Τι διαβάζετε;

[araquel]

βρήκα χθες και πήρα ένα άλμουμ φωτογραφιών με μικρά -δυστυχώς- συνοδευτικά κείμενα, το ντόντο και το νησί μαυρίκιος - μια φανταστική αναζήτηση του harri kallio, εκδόσεις apeiron photos.. το γεγονός ότι όταν εξαφανίστηκε το ντόντο δεν υπήρχαν φωτογραφικές μηχανές δεν μας πτοεί. το βιβλίο πήρε το βραβείο ευρωπαίων κεδοτών για τη φωτογραφία 2004.

πολύ ωραίο βιβλίο. ντόντο - need i say more?

 

isbn: 960-87442-6-1

 

edit: προσθήκη στοιχείων βιβλίου που ξέχασα να βάλω στο αρχικό ποστ.

Edited July 30, 2008 by araquel

[Naroualis]

Ποτέ δε θα ξεπεράσω τα ντόντο στο Ice Age ...Ειδικά στη σκηνή που γυρίζει το ένα και λέει ο άλλο "πάει και το τελευταίο θηλυκό..."

[trillian]

Το By the light of the moon του Dean Koontz.

Δεν το έχω προχωρήσει πολύ, αλλά φαίνεται ένα διασκεδαστικό technothriller με witty γραφή.

 

Sounds familiar :tongue: Η λίστα με τα αδιάβαστα καλά κρατεί, ε;

[D'Ailleurs]

Το By the light of the moon του Dean Koontz.

Δεν το έχω προχωρήσει πολύ, αλλά φαίνεται ένα διασκεδαστικό technothriller με witty γραφή.

 

lol το έχω στα αδιάβαστα μαζί με τον "Odd Thomas" και δεν τον έχω διαβάσει ακόμα. Πάντως έχω διαβάσει αρκετά του ίδιου συγγραφέα, μάλλον περισσότερα απο όσα πρέπει αφού δεν μου αρέσει ιδιαίτερα. Δε με λές, οι πρωταγονιστες πιάστηκαν ακόμα χέρι-χέρι για να πούνε μια προσευχη για την αγάπη και για το πώς θα νικήσουν τους μοχθηρούς κακούς;

[Naroualis]

Τελείωσα το Αβέστα, το ιερό κείμενο του Ζωροαστρισμού. Ήταν σε κομμάτια (ούτως ή άλλως δεν έχουν σωθεί και πολλά) και ο επιμελητής διάλεξε τα δύο τρίτα του βιβλίου να είναι προσευχές, τις οποίες και δεν έκανα τον κόπο να διαβάσω. Για την κοσμογονία και το τι είναι ο ένας κι ο άλλος, ο επιμελητής φαντάστηκε ότι θα μυρίζαμε τα νύχια μας και δεν τα ανέφερε...

[Naroualis]

Τελείωσα το βιβλίο Σεμπρεβίβες της Ελένης Καστριτσίου-Κυριακοπούλου. Αναμνήσεις από τα Κύθηρα, την πατρίδα της συγγραφέως σε ένα είδος μυθιστορήματος. Διαβάζεται ευχάριστα, αν και δεν πρόκειται για κάτι άξιο Νόμπελ. Οι λυρικές και νοσταλγικές στιγμές είναι αρκετά καλές, αλλά παρεμβάλλονται κομμάτια ιστορίας που θυμίζουν έκτακτο δελτίο ειδήσεων. Πάντως, όωπς είπα και πριν, διαβάζεται ευχάριστα.

[trillian]

Διάβασα μονορούφι (μέσα σε λιγότερο από 4 ώρες, χε) το Winter Rose της Patricia McKillip, όπου η γυναίκα δίνει ρέστα!

 

Μια πραγματικά μαγευτική ιστορία, με ωραιότατη προς το λυρική γραφή, και -πάνω απ' όλα- υπέροχους χαρακτήρες. Υπάρχουν χαρακτήρες που μιλούν ή εμφανίζονται ελάχιστα, κι όμως καταφέρνει να σου δώσει μια πλήρη εικόνα, απλά με τις κινήσεις τους, με την παρουσία τους. Θυμίζει πάρα πολύ παραμύθι, δεν ξέρω αν πρόκειται για διασκευή κάποιου, αλλά όπως και να 'χει, ήταν υπέροχο! Για άλλη μια φορά ευχαριστώ το Διονύση για το υπέροχο δώρο .

[synodoiporos]

 

Ξεκίνησα ''Το Βιβλίο των Χαμένων Πραγμάτων" του John Connolly. Το είχα αγοράσει εδώ και πολύ καιρό, μάλλον επηρεασμένος από ''Το σπίτι στη ομίχλη'' (Coraline) του Neil Gaiman που διάβασα τον χειμώνα, κι επιτέλους αποφάσισα να το ξεκινήσω. Μέχρι στιγμής είναι καλές οι εντυπώσεις

 

Edited August 1, 2008 by synodoiporos

[white_unicorn]

μόλις τελείωσα (χτές) τα Παιδιά του Χουρίν από Τόλκιν.... αν αποφύγεις την εισαγωγή και το appendix.... διαβάζετε ευχάριστα αν και είναι κάπως αναμενόμενο το όλο θέμα....

 

θα δώ τι έχει μείνει αδιάβαστο στην βιβλιοθήκη μου.... μάλλον τα 100 χρόνια μοναξιάς θα μου κάνουν παρέα μέχρι να έρθει η παραγγελία από το άμαζον....

[Naroualis]

Μονόκερε, δεν περνάς από τις αξιολογήσεις να του βάλεις κανένα βαθμουλάκο;

[cesar_cy]

Τελίκα και εγώ είπα να διαβάσω το Έραγκον που το είχα δει στο σινεμά .Αρκετά καλό αλλά με συνχυσε λίγο η ταινία .Το βασίλιο της Αράχνης ακόμα το περιμένω

[D'Ailleurs]

τελείωσα την ανυπέρβλητη αϊδία που ονομάζεται "Odd Thomas" γεμάτος απορία γιατι συνεχίζει να εκδίδει ο Koontz. Συνεχίζω με το Χώμα, χώματα του Ηλία Κεφάλα για το οποίο σας δίνω την υπόθεση απο το οπισθόφυλλο καθώς και ένα κειμενάκι που βρήκα σε ένα blog:

 

Το χώμα θα μας συστήνει πάντα, θα μας ολοκληρώνει και ταυτόχρονα θα μας παρακολουθεί με τον παρασημαντικό του τρόπο, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ακραιφνής υποδόρια μουσική περιδίνησή του, η άπειρη και πολύσημη γλώσσα των υλικών του που θροΐζουν, καθώς κοσμούν την ανεπαίσθητη γειτνίαση του σώματός μας με την πλαστική και πολύμορφη ιδιοσυστασία του.

 

Το χώμα είναι το βάλσαμο της όρασης, η δεκτικότητα των υποδοχών του γίνεται η παρηγοριά της αφής, η οσμή του εγείρει και αναστατώνει την όσφρηση. Το χώμα γίνεται το πιο εύχρηστο κλειδί για τη λειτουργία όλων των αισθήσεων.

 

---

 

Ενα βιβλίο με διαμάντια του γραπτού λόγου , όσο κι αν προδιαθέτει για ταπεινά υλικά, ο τίτλος "χώμα , χώματα" , ίσως επίτηδες για να το ανατρέψει στην συνέχεια ο συγγραφέας .Τον Ηλία Κεφάλα τον γνωρίζουμε βέβαια από παλιά όλοι όσοι ενδιατρίβουμε στον σκληροτράχηλο ωστόσο γοητευτικό κόσμο της έντεχνης γραφής. Τον γνωρίζουμε με πολλαπλές ιδιότητες : ως ποιητή , κριτικό , δοκιμιογράφο αλλά και πεζογράφο με πλούσιο ΄συγγραφικό έργο .Σ΄αυτό το βιβλίο του όμως ο Ηλίας Κεφάλας δίνει ρεσιτάλ γραφής διασταυρώνοντας όλα τα είδη του λόγου: ποίηση , δοκίμιο , πεζογραφία , ιστορίες νουάρ, επιστημονικής φαντασίας και τρόμου. Κάτι μεταξύ Εντγαρ ΄Αλλαν Πόε και Παπαδιαμάντη -ο συνδιασμός σπάζει κόκκαλα -αλλά αυτή είναι η αίσθηση που αφήνει στον αναγνώστη η γραφή του Ηλία Κεφάλα. Πρώτη φορά διάβασα διηγήματα με κομμένη ανάσα . Η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν ότι επιχείρησε να γράψει ιστορίες τρόμου με άφθονες δόσεις μπλακ χιούμορ , μετά το γύρισε στην ποίηση , λίγο παρακάτω μπήκε στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας , μετά πέρασε στο δοκίμιο και τέλος ξεσήκωσε τις παπαδιαμαντικές τεχνικές .Όλα αυτά μαζί όμως συνδιασμένα με το αφηγηματικό ταλέντο και το συγγραφικό ήθος του Ηλία Κεφάλα μας δίνουν 13 διηγήματα , πρότυπα γραφής του σύντομου αυτού αλλά τόσο περιεκτικού λογοτεχνικού είδους. Δεκατρία Βest. Αν ήταν cd θα είχε γίνει ανάρπαχτο .Δυστυχώς όμως Ηλία το είδος που υπηρετούμε δεν αποδίδει μεγάλους καρπούς , ειδικά το διήγημα και η δύστυχη η ποίηση με την οποία πασχίζω χρόνια κι εγώ .Είναι τόσο άψογα τα διηγήματα αυτά που ο αναγνώστης αισθάνεται αμηχανία μπροστά στο πνευματικό δυναμικό αυτού του τόπου που περνάει συχνά απαρατήρητο ενώ την ίδια στιγμή αποθεώνονται ευτελείς φωνές κι εξυπναδίστικες πένες .Τα διηγήματα του Ηλία Κεφάλα μας ξαναγυρίζουν στους παλιούς και δοκιμασμένους τρόπους γραφής των κλασσικών συγγραφέων και επαναπροσδιορίζουν τα ήθη στην σύγχρονή λογοτεχνία

 

Visit My Website (όχι το δικό μου αλλα αυτηνής που έγραψε το κείμενο)

[Nihilio]

lol το έχω στα αδιάβαστα μαζί με τον "Odd Thomas" και δεν τον έχω διαβάσει ακόμα. Πάντως έχω διαβάσει αρκετά του ίδιου συγγραφέα, μάλλον περισσότερα απο όσα πρέπει αφού δεν μου αρέσει ιδιαίτερα. Δε με λές, οι πρωταγονιστες πιάστηκαν ακόμα χέρι-χέρι για να πούνε μια προσευχη για την αγάπη και για το πώς θα νικήσουν τους μοχθηρούς κακούς;

Μέχρι στιγμής έχω πρτολάβει τον όλο χημεία witty καυγά μόλις οι πρωταγωνιστές πρωτοσυναντιούνται. Δυστυχώς μόνο στο ένα φυλλάκιο που πηγαίνω έχω χρόνο για διάβασμα (και εκεί έλιωνα 5 μέρες παίζοντας 8 ώρες την ημέρα D&D με κάτι άλλους καμμένους)

[D'Ailleurs]

Santlofer Jonathan - Ανατομία του φόβου

Ο Τζόναθαν Σάντλοφερ χρησιμοποιεί τις πολλαπλές του ικανότητες ως συγγραφέα και καλλιτέχνη για να δημιουργήσει ένα μοναδικό θρίλερ με μια τολμηρή σύλληψη: δύο άντρες –ο ένας καλός, ο άλλος κακός– που σκέφτονται με εικόνες και των οποίων τα σχέδια εικονογραφούν αυτό το μυθιστόρημα. Στην Ανατομία του Φόβου ένας εξαιρετικά ταλαντούχος σκιτσογράφος της αστυνομίας θα έρθει αντιμέτωπος μ’ ένα στυγερό δολοφόνο που ζωγραφίζει τα πορτραίτα των θυμάτων του πριν τα σκοτώσει.

 

Βασανισμένος από τύψεις για το θάνατο του πατέρα του, ενός αστυνομικού της Δίωξης Ναρκωτικών της Νέας Υόρκης, ο Νέιτ αποφεύγει επί χρόνια την ενεργό δράση και κρύβει τα συναισθήματά του πίσω από τα μπλοκ και τα μολύβια του. Όμως όλα αυτά θα αλλάξουν. Όταν καλείται να ζωγραφίσει το πρόσωπο ενός άντρα που κανείς απ’ όσους το είδαν δεν έζησαν για να το περιγράψουν, ο Νέιτ μπαίνει μέσα στο σκοτεινό και διεστραμμένο μυαλό ενός δολοφόνου. Καθώς το σκίτσο συμπληρώνεται κομμάτι κομμάτι –στο μυαλό του και στο χαρτί– ο δολοφόνος επιστρατεύει τα δικά του ταλέντα για να στρέψει αλλού την έρευνα μ’ έναν αιφνίδιο και αναπάντεχο τρόπο. Κάθε σκίτσο φέρνει τους δύο άντρες όλο και πιο κοντά, σ’ ένα τρομακτικό παιχνίδι γάτας και ποντικού με θανάσιμες συνέπειες.

 

Ένα ευφυές και πρωτότυπο μυθιστόρημα μυστηρίου που αναμειγνύει την αφήγηση με τις εικόνες, την αγάπη με το μίσος, την ψυχρή πραγματικότητα με το μυστικισμό και τελικά με την εξιλέωση. Μια ιστορία που αιχμαλωτίζει τον αναγνώστη από την πρώτη σελίδα –και την πρώτη εικόνα– μέχρι την εκρηκτική κορύφωση.

[Naroualis]

Τελίωσα το Λόφο των Ονείρων του Αρθουρ Μάχεν. Περισσότερα εδώ.

[Παρατηρητής]

Επιτέλους ολοκλήρωσα το Συμβούλιο των Αφυπνισμένων του Γιάννη Καρατσιώρη. Σε μερικά σημεία με κούραζε, ειδικά λόγω των πολλών διαλόγων, ονομάτων και ορολογιών. Όμως εκεί που έλεγα να το αφήσω, κατάφερνε ξαφνικά και έβαζε πάλι στην πρίζα. Πολύ καλό και πραγματικά με ενθουσιάσε. Το παλικάρι έχει μέλλον. Αν με χάλασε κάτι στο βιβλίο ήταν α) τα ονόματα των ηρώων (Αβεσαλλώμ, Τακρόλιμους...) και β) το ότι οι ήρωες, όσο εντυπωσιακοί κι αν ήταν ως μάγοι και ως ήρωες της περιπέτειας, ήταν εντελώς άψυχοι. Ο συγγραφέας δεν μας εξηγεί τίποτα για εκείνους ούτε και εμβαθύνει καθόλου μέσα τους. Οκ, στην ουσία ήταν οι φίλοι και συμπαίχτες του στο rpg που αναφέρεται στον πρόλογο, αλλά κατά τα άλλα αδικαιολόγητος. Λογοτεχνία γράφεις βρε παιδί μου όχι ιστορία κατεύθυνσης δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

 

Διάβασα και τον Ηρακλή του Γκάι Ρασέτ, των εκδόσεων Λιβάνης. Εντάξει ρε μεγάλε, είσαι αναγνωρισμένος ιστορικός και αρχαιολόγος. Ξέρεις τα κέρατα σου από μυθολογία. Αλλά να γράφεις ηρωική λογοτεχνία δεν ξέρεις. Αν γίνεται να αφηγηθεί ο βίος του Ηρακλή μέσα σε 300-400 σελίδες σε μορφή ιστορικού μυθιστορήματος (λέω αν), τότε ο συγγραφέας απέτυχε. Το όλο μυθιστόρημα μου φάνηκε σαν ένα σύνολο από τα εικονογραφημένα του Στρατίκη (στις περιπέτειες του ήρωα), τραγωδίες του Αισχύλου (στα δρώμενα και τους διαλόγους) και σημεία από την εγκυκλοπαίδεια( για το στήσιμο και την ποικιλία). Το στίγμα του συγγραφέα πουθενά. Μάπα το καρπούζι κι ευτυχώς που το δανείστηκα.

[Ιρμάντα]

Λοιπόν....Μόλις τελείωσα την Κόμη της Βερενίκης του Γιώργου Γραμματικάκη, τον Επίμονο Κηπουρό του John LeCarre και τον Ζορρό της Ιζαμπέλ Αλιέντε. Τώρα διαβάζω το Sex and the City, Candace Bushnell. Τελείωσα και το Mrs. DeWinter, της Susan Hill, αλλά ήταν χαμένος χρόνος...

[Arachnida]

Τον Πύργο των Καρπαθίων του Βερν για ακόμα μία φορά. Είναι τέλειο. Το αγαπάω. Επεξεργάζομαι ήδη ιδέες για να γυρίσω τους ήρωες μερικούς αιώνες πίσω και να τους χωρέσω σε κάτι που σκέφτομαι να γράψω σε μεσαιωνική εποχή.

[heiron]

Το Στοίχημα

της Καθριν Νεβιλ(A calculated risk)

 

Εντάξει,πιστεύω ότι είναι μια χαρά για"βιβλίο παραλίας".Την κάνω γουστο την συγγραφέα.Ο Νταν Μπράουν σε γυναίκα είναι.Φυσικά οι ήρωες τρώνε καταπληκτικά φαγητά που περιγράφονται με λεπτομέρεια,ακούνε κλασική μουσική,κάνουν διαρκξώς αναφορές σε έργα τέχνης,ιστορικά γεγονότα κτλ..Τι;Ποιά είναι η υπόθεση;Το μεγάλο ριφιφί ή κάτι τέτοιο...lol

[Naroualis]

Τελείωσα το Lords and Ladies, του Terry Pratchett. Συγκινητικό στο τέλος του, όπως και όλα τα βιβλία του Δισκόκοσμου. Τελιώνω και τη Γεροντοκόρη του Ονορέ ντε Μπαλζάκ. Πολύ μπλα-μπλα, αλλά παραδόξως δε με κούρασε καθόλου η ατελείωτη παράθεση περιγραφών των ηρώων και του περιβάλλοντός τους. Χαριτωμένο βιβλιαράκι.

[Nienor]

Τελιώνω και τη Γεροντοκόρη του Ονορέ ντε Μπαλζάκ. Πολύ μπλα-μπλα, αλλά παραδόξως δε με κούρασε καθόλου η ατελείωτη παράθεση περιγραφών των ηρώων και του περιβάλλοντός τους. Χαριτωμένο βιβλιαράκι.

Είναι επειδή περιγραφή από περιγραφή: τεράστιες διαφορές. Άλλο Μπαλζάκ περιγραφή άλλο Κοσμοπόλιταν ;)

Δεν έχω διαβάσει τη Γεροντοκόρη, αλλά θυμήθηκα πόσο μου άρεσε η Ευγενία Γκραντέ. Αν δεν την έχεις διαβάσει και θες να τον συνεχίσεις νομίζω κυκλοφορεί μια πολύ ωραία μετάφραση του Κονδύλη.

[kitsos]

 

Ξεκίνησα ''Το Βιβλίο των Χαμένων Πραγμάτων" του John Connolly. Το είχα αγοράσει εδώ και πολύ καιρό, μάλλον επηρεασμένος από ''Το σπίτι στη ομίχλη'' (Coraline) του Neil Gaiman που διάβασα τον χειμώνα, κι επιτέλους αποφάσισα να το ξεκινήσω. Μέχρι στιγμής είναι καλές οι εντυπώσεις

Πώς ήταν ετούτο; Με περιμένει εδώ και λίγο καιρό στο ράφι των αδιάβαστων.

 

Σε ένα μικρό μαγαζάκι -στο άσχετο- κάπου στην Κυπαρισσία τσίμπησα ένα ταλαιπωρημένο παλπ βιβλιαράκι με τίτλο Χ.ΤΖ.ΓΟΥΕΛΣ Θαυμαστές ιστορίες εκδόσεις terranova σειρά φανταστική βιβλιοθήκη. Μέχρι στιγμής έχω διαβάσει μόνο τις εξής δύο: Η πόρτα μέσα στον τοίχο, Ο κλεμμένος βάκιλος.

 

Νομίζω πως δεν είναι ανάγκη να πω κάτι παραπάνω γι αυτές.

[nikosal]

Ο δράκος της θάλασσας, του Φρανκ Χέρμπερτ. Έκδοση σπέις, 1986 (ο Χ. έγραψε αυτό το μυθιστόρημα άλλα 30 χρόνια πριν, το '56). Μετάφραση Σ. Μενούνος.

 

Η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα υποβρύχιο με ολιγομελές πλήρωμα, σε μια περίοδο όπου η Ευρώπη έχει καταστραφεί και οι ΗΠΑ έχουν μακροχρόνιο πόλεμο με το ανατολικό μπλοκ. Το είχα πρωτοδιαβάσει όταν βγήκε (οι σελίδες μυρίζουν φοιτητίλα) και το ξανάπιασα. Τα υποβρύχια είναι το δεύτερο πιο αγαπημένο μου μεταφορικό μέσο στον κόσμο (μετά το διαστημόπλοιο. Δυστυχώς, δύσκολα θα βάλω χέρι σε ένα από τα δύο). Μακάρι να μου έλεγε κάποιος ότι υπάρχει μια φοβερή ιστορία σε υποβρύχιο, θα την αγόραζα αμέσως (ή ταινία, όπως το Ντας Μπουτ ή το Κρίμσον Τάιντ, ή και το ρεντ οκτόμπερ ακόμα, παρόλο που αυτό μου άρεσε λιγότερο). Αλλά από ό,τι βλέπω στο άμαζον, τα μυθιστορήματα με υποβρύχιο είναι κυρίως US against the bad guys λογικής, και αυτό το βαριέμαι φρικτά.

Edited August 16, 2008 by nikosal

[Mort13]

Κατά τη διάρκεια των ολιγοήμερων διακοπών μου, πρόλαβα να διαβάσω τα The Wasp Factory του Iain Banks και The Cold Six Thousand του James Ellroy, δεύτερος μέρος της τριλογίας του γύρω από τον Αμερικάνικο υπόκοσμο και τον ρόλο του στα γεγονότα της δεκαετίας του 60 (Βιετνάμ, δολοφονίες Κένεντυ και Κινγκ κλπ).

[Arachnida]

Πήρα από Sileon το "Κάτω από το Δέρμα" και διάβασα το μισό βιβλίο με τη μία.

Ξεκίνησα και το "Φύλακα του Χρόνου" από Κωνσταντίνο Παπαχρήστου. Περισσότερα στο σχετικό topic όταν τελειώσω. Α διάβασα και τον "Έρωτα στα Χρόνια της Χολέρας". Απλά τέλειο. Ευτυχώς οι κυριακάτικες δίνουν τέτοια βιβλία.