτηση που δεν γίνεται να απαντηθεί. Ενδιάμεσα ακούστηκε με πανκυκλαδική ραδιοφωνική μετάδοση (καινούρια πατέντα κι αυτή!) το θεατρικό του Στάθη Αλεξάνδρου «Στιγμές Απόφασης» σε εξαιρετική σκηνοθεσία του Γιώργου Πάχου. Αφήσαμε την έκθεση κόμιξ για αύριο (λάθος!) και κατευθυνθήκαμε για φαγητό ξανά στο «Πέτρινο» (ρε μανία…). Στο δρόμο, η Άρτεμις (η κόρη μου, είναι 8) μου λέει για μια ιστορία που θέλει να γράψει. Θα έχει τίτλο «Το χωνί της ντροπής» και θα πρωταγωνιστούν δυο σκυλιά μιας αγέλης, ο Άλφα, αρχηγός της αγέλης και ο Ωμέγα, τελευταίος τη τάξει που τελικά θα γίνεται πρώτος. «Ναι, αγάπη μου, να το γράψεις», της λέω και το ξεχνάω. Στο «Πέτρινο» υπάρχει ένα πιάτο που καταφέρνει να ακυρώσει την παραγγελία για ρεμπέτικη τηγανιά: Κότσι! Τεράστιο, μαλακό, λουκούμι. Κτηνωδία, όπως λέει και ο Κώστας (Πατσαρός). Το τραπέζι είναι και πάλι ένα μακρυνάρι. Νομίζω ότι ο μέσος όρος των φεστιβαλικών τραπεζιών πρέπει να ανέρχεται κάπου στα δέκα με δώδεκα άτομα, αλλά αυτό εδώ χτυπάει κόκκινα. Το μαγαζί προσθέτει και προσθέτει τραπέζια και κοντεύουμε να εισβάλλουμε στο διπλανό. Στις δέκα και μισή φεύγω για το πλοίο να παραλάβω ένα φιλικό ζευγάρι, τον Βασίλη και τη Μαρία και βρίσκομαι να συνοδεύω (που αλλού; ) στο Paradise εκτός από αυτούς τον Glowleaf και τον I robot μ' έναν φίλο του. Βουρ στο Daidadi για το Quark+, το φετινό παγωτό του Φεστιβάλ, το οποίο μου άρεσε αλλά μη με ρωτήσετε να σας πω τι είχε μέσα. (Άρτεμις: «Τι ‘ν’ αυτό; Και τι έγινε που είναι του Φεστιβάλ; Εγώ σοκολάτα θέλω!») Από κοντά και το κρασί του Φεστιβάλ, σε λευκό, ροζέ και κόκκινο, με το σήμα του 5ου ΦΕΦΕ στην ετικέτα. Του δώσαμε και κατάλαβε περιμένοντας το θέμα του on site διαγωνισμού από την Επιτροπή (Μαστοράκης, Αρβανίτης, DinoHajiyorgi) η οποία όμως κατά τα φαινόμενα επίσης τιμά τον οίνο δεόντως αφού καθυστερεί πέντε ολόκληρα λεπτά (πρωτοφανές στα χρονικά των ΦΕΦΕ) για να μας πει: «Έπρεπε λοιπόν να κατανοήσει πώς ονειρεύονται οι κλώνοι» Εντάξει, είναι τελείως ΕΦ και πολύ πιο βατό θέμα από το περσινό με το κόκκινο χρώμα, αλλά κατόπιν εορτής διαρρέει ότι την τελευταία στιγμή αφαιρέθηκε μια προσθήκη που θα τα τίναζε όλα στον αέρα: η αρχική διατύπωση ήταν «Έπρεπε λοιπόν να κατανοήσει πώς ονειρεύονται υπό γωνία οι κλώνοι»! Νομίζω ότι είναι σαφές πως αν έπεφτε αυτό (και μάλιστα με άγνωστη τη γωνία…), δεν θα είχαμε πάνω από δυο – τρία διηγήματα. (συνεχίζεται -φυσικά) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted October 21, 2009 Share Posted October 21, 2009 Παρασκευή 16/10/2009 (συνέχεια και τέλος ημέρας): Και τώρα αρχίζει η πλάκα. Οι φετινοί κανονισμοί περιέπλεξαν αρκετά τα πράγματα, αν και φυσικά η πρόθεσή τους ήταν να διευκολυνθούν οι συγγραφείς. Η ανακοίνωση του θέματος ήταν και πάλι τα μεσάνυχτα όπως και πέρσι, αλλά φέτος μπορούσε να ξεκινήσει κανείς να γράφει αμέσως –δεν χρειαζόταν να πάει δέκα το πρωί- και η προθεσμία έληγε και πάλι το μεσημέρι. [Φυσικά αυτό ευνοούσε κυρίως τους βραδινούς τύπους αλλά φήμες ότι αυτή η αλλαγή φωτογράφιζε τον… βρυκόλακα κύριο Αλέκο Παπαδόπουλο ελέγχονται ως αναληθείς.] Θεωρητικά τα πράγματα ήταν πολύ πιο άνετα –είχαμε δώδεκα ώρες αντί για δύο. Στην πράξη όμως υπήρχε ένα σοβαρό εμπόδιο: Στις δέκα το πρωί ήταν προγραμματισμένη η ανάγνωση των τεσσάρων «μεγάλων» διηγημάτων και η ακρόαση του δεύτερου θεατρικού (του khar) και με δεδομένη τη σύνθεση των συγγραφέων (PiKei, khar, Παπαδόπουλος, mistseeker) κανείς δεν ήθελε να λείψει –και κυρίως οι ίδιοι οι συγγραφείς. Έτσι, και με δεδομένο το ότι οι περισσότεροι δεν μπορούσαμε να ξεκινήσουμε αμέσως να γράφουμε –χρειαζόμαστε να σκεφτούμε πρώτα λίγο- και το ότι φυσικά ήμασταν ήδη πολύ κουρασμένοι για κάτι τέτοιο, οι πραγματικά διαθέσιμες ώρες περιορίζονταν δραστικά κάπου μεταξύ εφτά και δέκα το πρωί –αν κατάφερνε κανείς να σηκωθεί και με έτοιμη ιδέα. Δεν λέω ότι μπορούσε να γίνει κάτι γι’ αυτό και σίγουρα όταν θέλουμε (και θέλαμε!) να στριμωχτούν τόσες πολλές εκδηλώσεις σε μόλις 42 ώρες, αυτά τα προβλήματα είναι αναπόφευκτα. Το δυστύχημα στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν ότι οι δύο εκδηλώσεις (συγγραφή και ανάγνωση διηγημάτων) ήταν τόσο συναφείς που δημιουργήθηκε πραγματικό conflict, το οποίο σίγουρα έπαιξε τον ρόλο του στον μικρό τελικό αριθμό συμμετοχών σε σχέση με πέρσι (οχτώ έναντι δεκαεφτά). Σε κάθε περίπτωση, αν και εμένα η συμμετοχή στον διαγωνισμό κυριολεκτικά μου τίναξε το μεγαλύτερο μέρος του Σαββάτου στον αέρα, πέρασα μια χαρά, όπως θα δείτε, αν και την επόμενη μέρα γκρίνιαζα λίγο από την κούραση. Χαζεύουμε λίγο τον Παπαδόπουλο που έχει ήδη ξεκινήσει την προσπάθεια (φήμες, φήμες!), στο interactive games, δίπλα στο Daidadi, και την Κιάρα (που τελικά δεν της βγήκε). Μάλιστα ο khar πλησιάζει τον Αλέκο και τον πειράζει «εγώ θα κοιμηθώ με την ησυχία μου και θα έρθω να γράψω μόνο μια ωρίτσα το πρωί, έτσι, για να είναι πιο γλυκιά η νίκη». Αφού παραγγέλνω στον Βασίλη και την Μαρία να με ξυπνήσουν στη μέση της νύχτας με τον κατάλληλο τρόπο για να μου έρθει η κυρία έμπνευση (βλ. περσινή ανταπόκριση), φεύγουμε για νάνι. Σκοπεύω να μείνω ξάγρυπνος όσο μπορώ για να σκεφτώ κάτι, αλλά μια μεγάάάλη έκπληξη αλλάζει τελείως τα σχέδιά μου. Τελικά, ξοδεύω ένα τρίωρο, ανάμεσα στις 1:30 και στις 4:30 π.μ. στριφογυρνώντας σκεπτόμενος -ίσως και να κοιμήθηκα λίγο αλλά δεν είμαι σίγουρος. Στις 4:30 το πρωί το παίρνω απόφαση. Δεν μου φταίει ούτε η ζέστη (παράθυρο ανοιχτό) ούτε τίποτα. Απλώς, θέλω να γράψω. Σηκώνομαι, ντύνομαι στα κλεφτά, ζεύομαι τον laptop και παίρνω τον δρόμο για το interactive games. Είναι μια ωραία στιγμή. Μόνος μου στη μαύρη νύχτα, με τον υπολογιστή στον ώμο και τα καλώδια στο χέρι. Ψόφιος απ’ την αϋπνία, συναντάω μόνο μια γιαγιά(!) και τρεις γάτες. Μου θυμίζει πολύ την εποχή που ξυπνούσα τέτοιες άγριες ώρες και πήγαινα στο γραφείο για να καταφέρω να ολοκληρώσω εκείνο το μυθιστόρημα –κι έστελνα αδιάβαστους τους σεκιουριτάδες που έβλεπαν δημόσιο υπάλληλο να πιάνει δουλειά στις έξι το πρωί. Τότε άκουγα τα πουλιά να ξυπνούν αλλά τώρα είναι ακόμα πιο νωρίς. Δεν είσαι καλά αγόρι μου, είσαι τελείως μουρλός, σκέφτομαι και αυτόματα η σκέψη αυτή, όπως πάντα, με καθησυχάζει και είμαι χαρούμενος γιατί θα εκπληρώσω μια σημαντική υπόσχεση και θα γράψω ένα διήγημα που δεν θα έχει την παραμικρή ελπίδα στον διαγωνισμό. (συνεχίζεται με Σάββατο 17/10) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted October 21, 2009 Share Posted October 21, 2009 Σάββατο 17/10/2009: Είναι πέντε το πρωί. Βρίσκω τον Αλέκο στις διορθώσεις και την ευγενική Μαρία (αν δεν κάνω λάθος) του μαγαζιού που έκανε την ολονύχτια βάρδια (μα τι απίστευτοι διακανονισμοί είναι αυτοί που κάνει ο nikosal;!). Παραγγέλνω έναν φραπέ και (για όσους με ξέρουν λίγο περισσότερο) αυτό από μόνο του δείχνει πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση γιατί δεν πίνω πάνω από τρεις καφέδες το χρόνο. Εκπληρώνω την υπόσχεσή μου και μετά στρώνομαι στο γράψιμο. Είναι πολύ προσωπικό αυτό που γράφω και δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι θα πατώσει στον διαγωνισμό. Απολαμβάνω όμως τη σπάνια εξαίρεση να μην γράφω ούτε για τον εαυτό μου ούτε για τον αναγνώστη και πραγματικά περνάω καλά μέχρι τις 9:30 που βάζω την τελευταία τελεία. Ενδιάμεσα, εκτός από δυο-τρεις τρελαμένους (είπε ο γάιδαρος τον πετεινό…) νεαρούς και νεαρές που έχουν έρθει για να παίξουν παιχνίδια, έχουμε τις εξής αφίξεις: στις έξι τα χαράματα ο khar, στις εφτά το πρωί ο mistseeker και στις εννιά φρέσκος – φρέσκος και με μαγουλάκι φράπα από τον ύπνο (το ζήλεψα) ο Δημήτρης Βανέλλης. Το… νυχτερινό μου ξύπνημα δικαιώνεται όταν προλαβαίνω την ανάγνωση των μεγάλων διηγημάτων στο καφενείο «Ελληνικόν», αλλά δυστυχώς ο χώρος είναι πολύ στριμωγμένος και η ζέστη πραγματικά απρόβλεπτη για Οκτώβρη μήνα. Για να μην τα φτύσω τελείως (δεν είμαι πια και είκοσι) πίνω πιθανότατα για πρώτη φορά στη ζωή μου δεύτερο καφέ –προσοχή μην εθιστούμε! Τα διηγήματα είναι όλα τοποθετημένα στο πολύ κοντινό αύριο. Ο Παναγιώτης «Έξι Δις» Κούστας (PiKei) παίζει και πάλι με τη Δημοκρατία, ο Αλέκος Παπαδόπουλος με τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ποιότητα υπηρεσιών και μας κάνουν και οι δύο να χαμογελάσουμε, πότε πονηρά πότε κουνώντας το κεφάλι. Ο khar εξερευνά τη σύγχρονη εμμονή με την ασφάλεια, ενώ το ραδιοφωνικό θεατρικό του (από τους γνωστούς από προηγούμενα Φεστιβάλ Μίμου Άπτου) παίζει με χιούμορ με το μεταναστευτικό και τον ρατσισμό. Καλές κι εδώ οι ερμηνείες των ηθοποιών και η σκηνοθεσία των αδελφών Ζωΐδου. Η ανάγνωση καθυστέρησε λίγο και επιλέγουμε να χάσουμε την τελευταία ευκαιρία να δούμε τις εκθέσεις των φοιτητών και των δημιουργών κόμιξ και να τρέξουμε στον κινηματογράφο «Παλλάς» για τη διάλεξη του Γιώργου Κατσαβού με θέμα «Ο Ερωτισμός στον Φανταστικό Κινηματογράφο». Για μας που γνωρίζουμε τον Γιώργο από την ΑΛΕΦ (είναι υπεύθυνος του κινηματογραφικού τμήματος και βαθύς γνώστης του σινεμά του Φανταστικού) ξέρουμε ότι δεν πρέπει να το χάσουμε αυτό και δικαιωνόμαστε: η εμπεριστατωμένη προφορική παρουσίαση του θέματος αρχίζει από τις αρχές του αιώνα, φτάνει μέχρι τις μέρες μας και συνοδεύεται από δεκάδες φωτογραφιών και επιλεγμένα κομμάτια βίντεο. Τι να λέμε τώρα; Χορτάσαμε μπούτι -και όχι μόνο! Έχει πάει μεσημέρι και το Φεστιβάλ χιμάει στην πιτσαρία «Άμβυξ». Το 5ο ΦΕΦΕ είναι με διαφορά το πιο γαστριμαργικό απ’ όλα. Παγωτά από δω, πίτσες από κει, κρασιά να ρέουν, κόντρα παγωτά και φυσικά ενδιάμεσα λουκούλεια γεύματα. Δυστυχώς όμως η πιτσαρία προφανώς δεν μπορεί να εξυπηρετήσει ταυτόχρονα και τα 40+ άτομα της ορδής μας και, επειδή ήμασταν και από τους άτυχους, σερβιριστήκαμε (προτελευταίοι) μετά από μία ώρα και τρία τέταρτα! Όχι πως περάσαμε άσχημα περιμένοντας –το μαγαζί ήταν γεμάτο φίλους και δώσ’ του κρασί του Φεστιβάλ!- αλλά αυτό ήταν το κερασάκι στην τούρτα της κούρασής μου. Γυρνάω μόνος μου στο δωμάτιο αφού οι κυρίες μου μετά θα πήγαιναν στη μεγάλου μήκους ταινίας ΕΦ για μικρά παιδιά -ξαναματαthanks, nikosal, μας φρόντισες όλους και φέτος! Πριν ξεραθώ στον ύπνο ρίχνω μια ματιά στο διήγημα που έγραψα το πρωί ίσα για να σιγουρευτώ ότι δεν ονειρευόμουν και, μάλιστα κύριε, είναι πολύ προσωπικά κακογραμμένο, αλλά ναι, σωστά το είχα καταευχαριστηθεί. Ξέρω ότι χάνω ένα σωρό εκδηλώσεις (νομίζω τους Ακροποδητί στον μώλο κι ένα κάρο ταινίες) αλλά δεν γίνεται αλλιώς, αφού το βράδυ υπάρχει μια εκδήλωση από την οποία, ειδικά εγώ, δεν μπορώ να λείπω. Λήθαργος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted October 21, 2009 Share Posted October 21, 2009 Φίλοι μου αγαπημένοι! Γύρισα από το 5ο ΦΕΦΕ εν μέσω ψυχικής ευφορίας, σοφότερος και βεβαίως βαρύτερος! Μπράβο στον nikosal και στ' άλλα παιδιά. Πάμε για το 6ο...!!!! Συνεχίζω φωτορεπορτάζ....!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted October 21, 2009 Share Posted October 21, 2009 (edited) Σάββατο 17/10/2009 (συνέχεια): Δεν έχω αναφέρει μέχρι τώρα ότι από την αρχή που κανονίστηκε η παρουσίαση της δεύτερης συλλογής διηγημάτων μου («…και το τέρας») στο Φεστιβάλ κανένα από τα παιδιά που θα παρουσίαζαν το βιβλίο μου δεν μου είχε πει το παραμικρό για το τι θα κάνουν και τι θα πουν. Μάλιστα, όποτε συνωμοτούσαν μεταξύ τους σε κάποια γωνιά για τις τελευταίες προετοιμασίες και έκανα να πλησιάσω, είτε επίτηδες είτε για άλλο λόγο, με διώχνανε με τις κλωτσιές. Το βασικό επιχείρημα ήταν ότι «εμείς παρουσιάζουμε το βιβλίο όπως το βλέπουμε και όπως μας αρέσει και εσένα δεν σου πέφτει λόγος, αλλά μπορείς αν θέλεις να παρίστασαι» –ευτυχώς δηλαδή. Έτσι δεν είχα την παραμικρή ιδέα για το τι θα παιχτεί στο βιβλιοπωλείο Σελεφαΐς. Λίγο μετά τις οχτώ, ο Αλέκος Παπαδόπουλος (μπορεί να έχετε βαρεθεί να ακούτε γι αυτόν, αλλά πραγματικά είναι μέσα σε όλα) έριξε τη μικρή του βόμβα: Πρώτα με αποκάλεσε κύριο (και επειδή μάλλον δεν το έκανε επίτηδες, συγκρατήθηκα για να μην τελειώσει άδοξα η εκδήλωση εκεί…) και μετά, αντί για παρουσίαση μας είπε ότι μίλησε με το ίδιο το βιβλίο(!) και πήρε από αυτό απαντήσεις σε δεκατρία ερωτήματα σχετικά με το περιεχόμενό του, τα οποία μας τα μοίρασε (ναι, και σε μένα) για να τα συμπληρώσουμε ώστε να δούμε, πριν το διαβάσουμε (ναι, κι εγώ) κατά πόσο ταιριάζουμε με το βιβλίο. Αν νομίζετε ότι αυτό είναι πρωτότυπο, πού να βλέπατε και τη λίστα! Ευτυχώς με το ζόρι κατάφερα να σώσω την συγγραφική μου υπόληψή: Έπιασα 7 σωστές στις 13 ερωτήσεις. Είμαι ευτυχής αφού ταιριάζω αρκετά με το βιβλίο μου! Ακολούθησε η trillian που μίλησε για την κοινή μας εμπειρία της δημοσίευσης στο Asimov’s του διηγήματος που έδωσε το όνομα του στη συλλογή, έκανε ένα υπερβολικό κομπλιμέντο και έδωσε τις κατάλληλες πάσες στον PiKei και την Χέντβιγκ να διαβάσουν αποσπάσματα από τρία διηγήματα. Θέλω να σταθώ λίγο εδώ γιατί το έκαναν τόσο καλά που πραγματικά είδα αυτά που έχω γράψει με καινούριο αναγνωστικό μάτι. Ρε συ, τι ωραία που ακούγονται! Για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ «τι ωραία που είναι γραμμένα» αλλά ότι πραγματικά αυτό το ζεύγος ξέρει να χρωματίζει αναγνωστικά τις λέξεις. Ειδικά ο Παναγιώτης το τρίτο κομμάτι που ήταν και χιουμοριστικό το σπίνταρε τόσο ταιριαστά που ξεσήκωσε το Σελεφαΐς με τα γέλια μας. Μόνο τότε μου επέτρεψαν να πάρω κι εγώ για λίγο τον λόγο. Το είχα ζητήσει (για την ακρίβεια, είχα παρακαλέσει γι αυτό) γιατί το βιβλίο δεν έχει ένα, ούτε δύο, αλλά εφτά διηγήματα που γράφτηκαν με αφορμή τα τέσσερα προηγούμενα ΦΕΦΕ, μεταξύ των οποίων και το Αρμελίνα ΙΙ, που αποτέλεσε την πρώτη εκδήλωση του πρώτου Φεστιβάλ πίσω στο μακρινό πια 2005. Δυστυχώς τα έκανα θάλασσα ξεχνώντας να αναφέρω την τεράστια συμβολή του «9» σ’ αυτό το βιβλίο (δώδεκα από τα δεκαοχτώ διηγήματά του είναι δημοσιευμένα εκεί!) και το μόνο που με παρηγορεί είναι το ότι θα επανορθώσω κατάλληλα στην παρουσίαση της Αθήνας. Ερωτήσεις, υπογραφές, πειράγματα και τέλος. Τους ευχαριστώ και τους τέσσερεις. Edited October 22, 2009 by mman Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted October 21, 2009 Share Posted October 21, 2009 Σάββατο 17/10/2009 (συνέχεια και τέλος ημέρας): Στο δρόμο για το δεύτερο παγωτό στο Django, βλέπουμε για πρώτη φορά την αρχή του εικαστικού installation του Άγη Κελπέκη στον νυχτερινό ουρανό της Ερμούπολης. Για την ώρα είναι δυο σειρές μπαλονιών που υψώνονται κάθετα, αλλά τίποτα δεν μας προετοιμάζει για το τελικό σχέδιο. Στο Django εκτός από το παγωτό SpaceBalls προσφέρονταν επίσης μικρά πιτσάκια και κρασί του Φεστιβάλ (έλεος!). [Το δεύτερο φύλλο της εφημερίδας του Φεστιβάλ « Ο φύλαξ» αναφέρει ότι ο χορηγός οινοπνευματοπώλης γιορτάζει τη γέννηση του απόγονου.] Στο μεταξύ έχει τελειώσει η προβολή του SFF-rated που ευτυχώς έχω δει στην Αθήνα και της ταινίας του SpirosK που δυστυχώς έχασα, ενώ δεν θα καταφέρω να ξαναδώ το καταπληκτικό φιλμ “The Man from Earth” (βασισμένo σε ιστορία του Jerome Bixby), από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει τα τελευταία χρόνια (μόλις εφτά ηθοποιοί και μηδέν ειδικά εφέ! –κυνηγήστε την στο internet!). Ο δρόμος για το φαγητό μάς φέρνει στην πλατεία Μιαούλη, όπου παθαίνουμε μια μικρή πλάκα: εκτός από τις σειρές των αιωρούμενων μπαλονιών, στον ουρανό μπορούμε τώρα να δούμε πάνω από το Δημαρχείο δύο πολύ μακρόστενα μπαλόνια κατάλληλα δεμένα, να σχηματίζουν ξεκάθαρα τα γράμματα «εφ»! Είναι εντυπωσιακά καθώς έχουν μέγεθος πολλά μέτρα το καθένα και αιωρούνται άψογα πάνω από το Δημαρχείο όπου φωτίζονται από τα φώτα της πλατείας. Για αρκετά λεπτά τα χαζεύουμε και χαιρετάμε την ομάδα των ανθρώπων στην στέγη του Δημαρχείου που το έκανε όλο αυτό. Σκέφτομαι «γαμώτο, αυτό είναι δύσκολο» και λίγο πριν το αεράκι χαλάσει το σχέδιο αναλογίζομαι τι θα έλεγα σε όποιον κατά το 1ο Φεστιβάλ (για να μην πούμε νωρίτερα!) με ρωτούσε αν θα έβλεπα ποτέ ένα τέτοιο σύμβολο σε ελληνικό ουρανό… Φαγητό (τηρώντας τον μέσο όρο συνδαιτυμόνων) χάζεμα για λίγο σε καφενείο της πλατείας, όπου η Κιάρα την ώρα που της υπογράφω ένα βιβλίο (ομολογώ ότι είχα προετοιμάσει ειδικές αφιερώσεις για εκείνη και την Βάσω, για να μην έχουν να λένε ότι είμαι αργός –που είμαι δηλαδή) καταφέρνει να μου κάνει ένα διπλό κομπλιμέντο χωρίς να το καταλάβω καν. [Πώς το ‘κανες αυτό ρε παίχτρια; Το κατάλαβα μετά.] Ένα ποτάκι με τον Βασίλη και τη Μαρία και μετά νάνι. (συνεχίζεται με την Κυριακή, τελευταία ημέρα του Φεστιβάλ) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted October 22, 2009 Share Posted October 22, 2009 Κυριακή 18/10/2009: Όπως πάντα, την Κυριακή το πρωί έχουμε τη συζήτηση στη Βιβλιοθήκη. Αυτή τη φορά ο αμείλικτος διοργανωτής έχει ζητήσει από τους συμμετέχοντες στο πάνελ να φανταστούν και να «φτιάξουν» μια ραδιοφωνική εκπομπή στην Ελλάδα του 2029. Χάνω τις δύο πρώτες εισηγήσεις αφού είμαι στην πλατεία με την Άρτεμη (που δεν έχει λείψει από κανένα ΦΕΦΕ) όπου χαϊδεύει όποια γάτα πέσει στην αντίληψή της. Πρόσφατα αποκτήσαμε γάτο στο σπίτι και η Άρτεμις έχει ήδη κατσιάσει αυτές τις τρεις μέρες όλα τα γατιά της Ερμούπολης. Στη Βιβλιοθήκη πέφτουμε πάνω στην διασκεδαστική αλλά και ανησυχητική εισήγηση της Γεωργίας Βαρελά, όμως την παράσταση κλέβει και πάλι ο Αλέκος Παπαδόπουλος ο οποίος δεν λέει κουβέντα. Απλώς βάζει το CD και ακούμε μια κανονικότατη ηχογραφημένη ραδιοφωνική εκπομπή! Με τη μουσική της επένδυση, τα ευφυή σχόλια και τα αστειάκια της, τους διαγωνισμούς της και τα δώρα της και φυσικά τις διάφορες νύξεις για το πώς έχει εξελιχθεί σε διάφορους τομείς η Ελλάδα τα επόμενα είκοσι χρόνια. Ήταν μια εκπομπή που θα την ζήλευαν, ιδίως ως προς το ύφος και το στυλ της (γνωστό ατού του Αλέκου), αρκετοί επαγγελματίες ραδιοφωνικοί παραγωγοί και, ακούγοντάς την, έρχεται επιτέλους η στιγμή που αναρωτιέται κανείς γι’ αυτόν τον τύπο (που είναι οικονομικός διευθυντής σε ιδιωτική εταιρεία): Τι είναι αυτό που δεν μπορεί να κάνει; Ακολουθεί ενδιαφέρουσα συζήτηση με ερωτήσεις και επανατοποθετήσεις. Το πάνελ προβλέπει ότι αν και η τεχνολογική πρόοδος στην καθημερινή μας ζωή θα είναι σημαντική την επόμενη εικοσαετία, δεν θα έχουμε κάτι τόσο εντυπωσιακό όσο η εισαγωγή του internet στα σπίτια μας. Επίσης κλίνει προς το ότι η ψαλίδα μεταξύ τεχνολογικής και κοινωνικής προόδου δεν θα κλείσει και πιθανόν να ανοίξει ακόμα περισσότερο. Λίγο πριν το τέλος, η Άρτεμις μου ψιθυρίζει την ερώτηση του Φεστιβάλ: «Μπαμπά, γιατί ο Αλέκος, φοράει πάντα κάπα;» Πεθαίνω στο γέλιο, γιατί ο Αλέκος κατά τα φαινόμενα διαθέτει μια αρκούντως ικανοποιητική γκαρνταρόμπα από μαύρες καπαρντίνες για κάθε καιρό και θερμοκρασία –ναι, και για καλοκαίρι!- τόσο που ο nikosal στο περσινό του αμίμητο 500άρι-σκετς τον είχε αποκαλέσει «καπαρντινάκια». Μετά φεύγουμε για την τελευταία εκδήλωση και το κλείσιμο του 5ου ΦΕΦΕ στο υπέροχο «Καφέ Μέγαρόν», όπου ανακοινώνονται κάθε χρόνο οι νικητές των διαγωνισμών. Καλύτερη ταινία μικρού μήκους αναδείχτηκε το Rain του Nofre Moya (Ισπανία, 2006) (περίεργη βροχή γυαλιών σαρώνει την Ευρώπη) που είχε κερδίσει την αντίστοιχη κατηγορία και στο τελευταίο SFF-Rated Φεστιβάλ ταινιών Φανταστικού από το οποίο και ήρθε στο ΦΕΦΕ. Το κοινό ψήφισε σαν καλύτερα 500άρια εκείνα του Αλέκου Παπαδόπουλου (νάτος πάλι!) σε ισοψηφία με του διοργανωτή nikosal (θα φανταζόμουν ότι ήταν… γλείψιμο του κοινού για το 6ο ΦΕΦΕ, αν δεν το είχα ακούσει με τ’ αυτιά μου), ενώ οι συγγραφείς προτίμησαν το διήγημα του Βαγγέλη Ευαγγελίου, που ήταν και ο Πασπαρτού των ραδιοφωνικών θεατρικών. Τον online διαγωνισμό κέρδισε ο Αργύρης Μπίρης με το «Επιχείρηση Σωτηρία». Αίσθηση έκανε το γεγονός ότι δεν υπήρξε ούτε μία συμμετοχή από το sff.gr, αλλά εγώ το βρίσκω σχεδόν ευχάριστο, αφού αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι δεκαεφτά μέλη του (σύμφωνα με τον DinoH) ήταν στην Ερμούπολη! Αξιοσημείωτο είναι ότι για πρώτη φορά σε μια επιτροπή δεν υπήρξε ομοφωνία. Μειοψήφισε ο khar που προέκρινε το «Όπως Πάντα» της παιδοψυχολόγου Σοφίας Μπαχαράκη, ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον διήγημα που πραγματευόταν πολύ θαρραλέα το θέμα της αιμομιξίας, και άναψε ζωηρότατες συζητήσεις στο απογευματινό πλοίο της επιστροφής. Μεσολαβεί το τρίτο και τελευταίο θεατρικό (από την ομάδα «Σουρής») που είχε βασιστεί στο διήγημα «Καινή Σπορά» του Αλέκου Παπαδόπουλου από το βιβλίο του Λάθος Οδηγίες, το οποίο όμως είχε, προσωπική μου άποψη, αποδοθεί κάπως άνευρα και αραιά. Ίσως να φταίει που έχω διαβάσει και το πρωτότυπο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted October 22, 2009 Share Posted October 22, 2009 Κυριακή 18/10/2009 (συνέχεια και τέλος Φεστιβάλ): Σχετικά με τον on site διαγωνισμό, ο Άγγελος Μαστοράκης, μέλος της επιτροπής, μου λέει ότι θα διαβαστεί και το διήγημα της Άρτεμης, κι εδώ οφείλω μια εξήγηση: Το βράδυ της Παρασκευής, όταν υποτίθεται ότι θα προσπαθούσα να κατεβάσω καμιά ιδέα για τον διαγωνισμό, η Άρτεμις, καθώς γυρνούσαμε στο δωμάτιο, μας ανακοίνωσε ότι θέλει κι εκείνη να γράψει(!). Στην αρχή νομίσαμε ότι είναι απλά ένας παιδικός ενθουσιασμός και θα της περάσει ή θα την νικήσει η κούραση, αλλά το έκανε. Καθισμένη στο κρεβάτι της, έγραψε 130 λέξεις στο μπλοκ της ζωγραφικής της ανάμεσα στις 12:30 και στις 1:30 π.μ. όταν η Τέτη κοιμόταν κι εγώ προσπαθούσα να σκεφτώ κάτι της προκοπής. Της υποσχέθηκα ότι θα το περάσω στον υπολογιστή και θα διορθώσω τα ορθογραφικά (είναι στην Τρίτη Δημοτικού), κι αυτό έκανα πριν γράψω το δικό μου. Η Άρτεμις είχε επίσης ζητήσει να μην γίνει γνωστό το ότι έγραψε, αλλά της εξήγησα πως μάλλον θα το ανέφεραν κατά την ανακοίνωση του νικητή και βεβαιώθηκα ότι συνειδητοποίησε πως δεν θα μπορούσε να κερδίσει τον διαγωνισμό. Όταν όμως ο Άγγελος αναφέρθηκε στη συμμετοχή της και διάβασε μπροστά σε τόσο κόσμο εκείνες τις 130 λέξεις, η μικρή πέταξε απ’ τη χαρά της και σκέφτηκα τι τρομερά ερεθίσματα θα πρέπει να είναι όλ’ αυτά για κείνη. Ο Δημήτρης Αρβανίτης, κατά την ανακοίνωση του νικητή του on site διαγωνισμού, αναφέρει ότι, αυτή τη φορά, τα διηγήματα κινήθηκαν σε χαμηλότερα επίπεδα ποιότητας, και αν θυμηθούμε μερικά φοβερά και τρομερά κομμάτια που γράφτηκαν πέρσι και πρόπερσι αυτό πρέπει να είναι αλήθεια. Νικητής τελικά είναι ο Κώστας khar Χαρίτος με το «Όνειρα Γλυκά» και ο nikosal τον αναγορεύει MVP του Φεστιβάλ. Αντί για πόντους, κλεψίματα, τάπες και ασίστ, ο Κώστας έχει 500άρι, μεγάλο διήγημα, θεατρικό, συμμετοχή σε επιτροπή λόγω της περσινής νίκης στον online διαγωνισμό και νίκη στον on site διαγωνισμό. Μετά την ανάγνωση ο Κώστας, που διαθέτει ντοκτορά (και) στη μετριοφροσύνη, χρειάζεται ένα καλό σπρώξιμο από μένα για να σηκωθεί ώστε να σταματήσουν τα χειροκροτήματα. Τσίμπησε και το χαρακτικό – έπαθλο. Στον ημιτελικό έφτασαν τα διηγήματα του Αλέκου Παπ- (ναι, πάλι αυτός!) και του Νεκτάριου mistseeker Χρυσού, για το οποίο άκουσα ότι έχει μια υπέροχη αρχή αλλά τα θαλασσώνει κάπως στο τέλος, και περιμένω να το διαβάσω σε λίγες μέρες στο 14ο Λογοτεχνικό Εργαστήριο της ΑΛΕΦ. Το 5ο ΦΕΦΕ κλείνει με τον nikosal να πετάει μία ακόμα σπόντα («του χρόνου ή του παραχρόνου») και να μοιράζει τα τελευταία δώδεκα μπουκάλια κρασί του Φεστιβάλ, σε άτομα που βοήθησαν ιδιαίτερα ή ξεχώρισαν με τη συμμετοχή τους. Ανάμεσά τους η Κιάρα Nienor Καλουντζή πανταχού παρούσα (αναγνώσεις, ταινίες, μια all around παίχτρια που η καλή τύχη του nikosal του την έστειλε συστημένη στην Ερμούπολη), ο Γιώργος Κατσαβός για την φετινή αλλά και την περσινή απολύτως επαγγελματική μέχρι και τις τεχνικές και οργανωτικές λεπτομέρειές της διάλεξη, και… η Άρτεμις! Τη συνοδεύω μέχρι το κρασί με τη δικαιολογία ότι είναι ανήλικη για αλκοόλ και βάζω χέρι στο μπουκάλι. [Τα πονηρά μου σχέδια ματαιώνονται από την Τέτη: Θα φτιάξει μ’ αυτό στιφάδο ώστε να μπορέσει να το χαρεί και η μικρή κυρία.] Στην έξοδο ευχαριστούμε τον Νίκο και, όπως κυκλοφορώ με το κρασί στο χέρι, καλοδέχομαι αρκετά πειράγματα του τύπου «ευτυχώς που ήταν κι η Άρτεμις αλλιώς αν περιμέναμε από σένα…» Γρήγορο γεύμα στα Goody’s περιμένοντας το πλοίο (και τηρώντας ευλαβικά τα περί μέσου όρου συνδαιτυμόνων). Στο Blue Star Ithaki οι φεστιβαλιστές σχηματίζουν τσαμπιά και το ταξίδι με την κουβέντα περνάει χωρίς να το καταλάβουμε: Το 5ο Φεστιβάλ Επιστημονικής Φαντασίας της Ερμούπολης είναι παρελθόν. Αν περάσαμε καλά; Δεν γράφω 5.000 λέξεις για κάθε Σαββατοκύριακο της ζωής μου. Και προσπαθήστε να φανταστείτε τα υπόλοιπα, τις προσωπικές συζητήσεις, την από κοντά διαπροσωπική επικοινωνία και κυρίως το συναίσθημα ότι είμαι άρρωστός με το σωστό πράγμα και βρίσκομαι ανάμεσα σε φίλους συνασθενείς. Αν μετά από πέντε ΦΕΦΕ, με ρωτήσετε ποιο είναι το ένα και μοναδικό πράγμα που σημαίνει το Φεστιβάλ, θα έλεγα αυτό. Να ‘σαι καλά Νίκο. Ευχαριστούμε! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted October 22, 2009 Share Posted October 22, 2009 H επιτροπή του on-site διαγωνισμού (DinoHajiyorgi - Άγγελος Μαστοράκης - Δημήτρης Αρβανίτης) συνεδριάζει για να βγάλει θέμα. Η ώρα περνάει, όλοι μας κοιτούν και φωνάζουν, καταπίνουμε κρασιά... "Τι θέμα ... Τι θέμα ... γμτ την επιτροπή του ..." Μας βγήκαν οι κλώνοι που ονειρεύονται. Όχι "υπό γωνία" ευτυχώς. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted October 22, 2009 Share Posted October 22, 2009 Είχα υποσχεθεί φωτογραφίες: Ο Βαγγέλης Ευαγγελίου διαβάζει το 500άρι του που προτίμησαν οι συγγραφείς. PiKei και Χέντβιγκ διακομωδούν το ΦΕΦΕ και τον εμπνευστή του... ...που το διασκεδάζει δεόντως. "Ω, γαμώτο! Μα πρέπει να τα ξεμπροστιάσουν όλα;" Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.