Τι διαβάζετε;

[nikosal]

Πφφφφ μα τι λες χρυσέ μου. Αν δεν μου δώσει γραμμή ο Gardner Dozois δεν ανοίγω βιβλίο. Τι με πέρασες καλέ, για επαρχιώτη;

[Guest Jedi Mentat]

Μόλις τελείωσα το βιβλίο "Ο Ιστορικός" της Ελίζαμπεθ Κόστοβα, το οποίο διάβασα για δεύτερη φορά. Η ανάγνωσή του προσωπικά καταφέρνει να με ευχαριστεί πάρα πολύ είτε από θέμα πλοκής και μυστηρίου, (Δράκουλας...), είτε όμως και από θέμα γραφής η οποία είναι εξαιρετική.

[Naroualis]

Εγώ λοιπόν διαβάζω, κατ'αποκλειστικότητα, το "Κόμπες ο Ντερλικοτής 4" της Ευθυμίας Δεσποτάκη

 

Ωωωωωω... Ευχαριστώ κύριος! Μέσα στο Δεκέμβριο ίσως έχω έτοιμο και το επεισόδιο 5 να σου στείλω.

[Mort13]

From Russia with Love του Ian Fleming. Από τις λίγες φορές που το βιβλίο και η αντίστοιχη ταινία James Bond μοιάζουν τόσο πολύ.

[Naroualis]

Tελείωσα τη συλλογή διηγημάτων Γιγάντια Οστά, του Πήτερ Σ. Μπηγκλ. Κλείνοντας το βιβλίο, έμεινα για λίγα λεπτά να ατεινίζω το άπειρο κι ύστερα έβαλα τα κλάματα. Τα είχα βάλει κι άλλες φορές, καθώς τελείωνα ένα ένα τα διηγήματα. Είχα παρα πολύ καιρό να κλάψω με κάποιο βιβλίο κι αυτός ο τύπος τα κατάφερε. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα, σε όποιο ψάχνει για φάνταζυ παραμύθια, αν και οι ιστορίες του είναι δοσμένες από την οπτική γωνία όχι του βασιλιά ή του μάγου, αλλά του καθημερινού ανθρώπου με τα προβλήματα και τις ανησυχίες του. Πληροφοριακά τα Γιγάντια Οστά διαδραματίζονται στον ίδιο κόσμο με την Μπαλάντα του Πανδοχέα, που θα τσακιστώ να το αγοράσω, ακόμη κι αν είναι το τελευτάιο βιβλίο που θα αγοράσω στη ζωή μου.

[tetartos]

Ian Rankin: Let It Bleed. London: Orion, pp 360.

 

Το έβδομο στη σειρά βιβλίο του Rankin με τον Inspector Rebus. Το πρώτο του που διαβάζω. Τι να κάνουμε, αυτό έπεσε στα χέρια μου!..

[cortomalteze]

Χμμ! μετά από καιρό... και σε δύσκολη φάση ... διαβάζω τα εξής:

 

"Σαν τους λύκους" του Σεθ Καντνερ εκδόσεις κέδρος

 

οικοπολιτικοκοινωνικό μυθιστόρημα

 

Ένα από τα λίγα βιβλία που απολαμβάνω να διαβάζω αργά (κυριολεκτικά αργά).

 

Επίσης απολαμβάνω ταυτόχρονα και το "The children of Llyr" της Evangeline Walton.

[Nienor]

Tελείωσα τη συλλογή διηγημάτων Γιγάντια Οστά, του Πήτερ Σ. Μπηγκλ. Κλείνοντας το βιβλίο, έμεινα για λίγα λεπτά να ατεινίζω το άπειρο κι ύστερα έβαλα τα κλάματα. Τα είχα βάλει κι άλλες φορές, καθώς τελείωνα ένα ένα τα διηγήματα. Είχα παρα πολύ καιρό να κλάψω με κάποιο βιβλίο κι αυτός ο τύπος τα κατάφερε. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα, σε όποιο ψάχνει για φάνταζυ παραμύθια, αν και οι ιστορίες του είναι δοσμένες από την οπτική γωνία όχι του βασιλιά ή του μάγου, αλλά του καθημερινού ανθρώπου με τα προβλήματα και τις ανησυχίες του. Πληροφοριακά τα Γιγάντια Οστά διαδραματίζονται στον ίδιο κόσμο με την Μπαλάντα του Πανδοχέα, που θα τσακιστώ να το αγοράσω, ακόμη κι αν είναι το τελευτάιο βιβλίο που θα αγοράσω στη ζωή μου.

 

Αν σου άρεσαν τόσο τα Γιγάντια Οστά θα λατρέψεις τον Πανδοχέα, Ευθυμία μου, πραγματικά θα τον λατρέψεις. Ίσως να σου χαλάσει λιγουλάκι την πλοκή το ότι έχεις ήδη διαβάσει κάτι για τη Λαλ και το Σουκιγιάν, όμως και πάλι, είναι τόσο υπέροχο που δεν έχει σημασία.

 

 

Εγώ, και μετά από πολύ πολύ καιρό, φιλοδοξώ πως μετά το σκ θα διαβάζω επιτέλους τη "Βορρά ορνέων" του Μάρτιν :)

[Naroualis]

Χα! Το ήξερα ότι θα το πεις αυτό. Αλλά πρώτα θα τελειώσω τη Λίλιθ και τα Λησμονημένα πλάσματα του Έλντ κι ύστερα θα πάω για τον Πανδοχέα. Κι ίσως κάνω και μια στάση πιο πριν για λίγο Τομ Χολτ.

[trillian]

Εγώ έχω να πω ότι διάβασα τη Μπαλάντα του Πανδοχέα και το σ/κ το πρόγραμμα έχει Γιγάντια Οστά :tongue: Ευθυμία, να το προσέξουμε αυτό :tongue:

 

Και μην έχοντας διαβάσει τα Γιγάντια Οστά, δε μπορώ να είμαι σίγουρη, αλλά ελπίζω να μη στο χαλάσει που διάβασες πρώτα τα Οστά...

[heiron]

Α,η "Βορά Ορνίων" εχω ακουσει οτι εχει αθλια μεταφραση...Χεχε,πειραζω την Τριλλιαν βασικα(Αλεξανδρα,τα συχαρικια αμα το δω,οχι απο τωρα!).

Μαλλον θα ειναι το πρωτο βιβλιο του Μαρτιν που θα διαβασω στα ελληνικα!Αρκει να το βρω σε προσφορα...και γενικα να το ΒΡΩ!

 

Στα δικα μου τωρα: Η εκδικηση του Ροδου ηταν πολυ καλη.Οχι το αγαπημενο μου του Μουρκοκ αλλα στα γνωστα υψηλα επιπεδα,υστερομουρκικα.

 

Το σμηνος εχει ψωμι ακομη...Στα μισα ειμαι,ειναι σκετο τουβλο με απιστευτο infodumping!Αλλα ειναι καλο,γινεται χαμος εκει μεσα και ειναι αρκετα καλα γραμμενο.Να δω μονο πως θα το δεσει το γλυκο στο τελος...

 

Αμα βαρεθω με τις 1000 σελιδες του,θα διαβασω λιγο Icewind Dale Trilogy να χαλαρωσω.

[Naroualis]

Λοιπόν, δεν άντεξα κι έκατσα χτες βράδυ και τελείωσα τα Λησμονημένα Πλάσματα του Έλντ, της ΜακΚίλλιπ. Αυτή τη γυναίκα θέλω απλά να τη σαπίσω στο ξύλο. Προσέξτε: έχει απίστευτη πλοκή, απίστευτους χαρακτηρες και την ανάλυσή τους, απίστευτους μύθους και πλάσματα και σκηνικά κι ό,τι άλλο βάλει ο νους σου, μεστή δεμένη γλώσσα και

 

 

αγνοεί κάθε έννοια έντιτινγκ και λογικής συνέχειας

 

Όχι κυρία μου, όχι, δε μπορείς να καταστρέφεις ένα τέτοιο βιβλίο ξεχνώντας να βάλεις την πληροφορία που πρέπει στην ώρα που πρέπει! Δε μπορεί να μας λες για την ηρωίδα σου, όλο το γενεαλογικό της δέντρο σε τρεις σελίδες, και πόσο μαύρα μάτια είχαν όλοι και τι σπουδαίοι μάγοι που ήταν και να φτάνω στη σελίδα είκοσι για να μου πεις ότι η ηρωίδα σου έχει μαλλιά στο χρώμα του ελεφαντόδοτου. Ήμαρτον δηλαδή, έχεις μια εικόνα στο νου σου γι' αυτή την κοπέλα, πες τη μας κι εμάς και μη μας στέλνει αδιάβαστους στη σελίδα είκοσι!

 

Και δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει αυτό, και στον Άρχοντα των Γρίφων τα ίδια έκανε. Διάβασα το μισό βιβλίο και περισσότερο από το άλλο μισό, για να μάθω επιτέλους σε ποιο σημείο του σώματός του έχει ο ήρωας τα σημάδια που τον χαρακτηρίσζουν και του καθορίζουν το πεπρωμένο του. Έλεος δηλαδή πια. Ας της πει κάποιος να μην ξενερώνει έτσι τους αναγνώστες της!

[Nihilio]

Veniss underground του φίλου μας του Jeff Vandermeer.

Στις 50-κάτι σελίδες έχω ψιλοχαθεί, αλλά θα δούμε στην πορεία.

[trillian]

Λοιπόν, διάβασα κι εγώ τα Γιγάντια Οστά και... τι να πω; Απίστευτες ιστορίες, όλες τους. Τις διαβάσεις και σε πιάνει ένα κατιτις, χωρίς να ξέρεις γιατί ακριβώς πολλές φορές. Τις ρούφηξα σχεδόν μονοκοπιανιά, κάτι που δε συνηθίζω να κάνω με τις ανθολογίες.

 

Και, Ευθυμία, τελικά δε νομίζω ότι θα σε χαλάσει καθόλου που τα διάβασες πρώτα ;)

 

Επίσης, διάβασα και το Neverwhere σε graphic novel - πάρα πολύ καλή μεταφορά του βιβλίου, και νομίζω μόνο σε ένα σημείο δεν καταφέρνει να το πιάσει, κάτι όμως που μάλλον οφείλεται καθαρά στην έλλειψη χώρου.

 

Μετά σκέφτομαι να πιάσω το Otherland του Tad Williams.

[Arachnida]

"Ψυχ" και "Λοστρέ" από Λένο Χρηστίδη και τώρα με μεγάλο ενδιαφέρον το "Imperium" του Μιχάλη Σπέγγου. Μυθιστόρημα σε μία δυσπροσδιόριστη εποχή με έντονα βυζαντινή ατμόσφαιρα και μία πινελιά φάνταζυ. Μπορώ να πω ότι με έχει ενθουσιάσει.

[Rhiannon]

Τον Κλέφτη του Πάντοτε, Clive Barker. Αρκετα καλό, αν και μικρό.

[D'Ailleurs]

Έλις Πίτερς - Ο λεπρός του Αγίου Ζήλιου

Άπληστοι κληρονόμοι έχουν κανονίσει να παντρέψουν έναν ηλικιωμένο ευγενή με μια νεαρή γυναίκα. Oι δύο μελλόνυμφοι φτάνουν στο Σρούσμπερι, όπου θα λάβει χώρα η τελετή, με συνοδείες αντάξιες της κοινωνικής τους θέσης. Eκεί γίνεται ένα άγριο φονικό, το οποίο καλείται να διαλευκάνει ο αδελφός Kάντφελ με τη συνηθισμένη οξυδέρκεια και σοφία του. Έξω από τα τείχη του Σρούσμπερι, βρίσκεται το λαζαρέτο του Aγίου Zίλιου, άσυλο για τους αρρώστους, αλλά και πιθανό καταφύγιο για τους κυνηγημένους.

 

Δημήτρης Βανέλλης - Η μουσική στο κεφάλι μου

Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα συλλογή επτά μικρών διηγημάτων από τον κόσμο του φανταστικού, ιδιαίτερα καλογραμμένα και πλούσια, κάτι που πρέπει να χαρακτηρίζει ένα καλό βιβλίο επιστημονικής φαντασίας. Και δεν είναι μόνο επιστημονική φαντασία σε τεχνοκρατικά πλαίσια αλλά μπλέκει μέσα και η φιλοσοφία και η μεταφυσική. Έτσι το "γερονήσι" είναι ένα καθαρά μεταφυσικό διήγημα για την φύση του θανάτου και της θεότητας, το "δόντι του δράκου" είναι περισσότερο τεχνοκρατικό, με κοινωνικές παραμέτρους. Που υπάρχουν πιο πλούσιες περιγράφοντας έναν οργουελικό κόσμο στο "η μουσική στο κεφάλι μου". Ο "Χρονοναυαγός" έχει επικίνδυνα πολλές επιρροές (ακόμη και σε εκφράσεις) από Σίλβερμπεργκ. Οι εξωγήινοι υπάρχουν στον "κυματόκοσμο" σε μια περίεργη και μελαγχολική σχέση τους με τους γήινους ενώ αναφορές στη βουντού - αλλά σε μεταφυσικότερη βάση έχει το "Έλενα στην κουπαστή"... Ένα ευχάριστο, καλογραμμένο βιβλίο με πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες

 

Γιάννης Μαρούδας - Σκριμπολά

 

Πέντε διηγήματα του φανταστικού από έναν ταλαντούχο πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα, πέντε εκδοχές ενός μελλοντολογικού εφιάλτη με τους ήρωές τους να ψάχνουν απεγνωσμένα για κάποια διέξοδο μέσα σε μια αλληλοδιαδοχή ψευδαίσθησης και πραγματικότητας. -Ο Τζο Κέι εγκλωβίζεται σε μια χρονοπαγίδα κυνηγημένος από τις αρχές ενός κράτους που εφαρμόζει τον Ολικό Προγραμματισμό... -Ο Πρωτεασίλαος βρίσκει τον δρόμο της επιστροφής από τον Άδη σε μια συναρπαστική αναδιήγηση ενός αρχαίου μύθου... -Βιβλία - ζωντανοί οργανισμοί απεργάζονται την εξόντωση ενός κατασκευαστή adventure games και του σωματοφύλακά του... -Οι ψυχοτρόπες ουσίες και τα υπερπαιχνίδια αποτελούν για τον Φίλιππο, έναν διεφθαρμένο πρώην μπάτσο μπλεγμένο με τον υπόκοσμο, τη μόνη διέξοδο από την αθλιότητα της ζωής του... -Έπειτα από ένα ατύχημα που του στέρησε τη μνήμη του ο πράκτορας Αντρέας Στερν, αναζητά την ταυτότητα και το παρελθόν του εναλλάσσοντας τους ρόλους διώκτη και διωκώμενου... Με πρωτότυπη θεματική, αφηγηματικές τεχνικές που παραπέμπουν σε σενάριο και μια γραφή λιτή και γρήγορη, ο Γιάννης Μαρούδας αναδεικνύεται σε έναν από τους πιο ενδιαφέροντες συγγραφείς της νέας γενιάς.

Ρόμπερτ Βάν Γκούλικ - Το κόκκινο περίπτερο

Στο κόκκινο περίπτερο ο δικαστής Τι περνάει δύο συνταρακτικές ημέρες στο Νησί του Παραδείσου, την περιώνυμη εξοχική πόλη διασκεδάσεων η οποία πλουτίζει απο την πορνεία, τα τυχερά παιχνίδια και την διαφθορά. Το κόκκινο περίπτερο όπου οι εκλεγμένες βασίλισσες τηε ομορφιάς διασκεδάζουν με τους τυχερούς εραστές τους, είναι ο τόπος τριών μυστηριώδων θανάτων που περιλαμβάνουν ένα που διαπράχθηκε τριάντα χρόνια νωρίτερα.

[Nienor]

Ευθυμία μου, δε μπορεί να συμφωνούμε και να διαφωνούμε τόοοοοσο πολύ ταυτόχρονα... δεν είναι δυνατόν Έχεις πιάσει τα αγαπημένα μου βιβλία αυτές τις μέρες, τα αγαπώ τα λησμονημένα πλάσματα, τα λατρεύω μιλάμε και παρόλο που μπορεί να θεωρώ τον κύριο Μπίγκλ πιο "μάστορα", ο ενθουσιασμός που μου είχε δημιουργήσει η Μακ Κίλλιπ με αυτό το μαγικό βιβλίο ήταν εξαιρετικά ειλικρινής, σχεδόν σαν να διάβαζα ένα καινούργιο λαϊκό παραμύθι που αγνοούσα. Συμφωνώ για τους γρίφους, αλλά τα πλάσματα είναι υπέροχα έτσι ως έχουν...

 

Εν το μεταξύ, αυτές τις μέρες έχω πιάσει τα Sandman του Gaiman. Είναι απίστευτα μιλάμε... Μέχρι στιγμής έχω διαβάσει το πρώτο (Preludes & Nocturnes) και το μισό από το δεύτερο (doll's house). Παρόλο που το σκίτσο του δε με ξετρελαίνει πάντα, η ιστορία είναι τόσο δυνατή που δεν έχει σημασία.

[0Nautilus0]

Εν το μεταξύ, αυτές τις μέρες έχω πιάσει τα Sandman του Gaiman. Είναι απίστευτα μιλάμε... Μέχρι στιγμής έχω διαβάσει το πρώτο (Preludes & Nocturnes) και το μισό από το δεύτερο (doll's house). Παρόλο που το σκίτσο του δε με ξετρελαίνει πάντα, η ιστορία είναι τόσο δυνατή που δεν έχει σημασία.

 

Το σκίτσο αλλάζει συχνά και θα βρείς πολλά και διαφορετικά στύλ. Τελικά όμως τo συγκεκριμένο στοιχείο, αποδεικνύεται ως ένα από τα δυνατότερα του comic, καθώς αλλάξει και ο Μορφέας ανάλογα με το σκιτσογράφο - πώς θα μπορούσε άλλωστε να είναι αμετάβλητος...

 

Μερικοί από τους αγαπημενους σκιτσογράφους είναι πχ. K.Jones, M.Jones, Ch.Vess,.

 

Κάποια στιγμή πρέπει να γράψουμε ένα αφιέρωμα για το Sandman, ένα δικό του τόπικ και να γράψει ο καθένας μερικές σκέψεις του.

 

Και μιας και λέμε για κόμικ, μόλις τελίωσα το " ο πυρετός της ουρμπικανδης" - Shuiten Peeters, εκδ. Ars Longa- Nemo.

Από τα καλύτερα σκίτσα που έχω δεί - εξάλλου ο τύπος είναι 5ης γενιάς αρχιτέκτονας !!! και φοβερό στόρυ.

Ελπίζω κάποτε να βρώ το χρόνο να γράψω μια πλήρη παρουσίαση, αλλά προς το παρόν σε αντιγραφή από το παρα πέντε:

 

"Είναι το όραμα μιας ουτοπιστικής αρχιτεκτονικής που ο ιδιοφυής Φρανσουά Σουίτεν, σ' αυτό το άλμπουμ, οδηγεί στο ακραίο της όριο, τόσο από εικονογραφική όσο και από αφηγηματική άποψη. Σε σενάριο του Μπενουά Πέετερς, ο ΠΥΡΕΤΟΣ ΤΗΣ ΟΥΡΜΠΙΚΑΝΔΗΣ, απ' το 1985 που πρωτοδημοσιεύτηκε στο γαλλικό περιοδικό A SUIVRE, ώς σήμερα, έλαβε επανειλημμένες διακρίσεις στα διεθνή φεστιβάλ, με σημαντικότερη τη βράβευσή του στο φεστιβάλ της Ανγκουλέμ το 1986 σαν το ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ."

 

Στην ελληνική έκδοση ars longa - nemo, βρήκα ένα λάθος στη σελιδοποίηση, το οποίο και ανακάλυψα κατά την ανάγνωση,

στο κεφάλαιο 3 η σελ 47 είναι κανονικά η 46 και το αντίστροφo

Ελπίζω στις εκδόσεις παρα πέντε να μην υπάρχει το αντίστοιχο πρόβλημα. Όπου το βρείτε - μοναστηράκι ή ξεχασμένο σε κάνα βιβλιοπωλείο, αγοράστε το ανεπιφύλακτα, είναι σπάνιο και εξαιρετικό κόμικ

Edited November 19, 2007 by 0Nautilus0

[Naroualis]

Κιάρα, το πρόβλημά μου δεν είναι το ίδιο το βιβλίο. Το ίδιο το βιβλίο είναι πραγματικά απίστευτο, θα μπορούσε να ήταν ένα από τα πιο αγαπημένα μου και είναι, αν αναλογιστώ μόνο την πλοκή του ή τις ιδέες του ή τους χαρακτήρες του. Η ίδια η συγγραφέας με εξοργίζει που το χαντακώνει με αυτόν τον άθλιο τρόπο.

[Sileon]

Και μιας και λέμε για κόμικ, μόλις τελίωσα το " ο πυρετός της ουρμπικανδης" - Shuiten Peeters, εκδ. Ars Longa- Nemo ...Στην ελληνική έκδοση ars longa - nemo, βρήκα ένα λάθος στη σελιδοποίηση, το οποίο και ανακάλυψα κατά την ανάγνωση,

στο κεφάλαιο 3 η σελ 47 είναι κανονικά η 46 και το αντίστροφo

Ελπίζω στις εκδόσεις παρα πέντε να μην υπάρχει το αντίστοιχο πρόβλημα. Όπου το βρείτε - μοναστηράκι ή ξεχασμένο σε κάνα βιβλιοπωλείο, αγοράστε το ανεπιφύλακτα, είναι σπάνιο και εξαιρετικό κόμικ

Που το ξέθαψες αυτό?! Νόμιζα οτι δεν κυκλοφορεί πια. Και εγώ την ίδια "ατελή" έκδοση έχω. Δεν μπορώ να θυμηθώ απο ποια τρύπα το είχα τσιμπήσει. Όντως, είναι πολύ καλό. Σχέδιο με δυνατή γραμμή και σενάριο αρκετά πρωτότυπο, αν και δεν έχει τους καλύτερους διαλόγους. Αξίζει για την ιδεά και το οπτικό κομμάτι.

[Sileon]

Διάβασα τον Βρυκόλακα του "Πολιντόρι" και το "απόσπασμα" του Λόρδου Βύρωνα. Είναι οι δικές τους εκδοχές για τον άτυπο διαγωνισμό συγγραφής μιας ιστορίας φαντασμάτων, που ξεκίνησε στο εξοχικό του δεύτερου μια βροχερή μέρα και οδήγησε την Σέλλευ στην δημιουργία του πασίγνωστου έργου της. Πολύ μικρότερα σε έκταση, στα όρια πιο πολύ σπουδής στο θέμα, αφου μόνο η Σέλλευ στάθηκε συνεπής και ολοκλήρωσε την ιδέα της.

[Naroualis]

Τελείωσα το Χειρόγραφο της Πράγας, του Παναγιώτη Κονιδάρη. Ναι, μπορούμε όλοι μαζί να αναφωνήσωμεν, ο Έλλην Νταν Μπράουν υπάρχει! Ενταξει το βιβλίο δε μιλάει για τη Μαγδαληνή, αλλά Ναϊτες ιππότες έχει. Ο φαρμακοποιός-βιβλιοδέτης Ορφέας Παλαιολόγος (αλήθεια σας λέω, έτσι τον λένε) ανακαλύπτει ότι ο τελετουργικός θάνατος του θείου του Αλέξανδρου (σαν θυμίζει κάτι;) έχει σχέση με το κλειδί της αποκωδικοποίησης του Χειρόγραφου Βόινιτς, ενός μεσαιωνικού εγγράφου γραμμένου σε κώδικα που μέχρι σήμερα δεν έχει σπάσει και που αποδίδεται στον Ρότζερ Μπαίηκον. Η αναζήτησή του για τους δολοφόνους του θείου του θα τον φέρει στη Μονεμβασιά (για λίγη ρομάντζα), στο Μεγανήσι (Λευκάδος, τόπος καταγωγής τόσο του Ορφέα όσο και του συγγραφέως), τη Ρώμη (σιγά μη δε μπλεκότανε το Βατικανό) και την Πράγα (για άλλη μια δόση ρομάντζα και ίσως και λίγο άτεχνου σεξ). Πολύ ίνφο μπαμπλ, μια μικρή, μικρότατη αφέλεια στην τεχνική της γραφής και μπόλικα κλισεδάκια (το σκάκι, ο παλαιοπώλης γκέι φίλος του, ο γηραιός Τσέχος καθηγητης που βοηθάει το ευτυχές ζέυγος).

 

Κοντολογίς: Αν σας άρεσε ο κώδικας Νταβίντσι, διαβάστε το. Αν όχι, πάλι διαβάστε το. Έλληνας είναι, γιατί να μην τον διαβάσουμε; Ο μέσος όρος των βιβλίων που κυκλοφορούν είναι πολύ χειρότερά του.

Edited November 22, 2007 by Naroualis

[iliosporos]

Έχω ξεκινήσει εδώ και καιρό το βιβλίο του Clive Barker "Coldheart Canyon" στα ελληνικά Τα Μυστικά της Βαβυλώνας - Εκδόσεις ΟΞΥ, και βρίσκομαι λίγο μετά τη μέση.

Ήταν χρόνια στα αδιάβαστα κυρίως γιατί με τρόμαζε ο όγκος του αλλά είναι άψογα γραμμένο και σε καθηλώνει παρόλο τον όγκο του.

 

Και ακόμα δεν ξέρω πού το πάει... Πολύ ενδιαφέρουσα η αρχική ιδέα με άρωμα υφαντόκοσμου

[Naroualis]

Διάβαζα εδώ και έναν περίπου μήνα τη Λίλιθ του Τζόρτζ ΜακΝτόναλντ (κατά κύριο λόγο μέσα στο λεωφορείο) και σήμερα την τελείωσα. Ένα διδακτικό ανάγνωσμα, τίγκα στις αλληγορίες, με τον Αδάμ, την Εύα και την πρώτη γυναίκα του Αδάμ τη Λίλιθ, π[ρόσωπα τα οποία συναντάει ο ήρωας στην πορεία του προς την αυτογνωσία. Δε με ενθουσιάζουν τέτοιου είδους ηθικοπλαστικά βιβλία (πόσο μάλλον όταν ο συγγραφέας ήταν κάποια στιγμή στη ζωή του παπάς) αλλά δε λέω ότι μαρτύρησα και να το διαβάσω.