tsathoggua Posted April 1, 2013 Share Posted April 1, 2013 1) Δράκουλας - Bram Stoker2) Nocturary - Thomas Ligotti3) Το καταραμένο παιχνίδι - Clive Barker4) Where the summer ends - Karl Edward Wagner5) Τhe throne of bones - Brian McNaughton6) The howling man - Charles Beaumont7) Demons by daylight - Ramsey Campbell8) Necromancies and netherworlds - Darrell Schweitzer9) Νυχτερινή βάρδια - Stephen King10) From the heart of darkness - David Drake11) Night terrors - E. F. Benson 12) The wolf's hour - Robert McCammon Noctuary του T. Ligotti: δεύτερη συλλογή του Ligotti που διαβάζω. Δεν την τοποθετώ στο επίπεδο του Teatro Grottesco αλλά ο τύπος δεν παύει να είναι κορυφή. Καλύτερα διήγηματα για μένα τα The Tsalal και Mad night of atonement. Κάποια σημεία ήταν υπερβολικά ποιητικά για τα γούστα μου (κυρίως στο τρίτο μέρος του βιβλίου) αλλά αυτό δεν αφαιρεί από τη δύναμη του συνόλου. Σπουδαίος ο Ligotti λοιπόν. Συνεχίζεται η αναζήτηση των υπόλοιπων βιβλίων του. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted April 14, 2013 Share Posted April 14, 2013 (edited) 01. Στίβεν Κινγκ - Μίζερι 02. Γουίλιαμ Πίτερ Μπλέιτι - Ο εξορκιστής (πρώτη επαφή) 03. Σκοτ Σμιθ - Τα ερείπια (πρώτη επαφή) 04. Πίτερ Μπέντσλεϊ - Τα σαγόνια του καρχαρία (πρώτη επαφή) 05. Άλτζερνον Μπλάκγουντ - Οι Ιτιές (πρώτη επαφή) 06. Έντουαρντ Λι - Τραμ 1852 07. Χένρι Τζέιμς - Το στρίψιμο της βίδας (πρώτη επαφή) 08. Στιβ Άλτεν - Μεγ (πρώτη επαφή) 09. Χ. Φ. Λάβκραφτ - Στα βουνά της τρέλας (πρώτη επαφή) 10. Γκράχαμ Μάστερτον - Το Μανιτού 11. Άμπρααμ Μέριτ - Οι κούκλες της μαντάμ Μάντιλιπ 12. Ρέι Μπράντμπερι - Κάτι κολασμένο έρχεται προς τα δω 13. Τσακ Πόλανικ - Είμαστε όλοι στοιχειωμένοι Γκράχαμ Μάστερτον - Το Μανιτού Μετά το Αθώο αίμα και το Τραύμα, αυτό είναι το τρίτο βιβλίο του Γκράχαμ Μάστερτον που διαβάζω και σαφώς το καλύτερο μέχρι στιγμής. Όλα αρχίζουν όταν μια αξιαγάπητη νεαρή κοπέλα πηγαίνει στο ιδιωτικό νοσοκομείο Οι Αδελφές της Ιερουσαλήμ για να απευθυνθεί σε έναν ειδικό ογκολόγο για έναν όγκο που απέκτησε λίγες μέρες πριν πίσω από τον λαιμό της. Δεν είναι ένας απλός όγκος, δεν είναι καν όγκος θα έλεγα. Οι γιατροί κάνουν εξετάσεις επί εξετάσεων, ακτινογραφίες και τα τοιαύτα, ο όγκος συνεχίζει να μεγαλώνει υπερβολικά γρήγορα όμως και να κινείται που και που! Πρέπει να εγχειριστεί άμεσα. Πριν την εγχείρηση η κοπέλα πάει σε ένα μέντιουμ, τον Χάρι Έρσκιν, για να του αναφέρει ένα όνειρο που είδε και που πιστεύει ότι συνδέεται με το πρόβλημα υγείας της. Μην τα πολυλογώ, ένα παλιό ινδιάνικο πνεύμα την έχει καταβάλλει και είναι έτοιμο να βγει από το σώμα της με την μορφή ενός άντρα! Οι γιατροί θα ζητήσουν την βοήθεια του Χάρι Έρσκιν, ο οποίος σαν ψευτομέντιουμ δεν μπορεί να κάνει και πολλά, οπότε με την σειρά του απευθύνεται σε έναν Ινδιάνο γιατρό που ξέρει από πνεύματα και όλα αυτά τα μεταφυσικά. Η μάχη στο νοσοκομείο θα είναι ιδιαίτερα σκληρή και αιματηρή. Ο ορισμός της παλπ λογοτεχνίας τρόμου με την καλή έννοια. Η βασική ιδέα είναι πολύ ενδιαφέρουσα και ιντριγκαδόρικη ενώ και η εκτέλεση είναι ικανοποιητική. Μυστήριο στην πλοκή δεν υπάρχει, αλλά δεν έχει και τόση σημασία, η δράση είναι μπόλικη και οι σκηνές σπλάτερ κάμποσες. Οι περιγραφές των βρώμικων σκηνών ήταν καλά δοσμένες ενώ η ατμόσφαιρα του νοσοκομείου και των στενών διαδρόμων του αρκετά τρομακτική. Οι χαρακτήρες βάθος πολύ δεν είχαν, είχαν και κάποια κλισέ, αλλά αδιάφοροι δεν ήταν. Διάβασα την έκδοση της Βιβλιοθήκης του τρόμου, των εκδόσεων Σίμωσι, η μετάφραση μου φάνηκε καλούτσικη αλλά χρειαζόταν πιο προσεχτική επιμέλεια. Έχω και τον δεύτερο τόμο της σειράς, τον οποίο θα διαβάσω μέσα στον χρόνο σίγουρα. Στο youtube μπορεί να βρει κανείς άνευ υποτίτλων ολόκληρη την ταινία η οποία βασίζεται στο βιβλίο, αλλά από τις σκόρπιες σκηνές που είδα μου φάνηκε σαν παρωδία... Η αλήθεια είναι ότι μερικές σκηνές είναι αηδιαστικές και δύσκολα θα μετατρεπόντουσαν ικανοποιητικά σε εικόνα, αλλά και πάλι... Edited April 14, 2013 by BladeRunner 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tsathoggua Posted April 20, 2013 Share Posted April 20, 2013 1) Δράκουλας - Bram Stoker2) Nocturary - Thomas Ligotti3) Το καταραμένο παιχνίδι - Clive Barker4) Where the summer ends - Karl Edward Wagner5) Τhe throne of bones - Brian McNaughton6) The howling man - Charles Beaumont7) Demons by daylight - Ramsey Campbell8) Necromancies and netherworlds - Darrell Schweitzer9) Νυχτερινή βάρδια - Stephen King10) From the heart of darkness - David Drake11) Night terrors - E. F. Benson 12) The wolf's hour - Robert McCammon Πρώτη επαφή με το έργο του Stephen King (κάλλιο αργά παρά ποτέ). Πρόκειται για μια πολύ καλή συλλογή διηγημάτων που καλύπτει αρκετές θεματικές. Κάποια από τα διηγήματα που ξεχώρισα είναι τα Τζερούσαλεμς Λοτ, Το Μάγκανο, Η Γκρίζα Ουσία, Αντικαπνιστική Α.Ε., Μερικές φορές επιστρέφουν. Τέσσερις-πέντε από τις ιστορίες τις ήξερα και από τις κινηματογραφικές μεταφορές τους. Μόνη μου ένσταση, το γεγονός πως μου δόθηκε η εντύπωση πως τα καθαρά υπερφυσικά θέματα τα χειρίζεται λίγο αδέξια. Θα συνεχίσω κάποια στιγμή με το Σάλεμς Λοτ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted April 24, 2013 Share Posted April 24, 2013 01. Στίβεν Κινγκ - Μίζερι 02. Γουίλιαμ Πίτερ Μπλέιτι - Ο εξορκιστής (πρώτη επαφή) 03. Σκοτ Σμιθ - Τα ερείπια (πρώτη επαφή) 04. Πίτερ Μπέντσλεϊ - Τα σαγόνια του καρχαρία (πρώτη επαφή) 05. Άλτζερνον Μπλάκγουντ - Οι Ιτιές (πρώτη επαφή) 06. Έντουαρντ Λι - Τραμ 1852 07. Χένρι Τζέιμς - Το στρίψιμο της βίδας (πρώτη επαφή) 08. Στιβ Άλτεν - Μεγ (πρώτη επαφή) 09. Χ. Φ. Λάβκραφτ - Στα βουνά της τρέλας (πρώτη επαφή) 10. Γκράχαμ Μάστερτον - Το Μανιτού 11. Άμπρααμ Μέριτ - Οι κούκλες της μαντάμ Μάντιλιπ 12. Ρέι Μπράντμπερι - Κάτι κολασμένο έρχεται προς τα δω 13. Τσακ Πόλανικ - Είμαστε όλοι στοιχειωμένοι Στιβ Άλτεν - Μεγ Δεύτερο καρχαροβιβλίο που διαβάζω φέτος, μετά τα ωραία Σαγόνια του καρχαρία που διάβασα στις αρχές του μήνα. Άλλο βιβλίο τα Σαγόνια, βέβαια, και άλλο αυτό. Εδώ έχουμε να κάνουμε με τον Μεγαλόδων, ένα προϊστορικό τέρας μήκους είκοσι μέτρων και βάρους είκοσι τόννων! Αυτό το πράγμα ζούσε ήσυχο και ήρεμο βαθιά, πολύ βαθιά, αλλά μετά από κάποια λάθη που έγιναν κατά την διάρκεια μιας αποστολής, αναδύθηκε στην επιφάνεια... Και άρχισε να πεινάει φυσικά, γιατί σπαταλούσε περισσότερη ενέργεια. Δεν χρειάζεται να αναφέρω ότι είναι παμφάγο, τρώει μικρά ψάρια, μεγάλα ψάρια, φάλαινες, φώκιες και έχει μια αδυναμία στους ανθρώπους... Ο Τζόνας Τέιλορ είναι ένας καθηγητής παλαιοντολόγος. Παλαιότερα ήταν κυβερνήτης βαθυσκαφών, αλλά μετά από ένα τραγικό γεγονός τα παράτησε. Άρχισε να ασχολείται πολύ με τον μεγαλόδων, γιατί αυτό πιστεύει ότι είδε τότε, που για τελευταία φορά κυβέρνησε βαθυσκάφος. Τώρα καλείται ξανά να αντιμετωπίσει αυτό το τέρας, που σε λίγα δευτερόλεπτα άνετα θα μπορούσε να σκοτώσει τον Τυραννόσαυρο Ρεξ! Υπάρχουν και διάφορες υπό-πλοκές φυσικά, ο Τζόνας είναι παντρεμένος με μια ανερχόμενη δημοσιογράφο, η οποία ψάχνει λαυράκια για να γίνει διάσημη... και δεν πολυαγαπάει τον αντρούλη της. Έχουμε και τον εκατομμυριούχο "φίλο" του Τζόνας, που τα 'χει με την γυναίκα του και ούτω καθεξής... αλλά δεν επηρεάζουν και πολύ την γενικότερη πλοκή. Σαν βιβλίο είναι μια χαρά, αλλά έχει κάποια προβλήματα τεχνικής φύσεως, κάτι λογικό μιας και είναι το πρώτο βιβλίο του Άλτεν. Οι χαρακτήρες δεν είναι και τόσο καλά σκιαγραφημένοι, μερικοί μάλιστα είναι σαν καρικατούρες, οι διάλογοι ορισμένες στιγμές μου έδωσαν μια αίσθηση αμηχανίας και τα κλισέ δεν ήταν λίγα. Επίσης, το βιβλίο λανθασμένα χαρακτηρίζεται τρόμου, είναι μια κλασσική θαλάσσια περιπέτεια. Αλλά η δράση είναι μπόλικη, οι δυνατές σκηνές πολλές και καλά δοσμένες, η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη στο μεγαλύτερο κομμάτι του βιβλίου και η τελική μάχη του Τζόνας με τον μεγαλόδων απίστευτη, επικίνδυνη και υποθέτω... δυσώδης. Θα του βάλω ένα εφταράκι, όντας λίγο αυστηρός για τις αμήχανες στιγμές και τους μέτριους χαρακτήρες. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted May 18, 2013 Share Posted May 18, 2013 (edited) - Stephen King: Ντούμα Κη- Richard Laymon: The Woods are Dark (πρώτη επαφή)- Dean Koontz: Ο Εφιάλτης Παραφυλάει- H. P. Lovecraft: Στα Βουνά της Τρέλας- Robert Bloch: Ψυχώ- Αnn Rice: Συνέντευξη με έναν Βρυκόλακα (πρώτη επαφή)- M. R. James: Ιστορίες Φαντασμάτων ενός Αρχαιοδίφη (πρώτη επαφή)- Peter Straub: Κόκο- Clive Barker: Hellraiser- Graham Masterton: Ο Παρίας- Arthur Machen: Η Νουβέλα της Μαύρης Σφραγίδας- Simon Clark: Δίψα για Αίμα (πρώτη επαφή)- William Hope Hodgson: Οι Βάρκες του Γκλεν Κάριγκ Πάει και ο Σίμον Κλαρκ με το ''Δίψα για Αίμα''. Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι από τα πλέον παλιά στην βιβλιοθήκη μου. Το είχα πάρει το 1997 όταν πρωτοβγήκε από το Οξύ, και το διάβασα ''μόλις'' 16 χρόνια μετά Όλο έλεγα να το πιάσω, αλλά όλο κάτι άλλο έβγαινε στην μέση. Είναι ένα ήσυχο Κυριακάτικο πρωινό σε μία μικρή, συνηθισμένη πόλη. Ενώ όλα είναι ωραία και καλά, ξαφνικά τα πάντα αλλάζουν. Μία φονική μανία έχει κυριεύσει όλους τους ενήλικες σε όλο τον κόσμο, μία μανία που τους μετατρέπει σε αιμοδιψή κτήνη και τους κάνει να θέλουν να σκοτώσουν τα ίδια τους τα παιδιά. Κανείς δεν ξέρει τι έχει συμβεί και πως ξεκίνησε αυτό. Η αφήγηση ξετυλίγεται μέσα από την οπτική γωνία του Νικ Έιταν, ενός δεκαεφτάχρουνου αλήτη. Ενώ πριν ξεκινήσει το όλο πανηγύρι το μόνο που τον ένοιαζε ήταν οι μπύρες που θα πιει το επόμενο βράδυ και η γκόμενα που θα κολλήσει, στόχος του πλέον θα γίνει η επιβίωση. Στις περιπλανήσεις του για να βρει ένα ασφαλές μέρος, θα γνωριστεί με άλλα παιδιά που γλίτωσαν από την φονική παράκρουση της πρώτης ημέρας. Μαζί θα οχυρωθούν και θα φτιάξουν καταφύγια για να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο που τους απειλεί. Και εδώ ήταν το καλύτερο σημείο του βιβλίου. Μου άρεσε πολύ ο χαρακτήρας του Κερτ και της Κλίκας του. Μου αρέσει πολύ όταν διαβάζω για καταστάσεις όπου ο άνθρωπος βρίσκει την ευκαιρία να βουτήξει το δάχτυλο του στο βάζο με το μέλι και να μεταμορφωθεί σε αγρίμι. Και με κάνει να σκέφτομαι ποιοι ήταν τελικά πιο τρελαμένοι. Οι Λουστρένιοι ή η Κλίκα; Αν δεν κάνω λάθος το συνάντησα αυτό για πρώτη φορά στο ''Ο Άρχοντας των Μυγών'' του Γκόλντινγκ, το ίσως χαρακτηριστικότερο βιβλίο του είδους. Μετά με τρόπο αριστοτεχνικό στο ''Ο Θόλος'' του βασιλιά όπου και μου έγινε δεύτερη φύση. Και τέλος εδώ, αλλά σε μικρή έκταση. Νομίζω ότι το συγκεκριμένο κομμάτι ήθελε περισσότερη ανάπτυξη. Φυσικά, χάρηκα πολύ με τον θάνατο του Κερτ. Ο τρόπος ιδίως με τον οποίο προήλθε, είναι ο ορισμός της θείας δίκης. Η εξήγηση για το τι τελικά έγινε δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε. Καλή ήταν, αλλά περίμενα κάτι πιο ''σπλάτερ''. Και γενικά το όλο βιβλίο δεν θα έλεγα ότι ήταν πολύ hard. Πιο πολύ θα το χαρακτήριζα ως ψυχολογική περιπέτεια, παρά τρόμου. Αν το εκλάβω ως το πρώτο μου άρεσε, διαφορετικά όχι. Περισσότερο γέλασα με τα διάφορα ευτράπελα που συνέβαιναν, παρά η αγωνία χτύπησε κόκκινο. Καλογραμμένο αλλά ως εκεί. Το προτείνω μόνο για ένα ευχάριστο τριήμερο, τίποτα παραπάνω. Edited May 18, 2013 by Δημήτρης 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted May 20, 2013 Share Posted May 20, 2013 (edited) 01. Στίβεν Κινγκ - Μίζερι 02. Γουίλιαμ Πίτερ Μπλέιτι - Ο εξορκιστής (πρώτη επαφή) 03. Σκοτ Σμιθ - Τα ερείπια (πρώτη επαφή) 04. Πίτερ Μπέντσλεϊ - Τα σαγόνια του καρχαρία (πρώτη επαφή) 05. Άλτζερνον Μπλάκγουντ - Οι Ιτιές (πρώτη επαφή) 06. Έντουαρντ Λι - Τραμ 1852 07. Χένρι Τζέιμς - Το στρίψιμο της βίδας (πρώτη επαφή) 08. Στιβ Άλτεν - Μεγ (πρώτη επαφή) 09. Χ. Φ. Λάβκραφτ - Στα βουνά της τρέλας (πρώτη επαφή) 10. Γκράχαμ Μάστερτον - Το Μανιτού 11. Άμπρααμ Μέριτ - Οι κούκλες της μαντάμ Μάντιλιπ 12. Ρέι Μπράντμπερι - Κάτι κολασμένο έρχεται προς τα δω 13. Τσακ Πόλανικ - Είμαστε όλοι στοιχειωμένοι Σκοτ Σμιθ - Τα ερείπια Θυμάμαι ήταν Αύγουστος του 2012 όταν διάβασα για τελευταία φορά τούβλο (δηλαδή βιβλίο πάνω από 500 σελίδες) και είχα ξεχάσει πως είναι η όλη εμπειρία . Καλά πήγε από άποψη χρόνου, μιας και το άρχισα απόγευμα Σαββάτου και το τελείωσα σήμερα, οπότε σίγουρα θα το ξανακάνω φέτος. Τα Ερείπια παίρνουν μέτριες κριτικές όπου και αν κοιτάξω, amazon, goodreads, librarything, και όχι τελείως άδικα. Ας αρχίσουμε από το στόρι όμως: Κλασικά έχουμε μια παρέα Αμερικάνων νέων, δυο γυναίκες και δυο άντρες, που κάνουν τις καλοκαιρινές τους διακοπές στο Μεξικό. Εκεί γνωρίζονται με μια παρέα Ελλήνων και έναν Γερμανό, τον Ματίας. Ωραία και ξέγνοιαστα περνάνε αλλά δεν λένε όχι σε μια περιπέτεια, έτσι δέχονται να συνοδέψουν τον Ματίας σε μια αρχαιολογική ανασκαφή στην ενδοχώρα, όπου βρίσκεται ο αδερφός του Γερμανού. Ένας εκ των Ελλήνων τους ακολουθεί. Η αρχή είναι μια χαρά, μόλις φτάνουν όμως στην αρχαιολογική ανασκαφή βλέπουν τον τρόμο. Δεν χρειάζεται να πω τίποτε άλλο. Λοιπόν, πρώτα-πρώτα πρέπει να πουν στον κύριο Σμιθ ότι οι Έλληνες στα είκοσι κάτι τους ξέρουν να μιλάνε λίγα, έστω σπαστά, αγγλικά και σίγουρα μπορούν να καταλάβουν τι λέει ο άλλος. Και εννοείται πως αυτοί που ταξιδεύουν σε κοτζάμ Μεξικό θα γνωρίζουν μια ρημάδα ξένη γλώσσα! Μπορεί τα γαλλικά μου να μην είναι καλά, μπορεί να μην ξέρω ισπανικά, ιταλικά ή γερμανικά, αλλά μπορώ μια χαρά να συνεννοηθώ στ'αγγλικά. Παραβλέπω ότι ο Έλληνας ήταν και λιγάκι χαζοχαρούμενος (βέβαια όχι για πολύ μετά από αυτό που έπαθε). Πάμε παρακάτω... Οι χαρακτήρες ήταν καθημερινοί, δεν υπήρχε ανάμεσά τους ένας Τσακ Νόρις ή ένας Μαγκάιβερ που να απενεργοποιεί πυρηνική βόμβα με σουγιά, και αυτό μου άρεσε. Έκαναν τα λάθη τους και με αυτά που ήξεραν και είχαν προσπαθούσαν να επιβιώσουν. Απλά δεν δέθηκα και πολύ μαζί τους. Επίσης η πλοκή δεν είχε και πολλές αποκαλύψεις και ανατροπές, αλλά σε κρατούσε. Η γραφή δεν είχε πολλές λογοτεχνικές αρετές, κάτι το ξεχωριστό, πάντως ήταν σχετικά καλή και ανεκτή. Παρατήρησα πάντως ότι ενώ το βιβλίο διαβαζόταν σχετικά γρήγορα, μου φάνηκε κάπως αργό. Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω, ίσως επειδή αυτά που συνέβαιναν θα μπορούσαν να γραφούν σε 300 αντί για 500 σελίδες; Μάλλον. Το τέλος και γενικά η εξέλιξη της ιστορίας μου άρεσαν, γιατί δεν χάρισε και πολλά κάστανα ο Σμιθ. Κάτι το διαφορετικό σε αυτό το στιλ βιβλίων. Ένα θετικό-αρνητικό (όπως το δει κανείς) είναι ότι δεν εξηγεί ο Σμιθ από που προήρθε και πως αυτό που συνάντησαν οι έξι νέοι... Αν αναρωτιέστε: Ναι, το βιβλίο περιέχει τρόμο, αλλά αν είστε τρομολάγνοι σίγουρα δεν θα βλέπετε εφιάλτες μετά την ανάγνωση του. Πρόκειται για ένα περιπετειώδες θρίλερ με στοιχεία υπερφυσικού (?) τρόμου. Ένα εφταράκι από μένα. Edited May 20, 2013 by BladeRunner 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted May 22, 2013 Share Posted May 22, 2013 (edited) - Stephen King: Ντούμα Κη- Richard Laymon: The Woods are Dark (πρώτη επαφή)- Dean Koontz: Ο Εφιάλτης Παραφυλάει- H. P. Lovecraft: Στα Βουνά της Τρέλας- Robert Bloch: Ψυχώ- Αnn Rice: Συνέντευξη με έναν Βρυκόλακα (πρώτη επαφή)- M. R. James: Ιστορίες Φαντασμάτων ενός Αρχαιοδίφη (πρώτη επαφή)- Peter Straub: Κόκο- Clive Barker: Hellraiser- Graham Masterton: Ο Παρίας- Arthur Machen: Η Νουβέλα της Μαύρης Σφραγίδας- Simon Clark: Δίψα για Αίμα (πρώτη επαφή)- William Hope Hodgson: Οι Βάρκες του Γκλεν Κάριγκ Διάβασα το ''Οι Βάρκες του Γκλεν Κάριγκ'' που συνιστά τον δεύτερο Χόντζσον που πιάνω μετά από το εκπληκτικό ''Το Σπίτι της Αβύσσου''. Δεν έφτανε τα επίπεδα του Σπιτιού, αλλά καλό ήταν και αυτό. Βρισκόμαστε καταμεσής του πελάγους παρέα μ' ένα ολιγομελές πλήρωμα που έχει ναυαγήσει. Οι περιπλανήσεις τους για εύρεση στεριάς θα τους οδηγήσουν σ' ένα άγνωστο νησί στη μέση του πουθενά, τα πράγματα όμως εκ πρώτης όψεως φαίνονται να μην πηγαίνουν καλά. Η παράξενη βλάστηση του τόπου, η παντελής έλλειψη του παραμικρού ίχνους ζωής και η αλλόκοτη ατμόσφαιρα που επικρατεί, θα κάνουν τα νεύρα τους σμπαράλια. Και η συνέχεια θα είναι ακόμη πιο δύσκολη. Κάθε λεπτό της διαβίωσης τους εκεί, θα αποδειχτεί ένας πραγματικός αγώνας για επιβίωση ενάντια σε κακουχίες και κινδύνους κάθε είδους. Το βιβλίο είναι καλό, αλλά για να πω την αλήθεια το περίμενα ακόμη καλύτερο. Μάλλον φταίει γι' αυτό οι πολύ υψηλές προσδοκίες που είχα καλλιεργήσει μετά από την ανάγνωση του Σπιτιού. Το γράψιμο είναι αρκετά απλοϊκό και δείχνει σε μερικά σημεία την ηλικία του. Επίσης καταπιάνεται και μ' ένα θέμα δύσκολο να αναπτυχθεί. Έστω όμως και έτσι πέρασα καλά. Και νομίζω ότι θα αρέσει πιο πολύ αν διαβαστεί περισσότερο σαν ναυτική περιπέτεια, παρά σαν βιβλίο τρόμου. Ο Χόντζσον τέλος έζησε μία περιπετειώδη ζωή, όπως δηλαδή και οι χαρακτήρες που έπλασε. Έκανε τρεις φορές τον περίπλου της Γης, έσωσε έναν άνθρωπο από νερά που έβριθαν από καρχαρίες, για να σκοτωθεί τελικά στον Α' Π.Π. Ήταν σχετικά άγνωστος όσο ζούσε, και είναι σχετικά άγνωστος ακόμη και σήμερα. Στην Ελλάδα τουλάχιστον, δεν ξέρω τι παίζει στο εξωτερικό. Και κακώς αυτό. Μπορεί να μην είναι ο καλύτερος συγγραφέας που υπάρχει, αλλά οι ιδέες του είναι πολύ καλές. Αν ήταν μερικές δεκαετίες μεταγενέστερος με γράψιμο πιο κοντινό στα γούστα μου, θα έβαζε υποψηφιότητα για τους πολύ αγαπημένους μου συγγραφείς. Είχα την τύχη να βρω σε παλαιοβιβλιοπωλείο το σπάνιο ''Οι Πειρατές Φαντάσματα'', ενώ θα κάτσω κάποια στιγμή να διαβάσω στο πρωτότυπο και το ''The Night Land'' το οποίο επίσης έχω. Edited May 22, 2013 by Δημήτρης 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted June 4, 2013 Share Posted June 4, 2013 (edited) 01. Στίβεν Κινγκ - Μίζερι 02. Γουίλιαμ Πίτερ Μπλέιτι - Ο εξορκιστής (πρώτη επαφή) 03. Σκοτ Σμιθ - Τα ερείπια (πρώτη επαφή) 04. Πίτερ Μπέντσλεϊ - Τα σαγόνια του καρχαρία (πρώτη επαφή) 05. Άλτζερνον Μπλάκγουντ - Οι Ιτιές (πρώτη επαφή) 06. Έντουαρντ Λι - Τραμ 1852 07. Χένρι Τζέιμς - Το στρίψιμο της βίδας (πρώτη επαφή) 08. Στιβ Άλτεν - Μεγ (πρώτη επαφή) 09. Χ. Φ. Λάβκραφτ - Στα βουνά της τρέλας (πρώτη επαφή) 10. Γκράχαμ Μάστερτον - Το Μανιτού 11. Άμπρααμ Μέριτ - Οι κούκλες της μαντάμ Μάντιλιπ 12. Ρέι Μπράντμπερι - Κάτι κολασμένο έρχεται προς τα δω 13. Τσακ Πόλανικ - Είμαστε όλοι στοιχειωμένοι Στίβεν Κινγκ - Μίζερι Αν δεν κάνω λάθος, αυτό είναι το 22ο βιβλίο του Στίβεν Κινγκ που διαβάζω, οπότε με διαφορά είναι ο πιο πολυδιαβασμένος συγγραφέας που έχω στην βιβλιοθήκη μου. Επίσης το Μίζερι είναι μέσα στα 5 πιο πολυδιαβασμένα βιβλία του Βασιλιά, απ'όσο βλέπω στο goodreads, λογικά και εκτός goodreads. Η υπόθεση είναι γνωστή ακόμα και στους αδαείς, έχουμε τον συγγραφέα ιστορικών ρομάντζων με ηρωίδα την Μίζερι Τσάστεϊν, τον μεγάλο και τρανό Πολ Σέλντον, ο οποίος είχε μια άτυχη στιγμή μιας και εν μέσω χιονοθύελλας επέλεξε να ταξιδέψει με το αυτοκίνητο (βέβαια φταίνε και οι μετεωρολόγοι που δεν είχαν προβλέψει σωστά) και είχε ένα σοβαρό ατύχημα στου διαόλου την μάνα. Τα πόδια του χτυπήθηκαν άσχημα, αλλά για καλή του τύχη, μια γεροδεμένη γυναίκα, η Άννι Γουίλκς, τον διασώζει και τον φιλοξενεί σπίτι της. Η Άννι Γουίλκς είναι φανατική αναγνώστρια των βιβλίων της σειράς Μίζερι και ανυπομονεί να μάθει την συνέχεια στο επόμενο βιβλίο που δεν θ'αργήσει να φτάσει στο τοπικό βιβλιοπωλείο. Η Γουίλκς δεν στέκει καλά στα μυαλά της. Είναι πρώην νοσοκόμα που μένει ολομόναχη στο σπίτι, με το παρελθόν της να είναι μυστηριώδες και μάλλον τραγικό (γι'αυτήν και γι'άλλους πολλούς...). Γεμίζει με φάρμακα τον αδύναμο οργανισμό του Σέλντον, με σκοπό να του απαλύνει τους φριχτούς πόνους. Κάποια στιγμή πέφτει στα χέρια της το τελευταίο βιβλίο της Μίζερι. Το διαβάζει. Και μαθαίνει ότι η Μίζερι Τσάστεϊν, η αγαπημένη της ηρωίδα, είναι νεκρή. Ψόφια. Εκεί τρελαίνεται. Με τα πολλά, αναγκάζει τον Σέλντον να ξαναζωντανέψει την Μίζερι, αν όχι ρεαλιστικά, τουλάχιστον τίμια. Στο μεταξύ εκτυλίσσονται διάφορες σκηνές που αγχώνουν και τον πιο αδιάφορο αναγνώστη. Το βιβλίο δεν έχει ίχνος φανταστικού. Ούτε ζόμπι, ούτε βρικόλακες, ούτε προϊστορικά τέρατα, ούτε τίποτα. Όμως ο τρόμος δεν λείπει. Η αγωνία είναι συνεχής και δεν βλέπεις την ώρα να διαβάσεις παρακάτω για να μάθεις τι άλλο θα πάθει ο Πολ Σέλντον και τι άλλο θα κάνει η θεόμουρλη Άννι Γουίλκς. Είναι από τα πολύ καλά βιβλία του Στίβεν Κινγκ, αλλά δεν μπορώ να του βάλω άριστα γιατί θα αδικούσα άλλα, καλύτερα κατά την γνώμη μου, βιβλία του, όπως π.χ. το Κοράκι, το Πράσινο Μίλι, το Σάλεμ'ς Λοτ κλπ, σίγουρα όμως το 9/10 είναι πολύ καλός βαθμός. Η γραφή του Κινγκ παραμένει σε υψηλά επίπεδα και οι δυο κεντρικοί χαρακτήρες είναι απίστευτοι, με αυτόν της Γουίλκς να είναι από αυτούς που σίγουρα δεν ξεχνάς. Βλέπω η ηθοποιός που έπαιξε τον ρόλο της Γουίλκς στην ταινία Μίζερι πήρε Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου. Αυτό σημαίνει ότι έδωσε ρέστα η γυναίκα. Edited June 4, 2013 by BladeRunner 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted June 4, 2013 Author Share Posted June 4, 2013 Κάποιες δικές μου προβλέψεις: Ο Εφιάλτης Παραμονεύει (The Watchers) - Dean Koontz Φάμπιαν (Possession) - Peter James (πρώτη επαφή) The Xothic Legend Cycle - Lin Carter (σχεδόν πρώτη επαφή, είχα διαβάσει κάποια rewrites του στο King Kull του R.E.Howard) Σκοτεινοί Άγγελοι - S.P. Somtow The song of Kali - Dan Simons Frankenstein - Mary Shelley (πρώτη επαφή) Οι γυναίκες με τα μαύρα - Ed Lee Peaceable Kingdom - Jack Ketchum Η εκδίκηση στο Μανιτού & Τζιν - Graham Masterton Νεκρή Ζώνη (The Dead Zone) - Stephen King Δίψα για αίμα (Blood Crazy) - Simon Clark (πρώτη επαφή) Οι Άλλοι (the Others) - Herbert James The Historian - Elizabeth Kostova (πρώτη επαφή) Πάμε τώρα τα 3 τελευταία για την πρόκληση: Δίψα για αίμα (Blood Crazy) - Simon Clark (πρώτη επαφή) Στα κλασσικά survival horror αρχέτυπα, η αυτοβιογραφία ενός καθημερινού νεαρού από την ημέρα που οι ενήλικες τρελαίνονται και αρχίζουν να σφάζουν τα παιδιά τους. Όχι τόσο σπλάττερ όσο θα περίμενε κανείς από τον τίτλο, έχει περισσότερο σα θέμα τις κοινωνίες των παιδιών που δημιουργούνται και τις μάχες τους για επιβίωση. Ενδιαφέρον βιβλίο σίγουρα, θέλω κάποια στιγμή να διαβάσω και το Vampyric του ίδιου. Οι Άλλοι (the Others) - Herbert James Παραμορφωμένος ντετέκτιβ (μετεμψύχωση ακόλλαστου σταρ του Χόλυγουντ) καλείται να βρει το χαμένο γιο μίας πάμπλουτης χήρας, με τη βοήθεια ενός μέντιουμ. Ξεκινάει σαν αστυνομικό θρίλερ, ανακυκλώνει πάρα πολλά στοιχεία της πλοκής του Creed (του αμέσως προηγούμενου βιβλίου του James) αλλά στο τελευταίο τρίτο του βιβλίου η φρίκη χτυπάει κόκκινο. Όχι για ευαίσθητα στομάχια, γεμάτο κυνικό χιούμορ, αν και πέφτει ώρες-ώρες να γίνεται λίγο μελό. The Historian - Elizabeth Kostova (πρώτη επαφή) Η απογοήτευση του project. Ξεκινάει ωραία, ως ιστορικό θρίλερ, με τρεις γενιές ιστορικών να κυνηγούν τον Κόμη Δράκουλα, με αφηγήσεις μέσα σε αφηγήσεις και με φόντο την ψυχροπολεμική Ευρώπη. Την παράσταση κλέβουν αναμφίβολα οι ταξιδιωτικές περιγραφές και οι ιστορικές λεπτομέρειες. Και, όταν ο Δράκουλας κάνει για πρώτη φορά την εμφάνισή του, είναι πραγματικά απειλιτικός. Και μετά τη σελίδα 100 αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι ότι όχι, ο Βλαντ ο Παλουκωτής είναι μάλλον ακίνδυνος και ότι έχεις άλλες 600 σελίδες με ταξίδια, παλιά βιβλία και εφευρετικούς τρόπους που βρίσκει ένας από τους χαρακτήρες να εξηγήσει στην κόρη του ότι μάλλον είναι λίγο μπερδεμένος σεξουαλικά. ΥΓ: Και η αρχική μου λίστα, για να κάνουμε μερικές συγκρίσεις: Ο Εφιάλτης Παραμονεύει (The Watchers) - Dean Koontz The Hellfire club - Peter Straub Φάμπιαν (Possession) - Peter James (πρώτη επαφή) Δίψα για αίμα (Blood Crazy) - Simon Clark (πρώτη επαφή) The Xothic Legend Cycle - Lin Carter (σχεδόν πρώτη επαφή, είχα διαβάσει κάποια rewrites του στο King Kull του R.E.Howard) Οι Άλλοι (the Others) - Herbert James Νεκρή Ζώνη (The Dead Zone) - Stephen King Frankenstein - Mary Shelley (πρώτη επαφή) The Historian - Elizabeth Kostova (πρώτη επαφή) Οι κούκλες της Μαντάμ Μαντιλιπ - Αμπρααμ Μέρριτ (πρώτη επαφή) Η πόλη των Βαμπίρ - Paul Feval (πρώτη επαφή) Twelve - Jasper Kent (αν μετράει για Horror, πρώτη επαφή) The Horror in the Museum - H.P. Lovecraft 8/13, καθόλου άσχημο ποσοστό 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μιχάλης Posted June 5, 2013 Share Posted June 5, 2013 01. Στίβεν Κινγκ - Μίζερι 02. Γουίλιαμ Πίτερ Μπλέιτι - Ο εξορκιστής (πρώτη επαφή) 03. Σκοτ Σμιθ - Τα ερείπια (πρώτη επαφή) 04. Πίτερ Μπέντσλεϊ - Τα σαγόνια του καρχαρία (πρώτη επαφή) 05. Άλτζερνον Μπλάκγουντ - Οι Ιτιές (πρώτη επαφή) 06. Έντουαρντ Λι - Τραμ 1852 07. Χένρι Τζέιμς - Το στρίψιμο της βίδας (πρώτη επαφή) 08. Στιβ Άλτεν - Μεγ (πρώτη επαφή) 09. Χ. Φ. Λάβκραφτ - Στα βουνά της τρέλας (πρώτη επαφή) 10. Γκράχαμ Μάστερτον - Το Μανιτού 11. Άμπρααμ Μέριτ - Οι κούκλες της μαντάμ Μάντιλιπ 12. Ρέι Μπράντμπερι - Κάτι κολασμένο έρχεται προς τα δω 13. Τσακ Πόλανικ - Είμαστε όλοι στοιχειωμένοι Στίβεν Κινγκ - Μίζερι Αν δεν κάνω λάθος, αυτό είναι το 22ο βιβλίο του Στίβεν Κινγκ που διαβάζω, οπότε με διαφορά είναι ο πιο πολυδιαβασμένος συγγραφέας που έχω στην βιβλιοθήκη μου. Επίσης το Μίζερι είναι μέσα στα 5 πιο πολυδιαβασμένα βιβλία του Βασιλιά, απ'όσο βλέπω στο goodreads, λογικά και εκτός goodreads. Η υπόθεση είναι γνωστή ακόμα και στους αδαείς, έχουμε τον συγγραφέα ιστορικών ρομάντζων με ηρωίδα την Μίζερι Τσάστεϊν, τον μεγάλο και τρανό Πολ Σέλντον, ο οποίος είχε μια άτυχη στιγμή μιας και εν μέσω χιονοθύελλας επέλεξε να ταξιδέψει με το αυτοκίνητο (βέβαια φταίνε και οι μετεωρολόγοι που δεν είχαν προβλέψει σωστά) και είχε ένα σοβαρό ατύχημα στου διαόλου την μάνα. Τα πόδια του χτυπήθηκαν άσχημα, αλλά για καλή του τύχη, μια γεροδεμένη γυναίκα, η Άννι Γουίλκς, τον διασώζει και τον φιλοξενεί σπίτι της. Η Άννι Γουίλκς είναι φανατική αναγνώστρια των βιβλίων της σειράς Μίζερι και ανυπομονεί να μάθει την συνέχεια στο επόμενο βιβλίο που δεν θ'αργήσει να φτάσει στο τοπικό βιβλιοπωλείο. Η Γουίλκς δεν στέκει καλά στα μυαλά της. Είναι πρώην νοσοκόμα που μένει ολομόναχη στο σπίτι, με το παρελθόν της να είναι μυστηριώδες και μάλλον τραγικό (γι'αυτήν και γι'άλλους πολλούς...). Γεμίζει με φάρμακα τον αδύναμο οργανισμό του Σέλντον, με σκοπό να του απαλύνει τους φριχτούς πόνους. Κάποια στιγμή πέφτει στα χέρια της το τελευταίο βιβλίο της Μίζερι. Το διαβάζει. Και μαθαίνει ότι η Μίζερι Τσάστεϊν, η αγαπημένη της ηρωίδα, είναι νεκρή. Ψόφια. Εκεί τρελαίνεται. Με τα πολλά, αναγκάζει τον Σέλντον να ξαναζωντανέψει την Μίζερι, αν όχι ρεαλιστικά, τουλάχιστον τίμια. Στο μεταξύ εκτυλίσσονται διάφορες σκηνές που αγχώνουν και τον πιο αδιάφορο αναγνώστη. Το βιβλίο δεν έχει ίχνος φανταστικού. Ούτε ζόμπι, ούτε βρικόλακες, ούτε προϊστορικά τέρατα, ούτε τίποτα. Όμως ο τρόμος δεν λείπει. Η αγωνία είναι συνεχής και δεν βλέπεις την ώρα να διαβάσεις παρακάτω για να μάθεις τι άλλο θα πάθει ο Πολ Σέλντον και τι άλλο θα κάνει η θεόμουρλη Άννι Γουίλκς. Είναι από τα πολύ καλά βιβλία του Στίβεν Κινγκ, αλλά δεν μπορώ να του βάλω άριστα γιατί θα αδικούσα άλλα, καλύτερα κατά την γνώμη μου, βιβλία του, όπως π.χ. το Κοράκι, το Πράσινο Μίλι, το Σάλεμ'ς Λοτ κλπ, σίγουρα όμως το 9/10 είναι πολύ καλός βαθμός. Η γραφή του Κινγκ παραμένει σε υψηλά επίπεδα και οι δυο κεντρικοί χαρακτήρες είναι απίστευτοι, με αυτόν της Γουίλκς να είναι από αυτούς που σίγουρα δεν ξεχνάς. Βλέπω η ηθοποιός που έπαιξε τον ρόλο της Γουίλκς στην ταινία Μίζερι πήρε Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου. Αυτό σημαίνει ότι έδωσε ρέστα η γυναίκα. Όντως πολύ καλό βιβλίο όπως και η ταινία.Απο τις λίγες πολυ καλες μεταφορές βιβλίων του Κινγκ στο σινεμά. Η Κάθι Μπέιτς όντως έδωσε ρέστα.Αν δεν την έχεις, στην προτείνω ανεπιφύλακτα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μιχάλης Posted June 5, 2013 Share Posted June 5, 2013 Αναδιαμορφώνω τη λίστα μου και πιθανότατα αυτή είναι η τελευταία φορά που την αλλάζω [1)Stephen King - Νεκροταφίο ζώων2)Dean Koontz - Μοχθηρό φεγγάρι(πρώτη επαφή)3)Clive Barker - Καμπάλ(πρώτη επαφή)4)Jack Ketchum - Νεκρή Σαιζόν5)H.P. Lovecraft - Ο Τρόμος του Ντανγουιτς(πρώτη επαφή)6)Joe Hill - Ο Κερασφόρος7)E.A. Poe - Το πηγάδι και το εκρεμμές (να αποφασίσω να το τελειώσω)8)Graham Masterton - Ο άρχοντας του ψεύδους (πρώτη επαφή)9)William Peter Blatty - Ο εξορκιστής (πρώτη επαφή)10)Richard Matheson -Ζωντανός Θρύλος ή το Στοίχειωμα(πρώτη επαφή)11)Δημήτρης Δραγούνης - Η έπαυλη (πρώτη επαφή)12)Αβραάμ Καούα -Το ασήμι που ουρλιάζει. (πρώτη επαφή)13)Peter Straub - Στο σκοτεινό δωμάτιο Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted June 6, 2013 Share Posted June 6, 2013 01. Στίβεν Κινγκ - Μίζερι 02. Γουίλιαμ Πίτερ Μπλέιτι - Ο εξορκιστής (πρώτη επαφή) 03. Σκοτ Σμιθ - Τα ερείπια (πρώτη επαφή) 04. Πίτερ Μπέντσλεϊ - Τα σαγόνια του καρχαρία (πρώτη επαφή) 05. Άλτζερνον Μπλάκγουντ - Οι Ιτιές (πρώτη επαφή) 06. Έντουαρντ Λι - Τραμ 1852 07. Χένρι Τζέιμς - Το στρίψιμο της βίδας (πρώτη επαφή) 08. Στιβ Άλτεν - Μεγ (πρώτη επαφή) 09. Χ. Φ. Λάβκραφτ - Στα βουνά της τρέλας (πρώτη επαφή) 10. Γκράχαμ Μάστερτον - Το Μανιτού 11. Άμπρααμ Μέριτ - Οι κούκλες της μαντάμ Μάντιλιπ 12. Ρέι Μπράντμπερι - Κάτι κολασμένο έρχεται προς τα δω 13. Τσακ Πόλανικ - Είμαστε όλοι στοιχειωμένοι Στίβεν Κινγκ - Μίζερι Αν δεν κάνω λάθος, αυτό είναι το 22ο βιβλίο του Στίβεν Κινγκ που διαβάζω, οπότε με διαφορά είναι ο πιο πολυδιαβασμένος συγγραφέας που έχω στην βιβλιοθήκη μου. Επίσης το Μίζερι είναι μέσα στα 5 πιο πολυδιαβασμένα βιβλία του Βασιλιά, απ'όσο βλέπω στο goodreads, λογικά και εκτός goodreads. Η υπόθεση είναι γνωστή ακόμα και στους αδαείς, έχουμε τον συγγραφέα ιστορικών ρομάντζων με ηρωίδα την Μίζερι Τσάστεϊν, τον μεγάλο και τρανό Πολ Σέλντον, ο οποίος είχε μια άτυχη στιγμή μιας και εν μέσω χιονοθύελλας επέλεξε να ταξιδέψει με το αυτοκίνητο (βέβαια φταίνε και οι μετεωρολόγοι που δεν είχαν προβλέψει σωστά) και είχε ένα σοβαρό ατύχημα στου διαόλου την μάνα. Τα πόδια του χτυπήθηκαν άσχημα, αλλά για καλή του τύχη, μια γεροδεμένη γυναίκα, η Άννι Γουίλκς, τον διασώζει και τον φιλοξενεί σπίτι της. Η Άννι Γουίλκς είναι φανατική αναγνώστρια των βιβλίων της σειράς Μίζερι και ανυπομονεί να μάθει την συνέχεια στο επόμενο βιβλίο που δεν θ'αργήσει να φτάσει στο τοπικό βιβλιοπωλείο. Η Γουίλκς δεν στέκει καλά στα μυαλά της. Είναι πρώην νοσοκόμα που μένει ολομόναχη στο σπίτι, με το παρελθόν της να είναι μυστηριώδες και μάλλον τραγικό (γι'αυτήν και γι'άλλους πολλούς...). Γεμίζει με φάρμακα τον αδύναμο οργανισμό του Σέλντον, με σκοπό να του απαλύνει τους φριχτούς πόνους. Κάποια στιγμή πέφτει στα χέρια της το τελευταίο βιβλίο της Μίζερι. Το διαβάζει. Και μαθαίνει ότι η Μίζερι Τσάστεϊν, η αγαπημένη της ηρωίδα, είναι νεκρή. Ψόφια. Εκεί τρελαίνεται. Με τα πολλά, αναγκάζει τον Σέλντον να ξαναζωντανέψει την Μίζερι, αν όχι ρεαλιστικά, τουλάχιστον τίμια. Στο μεταξύ εκτυλίσσονται διάφορες σκηνές που αγχώνουν και τον πιο αδιάφορο αναγνώστη. Το βιβλίο δεν έχει ίχνος φανταστικού. Ούτε ζόμπι, ούτε βρικόλακες, ούτε προϊστορικά τέρατα, ούτε τίποτα. Όμως ο τρόμος δεν λείπει. Η αγωνία είναι συνεχής και δεν βλέπεις την ώρα να διαβάσεις παρακάτω για να μάθεις τι άλλο θα πάθει ο Πολ Σέλντον και τι άλλο θα κάνει η θεόμουρλη Άννι Γουίλκς. Είναι από τα πολύ καλά βιβλία του Στίβεν Κινγκ, αλλά δεν μπορώ να του βάλω άριστα γιατί θα αδικούσα άλλα, καλύτερα κατά την γνώμη μου, βιβλία του, όπως π.χ. το Κοράκι, το Πράσινο Μίλι, το Σάλεμ'ς Λοτ κλπ, σίγουρα όμως το 9/10 είναι πολύ καλός βαθμός. Η γραφή του Κινγκ παραμένει σε υψηλά επίπεδα και οι δυο κεντρικοί χαρακτήρες είναι απίστευτοι, με αυτόν της Γουίλκς να είναι από αυτούς που σίγουρα δεν ξεχνάς. Βλέπω η ηθοποιός που έπαιξε τον ρόλο της Γουίλκς στην ταινία Μίζερι πήρε Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου. Αυτό σημαίνει ότι έδωσε ρέστα η γυναίκα. Όντως πολύ καλό βιβλίο όπως και η ταινία.Απο τις λίγες πολυ καλες μεταφορές βιβλίων του Κινγκ στο σινεμά. Η Κάθι Μπέιτς όντως έδωσε ρέστα.Αν δεν την έχεις, στην προτείνω ανεπιφύλακτα. Μια ψήφος κι από μένα υπέρ του να δεις την ταινία "Μίζερι", απλά και μόνο για την Κάθι Μπέιτς που είναι υπέροχη και θα σου άρεσε ακόμα και αν δε σε είχε τραβήξει το βιβλίο ή ο Κινγκ γενικά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μιχάλης Posted June 8, 2013 Share Posted June 8, 2013 [1)Stephen King - Νεκροταφίο ζώων2)Dean Koontz - Μοχθηρό φεγγάρι(πρώτη επαφή)3)Clive Barker - Καμπάλ(πρώτη επαφή)4)Jack Ketchum - Νεκρή Σαιζόν5)H.P. Lovecraft - Ο Τρόμος του Ντανγουιτς(πρώτη επαφή)6)Joe Hill - Ο Κερασφόρος7)E.A. Poe - Το πηγάδι και το εκρεμμές (να αποφασίσω να το τελειώσω)8)Graham Masterton - Ο άρχοντας του ψεύδους (πρώτη επαφή)9)William Peter Blatty - Ο εξορκιστής (πρώτη επαφή)10)Richard Matheson -Ζωντανός Θρύλος ή το Στοίχειωμα(πρώτη επαφή)11)Δημήτρης Δραγούνης - Η έπαυλη (πρώτη επαφή)12)Αβραάμ Καούα -Το ασήμι που ουρλιάζει. (πρώτη επαφή)13)Peter Straub - Στο σκοτεινό δωμάτιο H έπαυλη Το βιβλιο αυτό το βρήκα απ'τις δημοσιεύσεις του Blade για τις νέες κυκλοφορίες και με κέρδισε αμέσως η περίληψη του. Οι πρωταγωνιστές της ιστορίας είναι δύο βρικόλακες, ο Μάρκος και ο Πατρίκιος.Στην αρχή μας εξιστορεί την ζωή του Μάρκου μέχρι να τον κάνει βαμπίρ ο Πατρίκιος και στη συνέχεια οι δύο πρωταγωνιστές αποφασίζουν να λύσουν το μυστήριο της προέλευσης των βαμπίρ.Το αποτέλεσμα είναι μάχες με άλλα βαμπίρ, ταξίδια στο διάστημα και η αποκάλυξη ενός σημαντικού μυστικού για την φύση του Μάρκου. Πολύ καλό βιβλίο, αν και σε πολλά σημεία είχε εκτενείς περιγραφές του χώρου και των προσώπων που κούραζαν, αλλά σε γενικές γραμμές είμαι απόλυτα ικανοποιημένος. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μιχάλης Posted June 23, 2013 Share Posted June 23, 2013 [1)Stephen King - Νεκροταφίο ζώων2)Dean Koontz - Μοχθηρό φεγγάρι(πρώτη επαφή)3)Clive Barker - Καμπάλ(πρώτη επαφή)4)Jack Ketchum - Νεκρή Σαιζόν5)H.P. Lovecraft - Ο Τρόμος του Ντανγουιτς(πρώτη επαφή)6)Joe Hill - Ο Κερασφόρος7)E.A. Poe - Το πηγάδι και το εκρεμμές (να αποφασίσω να το τελειώσω)8)Graham Masterton - Ο άρχοντας του ψεύδους (πρώτη επαφή)9)William Peter Blatty - Ο εξορκιστής (πρώτη επαφή)10)Richard Matheson -Ζωντανός Θρύλος ή το Στοίχειωμα(πρώτη επαφή)11)Δημήτρης Δραγούνης - Η έπαυλη (πρώτη επαφή)12)Αβραάμ Καούα -Το ασήμι που ουρλιάζει. (πρώτη επαφή)13)Peter Straub - Στο σκοτεινό δωμάτιο Ο άρχοντας του ψεύδους Διάλεξα το βιβλίο αυτό του Μάστερτον που παίρνει γενικά πολυ καλές κριτικές απ' οσους το έχουν διαβάσει. Το βιβλίο ειναι σκέτο αριστούργημα και το περίφημο πρώτο του κεφάλαιο είναι όντως πάρα πολύ καλό και σκληρό.Ευχαριστήθηκα το υπόλοιπο βιβλίο, οπώς το πρώτο κεφάλαιο και διαφωνώ με αυτούς που λένε ότι το βιβλίο πέφτει κατά πολύ στη συνέχεια! Θα 'θελα να διαβάσω και καποιο άλλο του Μαστερτον, εξίσου καλό και δίχως πρόχειρο τέλος, μιας και απ' οτι έχω καταλάβει έχει αρκετά βιβλία με βιαστικό τέλος. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted June 23, 2013 Author Share Posted June 23, 2013 Θα 'θελα να διαβάσω και καποιο άλλο του Μαστερτον, εξίσου καλό και δίχως πρόχειρο τέλος, μιας και απ' οτι έχω καταλάβει έχει αρκετά βιβλία με βιαστικό τέλος. Τα μόνα βιβλία που θυμάμαι να μην έχουν πρόχειρο τέλος είναι τα "Ο Δαίμονας Ξαναζωντανεύει", το "Τένγκου" και, ίσως, "ο Καθρέφτης". Τώρα, σε παρόμοιο στυλ (δηλαδή σχεδόν αντιγραφή της πλοκής αλλά με άλλο Δαίμονα) με τον Άρχοντα του Ψεύδους και εξίσου βίαιο είναι το "Δαιμονισμένη Ταξιαρχία" Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mr. R.Carter Posted June 24, 2013 Share Posted June 24, 2013 Θα 'θελα να διαβάσω και καποιο άλλο του Μαστερτον, εξίσου καλό και δίχως πρόχειρο τέλος, μιας και απ' οτι έχω καταλάβει έχει αρκετά βιβλία με βιαστικό τέλος. Τα μόνα βιβλία που θυμάμαι να μην έχουν πρόχειρο τέλος είναι τα "Ο Δαίμονας Ξαναζωντανεύει", το "Τένγκου" και, ίσως, "ο Καθρέφτης". Τώρα, σε παρόμοιο στυλ (δηλαδή σχεδόν αντιγραφή της πλοκής αλλά με άλλο Δαίμονα) με τον Άρχοντα του Ψεύδους και εξίσου βίαιο είναι το "Δαιμονισμένη Ταξιαρχία" Δεν ειναι μονο η "Δαιμονισμένη Ταξιαρχία" με παρομοια πλοκη. Βαλε και τον "Παρια", "Αυτους Που Δεν Κοιμουνται Ποτε", ενω με δαιμονες επισης ειναι το "Μανιτου" και "οι Δαιμονες της Νορμανδιας" τα οποια σωστα τα αφηνεις απ'εξω λογω αποτομου φιναλε. Αν και καλο ειναι ο Μιχαλης να διαβασει το Μανιτου μιας και ειναι η πρωτη ιστορια αυτου του ειδους απο τον Μαστερτον την οποια αναπαρηγαγε ο ιδιος κατα κορον στη συνεχεια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Spyrex Posted June 24, 2013 Share Posted June 24, 2013 (edited) Θα 'θελα να διαβάσω και καποιο άλλο του Μαστερτον, εξίσου καλό και δίχως πρόχειρο τέλος, μιας και απ' οτι έχω καταλάβει έχει αρκετά βιβλία με βιαστικό τέλος.Τα μόνα βιβλία που θυμάμαι να μην έχουν πρόχειρο τέλος είναι τα "Ο Δαίμονας Ξαναζωντανεύει", το "Τένγκου" και, ίσως, "ο Καθρέφτης". Τώρα, σε παρόμοιο στυλ (δηλαδή σχεδόν αντιγραφή της πλοκής αλλά με άλλο Δαίμονα) με τον Άρχοντα του Ψεύδους και εξίσου βίαιο είναι το "Δαιμονισμένη Ταξιαρχία"Δεν ειναι μονο η "Δαιμονισμένη Ταξιαρχία" με παρομοια πλοκη. Βαλε και τον "Παρια", "Αυτους Που Δεν Κοιμουνται Ποτε", ενω με δαιμονες επισης ειναι το "Μανιτου" και "οι Δαιμονες της Νορμανδιας" τα οποια σωστα τα αφηνεις απ'εξω λογω αποτομου φιναλε. Αν και καλο ειναι ο Μιχαλης να διαβασει το Μανιτου μιας και ειναι η πρωτη ιστορια αυτου του ειδους απο τον Μαστερτον την οποια αναπαρηγαγε ο ιδιος κατα κορον στη συνεχεια. Γιατί δεν αναφέρει κανείς και το Τραύμα ρε παιδιά; Ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία, και πιστεύω πως δεν έχει βιαστικό τέλος. Edited June 24, 2013 by Mr. R.Carter Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mr. R.Carter Posted June 24, 2013 Share Posted June 24, 2013 Θα 'θελα να διαβάσω και καποιο άλλο του Μαστερτον, εξίσου καλό και δίχως πρόχειρο τέλος, μιας και απ' οτι έχω καταλάβει έχει αρκετά βιβλία με βιαστικό τέλος.Τα μόνα βιβλία που θυμάμαι να μην έχουν πρόχειρο τέλος είναι τα "Ο Δαίμονας Ξαναζωντανεύει", το "Τένγκου" και, ίσως, "ο Καθρέφτης". Τώρα, σε παρόμοιο στυλ (δηλαδή σχεδόν αντιγραφή της πλοκής αλλά με άλλο Δαίμονα) με τον Άρχοντα του Ψεύδους και εξίσου βίαιο είναι το "Δαιμονισμένη Ταξιαρχία"Δεν ειναι μονο η "Δαιμονισμένη Ταξιαρχία" με παρομοια πλοκη. Βαλε και τον "Παρια", "Αυτους Που Δεν Κοιμουνται Ποτε", ενω με δαιμονες επισης ειναι το "Μανιτου" και "οι Δαιμονες της Νορμανδιας" τα οποια σωστα τα αφηνεις απ'εξω λογω αποτομου φιναλε. Αν και καλο ειναι ο Μιχαλης να διαβασει το Μανιτου μιας και ειναι η πρωτη ιστορια αυτου του ειδους απο τον Μαστερτον την οποια αναπαρηγαγε ο ιδιος κατα κορον στη συνεχεια. Γιατί δεν αναφέρει κανείς και το Τραύμα ρε παιδιά; Ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία, και πιστεύω πως δεν έχει βιαστικό τέλος. Ε δεν ειναι τρομου και δεν εχει σχεση με τον Αρχοντα του Ψευδους. Το Τραυμα ειναι απο τα πρωτα αστυνομικα θριλερ του Μαστερτον. Μετριο μου φανηκε εμενα. ΥΓ: σορυ για το κατα λαθος edit του μηνυματος του spyrex Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted June 24, 2013 Author Share Posted June 24, 2013 Θα 'θελα να διαβάσω και καποιο άλλο του Μαστερτον, εξίσου καλό και δίχως πρόχειρο τέλος, μιας και απ' οτι έχω καταλάβει έχει αρκετά βιβλία με βιαστικό τέλος.Τα μόνα βιβλία που θυμάμαι να μην έχουν πρόχειρο τέλος είναι τα "Ο Δαίμονας Ξαναζωντανεύει", το "Τένγκου" και, ίσως, "ο Καθρέφτης". Τώρα, σε παρόμοιο στυλ (δηλαδή σχεδόν αντιγραφή της πλοκής αλλά με άλλο Δαίμονα) με τον Άρχοντα του Ψεύδους και εξίσου βίαιο είναι το "Δαιμονισμένη Ταξιαρχία" Δεν ειναι μονο η "Δαιμονισμένη Ταξιαρχία" με παρομοια πλοκη. Βαλε και τον "Παρια", "Αυτους Που Δεν Κοιμουνται Ποτε", ενω με δαιμονες επισης ειναι το "Μανιτου" και "οι Δαιμονες της Νορμανδιας" τα οποια σωστα τα αφηνεις απ'εξω λογω αποτομου φιναλε. Αν και καλο ειναι ο Μιχαλης να διαβασει το Μανιτου μιας και ειναι η πρωτη ιστορια αυτου του ειδους απο τον Μαστερτον την οποια αναπαρηγαγε ο ιδιος κατα κορον στη συνεχεια. Τώρα ανοίγουμε τεράστια κουβέντα, αλλά η Δαιμονισμένη Ταξιαρχία είναι καρμπον ως προς το πώς σκάνε οι φόνοι, η πλοκή και η τελική αναμέτρηση. Τα άλλα εισάγουν "καινοτομίες". Αν και έχουν κλασικές σκηνές (τα μάτια και το γατάκι αντίστοιχα). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mr. R.Carter Posted June 25, 2013 Share Posted June 25, 2013 Θα 'θελα να διαβάσω και καποιο άλλο του Μαστερτον, εξίσου καλό και δίχως πρόχειρο τέλος, μιας και απ' οτι έχω καταλάβει έχει αρκετά βιβλία με βιαστικό τέλος.Τα μόνα βιβλία που θυμάμαι να μην έχουν πρόχειρο τέλος είναι τα "Ο Δαίμονας Ξαναζωντανεύει", το "Τένγκου" και, ίσως, "ο Καθρέφτης". Τώρα, σε παρόμοιο στυλ (δηλαδή σχεδόν αντιγραφή της πλοκής αλλά με άλλο Δαίμονα) με τον Άρχοντα του Ψεύδους και εξίσου βίαιο είναι το "Δαιμονισμένη Ταξιαρχία"Δεν ειναι μονο η "Δαιμονισμένη Ταξιαρχία" με παρομοια πλοκη. Βαλε και τον "Παρια", "Αυτους Που Δεν Κοιμουνται Ποτε", ενω με δαιμονες επισης ειναι το "Μανιτου" και "οι Δαιμονες της Νορμανδιας" τα οποια σωστα τα αφηνεις απ'εξω λογω αποτομου φιναλε. Αν και καλο ειναι ο Μιχαλης να διαβασει το Μανιτου μιας και ειναι η πρωτη ιστορια αυτου του ειδους απο τον Μαστερτον την οποια αναπαρηγαγε ο ιδιος κατα κορον στη συνεχεια. Τώρα ανοίγουμε τεράστια κουβέντα, αλλά η Δαιμονισμένη Ταξιαρχία είναι καρμπον ως προς το πώς σκάνε οι φόνοι, η πλοκή και η τελική αναμέτρηση. Τα άλλα εισάγουν "καινοτομίες". Αν και έχουν κλασικές σκηνές (τα μάτια και το γατάκι αντίστοιχα). Σωστος, συμφωνω μιας και με τον συγκεκριμενο συγγραφεα πρεπει να κοιταμε τις λεπτομερειες σε αυτο το θεμα. Το ζουμι του ποστ σου ειναι τα εισαγωγικα. Α ρε Γκραχαμ, copy paste συγγραφεας, κι ομως εχεις τοσες εκδοσεις οσες δεν θα δει ποτε το 99% των συγγραφεων εκει εξω. Αλλη μεγαλη κουβεντα αυτη και μαλιστα off topic. Δεν πειραζει, αγαπαμε Μαστερτον γιατι προσφερε πολλα. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μιχάλης Posted July 6, 2013 Share Posted July 6, 2013 [1)Stephen King - Νεκροταφίο ζώων2)Dean Koontz - Μοχθηρό φεγγάρι(πρώτη επαφή)3)Clive Barker - Καμπάλ(πρώτη επαφή)4)Jack Ketchum - Νεκρή Σαιζόν5)H.P. Lovecraft - Ο Τρόμος του Ντανγουιτς(πρώτη επαφή)6)Joe Hill - Ο Κερασφόρος7)E.A. Poe - Το πηγάδι και το εκρεμμές (να αποφασίσω να το τελειώσω)8)Graham Masterton - Ο άρχοντας του ψεύδους (πρώτη επαφή)9)William Peter Blatty - Ο εξορκιστής (πρώτη επαφή)10)Richard Matheson -Ζωντανός Θρύλος ή το Στοίχειωμα(πρώτη επαφή)11)Δημήτρης Δραγούνης - Η έπαυλη (πρώτη επαφή)12)Αβραάμ Καούα -Το ασήμι που ουρλιάζει. (πρώτη επαφή)13)Peter Straub - Στο σκοτεινό δωμάτιο O Εξορκιστής Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή σ'όλους.Η κόρη μιας μεγάλης σταρ του κινηματογράφου, αρχίζει να φέρεται περίεργα και να παρουσιάζει διάφορα συμπτώματα.Αρχικά, τα συμπτώματα προσεγγίζονται αλλά όλα τα τεστ βγαίνουν αρνητικά.Η μητέρα της μικρής Ρέγκαν, αν και άθεη διαβάζει σ'ενα βιβλίο μαγείας τα συμπτώματα των δαιμονισμένων ατόμων, τα οποία είναι ίδια με αυτά της κόρης της και ζητάει τη βοήθεια ενός ιερέα, προκειμένου να επιτελέσει εξορκισμό. Το βιβλίο είναι εξαιρετικά γραμμένο και φυσικά όπως περίμενα καλύτερο απ'την ταινία.Βρισκόμουν συνεχώς σε μία αγωνιώδη κατάσταση όσο διάβαζα το βιβλίο, πράγμα που με εξέπληξε καθώς, όταν έχω δει πρώτα την ταινία και μετά διαβάζω το βιβλίο, μου φαίνεται σχεδόν αδιάφορο, πράγμα που δεν συνέβη. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Spyrex Posted July 6, 2013 Share Posted July 6, 2013 (edited) 1) Stephen King- Σάλεμς Λοτ2) Jonathan Carroll- Η φωνή της σκιάς μας3) S.P.Somtow- Ματωμένο Φεγγάρι4) Graham Masterton- Δαιμονισμένη Ταξιαρχία5) H.P. Lovecraft- Ο τρόμος του Ντάνγουιτς 6) Richard Matheson- Ζωντανός θρύλος7) Dean Koontz- Όσα ξέρει η νύχτα8) Jack Ketchum- Κρυφτό9) Clive Barker- Hellraiser10) Poppy Z. Brite- Θεσπέσιο Πτώμα11) Peter James- Ο θάνατος σου πάει12) Herbert James- Άλλοι13) Jay Anson- Τρόμος στην Αμίτιβιλ Υ.Γ. Για όλους ισχύει η πρώτη επαφή εκτός του Stephen King. 9) Jonathan Carroll- Η φωνή της σκιάς μας (9/10) Πάει κι αυτό. Μπαίνω πλέον στην τελική ευθεία για την ολοκλήρωση του πρότζεκτ. Νομίζω πως ο Κάρολ είναι ένας σχεδόν ολοκληρωμένος συγγραφέας. Το γράψιμό του είναι σχεδόν καταπληκτικό και όταν θέλει να προκαλέσει τον τρόμο το καταφέρνει πολύ καλά. Αν και θεωρείται ένα έργο τρόμου, ελάχιστες είναι οι σκηνές που σου προκαλούν αυτό το συναίσθημα, αλλά το προκαλούν και με το παραπάνω. Το βιβλίο είναι άκρως απολαυστικό, από την αρχή μέχρι το τέλος. Είμαι σίγουρος ότι όλοι οι λάτρεις του είδος θα το λατρέψουν. Σίγουρα συγκαταλέγεται στα πλέον αγαπημένα μου βιβλία. Ευτυχώς, δηλαδή που υπάρχει και αυτό το πρότζεκτ, για να πάρω κι εγώ, ως ένας αναγνώστης χωρίς μεγάλη εμπειρία, μία γεύση από τους καλύτερους συγγραφείς τρόμου που υπάρχουν. Έχει να μου προτείνει κάποιος κανένα άλλο καλό έργο του ίδιου; Edited July 6, 2013 by Spyrex Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mr. R.Carter Posted July 7, 2013 Share Posted July 7, 2013 Δεν εχεις και πολλες επιλογες αν θες μεταφρασμενο στα ελληνικα. Δικο του, παλι απο Οξυ, υπαρχει μονο το "Ενα παιδι Στον Ουρανο". Συμμετεχει επισης με ενα διηγημα στη συλλογη "Οι Σταχτες της Ψυχης Μας". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μιχάλης Posted July 13, 2013 Share Posted July 13, 2013 [1)Stephen King - Νεκροταφίο ζώων2)Dean Koontz - Μοχθηρό φεγγάρι(πρώτη επαφή)3)Clive Barker - Καμπάλ(πρώτη επαφή)4)Jack Ketchum - Νεκρή Σαιζόν5)H.P. Lovecraft - Ο Τρόμος του Ντανγουιτς(πρώτη επαφή)6)Joe Hill - Ο Κερασφόρος7)E.A. Poe - Το πηγάδι και το εκρεμμές (να αποφασίσω να το τελειώσω)8)Graham Masterton - Ο άρχοντας του ψεύδους (πρώτη επαφή)9)William Peter Blatty - Ο εξορκιστής (πρώτη επαφή)10)Richard Matheson -Ζωντανός Θρύλος ή το Στοίχειωμα(πρώτη επαφή)11)Δημήτρης Δραγούνης - Η έπαυλη (πρώτη επαφή)12)Αβραάμ Καούα -Το ασήμι που ουρλιάζει. (πρώτη επαφή)13)Peter Straub - Στο σκοτεινό δωμάτιο Ο Κερασφόρος Ο Ιγκ ξυπνάει ένα πρωί και έχει βγάλει κέρατα.Αρχικά, πιστεύει ότι είναι μία παραίσθηση, απο το μεθύσι της χτεσινής νύχτας.Τα κέρατε όμως είναι πέρα για πέρα αληθινά και φαίνειται να έχουν επίδραση πάνω στους ανθρώπους, βγαζοντάς τους το χειρότερο εαυτό τους.Επίσης, με το άγγιγμα στους ανθρώπους μπορεί να μαθαίνει τις αμαρτίες τους, γεγονός που τον βοηθάει να βρει το δολοφόνο της κοπέλας του η οποία βιάστηκε και δολοφονήθηκε, με μοναδικό ύποπτο τον ίδιο χωρίς να αποδεικνύεται ποτέ η ενοχή του. Πάρα πολυ καλό βιβλίο και όμορφα γραμμένο.Η ιστορία ήταν γεμάτη με φλας μπακ, τα οποία απο την μία μεριά ήταν ωραία και απο την άλλη καταντούσαν κουραστικα.Ειδικά στη στιγμή της κορύφωσης, που σου πετάει ένα φλας μπακ 80 σελίδων, λέγοντας σου πράγματα που σου έχει ξαναπεί, με μικρές προσθήκες απο άλλη οπτική γωνιά. Επίσης έχω μια απορία. Πως ο Ιγκ επιβιώνει απο την πυρκαγιά στο αμάξι του χωρίς κάποια ζημια και στο τέλος καταλήγει σακατεμένος;;; 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mr. R.Carter Posted July 13, 2013 Share Posted July 13, 2013 Το περιφημο φλασμπακ "τωρα-θα-ξεχωρισουν-τα-παιδια-απο-τους-αντρες-και-οποιος-αντεξει" που ερχεται και επισκιαζει οτιδηποτε αλλο εχει καταφερει ο συγγραφεας σε αυτο το βιβλιο. Προσωπικα αμα μου εχει μεινει κατι απο το Κερασφορος, ειναι αυτο το κομματι που μου ερχεται πρωτο στο μυαλο. Το ξεκινημα ειναι δυναμιτης απ'οτι θυμαμαι, αλλα μετα ο Χιλ ακολουθει την πεπατημενη του πατερα του και κουραζει αφου και το προσωπικο στοιχειο στη γραφη λειπει και εμπορικο γινεται. Το τελος του βιβλιου καααπως αποζημιωνει παντως. Αν θυμαμαι καλα, πρωτα τσακιζεται στο ξυλο και μετα βγαινει απο τη φωτια υγιης, αφου πλεον καηκε το παλιο δερμα και φανερωθηκε ο διαβολος που εκρυβε απο κατω. Η φωτια καλο του εκανε δλδ. Μπορει να μην θυμαμαι καλα ομως.. . 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.