Τι διαβάζετε;

[Παρατηρητής]

Διαβάζω ακόμα τον Ονειροβάτη του δικού μας κυρίου Παρατηρητή το οποίο προσπαθώ να μην το διαβάζω νύχτα... Όσο μπορώ τουλάχιστον

 

Α! Και σήμερα το πρωί ξαναέπιασα τη Μπαλάντα του Πανδοχέα για άλλο ένα χέρι. Το αγαπώ το βιβλίο αυτό.

 

Όχι νύχτα, δεν κάνει να το διαβάζεις. Στο λέω κι εγώ ο ίδιος.

 

Όσο για την Μπαλάντα του Πανδοχέα, είναι από τα πιο κουραστικά-εκνευριστικά βιβλίας φαντασίας που έχω διαβάσει ποτέ. Δεν λέω, έξυπνος ΄και πρωτότυπος ο τρόπος που είναι δομημένη η ιστορία, αλλά σαν αποτέλεσμα δεν μου άρεσε.

[Tiessa]

Ξεκίνησα τον Λέκγουελ του Κωνσταντίνου Μίσσιου.

Και μου αρέσει πολύ.

Εκτενή σχόλια προς το τέλος της εβδομάδας στο αντίστοιχο τόπικ.

[Naroualis]

Τελείωσα το Ιστορίες με Ζωντανούς Νεκρούς, Ωρόρα, Νο 38. Ποια η διαφορά από τις Ισοτρίες με βρυκόλακες;

[Sileon]

Όχι νύχτα, δεν κάνει να το διαβάζεις. Στο λέω κι εγώ ο ίδιος.

 

Όσο για την Μπαλάντα του Πανδοχέα, είναι από τα πιο κουραστικά-εκνευριστικά βιβλίας φαντασίας που έχω διαβάσει ποτέ. Δεν λέω, έξυπνος ΄και πρωτότυπος ο τρόπος που είναι δομημένη η ιστορία, αλλά σαν αποτέλεσμα δεν μου άρεσε.

 

Αυτό με την δεκασέλιδη παρτούζα δεν είναι? Ε? Ε?

Τί έγινε, σε έφτιαξε και ήθελες και άλλο, βρε αταχτούλη? Δεν σου έφτασε το ερωτικό τρίγωνο και ήθελες βρωμιές? Αχόρταγο πλάσμα..

[Dark desire]

Ξεκινησα τον "Ρολο της βιας στην Ιστορια" του Ενγκελς (μη βαρατε, μου το χαρισε η κολλητη μου που ειναι της ΠΚΣ)

[Παρατηρητής]

Αυτό με την δεκασέλιδη παρτούζα δεν είναι? Ε? Ε?

Τί έγινε, σε έφτιαξε και ήθελες και άλλο, βρε αταχτούλη? Δεν σου έφτασε το ερωτικό τρίγωνο και ήθελες βρωμιές? Αχόρταγο πλάσμα..

 

 

E ναι βρε παιδί μου, μόνο δέκα σελίδες; Εγώ περίμενα μια τριλογία ολοκληρη με ακολασίες...

Δεν ξέρω στα αλήθεια τι έβλεπε στο βίντεο ο Μπιγκλ όταν έγραφε την Μπαλάντα...

[melkiades]

Τη χρονιά που δραπέτευσε το λιοντάρι του Carlos Sampayo και το "...και ύστερα με έλυσες" του Κωστάκη Ανάν

[Arachnida]

Το μυστικό της τελευταίας σελίδας, Νίκος Χρυσός (ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ).

[D'Ailleurs]

Αυτό με την δεκασέλιδη παρτούζα δεν είναι? Ε? Ε?

Τί έγινε, σε έφτιαξε και ήθελες και άλλο, βρε αταχτούλη? Δεν σου έφτασε το ερωτικό τρίγωνο και ήθελες βρωμιές? Αχόρταγο πλάσμα..

 

ΟΠΑ! δεν τα ξέραμε αυτά!! Για πες, για πες, πέφτει πολύ φραπέδιασμα;

[Sileon]

Η Nienor πιστεύω θα σε διαφωτίσει καλύτερα. Η εν λόγω σκηνή αποτέλεσε θέμα κουβέντας τουλάχιστον δέκα λεπτών στο τελείωμα του Σαββατιάτικου μύτινγκ, κατά την οποία Celestial και Nienor διαξιφίζονταν για το βαθύτερο νόημα αυτού του μεγαλοπρεπούς οργίου.

[D'Ailleurs]

υποτίθεται οτι η παρτούζα έχει και νόημα;

[Nihilio]

O Δαίδαλος του Διαβόλου του Gerald Suster. Μαγεία και τελετουργικοί δολοφόνοι στο βικτωριανό Λονδίνο

[Naroualis]

Τελείωσα το Men at Arms του Terry Pratchett. Συγκινητικό έως κάπως βαρύ, του λείπουν τα χοντρόκομμένα αστεία των ιστοριών με τον Ανεμοβρόχη, αλλά συμπληρώνει με ανάπτυξη χαρακτήρων (αγαπώ τον Gaspode όσο κανέναν άλλον χαρακτήρα του Δισκόκοσμου). Κλασσικά σε κάνει να κλαις λίγες σελίδες πριν το τέλος, αν και θα περίμενα περισσότερη ανάπτυξη όσον αφορά τις αντιδράσεις του Λόρδου Βετινάρι σχετικά με το "συμβάνα" (δε λέω άλλα, είναι σπόιλερ).

[Venea]

Τελείωσα το Βοτάνι της Μοραελίν και μετά από τα τόσα posts για το "τρελό αγόρι" aka Λεκγουελ, αποφάσισα να ξεκινήσω και εγώ το βιβλίο του Κωνσταντίνου προς επιβεβαιώση!!!

[Penny]

Αυτές τις ημέρες διαβάζω "Το Άλεφ" του Χορχε Λουις Μπορχες.

[Δημήτρης]

Αγκάθα Κρίστι, Ένα Σχέδιο Δολοφονίας

[Naroualis]

Μόλις πριν λίγο τελείωσα το Μαντείο, πρώτο βιβλίο της τριλογίας "Η Προφητεία των Θεών", της Κάθριν Φίσερ και... γουάου. Απλά γουάου. Αν η κυρία Φίσερ δεν είναι γεννημένη και μεγαλωμένη στις ακτές τις Μεσογείου, τότε δε μπορώ να φανταστώ πόση αγάπη έχει μέσα της για τις ακτές αυτές, ώστε να καταφέρει να τις περιγράψει τόσο καλά. Εγώ που τόυς λατρεύω τους μεσογειακούς τόπους δε θα είχα ποτέ τολμήσει να γράψω κάτι τόσο ξεκάθαρα λατρευτικό γι' αυτές.

 

Βασικά, μάλλον αυτά που λέω είναι λίγο παραπλανητικά. Η ιστορία είναι καθαρόαιμο φάνταζυ, σε μια φανταστική "Αίγυπτο", στην οποία παρακολουθούμε τα γεγονότα μετά το θάνατο του Άρχοντα, που αποτελεί ενσάρκωση του Φωτεινού θεού. Μια από τις Εννέα Ιέρειες, μπλέκεται στις δολοπλοκίες της διαδοχής, μαζί με έναν τέταρτης κατηγορίας γραφιά, έναν μεθύστακα τραγουδιστή, την Ομιλήτρια (τη μάντισσα του θεού) και τον στρατηγό της πόλης, που θέλει να βάλει τον ανηψιό του στη θέση του Άρχοντα. Η ίδια η πλοκή είναι αρκετά καλή, απέχει λιγάκι έως πάρα πολύ από τις χαρυποτεριές που έχουμε διαβάσει κατά καιρούς (αν και η ηλικία των ηρώων είναι κάπως ασαφής, θα μπορούσε το κεντρικό ζευγάρι να είναι ανάμεσα στα δεκατρία και τα είκοσι) κι οι χαρακτήρες είναι εξίσου καλά αποτυπωμένοι, με πραγματικά κίνητρα και πραγματικές κακίες και καλοσύνες.

 

Αυτό όμως που ξεχωρίζει είναι η αίσθηση του χώρου που δίνει στις περιγραφές της η Φίσερ. Είσαι εκεί βρε παιδί μου, στέκεσαι κάτω από τον ήλιο φορώντας μια μεταλλική μάσκα και γίνεσαι μουσκίδι στον ιδρώτα, περπατάς μέσα στον ναό κι η άμμος κριτσανίζει κάτω από τα πόδια σου, σκουντουφλάς και πέφτεις πάνω σε κάτι ξερόχορτα και σου μυρίζει αμέσως θυμάρι και δεντρολίβανο, γιατί σε τέτοια χορταράκια επάνω έχεις πέσει. Απίθανο, πραγματικά απίθανο. Έχω ήδη δίπλα μου το δεύτερο βιβλίο, τον "Άρχοντα" κι αναρωτιέμαι πόσο θα αντέξω να διαβάσω απόψε.

[kitsos]

Tις ιστορίες του διαγωνισμού και μια και παραπονέθηκε η τριλ ας το παραδεχτώ.... Ναι διαβάζω το 2ο asimov´s και μου αρέσει!

[trillian]

Γιατί το λες έτσι, βρε, σαν να είναι... απαγορευμένο; :tongue:

[tetartos]

(για να δούμε, οι Τρεκκερς διαβάζουν αυτό το τόπικ; )

 

Προφανώς όχι.

 

Από τα λίγα βιβλία που διάβασα αυτή τη χρονιά να σχολιάσω το Golem¹⁰⁰ του Bester. Μια πειραματική ιστορία που μπλέκει ιδέες της ψυχανάλυσης, μυστήριο και επιστημονική φαντασία. Το αποτέλεσμα είναι σε κάποια σημεία ακατανόητο αλλά σίγουρα απολαυστικό.

[mman]

Προφανώς όχι.

 

Από τα λίγα βιβλία που διάβασα αυτή τη χρονιά να σχολιάσω το Golem¹⁰⁰ του Bester. Μια πειραματική ιστορία που μπλέκει ιδέες της ψυχανάλυσης, μυστήριο και επιστημονική φαντασία. Το αποτέλεσμα είναι σε κάποια σημεία ακατανόητο αλλά σίγουρα απολαυστικό.

Τρομερό βιβλίο-πυροτέχνημα, αν και με κάπως ξεφουσκωτικό τέλος σε σύγκριση με το μέχρι εκεί περιεχόμενο. Άξιος πάντως σύντροφος των υπέροχων "Tiger-Tiger" και "The Demolished Man".

[heiron]

Ε,όχι και άξιος σύντροφος.Καλούτσικο είναι αλλά σε σχέση με τα άλλα 2 μυθιστορήματα του Μπέστερ...είναι φτωχός συγγενής.Ειδικά Tiger!Tiger!(aka "The stars my destination") είναι άλλη κλάση,συγκρίσιμο με πραγματικά αριστουργήματα τύπου Dune(F.Herbert),Lord of light (Zelazny)κτλ.

[mman]

Ε,όχι και άξιος σύντροφος.Καλούτσικο είναι αλλά σε σχέση με τα άλλα 2 μυθιστορήματα του Μπέστερ...είναι φτωχός συγγενής.Ειδικά Tiger!Tiger!(aka "The stars my destination") είναι άλλη κλάση,συγκρίσιμο με πραγματικά αριστουργήματα τύπου Dune(F.Herbert),Lord of light (Zelazny)κτλ.

OK, αυτά είναι γούστα φυσικά αλλά βρίσκω το Golem εξίσου δυνατό μέχρι (τι απογοήτευση!) 30 σελίδες πριν το τέλος. Εκεί πραγματικά αδυνατεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Και φυσικά συμφωνώ με τη σύγκριση. Έτσι κι αλλιώς, η κατάρα όλων των συγγραφεών (καλλιτεχνών γενικότερα) είναι να στοιχειόνονται στα μάτια του κοινού από το καλύτερο έργο τους -το οποίο συνήθως δεν είναι το τελευταίο.

[kitsos]

Γιατί το λες έτσι, βρε, σαν να είναι... απαγορευμένο; :tongue:

Επειδή σε ορισμένα σημεία είναι τόσο καλό που έχει τη γλύκα του απαγορευμένου! ;)

[Mort13]

On Stranger Tides, του Tim Powers.

 

Μια συναρπαστική φάνταζυ περιπέτεια που διαδραματίζεται στην Καραϊβική κατά την περίοδο της άνθησης της πειρατείας. Πραγματικά πρόσωπα της εποχής όπως ο φοβερός και τρομερός πειρατής Μαυρογένης (Blackbeard) αναμιγνύονται πετυχημένα με απέθαντους πειρατές, ιερείς βουντού και την περίφημη Πηγή της Νεότητας. Οι "Πειρατές της Καραϊβικής" σίγουρα αντέγραψαν αρκετά από αυτό το βιβλίο. Επίσης ο Ron Gilbert έχει δηλώσει ότι αυτό το βιβλίο τον ενέπνευσε να δημιουργήσει την καταπληκτική σειρά adventure παιχνιδιών Monkey Island.