Write off #53 (AftPeakTank vs Tattoman vs Stanley)

[Stanley]

Τέλειωσα την πρώτη μορφή και ξεκινώ το ρετουσάρισμα...

[Tattoman]

εγώ τα τελείωσα όλα και περιμένω την τελευταία ματιά πριν ποστάρω. Κοίτα να δεις που άπό εκεί που περιμαίναμε τον stanley να αργήσει τώρα προλαβαίνει και με το παραπάνω. Ελπίζω και ο AftpeakTank

[Tattoman]

Αριθμός λέξεων-1928

 

 

 

Αληθοφάνεια

 

 

 

 

 

Το χιόνι κοντεύει να καλύψει εντελώς τα βήματα που με έφεραν ως εδώ.

Λένε, ότι αν κάποιος ταξιδέψει πολύ, στο τέλος βρίσκει τον ίδιο του τον εαυτό. Καθισμένος σε μια μισοδιαλυμένη, γεμάτη σκόνη καρέκλα που βρήκα μέσα στα ερείπια, τείνω να συμφωνήσω. Από τις γρίλιες φαίνεται το φεγγάρι σε λωρίδες, να πέφτει -κομμένο- στο σπασμένο ξύλινο πάτωμα. Οι ασημένιες αντανακλάσεις του ανακατεύονται με τις σκιές, και ο αέρας που χορεύει ανάμεσα στους ιστούς αραχνών στις γωνίες, κάνουν το δωμάτιο να πάλλεται, να λικνίζεται σε έναν μεθυστικό χορό αραχνοΰφαντων πέπλων.

 

Παρότι είμαι προστατευμένος -για την ώρα- από την κακοκαιρία, νιώθω ότι ίσως ήταν καλύτερο να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου εκεί έξω, στο χιόνι και την παγωνιά. Ο αρχικός ενθουσιασμός μου για την ανακάλυψη αυτών των ερειπίων έπειτα από ώρες πεζοπορίας μέσα στο χιόνι, έδωσε την θέση του σε έναν αρχέγονο, απροσδιόριστο φόβο. Ξεκίνησε με τους ψιθύρους και τα γέλια που ταξίδευαν στον αέρα και αυξήθηκε ακούγοντας τους ήχους κάτω από το πάτωμα. Ίσως δεν είμαι μόνος.

 

 

 

Στρέφω το βλέμμα μου στο μισοκαλυμμένο με σανίδες, παράθυρο και πλησιάζω για να κοιτάξω έξω. Σχεδόν ακουμπάω την μπουκωμένη μύτη μου στις επιφάνειες των ξύλινων σανίδων. Μπορώ να μυρίσω την σαπίλα του απαρχαιωμένου ξύλου, και την υγρασία που το έχει διαλύσει. Οι ασθενικές λωρίδες από το φως του φεγγαριού λούζουν τα ταλαιπωρημένα μάτια μου. Όσο από το φως μπορεί να εισχωρήσει από το καλυμμένο παράθυρο.

 

Έξω το χιόνι εξακολουθεί να πέφτει βαρύ και πυκνό, όμως μπορώ να διακρίνω μια κάποια βελτίωση σε σχέση με την στιγμή που διάβηκα αυτό το κατώφλι. Ίσως να πρέπει να φύγω, δεν μου προκαλεί ευχαρίστηση, όμως το προτιμώ από τις φρικιαστικές φωνές και τους ανατριχιαστικούς ψίθυρους που έχουν ήδη αρχίσει να με στοιχειώνουν. Όσο σκέφτομαι το κρύο που θερίζει και ρουφάει αλύπητα το κάθε ίχνος ζωής εκεί έξω, αισθάνομαι ευχάριστα στην ιδέα ότι μπορώ να προφυλαχτώ εδώ. Παρόλα αυτά το αίμα μου έχει παγώσει, και όχι από το σφοδρό κρύο αλλά από την σκέψη πως κάποιος με παρακολουθεί. Μου κάνει παρέα σε αυτήν ταλαίπωρη πορεία μου. Αμφιβάλω όμως αν με συντροφεύει για καλό…

 

Τα ασημιά χνότα μου ραντίζουν την ατμόσφαιρα γύρω καθώς απελευθερώνονται από την πόρτα των χειλιών μου. Τρίβω τα ροζιασμένα χέρια μου ανάμεσα στο χοντρό μάλλινο ύφασμα του παντελονιού μου προσπαθώντας να θερμάνω τα άκρα μου. Ένα ανατριχιαστικό τρίξιμο από το κάτω πάτωμα, κάνει τις τρίχες στο σβέρκο μου να ηλεκτριστούν. Αφουγκράζομαι. Ο ήχος δεν επαναλήφθηκε, τουλάχιστον για τα επόμενα δευτερόλεπτα που το κόκκινο αφτί μου ήταν τεντωμένο προσδοκώντας να έρθει σε επαφή με κάποια ηχητικά κύματα.

 

Δεν θα μπορούσα να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου κλεισμένος μέσα σε αυτά τα ξύλινα εγκαταλελειμμένα ερείπια, μόνο και μόνο επειδή μου προσφέρουν προστασία. Με αυτή την σκέψη για ασπίδα στο δολοφονικό κρύο, παίρνω το θάρρος και σηκώνομαι με αργές μελετημένες κινήσεις. Όταν στέκομαι όρθιος ένα μακρόσυρτο τρίξιμο βγαίνει από το ετοιμόρροπο πάτωμα που πατούν τα πόδια μου. Αμφιβάλω αν αυτές οι ξύλινες σανίδες, κατεστραμμένες σε πολλά σημεία, είναι σε θέση να αντέξουν το βάρος μου για δεύτερη φορά, καθώς θα κατεβαίνω την αρχοντική σκάλα που οδηγεί στο ισόγειο. Πιστέψτε με…δεν έχω επιλογή.

 

Περπατώ ευθεία με μικρές, σταθερές δρασκελιές αποφεύγοντας να βγάλω ήχους που θα κάνουν αισθητή την παρουσία μου, αν δεν έχει γίνει ήδη. Κατεβαίνω προσεχτικά την φιδίσια σκάλα από κούφιο ξύλο και διακινδυνεύω την πτώση μου αρκετές φορές όμως βρίσκω στήριγμα σε μια σειρά παρατεταγμένα κάγκελα στα αριστερά μου. Μόλις κατεβαίνω και το τελευταίο σκαλί, θέτω σε λειτουργία όλες τις αισθήσεις μου προκειμένου να σαρώσω τον μικρό, πνιγμένο στο σκοτάδι χώρο. Σε μερικά σημεία υπάρχουν σκιές που δημιουργούνται από το αδύναμο φως του φεγγαριού από έξω. Επάνω στα μπαλωμένα υφάσματα των πολυθρόνων, ή στα ξεχαρβαλωμένα σανίδια των τοίχων είναι σχηματισμένες φιγούρες και μορφές που μου δημιουργούν ανασφάλεια. Τα μάτια μου στριφογυρνούν εξεταστικά καθώς η παλάμη μου σφίγγει τον κοφτερό σουγιά, προσπαθώντας να πάρω θάρρος.

 

Δεν βλέπω την παραμικρή ένδειξη κίνησης σε αυτό το ερείπιο. Προχωράω λοιπόν αποφασιστικά προς την μισάνοιχτη πόρτα που ανοιγοκλείνει βασανιστικά από τον θηριώδες άνεμο, βγάζοντας έναν παραπονιάρικο ήχο. Το μαχαίρι τρέμει στο χέρι μου καθώς πλησιάζω το κατώφλι της πόρτας. Τεντώνω το σβέρκο μου για να δω έξω. Την στιγμή εκείνη μια σειρά από απότομα βήματα από πίσω φτάνουν στα αφτιά μου. Περιστρέφω το κεφάλι μου με εκπληκτική ταχύτητα και το μαχαίρι γλιστρά γλυκά από το χέρι μου πέφτοντας στο μαρμάρινο σκαλάκι της εισόδου. Μπορώ να ακούσω τους ξέφρενους χτύπους της καρδιάς μου. Την στιγμή εκείνη έκανα ένα από τα σημαντικότερα λάθη μου. Παρατάω τρομοκρατημένος το μαχαίρι στο πάτωμα και το βάζω στα πόδια τρέχοντας κάτω από τις χοντρές νιφάδες.

 

Τρέχω προς άγνωστη προς το παρόν κατεύθυνση, μέσα στην λευκή κόλαση του χιονιού. Δεν ξέρω για πόσο θα αντέξουν οι μπότες μου καθώς βυθίζονται στο παχύ μαλακό στρώμα όμως ο οργανισμός μου καταπονείται σφοδρά. Το πλεκτό σκουφί μου έχει μουσκέψει από τις νιφάδες που καταλήγουν επάνω του και το άσαρκο κρανίο μου έχει παγώσει.

 

Δεν αντέχω τον ξέφρενο ρυθμό που έχει πάρει η κούρσα και σταματάω να πάρω ανάσες. Κοιτάω γύρω μου. Ένα μικρό άλσος από έλατα βρίσκετε στα αριστερά μου και τα διάσπαρτα λευκά δέντρα υπάρχουν παντού. Τρομοκρατούμε στην σκέψη πως έχω χαθεί. Κάνω να βγάλω από την τσέπη μου την μικρή πυξίδα που πάντα κουβαλάω μαζί μου, όμως το μόνο που συναντά το χέρι μου είναι το βρεγμένο ύφασμα του παντελονιού μου.

 

«Δεν είναι δυνατόν, δεν συμβαίνει αυτό» σκέφτομαι απελπισμένος. Μια αλλόκοτη επιθυμία με κατακλύζει. Θέλω να βάλω τα κλάματα. Σκύβω το κεφάλι μου στο έδαφος και το καλύβω με τα πληγωμένα από το κρύο δάχτυλα μου. Εκεί, χαμένος στην άβυσσο του χιονιού έκλαψα σαν παιδί βγάζοντας βουβά αναφιλητά. Ένας ήχος που θύμιζε παράπονο άγριου ζώου με διέκοψε. Αντήχησε στο άδειο χιονισμένο τοπίο παρηγορώντας με.

 

Έπειτα από δυο λεπτά απρόσμενης ευαισθησίας συνέρχομαι. Σκουπίζω τα μουσκεμένα μάτια μου με το μανίκι του παλτού μου και στέκομαι όρθιος καθώς οι τρυφερές νιφάδες χιονιού μου χαϊδεύουν το πρόσωπό. Όσο τρομοκρατημένος κι αν είμαι οφείλω να σκεφτώ, να σκεφτώ καθαρά αν θέλω να φύγω από αυτό το απαίσιο μέρος. Καθώς είμαι όρθιος παρατηρώ την καλλίγραμμη-σαν έργο ζωγραφικής- σκιά μου πάνω στην επιφάνεια του χιονιού. Το φεγγάρι φέγγει πολύ δυνατά αυτό το περιπετειώδες βράδυ. Το βλέμμα μου ξεφεύγει για λίγο στον κατάμαυρο ουρανό στολισμένο με τα στιλπνά λαμπυρίσματα των άστρων.

 

Νουθετώ για λίγο…σκέφτομαι να γυρίσω πίσω, προκειμένου να πάρω το μαχαίρι και την υπερπολύτημη πυξίδα μου. Ίσως θα ήταν καλή λύση, αλλά αντιστέκομαι στην σκέψη και μόνο του να επιστρέψω σε εκείνο το σατανικό ερείπιο. Όχι, προτιμώ να βρω άλλο καταφύγιο, ίσως να υπάρχει κάποιο παραχωμένο μέσα στο κύμα χιονιού.

 

Καταφεύγοντας σε αυτή την απόφαση σφίγγω τα δόντια και προχωρώ υπομονετικά ευθεία μέσα στο ολόλευκο άλσος. Τα πεθαμένα κλαράκια των ελάτων είναι καλυμμένα με ένα χνουδωτό λευκό στρώμα και γέρνουν κουρασμένα προς τα κάτω. Οι πελώριες σκιές τους απλώνονται σαν κατασκοπικές μορφές. Μπορώ να ακούσω τα κρωξίματα και τους ήχους των νυχτόβιων ζώων που καβγαδίζουν.

 

Καθώς ανοίγω τον δρασκελισμό μου κάτι απρόσμενο μου προκαλεί εντύπωση και με κάνει να σταματήσω. Ακριβώς μπροστά μου, είναι στρωμένες μια σειρά πατημασιές που χάνονται στο σκοτάδι. Δεν βγάζει νόημα, δεν είχα περάσει από εκείνο το σημείο μέχρι στιγμής. Πλησιάζω προσεχτικά και τοποθετώ την δερμάτινη μπότα μου δίπλα από την ένδειξη. Όχι, δεν είναι δικιά μου, δεν υπάρχει περίπτωση, τα μεγέθη των πατούσων δεν αντιστοιχούνε. Κάποιος άλλος πέρασε προηγουμένως από αυτό το σημείο. Και μάλιστα πρόσφατα. Διαφορετικά τα ίχνη του θα είχαν καλυφθεί από το χιόνι που πέφτει αδιάκοπα. Ίσως να με παρακολουθεί αυτήν την στιγμή. Ίσως να είναι κάπου κριμένος στις συστάδες των δέντρων και των αγριόχορτων. Εκεί οπού θα αδυνατούσα να τον δω.

 

Ακολουθώ τα ίχνη, περπατώ παράλληλα τους. Πολύ πιθανό να είναι αυτή η αιτία της εμφάνισης τους. Να τα ακολουθήσω. Δεν έχω όμως άλλη επιλογή, είναι στον δρόμο μου.

 

Για τα επόμενα πέντε λεπτά που πορευόμουνα, τα ίχνη δεν οδηγούσαν πουθενά πέρα από το χιονισμένο έδαφος. Είχα αρχίσει ήδη να εξαντλούμαι όταν επιτέλους κάτι εμφανίσθηκε μπροστά μου.

 

Στα δεξιά μου, κρυμμένη ανάμεσα στους χοντρούς κορμούς των δένδρων βλέπω μια ξεχασμένη ξύλινη καλύβα. δείχνει ταλαιπωρημένη από την σγουριά του χρόνου, όμως είναι σε καλλίτερη κατάσταση από το διώροφο αρχοντικό. Στέκετε μοναχικά κάτω από ένα αιωνόβιο δέντρο. Δεν μπορώ να αναγνωρίσω καθαρά την παρουσία και τα χαρακτηριστικά της εξαιτίας του περιορισμένου φωτισμού. Πλησιάζω κι άλλο διστακτικά. Αρχίζω να διακρίνω ένα μικρό τζαμένιο παραθυράκι. Έκπληκτος διαπιστώνω πως στο εσωτερικό του τρεμοπαίζει δήλα ένα χρυσαφένιο φως. Πρέπει να προέρχεται από κάποιον παλιό λαμπτήρα ή από ένα κερί. Κατοικείτε!

 

Ξαφνικά πίσω από την καλύβα, στον σκοτεινό φόντο των δέντρων μια ανθρώπινη σκιά κινείτε αστραπιαία. Την ίδια στιγμή ανάμεσα στις φυλλωσιές των ελάτων ένα σατανικό χαμόγελο αστράφτει δείχνοντας τα αιχμηρά του δόντια. Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα, όσο διαρκεί το άναμμα μιας λάμπας. Δεν είμαι καν σίγουρος αν είναι πραγματικότητα. Παρόλα αυτά από την τρομάρα που πείρα παραπατώ και πέφτω χτυπώντας το κεφάλι μου στο μαλακό έδαφος. Το κρανίο μου βυθίζετε στο παχύ στρώμα χιονιού.

 

Δεν ξέρω γιατί, όμως δεν μου προξένησε φόβο. Ίσως γιατί δεν το πίστεψα βαθιά μέσα μου. Ίσως γιατί το θεώρησα μια αλλόκοτη στιγμή μέσα στην αδιάκοπη ένταση της ημέρας. Απλά σηκώθηκα σαν να μην συμβαίνει τίποτα και κατευθύνθηκα σαν υπνωτισμένος προς την καλύβα.

 

Πλησιάζω το χαμηλό τζάμι του παραθύρου. Σκύβω προσεκτικά. Είμαι διπλωμένος, σχεδόν γονατιστός, και σηκώνω αργά και διστακτικά το καλυμμένο με σκούφο κεφάλι μου. Φτάνω το μάτι μου στο ύψος του χιονισμένου περβαζιού. Κοιτάω ανιχνευτικά το εσωτερικό της καλύβας.

 

Ένας μικροσκοπικός χώρος λουσμένος από το ασθενικό φως ενός κεριού που είναι έτοιμο να τελειώσει, κάνει την εμφάνιση του. Επιπλέον μπορώ να διακρίνω τους μουχλιασμένους τοίχους και ένα στενό στρώμα επάνω σε στοιβαγμένα καφάσια. Δεν έχω χρόνο να σταθώ εκεί περισσότερο…Καλύτερα να μπω μέσα.

 

Τεντώνω τα μουδιασμένα πόδια μου και πηγαίνω προς την πόρτα. Δεν έχει πόμολο από έξω, απλά μια μαλαματένια κλειδαρότρυπα. Η δρύινη πόρτα μοιάζει κλειστή, όμως με ένα απαλό επιφανειακό άγγιγμα στο ξύλο της, ανοίγει απότομα.

 

Μια νωχελική τρώγλη, με λιγοστά έπιπλα. Ποιος θα μπορούσε να ζει εδώ μέσα;

 

Μπροστά μου βλέπω κάτι που δεν είχα προσέξει προηγουμένως κοιτώντας από το θολό τζάμι του παραθύρου. Ένα ξύλινο γραφείο. Περνώ το κατώφλι και το πλησιάζω. Αυτό που αντίκρισα μου προκάλεσε ίλιγγο και ναυτία. Τοποθετημένα στην σειρά, και άκρως προσεκτικά, επάνω στην επιφάνεια του γραφείου, βρίσκονταν πέντε μαχαίρια. Ανόμοια μεταξύ τους και το καθένα με διαφορετική χρησιμότητα, τα πέντε τέλεια τοποθετημένα μαχαίρια ήταν απειλητικά στραμμένα προς το μέρος μου.

 

Ήμουν έτοιμος να καταρρεύσω όταν ένιωσα ένα έντονο κάψιμο στην σάρκα της ράχης μου. Την ίδια στιγμή αισθάνθηκα την αιχμή ενός αντικειμένου να εισχωρεί απότομα στο καταπονημένο δέρμα μου. Έβγαλα μια πολύ δυνατή κραυγή πόνου, καθώς τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι από τα μάτια μου. Το αντικείμενο που με τρύπησε στριφογύρισε μέσα στην σάρκα μου. Ένιωσα το θερμό, κελαριστό αίμα να μου γλύφει την πλάτη.

 

Τα μάτια μου βάρυναν και τα αδύναμα πόδια μου έπαψαν να με κρατούν, καθώς βυθιζόμουν σε μια δίνη του σκότους…

 

 

 

 

 

 

 

Άνοιξα απότομα τα μάτια μου και κοίταξα περίεργος το μουσκεμένο στον ιδρώτα στήθος μου που ανεβοκατέβαινε πασχίζοντας να μου προσφέρει οξυγόνο. Έπειτα κοίταξα γύρω μου. Ήμουν ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι, μέσα σε ένα μικρό δώμα που φωτίζονταν σχεδόν μηδαμινά από το αρρωστημένο φως ενός λαμπτήρα στο κομοδίνο. …Τότε κατάλαβα. Κατάλαβα το χιονισμένο τοπίο, τα εγκαταλελειμμένα ερείπια και τα παρατεταμένα μαχαίρια. Κατάλαβα και το απαίσιο όνειρο που είχα δει.

 

«Σε ευχαριστώ θεέ μου» ψιθύρισα και έγειρα πάλι ανακουφισμένος στο μαξιλάρι μου.

 

Έστρεψα το υγρό πρόσωπό μου στο μεγάλο παράθυρο. Έξω χιόνιζε ελαφρά και ήταν βράδυ, ίσως και μεσάνυχτα. Ένα μικρό στρώμα χιονιού κάλυπτε το έδαφος, και πίσω μπορούσα να δω τα λευκά έλατα. Εστίασα πιο πολύ το πρόσωπό μου στους κορμούς τους οπού κάτι μου τράβηξε την προσοχή.

 

 

 

…Το σατανικό χαμόγελο άστραψε μοχθηρά, σαρκάζοντας…

 

 

 

δεν άντεξα και πόσταρα...ελπίζω να αρέσει

Edited August 25, 2010 by Tattoman

[Stanley]

Πόσο περιθώριο μπορώ να έχω για τις λέξεις...;Μπορεί να χρειαστώ καμιά 200άρα παραπάνω...

[DinMacXanthi]

2000-3000 με +/- 200 περιθώριο. Φαντάζομαι δεν θα έχεις πρόβλημα

[Stanley]

Και να ρωτήσω κάτι σημαντικό....Η εισαγωγή του εκάστοτε εισαγωγέα πως παρεισφρέει στα δικαιώματα της ιστορίας;!:Ρ

[DinMacXanthi]

Δώρο στους συγγραφείς της εκάστοτε προσπάθειας, όπως το καταλαβαίνω. Αν θες να τον θυμηθείς στα απομνημονεύματα σου, ή στα acknowledgments της εκδιδομένης ιστορίας σου, τιμή του/της.

Edited August 25, 2010 by DinMacXanthi

[Tattoman]

Πόσο περιθώριο μπορώ να έχω για τις λέξεις...;Μπορεί να χρειαστώ καμιά 200άρα παραπάνω...

 

 

δηλαδή θα φτάσεις τις 3000 και κάτι....θηρίο

Edited August 25, 2010 by Tattoman

[Stanley]

Τα διηγήματά μου είναι μέσο όρο 10000 λέξεις, οπότε δυσκολεύομαι να το μαζέψω αυτό εδώ! Μπορεί να βγει και 3200 ακριβώς!:Ρ

 

 

[AftPeakTank]

Χαχαχα, έχει πλάκα γιατί και τα δύο τα δικά μας δεν θα κάνουν καλά καλά το ένα δικό σου...

[Tattoman]

Χαχαχα, έχει πλάκα γιατί και τα δύο τα δικά μας δεν θα κάνουν καλά καλά το ένα δικό σου...

 

 

όντως, αλλά αυτό που μετρά είναι το περιεχόμενο και το αποτέλεσμα. Θα δούμε...

[Stanley]

Προφανώς και το περιεχόμενο μετράει...

 

(Καταπνίγω μέσα μου ένα ωραίο πρόστυχο υπονοούμενο,αλλά δεν το λέω γιατί σέβομαι το φόρουμ!:Ρ)

 

Απόψε μπορεί να το πετάξω. Βασικά το τέλος δουλεύω από προχτές και ψάχνω τίτλο.Πάντα μου τρώνε τον πιο πολύ χρόνο αυτά.

 

Α,και...αν είναι γύρω στις 3300 δεν υπάρχει πρόβλημα...Ε;

[Drake Ramore]

 

Α,και...αν είναι γύρω στις 3300 δεν υπάρχει πρόβλημα...Ε;

 

Απο εμένα είναι οκ, αν δεν έχουν πρόβλημα και οι υπόλοιποι διαγωνιζόμενοι.

 

 

 

[AftPeakTank]

Κανένα!

 

Άμα θες πάρε μερικές δικές μου!

Οπότε ανεβάζω και εγώ. Λυπάμαι αλλά μερικές προσπάθειες που έκανα να το μεγαλώσω και άλλο δεν με ικανοποίησαν καθόλου, οπότε ανεβάζω την μεγαλύτερη έκδοση που μπόρεσα να γράψω και να είμαι ευχαριστημένος. Προσπάθησα πολύ, εύχομαι να μην προσβάλω κανένα που είναι μικρό. Αν δεν σας ικανοποιεί αποκλείστε με.

53.doc

[DinMacXanthi]

Aft, εγώ είμαι σίγουρος πως προσπάθησες να γράψεις περισσότερο απ'ότι άλλα μέλη σε προηγούμενα write-offs (βάζω κι εμένα μέσα) οπότε, αφού σου βγήκε 1650+ λέξεις, είσαι ασφαλής.

 

Καλή επιτυχία και στους 3 σας. Περιμένω να διαβάσω 3 δουλεμένες ιστορίες (με μια πολύ ενδιαφέρουσα αρχή από τον γιατρό μας)

[Drake Ramore]

Aft, εγώ είμαι σίγουρος πως προσπάθησες να γράψεις περισσότερο απ'ότι άλλα μέλη σε προηγούμενα write-offs

 

Είναι φορές, που ακόμη και η προσπάθεια πρέπει να εκτιμάται. Πόσο μάλλον όταν γίνεται δύο φορές.

 

Aft, και για εσένα δεν υπάρχει πρόβλημα με τις 1650+ λέξεις.

 

 

 

[AftPeakTank]

Εμείς ψηφίζουμε;

 

Απλώς για να ξέρεις Ντιν, μια καλοδουλεμένη δική μου είναι χειρότερη από την πιο πρόχειρη δική σας...

[DinMacXanthi]

Κι εγώ Αφτ σου λέω (και στο υπογράφω) πως αν στήσω την μπάλα οπουδήποτε 2 μέτρα έξω από την μεγάλη περιοχή, με το αριστερό μου πόδι μπορώ να στείλω την μπάλα στο παραθυράκι της εστίας 8 φορές στις 10.

Δεν είμαι επαγγελματίας όμως, ούτε θα γίνω ποτέ. Επειδή όμως δεν παίζω στην ΠΑΟΚάρα ας πούμε, θα σταματήσω να κλωτσάω το τόπι;

[AftPeakTank]

Κι εγώ Αφτ σου λέω (και στο υπογράφω) πως αν στήσω την μπάλα οπουδήποτε 2 μέτρα έξω από την μεγάλη περιοχή, με το αριστερό μου πόδι μπορώ να στείλω την μπάλα στο παραθυράκι της εστίας 8 φορές στις 10.

Δεν είμαι επαγγελματίας όμως, ούτε θα γίνω ποτέ. Επειδή όμως δεν παίζω στην ΠΑΟΚάρα ας πούμε, θα σταματήσω να κλωτσάω το τόπι;

 

Όχι εννοείται...

 

Βέβαια θα ...ΠΑΟΚ; χαχα

 

αστειεύομαι φυσικά!Δεν πολυασχολούμαι με αθλητικά...

 

Για πες τώρα, εμείς μπορούμε να κάνουμε κριτική και να ψηφίσουμε;

[Stanley]

Ρε Αφτ,λιγη αυτοπεποίθηση δεν κάνει κακό στην συγγραφή...Περνάει και στο ύφος του κειμένου.

 

Ντιν,μπαοκάρα είσαι;;Άμα είσα αριστερός,θα το ξέρεις,και άμπαλος να είσαι θα παίξεις κάπου,ένεκα σπανιότητας!γενικά το λέω,όχι για σένα!

 

Οπότε...εγώ έμεινα μόνο;!

Edited August 26, 2010 by Stanley

[Tattoman]

Α,και...αν είναι γύρω στις 3300 δεν υπάρχει πρόβλημα...Ε;

 

Απο εμένα είναι οκ, αν δεν έχουν πρόβλημα και οι υπόλοιποι διαγωνιζόμενοι.

 

 

 

no problem

[Tattoman]

εμείς ψηφίζουμε;

 

 

[Stanley]

Φαντάζομαι πως ναι,poll δεν γίνεται...;

[Drake Ramore]

Αν θέλετε να ψηφίσετε, ψηφίζετε.

Αν και, μιας και διαγωνίζεστε θα ήταν ορθότερο να μην το κάνετε.

[Tattoman]

παιδιά τι λέτε;