Τι διαβάζετε;

[BladeRunner]

Άρχισα το Ο κλέφτης του πάντοτε, του Κλάιβ Μπάρκερ.

[Cassandra Gotha]

Ξεκίνησα χθες το βράδυ το δεύτερο βιβλίο (ή το 19ο κεφάλαιο αν προτιμάτε) του Μάγου του Φάιστ. Ρε παιδιά, αυτό μου αρέσει από την αρχή! Μισόκλειναν τα μάτια μου από τη νύστα και έκανα διπλό χρόνο να τελειώσω ένα κεφάλαιο, αλλά εκεί, δεν το άφηνα. Για να δούμε, φαίνεται ότι πράγματι φτιάχνει από εδώ κι έπειτα.

[alanon]

ξεκινησα τον τελειταιο κατωνα της ματιλντ ασενσι και δείχνει καλο

[Nihilio]

Διαβάζω τον "Ιστορικό" της E. Kostova. 300 σελίδες μέσα στο βιβλίο (από τις 700-κάτι) καταλαβαίνω ότι η συγγραφέας φιλοδοξούσε να γράψει "Το όνομα του Δράκου" αλλά της έχει βγει ένα κουλτουρέ "Κώδικας Μπραμ Στόκερ".

Καλογραμμένο και τίγκα στις ιστορικές λεπτομέρειες/ταξιδιωτικές περιγραφές και σελίδες επί σελίδων ιστορικών (και των παιδιών τους) να ταξιδεύουν στην Ευρώπη για να λύσουν το μυστήριο κάτι βιβλίων που ανήκαν στο διαβόητο Βλαντ Τέπες και βρίσκονται μυστηριωδώς στα γραφεία τους. Και όλα αυτά μέσα από γράμματα που αφήνουν, μιας και η αφήγηση δουλεύει σε τρεις χρόνους, το 1930, το 1950 και το 1970, όπου και η κόρη του πρωταγωνιστή μαθαίνει κομμάτι-κομμάτι την ιστορία ταξιδεύοντας σε όλη την Ευρώπη.

 

Και, όχι, δεν είναι σε καμία περίπτωση Δρακουλιάρικο και ας έχει 2-3 καλές σκηνές φρίκης στην αρχή του...

[Airbourne]

Εγώ λέω να αφήσω στην άκρη για λίγο το Ραντεβού με τον Ράμα, του Άρθουρ Κλάρκ και να πιάσω μετά απο πολύ καιρό ένα απο τα δύο : το Αείπολις του Κλάιβ Μπάρκερ ή το Ιμάτζικα του Κλάιβ Μπάρκερ, τι λέτε ; Ποιο απο τα δυο ή κανένα απο τα δύο; ε;

[DinMacXanthi]

Μετά τα καταπλητικά "η γυναίκα με το 13" και "η θεωρία των χορδών", ήρθε η ώρα για την Κλάρα στο μισοσκόταδο του υπέροχου Χοσέ Κάρλος Σομόθα.

Edited May 10, 2013 by DinMacXanthi

[BladeRunner]

Άρχισα τον Υπέροχο Γκάτσμπυ, του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ.

[BladeRunner]

Άρχισα το Έρωτας βαμπίρ, πρώτο βιβλίο της σειράς Δίψα, του Κρίστοφερ Πάικ.

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''Ο Πόλεμος όπως τον Γνώρισα: Αναμνήσεις από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο'' του Τζωρτζ Σμιθ Πάττον. Ο Πάττον ήταν ένας από τους σημαντικότερους στρατηγούς των Συμμάχων στον Β' Π.Π. και μέσα από την αφήγηση του, έχουμε μία ευκαιρία να δούμε τα όσα βίωσε κατά την διάρκεια του.

 

Το ενδιαφέρον μου για τον Β' Π.Π. έγκειται κατά σειρά σε: i) Τα πάντα όλα για τους Ναζί ii) Μαρτυρίες επιζώντων από στρατόπεδα συγκέντρωσης iii) Απομνημονεύματα ανθρώπων που βρέθηκαν στα πεδία των μαχών και iv) όλα τ' άλλα. Κατοχική πείνα στην Ελλάδα, Γερμανικές αποζημιώσεις κλπ. Παρ' όλο δηλαδή που τα της τρίτης κατηγορίας είναι γραμμένα από τους κατεξοχήν αρμόδιους για να μιλήσουν, δεν βρίσκονται ωστόσο ψηλά στις προτιμήσεις μου. Και το συγκεκριμένο με επιβεβαίωσε. Ο Πάττον αναφέρεται σε πολλά περιστατικά άσχετα με τις μάχες. Όπως π.χ. στην συνάντηση του μ' έναν σουλτάνο στο Μαρόκο, ή σ' ένα κυνήγι αγριόχοιρου όπου έλαβε μέρος. Αυτό είναι βέβαια και εύλογο μιας και είναι μέρη του ημερολογίου που κρατούσε. Τα ελάχιστα σημεία που έχουν να κάνουν με τις πολεμικές συρράξεις, είχαν ενδιαφέρον. Γέλασα πάντως πολύ όταν άφησε το στρατόπεδο του για να πάει στο μέτωπο, στο άκουσμα της είδησης ότι μερικοί Ρώσοι τον είχαν επισκεφτεί. Αυτό έγινε ως αντίποινα επειδή λίγες μέρες πριν οι τελευταίοι του είχαν δώσει έναν χάρτη που υποτίθεται ότι θα ήταν στρατηγικής σημασίας, αλλά αυτός δεν έδειχνε τίποτα

 

Περισσότερο μου άρεσε το παράρτημα στο τέλος. Εκεί ο Πάττον κάνει λόγο για στρατιωτικές τακτικές, για το πως πρέπει να είναι οργανωμένα και να κινούνται στον πόλεμο τα στρατεύματα, για πειθαρχία, υγιεινή, ιεραρχία, οργάνωση γραφείων και πολλά άλλα ενδιαφέροντα. Πιο πολύ ευχαριστήθηκα αυτά, παρά το κυρίως μέρος. Αυτό όμως τι σημαίνει; Ότι το βιβλίο είναι κακό; Όχι, κάθε άλλο. Είναι ωραίο και το προτείνω για διάβασμα. Απλά θα έλεγα ότι είναι πιο χρήσιμο για έναν στρατιωτικό ή ιστορικό μελετητή, παρά για έναν απλό αναγνώστη όπως εγώ.

 

Ειρωνία της υπόθεσης: Επιβίωσε από αναρίθμητες μάχες, για να πεθάνει σε τροχαίο λίγους μήνες μετά την λήξη του Β' Π.Π. Από τα απίστευτα της ζωής. Έχει γίνει και ταινία για την ζωή του με τον Τζωρτζ Σκοτ. Θα την δω κάποια στιγμή.

Edited May 13, 2013 by Δημήτρης

[Cassandra Gotha]

Εγώ λέω να αφήσω στην άκρη για λίγο το Ραντεβού με τον Ράμα, του Άρθουρ Κλάρκ και να πιάσω μετά απο πολύ καιρό ένα απο τα δύο : το Αείπολις του Κλάιβ Μπάρκερ ή το Ιμάτζικα του Κλάιβ Μπάρκερ, τι λέτε ; Ποιο απο τα δυο ή κανένα απο τα δύο; ε;

Τελικά διάλεξες το Ιμάτζικα, ε; Γράψε καμιά γνώμη μετά, αν έχεις όρεξη.

[Airbourne]

Διάλεξα το Ιμάντζικα γιατί το είχα φτάσει μέχρι ένα σημείο παλιότερα και τώρα το πιάνω πάλι απο την αρχή. Καλό και το Ραντεβού με τον Ράμα όμως το στυλ γραφής του Κλάρκ είναι λίγο πεπαλαιωμένο σε αυτό το βιβλίο και με κούρασε κάπως. Το Ιμάντζικα έχει σαν ιστορία πολλές λεπτομέρειες που πρέπει να της διατηρείς στη μνήμη σου για να μη χαθείς όσο το διαβάζεις. Μου αρέσει όμως το στύλ του Μπάρκερ αρκετά, γιατί με κρατάει σε μια διέγερση χωρίς να είναι πολύπλοκος. Εννοείται ότι μόλις το τελειώσω θα κάνω το απαραίτητο review.

[BladeRunner]

Άρχισα το Σκοτεινό παρελθόν, του Ρος Μακντόναλντ.

[Alucard]

Διαβάζω τον "Ιστορικό" της E. Kostova. 300 σελίδες μέσα στο βιβλίο (από τις 700-κάτι) καταλαβαίνω ότι η συγγραφέας φιλοδοξούσε να γράψει "Το όνομα του Δράκου" αλλά της έχει βγει ένα κουλτουρέ "Κώδικας Μπραμ Στόκερ".

Καλογραμμένο και τίγκα στις ιστορικές λεπτομέρειες/ταξιδιωτικές περιγραφές και σελίδες επί σελίδων ιστορικών (και των παιδιών τους) να ταξιδεύουν στην Ευρώπη για να λύσουν το μυστήριο κάτι βιβλίων που ανήκαν στο διαβόητο Βλαντ Τέπες και βρίσκονται μυστηριωδώς στα γραφεία τους. Και όλα αυτά μέσα από γράμματα που αφήνουν, μιας και η αφήγηση δουλεύει σε τρεις χρόνους, το 1930, το 1950 και το 1970, όπου και η κόρη του πρωταγωνιστή μαθαίνει κομμάτι-κομμάτι την ιστορία ταξιδεύοντας σε όλη την Ευρώπη.

 

Και, όχι, δεν είναι σε καμία περίπτωση Δρακουλιάρικο και ας έχει 2-3 καλές σκηνές φρίκης στην αρχή του...

 

Δυστυχώς, καμία σχέση με Δράκουλα...

[Δημήτρης]

Ξεκίνησα το ''Δίψα για Αίμα'' του Σίμον Κλαρκ.

[reigninblood]

θα ξεκινήσω σήμερα "τα σκοτεινά όνειρα του Ντέξτερ" του Jeff Lindsay

[BladeRunner]

Άρχισα το Πανσέληνος, του Ντέιβιντ Γουέλινγκτον. 

[Oberon]

Παιδιά, να ρωτήσω κάτι: Έχει διαβάσει κάποια/ος το "Ντασταρ" της Μάρας Μειμαρίδη και αν ναι, τι γνώμη έχει;

 

Παλιά είχα διαβάσει τις Μάγισσες της Σμύρνης της ιδίας και η εντύπωση που μου άφησε ήταν χλιαρή αν όχι αρνητική. Το Ντασταρ όμως, από την υπόθεση και μόνο φαίνεται πιο ενδιαφέρον και σκέφτομαι να το πάρω κάποια στιγμή.

 

Thanks.

[Naroualis]

Έχω σκοπό να το διαβάσω κι εγώ, αν και είχα χειρότερη γνώμη για τις Μάγισσες από σένα. Δεν το έχω στη βιβλιοθήκη μου ακόμα, όμως.

[Oberon]

Έχω σκοπό να το διαβάσω κι εγώ, αν και είχα χειρότερη γνώμη για τις Μάγισσες από σένα. Δεν το έχω στη βιβλιοθήκη μου ακόμα, όμως.

 

E, κάποια σημεία είχαν ενδιαφέρον, ειδικά αυτά με την Τουρκάλα μάγισσα. Το υπόλοιπο ήταν μάλλον χάλια και γενικά δεν μου άρεσε αυτό που "περνούσε" στον αναγνώστη, η "λογική" τέλος πάντων που περνούσε. Γι'αυτό και έγραψα "χλιαρή". Το βιβλίο το διάβασα δανεικό, και σίγουρα δεν θα το αγόραζα να το έχω δικό μου μετά την ανάγνωση. Το Ντάσταρ φαίνεται να έχει πολύ διαφορετική υπόθεση, που ακούγεται πολύ πιο μαγευτική (και έχει και μάγισσα μέσα ) αλλά ρωτάω γιατί από το πώς ακούγεται η υπόθεση μέχρι το πώς θα είναι πραγματικά υπάρχει, όπως ξέρεις πολύ καλά, μεγάλη απόσταση και δεν είναι η εποχή να ξοδεύω 20ευρα για "pigs in a sack".  

[BladeRunner]

Άρχισα τον Ένοικο, του Ρολάν Τοπόρ. 

[BladeRunner]

Άρχισα το Sum, Σαράντα ιστορίες από την άλλη ζωή, του Ντέιβιντ Ίγκλμαν. Υποθέτω ότι σε μια ώρα θα το έχω τελειώσει. 

[Δημήτρης]

Άρχισα το ''Οι Βάρκες του Γκλεν Κάριγκ'' του Ουίλιαμ Χόουπ Χόντζσον.

[BladeRunner]

Άρχισα το ''Οι Βάρκες του Γκλεν Κάριγκ'' του Ουίλιαμ Χόουπ Χόντζσον.

 

Το Δίψα για αίμα του Κλαρκ πως σου φάνηκε;

[Δημήτρης]

 

Άρχισα το ''Οι Βάρκες του Γκλεν Κάριγκ'' του Ουίλιαμ Χόουπ Χόντζσον.

 

Το Δίψα για αίμα του Κλαρκ πως σου φάνηκε;

 

 

Καλούτσικο ήταν. Με άριστα το δέκα θα το έβαζα οχτώ. Θα γράψω κριτική σήμερα ή αύριο.

[melkiades]

Ξεκίνησα τον Αρχιτραγουδιστή του Orson Scott Card.