mman Posted January 15, 2015 Share Posted January 15, 2015 Mike Resnick - Travels with my cats Έχω μια αδυναμία στις ιστορίες που αφορούν βιβλία, οπότε το διήγημα ξεκινάει με γκολ από τα αποδυτήρια. Η συνέχεια και η γραφή ήταν αρκετά καλή, καθώς και ο ιδιαίτερος χαρακτήρας του αφηγητή, στοιχεία που με κάνουν να ψιλοσυγχωρώ κάποιες τάσεις προς το ντεμοντέ και το κλισέ. Δεν ήταν το μεγάλο διήγημα, αλλά γενικά από τα καλά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted January 15, 2015 Author Share Posted January 15, 2015 «The Man Who Lost the Sea» ok, εδώ έχουμε ένα πολύ καλό διήγημα (πιστεύω ότι δεν επηρεάστηκα από τη γνώμη που παρέθεσα λίγο παραπάνω). Δεν είναι εύκολο να γράψω κάτι χωρίς να σας χαλάσω την ανάγνωση, πέρα από ότι στο επίκεντρο είναι το state of mind του ήρωα, ενός άρρωστου ανθρώπου με στολή, οπότε αφοσιωθείτε σε αυτό, παρακολουθήστε προσεκτικά κάθε πτυχή της σκέψης του και περιμένετε ως το τέλος. Του έκανα δύο αναγνώσεις, για να χαρώ ξανά ορισμένα σημεία (θα έκανα αμέσως και τρίτη, αλλά... νύσταζα πλέον). Από μόνη της η υπόθεση δεν είναι κάτι ιδιαίτερο -θα έλεγα ότι αν δινόταν ως θέμα για συγγραφή διηγήματος, τότε λίγοι, πολύ λίγοι συγγραφείς θα σκέπτονταν αυτή τη σκοπιά και θα μας χάριζαν μια τέτοια ιστορία. :rose: :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted January 15, 2015 Share Posted January 15, 2015 Theodore Sturgeon, «The Man Who Lost the Sea» Εμφανώς καλή γραφή, αλλά με κούρασε, κυρίως γιατί η κατάληξη δεν είναι και τίποτα τρομερό και γίνεται προφανής αρκετά πριν το τέλος. (Φυσικά, αυτό δεν είναι μόνο κακό. Αν μας το φιλούσε για έκπληξη, θα έλεγα "Α, ένα παλιομοδίτικο διήγημα που ποντάρει μόνο στις τελευταίες του φράσεις. :-) ) Οκ, δεν ήταν καθόλου άσχημο, και το αγόρι και το ελικόπτερο, απλώς δεν μ' ενθουσίασε. Επίσης, μου θύμισε πολύ αυτό, και με όλο τον σεβασμό κύριε Sturgeon, αυτό μου άρεσε περισσότερο! [Σημ. Το διήγημα "Θέλω να δω" έχει κατέβει επειδή περιλαμβάνεται (στην επίσημη και λουστραρισμένη μορφή του) στη συλλογή διηγημάτων του Κωνσταντίνου Κέλλη "Το Φως μέσα μου".] Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted January 15, 2015 Author Share Posted January 15, 2015 (edited) Οκ, δεν ήταν καθόλου άσχημο (...) απλώς δεν μ' ενθουσίασε Στην πρώτη ανάγνωση με κούρασε και μένα, γιατί δεν είχα αντιληφθεί ότι όλα -όλα*, και όχι μόνο αυτά που δηλώνονταν- ήταν ο ήρωας. Στη δεύτερη, μου φάνηκε πολύ καλύτερο. edit: εννοώ, ακόμα και το παιδάκι με το ελικόπτερο, δεν είναι έτσι; Edited January 15, 2015 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted January 19, 2015 Author Share Posted January 19, 2015 Διήγημα 39 / 79 Isaac Asimov, «Robbie» (1940) Ένα χρόνο πριν το «Liar!» που διαβάσαμε λίγους μήνες πριν, ο Ασίμοφ είχε δημοσιεύσει το «Robbie». Ήταν μάλιστα το πρώτο του ρομποτικό διήγημα, οπότε η ανάγνωσή του από εμάς σήμερα έχει -αναπόφευκτα- ιστορική σημασία... Το διήγημα δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Super Science Stories του Σεπτεμβρίου 1940, με εκδότη τον Frederik Pohl και τίτλο «Strange Playfellow» που δεν άρεσε στο συγγραφέα. Του πήρε 10 χρόνια για να το βαπτίσει όπως ήθελε, βάζοντάς το πρώτο στη συλλογή I, Robot (1950). Να και το πρώτο, όμορφο εξώφυλλο του I, Robot: Αν αυτό δεν μας έκανε σήμερα... υπέργηρους, θα θέλατε να ζούσαμε εκείνα τα χρόνια και να ψωνίζαμε αυτές τις φανταστικές εκδόσεις; Το εξώφυλλο της συλλογής είναι του Ed Cartier, του περιοδικού παραπάνω του Robert C. Sherry. Έχει ενδιαφέρον ότι η εκδοχή του 1940 τοποθετούσε τη δράση στο 1982, ενώ δέκα χρόνια μετά, η εκδοχή της συλλογής, στο 1996. Ενδεικτικά, το 1982 κυκλοφορούσε το πρώτο opel corsa (φωτ. Rudolf Stricker)... ...ενώ το 1996, το Motorola StarTac. Αμφότερα, αρκετά πίσω από ένα ρομπότ με ποζιτρονικό εγκέφαλο και τρεις εντολές. Ωστόσο το 2014 προσεδαφίσαμε σκάφος σε κομήτη, οπότε ας μην απογοητευόμαστε. Διαβάζουμε και σχολιάζουμε τον Ρόμπι ως την Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2015 και ρίχνουμε την αξιολόγησή μας εδώ, χωρίς να μπερδευτούμε με την άλλη κάλπη. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted January 19, 2015 Share Posted January 19, 2015 Theodore Sturgeon, «The Man Who Lost the Sea» Είμαι φαν του Θοδωρή, αλλά η λέξη κλειδί για το παρόν διήγημα είναι η κούραση. Συμφωνώ με τον mman! Αυτό το αίσθημα κούρασης ήταν το κυρίαρχο κατά την ανάγνωση. Θα ήταν προτιμότερο για μένα, το κείμενο να είχε τη μισή έκταση. Η ιστορία θα φάνταζε εντυπωσιακή για το 1959, και προφανώς ήταν επιδραστική για την παραγωγή παρόμοιων αφηγημάτων. (Ευλογούμε τα γένια μας και παραθέτουμε και μεις σύντομη τέτοια ιστορία από το ΕΦ ΖΙΝ # 22 σε μετάφραση Ε. Μαντέλη: https://www.dropbox.com/s/9k26s33w8z36xpm/%CE%9F%20%CE%94%CE%A1%CE%9F%CE%9C%CE%9F%CE%A3%20%CE%A0%CE%A1%CE%9F%CE%A3%20%CE%A4%CE%97%20%CE%98%CE%91%CE%9B%CE%91%CE%A3%CE%A3%CE%91.doc?dl=0 Ένα άνθος, άντε δύο επειδή είναι ο Θοδωρής (Sturgeon)... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted January 20, 2015 Author Share Posted January 20, 2015 Σε μερικά διηγήματα σε κερδίζει η ιδέα, για αυτό και στο εν λόγω ευχαριστήθηκα τη δεύτερη ανάγνωση. Είναι αλήθεια ότι στην πρώτη κουράστηκα και εγώ (όπως έγραψα παραπάνω). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted January 21, 2015 Share Posted January 21, 2015 (edited) Isaac Asimov, «Robbie» Τι γλυκούλι διήγημα! Σαν σενάριο από τη Λάσσυ... Mετά από συγκίνηση, άσκοπη σκληρότητα και δάκρυα, είχαμε χάπυ εντ. Πιστεύω θα είχαμε εντονότερα αισθήματα αν αντί για σκληρή μάνα είχαμε την κλασική κακιά μητριά...! Το μέλλον ατενίζεται με αισιοδοξία, και είναι κρίμα που δεν επαληθεύτηκαν κάποιες από τις προβλέψεις του συγγραφέα για το παρόν (ρόδινο) μέλλον. Το καλό ρομπότ που μπορούσε με τα χέρια του από χρωμιωμένο ατσάλι, να λυγίσει χαλύβδινη ράβδο διαμέτρου 2 ιντσών, μας θυμίζει τον υπέροχο Bender του Futurama! Δεδομένης της εποχής συγγραφής του αφηγήματος (1940), θεωρείται καλό (μόνο για τότε). Edited January 21, 2015 by hombre Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted January 21, 2015 Share Posted January 21, 2015 Το έχω διαβάσει δύο φορές και λέω να πάω πάσο για να μην στενοχωρηθώ όπως πέρσι με το "Liar!"... Ας το θυμάμαι όπως τότε που το πρωτογνώρισα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted January 26, 2015 Author Share Posted January 26, 2015 (edited) Διήγημα 40 / 79 Neil Gaiman, «October in the chair» (2002) Έχουμε μιλήσει ήδη για το συγγραφέα, του οποίου συναντάμε ιστορία στη λίστα μας τρίτη φορά. Το «October in the chair» δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στην ανθολογία Conjunctions: 39, The New Wave Fabulists των Peter Straub και Bradford Morrow. Οι αναγνώστες του Locus το αγάπησαν αμέσως (βραβείο «καλύτερου διηγήματος» στην ετήσια ψηφοφορία τους το 2003) και το θυμήθηκαν όταν επέλεγαν τα 20 καλύτερα διηγήματα του 21ου αιώνα. Μένει να δούμε αν είναι πάλι... κανένα από τα αστεία τους. Πάντως, το επόμενο έτος (2003) συμπεριλήφθηκε στην ανθολογία των David G. Hartwell & Kathryn Cramer Year's best fantasy, στο The Mammoth Book of Best New Horror του Stephen Jones (επίσης 2003, Volume 14) και τελικά στη συλλογή διηγημάτων (αλλά και ποίησης) του συγγραφέα Fragile Things (2006). Το διήγημα μπορείτε να το διαβάσετε ελεύθερα εδώ. Διαβάζουμε και σχολιάζουμε το «October in the chair» ως την Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2015 και παίρνουν σειρά οι Octavia Butler, Terry Bisson, Ursula Le Guin και Ken Liu. Ετοιμαστείτε. Edited January 26, 2015 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted January 30, 2015 Share Posted January 30, 2015 Neil Gaiman, «October in the chair» Το είχα δηλώσει και παλαιότερα: δεν είμαι φαν του Gaiman. Αυτό ίσως θεωρηθεί ιερόσυλη δήλωση από κάποιους, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Από τις 4 ιστορίες του που εμφανίζοντια στο Project, μόνο η επόμενη (How to Talk to Girls at Parties) μου έχει αρέσει. Στο παρόν αφήγημα έχουμε ξανά το μοτίβο της εγκόλπωσης μιας ιστορίας μέσα σε μια ιστορία. Υπάρχουν φυσικά οι γνωστές λεπτομερείς -ίσως υπέρ το δέον- περιγραφές και η πλοκή περιλαμβάνει -ως συνήθως- ένα παιδί. Δεν είναι άσχημη η ιστορία ούτε θα γίνω ξανά γραφικός αναρωτώμενος που είναι το στοιχείο ΕΦ και θα συμφωνήσω ότι ο υφέρπων, αδιόρατος και αδιαίσθητος τρόμος που προκαλεί το σκοτεινό αγροτόσπιτο είναι εύρημα. Αλλά, μέχρι εκεί. Άλλη μια ιστορία της σειράς με επαγγελματικού επιπέδου αφηγηματικές αρετές. Ένα άνθος ταπεινό! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted January 30, 2015 Author Share Posted January 30, 2015 Ax, η ωραία αφίσα που έχουμε φωτογραφηθεί όλοι στο Δημοτικό, ε; 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted January 31, 2015 Author Share Posted January 31, 2015 «Robbie», Asimov Πολύ γλυκό για την εποχή του. Και βαστάει ακόμα, επειδή το θέμα με το παιδάκι που δένεται με κάτι δεν έχει γεράσει. Συνεπώς τσάμπα το φοβήθηκες, mman. Να σημειώσω ότι μου άρεσε επίσης ο «πρωτογονισμός» του Ρόμπι. :rose: 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted February 3, 2015 Share Posted February 3, 2015 Neil Gaiman, «October in the chair» Με κάλυψε ο hombre. Με κάθε διήγημα του Gaiman ανυπομονώ όλο και λιγότερο για το επόμενο. Επιπλέον, βρίσκω το γράψιμό του αδιάφορο και βαρετό. Το μόνο ευτύχημα είναι ότι αυτό το τόπικ δεν το διαβάζει μία από τις μεγαλύτερες φαν του, η melkiades. :-) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 3, 2015 Author Share Posted February 3, 2015 (edited) «October in the chair» Μου άρεσε. Σε μερικά διηγήματα (ίσως το έχω ξαναγράψει αυτό νωρίτερα) μου αρκούν δυο τρία πράγματα στον αέρα τους για να με ικανοποιήσουν, περισσότερο και από την ίδια την ιστορία. Αν δηλ. δεχτούμε ότι εδώ η κύρια ιστορία είναι το ταξίδι του παιδιού (και ναι, αυτή είναι), εμένα μου άρκεσε το άλλο, το πρώτο μέρος, η σύναξη των μηνών και οι διάλογοι μεταξύ τους. Ακόμα και ότι ένας από αυτούς πιστεύει ότι τους παρακολουθούν -καλό; Για την ιστορία καθ' αυτή θα πω ότι μάλλον απογοητεύτηκα στο τέλος: Ή δεν μου είπαν κάτι οι τελευταίες παράγραφοι, ή απλώς έχασα αυτό που ήθελε να πει ο συγγραφέας (αναφέρομαι στα τελευταία βήματα του παιδιού, όχι στο διάλογο με Οκτωβρίου - Νοεμβρίου). Τώρα, ίσως κάποιος πει, «πώς συνδέονταν τα δύο μέρη»; Οκ, μου άρεσε πολύ περισσότερο να αφηγείται την ιστορία ο Οκτώβριος ανάμεσα στα αδέλφια του, παρά η γιαγιά στο τζάκι. :rose: Edited February 3, 2015 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 3, 2015 Author Share Posted February 3, 2015 (edited) Διήγημα 41 / 79 Octavia E. Butler (1947-2006), «Speech sounds» (1983) Η Butler γεννήθηκε στην Πασαντίνα από φτωχή οικογένεια, ο πατέρας λούστρος παπουτσιών, η μητέρα της υπηρέτρια. Έχασε τον πατέρα της μωρό και μεγάλωσε με τη μητέρα και τη γιαγιά της. Άρχισε να διαβάζει εφ από μικρή και να γράφει από τα δέκα της χρόνια. Ήταν αφοσιωμένη συγγραφέας και αναγνώστρια της εφ σε όλη της τη ζωή. Μετά τις σπουδές της γνώρισε τον Χ. Έλισον και τον Σ. Ντιλέινι, που αμφότεροι φαίνεται ότι έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξή της ως συγγραφέας. Ντροπαλή, μοναχική (αργότερα διαγνώστηκε με δυσλεξία), έμενε συνήθως στο παρασκήνιο, παρά την αναγνώριση των συναδέλφων της και το πλήθος βραβείων που έλαβε (δύο Hugo, δύο Nebula, διάφορα άλλα αλλά και πολλές υποψηφιότητες). Το 1999, ζώντας πλέον στο Σιάτλ, έλεγε για τον εαυτό της: Παραμένω ακοινώνητη, μια ερημίτισσα μες τη μέση της πόλης. Και παράλληλα απαισιόδοξη, φεμινίστρια, μαύρη, πρώην βαπτίστρια, ένας συνδυασμός αντιθέσεων ο χαρακτήρας μου, όπως το λάδι με το νερό, φιλοδοξίας με τεμπελιά, ανασφάλειας με βεβαιότητα και αποφασιστικότητα». Το «Speech sounds» δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο Asimov's του Δεκεμβρίου 1983 και την επόμενη χρονιά κέρδισε το Hugo. Το εξώφυλλο του περιοδικού ήταν του Steven Hunt. Το ίδιο το διήγημα έχει μια αρκετά μεγάλη παρουσίαση (για διήγημα...) στη wikipedia, την οποία βέβαια δεν σας συστήνω να κοιτάξετε προκαταβολικά. Διαβάζουμε και σχολιάζουμε το «Speech sounds» ως την Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2015. Μμμμ, να πω ότι θα είναι η πρώτη Μπάτλερ που θα διαβάσω. Edited February 3, 2015 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted February 6, 2015 Share Posted February 6, 2015 Ας είναι καλά η wordsmith που με παρέπεμψε εδώ και μάλιστα την κατάλληλη στιγμή ! (Κάλιο αργά παρά ποτέ ! Ούτως ή άλλως ακόμα το ψάχνω το φόρουμ...) Με χαρά ξαναδιάβασα το speech sound της εξαιρετικής OV γιά να σας πώ και την δικιά μου άποψη : Αυτή ακριβώς είναι η ΕΦ που μου αρέσει ! Λίγα ή καθόλου γκάτζετς και κυβερνοχώροι, απλά μιά εντελώς διαφορετική κοινωνία και το πως την βιώνουν οι ολοζώντανοι και ανθρώπινοι χαρακτήρες της. Αν σας άρεσε μην σταματήσετε εδώ ! Οπωσδήποτε συνεχίστε με τα δύο βιβλία της σειράς Parable of the sower ! (Καί μάλλον δεν θα σταματήσετε ούτε εκεί...) 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted February 9, 2015 Share Posted February 9, 2015 Octavia E. Butler - «Speech sounds» Καλό γράψιμο, πειστικοί χαρακτήρες, ικανοποιητική αληθοφάνεια με μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία, απλή αλλά γερή ιδέα και μια μικρή εκπληξούλα στο τέλος. Από κει και πέρα όμως, τίποτα ιδιαίτερο που θα με κάνει να το θυμάμαι μετά από χρόνια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted February 11, 2015 Share Posted February 11, 2015 (edited) Μας κάνει και η περιστασιακή συμμετοχή. Αρκεί να μη τα διαβάσω όλα μόνος μου. Καλησπέρα Εκτός από την περιστασιακή συμμετοχή είναι δεκτή και η αναδρομική συμμετοχή ? (γιά τους νεώτερους στο φόρουμ που ανακαλύπτουν πράγματα εκ των υστέρων...) Edited February 11, 2015 by Old man & SiFi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 11, 2015 Author Share Posted February 11, 2015 Εννοείται αυτό, το έχω γράψει πολλές φορές: Όχι απλώς δεκτός, αλλά επιθυμητός ο σχολιασμός όλων των διηγημάτων που έχουμε διαβάσει ως σήμερα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted February 13, 2015 Share Posted February 13, 2015 Octavia E. Butler - «Speech sounds» Το είχα διαβάσει και παλαιότερα -δε θυμάμαι πού- και μου είχε αφήσει, όπως και τώρα, την ίδια καλή εντύπωση. Δεν πρόκειται για αριστούργημα, πάντως το θέμα έναι ενδιαφέρον, καλά δοσμένο, με στέρεους χαρακτήρες, επαρκείς περιγραφές και αυθόρμητη συγκίνηση. Πώς μπορεί να ξεφύγει κανείς από τον εαυτό του; Διαβάζοντας την παραπάνω παρεχόμενη από τον nikosal σύντομη βιογραφία της συγγραφέως, η οποία ήταν μοναχική και δυσλεκτική, αναγνωρίζουμε στοιχεία του χαρακτήρα της σε όλη την ιστορία, αλλά και στον κεντρικό της χαρακτήρα, την Ράυ. Δύο ρόδα (Βαλεντίνος γαρ ες αύριον)! Υ.Γ.: Διαβάστε σχετική ιστορία από το ΕΦ ΖΙΝ # 12, (Παναφασία), σε μετάφραση Ντίνου Χαζηγιώργη. https://www.dropbox.com/s/sdzcyultaf4z3kk/%CE%A0%CE%91%CE%9D%CE%91%CE%A6%CE%91%CE%A3%CE%99%CE%91.doc?dl=0 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 13, 2015 Author Share Posted February 13, 2015 (edited) Διήγημα 42/79 Terry Bisson, «Βears Discover Fire» (1990) Για να δούμε τι θα μας προσφέρει αυτό το πολυβραβευμένο διήγημα... Ξεκινώ αυτή τη φορά ανάποδα, από τα βραβεία που έχει λάβει: 1991 Hugo Award for Best Short Story 1990 Nebula Award for Best Short Story 1991 Asimov's Reader's Award 1991 The Theodore Sturgeon Memorial Award 1991 Locus Award 1991 SF Chronicle Award Εμ... Για να μην είναι καλό, πρέπει να έχουν πέσει ταυτόχρονα έξω μερικές χιλιάδες κριτές. To διήγημα δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο Asimov's του Αυγούστου 1990, αν και ο Dozois δεν το θεώρησε αρκετά σημαντικό (ή εμπορικό) για να το αναγγείλει στο εξώφυλλο: (εικονογράφηση εξ. Wayne Barlowe) Το θέμα του, πληροφορούμαι, έχει να κάνει με μια «ανθρώπινη» ανακάλυψη των αρκούδων. Τα υπόλοιπα επί σκηνής. Ο Bisson γεννήθηκε στο Κεντάκι, σπούδασε στην Αϊόβα, πήρε μέρος στο κίνημα ειρήνης της εποχής του (προσκλήθηκε από τον JFK στον Λευκό Οίκο), έζησε τις επόμενες δεκαετίες στη Νέα Υόρκη και από το 2002 στο Όκλαντ της Καλιφόρνιας. Έχει παντρευτεί 3 φορές και φαίνεται ότι έχει 4 βιολογικά παιδιά και 2 θετά... Διαβάζουμε και σχολιάζουμε το «Βears Discover Fire» (μαζί με όλα τα προηγούμενα διηγήματα που δεν έχετε σχολιάσει) ως το Σάββατο, 21 Φεβρουαρίου 2015. Edited February 13, 2015 by nikosal 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted February 15, 2015 Share Posted February 15, 2015 Αναδρομική συμμετοχή ! #2. «The country of the kind» (1956) του Damon Knight (1922-2002) Λίγο - πολύ με έχουν καλύψει οι προηγούμενοι. Ούτε εγώ το βρήκα συναρπαστικό ή τρομερό ή πολύ πρωτότυπο. Να προσθέσω μόνο ότι το εύρημα του να έισαι "αόρατος" για την κοινωνία το έχουν χρησιμοποιήσει και άλλοι αργότερα σαν τιμωρία των εγκληματιών. Μου έρχεται στον νού ο Robert Silverberg, που στο "To see the invisible man" (1963) μας δίνει μιά καλύτερη αίσθηση της μοναξιάς του πρωταγωνιστή, αντίθετα με τον Knight που μας το δείχνει στην τελευταία παράγραφο αφήνοντάς το ουσιαστικά σαν δευτερεύον στοιχείο. Και ενώ στο "To see the invisible man" η συμπεριφορά της κοινωνίας είναι επιλογή της και αποτελεί τιμωρία, στο "The country of the kind" δεν είναι φανερό στο κείμενο (παρά μόνον στον τίτλο) αν η επιλογή της κοινωνίας βασίζεται στην καλοσύνη ή στον φόβο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted February 15, 2015 Share Posted February 15, 2015 Terry Bisson, «Βears Discover Fire» (1990) (Ο "αιρετικός" ξαναχτυπά...) ΜΙά Αμερικάνικη ιστορία από Αμερικανό για Αμερικανούς ! Η (νοσταλγική) τάση που έχουν οι Αμερικανοί να λατρεύουν την εξοχή τους και τις παραδοσιακές (do-it-yourself) ασχολίες, μας έχει δώσει (στην ΕΦ και όχι μόνον) έργα που συχνά δεν αγγίζουν ευαίσθητες χορδές μη Αμερικανών (Ο Sturgeon είναι ο πρώτος που μού έρχεται στο μυαλό). Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με αυτό το διήγημα και εμένα προσωπικά. Ναι, υπάρχει μίια τρομερή αντίθεση : Ο πρωταγωνιστής αρνείται να συμβαδίσει με την τεχνολογία της εποχής του ενώ ταυτόχρονα άλλα είδη κάνουν άλματα στην εξέλιξή τους. Αλλά πέρα από μιά αίσθηση νοσταλγίας που δίνει, ο συγγραφέας δεν παίρνει θέση ούτε μας δίνει υλικό γιά να προβληματιστούμε γιά την σχέση εξέλιξης-παράδοσης ενώ αφήνει ουσιατικά ανεκμετάλευτο το καταπληκτικό εύρημα γιά την σημαντικότατη εξέλιξη ενός είδους. Αυτή η σχέση εξέλιξης-παράδοσης είναι κατα την γνώμη μου ο ακρογωνιαίος λίθος ενός έργου ΕΦ. Οπότε μάλλον συμφωνώ με τον Dozois, ο οποίος αργότερα το συμπεριέλαβε στην ανθολογία "Isaac Asimov's SF-Lite", μιά ανθολογία με "ελαφριά" και χιουμοριστικά διηγήματα που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό, Όσο γιά τα βραβεία, το έχω ξαναπεί : Περί ορέξεως... 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted February 15, 2015 Share Posted February 15, 2015 Αναδρομική συμμετοχή ! (κάντε κουράγιο, έρχονται κι άλλες...) Ray Bradbury : 4.All summer in a day 35.The million year picnic Τα βάζω μαζί γιά να πώ δυό λόγια που ισχύουν και γιά τα δύο. Να πώ πρίν απ' όλα οτι ο Ray Bradbury είναι από τις μεγάλες συμπάθειές μου. Δεν έγραφε ποτέ hard SF αλλά εστιαζόταν κυρίως στους χαρακτήρες, πολλές φορές μικρά παιδιά όπου και έβγαζε ολη την αθωότητα, τρυφερότητα, αφέλεια (αλλά και την κακία και την σκληρότητά) τους. Πιστεύω ότι συγκινεί τους πάντες (Αμερικανούς και μή ) γιατί όλοι υπήρξαμε παιδιά (και ελπίζω κάπου μέσα μας να είμαστε ακόμα...). Οπότε, (και αφήνοντας στην άκρη τις επιστημονικές ανακρίβειες - είπαμε ότι δεν θα τον κρίνουμε γιά κάτι που ποτέ δεν επεδίωξε-) να πώ ότι (ξανα)συγκινήθηκα διαβάζοντας (γιά πολλοστή φορά) το "All summer in a day". Η περίσταση είναι εξαιρετικά δοσμένη (η "αντίστροφη" του Nightfall του Isaac Asimov) και οι χαρακτήρες ολοζώντανοι. Η πρωταγωνίστρια έχει κάτι που δεν έχουν οι άλλοι και γι αυτό την "τιμωρούν", αλλά ο συγγραφέας απαλύνει τον πόνο και την πίκρα της με μιά ελπίδα "εκδίκησης". Το "The million year picnic" θα μπορούσε να ήταν μια συνηθισμένη ιστοριούλα εποίκων στο διάστημα, αλλά με το απίθανο (γλυκό και τρυφερό) φινάλε της εκτοξεύεται σε άλλο επίπεδο ! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.