Τι διαβάζετε;

[Darkchilde]

World War Z - Max Brooks

 

Στις πρώτες σελίδες είμαι, αλλά φαίνεται αρκετά καλό.

[synodoiporos]

Χρήστου Χρυσόπουλου, "Η Λονδρέζικη μέρα της Λώρας Τζάκσον". Για οποιον ασχολείται με την ποίηση νομίζω είναι must.

 

 

Ναι, το ξεφύλλισα κι εγώ σε ένα βιβλιοπωλείο και μου τράβηξε ιδιαίτερα την προσοχή. Την αναφορά του Arachnida την εκλαμβάνω σαν ένα ακόμη θετικό στοιχείο. Μάλλον θα το προμηθευτώ σε λίγες μέρες. (Θα μπορούσες να πεις περισσότερα, Arachnida ; )

 

Τελείωσα το ''Κουτί σε Σχήμα Καρδιάς'' του John Hill. Πολύ καλό σε όποιον αρέσει ο τρόμος. Μου έκανε εντύπωση η εμβάθυνση στον χαρακτήρα του κεντρικού ήρωα και η περιγραφή ορισμένων εξωπραγματικών καταστάσεων που γίνεται με μία περιγραφική ακρίβεια κι έμπνευση που σε κάνει να πιστέψεις στην.. ''πραγματικότητά τους''.

 

Συνεχίζω προς το παρόν με μερικά που προμηθεύτηκα στην εκποίηση, πριν προχωρήσω με κάποιο άλλο.

Edited January 30, 2009 by synodoiporos

[Δημήτρης]

World War Z - Max Brooks

 

Στις πρώτες σελίδες είμαι, αλλά φαίνεται αρκετά καλό.

 

Μα καλά, πως βρίσκεις τον χρόνο εσύ και μερικοί άλλοι να τα κάνετε όλα αυτά τα πράγματα; Να σερφάρετε, να διαβάζετε και να ασχολείστε και με τις δουλειές της καθημερινότητας. Τι να πω δεν ξέρω, respect είναι η μόνη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό. Ξεκινάω το Ιστορίες από Παράξενους Κόσμους, ν. 1 στη σειρά της Ωρόρα.

[Darkchilde]

Δημήτρη όταν έχεις όρεξη και θέλεις κάτι, θα βρείς τον χρόνο να το κάνεις. Προσωπικά τον τελευταίο καιρό, περισσότερο διαβάζω & βλέπω το βράδυ μετά τις 9, μιας και έχω και άλλο διάβασμα για Ανοικτό Πανεπιστήμιο και Ιαπωνικά.

[Δημήτρης]

Δημήτρη όταν έχεις όρεξη και θέλεις κάτι, θα βρείς τον χρόνο να το κάνεις. Προσωπικά τον τελευταίο καιρό, περισσότερο διαβάζω & βλέπω το βράδυ μετά τις 9, μιας και έχω και άλλο διάβασμα για Ανοικτό Πανεπιστήμιο και Ιαπωνικά.

 

Καλά λες, με μεράκι και όρεξη όλα γίνονται. ok, cheers

[D'Ailleurs]

John Le Carre - Το τραγούδι της ιεραποστολής Ο Μπρούνο Σαλβαντόρ είναι ο νόθος γιος ενός Ιρλανδού καθολικού ιεραπόστολου και μιας Κονγκολέζας. Μεγάλωσε σε μια ιεραποστολή του Ανατολικού Κονγκό. Ύστερα μεταφέρθηκε σ' ένα ίδρυμα για τα κρυφά τέκνα της Ρώμης. Και θα'μενε για πάντα ανεπιθύμητος παρίας, αν η μεικτή καταγωγή του δεν του έδινε το χάρισμα να γλιστρά με απίστευτη άνεση από γλώσσα σε γλώσσα.

 

Σήμερα είναι ένας διερμηνέας πρώτης κλάσεως, περιζήτητος από τις μεγαλύτερες εταιρείες του Σίτι, από νοσοκομεία, δικαστήρια, ενίοτε - και αναπόφευκτα-κι από τις μυστικές υπηρεσίες του Στέμματος. Η επιτυχία του τον κάνει ανεκτό ακόμη και από την αριστοκρατική και κατάλευκη οικογένεια της συζύγου του Πενέλοπι, ανερχόμενης δημοσιογράφου των ταμπλόιντ.

 

Ο Σάλβο, όπως τον φωνάζουν όλοι, δείχνει απόλυτα αφομοιωμένος στην κοινωνία όπου ζει. Η πρώτη ρωγμή σ' αυτή τη βεβαιότητα θα είναι ένας καινούριος, παράφορος έρωτας που μπαίνει στη ζωή του. Η δεύτερη, το τηλεφώνημα που τον στέλνει επειγόντως σε ένα ανώνυμο νησί στη Βόρεια Θάλασσα, για να διερμηνεύσει σε μια άκρως μυστική διάσκεψη ανάμεσα σε Δυτικούς επενδυτές και πολέμαρχους του Ανατολικού Κονγκό.

 

Ο αμετανόητα αθώος, ιδεαλιστής Σάλβο πιστεύει ότι στη διάσκεψη οι δυο κόσμοι θα προσπαθήσουν να συνεννοηθούν κι ο ίδιος μπορεί να γίνει η γέφυρα ανάμεσά τους. Αλλά θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια πολύ διαφορετική, βρόμικη πραγματικότητα, που τον συγκλονίζει. Και αναπάντεχα, αφυπνίζει την αφρικανική του συνείδηση.

[kitsos]

Διαβάζω ένα υπέροχο βιβλίο, με καταπληκτική εικονογράφηση. Λέγεται Έξω από τη Γκρίζα Χώρα και το έχει γράψει ο Δημήτρης Βανέλης. Συστείνεται ανεπιφύλακτα τόσο στη νεαρή δεσποινίδα και στο νεαρό κύριο του κυρίου Κίτσου, όσο και στην Νίενορ και το Ντέιν. Για την Αρτεμούλα δεν μιλάω, υποθέτω ότι το έχει ήδη στη βιβλιοθήκη της...

 

Μια περιληψούλα: Δυο Ξωτικά της Γκρίζας Χώρας όπου τα πάντα είναι άρρωστα, βρώμικα και γκρίζα, αποφασίζουν να την εγκαταλέιψουν ψάχνωντας να βρούν τα Χρώματα και τη Μουσική, ώστε να φτιάξουν δώρα που θα τα χαρίσουν το ένα στο άλλο.

 

Είναι σκληρότερο απ' όσο ακούγεται και πολύ μαγικότερο απ' όσο δείχνει. Το διαβάζω αργά, για να μην τελειώσει...

 

Η νεαρή δεσποινίδα καθώς και ο νεαρός κύριος σας ευχαριστούν ιδιαιτέρως και ελπίζουν κάποια μέρα να ανταποδώσουν.

[Oberon]

Θα το πάρω σίγουρα τότε, Ευθυμία, αφού το συστήνεις προσωπικά και για μένα. Σίγουρα και το όνομα του Δημήτρη Βανέλλη είναι εγγύηση!

[Naroualis]

Είναι ειλικρινά από τα ωραιότερα παραμύθια που έχω διαβάσει. Σέβεται το παιδί, γιατί δεν το αντιμετωπίζει σαν άνθρωπο μειωμένης αντίληψης και τον ενήλικα γιατί του κλείνει το μάτι με την ωριμότητά του. Μόλις το τελειώσα και στεναχωριέμαι γι' αυτό. Ευτυχως θα μπορέσω να το ξαναδιαβάσω όποτε μου κάνει κέφι.

[D'Ailleurs]

Τάσος Αθανασιάδης - Οι φρουροί της Αχαϊας

"Οι φρουροί της Αχαΐας" εξελίσσονται στην περιοχή της Αχαΐας, με επίκεντρο δράσης τους την Πάτρα και το Αίγιο την εποχή της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Διάλεξα την Αχαΐα -από τις πιο ανεπτυγμένες κοινωνικά και πολιτιστικά περιοχές της Ελλάδας- για τα διονυσιακά τοπία της, το πλούσιο ιστορικό παρελθόν της, τη γραφική ρυμοτομία της, τη διάχυτη λαγνείας της, χαρίσματα που εμπνέουν στον μυθιστοριογράφο έναν ενδιαφέροντα σε πλοκή ιστό. Σ' αυτόν τον ιστό εμπλέκονται πρόσωπα απ' όλες τις γενεές και τις κοινωνικές τάξεις: βιομήχανοι, εισοδηματίες, πολιτευτές, επαγγελματίες, γυναίκες φιλήδονες, πανεπιστημιακοί καθηγητές, φοιτητές, κληρικοί, τύποι του υποκόσμου, κοσμικοί, άνθρωποι της πιάτσας, κινημένοι στην καθημερινή τους συμπλοκή από λογής συμφέροντα. Κορυφαίο γεγονός είναι η διαμάχη δύο οικογενειών, γύρω από τις οποίες υφαίνεται μια διελκυστίνδα από δραματικές φάσεις επιβολής και υποταγής με καταστροφική κατάληξη. Τάσος Αθανασιάδης Το μυθιστόρημα "Οι φρουροί της Αχαΐας", που δημοσιεύθηκε πρώτη φορά το 1975, τιμήθηκε με το βραβείο πεζογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών.

[Παρατηρητής]

Λοιπόν έχουμε και λέμε:

 

Διάβασα την Νύχτα της Λευκής Παπαρούνας του Κώστα Μίσσιου και μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις, τόσο το όλο περιεχόμενο όσο και οι ιστορίες μεμονομένες. Κάποιες μου άρεσαν περισσότερο κάποιες λιγότερο. Προβλέψιμο βέβαια το τέλος αλλά εντάξει, δεν περίμενα και κάτι το διαφορετικό. Το βιβλίο είναι ένα δυναμικό καλωσόρισμα ενός νέου Έλληνα συγγραφέα στην υποανάπτυχτη λογοτεχνική μας σκηνή.

Και για ακόμα μια φορά θα τονίσω το μεγάλο ατού του συγγραφέα. Την ατμόσφαιρα.

 

 

Διάβασα το Βασίλειο της Αράχνης ΙΙ του Γιάννη Πλιώτα. Αυτό δεν ήταν βιβλίο. Το πανηγύρι του Αι-Γιαννιού ήταν! Αλλού είχαμε μείνει (όσοι διαβάσαμε το πρώτο) αλλού ξεκινάμε. Ένα παραμύθι που χωρίζεται κι αυτό σταδιακά καταλαμβάνει τις πρώτες 55 σελίδες. Το τελειώνω και επιτέλους φτάνω εκεί που είχα μείνει τελευταία φορά. Ούτε μου εξηγείται ποιος ήταν ο γέρος με τα κόκκινα-απομηχανής θεός από το τέλος του πρώτου βιβλίου, οι ήρωες μοιάζουν εντελώς εξαφανισμένοι από την ιστορία, ενώ άλλες 50 και βάλε σελίδες να περιγράφουν έναν πύργο που πρόκειται να πολιορκηθεί. Υπομονή, υπομονή (ναι, έγινα κι εγώ ένα με τους πολιορκημένους κάποια στιγμή), άντε και η ιστορία παίρνει μπρος. Αλλά να που κολλά και πάλι...Ένα κάρο σελίδες ξανά για να μας εξηγήσει η Νάιλο το τι συνέβη (και δεν καταλάβαμε) στο προηγούμενο βιβλίο. Εγώ πάντως και πάλι έμεινα με την απορία.

Μετά ξεκινά και εκείνο το πανηγύρι με τους σκελετούς, ακολουθούν δύο, τρία ξέμπαρκα, πολυσέλιδα παραμύθια και ΤΟΥ ΜΠΙ ΚΟΝΤΙΝΙΟΥ...

Γενικά διάβασα ένα κακό μυθιστόρημα όπως και ένα κακό μυθιστόρημα φαντασίας. Το πρώτο μερος ήταν καλύτερο. Ο συγγραφέας έχει τρομερή γραφή και το γνωρίζει αλλά μου έδωσε την εντύπωση ότι δεν ξέρει να στήνει μια ιστορία (έστω φαντασίας). Συμβουλή μου να καταπιαστεί με ένα ιστορικό γεγονός που του αρέσει και να γράψει ιστορικό μυθιστόρημα. Έχω την εντύπωση ότι εκεί θα διαβάσουμε αριστουργήματα.

 

 

Διάβασα και το Ο Κλέφτης του Πάντοτε του Clive Barker. Όμορφο, γλυκό και φιλοσοφημένο ως σύλληψη. Το σπίτι των Γιορτών καθώς και οι τέσσερις υπηρέτες του Εώνα ήταν ωραίες εμπνεύσεις. Το τέλος ήταν κάπως ...εύκολο και ευνοικό αλλά Barker είναι αυτός! Γενικά υπέροχο.

 

Τώρα διαβάζω το καινούργιο του Μποζινάκη κι το παλιό της Μπαχά (ε πως τα λέω!).

[Cassandra Gotha]

Εγώ διαβάζω το πρώτο βιβλίο του Βασιλείου της Αράχνης. Μου αρέσει η ιδέα του βασιλείου που δεν λέγεται τυχαία έτσι, μου άρεσε πολύ το πρώτο κεφάλαιο, αλλά μετά...κάπου μου το χαλάει ο κύριος Πλιώτας. Χρησιμοποιεί μια παράλληλη πλοκή, με τρόπο που δεν την ελέγχει απ΄πολυτα. Είναι δύσκολο αυτό το είδος αφήγησης και εδώ δεν γίνεται καλά. Με μπερδεύει.

 

Αλλά θα το διαβάσω όλο και όταν έχω πιο ολοκληρωμένη άποψη θα ξαναγράψω! Πάντως, θέλω να πω, ότι αγόρασα το βιβλίο γιατί μου αρέσει η φαντασία του συγγραφέα και η γλώσσα του, ο τρόπος που γράφει. Σ' αυτό, δεν με απογοήτευσε!

[Eric Draven]

Ξεκίνησα το ΤΕΝΓΚΟΥ του Γραχαμ Μαστερτον.

Κινέζος δαίμονας αυτή τη φορά, αν και εγώ περιμένω τη δήλωση που είχε κάνει ότι θα γράψει ένα βιβλίο για ένα Ελληνα αρχαίο δαίμονα.

 

[Παρατηρητής]

Ξεκίνησα το ΤΕΝΓΚΟΥ του Γραχαμ Μαστερτον.

Κινέζος δαίμονας

αυτή τη φορά, αν και εγώ περιμένω τη δήλωση που είχε κάνει ότι θα γράψει ένα βιβλίο για ένα Ελληνα αρχαίο δαίμονα.

 

 

 

Ιαπωνικός!

[Eric Draven]

Ιαπωνικός!

 

Α,ναι. Μα συνεχεια να τους μπερδεύω, τι πραμα ειν'αυτό..

[Naroualis]

Τελείωσα από τις ανθολογίες της Ωρόρα, το 47, Ιστορίες με φαντάσματα και το 58, Ιστορίες με λυκάνθρωπους/2. Ενδιαφέροντα όπως πάντα, αλλά ενώ τα φαντάσματα ήταν όλα λιγο πολύ αναμενόμενα, στους λυκάνθρωπους βρήκα ένα διαμαντάκι του Πουλ Άντερσον με τίτλο Επιχείρηση Αφρίτ, το οπίο μου τίναξε τα μυαλά στο αέρα σε διάφορα επίπεδα, στην πρωτοτυπία, το χιούμορ, το μπλέξιμο μεταξύ εναλλακτικής ιστορίας, μαγείας και τεχνολογίας και το αναπάντεχο τέλος...

Edited February 5, 2009 by Naroualis

[Nihilio]

Graham Masterton - Αυτοί που ποτέ δεν κοιμούνται (πόσο καλύτερος ο τίτλος από το πρωτότυπο: "The Sleepless")

[Mort13]

Immortality, Inc του Robert Sheckley

 

O Sheckley ήταν ένας από τους καλύτερους χιουμορίστες της ΕΦ, ιδιαίτερα στη μορφή του διηγήματος. Αυτό είναι το πρώτο του μυθιστόρημα. Ένας άνθρωπος μεταφέρεται στο μέλλον για διαφημιστικούς λόγους τη στιγμή που πεθαίνει σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Στο μέλλον έχει να αντιμετωπίσει μια κοινωνία όπου η ζωή μετά θάνατον έχει αποδειχτεί επιστημονικά και πολλοί άνθρωποι αλλάζουν σώματα σαν πουκάμισα και υπάρχουν ειδικοί θάλαμοι αυτοκτονίας για όσους έχουν βαρεθεί την υλική ζωή και θέλουν να δοκιμάσουν το υπερπέραν.

[kitsos]

Immortality, Inc του Robert Sheckley

 

O Sheckley ήταν ένας από τους καλύτερους χιουμορίστες της ΕΦ, ιδιαίτερα στη μορφή του διηγήματος. Αυτό είναι το πρώτο του μυθιστόρημα. Ένας άνθρωπος μεταφέρεται στο μέλλον για διαφημιστικούς λόγους τη στιγμή που πεθαίνει σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Στο μέλλον έχει να αντιμετωπίσει μια κοινωνία όπου η ζωή μετά θάνατον έχει αποδειχτεί επιστημονικά και πολλοί άνθρωποι αλλάζουν σώματα σαν πουκάμισα και υπάρχουν ειδικοί θάλαμοι αυτοκτονίας για όσους έχουν βαρεθεί την υλική ζωή και θέλουν να δοκιμάσουν το υπερπέραν.

 

Ακούγεται πάρα μα πάρα πολύ ενδιαφέρον, αν είναι και καλογραμμένο τότε το τσίμπησα.

[Sileon]

Τελείωσα το The Sword of the lictor καθώς και το The Citadel of the Autarch, ολοκληρώνοντας έτσι την τετραλογία του The Book of the New Sun, του Gene Wolfe. Ένα καθηλωτικό, γοητευτικό, διαφορετικό και περίτεχνα γραμμένο,αλλά, σαφώς απαιτητικό, ανάγνωσμα.

Συνεχίζω με το The Urth of the New Sun, που αποτελεί συνέχεια της ιστορίας. Μαγεία, μαγεία ο τύπος..

Edited February 6, 2009 by Sileon

[Sileon]

...

2. Η Πανδώρα στο Κονγκό - Pinol (426 σελ)

...

 

 

6. Η Πανδώρα στο Κονγκό - Albert Sanchez Pinol (p. 426)

 

Mariposa, Melkiades

 

Διαβάσατε Pinol και δεν λέτε τίποτα!

Πτου σας!

 

Νομίζω πως το συγκεκριμένο είναι ελαφρώς κατώτερο του προηγούμενο και επαναλήψιμο, αλλά και πάλι δυνατό και φρέσκο.

Για λέγετε, το λοιπόν!

Edited February 6, 2009 by Sileon

[mariposa]

Το προηγούμενο δεν το έχω διαβάσει για να κρίνω. Το συγκεκριμένο έχει ενδιαφέρουσα ιστορία και γραφή. Στην μέση κάπου λίγο κάνει μια κοιλιά αλλά έχει ανατρεπτικό τέλος. Δεν μπορώ να πω περισσότερα γιατί θα αποκαλύψω στοιχεία.

Γενική εντύπωση πάντως θετική.

[Naroualis]

Lyn Hamilton, Οι Φόνοι του Σιμπαλμπά. Αστυνομικό που ρέπει προς το άρλεκιν χωρίς το σεξ. Θα ήταν διασκεδαστικό αν ήμουν στην παραλία και δεν είχα τίποτε άλλο να διαβάσω.

[kitsos]

Lyn Hamilton, Οι Φόνοι του Σιμπαλμπά. Αστυνομικό που ρέπει προς το άρλεκιν χωρίς το σεξ. Θα ήταν διασκεδαστικό αν ήμουν στην παραλία και δεν είχα τίποτε άλλο να διαβάσω.

Σταμάτα το τώρα και βάλτο στην άκρη για το καλοκαίρι εκτός κι αν θες να σου γράψω εγώ ένα άρλεκιν για την παραλία. Είμαι πολύ καλός στο είδος ξέρεις. Έχω εξειδίκευση στα pulp. Και επειδή ξέρω πως σε μισή ώρα θα το έχεις τελειώσει θα σου γράψω μαζί κι ένα γουέστερν. Όταν το τελειώσεις κι αυτό εεε… ρίξε και καμιά βουτιά.

 

Το γουέστερν είναι δώρο (δηλαδή τζάμπα).

[Naroualis]

Τώρα το λες, τώρα;!;!; Το έχω ήδη τελειώσει! Αμάν, βρε παλικάρι μου, τις πιο ωραίες ιδέες τις αφήνεις για όταν δεν είναι χρήσιμες πια...