Τι διαβάζετε;

[Nihilio]

Martin light είναι η καλύτερη περιγραφή του Briar King, αν και στα επόμενα πάει περισσότερο προς το περιπετειώδες fantasy παρά στο σκοτεινό ρεαλιστικό.

Πολύ συμπαθητική και ευκολοδιάβαστη τετραλογία γενικά, αν και έχει τις αδυναμίες της. Πολύ καλύτερη βέβαια από τους τόνους αναμασημένου fantasy που κυκλοφορεί.

[Metal Heart]

Ξεκίνησα το "Ενταφιασμός" του Graham Masterton, το τρίτο βιβλίο της σειράς του Μανιτού.

[reigninblood]

Αφου τελειωσα την "κοιλαδα του φοβου", ξεκινω σημερα το "κατοικοι 1280". Για να δουμε.....

[heiron]

Υπεριων

Μετα την απογοητευση μου τοτε με το Ιλιον αποφασισα να δοκιμασω αλλο ενα πολυ γνωστο εργο του Σιμμονς.Καλο ειναι μεχρι στιγμης,το θεμα ειναι να μην το μπουρδουκλωσει.

[Adicto]

Εγώ διαβάζω το Ντρουντ του ίδιου συγγραφέα. Είμαι στη σελίδα 300 και είμαι διχασμένος μέχρι στιγμής...

Βέβαια, έχω αισίως καμμιά ...500αρα σελίδες ακόμα, οπότε είδωμεν.

[Tattoman]

διαβάζω το "Μην κλείνεις την πόρτα στον έρωτα" Πρώτη φορά στην ζωή μου διαβάζω κάτι τέτοιο...παιδιά το ξεκήνησα σήμερα το πρωί και το τελιώνω όπου να ναι. Ωραίο μου φάνικε...πολύ απαλό βέβαια και ελαφρύ. Είναι και ο καιρός βέβαια που με εμπνέει. Όποτε έχει συννεφιά πορώνωμαι στο διάβασμα...

[BladeRunner]

Richard Morgan - Θνητοί Θεοί

[Darkchilde]

The Way of Shadows [Night Angel Trilogy Book 1] - Brent Weeks.

 

Το πρώτο βιβλίο του συγκεκριμένου και έχω ακούσει καλές και κακές κριτικές. Αλλά ασχολείται με ένα θέμα που μου αρέσει: assassins! θα το διαβάσω και βλέπουμε. ι πρώτες σελίδες που διάβασα καλές είναι, δείχνουν το background χαρακτήρων.

Edited September 4, 2010 by Darkchilde

[Αλχημιστής]

Το ΣΙΝΤΑΡΤΑ του Ερμαν Εσσε. φιλοσοφικο μυθιστορημα που παρουσιαζει την αναζητηση του εαυτου και της σοφιας της ζωης, μεσα απο τη ζωη ενος ινδου μοναχου. Μεχρι στιγμης ειαναι εξαιρετικο. ουσιαστικο, απλο, αλλα και πλουσιο σε νοηματα...

 

 

[Tattoman]

Το ΣΙΝΤΑΡΤΑ του Ερμαν Εσσε. φιλοσοφικο μυθιστορημα που παρουσιαζει την αναζητηση του εαυτου και της σοφιας της ζωης, μεσα απο τη ζωη ενος ινδου μοναχου. Μεχρι στιγμης ειαναι εξαιρετικο. ουσιαστικο, απλο, αλλα και πλουσιο σε νοηματα...

 

 

 

το έχω, και σε παλιά έκδοση. Βέβαια δεν το έχω διαβάσει αλλά το σκέφτικα πολλές φορές. Εγώ τελείωσα το "Μην κλείνεις την πόρτα στον έρωτα". Και ξεκείνησα "Το Ψυχώ" από το σκαι βιβλία, με δύο ευρώ!

[Tiessa]

Βρίσκομαι στη μέση του Hothouse του Brian Aldiss, (το πρώτο βιβλίο της λίστας με τα 100 must read science fiction novels ).

Το βιβλίο εκδόθηκε το 1962 -δηλαδή κοντά πενήντα χρόνια πριν και φυσικά μερικά πράγματα σ' αυτά που περιμένουμε από τον τρόπο γραφής και την ανάπτυξη είναι σύμφωνα με τα δεδομένα μιας παλιότερης εποχής. Αυτό συν κάποια σημεία αληθοφάνειας είναι από τα αρνητικά του βιβλίου.

 

Αλλά από φαντασία... OMG! Ο τύπος έχει δώσει ρέστα με το περιβάλλον και τις μορφές ζωής που περιγράφει.

Σε κάθε σελίδα -για να μην πω σε κάθε παράγραφο- κάτι ακόμα πιο παράξενο και επικίνδυνο ξεπετάγεται μπροστά μου. Στα πολύ θετικά του βιβλίου (για μένα που λάτρεύω τις ιδέες και την κοσμοπλασία) μια καταπληκτική ιδέα συμβιωτικών οργανισμών σε ό,τι αφορά την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους.

[wordsmith]

Πριν από χρόνια, είχα την ιδέα ότι θα είχε ενδιαφέρον ένας πλανήτης που η μια του μεριά θα είχε συνέχεια μέρα/καλοκαίρι και η άλλη συνέχεια νύχτα/χειμώνα. Το φανταζόμουν σαν ένα ακίνητο ουράνιο σώμα, κάτι τέτοιο, και δεν είχα ψάξει πώς θα ήταν δυνατόν να υπάρχει ζωή πάνω σε ένα ακίνητο ουράνιο σώμα... Τέλος πάντων. Στη φωτεινή πλευρά όλοι θα τεμπέλιαζαν γιατί τα φρούτα θα φύτρωναν πολλές φορές το χρόνο και χωρίς καλλιέργεια, αλλά οι κοινωνίες θα ήταν καταπιεστικές, όπως στις ζεστές χώρες. Στη σκοτεινή πλευρά όλοι θα δούλευαν σκληρά για να βρουν να φάνε, θα ζούσαν τυλιγμένοι με γούνες, θα κλείνονταν μέσα και θα έγραφαν και θα είχανε πλούσια λογοτεχνική παράδοση, όπως στις κρύες χώρες (πχ Αγγλία). Και θα ήταν φιλόξενοι, γιατί θα ήξεραν πόσο σκληρή είναι η ζωή. Αλλά, κάποια στιγμή, κάποιος καταπιεσμένος απ' τη μία πλευρά και κάποιος πεινασμένος απ' την άλλη θα δοκίμαζαν να ταξιδέψουν πιο μακριά και... Ως εκεί είχα σκεφτεί και το θεωρούσα πρωτότυπη ιδέα. Ώσπου άνοιξα το 100 must read βιβλιαράκι και, στην πρώτη σελίδα, είδα ότι ο Brian Aldiss μου είχε κλέψει την ιδέα!...16 χρόνια πριν γεννηθώ!:tongue:

Θα το παράγγελνα αμέσως, αλλά, απ' ό,τι λέει για την υπόθεση, δε μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον, σαν να πρωταγωνιστεί ο κόσμος ο ίδιος και να μην υπάρχουν χαρακτήρες/πρωταγωνιστές. Είναι έτσι όντως, Βάσω μου; Πάντως να μου το δανείσεις κάποια στιγμή. Όοοοοταν, μετά από μήνες, τελειώσω τα βιβλία που έχω ήδη αγοράσει...

[Tiessa]

 

[...]Θα το παράγγελνα αμέσως, αλλά, απ' ό,τι λέει για την υπόθεση, δε μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον, σαν να πρωταγωνιστεί ο κόσμος ο ίδιος και να μην υπάρχουν χαρακτήρες/πρωταγωνιστές. Είναι έτσι όντως, Βάσω μου; Πάντως να μου το δανείσεις κάποια στιγμή. Όοοοοταν, μετά από μήνες, τελειώσω τα βιβλία που έχω ήδη αγοράσει...

 

Θα σου το δανείσω πολύ ευχαρίστως, αν και υποψιάζομαι ότι εσένα πράγματι δεν θα σου αρέσει.

Δίνεις την έμφαση στους χαρακτήρες, αντίθετα από μένα, που το έχω πει πολλές φορές ότι με ενδιαφέρει περισσότερο η ιδέα, η κοσμοπλασία και το παραμύθι.

 

[...] Στη φωτεινή πλευρά όλοι θα τεμπέλιαζαν γιατί τα φρούτα θα φύτρωναν πολλές φορές το χρόνο και χωρίς καλλιέργεια, αλλά οι κοινωνίες θα ήταν καταπιεστικές, όπως στις ζεστές χώρες [...]

 

Στον κόσμο πάντως του Hothouse μόνο έτσι δεν είναι. Αν μη τι άλλο, είναι ένας πάρα πολύ σκληρός και επικίνδυνος κόσμος. Δεν ξέρω αν η έλλειψη του βάθους στις καταστάσεις είναι μόνο ίδιον της εποχής εκείνης (και του μικρού μεγέθους του βιβλίου) ή αν είναι και επίτηδες ένα ακόμα κόλπο του συγγραφέα. Ο θάνατος είναι τόσο συνηθισμένος που τον αντιμετωπίζουν σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Αυτή η τόσο άνετη και χαλαρή αποδοχή μερικές φορές με ταράζει περισσότερο από ένα συγκινητικό επικήδειο.

[wordsmith]

Eυχαριστώ εκ των προτέρων! Πάντως ενδιαφέρον φαίνεται και, αν είναι και μικρό, μπορεί να μου αρέσει παρ' όλ' αυτά. Γιατί με ένα άλλο διήγημα του Brian Aldiss (το Heresies of the Huge God, δημοσιευμένο στο "9") είχα ξετρελαθεί.

[BladeRunner]

Αποφάσισα να ξεκινήσω το Ο κύριος του φωτός, του Ρότζερ Ζελάζνυ!

[heiron]

Αποφάσισα να ξεκινήσω το Ο κύριος του φωτός, του Ρότζερ Ζελάζνυ!

 

τελικα το προμοσιον μου επιασε τοπο...

Καλη αναγνωση.

[melkiades]

Σκοτεινός τόπος, Gillian Flynn

 

Η Λίμπι Ντέι ήταν επτά ετών όταν η μητέρα και οι δύο αδελφές της δολοφονήθηκαν στην αποκαλούμενη Σατανιστική Σφαγή του Κίνακι. Εκείνη κατάφερε να διαφύγει και με δική της μαρτυρία καταδικάζεται για το φόνο ο δεκαπεντάχρονος αδελφός της σε ισόβια.

Απί 24 χρόνια η Λίμπι αλλάζει συνεχώς σπίτια μένοντας σε κοντινούς και μακρινούς συγγενείς δημιουργώντας συνεχώς προβλήματα. Δεν είναι σε θέση να δουλέψει και συντηρείται από χρήματα που της προσφέρουν μέσω εράνων σε επετείους της σφαγής. Κάποια στιγμή όμως η ιστορία της σταματά πλέον να έχει ενδιαφέρον, τα χρήματα τελειώνουν και για να ζήσει θα πρέπει να βρεί δουλειά κάτι που της είναι αδύνατο. Πάνω εκεί γνωρίζει τα μέλη μιας ομάδας που ασχολείται με την εξιχνίαση παλιών φόνων που έχουν βάλει σκοπό τους να βγάλουν τον αδερφό της από τη φυλακή θεωρόντας οτι η δίκη του ήταν παρωδία. Αναλαμβάνει να μιλήσει με ανθρώπους από το παρελθόν της- μέσα σε αυτούς και τον αδερφό της που έχει να τον δεί από τότε- έναντι αμοιβής. Καθώς όμως ξεκινά να ψάχνει αρχίζει και η ίδια να αναρωτιέται τί συνέβη εκείνη τη νύχτα.

Στο βιβλίο υπάρχουν εναλλασσόμενα κεφάλαια, δηλ. κάθε κεφάλαιο που δείχνει τη ζωή της Λίμπι τώρα εναλλάσσεται με ένα κεφάλαιο που δίνει κάποιες ώρες από τη μέρα που έγινε η σφαγή. Οπότε στον αναγνώστη δίνονται σιγά σιγά στοιχεία για μπέι και αυτός μέσα στο παιχνίδι. Οι χαρακτήρες (εμένα τουλάχιστον) μου φαίνονται πολύ δουλεμένοι και πειστικοί. Όλοι τους ζούν απίστευτα μίζερες και θλιβερές ζωές και δέν υπάρχουν καλοί και κακοί αλλά μάλλον όλοι είναι κατά βάση κακοί με λίγα καλά στοιχεία. Η περιγραφή της ζωής στην περιοριστική αμερικανική ύπαιθρο είναι πολύ ζωντανή - τα πάντα είναι εικόνες και μυρωδιές - και απαραίτητη για να καταλάβεις γιατί οι χαρακτήρες της λειτουργούν όπως λειτουργούν μέσα σε αυτή.

Μένουν ακόμα 100 σελίδες και ελπίζω να μη μου το χαλάσει στο τέλος. Πάντος μέχρι τώρα είναι ένδιαφέρον και καλύτερο απο το πρώτο της τα "Αιχμηρά αντικείμενα".

Edited September 9, 2010 by melkiades

[Sileon]

Σκοτεινός τόπος, Gillian Flynn

 

...

Μένουν ακόμα 100 σελίδες και ελπίζω να μη μου το χαλάσει στο τέλος. Πάντος μέχρι τώρα είναι ένδιαφέρον και καλύτερο απο το πρώτο της τα "Αιχμηρά αντικείμενα".

 

Νομίζω πως δεν θα σε απογοητεύσει. Και, ναι, είναι πολύ καλύτερο από τα Αιχμηρά αντικείμενα.

 

Αποφάσισα να ξεκινήσω το Ο κύριος του φωτός, του Ρότζερ Ζελάζνυ!

 

τελικα το προμοσιον μου επιασε τοπο...

Καλη αναγνωση.

 

 

Μόνο σ'εμένα δεν άρεσε αυτό;

[Electroscribe]

"Ντρας ο Θρύλος" του David Gemmell.

 

Δεν μπορώ να πω ότι ήταν ιδιαίτερα κακό βιβλίο, αλλά αδυνατώ να βρω κάποιον τομέα (πλοκή, διαλόγους, χαρακτήρες, κάτι τέλος πάντων), στο οποίο να είναι δυνατός ο συγγραφέας. Γενικά, μπορεί να μην είχε πολύ έντονα αρνητικά στοιχεία το κείμενο, αλλά δεν είχε και κανένα θετικό.

[Tattoman]

Σκοτεινός τόπος, Gillian Flynn

 

Η Λίμπι Ντέι ήταν επτά ετών όταν η μητέρα και οι δύο αδελφές της δολοφονήθηκαν στην αποκαλούμενη Σατανιστική Σφαγή του Κίνακι. Εκείνη κατάφερε να διαφύγει και με δική της μαρτυρία καταδικάζεται για το φόνο ο δεκαπεντάχρονος αδελφός της σε ισόβια.

Απί 24 χρόνια η Λίμπι αλλάζει συνεχώς σπίτια μένοντας σε κοντινούς και μακρινούς συγγενείς δημιουργώντας συνεχώς προβλήματα. Δεν είναι σε θέση να δουλέψει και συντηρείται από χρήματα που της προσφέρουν μέσω εράνων σε επετείους της σφαγής. Κάποια στιγμή όμως η ιστορία της σταματά πλέον να έχει ενδιαφέρον, τα χρήματα τελειώνουν και για να ζήσει θα πρέπει να βρεί δουλειά κάτι που της είναι αδύνατο. Πάνω εκεί γνωρίζει τα μέλη μιας ομάδας που ασχολείται με την εξιχνίαση παλιών φόνων που έχουν βάλει σκοπό τους να βγάλουν τον αδερφό της από τη φυλακή θεωρόντας οτι η δίκη του ήταν παρωδία. Αναλαμβάνει να μιλήσει με ανθρώπους από το παρελθόν της- μέσα σε αυτούς και τον αδερφό της που έχει να τον δεί από τότε- έναντι αμοιβής. Καθώς όμως ξεκινά να ψάχνει αρχίζει και η ίδια να αναρωτιέται τί συνέβει εκείνη τη νύχτα.

Στο βιβλίο υπάρχουν εναλλασσόμενα κεφάλαια, δηλ. κάθε κεφάλαιο που δείχνει τη ζωή της Λίμπι τώρα εναλλάσσεται με ένα κεφάλαιο που δίνει κάποιες ώρες από τη μέρα που έγινε η σφαγή. Οπότε στον αναγνώστη δίνονται σιγά σιγά στοιχεία για μπέι και αυτός μέσα στο παιχνίδι. Οι χαρακτήρες (εμένα τουλάχιστον) μου φαίνονται πολύ δουλεμένοι και πειστικοί. Όλοι τους ζούν απίστευτα μίζερες και θλιβερές ζωές και δέν υπάρχουν καλοί και κακοί αλλά μάλλον όλοι είναι κατά βάση κακοί με λίγα καλά στοιχεία. Η περιγραφή της ζωής στην περιοριστική αμερικανική ύπαιθρο είναι πολύ ζωντανή - τα πάντα είναι εικόνες και μυρωδιές - και απαραίτητη για να καταλάβεις γιατί οι χαρακτήρες της λειτουργούν όπως λειτουργούν μέσα σε αυτή.

Μένουν ακόμα 100 σελίδες και ελπίζω να μη μου το χαλάσει στο τέλος. Πάντος μέχρι τώρα είναι ένδιαφέρον και καλύτερο απο το πρώτο της τα "Αιχμηρά αντικείμενα".

 

διάβασα το πρώτο και είναι έπαιχτο....ελπίζω και αυτό να είναι καλό όπως λέτε...

Edited September 9, 2010 by Tattoman

[BladeRunner]

Ενημερωτικά, είμαι στις πρώτες 75-80 σελίδες του βιβλίου Ο κύριος του φωτός, και μπορώ να πω ότι μου αρέσει πολύ. Η γραφή του Ζελάζνυ "τα σπάει", διάσπαρτα βλέπω και μπόλικο χιούμορ και η ιστορία είναι καλή. Ελπίζω η συνέχεια να είναι πολύ καλύτερη.

Να μια φράση που δείχνει το χιούμορ που έχει ο Ζελάζνυ-τουλάχιστον έτσι κατάλαβα εγώ.

Ο πρίγκηπας ένιωσε μυρωδιές και αρώματα να φτάνουν στα ρουθούνια του και άκουσε τις βλαστήμιες των ναυτών. Του άρεσαν και τα δύο· τα αρώματα γιατί πρόδιναν πλούτο και ευημερία, και οι βλαστήμιες γιατί είχαν να κάνουν με τα δυο άλλα ενδιαφέροντα του, την θεολογία και την ανατομία. Έτσι, κατάλαβα τι βρισιές χρησιμοποίησαν οι ναύτες

Edited September 9, 2010 by BladeRunner

[Valkyries]

Μόλις τέλειωσα το Night Watch (Οι Φύλακες της Νύχτας), του Sergei Lukyanenko. Δεν περίμενα να με ενθουσιάσε, αλλά με ενθουσίασε. Μου άρεσε πολύ το ύφος και το χιούμορ του κ. Lukyanenko, αλλά το καλύτερο ήταν η υπόθεση και το setting urban fantasy χωρίς το τυπικό ρομάντσο στυλ Twilight.Τώρα σκοεύω να διαβάσω το seque, Day Watch.

[D'Ailleurs]

Σκοτεινός τόπος, Gillian Flynn

 

Η Λίμπι Ντέι ήταν επτά ετών όταν η μητέρα και οι δύο αδελφές της δολοφονήθηκαν στην αποκαλούμενη Σατανιστική Σφαγή του Κίνακι. Εκείνη κατάφερε να διαφύγει και με δική της μαρτυρία καταδικάζεται για το φόνο ο δεκαπεντάχρονος αδελφός της σε ισόβια.

Απί 24 χρόνια η Λίμπι αλλάζει συνεχώς σπίτια μένοντας σε κοντινούς και μακρινούς συγγενείς δημιουργώντας συνεχώς προβλήματα. Δεν είναι σε θέση να δουλέψει και συντηρείται από χρήματα που της προσφέρουν μέσω εράνων σε επετείους της σφαγής. Κάποια στιγμή όμως η ιστορία της σταματά πλέον να έχει ενδιαφέρον, τα χρήματα τελειώνουν και για να ζήσει θα πρέπει να βρεί δουλειά κάτι που της είναι αδύνατο. Πάνω εκεί γνωρίζει τα μέλη μιας ομάδας που ασχολείται με την εξιχνίαση παλιών φόνων που έχουν βάλει σκοπό τους να βγάλουν τον αδερφό της από τη φυλακή θεωρόντας οτι η δίκη του ήταν παρωδία. Αναλαμβάνει να μιλήσει με ανθρώπους από το παρελθόν της- μέσα σε αυτούς και τον αδερφό της που έχει να τον δεί από τότε- έναντι αμοιβής. Καθώς όμως ξεκινά να ψάχνει αρχίζει και η ίδια να αναρωτιέται τί συνέβη εκείνη τη νύχτα.

Στο βιβλίο υπάρχουν εναλλασσόμενα κεφάλαια, δηλ. κάθε κεφάλαιο που δείχνει τη ζωή της Λίμπι τώρα εναλλάσσεται με ένα κεφάλαιο που δίνει κάποιες ώρες από τη μέρα που έγινε η σφαγή. Οπότε στον αναγνώστη δίνονται σιγά σιγά στοιχεία για μπέι και αυτός μέσα στο παιχνίδι. Οι χαρακτήρες (εμένα τουλάχιστον) μου φαίνονται πολύ δουλεμένοι και πειστικοί. Όλοι τους ζούν απίστευτα μίζερες και θλιβερές ζωές και δέν υπάρχουν καλοί και κακοί αλλά μάλλον όλοι είναι κατά βάση κακοί με λίγα καλά στοιχεία. Η περιγραφή της ζωής στην περιοριστική αμερικανική ύπαιθρο είναι πολύ ζωντανή - τα πάντα είναι εικόνες και μυρωδιές - και απαραίτητη για να καταλάβεις γιατί οι χαρακτήρες της λειτουργούν όπως λειτουργούν μέσα σε αυτή.

Μένουν ακόμα 100 σελίδες και ελπίζω να μη μου το χαλάσει στο τέλος. Πάντος μέχρι τώρα είναι ένδιαφέρον και καλύτερο απο το πρώτο της τα "Αιχμηρά αντικείμενα".

 

τελείωσε το και θύμησε μου να σου πω γιατι είναι πολύ κατώτερο του πρώτου βιβλίου της. Εν το μεταξύ και τα δύο μου τα είχαν κανει δώρο. Το "Αιχμηρα αντικείμενα" πάντως φοριόταν πολύ για ενα διάστημα. Το δευτερο πέρασε μαλλον απαρατήρητο.

 

Βερολίνο, 1938. Η Γερμανία, υποταγμένη στη μεγαλομανία του Χίτλερ, φαίνεται έτοιμη να κατακτήσει τον κόσμο. Ενθουσιώδη κορίτσια από το Σύλλογο Γερμανίδων Κορασίδων, με κοτσιδάκια, μπότες, ναυτική φούστα και λευκή μπλούζα, κάνουν έρανο για το Πρόγραμμα Οικονομίας του Κόμματος, ενώ η Χιτλερική Νεολαία, μαγεμένη από το παραμύθι της ναζιστικής προπαγάνδας, παπαγαλίζει άχαρους ύμνους: Τη σημαία μας δες να κυματίζει λαμπρή / Τη σημαία μας για μια ζωή ειρηνική / Η σημαία μας στην αθανασία οδηγεί...

Ο Μπέρνι Γκούντερ συνεργάζεται με την αστυνομία για την εξιχνίαση μιας σειράς αποτρόπαιων δολοφονιών με θύματα κορίτσια. Παράλληλα, αναλαμβάνει μια σημαντική υπόθεση που αφορά στην πάμπλουτη μεγαλοεκδότρια Λάνγκε. Ο ομοφυλόφιλος γιος της, σε μια κρίση πάθους, είχε στείλει στον τότε εραστή του, τον δρα Κίντερμαν, μια σειρά από ιδιαίτερα πικάντικα γράμματα. Κάποιος εκβιαστής τα έχει κλέψει και απειλεί να τα παραδώσει στους ναζί, αν η φράου Λάνγκε δεν καταβάλει τα απαιτούμενα λύτρα. Με τον Χίτλερ στην εξουσία, η ομοφυλοφιλία του Ράινχαρντ Λάνγκε θα τον οδηγούσε σίγουρα σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης...

 

πολύ καλο και με ωραίες ατάκες!!

[wordsmith]

Εγώ τα έχω διαβάσει και τα δύο της Τζίλιαν Φλιν και σίγουρα το πρώτο μου άρεσε περισσότερο.Το δεύτερο είναι πολύ μπερδεμένο, έχει πάρα πολλά να παρακολουθήσεις, χαρακτήρες, δευτερεύουσες υποθέσεις, λεπτομέρειες, και πελαγώνεις λίγο. Ίσως και να ήταν πολύ μαύρο για τα γούστα μου το "Σκοτεινός Τόπος", δεν ξέρω. Αλλά γράφει με ενδιαφέροντα τρόπο και σίγουρα αν βγάλει άλλο θα πάω να το πάρω αμέσως. Αλήθεια το "Σκοτεινός Τόπος" πέρασε απαρατήρητο; Δεν το ήξερα. Πώς το δικαιολόγησε η κριτική;

[melkiades]

Σκοτεινός τόπος, Gillian Flynn

 

Νομίζω πως δεν θα σε απογοητεύσει. Και, ναι, είναι πολύ καλύτερο από τα Αιχμηρά αντικείμενα.

 

Λοιπόν δεν με απογοήτευσε αν και βρέθηκε πολύ κοντά στο τέλος. Πραγματικά με εκνεύρισε

 

 

ο τρόπος που βρήκε να βάλει στην υπόθεση τον πραγματικό δολοφόνο...μεσα σε 3 σελίδες τα είπε όλα.

 

Το πώς δε γίνεται η επαφή, το τηλεφώνημα από τον τύπο που της την έπεφτε και δεν θα είχε τίποτα να κερδίσει αν αυτή πέθαινε δεν πείθει με τίποτα. Επίσης η σύνδεση του τατουάζ του Μπεν με το γυναικείο όνομα (που δεν φαίνεται καθαρά), με τα ονόματα που λέει ο πρώην σατανιστής και το μοναδικό όνομα του καταλόγου που οδηγεί στην Ντιόντρα... ε, λύσσα το κανε. Μου φαίνεται ότι παρότι όλα κλείνουν στο τέλος χωρίς να αφήνουν κενά και απορίες, αυτό γίνεται βιαστικά (σε σχέση με το ρυθμό που είχε μέχρι τότε) και λίγο "τσάτρα-πάτρα" .

 

 

 

Συνεχίζω πάντως να το θεωρώ καλύτερο από τα Αιχμηρά αντικείμενα και σίγουρα θέλω να διαβάσω και άλλα από την συγκεκριμμένη.

 

 

τελείωσε το και θύμησε μου να σου πω γιατι είναι πολύ κατώτερο του πρώτου βιβλίου της. Εν το μεταξύ και τα δύο μου τα είχαν κανει δώρο. Το "Αιχμηρα αντικείμενα" πάντως φοριόταν πολύ για ενα διάστημα. Το δευτερο πέρασε μαλλον απαρατήρητο.

 

Στο θυμίζω

Edited September 10, 2010 by melkiades