mman Posted October 7, 2014 Share Posted October 7, 2014 Rogue Farm (2003) του Charles Stross Καλό ήταν, με ωραίο στυλάκι, με πετυχημένο μετακαταστροφικό κόσμο, αλλά και τίποτα ιδιαίτερο, τίποτα το φοβερό και τρομερό ούτε στους χαρακτήρες, ούτε στην εξέλιξη που να με εντυπωσιάσει. Μάλιστα νομίζω ότι ξεπέρασε τα όρια με την ντοπιολαλιά και το παράκανε. Το τέλος, συνεπές, αλλά κάπως άνευρο. Και το ταξίδι προς τον Δία, αν και κάνει μια πολύ θαρραλέα προσπάθεια να το δικαιολογήσει, ε, δεν μπορεί να με πείσει με τίποτα. Πάντως, ο σκύλος, ναι, ο σκύλος που μιλάει και βρίζει με τον μπάφο στο στόμα, ναι, αυτός ήταν όλα τα λεφτά! :-))) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted October 8, 2014 Share Posted October 8, 2014 With morning comes mistfall Αγαπητέ G.R.R. Martin, κομίζεις γλαύκα εις Αθήνας Ιωάννινα. Για mistfalls και mistrises θα ήταν καλύτερο να αφήσεις να μιλήσουν οι ειδικοί. Οι ειδήμονες για ομίχλες και πάσης φύσεως υγρασίες, οι δυστυχείς Mesulidοπότες κάτοικοι των Ιωαννίνων. Όμως, ας αφήσουμε το τεχνικό μέρος για τον περιγραφόμενο πλανήτη και ας ασχοληθούμε με το διήγημα. Χαριτωμένο, επίπεδο και χωρίς εξάρσεις αφήγημα, στα πλαίσια του φορμαλισμού των "καμμένων" της δημιουργικής γραφής. Επιδερμική επιστημονική φαντασία, ως πρόσχημα για την εξέλιξη της ιστορίας, χαμένη στις ομίχλες της μετέπειτα φάνταζυ ψυχής του συγγραφέα. Η γραφή και το θέμα μου θύμισε αμυδρά και Χέμινγουέι (κατά μία έννοια). Υ.Γ: Τρώνε και την rockcat οι αθεόφοβοι; Αν αφήσουμε το οικολογικό μέρος, τρώνε ένα αρπακτικό; Είναι προφανές ότι η σπογγώδης εγκεφαλοπάθεια δεν ήταν θέμα την εποχή που ο Martin ήταν 25 ετών και έγραψε αυτό το "διαμάντι". Μαδημένα ομιχλολούλουδα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted October 8, 2014 Author Share Posted October 8, 2014 χαχα η γυναίκα μου, πρώην πρωταθλήτρια του mesulid όποτε είχε υγρασία στα Γιάννενα. Δηλ. κάθε μέρα...! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted October 8, 2014 Share Posted October 8, 2014 Γιάννενα, ντάλα ήλιος! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted October 19, 2014 Author Share Posted October 19, 2014 «Rogue Farm» του Charles Stross Καλός ο Στρος. Η ιστορία καθαυτή δεν συνεπαίρνει (από πλευράς πλοκής εννοώ), αλλά οι εικόνες και οι ιδέες είναι καλές και πρωτότυπες: Η φάρμα, ο λόγος της δημιουργίας τους, ακόμα και οι διάλογοι. Θα συμφωνήσω λοιπόν σε γενικές γραμμές με αυτά που γράφει παραπάνω ο mman, εκτός από το... χρηματοκιβώτιο. Για μένα όλα τα λεφτά ήταν το (μη ρεαλιστικό, οκ) ταξίδι στο Δία. Εντυπωσιακή εικόνα, επιστρέφει στο μυαλό μου από χτες. Χμ, κατά τα άλλα διατηρώ και μια μικρή αμφιβολία μήπως μου ξέφυγε κάτι καλό, καθώς το διάβασα πριν κοιμηθώ και... με έπαιρνε κάθε τρία λεπτά ο ύπνος, αλλά από αυτά που αντιλήφθηκα, καλό διήγημα. :rose: Το ταξίδι στο εξωτερικό με έριξε λίγο έξω στο χρονοδιάγραμμα, συγνώμη. Επιστρέφω αργότερα με το επόμενο διήγημα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted October 19, 2014 Share Posted October 19, 2014 Διήγημα 3/71 «What I Didn't See» (2002) της Karen Joy Fowler (γεν. 1950) Να το πρώτο μας διήγημα από τον 21ο αιώνα. Μάλιστα, από σύμπτωση, δύο διηγήματα της Fowler ισοβάθμησαν στην 20η θέση της κατάταξης, οπότε έχουμε να διαβάσουμε ένα ακόμα δικό της τον επόμενο μήνα. Karen_joy_fowler_2013.jpg Γεννήθηκε στην Ινδιάνα και μεγάλωσε στην Καλιφόρνια. Έγινε γνωστή με το πρώτο της κιόλας μυθιστόρημα, το Sarah Canary (1991) που έχει κυκλοφορήσει στη νέα SF Masterworks σειρά. Το εξέδωσε λοιπόν στα 41 της χρόνια, αφού είχε αφιερώσει τα προηγούμενα στις σπουδές, στην ανατροφή του παιδιού της και... στο χορό. Ώστε μπορεί να ξεκινήσει κανείς και στα 41 του, έτσι; Όλοι οι συγγραφείς έχουν δικαίωμα στην ελπίδα! Πιο γνωστό της έργο σήμερα, το The Jane Austen Book Club (2004), που έχει γυριστεί και ταινία. Με τη φίλη της, Pat Murphy, ίδρυσαν το James Tiptree Award, που δίδεται σε έργα που εξερευνούν το ρόλο των φύλων. Το 2003 κέρδισε το Nebula με το διήγημα που διαβάζουμε. Υπάρχει μια ιστορία πίσω από το διήγημα και το βραβείο (βλ. wikipedia), την οποία αφήνω αμετάφραστη αφού οι συμμετέχοντες εδώ διαβάζουν όλοι αγγλικά: However, the genre content of her stories has at times been controversial, most especially in the case of the Nebula Award winning «What I Didn't See». The Nebula Award is given to best novel, novella, novelette, and short story eligible in the year. The work had to fit in a genre either related to science fiction or fantasy. The Nebula panel concluded Fowler satisfied these requirements and awarded her the Nebula Award for Best Short Story in 2003 on her work «What I Didn’t See» despite controversy over whether the story fit within the genre. The story is set in 1920s Africa and has no overtly fantastical elements; it is a feminist response to the pulp magazines and James Tiptree's story, «The Women Men Don't See». Editor David Truesdale has been especially vocal in opposition to the story being considered as science fiction or fantasy in any way or form. Fowler was inspired to write “What I Didn’t See” after doing research about chimpanzees for her book The Jane Austen Book Club. During her research, Fowler came across an essay by Donna Haraway which discusses a 1920 expedition that was carried out by the curator of the New York National Museum of History. One of the men on the expedition wanted a woman in the group to kill a gorilla in order to ultimately protect these species. He reasoned that if women could carry out this action, gorillas would no longer be seen as a fearsome animal, and the thrill of killing them would be gone. Fowler’s reaction was one of appalled interest, and she was inspired to write «What I Didn’t See» by these findings. Εδώ είναι η ιστοσελίδα της συγγραφέως. To διήγημα μπορείτε να το βρείτε εδώ. Μπορείτε με λιγότερα από 5€ να αγοράσετε όλη τη συλλογή που το περιείχε, από το weightless, ένα βιβλιοπωλείο που πουλάει μόνο «ξεκλείδωτα» βιβλία (είμαι τακτικός πελάτης του). Τέλος, εδώ μια καλή συνέντευξη της συγγραφέως. Στην αρχή επικεντρώνεται στο τελευταίο της βιβλίο, στη συνέχεια σε άλλα θέματα. Διαβάζουμε και σχολιάζουμε το «what I didn't see» ως την Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014. Σημείωση: Όσοι δεν έχουν ακόμα διαβάσει / σχολιάσει το προηγούμενο διήγημα, μπορούν να το κάνουν ελεύθερα τις επόμενες μέρες. Να σας ενημερώσω ότι η κυρία (που τη θάψατε εις διπλούν) ήταν υποψήφια για το φετινό Booker. Όχι ότι το πήρε, βέβαια. http://www.themanbookerprize.com/books/we-are-all-completely-beside-ourselves Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted October 19, 2014 Author Share Posted October 19, 2014 (edited) Χμ, καλό νέο Word. Ότι ήταν υποψήφια εννοώ, όχι ότι δεν το πήρε. Και δεν τη θάψαμε, γενικώς. Και το what I didn't see πήρε καλή κριτική (με την επισήμανση ότι δεν είναι εφ) και το Pelican ακόμα καλύτερες. ΥΓ. Χμ... Έχεις και εσύ την κακή συνήθεια να πετάς ολόκληρο post σε quote; Edited October 19, 2014 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted October 19, 2014 Author Share Posted October 19, 2014 (edited) Διήγημα 28 / 79 «Unaccompanied sonata» (1979) του Orson Scott Card (γεν. 1951) Ο Καρντ γεννήθηκε στο Ρίτσλαντ της πολιτείας Γουόσινγκτον αλλά μεγάλωσε στην Καλιφόρνια, την Ούτα και την Αριζόνα. Είναι το τρίτο παιδί ανάμεσα σε έξι και ο ίδιος απέκτησε πέντε. Ένα από τα πρώτα του εφ διηγήματα ήταν το «Ender's game» που απορρίφθηκε από πολλούς εκδότες πριν το κάνει αποδεκτό ο Ben Bova στο Analog, όπου και δημοσιεύθηκε το 1977. Όπως είναι γνωστό, αργότερα, το μυθιστόρημα το οποίο στηρίχθηκε στο διήγημα πήρε Hugo και Nebula το 1985, όπως συνέβη και το επόμενο έτος με το Speaker for the dead, κάνοντας τον Καρντ πρώτο και μόνο ως τώρα συγγραφέα που έχει πετύχει κάτι τέτοιο (δηλ. αμφότερα τα βραβεία, δύο συνεχόμενες χρονιές). Οι απόψεις του για πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα (όπως η ομοφυλοφιλία) έχουν προκαλέσει πολλές συζητήσεις. Έχω αναφερθεί σε αυτές αλλού (εξαιρετικά αρνητικά, είναι η αλήθεια) οπότε προτιμώ να αφήσω αυτό το τόπικ... στα διηγήματα. Συνεπώς, προχωράω. To «Unaccompanied sonata» δημοσιεύθηκε το 1979 στο υπέροχο OMNI, όλα τα τεύχη του οποίου βρίσκονται ελεύθερα στο δίκτυο. Ευκαιρία λοιπόν να διαβάσετε το διήγημα ρίχνοντας παράλληλα μια ματιά σε ολόκληρο το τεύχος που το δημοσίευσε, ώστε να πάρετε μια γεύση της εποχής... To διήγημα ήταν υποψήφιο για Νέμπιουλα και Χιούγκο, τα οποία τη χρονιά της υποψηφιότητας κέρδισαν οι Edward Bryant με το «giANTS» που έχουμε ήδη διαβάσει και George R.R. Martin με ένα διήγημα που δεν θα διαβάσουμε στη διάρκεια του Project. Κάντε κλικ εδώ για να διαβάσετε το τεύχος του ΟΜΝΙ στον browser σας, εδώ για e-pub και εδώ για το kindle. Διαβάζουμε και σχολιάζουμε το διήγημα του Καρντ ως τη Δευτέρα, 27 Οκτωβρίου 2014. Edited October 19, 2014 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted October 19, 2014 Share Posted October 19, 2014 Rogue Farm ή "Ένας Τζο και ο σκύλος του" Αν δεν υπήρχε η πληροφορία ότι αναφέρεται στη Βρετανική ύπαιθρο, θα ορκιζόμουν ότι η ιστορία εκτυλίσσεται στις μεσοδυτικές ή νότιες πολιτείες των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι κουραστικοί ιδιωματισμοί, (συμφωνώ απολύτως με τον mman), θυμίζουν αμερικανούς rednecks. Το ίδιο ισχύει και για το φετίχ με τα όπλα. Ο Τζο σέβεται, εκτιμά και θαμπώνεται από τα όπλα σαν τυπικός αμερικανός καουμπόυ. Και για το "καινούριο" διαφορετικό (ζωντανή και αδέσποτη φάρμα), δεν τίθεται καν θέμα κατανόησής του παρά μόνον εξόντωσής του. Ενδιαφέρον το κλίμα "βιολογικής δυστοπίας" που έχει εμπεδοθεί πλήρως από την κοινωνία. Γι' αυτό προηγουμένως αναφέραμε τον όρο "καινούριο" διαφορετικό γιατί το "παλιό" διαφορετικό, (ομιλώντες σκύλοι, ανθρωπογάτες κ.λπ.) εχει γίνει πια βίωμα. Ο παντογνώστης αφηγητής αποσαφηνίζει το χωρικό και χρονικό πλαίσιο και επεξηγεί την κατάσταση που υφίσταται μετά από εκτεταμένη χρήση γενετικής μηχανικής και βιοτεχνολογίας, προς το τέλος αφηγήματος και μετά τους αρκετά κουραστικούς διαλόγους. Αξίζει να παρατηρήσουμε το εύρημα της χρήσης δέντρων για δαστημική χρήση. (Γενικά η ιδέα των bioships είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες της ΕΦ). Αυτό μας θυμίζει τα Dyson Trees και τα δέντρα - διαστημόπλοια (Yggdrasil) που αναφέρονται σε όλους τους "Υπερίωνες..." του Dan Simmons, όπως και στα "The Genesis Quest" και "Second Genesis" του Donald Moffit. Δεν ήταν άσχημο το διήγημα, αλλά σίγουρα δεν ήταν και από εκείνα για τα οποία θα ευχόσουν να είχαν μεγαλύτερη έκταση. Ένα (1) ρόδο (και γενετικά τροποποιημένο). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted October 20, 2014 Author Share Posted October 20, 2014 (edited) ...ναι, οι διάλογοι ήταν κουραστικοί και σε κάποια σημεία εκτός τόπου. Μόλις ξεκίνησα με το ΟΜΝΙ (ευτυχώς γράφεται και ελληνικά χωρίς να αλλάξεις πληκτρολόγιο!) και τη συνέντευξη του Κλαρκ. Δεν θα μπορούσε να μην είναι ενδιαφέρουσα, φυσικά, αλλά εντυπωσιάστηκα με το χρόνο που δαπανούν οι δύο τους να μιλάνε για τα ούφο και το Γιούρι Γκέλερ! Edited October 20, 2014 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted October 21, 2014 Share Posted October 21, 2014 «Unaccompanied sonata» (1979) του Orson Scott Card (γεν. 1951) SPOILERS! Καλό γράψιμο, ωραία ιδέα. Αυτό που μου έλειψε ήταν η λεπτομέρεια στην κοσμοπλασία. Είναι πολύ βασικό για το διήγημα να μας εξηγήσει τα βασικά χαρακτηριστικά που καθιστούν την κοινωνία ουτοπική, τουλάχιστον ως προς την απασχόληση. Τότε και μόνο τότε θα καταλάβαινα όλες τις τρομερές απαγορεύσεις των Watchers. Επίσης δεν πείστηκα γιατί κάθε αποτυχημένος Maker κάνει έναν επιτυχημένο Watcher. Πάντως το διήγημα σε κερδίζει σε όλα τα σημεία που έχουν να κάνουν με τη μουσική, αλλά και σε άλλα, όπως εκεί που αποφεύγει να δώσει ονόματα στους συναδέλφους του και τους περιγράφει με τις εμπειρίες ή τα πιστεύω τους. Άξιο ανάγνωσης. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Myyst Posted October 22, 2014 Share Posted October 22, 2014 Μιας και μου 'λειψαν τα διηγήμτα επιστημονικής φαντασίας, ας επιστρέψω και 'γω στο Project 71short... With morning comes mistfall Γνωρίζοντας το μετέπειτα fantasy έργο του συγγραφέα, παρατηρώ με ενδιαφέρον ότι το μεγαλύτερο μέρος της πλοκής ξεδιπλώνεται πάνω από ένα πιάτο ή ένα ποτήρι. Πρόκειται για ένα αρκετά απλό, αλλά όμορφο πρώιμο διήγημα επιστημονικής φαντασίας του George Martin. Θα ήθελα λίγες περισσότερες περιγραφές και μερικές αναλυτικότερες πληροφορίες για αυτόν τον κόσμο, στοιχείο μάλλον θετικό για το εύρημα με τον πλανήτη της ομίχλης. Rogue Farm Πρώτη μου επαφή με τον συγκεκριμένο συγγρεφέα και το 'Rogue Farm' είναι ένα πολύ ενδιαφέρον διήγημα που ξεχειλίζει από ιδέες που θέλει να διηγηθεί, ιδιαίτερες εικόνες και διάθεση. Σαν σύνολο, αν και νομίζω ότι είναι αρκετά αιτιολογημένο, σε σημεία μπλέκεται, ενώ η οπτική γωνία της αφήγησης, αν και δημιουργεί επιτυχημένες καταστάσεις, σε σημεία ξενίζει λιγάκι. Σίγουρα θα διαβάσω άμεσα κάτι παραπάνω από τον συγγραφέα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted October 23, 2014 Author Share Posted October 23, 2014 Έτσι μπράβο Μυστ, γιατί τώρα τελευταία είχαμε μείνει τρεις στο σχολιασμό... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted October 28, 2014 Author Share Posted October 28, 2014 Ετοιμαστείτε τώρα, αγαπητοί συν-αναγνώστες του project για μια βουτιά στις δεκαετίες του '40 & του '50. Ούτε εμένα είναι το φόρτε μου, αλλά δεν μπορούμε να το αποφύγουμε: Από τα επόμενα 11 διηγήματα, τα 7 έχουν δημοσιευθεί από το 1940 ως το 1959. Φυσικά κάποια από αυτά μπορεί να είναι εξαιρετικά, συν ότι -μην ξεχνάτε- ανεβαίνουμε διαρκώς προς την κορυφή. Στο τέλος της 11άδας, θα πλησιάζουμε στη μέση του πίνακα των καλύτερων διηγημάτων του 20ου και του 21ου αιώνα. Διήγημα 29/79 «All the Seas with Oysters» (1958) του Avram Davidson (1923-1973) O Davidson είναι ένας συγγραφέας που αξίζει να γνωρίσουμε (δεν έχω διαβάσει κάτι δικό του, αν και δεν είμαι βέβαιος με τόσες ανθολογίες) αφού η Εγκυκλοπαίδεια της εφ τον χαρακτηρίζει « perhaps sf's most explicitly literary author», έχει κερδίσει ένα Hugo (με το διήγημα που θα διαβάσουμε) και τρία World Fantasy Awards και έχει γράψει εφ, φάνταζι, αστυνομική λογοτεχνία και έργα που δεν κατατάσσονται εύκολα. Επίσης, ήταν επί δύο έτη (1962-1964) διευθυντής του Magazine of F & SF. Έχει γράψει έργα σε συνεργασία με τον Harlan Ellison και τον Ward Moore. Περισσότερα για τον Davidson μπορείτε όπως πάντα να διαβάσετε στη wikipedia ή στη σελίδα που διατηρεί η πρώην σύζυγός του. Το «All the Seas with Oysters» δημοσιεύθηκε στο Galaxy του Μαΐου 1958 και έκτοτε σε πολυάριθμες συλλογές. Είναι εύκολο να το βρείτε για ανάγνωση, αλλά όποιος θέλει «το κάτι παραπάνω» μπορεί να μου ζητήσει το ψηφιακό αρχείο του τεύχους! Διαβάζουμε και σχολιάζουμε το «All the Seas with Oysters» ως την Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted October 30, 2014 Share Posted October 30, 2014 Unaccompanied sonata Πρωτότυπο, απολαυστικό, συγκινητικό! Μακάρι να ήταν λίγες σελίδες ακόμη. Αναθεωρώ τις απόψεις μου για τον Orson Scott Card, τον οποίο έκρινα με βάση "Το Παιχνίδι του Έντερ". Δε θα μείνω στις προεκτάσεις και τα νοήματα της ιστορίας. Δε θα κρίνω αν η περιγραφόμενη κοινωνία είναι ουτοπία ή δυστοπία, αλλά θα μείνω στην θετικότατη αίσθηση από την ανάγνωση και τον σπουδαίο αφηγηματικό ρυθμό. Και μέχρι τώρα δε θα συμπεριελάμβανα τον Card στους μάστορες της αφήγησης. Νομίζω ότι αυτό είναι το καλύτερο του Project 71 (μέχρι τούδε). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted October 30, 2014 Author Share Posted October 30, 2014 (edited) Unaccompanied sonata Με πρόλαβε ο Όμπρε, για όλους τους «λάθος» λόγους. Το τέλειωσα χτες το βράδυ και ήθελα να σχολιάσω από το πρωί αλλά δεν έβρισκα χρόνο. Πιστεύω ότι στο διήγημα γίνεται φανερό ότι αυτό που λείπει από τα έργα του Καρντ είναι εκείνο που ο Όμπρε λέει ότι διαθέτουν, δηλ. «σπουδαίος αφηγηματικός ρυθμός». Μου θύμισε το Παιχνίδι του Έντερ, που είναι γραμμένο με τον ίδιο τρόπο (αν και εκείνο είναι μεγαλύτερο & σαφώς χειρότερο): Στο Ender's υποφέρεις με την ανάγνωση, ακριβώς γιατί ο Καρντ παραθέτει εικόνες και διαλόγους χωρίς να τον ενδιαφέρει ο ρυθμός, χωρίς να κατορθώνει να δέσει τα συστατικά σε μια αληθινή αφήγηση. Σαν να σου αφηγείται μια ωραία ιστορία κάποιος που δεν μπορεί να διηγηθεί. Κάπως έτσι, διαβάζοντας το Ender's, ένιωθα ότι διαβάζω κακή λογοτεχνία, ενώ παράλληλα εκεί ήταν και η ιστορία αδιάφορη (όλα αυτά τα χρόνια μου είναι ανεξήγητη η αναγνώριση του έργου). Στη Σονάτα τουλάχιστον, η ιστορία έχει ψήγματα ενδιαφέροντος, κυρίως επειδή κατορθώνει να περιγράψει ένα τελείως διαφορετικό κόσμο, κάτι που πάντα με δελεάζει στην εφ. Απαιτείται όμως (για τα δικά μου γούστα) ο κόσμος αυτός, σε ένα προφανέστατα κοντινό μέλλον, να έχει κάποιο ρεαλισμό. Ποιο κίνητρο έχει η κοινωνία να απομονώσει το παιδί θαύμα; Πουθενά δεν δείχνει (η κοινωνία) ότι δεν θέλει να γράψει καλή μουσική, τότε όμως γιατί του στερεί ακριβώς αυτή τη δυνατότητα, με το να το αποκόβει από τη διδασκαλία της μουσικής και τα έργα όλων των προγενέστερων μουσικών; Κατόπιν έχουμε τις τρεις παράλογες τιμωρίες και τέλος αυτό που επισημαίνει και ο mman, όταν το θύμα γίνεται watcher και μάλιστα όταν μαθαίνουμε πόσοι λίγοι είναι οι watchers. Υποθέτω ότι πρέπει να δούμε κάτι στο έργο αλληγορικά, αλλά το μόνο που βλέπω ως περιεχόμενο είναι ένα ακόμα παιδί (όπως ο Έντερ) που μεγαλώνει κακοποιημένο σε μια εξοντωτική κοινωνία, ένα μοτίβο που θα υποπτευόταν κανείς ότι κυνηγάει το συγγραφέα. Τέλος πάντων, εδώ είμαστε και... για να διαφωνούμε, ε; Edited October 30, 2014 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted October 30, 2014 Share Posted October 30, 2014 (edited) Ουσιαστικά δε διαφωνούμε, nicosal. Είχα κακή γνώμη για τον Card κρίνοντας από το Ender's Game. Εδώ αναθεώρησα. Θεωρώ ότι πράγματι το διήγημα έχει αφηγηματικό ρυθμό. Και πως θα μπορούσε να μην έχει ρυθμό, αφού έχει ως θέμα και τη μουσική. Σίγουρα η αφηγημένη ιστορία έχει πολλές προεκτάσεις, αλληγορίες, συμβολισμούς και προσφέρεται τόσο για απλοϊκά όσο και για σύνθετα συμπεράσματα. Για το είδος της κοινωνίας που έχει δημιουργηθεί θα μπορούσαμε να πούμε και να σχολιάσουμε πολλά πράγματα. Προσωπικά, η παραμυθική γλυκύτητα του αφηγήματος και η κατά Ρολάν Μπαρτ Απόλαυση του Κειμένου, με απέτρεψαν από το να δώσω σημασία σε ορισμένα επουσιώδη αρνητικά σημεία (όπως η αληθοφάνεια - sarcasm). :give_rose: :give_rose: Edited October 30, 2014 by hombre Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted October 30, 2014 Share Posted October 30, 2014 All the Seas with Oysters :D :D :D 1959, τι εποχή! Και το παρόν πήρε Hugo; Αχ, ας ζούσα τότε και δε θα χωρούσαν τα βραβεία στα ντουλάπια μου! Διήγημα της εποχής της αθωότητας της Ε.Φ. Δεν αντέχει στα σημερινά κριτήρια, πάντως έχει σημασία η ανάγνωσή του για ιστορικούς και κοινωνιολογικούς λόγους. Τα ερεθίσματα από το διάχυτο ενδιαφέρον της εποχής για τα επιτεύγματα της επιστήμης, για τα επιστημονικά ή επιστημονικοφανή μυστήρια, διακρίνονται ευδιάκριτα στα pulp αφηγήματα. Μου θύμισε το κλίμα και το ύφος από τα σενάρια κάποιων επεισοδίων του Twilight Zone. Κάποιες "αμερικανιές", (όπως η περιγραφή των σάντουιτς που τρώνε οι δύο ήρωες και η μπύρα μετά, που θα έκαναν αναγνώστες άλλων τόπων να ζηλεύουν), θα ήταν σχεδόν παράλογο να λείπουν από μια τέτοια ιστορία. Έχοντας υπόψη τα σημερινά τεχνολογικά δεδομένα, μερικές υποθέσεις εκείνης της εποχής φαντάζουν γελοίες. Στη διήγημα εμφανίζεται η ιδέα ότι παραμορφωμένα "υλικά" μπορούν να ξαναβρούν το σχήμα τους. Παραδόξως(;), τα ανασυντιθέμενα υλικά ανήκουν στη σημερινή αιχμή της τεχνολογίας. Π.χ πολυμερείς ουσίες πάνω σε λαμαρίνα αυτοκινήτου που παραμορφώθηκε, μετά από θέρμανση οδηγούν τη λαμαρίνα στο αρχικό της σχήμα. Επίσης, και οι αναφορές που γίνονται για ανασυντιθέμενες κρυσταλλικές μορφές έχουν επιστημονικό νόημα και σήμερα. Χάριτι και οικτιρμοίς της μεγαλοθυμίας μου, ένα ταπεινό ανθάκι. Και... κορίτσια προσοχή στα ποδήλατα. Πάντα κράνος (όχι μόνο). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted November 5, 2014 Author Share Posted November 5, 2014 Εμ, τι καταλαβαίνουμε από την τελευταία φράση; ξέρουν οι δύο για το τέλος του Φερντ ή απλώς ενημερώνει εμάς ο συγγραφέας; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted November 7, 2014 Author Share Posted November 7, 2014 All the Seas with Oysters Το βρήκα πολύ καλό για την εποχή του (1958). Πιστεύω ότι θα γινόταν αποδεκτό και σε ένα «τυπικό» λογοτεχνικό περιοδικό της περιόδου. Με έκανε να μπω «μέσα» στο ποδηλατάδικο, να νιώσω οικείος με τους δύο συνεταίρους, μέσα σε τόσο λίγες σελίδες. Νομίζω ότι είναι κατόρθωμα και δείχνει χάρισμα. Οκ, η υπόθεση με τα σημερινά δεδομένα δεν είναι σπουδαία, αλλά το 1958 πρέπει αν ήταν πρωτότυπη. Από την άλλη, έχει δίκιο ο Δημήτρης, φτάνοντας στο τέλος είπα «να ένα σενάριο για τις σειρές τύπου Twilight Zone». Έμεινα με την απορία στο τέλος, αν θέλετε μου λέτε πώς το αντιληφθήκατε εσείς. Από τα παλιά διηγήματα και τους συγγραφείς που χάρηκα να γνωρίσω (μπράβο ρε Project71! Μα ποιος σε σκέφτηκε;) :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted November 7, 2014 Author Share Posted November 7, 2014 (edited) Διήγημα 30/79 «Tideline» (2007) της Elizabeth Bear (γεν. 1971). Φτάσαμε στο 15ο από τα καλύτερα διηγήματα του 21ου αιώνα -και ανήκει στην πολυβραβευμένη Elizabeth Bear, μια συγγραφέα που συνέχισε ανοδικά αφού πρώτα κέρδισε το John W. Campbell Award for Best New Writer, δηλ. το βραβείο για νέους συγγραφείς (2005). Γεννήθηκε στο Κονέκτικατ, με καταγωγή από τη Σουηδία και την Ουκρανία. Από ό,τι βλέπω γράφει πολύ, εκδίδοντας δύο και τρία μυθιστορήματα το χρόνο, ενώ επίσης δημοσιεύει πλήθος από διηγήματα. Εδώ με το σύντροφό της, επίσης συγγραφέα του φανταστικού Scott Lynch: εχμ, δεν μοιάζουν λίγο; To «Tideline» δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο Asimov's του Ιουνίου 2007 και βραβεύτηκε το επόμενο έτος με Hugo, πλάι σε διηγήματα των Michael Swanwick, Stephen Baxter, Ken MacLeod, Mike Resnick. Συμπεριλήφθηκε στη συνέχεια σε πολλές ανθολογίες. Διαβάζουμε και σχολιάζουμε το Tideline ως το Σάββατο, 15 Νοεμβρίου 2014. Edited November 7, 2014 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted November 16, 2014 Author Share Posted November 16, 2014 «Tideline» Μικρό διήγημα, με ωραία γλώσσα, ενδιαφέρον κόσμο και πρωτότυπους ήρωες. Εκτυλίσσεται σε μια παραλία, μετά από κάποιο μεγάλο πόλεμο (επιζώντες υπάρχουν αλλά όσο για τον πολιτισμό μας δεν είμαι σίγουρος) και είναι γύρω από τη σχέση που καλλιεργείται ανάμεσα σε μια πολεμική μηχανή (crippled από την τελευταία μάχη που έδωσε, αργο-σβήνουσα και παγιδευμένη στην παραλία επειδή περικλείεται από λοφίσκους) και ένα μικρό παιδί (κανένα spoiler ως εδώ, μιλάμε για τις πρώτες παραγράφους). Αυτά είναι τα καλά στοιχεία, αυτά που δείχνουν ότι η Bear έχει ιδέες και τη δυνατότητα να τις περάσει στο χαρτί όμορφα. Από την άλλη δεν με έπεισε η συμπεριφορά της μηχανής, οι αντιδράσεις της (πχ. η πρώτη ερώτηση που κάνει στο παιδί για το σκύλο... Εκτός και αν μαζί με τα άλλα, που αναφέρω στη συνέχεια, είχε και χιούμορ, κάτι που δεν φαίνεται πιθανό από τα συμφραζόμενα). Επίσης δεν με έπεισε ούτε το σχέδιό της (από εδώ και πέρα spoiler): Το επίκεντρο της ιστορίας, αυτό που θα σε κάνει να την αγαπήσεις ή να την βαφτίσεις απλώς ενδιαφέρουσα, είναι το σχέδιο (το πλάνο) της μηχανής. Φτιάχνει ένα κολιέ από πετραδάκια για κάθε έναν από τους στρατιώτες του λόχου της, τώρα όλοι νεκροί. Τα φτιάχνει ας το πούμε έτσι «στη μνήμη τους» και στο τέλος τα δίνει στο παιδί (στο οποίο στο μεταξύ έχει διηγηθεί την ιστορία καθενός, πώς πέθανε κλπ.) με οδηγία να βγει έξω στα συντρίμμια του πολιτισμού και με αυτές τις ιστορίες και τα κολιέ να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη τους. Μπορεί ο προγραμματισμός μιας πολεμικής μηχανής να έχει τέτοια στοιχεία; Μπορεί, αλλά δεν παύει να είναι άψυχος προγραμματισμός. Φτιάξε δηλ. ένα είδος ταφικού μνημείου, αν χάσεις ένα σύντροφό σου, αλλά φτιάξτο με αγάπη; Χμ... Μπορεί η μηχανή να ξεπέρασε τον προγραμματισμό της, καθώς αργοπεθαίνει χωρίς τους συντρόφους της; Ίσως αυτό θέλει να πει η συγγραφέας, τονίζοντας ότι είναι (η μηχανή, όπως φυσικά και η συγγραφέας... εδώ θα χρειαστεί ανάλυση από τον ψυχίατρο του τόπικ...) γένους θηλυκού. Μπορεί η μηχανή να πιστεύει ότι με τις ιστορίες αυτές ως οπλισμό, το παιδί θα μπορέσει να φτιάξει γύρω του μια ομάδα που θα επιβιώσει από τους διάφορους που τριγυρίζουν σκοτώνοντας για το φαγητό τους; Εδώ θα ήταν μάλλον άλμα. Τέλος πάντων, αυτό εννοώ γράφοντας παραπάνω «να την αγαπήσεις ή να την βαφτίσεις απλώς ενδιαφέρουσα», το κατά πόσο δηλαδή θα πεισθείς για την αληθοφάνεια γύρω από το σχέδιο και το πώς λειτουργεί το μυαλό της μηχανής. Προσωπικά όχι ιδιαίτερα, αλλά θα καταλάβαινα όποιον έλεγε ότι πείσθηκε. Ωστόσο δεν καταδικάζω το διήγημα: ήταν καλό στη γραφή, στους διαλόγους, στην κοσμοπλασία. Η πρώτη Bear που διαβάζω, θα την δοκιμάσω και σε κάποιο μυθιστόρημα, σίγουρα. :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted November 16, 2014 Author Share Posted November 16, 2014 (edited) Διήγημα 31,32,33/79: Welcome to the fifties! «Allamagoosa» (1955) του Eric Frank Russell (1905-1978) «Saucer of Loneliness» (1953) του Theodore Sturgeon «A Pail of Air» (1951) του Fritz Leiber Τα τρία διηγήματα που ακολουθούν στον πίνακά μας έχουν γραφεί πολύ κοντά το ένα στο άλλο, από το 1951 ως το 1955 για αυτό και τα παραθέτω μαζί. Διαβάστε τα με όποια σειρά θέλετε και σχολιάστε τα καθώς τα διαβάζετε, μέσα στις επόμενες 20 μέρες. Μην το αφήσετε για το τέλος και μην περιμένετε να τα διαβάσετε όλα για να τα σχολιάσετε. Για τον Sturgeon και τον Leiber έχουμε ήδη γράψει, καθώς συναντήσαμε διηγήματά τους πρωτύτερα. Ο Eric Frank Russell ήταν Βρετανός που δημοσίευσε τη δουλειά του στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, κυρίως στο Astounding Science Fiction, όπου είδε τυπωμένο το πρώτο του διήγημα το 1937. Το πρώτο του μυθιστόρημα εκδόθηκε δύο χρόνια μετά (Sinister barrier) ενώ το Wasp (1958) έχει επανεκδοθεί πρόσφατα στη σειρά Science Fiction Masterworks. Ένα ενδιαφέρον άρθρο για τον Russel και το έργο του θα βρείτε εδώ, όπου θα διαβάσετε γιατί σύμφωνα με τον αρθρογράφο Once a tremendously popular science fiction writer of the so-called Golden Age, his star has faded and fallen. Largely unknown except to older fans in his native England, Russell’s books only rarely resurface in print. Εδώ ο Ράσελ με την εκδότρια Bea Mahaffey. Για την ιστορία της φωτογραφίας, που σχετίζεται με την British National SF Convention του 1953 στο Λονδίνο, έχει επίσης ενδιαφέρον να διαβάσετε αυτό. Το «Allamagoosa» έχει γράψει ιστορία: Ήταν το διήγημα που πήρε το πρώτο Hugo Award for short story... ever. Δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο Astounging Science Fiction το Μάιο 1955. Το «Saucer of Loneliness» του Sturgeon δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στη συλλογή E pluribas unicorn to 1953 ή στο Galaxy του Φεβρουαρίου του ίδιου έτους (δεν είναι ξεκάθαρο ποιο κυκλοφόρησε πρώτο). Το διήγημα μεταγράφηκε για ραδιοφωνική εκτέλεση και αποτέλεσε το σενάριο για ένα επεισόδιο του Twilight Zone. Το «A Pail of Air» του Leiber δημοσιεύθηκε στο ίδιο περιοδικό, δύο χρόνια νωρίτερα: Δεν είναι υπέροχο το εξώφυλλο; Διαβάζουμε και σχολιάζουμε τα τρία διηγήματα ως την Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2014. Edited November 16, 2014 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted November 16, 2014 Share Posted November 16, 2014 Δεν σας έχω ξεχάσει! Μόλις τέλειωσε το Εργαστήριο και ευελπιστώ να σας προλάβω! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted November 16, 2014 Share Posted November 16, 2014 «Tideline» "ἄειδε, μηχανική θεά, τας πολλάς δ’ ἰφθίμους ψυχάς Ἄϊδι προΐαψεν..." Τι εύρημα! Η "επιζήσασα" πολεμική μηχανή, τιμά ως άλλη αοιδός τη μνήμη ηρώων που έπεσαν για κάποια πατρίδα, και με κάθε τρόπο θέλει να κάνει γνωστή τη "θυσία" τους στο κόσμο (όσον έχει απομείνει). (Έχουμε στοιχεία να υποθέσουμε ποιά πατρίδα είναι αυτή, και πάντως όχι κάποια "πικρή πατρίδα"). Η ιδέα της "πιστής" ενσυνείδητης πολεμικής μηχανής μου θύμισε αμυδρά την Τελευταία Διαταγή του Κηθ Λώμερ (ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΜΕΤΑΛΛΟ - ΠΗΓΑΣΟΣ). Μια μηχανή που μπορεί να έχει εξοντώσει χιλιάδες μάχιμους ή άμαχους προστατεύει ένα παιδί και έναν σκύλο. Τι να λέμε τώρα; Αν ανήκεις στους εκ προοιμίου καλούς η συμπεριφορά ακόμη και μιας προγραμματισμένης μηχανής διαπνέεται από μεγαλοθυμία και αλτρουϊσμό. Καθόλου τυχαίο δεν είναι το όνομα της μηχανής, Chalcedony! Αυτό είναι το όνομα του ορυκτού προέρχεται από την Χαλκηδόνα, την αρχαία Ελληνική πόλη της Μικράς Ασίας. Ο Χαλκηδόνιος Λίθος, χρησιμοποιείτο κατά τους προϊστορικούς χρόνους για τη δημιουργία εργαλείων και αργότερα χρησιμοποιήθηκε ως ημιπολύτιμος λίθος. Στο μεσαίωνα πίστευαν ότι έχει αφροδισιακές δυνάμεις, και προστατεύει τον ιδιοκτήτη του από την οργή και την μελαγχολία. Σχόλιο: Ούτε στο μέλλον, λοιπόν, έχει λυθεί το θέμα με τη χωρητικότητα και την ενεργειακή πυκνότητα των μπαταριών. Η εκμετάλλευση της ηλιακής ενέργειας, κατά τη φαντασία των συγγραφέων δεν έχει ωριμάσει ακόμη και τότε. Από το σημερινό δύσμοιρο "Philae", γαντζωμένο πάνω στον κομήτη και πεινασμένο για ενέργεια, μέχρι την κοκορίζικη Χαλκηδονία, που περιμένει τις αμυδρές ακτίνες του ηλίου να ταΐσουν τις ισχνές μπαταρίες της, φαίνεται η τεχνολογική ανωριμότητα της μεθόδου. Όσο και αν είναι ρομαντικά συγκινητική η κατάσταση μιας ετοιμαθάνατης μηχανής (από έλλειψη ενέργειας), είναι περίεργο που οι συγγραφείς δεν έχουν υιοθετήσει στις ιστορίες τους μια μορφή της υπάρχουσας Θερμοηλεκτρικής Γεννήτριας Ραδιοϊσοτόπων που δουλεύει άψογα εδώ και 37 χρόνια στο Voyager 1. Μου άρεσε το τέλος. Η μηχανή γίνεται η μούσα και εντέλλει το αγόρι που ανδρώθηκε, να γίνει ο αοιδός ο οποίος που θα άδει και θα απαγγέλει το έπος των νεκρών ηρώων στην απομένουσα ανθρωπότητα. Το διήγημα δεν με ενθουσίασε αλλά ούτε με απογοήτευσε. (Δύο άνθη). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.