Τι διαβάζετε;

[Redrick]

…μμμ για την πηγή της μετάφρασης δεν αναγράφεται κάτι (αν και δεν με ενόχλησε σε κανένα σημείο). Μου φάνηκε πάντως τρομακτικό το ότι έκανε 30 (;) χρόνια να εμφανιστεί στην ελληνική, μετά από τόσες τιμές! (Σκληρή ελληνική πραγματικότητα: Πόσα έργα έχουν μεταφραστεί εκείνου του ανεκδιήγητου Σπίνραντ ή του μετριότατου Ντικ – τα οποία έχω ακόμα την δειλία να διατηρώ στη βιβλιοθήκη μου;). Ακόμα χειρότερα: Υπάρχει ένα ακόμα έργο των Στρουγκάτσκυ – απ’ ό,τι βλέπω στο διαδίκτυο, που δεν κυκλοφορεί πια. Από το ’78.

 

Όσο για το Στάλκερ του Ταρκόφσκι: Μου αρέσει αρκετά ο τύπος, έχω όλες τις ταινίες του. Τόσο, που αναγκάζομαι συχνά, σε συζητήσεις να υπερασπίζομαι τα «καλά» του έναντι της υπνηλίας που σε πολλούς προκαλεί. Όμως για το Στάλκερ του, ισχύει ό,τι και για το Σολάρις του: Για κινηματογράφο, οι δημιουργίες του είναι σπουδαίες, μεγαλειώδεις. Οι διαφορές τους όμως σε σχέση με το εύρος των αντίστοιχων λογοτεχνικών έργων είναι τεράστιες. Τόσο για το Σολάρις, όσο και για το Στάλκερ (που μαζί με την «Παγκόσμια ψυχή» των Έμτσεφ και Παρνόφ είναι τα σημαντικότερα έργα επιστημονικής φαντασίας που έχω διαβάσει), οι κινηματογραφικές αποδόσεις είναι σα να μπαίνεις μέχρι το γόνατο στο νερό. Οι λογοτεχνικές τους πηγές όμως, είναι σα να είσαι τόσο βαθιά που χάνεις την επιφάνεια…

[D'Ailleurs]

Χέρμαν Μέλβιν - Μπενίτο ΣερένοΟ Μπενίτο Σερένο είναι μια νουβέλα -ή ένα σύντομο μυθιστόρημα- που έγραψε ο Χέρμαν Μέλβιλ το 1855, λίγο μετά τον Μόμπυ Ντικ. Η νουβέλα επικεντρώνεται σε μια εξέγερση σκλάβων σ' ένα ισπανικό εμπορικό πλοίο το 1799 και λόγω της αμφισημίας της έχει ερμηνευτεί από μερικούς κριτικούς παλαιότερα ως ρατσιστική και υπέρ του θεσμού της σκλαβιάς και από άλλους ως κείμενο αντιρατσιστικό και υπέρ της κατάργησης της δουλείας. Άλλοι βέβαια δεν είδαν τίποτα από τα παραπάνω και θεώρησαν ότι η ιστορία αυτή πρωταρχικά ανιχνεύει την ανθρώπινη έκπτωση και δεν ασχολείται διόλου με το φυλετικό ζήτημα.

Η πρωταρχική πηγή της πλοκής αλλά και μέρος του κειμένου είναι ένα επεισόδιο από την αφήγηση των ταξιδιών του πλοιάρχου Αμεσσάι Ντηλέηνο (1817), όπου με θεατρική δεξιοτεχνία αποκρύπτεται η αλήθεια των τεκταινόμενων μιας εξέγερσης σκλάβων στο ακινητοποιημένο μυστηριώδες ισπανικό πλοίο του Μπενίτο Σερένο, το οποίο πλευρίζει για να προσφέρει τη βοήθειά του ο Αμεσσάι Ντηλέηνο. Με αριστοτεχνικό τρόπο ο Μέλβιλ μετατοπίζει το κέντρο βάρους της νουβέλας σε ένα παιχνίδι με τον αναγνώστη ο οποίος παρακολουθεί τα τεκταινόμενα μέσα στα όρια των λεγομένων του αφηγητή, στα πράγματα που βλέπει αυτός (ή που δεν βλέπει).

Ο πλοίαρχος Ντηλέηνο είναι άλλος ένας από τη σειρά των ηρώων του Μέλβιλ που η αθωότητα τους τούς εμποδίζει να αντιληφθούν το κακό στο οποίο εκτίθενται.

Πολλοί θεωρούν τον "Μπενίτο Σερένο" ως μια από τις πιο θαυμαστές ιστορίες του συγγραφέα και μιλούν για την "ακραία πυκνότητα και τελειότητα της φόρμας". Η νουβέλα φέρνει στο προσκήνιο έναν κόσμο που βρίσκεται σαβανωμένος στη σκιά και αυτή η αφήγηση είναι ένα ντοκουμέντο της πνευματικής εξάντλησης, γεμάτο εικόνες κατάπτωσης και αδιεξόδων. Ο Μέλβιλ προσπαθεί να δώσει έμφαση στην αχαρτογράφητη γεωγραφία του ανθρώπινου μυαλού, ως προδρομικός συγγραφέας του Φρόυντ αλλά και των μοντερνιστών του 20ου αιώνα όπως ο D.H. Lawrence, ο Joyce και η Virgina Woolf.

[Sileon]

Χέρμαν Μέλβιν - Μπενίτο ΣερένοΟ Μπενίτο Σερένο είναι μια νουβέλα -ή ένα σύντομο μυθιστόρημα- που έγραψε ο Χέρμαν Μέλβιλ το 1855, λίγο μετά τον Μόμπυ Ντικ. Η νουβέλα επικεντρώνεται σε μια εξέγερση σκλάβων σ' ένα ισπανικό εμπορικό πλοίο το 1799 και λόγω της αμφισημίας της έχει ερμηνευτεί από μερικούς κριτικούς παλαιότερα ως ρατσιστική και υπέρ του θεσμού της σκλαβιάς και από άλλους ως κείμενο αντιρατσιστικό και υπέρ της κατάργησης της δουλείας. Άλλοι βέβαια δεν είδαν τίποτα από τα παραπάνω και θεώρησαν ότι η ιστορία αυτή πρωταρχικά ανιχνεύει την ανθρώπινη έκπτωση και δεν ασχολείται διόλου με το φυλετικό ζήτημα.

Η πρωταρχική πηγή της πλοκής αλλά και μέρος του κειμένου είναι ένα επεισόδιο από την αφήγηση των ταξιδιών του πλοιάρχου Αμεσσάι Ντηλέηνο (1817), όπου με θεατρική δεξιοτεχνία αποκρύπτεται η αλήθεια των τεκταινόμενων μιας εξέγερσης σκλάβων στο ακινητοποιημένο μυστηριώδες ισπανικό πλοίο του Μπενίτο Σερένο, το οποίο πλευρίζει για να προσφέρει τη βοήθειά του ο Αμεσσάι Ντηλέηνο. Με αριστοτεχνικό τρόπο ο Μέλβιλ μετατοπίζει το κέντρο βάρους της νουβέλας σε ένα παιχνίδι με τον αναγνώστη ο οποίος παρακολουθεί τα τεκταινόμενα μέσα στα όρια των λεγομένων του αφηγητή, στα πράγματα που βλέπει αυτός (ή που δεν βλέπει).

Ο πλοίαρχος Ντηλέηνο είναι άλλος ένας από τη σειρά των ηρώων του Μέλβιλ που η αθωότητα τους τούς εμποδίζει να αντιληφθούν το κακό στο οποίο εκτίθενται.

Πολλοί θεωρούν τον "Μπενίτο Σερένο" ως μια από τις πιο θαυμαστές ιστορίες του συγγραφέα και μιλούν για την "ακραία πυκνότητα και τελειότητα της φόρμας". Η νουβέλα φέρνει στο προσκήνιο έναν κόσμο που βρίσκεται σαβανωμένος στη σκιά και αυτή η αφήγηση είναι ένα ντοκουμέντο της πνευματικής εξάντλησης, γεμάτο εικόνες κατάπτωσης και αδιεξόδων. Ο Μέλβιλ προσπαθεί να δώσει έμφαση στην αχαρτογράφητη γεωγραφία του ανθρώπινου μυαλού, ως προδρομικός συγγραφέας του Φρόυντ αλλά και των μοντερνιστών του 20ου αιώνα όπως ο D.H. Lawrence, ο Joyce και η Virgina Woolf.

 

Έχοντας διαβάσει το Μόμπι Ντικ πρώτα, δεν εντυπωσιάστηκα καθόλου με το Σερένο. Βασικά, δεν έβλεπα την ώρα να τελειώσει. Δεν ξέρω, μου φάνηκε βαρετό και άνευρο. Πραγματικά, με κούρασε. Ίσως να βρισκόμουνα σε περίοδο που δεν ήθελα να διαβάσω κάτι τέτοιο ή, ίσως, περίμενα κάτι διαφορετικό.

Όταν το τελειώσεις, γράψε κάνα σχόλιο και εντυπώσεις.

[tetartos]

Τέλειωσα το Dirk Gently's Holistic Detective Agency του Douglas Adams (στα Ελληνικά). Ωραίο κράμα επιστημονικής φαντασίας, ντετέκτιβ και φυσικά γέλιου στα γνωστά επίπεδα του συγγραφέα. Α, και δεν ξέρω αν ήμουν ψυλιασμένος αλλά είχε σίγουρα αρκετές ειρωνικές αναφορές στη θρησκεία!

 

Και ξεκίνησα το Last chance to see... (τουρίστες στον πλανήτη γη), ένα χιουμοριστικό ταξιδιωτικό σχετικά με τα απειλούμενα είδη από τον ίδιο συγγραφέα. Φαίνεται πόσο έχει (εισ)συμ/βάλλει στη ζωή μου ο φίλτατός μου Araquel, ε;

[Mort13]

Τη Μεταμόρφωση, του Κάφκα.

[Darkchilde]

Τέλειωσα το InterWorld των Neil Gaiman & Michael Reaves, και το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον. Ανήκει στην εφηβική λογοτεχνία, και ήταν αρκετά ευχάριστο σαν βιβλίο. Θα μπορούσε να έχει και συνέχεια, μιας και υπάρχουν αρκετές περιπέτειες να γραφτούνε στο συγκεκριμένο σύμπαν.

 

Τώρα θα αρχίσω το "God is Not Great" του Christopher Hitchens. Είναι ένα ακόμα βιβλίο στο στυλ του The God Delusion, αν και μου έχουν πεί ότι ο Hitchens είναι πολύ πιο σκληρός στην κριτική του από τον Richard Dawkins.

[Sileon]

Είμαι στα τελειώματα του καινούριο βιβλίου του Μάρκαρη ( επιτυχία του μεγάλη, ο Τσε αυτοκτόνησε), με τίτλο "Παλιά, πολύ παλιά". Πολύ όμορφο, γραμμένο με μια γλώσσα που ξυπνάει μυρωδιές, ήχους και εικόνες απο την Πόλη καθώς ο Χαρίτος αναζητά στα σοκάκια της, παρέα με έναν Τούρκο συνάδελφο, μια γριούλα που σκοτώνει για εκδίκηση φτιάχνωντας πίτες με δηλητήριο.

[Redrick]

Καλά, αυτό δεν είναι γεγονός στην Ελλάδα πριν 2-3 χρόνια (με τις δηλητιαρσμένες πίτες); Έπρεπε να φτάσουμε στην Τουρκία; Δεν θα έπρεπε η λογοτεχνία να προσπερνά λίγο την καθημερινότητα;

[Naroualis]

Τηγανόψωμα ήτανε... :witchcook:

[Sileon]

Το γεγονός πως η δηλητηριασμένες πίτες είναι πολυφορεμένο όπλο, το τονίζει και στο βιβλίο. Δεν είναι έτσι όπως ακούγεται η υπόθεση, είναι πραγματικά καλογραμμένο και ενδιαφέρον βιβλίο.

 

Ως προς το σχόλιό σου περι καθημερινότητας, συμφωνώ. Δεν μπορώ όμως να το κάνω και κανόνα. Κάθε είδος προσφέρει διαφορετικά πράγματα και ικανοποιεί διαφορετικές απαιτήσεις. Αν διαβάζεις φαντασία, ένα ζητούμενο ειναι να σε τραβάει απο την ρουτίνα και την καθημερινότητα. Δεν σημαίνει όμως, πως η Τέχνη δεν μπορεί να μιλήσει για την ρουτίνα, δημιουργικά.

[Naroualis]

Διάβασα το Σκρίμπολα, ευγενική χορηγία του αξιοτίμου κυρίου D' Ailleurs, χαριτωμένο μου φάνηκε αλλά ως εκεί.

 

Επίσης διάβασα τρίτη φορά, δια τας ανάγκας του νέου μου πονήματος, το Πόπολ Βου, το ιερό βιβλίο των Κιτσέ Μάγια. Ξεκίνησα να διαβάζω και το Κοτζίκι, που περιέχει ιαπωνικούς κοσμογονικούς και επικούς μύθους, αλλά μέχρι τη σελίδα 12 που διάβασα, ακόμα το αρχετυπικό ζευγάρι θεών (κάμι) γεννούσε άλλους κάμι.

Edited July 15, 2008 by Naroualis

[pyragelos]

Διαβάζω το Με το παράξενο όνομα Ραμάνθις Ερέβους: Ο θάνατος ήρθε τελευταίος της Ζατέλη, και το λατρεύω.

Και πού και πού λίγο Λάβκραφτ για το ξεκάρφωμα

[pyragelos]

Διάβασα το Σκρίμπολα, ευγενική χορηγία του αξιοτίμου κυρίου D' Ailleurs, χαριτωμένο μου φάνηκε αλλά ως εκεί.

 

Επίσης διάβασα τρίτη φορά, δια τας ανάγκας του νέου μου πονήματος, το Πόπολ Βου, το ιερό βιβλίο των Κιτσέ Μάγια. Ξεκίνησα να διαβάζω και το Κοτζίκι, που περιέχει ιαπωνικούς κοσμογονικούς και επικούς μύθους, αλλά μέχρι τη σελίδα 12 που διάβασα, ακόμα το αρχετυπικό ζευγάρι θεών (κάμι) γεννούσε άλλους κάμι.

 

Dear Naroualis,

το Πόπολ Βου σε ποια μετάφραση το διαβάζεις; Είναι καλή;

[Naroualis]

Κακίστη. Εκδόσεις καστανιώτη Σωκράτης Σκαρτσης. Χαρακτηριστικά τα ονόματα των θεών του κάτω κόσμου σε κάθε σελίδα αλλάζουν προφορά. Ο Σικιριπάτ γίνεται Τσικιριπατ, μετά Σικουριπάζ και ούτω καθεξής. Αλλά είναι το μόνο που υπάρχει στα ελληνικά. Του ρίχνω και ματιά στο αγγλικό του, που πιστέψτε με βοηθάει πολύ περισσότερο.

[pyragelos]

Κακίστη. Εκδόσεις καστανιώτη Σωκράτης Σκαρτσης. Χαρακτηριστικά τα ονόματα των θεών του κάτω κόσμου σε κάθε σελίδα αλλάζουν προφορά. Ο Σικιριπάτ γίνεται Τσικιριπατ, μετά Σικουριπάζ και ούτω καθεξής. Αλλά είναι το μόνο που υπάρχει στα ελληνικά. Του ρίχνω και ματιά στο αγγλικό του, που πιστέψτε με βοηθάει πολύ περισσότερο.

 

Το υποψιαζόμουν γι' αυτό και ρώτησα... δεν μπορώ να καταλάβω τι πάει τόσο λάθος με τις ελληνικές μεταφράσεις, ειδικά ιερών κειμένων. Είναι πολύ κρίμα! (Από τις αγγλικές μεταφράσεις προτείνω του Dennis Tedlock, ανθρωπολόγου κυριολεκτικά βουτηγμένου στον πολιτισμό των Μάγια.)

Ευχαριστώ πολύ!

[Arachnida]

Έψαχνα topic για το "Σάρκινο Φρούτο" του Μιχάλη Μανωλιού, αλλά δεν βρήκα.

Το βιβλίο το έχω πάρει από την Ανοιξη, αλλά δεν το έχω διαβάσει ακόμα ολόκληρο. Όλο και κάποιος το βλέπει απ' την παρέα και το δανείζεται.

Τυχαία λοιπόν μετά από κύκλους επέστρεψε στα χέρια μου και χθες στο λεωφορείο διάβασα το τελευταίο διήγημα του βιβλίου, την Εξεταστική Περίοδο. Για ένα συγκεκριμένο κεφάλαιο του βιβλίου (τις Χριστοπαναγίες) είχα πολλές ενστάσεις, αλλά αυτό ήταν από τα καλύτερα πράγματα που έχω διαβάσει τον τελευταιό καιρό και ένα από τα καλύτερα διηγήματα επιστημονικής φαντασίας που έχω διαβάσει ποτέ. Νομίζω ήταν εξαιρετικό και μετά την τελευταία λέξη έμεινε ένας αντίλαλος στο μυαλό μου (αυτό το έχω κλέψει από το "Έξι δισεκατομμύρια τρόποι ζωής").

Αξίζει να το αναζητήσετε νομίζω.

[Sileon]

Αυτές τις μέρες διάβασα:

 

Το "Παλιά, πολύ παλία" του Μάρκαρη. Ένα πολύ όμορφο, αστυνομικό μυθιστόρημα με -όπως ξαναέγραψα- μυρωδιές τις Πόλης να κατακλύζουν τον αναγνώστη. Το δυνατό του σημείο δεν είναι η αστυνομική πλοκή, αλλά κυρίως η σύλληψη του συγγραφέα για μια γριά δολοφόνο, που "έχει ανοίξει παλιά της τεφτέρια και όποιον πάρει ο Χάρος" και η οδοιπορικού ύφους περιήγηση του Αστυνομικού Χαρίτου στους δρόμους της Πόλης.

Επίσης, διάβασα δύο μικρά βιβλία του Θερβάντες. Το πρώτο ήταν το "ο ζηλιάρης σύζυγος" απο εκδόσεις Περίπλους. Όμορφο, μικρό με γρήγορη αφήγηση, εξιστορεί το τι παθαίνει ένας ζηλιάρης ηλικιωμένος σύζυγος όταν θέλει να βάλει στο κλουβί την νεαρά σύζυγό του. Το δεύτερο, "Οι Αρχικλεφτεράδες της Σεβίλλης" - εκδ. γράμματα- πιό κοντα στο αφηγηματικό ύφος του Δον Κιχώτη, περιγράφει με χιούμορ και σπιρτάδα το ξεκίνημα δύο μικρών επίδοξων κλεφτών στον υπόκοσμο της Σεβίλλης.

[Darkchilde]

Τέλειωσα το "God is not Great" του Christopher Hitchens. Εαν θεωρήσατε ότι ο Dawkins είναι σκληρός ενάντια στις θρησκείες, ο Hitchens είναι ακόμα πιο σκληρός. Και το ευχαριστήθηκα. Διότι επιτέλους έχουμε κάποιους οι οποίοι δεν φοβούνται να πούν τα πράγματα με το ονομά τους.

 

Τώρα θα αρχίσω το "Βασίλειο της Αράχνης Βιβλίο ΙΙ" του Γιάννη Πλιώτα.

[nikosal]

Le Guin, το μάτι του ερωδιού (εκδόσεις Παρσέκ, 1998, μετάφραση Βαγγέλη Κατσάνη)

[Naroualis]

Τελείωσα το Ταξίδι στη Σελήνη του Συρανό Ντε Μπερζεράκ, το οποίο αν και χαριτωμένο ώρες-ώρες, έδειχνε τη γηραλαιότητά του καταφανέστατα και επίσης κι ένα μικρό βιβλιαράκι, 37 σελίδων, από τις εκδόσεις Δελφίνι, κάποιου Σπύρου Γκρίντζου, με τίτλο Χερεναλίφ ο Τελευταίος. Αναφέρεται στο τελευταίο χαλίφη της Ισπανίας και στην προσπάθειά του να εμβαθύνει στην ψυχή της μοναδικής (πρωτοφανές για την εποχή) γυναίκας του. Αν και φαίνεται ό έχει ένα κάποιο δυναμικό, δυστυχώς δεν έχει αποφασίσει αν θα γράψει δοκίμιο ή αισθηματική ισοτορία. Κι αν κρίνω από τον εαυτό μου, δεν το έχει καν κοιταξει δεύτερη φορά.

[white_unicorn]

Τελειώνω το The Time-Traveler's Wife.....

 

Από τα ωραία βιβλία αν και καταθλιπτικότατο στο σημείο που είμαι τώρα.... άντε να δούμε....

 

edit το βρήκα και στα Ελληνικά, αν και ο τίτλος ως συνήθως.....

 

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΕΥΤΗ

THE TIME TRAVELER'S WIFE

ΟΝΤΡΕΪ ΝΙΦΕΝΕΓΚΕΡ

Edited July 20, 2008 by white_unicorn

[mariposa]

Διάβασα την Κλεμμένη Εξίσωση του Mark Alpert. Αστυνομικό μυθιστόρημα για την Θεωρία των Πάντων. Πολύ καλό για οσους τους αρέσει η φυσική.

[Naroualis]

Τελείωσα το βιβλίο Φανταστικά Διηγήματα, των εκδόσεων Εστία. Συγγραφείς οι Πέτρος Αμπατζόγλου, Γιάννης Βατζιάς και Θανάσηw Μαφούνης. Καλά ήταν για να περάσεις ένα απόγευμα Κυριακής...

[DinoHajiyorgi]

Τελείωσα το βιβλίο Φανταστικά Διηγήματα, των εκδόσεων Εστία. Συγγραφείς οι Πέτρος Αμπατζόγλου, Γιάννης Βατζιάς και Θανάσηw Μαφούνης. Καλά ήταν για να περάσεις ένα απόγευμα Κυριακής...

 

Ποιας χρονολογίας είναι το βιβλίο; Τι είδους φανταστικά, fantasy ή sci-fi; Κανένα βιογραφικό των συγγραφέων; Είναι ένα σκαλοπάτι στις εκδόσεις φανταστικού στην Ελλάδα; What-Who-Where-How?!!!

[nikosal]

Ποιας χρονολογίας είναι το βιβλίο; Τι είδους φανταστικά, fantasy ή sci-fi; Κανένα βιογραφικό των συγγραφέων; Είναι ένα σκαλοπάτι στις εκδόσεις φανταστικού στην Ελλάδα; What-Who-Where-How?!!!

 

When. Ρώτησες και τη χρονολογία...