hombre Posted December 5, 2014 Share Posted December 5, 2014 «A Pail of Air» - Fritz Leiber Θυμάμαι πόσο με είχε εντυπωσιάσει όταν το είχα διαβάσει πριν πολλά χρόνια. Η θετική αίσθηση παραμένει ίδια. Είμαι φαν του Λάιμπερ και αυτό το πνεύμα αισιοδοξίας που χαρακτήριζε την εποχή μου αρέσει. Η λέξη "αισιοδοξία" φυσικά δεν περιλαμβάνει την κοσμική καταστροφή, αλλά, το χάπυ έντ και την ακατάβλητη ανθρώπινη φύση. Εννοείται ότι δεν υπάρχει περίπτωση να επιβίωνε κάποια πολυκύτταρη μορφή ζωής σε αεροστεγές περιβάλλον από κουβέρτες, αλλά αυτό το θεωρούμε "λογοτεχνική αδεία". Το μυστηριώδες ουράνιο σώμα που παρέσυρε μαζί του τη Γη, αναφέρεται ως νεκρό αστέρι, καμμένος ήλιος και απολύτως σκοτεινό. Προφανώς είναι κάποιος "καφέ νάνος". Όμως οποιοσδήποτε καφέ νάνος του Γαλαξία έχει, λόγω ηλικίας, κάποια ικανή ποσότητα ακτινοβολίας και στο ορατό φάσμα, οπότε δεν θα μπορούσε να είναι απολύτως σκοτεινό. (Λεπτομέρεια που εντάσσεται στην προαναφερθείσα "λογοτεχνική αδεία"). Αντίθετα, αλίευσα δύο επιστημονικά στοιχεία που μου κάνει εντύπωση η αναφορά τους δεδομένου ότι το διήγημα δημοσιεύτηκε το 1951. Το πρώτο είναι η αναφορά για κίνηση του υγρού αερίου ηλίου πάνω στα άλλα στρώματα αέρα, προς τη θερμότητα. Είναι προφανώς περιγραφή εντός υπερρευστού! Η δεύτερη αναφορά, αφορά κάποιον κεραυνό που σερνόταν για εβδομάδες μέχρι να σβήσει η λάμψη του. Και αυτό φυσικά μας θυμίζει τις ιδιότητες των υπεραγωγών (σε ακραία χαμηλή θερμοκρασία). Τα λουλούδια μου: :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Big Fat Pig Posted December 8, 2014 Share Posted December 8, 2014 Saucer of loneliness - T. Sturgeon Λοιπόν, ναι, καλό και αυτό. Συμφωνώ με τον χαρακτηρισμό «ώριμο» του mman και πολύ περισσότερο αν σκεφτώ από πότε μας έρχεται αυτό το διήγημα. Βρήκα πολύ καλή την ιστορία της κοπέλας και αποτελεσματικό τον τρόπο αυτής της συμπυκνωμένης αφήγησης. Εξίσου καλά διέρρεαν από αυτά τα σημεία και όλα τα κοινωνικοπολιτικά σχόλια του Sturgeon. Και το τέλος, καλό. Υπεραισιόδοξο και ελαφρώς κλισαρισμένο, αλλά οκ καλό. Το καλύτερο ήταν όντως η πραγματική φύση του δίσκου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted December 8, 2014 Share Posted December 8, 2014 Jeffrey Ford - «Creation» Συμφωνώ απολύτως με τον mman! Προσπαθώ να αντιληφθώ για ποιο λόγο βρίσκεται αυτή η ιστορία στη λίστα. Μμμμμ, υποψιάζομαι κάτι αλλά δεν έχω στοιχεία. Μη θεωρήσετε απίθανο, όμως, σχέση κουμπαριάς του συγγραφέα με τους εκδότες του Λόκους. (Δε συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα αυτά)! Το στοιχείο της Ε.Φ. δεν υπάρχει, παρά ταύτα το κείμενο έχει κάποιες αφηγηματικές αρετές και κάποιο ρυθμό. Το καλύτερο σημείο του αφηγήματος είναι το απροσδόκητο και απρόσμενο τέλος με έντονο το στοιχείο του ανοίκειου. Η λουλουδού χωρίς μεροκάματο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted December 9, 2014 Author Share Posted December 9, 2014 Jeffrey Ford - «Creation» Μου άρεσε. Πρώτα από όλα ως ιστορία αφιερωμένη στις παιδικές αμφιβολίες και τους παιδικούς φόβους, είναι εξαιρετικά καλογραμμένη. Νιώθεις να σου μιλά πράγματι ο μικρός, μπαίνεις στο μυαλό του, είσαι μαζί του στις εξορμήσεις στο δάσος, στο κρεβάτι του όταν δεν τον παίρνει ο ύπνος, όλα αυτά. Διάφορες σκηνές όπως η κατήχηση, η μπύρα, ο διάλογος με τη μαμά στο μαξιλάρι, όλες ήταν ωραία γραμμένες. Επίσης πολύ γλυκιά φιγούρα ο (σκληρός) μπαμπάς, χάρη στον οποίο οφείλουμε το κλείσιμο της ιστορίας. Σύμφωνοι, δεν είναι το φοβερό και τρομερό διήγημα αλλά είναι συμπαθητικό (με διπλή έννοια, αφού ένιωσα να συμπαθώ στα αλήθεια τους δύο ήρωες) και προφανώς βρέθηκε στη λίστα γιατί ο κόσμος το θυμόταν ως νικητήριο του world fantasy award. Χεχε, να πω επίσης ότι μου θύμισε το διήγημα που έγραψα για το πρόσφατο write off με τους Τ & D. :rose: ΥΓ @ hombre: τι εννοείς με... Το καλύτερο σημείο του αφηγήματος είναι το απροσδόκητο και απρόσμενο τέλος με έντονο το στοιχείο του ανοίκειου. ...; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Big Fat Pig Posted December 9, 2014 Share Posted December 9, 2014 (edited) Creation - Jeffrey Ford Ανάθεμά με αν καταλαβαίνω γιατί αυτό το διήγημα μπήκε σε λίστα ΕΦ. Όχι μόνο το Ε, αλλά ούτε το Φ δεν βλέπω εγώ. Ιστορία ενηλικίωσης, πολύ καλογραμμένη, με εξαιρετικούς χαρακτήρες και συνεπές (αλλά και εντελώς ανοιχτό σε ερμηνείες -- ίσως υπερβολικά ανοιχτό) τέλος. Και μου άρεσε πολύ το πώς ο πατέρας, επιδεικτικά και ηχηρά άθεος, ακολουθεί και προθυμοποιείται να βοηθήσει το γιο του. Εξαιρετική και η πινελιά ότι ο Κάβανο, «έζησε» χάρη στον καπνό/ανάσα του πατέρα. Σαν ιστορία δεν με αγγίζει ιδιαίτερα, αλλά νομίζω ότι είναι πολύ καλά εκτελεσμένη. Edited December 9, 2014 by Big Fat Pig Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted December 10, 2014 Author Share Posted December 10, 2014 Το φανταστικό στοιχείο υπάρχει. Από κει και πέρα πρέπει να αποφασίσεις αν σου αρκεί να βρίσκεται μόνο μέσα στο μυαλό του ήρωα. Ίσως εξαρτάται και από την ιστορία, αλλά στην προκειμένη περίπτωση μου άρκεσε. Έπειτα, δεν το βρήκα ανοιχτό σε ερμηνείες. Δεν ξέρω τι εννοείς, το ίδιο ρώτησα και τον Όμπρε, παραπάνω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Big Fat Pig Posted December 10, 2014 Share Posted December 10, 2014 [...]πρέπει να αποφασίσεις αν σου αρκεί να βρίσκεται μόνο μέσα στο μυαλό του ήρωα.[...] Κυρίως αυτό εννοώ ανοιχτό σε ερμηνείες. π.χ. για μένα λειτουργεί καλύτερα ως mainstream διήγημα -- εφόσον βέβαια αποφασίσω ότι το φανταστικό στοιχείο υπάρχει μόνο μέσα στο μυαλό του ήρωα. Και σε γενικές γραμμές δεν θεωρώ ότι αυτό είναι αρνητικό. Κι εμένα μου αρκεί, απλά το παρατηρώ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted December 11, 2014 Author Share Posted December 11, 2014 (edited) Διήγημα 35 / 79 Ray Bradbury, «The million year picnic» (1946) Για τον Μπράντμπερι έχουμε ήδη γράψει, οπότε περιορίζομαι στο διήγημα: Το Million year... είναι το 28ο και τελευταίο της συλλογής The Martian Chronicles, που κυκλοφόρησε το 1950. Τα περισσότερα διηγήματα είχαν ήδη δημοσιευθεί σε περιοδικά της εποχής τη δεκαετία του '40. Έτσι και αυτό, είχε δημοσιευθεί στο καλοκαιρινό Planet Stories του 1946 (εξώφυλλο Chester Martin). Δεξιά, εικονογράφηση από το διήγημα στις εσωτερικές σελίδες του περιοδικού. Το Planet Stories έχει την ιστορία του: Τριμηνιαίο pulp, κυκλοφόρησε από το 1939 ως το 1955. Διαβάζω ότι δεν πλήρωνε πολύ καλά, οπότε δεν τραβούσε ιδιαιτέρως μεγάλα ονόματα, δημοσίευσε πάντως ανάμεσα σε άλλους Asimov, Simak, Bradbury και την πρώτη ιστορία που έδωσε επί πληρωμή ο Dick. Τα εξώφυλλά του είχαν πάντα (τουλάχιστον όσα είδα) γυναίκα με θελκτικό, ενισχυμένο στήθος... ...από το πρώτο κιόλας τεύχος (1939), που είναι το τελευταίο της εξάδας, με τις Αμαζόνες της Αφροδίτης. Και παρακαλώ προσέξτε το φανταστικό στηθόδεσμο της Αμαζόνας δεξιά (εμένα πάντως μου θυμίζει παλάμες και αγκαλιά από πίσω, αν... με αντιλαμβάνεστε. Νομίζω ότι για 1939 πρέπει να ένιωσαν άγριο ρίγος οι αναγνώστες). Το διήγημα είναι μικρό, το βρίσκετε εύκολα (το πιθανότερο έχετε ήδη το βιβλίο) και το σχολιάζουμε ως την Τρίτη 16 Δεκεμβρίου. Edited December 11, 2014 by nikosal 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted December 12, 2014 Author Share Posted December 12, 2014 (edited) «The million year picnic» Αυτό είναι που λέμε «ιστορία της εφ»... Μόνο να φανταστώ μπορώ τι εντύπωση θα έκαναν τα διηγήματα του Μπράντμπερι τη δεκαετία του '40 και του '50. Φιλοσοφική διάθεση, αγάπη για το διάστημα αλλά επίσης οικογένεια, μπαμπάς που σκέφτηκε έγκαιρα πώς θα τη διαφυλάξει, μαμά, παιδιά μπροστά στο ξένο -και ένα πολύ ωραίο τέλος, έξυπνο, ρομαντικό και συναισθηματικό. Το υπόλοιπο διήγημα διαβάζεται ευχάριστα ακριβώς γιατί είναι Μπράντμπερι και μακρινό παρελθόν της εφ, δεν έχω παραπάνω απαιτήσεις. :rose: Edited December 12, 2014 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted December 16, 2014 Share Posted December 16, 2014 (edited) Jeffrey Ford - «Creation» Μου άρεσε. Πρώτα από όλα ως ιστορία αφιερωμένη στις παιδικές αμφιβολίες και τους παιδικούς φόβους, είναι εξαιρετικά καλογραμμένη. Νιώθεις να σου μιλά πράγματι ο μικρός, μπαίνεις στο μυαλό του, είσαι μαζί του στις εξορμήσεις στο δάσος, στο κρεβάτι του όταν δεν τον παίρνει ο ύπνος, όλα αυτά. Διάφορες σκηνές όπως η κατήχηση, η μπύρα, ο διάλογος με τη μαμά στο μαξιλάρι, όλες ήταν ωραία γραμμένες. Επίσης πολύ γλυκιά φιγούρα ο (σκληρός) μπαμπάς, χάρη στον οποίο οφείλουμε το κλείσιμο της ιστορίας. Σύμφωνοι, δεν είναι το φοβερό και τρομερό διήγημα αλλά είναι συμπαθητικό (με διπλή έννοια, αφού ένιωσα να συμπαθώ στα αλήθεια τους δύο ήρωες) και προφανώς βρέθηκε στη λίστα γιατί ο κόσμος το θυμόταν ως νικητήριο του world fantasy award. Χεχε, να πω επίσης ότι μου θύμισε το διήγημα που έγραψα για το πρόσφατο write off με τους Τ & D. :rose: ΥΓ @ hombre: τι εννοείς με... Το καλύτερο σημείο του αφηγήματος είναι το απροσδόκητο και απρόσμενο τέλος με έντονο το στοιχείο του ανοίκειου. ...; Εννοώ ότι αφήνεται ανοιχτό το ενδεχόμενο, ο πατέρας να ταυτίζεται με τον Κάβανο (και ως δημιουργός αλλά και ως υπαρκτό δημιούργημα). Edited December 16, 2014 by hombre Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted December 16, 2014 Author Share Posted December 16, 2014 ναι, κατάλαβα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted December 17, 2014 Author Share Posted December 17, 2014 Διήγημα 36 / 79 Connie Willis (γεν. 1945), «Even the Queen» (1992) H Κόνι Γουίλις δημοσίευσε το πρώτο της διήγημα το 1970. Έχει στο ενεργητικό της πλήθος από βραβεία (μόνο τα Hugo και Nebula φτάνουν τα 18) ενώ η μεγαλύτερη διάκριση που έχει λάβει είναι η ανάδειξή της σε 28η SFWA Grand Master το 2011. Είναι γνωστή για το χιούμορ της -και από πλευράς έργου για τη σειρά μυθιστορημάτων με ήρωες τους ιστορικούς του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης που ταξιδεύουν στο παρελθόν για να το μελετήσουν, σειρά που ξεκίνησε με το βραβευμένο με... Hugo, Nebula, Locus, Arthur C. Clarke & BSFA Award (!) Doomsday Book (1983). Άθελά της, συμμετείχε σε ένα από τα πιο γνωστά «επεισόδια» της νεότερης εφ: Στην απονομή των Hugo του 2006, ενώ βρισκόταν στο βήμα, έπεσε θύμα της «δράσης» του Χάρλαν Έλισον. Τι συνέβη; Εμμμμμ... της έβαλε χέρι! Σοβαρά! Αν σας ενδιαφέρει ρίξτε μια ματιά εδώ και αλλού στο δίκτυο. To «Even the Queen» δημοσιεύθηκε το 1992 στο τεύχος του Asimov's που παραθέτω. Την επόμενη χρονιά στο διήγημα απονεμήθηκε ταυτόχρονα Hugo και Nebula. Μάλιστα, υπερίσχυσε και τις δύο φορές δύο ίδιων διηγημάτων (που ήταν δηλ. αμφότερα υποψήφια) της Nancy Kress και της Martha Soukup αλλά και διηγημάτων του Mike Resnick, του K.S. Robinson, του Paul DiFilippo, του Michael Bishop και άλλων. Συνεπώς, να περιμένουμε ένα καλό διήγημα; Όπως βλέπετε το Asimov's που δημοσίευσε το διήγημα είχε ένα καταπληκτικό εξώφυλλο! (του Gary Freeman). Με το «Even the Queen» κάνουμε Χριστούγεννα... Δηλ. το διαβάζουμε και το σχολιάζουμε ως το Σάββατο 27 Δεκεμβρίου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted December 24, 2014 Share Posted December 24, 2014 Βρε το Χάρλαν! Ο γίγας Έλισον, ως νάνος ανορθούμενος επ' άκρων ονύχων, τανυόμενος να φτάσει και να μαλάξει την ώριμη τίτθη της Κόνυ. Πάντα λάτρης του λεπτού χιούμορ, ο Χάρλαν, του αποστάγματος δημητριακών του Κεντάκυ συνεπικουρούμενος, προέβη στη συμβολική αυτή χειρονομία αφενός μεν εξαιτίας της οικειότητας που εκπορεύεται από την πνευματική συγγένεια και αφετέρου -και έγκειται ο συμβολισμός- για να "θηλάσει" πνευματικώς λίγη από τη σοφία της Γουίλις. Όχι, δεν ήπια απόσταγμα του οίκου "Ιακώβου Δανιήλ" πρωί - πρωί. Είναι που με συγκίνησε η λεπτή χειρονομία του αγαπημένου Χάρλαν Έλισον. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted December 24, 2014 Share Posted December 24, 2014 Βρε παιδιά, δυσκολεύομαι να βρω το διήγημα της Willis. Όποιος μπορεί, ας μου στείλει τσάι και συμπάθεια, παρακαλώ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted December 24, 2014 Share Posted December 24, 2014 «The million year picnic» Το 1976 το διαστημικό σκάφος Viking 1, προσεδαφίζεται στον Άρη. Τα πρώτα αποτελέσματα της έρευνάς του δείχνουν έναν ερημικό πλανήτη, εχθρικό προς την ζωή σύμφωνα με τα γήινα δεδομένα. Υποψιάζομαι ότι δεν υπήρξε γήινος πιο απογοητευμένος από τον Ρέυ Μπράντμπερυ. Αφήνοντας στην άκρη τα επιστημονικά δεδομένα, άλλωστε είναι συστημικό λάθος να κρίνουμε εκ των υστέρων τα πρότερα, έχουμε ένα γλυκύτατο διήγημα, με πλυμμήρα συναισθημάτων, σήμα κατετεθέν του συγγραφικού ιδιώματος μιας ευαίσθητης και ποιητικής ψυχής όπως του Μπράνμπερυ. Μπορεί σήμερα κάποια σημεία της ιστορίας να φαντάσουν τετριμμένα και στερεότυπα, αλλά φανταστείτε (καθώς λέγει και ο nikosal), την επίδραση που είχαν στη δεκαετία του `40! Είμαι θετικά προκατειλημμένος με τον Ρέυ και δεν μπορώ παρά να εκφέρω εγκωμιαστικά σχόλια, είμαι σίγουρος, όμως, ότι θα ήταν εξίσου διάσημος ακόμη και αν έγραφε αποκλειστικά main stream. Λουλούδια επάξια! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted December 24, 2014 Share Posted December 24, 2014 Βρε παιδιά, δυσκολεύομαι να βρω το διήγημα της Willis. Όποιος μπορεί, ας μου στείλει τσάι και συμπάθεια, παρακαλώ. https://www.dropbox.com/s/imwtzn38bbqv3uk/EvtQ%20-%20CW.pdf?dl=0 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted December 24, 2014 Share Posted December 24, 2014 Many thx! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted December 29, 2014 Author Share Posted December 29, 2014 «Even the Queen» Χμ... Έχω διαβάσει ένα μόνο μυθιστόρημα της Γουίλις, το Doomsday Book, το οποίο ήταν πολύ καλό. Γραμμένο το 1992, αποτελεί την «καλή» εκδοχή του ταξιδιού στο μεσαίωνα και μάλιστα στην εποχή του Black Death, σε σχέση με το Timeline του Κράιτον (1999), που (για τα γούστα μου) ήταν η κακή εκδοχή. Τέλος πάντων, αναφέρομαι στο DB γιατί σε όλη τη διάρκειά του, πέρα από τα καλά στοιχεία, η Γουίλις προσπαθούσε να κάνει χιούμορ με ένα στερεότυπο τρόπο, που μου φαινόταν ανόητος και οπωσδήποτε καθόλου αστείος. Τι να πω; Ίσως η μεσογειακή αίσθηση του χιούμορ είναι διαφορετική από εκείνη του Κολοράδο... Με τον ίδιο τρόπο προσπαθεί να κάνει χιούμορ και στο Even the Queen. Βάζοντας τη μικρή να επαναλαμβάνει συνέχεια ποιος είναι ο ένας και ποιος ο άλλος, σε ένα τραπέζι από γυναίκες (κυρίως. Υπάρχει και ένας άντρας) που συνομιλούν για το τραγικό συμβάν: Η μεγάλη κόρη της μητριαρχικής οικογένειας αποφάσισε να γραφεί σε μια οργάνωση τρελών γυναικών που επιθυμούν να έχουν περίοδο. Μα δεν ντρέπεται το παλιοκόριτσο; Θέλει να κάνει πλούσια τη βιομηχανία σερβιέτας και ταμπόν; (Ναι, αναφέρεται και αυτή). Εμ... συγνώμη μου φάνηκε αδιάφορο -και δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στο ότι εγώ δεν... menstruate, για να χρησιμοποιήσω την πιο συχνά επαναλαμβανόμενη λέξη του διηγήματος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted December 29, 2014 Author Share Posted December 29, 2014 (edited) Διήγημα 37 / 79 Mike Resnick (γεν. 1942), «Travels with My Cats» (2004) O Resnick γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Σικάγο. Είναι πολυγραφότατος, έχοντας δημοσιεύσει εκατοντάδες βιβλία, πολλά από αυτά με ψευδώνυμο. Έχει συμπεριληφθεί στη short list βραβείων Hugo & Nebula δεκάδες φορές και έχει κερδίσει αρκετές από αυτές, η μια με το διήγημα που διαβάζουμε. Εργάστηκε ως αρχισυντάκτης στο ψηφιακό περιοδικό Jim Baen's Universe (2006-2010) μαζί με τον Eric Flint. Αλλά δεν έχει γράψει μόνο εφ: Για μια δεκαετία κρατούσε μια στήλη για ιπποδρομίες σε εφημερίδα και για άλλο τόσο, μια στήλη για σκυλιά Collie. Γαβ. Φωτ. Fungo / Wikipedia Το διήγημα «Travels with my cats» δημοσιεύθηκε στο Asimov's το Φεβρουάριο 2004. Το ρετρό εξώφυλλο είναι του Dan J. O'Driscoll. Προτάθηκε το 2005 για Nebula, αλλά έχασε από το «Coming to Terms» της Eileen Gunn. Ωστόσο την ίδια χρονιά κέρδισε Hugo, με το σπάνιο γεγονός να κερδίσει ανάμεσα σε άλλα, ένα ακόμα δικό του διήγημα (δηλ. στη short list υπήρχαν δύο του Resnick). Θα βρείτε το διήγημα εδώ, ενώ επίσης μπορείτε να το ακούσετε εδώ. Η στήλη λοιπόν έχει την τιμή να αλλάξει χρονιά με τον κ. Resnick. Διαβάζουμε και σχολιάζουμε το διήγημά του ως τα Φώτα: Τρίτη, 6 Ιανουαρίου. Στο μεταξύ, φτάσαμε σχεδόν στη μέση, ε; Βέβαια θα υπάρχει και το καλοκαιρινό ιντερλούδιο 2015, με τα υπόλοιπα βραβευμένα με Nebula διηγήματα, οπότε το τόπικ θα μας κρατήσει συντροφιά ως τους πρώτους μήνες του 2016, καλά να είμαστε. Να έχει και χρόνο ο hombre να προετοιμάσει τη βομβιστική επίθεση στα γραφεία του Locus. Edited December 29, 2014 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted December 31, 2014 Share Posted December 31, 2014 (edited) Even the Queen Μετά το πέρας της ανάγνωσης, ήταν λες και βίωνα MMS (Meta-MS) σύνδρομο. Το διήγημα ήταν λιγάκι νερόβραστο· μια "αμερικανιά" για όλη την οικογένεια. Στα θετικά σημεία του αφηγήματος είναι τα στοιχεία ΕΦ που παρουσιάζουν επιστημονικό ενδιαφέρον, όπως οι αναφορές στον τομέα ιατρικής και βιολογίας. Ενδιαφέρουσα ιδέα - λύση του "ammenerol". (Τελικά τα ελληνικά προσφέρονται κατ' εξοχήν για γλωσσοπλασία). Ακούγεται ακόμη πιο ενδιαφέρουσα η λύση για όσους συγκατοικούν με θηλυκά και βιώνουν μία εβδομάδα τον μήνα δύσκολες μέρες (και τρεις εμβδομάδες πολύ δύσκολες μέρες). Κάποιος θα μπορούσε να επεκτείνει την ιδέα και να μελετούσε σε ένα εκτεταμένο αφήγημα, τις ενδεχόμενες επιπτώσεις, (βιολογικές, ψυχολογικές, οικονομικές) που θα προκαλούσε η παραβίαση των κύκλων της φύσης. Η ιστορία περιλαμβάνει μια τυπική αμερικανική οικογένεια: η μαμά δικαστής, η μία γιαγιά διαπραγματεύεται την τύχη λαών και εθνών, η άλλη γιατρός (και ίσως μεγαλογιατρός). Η μία κόρη έχει το συμβολικό όνομα Perdita και η άλλη Viola! Το ανδρικό στοιχείο εντός της οικογένειας απουσιάζει πλήρως, γεγονός που μας επιτρέπει να υποθέσουμε ότι οι άνδρες είτε έχουν εξοβελιστεί είτε έχουν αποδημήσει... Εκτός της οικογένειας υπάρχει ο Zaklin Bysshe, ο οποίος έχει ήδη "καεί" λόγω ονόματος. Θα μπορούσε κάλλιστα να λέγεται Ιγκόρ ή Παρασκευάς (και δεν είναι καν γκέι....). Μαθαίνουμε από το κείμενο ότι οι δύστυχοι Αργεντίνοι ενδεχομένως να πλήρωσαν στα Φώλκλαντ το PMS της Maggie, σύνδρομο που ίσως βίωνε και το ιερό (τερατώδες) τοτέμ (για τους αγγλοσάξωνες), η βρετανή βασίλισσα. Η φιλεσλαχνία μας, επιτρέπει να περιλάβουμε στα θετικά και το διάχυτο, ανάλαφρο ανεπαίσθητο (έως και ανύπαρκτο) χιούμορ. Λίγα άνθη... (κόκκινα φυσικά). Edited December 31, 2014 by hombre Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted January 6, 2015 Share Posted January 6, 2015 (edited) Travels with My Cats Αν δε γνώριζα ότι συμπαθής γεράκος, Mike Resnick, (που έχει κάτι από Μπουκόφσκι στο βλέμμα του), έχει γράψει με ψευδώνυμο καμια διακασαριά νουβέλες για ενήλικες, θα έλεγα ότι ως συγγραφέας του παρόντος αφηγήματος θα ήταν άλλος ένας cat gentleman (κατά το cat lady). Το διήγημα εμφανίζει κάποιο ενδιαφέρον, είναι γλυκούλι (έως γλυκερό) και ανακουφίζει τον αναγνώστη, ο οποίος ανακαλύπτει ότι υπάρχουν ακόμη πιο μοναχικά άτομα ακόμη και από τον ίδιο. Το κύριο πρόσωπο της ιστορίας χάνει μοναδική ευκαιρία για να συνευρεθεί με φάντασμα! Μα πόσο φοβιτσιάρης μπορεί να είναι; Είναι το απολύτως ασφαλέστερο σεξ που θα μπορούσε να έχει ποτέ κανείς. Αντιθέτως με τα έμβια, ένα άυλο θηλυκό δεν έχει ούτε μικρόβια, ούτε ιούς, ούτε μύκητες, ούτε τίποτα! Στο τέλος, ο Ethan, μετανιωμένος για την ευκαιρία που κλώτσησε, και αφού προξένησε μακελειό στην άγρια πανίδα, αναζητεί απεγνωσμένα το ομότιτλο σπάνιο βιβλίο. Αυτό είναι! Το βιβλίο ως υποκατάστατο της γυναίκας είναι μακράν πιο υγιεινό από το υπερεκτιμημένο αλκοόλ! Δε θα γίνω άλλη μια φορά γραφικός αναρωτόμενος τι γυρεύει ένα τέτοιου είδους αφήγημα στα βραβεία ΕΦ και θα δώσω ένα ταπεινό στεφάνι, καμωμένο από λίγα χορτάρια, που είχαν μείνει στην έρημη γη (της ΕΦ). Cat Woman Cat Lady Edited January 6, 2015 by hombre Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted January 9, 2015 Author Share Posted January 9, 2015 Travels with My Cats Το διήγημα εμφανίζει ενδιαφέρον, είναι τρυφερό, και ανακουφίζει τον αναγνώστη, ο οποίος ανακαλύπτει ότι υπάρχουν ακόμη πιο μοναχικά άτομα ακόμη και από τον ίδιο. Αναδιατυπώνοντας ελαφρώς τον hombre, θα συμφωνήσω. Θα πρόσθετα επίσης, ότι είναι δεξιοτεχνικά γραμμένο, εξυπηρετώντας την ιστορία που θέλει να αφηγηθεί ο Ρέσνικ. Για το πόσο εφ είναι κλπ. τα έχουμε ξαναπεί. Πάντως δεν μετάνιωσα που το διάβασα -αλλά μέχρι δύο λουλουδάκια. :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted January 9, 2015 Author Share Posted January 9, 2015 (edited) Διήγημα 38 /79 Theodore Sturgeon, «The Man Who Lost the Sea» (1959) Τρίτος και τελευταίος Sturgeon στη λίστα μας. Δεν επαναλαμβάνω βιογραφικά στοιχεία που θα βρείτε στο πρώτο πρώτο διήγημα που διαβάσαμε. Το «The Man Who Lost the Sea» δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο The Magazine of Fantasy and Science Fiction τον Οκτώβριο 1959. Ήταν ένα special 10th anniversary τεύχος, που όπως θα διαπιστώσετε, εκτός από μεγάλα ονόματα γενικώς, είχε και το πρώτο μισό του Starship Troopers. Το διήγημα έκανε αμέσως εντύπωση και βρέθηκε στη short list για τα Hugo του 1960, αλλά έχασε καθώς είχε σκληρό ανταγωνισμό: Νικητής της χρονιάς ήταν το Flowers for Algernon... Ωστόσο το «The man...» έχει εκτιμηθεί αρκετά. Ως teaser, να τι γράφει για αυτό η εγκυκλοπαίδεια της εφ: Out of that solitude, he remained, all the same, occasionally capable of a story as strong, immeasurably complex, word-perfect and deeply fixative to the reader's memory as "The Man Who Lost the Sea" , a tale which – along with everything else – is a tone-perfect eulogy to the world and ambitions of the traditional American sf he knew so well. Βεβαίως σημασία έχει η δική μας κρίση. Διαβάζουμε και σχολιάζουμε το «The Man Who Lost the Sea» ως το Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2015. Edited January 9, 2015 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted January 9, 2015 Share Posted January 9, 2015 Connie Willis - Even the Queen Η συγγραφέας έχασε κλασσική ευκαιρία να αναδείξει ένα σωρό θέματα ισότητας και Εξέλιξης με αφορμή τη γυναικεία περίοδο και την τεχνητή διακοπή της. Οι αναγνώστες του Locus από την άλλη δεν έχασαν (ούτε αυτή!) την ευκαιρία να αναδείξουν ένα αδιάφορο διήγημα με άνευρη εκτέλεση σε ένα από τα "καλύτερα" όλων των εποχών. Δεν ξέρω πώς το κάνουν αυτό. Είμαστε στη μέση και, αν και έχουμε διαβάσει και πολύ καλά κομμάτια, ο μέσος όρος πλησιάζει την απογοήτευση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted January 9, 2015 Author Share Posted January 9, 2015 Εντάξει, αλλά δεν απογοητευόμαστε: Όπως και να έχει το πράγμα, το δεύτερο μισό της λίστας θα είναι καλύτερο. Κάποια διηγήματα είναι γνωστό ότι είναι πολύ καλά, εξάλλου. Εντάξει, αλλά δεν απογοητευόμαστε: Όπως και να έχει το πράγμα, το δεύτερο μισό της λίστας θα είναι καλύτερο. Κάποια διηγήματα είναι γνωστό ότι είναι πολύ καλά, εξάλλου. Εντάξει, αλλά δεν απογοητευόμαστε: Όπως και να έχει το πράγμα, το δεύτερο μισό της λίστας θα είναι καλύτερο. Κάποια διηγήματα είναι γνωστό ότι είναι πολύ καλά, εξάλλου. (με έβαλαν τιμωρία οι αναγνώστες του Λόκους). 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.