mman Posted May 20, 2009 Share Posted May 20, 2009 Καλά, είμαι ο απόλυτος γκαντέμης. Το Σάββατο που ήμουν Αθήνα κάναν απεργία οι εφ/πώλες και τώρα που είμαι Ηράκλειο ήρθε σκέτη η εφημερίδα! Υποκλίνομαι! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted May 22, 2009 Share Posted May 22, 2009 Βρε μιστηκερ,μήπως σε έχει βαπτίσει ο επίτιμος; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mistseeker Posted May 22, 2009 Share Posted May 22, 2009 ...Άσε με Χείρωνα, άσε με! (Κι εσύ Μανωλιό, μη γελάς ) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
PiKei Posted May 23, 2009 Share Posted May 23, 2009 @ mstseeker: Έχω ένα τεύχος παραπάνω και το αποχωρίζομαι αν το θες πολύ, αλλά όπως καταλαβαίνεις θα σου κοστίσει κάπως αρμυρούτσικα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted May 23, 2009 Share Posted May 23, 2009 «Ευχάριστη Συντροφιά» του Σταμάτη Σταματόπουλου. Τεύχος #456, 23 Μαΐου 2009. Δεν ξέρω πόσο χρονών είναι ο Σταμάτης Σταματόπουλος, δεν θα ήθελα βέβαια με τίποτα να τον αποθαρρύνω να γράφει. Μια νέα ελληνική πένα επιστημονικής φαντασίας είναι πάντα ελπιδοφόρα. Δείχνει να έχει ακόμα μπόλικο χώρο να εξελιχθεί. Ξεκινάει με μια αποδεκτή, αν και όχι πρωτότυπη ιδέα, η οποία θα κριθεί μόνο στην τελική πράξη. Και εκεί, στην τελική πράξη είναι που πέφτει λειψός. Αλλάζει οπτική, όχι καταδικαστέο, αλλά…δεν αλλάζει τουλάχιστο «γλώσσα». Όπως και στο προηγούμενο του διήγημα («Το Σπάνιο Φαινόμενο» Τεύχος 450) οι εξωγήινοι του αποτυγχάνουν οικτρά στο να πείσουν. Ούτε στα πιο κάκιστα επεισόδια του Σταρ Τρεκ δεν ήταν τόσο…κακοί. Όλη η τελική πράξη, σαν ανατροπή της ιστορίας, όχι μόνο δεν μας κερδίζει αλλά της λείπει και η όποια τέχνη στην παράδοση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted May 23, 2009 Share Posted May 23, 2009 (edited) «Ευχάριστη Συντροφιά» του Σταμάτη Σταματόπουλου.Τεύχος #456, 23 Μαΐου 2009. Στα αρνητικά: Βρίσκω το γράψιμο αδύναμο -για να μην πω ανώριμο. Ίσως ακούγεται βαρύς σαν χαρακτηρισμός αλλά δεν σκοπεύω να μασήσω τα λόγια μου. Υπάρχουν πολλά σημεία -κάθε λίγες γραμμές- που χρήζουν βελτίωσης. Η ιδέα είναι απογοητευτικά πολυχρησιμοποιημένη και το κλείσιμο με την αλλαγή της οπτικής τουλάχιστον ανεπαρκές. Στα θετικά: Ο συγγραφέας, όπως και στο προηγούμενο διήγημά του, δείχνει να έχει δυνατότητες για πολύ περισσότερα σε όλους του τομείς. Και πραγματικά φαίνεται να προσπαθεί. Είμαι σίγουρος ότι, ειδικά στην περίπτωση που είναι μικρός στην ηλικία, μπορούμε να περιμένουμε εντυπωσιακή βελτίωση στο μέλλον. Edit: Υπάρχει ένα μάλλον ντροπιαστικό λάθος με το όνομα που κάποια στιγμή από Σταμάτης γίνεται Βαγγέλης και μετά από τρεις γραμμές πάλι Σταμάτης. Τέτοια λάθη είναι φυσικά ανθρώπινα, αλλά βγάζουν τόσο άσχημα το μάτι του αναγνώστη που θα έπρεπε να οπωσδήποτε να αποφεύγονται σε μια τέτοια δημοσίευση... Edited May 23, 2009 by mman Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted May 24, 2009 Share Posted May 24, 2009 Ξεκινάει με μια αποδεκτή, αν και όχι πρωτότυπη ιδέα, η οποία θα κριθεί μόνο στην τελική πράξη. Και εκεί, στην τελική πράξη είναι που πέφτει λειψός. Η ιδέα είναι απογοητευτικά πολυχρησιμοποιημένη και το κλείσιμο με την αλλαγή της οπτικής τουλάχιστον ανεπαρκές. Θα συμφωνήσω με τα παραπάνω και θα πω κιόλας ότι προς στιγμήν αναρωτήθηκα πώς μια τόσο κλισέ ιστορία, χωρίς το κάτι τι παραπάνω για αλατοπίπερο, βρήκε το δρόμο της για το '9'. Από την άλλη, σκέφτηκα μετά ότι εμείς που σχολιάζουμε είμαστε και λίγο Παλαιοί και τα έχουμε διαβάσει από ακόμη παλαιότερους συγγραφείς πριν από χρόνια. Δεδομένου ότι μεγάλο μέρος του αναγωνιστικού κοινού του '9' είναι οι φίλοι των κόμις, που είναι στην πλειοψηφία τους πολύ νεαροί σε ηλικία, και που δεν διαβάζουν τους παλιούς δεινόσαυρους, μπορεί πράγματι κάποιοι να τις βλέπουν για πρώτη φορά και να μην είναι τελικά τόσο κακό ν' ανακυκλώνονται οι παλιές ιδέες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted May 24, 2009 Share Posted May 24, 2009 OK, αυτό είναι επίσημο και επιβεβαιωμένο: Μετά το πολυπόθητο "χόντρεμα" του "9" στο παλιό του μέγεθος, η επιθυμητή έκταση των διηγημάτων είναι 3.500 - 4.000 λέξεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kitsos Posted May 25, 2009 Share Posted May 25, 2009 «Ευχάριστη Συντροφιά» του Σταμάτη Σταματόπουλου. Τεύχος #456, 23 Μαΐου 2009. Όπως ειπώθηκε χωλαίνει σε κάποια σημεία, είναι όμως μια όμορφη ιδέα και αρκετά ευχάριστο στην ανάγνωση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mistseeker Posted May 25, 2009 Share Posted May 25, 2009 Ενώ θα "έπρεπε" να με χαλάσει (για τους σωστούς λόγους που αναφέρουν οι προγράψαντες), ομολογώ ότι δε με χάλασε. Αν και όχι ιδιαίτερα καλά γραμμένο, λόγω σχετικά μικρού μεγέθους, δεν προλαβαίνει να γίνει βαρετό, και αν και το twist του είναι χιλιοειπωμένο, τουλάχιστον υπάρχει. Αν ο συγγραφέας το ρετουσάρει (=ξαναγράψει) μπορεί να γίνει πολύ καλύτερο. @Pikei: "Και που θα τα βρω εγώ τώρα, τριάντα αργύρια;" Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted May 30, 2009 Share Posted May 30, 2009 (edited) "Κανόνες και Κανονισμοί", Παναγιώτης Κούστας, τ. 457, Μετάφραση: Παναγιώτης Κούστας και Χέντβιγκ Καρακούδα Φάουλ κύριοι του "9"! Μας τάξατε PiKei στα περιεχόμενα και τον έχουμε διαβάσει! Σοβαρά πάντως, πρόκειται για τους Common Sensors, μια εξαιρετική "ε, επιτέλους ρε γαμώτο!" ιδέα της Χέντβιγκ (για την οποία σας τα πρήζω κατά καιρούς) από το βιβλίο του Παναγιώτη "Έξι Δισεκατομμύρια Τρόποι Ζωής" (Τρίτων, 2007). Και για μια καλή ευκαιρία για όσους δεν το έχουν διαβάσει, να πάρουν μια ανακουφιστική δόση αισιόδοξης (σπάνιο πια) Επιστημονικής Φαντασίας. Edited May 30, 2009 by mman Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted May 30, 2009 Share Posted May 30, 2009 (edited) «Κανόνες & Κανονισμοί» του Παναγιώτη Κούστα. Τεύχος #457, 30 Μαΐου 2009. Διήγημα από Παναγιώτη Κούστα; Νιώθω αμέσως πως μου έκατσε λαχείο. Μετά έρχεται ο τίτλος και μου βγαίνει αυτόματα ένα μικρό «ωχ». Γιατί ναι, ο κύριος συγγραφέας έχει το ταλέντο να γράψει ολόκληρο σου-φου βιβλίο με περιεχόμενο ακριβώς αυτό. Ένα είδος υποσημειώσεων νέου διαστημικού δικαίου. «Παιδιά, ο μπαμπάς και η μαμά ήρθαν να δουν σου-φου. Δεν έχει πίου-πίου, δεν έχει ρομποτάκια, δεν έχει πράσινα ανθρωπάκια με κεραίες. Γι αυτό θα καθίσετε φρόνιμα. Συνεννοηθήκαμε;» «Ναι μπαμπά.» Είναι ώριμη επιστημονική φαντασία. Και έχω μόνο τα καλύτερα λόγια να πω. Δεν είμαι σίγουρος αν είμαι αρκετά μεγάλος για να δώσω και τις κατάλληλες λέξεις. Θα μπορούσα άνετα να το διαβάσω στο Asimov’s. Μόλις ξεπεράσεις το ανώδυνο Κούστα-bubble σε ανταμείβει με το μήνυμα του. Αντίθετα με τον μελοδραματισμό ενός Στάγκου ο παρόν συγγραφέας έχει τον δικό του τρόπο να δίνει προτάσεις, λύσεις και να τα χώνει ταυτόχρονα στους μεγάλους. Να μην παραλείψω και την αισιόδοξη πινελιά που χαρακτηρίζει εδώ τον καλλιτέχνη. Edited May 30, 2009 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naurgul Posted May 30, 2009 Share Posted May 30, 2009 (edited) Οφείλω να ομολογήσω πως έχω κάποια φοβία για αυτό το θέμα, αλλά παρόλα αυτά δεν κατάφερα να συγκρατήσω τον εαυτό μου από το να σχολιάσει σήμερα, αφού διαβάζω τα διηγήματα εφ του 9 πολύ πολύ σπάνια τα τελευταία χρόνια. Σε γενικές γραμμές μου άρεσε το "Κανόνες & Κανονισμοί" του PiKei, αλλά θα ήθελα να εκφράσω κάποιες απορίες/ενστάσεις/προβληματισμούς που μου δημιούργησε: Πρώτα-πρώτα, υπάρχει κάποια σύνδεση ανάμεσα στην όλη ιστορία με την οικογένεια, το ψάρεμα και τα δελφίνια από τη μια μεριά και την αποστολή του Common Sensor από την άλλη; Θα υπήρχε διαφορά αν ο πρωταγωνιστής ήταν εργένης και βρίσκονταν σε ένα διαμέρισμα στο Σικάγο; Δεύτερο, ποιος ο ρόλος με τη λεπτομερή περιγραφή της διαδικασίας σύνδεσης με τις πάνες και τον καθετήρα; Κάποιου είδους αστείο για να χαλαρώσει η φάση; Μήπως ήθελε να δείξει τις δυσκολίες του επαγγέλματος; Αυτά τα δύο με έκαναν να έχω την εντύπωση ότι το κείμενο ήθελε μόνο να παρουσιάσει την υποθετική διαδικασία των Common Sensors και όλα τα υπόλοιπα μπήκαν ως filler. Μου άρεσε πάντως που οι Common Sensors έβλεπαν λίγο-πολύ τους εαυτούς τους σα θεούς και τα άβατάρ τους μέσα στην εικονική πραγματικότητα το καταδείκνυαν αυτό. Από όσο παρατήρησα, γίνεται μόνο μία άμεση αναφορά σε αυτό, εκεί που λέει το Ψυχοπαθές Ανδροειδές "Είναι σαν να το παίζουμε θεοί...". Προσωπικά, θα ήθελα να είχε λίγο παραπάνω ανάπτυξη αυτό το κομμάτι. Ίσως βέβαια, τα άβαταρ να έχουν επιλεγεί τυχαία και να είναι ιδέα μου ότι πρέπει να γίνει αυτή η σύνδεση. Ακόμα, μου έκανε εντύπωση το μένος και η εκδικητικότητα που επιδείκνυαν οι "δικαστές" προς τις επιχειρήσεις. Για να παίξω λίγο και τον δικηγόρο του διαβόλου, σίγουρα δε θα ήθελα να είμαι επιχειρηματίας σε έναν κόσμο που ακόμα και αθώα λάθη είναι σίγουρο ότι θα θεωρούνταν κακοπροαίρετη "αντικοινωνική συμπεριφορά" και θα οδηγούσαν σε καταδικαστικές αποφάσεις και βαριές επιπτώσεις. Ο κόσμος μας είναι περίπλοκος και χαοτικός· το να προβλέψεις τις συνέπειες των πράξεών σου είναι απίστευτα δύσκολο να γίνει με πληρότητα. Θα προτιμούσα να μου έβαζαν μηχάνημα στον εγκέφαλο που να καταγράφει τις σκέψεις μου ώστε να είναι γνωστές οι προθέσεις μου παρά να μου αποδίδονταν εγκληματική αμέλεια αν οτιδήποτε πήγαινε στραβά. Και για να επιστρέψω λίγο στο θέμα της πολυπλοκότητας και του χάους, θα έλεγα ότι η ιδέα ότι με "κοινή λογική" συν όλα τα δεδομένα είναι δυνατό να καταλήγεις σε σωστά συμπεράσματα με συνέπεια είναι λίγο αφελής. Μπορεί καν η ενστικτώδης λογική να αντιμετωπίσει τέτοιο όγκο δεδομένων που είναι μπλεγμένα με τόσο πολύπλοκους τρόπους; Αμφιβάλλω. Παρόλα αυτά, βρήκα ενδιαφέρουσα την ιδέα του ιδανικού δικαστηρίου, χωρίς ρητορείες, προσωπικές εκτιμήσεις, επιλεκτική παρουσίαση των στοιχείων κλπ. Μου θύμισε κάτι που μου έλεγε ο αδερφός μου ότι η λογική πρωτοαναπτύχθηκε στην αρχαία Ελλάδα στη δημοκρατία. Μέχρι τότε, ό,τι έλεγαν οι βασιλιάδες γίνονταν (οπότε και τα μαθηματικά ήταν διαδικασίες υπολογισμού περισσότερο). Όταν όμως οι αποφάσεις έπρεπε να ληφθούν από τους πολλούς, χρειάζονταν να βρεθεί ένας τρόπος να πείθουν ο ένας άνθρωπος τον άλλο· και για να γίνει αυτό, τι πιο απλό από το να υπάρχει ένα framework αντικειμενικής θεώρησης των πραγμάτων. Δυστυχώς, σύντομα ανακαλύφθηκε ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι πειθούς· πιο εύκολοι, γρήγοροι, αποτελεσματικοί, αλλά σίγουρα όχι τόσο αντικειμενικοί. Edited May 31, 2009 by Guardian of the RuneRing #1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mistseeker Posted May 30, 2009 Share Posted May 30, 2009 Εξαιρετικά ενδιαφέρον διήγημα, απ'τα καλύτερα που έχω διαβάσει (στο Εννέα και γενικότερα) τον τελευταίο καιρό. Αν πρέπει να γκρινιάξω για κάτι, είναι το ότι μου φάνηκε προσωπικά λίγο αδύναμος ο τρόπος με τον οποίο τελικά επιτυγχάνεται η πολυπόθητη ομοφωνία, λίγο "εύκολος" συγγραφικά. Απίθανη ατμόσφαιρα, σχετικά απλή αλλά πανέξυπνη η κεντρική του ιδέα, και φυσικά εξαιρετικό ύφος γραφής. Μπράβο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
PiKei Posted May 31, 2009 Share Posted May 31, 2009 Γενικά έχω μια δυσκολία να "υπερασπίζομαι" δικά μου διηγήματα (μου είναι πιο εύκολο να υπερασπίζομαι των άλλων όταν μου αρέσουν), αλλά για τον G.o.t.R 1 θα την παλέψω. Πρώτα-πρώτα, υπάρχει κάποια σύνδεση ανάμεσα στην όλη ιστορία με την οικογένεια, το ψάρεμα και τα δελφίνια από τη μια μεριά και την αποστολή του Common Sensor από την άλλη; Θα υπήρχε διαφορά αν ο πρωταγωνιστής ήταν εργένης και βρίσκονταν σε ένα διαμέρισμα στο Σικάγο; Δεύτερο, ποιος ο ρόλος με τη λεπτομερή περιγραφή της διαδικασίας σύνδεσης με τις πάνες και τον καθετήρα; Κάποιου είδους αστείο για να χαλαρώσει η φάση; Μήπως ήθελε να δείξει τις δυσκολίες του επαγγέλματος; Αυτά τα δύο με έκαναν να έχω την εντύπωση ότι το κείμενο ήθελε μόνο να παρουσιάσει την υποθετική διαδικασία των Common Sensors και όλα τα υπόλοιπα μπήκαν ως filler. Δεν θα είχε καμία διαφορά επί της ουσίας της ιδέας αν ο Common Sensor ήταν εργένης στο Σικάγο. Απλώς δεν θα ήταν τόσο γοητευτικό δραματουργικά. Το σκηνικό ιστιοπλοϊκό, δελφίνια, δείγματα κλπ μου δίνουν την ευκαιρία να χτίσω μια αντίθεση ταχύτητας-ακινησίας και επιπλέον να πω τα πράγματα που θέλω για το παρελθόν του Ίγκυ και του κόσμου μέσα από τις σκέψεις της Σελίνας. Και να δείξω πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα μέσα από την ανησυχία της γι αυτό που κάνει ο Ίγκυ. Επιπλέον ο τρόπος ζωής του Ιγκυ και της οικογένειάς του είναι, όπως περιγράφεται στο μότο του Τακενάκα, ο ιδανικός για έναν Common Sensor (δεν έχει σπίτι, ταξιδεύει συνεχώς, κλπ) Η διαδικασία με τον καθετήρα (όπως και όλη η περιγραφή του χημικού κώματος) μπαίνει για να καθαρίσει στο κεφάλι του αναγνώστη την αλλαγή της αισθητηριακής αντίληψης, για να μην μπερδευτεί στην μετάβαση, να καταλάβει ότι πρόκειται για μια διαδραστική εικονική πραγματικότητα που απαιτεί απομόνωση από τα "φυσιολογικά" αισθητηριακά ερεθίσματα. Και επιπλέον για να προστατέψει το σύστημα από χρηματισμό ή απειλή του Common Sensor εκ μέρους των διαδίκων. Το κώμα είναι η απόλυτη απομόνωση από το περιβάλλον, καλύτερο από τον αποκλεισμό των ενόρκων σε κάποιο χώρο που μπορούν να απειληθούν ή να επικοινωνήσουν με σκοπό να πετύχουν μια συναλλαγή. Μου άρεσε πάντως που οι Common Sensors έβλεπαν λίγο-πολύ τους εαυτούς τους σα θεούς και τα άβατάρ τους μέσα στην εικονική πραγματικότητα το καταδείκνυαν αυτό. Από όσο παρατήρησα, γίνεται μόνο μία άμεση αναφορά σε αυτό, εκεί που λέει το Ψυχοπαθές Ανδροειδές "Είναι σαν να το παίζουμε θεοί...". Προσωπικά, θα ήθελα να είχε λίγο παραπάνω ανάπτυξη αυτό το κομμάτι. Ίσως βέβαια, τα άβαταρ να έχουν επιλεγεί τυχαία και να είναι ιδέα μου ότι πρέπει να γίνει αυτή η σύνδεση. Τα άβαταρ είναι ο τρόπος να παραμείνουν ανώνυμοι και μεταξύ τους, ώστε να μην επηρεάζονται από τις γνώμες των άλλων Common Sensors που μπορεί να γνωρίζουν, να συμπαθούν ή να αντιπαθούν. Στο δικό μου το κεφάλι η ιματιοθήκη περιέχει μυριάδες άβαταρ υπαρκτών και φανταστικών προσώπων. Κάποιοι C.S. παίρνουν όποιο βρουν μπροστά τους, (όπως ο Ιγκυ) κάποιοι άλλοι παίρνουν άβαταρ που συμπαθούν (όπως αυτός ή αυτή που φοράει τον Τζάγκερ και απομιμείται και στοιχεία της προσωπικότητάς του). Αυτό που δεν αναφέρεται πουθενά (αλλά το ξέρω ως γράφων) είναι πως δεν μπορείς να έχεις μόνιμο άβαταρ σαν C.S. Όποιο φοράς μια φορά, δεν μπορείς να το ξαναπάρεις ποτέ, αποκλείεται αυτόματα από την ιματιοθήκη σου. Δεν βρήκα τρόπο να το χώσω και το άφησα έξω. Το κομμάτι της Θεοποιήσης που βλέπεις δεν υπήρχε σαν κίνητρο στο μυαλό μου. Όπως θα δεις ξανακοιτάζοντας το κείμενο, όλα τα υπόλοιπα δικαστήρια (τοπικά & διεθνή) και οι επιτροπές ανταγωνισμού εξακολουθούν να λειτουργούν κανονικά. Οι Common Sensors αναλαμβάνουν μόνο υποθέσεις που δεν είναι στο πλάισιο αυτών των μηχανισμών, τους υπερβαίνουν. Και είναι γενικά πολύ προσεκτικοί με την εξουσία τους. Αν αυτό δεν έγινε σαφές, φυσικά φταίω εγώ και όχι εσύ, έπρεπε να το εξηγήσω καλύτερα. Ακόμα, μου έκανε εντύπωση το μένος και η εκδικητικότητα που επιδείκνυαν οι "δικαστές" προς τις επιχειρήσεις. Για να παίξω λίγο και τον δικηγόρο του διαβόλου, σίγουρα δε θα ήθελα να είμαι επιχειρηματίας σε έναν κόσμο που ακόμα και αθώα λάθη είναι σίγουρο ότι θα θεωρούνταν κακοπροαίρετη "αντικοινωνική συμπεριφορά" και θα οδηγούσαν σε καταδικαστικές αποφάσεις και βαριές επιπτώσεις. Ο κόσμος μας είναι περίπλοκος και χαοτικός· το να προβλέψεις τις συνέπειες των πράξεών σου είναι απίστευτα δύσκολο να γίνει με πληρότητα. Θα προτιμούσα να μου έβαζαν μηχάνημα στον εγκέφαλο που να καταγράφει τις σκέψεις μου ώστε να είναι γνωστές οι προθέσεις μου παρά να μου αποδίδονταν εγκληματική αμέλεια αν οτιδήποτε πήγαινε στραβά. Και για να επιστρέψω λίγο στο θέμα της πολυπλοκότητας και του χάους, θα έλεγα ότι η ιδέα ότι με "κοινή λογική" συν όλα τα δεδομένα είναι δυνατό να καταλήγεις σε σωστά συμπεράσματα με συνέπεια είναι λίγο αφελής. Μπορεί καν η ενστικτώδης λογική να αντιμετωπίσει τέτοιο όγκο δεδομένων που είναι μπλεγμένα με τόσο πολύπλοκους τρόπους; Αμφιβάλλω. Κι εδώ ίσως δεν το εξήγησα καλά. Δεν υπάρχει μένος. Υπάρχει ένας συνδυασμός "θανατηφόρας υποκειμενικότητας και παγκόσμιας συνείδησης". Περνάς από πολλά αγγούρια για να γίνεις C.S. Έχεις τουλάχιστον τρία μεταπτυχιακά και μερικές χιλιάδες ώρες εργασίας πεδίου σε ανθρωπιστικές ή άλλες αποστολές. Τρως τα σκατά με το κουτάλι. Υποτίθεται ότι μόνο έτσι ο/η C.S. μπορεί να βρει τις διαδρομές μέσα στο περίπλοκο χάος που είναι ο κόσμος. Δεν είναι ή κοινή λογική του μέσου όρου, είναι η Κοινή Λογική του ευαίσθητου γνώστη. Που τελικά πλησιάζει πολύ την κοινή λογική ενός δεκάχρονου παιδιού (Δεν είμαι πιο έξυπνος από ένα δεκάχρονο). Αναγνωρίζω πως ούτε εγώ ξέρω αν θα ήθελα να είμαι επιχειρηματίας σ' αυτόν τον κόσμο, ξέρω όμως πως οι επιχειρήσεις σήμερα είναι εντελώς ανορθολογικές και σύμφωνα με αρκετές αναλύσεις σχεδόν "ψυχωτικές". Κι αυτό έχει γίνει μεγάλο πρόβλημα... Παρόλα αυτά, βρήκα ενδιαφέρουσα την ιδέα του ιδανικού δικαστηρίου, χωρίς ρητορείες, προσωπικές εκτιμήσεις, επιλεκτική παρουσίαση των στοιχείων κλπ. Μου θύμισε κάτι που μου έλεγε ο αδερφός μου ότι η λογική πρωτοαναπτύχθηκε στην αρχαία Ελλάδα στη δημοκρατία. Μέχρι τότε, ό,τι έλεγαν οι βασιλιάδες γίνονταν (οπότε και τα μαθηματικά ήταν διαδικασίες υπολογισμού περισσότερο). Όταν όμως οι αποφάσεις έπρεπε να ληφθούν από τους πολλούς, χρειάζονταν να βρεθεί ένας τρόπος να πείθουν ο ένας άνθρωπος τον άλλο· και για να γίνει αυτό, τι πιο απλό από το να υπάρχει ένα framework αντικειμενικής θεώρησης των πραγμάτων. Δυστυχώς, σύντομα ανακαλύφθηκε ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι πειθούς· πιο εύκολοι, γρήγοροι, αποτελεσματικοί, αλλά σίγουρα όχι τόσο αντικειμενικοί. Όλο το "Έξι Δις" είναι στην ουσία η προσπάθεια μου να μιλήσω γι αυτό το framework που αναφέρεις. Κι όχι τόσο για να το προτείνω (γιατί εκεί φυσικά χρειάζονται άλλα θεωρητικά "καρύδια"), όσο για να σπάσω στο μυαλό του αναγνώστη την πεποίθηση πως αυτοί οι τρόποι πειθούς που αναφέρεις θα ισχύουν για πάντα. Η Ιστορικότητα είναι κάτι που (ύπουλα κατά την γνώμη μου) μπαίνει συνεχώς στην πάντα, τα "δήθεν πανανθρώπινα" χαρακτηριστικά προβάλλονται ως αμετάβλητα, το "Τέλος της Ιστορίας" έχει δήθεν έρθει ήδη. Δεν μπορώ να το πιπιλίσω αυτό, είναι κατά την γνώμη μου πολύ χοντρό παραμύθι. Ακόμα κι αν δεν υπάρξουν ποτέ οι C.S. είμαι ευτυχείς που τους φαντάστηκα (αν και στην πραγματικότητα τους φαντάστηκε η Χέντβιγκ και γι αυτό όπως γράφω στο βιβλίο θα της ανήκουν για πάντα) και που κατάφερα να τους κάνω, έστω και ελάχιστα, αληθοφανείς δραματικά. Τhanx, Guardian of the RuneRing 1 και ειλικρινά θα χαρώ αν έχεις κι άλλες απορίες/ενστάσεις/προβληματισμούς στο μέλλον όχι μόνο για δικό μου διήγημα, ή διήγημα του 9, αλλά για οποιοδήποτε έργο εφ ή οτιδήποτε άλλο. Χωρίς αυτές δεν πάμε πουθενά ούτε σαν γραφιάδες, ούτε σαν αναγνώστες, ούτε σαν άνθρωποι... Συγνώμη για το τεράστιο ποστ, και αφού εμείς τα είπαμε, δώσε τα χαιρετίσματα μου στον Guardian 2. Τεχνικό: Έκανα μόνο το πρώτο κομμάτι quote, μετά τα λόγια του Guardian είναι με copy-paste μαύρα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naurgul Posted May 31, 2009 Share Posted May 31, 2009 Σε ευχαριστώ, Παναγιώτη, για την αναλυτικότατη απάντηση. Η περιέργειά μου έχει κορεστεί (προς το παρόν!) . Ο λόγος για τον οποίο διάλεξες την ιστορία με την οικογένεια και το ιστιοπλοϊκό μου είναι πλέον σαφής. Το ίδιο για το γιατί γίνεται η αναλυτική περιγραφή της διαδικασίας σύνδεσης. Είναι από τα πράγματα που είναι δύσκολο να φανταστείς γιατί υπάρχουν, αλλά μπορείς να τα εκτιμήσεις μόνο αν δεν υπήρχαν. Πράγματι, η όλη διαδικασία βάζει ένα διαχωριστικό και πράγματι τα όρια της εικονικής πραγματικότητας με τα "φυσιολογικά αισθητηριακά ερεθίσματα" θα ήταν πιο fuzzy χωρίς αυτή την περιγραφή. Για τη "θεοποίηση", αυτό που έγινε ήταν ότι κάποια ονόματα ήταν πιο χτυπητά για εμένα ενώ κάποια τελείως άγνωστα, οπότε μου δόθηκε η εντύπωση ότι υπήρχε σύνδεση εκεί που δεν υπήρχε. Μετά καθώς τα ξαναέβλεπα αντιλήφθηκα ότι ίσως να είχα κάνει λάθος. Όσο για το κατά πόσο αυτά τα υποτιθέμενα πανανθρώπινα χαρακτηριστικά είναι πράγματι αμετάβλητα, είναι ένα σημαντικό ζήτημα, το οποίο δε φαίνεται να έχει απόλυτη απάντηση. ΥΓ1: και που κατάφερα να τους κάνω, έστω και ελάχιστα, αληθοφανείς δραματικά.Don't be so modest. :tongue: ΥΓ2: δώσε τα χαιρετίσματα μου στον Guardian 2.I will. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Equilibrium Posted May 31, 2009 Share Posted May 31, 2009 Καλησπέρα παιδιά, δεν πολυγράφω αλλά διαβάζω τις ιστορίες του φόρουμ εδώ και μήνες. Επειδή είμαι φαν του 9 ήθελα να ρωτήσω εσάς γιατί φαίνεστε λίγο μέσα στα πράγματα. Το διήγημα έχει μεγαλώσει σε σχέση με τα τελευταία που έβγαιναν; Είναι 5 σελίδες ενώ συνήθως ήταν το πολύ 3. Αυτό θα συνεχίσει να γίνεται; Ευχαριστώ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted May 31, 2009 Share Posted May 31, 2009 Equilibrium, οι απαντήσεις στις ερωτήσεις σου είναι ναι, ναι και ναι! OK, αυτό είναι επίσημο και επιβεβαιωμένο: Μετά το πολυπόθητο "χόντρεμα" του "9" στο παλιό του μέγεθος, η επιθυμητή έκταση των διηγημάτων είναι 3.500 - 4.000 λέξεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
PiKei Posted June 4, 2009 Share Posted June 4, 2009 'Ελαβα μόλις αυτό το mail από το "9" και το κοτσάρω εδώ με copy-paste για όποιον ενδιαφέρεται: ΘΕΜΑ: Τρόποι υποβολής και όροι δημοσίευσης διηγημάτων ΕΦ στο '9' ______________________ Προς τους Έλληνες συγγραφείς Κυρίες και κύριοι, Το περιοδικό “9”, το εβδομαδιαίο ένθετο της σαββατιάτικης ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ, δημοσιεύει σε κάθε τεύχος του ένα διήγημα Επιστημονικής Φαντασίας. Με την ευκαιρία της πρόσφατης αύξησης των σελίδων μας και επειδή πάντα μας ενδιαφέρει η προώθηση της ελληνικής Επιστημονικής Φαντασίας θα θέλαμε με αυτό μας το σημείωμα να σας ενημερώσουμε για τους τρόπους υποβολής και τους όρους δημοσίευσης των διηγημάτων Το “9” δημοσιεύει διηγήματα που μπορούν να ενταχτούν στον ευρύτερο χώρο της Επιστημονικής Φαντασίας (Hard SF, Soft SF, Space Opera, New Wave, Cyberpunk, Steampunk, Slipstream, New Weird). Δεν δημοσιεύει διηγήματα Φάνταζυ ούτε διηγήματα Τρόμου. Αν και προτιμάμε τα αδημοσίευτα διηγήματα δεχόμαστε ωστόσο και διηγήματα τα οποία έχουν εκδοθεί, έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογές ή ανθολογίες, έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά ή έχουν δημοσιοποιηθεί στο Διαδίκτυο με οποιονδήποτε τρόπο. Σε κάθε περίπτωση τα βασικά μας κριτήρια δημοσίευσης ενός διηγήματος είναι η πρωτοτυπία του, η συνέπεια της πλοκής του και η καλή χρήση της γλώσσας από τον συγγραφέα. Τα διηγήματα θα πρέπει να είναι από 3.500 έως 5.500 λέξεις. ΑΜΟΙΒΗ: Η αμοιβή για κάθε διήγημα που δημοσιεύεται είναι 150 ευρώ ανεξάρτητα από το μέγεθός του. Η αμοιβή αυτή αφορά τα δικαιώματα του συγγραφέα ο οποίος επιτρέπει στο περιοδικό: α) Την δημοσίευση του διηγήματος μία και μοναδική φορά στο περιοδικό “9”, β) Την δημοσίευση του διηγήματος στο Διαδίκτυο με οποιοδήποτε τρόπο (ανάρτηση σε ιστοτόπο, ιστοσελίδα, blog κ.λπ. του περιοδικού «9» ή της εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ ή της Χ.Κ.ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΣ ΑΕ), και γ) το δικαίωμα πρώτης επιλογής για οποιαδήποτε μελλοντική έκδοση συλλογής ή ανθολογίας. Σε περίπτωση έκδοσης αποδίδονται στον συγγραφέα τα νόμιμα πνευματικά δικαιώματα. Στην αμοιβή ενσωματώνονται όλοι οι νόμιμοι φόροι και οι κρατήσεις. ΕΞΟΦΛΗΣΗ: Μετά τη δημοσίευση του διηγήματος το περιοδικό στέλνει στο Λογιστήριο τη σχετική εντολή πληρωμής. Ανάλογα με το τεύχος η περίοδος εκκαθάρισης διαρκεί από 4 έως 6 εβδομάδες. Μετά από αυτό το διάστημα ο συγγραφέας μπορεί να επικοινωνήσει μέσω της γραμματείας του περιοδικού με το λογιστήριο και να πληρωθεί. Κάθε συγγραφέας δικαιούται να παραλάβει δωρεάν από τα γραφεία του περιοδικού τρία (3) αντίτυπα του τεύχους στο οποίο δημοσιεύτηκε το διήγημά του, ΥΠΟΒΟΛΗ: Αρχεία .rtf ή .doc μπορούν να αποσταλούν στη ηλεκτρονική διεύθυνση ennea.sf@enet.gr (ΠΡΟΣΟΧΗ: Αυτή η διεύθυνση δημιουργήθηκε ειδικά και αποκλειστικά για την υποβολή των διηγημάτων στο περιοδικό και την διεκπεραίωση των δημοσιεύσεων). Το ονοματεπώνυμο, η διεύθυνση και το τηλέφωνο του συγγραφέα θεωρούνται απαραίτητα. Δεχόμαστε επίσης μέσω ταχυδρομείου φωτοτυπημένα χειρόγραφα ή δακτυλόγραφα (με ονοματεπώνυμο, διεύθυνση και τηλέφωνο του συγγραφέα στην πρώτη τους σελίδα, γραμμένα μόνο στη μία όψη κάθε σελίδας, με ευκρινή χωρισμό των παραγράφων, αρκετό χώρο ανάμεσα στις γραμμές και μεγάλα περιθώρια) στη διεύθυνση: «9» – ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ Υπόψη ΑΓΓΕΛΟΥ ΜΑΣΤΟΡΑΚΗ Χ.Κ.ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ Α.Ε. ΜΙΝΩΟΣ 10-16, ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ 11743 ΑΘΗΝΑ Σε κάθε περίπτωση απαραίτητα επίσης για τη δημοσίευση του διηγήματος είναι και τα παρακάτω στοιχεία: Α) Πότε γράφτηκε. Β) Αν είναι αδημοσίευτο ή εφόσον δεν είναι, πού και πότε δημοσιεύτηκε, εκδόθηκε ή δημοσιοποιήθηκε (στοιχεία έκδοσης ή ανάρτησης στο Διαδίκτυο) για πρώτη φορά. Γ) Αν συμμετείχε σε διαγωνισμό και αν έχει βραβευτεί. Δ) Σύντομο βιογραφικό του συγγραφέα Ε) Δήλωση του συγγραφέα πως είναι ο μοναδικός κάτοχος των πνευματικών δικαιωμάτων του διηγήματος που υποβάλλει. Το περιοδικό δεν φέρει ευθύνη για απώλεια υποβολής που έγινε ταχυδρομικά. Το περιοδικό δεν δέχεται διηγήματα που στέλνονται συστημένα με το ταχυδρομείο ή ηλεκτρονικά με επιβεβαίωση λήψης. Το περιοδικό ενημερώνει, τηλεφωνικά ή με e-mail, τους συγγραφείς πως παρέλαβε τα διηγήματά τους. Το αργότερο εντός δύο μηνών οι συγγραφείς ειδοποιούνται με τυποποιημένα μηνύματα για το αν το διήγημά τους θα δημοσιευθεί ή όχι. Χειρόγραφα και δακτυλόγραφα δεν επιστρέφονται. Σε περίπτωση δημοσίευσης το περιοδικό αποφασίζει για τον τίτλο, την μορφή, την εικονογράφηση και την ορθογραφία του διηγήματος. Το περιοδικό θεωρεί ότι η υποβολή διηγήματος με τους τρόπους που προαναφέρθηκαν σημαίνει πλήρη αποδοχή των όρων που περιγράφονται στο σημείωμα αυτό και εκφράζει τη βούληση του συγγραφέα να δημοσιεύσει το διήγημα του στο περιοδικό “9”. Με την ελπίδα πως θα διαβάσουμε σύντομα τα διηγήματά σας. Για το Περιοδικό 9 Ο Υπεύθυνος Έκδοσης Άγγελος Μαστοράκης Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted June 4, 2009 Share Posted June 4, 2009 'ΘΕΜΑ: Τρόποι υποβολής και όροι δημοσίευσης διηγημάτων ΕΦ στο '9' Πραγματικά πολύ κατατοπιστικό. Η σωστή κίνηση! Και μέχρι 5500 λέξεις! Αυτό σημαίνει ότι, και επισήμως, το περιοδικό επανήλθε στην πρώτη του μορφή από άποψη ύλης. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted June 6, 2009 Share Posted June 6, 2009 «Οι Πεταλούδες της Μνήμης» του Ian Watson, σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα. Τεύχος #458, 6 Ιουνίου 2009. Μια πολύ καλή ιδέα που ίσως θα ήταν πιο κατάλληλα εκμεταλλεύσιμη σε μεγαλύτερο μέγεθος, ίσως σε νουβέλα. Δεν προλαβαίνω να χωνέψω την φύση και την χρήση των φτερόφωνων και αμέσως ξεδιπλώνεται μια ανησυχητική συνομωσιολογία που τα αφορά. Δεν ένιωσα καμία στιγμή το αναγκαίο εκείνο σασπένς, για το αν θα προλάβει ο ήρωας να ειδοποιήσει τον κόσμο ή για το αν θα καταφέρει να βγάλει την εμφύτευση του. Δεν ένιωσα καν μια απειλή από τα φτερόφωνα που θα είχαν αντιληφθεί πως τα έχουν καταλάβει. Επίσης, υπήρχε μια «ανωριμότητα» στους διάλογους ανάμεσα στον Τομ και την Σάντρα καθώς συμπέραναν τις παγκόσμιες επιπτώσεις της επιρροής των φτερόφωνων. Ή μάλλον πολύ περισσότερο νοιάζονται για τις επιπτώσεις στο προσωπικό τους επίπεδο καθώς κυριαρχούν τα…ερωτικά τους. Ακόμα και η αποκοπή του ήρωα στο φινάλε από το δίκτυο επιρροής πέφτει χλιαρό καθώς μοιάζει περισσότερο να κλαίγεται που έχασε την Σάντρα παρά να νοιάζεται για την ανθρωπότητα. Αν τώρα η ανωριμότητα των χαρακτήρων οφείλεται στην απώλεια μνημών και έξωθεν χειραγώγηση, εδώ είναι ίσως ένα σημείο που θα χρειαζόταν επίσης κάποια ανάπτυξη. Έχει όμως ενδιαφέρον σαν ιδέα το πώς μια ανθρώπινη εφεύρεση μετατρέπεται σε ανεξάρτητο οργανισμό που μπορεί να εξελιχθεί σε εισβολέα του πλανήτη, με τους ανθρώπους κενά ανδρείκελα - παιχνίδια. Κι αυτό αφού δεχτεί ο αναγνώστης την ύπαρξη τους. Γιατί ο υποφαινόμενος αναγνώστης θέλει κάτι παραπάνω για να δεχτεί ένα «είδος» που ΕΙΧΕ ΛΟΓΟ να αντικαταστήσει τα κινητά τηλέφωνα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted June 7, 2009 Share Posted June 7, 2009 «Οι Πεταλούδες της Μνήμης» του Ian Watson, σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα.Τεύχος #458, 6 Ιουνίου 2009. Μια πολύ καλή ιδέα που ίσως θα ήταν πιο κατάλληλα εκμεταλλεύσιμη σε μεγαλύτερο μέγεθος, ίσως σε νουβέλα. Δεν προλαβαίνω να χωνέψω την φύση και την χρήση των φτερόφωνων και αμέσως ξεδιπλώνεται μια ανησυχητική συνομωσιολογία που τα αφορά. Δεν ένιωσα καμία στιγμή το αναγκαίο εκείνο σασπένς, για το αν θα προλάβει ο ήρωας να ειδοποιήσει τον κόσμο ή για το αν θα καταφέρει να βγάλει την εμφύτευση του. Δεν ένιωσα καν μια απειλή από τα φτερόφωνα που θα είχαν αντιληφθεί πως τα έχουν καταλάβει. Επίσης, υπήρχε μια «ανωριμότητα» στους διάλογους ανάμεσα στον Τομ και την Σάντρα καθώς συμπέραναν τις παγκόσμιες επιπτώσεις της επιρροής των φτερόφωνων. Ή μάλλον πολύ περισσότερο νοιάζονται για τις επιπτώσεις στο προσωπικό τους επίπεδο καθώς κυριαρχούν τα…ερωτικά τους. Ακόμα και η αποκοπή του ήρωα στο φινάλε από το δίκτυο επιρροής πέφτει χλιαρό καθώς μοιάζει περισσότερο να κλαίγεται που έχασε την Σάντρα παρά να νοιάζεται για την ανθρωπότητα. Αν τώρα η ανωριμότητα των χαρακτήρων οφείλεται στην απώλεια μνημών και έξωθεν χειραγώγηση, εδώ είναι ίσως ένα σημείο που θα χρειαζόταν επίσης κάποια ανάπτυξη. Έχει όμως ενδιαφέρον σαν ιδέα το πώς μια ανθρώπινη εφεύρεση μετατρέπεται σε ανεξάρτητο οργανισμό που μπορεί να εξελιχθεί σε εισβολέα του πλανήτη, με τους ανθρώπους κενά ανδρείκελα - παιχνίδια. Κι αυτό αφού δεχτεί ο αναγνώστης την ύπαρξη τους. Γιατί ο υποφαινόμενος αναγνώστης θέλει κάτι παραπάνω για να δεχτεί ένα «είδος» που ΕΙΧΕ ΛΟΓΟ να αντικαταστήσει τα κινητά τηλέφωνα. Να συμφωνήσω και να προσθέσω στα παραπάνω, ότι εμένα το διήγημα μου άφησε την εντύπωση ότι το ενδιέφεραν οι αναμνήσεις και όχι τα φτερόφωνα. Και επειδή, αυτό το παιχνίδι, με τις μνήμες και την αλλοίωσή τους, το έχω "δει" πολλές φορές και σε καλύτερες εκδοχές, δεν με ικανοποίησε ο τρόπος που το πραγματεύτηκε ο συγγραφέας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted June 7, 2009 Share Posted June 7, 2009 «Οι Πεταλούδες της Μνήμης» του Ian Watson, σε μετάφραση Π. Κούστα & Χ. Καρακούδα.Τεύχος #458, 6 Ιουνίου 2009. Μια πολύ καλή ιδέα που ίσως θα ήταν πιο κατάλληλα εκμεταλλεύσιμη σε μεγαλύτερο μέγεθος, ίσως σε νουβέλα. Δεν προλαβαίνω να χωνέψω την φύση και την χρήση των φτερόφωνων και αμέσως ξεδιπλώνεται μια ανησυχητική συνομωσιολογία που τα αφορά. Δεν ένιωσα καμία στιγμή το αναγκαίο εκείνο σασπένς, για το αν θα προλάβει ο ήρωας να ειδοποιήσει τον κόσμο ή για το αν θα καταφέρει να βγάλει την εμφύτευση του. Δεν ένιωσα καν μια απειλή από τα φτερόφωνα που θα είχαν αντιληφθεί πως τα έχουν καταλάβει. Επίσης, υπήρχε μια «ανωριμότητα» στους διάλογους ανάμεσα στον Τομ και την Σάντρα καθώς συμπέραναν τις παγκόσμιες επιπτώσεις της επιρροής των φτερόφωνων. Ή μάλλον πολύ περισσότερο νοιάζονται για τις επιπτώσεις στο προσωπικό τους επίπεδο καθώς κυριαρχούν τα…ερωτικά τους. Ακόμα και η αποκοπή του ήρωα στο φινάλε από το δίκτυο επιρροής πέφτει χλιαρό καθώς μοιάζει περισσότερο να κλαίγεται που έχασε την Σάντρα παρά να νοιάζεται για την ανθρωπότητα. Αν τώρα η ανωριμότητα των χαρακτήρων οφείλεται στην απώλεια μνημών και έξωθεν χειραγώγηση, εδώ είναι ίσως ένα σημείο που θα χρειαζόταν επίσης κάποια ανάπτυξη. Έχει όμως ενδιαφέρον σαν ιδέα το πώς μια ανθρώπινη εφεύρεση μετατρέπεται σε ανεξάρτητο οργανισμό που μπορεί να εξελιχθεί σε εισβολέα του πλανήτη, με τους ανθρώπους κενά ανδρείκελα - παιχνίδια. Κι αυτό αφού δεχτεί ο αναγνώστης την ύπαρξη τους. Γιατί ο υποφαινόμενος αναγνώστης θέλει κάτι παραπάνω για να δεχτεί ένα «είδος» που ΕΙΧΕ ΛΟΓΟ να αντικαταστήσει τα κινητά τηλέφωνα. Well said! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
PiKei Posted June 8, 2009 Share Posted June 8, 2009 Χαίρομαι που γίνατε τρεις οι γέροι του Μάππετ Σώου, αλλά και πάλι θα διαφωνήσω ψιλοκάθετα μαζί σας. Ο Watson δεν πραγματεύεται τα φτερόφωνα εδώ, ούτε είναι conpiracy theory το διήγημά του. Πραγματεύεται, και κατά την γνώμη μου εξαιρετικά, την αναδιανομή των αναμνήσεων και την αλλαγή που επιφέρει στην συνείδηση των ηρώων. Πιθανόν δεν προσέξατε μερικές λεπτομέρειες (όπως τις διατροφικές συνήθειες της Σάντρα) και το πόσο γρήγορα αποδέχονται τις ψευδείς αναμνήσεις και οι δύο ενώ γνωρίζουν πως δέχονται επίθεση από τα φτερόφωνα. Ο ήρωας στο τέλος απενεργοποιεί την εμφύτευση για να κρατήσει την πλαστή ανάμνηση της ερωτικής πράξης γιατί φοβάται ότι μπορεί να την χάσει. Δεν ξέρω σε ποιο διήγημα έχει ειπωθεί καλύτερα αυτό και παρακαλώ τον khar να μου το υποδείξει... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted June 8, 2009 Share Posted June 8, 2009 Χαίρομαι που γίνατε τρεις οι γέροι του Μάππετ Σώου, αλλά και πάλι θα διαφωνήσω ψιλοκάθετα μαζί σας. Ο Watson δεν πραγματεύεται τα φτερόφωνα εδώ, ούτε είναι conpiracy theory το διήγημά του. Πραγματεύεται, και κατά την γνώμη μου εξαιρετικά, την αναδιανομή των αναμνήσεων και την αλλαγή που επιφέρει στην συνείδηση των ηρώων. [...] Τότε θα έπρεπε να βρει έναν (πειστικό) τρόπο να μην αναφέρει καθόλου τη συνομωσία. Αποπροσανατολίζει έτσι τους Μάπετ-δεινόσαυρους... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.