42ος Διαγωνισμός Σύντομης Ιστορίας, Κατηγορία: Τρόμος, Θέμα: Φοβίες

[Ιρμάντα]

                Τα μικρά του είχαν επιστρέψει στην κρύπτη τους, χορτασμένα από τρόμους και φρίκες. Είχαν κάνει καλά τη δουλειά τους κι αυτή τη φορά. Τα σφάλισε, κλειδώνοντας το οστέινο λουκέτο της καταπακτής, μέχρι να ξανάρθει η σειρά τους. Τα μικρά του πάντα περίμεναν υπομονετικά.

                Η νάρκη είχε ήδη αρχίσει να θολώνει τα μάτια και τις σκέψεις του. Ερχόταν γρήγορα, μόλις τέλειωνε η δουλειά του, κι αυτό το ξάφνιασμα, όσο το ‘χε συνηθίσει, τόσο τον τρόμαζε. Άφησε πίσω του τα παράθυρα του κόσμου και χώθηκε στο διάδρομο απ’ τον οποίο είχε φτάσει εκεί. Ο δρόμος της επιστροφής τού φαινόταν σύντομος, αλλά αυτό ίσως να ήταν επειδή μισοκοιμόταν, επειδή το μυαλό του έσβηνε σιγά-σιγά.

                Μπήκε στο πέτρινο δωμάτιό του πεσμένος στα τέσσερα. Κάθε δυο βήματα τα χέρια του γλίστραγαν και χτύπαγε το κεφάλι του στο έδαφος. Τα τελευταία μέτρα μέχρι το κρεβάτι του τα διέσχισε έρποντας πάνω σε κοφτερές πέτρες. Λίγο πριν βυθιστεί στη νάρκη και την παγωνιά, ένιωσε την αδερφή του να αναδεύεται μέσα στον αιώνιο ύπνο της. Πλησίαζε κι η δική της σειρά. Είδε τα χείλη της να σαλεύουν. Τ’ άκουσε να ψιθυρίζουν μία και μόνη λέξη: Ιρμάντα.

...Αδελφέ, ψυθίρισε η μισοκοιμισμένη γυναίκα, η όψη σου με τρομάζει....

Μέσα στον ύπνο της πλήθος φοβίες και στοιχειώματα την είχαν πληροφορήσει για τις περιπέτειες του απέθαντου αδελφού της. Ξανά. Είχε βγει για να τραφεί από τις φοβίες των ανθρώπων. Ξανά. Είχε βγει για να πλέξει το υφαντό των εφιαλτών τους. Όνειρα γλυκά σαν ζάχαρη και τρομερά σαν αίμα, σκοτάδια σπασμένα σε κομμάτια, δωμάτια όπου αγκομαχούσαν κλειδωμένες αναμνήσεις και τερατώδεις, εξωανθρώπνινες καρδιές....Το κλειδί αδελφέ μου, σάλεψε η γυναίκα. Δώσ' μου το κλειδί, Μεσμέριε, και αναπαύσου.....

Edited June 8, 2016 by Ιρμάντα

[Mesmer]

Όλα τα ποστ για το τι είναι και τι δεν είναι ο Τρόμος μεταφέρθηκαν σε νέο τόπικ, εδώ. Καλό είναι όλες αυτές οι απόψεις να υπάρχουν κάπου συγκεντρωμένες, επειδή σ' αυτό το τόπικ θα χαθούν.