Τι διαβάζετε;

[nikosal]

Ίσως έχετε επίσης προσέξει ότι το Βήμα δίνει, ουσιαστικά με 2 ευρώ (τόσο κάνει η εφημερίδα), ένα πολύ προσεγμένο βιβλιαράκι, καθόλου φτηνιάρικο, με τα άπαντα του Γιάννη Μαρή. Έχει διαβάσει κανείς;

[synodoiporos]

Πώς ήταν ετούτο; Με περιμένει εδώ και λίγο καιρό στο ράφι των αδιάβαστων.

 

Δεν το έχω ολοκληρώσει ακόμα (συνηθίζω να διαβάζω με πιο αργούς ρυθμούς, κάνοντας και συχνές επαναλήψεις :tongue: ). Μου αρέσει το θέμα και μερικά κομμάτια είναι πολύ καλά. Καλογραμμένο, αλλά μην περιμένεις και τίποτα τρομερό, ξεχωρίζει όμως από άλλα τυπικά θρίλερ (δεν ανήκει εξάλλου σε αυτό το είδος) των εκδόσεων Bell. Στο προτείνω.

 

Σε ένα μικρό μαγαζάκι -στο άσχετο- κάπου στην Κυπαρισσία τσίμπησα ένα ταλαιπωρημένο παλπ βιβλιαράκι με τίτλο Χ.ΤΖ.ΓΟΥΕΛΣ Θαυμαστές ιστορίες εκδόσεις terranova σειρά φανταστική βιβλιοθήκη. Μέχρι στιγμής έχω διαβάσει μόνο τις εξής δύο: Η πόρτα μέσα στον τοίχο, Ο κλεμμένος βάκιλος.

 

Κυκλοφορούν ακόμα βιβλιαράκια της tera nova εκεί έξω ; Έχω διαβάσει την συγκεκριμένη ανθολογία. Καλύτερο διήγημα θα χαρακτήριζα το : Ο Κατασκευαστής των Διαμαντιών.

[kitsos]

Δεν το έχω ολοκληρώσει ακόμα (συνηθίζω να διαβάζω με πιο αργούς ρυθμούς, κάνοντας και συχνές επαναλήψεις :tongue: ). Μου αρέσει το θέμα και μερικά κομμάτια είναι πολύ καλά. Καλογραμμένο, αλλά μην περιμένεις και τίποτα τρομερό, ξεχωρίζει όμως από άλλα τυπικά θρίλερ (δεν ανήκει εξάλλου σε αυτό το είδος) των εκδόσεων Bell. Στο προτείνω.

Θα είναι ένα από τα βιβλία που θα μου κρατήσουν συντροφιά στο δεύτερο μέρος των διακοπών. Ευχαριστώ.

 

 

Κυκλοφορούν ακόμα βιβλιαράκια της tera nova εκεί έξω ; Έχω διαβάσει την συγκεκριμένη ανθολογία. Καλύτερο διήγημα θα χαρακτήριζα το : Ο Κατασκευαστής των Διαμαντιών.

Κι όμως κυκλοφορούν. Να φανταστείς ότι βρήκα και δύο βίπερ του Λουίς Λαμούρ.

 

Εντάξει, εντάξει το παραδέχομαι. Γουστάρω τρελά τα γουέστερν.

[Ballerond]

Διαβάζω ξανά μετά από πολλά πολλά χρόνια τον Μικρό Πρίγκηπα γιατί μου το ζήτησε ένα άτομο που δεν μπορώ να του το αρνηθώ...

[kitsos]

Διαβάζω ξανά μετά από πολλά πολλά χρόνια τον Μικρό Πρίγκηπα γιατί μου το ζήτησε ένα άτομο που δεν μπορώ να του το αρνηθώ...

 

Μαγευτικός ο πρίγκιπας του Εξυπερύ.

[mariposa]

Διαβάζω ξανά μετά από πολλά πολλά χρόνια τον Μικρό Πρίγκηπα γιατί μου το ζήτησε ένα άτομο που δεν μπορώ να του το αρνηθώ...

 

Συγχαρητήρια αφενός για την επιλογή του βιβλίου αφετέρου που δεν χαλάς χατήρι. Το σημείο με την αλεπού είναι μαγευτικό.

Εγώ διαβάζω τώρα το "Γυρίστε τον Γαλαξία με Ωτοστοπ", δεν ξέρω αν το ξέρετε.... :tongue:

[trillian]

Διάβασα στις διακοπές το Lord of Light του Ζελάζνυ.

 

Τι να πω γι' αυτό το βιβλίο; Πραγματικά, δεν έχω λόγια να το περιγράψω! Τέτοια γραφή και τέτοιες ιδέες; Απόλαυση... Θα έλεγα αποκαλυψη, αλλά δε μπορώ να πω ότι ήταν έκπληξη, άλλωστε μιλάμε για Ζελάζνυ.

 

Ξεκίνησα επίσης το Light του Harrison (δε θυμάμαι ποιος σχολίασε ότι πολύ φως έπεσε φέτος :tongue:) αλλα είμαι ακόμα στην αρχή του.

 

Και τέλος, σε μια μέρα απίστευτου in-doors σαπίσματος, διάβασα στα πεταχτα το Μαγικό Μελάνι από εκδόσεις Λιβάνη, συγγραφέας χμμμ δε θυμάμαι τώρα όνομα, είναι Γερμανίδα πάντως. Young adult παραμύθι, πάρα πολύ ενδιαφέρον, και μάλλον δεν του συμπεριφέρθηκα τίμια έτσι όπως πήδηξα από τη μέση στο τέλος, αλλά ας όψεται εκείνη η άτιμη ίωση που μας είχε κρεβατώσει...

[pinball_elf]

Μόλις τελείωσα το Ενδυμίων Σπρίνγκ του Μάθιου Σκέλτον.

Αν και δεν είναι καθαρά φαντασίας, παρέχει ένα μίγμα ιστορίας

και φαντασίας που δένουν πολύ ωραια μαζί.

 

Έχει σαν βασικό θέμα την ανακάλυψη της τυπογραφίας.

.

.

[Nihilio]

Τελείωσα το By the light of the moon του Koontz. Εύπεπτο αλλά απογοητευτικό με άνευρη και μάλλον προβλέψιμη πλοκή.

 

Και το Ματωμένο Φεγγάρι (Μοοndance) του Somptow που ήταν ένα λυκανθρωπικό έπος που με απορρόφησε μέσα του. Προτείνεται ανεπιφύλακτα.

[tetartos]

Y: The Last Man είναι ένα κόμικ από τους Brian K. Vaughan (writer) και Pia Guerra (penciler) και την DC/Vertigo. Μιλάει για τις περιπέτειες του Yorick ενός 22χρονου, του μοναδικού άνδρα που επέζησε μιας επιδημίας, η οποία μυστηριωδώς οδήγησε ταυτόχρονα σε θάνατο όλα τα αρσενικά θηλαστικά στη Γη. Ολοκληρώθηκε σε 30 τεύχη και ήταν πάρα πολύ ευχάριστο ανάγνωσμα, αλλά και πολύ σοβαρό ως προς τις φιλοσοφικές του προεκτάσεις.

[Electroscribe]

Ολοκληρώθηκε σε 30 τεύχη και ήταν πάρα πολύ ευχάριστο ανάγνωσμα, αλλά και πολύ σοβαρό ως προς τις φιλοσοφικές του προεκτάσεις.

 

Τυπογραφικό υποθέτω: τα τεύχη ήταν 60

[tetartos]

Τυπογραφικό υποθέτω: τα τεύχη ήταν 60

Πράγματι! Προφανώς τα διάβαζα με τόση ευχαρίστηση που μου φάνηκαν λίγα!

[Redrick]

20 μέρες διακοπές και μπόλικο διάβασμα.

 

Η «φωλιά της γάτας» και το «σφαγείο νούμερο 5» του Βόνεγκατ. Με είχαν στοιχειώσει παλιότερα οι «σειρήνες του Τιτάνα», του ίδιου, τα υπόλοιπα έργα του όμως μου φαίνονται τουλάχιστον κουραστικά. Έχει μερικές καλές ιδέες πάντως. Έκδηλη η επιρροή του στον Τομ Ρόμπινς.

 

Γιατί πρέπει να διαβάζουμε τους κλασικούς; Διαβάστε τις πεθαμένες ψυχές του Γκόγκολ και θα καταλάβετε. Αριστούργημα!

 

Νόβα του Ντηλέινι: Μεγάλη ήττα. Χαμένος χρόνος. Διαστημική όπερα του κιλού. Αναγκαστικά το τελείωσα γιατί βρισκόμουν στους Λειψούς και δεν είχα άλλα βιβλία μαζί μου .

 

«Νέα παγκόσμια ιστορία της Ατιμίας» του Χιουζ, «συνέχεια» του αντίστοιχου έργου του Μπόρχες, από το 1934. Αναπόφευκτες οι συγκρίσεις με το δάσκαλο και προφανή τα συμπεράσματα: Δύσκολο να σταθείς στο ύψος ενός Κλασικού. Βρήκε μερικούς εξαίρετους «άτιμους», πάντως!

[Sileon]

Το λοιπόν, εν τη απουσία μου ολοκληρώθηκε και ο μεγάλος διαγωνισμός (ή ολοκληρώνεται, στα πεταχτα που έκανα μια σούμα απο τα ποστς μπερδεύτηκα). Η μόνη μου συμβολή, είναι η καλοκαιρινή αναγνωστική μου δραστηριότητα.

Οπότε, έχουμε και λέμε:

 

Τζον Λε Καρρέ - Ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλυ

Κίπλινγκ - Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς και άλλα διηγήματα

'' '' - Το ωραιότερο διήγημα του κόσμου και έξι Ινδικές ιστορίες

Έσσε - Κνουλπ

Έσσε - Ταξίδι στην Ανατολή

Έσσε - Πέτερ Καμέντσιντ

Έσσε - Γερτρούδη

Έσσε - Ροσάλντε

 

Το τελευταίο είναι στα τελειώματα.

Edited August 27, 2008 by Sileon

[Darkchilde]

Αν και διακοπές δεν είχα και πολύ χρόνο για διάβασμα αλλά κατάφερα να διαβάσω 2 βιβλία (και ένα ξέχασα στο ξενοδοχείο στην Αβάνα)... Διάβασα τα:

 

Guards, Guards! του Terry Pratchett

και

The Murder at the Vicarage της Agatha Christie που είναι και το πρώτο με την Miss Marple.

 

Tώρα διαβάζω Μαθηματικά... Limits, Differentiation, Integration και Taylor Polynomials...

[D'Ailleurs]

Lee Child - Κλοιός θανάτου

Ακολουθώντας μια αμυδρή ανάμνηση ενός ονόματος από το εξώφυλλο ενός παλιού δίσκου, νωρίς ένα πρωί ο Τζακ Ρίτσερ πηδάει από ένα υπεραστικό λεωφορείο στη μέση του πουθενά και περπατάει είκοσι δύο χιλιόμετρα μέσα στη βροχή σ'έναν άδειο επαρχιακό δρόμο. Όμως μόλις φτάνει στη μικρή πόλη Μάργκρεϊβ της Τζόρτζια, συλλαμβάνεται και ρίχνεται στη φυλακή. Καθώς είναι ο μοναδικός ξένος στην πόλη, ο πρώτος φόνος στην περιοχή ύστερα από τριάντα χρόνια αποδίδεται σ'αυτόν.

 

Αλλά ο Ρίτσερ δεν είναι ένας τυχαίος περιπλανώμενος. Μεγαλωμένος σε οικογένεια στρατιωτικών, είναι ένας σκληρός πρώην αστυνομικός του στρατού, εκπαιδευμένος να σκέφτεται γρήγορα και να ενεργεί ακόμη γρηγορότερα. Καθώς τα βρόμικα μυστικά μιας αμείλικτης συνωμοσίας αρχίζουν να διαρρέουν και τα πτώματα πληθαίνουν, γίνεται εμφανές ότι στο πρόσωπο του Τζάκ Ρίτσερ διάλεξαν λάθος άνθρωπο για εξιλαστήριο θύμα.

 

Γεμάτο δράση, γρήγορο και προκλητικό, το ΚΛΟΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ είναι ένα συγκλονιστικό αστυνομικό θρίλερ γραμμένο από έναν έξοχο, νέο και ταλαντούχο Βρετανό συγγραφέα. Προκαλεί το ένα άγριο και βίαιο σοκ μετά το άλλο, αλλά αφηγείται επίσης και μια συγκινητική ερωτική ιστορία διανθισμένη με χιούμορ. Οι χαρακτήρες του είναι ασυνήθιστα καλοπλασμένοι και πιστευτοί, ιδιαίτερα ο Τζακ Ρίτσερ, ο οποίος, με ον τραχύ ατομισμό του και την οξύτατη ευφυΐα του, αποτελεί πραγματικά έναν ήρωα του καιρού μας.

 

----------

 

James Ellroy - Η Μαυρη Ντάλια

τις 15 Ιανουαρίου του 1947, σε μια αλάνα του Λος Άντζελες ανακαλύπτεται το γυμνό και τεμαχισμένο πτώμα μιας όμορφης 23χρονης κοπέλας, της Μπέτυ Σορτ, με το παρατσούκλι η " Μαύρη Ντάλια ", από τη συνήθειά της να ντύνεται στα μαύρα. Ο φόνος της προκαλεί ένα από τα μεγαλύτερα ανθρωποκυνηγητά στην ιστορία της Καλιφόρνιας.

Στην έρευνα συμμετέχουν δύο αστυνομικοί πρώην μποξέρ : ο Μπάκυ Μπλάιχερτ και ο Λη Μπλανσάρ, συνάδελφοι, φίλοι και αντίπαλοι στον έρωτα με την ίδια γυναίκα. Και οι δύο αποκτούν μια εμμονή με την Ντάλια - οδηγημένοι από σκοτεινές ανάγκες να μάθουν το καθετί για τη ζωή της, να συλλάβουν τον διεστραμμένο δολοφόνο της, να κατακτήσουν τη γυναίκα ακόμα και στο θάνατό της. Η αναζήτησή τους θα τους οδηγήσει σ' ένα κολασμένο ταξίδι στο μεταπολεμικό Χόλλυγουντ, στην καρδιά της ταραχώδους ζωής του πεθαμένου κοριτσιού, πέρα από τα όρια της δικιάς τους ψυχής - σε μια περιοχή απόλυτης τρέλας.

 

Σαράντα χρόνια αργότερα, Ο Τζέημς Ελλρόυ ενδιαφέρεται για την περίπτωση της Μπέττυ Σορτ και δίνει μία μυθιστορηματική λύση που την αφιερώνει στην ίδια του τη μητέρα, η οποία δολοφονήθηκε στις 2 Ιουνίου του 1958.

Στη νέα του κατάδυση στην κόλαση του Λος Άντζελες, ο Ελλρόυ εξορκίζει το ίδιο του το παρελθόν και μας δίνει το πιο ισχυρό του μυθιστόρημα. Το βιβλίο αυτό τον καθιέρωσε ως έναν από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του σύγχρονου μαύρου μυθιστορήματος. Κατά πολλούς η Μαύρη Ντάλια υπήρξε το σημαντικότερο " νουάρ " μυθιστόρημα της δεκαετίας του '80.

 

-------------------

Φίλιπ Ντικ - Ubik

 

O Φίλιπ Ντικ, τον οποίο ο κριτικός Φρέντρικ Τζέιμσον έχει αποκαλέσει «Σέξπιρ του βιβλίου επιστημονικής φαντασίας», δεν χρειάζεται συστάσεις. Aυτή η μεταφυσική κωμωδία θανάτου και σωτηρίας της ψυχής, ψευδαίσθησης και πραγματικότητας, με ευθείες αναφορές στον κόσμο των Ιδεών του Πλάτωνα, αποτελεί ένα από τα διεθνώς αναγνωρισμένα αριστουργήματα της επιστημονικής φαντασίας.

 

Σ’ έναν τραγελαφικό κόσμο τρελής εκμετάλλευσης (όπου κάθε φορά που ανοίγεις την πόρτα του διαμερίσματός σου ή την πόρτα του ψυγείου σου χρειάζεται να ρίχνεις το σχετικό κέρμα…!), άγριας βιοτεχνολογίας, που επιτρέπει να διατηρούνται οι εγκέφαλοι των πεθαμένων σε ειδικούς ψυκτικούς θαλάμους ως «μισοζωντανοί» (ώστε οι ζώντες συγγενείς τους να συζητάνε μαζί τους ακόμα και τη διαχείριση των οικονομικών τους…!), αστραπιαίων ταξιδιών στο διάστημα και πλήθος μεταλλαγμένων ανθρώπων, η σωτηρία της ψυχής επέρχεται μέσα από μία και μόνη δυνατότητα: συσκευασμένη σε μορφή θαυματουργού σπρέι που θεραπεύει τα πάντα, ακόμα και τον θάνατο!

[helena]

ρεχεντα ή η γυναικα του δικαστη. βαρια ισπανικη λογοτεχνια χωρις ιχνος φαντασιας δρασης και σασπενς. δυο τομοι για καθως πρεπει γυναικα που φοβαται να απατησει τον αντρα της αλλα αφου δεν υπηρχε τιποτα καλυτερο...

[kitsos]

Μύθοι, θρύλοι, τέρατα, θηρία, πλάσματα που γέννιουνται από τη φαντασία σε μια και μόνο στιγμή και στο πέρασμα τους κατατροπώνουν ολόκληρους στρατούς.

 

Κάστρα, μάγισσες, παραστρατισμένοι ιππότες, αποκρουστικοί καμπούρηδες και κουρασμένοι βασιλιάδες.

 

Αίμα, φρίκη, απόγνωση, απελπισία, προδοσία, πρωτόγνωροι κίνδυνοι που δεν χωράει ο νους του ανθρώπου.

 

Απώλεια, αφοσίωση, αναζήτηση. Λεπτές ισορροπίες μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.

 

Ο μικρός Ντέηβιντ θα έρθει σε μία κατά μέτωπο σύγκρουση με τους χειρότερους φόβους του.

 

Θα τα καταφέρει;

 

 

 

Η απάντηση, μαζί με μεγάλες δόσεις αίματος και αγωνίας, στο Βιβλίο των χαμένων πραγμάτων του Τζον Κόνολι.

 

Αξίζει τον κόπο την απόλαυση.

Edited September 3, 2008 by kitsos

[Sileon]

Τελείωσα ένα βιβλίο απο τις εκδόσεις Μεταίχμιο με δύο διηγήματα του Τόμας Μαν. Ο μικρός Κύριος Φριντερμαν και Αφεντικό και σκύλος.

Το πρώτο, ένα όμορφο και μικρό διήγημα, γλυκόπικρο σε ύφος με όμορφες περιγραφές, αποτελεί ένα παραμυθάκι για μεγάλους.

Το δεύτερο, μάλλον είναι μια σπουδή στο ύφος που έκανε γνωστό τον μεγάλο Γερμανό συγγραφέα. Δηλαδή, μια καταπληκτική ικανότητα να περιγράφει τα πάντα. Το συγκεκριμένο κείμενο εξιστορεί με αριστοτεχνικό αλλά παράλληλα κουραστικό τρόπο, την σχέση ενός αφεντικού με τον σκύλο του. Μια, μάλλον αλλαζονική - όχι χωρίς λόγο, βέβαια, αφού ειναι μεγάλος καλλιτέχνης του λόγου-- στάση του συγραφέα, έχει σαν αποτέλεσμα το διήγημα να είναι μια σχεδόν στείρα επίδειξη δύναμης των ικανοτήτων του.

Ξεκίνησα το Η Λώτε στην Βαιμάρη, του ιδίου. Ελάχιστες σελίδες έχω διαβάσει, αλλά ήδη νοιώθω να βρίσκομαι στα γνώριμα μονοπάτια που με οδηγούν τα βιβλία του κορυφαίου Γερμανού -και το πιστεύω απόλυτα- συγγραφέα.

[Sileon]

...

Φίλιπ Ντικ - Ubik

...

 

Μα, γιατί σπας το τόσο εντυπωσιακό σου σερί Αστυνομικών βιβλίων?!?!

Κρίμα!

[Naroualis]

Είχα την εντύπωση ότι είχα γράψει εδώ, αλλά όπως και πέρσι, ( ) ξέχασα να καταθέσω την ανταπόκρισή μου...

 

Λοιπόν, στις διακοπές διάβασα το Χαμένο Στραντιβάριους (γοτθικός τρόμος, από κάποιον κ. Φώκνερ -όχι τον γνωστό-), το Ιμπέριουμ του Μιχάλη Σπέγγου, το οποίο και ευχαριστήθηκα περισσότερα απ' όσο περίμενα, και το Goblin Quest, του Jack Hines, με ήρωα ένα κακόμοιρο μυωπικό γκόμπλιν που το αιχμαλωτίζει ένα κλασικό κουέστ πάρτυ και τον οδηγούν μέσα από περιπέτειες πολύ αρπιτζοειδείς προς το λημέρι ενός δράκου.

 

Συνεχίζω, αργά-αργά για να μην τελειώσει αμέσως, το The Last Wish, του Αντρέι Σαπκόφσκι, με υπότιτλο Introducing The Witcher. Το πρώτο διήγημα με τη Στρζίγκα ήταν πολύ καλό.

[D'Ailleurs]

Μα, γιατί σπας το τόσο εντυπωσιακό σου σερί Αστυνομικών βιβλίων?!?!

Κρίμα!

 

φίλε πρίν απο όλα αυτά διάβασα το "Η μεγάλη κάψα" του Γουϊλιαμ Μακγκίβερν που κάνει για δέκα αστυνομικά μαζί...επιπλέον το βιβλίο του Ντίκ δεν το έχω ξεκινήσει ακόμα οπότε μπορώ πάντα να αλλάξω την σειρά!

[tetartos]

Τέλειωσα το πρώτο βιβλίο του Αίματος του Μπάρκερ. Ξέρω, είμαι πίσω...

 

Τέλειωσα όμως και ένα μεγάααλο μη-σουφουφου βιβλίο που λέγεται "The mummy on the dining room table" (ναι, καλά διαβάσατε, μούμια-τραπέζι) που, παρά τον φου τίτλο του, είναι συλλογή από τα πιο παράξενα περιστατικά που είχαν τριάντα διάσημοι ψυχοθεραπευτές της εποχής μας. Ναι, μια οικογένεια το έκανε αυτό, για να μη λείπει η μαμά από το οικογενειακό γεύμα...

[jokey]

φίλε πρίν απο όλα αυτά διάβασα το "Η μεγάλη κάψα" του Γουϊλιαμ Μακγκίβερν που κάνει για δέκα αστυνομικά μαζί...επιπλέον το βιβλίο του Ντίκ δεν το έχω ξεκινήσει ακόμα οπότε μπορώ πάντα να αλλάξω την σειρά!

 

Δηλαδή είναι καλό? Να το πάρω? Το προτείνεις? Αξίζει τον κόπο?

 

Και για να είμαι και εντός θέματος (όχι πολύ εντός), από την 1η Ιουλίου και μετά δεν έχω πιάσει λογοτεχνικό βιβλίο στα χέρια μου.

[D'Ailleurs]

Δηλαδή είναι καλό? Να το πάρω? Το προτείνεις? Αξίζει τον κόπο?

 

Και για να είμαι και εντός θέματος (όχι πολύ εντός), από την 1η Ιουλίου και μετά δεν έχω πιάσει λογοτεχνικό βιβλίο στα χέρια μου.

 

για ποιό βιβλίο λες; Για το "Η μεγάλη κάψα"; Αν σου αρέσουν οι σκληροί μπάτσοι που μιλάνε σλάνγκ και το φτηνό μελόδραμα τότε να το διαβάσεις. Αμα θέλεις βαθυστόχαστες παραγράφους για το μέλλον της γής, την αιώνιότητα και το άπειρο διάστημα διάβασε κάτι αλλο.

Αλλα σε προειδόποιω. Το βιβλίο είναι μόνο για σκληρούς τύπους.