FFL #15 (Ballerond vs Elli Sketo vs kkets vs Nienor vs Silvertooth vs jjohn vs Rhialto vs WILLIAM vs Γιώργος77 vs Διγέλαδος vs Natasha vs Ιρμάντα)

[Lady Nina]

Γύρισα από την δουλειά εννιά παρά, με ένα κεφάλι καζάνι... Προσπαθώ να συνέλθω, οπότε να με συγχωρείτε που δεν κατάφερα να σας κάνω παρέα απόψε!

 

Μα τι θέμα είναι αυτό;; ο.Ο

[Ballerond]

Ορίστε το αναίσχυντο έπος μου. 

 

Υ.Γ. Να ξέρετε ότι αγαπώ τα ζωάκια. Όλα.

Ο Τερατόγατος.doc

Edited March 1, 2017 by Ballerond

[kkets]

Συμμετοχή: 

 

 

O αιώνιος φύλακας
Λένε ότι στην αρχή υπάρχει σκοτάδι αλλά εγώ το πρώτο πράγμα που θυμάμαι είναι το φως. Όχι ένα απλό συνεχόμενο φως αλλά μια ακολουθία έντονων λάμψεων που όπως θα μάθαινα αργότερα έμοιαζαν με κεραυνούς.
Η πρώτη στιγμή της ύπαρξης μου ήταν ένα δυνατό σοκ. Τα έντονα φώτα, οι διάφοροι ήχοι που γέμιζαν το χώρο, και ο πόνος στις αρθρώσεις μου. Υπάρχει κάποιος λόγος που οι άνθρωποι δεν θυμούνται τη στιγμή της γέννησης τους, είναι μια άμυνα. Εγώ θυμάμαι τα πάντα, είναι το κακό του να ξεκινάς την ζωή σου με ανεπτυγμένο εγκέφαλο.
Σε αντίθεση με οποιοδήποτε νεογέννητο εγώ δεν έκλαψα. Μόλις ξεπέρασα το αρχικό σοκ, μετά από κάποια λεπτά, έμεινα να κοιτάω βουβός τον δημιουργό μου, ο οποίος με παρακολουθούσε με την σειρά του με περιέργεια, σαν να μην πίστευε ότι υπάρχω.
Κοιτώντας πίσω πολύ θα ήθελα να είχα πει κάτι πιο ευφάνταστο, αλλά το πρώτο πράγμα που βγήκε από το στόμα μου ήταν μια κραυγή, η οποία ακολουθήθηκε από μια αντίστοιχη κραυγή από τον δημιουργό μου.
Έχουν περάσει 100 χρόνια από τότε και ήδη εκείνος έμοιαζε με ένα γέρικο κομμάτι κούτσουρο, πέρασε πολύς καιρός μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι σαν αυτόν. Μετά από αυτή την πρώτη περίεργη επαφή μας ο δημιουργός μου μου μίλησε και άκουσα την πρώτη πραγματική λέξη: «Ον».
Ένα βρέφος μαθαίνει τα πάντα σιγά σιγά . Μιμείται τις ανθρώπινες συμπεριφορές και όπως αναπτύσσεται ο εγκέφαλος του ξεκινά να περπατά και να μιλάει. Με εμένα τα πράγματα ήταν ιδιαίτερα πιο γρήγορα και εύκολα, καθώς το δικό μου μυαλό ήταν όχι απλά ενός ενήλικα αλλά ακόμη πιο ανεπτυγμένο από αυτό.
Συνειδητοποίησα αμέσως την χρησιμότητα της λεκτικής επικοινωνίας και αντάλλαξα τις πρώτες μου κουβέντες λίγες ώρες μετά την δημιουργία μου. Ταυτόχρονα έμαθα να κουνάω τα χέρια μου και τα πόδια μου και ξεκίνησα να περπατάω.
Βοήθησε βέβαια το γεγονός ότι ο δημιουργός μου ήταν ένας πανέξυπνος και σοφός άνθρωπος. Ένας φιλόσοφος και μύστης απόκρυφων γνώσεων, που ό ίδιος δεν πίστευε ότι το πείραμα του πέτυχε. Μόλις ξεπέρασε και αυτός το αρχικό σοκ και την έκπληξη του άρχισε κατευθείαν να με διδάσκει. Στην αρχή με κινήσεις και διάφορα επιφωνήματα και μετά με ολοκληρωμένες λέξεις που μου εξηγούσε.
Μετά ακολούθησε η γραφή και η ανάγνωση, εξάλλου είμασταν σε μια βιβλιοθήκη. Μερικές ημέρες μετά αριθμητική, γεωμετρία και λογική. Οι πρώτοι μήνες πέρασαν αστραπιαία με εμένα να ρουφάω σαν σφουγγάρι την γνώση που με περισσή χαρά μου μετέφερε ο δημιουργός μου. Μετά η φιλοσοφία, ερωτήματα που με εμένα που ήμουν ένα δημιούργημα αποκτούσαν τελείως διαφορετικό νόημα. Εξάλλου δεν έχουν όλοι την δυνατότητα να μπορούν να ρωτήσουν τον δημιουργό τους γιατί τους έφτιαξε.
Η απάντηση του ήταν αφοπλιστική. Οι ημέρες του στην γη τελείωναν και δεν μπόρεσε να βρει κάποιον άξιο αντικαταστατή, κάποιον να αναλάβει να φυλάει την «πιο μεγάλη και πλήρης βιβλιοθήκη της ανθρωπότητας», όπως έλεγε. Για αυτό τον λόγο έφτιαξε έμενα που θα μπορούσα να συνεχίσω την δουλειά του στην αιωνιότητα, αφού δεν γερνάω.
Όταν πέρασαν 10 χρόνια, ο δημιουργός μου, δάσκαλος μου, φίλος μου και μέγας βιβλιοθηκάριος έφυγε από αυτή τη ζωή και 90 χρόνια κάνω την δουλειά του, πιστός στην αποστολή μου και τον σκοπό της δημιουργίας μου. Έχω διαβάσει όλα τα βιβλία που υπάρχουν εδώ και θυμάμαι τα πάντα. Αυτό με κάνει φοβάμαι ακόμη περισσότερο για την τύχη όλης αυτής της γνώσης όταν οι βάρβαροι που πολιορκούν την πόλη καταφέρουν να μπουν μέσα. Οι ορδές δεν έχουν καμία αγάπη για την σοφία και τα βιβλία, δεν ξέρουν καν να διαβάζουν και σίγουρα όταν μπουν εδώ στο μυαλό τους θα έχουν να λεηλατήσουν και να κάψουν ότι δεν έχει για αυτούς αξία και οι πάπυροι και τα βιβλία καίγονται εύκολα.
Θα πολεμήσω για αυτή την βιβλιοθήκη όσο και άσκοπο και αν είναι. Το τέλος μου είναι σχεδόν σίγουρο γιατί μπορεί να είμαι αθάνατος αλλά όχι άθραυστός, ακόμη και τα μαρμάρινα αγάλματα που περπατάνε και μιλάνε, που σκέφτονται, που υπάρχουν μπορούν να καταστραφούν. Και αυτή μάλλον θα είναι η μοίρα μου.
Το μόνο που ελπίζω είναι ότι αυτοί προσεκτικά διαλεγμένοι τόμοι μαζί με αυτό το γράμμα που φυγαδεύω να μπορέσουν να βρουν καταφύγιο. Η σημερινή ημέρα, η ημέρα που μπαίνουν οι βάρβαροι στην πόλη, είναι μια μαύρη ημέρα για την ανθρωπότητα. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σώσω ότι μπορώ από αυτή τη συσσωρευμένη γνώση, την πραγματική ουσία που εξέλιξε και εμένα από ένα κομμάτι μάρμαρο σε ένα σκεπτόμενο πλάσμα, σε ένα Ον.

 

[Old man & SiFi]

Ορίστε το αναίσχυντο έπος μου. 

 

Υ.Γ. Να ξέρετε ότι αγαπώ τα ζωάκια. Όλα.

Ενδιαφέρον… Αν και πατήρ,

 

 

μάλλον προτιμάς τα τετράποδα από τα δίποδα ζώα

 

 

Αλλά, αν και απλά λες:

 

 

ΚΑΙ ΕΓΕΝΝΕΤΟ ΤΟ ΕΠΟΣ! (με κεφαλαία μάλιστα)

Δεν βρίσκω κάτι επικό ή μεγαλειώδες τουλάχιστον βρε παιδάκι μου, ώστε να ενθουσιαστώ.

 

 

Για πιο σοβαρή κριτική, αργότερα (αν αντέξω σήμερα…)

[Elli Sketo]

θέλω άλλα 10'

[Nienor]

780 λέξεις, άτιτλο (θα μπορούσα να το βγάλω "Παναγιά μου, μια αρκούδα" ΄διότι ειναι σίγουρα αυτό που θα αναφωνήσω όταν θα το ξαναδιαβάσω, αλλά λέω να παραμείνει άτιτλο )

Υπάρχει σοβαρή περίπτωση να πρέπει να έχετε διαβάσει τις Λουάνες για να καταλάβετε, υπάρχει ακόμα σοβαρότερη και να τις έχετε διαβάσει να μην καταλαβαίνετε τίποτις απολύτως. Μπαρντον, προκαταβολικά.

 

 

 

 

Je tu raconterai

L’histoire de ce roi

Mort de n’avoir pas

Pu te rencontrer

 

Ήσουν στη Λησμονιά, κορίτσι μου, ήσουν η ίδια η λησμονιά, κάτω και πέρα, στην απέραντη Αλμυρή. Και τούτος ήταν εδώ, αλλού απ’ όπου τού ’πρεπε, σε έναν μεγάλο κόσμο γεμάτο νησιά και θάλασσες να ζάλει μόνος. Τι περίμενες; Ότι θα βανε το να πόδι πάνω στ’ άλλο και θα κάθουταν εκεί δα να άπραγος;

Βασιλέας μπορεί να μην ήτανε, μα σκαρί κατάφερε να βρει και να το καβατζάρει. Κι ήτανε όμορφο σκαρί, τρικάταρτο και γοργοτάξιδο και του ’δωκε και τ’ όνομά σου. Ύστερα καβαλούσε τα κύματα απ’ εδώ ως την Εσπερία και πίσω, μέχρι που να μαγκώσει τον δαίμονα της Αλμυρής. Τούτοι το ξέρεις, ουρά έχουν στην πλάτη τους, και στο λόγο σου σε δένουν με τρόπους φρικτούς –σώπα, σώπα μην κλαις κι άκου– μα τούτος ο δικός σου είχε κρατήσει το σερπετάρι της Σέπτιας, καλά κρυμμένο από όλες μας. Μόνο η Ιζαμπώ ήξερε γι’ αυτό που του έφτιαξε. Τώρα, τότε, κάποτε. Δεν έχω ιδέα, πάντως το χε. Και σ’ ό,τι μοίρα κι αν τον έδενε ο δαίμονας, τούτος θα τον έπαιρνε μαζί του δεμένο με θαλασσινά μάγια τέτοια που κανένας δαίμονας να λύσει δεν μπορεί.

Έψαξε έψαξε το λοιπό και τον βρήκε. Όχι την πρώτη τη χρονιά, μήτε και την επόμενη, μηδέ και την τρίτη. Μα τη στερνή την τέταρτη, τον τσάκωσε στα ανοιχτά και του ’ταξε συμφωνία.

«Θα πάρω όσα δε θες» του είπε ο δαίμονας, και μέσα απ’ το διάφανο δέρμα του ο παλικαράς σου έβλεπε το αλμυρό νερό να κυλά αντί για αίμα.

«Πάρ’ τα κι όλα, τα θες;» του απάντησε.

Εκεί ο δαίμονας λίγο σα να σάστισε, μα δεν ήτανε κι από δαύτους που την ξέρανε την τέχνη κι η δίψα του για τις μνήμες και τη ζήση την αληθινή νίκησε. Του δωκε ο άλλος τα χέρια του, δήθεν να του τα παραδώκει όλα μνήμες, αισθήματα και λογική, τα πιασε ο δαίμονας να τα πάρει. Μα ο παλικαράς σου τα χε πασαλειμμένα  με το σεπερτάρι και το φως της Σέπτιας, κι αντί να δώκει πήρε τα μυστικά που κι ο δαίμονας είχε ξεχάσει και τον έδεσε στο καράβι.

Το πλήρωμα, να ξέρεις, σκιάχτηκε. Η μουρμούρα και η γλωσσοφαγιά δε σταματήσανε ποτέ. Μα μην τους κατηγοράς, κοτζάμ δαίμονα τους έφερε ο καλός σου, να τους κάνει παρέα στα μπάρκα τους, λες κι ήτανε άλλος ένας μούτσος, μα που αυτός αντί να τρίβει με τη μάπα ολημερίς καλούσε τους ανέμους σα μάγισσα και μιλούσε στην Αλμυρή λες κι ήταν η αγαπητικιά του, χωρίς να της τραγουδά. Μα τούτο που τους μάνιζε ήταν το ίδιο το καράβι που πόντιζε, κουνούσε τα κατάρτια και τις μπούμες του, μάζευε πανιά και γυρνούσε σταβέντο μονάχο του, σαν να τανε καταραμένο.

Κάθε που ξεμπάρκαραν έφευγαν κι από μερικοί, μέχρι που έμεινε μόνος του με τον δαίμονα και το καράβι που χε τ’ όνομά σου. Μα δεν τους είχε κι ανάγκη. Το τρικάρτατο ήτανε ζωντανό και του στοιχειού πια είχε αρχίσει να του καλαρέσει. Εξάλλου, ήταν μια αλλαγή από τους μονότονους αλμυρούς αιώνες στα βάθη της θάλασσας, χωρίς σκοπό και μνήμη. Όσο να πεις, και ποιος δε θα το προτιμούσε;

Έτσι, έλεγε θα περνούσανε κάποτε τη Μαύρη, που σίγουρο το χω πως θα τους πολέμησε να τους ξεκάνει, θα φτάνανε βαθιά στο Νότο, στη Γιομανταλανί Άβυσσο κι από κει στα νερά της λησμονιάς για να χυθούν στη Λησμονιά την ίδια. Για να σε βρει. Δεν ξέρω τι περιπέτειες περάσανε οι δυο τους, δεν ξέρω κι αν κατάφερε να χυθεί, ούτε και πού να ’ναι τώρα δα, μα τελευταία φορά που τον είδα μου τα πε που τα χε όλα σχεδιασμένα. Και μου πε ύστερα, άμα με ’δε και χόλωσα εγώ: «Εγώ, έτσι κι αλλιώς, αγέννητος είμαι ακόμα. Θα γεννηθώ μερικούς αιώνες αργότερα, τι σε νοιάζει;» και μου γελούσε κιόλα.

Ποτέ δεν τα χα καλά με τούτα τα παλαβά, δεν με έχει αγγίξει η ιώδης χάρη της Σέπτιας, να τα βλέπω όλα να συμβαίνουνε τώρα δα: παρελθόν, παρόν και μέλλον. Δεν είχα τι να του αντιτάξω σε τούτο. Κι έπειτα μου πε: «Εγώ θα είμαι εγώ μόνο μαζί της, είτε στη ζωή, είτε στο θάνατο, είτε κι ανάμεσα. Δε με σταματάς.» Και ποια ήμουνα εγώ που θα τον σταματούσα; Μόνο εσύ μπορούσες, αλλά ήσουνα στη Λησμονιά.  

Τώρα το ότι εσύ, κορίτσι μου, θα γυρνούσες από εκεί που δεν γύρισε κανένας, ποιος να το ξερε; Ποιος  να το φανταζόταν; Πάρε μαντήλι τώρα, δε θα σε σταματήσω πια. Κλάψε, βγάλτα όλα, λύγα. Για να σηκωθείς. Γιατί είναι τούτος που όταν εσύ δεν είχες εαυτό σου δωκε έναν καινούργιο που να σου κάνει, που να πολεμήσεις για αυτόν. Κλάψε, για να σηκωθείς να πολεμήσεις ξανά, για να ’σαι ’συ, για να ’ναι αυτός.  

 

 

 

 

[Ιρμάντα]

Παιδιά το έγραψα.

Αλλά είναι fanfiction.

Εγώ το είπα πως θα γελάσουμε...

[elgalla]

Δεν έχω θέμα, απ' ό,τι είδα, το αρχικό μου post φαίνεται να έγινε 22:19, όχι και τέταρτο, οποτε νομίζω μπορούμε να πάμε μέχρι 22:55. Αντιρρήσεις;

[Γιώργος77]

Συμμετοχή μου

Πρεζόνι


Τι να σου πω τώρα... Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα του κλώτσου και του μπάτσου με είχαν όλοι. Από τον παιδικό σταθμό , από μωρό παιδί, κόκκινος ήτανε ο σβέρκος μου από τις φάπες. Ήσυχος ήμουν και δεν ενοχλούσα κανέναν, μα κανείς δεν με άφηνε στην ησυχία μου. Σε μια γωνία καθόμουν στα διαλείματα κι ερχόταν πάντα κάποιος να με πειράξει. Ο Στέλιος ο Μανωλόπουλος με φώναζε “εξωγήινο”. Ο τύπος νόμιζε ότι ήμουν στ' αλήθεια από άλλο πλανήτη. Το είχε γράψει και σε μια έκθεση, θυμάσαι; “Ο Γιώργος κατάγεται από έναν άλλο κόσμο και κανονικά δεν πρέπει να τον πειράζουμε”, κάτι τέτοια έγραφε μια φορά και ξεκαρδίστηκε μέχρι κι η δασκάλα όταν το διάβασε μπροστά σ' όλη την τάξη.

Μόνο με τους περίεργους έκανα παρέα, τους απομονωμένους και τα φρικιά. Και με σένα, ρε μαλάκα Μάνθο. Τότε που γρατζούναγες την κιθάρα του παππού σου κι ήθελες να φτιάξουμε χέβι μέταλ συγκρότημα. Και μ' είχες βάλει ντράμερ, να βαράω τις κατσαρόλες της μάνας σου. Και γελούσε και το παρδαλό κατσίκι. Βέβαια, ένα χρόνο μετά κι αφού έμαθες λίγο κιθάρα έκανες κανονικό συγκρότημα με κάτι μαλάκες απ' το 50ο λύκειο. Αλλά εμένα είχες φροντίσει να με διώξεις. Να με προδώσεις. Όπως όλοι. Κι όταν παίξατε στη χοροεσπερίδα και γουστάρανε τα κοριτσάκια ένιωθα δυο φορές φτυσμένος. Μια από σένα και μια από την Κατερίνα, το πιο μαυροντυμένο και πιο όμορφο φρίκουλο όλων των Σεπολίων, που εκείνη τη νύχτα διάλεξε τον ροκ σταρ από το χλωμό παιδί που της έγραφε ποιήματα. Κι ήσουν εσύ, κωλόπαιδο, το πρώτο αγόρι που φίλησε στη ζωή της. Το πρώτο και το τελευταίο. Τρεις μέρες μετά, τράκαρε με το μηχανάκι της αδερφής της, λιώμα την έκανε η νταλίκα, δεκάξι χρονών κορίτσι. Θυμάσαι, ρε μαλάκα; Δεν είναι άδικη η πουτάνα η ζωή; Να πεθάνει αυτός ο άγγελος κι όλοι οι μπάσταρδοι να ζήσουν ζωή χαρισάμενη;
Και οι μη μπάσταρδοι, οι ευαίσθητοι, οι σωστοί, αυτοί που δεν ήταν πονηροί, δεν είχαν βύσμα και λεφτά για φροντιστήρια και ιδιαίτερα, καταδικασμένοι να είναι πάντα τελευταίοι. Από σκατοδουλειά σε σκατοδουλειά κι από σχέση της ξεφτίλας σε σχέση αδιέξοδη. Και φτου κι απ' την αρχή!
Μιζέρια, κατάθλιψη, ουίσκια, μπάφοι κι αυτοκαταστροφή. Πάντα η ίδια διαδρομή. Μέχρι τη μέρα εκείνη, εκείνο το κίτρινο το σούρουπο. Τότε που γνώρισα την αγάπη της ζωής μου, τη μία και μοναδική, την αξεπέραστη.
Την Πρεζάρα!
Μια, δυο, τρεις και τέρμα ο Γιωργάκης που ξέρατε. Η αυτοπεποίθηση στα ύψη, ένιωθα μια δύναμη απίστευτη μέσα μου, ήμουν σε υπερδιέγερση, δεν μαστούρωνα, πετούσα. Καταλάβαινα ότι η αντίδρασή μου δεν ήταν φυσιολογική, αλλά δεν μ' ένοιαζε καθόλου. Γούσταρα. Δεν είχα νιώσει ποτέ έτσι, δεν ήξερα καν ότι μπορεί άνθρωπος να νιώσει τέτοια συναισθήματα. Φούντωνα, αισθανόμουν γίγαντας που βαδίζει ανάμεσα σε μυρμήγκια. Μια βραδιά είχα πλακώσει στο ξύλο ένα μπραβόνι που ήταν πόρτα σε ένα κωλόμπαρο, του έκανα τη μούρη κρέας. Μια άλλη φορά είχα κάνει παρτούζα με δώδεκα πουτάνες. Ναι, μα την Παναγία! Είχα αρχίσει τότε να κλέβω κωλόγριες που παίρναν τη σύνταξή τους από τις τράπεζες και είχα λεφτά κι επένδυσα. Κάθε μια τσουλάρα που ξεπέταγα, έμενε ζαλισμένη, παραμίλαγε και μετά έπεφτε ξερή για ύπνο. Μία δεν ξύπνησε ποτέ. Τότε κατάλαβα ότι κάτι πολύ μυστήριο έπαιζε με την πάρτη μου και για να αποφύγω πολύ πιο ζόρικες καταστάσεις, απευθύνθηκα σε έναν ειδικό. Μου έκανε εξετάσεις και κόντρα εξετάσεις ο δόκτορας κι αποφάνθηκε: ο οργανισμός μου δεν απορροφά απλώς την ηρωίνη, αλλά την παράγει κιόλας. Και σε μεγάλες ποσότητες. Τα νεφρά, τα επινεφρίδια, κάτι τέτοιο. Και αποβάλλεται μέσω των ούρων και του σάλιου. Ένα καλό γλωσσόφιλο να σου δώσω και πετάς στον έβδομο ουρανό. Κι όχι από έρωτα.
Καλό, ε ;
Κι έτσι λοιπόν, έγινα ο Άγιος των πρεζονιών, ο Αετός της Γερανίου, ο Βασιλιάς της Ομόνοιας. Οι μπάτσοι δεν μπορούν να με πιάσουν, άλλωστε δεν πιστεύουν καν ότι υπάρχω, νομίζουν ότι έιναι όλα φήμες , παραμύθα των τοξικών. Οι Σομαλοί βέβαια μια χαρά με ξέρουν κι έχουν πάει πολλές φορές να μου κόψουν το κεφάλι με τις σπάθες τους. Είμαι, όμως, πολύ γρήγορος για τους μαυρούκους. Και πολύ δυνατός. Και πάντα οπλισμένος. Και μια χλέπα μου στη μάπα τους φτάνει να τους στείλει στον αγύριστο. Λίγο να ακουμπήσουν τα χείλια τους, ελάχιστο να καταπιούνε και “γειά σας”. Εκατό τοις εκατό καθαρός, άσπρος θάνατος. Μπάι μπάι...



Ώστε δεν πάνε καλά τα πράγματα Μανθούλη, ε; Σε χτύπησε κι εσένα η Κρίση κι ήρθες να γίνεις σε μια υπόγα στην Ομόνοια, μες στις κατσαρίδες και στα ψόφια ποντίκια. Πώς τα φέρνει η ζωή, ε; Σεξ και ντραγκς και ροκεντρόλ, δικέ μου. Σύρσου τώρα σαν το γυμνοσάλιαγκα. Παρακάλα τώρα εμένα τον τελευταίο, που βάραγα τις κατσαρόλες της μαμάς σου, να σου κάνω σκόντο στο φιξάκι σου. Πού είναι η μαμά σου τώρα να σε καμαρώσει, ρε Μάνθο; Πού είναι, ρε μαλάκα;
Εντάξει, δεν φταις κι εσύ, όλοι οι άνθρωποι είναι λίγο συμφεροντολόγοι, λίγο προδότες, λίγο ρουφιανάκοι. Εσύ θα έκανες τη διαφορά;
Δεν πειράζει, ρε Μάνθο.
Έλα μου δώ.
Έλα να σε φιλήσω...

 

Edited March 1, 2017 by Γιώργος77

[Rhialto]

Ελπίζω να είναι εντός θέματος...

 

 

Το δείπνο.docx

[Ιρμάντα]

Έχω μέχρι δέκα και πεντήντα για χτένισμα;

[elgalla]

Ναι, δες τι έγραψα και πιο πάνω για την Έλλη.

[WILLIAM]

Παιδιά πρώτη φορά έγραψα έστω και 500 λέξεις τόσο γρήγορα!

Δεν ξέρω πως θα σας φανεί.

 

 

Άνθρωπος.doc

[Elli Sketo]

Η δικιά μου συμμετοχή.
1063 λέξεις.

Σποράκι 2.21

Το ελικόπτερο της αστυνομίας έκανε ένα κύκλο πάνω από τα αυτοκίνητα και κατευθύνθηκε προς το Χίλτον

Αν είναι κάτι που απεχθάνομαι περισσότερο σε αυτή την πόλη αυτό είναι η κίνηση
Θα συμφωνήσω μαζί σου Θανάση και καθώς οι κινητοποιήσεις φαίνεται ότι θα συνεχιστούν και αύριο ο κόσμος έχ-

Με μία απαλή κίνηση στην οθόνη του τιμονιού άλλαξε σταθμό

Χάος στο κέντρο της Αθήνας μετά την τελευταία πορεία των ΝεοΧιπ-

Άλλη μία κίνηση και ρούφηξε λίγο από τον mochaccino του.

...με τη νέα σειρά αναβαθμίσεων για το Seed της Samsung με ακόμη μεγαλύτερη χωρητικότητα ενώ η εμπειρία της Πραγματικότητας βελτ-

Ο επόμενος σταθμός έπαιζε BB King.
Ο Δημήτρης βολεύτηκε καλύτερα στο κάθισμα του αυτοκινήτου του και κούνησε το χέρι του στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου του φορτώνοντας τον χάρτη της διαδρομής του προς το σπίτι και δίπλα άνοιξε μία καρτέλα με τα νέα. Μετά τις αυτοκτονίες που είχαν αποδοθεί σε δυσλειτουργία του Σπόρου στο Τόκιο, οι ΝεοΧίπστερ έκλειναν το κέντρο κάθε δύο μέρες. Μπροστά του η θάλασσα από οχήματα κινούνταν νωχελικά και αδιάφορα χωρίς απρόοπτα. Το σύστημα αυτόματης οδήγησης που πρόσθεσε στο αυτοκίνητό του ήταν η καλύτερη επένδυση που θα μπορούσε να είχε κάνει. Οι περισσότεροι έκαναν αυτό που έκανε και εκείνος. Στο αυτοκίνητο απέναντί του μια κοπέλα γύρω στα 20 ασχολιόταν με κάτι στη δική της οθόνη-παρπρίζ. Κάθε τόσο ανέμιζε τα λεπτοκαμωμένα της δάχτυλα μπροστά της με πολύπλοκες κινήσεις σα να μεταχειρίζεται κάποιου είδους 3D αντικείμενο. Ο Δημήτρης ευχήθηκε να μπορούσε να δει τι κάνει. Ήξερε ότι η αναβάθμιση του “Σπόρου” που επέτρεπε την προβολή και διαχείριση 3D υλικού κόστιζε μια περιουσία.

Του χρόνου, σκέφτηκε, που θα έχουν πέσει οι τιμές.

Το αυτοκίνητό του προχώρισε μισό μέτρο μπροστά και την άφησε πίσω του. Αναστέναξε, φόρτωσε το Social Feed του και ενεργοποίησε το δημόσιο κανάλι. Το chat ήταν άδειο. Πριν 2-3 χρόνια γινόταν χαμός σε αυτό το κανάλι, ειδικά όταν είχε κίνηση. Ένιωσε ξεπερασμένος, έκλεισε το παράθυρο με τα νέα και άρχισε να χαζεύει το Facebook του.
Όταν σήκωσε το βλέμμα του είχε περάσει τον Ευαγγελισμό και επιτέλους είχε στρίψει στην Βασσιλίσης Σοφίας. Είχε ακόμα πολύ δρόμο μέχρι το Ψυχικό. Ένα ποδήλατο πέρασε ξυστά από τον καθρέφτη του.
Προσπάθησε να διακρίνει στα πόδια του ποδηλάτη την Αναβάθμιση αλλά στο κέντρο της γάμπας, εκεί που θα έπρεπε να υπάρχει η χαρακτηριστική νεον, γραμμή δεν υπήρχε τίποτα. Παραξενεύτικε.
Καινούριο είναι αυτό;
Ένα βουητό ακούστηκε πάνω από το κομμάτι που έπαιζε στο ραδιόφωνο Χαμήλωσε την ένταση και κοίταξε από τον καθρέφτη του. Στο βάθος, διέκρινε μια αναμπουμπούλα Γύρησε για να δει καλύτερα. Μερικά πανό και κάποια δοκάρια φαινόντουσαν πίσω από τον Δρομέα. Ο Δημήτρης ένιωσε τις παλάμες του να ιδρώνουν.
Έκανε να ανοίξει την πόρτα όταν το Σποράκι του τον ενημέρωσε με ένα αχνοκόκκινο θαυμαστικό ότι δεν ήταν καλή ιδέα να ανοίξει την πόρτα του στην κίνηση και ότι η ασφαλιστική δεν θα κάλυπτε τυχών ζημιές που θα προκαλούσε.
“Ευχαριστώ” είπε βιαστικά ο Δημήτρης, η πόρτα ξεκλείδωσε και βγήκε από το αυτοκίνητο.
Ο κόσμος ήταν ακόμη περισσότερος από όσο είχε δει στον καθρέφτη. Τους ακολουθούσε ένα ύποπτο σύννεφο ενώ στα αφτιά του έφτασε για πρώτη φορά ο ήχος από τις σειρήνες της αστυνομίας. Ασυνείδητα έκανε ένα βήμα πίσω ενώ η πραγματικότητα άρχισε να θρονιάζει στο μυαλό του και να προσκαλεί τον πανικό να της κάνει παρέα. Μία-μία οι πόρτες από τα αμάξια γύρω του άνοιξαν και τρομαγμένοι Πολίτες στάθηκαν δίπλα από τα αυτοκίνητά τους παρακολουθώντας τον όχλο που πλησίαζε.
Ένας κρότος ακούστηκε πάνω από το κεφάλι τους. Ο Δημήτρης παρατήρησε με τρόμο καθώς ένα βλήμα λέρωνε τον ουρανό πάνω από το κεφάλι του αφήνοντας πίσω της μια σκουρόχρωμη μουτζούρα. Κράτησε την αναπνοή του μέχρι τη στιγμή που καρφώθηκε στο ελικόπτερο της αστυνομίας τυλίγοντας το στις φλόγες. Το όχημα έκανε μερικές σπασμωδικές κινήσεις πριν παραδοθεί στο έλεος της βαρύτητας και πέσει πάνω στην κίνηση μπροστά του. Ακολούθησε ένας ανενξέλεκτος πανικός από οδηγούς που έτρεχαν μακριά από τους Χίπηδες ποδοπαντώντας όποιον έβρισκαν στο δρόμο τους, πηδώντας από αμάξι σε αμάξι και σκορπώντας σα τις κατσαρίδες όταν τις ψεκάζεις με εντομοκτόνο. Ο Δημήτρης έμεινε λίγο παραπάνω από τους υπόλοιπους παγωμένος στη θέση του. Για κάποιο λόγο του φαινόταν ενδιαφέρων που κανένας δεν έχει προσθέσει κάτι καινούριο στην Πραγματικότητα. Καμία καινούρια εικόνα, κανένα έξυπνο μήνυμα με μπόλικα like, καμία κριτική. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια ίσως έβλεπε ευθεία μπροστά χωρίς τίποτα να εμποδίζει την όρασή του - εκτός από το εικονίδιο και το φευγαλέο status όποιου περνούσε από μπροστά του. Με ήρεμες κινήσεις άνοιξε τις αριθμήσεις και έκλεισε την επιλογή εμφάνισης των πορτρέτων και χαμογέλασε. Επιτέλους έβλεπε καθαρά.
Στα αφτιά του βούισε για πρώτη φορά μια προειδοποίηση μέσω του Σπόρου.
Παρακαλείστε επιστρέψτε με ήρεμο τρόπο στα σπίτια σας.
Ο όχλος πλησίαζε ενώ ο Δημήτρης πλέον μπορούσε να δει πιο καθαρά ανθρώπους να σπάνε αυτοκίνητα, μερικά πανό κατά του Σπόρου και της απόφασης της Ένωσης να γίνει το κύριο μέσο ταυτοποίησης και μερικά περιστατικά βίας να εκτυλίσσονται ανάμεσα σε οδηγούς και ΝεοΧιπστερ.
Για άλλη μια φορά η προειδοποίηση του σπόρου.
Επιστρέψτε με ήρεμο τρόπο στα σπίτια σας αλλιώς η Αστυνομία θα αναγκαστεί να ασκήσει βία.
Ο Δημήτρης είχε παγώσει στη θέση του ενώ οι πρώτοι επαναστάτες τον πλησίαζαν σα δαιμονισμένοι
5
Ένας σταμάτησε δίπλα στο αυτοκίνητο της κοπέλας που ο Δημήτρης είχε δει στην κίνηση
4
Η πόρτα δεν άνοιξε. Μέσα από το αμάξι μπορούσε να δει την κοπέλα να ουρλιάζει τρομαγμένη ενώ ο ΝεοΧιπστερ άρχισε να χτυπάει το τζάμι με ένα δοκάρι.
3
Το τζάμι έσπασε και ο άντρας άρχισε να σέρνει την κοπέλα από το παράθυρο.
2
Μία φιγούρα τράβηξε την προσοχή του Δημήτρη. Ένας πιτσιρικάς με κράνος και ένα γκλοπ από εκείνα που είχε δει να κρατάνε οι αστυνομικοί έτρεχε προς το μέρος του.
1
Ο Δημήτρης σήκωσε τα χέρια του μπροστά από το πρόσωπό του περιμένοντας να νιώσει απερίγραπτο πόνο. Το αγόρι σήκωσε το όπλο του αλλά πριν ολοκληρώσει την κίνησή του άρχισε να ουρλιάζει. Έπεσε στο έδαφος, διπλώθηκε στα δύο και από το στόμα του άρχισαν να βγαίνουν αφροί. Ο άντρας που τραβούσε την κοπέλα από το παράθυρο του αυτοκινήτου την άφησε πήρε ένα κομμάτι από το σπασμένο γυαλί και το κάρφωσε χωρίς να διστάσει στο πρόσωπό του. Ένας χτυπούσε το κεφάλι του στο καπό ενός αυτοκινήτου ασταμάτητα.
Ο δρόμος γέμισε κραυγές πόνου, ουρλιαχτά και ανατριχιαστικούς ήχους από σάρκα που σκίζεται και κόκαλα που σπάνε. Μερικά λεπτά αργότερα δεν στεκόταν κανείς.
Ο Δημήτρης πήγε πάλι στις ρυθμίσεις του Σπόρου και ενεργοποίησε τα εικονίδια.
Καλύτερα.

 

Edited March 2, 2017 by Elli Sketo

[Διγέλαδος]

Και το δικό μου.

 

Η Σκιά

"Κοιτάς ποτέ πίσω σου;"
"Τι εννοείς;" Με ρωτάει το ραντεβού μου. Ραντεβού. Παλιομοδίτικη λέξη, αλλά και η ίδια η πράξη, δηλαδή η πρώτη συνάντηση ξεπερασμένη, δεν είναι; Να λες στον άλλον, χωρίς να τον ξέρεις, να βγείτε. Όλη η προετοιμασία, το να λέει ο καθένας για τη ζωή του για χιλιοστή φορά. Και μετά να λες κάτι και να ρίχνεις όλη την προσπάθειά στο γκρεμό. Εγώ δεν χρειάστηκα πολύ. Μόνο μια ερώτηση, που την είχα στο μυαλό μου για πολύ καιρό. Την εξέφρασα και τώρα με κοιτάζει λες και είμαι ο πιο creepy άνδρας στην καφετέρια.
"Εννοώ, δεν νοιώθεις μερικές φορές σαν να σε παρακολουθούν;" Τώρα το έκανα χειρότερο. Γιατί πάντα το κάνω αυτό; Το βλέμμα της πηγαίνει στο κινητό της. Σκέφτεται να στείλει ένα μεγάλο "Σώστε με" στις φίλες της ή περιμένει εκείνο το τηλέφωνο "ασφαλείας" μήπως χρειαστεί να φύγει όλως τυχαίως νωρίτερα;
"Θα στο πω διαφορετικά. Ξέρεις πως είναι να σε κοιτούν, έτσι;" Τα αμυγδαλωτά μάτια της στενεύουν για λίγο. Όχι δεν θέλω να σου πω καμιά κλασσική ατάκα πεσίματος.
"Θυμήσου, πως είναι να περπατάς και να ξέρεις ότι σε κοιτάνε από πίσω." Σκέψου.
"Ναι, οκ. Και;" Να πάρει πάλι το αισθάνομαι. Κάτι έχει εστιάσει στο σβέρκο μου. Όχι δεν θα τη ρωτήσω.
"Λοιπόν, μερικές φορές μπορεί να σου συμβεί το ίδιο χωρίς να έχεις προσπεράσει κάποιον. Σε μένα έχει γίνει δηλαδή." Λίγο, να έγερνα το κεφάλι μου πλάγια, να δω.
"Ξέρεις έχει πάει αργά", κοιτάει το ρολόι της. Το γόνατό της ανεβοκατεβαίνει, το νιώθω να χτυπάει ελαφριά το τραπέζι. Ρίχνω το κουταλάκι κάτω.
"Συγνώμη" της λέω ανάμεσα από τα δόντια μου και σκύβω να δω. Είναι η σκιά μου. Κάθε φορά η σκιά μου.
"Πώς έχεις νικήσει τους φόβους σου;" Τη ρωτάω καθώς κάτι περνάει γρήγορα από την άκρη του ματιού μου.
"Δεν ξέρω. Τους αντιμετώπισα; Έπαιρνα φυσικά βοήθεια και από τους δικούς μου" Ένα μαύρο περίγραμμα έπεφτε στον τοίχο πίσω από τους ώμους της. Είμαι σίγουρος ότι δεν έπεφτε η σκιά της εκεί. Το φως της λάμπας δεν κοιτάζει προς τα εκεί.
"Έχεις ζητήσει βοήθεια;" Μου λέει ενώ η σκιά μεγαλώνει, "Όλα καλά; Γιατί πιάνεις το τραπέζι από τις άκρες;"
"Εεε", Δεν θα με πιστέψει αν της πω ότι αυτό το μαύρο που είναι από πίσω της ξεκινά από τα πόδια μου. Είναι κάτι δικό μου.
"Θα έλεγα να φύγουμε" της προτείνω βιαστικά.
"Ναι, πόσο... Ε! άσε το χέρι μου!" Πρόσεχε, θέλω να της πω. Φούσκωνε, σαν να ήθελε να την καταπιεί.
"Θα πληρώσω εγώ"
"Καλά", ο φόβος της φαινόταν στο πρόσωπό της. Η σκιά σαν να χαμογελούσε. Επέστρεψε ξαφνικά στη θέση της. Έβγαλα το πορτοφόλι μου από το τζιν και έβγαλα μέσα τα ψηλά για να πληρώσω τους αποτυχημένους καφέδες μας.
"Πάω στο μπάνιο λίγο" μου λέει. Καθώς σηκώνεται πάω να σηκωθώ κι εγώ, αλλά χέρια γραπώνονται στα πόδια μου και με κρατάνε στο πάτωμα. Σηκώνω το τραπεζομάντηλο. Ένα χρώμα διαφανές που σκουραίνει τα παπούτσια μου και το παντελόνι ανεβαίνει όλο και πιο πάνω. Χτυπάω με τα χέρια μου τα πόδια μου. Οι λίγοι θαμώνες με κοιτάνε παραξενευμένοι. Πως να δουν κάτω από το τραπέζι. Θέλω να ουρλιάξω, να τους ζητήσω βοήθεια, αλλά κάτι έχει μπει μέσα από το λαιμό μου και μου κλείνει κάθε δίοδο αναπνοής. Τα χέρια μου είναι μαγκωμένα. Σαν ένα μαύρο παχύρευστο υγρό να περνάει μέσα από τις φλέβες μου και να γίνομαι κάτι άλλο.
Η κοπέλα γυρνάει από το μπάνιο.
"Όλα καλά;"
Αυτός χαμογελάει
"Τέλεια. Θα σε πάω εγώ" της λέει.

 

Edited March 1, 2017 by Διγέλαδος

[Silvertooth]

Λίγο εκπρόθεσμα και η δική μου.

 

 

«Τι είναι η λέξη στο στόμα ενός θνητού; Τι είναι η ψυχή στα χέρια ενός γιατρού; Κι ο ξυλοκόπος χωρίς πριονέρι, δολοφόνος χωρίς μαχαίρι. Γιατί η ΖΩΗ – αχρεία πλάσματα που παριστάνετε τους φοιτητές – υφίσταται, από το υφιστάμενο. Το οποίο ήτο… Αυτό που είναι.»
«Γιατί κάτσαμε πρώτο έδρανο;» Στραβομουτσούνιασε η Λία – αν και η Θένια δεν απέκλειε αυτό να ήταν το φυσικό της.
«Γιατί έδιωξες το σπασικλάκι για να κάτσεις.»
«Αχ ναι!» Ένα υποχθόνιο χαμόγελο χαράχτηκε στα χείλη της. «Άξιζε τον κόπο.» Και μια στιγμή αργότερα θυμήθηκε: «ΕΣΥ πρότεινες να τη διώξουμε, οπότε εξαιτίας σου είμαστε πρώτο θρανίο να ακούμε τον μαλάκα!»
Στο άκουσμα του ονόματός του, ο αναπληρωματικός καθηγητής ξορκιών αφηρημένης ή αμφιλεγόμενης χρήσεως, γύρισε ενοχλημένος. «Κακοτάτη! Βογιοκλάκη! Σκασμός εις την αίθουσα των άξιων προγόνων ημών. Για να επανέλθουμε στο διαχρονικό, αλλά και αιώνιο ερώτημα του μάγου: Είναι τα λόγια ή το ραβδί; Ποιος είναι ο εντελεχής παράγοντας της ενσάρκωσης της ουσίας; Τι είναι αυτό που στ’ αλήθεια μεταβαίνει από την περιοχή της δυνητικότητας στην περιοχή της μαγικής πραγματικότητας; Λοιπόν στραβάδια. Μέχρι την άλλη βδομάδα – ή μάλλον μέχρι την παράλλη γιατί αυτήν θα είμαι σε ένα εξόχως σημαντικό συνέδριο – θα έχετε βρει τον τρόπο να μετουσιώσετε τα λόγια σε ύλη, και κατά συνέπεια θα συνθέσετε μόνοι σας ένα ξόρκι.»
Ο αναπληρωματικός καθηγητής ξορκιών αφηρημένης ή αμφιλεγόμενης χρήσεως, θεώρησε ότι η εξήγησή του ήταν κάτι παραπάνω από πλήρης, γιατί τηλεξορκιάστηκε στην κυψέλη του πριν προλάβει η Λία να τον βρίσει πάλι.
«Μα τι σαβρακιασμένη αμοιβάδα!» Άρχισε να παίρνει φόρα η φοιτήτρια μάγισσα. «Μα την μονόφθαλμη αγελάδα! Τι ΘΕΜΑ για άσκηση είναι αυτό που του κατέβηκε του…»
«Γαμάτο Θέμα.» Την έκοψε βαθυστόχαστα η Θένια κοιτώντας το κενό με οίστρο.
«Τι εννοείς γαμάτο;»
«Εννοώ φυσικά, ότι ως συνήθως θα μεγαλουργήσω, και όλοι θα δουν το απαράμιλλο ταλέντο μου, ανακαλύπτοντας το πιο φαντασμαγορικό ξόρκι στην ιστορία των ξορκιών!»
Τίναξε μάλιστα τα μαλλιά της για έμφαση και αυτά έλαμψαν κατάξανθα στο φως της λάμπας. Της Λίας δε της άρεσε αυτό. Βασικά, τώρα που το ξανασκεφτόταν δε της άρεσε ποτέ τίποτα στη Θένια. Γιατί στον κόρακα καθόντουσαν μαζί σήμερα; Από το δημοτικό η ίδια ιστορία. Η Λία να έχει το πραγματικό ΤΑ-ΛΕ-ΝΤΟ και να παίρνει τα εύσημα η ξανθόψειρα; Δεν μπορούσε να επιτρέψει κάτι τέτοιο. Πετάχτηκε από την καρέκλα της με θέρμη.
«Πφφ, αυτό το Θέμα είναι για επίπεδο δημοτικού. Μπορώ να εφεύρω ξόρκια από το τριών χρονών.»
Η Θένια την κοίταξε υπό γωνία περιπαιχτικά.
«Α ναι; Και τότε θύμισέ μου καλή μου, πώς ανατινάχτηκε η τάξη μας εκείνη την Πρωταπριλία στο Λύκειο;
«Πφφ. Όλα ήταν μέρος του σχεδίου. Ήταν Πρωταπριλιά λέμε.»
«Πολύ καλά. Αφού σου είναι τόσο εύκολο σε προκαλώ: Όποια εφεύρει το καλύτερο ξόρκι μέχρι το τέλος της άλλης εβδομάδας…»
«Εννοείς της μεθεπόμενης. Μέχρι τη μεθεπόμενη έχουμε.» Διόρθωσε κάπως δειλά η Λία.
«Έστω. Όποια εφεύρει το καλύτερο ξόρκι, θα κρατάει σημειώσεις όλο το εξάμηνο και θα τις δώσει στην άλλη.»
«Για όλα τα μαθήματα;»
«Φυσικά για όλα τα μαθήματα!»
Και έτσι οι δύο μάγισσες δώσανε τα χέρια και τσακιστήκαν να παν να βρουν τι στο καλό θα ανακαλύψουν.

 

[Ιρμάντα]

ΟΚ, μια ψυχή που είναι να βγει...

1301 λέξεις.

Τίτλος: Ο σπόρος στην καρδιά

Σύμπαν: Lotr. Ένα κλοκ- κλοκ που ακούγεται είναι τα κόκαλα του Καθηγητή που τρίζουν.

 Τομάτες, λεμόνια, κεσέδες με γιαούρτι, όλα δεκτά. Τι να κάνω, τέτοιο μου ήρθε.

 

Ο σπόρος στην καρδιά

Μέσα στο μαλακό φως μιας ασημένιας λάμπας, η πριγκίπισσα διαβάζει τη γραφή. Δεν είναι η πρώτη φορά που παρηγοριέται με τα τελευταία λόγια της Μητέρας της, αν και ξέρει πως δεν πρέπει κανενός άλλου τα μάτια ποτέ να τα διαβάσουν.
«Αγαπημένο μου παιδί,
Οι μέρες δεν παραλλάζουν η μία από την άλλη, οι νύχτες είναι όλες σκοτεινές, δεν έχει παρηγοριά για μένα κάτω από ήλιο ή φεγγάρι. Είμαι ένα άκεφο φάντασμα, ένας ίσκιος, και σαν ίσκιος δεν κάνω άλλο από το να σκοτεινιάζω τις ζωές όσων αγαπώ. Κι έτσι, επειδή τους αγαπώ, πρέπει να φύγω. Να μην είμαι πια ανάμεσά τους.
Μην πάει ο νους σου, κόρη, σε τίποτα κακό. Μα μπορεί και να γίνω καλά, εκεί που θα πάω. Αν έχει γιατρειά το μαρτύριό μου, εκεί θα τη βρω. Αν έχει γυρισμό ο δρόμος μου. Μα και πώς να φύγω πάλι. Όχι από τον πατέρα σου, ούτε από τους αδελφούς σου. Οι άντρες πάντα έχουν έναν τρόπο να πορεύονται. Εσύ όμως, παιδί μου. Η καρδιά μου, λαβωμένη με τρόπους που ποτέ δεν περίμενα, προβλέπει και της δικιάς σου καρδιάς τις λαβωματιές.
Πάντα σου έλεγα να αγαπάς. Να βλέπεις όχι μονάχα με τα μάτια, μα και με την ψυχή, να θαυμάζεις όχι ό,τι ωραίο είναι οι άλλοι, μα να κοιτάς βαθιά, βαθιά μέσα τους, και να εκτιμάς εκείνο που μπορούνε να γίνουν. Ζούμε σε κόσμο ρημαγμένο, ατελή. Έχουμε σπόρους στην καρδιά που μπορούν να δώσουν καρπό σπάνιο, μα δεν ξέρουμε πως θα κάνουμε για να βλαστήσουν.
Έχουμε μέσα μας ένα παρελθόν, και ένα πιθανό μέλλον.
Πονάω καθώς γράφω, κόρη. Μα λίγα είναι τα λόγια που μένει να σου πω. Εκεί που με είχαν κλεισμένη, υπήρχε ένα τελώνιο, νεότερο από άλλα και που η μετάλλαξη μέσα του δεν είχε προχωρήσει πολύ, που κοιτούσε, πώς να το πω, με τρόπο ξέχωρο. Έβλεπες πως η αθλιότητά του ήταν ίσως λιγότερη μέσα του από την ομορφιά που κάποτε υπήρξε, από την ομορφιά που θα μπορούσε, ενδεχομένως, ξανά να υπάρξει. Δεν ήξερα κι εγώ πως ήταν αυτό δυνατόν, νόμιζα πως ήταν κανείς από το λαό μας, ίσως προδότης, ίσως αιχμάλωτος. Μα ήταν τελώνιο. Δικός τους, γεννημένος ανάμεσά τους. Με κοιτούσε με τα μάτια της κοινής μας καταγωγής, κόρη. Αυτός, και το όνομά του ήταν Εράγκ, με κράτησε στη ζωή και στην ελπίδα, όταν κάθε ελπίδα έσβηνε γύρω μου. Όσο τα παιδιά μου καθυστερούσαν να έρθουν να με γυρέψουν, ο Εράγκ ήταν η συντροφιά μου. Όχι πως έφταιγαν οι αδελφοί σου, ή ο πατέρας σου. Μα το κάστρο φυλασσόταν καλά, και τελώνια έρχονταν κι άλλα.
Κι ήμουν κλεισμένη στο πιο σκοτεινό μπουντρούμι κι εκεί δεν υπήρχε παρά μονάχα ο Εράγκ, και οι ολοένα πιο μακρινές αναμνήσεις μου.
Να αγαπάς τα καλά και τα ωραία που μπορεί να γίνει κάθε πλάσμα, κόρη.
Τι μπορούσε να γίνει ο Εράγκ; Να ξαναγυρίσει –να γίνει δικός μας; Ήταν χαμένος αυτός ο δρόμος για αυτόν. Ερχόταν και καθόταν κοντά μου, με φαγητό, καμιά φορά με μια κούπα κρασί. Καθόταν και με κοιτούσε όσο έτρωγα και τίποτα δεν έλεγε. Μίλα μου, του λέω κάποτε. Πες μια κουβέντα. Ο Εράγκ έβαλε κάτω το πρόσωπο και βγήκε. Πέρασαν μέρες μέχρι ξανά να του ζητήσω να μιλήσει. Να ακούσω τη φωνή σου, του λέω. Τίποτα δεν ακούω μέσα εδώ. Δεν με λυπάσαι;
Τότε μου είπε πως τον έλεγαν Εράγκ. Ποιανού γιος είσαι, του λέω. Κούνησε το κεφάλι του αρνητικά: δεν ήξερε, ή δεν ήθελε να μου πει. Τι θα μου κάνουν; Ρωτώ ξανά. Τα μάτια του, που ήταν καθαρά, γκρίζα, σαν της γενιάς μας, σκοτείνιασαν ξαφνικά. Κάτι φρικτό, μου είπε, πολύ λυπημένα.
Δεν ξέρω πώς να πω αυτά που έχω να σου πω, καλό μου παιδί. Πώς και τι θα σκεφτείς για τη μητέρα σου. Το τελώνιο εκείνο, με τα καθαρά γκρίζα μάτια, που το έλεγαν Εράγκ και που μου έφερνε το φαγητό μου, έφτασα να το αγαπήσω. Επειδή ήμουν απελπισμένη και μόνη και επειδή έβλεπα το σπόρο μέσα στην καρδιά του. Να μην αγαπάς με τα μάτια, παιδί μου. Μου το έλεγε η μητέρα μου και το λέω τώρα σε σένα. Να αγαπάς με την προοπτική. Αν αυτό σου είναι δυνατόν. Ο Εράγκ κάποτε μου έφερε ένα αγριολούλουδο, και έπειτα βιάστηκε να φύγει. Ήταν στραβοπόδης, ήταν αστείος όποτε προσπαθούσε να βιαστεί. Και κάποτε άλλοτε προσπάθησε να μου πει ένα τραγούδι: Χτυπά το τελώνιο με μαύρο σπαθί/και σπουν τα κοντάρια κι ο κόσμος πενθεί/ χτυπά το τελώνιο, ματώνει η καρδιά/ παγώνει η ανάσα, θρηνεί η ξωθιά.
Ένας κόρακας θα τραγουδούσε λιγότερο βραχνά, μα η καρδιά μου μάτωνε να τον ακούω. Πού ήταν ο πατέρας σου; Πού ήταν οι γιοι μου; Μονάχα τελώνια, κατέφθαναν διαρκώς κι άλλα τελώνια.
Κι άλλα θα μπορούσα να σου γράψω, και να τα καταλάβεις, όπως σίγουρα μια γυναίκα θα καταλάβαινε μία άλλη γυναίκα. Κοιμάμαι μόνη πια, αποξενώθηκα από τον πατέρα σου και δεν είναι καμιά τύψη που με κρατά μακριά του, καμιά ενοχή. Είναι η νοσταλγία μου για κάποια άλλη αγάπη. Αυτή θυμάμαι, την άλλη αγάπη. Όχι το βράδυ που τελικά ήρθαν οι δικοί μου και κατέσφαξαν τα τελώνια, και το αίμα του Εράγκ μου μαύρισε τα χέρια και την ψυχή. Προτιμώ να μην το θυμάμαι το βράδυ εκείνο, καλό μου παιδί, γιατί ήταν τόσο μεγάλη η χαρά μου και τόσο αβάσταχτη η λύπη μου, που ‘νιωσα τα σωθικά μου να σχίζονται. Μέσα βαθιά μου άνοιξε μια άβυσσος. Κι από αυτή την άβυσσο είναι που, από τούτη την μεριά της Θάλασσας τουλάχιστον, δεν θα μπορέσω ποτέ να γιατρευτώ.
Και καθώς ευθύνη δεν ρίχνω σε κανένα, μα ούτε ξεχνώ, ούτε σταματώ να υποφέρω, το ξέρω πως πρέπει να φύγω. Μα πώς να μην πω στην κόρη μου το πώς και το γιατί; Πώς να μην σου εξηγήσω;
Ότι δεν μετανιώνω, κόρη, που αγάπησα τον Εράγκ για όλα όσα θα μπορούσε να είναι. Επειδή, τις στιγμές που βρεθήκαμε μαζί με αγάπησε κι εκείνος, γιατί είδε στα μάτια μου το καλύτερο κομμάτι του εαυτού του. Επειδή αγαπήσαμε ο ένας στον άλλο την ελπίδα για έναν κόσμο καθαρότερο. Για έναν κόσμο όπως ήταν πριν το κακό του αρχαίου Εχθρού μας αγγίξει. Αυτό, να θυμάσαι, είναι η μεγαλύτερη νίκη ενάντια στον Εχθρό. Να του δείχνεις πως όλος του ο κόπος, όλο του το μένος, όλο του το μίσος είναι μία ματαιότητα. Να του δείχνεις πως τίποτα δεν πέτυχε.
Κόρη, δεν έχω να πω άλλα. Αγάπησε τον κόσμο, αν μπορείς, στην καλύτερη δυνατή εκδοχή του. Μην σε αλυσοδένει η προσωρινή ασχήμια, η θνητότητα, η κακοτυχία. Αγάπησε τον κόσμο στην ιδανική εικόνα που κράτησε κάποτε για μας ο νους του Ενός. Αγάπησε όπως ο Ιλούβαταρ μας αγαπάει. Να φροντίζεις επίσης τον πατέρα σου, γιατί τώρα που θα φύγω θα έχει την ανάγκη σου περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Και να μην ξεχνάς: όλοι μας έχουμε μέσα μας κάτι από τον αρχέγονο σπόρο. Εκείνον πάνω από όλα, να ψάχνεις και να βρίσκεις».

Η Άργουεν τύλιξε ρολό το γράμμα της μητέρας της και το ξανακλείδωσε στο σκαλιστό της σεντούκι. Κάθε βράδυ από τότε που πρωτόειδε τον Άνθρωπο, τον γιο του Άραθορν, να σεργιανά στους κήπους του πατέρα της, ξαναβγάζει και ξαναδιαβάζει το γράμμα, για το οποίο κανείς δεν γνωρίζει το παραμικρό και ούτε πρέπει, αλίμονο, ποτέ να γνωρίσει. Να αγαπάς το καλύτερο που μπορεί ο καθένας να γίνει. Η ξωθιά χαμογέλασε, καθώς ξαναπήρε στο χέρι της το καλάθι με τα ραφτικά της. Σίγουρα, είχε αγαπήσει τον Άραγκορν στην ολότητά του. Αυτόν που ήταν και αυτόν που κάποτε θα γινόταν. Και θα του κεντούσε ένα λάβαρο που να ταιριάζει στο βασιλιά των Ανθρώπων, ναι. Ένα λάβαρο με το Άσπρο Δέντρο.
Ένας σπόρος, ένα δέντρο, ένας Άνθρωπος. Μία ιδέα καθαρή και μεστή, στο μυαλό του Ενός, μία νότα σταθερή στο αρχέγονο Τραγούδι. Δείξε στον Εχθρό πως κοπιάζει μάταια, σκέφτεται, καθώς περνά την ασημένια κλωστή από το μάτι της βελόνας. Δείξε του πως αγαπώντας γίνονται περισσότερα από όσα μισώντας. Πως είναι ένα σύννεφο περαστικό, ένα κέλυφος αδειανό, η κάθε ασχήμια.

 

Edited March 2, 2017 by Ιρμάντα

[Old man & SiFi]

Έχω μέχρι δέκα και πεντήντα για χτένισμα;

Βρήκες ανοιχτό κομμωτήριο τέτοια ώρα;

[elgalla]

Τα μολύβια κάτω, παρακαλώ. Πάω να σας ανοίξω poll.

[Natasha]

ουφ!

ffl natasha.docx

[Ιρμάντα]

Ε ρε γλέντια!

[Ballerond]

Χαμός έγινε!! Πόσες φτάσαμε ρε παιδιά, τις 15;;

[jjohn]

Γκρινιάξατε γκρινιάξατε αλλά όλοι γράψατε τελικά...

 

Κοινώς, ω ρε μάγκα θα τον πιούμε που λέει και ένα γνωστό τραγούδι

 

Άντε good luck!

[Ιρμάντα]

Εμένα η Κιάρα με έβαλε σε τριπάκι γαλλικό:

[WILLIAM]

Μόλις έδωσε το θέμα η Πυργοδέσποινα κατάλαβα το 3 του αρχικού ποστ αλλά το είχα πάρει πιο κυριολεκτικά και το μυαλό μου είχε πάει αλλού!

 

Και τώρα αρχίζουμε το διάβασμα... Τελείως διαφορετικά πράγματα βλέπω. Τώνη ποιος θα πάει κάτω κάτω;