Τι διαβάζετε;

[vaggelis]

Διαβάζω ταυτόχρονα (για κάποιον λόγο που δεν έχω καταλάβει ακόμα) το "Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος" του Ουίνστον Τσώρτσιλ και το "Η καταγωγή των ειδών" του Κάρολου Δαρβίνου.

[Δημήτρης]

Γουίλιαμ Κινγκ και ''Ο εξολοθρευτής των Σκέιβεν'', από τον κόσμο του Warhammer. 

[GeoVa]

Ξεκίνησα το Αισθηματικό Ταξίδι στη Γαλλία και την Ιταλία, του Laurence Sterne.

[Νίκη]

Διαβάζω (ξανά) την πράγματι πολύ περιποιημένη ανθολογία με φιλανθρωπικό σκοπό "Με όλες τους τις δυνάμεις". Την βάζω εδώ και όχι στο τόπικ τι διαβάζετε από τρόμο επειδή, αν και τα περισσότερα διηγήματα τρομοφέρνουν, μερικά είναι απλώς φαντασίας. Μου έκανε πολύ εντύπωση (και με ευχαρίστησε μπορώ να πω) η καταγραφή του ορίου (α)καταλληλότητας στο βιβλίο. Δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο, ακόμη και σε πιο ακατάλληλα βιβλία, ίσως γιατί θεωρείται αυτονόητο.

Γενικά, τα διηγήματα είναι πολύ ποιοτικά. Μόνο δύο δεν μου άρεσαν: το διήγημα του Μάστερτον και το διήγημα της Κικίδου. Του Μάστερτον με αηδίασε: πολύ ευαίσθητο και προβοκατόρικο θέμα, δεν μου άρεσε καθόλου που βλέπουμε τα γεγονότα απ' την πλευρά του εγκληματία, καθώς μέχρι να καταλάβει ο αναγνώστης το τι είχε κάνει ο τύπος και να αηδιάσει με την πάρτη του έχει προλάβει να τον λυπηθεί,  και γενικά δεν μ' αρέσει που και μετά απ' το ξεφούρνισμα σε κάποιες παραγράφους καταλήγεις να τον συμπονάς τον τύπο και δεν το θέλω, μετά από αυτά που έκανε. Γενικά, είθισται η πλευρά που λέει την ιστορία να είναι η πλευρά που σε βάζει ο συγγραφέας να ταυτιστείς και δεν μ' αρέσει να ταυτίζομαι με έναν εγκληματία! Ούτε όμως μου αρέσει η τελική σκηνή με τόσα αίματα που περιγράφονται άφθονα, με παραπέμπει σε αυτοδικία (δίκαιη προφανώς) άλλα δεν γουστάρω καθόλου τον ερεθισμό των αιμοβόρων ενστίκτων, έστω και δικαιολογημένα. Επίσης μου φάνηκε ότι έχει αρκετό ρατσισμό ενάντια στους μετανάστες, τουλάχιστον απ' τη μεριά του πρωταγωνιστή, πράγμα που κάπως μου ξίνισε.*

Το διήγημα της Κικίδου  είναι ωραίο, ατμοσφαιρικό και μεταλλικό (εννοώ με ατμόσφαιρα που θυμίζει μέταλ μουσική), αλλά δεν μ' άρεσε λόγω απιθανοτήτων και λογικών τρυπών στην πλοκή. Ναι στο φάνταζυ, αλλά η δομή της ιστορίας χρειάζεται να βγάζει και μια λογική, όπως έχω μάθει και από τις ίδιες μου τις προσπάθειες.

Γενικά, όλα τα άλλα διηγήματα μου άρεσαν, με το βραβείο να παίρνει το ποντιακό φάντασυ της Δεσποτάκη και δύο απίστευτα συγκινητικά και ελπιδοφόρα διηγήματα  αλληγορικά 

Spoiler

με τον καρκίνο να προσωποιείται ως τέρας

*Α, ναι κι ένα σχόλιο για τη μετάφραση: δεν γνωρίζω ποια ήταν η λέξη που χρησιμοποιούνταν  αρχικά, (το χουν το έθιμο και στην Αγγλία), αλλά γιατί μεταφράσατε τα βραχιολάκια του Μάρτη "μαρτίτσια" κι όχι με το πιο συνηθισμένο "μαρτάκια"; Χρειάστηκε να το γκουγκλάρω για να καταλάβω ότι ήταν το ίδιο.

Αυτά. 

Θα ήθελα να πω στον ανθολόγο συγχαρητήρια για την ωραία πρωτοβουλία και θα ήθελα να γράψω στο μπλογκ μου μια κριτική για το βιβλίο, πιο δομημένη, όχι πρόχειρη όπως αυτό.

[Νίκη]

Θα ξαναπώ για το διήγημα του Μάστερτον, όχι για να τον κακολογήσω, προς θεού, ξέρω ότι χαίρει μεγάλης εκτίμησης στην Ελλάδα, αλλά για να καταφέρω να προσδιορίσω την άποψή μου με σαφήνεια, ώστε να την γράψω ωραία στο μπλογκ.

Λοιπόν, μου έβγαλε κυρίως μιζέρια και αηδία. Ατμοσφαιρικό και δυνατό, κατά την άποψή μου, έγινε μόνο όταν πήραν το λόγο τα θύματα. Μια αλλαγή οπτικής γωνίας στα θύματα 

Spoiler

που εκδικήθηκαν

όπως και λιγότερο περιγραφικά αιμοχαρείς σκηνές και θα μου άρεζε καλύτερα.

[Δημήτρης]

Τις τελευταίες μέρες διάβασα τα παρακάτω, όλα έχουν γίνει ταινίες εκτός από το πρώτο:

- Αντωνία Ζεβόλη- Νταουντάκη: ''Εμείς θα ζήσουμε'': Ταινία μπορεί να μην έχει γίνει, θα μπορούσε όμως να είναι αρχαιοελληνική τραγωδία. Και πως να γίνει διαφορετικά όταν βασίζεται σε πραγματικά, τραγικά περιστατικά; Η συγγραφέας μεταφέρει στο χαρτί την τραυματική εμπειρία της Ντόρας Παραθυρά. Στην ιστορία της οικογένειας της οποίας, αντικατοπτρίζονται οι τραγωδίες του πολύπαθου Ελληνικού έθνους. Κάτοικος της Κασσάνδρας Χαλκιδικής, το κουβάρι της αφήγησης της αρχίσει να ξετυλίγεται. Πολύ πίσω, στην επανάσταση του 1821  με πρόγονο οπλαρχηγό. Ένα και το αυτό σε Βαλκανικούς πολέμους και πρώτο παγκόσμιο με όλο και κάποιον συγγενή της να πέρασε δύσκολες στιγμές. Ή και να μην επέστρεψε καν. Εν συνεχεία δεύτερος παγκόσμιος με τους δωσίλογους να πετούν τις μάσκες και να αποδεικνύονται χειρότεροι από τους ναζί κατακτητές. Με ξυλοδαρμούς και ομαδικές εκτελέσεις. Και πάνω που ξεκουμπίζονται και πας να πάρεις μία ανάσα, να και ο εμφύλιος. Αδελφοκτόνος, ότι χειρότερο. Όχι όμως και το τελευταίο μιας και ακολούθησε η χούντα. Με τις εξορίες στα ξερονήσια και τα βασανιστήρια. Και πάντα κάποιος δικός της να είναι μέσα. Φρικιαστικό χρονικό, διαβάζεται με κομμένη την ανάσα. Και σε κάνει συγχρόνως να αναρωτιέσαι πόσες άλλες τέτοιες ιστορίες υπάρχουν που δεν θα μαθευτούν ποτέ. 

- Ανρί Σαριέρ: ''Ο Πεταλούδας'': Άλλη μία αληθινή, φυλακισμένου αυτή τη φορά. Που ισχυριζόταν ότι καταδικάστηκε άδικα. Καλά όμως, πιο καταδικασμένος παραδέχεται ότι έσφαλε; Κανείς, όλοι τους είναι αθώοι  Είναι όμως κάποιες φορές που η δικαιοσύνη όντως σφάλλει. Ελάχιστες πλην όμως υπαρκτές, όπως ενδεχομένως στη περίπτωση του Πεταλούδα που έφερε σχετικό τατουάζ στο στήθος. Μικροαπατεώνας στους δρόμους του Παρισιού, του φορτώθηκε φόνος προαγωγού. Δικάστηκε και στάλθηκε πακέτο με ''συναδέλφους'' του σε φυλακές της Γαλλικής Γουϊάνας. Έχοντας από την πρώτη στιγμή στο μυαλό -τι άλλο;- να αποδράσει. Για να το καταφέρει όμως θα έπρεπε πριν από κάθε τι άλλο να μην σπάσει. Οπότε και παρακολουθούμε τα ζόρικα του, μέσα από την αυτοβιογραφία του. Κατσαρίδες και άλλα ζωύφια στο κελί που έμπαζε νερά. Στέρηση τροφή και φωτός, φυσικού ή τεχνητού, επειδή αρνιόταν να καρφώσει φίλο που τον βοήθησε. Προστριβές και πισώπλατες μαχαιριές, πραγματικές και μη, με άλλους φυλακισμένους. Τις μεθοδικές πλην όμως απελπισμένες απόπειρες του για απόδραση. Την επιμονή και πανουργία που επέδειξε, και την τύχη που χρειάστηκε. Και πάνω απ' όλα, τα νοητικά ταξίδια για να μην σαλτάρει. Ναι, γιατί πρώτα πρέπει να απελευθερωθεί το μυαλό, το σώμα έρχεται δεύτερο. Καλό ήταν αλλά κατά διαστήματα πλάτιαζε. Κάποια στιγμή κουράστηκα λίγο με τους αρκετούς δευτερεύοντες χαρακτήρες. 

- Χέρμαν Κοχ: ''Το δείπνο'': Δύο αδερφοί, πλούσιοι και διάσημοι, βγαίνουν με τις γυναίκες τους σε εστιατόριο. Η συζήτηση όμως πριν έρθει το φαγητό είναι επίπλαστη, δήθεν. Τα παιδιά τους έχουν διαπράξει φόνο που καταγράφηκε. Δεν έχουν ταυτοποιηθεί, είναι όμως θέμα χρόνου. Υπάρχει λοιπόν ένταση πριν πέσουν ανοιχτά τα χαρτιά στο τραπέζι, με το δίλημμα να είναι φοβερό. Πας αστυνομία αναμένοντας για τις όποιες συνέπειες; Ή το κρατάς κρυφό ζώντας για πάντα με το βάρος; Ή μήπως πάλι δεν είναι του χεριού σου και αποφασίζουν εξωγενείς παράγοντες; Καλό ήταν, ωραίο. Χωρισμένο σε μικρά κεφάλαια, φεύγει εύκολα και γρήγορα. 

- Κουέντιν Ταραντίνο: ''Κάποτε στο Χόλιγουντ'': Πρώτο αν δεν κάνω λάθος συγγραφικό πόνημα του μεγάλου αυτού σκηνοθέτη, βασισμένο στην ομότιτλη ταινία. Εγώ φυσικά τα έκανα ανάποδα χαχα! Και αμφότερα δεν θα έλεγα ότι μου άρεσαν. Παίζει σε διπλό ταμπλό μιας από την μία μας μεταφέρει στα άδυτα των κινηματογραφικών πλατό του Χόλιγουντ. Στο πρόσωπο του Ρικ Ντάλτον, εκπεσόντα αστέρα που πνίγει τον πόνο του στο ποτό. Και από την άλλη, έχουμε την δύστυχη Σάρον Τέιτ. Μοντέλο και ηθοποιός, ήταν η εγκυμονούσα σύζυγος του σκηνοθέτη Ρόμαν Πολάνσκι. Τον Αύγουστο του 1969, σφαγιάστηκε μαζί με φίλους της στο σπίτι της, από τα τσιράκια του ψυχοπαθούς Τσάρλς Μάνσον. Να μην το χωράει ο νους, δεν έχει πάψει να σοκάρει παραπάνω από μισό αιώνα μετά. Καλή η εκτέλεση αλλά δεν με άγγιξε η όλη ιδέα. Καλογραμμένο πάντως, δεν ήταν αναγνωστικός ανήφορος. 

- Σεμπάστιαν Γιούνγκερ: ''Η απόλυτη καταιγίδα'': Τον Οκτώβριο του 1991 ξέσπασε καταιγίδα έξω από την Νέα Σκοτία του Καναδά, βόρεια της Βοστώνης. Στη δίνη του βρέθηκε το αλιευτικό Άντρεα Γκέιλ. Δεν ήταν όμως μία απλή καταιγίδα, όχι. Ήταν τέτοιας μανίας που το μόνο που μπορούσε να κάνει το πλήρωμα εκτός από το να εκπέμψει SOS, ήταν να προσευχηθεί. Σ' αυτό το τραγικό περιστατικό βασίστηκε ο συγγραφέας για να γράψει την ιστορία του. Εικασία φυσικά σε μεγάλο βαθμό μιας και κανείς δεν θα μάθει με βεβαιότητα τι ακριβώς συνέβει. Είναι δύσκολο το επάγγελμα του ψαρά από μόνο του. Το να παλεύει κανείς με την θάλασσα, ακόμη και όταν είναι λάδι. Πόσο μάλλον όταν έρχονται καταπάνω σου κύματα ύψους πολυωρόφων πολυκατοικιών. Με τους ανέμους να ακούγονται σαν να σκούζουν δαίμονες. Καλό ήταν, όσο καλό μπορεί να είναι κάτι που έχει να κάνει με ανθρώπινες τραγωδίες. Αγωνιώδες, είχε πολλούς τεχνικούς όρους. Τόσους που δεν ξέρω αν μπορεί να εκληφθεί και ως non fiction. Σχετικά με ναυτική ορολογία και εξοπλισμό σκαφών. Τεχνικές ψαρέματος, μετεωρολογικά δελτία και άλλα συναφή. Γίνεται επίσης λόγος και για την απαραιτήτως βάναυση εκπαίδευση που λαμβάνουν οι διασώστες της Αεροφυλακής. Οι εκ του αέρος ομόλογοι των ναυαγοσωστών. Ζωτικής σημασίας ο ρόλος τους όταν καλούνται, παίζουν την ζωή τους κορόνα γράμματα. Και πάνω απ' όλα, η αγωνία των συγγενών στη στεριά όταν πληροφορούνται για ναυάγιο. Οικονομικό βιβλίο, λέει αρκετά για το μικρό του μέγεθος. Η μόνη ταινία που μου ξέφυγε, πρέπει να την δω και αυτή κάποια στιγμή.

Edited April 17, 2022 by Δημήτρης

[GeoVa]

Ξεκίνησα το Οι Δουβλινέζοι, του James Joyce.

[Νίκη]

Λοιπόν, τελείωσα την ωραιότατη ανθολογία "Με όλες τους τις δυνάμεις" και θέλω να σχολιάσω λίγο όλα τα διηγήματα, εκτός από του Μάστερτον, του οποίου το σχολίασα πρώτον και δεύτερον δεν θέλω να μιλήσω αρνητικά για κάτι μέσα σε αυτό το σπουδαίο έργο. Διαμαντάκια θεωρώ, εκτός απ'αυτά που είχα αναφέρει σε προηγούμενο σχόλιο, τον "Γίγαντα" του Λαγκώνα, το "Καθαρτήριο" του Μπούρου και το "Κόκκινο και Λευκό" του Κωστόπουλου.

«Το μαγικό σεντούκι του κυρίου Έλκτον», Μιχάλης Γεωργοστάθης: Χαριτωμένος τίτλος, σαν από παιδικό παραμύθι και χιουμοριστική, ανάλαφρη ιστορία, αντίθετα με τις υπόλοιπες του βιβλίου. Οι χαρακτήρες είναι πολύ ωραία δοσμένοι!

«Στο στενό πέρασμα», Γιώργος Δάμτσιος: Συγκινητική ονειρική ιστορία, με ωραία δοσμένο διφορούμενο τέλος.

«Όταν ανάβει η κουβέντα (Μια ιστορία της Πικρής Στροφής)», Ευθυμία Ε. Δεσποτάκη: Απλώς το λάτρεψα! Ιστορία φαντασίας με ποντιακά και βυζαντινά στοιχεία, αποδοσμένη με εξαιρετικά οικείο τρόπο και με μεγάλη αμεσότητα. Υποθέτω ότι η συγγραφέας το εμπνεύστηκε από τους Ακρίτες, κάτι σαν φάντασυ εκδοχή τους. Αυτό μου θύμισε η συμφωνία που κάνουν οι ήρωες με τη μητέρα του αυτοκράτορα και ακόμη και η καταγωγή τους, κατά κάποιο τρόπο. 

Spoiler

Ο Διγενής Ακρίτας είναι τέκνο Μουσουλμάνου άρχοντα και Βυζαντινής πριγκίπισσας, ενώ και οι ήρωες της ιστορίας, ο Δράκος και η Καρτερή (πολύ επιτυχημένο όνομα, δηλαδή καρτερία) έχουν διπλή ύποπτη καταγωγή, καθώς είναι τέκνα θηρίου, κάτι σαν εκδοχή του λυκάνθρωπου (χρειάστηκε να ψάξω στο ίντερνετ για να ταυτοποιήσω  την σημασία της ποντιακής λέξης που χρησιμοποιεί η συγγραφέας) και ανθρώπου.

«Σάρκινη σφαίρα», Μάριος Δημητριάδης: Συγκλονιστικό αλληγορικό διήγημα, στο οποίο αποδίδεται στην κυριολεξία με μεθόδους της φαντασίας κάτι πραγματικό αλλά μεταφορικό.

«Μυρσίνη», Μπάμπης Δρουκόπουλος: Κι αυτό αλληγορικό, όπως το προηγούμενο, αλλά με διαφορετική τεχνική. Η μια πλευρά είναι ο κόσμος των εφήβων, ο οποίος αποδίδεται με τολμηρή γλώσσα, ερωτισμό και κέφι και η άλλη πλευρά αποδίδεται με μοτίβα πολεμικής φαντασίας.

«Με αγάπη που δεν έχει σβήσει», Π.Μ. Ζερβός: Έξυπνο διήγημα, δεν είναι αυτό που νομίζει ο αναγνώστης από τον τίτλο! Ακούγεται σαν ρομάντζο, αλλά καμμία σχέση!

«Φωτεινή», Κατερίνα Θεοδώρου: Υποβλητικό ατμοσφαιρικό διήγημα. Μου άρεσε πολύ ότι διαδραματίζεται σε ένα χωριό των Σερρών, στη Βόρεια Ελλάδα και ότι μιλάει για την βουλγάρικη κατοχή κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η οποία δεν είναι και τόσο γνωστή. Μερικά φαγητά και ποτά που έλεγε δεν μου φάνηκαν ότι ταιριάζουν με την πείνα της εποχής. 

«Εσωτερική σύγκρουση», Ελευθέριος Κεραμίδας:  Δεν ξέρω την πρόθεση του συγγραφέα, αλλά μου φάνηκε λίγο σαν κωμωδία τρόμου. Αγχωτικό και γνήσια τρομακτικό γενικά, αλλά με μια πολύ διασκεδαστική ανατροπή.

«Eilean á Cheò (το νησί της ομίχλης), (Οι Τρεις Όψεις του Νομίσματος)», Λένα Κικίδου: Ατμόσφαιρα και στυλ μέταλ τραγουδιού, πράγμα που το θεωρώ θετικό, αλλά κατά τη γνώμη μου, πολύ εύκολα έρχεται το αίσιο τέλος, καθώς η πράξη που το προκάλεσε κανονικά θα προκαλούσε έρευνες και άλλα προβλήματα να λυθούν. Πιο συγκεκριμένα,  στο διήγημα 

Spoiler

τα δύο καταπιεσμένα παιδιά σκοτώνουν τον κακό παπά και έτσι όλα τελειώνουν καλά.  Ωραία, αλλά κανονικά δημιουργούνται άλλα προβλήματα, πού δεν εξηγούνται πώς τα έβγαλαν πέρα τα παιδιά. Συγκεκριμένα, πώς ξεφορτώθηκαν το πτώμα; Η εξαφάνιση του παπά δεν έγινε αντιληπτή από τους ανώτερους/αρχές του τόπου; Ναι, ξέρω ότι διαδραματίζεται στον Μεσαίωνα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα άφηναν την εξαφάνιση ενός προύχοντα έτσι, ή και δεν θα τον αντικαθιστούσαν.

«Κόκκινο και Λευκό», Γιώργος Κωστόπουλος: Δυνατό διήγημα, το λάτρεψα, πολύ συγκινητική και πετυχημένη απόδοση των αισθημάτων των ηρώων σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση.

«Ο Γίγαντας», Γιώργος Λάγκωνας: Καταπληκτικό διήγημα, το λάτρεψα! Γλυκόπικρο και οριακά φαντασίας. Τα στοιχεία φαντασίας είναι ο Γίγαντας του τίτλου, του οποίου τα χαρακτηριστικά θυμίζουν περισσότερο μυθικό γίγαντα, παρά απλώς άτομο που πάσχει από γιγαντισμό. Το διήγημα είναι ένας ύμνος στη φιλία, στη φανταστική λογοτεχνία και στη συγγραφή, στη μουσική, ιδίως στη μέταλ, και γενικά στην ποπ κουλτούρα της δεκαετίας του ’90.

«Διαγραφή 17», Γιώργος Μεσολογγίτης: Περιπετειώδες θρίλερ με εσάνς αστυνομικού και φαντάσματα. Ομολογώ ότι δεν περίμενα να μου αρέσει, αλλά είναι διασκεδαστικό και καλοφτιαγμένο.

«(Α)βρόχοις Καθέδραις Ποσί(ν)», Γιώργος Μπελαούρης: Τελείως σουρεαλιστικό αποκαλυπτικό διήγημα με μαύρο χιούμορ. Γενικά, δεν μ’ αρέσει ούτε η συγκεκριμένη θεματολογία ούτε το μαύρο χιούμορ, αλλά το συγκεκριμένο διήγημα το βρήκα πολύ διασκεδαστικό, αγωνιώδες και πραγματικά κωμικοτραγικό.

«Καθαρτήριο», Λευτέρης Μπούρος: Υπέροχη συγκινητική και επίκαιρη ιστορία, με θέμα το ρατσισμό και την προσφυγιά.

[GeoVa]

Ξεκίνησα το Οι Ιστορίες του Καντερμπέρυ, του Geoffrey Chaucer.

[gregacm]

Συνεχιζω με Μαυρο Πυργο και το 6ο βιβλιο "Το Τραγουδι της Σουζανας".

[vaggelis]

Εδώ και κάμποσες εβδομάδες έχω ξεκινήσει να διαβάζω το "Ιστορία του Ελληνικού Έθνους" του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου, (στην καθαρεύουσα παρακαλώ), και έχω φτάσει κιόλας στον έβδομο τόμο, ο οποίος περιλαμβάνει τις συγκρούσεις των διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ελπίζω να το έχω τελειώσει μέχρι το τέλος του χρόνου.

[Δημήτρης]

Είμαι λίγο πριν από την μέση του ''Νεκρωταφίο ζώων'' του Στίβεν Κινγκ. Σέρνεται μέχρι τώρα, το γράψιμο του μόνο το κρατάει. Ελπίζω να τσουλήσει καλύτερα.

[GeoVa]

Ξεκίνησα το Eroica, του Κοσμά Πολίτη.

[yanni]

Ξεκίνησα χθες το βράδυ το 1984, δεύτερη ανάγνωση μετά από πολλά χρόνια, σε μια νέα έκδοση του βιβλίου. 

Εσείς διαβάζετε ξανά κάποιο από τα βιβλία σάς?

[Kriton]

@yanni αν κάτι είναι βιβλίο που αξίζει δεύτερη ανάγνωση (δηλαδή που από μόνο του έχει να σου δώσει επιπλέον) - και τρίτη και τέταρτη, τότε ναι. Συνήθως μιλάω για βιβλία που έχουν μια πολυπλοκότητα και μία άλλου τύπου μαγεία στο επίπεδο της αφήγησης και όχι για βιβλία που το ενδιαφέρον τους βασίζεται αποκλειστικά στην αγωνία της πλοκής τους.

Για να γίνω πιο συγκεκριμένος θεωρώ ότι βιβλία της πρώτης κατηγορίας είναι π.χ. η πλειοψηφία των μυθιστορημάτων του Ουμπέρτο Έκο ή κάποια της κλασικής λογοτεχνίας (όπως Ντοστογιέφσκι ή Βίκτορ Ουγκώ ή Κάφκα κλπ) 

Εάν ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία, θα τα διαβάσω μόνο μετά από πολύ καιρό και να τα έχω μισοξεχάσει -και πάλι μπορεί να τα παρατήσω καθώς τα επαναφέρω στη μνήμη.

Edited May 22, 2022 by Kriton

[vaggelis]

18 hours ago, yanni said:

Ξεκίνησα χθες το βράδυ το 1984, δεύτερη ανάγνωση μετά από πολλά χρόνια, σε μια νέα έκδοση του βιβλίου. 

Εσείς διαβάζετε ξανά κάποιο από τα βιβλία σάς?

Πολλές φορές ιδίως όταν μου αρέσει πολύ ένα βιβλίο, ή απλά και όταν μου έχουν τελειώσει τα καινούργια βιβλία. 

[GeoVa]

Ξεκίνησα το Ανάμεσα στις Πράξεις, της Virginia Woolf.

[GeoVa]

Ξεκίνησα το Ιστορικοσυγκριτική Γραμματική των Ινδοευρωπαϊκών Γλωσσών, του Χαραλάμπου Π. Συμεωνίδη.

[GeoVa]

Ξεκίνησα το Βάλτερ ο Χεροδύναμος. 

[GeoVa]

Ξεκίνησα το Το Τραγούδι του Ρόλαντ.

[GeoVa]

Ξεκίνησα τα Άπαντα του Αριστοφάνη, σε ενιαίο τόμο (σειρά: Αχαρνής, Ιππής, Νεφέλαι, Σφήκες, Ειρήνη, Όρνιθες, Λυσιστράτη, Θεσμοφοριάζουσαι, Βάτραχοι, Εκκλησιάζουσαι, Πλούτος).

[Δημήτρης]

Άρχισα το ''Εργοστάσιο ποδοσφαίρου'' του Τζον Κινγκ.

[Δημήτρης]

Διάβασα αυτά, τα δύο τελευταία έγιναν ταινίες που θα δω μέσα στο ΣΚ:

- Πατρίτσια Μακ Κίλιπ: ''Τα λησμονημένα πλάσματα του Ελντ'': Ένα από τα δύο της συγγραφέως αν δεν κάνω λάθος που έχουν μεταφραστεί. Stand alone fantasy, είδος πραγματικά προς εξαφάνιση. Η Σίμπελ είναι ένα έφηβο κορίτσι, τελευταία απόγονος μίας γενιάς ισχυρών μάγων. Ζει μόνη στο σπίτι της στο βουνό Ελντ. Μοναδική της παρέα τα θαυμαστά πλάσματα που κάλεσαν οι πρόγονοι της. Η απρόσμενη όμως έλευση ενός βρέφους θα σπάσει την μοναχική της ρουτίνα. Και θα εγείρει για πρώτη φορά το ενδιαφέρον της για κάποιον άλλον εκτός από τους παράδοξους της φίλους. Τα πράγματα όμως δεν θα μείνουν ήρεμα για πολύ. Καλό ήταν, μία ανάγνωση την αξίζει.

- Μάρκους Ζούσακ: ''Η κλέφτρα των βιβλίων'': Βιβλίο με θέμα τα βιβλία και φόντο τον Β' Π. Π. δεν θα μπορούσε παρά να μου κάνει κλικ. Ηρωίδα μία μικρή Γερμανίδα που η μοίρα την χτύπησε άσχημα με τον θάνατο της μάνας και του αδερφού της. Ζόρικα τα πράγματα ιδίως από την στιγμή που οι Σύμμαχοι αρχίζουν να κερδίζουν έδαφος. Μόνη της παρηγοριά οι φίλοι της και το ποδόσφαιρο στη γειτονιά όπου και επιδεικνύει ξεχωριστές ικανότητες. Και τα βιβλία, αρχικά ως απλά αντικείμενα μιας και δεν γνωρίζει ανάγνωση. Όχι όμως κάτι που δεν διορθώνεται, με τον ακορντεονίστα πάτριο της να αναλαμβάνει δράση. Αρχίζει λοιπόν να τα αποκτά σιγά- σιγά με αδόκιμα όμως μέσα. Ξεχωριστό τόνο δίνει ο αποστασιοποιημένος αφηγητής που με όλα αυτά τα πτώματα, τρέχει και δεν προλαβαίνει. Ίσχυει ότι και με το άνωθεν, καλό για μία φορά.

- Τζον Κινγκ: ''Εργοστάσιο ποδοσφαίρου'': Ιστορία για τον χουλιγκανισμό και το ποδόσφαιρο με κοινωνικές προεκτάσεις; Ίσως μιας και εντρυφεί σε τεκταινόμενα ανθρώπων που ζουν μόνο για τα απογεύματα του Σαββάτου και της Κυριακής. Γήπεδα, πάμπ, ξύλο και μπύρα. Να περάσει γρήγορα η βδομάδα και φτου ξανά από την αρχή. Με κούρασε. Αν και μικρό, το τελείωσα ωστόσο με δυσκολία. Δεν θα το έλεγα αναγνωστικό ανήφορο αλλά ναι, με ζόρισε. Δεν ξέρω, ίσως και να μην με τράβαγε εξαρχής το όλο θέμα.

Συνεχίζω με Ωρόρα και ''Ιστορίες με λυκανθρώπους''.

Edited June 23, 2022 by Δημήτρης

[vaggelis]

Συνεχίζω να διαβάζω την "Ιστορία του Ελληνικού Έθνους" του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου και μετά από 3.500 σελίδες αγνής καθαρεύουσας έχω φτάσει στην δυναστεία των Μακεδόνων και όπου να 'ναι θα μπω στην δυναστεία των Δουκών.

Για να σπάσω λίγο την μονοτονία είπα να διαβάσω παράλληλα και κάτι ευχάριστο και διασκεδαστικό, οπότε ξεκίνησα να διαβάζω και το "Έρευνα για την φύση και τις αιτίες του πλούτου των εθνών" του Άνταμ Σμιθ.

Edited July 14, 2022 by vaggelis

[vaggelis]

Μιας και μπήκε ο Αύγουστος είπα να κάνω μια διακοπή από  την "Ιστορία του Ελληνικού Έθνους" του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου, (έχω φτάσει λίγο πριν την Άλωση της Πόλης) και να διαβάσω κάτι ελαφρύ, γρήγορο και άκρως ψυχαγωγικό. Οπότε ξεκίνησα το "Με μια βολή" του Λη Τσάιλντ.