dagoncult Posted September 16, 2012 Share Posted September 16, 2012 1) Το κορίτσι της διπλανής πόρτας - Jack Ketchum 2) Γουέντιγκο - Algernon Blackwood 3) Το ασήμι που ουρλιάζει - Αβραάμ Κάουα (πρώτη επαφή) 4) Μάτια - Jesus Ignacio Aldapuerta (πρώτη επαφή) 5) Η νεράιδα των δοντιών - Graham Joyce 6) Αρμαγεδδών - Graham Masterton Διάβασα το Αρμαγεδδών (Blind Panic), του Graham Masterton, από Jemma Press. Έφυγε πάρα πολύ γρήγορα, μέσα σε μια μέρα. Το πρώτο που πρέπει να ξεκαθαρίσω είναι πως το βιβλίο ενδείκνυται μόνο για όσους έχουν ήδη έρθει σε επαφή με τη σειρά του Μανιτού. Για κάποιον που ακούει για πρώτη φορά τα ονόματα 'Χάρυ Έρσκιν' και 'Μισκουαμάκους', θα έλεγα ότι δεν πολυέχει νόημα να ασχοληθεί με τούτο το ποστ (αλλά μπορεί να πιάσει το πρώτο βιβλίο της σειράς κι αν του αρέσει να προχωρήσει στα επόμενα ). Λοιπόν, στο Αρμαγεδδών, ο μεγάλος Ινδιάνος σαμάνος υλοποιείται ξανά στον κόσμο των ζωντανών και φυσικά ο στόχος του δεν μπορεί να είναι άλλος από την ολοκληρωτική καταστροφή των χλομών προσώπων που έκλεψαν τη γη των προγόνων του κι έσβησαν τον πολιτισμό τους από τον χάρτη. Όπως πάντα, ο Μισκουαμάκους αρνείται να 'θάψει το τσεκούρι του πολέμου'. Δέσμιος του μίσους του (για τα δεινά του παρελθόντος που υπέστη ο λαός του από τους κατακτητές), εμμένει σταθερά στην προσωπική του βεντέτα με τους λευκούς (ή μάλλον τους απογόνους των λευκών). Φυσιολογικά, η ετεροχρονισμένη εκδίκησή του στρέφεται (ξανά) ενάντια στον σύγχρονο δυτικό πολιτισμό των Ηνωμένων Πολιτειών, που καταρρέει ταχύτατα με ιδιαίτερη άνεση (κι ίσως και με κάποια έλλειψη πρωτοτυπίας, μολονότι η επίθεση Εκείνου Που Φέρνει Τον Τρόμο είναι ομολογουμένως σαρωτική). Υπόθεση: Ο Μισκουαμάκους επανέρχεται χρησιμοποιώντας μία νέα ινδιάνικη μαγεία. Τούτη τη φορά εκμεταλλεύεται άλλα πνεύματα Ινδιάνων θαυματοποιών για να αποκτήσει πρόσβαση στον υλικό κόσμο. Μέσα από τις δικές τους εκτοπλασματικές υλοποιήσεις και με τη βοήθεια των τρομερών Φονιάδων των Ματιών (πρωτότυποι, έξτρα τρομαχτικοί δαίμονες με εμφάνιση φέρετρου που περπατάει!!), προκαλεί την ακαριαία τύφλωση μεγάλων τμημάτων του αμερικάνικου πληθυσμού (θύμα κι ο ίδιος ο πρόεδρος του κράτος!), με επακόλουθες καταστροφικές συνέπειες. Σκοπός του, προφανώς, είναι να τυφλώσει όλα τα χλωμά πρόσωπα κι έπειτα να ξαποστείλει τον πολιτισμό τους εγκαθιδρύοντας ξανά την ισχύ των ινδιάνικων φυλών (και κάπου στο βάθος παραμονεύουν κι οι Μεγάλοι Παλαιοί). Ο Χάρυ Έρσκιν θα βρεθεί για ακόμα μια φορά στον δρόμο του. Πλοκή: Όχι καλά. Μάλλον δυσαρεστημένος είμαι. Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου αναλώνεται σε σκηνές με πρωταγωνιστές οι οποίοι δεν παίζουν κανένα ρόλο στην κεντρική ιστορία, ούτε επηρεάζουν το τελικό ξεκαθάρισμα. Πιο συγκεκριμένα, οι πρωταγωνιστές αυτοί είναι ο πρόεδρος των Η.Π., μια παρέα νεαρών που πάνε για κατασκήνωση (και τους βρίσκει το κακό) και μια νταλικέρισσα με την θεία της. Η ιστορία ακολουθεί την πορεία όλων αυτών (και φυσικά του Έρσκιν), καθώς πασχίζουν να βγάλουν άκρη (συχνότερα απλά να επιβιώσουν) μέσα στο χάος που σκορπάει ο Μισκουαμάκους. Οι δρόμοι τους, τελικά, συγκλίνουν με αυτούς του σατανικού σαμάνου και του τσαρλατάνου-μέντιουμ, όμως αυτό γίνεται πολύ καθυστερημένα και, κυρίως, αυτή η σύγκλιση δεν φαίνεται να έχει καμία ιδιαίτερη αξία ως προς την έκβαση της μάχης. Στην πραγματικότητα, έτσι όπως το βλέπω, ο Χάρυ (μαζί με την φίλη του, και πραγματικό μέντιουμ, Αμέλια) κι ακόμα ένα πρόσωπο που εμφανίζεται στην ιστορία κι όντως διαδραματίζει σημαντικό ρόλο, θα μπορούσαν να είναι οι μοναδικοί πρωταγωνιστές (μαζί φυσικά με τον Μισκουαμάκους). Λόγος: Εδώ είχα προβλήματα. Ειδικά στις πρώτες εβδομήντα με εκατό σελίδες, διάβαζα ένα βιβλίο το οποίο κάθε τρεις και λίγο φρόντιζε να μπερδεύει την αναγνωστική μου ανάσα πετώντας με έξω. Την βασική εμπλοκή την δημιούργησαν τα πάρα πολλά 'και' που συνάντησα, τα οποία συχνά έπεφταν βροχή το ένα πίσω από το άλλο μέσα στην πρόταση. Δεν ξέρω τι να πω... λες και βαριόταν ο τύπος να κάτσει να γράψε πέντε λόγια παραπάνω και τα ξεπέταγε όλα τσοντάροντάς τους μπροστά ένα 'και'. Τρόμος: Αρχικά, να πω ότι γουστάρω τρελά τον Μισκουαμάκους. Απίστευτα αποφασισμένος! Aυτό που με φτιάχνει πάνω απ' όλα, είναι ότι συνδυάζει τον υπερφυσικό τρόμο που προκαλεί ένα κακόβουλο ανθρώπινο πνεύμα, με τον κοσμικό φόβο της άνοης παρουσίας των Μεγάλων Παλαιών. Επιπλέον, το (από το πρώτο βιβλίο σταθερό) υπόβαθρο της ινδιάνικης μυθολογίας (κόντρα στον σύγχρονο πολιτισμό), με τα τελετουργικά και τους δαίμονές της, προσθέτει για μένα ένα γενναίο μερίδιο πρωτοτυπίας στην όλη υπόθεση. Λοιπόν, κατά τη γνώμη μου ο τρόμος ήταν σε σχετικά υψηλά επίπεδα στο Αρμαγεδδών. Αρκετά έντονες (ως σπλάτερ) οι περιγραφές σε σημεία (για μένα ένα από τα ατού του Μάστερτον), καθώς η ιστορία προχωρά μέσα σε ένα αυξανόμενο κλίμα καταστροφής. Από κοντά κι οι καθιερωμένες σεάνς του Έρσκιν (που συχνά καταλήγουν σε μακελειό). Αυτό που μου άρεσε ιδιαίτερα ήταν οι Φονιάδες των Ματιών. Χώρια από την καταστροφική τους δράση, θα έλεγα ότι όλα τα λεφτά ήταν η ζοφερή/επιβλητική εμφάνισή τους (όπως έγραψα και προηγουμένως, πρόκειται για φέρετρα με αρθρωτά πόδια και χέρια. Μπρρρ...!!). Τώρα, οι Φονιάδες των ματιών ήταν τρομακτικοί, αλλά αν απομόνωνα μία μόνο δυνατή εικόνα τρόμου από το Αρμαγεδδών, αυτή θα ήταν η εικόνα μιας αλλόκοτης γιγάντιας καρδιάς που πάλλεται αιωρούμενη στον αέρα στάζοντας αίμα (κι όχι μόνο). Τέλος, σε ότι έχει να κάνει με τον τρόμο, δεν γίνεται να μην αναφερθώ στην πρώτη μου συνάντηση με μια (αλλοιωμένη) επανάληψη της κεντρικής (εκπληκτικά πρωτότυπης) ιδέας του διηγήματος 'Στους Λόφους, Οι Πόλεις', του Κ.Μπάρκερ (Τα Βιβλία του Αίματος 1). Έναρξη: Υπάρχουν δυο μικρά κεφαλαιάκια στην αρχή, κοντά 4,5 σελίδες. Αυτά δεν είναι η έναρξη. Η έναρξη είναι στο τρίτο κεφάλαιο. Για το φινάλε: Δεν το κόβω για φινάλε. Σιγά μην δεν ξανάρθει. Κατά τα άλλα, το τέλος της ιστορίας περιέχει την πρώτη ανοιχτή παραδοχή (αν δεν κάνω λάθος), από την πλευρά του Μισκουαμάκους, της αξίας του Χάρυ Έρσκιν ως αντιπάλου. Κουλ. Το κλείσιμο, με την προϋπόθεση ότι θα υπάρξει κι επόμενο βιβλίο, είναι ίσως το μοναδικό στήριγμα για την (το λιγότερο) άτυχη επιλογή του προέδρου των Η.Π. στη θέση ενός από τους πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες. Γενικά: Δεν την βρήκα και πολύ προσεγμένη ιστορία. Μου αρέσει πολύ ο Μάστερτον, αλλά πιστεύω πως στο συγκεκριμένο βιβλίο 1) οι περισσότεροι πρωταγωνιστές δεν παίζουν ουσιαστικό ρόλο στην ιστορία και 2) υπήρχε αυτό το πρόβλημα στον λόγο, με τα άπειρα 'και'. Σ' αυτά τα δύο παραπάνω, προσθέτω και τις πληροφορίες για τις προηγούμενες περιπέτειες του Έρσκιν ενάντια στον Μισκουαμάκους, που δίνονται εντελώς τηλεγραφικά. Κι έτσι, (για να μην καταλήξω ότι η ιστορία δεν είναι τίμια) καταλήγω ότι η ιστορία δεν είναι προσεγμένη. Καλύτερα στην τελική να έβγαζε έναν ογκόλιθο σαν τον Ενταφιασμό ή μια μικρή ιστορία 150 σελίδων μόνο με τον Έρσκιν. Κρίμα πάντως ρε γμτ, γιατί πιστεύω ότι στο θέμα του τρόμου υπήρχε πολύ γερή δόση φαντασίας και πρωτοτυπίας... Λαθάκι(?): Σελ. 19: Ο Έρσκιν μάς λέει ότι μένει στο σπίτι του φίλου του, Μάρκο Ερνάντες, που έχει πάει στην Ευρώπη με την ορχήστρα του Τζο Μοράλες. Σελ 24: Ο Έρσκιν μιλάει στο τηλέφωνο με την Αμέλια, και της λέει πως μένει στο σπίτι του φίλου του, του Μάρκο Μοράλες. Υγ: Δεν θυμάμαι αν έχει ξανασυμβεί, αλλά νομίζω πως για πρώτη φορά ο Μισκουαμάκους δίνει μια ευκαιρία στους λευκούς. Με τους δικούς του όρους, αλλά ευκαιρία... 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted September 18, 2012 Share Posted September 18, 2012 Μετά από ένα ΕΦ διάλειμμα παρέα με τον Douglas Adams, επιστρέφω στο Project, συνεχίζοντας μάλλον με Scott Sigler και το μυθιστόρημα "Ιός". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted September 18, 2012 Share Posted September 18, 2012 Μετά από ένα ΕΦ διάλειμμα παρέα με τον Douglas Adams, επιστρέφω στο Project, συνεχίζοντας μάλλον με Scott Sigler και το μυθιστόρημα "Ιός". Αυτό είναι θρίλερ εφ. Θα σου αρέσει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BlackCatGirl Posted September 18, 2012 Share Posted September 18, 2012 Τελείωσα και την Καρμίλλα του J.S. Le Fanu και βρήκα το βιβλίο τρομερά ταιριαστό στις προτιμήσεις μου. Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή: Σε ένα απομονωμένο σημείο της Αυστρίας, σε ένα μεγαλοπρεπή πύργο, μένει μια νεαρή κοπέλα με τον πατέρα της. Η ζωή εκεί είναι ιδιαίτερα ανιαρή, ιδιαίτερα για τη κοπέλα που ψάχνει τρόπους να σκοτώσει την ώρα της. Ένα αναπάντεχο συμβάν με μια άμαξα, είναι η αφορμή για να βρει συντροφιά η νεαρή Λώρα, καθώς μία από τους επιβάτες της άμαξας φιλοξενείται τελικά στον πύργο, μετά από ατύχημα που είχε. Η κοπέλα αυτή κρύβει πολλά μυστικά, έχει περίεργες συνήθειες και αποκτά με τη Λώρα ένα ιδιαίτερο δέσιμο, αίσθημα πρωτόγνωρο για τη τελευταία. Η περιγραφή των εικόνων είναι συναρπαστική. Γοτθικά σκηνικά, ομιχλώδη τοπία, άμαξες, περίεργοι επισκέπτες, αλλόκοτα συμβάντα.Το βιβλίο χωρίζεται σε μικρές ενότητες, καθώς η πλοκή ξετυλίγεται μέσα από επιστολές της Λώρας, η οποία διηγείται το περιστατικό κάποια χρόνια μετά, ακόμα αναστατωμένη. Στα πολύ θετικά του βιβλίου βρήκα την πολύ καλή δουλειά της Μ. Γιακανίκη, η οποία δεν έκανε απλά τη μετάφραση, αλλά συμπεριέλαβε πολλές πληροφορίες για τους βρικόλακες (και όχι μόνο) στην εισαγωγή, και έκανε αρκετά (μη μονολεκτικά) και ουσιώδη σχόλια μέσα στο βιβλίο, με τη μορφή των σημειώσεων στο τέλος. Έτσι έμαθα αρκετά και θυμήθηκα ακόμα περισσότερα για το αγαπημένο μου θέμα (η επανάληψη μήτηρ μαθήσεως). Τέλος, το βιβλίο περιλαμβάνει ένα ακόμα διήγημα του Le Fanu, τους "Φασματικούς Εραστές", το οποίο αν και σύντομο καταφέρνει να πετύχει το σκοπό του. Με πολλά υπερφυσικά στοιχεία, μου άρεσε και αυτό πολύ. Η Καρμίλλα είναι απόλυτα αισθησιακή, σαγηνευτική και σκοτεινή..Το καλύτερο κλείσιμο του project που θα μπορούσα να κάνω. Προτείνεται 10000%. υ.γ: Τώρα που τελείωσα το project, τι κερδίζω;; 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Alucard Posted September 18, 2012 Share Posted September 18, 2012 Ουουου, γατουλίσα μας, νομίζω θα σου αρέσει πάααρα πολύ αυτό. Λίγο παλαιομοδίτικο, αλλά ταυτόχρονα καταπληκτικά σύγχρονο. Σαν ανοιχτό βιβλίο με διαβάζεις.. Και εγώ πιστεύω πως θα τη βρω ακριβώς στα γούστα μου.. Και εγώ νομίζω πως θα σου αρέσει, Βάσω! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tsathoggua Posted September 18, 2012 Share Posted September 18, 2012 Η Carmilla έχει βγει και σε τραγουδάκι: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Spyrex Posted October 6, 2012 Share Posted October 6, 2012 King Stephen- Σάλεμς Λοτ Peter Straub- Κόκο S.P. Somtow- Ματωμένο Φεγγάρι Graham Masterton- Δαιμονισμένη ταξιαρχία H.P. Lovecraft- Τα βουνά της τρέλας Mary Shelley- Frankenstein Dean Koontz- Όσα ξέρει η νύχτα Jack Ketchum- Red Clive Barker- Hellraiser Poppy Z. Brite- Θεσπέσιο πτώμα Peter James- Ο θάνατος σου πάει Herbert James- Άλλοι Brian Lumley- Νεκροσκόπος Υ.Γ. Για όλους ισχύει η πρώτη επαφή εκτός του Stephen King. 6) S.P. Somtow- Ματωμένο Φεγγάρι(7/10) Το βιβλίο αυτό, ήταν τελικά κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που περίμενα. Το βιβλίο είναι καλογραμμένο και σε πολλά σημεία δυνατό, αλλά η τελική εντύπωσή μου δεν είναι η καλύτερη δυνατή. Ο λόγος είναι αυτό που είπα πριν, ότι τελικά ήταν κάτι άλλο από αυτό που περίμενα. Περίμενα κάτι σε στυλ Underworld, μολονότι έχει να κάνει μόνο με λυκανθρώπους το βιβλίο. Επίσης, το βιβλίο με δυσκόλεψε πολύ στο διάβασμα, γιατί προχωρούσε γρήγορα. Αντικειμενικά, θα έλεγα πως το βιβλίο είναι καλό, προσωπικά όμως δεν ήταν του γούστου μου. Επίσης, με απογοήτευσε όσο δεν πάει το τέλος και δεν εννοώ τις πλέον τελευταίες σελίδες, αλλά αυτές που προηγήθηκαν. Υ.Γ. Αλήθεια, όσοι έχετε διαβάσει το βιβλίο, πώς σας φάνηκε η μετάφραση; Προσωπικά, τη βρήκα πολύ κακή... Ένας άλλος λόγος που δυσκολεύτηκα στο διάβασμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted October 28, 2012 Share Posted October 28, 2012 Μετά από ένα ΕΦ διάλειμμα παρέα με τον Douglas Adams, επιστρέφω στο Project, συνεχίζοντας μάλλον με Scott Sigler και το μυθιστόρημα "Ιός". Δεν άντεξα και παράτησα την παραπάνω ρηχή κλισεδούμπα στις 100 σελίδες περίπου, και έπιασα το βιβλίο ενός αληθινού λογοτέχνη. Χοσέ Κάρλος Σομόθα, "Η γυναίκα με το νούμερο 13". Αν κάποιος αδαής τολμήσει να πει πως ο Τρόμος είναι παρα-λογοτεχνία ή κάτι τέτοιο, αυτό θα ήταν ένα από τα βιβλία που θα του πρότεινα για να αλλάξει γνώμη. Συνολικά, από τα πιο μεστά μυθιστορήματα που διάβασα φέτος, και τα τελευταία χρόνια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted October 29, 2012 Share Posted October 29, 2012 Μετά από ένα ΕΦ διάλειμμα παρέα με τον Douglas Adams, επιστρέφω στο Project, συνεχίζοντας μάλλον με Scott Sigler και το μυθιστόρημα "Ιός". Δεν άντεξα και παράτησα την παραπάνω ρηχή κλισεδούμπα στις 100 σελίδες περίπου Χμμμ, ναι, έπρεπε να το πω ότι είναι παλπ και να μην περιμένεις τίποτα φοβερό από ιδέα-περιεχόμενο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted November 13, 2012 Share Posted November 13, 2012 (edited) -Mark Danielewski - House of Leaves -Αντώνης Κρύσιλας - Το Στόμα του Διαβόλου Τζίλιαν Φλιν - Σκοτεινός Τόπος Edward Lee - Οι Γυναίκες με τα Μαύρα -Αβραάμ Κάουα - Νεκρό Δέρμα -Michael Marshall Smith - The Straw Men -Scott Smith The Ruins -Jose Carlos Somoza - Η γυναίκα με το νούμερο 13 -Clive Barker "Hellraiser" -Jonathan Carroll - The Land of Laughs - - - Αγόρασα το hellbound heart απο το παζάρι της Θεσσαλονίκης και το τέλειωσα χθες. Επιτέλους, ο Barker των books of blood, ξανά. Μου άρεσε, αν και υπολόγιζα να δώσει λίγο περισσότερο χώρο στην περιγραφή του άλλου κόσμου. Έχει άλλα βιβλία με τους Κενοβιάτες; Μπορεί με τις ταινίες να έγινε τόσο γνωστη, αλλά γενικά, η ιστορία είναι στον πυρήνα της ιδιαίτερα απλή: χρησιμοποιεί μια ιδέα (το κουτί) και μια "τρομάρα" (τη φύση και το m.o. του κακού της υπόθεσης) και γράφει ένα μεγααααλο διήγημα. Έχω καταλήξει πως εκει καταφέρνει να με κερδίσει ο barker σαν αναγνώστη. Όταν κρατάει τα πράγματα απλα, και χρησιμοποιεί το μεγάλο ταλέντο του για να τα αποδώσει. Μπράβο και στον Νίκο για τη μετάφραση. Συνεχίζω με το The Land of Laughs του Jonathan Carroll. Edited November 14, 2012 by DinMacXanthi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted November 13, 2012 Share Posted November 13, 2012 1) Stephen King, Σάλεμ'ς Λοτ ή το Κρυφό παράθυρο, μπορεί και τα δύο (πρώτη επαφή) 2) Το ημερολόγιο της Έλινορ Ντρουζ. Μάπα ακόυγεται, αλλά έστω (πρώτη επαφή) 3) Adam Roberts, I am Scrooge mush-up literature (πρώτη επαφή) 4) Paul Feval, η πόλη των Βαμπίρ 5) Peter Straub, Koko (πρώτη επαφή) 6) Anne Rice, Μέμνοχ ο διάβολος, (πρώτη επαφή) 7) Brian Lumley Psychomech ή το Νεκροσκόπο, μπορεί και τα δύο (πρώτη επαφή) 8) James Herbert , Οι Άλλοι, (μάλλον πρώτη επαφή, δεν είμαι σίγουρη όμως) 9) Bentley Little, Αποκάλυψη 10) Νικολάι Γκόγκολ, Οι πεθαμένες ψυχές. 11) Ramsey Campbell, Κραυγή από την κόλαση 12) Patric Somtow, το Ματωμένο Φεγγάρι (πρώτη επαφή) 13) Αβραάμ Κάουα, Νεκρό Δέρμα. Κι ένα fill-up με Αντώνη Τουμανίδη και Trapped-Παγιδευμένοι Θα ήθελα κάπου εκεί να στριμώξω έναν Τζακ Κέτσαμ, αλλά δεν ξέρω αν θέλω να πετάξω κάποιο από τα άλλα γι αν χωρέσει αυτό. Μάλλον άστο καλύτερα. Θα διαβάσω ΚΑΙ αυτό. Χιχι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted November 19, 2012 Share Posted November 19, 2012 -Mark Danielewski - House of Leaves -Αντώνης Κρύσιλας - Το Στόμα του Διαβόλου Τζίλιαν Φλιν - Σκοτεινός Τόπος Edward Lee - Οι Γυναίκες με τα Μαύρα -Αβραάμ Κάουα - Νεκρό Δέρμα -Michael Marshall Smith - The Straw Men -Scott Smith The Ruins -Jose Carlos Somoza - Η γυναίκα με το νούμερο 13 -Clive Barker "Hellraiser" -Jonathan Carroll - The Land of Laughs - - - Το The Land of Laughs βρέθηκε μπροστά μου από σπόντα, αλλά άξιζε τον κόπο. Ο Carroll είναι γνωστός σαν συγγραφέας μαγικού ρεαλισμού και slipstream, και το πρώτο του βιβλίο "the Land of Laughs" δεν διαφέρει. Ξεκινάει σχεδόν σαν ένα ανάλαφρο ρεαλιστικό ανάγνωσμα το οποίο κυλάει σιγά-σιγά στη ζώνη του Λυκόφωτος. Υπαινικτικός τρόμος στο maximum, πάντα υπάρχει μια απροσδιόριστη αίσθηση ανησυχίας, κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης. Δεν είναι ο τρόμος του King ή του Lovecraft, αλλά το βιβλίο είναι σίγουρα καλογραμμένο, και οι χαρακτήρες πιστευτοί. Το τρομόμετρο κυμάνθηκε σε χαμηλά επίπεδα, όμως υπάρχει μια σκηνή στην οποία βάρεσε κόκκινο. Μια κανονική σφαλιάρα στον αναγνώστη, λίγες σελίδες μετά τα μισά του βιβλίου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted December 9, 2012 Share Posted December 9, 2012 -Mark Danielewski - House of Leaves -Αντώνης Κρύσιλας - Το Στόμα του Διαβόλου Τζίλιαν Φλιν - Σκοτεινός Τόπος Edward Lee - Οι Γυναίκες με τα Μαύρα -Αβραάμ Κάουα - Νεκρό Δέρμα -Michael Marshall Smith - The Straw Men -Scott Smith - The Ruins -Jose Carlos Somoza - Η γυναίκα με το νούμερο 13 -Clive Barker "Hellraiser" -Jonathan Carroll - The Land of Laughs - - - William Golding - Lord of the Flies Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted December 9, 2012 Share Posted December 9, 2012 Το Lord of he Flies πιάνεται για τρόμου; Έχει κάποιες σκηνές που θα μπορούσαν να θεωρηθούν τρομαχτικές αλλά μόνο αυτό. Πολύ βαρετό και δε μου άρεσε καθόλου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tsathoggua Posted December 14, 2012 Share Posted December 14, 2012 1) Δράκουλας - Bram Stoker 2) Nocturary - Thomas Ligotti 3) Το καταραμένο παιχνίδι - Clive Barker 4) Where the summer ends - Karl Edward Wagner 5) Τhe throne of bones - Brian McNaughton 6) The howling man - Charles Beaumont 7) Demons by daylight - Ramsey Campbell 8) Necromancies and netherworlds - Darrell Schweitzer 9) Νυχτερινή βάρδια - Stephen King 10) From the heart of darkness - David Drake 11) Night terrors - E. F. Benson Τελείωσα το Demons by daylight του R. Campbell. Πρέπει να είναι η δεύτερη συλλογή που κυκλοφόρησε ο συγγραφέας, μετά μια πρώτη συλλογή με ιστορίες της μυθολογίας Κθούλου. Οι περισσότερες ιστορίες έχουν ενδιαφέρον και ο Campbell γράφει καλά αλλά -όπως έγραψα και αλλού- πολλές φορές δεν καταλαβαίνεις τι ακριβώς γίνεται. Θα έλεγα πως ο τύπος γράφει έχοντας στο μυαλό του μόνο μια εντύπωση ή μια ατμόσφαιρα παρά μια συμπαγή πλοκή. Καταφέρνει πάντως να δημιουργήσει ανησυχία στον αναγνώστη σε διηγήματα όπως τα The interloper ή το The Guy. Η ιστορία που ξεχώρισα πάντως ήταν η λαβκραφτική The Franklyn paragraphs, η οποία υποτίθεται πως περιγράφει την αλληλογραφία του Campbell με τον φανταστικό συγγραφέα Errol Undercliffe και μπλέκει και ένα πολύ παράξενο βιβλίο στην πλοκή. Αξιόλογη συλλογή σε γενικές γραμμές. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted December 27, 2012 Share Posted December 27, 2012 -Mark Danielewski - House of Leaves -Αντώνης Κρύσιλας - Το Στόμα του Διαβόλου Τζίλιαν Φλιν - Σκοτεινός Τόπος Edward Lee - Οι Γυναίκες με τα Μαύρα -Αβραάμ Κάουα - Νεκρό Δέρμα -Michael Marshall Smith - The Straw Men -Scott Smith - The Ruins -Jose Carlos Somoza - Η γυναίκα με το νούμερο 13 -Clive Barker "Hellraiser" -Jonathan Carroll - The Land of Laughs - William Golding - Lord of the Flies -Σταμάτης Λαδικός - Camera Obscura - Λίγο πριν το μεσημέρι ξεκίνησα το βιβλίο του Σταμάτη, το οποίο και ολοκλήρωσα πριν περίπου 3 λεπτά. Έφυγε νεράκι, και θα κάνω τα σχόλια μου στο τόπικ του βιβλίου μέσα στις επόμενες ημέρες. Ένα βιβλίο έμεινε, λοιπόν, για να κλείσω το ταμείο του Project 13 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted January 9, 2013 Share Posted January 9, 2013 1) Το κορίτσι της διπλανής πόρτας - Jack Ketchum 2) Γουέντιγκο - Algernon Blackwood 3) Το ασήμι που ουρλιάζει - Αβραάμ Κάουα (πρώτη επαφή) 4) Μάτια - Jesus Ignacio Aldapuerta (πρώτη επαφή) 5) Η νεράιδα των δοντιών - Graham Joyce 6) Αρμαγεδδών - Graham Masterton 7) Λάμψη - Stephen King Διάβασα κι εγώ το Κορίτσι της Διπλανής Πόρτας. Ξέρω πως τον γουστάρετε τρελά, αλλά εμένα δεν με ενθουσίασε. Δύο ήταν τα ζητήματα που με εμπόδισαν: 1)Προσωπικά, χρειαζόμουν ένα υπόβαθρο για όλα αυτά που συνέβησαν (πχ μεγαλύτερη ανάπτυξη του χαρακτήρα της Ρουθ). Νομίζω θα με βοηθούσε ώστε να μπω περισσότερο μέσα στην υπόθεση. 2)Ο λόγος ήταν καλός, αλλά δεν με βύθισε στην ιστορία. Για τον τρόμο: Δεν έχουμε να κάνουμε με υπερφυσικό τρόμο. Στο δικό μου ζύγι, αρκετά συχνά, αυτό σημαίνει αμέσως μείον 20-30% στον τρόμο της ιστορίας, μπορεί και παραπάνω. Κατά τα άλλα, γίνονται μερικά άσχημα πράγματα τα οποία ίσως και να με είχαν σοκάρει περισσότερο, αλλά μετά τα Μάτια (του Αλνταπουέρτα) τα καφριλίκια που συνάντησα στο Κορίτσι έμοιαζαν, ας πούμε, με παιδική χαρά (εκεί που ο Κέτσαμ λέει 'Δεν θα σας πω τι έγινε μετά', ο Αλνταπουέρτα λέει 'αυτό που θέλω να σας πω είναι τι ακριβώς έγινε μετά'). Προφανώς, ο τρόμος στην ιστορία δεν πατάει (μόνο) στις σκηνές βίας, αλλά κυριότερα στις σκέψεις που γεννιούνται αν αναλογιστεί κανείς τη στάση του κεντρικού ήρωα και τα χαρακτηριστικά της ομάδας των θυτών. Οκ, σ' αυτό πάω πάσο, αυτό ήταν το πιο τρομαχτικό (όπως ανησυχητικό/τρομαχτικό ήταν και το φινάλε). Ωστόσο, ούτε εδώ βρήκα το κάτι παραπάνω. Πιο συγκεκριμένα (κι εδώ κολλάει για μένα κι η απουσία υπερφυσικού τρόμου), αυτό που εννοώ είναι ότι ναι μεν τις ασχήμιες στην ιστορία του Κέτσαμ τις κάνουν άνθρωποι, αλλά αν υπάρχει ένα πράγμα για το οποίο δεν χωράει καμία αμφιβολία πως είναι ικανοί οι άνθρωποι, αυτό είναι οι ασχήμιες (και μάλιστα απείρως χειρότερες από αυτές που παρακολουθούμε στο Κορίτσι). Τελικό συμπέρασμα: Καλό, αλλά δεν θα μου μείνει και αξέχαστο... ...όπως αξέχαστη δεν θα μου μείνει και η Λάμψη, του Κινγκ. Εδώ έφταιξε τόσο το γεγονός ότι έχω δει την ταινία, όσο και το ότι, όπως το είδα, υπήρχαν πολλά άλματα πίσω στον χρόνο, όπου ο Βασιλιάς έδινε πληροφορίες (αναμνήσεις/σκέψεις) για τους ήρωές του. Ειδικά αυτά τα άλματα με κούρασαν αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης... ...και τελικά, αν και δεν είχα και πολλές ελπίδες, την κατάσταση για τα δύο προηγούμενα ήρθε να ξελασπώσει με το παραπάνω το The Wendigo, του Blackwood. Μια σύντομη προσπάθεια να το βρω στα Ελληνικά δεν οδήγησε πουθενά, οπότε – μιας κι έτσι κι αλλιώς είναι μικρούλι – το κατέβασα και το διάβασα στα Αγγλικά. Τι να πω, η ιστορία είναι του 1910, επομένως δεν αποπνέει φρεσκαδούρα. Μικρό το κακό, μιας και βρήκα απλώς Εξαιρετικό τον τρόπο με τον οποίο ο Μπλάκγουντ χειρίζεται το υλικό του. Έμοιαζε λες και κάθε σκηνή ήταν τοποθετημένη με σκοπό να κλιμακώσει την ατμόσφαιρα, να υπαινιχθεί μια νέα φρίκη, λες και κάθε λέξη ήταν τοποθετημένη με σκοπό να μεταφέρει τις αντιδράσεις, την ένταση και τον τρόμο των πρωταγωνιστών, αυξάνοντας ταυτόχρονα τον τρόμο του αναγνώστη. Ούτε ακρότητες, ούτε τίποτα, όλα (σχεδόν) υπονοούνται. Το ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι πως πολύ συχνά ΔΕΝ είναι η εικόνα που κυριαρχεί, αλλά οι υπόλοιπες αισθήσεις (ακοή, όσφρηση βασικά). Η υπόθεση έχει να κάνει με μια πενταμελή αποστολή που ξεκινάει να κυνηγήσει ταράνδους στα δάση του Καναδά. Αυτό που γίνεται μετά μέσα σ' αυτά τα δάση, καθώς φυσικά κι ο τρόπος που το περιγράφει ο Μπλάκγουντ, είναι τα δύο στοιχεία που κάνουν την ιστορία να λάμπει σαν διαμάντι (παίζει και να χουν δίκιο αυτοί που την θεωρούν ως μια από τις καλύτερες ιστορίες στην παγκόσμια λογοτεχνία τρόμου). Παλιομοδίτικο, αλλά εκπληκτικό. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adicto Posted January 9, 2013 Share Posted January 9, 2013 Aκη νομίζω οι εκδόσεις Locus 7 έχουν κυκλοφορήσει τόσο το Γουέντιγκο όσο και τις Ιτιές (αυτό το έχεις διαβάσει;). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted January 9, 2013 Share Posted January 9, 2013 Η πληροφορία που είχα ήταν πως ήταν εξαντλημένο από εκεί. Ναι, τις είχα ευχαριστηθεί πολύ και τις Ιτιές(αλλά στα Ελληνικά). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted January 12, 2013 Share Posted January 12, 2013 (edited) - Stephen King: Ντούμα Κη - Richard Laymon: The Woods are Dark (πρώτη επαφή) - Dean Koontz: Ο Εφιάλτης Παραφυλάει - H. P. Lovecraft: Στα Βουνά της Τρέλας - Robert Bloch: Ψυχώ - Αnn Rice: Συνέντευξη με ένα Βρυκόλακα (πρώτη επαφή) - M. R. James: Ιστορίες Φαντασμάτων ενός Αρχαιοδίφη (πρώτη επαφή) - Peter Straub: Κόκο - Clive Barker: Hellraiser - Graham Masterton: Ο Παρίας - Arthur Machen: Η Νουβέλα της Μαύρης Σφραγίδας - Simon Clark: Δίψα για Αίμα (πρώτη επαφή) - William Hope Hodgson: Οι Βάρκες του Γκλεν Κάριγκ Μόλις τελείωσα το ''Ψυχώ'' του Ρόμπερτ Μπλοχ. Στο βιβλίο που έχω (εκδόσεις Ερμείας, ν. 32 στην σειρά Γαλαξίας) αναφέρεται ότι η λέξη ''Ψύχωση'' που χρησιμοποιήθηκε σε άλλη Ελληνική έκδοση, είναι επιστημονικός όρος της Ψυχολογίας. Προς αποφυγή λοιπόν τυχόν παρανόησης, ο μεταφραστής της παρούσας έκδοσης χρησιμοποίησε την λέξη ''Ψυχώ''. Όπως ακριβώς δηλαδή και ο Χίτσκοκ στην ταινία. Η ιστορία είναι λίγο- πολύ γνωστή. Ο Νόρμαν Μπέιτς είναι ένας μεσήλικος μοναχικός άνθρωπος που διευθύνει ένα απόμερο μοτέλ. Στερημένος από έρωτα και κοινωνικές συναναστροφές, έχει σαν μοναδική του συντροφιά την ηλικιωμένη του μητέρα και τα περίεργα βιβλία που διαβάζει. Όλα αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα κάτι να πηγαίνει καλά με το μυαλό του. Η πληκτική ρουτίνα της ζωής του θα σπάσει μία βροχερή νύχτα, με την εμφάνιση μίας όμορφης γυναίκας που θα αναζητήσει καταφύγιο στο μοτέλ του. Και τότε μία σκοτεινή πτυχή της προσωπικότητας του θα πάρει το πάνω χέρι, και όλα θα αλλάξουν. Το βιβλίο είναι καλό χωρίς να είναι τίποτα το τρομερό. Το προτείνω για διάβασμα, αλλά μπορεί κανείς να ζήσει και χωρίς αυτό. Δεν είναι must read. Είναι όμως καλογραμμένο και φαντάζομαι ότι στην εποχή του θα είχε κάνει αίσθηση. Είχα δει παλαιότερα το έργο και θυμόμουν έτσι κάποια πράγματα, αλλά ευτυχώς όχι πολλά. Δεν είχα ξεχάσει -φυσικά- την σκηνή στο ντους η οποία είναι από τις πλέον κλασικές στις ταινίες τρόμου. Ξεχωριστή αναφορά πρέπει να γίνει και στον Χίτσκοκ που το μετέφερε επιτυχημένα στο κινηματογράφο, βοηθώντας έτσι τον Μπλοχ να αποκτήσει περαιτέρω φήμη. Μία από τις συνηθισμένες καταστάσεις δηλαδή καλών συγγραφέων που αδίκως βρίσκονται στην αφάνεια, και το αντίστροφο. Και ο Μπλοχ θα έλεγα ότι είναι ένας από αυτούς. Ότι δικό του έχω διαβάσει, μου έχει αρέσει έστω και λίγο. Πιστεύω ότι αξίζει να τον ανακαλύψουν όσοι δεν τον ξέρουν. Edited January 12, 2013 by Δημήτρης 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted January 14, 2013 Share Posted January 14, 2013 Χθες με την ολοκλήρωση του "Σκοτεινό Ημερολόγιο" του Graham Joyce, τέλειωσα το project 13 Έχουμε και κλαίμε: Διάβασα 10 ξένους και 3 Έλληνες, 7 που δεν είχα ξαναδιαβάσει στο παρελθόν, 10 μυθιστορήματα (όλα ξένων) και 3 συλλογές (όλες Ελλήνων). Συνολικά τα βιβλία: (με κόκκινο αυτοί που δεν είχα διαβάσει ξανά) -Mark Danielewski - House of Leaves -Αντώνης Κρύσιλας - Το Στόμα του Διαβόλου Τζίλιαν Φλιν - Σκοτεινός Τόπος Edward Lee - Οι Γυναίκες με τα Μαύρα -Αβραάμ Κάουα - Νεκρό Δέρμα -Michael Marshall Smith - The Straw Men -Scott Smith - The Ruins -Jose Carlos Somoza - Η γυναίκα με το νούμερο 13 -Clive Barker "Hellraiser" -Jonathan Carroll - The Land of Laughs - William Golding - Lord of the Flies -Σταμάτης Λαδικός - Camera Obscura -Graham Joyce - Σκοτεινό Ημερολόγιο Και τώρα, βραβεία: -Βραβείο DinMacXanthiκού Bram Stoker - κατηγορία Μυθιστόρημα: (ασυζητητί) House of Leaves -Βραβείο DinMacXanthiκού Bram Stoker - κατηγορία διήγημα: "Το Γάντι" στο Νεκρό Δέρμα -Χρυσό Βατόμουρο: The Ruins -Βραβείο συνολικού "dafuq did I just read?": Οι Γυναίκες με τα Μαύρα -Βραβείο φάσης "Όχι, ρε μλκ!!": Η προτελευταία σελίδα του "Απλά περαστικός" στο Camera Obscura, και η δεκάρα που πέφτει (και πέφτει και πέφτει...) στο House of Leaves. -Βραβείο πρωτοδιαβαζόμενου (απο μένα): μοιρασιά Mark Danielewski και Jose Carlos Somoza -Βραβείο αξέχαστης ατάκας -κατηγορία 'το τρομόμετρο/creepyμετρο έσπασε': "breathe through the fur" Land of Laughs. -Βραβείο αξέχαστης ατάκας -κατηγορία 'κλαίω από τα γέλια': "Του κόψανε τον γιακουμή!" Οι γυναίκες με τα μαύρα (γειά σου ρε Count Baltar, άρχοντα!) -Βραβείο "Γουστάρουμε Pulpίλα!" Οι γυναίκες με τα μαύρα -Βραβείο "Γουστάρουμε και λογοτεχνία" : Η γυναίκα με το νούμερο 13 Καλή συνέχεια στους υπόλοιπους! 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
melkiades Posted January 14, 2013 Share Posted January 14, 2013 (edited) Ανανεώνω τη λίστα μου αφού έβγαλα το Καλοκαίρι της διαφθοράς του Stephen King που διάβασα αλλά δεν νομίζω ότι θα έπρεπε να βρίσκεται εδώ. Μου μένουν άλλα τρία να προσθέσω κάποια στιγμή. 1. Το υφαντό του Βαμπίρ, Suzy McKee Charnas 2. Η πόλη των Βαμπίρ, Paul Feval 3. Ανάμεσα, Π.Μ. Ζερβός 4. Νεκρό δέρμα, Αβραάμ Κάουα 5. Angel o Darkness, Charles de Lint 6. Γκόλεμ, Γκούσταβ Μέιρινκ 7. Camera Obscura, Σταμάτης Λαδικός 8. ΕΛΟΣ, Πέτρος Τσαλπάτουρος 9. Απόκρημνος χρόνος, Περικλής Μποζινάκης 10. House of Leaves, Mark Danielewski 11. 12. 13. Edited January 14, 2013 by melkiades Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted January 14, 2013 Share Posted January 14, 2013 - William Golding - Lord of the Flies Και ξαναρωτώ (διότι την πρώτη φορά με γράψατε): αυτό θεωρείται τρόμου; Πρέπει να το είχα διαβάσει στη σχολή και σίγουρα έχω δει την ταινία, αλλά δε μου είχε αφήσει τέτοια εντύπωση. Και βαρετό κιόλας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted January 14, 2013 Share Posted January 14, 2013 (edited) - William Golding - Lord of the Flies Και ξαναρωτώ (διότι την πρώτη φορά με γράψατε): αυτό θεωρείται τρόμου; Πρέπει να το είχα διαβάσει στη σχολή και σίγουρα έχω δει την ταινία, αλλά δε μου είχε αφήσει τέτοια εντύπωση. Και βαρετό κιόλας. Δεν θα το χαρακτήριζα ως τρόμου. Τουλάχιστον όχι σαν αντιπροσωπευτικό δείγμα του είδους. Ένα ''κανονικό'' βιβλίο θα έλεγα ότι είναι, που εξετάζει τι μπορεί να συμβεί στον άνθρωπο όταν χάσει την μπάλα και πρέπει να λειτουργήσει κάτω από συνθήκες αφόρητης πίεσης. Δεν ξέρω πως νοείται γενικά, αλλά εγώ έτσι το βλέπω. Καλό ήταν όπως και να 'χει, το προτείνω για διάβασμα. Edited January 14, 2013 by Δημήτρης Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted January 14, 2013 Share Posted January 14, 2013 Δεν νομίζω να είναι τρόμου το Lord Of Flies, όπως λέει και ο Δημήτρης "κανονικό" βιβλίο είναι, με τους όποιους προβληματισμούς για την κοινωνία. Από κει και πέρα εμένα δεν μου φάνηκε βαρετό, καλογραμμένο ήταν και ενδιαφέρον. Γούστα βέβαια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.