Spyrex Posted December 24, 2013 Share Posted December 24, 2013 Για να προλάβω να ολοκληρώσω το project 13, σήμερα θα ξεκινήσω την Carmilla. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted December 26, 2013 Author Share Posted December 26, 2013 Ξεσκαρτάρισμα (των Ketchum, Laymon, Lee). Τρεις ιστορίες που την καθεμιά την γράφει ένας από αυτούς τους συγγραφείς, οι οποίες όλες τους ξεκινούν από μία σκηνή ενος μακελειού. Η καλύτερη από αυτές τις ιστορίες ήταν αυτή του Laymon. Προκαλούσε μια συνεχή αγωνία και διαβαζότανε πολύ γρήγορα και ευχάριστα. Του Lee ανήγαγε το όλο σενάριο σε space και κοσμικές καταστάσεις και είχε πολύ ενδιαφέρον. Του Ketchum ήταν ψιλο-άκυρη, αλλά δεν πειράζει γιατί είχε μέγεθος διηγήματος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mr. R.Carter Posted December 26, 2013 Share Posted December 26, 2013 Ξεσκαρτάρισμα (των Ketchum, Laymon, Lee). Τρεις ιστορίες που την καθεμιά την γράφει ένας από αυτούς τους συγγραφείς, οι οποίες όλες τους ξεκινούν από μία σκηνή ενος μακελειού. Η καλύτερη από αυτές τις ιστορίες ήταν αυτή του Laymon. Προκαλούσε μια συνεχή αγωνία και διαβαζότανε πολύ γρήγορα και ευχάριστα. Του Lee ανήγαγε το όλο σενάριο σε space και κοσμικές καταστάσεις και είχε πολύ ενδιαφέρον. Του Ketchum ήταν ψιλο-άκυρη, αλλά δεν πειράζει γιατί είχε μέγεθος διηγήματος. Του Laymon ξεκινησε εντυπωσιακα αλλα το τελος ηταν μεγαλη απογοητευση. Για μενα η καλη ιστορια ειναι του Lee, ενω ο Κετσαμ παρουσιαζει κατι διαφορετικο σε στυλ Μπουκοφσκι και οπως λες ειναι ψιλοακυρη και μαλλον αδιαφορη. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted December 30, 2013 Author Share Posted December 30, 2013 (edited) Συμβιωτική σαγήνη από τη Charlee Jacob. Σε αυτή την ιστορία, μία άσχημη γυναίκα μετατρέπεται σε βαμπιρ και συνάπτει δεσμό με έναν βιαστή. Η όλη δομή και διαπραγμάτευση είναι dark fantasy, αλλά μετατρέπεται σε horror από τις πολύ ωμές, αποκρουστικές και σε κάποια σημεία αηδιαστικές (σκατολογικές) περιγραφές. Φαίνεται πως η Jacob είναι από τις γυναίκες συγγραφείς που στην προσπάθειά τους να απαλαγούν από το στερεότυπο της "νοικοκυράς με τις ρομαντικές φαντασιώσεις" δεν διστάζουν να γράψουν πιο ωμά από τους άντρες και να επιστρατεύουν ακόμη και τη σκατολογία στο κείμενό τους. Εγώ δεν μασάω από αυτά (δεν με αγγίζουν αλλά ούτε και με προσβάλλουν). Αυτό που λίγο με ενόχλησε ήταν το γεγονός ότι η πλοκή προσωρούσε υπερβολικά αργά και σε πολλά σημεία έδινε την εντύπωση ότι το έγραφε χωρίς να το έχει σχεδιάσει εξαρχής. Έχει όμως το χάρισμα να βομβαρδίζει από αποκρουστικές σκηνές ακόμη και όταν επί της ουσίας δεν γίνεται τίποτα. Εν τέλει, δεν είναι το cup of tea μου, κυρίως επειδή προτιμώ τον ακραίο τρόμο με στοιχεία τρόμου και όχι dark fantasy, αλλά άνετα το συστήνω σε όσους δεν έχουν βαρεθεί ακόμη τις βαμπιρο-ιστορίες των 90s με τα μοντέρνα βαμπίρ που συχνάζουν σε κλαμπ κλπ (ξέρετε τι εννοω). Σίγουρα πάντως είναι αυτό που υπόσχεται η εκδοτική στο οπισθόφυλλο: Ενας αντίλογος προς το λυκόφως, άσχετα αν αυτό γράφτηκε στα 90s και το λυκόφως στα 00s. Edited December 30, 2013 by alien666 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted January 2, 2014 Author Share Posted January 2, 2014 Οι δαίμονες της Νορμανδίας του Graham Masterton: Άνετα το κατατάσσω στα πιο δυνατά έργα του συγγραφέα. Μεστό από τρόμο και ζοφερότητα και σύντομο (περιεκτικό θα μπορουσα να πω). Γενικά μπορώ να διακρίνω τρεις περιόδους στο συγγραφέα. Η πρώτη είναι οι δεκαετίες του 70 και του 80 με έργα πιο ατμοσφαιρικά αλλά και καλτ. Η δεύτερη είναι η δεκαετία του 90 με έργα άνισα, είτε πολύ καλά είτε λιγότερο καλά. Και η τρίτη είναι από το 2000 μέχρι σήμερα, όπου τα όσα γράφει ελαφρά διαφέρουν από σενάρια ταινιών καθώς περιλαμβάνουν σχεδόν μόνο διάλογο και μόνο υποτυπώδεις περιγραφές και αφήγιση. Η τελευταία του περίοδος δεν μου αρέσει καθόλου, ακόμη κι αν οι ιστορίες του έχουν καλές γενικές ιδέες. Οι δαίμονες της Νορμανδίας έχουν την καλτίλα της χρησής εποχής του και δεδομένου ότι διαρκεί λίγο περισσότερες από 200 σελίδες μου άρεσε πολύ γιατί είμαι φαν των μυθιστορημάτων που είναι κάτω από 300 σελίδες. Πήρα τη σατανίλα μου και στάνιαρα. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mr. R.Carter Posted January 2, 2014 Share Posted January 2, 2014 Οι δαίμονες της Νορμανδίας του Graham Masterton: Άνετα το κατατάσσω στα πιο δυνατά έργα του συγγραφέα. Μεστό από τρόμο και ζοφερότητα και σύντομο (περιεκτικό θα μπορουσα να πω). Γενικά μπορώ να διακρίνω τρεις περιόδους στο συγγραφέα. Η πρώτη είναι οι δεκαετίες του 70 και του 80 με έργα πιο ατμοσφαιρικά αλλά και καλτ. Η δεύτερη είναι η δεκαετία του 90 με έργα άνισα, είτε πολύ καλά είτε λιγότερο καλά. Και η τρίτη είναι από το 2000 μέχρι σήμερα, όπου τα όσα γράφει ελαφρά διαφέρουν από σενάρια ταινιών καθώς περιλαμβάνουν σχεδόν μόνο διάλογο και μόνο υποτυπώδεις περιγραφές και αφήγιση. Η τελευταία του περίοδος δεν μου αρέσει καθόλου, ακόμη κι αν οι ιστορίες του έχουν καλές γενικές ιδέες. Οι δαίμονες της Νορμανδίας έχουν την καλτίλα της χρησής εποχής του και δεδομένου ότι διαρκεί λίγο περισσότερες από 200 σελίδες μου άρεσε πολύ γιατί είμαι φαν των μυθιστορημάτων που είναι κάτω από 300 σελίδες. Πήρα τη σατανίλα μου και στάνιαρα. Μαλλον το αγαπημενο μου βιβλιο απο Μαστερτον λογω σατανιλας και γρηγορης πλοκης. Και ας εχει το χειροτερο τελος που εχω διαβασει ποτε. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted January 7, 2014 Author Share Posted January 7, 2014 (edited) Διάβασα και το πρώτο μου E-book Matters of mortology: Μία ανθολογία που αποτελείται απο 2 νουβέλες και 4 διηγήματα, διάφορων συγγραφέων, οι περισσότερες γραμμένες το 2012. Η πρώτη ιστορία (12 days in hell) έχει σχέση με το zombie apocalypse και την βρήκα λίγο κλισέ. H δεύτερη αφορά έναν άγγελο που ερωτεύτηκε μια καλόγρια, αλλά όταν αυτή έκανε σεξ με κάποιον άλλο, αυτός ανέστησε τα ζόμπι για να τους εκδικηθεί. Αριστούργημα! Η τρίτη (the lonely street) έχει να κάνει με ένα δολοφονικό φάντασμα που στοιχειώνει έναν δρόμο στον οποίο φέγγει μόνο ένας φανοστάτης. Υπέροχη. Η ομώνυμη νουβέλα matters of mortology είναι γραμμένη σε γοτθικό-βικτωριανό ύφος και πρόκειται για ένα ατμοσφαιρικό vampire story. Στην πέμπτη ιστορία (paper tigers) κάποιοι πιτσιρικάδες κάνουν... στούκες με τις σελίδες του νεκρονομικόν και εννοείται ότι αυτό δεν τους βγαίνει σε καλό. Την τελευταία ιστορία (the altar of the dead) δεν μπορεσα καν να τη διαβάσω, διότι τα αγγλικά στα οποία είναι γραμμένη δεν τα καταλαβαίνω καθόλου (τι διάολο, καθαρεύουσα είναι;;;). Κρίμα που δεν ήταν αγγλικά του επιπέδου μου. Πάντως πρόκειται για μια υπέροχη καλτ ανθολογία τρόμου με τα όλα της! Edited January 7, 2014 by alien666 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Count Baltar Posted January 7, 2014 Share Posted January 7, 2014 Την τελευταία ιστορία (the altar of the dead) δεν μπορεσα καν να τη διαβάσω, διότι τα αγγλικά στα οποία είναι γραμμένη δεν τα καταλαβαίνω καθόλου (τι διάολο, καθαρεύουσα είναι;;;). Κρίμα που δεν ήταν αγγλικά του επιπέδου μου. Πάντως πρόκειται για μια υπέροχη καλτ ανθολογία τρόμου με τα όλα της! Αν αναφέρεσαι στο διήγημα του Henry James, είναι γραμμένο το 1895, με εκείνη την ιδιόμορφη [και δύσκολη για τους σημερινούς] σύνταξη της εποχής. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted January 7, 2014 Author Share Posted January 7, 2014 Την τελευταία ιστορία (the altar of the dead) δεν μπορεσα καν να τη διαβάσω, διότι τα αγγλικά στα οποία είναι γραμμένη δεν τα καταλαβαίνω καθόλου (τι διάολο, καθαρεύουσα είναι;;;). Κρίμα που δεν ήταν αγγλικά του επιπέδου μου. Πάντως πρόκειται για μια υπέροχη καλτ ανθολογία τρόμου με τα όλα της! Αν αναφέρεσαι στο διήγημα του Henry James, είναι γραμμένο το 1895, με εκείνη την ιδιόμορφη [και δύσκολη για τους σημερινούς] σύνταξη της εποχής. Καλά λες. Αυτό είναι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted January 14, 2014 Author Share Posted January 14, 2014 Το έντομο μέσα σου, από John Shirley: Μιλάμε για έπος! Ο αλλόκοτος τρόμος σε όλο του το μεγαλείο! Προκειται για μια ιστορία που έχει γραφτεί στη δεκαετία του 80, αλλά ο συγγραφέας την έκανε εκ νέου επιμέλεια έτσι ώστε να την εντάξει στο σήμερα. Η κεντρική ιδέα στην οποία βασίζεται περιλαμβάνει στοιχεία ψυχολογίας με πολιτικές προεκτάσεις και είναι τόσο πρωτότυπη που δεν μπορεί παρά να τη θαυμάσει κανείς. Και ενώ συνήθως έχω ένσταση που στα μυθιστορήματα τρόμου οι τρομοσκηνές δεν είναι πυκνογραμμένες και χάνονται μέσα σε πολυσέλιδες άσχετες υποπλοκές, εδώ δεν έχουμε μια τέτοια περίπτωση. Ανά 3-5 σελίδες υπάρχει τρομοσκηνή. Αυτή είναι η λογοτεχνία τρόμου που μου αρέσει και που λατρεύω! Να σημειώσω επίσης ότι το αίμα ρέει αφθονο, ωστόσο δεν είναι τα σπλάτερ στοιχεία αυτά που υπερισχύουν εν τέλει, αλλά ο αλλόκοτος τρόμος. Εκανα επίσης μια προσπάθεια να διαβάσω το Indigo του Graham Joyce αλλά το παράτησα στη σελίδα 80 γιατί δεν είχε γίνει τίποτα στα πλαίσια του τρόμου και γιατί δεν ήμουν σε διάθεση να διαβάσω κάτι τέτοιο. Άραγε έχει δίκιο ένας φίλος μου που κράζει τον Joyce;; Δεν ξέρω, εμένα πάντως μου άρεσε το "σκοτεινό ημερολόγιο" από αυτόν τον συγγραφέα, γι' αυτό και ήμουν προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο διαβάζοντας το Indigo (αλλά δυστυχώς έπεσα έξω). 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Airbourne Posted January 14, 2014 Share Posted January 14, 2014 Ο τρόμος είναι πολύ διαφορετικός για τον καθένα από εμάς. Το "σκοτεινό ημερολόγιο" που διαβάζω τώρα και το έχω στη μέση περίπου, πέρα από απλή περιέργεια για το πως θα τελειώσει δεν μου προκάλεσε μέχρι τώρα καμία αίσθηση, όχι μόνο τρόμου, αλλά γενικότερη. Σε σχέση με άλλο βιβλίο του ίδιου συγγραφέα που έχω διαβάσει -Ρέκβιεμ- δεν έχει καμία σχέση, ακόμη και στον τρόπο που σκιαγραφεί τους χαραχτήρες. Μου μοιάζει περισσότερο σαν σύγχρονο παραμύθι. Από την άλλη υπάρχουν σίγουρα βιβλία τρόμου που σοκάρουν με την ωμότητα ή την σπλατεριά τους. Είμαι της άποψης ότι, σε εμένα τουλάχιστον, ο ψυχολογικός τρόμος μου αρέσει περισσότερο αλλά περισσότερο μου αρέσει ο τρόμος όπως τον περιγράφει ο Μπάρκερ πχ. στα Βιβλία του αίματος. Γούστα είναι αυτά.. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted January 14, 2014 Author Share Posted January 14, 2014 (edited) ^To Indigo του Joyce έφτασε τις 100 σελίδες αφηγουμενο μια σχεδόν εξολοκλήρου κοινωνική ιστορία, δίχως να υπόσχεται ότι θα ενταχτεί στα πλαίσια του τρόμου, αλλά εμφανίζοντας ενδείξεις ότι θα ενταχθεί σε γενικότερα speculative fiction πλαίσια. Καμία αντίρρηση από πλευράς μου, ωστόσο ήμουν σε διάθεση να διαβάσω horror γι αυτό και το παράτησα. Ίσως όταν βρεθώ σε άλλη διάθεση, να το ξαναπιάσω.... Edited January 14, 2014 by alien666 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Alucard Posted January 14, 2014 Share Posted January 14, 2014 ^To Indigo του Joyce έφτασε τις 100 σελίδες αφηγουμενο μια σχεδόν εξολοκλήρου κοινωνική ιστορία, δίχως να υπόσχεται ότι θα ενταχτεί στα πλαίσια του τρόμου, αλλά εμφανίζοντας ενδείξεις ότι θα ενταχθεί σε γενικότερα speculative fiction πλαίσια. Καμία αντίρρηση από πλευράς μου, ωστόσο ήμουν σε διάθεση να διαβάσω horror γι αυτό και το παράτησα. Ίσως όταν βρεθώ σε άλλη διάθεση, να το ξαναπιάσω.... Μην το ξαναπιάσεις καλύτερα... 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted January 14, 2014 Share Posted January 14, 2014 ^To Indigo του Joyce έφτασε τις 100 σελίδες αφηγουμενο μια σχεδόν εξολοκλήρου κοινωνική ιστορία, δίχως να υπόσχεται ότι θα ενταχτεί στα πλαίσια του τρόμου, αλλά εμφανίζοντας ενδείξεις ότι θα ενταχθεί σε γενικότερα speculative fiction πλαίσια. Καμία αντίρρηση από πλευράς μου, ωστόσο ήμουν σε διάθεση να διαβάσω horror γι αυτό και το παράτησα. Ίσως όταν βρεθώ σε άλλη διάθεση, να το ξαναπιάσω.... Μην το ξαναπιάσεις καλύτερα... Συμφωνώ. Το βιβλίο είναι mystery, όχι Horror. Και, γενικότερα, τα έργα του Joyce (ή του Caroll επίσης από Οξύ) απέχουν αρκετά από το στερεοτυπικό βιβλίο τρόμου. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adicto Posted January 14, 2014 Share Posted January 14, 2014 ...το οποίο δεν σημαίνει πως είναι κακά βιβλία, το δίχως άλλο. Όταν όμως πλασάρονται σαν Τρόμου, λογικό είναι αυτοί που τα αγόρασαν ως τέτοια να δυσανασχετουν. 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted January 14, 2014 Share Posted January 14, 2014 ...το οποίο δεν σημαίνει πως είναι κακά βιβλία, το δίχως άλλο. Όταν όμως πλασάρονται σαν Τρόμου, λογικό είναι αυτοί που τα αγόρασαν ως τέτοια να δυσανασχετουν. Δε θα διαφωνήσω και πολύ, αν και ο τρόμος έχει πολλές όψεις (και εντάσεις) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Anwrimos23 Posted January 14, 2014 Share Posted January 14, 2014 Ο τρόμος είναι πολύ διαφορετικός για τον καθένα από εμάς. Το "σκοτεινό ημερολόγιο" που διαβάζω τώρα και το έχω στη μέση περίπου, πέρα από απλή περιέργεια για το πως θα τελειώσει δεν μου προκάλεσε μέχρι τώρα καμία αίσθηση, όχι μόνο τρόμου, αλλά γενικότερη. Σε σχέση με άλλο βιβλίο του ίδιου συγγραφέα που έχω διαβάσει -Ρέκβιεμ- δεν έχει καμία σχέση, ακόμη και στον τρόπο που σκιαγραφεί τους χαραχτήρες. Μου μοιάζει περισσότερο σαν σύγχρονο παραμύθι. Από την άλλη υπάρχουν σίγουρα βιβλία τρόμου που σοκάρουν με την ωμότητα ή την σπλατεριά τους. Είμαι της άποψης ότι, σε εμένα τουλάχιστον, ο ψυχολογικός τρόμος μου αρέσει περισσότερο αλλά περισσότερο μου αρέσει ο τρόμος όπως τον περιγράφει ο Μπάρκερ πχ. στα Βιβλία του αίματος. Γούστα είναι αυτά.. Εμένα η απορία μου είναι αν όλοι αυτοί που πλασάρονται στην ελλάδα (πχ απ' τις εκδοσεις οξύ) ως μετρ του τρόμου, τους ξέρουν παραέξω; Γιατί απ' ό,τι έχω δει αγοράζεις βιβλία τρόμου από γνωστές εκδόσεις κ στην πορεία σου βγαίνει πίτα γύρο απ' όλα. Όλα αυτά τα βιβλία είναι αρκετά παλιά και ξεπερασμένα κ γι' αυτό πλέον δεν προκαλούν την παραμικρή αίσθηση σε κανέναν φαν του τρόμου και προφανώς αυτοί που ασχολούνται στους εκδοτικούς θα είναι τίποτα μεσήλικες άσχετοι της συγκεκριμένης υποκουλτούρας. Είμαι σίγουρος πως υπάρχουν έλληνες και πολλοί ξένοι συγγραφείς που είναι πολλές κλάσεις ανώτεροι από αυτά τα παρωχημένα σκουπίδια που μεταφράζονται στη Ελλάδα ως αριστουργήματα του τρόμου. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Count Baltar Posted January 14, 2014 Share Posted January 14, 2014 Ανώριμε, λίγη περισσότερη προσοχή στα γραφόμενα δεν βλάπτει, ιδίως όταν διατυπώνεις απορίες. Πρώτα απ' όλα, π.χ. ας δούμε ποιος είναι ο Γκράχαμ Τζόις (μιας και αναφέρθηκε ως παράδειγμα του "είναι τρόμος αυτό;") Ο συγκεκριμένος εφέτος τιμήθηκε με το fantasy award του World Fantasy Convention και, επίσης στο εξωτερικό, δεν ξέρουν πού να τον κατατάξουν. Πολλοί ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Δεύτερον, δες πόσα χρόνια έχει να εκδοθεί καινούργιος τίτλος από το Οξύ. Τρίτον, αν ο υπεύθυνος της σειράς Κόλαση νομίζεις ότι είναι κάποιος "μεσήλικας άσχετος της συγκεκριμένης υποκουλτούρας" ρώτα και μάθε. Όταν οι εκδόσεις Οξύ ήταν στα καλά τους, βγάζανε ό,τι πιο καινούργιο υπήρχε, και φυσικά πήγαινε άπατο - πάλι καλά που υπήρχε ο Μάστερτον και έρχονταν ίσα βάρκα ίσα νερά. Και φυσικά το ίδιο ισχύει για την ηρωική jemma press, που καταφέρνει να παραμένει ζωντανή με νύχια και δόντια. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted January 14, 2014 Author Share Posted January 14, 2014 (edited) Όλα αυτά τα βιβλία είναι αρκετά παλιά και ξεπερασμένα κ γι' αυτό πλέον δεν προκαλούν την παραμικρή αίσθηση σε κανέναν φαν του τρόμου..... Καταλαβαίνω πολύ καλά τι εννοείς και συμφωνώ αρκετά, όμως δεν νομίζω ότι έτσι είναι ΟΛΑ τα βιβλία από ΟΞΥ. Γιατί τουλάχιστον τα μισα (για να μην πω τα περισσότερα) δεν είναι έτσι. Μπορώ να ανεφέρω μια ολόκληρη λίστα από ΟΞΥ που είναι τρόμου πέρα από κάθε αμφιβολία. Αυτή τη στιγμή μου έρχονται στο μυαλό η Αποκάλυψη του Little, Το έντομο μέσα σου του Shirley, οι Αλλοι του Herbert, η κραυγή από την κόλαση του Campbell, το εργοστάσιο εφιαλτών του Ligotti, Ο δαίδαλος του διαβόλου του Suster, τουλάχιστον τα μισά από αυτά του Masterton κλπ. Κατά τ' άλλα, εντάξει, βάλανε και Joyce, το ανεκδιήγητο ζόμπι που δεν θυμάμαι ποια το έγραψε, Jonathan Caroll και κάτι άλλα που είναι φανταστικά με πιο ευρεία έννοια.... Επίσης συμπαθητικά ως τρόμου ήταν οι αγνοημένοι του Herbert (που ομως ως μη τρομου τα έσπαγε), το Καμπαλ του Μπάρκερ, τα άλλα μισα του Μάστερτον και μερικά άλλα που μου διαφευγουν. Αυτά εξακολουθουν να είναι καταπληκτικά λογοτεχνήματα, που απλώς φλερτάρουν με τον τρόμο χωρίς να είναι απόλυτα "τρόμου".... Τώρα θα διαβάσω και το "παλουκι στην καρδιά" να δω τι λέει.... Edited January 14, 2014 by alien666 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted January 14, 2014 Share Posted January 14, 2014 Ο τρόμος είναι πολύ διαφορετικός για τον καθένα από εμάς. Το "σκοτεινό ημερολόγιο" που διαβάζω τώρα και το έχω στη μέση περίπου, πέρα από απλή περιέργεια για το πως θα τελειώσει δεν μου προκάλεσε μέχρι τώρα καμία αίσθηση, όχι μόνο τρόμου, αλλά γενικότερη. Σε σχέση με άλλο βιβλίο του ίδιου συγγραφέα που έχω διαβάσει -Ρέκβιεμ- δεν έχει καμία σχέση, ακόμη και στον τρόπο που σκιαγραφεί τους χαραχτήρες. Μου μοιάζει περισσότερο σαν σύγχρονο παραμύθι. Από την άλλη υπάρχουν σίγουρα βιβλία τρόμου που σοκάρουν με την ωμότητα ή την σπλατεριά τους. Είμαι της άποψης ότι, σε εμένα τουλάχιστον, ο ψυχολογικός τρόμος μου αρέσει περισσότερο αλλά περισσότερο μου αρέσει ο τρόμος όπως τον περιγράφει ο Μπάρκερ πχ. στα Βιβλία του αίματος. Γούστα είναι αυτά.. Εμένα η απορία μου είναι αν όλοι αυτοί που πλασάρονται στην ελλάδα (πχ απ' τις εκδοσεις οξύ) ως μετρ του τρόμου, τους ξέρουν παραέξω; Γιατί απ' ό,τι έχω δει αγοράζεις βιβλία τρόμου από γνωστές εκδόσεις κ στην πορεία σου βγαίνει πίτα γύρο απ' όλα. Όλα αυτά τα βιβλία είναι αρκετά παλιά και ξεπερασμένα κ γι' αυτό πλέον δεν προκαλούν την παραμικρή αίσθηση σε κανέναν φαν του τρόμου και προφανώς αυτοί που ασχολούνται στους εκδοτικούς θα είναι τίποτα μεσήλικες άσχετοι της συγκεκριμένης υποκουλτούρας. Είμαι σίγουρος πως υπάρχουν έλληνες και πολλοί ξένοι συγγραφείς που είναι πολλές κλάσεις ανώτεροι από αυτά τα παρωχημένα σκουπίδια που μεταφράζονται στη Ελλάδα ως αριστουργήματα του τρόμου. Το Οξύ στις καλές εποχές του έβγαζε ότι πιο σύγχρονο. Βραβεία Μπραμ Στόκερ, hype, συγγραφείς που τους μάθαμε από τα ξένα τους ενώ οι Ελληνικές εκδόσεις είχαν πάει ακλαφτες (Jeff Vandermeer κανείς), μεγάλα ταλέντα που όμως δεν ήταν γνωστά σαν ονόματα. Γενικά, έχω παρατηρήσει ότι ο τρόμος πάει ως εξής: Στα; ράφια των βιβλιοπωλείων υπάρχει ο King, ο Barker, ο Koontz, o Lovecraft, άντε και κανένας Straub και 1-2 σπλαττεράδες που πουλάνε πολύ, αλλα μόνο σε εκείνη τη χώρα. Πχ στην Αγγλία που ήμουν έβρισκες ράφια επί ραφιών με βιβλιογραφίες των Richard Laymon και James Herbert. Στην Ελλάδα υπάρχουν τόνοι Masterton και δυσανάλογα πολύς Ketchum. Φαντάζομαι Αμερική ισχύει κάτι αντίστοιχο με κάποιους που δεν ξέρουμε στην Ευρώπη πχ McCammon, Little ή Landsdale. Mainstream τρόμος πέρα από King δεν υπάρχει, μόνο υποσκηνές και περιστασιακά bestseller, για αυτό και το Οξύ έβγαζε κλασσικά βιβλία που πήγαν άπατα γιατί δεν ήταν Masterton. ΥΓ: Και αν θες σύγκριση διάβασε τι σκουπίδια έχει βγάλει η γνωστή μαύρη σειρά των εκδόσεων Σιμώσι για να κάνεις σύγκριση. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted January 14, 2014 Author Share Posted January 14, 2014 (edited) Μετά το "παλουκι στη καρδιά" θα διαβάσω τα 500 ebook τρομου που έχω στον reader και που εκτός απ' όσους αναφέραμε ως τώρα, έχει ένα σωρό ονόματα που στην Ελλάδα δεν γνωρίζουμε πολύ, όπως John Saul, Tom Piccirili, Brian Keene, Matheson, Jonathan Maberry, Anthony horowitz, T.E.D. Klein και έναν ΣΚΑΣΜΟ άλλοι (που είτε τους αναφέραμε ήδη, είτε έχω μόνο 1-2 βιβλία από αυτους). Δεν έχω καμία επαφή με το έργο τους και τώρα θα τους μάθω... Στην χώρα μας κυκλοφορεί το 1/30 αυτου που υπάρχει πραγματικα σε αγγλοφωνα συγγράμματα τρομου κλπ... Όπως καταλάβατε, έχοντας 500 βιβλία τρόμου, θα τα διαβάζω για τα επομενα 10 χρονια. LOL!!!! Να σημειώσω επίσης ότι τα πολυ καλά που ανέφερα παραπάνω από ΟΞΥ, έχουν αρκετά στοιχεία αλλοκοτου τρομου (weird horror) ενώ τα της Jemma πάνε πιο πολύ προς σπλάτερ (ακραίο τρόμο) Αυταααααα.... Edited January 14, 2014 by alien666 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Popular Post Adicto Posted January 14, 2014 Popular Post Share Posted January 14, 2014 Αν δεν υπήρχε το Οξυ στην Ελλάδα θα θεωρούσαμε ακόμη πως πρωτοπορία στον Τρόμο είναι ο Κίνγκ. Προ Οξέως (sic) οι επιλογές ήταν: Κινγκ, Μάχεν, Λαβκραφτ, Ποε. Οι άνθρωποι έβγαλαν βιβλία που ήθελε @ρχίδια να τα βγάλεις στην Ελλ αγορά. Ενδεικτικά αναφέρω τα "Μάτια", "Εργοστάσιο Σφηκών", "Το Κορίτσι της Διπλανής Πόρτας", "Ζόμπι" αλλά και Λιγγότι, Βαντερμηρ που ήταν τέρμα άγνωστοι εδώ. Διάολε, ακόμα και ο Άρχοντας του Ψεύδους ήταν σοκ και δέος όταν κυκλοφόρησε, αν λάβει κανείς υπ' όψιν τα εδώ δεδομένα όπου ο Κινγκ θεωρούνταν "προχώ"... Μην κοιτάτε που τώρα θεωρείται εμπορικός, ελάχιστοι τον γνώριζαν τότε. Εξίσου σημαντικό ήταν πως υπήρχε όραμα, πως για πρώτη φορά είδαμε Τρομοβιβλία σε προσεγμένες εκδόσεις που έλκυαν και τον μη-Τρομά και δεν ντρεπόσουν να τα κρατήσεις στα χέρια σου, έγινε ένα ψιλο-hype ρε παιδί μου. Επίσης μάθαμε -ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ- και μερικές μορφάρες την λογοτεχνίας Τρόμου, όπως Μάθεσον, Κάμπελ κλπ 11 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted January 14, 2014 Share Posted January 14, 2014 (edited) Τα βιβλία τρόμου τα διαβάζω στην παραλία και άτομα που διαβάζουν αποκλειστικά mainstream ψήνονται να τα διαβάσουν. Ειδικά από Οξύ γιατί πχ αν δούνε τίποτα τέρατα που έχει στα εξώφυλλά ο Αίολος υπάρχει ένα πρόβλημα. Για να μην πω για τις συλλογές Ωρόρα ε; Edited January 14, 2014 by heiron 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted January 14, 2014 Share Posted January 14, 2014 Θα είχε ενδιαφέρον ένα τόπικ με συγγραφείς τρόμου που στην Ελλάδα είναι παντελώς παραμελημένοι και με κλασικά βιβλία που κανείς δεν αξιώθηκε να εκδώσει... Βλέπω περιλήψεις και διαβάζω σχόλια για τα βιβλία αυτά και μελαγχολώ που δεν πρόκειται να τα διαβάσω ποτέ στα ελληνικά... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted January 14, 2014 Share Posted January 14, 2014 Αν δεν υπήρχε το Οξυ στην Ελλάδα θα θεωρούσαμε ακόμη πως πρωτοπορία στον Τρόμο είναι ο Κίνγκ. Προ Οξέως (sic) οι επιλογές ήταν: Κινγκ, Μάχεν, Λαβκραφτ, Ποε. Οι άνθρωποι έβγαλαν βιβλία που ήθελε @ρχίδια να τα βγάλεις στην Ελλ αγορά. Ενδεικτικά αναφέρω τα "Μάτια", "Εργοστάσιο Σφηκών", "Το Κορίτσι της Διπλανής Πόρτας", "Ζόμπι" Και φυσικά το "θεσπέσιο πτώμα"... Επίσης, το Οξύ πέρα από τρόμο έβγαζε και σκοτεινό φάνταζυ και transgressive λογοτεχνία (που είναι παιδάκι του splatterpunk κινήματος έτσι για να μη νομίζετε ότι η συμβατική λογοτεχνία δεν επιρεάστηκε από τον τρόμο). Σε μεγάλο βαθμό όμως έχουν την ταμπέλα του τρομοεκδοτικού ενώ δεν ήταν ακριβώς αυτό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.